Οἱ Δελφικές γιορτές του Διονυσιακοῦ κύκλου, ἡ Χαρίλα καὶ ἡ Ἡρωίς

Οἱ Δελφικές γιορτές του Διονυσιακοῦ κύκλου, ἡ Χαρίλα καὶ ἡ Ἡρωίς

Ἡ ἑλληνική λέξη «Ἡρωίς» (στὴ καθαρεύουσα), ἡ ἡρωίδα ἀποτελεῖ το θηλυκό τύπο του ἥρως ἡ ἡρῶα ἀντίστοιχα. Ἡ Ἡρωίς καὶ ἡ Χαριλά, ἦταν Δελφικές γιορτές του Διονυσιακοῦ κύκλου.

Στήν ἀρχαιότητα με το ὄνομα Ἡρωίς ὀνομάζονταν οἱ γυναικεῖες μυστηριακές ἑορτὲς τῶν θυιάδων ἱερειῶν της Δελφικῆς ἀλλὰ ἴσως καὶ τῶν θρησκευτριῶν της Λέρνης καὶ της Τροιζήνος πρὸς τιμήν του ἀφυπνιζόμενου θεοῦ Διόνυσου (Ἥρωας Θεός) καὶ της θεομητέρας Σεμέλης…

Γιορταζόταν κάθε ὀκτώ χρόνια, σε ἀνάμνηση της ἐπαναφοράς της Σεμέλης, μητέρας του θεοῦ, ἀπὸ τον Ἄδη. Φέρονταν ὡς μιά βακχική μυστικιστική ἑορτὴ ποῦ τελοῦνταν στὴ περίοδο του Χειμῶνα, στοὺς Δελφούς.

Τα δὲ λεγόμενα στὴν ἑορτὴ αὐτὴ τα γνώριζαν μόνο οἱ γυναῖκες ποῦ συμμετεῖχαν. Στή γιορτή της Ἡρωίδος ἔπαιρναν μέρος μόνο οἱ Θυιάδες καὶ το περιεχόμενο τῶν δρώμενων ἦταν ἡ ἀναγωγὴ της Σεμέλης, μητρός του Διονύσου, ἀπὸ τον Ἄδη στὸ πάνω κόσμο, δηλαδή την ἐπαναφορά της ἀπὸ τον Ἄδη στὴ ζωή. μία ἀναγωγὴ ποῦ σύμφωνα με την παράδοση ἔγινε ἀπὸ τον ἴδιο το Διόνυσο καὶ την ὁδήγησε στὸν Ὄλυμπο με το ὄνομα Θυμώνη.

Χαρίλα καλοῦνταν οἱ καθαρτικές καὶ γονιμιακές τελετές τῶν Δελφειέων καὶ ἐπίσης γιορταζόταν κάθε ὀκτὼ χρόνια. Σχετιζόταν με την ἀναγέννηση της φύσης. Κατά τὴ διάρκεια της γιορτῆς μαστίγωναν μία κούκλα, την κρεμοῦσαν καὶ τέλος την ἔθαβαν με μία θηλιά στὸ λαιμό. Ἡ Χαρίλα ἦταν σύμφωνα με την παράδοση ἕνα φτωχό καὶ ὀρφανὸ κορίτσι. Σε ἐποχῆ λιμοῦ πῆγε στὸ βασιλιά τῶν Δελφῶν νὰ παρακαλέσει γιὰ τροφή. Ἐκεῖνος την ἐδίωξε κτυπῶντας τὴ με το σανδάλι του. Μετά ἀπὸ αὐτό το κορίτσι πῆγε καὶ κρεμάστηκε ἀπὸ τὴ ντροπή του. Καθώς ὁ λιμός συνεχιζόταν καὶ ἁπλώθηκε στὴ χώρα ἀρρώστια, το μαντεῖο διέταξε νὰ ἐξιλεώσουν τον ἄδικο θάνατο της Χαρίλας. Ἀφοῦ βρῆκαν το πτῶμα, τέλεσαν μία θυσία καθαρμοῦ, την ὁποία τελοῦσαν μετά κάθε ὀχτὼ χρόνια (ἄλλες πηγές μιλᾶνε γιὰ κάθε ἐννέα χρόνια.)

Σύμφωνα με το τυπικό της ἀναπαράστασης, ὁ κορυφαῖος θρησκευτικός ἀξιωματοῦχος ὑπεδύετο τον Βασιλιά καὶ στεκόταν μπροστά ἀπὸ το πλῆθος μοιράζοντας κριθάρι καὶ λαχανικά σε πολῖτες καὶ ξένους. Τότε ἔφερναν ἕνα ὁμοίωμα της Χαρίλας καὶ ἀφοῦ την ἄγγιζαν ὅλοι, ὁ Βασιλιάς τὴ μαστίγωνε με το σανδάλι του. Κατόπιν ἡ κορυφαία Ἱέρεια των Θυιάδων ἔπαιρνε το ὁμοίωμα καὶ το πήγαινε σε μία ρεματιά. Ἐκεῖ, ἀφοῦ του ἔδεναν ἕνα σκοινί γύρω ἀπὸ το λαιμό του, το ἔθαβαν ἐκεῖ ποῦ εἶχαν θάψει καὶ τὴ Χαρίλα.

Γιόρταζαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες την Πρωτοχρονιά;Ἕνα ἐρώτημα ποῦ ἡ ἀπάντηση του ἔχει σίγουρα ἐνδιαφέρον

Πρέπει κατ’ ἀρχὰς νὰ εἰπωθεῖ ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες δὲν φαίνεται νὰ γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά.

Γι’ αὐτούς μεγαλύτερη σημασία εἶχε ἡ ἀρχὴ κάθε μῆνα ποῦ ὀνομαζόταν νουμηνία.

Στήν Ἀθήνα, ὡστόσο, μία ἐπιγραφική μαρτυρία μας πληροφορεῖ γιὰ μία θρησκευτική τελετή ποῦ γινόταν στὴν ἀρχὴ του νέου ἔτους ἢ, σωστότερα, την τελευταία ἡμέρα του ἀπερχομένου, ἀφοροῦσε ὅμως περιορισμένο ἀριθμὸ ἀτόμων.

Ἐπρόκειτο γιὰ μία θυσία τῶν ἀπερχόμενων ἀξιωματούχων στὸν Δία Σωτῆρα καὶ την Ἀθηνᾶ Σωτῆρα καὶ ἀπέβλεπε στὴν ἐξασφάλιση της εὔνοιας τῶν θεῶν αὐτῶν γιὰ τὴ νέα χρονιά.

Μόλις στὰ ρωμαϊκά χρόνια καὶ κάτω ἀπὸ την ἐπίδραση της ἴδιας της Ρώμης ἄρχισέ ὁ ἑορτασμός της Πρωτοχρονιάς, ὁ ὁποῖος ἐπεκτάθηκε σε ὅλη την ἐπικράτεια της ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ἑπομένως καὶ στὸν ἑλληνικό χῶρο.

Ἦταν ὁ Ἰούλιος Καίσαρας ποῦ το 46 π.Χ. καθιέρωσε την 1η Ἰανουαρίου ὡς ἀρχὴ του ἔτους, κάτι ποῦ ἔκτοτε γνώρισε εὐρεῖα διάδοση στὴ Δύση με λιγοστές καὶ περιορισμένες τοπικά καὶ χρονικά ἐξαιρέσεις, ὅπως π.χ. στὴν ἐποχῆ του Καρόλου του Μεγάλου (ὁ τελευταῖος ἐπειδή συνέβη νὰ ἀνεβεῖ στὸν θρόνο τα Χριστούγεννα του 800 μ.Χ. ὅρισε γιὰ την ἐπικράτειά του ὥς ἀρχὴ του χρόνου τις 25 Δεκεμβρίου.)

Στὸν Ἰούλιο Καίσαρα καὶ στὶς γνώσεις του περίφημου ἀστρονόμου ἀπὸ την Ἀλεξάνδρεια Σωσιγένη, τὴ συνδρομή του ὁποίου εἶχε ζητήσει, ὀφείλουμε καὶ την προσαρμογή του ἔτους στὴ διάρκεια της περιστροφῆς της Γῆς γύρω ἀπὸ τον Ἥλιο. Η σειρά των μηνῶν ποῦ ἰσχύουν σήμερα, ἡ διάρκεια καὶ οἱ ὀνομασίες τους ὀφείλονται ἐν πολλοῖς στὴ διορατικότητα του ρωμαίου στρατηλάτη καὶ πολιτικοῦ.

Στήν ἀρχαία Ἑλλάδα το ἔτος το ἀποτελοῦσαν δώδεκα σεληνιακοί μῆνες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν συνήθως 29 καὶ 30 ἡμέρες ἐναλλάξ (πρόκειται για τους «κοίλους» καὶ «πλήρεις» μῆνες, ἀντίστοιχα, τῶν Ἀρχαίων). Τα ὅρια κάθε μῆνα τα σηματοδοτοῦσε ἡ ἐμφάνιση δύο νέων φεγγαριῶν, ἑπομένως ἡ διάρκειά του ἦταν περίπου 29 ½ ἡμέρες.


Ὡστόσο ἡ καθιέρωση ἑνὸς ἔτους 354 ἡμερῶν δημιουργοῦσε πρόβλημα καὶ, ἄν δέν λαμβάνονταν μέτρα, συνεχῶς θὰ διογκωνόταν, ἀφοῦ ἕνα ἡλιακό ἔτος ἔχει 365 ἥμερες.

Γιὰ νὰ ἐκμηδενίσουν τὴ διαφορά αὐτὴ πρόσθεταν κατά διαστήματα, συνήθως ἀνὰ διετία, ἕναν ἐμβόλιμο μῆνα διάρκειας περίπου 22-23 ἡμερῶν. Πιθανότατα οἱ Ἕλληνες χρησιμοποίησαν ἡμερολογιακό ἔτος 12 μηνῶν περίπου τον 8ο αἱ. π.Χ., ἀφοῦ μνεία της ὕπαρξής του ἐντοπίζεται στὸν Ἡσίοδο, ἄν καὶ ὁρισμένοι ἀμφισβητοῦν την ἀξία της μαρτυρίας αὐτῆς.

Πρέπει ἐπίσης νὰ ἀναφέρουμε ὅτι ἡ σχέση ἀνάμεσα στὸ ἡμερολογιακό ἔτος καὶ στὶς γιορτές ἦταν γιὰ τους Ἕλληνες στενή, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ το ὅτι τα ὀνόματα τῶν περισσοτέρων μηνῶν τους προέρχονταν ἀπὸ ὀνομασίες γιορτῶν ποῦ τελοῦνταν κατά τους μῆνες αὐτούς.

Οἱ γιορτές αὐτὲς σπάνια σχετίζονται με ἐπεισόδια ἀπὸ τὴ ζωή τῶν ἴδιων τῶν θεῶν (παράδειγμα ὁ μήνας Γαμηλιώνας (Ἰανουάριος), κατά τον ὁποῖο γιορταζόταν ὁ ἱερὸς γάμος του Δία καὶ της Ἤρας, οἱ ἀνθρώπινοι γάμοι θεωροῦνταν ἐπανάληψη του γάμου αὐτοῦ) καὶ συνήθως ἔχουν νὰ κάνουν με τις ἀγροτικές ἀσχολίες ποῦ ἐλάμβαναν χώρα κατά το ἀντίστοιχο χρονικό διάστημα καὶ με τις ὁποῖες ὁ ἄνθρωπος ἐξασφάλιζε τὴ σοδειά του συνεπῶς καὶ την ὕπαρξη καὶ διαιώνισή του.

Το ὅτι σε ἀρκετὰ μέρη του ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου τα ὀνόματα τῶν μηνῶν δὲν σχετίζονται με τις γιορτές των σημαντικότερων θεῶν τους ἀλλὰ συνήθως με αὐτὲς του Ἀπόλλωνα σημαίνει ὅτι στὴν καθιέρωσή τους πρέπει νὰ ἔχει συμβάλει ἀποφασιστικά ἕνα ἱερὸ του θεοῦ αὐτοῦ με πανελλήνια ἀποδοχὴ, ὅπως ἀποδεδειγμένα ἦταν αὐτὸ στοὺς Δελφούς.

Στὸν πίνακα ποῦ ἀκολουθεῖ ἀναλύεται το ἀρχαιοελληνικό ἡμερολόγιο, το ὁποῖο διαφοροποιοῦνταν σε κάθε πόλη:

Οι μήνες και οι αντιστοιχίες τους με τους σημερινούς αναφέρονται παρακάτω:

Εκατομβαίων (30 ημέρες) 16 Ιουλίου – 15 Αυγούστου

Μεταγειτνιών (29 ημέρες) 16 Αυγούστου – 15 Σεπτεμβρίου

Βοηοδρομιών (30 ημέρες) 16 Σεπτεμβρίου – 15 Οκτωβρίου

Πυανεψιών (29 ημέρες) 16 Οκτωβρίου – 15 Νοεμβρίου

Μαιμακτηριών (30 ημέρες) 16 Νοεμβρίου – 15 Δεκεμβρίου

Ποσειδεών (29 ημέρες) 16 Δεκεμβρίου – 15 Ιανουαρίου

Γαμηλιών (30 ημέρες) 16 Ιανουαρίου – 15 Φεβρουαρίου

Ανθεστηριών (29 ημέρες) 16 Φεβρουαρίου – 15 Μαρτίου

Ελαφηβολιών (30 ημέρες) 16 Μαρτίου – 15 Απριλίου

Μουνιχιών (29 ημέρες) 16 Απριλίου – 15 Μαϊου

Θαργηλιών (30 ημέρες) 16 Μαϊου – 15 Ιουνίου

Σκιροφοριών (29 ημέρες) 16 Ιουνίου – 15 Ιουλίου

Τι γνώριζαν οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες ; Ποῖα ἡ ἀλήθεια γιὰ το "Δωδεκάθεο" ;

Σήμερα, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι διεθνῶς,

ἔχουν δυστυχῶς μία ἀπόλυτα διαστρεβλωμένη εἰκόνα στὸ μυαλό τους σχετικά με τὴ ζωή στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα, ἡ ὁποίᾳ μπορεῖ νὰ συνοψιστεῖ σε δύο κύριες ἀντιλήψεις:  

  1) Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦταν ἔκφυλοι καὶ ζοῦσαν τρυφηλή ζωή

2) Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦταν ἀνόητοι καὶ πίστευαν σε εἴδωλα.

Αὐτὰ δὲν ἔχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, ἀφοῦ ὅπως ἱστορικά ἀποδεικνύεται στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα ὑπῆρχαν νόμοι ποῦ καταδίκαζαν τις ἔκφυλες καὶ παρά φύσιν συμπεριφορές.
Οἱ ὁμοφυλόφιλοι καὶ οἱ παιδεραστές, οἱ ὁποῖοι πράγματι ὑπῆρχαν καὶ τότε, ἔχαναν ὅλα τους τα πολιτικά δικαιώματα καὶ ἐθεωροῦντο ἄτομα περιθωριακά. Ἐπίσης ἡ ὁμοφυλοφιλία, ὄχι μόνο δὲν ἦταν θεσμοθετημένη στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἀλλὰ και διωκόταν βάσει αὐστηρότατων νόμων. Ἡ ἀρχαία Ἑλληνική σκέψη καὶ ζωή στηριζόταν στὶς ἠθικές ἀξίες της δικαιοσύνης, της φιλαλληλίας, της ἀλήθειας, της ἔρευνας, της ἐλευθερίας καὶ της ἀλληλεγγύης μεταξύ των πολιτῶν.

Ὅσον ἀφορᾶ, δὲ, την πνευματική πίστη, Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες γνώριζαν, ἄλλοι λιγότερο καὶ ἄλλοι περισσότερο, ὅτι γενικά ὑπάρχει μιά παγκόσμια ἀρχὴ, ἕνας Ὑπέρτατος Δημιουργός Νοῦς, γιὰ τον ὁποῖο οἱ μεγάλοι σοφοί ἔλεγαν μάλιστα ὅτι ἔχει ὑπόσταση τριαδική. Αὐτή ἡ ἄποψη συναντᾶται στὰ πανάρχαια κείμενα του Ἑρμῆ του Τρισμέγιστου, τῶν Ὀρφικῶν, μέχρι τον Πυθαγόρα, τον Ἀναξίμανδρο, τον Παρμενίδη, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Πλωτίνο, τον Αριστοτέλη καὶ πολλούς ἄλλους. Εἶναι ἱστορικά ἀδιαμφισβήτητο, πῶς οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦταν ποῦ μίλησαν πρῶτοι γιὰ την πηγή της ζωῆς, τον Ἀγαθὸ Δημιουργό, τον ὁποῖο θεωροῦσαν την αἰτία δημιουργίας των πάντων.

Καὶ οἱ λεγόμενοι 12 «θεοί;» θὰ ἀναρωτηθεῖ κανείς. Ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα σοβαρό θέμα. Ἦταν οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι δεισιδαίμονες καὶ χαζοί, ὥστε νὰ λατρεύουν φανταστικά εἴδωλα ἡ μήπως συνέβαινε κάτι ἄλλο ;Ὑπάρχουν σίγουρα πολλές ἀπόψεις, ὡς πρὸς το τι ἦταν οἱ λεγόμενοι θεοί τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ καὶ γενικῶς ὅλα αὐτὰ τα τερατόμορφα ἡ μὴ, γιγαντιαία πλάσματα, ποῦ ἀναφέρονται στοὺς θρύλους των λαῶν καὶ ποῦ ἀγάλματα τους συναντοῦμε σχεδόν σε κάθε γωνιά της Γῆς.

Θέλοντας νὰ ὑποβιβάσουν την νοημοσύνη των προγόνων μας, πολλοί ἰσχυρίζονται πῶς οἱ λεγόμενοι θεοί δὲν ἦταν παρά προσωποποίηση των φυσικῶν φαινομένων καὶ ἄλλες παρόμοιες φαιδρές ἀπόψεις, χωρίς κάποια μαθηματική λογική συνέχεια. Ἀπὸ την ἄλλη, ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐμμένουν φανατικά στὸ ὅτι οἱ λεγόμενοι ὀλύμπιοι θεοί δὲν ἦταν οὔτε εἶναι φανταστικά πρόσωπα, ὑποστηρίζοντας την λεγόμενη πατρώα φιλελληνική θρησκεία του δωδεκαθέου καὶ ἀπορρίπτοντας τις ἀναφορές περί του ἑνὸς Δημιουργοῦ Νοῦ στὰ κείμενα των κορυφαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων.

Ὑπῆρξε ὅμως πράγματι θρησκεία του Δωδεκάθεου στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα;

Φαίνεται πῶς μᾶλλον ὄχι, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει, οὔτε ὑπῆρξε, κάποιος ἀρχαιοελληνικός ναός ἀφιερωμένος στοὺς λεγόμενους 12 θεούς. Αὐτό ποῦ ὑπῆρχε ἦταν ἡ θρησκεία του Μίθρα, του θεοῦ Ἥλιου, ποῦ ἐνσωμάτωνε περσικές καὶ ζωροαστρικές παραδόσεις. Ὅσον ἀφορᾶ τους θεούς των Ἑλλήνων, σύμφωνα με την ἴδια την ἀρχαία ἑλληνική μυθιστορία, δὲν ἦταν μόνο 12 καὶ ἦταν οἵ λεγόμενοι Ελ, τους ὁποίους τιμοῦσαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἁπλᾶ καὶ μόνο ὥς μεγάλους ἥρωες, ποῦ λύτρωσαν στὸ μακρινό παρελθόν τους ἀνθρώπους ἀπὸ τους Νεφελίμ - Τιτᾶνες, κατά τὴ λεγόμενη γιγαντομαχία («Τιτανομαχία»).

Ἀκούγονται ὅλα αὐτὰ τραβηγμένα; στὸ ἐκπληκτικό βιβλίο “Ὅταν οἱ ἄγγελοι ἦρθαν στὴ Γῆ”, ἀποδεικνύει μέσα ἀπὸ ἀρχαία κείμενα (πολλά ἐκ τῶν ὁποίων καὶ ἀπὸ ὀρθόδοξες χριστιανικές πηγές), πῶς τα πλάσματα αὐτὰ, γιὰ ὁποία διαβάζουμε στὶς μυθολογίες ὅλων τῶν λαῶν, πράγματι ὑπῆρξαν καὶ ἴσως νὰ ὑπάρχουν ἀκόμη καὶ σήμερα. Δὲν θὰ ἐπεκταθῶ περισσότερο. Ψάξτε, σκεφτεῖτε, καὶ βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.

Αὐτὸ ποῦ πρέπει νὰ ἐμπεδωθεῖ, εἶναι ὅτι οἱ Ἕλληνες οὐδέποτε πίστευαν ὅτι αὐτὰ τα ξεχωριστά πλάσματα, δηλαδή οἱ λεγόμενοι ὀλύμπιοι θεοί, δημιούργησαν το σύμπαν. Η τιμή ποῦ τους ἀπέδιδαν, ἦταν ἡ ἴδια ποῦ ἐμεῖς θὰ ἀποδίδαμε σήμερα σε ἕναν ἡρῶα του 1821. Στὰ κείμενα των μεγάλων ἀρχαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων, διαχωρίζεται ὁ Θεός Δημιουργός Πατέρας ἀπὸ αὐτούς ποῦ ὀνόμαζαν «θεούς» με μικρό θῆτα, ἀπὸ το ῥῆμα θέω (μετάφραση: τρέχω γρήγορα).

«Ἄπειρον», «Καθαρή ἐνέργεια», «Μονάδα»,«Λόγος», «Φῶς», «Αἴτιο», εἶναι κάποιοι ἀπὸ τους χαρακτηρισμούς ποῦ συνόδευαν το ὄνομα του Θεοῦ στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα. Ὁ Ἀριστοτέλης μας λέει ὅτι ὁ Θεός εἶναι πηγή ζωῆς καὶ καθαρή ἐνέργεια:

«Ἡ γὰρ νοῦ ἐνέργεια ζωή, ἐκεῖνος δὲ ἐνέργεια. Ἐνέργεια δὲ ἡ καθ’ αὐτὴ ἐκείνου ζωή ἄριστή καὶ αἴδιος», «Ὥστε ζωή καὶ αἰών συνεχής ὑπάρχει τῷ Θεῶ».                                                                             'Το ἴδιο δίδαξε καὶ ὁ Σωκράτης καὶ ἔπειτα ὁ Πλάτωνας:                                                                «Ὁ μὲν δῆ Θεός ὥσπερ καὶ ὁ παλαιός λόγος, ἀρχὴν τε καὶ τελευτήν καὶ μέσα των ὄντων ἁπάντων ἔχων»(Νόμοι Δ, 715.ε).Ὁ Τριαδικός αὐτὸς Δημιουργός κατά τους ἀρχαίους Ἕλληνες, ἀλλὰ καὶ την μαθηματική λογική, εἶναι μόνο Φῶς καὶ Ζωή, χωρίς ἴχνος σκοταδιοῦ μέσα Του. Εἶναι ἡ πηγή κάθε ἀγαθοῦ καὶ μονάχα χαρίζει τα πάντα χωρίς νὰ ζητεῖ κάτι ὡς ἀντάλλαγμα. Εἶναι γραμμένο στὰ ἀρχαία ἑλληνικά κείμενα: στὸν Ἑρμῇ τον Τρισμέγιστο, τον Πλάτωνα, το Θαλῆ, τον Πλωτῖνο, κτλ.

“Μηδένα γάρ εἶναι σοφόν ἀλλ’ ἡ Θεοῦ” (Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων Α,12)

“ὁ δὲ Θεὸς τὸ ἀγαθόν, οὐ κατὰ τιμήν, ἀλλὰ κατὰ φύσιν·μία γὰρ ἡ φύσις τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθόν, ὁ γὰρ ἀγαθὸς ἅπαντά ἐστί διδοὺς καὶ μηδὲν λαμβάνων. ὁ οὖν Θεὸς πάντα δίδωσι καὶ οὐδὲν λαμβάνει. Ο οὖν Θεὸς <τὸ> ἀγαθόν, καὶ τὸ ἀγαθὸν ὁ Θεός.”


~ Λόγος Καθολικός : (Ερμής Τρισμέγιστος)

Μτφ : Ὁ δὲ Θεός εἶναι το ἀγαθὸ, ὄχι τιμῆς ἕνεκα ἀλλὰ ἀπὸ τὴ φύση Του. Διότι ἡ φύση του Θεοῦ εἶναι το ἀγαθὸ. Ὁ ἀγαθὸς εἶναι ἐκεῖνος ποῦ τα πάντα δίνει καὶ τίποτα δὲν παίρνει. Ο Θεός τα πάντα δίνει καὶ τίποτα δὲν ζητᾶ νὰ πάρει. Ο Θεός ἑπομένως εἶναι το ἀπόλυτο Ἀγαθὸ καὶ το ἀπόλυτο Ἀγαθό εἶναι ὁ Θεός.

Αὐτὸ το Δημιουργό, οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, δὲν τον λάτρευαν με κάποια τυπική τελετουργία καὶ ὀργανωμένα, οὔτε Του προσέφεραν κάτι ὑλικὸ, γιατί ἁπλούστατα, ἤξεραν ὅτι ὁ Δημιουργός τῶν πάντων ποῦ εἶναι μόνο φῶς καὶ ἀγάπη, δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τυπικά ἀνθρώπων καὶ ἀπὸ λατρευτικές διαδικασίες ὑλικῶν πραγμάτων.

Ὅπως ὁ Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος λέει : “τι μποροῦμε νὰ προσφέρουμε ἐμεῖς στὸν Δημιουργό τῶν πάντων ποῦ νὰ μή το ἔχει;” “Τι μποροῦμε νὰ δώσουμε στὸ ἄπειρον;”
Ἦταν ἐπίσης γνωστό, ὅτι το μόνο ποῦ "θέλει" ὁ Δημιουργός μας, εἶναι νὰ εἴμαστε δίκαιοι καὶ νὰ φερόμαστε με ἀγάπη. Καὶ αὐτὸ, ὄχι γιὰ Ἐκεῖνον, ἀλλὰ ἐπειδή αὐτὴ εἶναι ἡ φύση μας καὶ ἔτσι εἴμαστε δημιουργημένοι, ὥς τέκνα φωτός. Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες δηλαδή, γνώριζαν ποῖο εἶναι αὐτὸ ποῦ θὰ ὀνομάζαμε δίκαιο καὶ καλό, ἀσχέτως ἄν δὲν το ἐφάρμοζαν ὅλοι πάντοτε.

Οἱ μεγάλοι σοφοί στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα γνώριζαν ἐπίσης, αὐτὸ ποῦ μας πιστοποιεῖ ἡ προχωρημένη κβαντομηχανική σήμερα. Το ὅτι ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι νοητός, ψεύτικος καὶ ἀποτελεῖ μία εἰκονική πραγματικότητα, ἕνα στοῦντιο προσωπικῆς δοκιμασίας της κάθε ἀθάνατης ἀνθρώπινης συνείδησης (ψυχῆς).Μᾶς πληροφοροῦσαν γιὰ το ὅτι ἀπὸ τον εἰκονικό κόσμο αὐτὸ της ὕλης, ὅλοι εἴμαστε περαστικοί ταξιδιῶτες ποῦ περνᾶμε ἕνα τέστ συνειδήσεως, ἐλέγχοντας ἕνα σῶμα ἀπόλυτα μειωμένων δυνατοτήτων, με σκοπό νὰ ἐκπαιδευτοῦμε, νὰ συνέλθουμε, νὰ μετά-νοήσουμε,(ἀλλάξουμε νοῦ) καὶ νὰ γυρίσουμε ἕτοιμοι καὶ συνειδητοποιημένοι στὴν τέλεια ἐκείνη πνευματική κατάσταση ποῦ κάποτε ἀντιλαμβανόμασταν καὶ την ὁποία χάσαμε λόγω δικοῦ μας σφάλματος. Ἤρθαμε λοιπόν με σκοπό νὰ θυμηθοῦμε ποιοί εἴμαστε («ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ») γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε ξανά ἐκεῖ συνειδητοποιημένοι.

Τόνιζαν ἐπίσης, πῶς μετά τον θάνατο του βιολογικοῦ σώματος κάποιου, ἀκολουθεῖ μία ἀκατάληπτη ἀξιολόγηση του ἀθάνατου ἀνθρώπου ποῦ το ἔλεγχε. Κατόπιν, ἄν κριθεῖ ἱκανὸς νὰ ζήσει στὸν τέλειο κόσμο του φωτός, ἐξυψώνεται λαμβάνοντας ἄφθαρτο “σῶμα” καὶ ἀντιλαμβάνεται καὶ πάλι τα φωτεινά (Ἡλύσια) πεδία. Ὅσοι κριθοῦν ἐπικίνδυνοι νὰ ζήσουν στοὺς ἀμόλυντους φωτεινούς τόπους, τότε θὰ συνεχίσουν το ταξίδι τους σε ἕνα ἄλλο περιορισμένο μέρος, στὸ ὁποῖο θὰ ἔχουν την ἑπόμενη τους εὐκαιρία νὰ συνέλθουν 

Καὶ ἕτοιμοι νὰ γυρίσουν καὶ αὐτοὶ πίσω στὸ Φῶς.

Ἕνα ἀκόμη θέμα ποῦ χρειάζεται νὰ διευκρινίσουμε, εἶναι αὐτό της μετενσάρκωσης – μετεμψύχωσης. Η θεωρία του ὅτι κάποιος ξαναγεννιέται στὸν κόσμο αὐτὸ εἴτε ὡς ἄνθρωπος εἴτε ὡς θηρίο, δὲν ἦταν ἀποδεκτὴ ἀπὸ τους μεγάλους φιλοσόφους. 

Σίγουρα ὑπῆρχε καὶ ἡ ἀντίθετη ἄποψη, ὡστόσο διατυπωνόταν πιὸ πολύ σε ἐπίπεδο προσωπικῶν τους φιλοσοφικῶν συζητήσεων.

Ὅποιος κριθεῖ ἀνάξιος καὶ ἀνέτοιμος νὰ γυρίσει στὸ φῶς τῶν "Ἡλύσιων πεδίων" θὰ μεταβεῖ σε μία ἄλλῃ κατάσταση καὶ σε ἄλλο τόπο, καὶ πάλι γιὰ νὰ ἐκπαιδευτεῖ μέν, ἀλλὰ δὲ μιλᾶμε γιὰ την μετενσάρκωση-μετεμψύχωση δέ ὅπως την δέχονται οἱ ἀνατολικοί ἐν γένει.

Την ἄποψη αὐτή, ξεκάθαρα βλέπουμε στὶς διδασκαλίες του Σωκράτη καὶ στὰ πανάρχαια ἑλληνικά κείμενα του Ἑρμῆ του Τρισμέγιστου, ἐνῶ το ἀντίθετο μόνο σε ἐπίπεδο προσωπικῶν συζητήσεων διατυπώνεται σε συζητήσεις φιλοσόφων:

“Διότι διαφορετικό σῶμα, δὲν χωρᾶ την ἀνθρώπινη ψυχή, οὔτε εἶναι καὶ θεμιτό ἡ ἀνθρώπινη ψυχή, νὰ ξεπέσει σε σῶμα ζώου, ποῦ δὲν ἔχει λογική. Διότι αὐτὸ ἀποτελεῖ νόμο του Θεοῦ, νὰ προφυλάσσει δηλαδή την ἀνθρώπινη ψυχή, ἀπὸ τέτοιον ἐξευτελισμό.”
~ Ἑρμῆς Τρισμέγιστος πρὸς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.

“Παιδί μου, μήπως ἔχεις ἐσὺ, ὅπως καὶ οἱ περισσότεροι, την ἄποψή πῶς ἡ ψυχή, ὅταν βγεῖ ἀπὸ το σῶμα πηγαίνει σε θηρίο, πρᾶγμα ποῦ ἀποτελεῖ πλάνη μεγάλη;”

~ Ἑρμῆς Τρισμέγιστος πρὸς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.

“Ὅταν ὁ Νοῦς ἀπαλλαχτεῖ ἀπὸ το γήινο σῶμα, ἀμέσως ντύνεται το δικό του χιτῶνα, τον πύρινο, (ἐνεργειακό) τον ὁποῖο δὲν μποροῦσε νὰ ἔχει κατοικῶντας στὸ γήινο σῶμα.
Γι’ αὐτὸ παιδί μου, πρέπει νὰ εὐχαριστεῖς το Θεό. Διότι ἡ ψυχή μεταβαίνει σε σῶμα ἀνώτερο καὶ δὲν εἶναι δυνατόν νὰ μεταβεῖ σε κατώτερο.“

~

Ἑρμῆς Τρισμέγιστος πρὸς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.

Ἀπ’ ὅτι εἴδατε, καὶ ἀπ’ ὅτι θὰ βρεῖτε ἄν ψάξετε περαιτέρω μόνοι σας, ἡ ζωή στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα δὲν ἦταν ὅπως μας την παρουσιάζουν. Το ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τις γνώσεις τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Τις γνώσεις ποῦ θέλησαν οἱ ἐπικυρίαρχοι νὰ ἐξαφανίσουν ἀπὸ προσώπου γῆς γιὰ νὰ μὴν γνωρίσει κανείς την ἀλήθεια. 

Ὅποιος ψάχνει βρίσκει ὅμως, ἔστω καὶ λίγα ἀπὸ τα ἀπομεινάρια της χρυσῆς ἐκείνης ἐποχῆς της γνώσης.

Οι Έλληνες περίμεναν τον Ιησού Χριστό και όχι οι Εβραίοι του Γιαχβέ !

Οι Έλληνες περίμεναν τον Ιησού Χριστό και όχι οι Εβραίοι του Γιαχβέ !

Οἱ Ἕλληνες περίμεναν τον Ἰησοῦ Χριστό καὶ ὄχι οἱ Ἑβραῖοι του Γιαχβέ !
Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες γνώριζαν, ἄλλοι λιγότερο καὶ ἄλλοι περισσότερο,


ὅτι γενικά ὑπάρχει μία παγκόσμια ἀρχή, ἕνας Ὑπέρτατος Δημιουργός Νοῦς, γιὰ τον ὁποῖο οἱ μεγάλοι σοφοί ἔλεγαν μάλιστα ὅτι ἔχει ἀπόσταση τριαδική. Αὐτὸ μαζί με πολλές ἄλλες ἐνδιαφέρουσες πληροφορίες το ἀναδείξαμε εδώ καὶ θὰ ἦταν καλό νὰ το ἔχετε διαβάσει πρὶν συνεχίσετε την ἀναγνώση του παρόντος ἀρθροῦ.


Μέσα στὶς πολλές γνώσεις ποῦ εἶχαν οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες περί παντός ἐπιστητοῦ, εἶχαν καὶ ἕνα σύνολο διάσπαρτων προφητειῶν, γνωστές ἀπὸ τους μεγάλους σοφούς, ἀλλὰ ἐν μέρει καὶ τους ἁπλοῦς ἀνθρώπους, ποῦ μιλοῦσαν γιὰ κάποιον ποῦ θὰ ἀποστελλόταν ἀπὸ τον Δημιουργό των πάντων καὶ θὰ ἐρχόταν -λαμβάνοντας ἀνθρώπινη μορφή- μέσα σε αὐτὸ το νοητό-εἰκονικό κόσμο ποῦ ζοῦμε καὶ ἐκπαιδευόμαστε, γιὰ νὰ μας λυτρώσει. Αὐτὸς θὰ μας ἔδειχνε σύμφωνα με τους μεγάλους σοφούς, το δρόμο ποῦ ὁδηγεῖ πίσω στοὺς ἀμόλυντους φωτεινούς τόπους του κόσμου του πνεύματος μέσῳ της ἀγάπης.

Οἱ περισσότερες διδασκαλίες των ἀρχαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων ἤδη βασιζόταν στὴν ἡδέα της συνεχόμενης βελτίωσης του εἶναι μας, καὶ της ἐξύψωσης μας ἀπὸ τον κόσμο αὐτὸ της ὕλης στὸν νοητό κόσμο του ἀγαθοῦ, του φωτός, πρᾶγμα ποῦ ἔκανε τους ἀρχαίους Ἕλληνες νὰ δεχθοῦν τις προφητεῖες αὐτὲς με χαρά.

Το μεγαλύτερο μέρος ἀπὸ αὐτὲς τις προφητεῖες, δόθηκε ἀπὸ τις Σίβυλλες.

“Σίβυλλα” ἦταν ἕνα ὄνομα-τίτλος ποῦ ἀναφερόταν σε ἕνα σύνολο Ἑλληνίδων γυναικών ποῦ εἶχαν το χάρισμα της προφητείας. Σύμφωνα με τις ἀναφορές τῶν ἀρχαίων κειμένων, ἦταν 12 τον ἀριθμό. Δὲν εἶχαν κάποια συγγενική σχέση ἀναμεταξύ τους, ὡστόσο ἦταν παρθένες καὶ σχεδόν πάντα περιπλανώμενες. Οἱ Σίβυλλες δὲν προφήτευαν πάντα ἀπαντῶντας σε καθορισμένα ἐρωτήματα, ὅπως ἡ Πυθία του Μαντείου τῶν Δελφῶν, ἀλλὰ ἔδιναν τις προφητεῖες τους με μορφή διαγγέλματος χωρίς νὰ ἔχουν δεχθεῖ προηγουμένως κάποια ἐρώτηση. Πολλές φορές, αὐτὲς οἱ μυστηριῶδες γυναῖκες λατρεύτηκαν ὡς θεῖες μορφές, λόγω της ἐκπληκτικῆς ἀκρίβειας τῶν προφητειῶν τους.

Σταδιακά δημιουργήθηκε μία μεγάλη συλλογή ἀπὸ Σιβυλλικούς χρησμούς καὶ μέχρι τον μεσαίωνα ἡ ἐπίδρασή της ἦταν αἰσθητή, ἀφοῦ τα βιβλία αὐτὰ συμβουλεύονταν ἀρκετὰ συχνά οἱ ἡγέτες της τότε ἐποχῆς. Πρώτη ἀναφορὰ σε αὐτὰ τα βιβλία ἔχουμε, κατά την ἐξιστόρηση της βασιλείας του Ρωμαίου βασιλιά Ταρκύνιου. Ἀπὸ την Σίβυλλα την Κυμαῖα (ἐκ της Κύμης της Καμπανίας στὴν Ἰταλία), εἶχε ἀγοράσει ὁ Ταρκύνιος, τα βιβλία τῶν σιβυλλικῶν χρησμῶν, τα ὁποία φυλάγονταν στὴ Ρώμη.

Προσοχή : Ἀπὸ αὐτὰ τα βιβλία μόνο λίγα ἀποσπάσματα ἔχουν διασωθεῖ. Δὲν πρέπει νὰ συγχέονται με 12 βιβλία ποῦ φέρουν τον τίτλο “ν γραφεῖ με πνεῦμα Ἰουδαίου-υλιστικό καὶ ἐξυψώνουν πολλές φορές τους Χαλδαῖους σατανιστές ποῦ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἔλΣιβυλλικοί Χρησμοί” καὶ ποῦ ἔχουν συγγραφεῖ σε Ἑβραιοχριστιανικό περιβάλλον. Αὐτὸ γίνεται εὔκολα ἀντιληπτό, ἀφοῦ ἔχουεγξε ὅταν ἦρθε καὶ ἔζησε ἀνάμεσα μας.(Διαβάστε εδώ).

Ὁ Λατῖνος συγγραφεύς Λακτάντιος (4ος αἰῶνας μ.Χ) μας πληροφορεῖ γιά το ὅτι στὴν ἀρχαιότητα πίστευαν πῶς ἡ λέξη Σίβυλλα ἦταν σύνθετη, ἀπὸ τον δωρικό τύπο του οὐσιαστικοῦ "Θεός" (πού εἶναι "σίος") καὶ τον αἰολικό τύπο του οὐσιαστικοῦ "βουλή" (μτφ = θέληση (βόλλα) ). Ἑπομένως Σίβυλλα, ἄν ἰσχύει αὐτὴ ἡ ἐκδοχή, σήμαινε : 

Ἐκείνη ποῦ ἀποκαλύπτει την θέληση του Θεοῦ.

Γιὰ νὰ δοῦμε ὅμως κάποια ἀπὸ αὐτὰ ποῦ εἶπαν οἱ Σίβυλλες, ο ἴδιος ὁ Ἀπόλλωνας, καὶ κάποιοι ἐκ των κορυφαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων γιὰ τον ἐρχομὸ του Λυτρωτή, του Κεχρισμένου ( Χριστοῦ) στὸν κόσμο μας :

Εἰπέ ὁ θεός τῶν Ἑλλήνων, ὁ ΕΛ Ἀπόλλων :

“Εἰς με βιάζεται οὐράνιος, φῶς καὶ ὁ παθών θεός ἐστίν καὶ οὐ θεότης πᾶθεν αὐτή. Ἀμφῶ γὰρ βροτός ὅμως καὶ ἄμβροτος. Αὐτὸς θεός ἤδη καὶ ἀνὴρ. Πάντα φέρων παρά Πατρός, ἔχων τε της μητρός ἅπαντα. Πατρός μὲν ἔχων ζῶον, ἄλκη μητρός δὲ, χθίνητοι σταυρόν. Τάφον, ὕβριν ἀνιάτου καὶ ἀπὸ βλεφάρων ποτέ χεῦα δάκρυα θερμά. Πέντε δὲ χιλιάδας ἐκ πέντε πυρρῶν κορέσαι. Το γὰρ θέλειν, ἄβροτος ἕλκει. Χριστός ἐμὸς θεός ἐστίν. Ἐν ξύλῳ τανυσθείς, ὡς θάνεν, ἐκ ταφῆς, εἰς πόλον ἕλκων.”

ποῦ θὰ πεῖ :



Ἕνας οὐράνιος με πιέζει, το φῶς, καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ παθών Θεός, καὶ δὲν ὑπέφερε ἡ θεότητά του, διότι εἶναι συγχρόνως καὶ τα δύο, θνητός καὶ μὴ θνητός, ὁ ἴδιος Θεός καὶ ἄνθρωπος, φέρει τα πάντα ἀπὸ τον Πατέρα καὶ ἔχει τα πάντα ἀπὸ την μητέρα. Την ζωή ὅμως ἀπὸ τον Πατέρα, ἔχοντας την σωματική δύναμη ἀπὸ μητέρα θνητή, (θὰ ὑποστεῖ) τον σταυρό, την ταφή, την ὕβρη. Ἀπὸ τα βλέφαρά του κάποτε θὰ κυλήσουν δάκρυα θερμά. Πέντε χιλιάδες ἄνδρες θὰ χορτάσει ἀπὸ πέντε ἄρτους, διότι ἤθελε νὰ ἐξουσιάσει ὥς Θεός. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ δικός μου Θεός, ὁ ὁποῖος σταυρώθηκε σε ξύλο, αὐτὸς ποῦ ἐξέπνευσε καὶ ἀπὸ τον τάφο ἕλκει πολλούς στὸν οὐρανό.

Μονή Σινᾶ, κῶδιξ 327, 15ος αι., φφ. 235β

Ο ἑπόμενος χρησμός του Ἀπόλλωνος ἀπηγγέλθη στούς ἑπτὰ Ἕλληνες σοφούς ποῦ συγκεντρώθηκαν στὸν ναό του Ἀγνώστου Θεοῦ τῶν Ἀθηνῶν. Σε ἐρώτησή τους πρὸς τον Ἀπόλλωνα σε ποῖον μετά ἀπ’ αὐτόν ἀνήκει ὁ ναός, ὁ Ἀπόλλων προφητεύει την Ἔλευση του Ὑιοῦ καὶ Λόγου του Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ το ὄνομα της μητρός Αὐτοῦ Μαρίας.

Συναχθέντες δὲ οἱ σοφοί εἰπόν τῷ Ἀπόλλωνι. Προφήτευσον ἡμᾶς λέξας, ὦ Ἀπόλλων, τίνος μετά σε δόμος οὗτος ἔσται; Ἀπόλλων ἀποκρινάμενος τούτοις ἔφη. «Ὅσα μὲν πρὸς ἀρετὴν καὶ κόσμον ὁρωρε ποιεῖν, ποιεῖτε. Ἐγὼ δὲ ἐφετμεύω τρεῖς ἕνα μουνόν ὑψιμέδοντα Θεόν, οὐ λόγος ἀφ<θέγκτος>, ἐν ἀδαῆ κόρη ἐγκύμος γενόμενος, ἐν ἅπαντι κοσμῶ, ὥσπερ πυρφόρον τόξον διαδραμών ἁλιεύσει τους ἀνθρώπους ὥσπερ ἰχθύας βυθοῦ ἐκ της ἀπιστίας, οὖς καὶ ζώγρησας πατρί προσάξει δῶρον. Μαρία δὲ τουνομα αὐτῆς».

Δηλαδή:



Συγκεντρωμένοι δὲ οἱ σοφοί εἶπαν πρὸς τον Ἀπόλλωνα: «προφήτευσε σ’ ἐμᾶς προφήτη Ἀπόλλωνα, τίνος μετά ἀπὸ σένα θὰ εἶναι ὁ οἶκος αὐτὸς;» Ἀποκρινόμενος ὁ Ἀπόλλων πρὸς αὐτούς εἰπέ: «Ὅσα σχετικά με την ἀρετὴ καὶ την κοσμιότητα ἔχει παρακινηθεῖ νὰ κάνει, πράττετε καὶ σεῖς. Ἐγὼ δὲ προφητεύω ἕναν μόνον τρισυπόστατο Θεό ἐκτεινόμενο εἰς τα ὕψη, του ὁποίου ὁ ἀνείπωτος Λόγος ἀφοῦ κυοφορηθεῖ σε κόρη ἀνυποψίαστη, ὅπως ἀκριβῶς το πυρφόρο τόξο, θὰ αἰχμαλωτίσει ὅλον γενικῶς τον κόσμο ὅπως ἀκριβῶς τους ἰχθεῖς ἀπὸ το βάθος της ἀπιστίας. Δῶρο θὰ τον προσφέρει εἰς τον Πατέρα. Μαρία δὲ το ὄνομα αὐτῆς».

Κῶδιξ Thomas Roe 5, φφ. 151β, 152α, Ὀξφόρδη, Bodleian

Στόν χρησμό ποῦ ἀκολουθεῖ, ὁ Ἀπόλλων διακηρύττει ἐπιπλέον ὅτι ὁ ἴδιος καὶ οἱ ὑπόλοιποι λεγόμενοι ὀλύμπιοι εἶναι ἕνα μικρό μέρος τῶν ἀγγέλων του Θεοῦ! Ο μείζονος σημασίας αὐτὸς χρησμός καταγράφηκε ἀπὸ τον Φιρμιανό Λακτάντιο στὸ ἔργο του Divinae Institutiones. Τα χειρόγραφα ποῦ ἀκολουθοῦν με την καταγραφή αὐτὴ προέρχονται ἀπὸ τον κώδικα Plut. 21.3του 15ου αἰῶνα, της Λαυρεντιανῆς Βιβλιοθήκης της Φλωρεντίας.

Κῶδιξ Thomas Roe 5, φφ. 151β, 152α, Ὀξφόρδη, Bodleian

Στόν χρησμό ποῦ ἀκολουθεῖ, ὁ Ἀπόλλων διακηρύττει ἐπιπλέον ὅτι ὁ ἴδιος καὶ οἱ ὑπόλοιποι λεγόμενοι ὀλύμπιοι εἶναι ἕνα μικρό μέρος τῶν ἀγγέλων του Θεοῦ! Ο μείζονος σημασίας αὐτὸς χρησμός καταγράφηκε ἀπὸ τον Φιρμιανό Λακτάντιο στὸ ἔργο του Divinae Institutiones. Τα χειρόγραφα ποῦ ἀκολουθοῦν με την καταγραφή αὐτὴ προέρχονται ἀπὸ τον κώδικα Plut. 21.3του 15ου αἰῶνα, της Λαυρεντιανῆς Βιβλιοθήκης της Φλωρεντίας.

Κῶδιξ Plut. 21.3, 15ος αἱ., φφ. 9β, 10α, Φλωρεντία, Biblioteca Laurenziana.

Ἡ μαρτυρία του Ἀπόλλωνος, κεφ. 7: (Μετεφρασμένο)

“Ὁ Ἀπόλλων, ὁ ὁποῖος πράγματι θεωροῦν ὅτι εἶναι θεϊκότερος ὅλων τῶν ἄλλων, καὶ ἰδιαίτερα προφητικός με τους χρησμούς του στὴν Κολοφώνα -ὑποθέτω ὅτι ἐπίδῃ παρακινήθηκε ἀπὸ την ὀμορφιά της Ἀσίας μετακινήθηκε ἀπὸ τους Δελφούς- σε κάποιον ποῦ ρώτησε ποῖος ἦταν ὁ ἴδιος, ἡ ποῖος τελικά ἦταν ὁ Θεός, ἀπάντησε με εἰκόσι ἕναν στίχους, ἐκ τῶν ὁποίων αὐτὴ εἶναι ἡ ἀρχή: «Αὐτοδημιούργητος, ἀδίδακτος, χωρίς μητέρα, ἀκλόνητος, χωρίς νὰ χωράει το ὄνομα του σε ἀνθρώπινο λόγο, πύρινος, αἰώνιος, αὐτὸ εἶναι ὁ Θεός· μικρό δὲ μέρος του Θεοῦ ἄγγελοι εἴμεθα ἐμεῖς”. (Λακτάντιος, Divinae Institutiones, βιβλ. 1, κεφ. 7 )

Τὸν ἴδιο χρησμό, ὁλόκληρο αὐτὴ τὴ φορά διαβάζουμε στὴ συλλογή με τίτλο “Ἀνέκδοτοι χρησμοί τῶν ἑλληνικῶν θεῶν” ποῦ ἐκδόθηκε το 1889 ἀπὸ τον Γερμανό καθηγητή του πανεπιστημίου της Λειψίας, Karl Buresh. Ἄς ἐξακριβώσουμε, λοιπόν, μέσα ἀπὸ αὐτὲς τις δύο πηγές την ὁλοκληρωμένη ἐκδόσει του χρησμοῦ:

Ὅταν κάποιος Θεόφιλος ρώτησε τον Ἀπόλλωνα, «Ἐσὺ εἶσαι Θεός ἡ ἄλλος;» χρησμοδότησε ὡς ἐξῆς: «Εὑρίσκεται ἄνω του οὐρανίου θόλου φλόγα ἄπειρη, ἄπλετος αἰῶνας. Εἶναι ἀνερμήνευτος μεταξύ τῶν μακαρίων, ἐάν δὲν ἀποφασίσει με δική του βούληση ὁ μέγας Πατέρας νὰ γίνει ἀντιληπτός· ἐκεῖ μᾶλλον οὔτε ὁ αἰθέρας φέρει περίλαμπρα ἀστέρια, οὔτε ἡ σελήνη με την
διαπεραστική της λάμψη αἰωρεῖται. Δὲν φανερώνεται ὁ Θεός σε κάποια ὁδὸ, οὔτε ἐγὼ ὁ ἴδιος ξαπλώνομαι με ἀκτῖνες παρευρισκόμενος με αὐτὸν, ὡς στροβιλισμός αἰθέρος, ἀλλὰ πλησιάζει ὁ ἀτελείωτος δρόμος του πυρφόρου Θεοῦ, κινούμενος περιστροφικά με ἔντονο ἦχο. Οὔτε, ἄν πλησιάσει κάποιος αὐτόν ποῦ εἶναι αἰθέριο πῦρ, εἶναι δυνατόν νὰ καεῖ ἡ καρδία του· διότι (ἡ θεία φλόγα) δὲν καταστρέφει· με ἀκατάπαυστη μελωδία ὁ αἰῶνας ἀναμειγνύεται με τους αἰῶνες ἀπὸ Αὐτόν τον Θεό. Αὐτοδημιούργητος, ἀδίδακτος, χωρίς μητέρα, ἀκλόνητος, ὄνομα ποῦ δὲν ἐκφέρεται με ἀνθρώπινο λόγο, κατοικεῖ εἰς το πῦρ· αὐτὸ εἶναι ὁ Θεός· μικρό δὲ μέρος του Θεοῦ, ἄγγελοι εἴμεθα ἐμεῖς.»

α. Karl Buresh, Ἀνέκδοτοι χρησμοί τῶν ἑλληνικῶν θεῶν, v, σελ. 55.
β. Μαντική Ἀνθολογία (Μάξιμου Πλανούδη), ἐπίγρ. 140.

Ὁ Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πορφύριος ποῦ εἶχε γνώση της ὕπαρξης των χρησμῶν του Ἀπόλλωνα καὶ τῶν Σιβυλλῶν γιὰ τον Χριστό εἶπε :

"Τον γὰρ Χριστόν, οἱ θεοί εὐσεβέστατον ἀπεφήνατο καὶ ἀθάνατον γεγόνοτα, εὐφήμως τε αὐτοῦ μνημονεύουσι."

Μτφ : Διότι οἱ θεοί φανέρωσαν ὅτι ὁ Χριστός ἔχει ὑπάρξει εὐσεβέστατος καὶ ἀθάνατος, καὶ με ἀραιότατα λόγια αὐτὸν μνημονεύουν. (Πορφύριος, Ἔργο: περὶ της ἐκ λογίων φιλοσοφίας, ἐπίλογος).

Ἄς περάσουμε τώρα στὶς Σίβυλλες, οἱ ὁποῖες προφήτευσαν με ἀπόλυτη ἀκρίβεια τον ἐρχομό, το ὄνομα ἀλλὰ καὶ την δράση του Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οἱ Σιβυλλικές προφητεῖες εἶναι πολλές, στὸ ἄρθρο αὐτὸ θὰ δώσουμε ἕνα μικρό μέρος τους :

Σίβυλλα ἡ Κυμαῖα – Προφητεία (μεταφρασμένο):

“Θά ἔλθει ὁ Ὑιός του Θεοῦ στῆ Γῆ καὶ θὰ φορέσει σάρκα ἀνθρώπινη, ὁμοίως με τους θνητούς της Γῆς. Θά φέρει το ὄνομα του τέσσερα φωνήεντα καὶ δύο σύμφωνα, ὀκτώ μονάδες, ὀκτώ δεκάδες καὶ ὀκτώ ἑκατοντάδες, ἤτοι τον ἀριθμό 888”.

Για του λόγου το ἀληθές :

Ι = 10
Η = 8
Σ = 200
Ο = 70
Υ = 400
Σ = 200
_____________

888

Σίβυλλα ἡ Τιμπουρτίνα – Προφητεία (μεταφρασμένο):

“Θά ἐμφανιστεῖ γυναῖκα Ἑλληνίδα ἀπὸ τη χώρα των Ἑβραίων με το ὄνομα Μαρία καὶ θὰ γεννήσει υἱὸ καὶ θὰ τον ὀνομάσουν Ἰησοῦ καὶ θὰ καταλύσει τον νόμο των Ἑβραίων καὶ δικό του νόμο θὰ δώσει καὶ θὰ βασιλεύσει ὁ νόμος αὐτοῦ”.
~ 

Πηγή : Δοχειαρίου 5, φ. 124α, Σίβυλλα

Ἄς κλείσουμε τώρα την ἀναφορά μας αὐτή, δίνοντας μερικά λόγια τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων σοφῶν :

Σόλων : «Ὡς Θεός θὰ φθάσει εἰς αὐτὴν την πολυδιηρημένην γῆ καὶ θὰ γεννηθεῖ με σάρκα ἀλάθητο. Με ἀνεξάντλητα ὅρια ὡς θεότητα θὰ ἀπαλλάξει τον ἄνθρωπο ἀπὸ την φθορά των ἀνιάτων παθών. Καὶ τούτων θὰ τον φθονήσει ἄπιστος λαός καὶ ἀφοῦ κρεμαστεῖ ὑψηλά ὡς κατάδικος εἰς θάνατον, ὅλα θὰ τα ὑποφέρει με πραότητα».

α. Σινᾶ 327, φ.235α - 235β, Πλάτων
β. Βατοπεδίου 754, φ. 182β, Ὅμηρος

Ἀριστοτέλης :

«Ἀκατάβλητος φύσις Θεοῦ θὰ γεννηθεῖ ποῦ δὲν ἔχει ἀρχὴν. Ἀπὸ αὐτὸν λοιπόν ἀποκτᾶ οὐσία ὁ παντοδύναμος Λόγος.»

Ὑπάρχει στὰ χειρόγραφα

α. Σινᾶ 327, φ. 235α.
β. Vat. Gr. 1198, φ. 66α
γ. Διονυσίου 281, φ. 103α
δ. Διονυσίου 167, φ. 151α
ε. Richard Bentleii Epistola, σελ. 7
στ. Ἱβήρων 386, φ. 174Α

Ὁ κορυφαῖος Ἕλλην φιλόσοφος, ὁ Σωκράτης, πρὶν καταδικαστεῖ σε θάνατο, στὴν ἀπολογία του, σὰν νὰ γνωρίζει τι θὰ ἀκολουθήσει (ὁ ἐρχομός του Χρηστοῦ) λέει :

« Φαίνεται πῶς ὁ Θεός με ἔβαλε στὴν πόλη γιά νὰ μὴ σταματάω ὅλη μέρα νὰ ξυπνάω καὶ νὰ διαφωτίζω καὶ νὰ ἐπιπλήττω τον καθένα σας, πηγαίνοντας νὰ καθίσω δίπλα του, ὅπου καὶ ἂν πάει. Καὶ δὲ θὰ βρεῖτε εὔκολα ἄλλον τέτοιο, Ἀθηναῖοι· ἄν με πιστέψετε, δὲ θὰ με ἐκτελέσετε. Ἴσως ὅμως ἀπὸ δυσαρέσκεια, ὅπως ὅσοι μόλις ἔχουν σηκωθεῖ καὶ νυστάζουν ἀκόμη, θὰ μπορούσατε νὰ μου καταφέρετε ἕνα χτύπημα καὶ, ἀκολουθώντας τὴ γνώμη του Ἄνυτου, νὰ με ἐκτέλεσε. Κατόπιν θὰ περνούσατε την ὑπόλοιπη ζωή σας κοιμισμένοι, ἐκτὸς καὶ ἄν ὁ θεός ἐνδιαφερόταν γιά σας καὶ σας ἔστελνε κάποιον ἄλλο. .»

(Πλάτωνος, Ἀπολογία Σωκράτους 18{31α}).

Κάποιος μπορεῖ νὰ ἀναρωτηθεῖ καλόπιστα, πόσο αὐθεντικοί εἶναι οἱ ἄνωθεν Σιβυλλικοί χρησμοί ποῦ διαβάσατε. Η κύρια πιστοποίηση της αὐθεντικότητάς τους ἔρχεται ἀπὸ τον 4ο αἰῶνα, ἐπὶ αὐτοκράτορα Μαξέντιου, ὅταν μία νεαρή κοπέλα ἀπὸ την Ἀλεξάνδρεια ὀνόματι Αἰκατερίνη ὁμολόγησε την πίστη της στὸν Ἰησοῦ Χριστό καὶ κατηγόρησε δημόσια τον Ρωμαῖο αὐτοκράτορα γιά τις θυσίες ποῦ ἔκανε στὰ εἴδωλα. Ὁ Μαξέντιος διέταξε νὰ την συλλάβουν καὶ ἐπειδή λόγω της μεγάλης ὀμορφιᾶς ἀλλὰ καὶ της μόρφωσής της, δὲν ἤθελε νὰ την σκοτώσει ἀλλὰ νὰ την πάρει γυναῖκα του, συγκέντρωσε τους 50 πιὸ ἱκανούς σοφούς ρήτορες γιὰ νὰ την πείσουν νὰ ἀπαρνηθεῖ τον Χριστό.

Ἄν ἡ Αἰκατερίνη προσπαθοῦσε νὰ τους ἀπολογηθεῖ με τα λόγια του Χριστοῦ θὰ ἀποτύγχανε. Ἔτσι τους μίλησε με τις προφητεῖες τῶν Σιβυλλῶν καὶ του Ἀπόλλωνα. Δέχεται ὅτι οἱ μεγάλοι ποιητές των Ἑλλήνων καὶ οἱ σοφοί πράγματι τιμοῦσαν τους θεούς, ὅμως χρησιμοποιῶντας τα ἴδια τα λεγόμενά τους, συνεχίζει παρουσιάζοντας ὅσα ἐκεῖνοι λένε γιὰ τα πολλά ἀνθρώπινα ἐλαττώματα καὶ πάθη τῶν θεῶν (πολλές φορές ἦταν ψεῦτες, πανοῦργοι, ἀπατεῶνες).

Συνεχίζει παρουσιάζοντας τα λόγια καὶ τις προφητεῖες τῶν Σιβυλλῶν καὶ του Ἀπόλλωνος, ὅπως καὶ τῶν Ἑλλήνων φιλοσόφων γιά τον ἕνα Τρισυπόστατο Δημιουργό καὶ τον ἐρχομὸ του Χρηστοῦ. Ἔπειτα συνδυάζει τα λόγια τους με ἐκεῖνα του Χρηστοῦ καὶ οἱ μεγάλοι ρήτορες δὲν μποροῦν παρά νὰ δεχτοῦν ὅτι τους λέει την ἀλήθεια. Ἄν οἱ χρησμοί τῶν Σιβυλλῶν καὶ του Ἀπόλλωνος ποῦ τους εἰπέ, ἦταν κατασκευασμένοι ὅπως λένε σήμερα οἱ φανατικοί ἀρχαιολάτρες, οἱ σοφότεροι ἐκπρόσωποι της ἀρχαίας θρησκείας θὰ το καταλάβαιναν καὶ θὰ την κατηγοροῦσαν γιὰ ἀναλήθειες.

“Οὐκ ἔχομεν ἀντιθείναι” εἶπαν οἱ 50 σοφοί.


( μφτ: Δέν μποροῦμε νὰ ἀντικρούσουμε ὅσα μας λέγει”.)
Ἔτσι δέχτηκαν το Χριστό, με ἀποτέλεσμα ο Μαξέντιος νὰ τους θανατώσει καὶ αὐτούς καὶ την Αἰκατερίνη ποῦ ἀπὸ τότε τιμᾶται ὡς Ἁγία Αἰκατερίνη.



Κῶδιξ Plut. 21.3, 15ος αἱ., φφ. 9β, 10α, Φλωρεντία, Biblioteca Laurenziana.

Συμπέρασμα :
Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ ὄχι οἱ Ἑβραῖοι ἦταν ἐκεῖνοι ποῦ περίμεναν τον Λόγο καὶ Ὑιό του Δημουργοῦ. 

Ὑπάρχει μάλιστα μία ἀναφορά γιὰ κάτι ποῦ συνέβη στῆ Ρώμη περίπου 300 χρόνια πρίν γεννηθεῖ ὁ Χριστός. Ἡ Σίβυλλα ἡ Τιμπουρτίνα, περιπλανώμενη, ἔφτασε ἐκεῖ, καὶ σε μία συζήτηση ποῦ εἶχε με κάποιους Ἑβραίους ἱερεῖς (φαρισαίους) της εἶπαν :

“Φρικωδεστάτη κυρά μας θέλουμε κάτι νὰ σε ρωτήσουμε”

καὶ ἀπαντῶντας ἡ Σίβυλλα εἰπέ σε αὐτούς, “ὅτι θέλετε νὰ μου πεῖτε, πεῖτε το μου.”

Καὶ της λένε ἐκείνοι : “ἀκούσαμε ὅτι λέγεται ἀπὸ τους 'Ἕλληνες ὅτι ὁ Θεός των οὐρανῶν, θὰ κάνει νὰ γεννηθεῖ ὁ Ὑιός Του. Πιστεύεις ὅτι κάτι τέτοιο θὰ γίνει κυρά μας”;

Λέγει ἡ Σίβυλλα πρὸς αὐτούς : “ἐσεῖς δὲν το πιστεύετε ἐνῷ εἶστε ἱερεῖς τῶν Ἑβραίων;”

Της λένε : “ἐμεῖς δὲν πιστεύουμε ὅτι ὁ Θεός θὰ κάνει να γεννηθεῖ ὁ Ὑιός Του.

Διότι καὶ το λόγο του ἔδωσε στούς πατέρες μας, νὰ μὴν πάρει το χέρι του ἀπὸ πάνω μας.”

Τους λέει τότε η Σίβυλλα, “ὁ νόμος αὐτὸς εἶναι παλούκι αἰχμηρό γιὰ ἐσᾶς.”

Καὶ της ἀπαντούν : “καὶ τι λέγεις κυρά μας περί τους ζητήματος τούτου” ;

Καὶ ἀποκρινόμενη ἡ Σίβυλλα λέει : “ὁ Θεός τῶν οὐρανῶν θὰ κάνει νὰ γεννηθεῖ ὁ Ὑιός Του.
Ὁ ὁποῖος σὰν τον Πατέρα Του θὰ εἶναι καί μορφή νηπίου θὰ πάρει.”

Το κείμενο αὐτὸ δείχνει πῶς ὅλη η Μεσόγειος γνώριζε ὅτι θὰ ἔρθει ὁ Λόγος, ὁ Ὑιός του Δημιουργοῦ, ὁ Χριστός, ἐνῶ οἱ Ἑβραῖοι με την παλιά διαθήκη καὶ το Ταλμοῦδ δὲν το δεχότανε, πρᾶγμα λογικό, ἀφοῦ ὁ θεός της παλιάς διαθήκης, ὁ θεός ποῦ λάτρευαν καὶ λατρεύουν οἱ Ἑβραῖοι, ὁ Γιαχβέ, δὲν εἶναι ὁ Ἀγαθός Θεός Πατέρας ποῦ ἔστειλε τον Χριστό νὰ μας ἀφυπνίσει,

ἀλλὰ ἕνα πλάσμα πολύ παλιό, πολύ ἱκανὸ, ποῦ κάποτε ὑπηρετούσε καὶ αὐτὸς τον Δημιουργό των Πάντων καὶ πλέον ὄντας τυφλωμένος ἀπὸ τον ἐγωισμό του βρίσκεται στὴν ἀντίθετη πλευρά, ὑπηρετῶντας το σκότος.

Ὅπως λοιπόν εἴδαμε οἱ μεγάλοι Ἕλληνες της ἀρχαιότητας ὄχι μόνο γνώριζαν τον ἕνα Θεό καὶ μίλησαν κιόλας γιὰ την τριαδικότητα Του, ἀλλὰ ἀποδεικνύεται πῶς περίμεναν καρτερικά την ἔλευση του του Χρηστοῦ γιὰ αἰῶνες ἀφοῦ Τον γνώριζαν ὥς Λόγο, Φῶς, καὶ Ὑιό του Θεοῦ, ἀπὸ τα πανάρχαια ἑρμητικά κείμενα ἀκόμη.

- Ἀπόσπασμα, Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος – Ποιημάνδρης (μεταφρασμένο):

“Ο φωτεινός Λόγος ποῦ δημιουργήθηκε ἀπὸ το Νοῦ, εἶναι ὁ γιός του Θεοῦ”.

Γι’ αὐτὸ λοιπόν καὶ ὅταν ἔγινε ἡ συνάντηση του Χριστοῦ καὶ τῶν Ἑλλήνων, ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἰπέ: «Ἑλήλυθεν ἡ ὥρα ἶνα δοξασθῆ ὁ Ὑιός του Ἀνθρώπου.» (Κατά Ἰωάννην -12,23). Βέβαια το ἀρχικὸ κείμενο περιεῖχε καὶ κάποια ἀκόμη λόγια, τα ὁποία οἱ ἐντεταλμένοι ἀνθέλληνες μασόνοι ἱερεῖς ποῦ κατασκεύασαν τον Ἑβραιοχριστιανισμό - Ὀρθοδοξία ἐξαφάνισαν ἐπίσης ἀπὸ παντοῦ. Ἔγραφε το κείμενο:Ἑλήλυθεν ἡ ὥρα ἶνα δοξασθεῖ ὁ υἱός του ἀνθρώπου.» (Το παρακάτω λείπει ἀπὸ κάθε Καινή διαθήκη) « Ἑλλάς γὰρ μόνη ἀνθρωπογονεί, φυτόν οὐράνιον καὶ βλάστημα θεῖον ἡκριβωμένον. Λογισμόν ἀποτίκτουσα οἰκειούμενον ἐπιστήμην.»

Δηλαδή : Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ δοξαστεῖ ὁ γιός του ἀνθρώπου. Διότι ἡ Ἑλλάς εἶναι ἡ μόνη ποῦ γεννᾶ ἀνθρώπους,(εἶναι) φυτό οὐράνιο καὶ θεϊκό βλάστημα (βλαστός) κι αὐτὸ εἶναι ἐξακριβωμένο. (Ἡ Ἑλλάς) γεννῶντας το λογισμό (συλλογισμό) ἔκανε κτῆμα της την Ἐπιστήμη.

Το παραπάνω βρέθηκε σε χειρόγραφο του Εὐσεβίου του Παμφίλου Ἐπισκόπου Καισαρείας, 265μ.Χ. ἐκκλησιαστικοῦ ἱστορικοῦ, ἀπὸ τον καθηγητή Ε.Πρόκου το 1974 στὶς βιβλιοθῆκες του Βατικανοῦ.

Ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως το εἰπέ ὁ Χριστός ἔγινε, καὶ ἔτσι θὰ γίνεται, γιὰ ὅσο θὰ ὑπάρχει αὐτὸς ὁ κόσμος, ἀφοῦ εἴτε το θέλουν κάποιοι εἴτε ὄχι, ὁ Χριστός (καὶ ὄχι ὁ Ἑβραιοχριστιανισμός- Ὀρθοδοξία της μαύρης μασόνιας ποῦ κατέστρεψε κάθε ἑλληνική καὶ πραγματική χριστιανική γνώση) καὶ το ἀνυπότακτο ἑλληνικό ἐλεύθερο πνεῦμα ἦταν καὶ θὰ εἶναι ἕνα.

Η μεγαλύτερη ίσως πυρκαγιά που εξεράγει ποτέ στο κέντρο της Αθήνας, ήταν αυτή τα Χριστούγεννα του 1909. «Θύμα» της, το κτήριο των Ανακτόρων, το κτήριο της σημερινής Βουλής.

Η μεγαλύτερη ίσως πυρκαγιά που εξεράγει ποτέ στο κέντρο της Αθήνας, ήταν αυτή τα Χριστούγεννα του 1909. «Θύμα» της, το κτήριο των Ανακτόρων, το κτήριο της σημερινής Βουλής.
Μια φωτογραφία σώζεται από τότε, και η οποία απεικονίζει τις δραματικές εκείνες στιγμές. Ανήκει σε ένα πελάτη του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετάνια». Λεγόταν Νίκος Πιλάβιος και μόλις είδε το παλάτι στις φλόγες έσπευσε να το φωτογραφήσει. Η φωτογραφία είναι εξαιρετικά σπάνια.


Η φωτιά εκδηλώθηκε παραμονές Χριστουγέννων και σβήστηκε δύο μέρες αργότερα. Στη θέση του λαμπρού κτιρίου υπήρχαν μαυρισμένοι τοίχοι και ερείπια. Η Βασιλική Οικογένεια απουσίαζε από το παλάτι. Είχε πάει για τις γιορτές στα θερινά ανάκτορα στο Τατόι. Κατέβηκε όμως σύσσωμη όταν ξέσπασε η πυρκαγιά για να διασώσει ότι μπορούσε από τη περιουσία της.
Κανείς ποτέ δεν έμαθε τι έφταιξε. Άλλοι υποστήριξαν ότι ένα καντήλι «έκανε τη ζημιά» στο βασιλικό παρεκκλήσι, άλλοι… στοχοποιούν μια σόμπα του υπηρετικού προσωπικού.
Αυτό που προέκυψε από τη πυρκαγιά ήταν η αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να αντιμετωπίσει τη κατάσταση. Επί τόπου έφθασε η Διλοχία Σκαπανέων και Πυροσβεστών που επιβεβαίωσε την ανυπαρξία της. Οι άνθρωποι δεν είχαν ούτε γνώσεις, ούτε τα μέσα να αντιμετωπίσουν τη κατάσταση. Ο Άγγλος πρεσβευτής βλέποντας τη κατάσταση έστειλε δύναμη ναυτών από αγγλικά πολεμικά που ναυλοχούσαν στο Φάληρο.

Εικόνες καταστροφής στο εσωτερικό των Ανακτόρων με τους Πυροσβέστες να προσπαθούν να καταλάβουν πως έγινε το κακό. (Φωτό: Εθνικό Ιστορικό Μουσείο)
Κι επειδή μερικά πράγματα είναι διαχρονικά δείτε μερικά από τα απίστευτα κι όμως… ελληνικά:
1. Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι καταστράφηκε, αφού δεν είχε γίνει καμιά καταγραφή των αντικειμένων που βρισκόντουσαν στο Παλάτι. Παρ όλα αυτά ξένη ασφαλιστική εταιρεία έδωσε το πολύ μεγάλο για την εποχή εκείνη ποσό των 2 εκατ. δρχ. για προσωπικά αντικείμενα της Βασιλικής Οικογένειας.
2. Το κτίριο έπαθε τόσες ζημιές ώστε έπαψε από τότε να είναι Βασιλική Κατοικία.
3. Ένα σωρό φήμες κυκλοφόρησαν. Άλλοι είπαν ότι τη φωτιά την έβαλαν αντιμοναρχικοί που ήθελαν η επανάσταση του 1909 να προχωρήσει στη κατάργηση της δυναστείας, άλλοι ότι την έβαλε ο Βασιλιάς για να βρει ευκαιρία να φύγει από την Ελλάδα ή να κυνηγήσει τους αντιμοναρχικούς.
4. Ακόμα και η αγγλική επέμβαση για τη κατάσβεση της πυρκαγιάς… πυροδότησε μια σειρά από φήμες. Άλλοι είπαν ότι ήθελαν να σώσουν κάποια ντοκουμέντα των επεμβάσεών τους στην Ελλάδα ή το αντίθετο. Να τα καταστρέψουν!
5. Ο Αυστριακός πρόξενος στην Ελλάδα υπέθεσε ότι τη φωτιά την έβαλαν οι Άγγλοι για να στείλουν τους στρατιώτες τους από τα πλοία που ήταν στο Φάληρο και να στείλουν ένα μήνυμα στον «Στρατιωτικό Σύνδεσμο» και το Νίκο Ζορμπά που κυβερνούσε την Ελλάδα από τον περασμένο Αύγουστο κι ήθελε να τα… αλλάξει όλα. Ήθελε να πει: «Είμαστε εδώ είτε το θέλετε, είτε όχι…», όπως γράφει ο Άγγελος Μενδρινός στην dailygoal.gr.
Ο Ιωάννης Κονδυλάκης ο πρώτος μεγάλος του χρονογραφήματος δημοσίευσε ανήμερα τα Χριστούγεννα στο «Εμπρός» το παρακάτω κείμενο. Το αναδημοσιεύουμε ως εξαιρετικό είδος γραφής σε ένα είδος που δεν υπάρχει πια στις εφημερίδες:

«Όταν κατά τας 10 περίπου εξήλθα του εστιατορίου η πυρκαγιά εφώτιζεν όλον τον προς Ανατολάς ορίζοντα και ο ερυθρός καπνός έφθανε μέχρι του ουρανού. Εις την οδόν Σταδίου έτρεχον άνθρωποι…
Όταν δε κάποιος εκ των τρεχόντων προς τα επάνω είπεν ότι η πυρκαϊά ήτο εις το Παλάτι, αναφώνησις δυσπιστίας και εκπλήξεως υπεδέχθη την πληροφορίαν.
– Στο Παλάτι; Έλα δα…
Όταν εφθάσαμεν εις το Σύνταγμα είδομεν ότι τωόντι αι φλόγες ανεδίδοντο εκ της στέγης των Ανακτόρων. Και μεταξύ του πλήθους το οποίον έτρεχεν προς τ Ανάκτορα ηκούοντο τινές λέγοντες με θλίψιν:
– Τι δυστυχία! Δεν μας φθάνουν όλα τ άλλα;
– Και τι παρεξηγήσεις θα έχωμεν πάλιν!
– Μην αμφιβάλλετε ότι η πυρκαγιά θ αποδοθή εις κακοβουλίαν αντιδυναστικήν… Αλλά μεταξύ των συνηθροισμένων εις την πλατείαν των Ανακτόρων δεν ήσαν ολίγοι όσοι έβλεπον εις την πυρκαϊάν απλώς εν μεγαλοπρεπές θέαμα …χωρίς να πληρώνουν είσοδο. Καίτοι δ΄ εσιώπων η ταραχή των επροδίδετο εις την έκφρασιν των προσώπων των. Εις μάλιστα εξ αυτών δεν ηδυνήθη ν αποκρύψη τα αισθήματά του: Τι τα θέλεις, βρε αδελφέ; Ο άνθρωπος είναι μοχθηρός εκ φύσεως. Εμένα μου αρέσουν πολύ οι πυρκαγιές.
Και η αιματηρά ανταύγεια της πυρκαγιάς έδινεν εις το πρόσωπόν του έκφρασιν Νερωνείου χαράς.
Την στιγμήν εκείνην η πυρκαϊά είχε φθάσεις εις την μεγαλυτέραν έντασίν.
Η στέγη των Ανακτόρων, ήτο κρατήρ, αναπέμπων τεραστίας έλικας πυρίνου καπνού. Το πυρ εδείκνυε φοβεράν ενεργητικότητα.
– Δεν θα μείνη τίποτε, έλεγον οι βλέποντες την αποθηρίωσιν εκείνην της πυρκαϊάς.
Τα πέριξ εις μεγάλην ακτίνα εφωτίζοντο ως εν καιρώ ημέρας…. Ηανταύγεια έφθανεν μέχρι του Λυκαβηττού, τον οποίομν περιέβελλεν ως αιματίνη λάμψις. Υπέρ την τρομεράν ανθοδέσμην των φλογών η πελωρία στήλη του καπνού, ελαφρώς ωθουμένη υπό του ανέμου, έκλινε προς νώτον και βροχή σπινθήρων έπιπτεν εις τον κήπον.
– το κοντάρι: Το κοντάρι! Επήρε φωτιά και αυτό!
Τωόντι το κοντάρι της σημαίας είχε ανάψει. Το πυρ μετεδόθη εξ αποστάσεως εις το σχοινίον το οποίον ήναψε καθ΄ όλον το μήκος του ξύλου. Και εσχηματίσθη φλοξ λεπτή και διακεκομμένη ως τρεμοσβήνουσα λαμπάς επί του μετώπου των Ανακτόρων.
– Τι δυστυχία! Τι δυστυχία!
…Και το ψύχος ήτο τρομερόν. Κακόμοιροι πυροσβέσται, τι θα υποφέρουν! Τώρα τα πρόσθια παράθυρα του κέντρου εις τον επάνω όροφον εφωτίσθησαν. Η καιομένη οροφή κατέπεσεν. Και οι θλοβόμενοι επαναλαμβάνουν: Τι δυστυχία! Δεν θα μείνη πέτρα επί πέτρας…

«Το κτίριο της Βουλής των Ελλήνων» είναι μια εντυπωσιακή έκδοση της Βουλής, στην οποία ομάδα επιφανών επιστημόνων έχει γράψει με τη μορφή κεφαλαίων την ιστορία των Παλαιών Ανακτόρων της Αθήνας που μετατράπηκαν σε έδρα του Κοινοβουλίου.
Από τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα στοιχεία ξεχωρίσαμε ένα μικρό κομμάτι για την πυρκαγιά του 1909.
«…Απείρως πιο καταστρεπτική -αληθινά μοιραία για την τύχη του Ανακτόρου, λόγω της εν συνεχεία αδυναμίας αποκαταστάσεως των καταστροφών- υπήρξε η φωτιά της νύχτας των Χριστουγέννων του 1909. Εγινε αντιληπτή γύρω στις 9.30 το βράδυ, όταν ήδη ελάμβανε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, παρ’ όλο που το σύστημα πυρασφαλείας των Ανακτόρων, απηρχαιωμένο και ανεπαρκές, ενισχύθηκε από τις πυροσβεστικές αντλίες αγγλικών και ρωσικών πολεμικών που ναυλοχούσαν στον Πειραιά, και το πυροσβεστικό σώμα, με προστρέξαντα στρατιωτικά σώματα.
Η βασιλική οικογένεια, ειδοποιηθείσα τηλεφωνικώς, έσπευσε από τo Τατόι και έλαβε μέρος στη σωστική προσπάθεια κυρίως των αρχείων και των φορητών κειμηλίων, μαζί με τους στρατιώτες και τους πυροσβέστες, καθώς και τις ενισχύσεις ναυτών από τα ξένα πολεμικά.


Η Αίθουσα του Θρόνου
Στην αρχή επικράτησε χάος, καθώς πλήθη εθελοντών ή απλώς περιέργων συνωστίζονταν γύρω από το Παλάτι, δυσχεραίνοντας τις κινήσεις των πυροσβεστών.
«Συριγμοί οξείς αυτοκινήτων, ο βαρύς γδούπος των πετάλων των ίππων των συρόντων τα από ρυτήρος ελαύνοντα και προωρισμένα διά την μεταφοράν των αρχείων κάρρα του στρατού, αι διηνεκείς επικλήσεις των αμαξηλατών προς τα κωφεύοντα και αποφράσσοντα την δίοδον πλήθη, ο εκάστοτε εις πάσαν αναπήδησιν γλώσσης φλογός αναβλύζων αλαλαγμός του κόσμου, συναποτελούσι πανδαιμόνιον συμπληρούν την αγρίαν και μεγαλοπρεπεστάτην εικόνα του καιομένου ανακτόρου».
Στρατός περικύκλωσε τα Ανάκτορα, απομάκρυνε τους μη έχοντες άμεση σχέση με την κατάσβεση της πυρκαγιάς και εγκατέστησε φρουρές κοντά στους σωρούς των φορητών αντικειμένων που μεταφέρονταν από το φλεγόμενο εσωτερικό. Με μεγάλη προσοχή απομακρύνθηκαν τα σκεύη του ναού, τα μανουάλια και η αργυρή κολυμβήθρα, στην οποία από του έτους 1868 βαπτίζονταν οι βασιλόπαιδες.
Αλλα αντικείμενα μεταφέρθηκαν στη γαλλική πρεσβεία, άλλα στα μέγαρα του Διαδόχου πρίγκιπος Νικολάου, άλλα στη Βουλή (σ.σ.: η βιβλιοθήκη του βασιλέως) και άλλα στο υπουργείο των Στρατιωτικών. Εκεί εκομίσθησαν από την Αίθουσα των Τροπαίων τα λάβαρα του Αγώνος.Το επόμενο ξημέρωμα αποκαλύφθηκε η έκταση της καταστροφής: είχε εντελώς αποτεφρωθεί η μεσαία πτέρυγα -οι τρεις, δηλαδή, επίσημες αίθουσες υποδοχής- καθώς και οι απολήξεις της στη μεν ανατολική πτέρυγα, ολοκληρωτικά ο ναός του Αγίου Γεωργίου (απ’ όπου πιθανότατα ξεκίνησε η φωτιά, που εξαπλώθηκε εν συνεχεία δυτικά, μέσω της εύφλεκτης στέγης), στη δε δυτική, μέρος της αίθουσας του θεάτρου.
Τα λοιπά διαμερίσματα είχαν, φυσικά, ταλαιπωρηθεί από τον καπνό, τις στάχτες και το νερό, αλλά δεν είχαν καταρρεύσει. Φαίνεται ότι το κτήριο, ιδιοκτησία του Δημοσίου, δεν ήταν ασφαλισμένο, όπως αντιθέτως ήσαν, από την Επιμελητεία των Ανακτόρων, όσα έπιπλα και σκεύη ανήκαν στη βασιλική οικογένεια…».
Η πυρκαγιά αυτή ήταν η αφορμή, για να μεταφερθεί στο Τατόι η Βασιλική οικογένεια και να χρησιμοποιήσει την εκεί κατοικία ως ανάκτορο. Μάλιστα, το 1913, με την άνοδο του Κωνσταντίνου στο θρόνο, εκείνος μετέφερε την λειτουργία των Ανακτόρων στο σπίτι του, στο ανάκτορο Διαδόχου, στην Ηρώδου Αττικού.

Ὁ χρησμός της Πυθίας ποῦ ὁ Ὅμηρος δὲν κατάφερε νὰ λύσει καὶ τον ὁδήγησε στὸ θάνατο

Ὁ χρησμός της Πυθίας ποῦ ὁ Ὅμηρος δὲν κατάφερε νὰ λύσει καὶ τον ὁδήγησε στὸ θάνατο

Ὁ μεγαλύτερος ἐπικὸς ποιητής τῶν Ἑλλήνων πέθανε ἐπειδή παράκουσε ἕνα χρησμό της Πυθίας.

Σύμφωνα με τον περιηγητή Παυσανία, ὁ Όμηρος ἐπισκέφτηκε το μαντεῖο τῶν Δελφῶν γιὰ νὰ ρωτήσει την Πυθία ποῖοι ἦταν οἱ γονεῖς του καὶ ἡ καταγωγή του.

Ἡ Πυθία ἀπάντησε με τον ἐξῆς χρησμό:

«Πατρίδα της μητέρας σου εἶναι ἡ νῆσος Ἴος, ἡ ὁποία θὰ σε δεχθεῖ ὅταν πεθάνεις, ἀλλὰ φυλάξου ἀπὸ το αἴνιγμα τῶν νεαρῶν παιδιῶν».

Ο ποιητής ὅμως παράκουσε τον χρησμό καὶ ταξίδεψε μέχρι την Ἴο. Ἐκεῖ εἶδε μερικά μικρά παιδιά ποῦ ψάρευαν στὴν ἀκτῆ. Τα ρώτησε τι ἔπιασαν καὶ τα παιδιά του ἀπάντησαν:

«Ὄσσ’ ἔλομεν λιπόμεσθα, ὅς’ οὐχ ἔλομεν φερόμεσθα».

Δηλαδή, ὅτι πιάσουμε το ἀφήνουμε, ὅτι δὲν πιάσουμε το φέρουμε μαζί μας.

Τὰ παιδιά ἀναφέρονταν στὶς ψεῖρες. Ὅσες ἔβρισκαν, τις σκότωναν, ἀλλὰ ὅσες δὲν ἔβρισκαν, τις ἔφεραν στὸ κεφάλι τους. Ὁ Ὅμηρος δὲν κατάφερε νὰ βρεῖ την ἀπάντηση, ἀλλὰ θυμήθηκε την προειδοποίηση της Πυθίας. Τρομοκρατήθηκε καὶ ἀπομακρύνθηκε γρήγορα. Ὁ δρόμος ἦταν λασπωμένος καὶ ὁ ποιητής στὴ βιασύνη του, γλίστρησε καὶ ἔπεσε. Χτύπησε το κεφάλι του καὶ πέθανε σχεδόν ἀκαριαία.

Σύμφωνα με μία ἄλλη ἐκδοχὴ, ὁ Ὅμηρος πέθανε ἀπὸ τη στενοχώρια του ποῦ δὲν ἔλησε τον γρῖφο, ἐνῶ μία τρίτη ἐκδοχὴ λέει ὅτι ἦταν ἤδη βαριά ἄρρωστος καὶ πῆγε στήν Ἴο γιατί γνώριζε ὅτι θὰ πεθάνει.

Βέβαια ο θάνατος του μεγάλου ποιητή δὲν βασίζεται σε ἱστορικές μελέτες, ἀλλὰ σε παραδόσεις ποῦ κυκλοφοροῦσαν ἀπὸ στόμα σε στόμα. Ὁ Παυσανίας ἁπλῶς κατέγραψε μία λαϊκή ἀφήγηση.

Οἱ ἱστορικοί ἀμφισβητοῦν ὄχι μόνο το πού ἔζησε καὶ πέθανε ὁ ποιητής, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ την ὕπαρξη του. Ἡ μυστηριώδης ζωή του Ὁμήρου ἔχει ἀπασχολήσει πολλούς ἐρευνητές ἀνὰ τους αἰῶνες.

Ἀρχικὰ ὑπολόγιζαν ὅτι ἔζησε την ἐποχῆ του Τρωικοῦ πολέμου τον 12ο αἰῶνα π.Χ., ἀλλὰ νεότεροι μελετητές κατέληξαν ὅτι γεννήθηκε τον 8ο ἡ τον 7ο αἰῶνα π.Χ.

Ὅσο γιὰ τον τόπο καταγωγῆς του, ἐπικρατεῖ χάος. Σχεδόν κάθε περιοχή της Ἑλλάδας ἔχει συνδεθεῖ με τὴ γέννηση του ποιητή, ἀπὸ την Ἀθήνα καὶ την Ἰθάκη μέχρι τις Κυκλάδες, τὴ Χίο καὶ την Κύπρο.

Ἴος – Τάφος του Ὁμήρου



Οἱ περισσότεροι μελετητές ὅμως συμφωνοῦν ὅτι ἡ Ἴος ἦταν το μέρος ὅπου πέθανε. Ἐκεῖ θεωρεῖται ὅτι βρίσκεται καὶ ὁ τάφος του, στὰ βόρεια του νησιοῦ.

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΧΩΡΟΥΝΤΑΣ ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Καὶ οὐ τοῖς ἄρχειν βουλομένοις μέμφομαι, ἀλλὰ τοῖς ὑπακούειν ἐτοιμοτέροις οὖσιν.

Δέν κατηγορῶ ἐκείνους ποὺ ἐπιδιώκουν νὰ ἐπεκτείνουν τὴν κυριαρχία του, ἀλλὰ ἐκείνους πού εἶναι προθυμότεροι νὰ ὑποταχθοῦν



Θουκυδίδου <<Ἰστορία Δ. 61