Τὸ ματωμένο γεῦμα: Ὅταν οἱ Παλαιολόγοι πρόδωσαν καὶ ἔσφαξαν ἕναν ἀνεκτίμητο σύμμαχό τους

 Το ματωμένο γεύμα: Όταν οι Παλαιολόγοι πρόδωσαν και έσφαξαν έναν ανεκτίμητο σύμμαχό τους

O Ροζὲ ντὲ Φλὸρ τὰ εἶχε καταφέρει πολὺ καλὰ στὴ ζωή του. Ἀπὸ πειρατὴς καὶ τυχοδιώκτης, ἔβλεπε τὸν ἑαυτό του νὰ κάθεται πιὰ στὸ ἴδιο τραπέζι μὲ τὸν Μιχαὴλ Παλαιολόγο, γιὸ τοῦ Βυζαντινοῦ Αὐτοκράτορα, καὶ μάλιστα ὡς ἐπίσημος προσκεκλημένος του. Ὁ Καταλανὸς ἔφερε πλέον τὸν τίτλο τοῦ Καίσαρα, ἀξίωμα ποὺ κέρδισε μὲ τὸ σπαθί του, σώζοντας τὴν αὐτοκρατορία ξανὰ καὶ ξανὰ ἀπὸ τοὺς ὅλο καὶ πιὸ ἐπιθετικοὺς Τούρκους. 

Τὸ 13το βασίλειο τῶν Τούρκων εἶχε φτάσει νὰ ἀπέχει μόλις μία ἡμέρα δρόμο μὲ ἄλογο ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ μέχρι τὴν ἐμφάνισή του ἴδιου, κανεὶς δὲν ἔδειχνε ὅτι μποροῦσε νὰ τοὺς ἀναχαιτίσει. Πίστευε -καὶ εἶχε δίκιο- ὅτι ἡ δύναμή του μέσα στὴν αὐτοκρατορία μεγάλωνε συνεχῶς, αὐτὸ μαρτυροῦσαν τὰ φέουδα ποὺ τοῦ εἶχαν δοθεῖ ὡς ἀντάλλαγμα γιὰ τὶς ὑπηρεσίες του καὶ οἱ τιμὲς ποὺ ἀπολάμβανε. Δυστυχῶς γιὰ ἐκεῖνον ὅμως, τὸ ἴδιο πίστευε καὶ ὁ πατέρας τοῦ Μιχαήλ, ὁ Ἀνδρόνικος Β’ Παλαιολόγος, κι ἔτσι ἐκεῖνο τὸ βράδυ στὴν Ἀνδριανούπολη θὰ ἦταν καὶ τὸ τελευταῖο τῆς ζωῆς του. Δὲν θὰ σηκωνόταν ποτὲ ἀπ’ αὐτὸ τὸ τραπέζι ζωντανός. Ὁ Ροζὲ ντὲ Φλὸρ ἦταν ὁ ἀρχηγὸς τῆς Καταλανικῆς Ἑταιρείας, ἑνὸς μισθοφορικοῦ σώματος 5.500 ἀνδρῶν, ἴσως τῶν πιὸ σκληρῶν καὶ ἐπιδέξιων πολεμιστῶν τῆς ἐποχῆς του. Δὲν προσκυνοῦσε κανέναν, παρὰ μόνο τὸ χρυσάφι καὶ γνωρίζοντας τὴ ἀξία τοῦ στρατοῦ του, ζητοῦσε συνεχῶς περισσότερα γιὰ νὰ προσφέρει τὶς ὑπηρεσίες του. 

Σημερινὴ ὄψηότάν ὁ πόλεμος στὴ Σικελία ὅπου ἔπαιρνε μέρος, τελείωσε, ὁ ντὲ Φλὸρ ἄρχισε νὰ ψάχνει τὸν ἑπόμενο ἐργοδότη του. Τότε, τὸ 1302, μετὰ ἀπὸ πρόσκληση τοῦ Ἀνδρόνικου καὶ τὴν προτροπὴ τοῦ ἡγεμόνα τῆς Σικελίας, θὰ δεχτεῖ νὰ μετακομίσει στὴν Κωνσταντινούπολη, ποὺ ἐκεῖνα τὰ χρόνια πάλευε νὰ προστατεύσει τὴ Μικρὰ Ἀσία ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς. 

"Ἡ μεγαλύτερη νίκη του Ροζὲ ντὲ Φλὸρ θὰ ἔρθει κοντὰ στὴν Σιδηρᾶ Πύλη, ὅταν ὡς ἐπί κεφαλῆς 8.000 πολεμιστῶν θὰ κατατροπώσει 30.000 Τούρκους, κυρίως γενίτσαρους, σκοτώνοντας 18.000 ἀπὸ αὐτούς" 

Καὶ πράγματι, αὐτὸ τὸ φοβερὸ στράτευμα θὰ κάνει τοὺς Τούρκους νὰ ὑποχωρήσουν στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Ἀσίας, σχεδὸν μέχρι τὰ σημερινὰ σύνορα τῆς Συρίας. Θὰ καταλάβει τὴ Φιλαδέλφεια σκοτώνοντας σχεδὸν 20.000 Τούρκους, τὴ Μαγνησία, ὅπου λίγο καιρὸ πρὶν ὁ Μιχαὴλ εἶχε ἡττηθεῖ καὶ τὴν Ἔφεσο, διεξάγοντας μία ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες ἐκστρατεῖες τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἐναντίον τῶν Ὀθωμανῶν ποὺ στέφθηκε μὲ ἐπιτυχία.Για νὰ τὸν ἀνταμείψει γιὰ τὶς ὑπηρεσίες του, τὸ 1303 ὁ Ἀνδρόνικος θὰ τοῦ δώσει τὸν τίτλο τοῦ Μέγα Δούκα καὶ τὸν θὰ τὸν κάνει καὶ ἐπίσημα μέλος τῆς βασιλικῆς οἰκογένειας, δίνοντάς του γιὰ γυναῖκα μία ἀπὸ τὶς ἀνιψιές του, τὴ Μαρία Ἀσέν, κόρη τοῦ Τσάρου τῆς Βουλγαρίας. 

Οἱ ἱστορίες ποὺ θὰ κυκλοφορήσουν γιὰ αὐτοὺς τοὺς τρομακτικοὺς πολεμιστὲς θὰ εἶναι πολλές, στὰ ὅρια τοῦ θρύλου. Θὰ λένε ὅτι ἀρκεῖ μόνο ἕνα χτύπημα ἀπὸ ρόπαλο πάνω στὸ κράνος τοῦ ἐχθροῦ γιὰ νὰ τοῦ πεταχτεῖ τὸ μυαλὸ ἔξω, πῶς δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ μὴ βροῦν στόχο τὰ τσεκούρια τους, πῶς ἕνα βέλος τους ἀρκεῖ γιὰ νὰ διαπεράσει ἕνα ὁλόκληρο ἄλογο.Αυτό τὸ στράτευμα ἀποτελούταν ἀπὸ τοὺς Ἀλμογάβαρους, τοὺς σκληροτράχηλους ἄντρες ποὺ ζοῦσαν -καὶ πολεμοῦσαν- στὰ τότε σύνορα μεταξὺ μουσουλμανικῆς καὶ χριστιανικῆς Ἱσπανίας., κάτι σὰν τοὺς δικούς μας Ἀκρίτες δηλαδή. Μὲ τὸν ἐρχομό τους στὸ Βυζάντιο, θὰ στρατολογήσουν καὶ 3.000 Τούρκους ἱππεῖς μισθοφόρους. 

Ἡ μεγαλύτερη νίκη του Ροζὲ ντὲ Φλὸρ θὰ ἔρθει κοντὰ στὴν Σιδηρᾶ Πύλη, ὅταν ὡς ἐπί κεφαλῆς 8.000 πολεμιστῶν θὰ κατατροπώσει 30.000 Τούρκους, κυρίως γενίτσαρους, σκοτώνοντας 18.000 ἀπὸ αὐτούς. Οἱ Τοῦρκοι, θὰ ἔκαναν πολλὰ χρόνια γιὰ νὰ ἐπιτεθοῦν ξανὰ μετὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν συντριπτικὴ ἧττα, δίνοντας ἔτσι λίγο περισσότερο χρόνο ζωῆς στὴν παραπαίουσα αὐτοκρατορία. 

Λεπτομέρεια ἀπὸ ψηφιδωτὸ ὀρθόδοξης ἐκκλησίας AP 

Ὁ πρώην ναΐτης Καταλανὸς θὰ ὀνομαστεῖ "Καίσαρας" καὶ θὰ παραχωρηθεῖ σὲ ἐκεῖνον καὶ στοὺς ἱππότες του τὸ βυζαντινὸ φέουδο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, μὲ τὴν ἐξαίρεση τῶν πόλεων. Ὡς μόνιμος τόπος κατοικίας θὰ τοὺς δοθεῖ ἡ Καλλίπολη, ὅπου ὅμως δὲν θὰ σεβαστοῦν τὸν τοπικὸ πληθυσμό. Θὰ κάνουν συχνὰ ληστρικὲς ἐπιδρομὲς καὶ στὶς γύρω περιοχές, ἀφήνοντας πίσω τους καμένη γῆ, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ ποιός εἶναι σύμμαχός τους καὶ ποιός ὄχι. Σύντομα ἡ ἀνεξέλεγκτη συμπεριφορά τους θὰ ἀποτελέσει πρόβλημα γιὰ τὴν Αὐτοκρατορία. 

Ἐν τούτοις, δὲν εἶναι 100% σίγουρο γιατί τὰ ἔσπασαν οἱ δύο πλευρές. Ἔφταιγε τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Ἀνδρόνικος δὲν εἶχε ἄλλα χρήματα νὰ τοὺς δώσει; Ἄλλωστε εἶχε ἤδη καθυστερήσει ἕναν χρόνο νὰ τοὺς πληρώσει. Μήπως φοβόταν ὅτι ὁ ντὲ Φλὸρ θὰ δημιουργοῦσε τὸ δικό του δεσποτᾶτο; Πάντως ἡ ἀπόφαση εἶχε ληφθεῖ. Παρὰ τὶς ἀνεκτίμητες ὑπηρεσίες του, ὁ ἀλαζόνας Λατῖνος ἔπρεπε νὰ βγεῖ ἀπ’ τὴ μέση. 

Ὁ Μιχαὴλ θὰ προσκαλέσει τον ντὲ Φλὸρ στὴν Ἀδριανούπολη καὶ μετὰ ἀπὸ δύο βδομάδες, στὶς 5 Ἀπριλίου 1305, θὰ τὸν καλέσει σὲ γεῦμα, μαζὶ μὲ μερικοὺς ἀπ’ τοὺς ἐπιφανέστερους ἱππότες του. 

Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ συμποσίου ὅμως, οἱ πόρτες τῆς σάλας θὰ ἀνοίξουν διάπλατα καὶ θὰ ὁρμήσουν μέσα Ἀλανοὶ καὶ Τοῦρκοι μισθοφόροι. Ὁ Γιρκόν, ἀρχηγός των Ἀλανὼν θὰ τρέξει κατ' εὐθεῖαν στὸν Ροζὲ καὶ θὰ τὸν καρφώσει μὲ τὸ μαχαίρι του ἐπανειλημμένα στὴν πλάτη. Ὁ Καταλανὸς δὲν θὰ προλάβει νὰ κάνει τίποτα, δὲν θὰ προλάβει κἂν νὰ δεῖ τὰ κεφάλια τῶν ἄοπλων καὶ μεθυσμένων ἀντρῶν του νὰ πέφτουν τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο. Θὰ πεθάνει ἀκαριαῖα. 

ὁ Μιχαήλ, μὲ τὸ πὸὺ θὰ ξεκινήσει ἡ σφαγή, θὰ πάρει τὴ γυναῖκα του ντὲ Φλὸρ καὶ θὰ ἐξαφανιστεῖ πίσω ἀπὸ ἕνα παραπέτασμα. 

Ἡ σφαγὴ θὰ συνεχιστεῖ στοὺς δρόμους της Ἀνδριανούπολης ὅπου σχεδὸν 1.300 Ἀλμογάβαροι θὰ πέσουν νεκροί, θύματα τῆς προδοσίας τοῦ Αὐτοκράτορα. 

Ὁ Ροζὲ ντὲ Φλὸρ ἔχει βγεῖ ἀπ’ τὴ μέση, καὶ πιὰ οἱ Βυζαντινοὶ πιστεύουν ὅτι θὰ κατατροπώσουν εὔκολα τὸ στράτευμα ποὺ ἀπέμεινε. Ὅμως τὰ πράγματα δὲν θὰ ἐξελιχθοῦν ὅπως θέλουν. Ἂν καὶ θὰ ἐκστρατεύσουν ἀμέσως γιὰ τὴν Καλλίπολη προκειμένου νὰ ἐξοντώσουν τοὺς ὑπόλοιπους ἱππότες, θὰ ἡττηθοῦν, οἱ Καταλανοὶ ὑπὸ τὴν ἀρχηγία τοῦ Μπερενγκὲρ ντὲ Ἐντένθα θὰ σφάξουν τὸν ντόπιο πληθυσμὸ καὶ θὰ δώσουν τὸ ἔναυσμα γιὰ αὐτὸ ποὺ θὰ μείνει ἀργότερα γνωστὸ στὴν ἱστορία ὡς "Καταλανικὴ Ἐκδίκηση". 

Θὰ περάσουν στὴ Θράκη, ὅπου γιὰ δύο χρόνια θὰ ἐπιδοθοῦν σὲ ἕνα ὄργιο σφαγῆς καὶ λεηλασίας σὲ ὅλη τὴ βόρεια Ἑλλάδα. Στὴ συνέχεια θὰ προχωρήσουν στὴν φραγκοκρατούμενη νότια Ἑλλάδα, ὅπου καὶ θὰ νικήσουν τοὺς ὑπόλοιπους Φράγκους στὴ μάχη τοῦ Ἁλμυροῦ τὸ 1311, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κατακτήσουν τὸ Δουκᾶτο τῶν Ἀθηνῶν καὶ ὅλη τὴ σημερινὴ Στερεὰ Ἑλλάδα. 

Ἡ καταλανικὴ κυριαρχία στὴν Ἑλλάδα θὰ διαρκέσει γιὰ 77 ὁλόκληρα χρόνια, ἀπὸ τὸ 1311 μέχρι τὸ 1388. Ἐκείνη τὴ χρονιὰ οἱ Ἑνετοί, μὲ ἡγέτη τον Νέριο Ἀγιατσόλι, θὰ πάρουν τὴν Ἀκρόπολη μετὰ ἀπὸ πολύμηνη πολιορκία, βάζοντας ὁριστικὰ τέλος στὴν καταλανικὴ κυριαρχία. 

ΛΟΥΙ ΦΩΒΕΛ: ”ΛΕΗΛΑΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ..ΜΗΝ ΛΥΠΗΘΕΙΤΕ ΟΥΤΕ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΟΥΤΕ ΝΕΚΡΟΥΣ..”

ΛΟΥΙ ΦΩΒΕΛ: ”ΛΕΗΛΑΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ..ΜΗΝ ΛΥΠΗΘΕΙΤΕ ΟΥΤΕ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΟΥΤΕ ΝΕΚΡΟΥΣ..”

Ὁ ΒΑΝΔΑΛΟΣ ΦΩΒΕΛ ΚΑΙ ΟΙ ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟ 1800 

Ὁ Λουὶς Φρανσουὰ Σεμπάστιαν Φωβέλ, πρόξενος τῆς Γαλλίας στὴν Ἀθήνα, ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους βάνδαλους καὶ ἀρπαγέας ἀρχαιοτήτων τῆς ἐποχῆς του. 

Ἀρχικά, μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ καλλιτεχνικοῦ σύμβουλου τοῦ προξενου τῆς Γαλλίας στὴν Κωνσταντινούπολη Σουαζέλ-Γκουφιέ(Choiseul Gouffier)καὶ ἀργότερα σὰν ἀρχαιοδίφης καὶ συλλέκτης, κατόρθωσε μὲ διάφορες ἀνασκαφὲς νὰ "συλλέξει" ἕναν τεράστιο ὄγκο σημαντικῶν ἀρχαιοτήτων τὰ ὁποῖα εἴτε παρέδιδε στὸν ἐργοδότη του κόμη Γκουφιὲ εἴτε τὰ πουλοῦσε ἀργότερα σὲ Βρετανοὺς ποὺ ἐρχόταν σὰν ταξιδιῶτες στὴν Ἑλλάδα. 

Μόνο στὸν Γκουφιέ, περὶ τὸ 1787 εἶχε καταφέρει νὰ παραδώσει 16 κιβώτια μὲ γλυπτὰ καθὼς καὶ 40 ἐκμαγεῖα τῶν σημαντικότερων ἔργων τέχνης καὶ ἀρχαιοτήτων τῆς Ἀθήνας! 

Ἀνάμεσα στὶς σημαντικότερες ἀνασκαφὲς μνημείων καὶ τάφων ποὺ εἶχε κάνει,ήταν καὶ ὁ τύμβος τοῦ Μαραθῶνα,ενώ σύμφωνα μὲ κάποιες πληροφορίες φέρεται νὰ ἔκλεψε καὶ 2 περιστέρια ἀπὸ τὸ Ἱερὸ τῆς Ἀφροδίτης στὴν Ἀφαιά, τὰ ὁποῖα σήμερα βρίσκονται στὴν Ὁλλανδία. 

Ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀρχαιοτήτων ποὺ εἶχε καταφέρει νὰ συλλέξει ἦταν τόσο μεγάλος, ποὺ τὸ σπίτι του εἶχε μετατραπεῖ σὲ κανονικὸ μουσεῖο!! 

Στὸ σπίτι του ἐπίσης φιλοξενήθηκαν ἀνὰ διαστήματα οἱ μεγαλύτεροι Εὐρωπαῖοι "περιηγητὲς" ποὺ εἶχαν περάσει ἀπὸ τὴν Ἀθήνα γιὰ τὶς "ἔρευνες" τους... 

Ὅπως ἀποδεικνύεται ὁ Φωβὲλ δὲν ἦταν μόνο ἕνας πλιατσικολόγος τυχοδιώκτης, ἄλλα καὶ ἕνας ἀδίστακτος ἄνθρωπος. 

Σὲ μιὰ ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς συνεργάτες του ἔγραψε: 

"..Ἁρπάξτε ὅτι μπορεῖτε νὰ μεταφέρετε καὶ μὴν παραλείψετε νὰ λεηλατήσετε τὴν Ἀθήνα καὶ τὰ περίχωρα της.Πάρτε ὅτι ὑπάρχει καὶ μὴ λυπηθεῖτε οὔτε ζωντανοὺς οὔτε νεκρούς..." 

Οἱ καταστροφές, οἱ ἁρπαγὲς καὶ οἱ λεηλασίες ἀρχαιοτήτων στὶς ὁποῖες ἐπιδόθηκαν οἱ "πολιτισμένοι" Εὐρωπαῖοι περιηγητὲς ἐκείνη τὴν σκοτεινὴ περίοδο,είναι ἀνυπολόγιστες. 

Ἀναφέρετε ὅτι, μόνο κάποιος Βρετανὸς ὀνόματι Σαντφὸρντ Γκρέϊαμ, εἶχε καταφέρει νὰ ἀποσπάσει ἀπὸ διάφορες λαθροανασκαφὲς στὴν Ἀθήνα,περίπου χίλια ἀρχαῖα ἀγγεῖα!! 

To "πολιτιστικὸ" καὶ "ἀνασκαφικὸ ἔργο" τοῦ Φωβὲλ καὶ τῶν ὑπολοίπων "ἐρευνητῶν", θὰ συνεχίσει μερικὰ χρόνια ἀργότερα ὁ Λόρδος Ἔλγιν.. 

                                                                          

                                                                      

Τό Ὄνομα Ἕλλην καὶ ἡ Ἐννοιολογική του Σημασία

 Ὅλοι εἴμεθα Ἕλληνες! Οἱ νόμοι μας, ἡ φιλολογία μας, ἡ Θρησκεία μας, οἱ τέχνες μας ἔχουν τις ρίζες τῶν στὴν Ἑλλάδα. Ὁ ἀνθρώπινος τύπος καὶ το ἀνθρώπινο πνεῦμα ἔφθασαν στὴν τελειότητα στὴν Ἑλλάδα"

Βλ. Πέρσυ Σέλλεϋ (1792-1822) "Ελλάς"

1. Ποτέ στὴν ἀρχαιότητα, στὴ ρωμαϊκή, ρωμαιοβυζαντινή καὶ μεταβυζαντινή περίοδο (στὰ 400 χρόνια της ὀθωμανικῆς κυριαρχίας), το ὄνομα Ἕλλην δὲν πολιτογραφήθηκε σὰν δηλωτικό φυλετικῆς καὶ ἐθνικῆς καταγωγῆς ἐκείνου ποῦ το ἔφερε.

Αὐτὸ, καὶ στὶς τέσσερις αὐτὲς περιόδους, συμβόλιζε καὶ ἐξέφραζε τον φορέα τῶν ψηλοτέρων, ὡραιοτέρων καὶ τελειοτέρων πνευματικῶν, φιλοσοφικῶν, θρησκευτικῶν, πολιτιστικῶν, ἀνθρωπιστικῶν, πολιτικῶν, κοινωνικῶν κ.λπ. ΙΔΕΩΔΩΝ ποῦ ἀπὸ τους πανάρχαιους προϊστορικούς χρόνους μέχρι την ἐποχῆ μας μπόρεσε ὁ Ἄνθρωπος νὰ συλλάβει, ἐνστερνιστεῖ, λατρεύσει καὶ μεταδώσει καὶ στοὺς ἄλλους Ἀνθρώπους.

Ἀκόμα αὐτὸ, καὶ στὶς τέσσερις αὐτὲς περιόδους, ἀποτελοῦσε το διαχωριστικό ὁρόσημο ἀνάμεσα στοὺς βάρβαρους, δηλαδή στοὺς ἀπολίτιστους λαούς (Ἑβραίους, Βορειοευρωπαῖους, Εὐρωασιάτες καὶ Πέρσες), καὶ κείνους ποῦ εἶχαν ἐκπολιτιστεῖ, δηλαδή ὅσους εἶχαν ἀσπασθεῖ καὶ ἀκολουθοῦσαν ("χρώμενοι της Ἑλλάδος φωνῆς" ὁμιλοῦσαν την ἑλληνική γλῶσσα) τον Πολιτισμό, τις πνευματικές, φιλοσοφικές, θρησκευτικές, ἀνθρωπιστικές, πολιτικές, κοινωνικές ἀξίες, ἀρχὲς καὶ παραδόσεις τῶν Ἑλλήνων.

Ἡ πολιτογράφηση του ὀνόματος Ἕλλην, σὰν δηλωτικοῦ φυλετικῆς καὶ ἐθνικῆς καταγωγῆς, ἔγινε μόνο μετά την ὁριστική (το 1821) καταστροφή της πνευματικοπολιτιστικής Αὐτοκρατορίας τῶν Ελλήνων και την "κατασκευή" του Κρατιδίου ποῦ ὀνόμασαν Νέα Ἑλλάδα.

Τὸ ὄνομα Ἕλλην οὔτε ὑποδήλωνε ΠΟΤΕ, οὔτε ὑποδηλώνει, οὔτε εἶναι ΔΥΝΑΤΟ (ἐκ της γραμματικῆς καὶ ἐννοιολογικῆς του ἐτυμολογίας) νὰ ὑποδηλώσει τον Ἰθαγενῆ, τον αὐτόχθονα (χθών-αυτός = κείνους ποῦ γεννήθηκε στὸν συγκεκριμένο γεωγραφικό χῶρο ποῦ λέγεται Ἑλλάδα-στή γῆ της Ἑλλάδος), ἡ τον Γαιήοχο ή Γαιούχο, τον ἀπὸ ή ἐπὶ της Γαίας-γῆς = περιοχῆς, ἐδάφους, καὶ χώρας γεννηθέντα, οὔτε τον αὐτόνομο (σ' ἀντίθεση με τον ὑπήκοο) = ἐλεύθερο Ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος σέβεται καὶ τηρεῖ τις παραδόσεις, ἀξίες καὶ ἀρχὲς (πολιτιστικές, πνευματικές, λατρευτικές, κοινωνικές κ.λπ.) καὶ τους θεσμούς καὶ νόμους της Πολιτείας στὴν ὁποία γεννήθηκε καὶ γαλουχήθηκε (στὴ συγκεκριμένη περίπτωση της Ἑλληνικῆς σήμερα καὶ στὴν ἀρχαιότητα της Ἀθηναϊκῆς, Σπαρτιατικῆς, Κρητικῆς, Μακεδονικῆς, Αἰτωλικής, Κορινθιακής κ.λπ.), οὔτε φυσικά τον Ὑπήκοο = Πολίτη, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ ἔχει ὁποιαδήποτε φυλετική ἢ ἐθνική καταγωγή καὶ νὰ ἀκολουθεῖ καὶ νὰ τηρεῖ ὁποιεσδήποτε πολιτιστικές, λατρευτικές κ.λπ. παραδόσεις, ἀρχὲς καὶ ἀξίες, ἀλλὰ ποῦ ἁπλῶς μόνο εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ σέβεται καὶ τηρεῖ τὴ γραπτή, καὶ ὄχι ἐθιμική, Νομοθεσία της χώρας, ἡ της Πόλης της ὁποίας ζήτησε νὰ τον ἀναγνωρίσει σὰν Πολίτη της = Ὑπήκοό της κι' ἐκείνη ἔκανε ἀποδεκτή την αἰτήση του.

2. Το ὄνομα Ἕλλην οὔτε εἶχε, οὔτε ἔχει, οὔτε μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει ἐθνικὴ σημασία καὶ ἐθνικὸ περιεχόμενο. Εἶχε, ἔχει καὶ θὰ ἔχει ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ σημασία καὶ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ περιεχόμενο. Γιατί οὔτε γραμματικά, οὔτε ἐννοιολογικά δὲν ἐκφράζει καὶ δὲν ὑποδηλοῖ τους ὄρους Ἰθαγένεια καὶ Ἐθνικότητα.

Ἕλλην μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ ὁποιοσδήποτε, ἀπὸ ὁποιαδήποτε Φυλή καὶ σε ὁποιοδήποτε μέρος της γῆς καὶ ἐάν γεννήθηκε, ἀρκεῖ μόνο νὰ ἔχει, ἀπὸ τους γονεῖς του, ἡ το περιβάλλον του (πολιτειακό, κοινωνικό κ.λπ.) γαλουχηθεῖ καὶ ἀνδρωθεῖ με τα ἰδεώδη, τις ἀρχὲς, ἀξίες καὶ παραδόσεις του Ἑλληνισμοῦ.

Δύο πολύ μεγάλοι Ἕλληνες, πολύ ἀνώτεροι ἀπὸ πολλούς ἀπὸ μας ποῦ ἔχουμε γεννηθεῖ στὴν Ἑλλάδα, ἔχουμε καθαρό ἑλληνικό αἷμα (Α' ἡ Αβ' θετικό), ἑλληνική Ἰθαγένεια, παίδευση καὶ Ὑπηκοότητα ἦταν π.χ.:

1) Ο γεννημένος στὴν Γαλατία, με πολύ βαθειά ριζωμένη στὴ γῆ της την γενεαλογική του ρίζα,ΜΕΓΙΣΤΟΣ Ρωμαῖος Αὐτοκράτορας Ἰουλιανός, ὁ δικαίως ἐπονομασθείς ΗΛΙΟΣ, ποῦ ἐπειδή καὶ κατά την τελευταία του πνοή συνέχιζε νὰ παραμένει Ἕλλην ἀρνούμενος νὰ γίνει Βάρβαρος - Ἰουδαιοχριστιανός - Ἑβραῖος, ἀποκλήθηκε, ἀπὸ τους Ἑβραίους καὶ Ἰουδαιοχριστιανούς, Παραβάτης.

Καὶ 2) Ο ΜΕΓΑΛΟΣ Φιλόσοφος Πρφύριος ὁ Τύριος (234-310 μ.Χ.) ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στὴ Βαβυλῶνα, ἀπὸ γονεῖς Βαβυλώνιους, ποῦ καὶ αὐτῶν ἡ γενεαλογική ρίζα ἦταν βαθειά ριζωμένη στὴ βαβυλώνια γῆ, καὶ ποῦ στὸν τάφο του ἀκόμα, με τις ὑποθῆκες του το "ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ", το "ΠΡΟΣ ΑΝΕΒΥ ΕΠΙΣΤΟΛΗ" καὶ το "ΠΡΟΣ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ", συνεχίζει νὰ παραμένει Ἕλληνας.

3. Το ὄνομα Ἕλλην δὲν παράγεται ἀπὸ το Ἑλλὰς, ἀλλὰ το δεύτερο ἀπὸ το πρῶτο. Ἕλλην, Ἑλλάς, Ἑλληνισμός καὶ Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων εἶναι δύο ὀνόματα καὶ δύο ὅροι με ἀλληλοεξαρτώμενες ἔννοιες ἀλλὰ με διαφοροποιημένο το σημασιολογικό τους περιεχόμενο.

4. Σε κανένα ἀπὸ τα περισωθέντα ἔργα τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων συγγραφέων (ἀπ' ὅσα ἔχω ὑπ' ὄψη μου) δὲν γίνεται, οὔτε ἄμεση, οὔτε ἔμμεση ἐννοιολογική ἑρμηνεία του ὀνόματος Ἕλλην. Η μόνη ἑρμηνεία ποῦ γίνεται, σε πολλά ἀπ' αὐτὰ τα ἔργα, εἶναι ἐτυμολογική.

Ὅλοι οἱ Ἀρχαῖοι, μεταγενέστεροί τους καὶ νεώτεροι Συγγραφεῖς ποῦ ἔχουν ἐτυμολογήσει την καταγωγή του ὀνόματος Ἕλλην ἔχουν στηριχτεῖ στὴν ἑρμηνεία ποῦ ἔχει δώσει ὁ Ὅμηρος (Ὀδύσσεια Δ' 726 καὶ Ἰλιάδα Β' 683 καὶ Στ' 684), ὁ ὁποῖος ἀναφέρει ὅτι αὐτὸ παράγεται ἀπὸ το Ἑλλάς, την πόλη της Θεσσαλίας την ὁποία ἔκτισε ὁ Ἕλλην ὁ Γυιός του Δευκαλίωνα.

Την ἴδια ἑρμηνεία του Ὁμήρου ἔχουν υἱοθετήσει καὶ ὅλα τα ὀρθογραφικά, ἑρμηνευτικά καὶ ἐτυμολογικά λεξικά της Ἀρχαίας καὶ Νέας Ἑλληνικῆς γλώσσας, ὅπως π.χ. του Ἡσυχίου, Εὐσταθίου, Στέφανου Βυζαντίου, Λίντελ Σκώτ, Γαζή, Βερναρδάκη, Σακελλαρίου, Κωνσταντινίδη, Χατζιδάκη, Δημητράκου. Σε κανένα ὅμως ἀπὸ τα λεξικά αὐτὰ δὲν γίνεται ἐννοιολογική ἑρμηνεία του ὀνόματος αὐτοῦ.

Πολλοί νεώτεροι Ἱστορικοί, Φιλόλογοι καὶ Γλωσσολόγοι δίδουν καὶ μία δεύτερη ἐτυμολογική ἑρμηνεία.

Κατά την ἑρμηνεία αὐτή αὐτὸ παράγεται ἀπὸ το ὄνομα Ἑλλάς-Έλλοι.

Το ὄνομα αὐτὸ το ἔφερε ἕνα ἀπὸ τα ἀρχαιότερα ἱερατικά γένη το ὁποῖο ἰεράτευε κληρονομικῶς στὸ Ἱερὸ του Δία στῆ Δωδώνη της Ἠπείρου.

Καὶ ἡ πρώτη καὶ ἡ δεύτερη ἑρμηνεία, ὅπως βλέπουμε εἶναι μόνο ἐτυμολογική καὶ ὄχι ἐννοιολογική. Καὶ σὰν ἐτυμολογικές ὅμως δὲν εἷναι σωστές. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι σωστές γιὰ τους ἁπλούστατους λόγους:

1ος) Ἀφοῦ, κατά την πρώτη ἐτυμολόγηση, ὁ Ἕλλην, ὁ Γυιός του Δευκαλίωνα, ἔκτισε την Πόλη: Ἑλλὰς, το πρῶτο ὄνομα προηγεῖται του δευτέρου. Ἑπομένως εἶναι καὶ φυσιολογικό καὶ λογικό νὰ παράγεται το Ἑλλάς ἀπὸ το Ἕλλην καὶ ὄχι το ἀντίθετο.

2ος) Το Ἑλλάς-Έλλοι, ποῦ κατά την δεύτερη ἐτυμολόγηση παράγεται το Ἕλλην-Έλληνες, παράγεται ἀπὸ το Ἑλλοπία. Ἑλλοπία ὀνομαζόταν ὁ κάμπος της Ἠπείρου (σημερινός τῶν Ἰωαννίνων) στὸν ὁποῖο ἦταν κτισμένος ὁ Ναός του Δωδωναῖου Διός. Ἀπὸ το ὄνομα αὐτὸ ἀποκλήθηκαν Ἕλλοποι, διατηρῶντας ταυτόχρονα καὶ το προηγούμενό τους, το Σέλλοι, μόνο οἱ ἱερεῖς ποῦ ὑπηρετοῦσαν στὸν Ναό αὐτὸ.

Το δεύτερο το Σέλλοι, το εἶχαν πρὶν πᾶνε (στὴν πεδιάδα της Ἑλλοπίας, ὅπου καὶ το Ἑλλοποι, καὶ στὴν κοιλάδα αὐτῆς Τομάρου, σημερινή Ὀλύτσικας, ἀπὸ ὅπου καὶ το τρίτο τους ὄνομα Τόμαροι, ἡ Τούμαροι) στὴν Δωδώνη. Αὐτὸ το εἶχαν πάρει ἀπὸ την πελασγική πόλη της Θεσπρωτίας Ἕλλα, ἡ Σέλλα ποῦ καὶ αὐτὴ το εἶχε πάρει ἀπὸ τον ποταμό Σελλήεντα (Κωκκυτόν) της αὐτῆς περιοχῆς.

3ος) Ὅλοι οἱ μετά-ὀμηρικοί Συγγραφεῖς, οἱ Ἀλεξανδρινοί, Ρωμαῖοι καὶ Βυζαντινοί Ἱστορικοί καὶ Λεξικογράφοι, ὅπως καὶ οἱ Νέοι, Νεώτεροι καὶ Σύγχρονοι Ἕλληνες καὶ ξένοι Ἱστορικοί, Φιλόλογοι, Ἐθνολόγοι καὶ Γλωσσολόγοι ἐνῶ στηρίζονται, κυρίως, στὴν ὁμηρική ἐτυμολόγηση ἔχουν ταυτοχρόνως υἱοθετήσει καὶ την ἑρμηνεία του Ἀπολλόδωρου, ὁ ὁποῖος, ὅπως ἔχουμε δεῖ σε προηγούμενες σελίδες καὶ ὅπως θὰ ξαναδοῦμε ἀμέσως παρακάτω, γράφει: "Ο ἴδιος μὲν ὁ Ἕλλην ὀνόμασε Ἕλληνας αὐτούς ποῦ πρωτύτερα ὀνομάζοντο Γραικοί...".

Μόνο οἱ τρεῖς παραπάνω λόγοι ἀποκλείουν, καὶ την πιθανότητα ἀκόμα νὰ εἶναι σωστή ἡ ἐτυμολόγηση του Ὁμήρου καὶ κατ' ἐπεκτάσει καὶ ὅλες οἱ ἄλλες, ποῦ στηρίζονται σ' αὐτὴν ἡ στὰ ὀνόματα Ἕλλος -Ἕλλοι, Σέλλος-Σέλλοι.

Ἑπομένως το Ἕλλην-Έλληνες, ἡ Ἑλλαν της δωρικῆς καὶ αἰολικῆς, δὲν μπορεῖ νὰ παράγεται, οὔτε ἀπὸ το Ἕλλας, οὔτε ἀπὸ το Ἑλλοι ή Σέλλοι, οὔτε ἀπὸ το Ἑλλα ή Σέλλα.

Οὔτε ἡ γραμματική του ἐτυμολογία, οὔτε, κυρίως, ἡ ἐννοιολογική του σημασία του ἀφήνουν περιθώρια νὰ προέρχεται ἀπ' αὐτή. Ἀντιθέτως, ὅπως προαναφέρεται, το Ἑλλάς παράγεται ἀπ' αὐτό.

ΙΩΑΝΝΗΣ Π. ΦΟΥΡΑΚΗΣ, "Ἑβραῖοι: Οἱ Πλαστογράφοι της Ἑλληνικής Ἱστορίας", Βιβλίο Πρῶτο - Ἡμίτομος Α', σελ. 36-40.

Ὁ μῦθος τῆς Μαύρης Θάλασσας

Ὁ Εὔξεινος Πόντος ἢ Μαύρη Θάλασσα εἶναι ἐσωτερικὴ θάλασσα μεταξὺ τῆς νοτιοανατολικῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.Ο ὅρος «Μαύρη Θάλασσα» δὲν ἐντοπίζεται 

σὲ ἡμερομηνία νωρίτερα τοῦ 12ου αἰῶνα. 

Ὁ Στράβων ἀναφέρει πὼς στὴν ἀρχαιότητα, ὁ Εὔξεινος Πόντος συχνὰ ἀποκαλεῖτο ἁπλὰ Πόντος (δηλαδὴ «Θάλασσα»). 

Ὁ Ἡρόδοτος, ὡστόσο, κάποια στιγμὴ στὸ ἔργο του χρησιμοποιεῖ ἐναλλακτικὰ τοὺς ὅρους Ἐρυθρὰ Θάλασσα καὶ Νότιος Θάλασσα. 

Ἡ Ἑλληνο-Ρωμαϊκὴ παράδοση ἀναφέρεται στὴ Μαύρη Θάλασσα ἀποκλειστικὰ ὡς Εὔξεινο Πόντο, δηλαδὴ Φιλόξενη Θάλασσα. 

Ὁ ὅρος ἀποτελεῖ εὐφημισμὸ ποὺ ἀντικατέστησε τὸν πρότερο ὅρο Ἄξεινος Πόντος (δηλ. Ἀφιλόξενη Θάλασσα), τὸν ὁποῖο πρωτοσυναντᾶμε στὸν Πίνδαρο (ἀρχὲς τοῦ 5ου αἰῶνα π.Χ.). Ὁ Στράβων πιστεύει πὼς ὁ Εὔξεινος Πόντος ἀποκαλεῖτο ἀφιλόξενος πρὸ τῆς Ἑλληνικῆς ἀποικιοποίησης, ἀφ' ἑνὸς γιατί ἡ διάπλευσή του ἦταν δύσκολη, καὶ ἀφ' ἑτέρου διότι οἱ ἀκτές του κατοικοῦνταν ἀπὸ ἄγριες φυλές, καὶ πὼς τὸ ὄνομα ἄλλαξε σὲ φιλόξενος ἀφοῦ οἱ [Μιλήσιοι] ἀποίκησαν τὴν περιοχή, καθιστῶντας την μέρος τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. 

Ο κατακλυσμός, ο Νώε, ο Δευκαλίωνας και το Έπος του Γκιλγκαμές!

Εἶναι γεγονὸς ὅτι σὲ κάθε σχεδὸν πολιτισμὸ ποὺ ἐμφανίστηκε ποτὲ στὴ Γῆ ὑπάρχει ἕνας θρῦλος γιὰ ἕναν κατακλυσμὸ ποὺ συνέβη στὰ παλιὰ ἐκεῖνα χρόνια καὶ ξεκλήρισε τὴν οἰκουμένη. 

Οἱ λεπτομέρειες ποικίλουν ἀλλὰ ἡ βασικὴ πλοκὴ παραμένει ἡ ἴδια: ἡ πλημμύρα ἀφανίζει τοὺς πάντες ἐκτὸς ἀπὸ λίγους καὶ ἐκλεκτούς. 

Ἡ βίαιη πλημμύρα ποὺ ἐξαφανίζει λοιπὸν ὀργανωμένες κοινωνίες διαπερνᾶ τὴ μυθολογία ἑκατοντάδων κυριολεκτικὰ πολιτισμῶν, ἀπὸ τὴ Μέση Ἀνατολὴ καὶ τὴν Ἀμερικὴ μέχρι τὴν Ἰνδία, τὴν Κίνα καὶ τὴ Νότια Ἀσία, γιὰ νὰ ἀναφέρουμε μερικὰ μόνο. 

Οἱ ἀκαδημαϊκοὶ ἔχουν μάλιστα ἐντοπίσει στοὺς ἀναρίθμητους μύθους ὁμοιότητες ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἀγνοηθοῦν: 

Μελετῶντας περισσότερες ἀπὸ 200 ἀντίστοιχες ἱστορίες κατακλυσμοῦ, ὁ ἐρευνητὴς James Perloff παρατήρησε ὅτι ἡ ἰδέα τῆς πλανητικῆς πλημμύρας παρατηρεῖται στὸ 95% τῶν λαϊκῶν παραδόσεων, οἱ ἄνθρωποι σώζονται μὲ τὴ βοήθεια καραβιοῦ στὸ 70% ἐξ αὐτῶν, ἐνῷ στὸ 57% οἱ ἐπιζῶντες βρίσκουν καταφύγιο πάνω σὲ βουνό. 

Καὶ βέβαια ἡ πιὸ προβεβλημένη ἱστορία δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴ βιβλικὴ ἀναφορὰ στὸν Νῶε καὶ τὴν Κιβωτό του, μὲ τὴ θεϊκὴ μήνη νὰ ἀναγνωρίζει τὴ φαυλότητα τῆς ἀνθρωπότητας καὶ νὰ ἀποφασίζει νὰ καταστρέψει ὅλη τὴν πλάση, χαρίζοντας τὴ ζωὴ στὸν Νῶε, τὴν οἰκογένειά του καὶ τὰ ζῶα ποὺ ἐπιβίωσαν μέσῳ τῆς Κιβωτοῦ γιὰ νὰ ἀνασυστήσουν τὴ ζωὴ στὸν πλανήτη. 

Ἀκόμα παλιότερο ἀπὸ τὸν θρῦλο τῆς βιβλικῆς Γένεσης εἶναι τὸ βαβυλωνιακὸ ἔπος του Γκιλγκαμές, ἡ ἱστορία ἑνὸς βασιλιᾶ δηλαδὴ ποὺ ξεκινᾶ ἕνα συναρπαστικὸ ταξίδι γιὰ νὰ βρεῖ τὸ μυστικὸ τῆς ἀθανασίας, ὅταν καὶ συναντᾶ στὸ διάβα του τὸν Utnapishtim, ποὺ εἶχε ἐπιβιώσει ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸ ποὺ στάλθηκε στὴ Γῆ ἀπὸ τοὺς θεούς: προειδοποιημένος ἀπὸ τὸν Enki, τὸν θεὸ τοῦ νεροῦ, ὁ Utnapishtim κατασκεύασε ἕνα καράβι καὶ ἔσωσε ἔτσι οἰκείους καὶ φίλους, καθὼς καὶ ζῶα, τεχνῖτες καὶ πολύτιμα μέταλλα. 

Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ κατόπιν οἱ Ρωμαῖοι μεγάλωναν μὲ τὸν μῦθο τοῦ Δευκαλίωνα καὶ τῆς Πύρρας, οἱ ὁποῖοι ἔσωσαν ὅ,τι ἄξιζε νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὴ μανία τοῦ Δία ποὺ στράφηκε κατὰ τῆς ἀνθρώπινης διαφθορᾶς. 

Ἰρλανδικὲς λαϊκὲς παραδόσεις κάνουν λόγο γιὰ τὴ βασίλισσα Cesair καὶ τὴν αὐλή της, ποὺ ἀρμένιζαν γιὰ 7 ὁλόκληρα χρόνια γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὸν πνιγμό, ὅταν οἱ ὠκεανοὶ κατάκλυσαν τὴ χώρα. Καὶ βέβαια οἱ πρῶτοι εὐρωπαῖοι ἐξερευνητὲς τῆς Ἀμερικῆς δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ μὴ μείνουν μὲ τὸ στόμα ἀνοιχτὸ ὅταν ἄκουσαν τοὺς ἀντίστοιχους θρύλους τῶν ἰνδιάνων ποὺ παραήταν κοντὰ στὴ βιβλικὸ χρονικὸ τοῦ Νῶε, κάνοντας τὸ ἱσπανικὸ ἱερατεῖο νὰ ὀσμίζεται δράση τοῦ Σατανᾶ: θεώρησαν δηλαδὴ ὅτι ὁ Διάολος εἶχε φυτέψει στὰ μυαλὰ τῶν γηγενῶν τέτοιες ἱστορίες γιὰ νὰ τοὺς μπερδέψει καὶ νὰ χάσουν τὸν δρόμο τους! 

Τί σχέση ὅμως μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ Μαύρη Θάλασσα μὲ τοὺς μύθους τοῦ κατακλυσμοῦ; Πολὺ στενή, ἂν πιστέψουμε τὴ θεωρία... 

Ἡ θεωρία 

Οἱ γεωλόγοι William Ryan καὶ Walter Pitman τοῦ Πανεπιστημίου Κολούμπια διερωτήθηκαν λοιπὸν στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 τί μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει τη σχεδὸν οἰκουμενικὴ ἐπικράτηση τοῦ μύθου τοῦ κατακλυσμοῦ. Τί ὑποστηρίζουν; Ὅτι καθὼς ἡ Ἐποχὴ τῶν Παγετώνων ἔφτανε στὸ τέλος της καὶ οἱ παγωμένοι ὄγκοι ἔλιωναν, ἕνα τεῖχος νεροῦ ξεχύθηκε ἀπὸ τὴ Μεσόγειο στὴ Μαύρη Θάλασσα! 

Στὴν Ἐποχὴ τῶν Παγετώνων λοιπόν, ἰσχυρίζονται οἱ δύο ἐπιστήμονες, ὁ Εὔξεινος Πόντος ἦταν μιὰ ἀπομονωμένη λίμνη ποὺ περιβαλλόταν ἀπὸ εὔφορα ἐδάφη. Κάπου 12.000 χρόνια πρίν, κοντὰ στὸ τέλος τῆς Ἐποχῆς τῶν Παγετώνων, ἡ θερμοκρασία τῆς Γῆς ἄρχισε νὰ αὐξάνει, μὲ τὰ τεράστια κομμάτια πάγου ποὺ κάλυπταν ὅλο τὸ Βόρειο Ἡμισφαίριο νὰ λιώνουν προοδευτικά. Ὡς ἀποτέλεσμα, οἱ θάλασσες γέμιζαν νερό. 

Φτάνοντας στὰ 7.000 χρόνια πρίν, ἡ ἐπιφάνεια τῆς Μεσογείου διογκώθηκε, μὲ τὸ παραπανίσιο θαλασσινὸ νερὸ νὰ βρίσκει διέξοδο πρὸς τὰ βόρεια, στὸ μέρος ποὺ εἶναι σήμερα ἡ Τουρκία. Διοχετευμένο λοιπὸν μέσῳ τῶν Στενῶν τοῦ Βοσπόρου, τὸ νερὸ χτύπησε τὴ Μαύρη Θάλασσα μὲ ὁρμὴ 200 φορὲς παραπάνω ἀπὸ τὴ μανία τῶν Καταρρακτῶν του Νιαγάρα! Ἡ στάθμη τῆς πάλαι ποτὲ λίμνης ἀνέβαινε κατὰ 15 ἑκατοστὰ τὴν ἡμέρα, μὲ τὰ παράκτια ἐδάφη νὰ χάνονται γιὰ πάντα κάτω ἀπὸ τὸ νερο Καταγραμμένη στὴ μνήμη τῶν κατατρομαγμένων ἐπιζώντων, ἡ ἱστορία τῆς πλημμύρας πρέπει νὰ πέρασε στὶς ἑπόμενες γενιές, μὲ τὸν χρόνο νὰ προσθέτει καὶ νὰ ἀφαιρεῖ χαρακτηριστικά, καταλήγοντας τελικὰ στὸν μῦθο τοῦ Νῶε καὶ τὶς ἄλλες παραδόσεις τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Αὐτὸ τοὐλάχιστον ἰσχυρίζεται ἡ ἐρευνητικὴ ὑπόθεση... 

Ἡ ἀναζήτηση 

Ὁ θαλάσσιος βιολόγος Bob Ballard χτενίζει τὸν πυθμένα τῆς Μαύρης Θάλασσας ἀναζητῶντας ἀπομεινάρια ἀρχαίων οἰκισμῶν, γεγονὸς ποὺ θὰ ἐπιβεβαιώσει τὴν ὑπόθεση ὅτι μιὰ κατακλυσμιαία πλημμύρα χτύπησε τὴν περιοχὴ 7.000 περίπου πρίν, ἡ ὁποία ἔμελλε νὰ ἀλλάξει τὸ τοπίο καθοριστικὰ καὶ νὰ ὁδηγήσει προοδευτικὰ στὴν ἀνάπτυξη τοῦ μύθου τοῦ Νῶε. 

Ἂν ἡ ὑπόθεση ἔχει ἔρεισμα στὴν πραγματικότητα, τότε ἴχνη ἀνθρώπινης δράσης πρέπει νὰ κείτονται στὸν βυθό του Εὔξεινου Πόντου. Κι αὐτὸ ἀκριβῶς ἔδειξε ἀποστολὴ τοῦ 1998, παρουσιάζοντας μιὰ σειρὰ ἀπὸ ἐνδείξεις ποὺ προδίδουν ἀνθρώπινη δραστηριότητα. 

Ἡ ἐξερευνητικὴ ἀποστολὴ τοῦ ἴδιου τοῦ Ballard τὸ 1999 ἀποκάλυψε μιὰ ὑποθαλάσσια -πιά- κοιλάδα ποταμοῦ ἀλλὰ καὶ μιὰ ἀρχαία ἀκτογραμμή, στὴν ὁποία βρέθηκαν ταυτοχρόνως ἀπολιθωμένα κελύφη ἀπὸ μαλάκια τόσο τῆς θάλασσας ὅσο καὶ τοῦ γλυκοῦ νεροῦ, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ ἡ χρονολόγηση μὲ ἄνθρακα φαίνεται νὰ ὑποστηρίζει τὴ θεωρία τῆς λίμνης ποὺ κατακλύστηκε ἀπὸ θαλασσινὸ νερὸ 7.000 χρόνια πρίν. Ταυτοχρόνως, ἐντοπίστηκε καὶ φυσικὴ παρουσία ἀνθρώπου, μέσῳ οἰκοδομημάτων της 

Ἐποχῆς τοῦ Λίθου καὶ πρώιμων ἐργαλείων. 

Οἱ ἔρευνες συνεχίζονται πλέον περνῶντας στὸ ἑπόμενο ἐπίπεδο: ὁ Ballard καὶ ἡ ὁμάδα του χρησιμοποιοῦν σόναρ καὶ τηλεκατευθυνόμενα ὀχήματα «χτενίζοντας» τὴ Μαύρη Θάλασσα γιὰ ἴχνη ἀνθρώπινης δράσης, ὅπως κτίρια, καράβια καὶ κεραμικά. Τὴν ὥρα λοιπὸν ποὺ φτάνουμε ὁλοένα καὶ κοντύτερα στὸ νὰ καταλήξουμε ἂν ἔγινε πράγματι οἰκουμενικὸς κατακλυσμὸς στὴ Γῆ, ἀντιμετωπίζουμε τὸ ἐνδεχόμενο μελλοντικῶν κολοσσιαίων πλημμυρῶν. 

Οἱ καταστροφικὲς πλημμύρες ἀπειλοῦν σήμερα τὴ ζωὴ ἑνὸς δισεκατομμυρίου ἀνθρώπων, μὲ τὸν ΟΗΕ νὰ ἐκτιμᾶ ὅτι ὁ ἀριθμὸς θὰ ἀνέρθει στὰ 2 δισ. μέχρι τὸ 2050: 

Ὁ συνδυασμὸς τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς, τῆς ἀποψίλωσης τῶν δασῶν, τῆς ἀνόδου τῆς στάθμης τῆς θάλασσας καὶ τῆς αὔξησης τοῦ παγκόσμιου πληθυσμοῦ ρίχνει τὴ σκιά του στὸ ἴδιο τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητας... 

ΕΝΟΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

 

ΕΝΟΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

( Λεοννάτος - μάχες Μ. Ἀλεξάνδρου )

Ὁ Φίλιππος ὁ β΄ ἦτο αὐτὸς ποῦ ἔκανε τὸ ὄνειρό τῶν Ἑλλήνων πραγματικότητα καὶ ἐτοιμάζετο νὰ ἐκστρατεύσει πρὸς ἀνατολάς τιμωρῶντας τοῦς βαρβάρους ἱἐρόσυλους ποῦ πέρασαν διά πυρὸς καὶ σιδήρου τὴν Ἑλλάδα μας !

Τὸ σχέδιο του πῆρε μία μικρή ἀναβολή λόγο τῆς ὕποπτης δολοφονίας του . ^{ΗΛΙΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ << Αὐτοὶ ποῦ πρόδωσαν τοῦς Ἕλληνες >> κεφ. << φιλίππου >> ἔκδ. <<Λιακόπουλος >> Θεσ/κη 2003} Συνεχιστὴς τοῦ σχεδίου καθὼς καὶ ἐκτελεστὴς ὑπῆρξε ὁ γιὸς του Ἀλέξανδρος “Γ΄,

Οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἑλλήνων ἔδωσαν μυστικές ὁδηγίες στὸν Ἀσύγκριτο γιὰ τὴν τιμωρία ὅλον Αὐτὸν ποῦ διῆλθαν μὲ φωτιά καὶ σίδερο ἀπὸ τήν Ἱερὰ Ἑλλάδα. Ἄλλωστε οἱ ποιὸ πολλοί κατενόησαν τὴν κίνηση τῶν χεριῶν τοῦ Ἀλεξάνδρου ὅταν σηκώθηκε πάνω ἀπὸ τὸ ἄψυχο σῶμα τοῦ ἱεροῦ βασιλέως τῶν Ἑλλήνων , πατέρα τοῦ Φιλίππου τοῦ Β΄,

Γεγονός εἶναι ὅτι μετὰ τὸν θάνατο συνέβησαν δραματικὰ γεγονότα γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τῆς διαδοχῆς του.

Ἕνα εἶναι ὁ λεγόμενος << Λαμιακὸς πόλεμος >> τὸ 322 π.Χ. Στὸν πόλεμο αὐτὸν, τὸν ἀδελφοκτόνο , ἔπεσαν μεγάλες μορφές τῶν Μακεδόνων, τῶν Ἀθηναῖων καὶ γενικὸς τῶν Ἐλλήνων .

Τὸ χειρότερο καὶ ὕποπτο συνάμα εἶναι ὁ θάνατος τοῦ στρατηγοῦ Λεοννάτου ἔμπιστου τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου ὅπου μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἀσύγκριτου , ὁ Στρατὸς ἐναπέθεσε τίς ἐλπίδες στὸν Λεοννάτο .

Ὁ Λεοννάτος ἦτο ἄνδρας καὶ Ἕλλην μεγάλης ἀξίας, Ἄριστος ἐπιτελικὸς καὶ πολυαγαπημένος τῶν στρατιωτῶν . Ἦτο ὁ διοικητὴς τοῦ ἱππικοῦ.

Βορείως ὅμως τῆς Λαμίας , ὁ ἄριστος Λεοννάτος γιὸς τοῦ Ἀνταίου καὶ συνεπίτροπος τοῦ Ἀντιπάτρου στὴν Μακεδονία μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου , μαχόμενος μόνος του σὲ κάποια φάση τοῦ ἀγῶνα πέφτει νεκρός ... ^{ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ << βιβλιοθήκη >>, Ι Η΄, 13 -15}

Κὶ ἐδῶ ἀρχίζουν οἱ ἐρωτήσεις!

α) Ὁ Ἀντίπατρος γιατὶ δὲν προσέτρεξε κοντὰ στὸν Λεοννάτο; Γιατὶ ἐπίσης παρακολουθοῦσε ἀπὸ τὴν πεδιάδα τὴ μάχη;

β) Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου , ὁ Λεοννάτος ἔγινε διοικητὴς τὴς μικρᾶς Φρυγίας !

Ὁ Διόδωρος ὁ Σικελιώτης μᾶς λέγει πῶς τὸ μέρος αὐτὸ ἔβριθε ἀπὸ Γεφυραίους ἐμπόρους καὶ φοινικίζοντες !

Γιὰ ποιόν λοιπὸν, τὸ λόγο ἐστάλη ὁ Λεοννάτος μὲ τὴν ἀδελφὴ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου , τὴν Κλεοπάτρα;

γ) Οἱ Ἀθηναῖοι στ5ὴ μάχη αὐτή ἔξω ἀπὸ τὴν Λαμία εἶχαν ὥς ἀρχηγὸ τους τὸν Ἀντίφιλο, γνωστὸ ἀντιμακεδόνα , φοινικίζοντα καὶ μηδίζοντα.

Τὶ σύνθεση << φυλῶν >> εἶχε ὁ στρατὸς του , ἀφοῦ ὅπως μᾶς λέγει ὁ Διόδωρος : << Τὸν ἀχρεῖον εἷς παράταξιν ὄχλον >>! ^{ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ << βιβλιοθήκη >>, Ι Η΄, 13 -15 ,} Γιὰ σκεφθεῖτε λίγο ........

Καὶ ὅσο γιὰ τὸν περίεργο θάνατο τοῦ Ἀσύγκριτου ἄς δοῦμε τὸν Ἀρριανό καὶ τὶς συγκλονιστικὲς λεπτομέρειες ποῦ ἀναφέρει ^{Ἀρριανός : << Ἀλεξάνδρου ἀνάβασις >> 27 ,} Ἡ οἰκογένεια τοῦ Ἀσύγκριτου μετὰ τὸν θάνατο του , περνᾶ κυριολεκτικά << Διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου >> ἀπὸ τὸν .... ἐξάδελφό του καὶ βασιλέα Κάσσανδρο !

 Ὁ Κάσσανδρος φυλακίζει τὴν Ὀλυμπιάδα καὶ τὴν δολοφονεῖ ! Τὸ ἴδιο κάνει στὴν ΝΟΜΙΜΗ σύζυγο τοῦ Ἀλεξάνδρου , Ροξάνη,

καθώς καὶ στὸ ΝΟΜΙΜΟ ΔΙΑΔΟΧΟ τοῦ Βασιλείου Ἀλέξανδρο Δ΄ τοῦ Ἀλεξάνδρου! Ὁπότε τὸ πονηρό μας , ΟΧΙ ΠΛΕΟΝ τὸ πονηρό μας ! Τὸ ἀφυπνισθέν μυαλό μας - σκεπτικὸ , ρωτᾶ : 

 Ποιοί ἐκρύβοντο πίσω ἀπὸ τὸν Κάσσανδρο ; Γιατὶ τέτοιο μίσος ἐνάντια στὴν οἰκογένεια τοῦ Ἀσύγκριτου ; Εὐτυχῶς ὑπάρχει ὁ Ἀρριανός καὶ ἡ << Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις >>

καὶ κάτι τελευταῖο γι΄ αὐτοὺς μπορεῖ , ἀθῶα καὶ ἀξιοπρεπέστατα, νὰ ἐρωτηθοῦν : << Οἱ Βαβυλώνιοι τί λαός ἦτο; Αὐτοί δὲν ὑποστήριξαν τὸν Ἀλέξανδρο >> Ἡ ἀπάντηση μου εἶναι ἡ ἐξῆς : << Οἱ Βαβυλώνιοι ἀνήκουν στὸν Σημητικό κλάδο τῶν ἀπογόνων τοῦ Νόε! ^{Γ, ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥ << λεξικῶν τῶν Ἀγίων Γραφῶν >>, ἐκδόσεις <<Γρηγόρη >> , Ἀθήνα τὸ 1999.}

Ἡ ἐξαγωγή συμπερασμάτων εὔκολη , διὸτι οἱ Βαβυλώνιοι ἔδιδαν καὶ χρησμούς - ὁδηγίες σὲ <<ὁρισμένους >>. Διαβάστε τὸν Ἀρριανό γι' αὐτὸ τὸ θέμα καθώς καὶ τὸν <<ψεύδο >> Καλλισθένη!

ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Ὁ Ἀρριανός στὴν << Ἀνάβαση Ἀλεξάνδρου ( Α΄12,4 ) μᾶς ἀναφέρει ὅτι ἅνδρες ἀπὸ τοῦς Ἕλληνες ἡ τοῦς Βαρβάρους δὲν παρουσίασε ποτὲ τόσο μεγάλα ἔργα σὲ πλῆθος ἡ μέγεθος !

Καὶ εἶναι βάσιμο αὐτὸ διότι ὅταν ξεκίνησε ὁ Μ. Ἀλέξανδρος ἀπὸ τὴν Δίον τῆς Μακεδονίας γιὰ τὴν μεγάλη ἐκστρατεία , ἐκτὸς τοῦ στρατοῦ ποῦ ἀριθμοῦσε 55,000 πεζούς καὶ 8.000 ἱππεῖς , ὑπῆρχαν καὶ 6.000 ἐπιστήμονες καὶ τεχνῖτες ὅλον τῶν εἰδικοτήτων !

 Ἀπὸ ἰατρούς μέχρι ὑποδηματοποιούς ἀπὸ οἱκονομολόγους μέχρι ταριχευτές, νομισματοποιοῦς κ.λ.π. Ἐκτὸς αὐτῶν τὸν στρατὸ ἀκολουθοῦσαν 20.000 γυναῖκες , τῶν ὁποῖον 7.000 εἶχαν μαζί τους μικρὰ παιδιά ἡ ἦσαν ἔκγυοι, γιὰ τὴν ἀνανέωση τοῦ στρατεύματος κατὰ τὴν ἐκστρατεία . τὰ παιδάκια αὐτὰ ἀριθμοῦσαν 10.000!

Ὁ Μ. Ἀλέξανδρος ἔδιδε ἐργασία καὶ πολλὰ δῶρα στὶς γυναῖκες τῶν στρατιωτῶν ! ( Διόδωρος Σικελιώτης : << Ἱστορ. Βιβλιοθ. >> XVII 110 ,3 )

Τὸ σχέδιο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου ἀποσκοποῦσε στὴν ραγδαῖα διάβαση τοῦ Ἑλλήσποντου καὶ ἀκολοῦθος τὴν προέλαση στὴν Μ. Ἀσία καὶ τὴν κατάληψή της !

Γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ, ἔπρεπε νὰ κατασυντριβεῖ ὁ Περσικὸς στρατὸς . 

 Οἱ δύο στρατοί βρέθηκαν ἀντιμέτωποι στὶς μάχες ποῦ θὰ παρατεθοῦν , μὲ ἀποτέλεσμα τὸ Ἑλληνικὸ φῶς νὰ φθάσει στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένη .

Ἦταν, ὅμως καὶ ἡ τιμωρία τῶν Περσῶν γιὰ τὴς καταστροφές ποῦ ἐπέφεραν στὴν Ἑλλάδα κατά τὰ ἔτη 490 – 479 π.Χ.

α) Ἡ μάχη τοῦ Γρανικοῦ

(Δαίσιος ( Μάϊος ) 334 πΧ. )

Ἡ πρώτη συνάντηση τῶν δύο στρατῶν ἔγινε στὸν Γρανικὸ ποταμό, ὄπου ἦταν συντεταγμένος ὁ Περσικὸς στρατὸς καὶ ἀνέμενε τὸν Ἑλληνικό . Ὁ Παρμενίων εἶχε ἀντιρρήσεις γιὰ τὴν παράταξη τοῦ στρατεύματος , λόγω τοῦ ἰσχυροῦ ρεύματος τοῦ ποταμοῦ.

 Ὁ Ἀλέξανδρος τότε τοῦ ἀπαντᾶ μὲ σεβασμὸ , ὅπως ἄρμοζε σὲ ἕναν τέτοιον μεγάλο καὶ νικηφόρο στρατό .

<< Ἀγαπημένε Παρμενίωνα , περάσαμε τὸν Ἑλλήσποντο καὶ θὰ βοηθοῦμε ἀπὸ τὸ ρυάκι ;>>.

Ὁ Ἀλέξανδρος τίθεται ἐπικεφαλῆς τῆς δεξιᾶς πτέρυγος καὶ ὑπὸ τῶν ἤχων τῶν σαλπίγγων καὶ τὸν << Ἀλαλαγμό >>, οἱ Ἕλληνες ἐπιτίθενται κατὰ τῶν Βαρβάρων.

Ἡ φάλαγγα τοῦ Ἀλέξανδρου συνάντησε δυσκολίες καὶ εἶχε ἀρκετές ἀπώλειες .

 Ὁ ἴδιος ὁ Ἀλέξανδρος κινδύνευσε νὰ σκοτωθεῖ ἀπὸ τὸν Πέρση

Σπιθριδάτη , ἀλλὰ ὁ Κλεῖτος ἔσωσε τὸν Ἀλέξανδρο ἀπὸ τὸν θάνατο .

Τὸ Περσικὸ ἱππικό διαλύθηκε τελείως καὶ τράπηκε ἀπὸ Ἑταίρους σὲ φυγή !

 Οἱ ἀπώλειες τῶν βαρβάρων ἀνῆλθαν σὲ 1.000 ἱππεῖς καὶ 18.000 πεζούς, σὲ σύνολο 100.000 ἀνδρῶν ! Ἀνάμεσα στοῦς νεκρούς βαρβάρους ἦταν ὁ Σπιθριδάτης ποῦ ἀναφέραμε , ἡγεμόνας τῶν Περσῶν ( σατράπης ), ὁ Νιφάτης καὶ ὁ Πετήνης , στρατηγοί καὶ ἡγεμόνες ἐπίσης , ὁ διοικητὴς Μιθροβουζάκης τῆς Καππαδοκίας , ὁ γαμπρὸς τοῦ Δαρεῖου Μιθριδάτης , ὁ γιὸς τοῦ Δαρεῖου τοῦ Ἀρταξέρξη Ἀρβουπάλης κ.α.

Ἀπὸ τὸν Ἑλληνικό στρατὸ 85 ἱππεῖς καὶ 52 πεζοὶ , τοῦς ὁποῖους ἔθαψε μαζί μὲ τὰ ὅπλα τους . Ἐπέδειξε δὲ καὶ μεγάλη φροντίδα στοῦς συγγενεῖς τῶν πεσόντων Ἑλλήνων.

Στὴν ἴδια μάχη ἔπεσε μαχόμενη καὶ ἡ ἀρχηγὸς τῶν ἑταίρων ἡ Μυρσίνη (!) τῆς ὁποίας ὁ Ἀλέξανδρος ἔστησε ξεχωριστὸ τύμβο καὶ ἀπέδωσε σ' αὐτὴν ὅπως καὶ στὶς ἄλλες ἐταῖρες ποῦ ἔπεσαν ξεχωριστές τιμές ! 

 Ἀπὸ τὰ πλούσια λάφυρα ποῦ μάζεψαν οἱ Ἕλληνες , ὁ Ἀλέξανδρος ἔστειλε στὴν Ἀθήνα 300 Περσικές πανοπλίες ! Ἡ νίκη αὐτοὶ στὸν Γρανικό ποταμό ἐδρέωσε τὸ ἠθικό τῶν Ἑλλήνων καὶ τὸ ὄνειρο τῆς ἀπελευθερώσεως τῶν Ἰωνικῶν καὶ Αἰολικῶν πόλεων ἄρχιζε νὰ πραγματοποιεῖται ! ὁ Φρούραρχος τῶν Σάρδεων παρέδωσε τὴν πόλη καὶ τὸ δημόσιο ταμεῖο! 

 Ἡ Ἔφεσος ἔπεσε χωρίς μάχη. Κατελήφθησαν, ἐπίσης ἡ Μίλητος καὶ οἱ Ἀλικαρνασσός οἱ ὁποῖες χρησιμοποιήθηκαν ὥς βάσεις γία τίς μετέπειτα ἐπιχειρήσεις τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου .

β) Γόρδιος δεσμός
Ἀρτεμίσιος (Ἀπρίλιος ) 333 μ.χ. )


Μετὰ τὴν κατάληψη - ἀπελευθέρωση τῶν πόλεων ποῦ ἀναφέρθηκὰν , ὁ Μ. Ἀλέξανδρος κατέκτησε τὶς περιοχές τῆς Λυκίας, Πισιδίας καὶ Παμφιλίας .
Ἀρχές τοῦ Ἀρτεμισίου ( Ἀπριλίου ) τοῦ 333 π.Χ. ἔφθασε στήν πόλη Γόρδιον κοντὰ στὸν Σαγγάριο ποταμό . Ἐκεῖ ἀναπαύτηκε ὁ στρατὸς καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἔκοψε τὸν περίφημο << Γόρδιο δεσμό >>, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο, ὁποῖος τὸν ἔλυνε θὰ κυριαρχοῦσε στὴν Ἀσία ! Ἐδῶ ἦρθαν καὶ οἱ πρῶτες στρατιωτικὲς ἐνισχύσεις ἀπὸ τήν Ἑλλάδα.
Ὁ Ἀλέξανδρος , βεβαίως, τὸν ἔκοψε μὲ τὸ ξίφος του !
Ὁ δεσμός αὐτὸς ἦταν δεμένος σὲ ζυγό ἅρματος καὶ ἡ σύσταση του ἀπετελεῖτο ἀπὸ φλοιό κρανιάς τοῦ ὁποῖου οὔτε ἀρχὴ οὔτε τέλος φαινόταν. Μετά τὸν Γόρδιο ὁ Ἀλέξανδρος, βεβαίως τὸν ἔκοψε μὲ τὸ ξίφος του ! Ὁ δεσμός αὐτός ἦταν δεμένος σὲ ζυγό ἅρματος καὶ ἡ σύστασή του ἀποτελεῖτο ἀπό φλοιὸ κρανιάς, τοῦ ὁποῖου οὔτε τέλος φαινόταν.
Μετὰ τὸν Γόρδιο ὁ Ἀλέξανδρος κατέλαβε τὴν Ταρσό . Φθάνοντας στὸν Μαλλό , πληροφορήθηκε ὅτι ὁ Δαρεῖος μὲ ὅλον τὸν στρατὸ εἶχε στρατοπεδεύσει στούς Σώχους , μία περιοχή ποῦ ἦταν δυνατή ἡ χρησιμοποίηση ὅλης τῆς στρατιᾶς καὶ τοῦ ἱππικοῦ. Ὁ Ἀλέξανδρος προελαύνοντας , στρατοπέδευσε στὴν πόλη Μυρίανδρος.

γ) Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΙΣΣΟΥ

( ἈΠΕΛΑΙΟΣ (ΝΟΕΜΒΡΊΟΣ ) 333Π.Χ

Ἀλλάζοντας γνώμη ὁ Δαρεῖος πῆγε στήν πόλη Ἰσσό ὅπου ὁ ἀνθέλληνας αὐτὸς βασάνισε καί σκότωσε τοῦς τραυματίες στρατιῶτες !   Του Ἀλεξάνδρου ! Ὁ Πανβάρβαρος δολοφόνος ....

Ὁ Ἀλἐξανδρος , μέσως τῆς κατασκοπείας του , ἄλλαξε τὸ δρομολόγιο του καί κατευθύνθηκε γρήγορα πρὸς τὴν Ἱσσό. Ἔδωσε διαταγή νὰ δειπνήσουν πολύ καλά οἱ στρατιῶτες καί το βραδύ ἔστειλε τοῦς καταδρομεῖς τῆς ἐποχῆς καί ἔκλεισαν τὰ στενά τῆς διόδου πρὸς τὴν Ἰσσό.

 Ξημερώνη ἡ ἡμέρα καὶ οἱ Ἕλληνες τοῦ Ἀλεξάνδρου ἔχουν ἀπέναντί τους 600.000 βαρβάρους, ἕτοιμους γιὰ μάχη καὶ ἀποφασισμένους νὰ συντρίψουν τοῦς Ἕλληνες . 

Ὁ Δαρεῖος, βλέπει τὸν Ἀλέξανδρο νὰ ὁδηγεῖ μὲ τάξη καὶ ἠρεμία τὸν στρατό του καί παραμένει στίς ὄχθες τοῦ Πινάρου ποταμοῦ. Ἐπικρατεῖ ἀπόλυτη ἡσυχία ! 

Ὁ Ἀλέξανδρος ἡγεῖται του ἱππικοῦ καί διέρχεται μὲ τό ἄλογο του μπροστά τῶν Ἑλλήνων, παροτρύνοντας τους νὰ δείξουν γενναιότητα .

 Οἱ σάρρισες κτυποῦν το ἔδαφος ! τά ξίφη κτυποῦν τις ἀσπίδες καί οἱ Πέρσες τά ...χάνουν ! Τί κάνουν οἱ Ἕλληνες, μήπως τοῦς ἔφυγε ὁ νοῦς ;        Μόλις σταμάτησαν τὰ <<πολεμικά κτυπήματα >> φάνηκε << ἄν ἔφυγε ὁ νοῦς τῶν Ἑλλήνων ! Τά ἱερὰ τέκνα τῆς Ἑλλάδος ἐφορμοῦν κατά τῶν βαράβαρων . Ἡ μάχη εἶναι ἄγρια καί μπροστά στὴν ὀρμητικώτητα τῶν Ἑλλήνων , οἱ βάρβαροι ἀρχίζουν νὰ ὑποχωροῦν, ὡς συνήθως .... σὲ αὐτό τό χρονικό σημεῖο γίνεται μία τρομερή ἱππομαχία, μεταξὺ τοῦ Θεσσαλικοῦ καὶ Περσικοῦ ἱππικοῦ. 

Οἱ Πέρσες ἐδῶ φάνηκαν γενναιότατη καὶ ἀποφασισμένη ἀλλὰ δὲν εἶχαν τὸ τρομερὸ ὅπλο ποῦ ἔχουν οἱ Ἕλληνες την ψυχή! 

Ὁ Δαρεῖος σε κάποια ἔρχεται πολύ κοντά τόν Ἀλέξανδρο ἀλλὰ γυρίζει πρὸς τὰ πίσω σὲ ἄτακτη φυγή !

 Ὁ Δαρεῖος ρίχνει ἀπὸ τὸ ἅρμα του τὴν ἀσπίδα , τὸν πλούσιό χιτῶνα του καὶ τὸ τόξο του! Κυριεύεται τὸ στρατόπεδο του καὶ ἀνάμεσα στούς αἰχμαλώτους εἶναι ἡ μητέρα του , ἡ σύζυγός του , τὸ μικρὸ ἀγοράκι, οἱ δύο κόρες στου καὶ πολλές Περσίδες εὐγενεῖς! 

Τέτοιος ἡγέτης ἤτανε ¨ βαρβαρός . Οἱ Πέρσες ἔχασαν 150.000 πεζούς 15,000 Ἱππεῖς , Οἱ Ἕλληνες ἔχασαν 350 πεζοὺς καὶ 120 ἱππεῖς . 

Οἱ Ἕλληνες πεσόντες θάπτονται μὲ τάς νενομισμένας καὶ κεκανονισμένας τιμᾶς! Ὅσοι διέπρεψαν στὴν μάχη τιμήθηκαν ἀξιοπρεπῶς ἀπὸ τὸν ἀρχηγὸ τους τὸν Μ. Ἀλέξανδρο ! Νὰ σημειωθεῖ ὅτι : Στὴν μάχη τῆς Ἰσσοῦ ἔπεσε ἡρωικῶς μαχόμενος ὁ ἀξιωματικὸς τῆς Μακεδονικῆς φάλαγγος, Πτολεμαῖος ὁ γιὸς του Σελεύκου.

Ἀργὰ τὸ βράδυ, ὁ Ἀλέξανδρος ἐπιστρέφοντας στὴν σκηνή του, ἄκουσε κλάματα γυναικῶν. Ρώτησε τὸν Ἠφαιστίωνα τί κλάματα εἶναι αὐτὰ καὶ ὁ λαμπρός Στρατηγὸς καὶ ἐπιστήθιος φίλος του, ἀπάντησε ὅτι <<εἶναι ἡ οἰκογένεια του Δαρίου καὶ φοβοῦνται νὰ μὴν τοῦς σκοτώσης...>>
 Ὁ Ἀλέξανδρος εἰσῆλθε στὴν σκηνή τους καὶ ἀφοῦ διεβεβαίωσε τὴν οἰκογένεια τοῦ Δαρεῖου ὅτι δὲν σκοτώθηκε ὁ βασιλεύς τους ἀσπάστηκε μὲ σεβασμὸ τὴν μητέρα του ἀντιπάλου του κάτω ἀπὸ τὰ βουρκωμένα μάτια ΟΛΩΝ τῶν παρισταμένων στρατηγῶν καὶ τῶν αἰχμαλώτων τῆς Περσικῆς βασιλικὴς οἰκογενείας ! Ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἡμέρα ὁ Ἀλέξανδρος , ἀποκαλοῦσε μὲ σεβασμὸ καὶ πολύ ἀγάπη <<ΜΗΤΈΡΑ >> τὴν βασιλομήτορα τῆς Περσίας

δ) Ἡ κατάληψη τῆς Συρίας καὶ Φοινίκης ( Ὑπερβερεταῖος (Σεπτέμβριος 332 π.χ )

Ἔπειτα ἀπό τὴ μάχη τῆς Ἱσσοῦ, ὅλοι οἱ Ἕλληνες ὑποδέχονταν τὸν Ἀλέξανδρο ὡς <<λυτρωτήν καὶ ἐλευθερωτήν >>!

Ἀποστέλλει τον Παρμενίωνα στήν Δαμασκὸ καὶ ὁ ἴδιος προχωρεῖ πρὸς Φοινίκη καὶ Συρία . Στὴν Συρία στρατοπεδεύει στὴν Μάραθο (Ἀμρίτ ) ἡ ὁποῖα βρίσκεται δίπλα στὰ ἑλληνόφωνα χωρία Χαμιντιέ καὶ Ἀντάραδο, ἀποικία τῶν Χαλκιδέων. Ἐκεῖ , λαμβάνει ἐπιστολή ἀνακωχῆς ἀπὸ τόν Δαρεῖο καὶ τοῦ ἀνταπαντᾶ ὁ Ἀλέξανδρος πῶς ἔχει ( ὁ Δαρεῖος ) τὴν βασιλικὴ του ἐξουσία καὶ θὰ ἀπελευθερώσει τὴν οἰκογένειά του ἄν γίνει ἰδιώτης

 ! Στὴν ἐπιστολή αὐτὴ ἐξηγοῦσε τοῦς λόγους τῆς ἐκστρατείας καὶ ὅτι αὐτὸς ( ὁ Δαρεῖος ) εὐθυνόταν γιὰ τὴν δολοφονία του πατέρα του Φιλίππου του β . Εἶναι χαρακτηριστική ἡ ἀρχὴ τὴς ἐπιστολὴς του Ἀλεξάνδρου ὁπού γράφει ;

 <<Οἱ πρόγονοι ἡμῶν τῆς Μακεδονίας καὶ λοιπῆς Ἑλλάδος ...>> , ἡ ὁποία ἀρχὴ καταδεικνύει τὴν ἑλληνικότητα τῶν Μακεδόνων ! Αὐτὰ γιὰ ὁρισμένους ποῦ ἐπιμένουν ἀνθελληνικὰ , εἴτε ἔσω εἴτε ἕξω τοῦ Ἑλληνικοῦ κορμοῦ ! 

 Ὁ Ἀλέξανδρος, ἀκολούθως , καταλαμβάνει τὴν Φοινίκη καὶ ἀπελευθερώνει τίς Ἑλληνικές πόλεις βύβλο, Τύρο Σιδώνα κ.α.

 Ὅλες οἱ πόλεις κατελήφθησαν χωρίς ἀντίσταση, ἐκτὸς τῆς Τύρου, ὅπου οἱ φοίνικες - πρωτοπόροι σε ἀνθελληνισμό – ἀντιστάθηκαν λόγο τῶν ψηλῶν τειχῶν καὶ ὄχι τῆς γενναιότητός τους.

 Ἑπτά μῆνες διήρκησε ἡ πολιορκία τῆς πόλεως καὶ , τελικὸς , ἡ Τύρος ὑπέκυψε ἐμπρὸς στὸν Ἀλέξανδρο καὶ στούς Ἕλληνες. 

 Ὅταν εἰσῆλθε ὁ Ἀλέξανδρος ἦτο τραυματισμένος σε 7 (!) σημεῖα τοῦ σώματος του ! Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ στρατηγὸς τοῦ Πευκάστας , ἕνας ἔκ τῶν ἀρχηγῶν τῆς σωματοφυλακής του, τὸν ἔσωσε ἀπὸ βέβαιο θάνατο σὲ κάποια φάση τῆς πολιορκίας . 

 Ὁ Ἀλέξανδρος φέρθηκε ὅπως ἔπρεπε στοὺς σημιτοφοίνικες ἀνθέλληνες, οἱ εἶχαν γκρεμίσει ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Τύρου αἰχμαλώτους Ἕλληνες κάτω στὰ βράχια τῆς παραλίας ! Πράγματί , γενναία καὶ ἄξια τῆς φυλῆς του πράξη !

 Μετὰ ἀπὸ δύο μῆνες , ὁ Ἀλέξανδρος , κατέλαβε τὴν Ἑλληνική πόλη τῆς γάζας καὶ ἔγινε κύριος τῆς Φοινίκης, Παλαιστίνης καὶ Συρίας . 

 Ἦταν ὁ μήνας Δίος ( Ὀκτώβριος ) καὶ θὰ ἀναφερθεῖ δύο φάσεις τῆς πολιορκίας τῆς Γάζας.

α) Κάποιος σημιτοφοίνικας ὑποκρίθηκε τὸν λιποτάκτη καὶ σὲ κάποια στιγμὴ ποῦ ὁ Ἀλέξανδρος γύρισε τὴν πλάτη αὐτὸς σήκωσε τὸ χέρι του μὲ τὀ μαχαίρι του γιὰ νὰ δολοφονήση τὸν Ἀσύγκριτό ! 

 Τὸ χέρι τοῦ Λεοννάτου ἔκοψε τὸ χέρι τοῦ σημιτοφοίνικα .... 

 (β Στὴν διάρκεια τὴς πολιορκίας ὁ Ἀλέξανδρος τραυματίστηκε βαριὰ, ὅταν τὸ δορύ ποῦ καρφώθηκε στὸν ὦμο του , εἶχε διαπεράσει τὴν ἀσπίδα καὶ τὸν θώρακα του, ἀφοῦ ἐξακοντίσθηκε ἀπὸ καταπέλτη !

                                ε) Μάχη τῶν Γαυγαμήλων

                                  ( Δίος 9 Ὁκτῶβριος 331 π.Χ.

Μετὰ τὴν κυριαρχία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου , οἱ Φοινίκη, Παλαιστίνη, Συρία, ὁ Ἀλέξανδρος κατευθύνθηκε στὴν Αἴγυπτο ὁποῦ καὶ παρέμεινε ἒπὶ πέντε μῆνες ! 

 Ἄρχισε τὸ κτίσιμο τῆς Ἀλεξάνδρειας καθώς καὶ καὶ ἄλλων πόλεων σὲ ὅλη τὴν Αἴγυπτο. Στὴν Μέμφιδά , ὁ Ἀσύγκριτος ἔδωσε ὁδηγίες γιὰ τὴν διοίκηση τῆς χώρας καὶ ἐπέστρεψε ἀνατολικὸς ἀφοῦ πέρασε τόν Εὐθράτη καὶ τὸν Τίγρη ποταμό , διότι πληροφορήθηκε πῶς ὁ Δαρεῖος ἑτοιμάζεται γιὰ νέα ἀναμέτρηση .

 Ὅταν πέρασαν οἱ Ἕλληνες τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸν Τίγρη ποταμό πληροφορήθηκε ὁ Ἀλέξανδρος , ὅτι ὁ Δαρεῖος μὲ ἀπειράριθμο στράτευμα εἶχε στρατόπεδα στὴν πόλη τῶν Ἀρβήλων, ἡ ὁποῖα ἦταν στὴν πεδιάδα τῶν Γαυγαμήλων. Ἕνα ἑκατομμύριο πεζοὶ, 40.000 ἱππεῖς καὶ 200 δρεπανηφόρα ἅρματα ἦσαν ἕτοιμοι νὰ ἀντιπροσωπεύσουν τὸ Φῶς καὶ τὸ Ἅλας του κόσμου ! 

 Ὁ Ἀλέξανδρος μὲ στρατηγούς του, κάνουν τὰ σχέδια της μάχης μὲ προσοχὴ καὶ νηφαλιότητα . Παραμονὴ τῆς μάχης , ὁ Ἀλέξανδρος πληροφορεῖται ἀπὸ τοῦς ὅτι ἡ πεδιάδα εἶναι γεμάτη ἀπὸ τριβόλους ἐμπόδια δηλαδὴ κατὰ τοῦ ἱππικου ! 

 Ὁ Ἀλέξανδρος ἀποστέλλει τους ἀκαταπόνητους καταδρομεῖς>> καὶ τὴν νύχτα , οἱ ὑπερστρατιῶτες αὐτοί καθάρισαν τὴν πεδιάδα ἀπὸ τοῦς τριβόλους ! 

 Τὸ πρωί ὅλα ἦσαν ἔτοιμα γιὰ γιὰ τὴ μεγάλη μάχη! Εἶναι ἡ 1^η ἱσταμένου τοῦ Μακεδονικοῦ μηνὸς Δίου του 331 π.χ 1^η

Ὀκτωβρίου μὲ τὰ σημερινὰ δεδομένα. 

 Ὁ στρατὸς παρατάσσεται ἀλλὰ .......λείπει ὁ Ἀλέξανδρος ! Ὁ Παρμενίων τρέχει καὶ ἀνοίγει τὴν σκηνὴ τοῦ βασιλέως << καλὰ, Ἀλέξανδρε , πῶς μπορεῖς καὶ κοιμᾶσαι ἀκόμα τέτοια μεγάλη ἡμέρα >>, καὶ ὁ αἰῶνιος Ἕλληνας τοῦ ἀπαντᾶ <<Γιατὶ ὄχι Παρμενίωνα μήπως μετὰ τὴ μάχη δὲν θὰ εἴμαστε οἱ νικητὲς >>!!!

 Ὁ Ἀλέξανδρος ἐπιθεωρεῖ τὸν Ἑλληνικὸ Στρατὸ καὶ λέγει λόγια προτρεπτικά στοὺ στρατιῶτες . Ὁ στρατηγικὸς νοῦς τοῦ Ἀλεξάνδρου θριαμβεύει! Οὔτε δρεπανοφόρα ἅρματα οὔτε ἀπειράριθμο στράτευμα , οὔτε οἱ διάφοροι ἀπίθανοι σύμμαχοι του Δαρεῖου φοβῆσαν τοῦς Ἕλληνες ! 

 Οἱ καταπληκτικοί καὶ πειθαρχημένοι ἑλιγμοί τοῦ Ἑλληνικοῦ στρατοῦ ἔφεραν καὶ τὸ νικηφόρο ἀποτέλεσμα! Ὁ Ἀλέξανδρος δημιούργησε ρῆγμα μὲ τὸ ἱππικό μας στὸ μέσον τῆς Περσικῆς παρατάξεως καὶ οἱ Στρατηγοί τοῦ Ἱππικοῦ μας Μενίδας , Ἀρέτας καὶ Κλέανδρος, τρέπουν σὲ ἄτακτη φυγὴ τους Πέρσες ! 

 Ὁ Ἀρριανός μᾶς ἀναφέρει 300.000 Πέρσες νεκροὺς καὶ ὁ Διόδωρος ὁ Σικελιώτης 500 Ἕλληνες, μὲ πολλοὺς ὅμως τραυματίες . Ὁ Διόδωρος δὲ μᾶς ἀναφέρει ὅτι σὲ κάποια φάση τῆς μάχης ὁ Ἀλέξανδρος βρέθηκε ἀπέναντι ἀπὸ τὸν Δαρεῖο καὶ ἐξακόντισε τὸ δόρυ του .

Τὸ δόρυ ὅμως βρῆκε κατάστηθα τὸν ἡνίοχο του Δαρείου, ὁ ὁποῖος Δαρεῖος τράπηκε σε φυγή ! Μετὰ τὴν μάχη τῆς πεδιάδας τῶν Γαυγαμήλων ἔπαψε νὰ ὑφίστατε ὁ Περσικὸς στρατὸς . 

 Ὁ Ἀλέξανδρος εἰσῆλθε στὰ Ἄρβιλα τῆν ἑπομένη ἡμέρα, ὅπου τὰ ὅπλα, τὸ ἄρμα καὶ τὸν θησαυρὸ τοῦ Δαρείου. Βαβυλῶνα παραδόθηκε χωρίς μάχη. Κατέλαβε τὴν προτεύσα Περσέπολι ὅπου καὶ ἐπισκέφθηκε τὸν τάφο τοῦ Κύρου .

 Ὁ τάφος εἶχε τὴν ἐξὴς ἐπιγραφή ποῦ ἀνέφερες; <<Ἐγὼ, ὦ ἄνθρωπε, εἶμαι ὁ Κῦρος ὁ γιὸς τοῦ Καμβύση, ἱδρυτής τοῦ Περσικοῦ κράτους καὶ βασιλεύς τῆς Ἀσίας. Μὴ λοιπὸν μὲ φθονήσης γιὰ τὸ μνῆμα μου >>.

Ὁ Ἀλέξανδρος , ἀφοῦ βρῆκε κατεστραμμένο τὸν τάφο καὶ συλημένο, ἔδωσε διαταγὴ νὰ ἀνακατασκευαστεῖ, καὶ ἔγραψε ! <<Τοῦτο τὸ μνῆμα βρῆκε ὁ Ἀλέξανδρος κατεστραμμένο καὶ συλημένο, Διέταξε ἀμέσως τὸν Ἀριστόβουλο νὰ νὰ τὸ ἐπισκεύασε καὶ νὰ τὸ τακτοποιήσει ἔκ νέου >>! 

 Τὴν ἄνοιξη τοῦ 330 π.Χ ὁ Ἀλέξανδρος κατέλαβε τὸ Ἐκβάτανα, πρωτεύσας τῆς Μηδίας . Λίγο ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη βρῆκε τὸν δολοφονημένο ἀπὸ τὸν σατράπη Βήσσο τῆς Βακτριανὴς, βασιλέα Δαρεῖο . Ἀμέσως διέταξε νὰ σταλεῖ ὁ νεκρὸς Δαρεῖος στὴν Περσέπολι καὶ νὰ ταφεῖ στούς τάφους τῶν Βασιλέων μὲ τιμὲς καὶ μεγαλοπρέπεια !

Αὐτοί εἴμαστε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ! Τὸ κόσμημα της Γῆς ! Καὶ αὐτὸ ἀντιπαραβάλλεται μὲ τὴν πράξη τῶν βαρβάρων ὑπάνθρωπον , οἱ ὁποῖοι πρὶν εἰσέλθει ὁ Ἀλέξανδρος στὴν Περσέπολη εἶχαν ἀκρωτηριάσει φρικτὰ 800 Ἕλληνες αἰχμάλωτος ! 

 Τούς εἶχαν κόψει χέρια ἡ πόδια, οὗτος ὥστε νὰ μήν δραπετεύσουν. Ἀλλὰ ἦσαν μὲ κομμένες μύτες , κομμένα, αὐτιὰ καὶ ἕτεροι μὲ ἐξοργισμένους ὀφθαλμούς, τοῦς ἔβγαλαν τὰ μάτια δηλαδὴ! Τέτοιοι ὑπάνθρωποι ἦσαν. 

 Ὁ Ἀλέξανδρος ἔκλαψε πολὺ ὅταν τοῦς εἶδε καὶ διέταξε νὰ τοῦς παρασχεθεῖ κάθε δυνατὴ βοήθεια . Ἔτσι εἶναι οἱ ἀληθινοί ἡγέτες! Ἐλλείψει βασιλέως στὴν Περσία, πλέον, ὡς νόμιμο .. οἱ σατράπες ἀναγνώρισαν τὸν Ἀλέξανδρο ;΄ << Ὡς νόμιμον βασιλέα αὐτῶν >> Ὁ κύκλος ἔκλυσε ! 

 Οἱ Πέρσες, οἱ ὅποιοι πέρασαν διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου τὴν Ἑλλάδα κατὰ τὸν περασμένο αἰῶνα ἀφοῦ μὲ τοῦς αἰωνίους συμμάχους τοῦς Φοίνικες ὑπεκίνησαν τὸν Πελοποννησιακό πόλεμο καὶ ἐπέφεραν τόσες συμφορὲς στὴν πατρίδα μας, τιμωρήθηκαν μέσα στὸ ἔδαφος τους , στὸ βασίλειο τους! 

 Ὁ Ἱσοκράτης καὶ ὁ Φίλιππος β΄΄ δικαιώθηκαν ! Καὶ κοντὰ σ΄ αὐτούς δικαιώθηκαν ὅλοι ποῦ ἔλεγαν , ὅτι, << Ἡ ἑνότητα σώζει τοῦς Ἕλληνες >>!

                                                        

Οἱ κυνοκέφαλοι στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα!!!

Οἱ κυνοκέφαλοι στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα!!!

 

«Ὁ ἀέρας κινεῖ τὰ καράβια στς θάλασσες καὶ καθαρίζει τήν ἀτμόσφαιρα ἀπὸ τὰ κακά. Αὐτὸς κτυπᾷ καὶ τὴν καμπάνα, ποὺ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔβαλε ἐπάνω ἀπὸ τοὺς λόφους, ὅπου εἶναι, κλεισμένοι οἱ σκυλοκέφαλοι, ποὺ θὰ βγοῦν ἔπειτα ἀπὸ καιρούς».

Μία ἀπὸ τίς πλέον παράδοξες ἐπιβιώσεις ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι τὴ σύγχρονη ἐποχὴ εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀφορᾷ τοὺς κυνοκέφαλους, πλάσματα ἀνθρώπινα ποὺ ἔχουν ὅμως κεφάλι σκύλου, πλάσματα ποὺ ἀναφέρονται συχνὰ καὶ τῶν ὁποίων -παραδόξως- ἔχουμε πολλὲς ἀπεικονίσεις. Φυσικὰ ἔχουν διατυπωθεῖ πολλὲς ἀπόψεις .

 
 

 Ὠς κυνοκέφαλο λάτρευαν οἱ ἀρχαῖοι Αἰγύπτιοι τόν θεὸ Ἄνουβι (θεὸ τοῦ θανάτου), οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τὸν ταύτιζαν μὲ τὸν ψυχοπομπὸ Ἑρμῆ, ἐνῶ ἕνας χριστιανός ἅγιος, ὁ Ἅγιος Χριστόφορος, ἐμφανίζεται στὶς πηγὲς ὡς κυνοκέφαλος καὶ ὡς τέτοιος ἀπεικονίζεται σὲ πολλές ἀναπαραστάσεις του.

Στήν προχριστιανικὴ ἐποχὴ μποροῦμε νὰ ἀνιχνεύσουμε δύο διαύλους ποὺ ἀφοροῦν τοῦς κυνοκέφαλους

. Ὁ πρῶτος ξεκινᾷ σὲ ἄγνωστη ἐποχή, μὲ μυθολογικές ρίζες στὸ ἀπώτατο ἑλληνικὸ προϊστορικὸ παρελθόν, ἐνσωματωμένος σὲ ἀρχέγονες  θυσιαστικές τελετουργίες καὶ χρονολογικὰ φτάνει μέχρι τον θάνατο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. 

Ὁ δεύτερος δίαυλος εἶναι ὁ ἴδιος μὲ τὸν προηγούμενο, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται δεχόμενος ἐπιδράσεις ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα τοῦ μεγάλου στρατηλάτη καθώς σὲ αὐτὸν ἐντάσσεται ἡ μυθιστορία τοῦ Ἀλέξανδρου καὶ ἀποκτᾷ μεγάλες φιλολογικές καὶ κατ' ἐπέκταση λαογραφικὲς διαστάσεις.

Ἡ τεράστια ἀποδοχὴ τῆς προσωπικότητας τοῦ Ἀλέξανδρου ἀπὸ πλῆθος λαῶν -φαινόμενο μοναδικὸ στὴν παγκόσμια ἱστορία- καὶ οἱ πραγματικὲς ἢ μυθολογικὲς περιγραφὲς τῶν κατορθωμάτων του, ὅπως ἐξιστοροῦνται στὴ Φυλλάδα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου ἀπὸ τὸν ψευδο-Καλλισθένη συνέβαλλαν στὴν ὅλη ὑπόθεση.

 Μέσῳ αὐτῆς τῆς φιλολογίας οἱ κυνοκέφαλοι «πέρασαν» στὴ βυζαντινὴ εἰκονογραφία ἐνῶ ἡ ἀρχέγονη, ἰδιότυπη μορφὴ τοῦ κυνὸς ἢ καὶ τοῦ λύκου (λὺκ = φῶς) ἀποδόθηκε στὸν Ἅγιο Χριστόφορο.

 

Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ μυθολογία ἔχει διασώσει πολλὲς πληροφορίες γιὰ τοὺς σκυλόμορφους τῶν προϊστορικῶν χρόνων,  Π.χ. ὁ τρικέφαλος σκύλοςκέρβερος, φύλακας τοῦ Ἅδη, τὸν ὁποῖο οἱ Δωριεῖς συσχέτιζαν μὲ τὸν κυνοκέφαλο αἰγυπτιακὸ θεὸ Ἄνουβι, τὸν ψυχοπομπό. Πίστευαν ὅτι ὁ Κέρβερος, ἐπειδὴ εἶχε τρία κεφάλια ἦταν ἀρχικὰ ἡ θεὰ τοῦ θανάτου Ἐκάτη ἢ Ἑκάβη.

Ἡ θεά, ποὺ καὶ αὐτὴ ἦταν τριπλῆς φύσης, εἰκονιζόταν σὰν σκύλα, ἐπειδὴ τὰ σκυλιὰ τρῶνε σάρκες πτωμάτων καὶ ἀλυχτοῦν στὸ φεγγάρι.
Ὅταν ὁ Ἡρακλῆς κατεβαίνει στὸν Τάρταρο γιὰ νὰ αἰχμαλωτίσει τὸν Κέρβερο (12ος ἆθλος), ἦταν ἡ τρικέφαλη Ἐκάτη ποὺ τὸν ὑποδέχθηκε ὡς Κέρβερος.
Θεωροῦνταν θανατηφόρα ἡ ἐπαφὴ μὲ τὸν Κέρβερο ἀφοῦ ὅταν γαύγιζε ράντιζε μὲ τὸ σάλιο του τὰ πράσινα λιβάδια καὶ ἔκανε νὰ φυτρώνει τὸ δηλητηριῶδες φυτὸ στριγγλοβότανο, ποὺ τὸ ὀνόμαζαν καὶ φυτὸ τῆς Ἐκάτης.


Ἡ Ἐκάτη ἢ Ἀγριόπης (=αγριοπρόσωπη), μιὰ πανάρχαια θεὰ τοῦ μητριαρχικοῦ κύκλου, ταυτισμένη ἐν πολλοῖς καὶ μὲ τὴ Σελήνη ἢ τὴν Ἄρτεμη, δύο ἄλλες φεγγαροθεές, εἶχε κόρες τίς Ἔμπουσες (= αὐτὲς ποὺ παραβιάζουν), θηλυκοὺς δαίμονες τῆς ἀποπλάνησης, οἱ ὁποῖες μεταμορφώνονταν (ἀνάμεσα σὲ ἄλλα) καὶ σὲ σκύλες.


Ἡ Ἐκάτη, ὅμως, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ μορφὴ τῆς Σκύλας (= αὐτὴ ποὺ σκίζει), θεωρεῖται ὅτι θήλαζε τὸν Ἀσκληπιό, τὸν ἡμίθεο τῆς Ἰατρικῆς καὶ γι' αὐτὸ ἀπὸ τότε τὸν συνοδεύει σὲ κάθε ἀναπαράσταση ἢ ἀπεικόνιση τοῦ.
Ἄλλη σημαντικὴ ἐκδοχὴ γιὰ τὴν Ἐκάτη εἶναι ὅτι γέννησε μιὰ κληματόβεργα καὶ ἔφερε τὸ ἀμπέλι στὴν Ἑλλάδα, καὶ αὐτὴ ἡ ἐκδοχὴ εἶναι ὁ ἀρχαιότερος ἑλληνικὸς μῦθος γιὰ τὴν πρώτη παρουσία τοῦ κρασιοῦ στὸν ἑλληνικὸ χῶρο.
Ἡ ταύτιση φαίνεται καὶ ἀπὸ ἄλλο γεγονός- μιὰ μεταμόρφωση τῆς Ἐκάτης ἦταν σὲ Μαίρα (ἡ ἄλλη ἦταν σὲ «Σκύλα»), ποὺ ἀποτελοῦσε τὸ σύμβολο τῆς Σκύλας στὸν οὐρανό, δηλαδὴ ἦταν ὁ ἀστερισμὸς τοῦ Μικροῦ Κυνός.

Ἡ ἐξήγηση γι' αὐτὸ ἦταν ἡ ἑξῆς: ὅταν ὁ Διόνυσος θέλησε νὰ ἐξαπλώσει τὴν καλλιέργεια τῆς ἀμπέλου στὴν Ἀττικὴ ἔπεισε τὸν βασιλιᾶ Ἰκάριο νὰ τὸ κάνει. 

Ὅταν ὁ τελευταῖος ἔφτιαξε κρασὶ πρόσφερε ἀπὸ αὐτὸ σὲ βοσκοὺς τῆς Ἀττικῆς γιὰ νὰ τοὺς κάνει νὰ τὸ συνηθίσουν.

Τὸ κρασί, ὅμως, ἦταν ἄκρατος οἶνος (δὲν ἦταν δηλαδὴ κρασὶ ἤτοι ἀνακατεμένο μὲ νερό), ὁπότε γρήγορα τοὺς ζάλισε καὶ νιώθοντας ἄσχημα, νόμισαν ὅτι ὁ Ἰκάριος προσπάθησε νὰ τοὺς δολοφονήσει.

Τότε, μέσα στὴ ζάλη τους, τὸν σκότωσαν καὶ τὸν ἔθαψαν σ' ἕνα μέρος ποὺ κράτησαν μυστικό.

 Ὅμως τὴν ταφὴ εἶδε ἡ σκύλα του Ἰκάριου ἡ Μαίρα, ἡ ὁποία ὁδήγησε ἐκεῖ τὴν κόρη τοῦ Ἠριγόνη ποὺ τὸν ξέθαψε καὶ τὸν ἔθαψε ἀλλοῦ μὲ τίς ἀνάλογες τιμές.

Ἡ συνέχεια εἶναι γνωστὴ καὶ ταυτίζεται μὲ τὴν κατάρα τῆς Ἠριγόνης στοὺς Ἀθηναίους. Λόγῳ τῆς πράξης τῆς αὐτῆς ἡ Μαίρα κέρδισε μιὰ θέση στὸν οὐρανὸ καὶ ἔγινε τὸ ἄστρο Μικρὸς Κύων, ποὺ ὅταν ἔβγαινε στὸν οὐρανὸ οἱ βοσκοὶ τοῦ Μαραθῶνα Ἀττικῆς του πρόσφεραν   θυσίες

.

Ἄλλη μεταμόρφωση τῆς Ἐκάτης ἦταν στὴ γνωστὴ Σκύλλα τοῦ ὁμηρικοῦ ἔπους Ὀδύσσεια. Ὁ θρῦλος διηγεῖται ὅτι ἡ Σκύλλα ἦταν κάποτε μιὰ πανέμορφη κοπέλλα. κόρη τῆς Ἐκάτης Κραταιΐδας ἀπὸ τον φόρκυνα ἢ τὸν Φόρβαντα -ἢ τῆς Ἔχιδνας ἀπὸ τὸν Τυφῶνα, τὸν Τρίτωνα ἢ τὸν Τυρρηνό- ἀλλὰ ὕστερα μεταμορφώθηκε σ' ἕνα φοβερὸ σκυλάμορφο τέρας, μὲ ἕξι κεφάλια καὶ δώδεκα πόδια. 

Ἡ Σκύλλα γαύγιζε σὰν μικρὸ κουτάβι καὶ ταυτιζόταν μὲ τὰ κόκκινα σκυλιὰ τοῦ ψυχοπομποῦ Ἄνουβι.

Ἄλλη πληροφορία γιὰ κυνοκέφαλα ὄντα προέρχεται ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Τζέτζη (Εἰς τὸν Λυκόφρονα, 45 καὶ 50), ὁ ὁποῖος «...ἀναφέρει κάτι ποὺ φαίνεται νὰ ἔχει ἐσφαλμένα συναχθεῖ ἀπὸ ἀρχαία,ἀρχαῖα ἀγγειογραφία, ὅπου ἡ Ἀμφιτρίτη στέκεται δίπλα σὲ μιὰ πηγὴ ποὺ τὴν ἔχει καταλάβει ἕνα κυνόμορφο τέρας- ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ ἀγγείου εἶναι ἕνας πνιγμένος ἥρωας ποὺ περιβάλλεται ἀπὸ δύο τριάδες κυνοκέφαλες θεὲς στὴν εἴσοδο τοῦ Κάτω Κόσμου».

 Μὲ κυνοκέφαλες θεὲς ποὺ τὴ συνοδεύουν ἀπεικονίζεται ἡ Ἐκάτη, τὰ γνωστὰ στὴ φιλολογία ὡς «κυνοκέφαλα φάσματα τῆς Ἐκάτης», ἀπεικονίσεις ποὺ διασώζονται ἀκόμα καὶ σὲ χριστιανικὰ χειρόγραφα καὶ κώδικες, ὅπως π.χ. αὐτὸς τοῦ Παναγίου Τάφου" ἢ τῆς Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης τοῦ Παρισιοῦ".

Ἀπό το χῶρο τῆς μυθολογίας καὶ περνῶντας στὸ χῶρο τῆς ἱστορίας καὶ τῆς φιλολογικῆς παράδοσης εἶναι φανερὸ ὅτι ὅσα στοιχεῖα διαθέτουμε προέρχονται ἀπὸ καταγραφὲς ἐκστρατειῶν τῶν διαφόρων ἡρώων καὶ μυθικῶν (;) προσώπων σὲ ἄγνωστους τόπους μακρινούς, ὅπως π.χ. τοῦ Ἡρακλῆ, τοῦ Περσέα, τοῦ Θησέα, τοῦ Ἰάσονα κ.α.

 Εἰδικὰ γιὰ τοὺς σκυλόμορφους («Ἠμίκυνες»), πλάσματα ἀνθρώπινα μὲ κεφάλι σκύλου, γράφει πρῶτος ὁ Ἡσίοδος καὶ κατόπιν ὁ Αἰσχύλος, ποὺ μιλᾷ γιὰ «κυνοκέφαλους», ἐνῶ ἄλλοι περιγράφουν τέτοια τέρατα ποὺ συναντῶνται στὰ ταξίδια τῶν Ἑλλήνων ἀνατολικά, κυρίως στὴν Ἰνδία, σὲ ἐποχὲς ἀκόμα πρὶν τὴν ἄφιξη ἐκεῖ τοῦ Ἀλέξανδρου.

Ἡ ἐπαφὴ τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν Ἰνδία εἶναι πολὺ παλιά.

Σύμφωνα μὲ το θρῦλο, τὴ χώρα αὐτὴ εἶχε ἐπισκεφτεῖ ὁ θεὸς Διόνυσος καὶ ἡ ἀκολουθία του καὶ εἶχε διδάξει στοὺς κατοίκους της τὴν καλλιέργεια τῆς ἀμπέλου καὶ τὴν παραγωγὴ κρασιοῦ.

Πέρα ἀπό το μῦθο, ὅμως, ἡ ἱστορία ἔχει διασώσει πραγματικὲς ἐπαφὲς μὲ αὐτὴ τὴ χώρα καὶ πρῶτος, ἀπὸ ὅλους ὅσους τὴν ἀναφέρουν, εἶναι ὁ Σκύλαξ ὁ Καρυανδεὺς (520 π.Χ.) στὸ ἔργο τοῦ Γῆς περίοδος. 

Ὁ πρῶτος αὐτὸς Σκύλαξ, γιατί ὑπάρχει καὶ ἕνας νεότερος μὲ τὸ ἴδιο ὄνομα γύρῳ στὸ 350 π.Χ., κατ' ἐντολὴ τοῦ Δαρείου τοῦ Κοδομανοῦ εἶχε διαπλεύσει τὸν Ἰνδὸ ποταμὸ καὶ ἐκτέλεσε περίπλου ἀπὸ τίς ἐκβολές του ἕως τὴν Ἀραβία καὶ τὸ Σουέζ". Δυστυχῶς ὁ Σκύλαξ δὲν ἀναφέρεται σὲ Κυνοκέφαλους, κάτι ποὺ κάνει ἐκτεταμένα ὁ Κτησίας.

Ὁ Κτησίας ὁ Κνίδιος (5ος-4ος αἰ. π.Χ.) εἶναι ὁ πρῶτος Ἕλληνας συγγραφέας ποὺ ἔγραψε βιβλίο εἰδικὰ γιὰ τὴν Ἰνδία, τὰ Ἰνδικά, τὸ ὁποῖο ἀπωλέσθηκε, ὅπως καὶ τὸ ἄλλο περίφημο ἔργο του τὰ Περσικά.

 Ὅμως τὰ γνωρίζουμε διότι, ἐκτὸς τῶν λίγων ἀποσπασμάτων ποὺ ἔχουν διασώσει διάφοροι συγγραφεῖς -ὅπως ὁ Αἰλιανός-, τὰ περιλαμβάνει ὁ Φώτιος στὴν περίφημη «Βιβλιοθήκη» του, γνωστὴ καὶ ὡς «Μυριόβιβλος». 

Ὁ Φώτιος, μιὰ ἀπὸ τίς μεγάλες πνευματικὲς προσωπικότητες τοῦ Βυζαντίου, διετέλεσε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης τίς περιόδους 857-867 καὶ 877-886.

Κάποτε μὲ ἀπόφαση τῆς Βυζαντινῆς Γερουσίας διορίσθηκε «πρέσβης στοὺς Ἀσσυρίους». Προτοῦ ἀναχωρήσει, συνέγραψε τὴ «Βιβλιοθήκη» ποὺ εἶναι οὐσιαστικὰ περίληψη 279 ἀκριβῶς βιβλίων ἀπὸ ὅσα εἶχε διαβάσει ὁ εὐρυμαθὴς Πατριάρχης, στὰ ὁποῖα ἀναφέρθηκε ἀπὸ μνήμης . 

Καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου, τὸ ἔργο τοῦ Κτησία Ἰνδικὰ σαφέστατα εἶναι διαφοροποιημένο καὶ ὄχι ἀκριβές. Ἀντιπαρέρχομαι τὰ ὅσα «θαυμαστὰ» ἀναφέρει ὁ Κτησίας στὸ ἔργο του Ἰνδικὰ καὶ περιορίζομαι στὰ ὅσα ἔγραφε γιὰ τοὺς κυνοκέφαλους:

«Στὰ βουνὰ τοῦ Ἰνδοῦ ποταμοῦ ζοῦν ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν κεφάλι σκύλου. 

Τὰ ροῦχα τους εἶναι ἀπὸ δέρμα ἄγριων ζώων.

 Δὲν μιλοῦν καμμιὰ γλῶσσα ἀλλὰ γαυγίζουν σάν τα σκυλιὰ καὶ συνεννοοῦνται μὲ τὸν τρόπο αὐτό.

 Οἱ Ἰνδοί τους ἀποκαλοῦν "Καλύστριους" ποὺ σημαίνει "κυνοκέφαλοι". 

Τὰ δόντια τους εἶναι ἰσχυρότερα ἀπὸ ἐκεῖνα τῶν σκύλων.

 Τοὺς βρίσκει κανεὶς μέχρι καὶ τοῦ Ἰνδοῦ ποταμοῦ. 

Εἶναι μαῦροι καὶ ἔχουν βαθὺ τὸ αἴσθημα τῆς δικαιοσύνης ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι Ἰνδοὶ μὲ τοὺς ὁποίους ἄλλωστε εἶναι σὲ ἐπαφή.

 Καταλαβαίνουν τὴν γλῶσσα τῶν ἄλλων ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ τοὺς μιλήσουν. Συνεννοοῦνται μὲ νοήματα ὅπως οἱ κωφάλαλοι.

το ἔθνος τους ἀριθμεῖ 120.000.»

Οἱ κυνοκέψαλοι ποὺ κατοικοῦν στὰ βουνὰ δὲν κάνουν καμμιὰ δουλειά. 

Ζοῦν ἀπὸ τὸ κυνήγι, τὸ κρέας τοῦ ὁποίου ξηραίνουν στὸν ἥλιο. 

Ἔχουν πρόβατα, κατσίκες καὶ ὄνους. Πίνουν γάλα καὶ ξυνόγαλα. 

Τρῶνε ἐπίσης τὸν καρπὸ τοῦ "σιπταχόρου" ποὺ εἶναι γλυκὸ καὶ ποὺ οἱ Ἰνδοὶ ξεραίνουν ὅπως οἱ Ἕλληνες τὴ σταφίδα.

»Οἱ κυνοκέφαλοι κατασκευάζουν σχεδία στὴν ὁποία φορτώνουν τοὺς ξεροὺς αὐτοὺς καρπούς, τὸ ἄνθος τῆς πορφύρας καθαρισμένο καὶ τὸ ἤλεκτρο, τὰ ὁποῖα ἀνταλλάσονν μὲ τοὺς Ἰνδοὺς ἔναντι ἄρτων, ἀλευριοῦ καὶ βαμβακερῶν ρούχων.

 Ἀγοράζουν ἀπὸ αὐτοὺς τὰ ξίφη ποὺ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ κυνηγήσουν ἄγρια θηρία, ἀκόμη δὲ καὶ τόξα καὶ ἀκόντια, στὴ χρήση τῶν ὁποίων εἶναι ἐξαιρετικὰ ἱκανοί. 

Εἶναι ἀήττητοι γιατί ζοῦν στὰ ψηλὰ βουνὰ ποὺ εἶναι ἀπρόσιτα. Κάθε τρία χρόνια ὁ βασιλιᾶς τους χαρίζει 300.000 βέλη, 120.000 ἀσπίδες καὶ 500.000 ξίφη.

»Οἱ κυνοκέφαλοι δὲν ζόuν σὲ σπίτια. Ζοῦν σὲ σπήλαια, κυνηγοῦν θηρία μὲ τόξα καὶ ἀκόντια. Εἶναι τόσο γρήγοροι ὥστε ξεπερνοῦν τὰ θηρία αὐτὰ στὸ τρέξιμο.

»Οἱ γυναῖκες τους λούζονται μιὰ φορά το μῆνα ὅταν ἔλθει ἡ περίοδο τους -ποτὲ ἄλλοτε. 

Οἱ ἄνδρες δὲν λούζονται ἀλλὰ τρίβονται μὲ κάποιο λάδι ποὺ βγάζουν ἀπὸ τὸ γάλα καὶ σκουπίζονται μὲ δέρματα. Ντύνονται μὲ λεπτὰ δέρματα, ἄνδρες καὶ γυναῖκες.

Οἱ πλουσιότεροι φοροῦν λινὰ ἀλλὰ εἶναι λίγοι.

 Δὲν ἔχουν κρεβάτια. 

Κοιμοῦνται σὲ στρώματα ἀπὸ φύλλα δέντρου.

 Ὁ πλοῦτος ὑπολογίζεται μὲ βάση τὸν ἀριθμὸ τῶν προβάτων. Κατὰ τὰ λοιπὰ ὅμως εἶναι ἀρκετὰ ἰσόνομα κατανεμημένος.

»Ὅλοι τους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες ἔχουν οὐρὰ ὅπως τα σκυλιά.

Οἱ ἄνδρες ἑνώνονται μὲ τὴν γυναῖκα "τετραποδιστί", ὅπως καὶ πάλι τα σκυλιά. Εἶναι δίκαιοι καὶ ζοῦν μέχρι 200 χρόνια».

ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Ἑλλήνων ὡς τὸν Πάπα Πιὸ τὸν Β'. Μερικοὶ συγγραφεῖς ἢ καλλιτέχνες περιέγραψαν ἢ ἀπεικόνισαν τέρατα, ποὺ ἀναπαριστοῦσαν ἄλλωστε καὶ τὰ γλυπτὰ τῆς ρωμαϊκῆς ἐποχῆς.

 

Πολὺ συχνὰ πράγματι παρίσταναν ἀνθρώπους μὲ κεφάλια σκύλων, μὲ μακριὰ αὐτιά, ἀνθρώπους φυτά, κενταύρους καὶ ἀνθρώπους κατὰ τὸ ἥμισυ ζῶα». 

Ἄρα ἦταν φαινόμενο ποὺ παρουσιάστηκε καὶ ἀλλοῦ ἐκτὸς Ἑλλάδος.

 Ὁ Ἠeers ἀναφέρει ὀνομαστικὰ κάποιον Ὀderic De Paderne «...ποῦ εἶχε ἐπισκεφθεῖ ὡρισμένες περιοχὲς τῆς Ἀσίας καὶ ποὺ διηγεῖται ὅτι συνάντησε πυγμαίους τριῶν σπιθαμῶν καὶ κυνοκέφαλους καὶ ἄλλα τερατόμορφα ὄντα...», ἐνῶ προσθετικὰ σημειώνεται καὶ ὁ Μάρκο Πόλο, ποὺ ἀναφέρει ὅτι κυνοκέφαλοι ζοῦσαν στὸ ἀρχιπέλαγος τοῦ Ἀdaman.

Ὅμως δὲν πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγει κάτι. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Κτησία (5ος αἰ. π.Χ.) ἕως τὸ 1500 μ.Χ. (Κολόμβος) μεσολαβοῦν 2000 χρόνια καὶ δεδομένου ὅτι τὸ ἔργο τοῦ Κτησία Ἰνδικὰ ἀπωλέσθηκε, πρέπει νὰ βροῦμε ἀπὸ ποιά πηγὴ ἀντλήθηκε αὐτὴ ἡ παράδοση γιὰ τὴν ὕπαρξη κυνοκέφαλων ἀνθρώπων. Ἀλλὰ πρὶν φτάσουμε στὸν ἐνδιάμεσο κρίκο, πρέπει νὰ δοῦμε κάτι ἄλλο: τὴ σχέση τοῦ «κυνοκέφαλου» μὲ ἀντίστοιχα αἰγυπτιακὰ πρότυπα.

Πράγματι δὲν μπορεῖ νὰ περάσει ἀπαρατήρητη ἡ ταύτιση καὶ ἡ ὀνομασία.

 Ἡ ἑλληνικὴ λέξη Κυνοκέφαλος σαφέστατα ἀναφερόταν στὸν ἱερὸ μπαμπουΐνο τῆς αἰγυπτιακῆς θρησκείας, ποὺ εἶχε μορφὴ σκύλου, καὶ ὁ Reau στὸ θαυμαστὸ ἔργο του συνδέει τὸν Κυνόμορφο Ἅγιο Χριστόφορο μὲ τὸν Αἰγύπτιο θεὸ Ἄνουβι ποὺ εἶχε κεφάλι τσακαλιοῦ.

 Ὡστόσο ἡ μεταγενέστερη εὐρωπαϊκὴ παράδοση γιὰ τοὺς κυνοκέφαλους δὲν ὀφείλεται σὲ ἑλληνικῆς προέλευσης πηγή, ἀλλὰ στὸν Πλίνιο καὶ στὸ ἔργο του Φυσικὴ Ἱστορία (βιβλ. 7, 2.), στὸ ὁποῖο φυσικὰ προστέθηκαν καὶ ὅσα ἀναφέρονται στὴ σχετικὰ μὲ τὸν Μ. Ἀλέξανδρο φιλολογία, ἡ ὁποία ἔγινε ἀποδεκτὴ καὶ ἀπὸ Ἄραβες λόγιους μεταγενέστερων ἐποχῶν. Καὶ βέβαια αὐτὴ ἡ ἀλληλουχία εἶναι μιὰ θαυμάσια ἀπεικόνιση τῆς διάδοσης τῶν ἰδεῶν (καὶ ἰδεοληψιῶν) ἀπὸ τὸν ἕναν πολιτισμὸ στὸν ἄλλο.

Ἡ μυθιστορία τοῦ Ἀλέξανδρου

 

Στὴ γνωστὴ παραλλαγὴ τοῦ μυθιστορήματος τοῦ Ψευδο-Καλλισθένη Τὸ Μυθιστόρημα τοῦ Ἀλέξανδρου, ποὺ γνωρίζουμε καὶ ὡς Φυλλάδα τὸν Μέγ' Ἀλέξανδρου, θέμα στὸ ὁποῖο ἔχω ἀναφερθεῖ σὲ σχετικὸ ἄρθρο, ἀναφέρεται ἡ συνάντηση τοῦ στρατηλάτη μὲ τοὺς κυνοκέφαλους:

«...Ἀπ' αὐτοῦ ἡμέρας δέκα ἐδιάβη εἰς ἕνα τόπον, ὅπου ῆτον οἱ Σκυλοκέφαλοι. Τούτων τὸ κορμὶ ῆτον ἀνθρώπινον, τὸ κεφάλι σκύλινον, καὶ ἡ φωνή τους ἀνθρώπινη καὶ ἐπεριπατούσαν ὡσὰν σκυλιά. Ἐσκότωσεν ὁ Ἀλέξανδρος πολλοὺς καὶ ἀπὸ ἐκείνους, καὶ μετὰ δέκα ἡμέρας ἀφήνοντας τὸν τόπον τους, ἐπῆγε εἰς ἕνα χωρίον...»....

Αὐτὴ ἡ σύντομη ἀναφορὰ φαινομενικὰ εἶναι ἀρκετὴ ὥστε νὰ δικαιολογήσει τὴν ἔκταση τῆς παρουσίας κυνοκέφαλων στοὺς μεταγενέστερους χρόνους καί την τόσο ἔντονη ἐπιρροή τους στὴ βυζαντινὴ ἁγιογραφία καὶ στὸ Χριστιανισμὸ ἐν γένει.

 

Ὅπως φαίνεται, ὅμως, ἡ μυθιστορία τοῦ Ἀλέξανδρου εἶχε ἄλλη, πολὺ μεγαλύτερη διεισδυτικὴ ἱκανότητα καὶ δὲν ὑπῆρξε ἕνα ἀκόμη ἑλληνικὸ μυθιστόρημα ἀνάμεσα στὰ πολλὰ ἄλλα τῆς ἑλληνιστικῆς ἐποχῆς.

Αὐτὴ ἡ ὑπὲρ τὰ ὅρια  καὶ ἀποδοχὴ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου  συνέβῃ φυσικὰ. 

Ἀπὸ ὅλους τοὺς ἱστορικούς, ἐρευνητὲς καὶ μελετητὲς τῆς λογοτεχνίας εἶναι σήμερα ἀποδεκτὴ ἡ ἄποψη ὅτι τὸ λογοτεχνικὸ εἶδος ποὺ γνωρίζουμε ὡς μυθιστόρημα ἀποτελεῖ μιὰ ἑλληνικὴ συνεισφορὰ στὴν παγκόσμια λογοτεχνία.

 

Στὴν παράδοση γιὰ τὴν ἐπαφὴ τοῦ Ἀλέξανδρου μὲ τοὺς κυνοκέφαλους ἀνήκει μιὰ λαογραφικὴ ἀναφορὰ ἀπὸ τὴ Ρουμανία, καὶ εἶναι ἐνδιαφέρουσα ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς διάστασης ἀλλὰ καὶ παραμόρφωσης τοῦ μύθου:

                               

 

«Ὁ Θεὸς ἔστειλε τὸν μέγαν Ἀλέξανδρο νὰ τιμωρήσει τοὺς κακούς. Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ἐνίκησε τὸν Βασιλέα Πῶρο, τὸν ἔπιασε καὶ τὸν ἐφυλάκισε μέσα στὰ σκοτεινὰ κοιλώματα μιᾶς λοφοσειράς, ποὺ ἔκλεινε τοὺς σκυλοκέφαλους.

      Ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Πῶρος δὲν ἠμπορεῖ νὰ βγεὶ παρὰ στὸν κατοπινὸ καιρό. 

Πάνω ἀπὸ τοὺς λόφους αὐτοὺς ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔμπηξε μιὰ φούρκα (δίκρανο) καὶ τοῦ ἔβαλε μιὰ καμπάνα ποὺ κτυπᾷ μονάχη της μὲ τὸ φύσημα τοῦ ἀέρα.

 Οἱ σκυλοκέφαλοι, ὅταν ἀκοῦνε τὴν καμπάνα, ξέρουν πὼς ὁ Ἀλέξανδρος εἶναι ἐκεῖ καὶ τοὺς φυλάει. Αὐτοὶ θὰ βγοῦν στὸν κατοπινὸ καιρὸ καὶ θὰ ἀρχίσουν τὴ δουλειὰ ποὺ γι' αὐτοὺς τοὺς προώρισε ὁ θεός. 

Οἱ σκυλοκέφαλοι ἔχουν ἕνα μάτι στὸ μέτωπο κι ἕνα στὸν τράχηλο. 

Εἶναι βίαιοι καὶ ὑπερβολικὰ κακοί. Ἡ ὁμιλία τους εἶναι ἄσχημη. Πιάνουν τοὺς ἀνθρώπους καί, ἀφοῦ τοὺς λιπαίνουν, τοὺς ψήνουν στὸ φοῦρνο καὶ τοὺς τρῶνε».

Τὰ ἴδια περίπου ἀναφέρει καὶ ἡ ἑπόμενη παράδοση:

 

«Ὁ ἀέρας κινεῖ τὰ καράβια στὶς θάλασσες καὶ καθαρίζει τὴν ἀτμόσφαιρα ἀπὸ τὰ κακά. Αὐτὸς κτυπᾷ καὶ τὴν καμπάνα, ποὺ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔβαλε ἐπάνω ἀπὸ τοὺς λόφους, ὅπου εἶναι, κλεισμένοι οἱ σκυλοκέφαλοι, ποὺ θὰ βγοῦν ἔπειτα ἀπὸ καιρούς».

Οἱ δύο αὐτὲς παραδόσεις ποὺ σαφέστατα ἀνήκουν στὸν κύκλο περὶ Μ. Ἀλεξάνδρου, παρουσιάζουν μιὰ νέα ἐκδοχή- εἰσβάλλουν στὴν ὅλη μυθιστορία τῶν μονόφθαλμων-ἀνθρωποφάγων (κύκλωπες;), τοὺς ἐπονομαζόμενους καὶ μονομμάτηδες, ἐνῶ ἕνας μονομμάτης δράκος ἀναφέρεται σὲ παραμύθι ἀπὸ τὴν Κερασούντα. Ἀκόμα μιλοῦν ἢ ὑπαινίσσονται ὄντα μὲ τρία μάτια, γνωστοὺς ὡς Τριαμμάτες, ποὺ καὶ αὐτοὶ σχετίζονται μὲ τοὺς κύκλωπες σύμφωνα μὲ δημώδεις παραδόσεις.

 

                               

Ὅπως ὑποστηρίζει ὁ Ἀnsbacher, ὁ μῦθος τῶν κυνοκέφαλων ὑπάρχει καὶ στὴν ἀραβικὴ φιλολογία, κάτι ποὺ εἶναι φανερὸ στὸ ἔργο τοῦ Ἄραβα λόγιου Ἀl-Qazwini, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται σὲ μιὰ φυλὴ κυνοκέφαλων ποὺ εἶχαν πρόσωπο σκύλου, σῶμα ἀνθρώπινο καὶ φτερά(!), μιὰ παραλλαγὴ τοῦ μύθου ποὺ δὲν συναντᾶμε πουθενὰ ἀλλοῦ. Μιὰ δεύτερη παραλλαγὴ θέλει τοὺς κυνοκέφαλους μὲ δύο σώματα(!) καὶ ὑπάρχουν σχετικὰ ἀπεικονίσεις τους στὰ ἔργα τοῦ Wolfhardt ἢ τοῦ Aldrovandi.

Ὡς ὄντα μὲ διπλὴ σωματικὴ ἐμφάνιση -ἀνθρώπου καὶ σκύλου- οἱ κυνοκέφαλοι ἐμφανίζονται κυρίως στοὺς σλαβικοὺς λαούς, ὅπου ἡ λαϊκὴ φιλολογία τοὺς θεωρεῖ καννίβαλους καὶ μερικὲς φορὲς τοὺς ταύτιζαν μὲ τοὺς Τάρταρους (236), καὶ στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε σχετικὲς ἀναφορές, ὅπως ἀναφέρει ὁ Οἰκονομίδης: «Ἐν Θράκῃ διηγοῦνται ὅτι "οἱ κυνοκέφαλοι ἀπ' ἐμπρὸς εἶναι ἄνθρωποι καὶ ἀπὸ πίσω σκύλοι ἀπ' ἐμπρὸς μιλοῦν καὶ ἀπὸ πίσω γαυγίζουνε ἀπ' ἐμπρὸς σὲ καλοπιάνουνε καὶ ἀπὸ πίσω σὲ τρῶνε". Ἐν Λακεδαίμονι παραδίδονται ὅτι οὗτοι κατοικοῦσαν παρὰ τὴν Βουρλιὰν καὶ ἔτρωγαν ἀνθρώπους. Εἰς ἑλληνικὰ τινὰ παραμύθια οἱ κυνοκέφαλοι εἶναι παραπλήσιοι πρὸς δράκους, ποὺ καταπολεμεῖ ὁ παραμυθιακὸς ἥρωας καὶ γίνεται κύριος τῶν θησαυρῶν αὐτῶν».

 

Ὁμοιότητα πρὸς τοὺς κυνοκέφαλους ἔχουν ἡ συκιένεζα τῶν Ἀλβανῶν, ὁ psoglavi τῶν Βουλγάρων καὶ οἱ capcani ἢ catsuni (κατσαοῦνοι) τῶν Ρουμάνων, ἔτσι γιὰ νὰ πάρουμε μιὰ γενικότερη βαλκανικὴ ἰδέα περὶ κυνοκέφαλων. Ὑποθέτω ὅτι σὲ ἁδρὲς γραμμὲς αὐτὴ εἶναι μιὰ συνολικὴ σκιαγράφιση τοῦ ἱστορικοῦ προβλήματος ποὺ ἀφορᾷ στοὺς κυνοκέφαλους, τοὐλάχιστον μέχρι τὸ τέλος τοῦ Μεσαίωνα, ὁπόταν ἔχουμε καὶ πάλι μιὰ ἰδιάζουσα «ἔξαρση» πληροφοριῶν γύρω ἀπὸ τὸ θέμα, ὅπως ἔχω ἀναφέρει ἤδη.

Ἐκτὸς τοῦ Ὀderic de Paderne, τοῦ Φραγκισκανοῦ καλόγερου, ποὺ ἄλλοι ὀνομάζουν Oderico of Pordenone, τίς ἴδιες θεωρίες πρέσβευε καὶ ὁ John Mandeville, ἐνῶ ἡ ὅλη ἱστορία (ἀναφορὰ δηλ. σὲ τερατόμορφους ἀνθρώπους) ἐπιτάθηκε μὲ τίς ἀνακαλύψεις καὶ ἐξερευνήσεις τον 15ου αἰῶνα. Ὅμως ὅσο τὰ ὅρια τοῦ γνωστοῦ κόσμου ἐπεκτείνονταν λόγῳ αὐτῶν ἀκριβῶς τῶν ἐξερευνητικῶν ταξιδιῶν, οἱ φῆμες γιὰ τὴν ὕπαρξη κάποιας φυλῆς κυνοκέφαλων ἀνθρώπων ὑπεχώρησαν καὶ οἱ πληροφορίες περιορίστηκαν στὸ μυθολογικὸ παρελθόν.

Προφανῶς αὐτὸ τὸ μυθολογικὸ παρελθὸν ἐπέζησε μέσῳ μιᾶς ἄλλης διαδικασίας: τῆς παρουσίας στὴ χριστιανικὴ ἱστορία καὶ εἰκονογραφία ἑνὸς ἁγίου μὲ κυνοκέφαλη ἐμφάνιση, τοῦ Ἁγίου Χριστόφορου, τοῦ προστάτη τῶν αὐτοκινητιστῶν.

Πῶς συνέβῃ τὸ καθόλα παράδοξο αὐτὸ φαινόμενο;

Ὅταν ὁ Χριστιανισμὸς ἑδραιώθηκε ὡς ἐπίσημη θρησκεία τοῦ Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους, ποὺ γνωρίζουμε ὡς Βυζάντιο, εἰδικὰ ἀπὸ τὸν 4 ἕως τὸν 6ο αἰῶνα, οἱ λεγόμενοι παγανιστές, δηλαδὴ οἱ Ἐθνικοί, οἱ Ἕλληνες Δωδεκαθεϊστὲς ὑπέστησαν δεινοὺς διωγμοὺς καὶ ἡ θρησκεία τους ἀπαγορεύθηκε τοὐλάχιστον ἐπισήμως διότι ἐν κρυφῷ αὐτὴ ἐπέζησε γιὰ πολλοὺς αἰῶνες ἀκόμη.

Καὶ ὄχι μόνο ἐπέζησε, ἀλλὰ διέτρησε τίς λαϊκὲς δοξασίες περὶ χριστιανισμοῦ καὶ ἁγίων ἐμβολιάζοντας τες μὲ διάφορα παγανιστικὰ ἔθιμα, ὅπως τὰ χελιδονίσματα, τὰ λιθοβολία κ.λπ. Στὸ ἐπίπεδο τῆς τέχνης, μεταξὺ τῶν ἄλλων, αὐτὸ ὑλοποιήθηκε κυρίως μὲ τὴν παρουσία τοῦ κυνοκέφαλου Ἁγίου Χριστόφορου, μοναδικοῦ (μὲ τὴν ἔννοια τους παράδοξου) χαρακτηριστικοῦ τῆς βυζαντινῆς τέχνης, ὅπως τὸ παρουσίασε διεξοδικὰ σὲ σχετικὴ ἐργασία του ὁ Χ. Χοτζάκογλου.