Δελφοῖ - Παρνασσός στα δέκα πιὸ ἱερᾶ μέρη τοῦ πλανήτη

Fox News: Δελφοῖ - Παρνασσός στα δέκα πιὸ ἱερᾶ μέρη τοῦ πλανήτη

Δελφοί τὸ ἱερὸν τοῦ Ἀπόλλωνοσ. οὕτω δὲ ἐκλήθη διὰ τὸ Δελφύνην δράκοντα ἐκεῖ εὑρεθῆναι, ὅν ἀπέκτεινεν Ὁ Ἀπόλλων.


Fox News ἐτοῖμασε καὶ παρουσίασε πρὸ καιροῦ στῆν ἠλεκτρονική τοῦ σελίδα μία πολύ ἐνδιαφέρουσα λίστα μὲ τὰ θεωρούμενα πιὸ ἱερᾶ μέρη στὸν πλανήτη.

Ἀπό τὸ Θιβέτ καὶ τό ὄρος Σινά στὴν Αἴγυπτο, ἧ λίστα περιλαμβάνει ἱερά μέρη απ’ ὅλον τὸν πλανήτη καὶ ἧ Ἑλλάδα δὲν θὰ μπορούσε βέβαια νὰ απουσιάζει…

Στὴ λίστα δὲν ἐπέλεξαν οἱ Ἀμερικανοί ὠστόσο τὸ Ἅγιο Ὅρος, ἁλλά τοῦς Δελφοῦς καὶ τὸν Παρνασσό, κάνοντας λόγο γιὰ τοῦς δεκάδες μὔθους ἀπό τὴν ἁρχαία Ἑλλάδα ποῦ συνοδεύουν τὸ ὅρος, καθῶς πολλές παραδόσεις τῆς Ἑλληνικῆς μὐθολογίας καὶ τῆς γένεσης τοὺ Ἑλληνικού Ἔθνους ἔχουν συνδεθεῖ με τὸν Παρνασσό, ἀλλά καὶ γιὰ τὸ μαγευτικό τοπίο.

Στὸ δημοσίευμα, τὸ Fox News προτεῖνει καὶ τρόπους γὶα νὰ ἐπισκεφθεί κανεῖς τὸν Παρνασσό, ἀλλά καὶ νὰ μῆν παραλεῖψει νά ἐπισκεφθεί τα γὔρω μνημεῖα.

Σὔμφωνα μὲ τὴν ἁρχαία ἑλληνική μὐθολογία, στῆν ψηλότερη κορυφή τοῦ Παρνασσού, τὴν Λὐκώρεια, προσάραξε μὲ τὴν πρόχειρη σχεδία του ὁ Δευκαλίων καὶ ἧ σὔζυγός του Πὔρρα, οἱ μόνοι ἄνθρωποι ποῦ ἐπέζησαν μετά τὸν μεγάλο κατακλυσμό, μὲ τὸν οποῖο ὁ Ζεύς τιμώρησε τὸ χάλκινο (=ὑβριστικό) γένος τῶν ἀνθρῶπων.

ὁ μεγαλοπρεπής Παρνασσός ἤταν τὸ ἱερό βουνό

1. Στὸν Ἀπόλλωνα (θεός τοῦ φωτός, τοῦ πολιτισμού, τῆς ἠθικής, ὁ ὁποῖος μάχονταν ἐναντίον κάθε βαρβαρότητας, ἀναρχίας καὶ κακίας)

2. Στῖς Μοῦσες (τῶν τεχνῶν, τὴς μουσικής καὶ τῶν γραμμάτων)

3. Στὸ Διόνυσο καὶ στὶς σὐνοδούς τοῦ θεοῦ Βακχίδες

Σὰν σήμερα: Η μάχη στὸ Χάνι της Γραβιάς

Μετά την ἧττα τῶν Ἑλλήνων στὴν Ἀλαμάνα (23 Ἀπριλίου 1821), ἄνοιξε διάπλατα ὁ δρόμος γιὰ τους Τούρκους πασᾶδες Ὀμέρ Βρυώνη καὶ Κιοσέ Μεχμέτ πρὸς την Ἀνατολική Στερεά καὶ την Πελοπόννησο. Ο μαρτυρικός θάνατος του Ἀθανάσιου Διάκου εἶχε ἀφήσει χωρίς ἱκανὸ ἀρχηγὸ τους ἐξεγερμένους ραγιᾶδες.

Ὁ φόβος κυρίευσε τα ἤδη ἐπαναστατημένα κέντρα (Λειβαδιά, Σάλωνα καὶ Ἀττική), ὅπου εἶχε χυθεῖ αἷμα ντόπιων Τούρκων. Ὅλοι ἀνέμεναν νὰ ξεσπάσει ἡ χωρίς οἶκτο ὀργὴ των δύο πασάδων.

Ἡ Ἐπανάσταση κινδύνευε σοβαρά ἕνα μῆνα μετά την ἐκδήλωσή της καὶ σώθηκε χάρη στὶς στρατιωτικές ἱκανότητες του Ὀδυσσέα Ἀνδρούτσου καὶ τους κακούς ὑπολογισμούς του ¨Ομέρ Βρυώνη.

Ὁ ἑλληνικῆς καταγωγῆς ἀλβανὸς πασᾶς, ἀντί νὰ προελάσει πρὸς τις καταπτοημένες περιοχές της Ἀνατολίτικής Στερεάς καὶ νὰ διεκπεραιωθεῖ το ταχύτερο δυνατό στὴν Πελοπόννησο, ἔκρινε ὅτι ἔπρεπε νὰ ἐνισχύσει τις δυνάμεις του, προτοῦ περάσει τον Ἰσθμό.

Θεώρησε ὅτι με το νὰ προσεταιριστεῖ του Ἕλληνές ὁπλαρχηγούς, τους ὁποίους γνώριζε ἀπὸ την Αὐλὴ του Ἀλή Πασᾶ, θὰ προκαλοῦσε την παράλυση των Πελοποννησίων ἀνταρτῶν. Με αὐτὴ τὴ λογική εἶχε προτείνει καὶ στὸν Ἀθανάσιο Διάκο νὰ ἐνταχθεῖ στὶς δυνάμεις του, ἀλλὰ αὐτὸς εἶχε ἀρνηθεῖ.

Ὁ Ὁμέρ Βρυώνης δὲν εἶχε ἀντιληφθεῖ την ἔκταση καὶ την ἔννοια του ἑλληνικοῦ ξεσηκωμοῦ. Πίστευε ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ μία ἁπλῆ ἀνταρσία, ποῦ θὰ ἦταν εὔκολο νὰ κατασταλεῖ καὶ ὄχι γιὰ τον ξεσηκωμό ἑνὸς ὁλοκλήρου ἔθνους, ποῦ διεκδικοῦσε την ἐλευθερία καὶ την αὐτοδιάθεσή του.

Την ἐποχὴ ἐκείνη βρισκόταν στὴν Ἀνατολική Στερεά ὁ τρομερός καὶ φοβερός Ὀδυσσέας Ἀνδροῦτσος, παλιός ἀρματολός της περιοχῆς, ὁ ὁποῖος εἶχε πέσει σε δυσμένεια του σουλτάνου, ὡς ἄνθρωπος του Ἀλή Πασᾶ. Ἀπὸ το 1818 ἦταν μέλος της Φιλικῆς Ἑταιρείας καὶ ἔνθερμος ὑποστηρικτής του Ἀγῶνα.

Ὁ Ὁμέρ Βρυώνης βρῆκε μιᾶς πρώτης τάξεως εὐκαιρία νὰ τον προσεταιρισθεῖ, ἐπειδή γνώριζε πολύ καλά τις στρατιωτικές του ἱκανότητες. Του ἔγραψε μία ἐπιστολή ὡς παλιός φίλος καὶ του ζήτησε τὴ σύμπραξή του κατά τῶν ἑλλήνων ἀνταρτῶν, με πλῆθος ὑποσχέσεων καὶ δόλωμα την ὀπλαρχηγία ὁλοκλήρου της Ἀνατολικῆς Στερεάς.

Του πρότεινε, μάλιστα, νὰ συναντηθοῦν στὴ Γραβιᾶ καὶ συγκεκριμένα σε ἕνα μικρό πλινθόκτιστο χάνι. Ὁ Ἀνδροῦτσος ἀπεδέχθη την πρόσκληση κι ἔσπευσε στὴν περιοχή με ἄλλο σκοπό κατά νοῦ.

Ἀμέσως συγκάλεσε πολεμικό συμβούλιο στὸ Χάνι της Γραβιᾶς, με τὴ συμμετοχή τῶν ὁπλαρχηγῶν Δυοβουνιώτη καὶ Πανουργιά. Κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ Ὁμέρ Βρυώνης θὰ κατήρχετο στὴν Πελοπόννησο, ὄχι διὰ του Ἰσθμοῦ, ἀλλὰ διὰ του Γαλαξειδίου.

Διαφώνησαν, ὅμως, ὥς πρὸς το σχέδιο ἀντιμετώπισής του. Ὁ Ἀνδροῦτσος πρότεινε νὰ δώσουν τὴ μάχη στὸ Χάνι, ἐνῶ οἱ Δυοβουνιώτης καὶ Πανουργιάς το ἔκριναν ἀκατάλληλο, ἐπειδή ἦταν πλινθόκτιστο καὶ εὑρίσκετο σε ἀνοικτό πεδίο.

Ἐν τῷ μεταξύ, Ὁ Ὁμέρ Βρυώνης με 9.000 ἄνδρες πλησίαζε στὴ Γραβιά καὶ εἶχε πληροφορηθεῖ την παρουσία του Ἀνδροῦτσου στὸ χάνι με μικρή δύναμη. Δὲν ἀνησύχησε, ὅμως, πιστεύοντας ὅτι ὁ Ἀνδροῦτσος θὰ ἔκανε ἀποδεκτὴ την πρότασή του.

Σε μία δεύτερη σύσκεψη τῶν ἑλλήνων ὁπλαρχηγῶν, ποὺ δὲν εἶχαν στὴ διάθεσή τους πάνω ἀπὸ 1200 ἄνδρες, λύθηκε ἡ διαφωνία τους. Ἀποφάσισαν ὁ μὲν Δυοβουνιώτης με τον Πανουργιά νὰ πιάσουν τις γύρω περιοχές, ὁ δὲ Ἀνδροῦτσος νὰ χτυπήσει τον ἐχθρὸ ἀπὸ το χάνι σε μία ὁπωσδήποτε παράτολμη ἐνέργεια.

Μαζί του βρέθηκαν 117 ἄνδρες, ποῦ μετέτρεψαν το πλινθόκτιστο κτίριο σε ὀχυρὸ με πρόχειρα ἔργα.

Το πρωί της 8ης Μαΐου 1821, ὁ Ὁμέρ Βρυώνης με τον στρατό του πλησίασε σε ἀπόσταση βολῆς ἀπὸ το χάνι καὶ ἀμέσως δέχτηκε καταιγισμό πυρῶν. Κατάλαβε ὅτι ὁ παλιός του φίλος δὲν πῆγε ἐκεῖ με φιλικούς σκοπούς, ἀλλὰ γιὰ νὰ τον πολεμήσει.

Πρῶτα διέταξε νὰ γίνει ἐπιθέση κατά τῶν ἀνδρών του Δυοβουνιώτη καὶ του Πανουργιά, τους ὁποίους διασκόρπισε στά γύρω βουνά, ὅπως καὶ στὴ Μάχη της Ἀλαμάνας. Στὴ συνέχεια, ἐπικεντρώθηκε στὸ Χάνι καὶ τον Ἀνδροῦτσο.

Ἔκανε μία ἀπόπειρα νὰ τον μεταπείσει, στέλνοντας ἕνα δερβίση ὡς ἀγγελιαφόρο. Η ἀποστολή του ἱερωμένου εἶχε τον λόγο της. Ὁ Ὁμέρ Βρυώνης γνώριζε ὅτι ὁ Ἀνδροῦτσος ἦταν Μουσουλμᾶνος Μπεκταξής. Ο δερβίσης προχώρησε ἔφιππος πρὸς το Χάνι, ἀλλὰ ξαφνικά δέχθηκε μία σφαῖρα στό μέτωπο κι ἔπεσε ἄπνους.

Οἱ Ὀθωμανοί ἐπιτέθηκαν κατά κύματα στὸ Χάνι. Ὁ Ἀνδροῦτσος καὶ οἱ ἄνδρες του κρατοῦσαν γερά. Ὁ Ὁμέρ Βρυώνης ἐξεμάνη με την ἀνικανότητα τῶν ἀξιωματικῶν του καὶ διέταξε καὶ νέα ἐπιθέση κατά το μεσημέρι. Καὶ αὐτὴ ἀπέτυχε.

Τις πρῶτες ὧρες του δειλινοῦ διέταξε κατάπαυση του πυρός, συνειδητοποιῶντας ὅτι εἶχε διαπράξει ἕνα ἀκόμη λάθος. Ἀπὸ ὑπερβολική ἐμπιστοσύνη στὶς δυνάμεις του καὶ ὑποτιμῶντας την ἀνδρεία τῶν Ἑλλήνων εἶχε ἐκστρατεύσει χωρίς πυροβολικό.

Ἀποφάσισε νὰ ἀποσύρει προσωρινά τις δυνάμεις του καὶ νὰ διατάξει νὰ του φέρουν κανόνια ἀπὸ τὴ Λαμία. Ἦταν ἀποφασισμένος το πρωί της ἑπόμενης ἡμέρας νὰ ἰσοπεδώσει το Χάνι, με τους αὐθάδεις ὑπερασπιστές του.

Την κίνηση αὐτὴ του Ὁμέρ Βρυώνη μάντεψε ὁ Ἀνδροῦτσος καὶ γύρω στὶς δύο τα ξημερώματα της 9ης Μαΐου ἐπεχείρησε με τους 110 ἄνδρες του ἡρωική ἔξοδο. Οἱ ἕξι εἶχαν σκοτωθεῖ κατά τὴ διάρκεια της ὀλοήμερης μάχης. Αἰφνιδίασαν τις τουρκικές φρουρές πού εἶχαν περικυκλώσει το Χάνι καὶ χάθηκαν μέσα στὰ σπαρτά.

Η Μάχη στὸ Χάνι της Γραβιᾶς στοίχισε στὸν Ὁμέρ Βρυώνη πάνω ἀπὸ 300 νεκρούς καὶ 200 τραυματίες Κυρίως, ὅμως, προκάλεσε κλονισμό στὸ ἠθικὸ τοῦ στρατοῦ του καὶ τον δικό του δισταγμό γιὰ το ἄν ἔπρεπε νὰ συνεχίσει την ἐκστρατεία του.

Γιὰ λίγο καιρό, τουλάχιστον, ἕνας σοβαρός κίνδυνος γιὰ την Πελοπόννησο ἐξέλιπε. Ὁ Ὀδυσσέας Ἀνδροῦτσος ἀναγνωρίσθηκε ἀπ' ὅλους ὥς ἀναμφισβήτητος ἡγέτης της Ἀνατολίτικής Στερεάς.

Ὁ θεός του ἔρωτα κατά τους Ἀρχαίους Φιλοσόφους

Ὁ θεός Ἔρωτάς εἶναι ὁ πρῶτος θεός ποῦ φανερώθηκε στὴν ἱστορική πορεία του ἀνθρώπινου γένους, εἶπε ὁ Φαῖδρος, ἐπικαλούμενος τὸν Ἡσίοδο: «μετά το Χάος, δύο τούτῳ γενέσθαι, Γῆν τε καὶ Ἔρωτα». Ὄχι μόνον ὁ πρεσβύτερος, ἀλλὰ κι ὁ πιὸ μεγάλος καὶ θαυμαστός:

Γιατί μέγας καὶ θαυμαστός; Ἐπειδή την ὀμορφιά καὶ την ποιότητα της ζωῆς τίποτε ἄλλο δὲν μπορεῖ νὰ ἐξασφαλίσει, οὔτε ἡ συγγένεια, οὔτε τα δημόσια ἀξιώματα, οὔτε ὁ πλοῦτος, ὅπως ὁ ἔρωτας. Καὶ τοῦτο, γιατί αὐτὸς, καὶ μόνον αὐτὸς, μας κάνει νὰ ντρεπόμαστε γιὰ τ” ἄσχημα καὶ μας παρακινεῖ, φιλοτιμῶντας μας, γιὰ τα ὡραία:

«Δὲν εἶναι ἕνας καὶ μοναδικός ὁ ἔρωτας», του ἀντιπαρατήρησε ὁ Παυσανίας. «Εἶναι δύο: ὁ πάνδημος καὶ ὁ οὐράνιος. Γι” αὐτὸ πρέπει νὰ διευκρινίζουμε κάθε φορά, σε ποιόν ἀπὸ τους δύο ἀναφερόμαστε.»

Ἄξιος ἐγκωμιασμοῦ εἶναι ὁ οὐράνιος, ἐκεῖνος δηλαδή ὁ ἔρωτας πού παρακινεῖ τους ἀνθρώπους νὰ ἐρωτεύονται με ὄμορφο καὶ καλλιεργημένο τρόπο. Ὁ ἔρωτας της πάνδημης Ἀφροδίτης ἁρπάζει ὁτιδήποτε κι ἄν τύχει στὸ δρόμο του. Εἶναι ὁ ἔρωτας τῶν φαύλων, ποὺ ποθοῦν μόνο τα σώματα, δίχως νὰ νοιάζονται γιὰ την ψυχή τους καὶ γιὰ την ὀμορφιά της συμπεριφοράς:

Ὁ ἔρωτας εἶναι ἡ ἕλξη τῶν ἀντιθέτων ποὺ ἐναρμονίζονται ὅπως ἡ μελωδική μουσική σύνθεση, εἶπε ὁ Ἐρυξίμαχος.

Ἀκολούθησε ὁ Ἀριστοφάνης καὶ ἀναφέρθηκε σ” ἕνα χαριτωμένο παραμύθι. Εἶπε δηλαδή πῶς ὁ θεός κάποτε ἀποφάσισε νὰ τιμωρήσει τους ἀνθρώπους γιὰ την ἀλαζονεία τους.

Στὰ μακρινά ἐκεῖνα χρόνια ἡ ἀνθρώπινη μορφή ἦταν διπλή, σε σύγκριση με αὐτὴν ποὺ ξέρουμε. Τιμωρῶντας τους ἀνθρώπους ἐκείνης της ἐποχῆς, ὁ θεός τους χώρισε ἐγκάρσια σε δύο, ἔτσι ὅπως εἶναι πιὰ γνωστή ἡ μορφή μας. Κι ἀπὸ τότε καθένας ψάχνει νὰ βρεῖ το χαμένο ταίρι του.

Ἑπομένως ὁ ἔρωτας εἶναι ἡ ἀκατανίκητη ροπή γιὰ την ἀνασύνθεση στὴν ἀρχικὴ ἑνότητα καὶ ὁλοκλήρωση του ἤδη διχασμένου ἀνθρώπου. Ἐρωτευόμαστε γιατί ποθοῦμε νὰ ξαναβροῦμε τὴ χαμένη μας ἑνότητα, γιατί νοσταλγοῦμε, δηλαδή, την παλιά μας ὁλοκληρωμένη φύση.

Με ποιητική ἔξαρση ὁ Ἀγαθῶν ἀντέκρουσε το Φαῖδρο, πού εἶχε ἀποκαλέσει τον Ἔρωτα πρεσβύτερο ἀπὸ ὅλους τους θεούς. Αὐτὸς μόνο με τα νιάτα συναναστρέφεται κι εἶναι ὁ ἴδιος πάντα νέος:

Κι ὅποιος τον συναπαντήσει, ἔ, τότε πιὰ καταλαμβάνεται ἀπὸ ποιητικό οἶστρο ἀκόμη κι ἄν προηγουμένως δὲν εἶχε καμιά μουσική καλλιέργεια. Μὰ το πιὸ σημαντικό στὸν ἔρωτα εἶναι πῶς μας ἀπελευθερώνει ἀπὸ τὴ μοναξιά καὶ την ἀλλοτριότητα ποὺ μας τυραννοῦσε προηγουμένως καὶ γεμίζει την ψυχή μας με την πιὸ εὐτυχισμένη ἐπικοινωνία.

Σωκράτης: Ὁ ἔρωτας εἶναι ἀναβάσῃ ἀπὸ τον κόσμο τῶν θνητῶν

Τελευταῖος μίλησε ὁ Σωκράτης, ἐπικαλούμενος ὅσα του εἶχε ἐκμυστηρευτεῖ μία ἑτέρα, ἡ Διοτίμα: ὁ ἔρωτας εἶναι ἡ ἀναβάσῃ του ἀνθρώπου ἀπὸ τον κόσμο τῶν θνητῶν στὸν ἐνδιάμεσο κόσμο ποὺ τον χωρίζει ἀπὸ ἐκεῖνον τῶν ἀθάνατων θεῶν.

Δαίμονας εἶναι ὁ ἔρωτας. Γιατί οἱ δαίμονες μετέχουν στὴ θνητή φύση των ἀνθρώπων, ἀλλὰ με στοιχεῖα ἀπὸ τὴ θεϊκή ἀθανασία. Καὶ μόνον οἱ δαίμονες μποροῦν νὰ ἀνεβάσουν τους ἀνθρώπους σ” ἐκεῖνα τα σκαλοπάτια, ἀπὸ τα ὁποία εἶναι πιὰ ἐφικτὴ κάποια ἐπικοινωνία ἀνάμεσα τους καὶ στοὺς θεούς:

Ὁ ἔρωτας, ποὺ σ” ὅλα του εἶναι μέγιστος καὶ πολυμήχανος, μπορεῖ νὰ προσδιοριστεῖ με δύο λέξεις, ὡς ἡ ἐπιθυμία ποὺ τρέφουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ κάθε τί το καλό, ὥστε νὰ “ναί εὐτυχισμένοι:

Κάθε ἄνθρωπος ἔχει μέσα του το σπέρμα του καλοῦ σε ἀδράνεια. Ὁ ἔρωτας εἶναι πού το ἐνεργοποιεῖ, προκαλεῖ τὴ γονιμοποίηση, την κυοφορία καὶ τὴ γέννηση του καλοῦ. Ὁ ἔρωτας λοιπόν εἶναι μία ἀπὸ τις πιὸ θαυμαστές κατακτήσεις του ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ.

Ξεκίνησε, στὰ ἀπροσδιόριστα βάθη της ἱστορίας του ἀνθρώπινου γένους, σὰν ἁπλὸ καὶ ἀνεπίγνωτο ὁρμέμφυτο – το ἔνστικτο γιὰ την ἀναπαραγωγή καὶ τὴ διατήρηση του εἴδους.

Στὴ συνέχεια ἀνέβηκε στὸ πρῶτο σκαλοπάτι – της αἰσθησιακῆς ἡδονῆς. Μετά προχώρησε ἕνα βῆμα πιὸ πάνω, στὸ σκαλοπάτι της αἰσθητικῆς ἕλξης καὶ τελείωσης.

Ἀπ” ἐκεῖ ὁ ἔρωτας κορυφώθηκε στὴν ὄντως πολλαπλή ὁλοκλήρωση καὶ στὴν τελείωση της ἀνθρώπινης προσωπικότητας: συναισθηματική συγκίνηση, αὐθόρμητη ἔφεσή γειά προσφορά, δίχως ὑπολογισμούς, φλόγα γιὰ δημιουργία, ἀσυγκράτητη ὁρμὴ νὰ ἀναπτύξει ὁ ἐρωτευμένος ὅλες τις διανοητικές του ἱκανότητες, νὰ δείξει τον καλύτερο ἑαυτὸ του. Ὄχι μόνο νὰ φαίνεται, μὰ νὰ γίνει καὶ νὰ εἶναι πραγματικά καλύτερος,

Ἔτσι ὑψιπετής , καθώς ἀνοίγει τα φτερά του, ὁ ἔρωτας εἶναι εὐαίσθητος στὶς μικρότητες καὶ εὔθραυστος. Σὰν το κυκλάμινο τ” Ἀπρίλη. Φυτρώνει, δίχως νὰ το περιμένεις. Ἐκεῖ ποὺ δὲν το προσδοκᾶς, θάλλει κι εὐωδιάζει στ” ἀγιάζι , δίχως πολλές ἀπαιτήσεις. Κι ὅμως, τόσο εὔκολα μαραίνεται. Χάνεται, γίνεται ρουτῖνα κουραστική. Ὅμοια ἀπροσδόκητα, ὅπως εἶχε ἔρθει.

Ὁ ἔρωτας στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἀπασχόλησε φιλοσόφους, ποιητές καὶ καλλιτέχνες ὡστόσο ἡ θεμελίωση της οὐσίας του ἔρωτα παρέμεινε ἕνα δυσεπίλυτο αἴνιγμα γιὰ ὅλους, ἀκόμα καί σήμερα.

Ἡ Ἑλλάδα ἀναγνωρίζεται ἐπίσημα ὡς ἀνεξάρτητο κράτος

Ἡ Ἑλλάδα ἀναγνωρίζεται ἐπίσημα ὡς ἀνεξάρτητο κράτος
Στὸ Λονδίνο ὑπογράφτηκε συνθήκη μεταξύ τῶν προστατίδων Δυνάμεων Ἀγγλίας, Γαλλίας καὶ Ρωσίας καὶ Βαυαρίας στὶς 7 Μαΐου 1832. Η συνθήκη προέβλεπε την ἐκλογὴ τοῦ Ὄθωνα - του δευτερότοκου γιοῦ του βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου - ὥς βασιλιά της Ἑλλάδας.
Με τὴ Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης (ἡ του Καλεντέρ Κιοσκ) τον Ἰούλιο του 1832, ἡ Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία ἀναγνώρισε την ἀνεξαρτησία του ἑλληνικού κράτους, ἐνῶ με διακοινώσεις στὶς 14 καὶ 26 Δεκεμβρίου του ἴδιου ἔτους, ἀποδέχτηκε τα διευρυμένα σύνορα της γραμμῆς Παγασητικού - Ἀμβρακικού.
Ὁ Ὄθωνας καὶ το Δάνειο
Το Δάνειο των 60 ἑκατομμυρίων δραχμῶν, το ὁποῖο οἱ τρεῖς Προστάτιδες Δυνάμεις ἀρνήθηκαν στὸν Καποδίστρια, το προσέφεραν στὸν πρίγκιπα Λεοπόλδο, μετά την ἐπιλογή του ὡς πρώτου βασιλιά του νεοσύστατου Βασιλείου της Ἑλλάδας. Η παροχή του Δανείου ἐγκρίθηκε ἀπὸ το Συνέδριο του Λονδίνου το Φεβρουάριο του 1830 με τον ὅρο ὅτι αὐτὰ τα χρήματα θὰ χρησιμοποιηθοῦν γιὰ νὰ καλύψουν τα ἔξοδα της συντήρησης του στρατοῦ, ὁποῦ κυρίαρχος θὰ εἶχε στὴν ὑπηρεσία του. Ο Λεοπόλδος διαφώνησε με τους ὀρούς χρήσης του δανείου καὶ ζήτησε τὴ διερεύνηση πρὸς τις γενικές ἀνάγκες του ἑλληνικοῦ κράτους.

Η πρόταση του ἔγινε δεκτή καὶ με το πρωτόκολλο της 7ης Μαΐου 1830 ὁρίστηκε ὅτι το δάνειο θὰ ἦταν 60 ἑκατομμύρια. Τελικά ὁ Λεοπόλδος δὲν ἔγινε ὁ πρῶτος βασιλιάς της Ἑλλάδας. Παραιτήθηκε στὶς 21 Μαΐου του 1830 διότι ἀπορρίφθηκε ἡ πρόταση του νὰ συμπεριληφθεῖ καὶ ἡ Κρήτη στὰ ὅρια του νέου ἑλληνικοῦ κράτους. Το στέμμα δόθηκε (13 Φεβρουαρίου 1832) στὸν ἀνήλικο Βαυαρό Ὄθωνα. Μεταξύ των τριῶν Δυνάμεων καὶ της Βαυαρίας ὑπογράφτηκε συνθήκη (7 Μαΐου 1832) με την ὁποία ὁριζόταν ὅτι το δάνειο θὰ παραχωροῦνταν σε τρεῖς ἰσόποσες δόσεις, ἀνάλογα με τις ἀνάγκες της χώρας, καὶ ὅτι ἡ Ἑλλάδα ὄφειλε νὰ πληρώνει τους τόκους καὶ τα χρεωλύσια ἀπὸ τα δικά της ἔσοδα.

Γιὰ τὴ διασφάλιση της ἐξυπηρέτησης του δανείου στὸ ἄρθρο 12 ὁριζόταν ὅτι πρὶν ἀπὸ κάθε ἄλλη ὑποχρέωσα ἀπὸ τα δημόσια ἔσοδα θὰ προηγοῦνταν ἡ ἐξόφληση τῶν τόκων καὶ των τοκοχρεολυσίων. Σύμφωνα με τα στοιχεῖα ποὺ ἀναφέρονται στὸ βιβλίο του Ρωμαίου Γ. το δάνειο πραγματοποιήθηκε στὸ Παρίσι (Μάϊος 1833) με τους ἀδερφούς Ρότσιλντ. Ο τόκος ὁρίστηκε σε 5% καὶ το χρεολύσιο στο 1%. Χρόνος ἀπόσβεσης ὁρίστηκαν τα 36 χρόνια. Οἱ τραπεζῖτες ἀγόρασαν το δάνειο στὸ 94% καὶ προμήθεια 2%. Οἱ δύο πρῶτες δόσεις, 40 ἑκατομμύρια ἐκδόθηκαν σχετικά γρήγορα. Στήν καταβολή της τρίτης δόσης τῶν 20 ἑκατομμυρίων ὑπῆρξε ἐμπλοκή με τὴ Ρωσία. Ζήτησε το ποσό της τρίτης δόσης νὰ δεσμευτεῖ γιὰ τους τόκους καὶ τα χρεωλύσια των 40 ἑκατομμυρίων ἀλλὰ τελικά ὑποχώρησε. Το ὀνομαστικό ποσό του δανείου σε δραχμές ἦταν 63.924.559.

Ἀπὸ αὐτὸ ἀφαιρέθηκαν : 3.835.473 δρχ. το 6% με βάση την συμφωνία, 1.186.288 δρχ. το 3,37% προεξοφλήση του κεφαλαίου καὶ 1.964.252 δρχ. ἀλλὰ ἔξοδα. Ἀπὸ τα στοιχεῖα καταλαβαίνουμε ὅτι ἔμεινε στὴν Ελλάδα το ποσό των 56.924.546 δρχ. Μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 1843 ἀπορροφήθηκαν γιὰ τόκους καὶ χρεολύσια ἀκόμα 33.080.795 δρχ. Το τελικό ποσό ἔμεινε γιὰ την Ἑλλάδα ἦταν 23.867.751 δρχ. Ἀπὸ αὐτὰ δόθηκαν 12.531.174 δρχ. στὴν Τουρκία γιὰ την ἐξαγορὰ της Φθιώτιδας. Τα 9.098.017 δρχ. ποὺ τελικά ἀπόμειναν σπαταλήθηκαν ἀπὸ την ἀντιβασιλεῖα του Ὄθωνα.

Οἱ σπατάλες της ἀντιβασιλείας

Το συνολικό κόστος μέχρι τὴ μεταπολίτευση του 1843 ἔφτασε τα 19.000.000 δρχ. Το 1842 ὁ προϋπολογισμός ἔκλεισε με ἔλλειμμα 3.000.000 δρχ., γεγονός πού ἀναγκαστικά ὡδηγοῦσε σε ἀναστολὴ πληρωμῶν. Οἱ Προστάτιδες Δυνάμεις ἀποφάσισαν νὰ παρέμβουν.

Το Συνέδριο του Λονδίνου ἐξέτασε τα οἰκονομικά της Ἑλλάδας καὶ ἐπέβαλλε ἐτήσια μείωση τῶν δαπανῶν του προϋπολογισμοῦ κατά 3.742.000 δρχ., καθώς καὶ παραχώρηση των εἰσπράξεων του Τελωνείου Σύρου, το ὁποῖο ἦταν ἀπὸ τα πλουσιότερα, γιὰ την ἐξυπηρέτηση του Δανείου. Ο Ὀθόνας ἀποδέχτηκε το σχετικό πρωτόκολλο, ἀλλὰ δὲν πρόλαβε νὰ το ἐφαρμόσει. Στὶς 3 Σεπτεμβρίου του 1843, ἡ "συνταγματική ἐπανάσταση" ἀνέστειλε την ἐξυπηρέτηση του δανείου. Ἦταν ἡ δεύτερη χρεοκοπία της Ἑλλάδας.

Ο Διεθνής ἔλεγχος καὶ ἡ τότε "τρόικα"

Μετά το τέλος του Κριμαϊκού Πολέμου (1856), οἱ Προστάτιδες Δυνάμεις ἀπέστειλαν στὴν Ἑλλάδα τριμελῆ ἐπιτροπή γιὰ νὰ ἐρευνήσει τα οἰκονομικά καὶ νὰ ἐπιβάλλει ὄρους γιὰ την ἐξυπηρέτηση του δανείου. Η ἐπιτροπή ἔκρινε ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶχε μία καλή διοίκηση καὶ μποροῦσε τηρήσει τις ὑποχρεώσεις της. Ἔτσι πρότειναν νὰ ὀρισθεῖ ἐλάχιστος ὄρος συνεισφοράς σε 900.000 φράγκα βλέποντας την αὐξήση τῶν ἐσόδων.

Η λύση αὐτὴ ἔγινε δεκτή ἀπὸ την ἑλληνική κυβέρνηση με την ὑποχρέωση ὅτι στὴν ἐξυπηρέτηση δανείου θὰ δεσμευόταν καὶ το 1/3 των εἰσπράξεων του Τελωνείου της Σύρου. Ἀνάλογη δέσμευση εἶχε γίνει καὶ γιὰ τα δάνεια της Ἀνεξαρτησίας, τα ὁποία εἶχαν ἐξοφληθεῖ. Αὐτὸ ἦταν το τέλος των διαπραγματεύσεων ποὺ κράτησαν 22 χρόνια.

Το όνομα της ηταν Αγγελικη. Ηταν μια νεα γυναίκα, που εργαζόταν σκληρά

Το ὄνομα της ἦταν Ἀγγελική. Ἦταν μία νέα γυναῖκα, ποὺ ἐργαζόταν σκληρά. Ἀλλὰ χαρούμενη γιὰ το παιδί ποῦ εἶχε στὴν κοιλιά της. Καὶ την οἰκογένεια ποὺ δημιουργοῦσε. Μία τυπική Ἑλληνίδα ἐργαζόμενη καὶ μάνα, ποὺ ἤθελε νὰ ζήσει μία ἁπλὴ, ἤρεμη, καθημερινή ζωή.

Μέχρι ἐκεῖνοι την ἀποφράδα μέρα του Μαΐου, χρόνια πρὶν, ὅταν κάποιοι ψευτοεπαναστάτες, ἐξτρεμιστές της ἄκρας ἀριστεράς, στοχοποίησαν την ἔγκυο Ἀγγελικὴ καὶ τους συναδέλφους στὸ κατάστημα της Μάρφιν στὴν Σταδίου ὥς "'απεργοσπάστες" καὶ γιὰ νὰ τους διεκδικηθοῦν τους ἔκαψαν ζωντανούς, σε ἕνα ἀπὸ τα πλέον εἰδεχθῆ ἐγκλήματα στὴν ἱστορία της Ἑλλάδας.



Στὰ χρόνια ποῦ πέρασαν, οἱ σκληροὶ δολοφόνοι δὲν τιμωρήθηκαν. Η μνήμη της 'Ἀγγελικης καὶ των συναδέλφων της δὲν ἀποκαταστάθηκε. Διαδηλώσεις διαμαρτυρίας δὲν ἔγιναν. Τηλεοπτικές ἐκπομπὲς δὲν προβλήθηκαν. Καμία ὁδὸς δὲν πῆρε το ὄνομα τους. Διότι στὴν ἀριστερή Ἑλλάδα, ἐφόσον τα θύματα δὲν γίνονται "ἥρωες" γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν τους σκοπούς της ἀριστεράς, δὲν εἶναι κἂν θύματα. Ἐπιχειρεῖται νὰ καταδικαστοῦν στὴν συλλογική λήθη. Ε λοιπὸν ἐγὼ δὲν θὰ ξεχάσω ποτὲ την ἔγκυο Ἀγγελικὴ καὶ τους συναδέλφους της ποὺ δολοφονήθηκαν ἄγρια γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν τα ἄθλια σχέδια κάποιων ἐξτρεμιστῶν ποὺ ἐπιδιώκουν νὰ τρομοκρατοῦν την κοινωνία γιὰ νὰ την ἐλέγχουν. Ἐγὼ ἀντιστέκομαι. Θυμᾶμαι. Καὶ ζητῶ κι ἀπὸ σας το ἴδιο. Ἀντισταθεῖτε στὴν τρομοκρατία καὶ στὴ λήθη

Οἱ μῦθοι εἶναι ἀλληγορικοί:Το Λιοντάρι της Νεμέας ἦταν κάτι το ἐξωγήινο;

Ὁ Διόδωρος γράφει ὅτι ὁ λέων αὐτὸς ἦταν «ἄτρωτος σιδήρῳ καὶ χαλκῶ καὶ λίθω» καὶ ἦταν γιὸς της σελήνης ἡ ὁποία κατά παράκληση της Ἤρας τὸν ἄφησε νὰ πέσει ἐπὶ του Ἀπέσαντα ὄρους .Δηλ. το λιοντάρι της Νεμέας ἦταν ἕνα ἕνα ὄν ποῦ ἔπεσε ἀπὸ την Σελήνη καὶ ὅτι ἦταν σιδερένιο, χάλκινο καὶ λίθινο συνάμα. Ἐξωγήινη ὀντότητα, ρομπότ ἡ κάτι ἄλλο; Η λέξη Ἡρακλῆ «Ἤρα + κλῆ» = μυημένος στήν Ἤρα.

Ἡ ᾞρα ἦταν ὁ Αἰθέρας. Ὁ Ἡρακλῆς ὥς ἄνθρωπος καὶ ὡς μύστης μὰ κυρίως στὸ δεύτερο ἔχει δημιουργήσει πάμπολλα ἐρωτήματα γιὰ την ἀσταθῆ συμπεριφορά του καὶ τα πάθη του. Δυστυχῶς γιὰ τους ἀμύητους καὶ τους μὴ πεπαιδευμένους στὴ βαθυτέρα γνώση της ψυχῆς ἔτσι ὅπως αὐτὴ ἀποκαλύπτεται μέσα ἀπὸ τους μύθους δὲν γίνεται κατανοητό ὅτι ὁ μῦθος πάντα ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο μέρη, 1) μῦθος = μαθώς = μάθημα, 2) την καθεαυτό ἱστορία ἡ ὁποία ἀποτελεῖ την κάλυψη του μύθου καὶ μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνα ὑπαρκτὸ γεγονός ἡ μία ἱστορία. Ἔτσι, ὁ Ἡρακλῆς ναὶ μὲν εἶναι ὁ ἄνθρωπος με τα πάθη τους φόβους κλπ. παρόλα αὐτὰ ὅμως εἶναι ὁ πρῶτος ὁ ὁποῖος εἰσῆλθε στὰ μυστήρια του αἰθέρος ποὺ μέχρι τότε ἦταν ἀπαγορευμένα γιὰ θνητό. Οἱ 12 ἆθλοι ποὺ τον βάλανε νὰ κόνει συμβολίζει ὅτι πέρασε 12 ἐπίπεδα διανόησις με ἐπιτυχία καὶ ἔγινε ἀπὸ γήινος, ἡλιοκεντρικός ηρωας. Σε ἀρκετὲς ζωγραφιές ἀντί γιὰ λεοντῆ φοράει δέρμα λεοπαρδαλης .Αὐτὸ εἶναι ἕνα πρόβλημα γιὰ τους παλαιοντολόγους γιατὶ πράγματι ὑπῆρχαν λεοπαρδαλεις στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ πρὶν νὰ ἐμφανιστεῖ ὁ homo sapiens δηλ. ἐμεῖς .Τότε ὑπῆρχαν μαϊμοῦδες καὶ πιθηκάνθρωποι. Ἀργότερα τον παρίσταναν με λεοντῆ.

Ο γίγαντας Προμηθέας Δεσμώτης καὶ τα σημερινά ἀνθρωπάκια!

Ἔλεγε ὁ τραγικός καὶ ὑπερήφανος Αἰσχύλος (525-456 π.Χ.) διὰ στόματος του πρωταγωνιστοῦ του: «Σεβάσου, προσκύνα, χάϊδευε πάντα σου, ἐκείνον ποὺ κρατεῖ την ἀρχὴ, μὰ ἐγὼ το Δία πιὸ λόγο ψηφώ ἀπὸ το μηδέν» (στίχος 970).

Μαστιγώνει ὁ γίγαντας Αἰσχύλος ὅλα ἐκεῖνα τ’ ἀνθρωπάκια ποὺ γονατίζουν μπροστά στοὺς ἰσχυρούς πολιτικούς, τους ὁποίους διαρκῶς γλείφουν, καθαρίζοντας τὴ θέση καὶ τὴ δική του καὶ του Προμηθέα Δεσμώτη, ποὺ εἶχε την τόλμη νὰ διακηρύξει: Τον Δία το φοβερό τον ὑπολογίζω γιὰ ἕνα μεγάλο τίποτα, ὡς ὑπομηδενικό! Διαβάζεις καὶ ἀνατριχιάζεις γιὰ το μεγαλεῖο αὐτῆς της κοινωνιολογικῆς καὶ πολιτικῆς διαπίστωσης, ἡ ὁποία διέπει την ἀνθρώπινη συμπεριφορά, ποὺ ἀποβλέπει στὴν ἱκανοποίηση ποταπῶν ἀτομικῶν συμφερόντων. Διαβάζεις, βλέπεις καὶ ἀκοῦς τα σημερινά ἀνθρωπάκια καὶ αἰσθάνεσαι ναυτία! Περπατοῦν στὰ… τέσσερα καὶ παριστάνουν τον… ὑπερήφανο καὶ τον… ἡγέτη!