Κάθε χρόνο, μία μέρα πρὶν ἀπὸ την Κυριακή των Μυροφόρων, στὴν αὐλὴ της Μονῆς Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Ἀρχαγγέλων στὸ Μανταμάδο Λέσβου, πηγαίνει πολύς κόσμος ἀπὸ κάθε γωνιά της Ἑλλάδας γιὰ νὰ πάρει μέρος σε μιά τελετή θυσίας ζωῶν.
Ἑκατοντάδες ἄνθρωποι, μεγάλοι, μικροί, γέροι, ἀπὸ κάθε γωνιά της Ἑλλάδος συγκεντρώνονται γιὰ νὰ δοῦν ἕναν ταῦρο νὰ σφάζεται καὶ νὰ βουτήξουν βαμβάκι στὸ αἷμα του, ὥστε νὰ το κρατήσουν ὥς φυλακτό γιὰ νὰ τους...προστατεύει. Ὅλοι πηγαίνουν φορῶντας τα καλά τους γιὰ νὰ παρακολουθήσουν την μεγάλη αὐτὴ τελετή ποῦ ἀποτελεῖ λένε, παράδοση του τόπου στὸ ὄνομα τῶν ἀρχαγγέλων (!!!).
Ὁ ταῦρος ἔρχεται φορτωμένος σε μία καρότσα καὶ ἀποτελεῖ συνήθως τάμα κάποιου ἐκ των πιστῶν πρὸς τους ἁγίους (!!!) Ἀφοῦ τον κατεβάζουν ἀπ το φορτηγό, τον δένουν με σχοινιά γύρω ἀπὸ τον κορμό ἑνὸς δέντρου στὴν αὐλὴ του μοναστηριοῦ, στὸ μέρος ποὺ διεξάγεται το τελετουργικό ποὺ θυμίζει τελετή πρὸς το Σατανᾶ, ὁ ὁποῖος ζητοῦσε τις θυσίες ζωῶν στὰ ἑβραϊκά κείμενα ποὺ κάποιοι ἐγκάθετοι ἱεράρχες με ἐγκληματικό τρόπο ὅρισαν ὥς ἱερὰ γιὰ τον Χριστιανισμό τον 4ο αἰῶνα.
Ὡστόσο δὲν σφάζεται μόνο ὁ ταῦρος ἀλλὰ καὶ ἀλλὰ ζῶα (πρόβατα, κατσίκια) τα ὁποία...εὐλογεῖ ὁ μητροπολίτης Μυτιλήνης. Τα τελευταία χρόνια πολλές φορές πυροβολοῦν τον ταῦρο κατευθεῖαν στὸ κεφάλι γιὰ νὰ εἶναι ἀκαριαῖος ὁ θάνατος του ζώου.
Σε αὐτὴ την τελετή ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ζηλέψει ἀκόμη καὶ κάποιος μουσουλμᾶνος, κόβουν το λαιμό του ζώου, ἐνῶ το ποίμνιο ποὺ δψά-στην κυριολεξία- γιὰ αἷμα, παρακολουθεῖ το θέαμα. Το αἷμα ποὺ χύνεται συγκεντρώνεται σε εἰδικὸ χῶρο καὶ ὅλο αὐτὸ λαμβάνει χώρα μπροστά στὰ μάτια τῶν παιδιῶν ποὺ οἱ γονεῖς καὶ οἱ παπποῦδες παίρνουν μαζί τους στὸ...ἱερὸ τελετουργικό.
Μόλις το αἷμα του ταύρου ἀρχίσει νὰ τρέχει, οἱ πιστοί τρέχουν -στὴν κυριολεξία- γιὰ νὰ το μαζέψουν με το βαμβάκι. Μετά την ἀφαίμαξη του ταύρου σφάζονται, γδέρνονται καὶ τεμαχίζονται ὅλα τα ὑπόλοιπα ζῶα, ἐπὶ τόπου καὶ οἱ προετοιμασίες γιὰ το μαγείρεμα του κρέατος καὶ του παραδοσιακοῦ φαγητοῦ ποὺ το λένε "κεσκέτσι" ξεκινοῦν. Το κεφάλι του ταύρου κληρώνεται σε αὐτὸν ποὺ θὰ δώσει τα περισσότερα χρήματα.(!!!) Στὴν συνέχεια οἱ παρευρισκόμενοι καὶ ὅταν οἱ προετοιμασίες τελείωνoυν τρῶνε το κεσκέτσι ποὺ μοιράζεται σε πλαστικά μπολ.
Το 2015 με παρέμβαση φιλοζωϊκών συλλόγων ἀπαγορεύτηκε προσωρινά το ἔθιμο της θυσίας των ταύρων καὶ των ζώων στὸ Μανταμάδο της Μυτιλήνης. Ξέσπασε τότε μεγάλος "πόλεμος" ἀνάμεσα στοὺς πιστούς ποὺ ἤθελαν νὰ συνεχιστεῖ πᾶσι θυσία το ..ἱερὸ ἔθιμό καὶ γι'αυτό ἔκαναν δηλώσεις
ὅπως ἡ παρακάτω :
"Κανείς μας ,δὲν πίστεψε πὼς θὰ κατάφερναν, ἐκεῖνες οἱ φωνές, νὰ καταργήσουν ἕνα ἔθιμο ποὺ κρατάει αἰῶνες. Το κουρμπάνι τῶν προπαπούδων μας. Κατηγόρησαν το ἔθιμό σὰν βάρβαρο, σὰν σατανιστικό. Οἱ ρίζες του ὅμως, εἴτε το θέλουν εἴτε ὄχι, εἶναι πολύ βαθιές. Κρατᾶνε ἀπ τις ἀγάπες-κοινά δεῖπνα των πρώτων χριστιανῶν(!!!!!) καὶ στοὺς βυζαντινούς χρόνους, ὅταν το αἷμα, ἦταν σύμβολο της ζωῆς, της γέννησης καὶ της γονιμότητας. Πέρασε ἔτσι μέσα στὶς παραδόσεις των λαῶν, σε ὁλόκληρο τον κόσμο, θεωρήθηκε ἱερὸ καὶ ἄρχισε νὰ παίζει σημαντικό ρόλο μέσα σε διάφορες θρησκεῖες. Το αἷμα του Χρηστοῦ σώζει."
Βλέπουμε μεταξύ των ἄλλων καθαρά τον ὑλισμό, ὁ ὁποῖος κυριαρχεῖ στὸν Εβραιοχριστιανισμό. Το αἷμα του Χρηστοῦ σώζει λένε. Δὲν σώζει δηλαδή ἡ πνευματική πίστη καὶ σχέση με το Χριστό, δὲν σώζει το νὰ γνωρίσει κανείς την Ἀλήθεια, ἀλλὰ σώζει το αἷμα, το ὑλικὸ πρᾶγμα. Πόσο μακριά εἶναι αὐτὰ τα λόγια ἀπὸ την Ἀλήθεια του Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει σχέση με ὁτιδήποτε ὑλικὸ ἀλλὰ μόνο με τα πνευματικά πράγματα.
Νὰ θυμίσουμε τέλος, ὅτι στὸ Μανταμάδο, στὸ ναό των ταξιαρχῶν, βρισκόταν το ἱερὸ σπαθί του Πολεμάρχου του Θεοῦ, μέχρι της 27 Σεπτεμβρίου 2015, ποὺ ὁ Πολέμαρχος του Θεοῦ πῆρε το Σπαθί του ἀπὸ τον Μανταμάδο γιὰ πάντα. Σύμφωνα με τον Δημοσθένη Λιακόπουλο, το σπαθί ἔχει φύγει πλέον καὶ αὐτὸ ποὺ ἔχει μείνει ἐκεῖ, δὲν εἶναι παρά το "κουφάρι" του. Ἕνα τσίγκινο κατασκεύασμα, ποὺ μόνο στὴν ὄψη μοιάζει στὸ πραγματικό. Το πραγματικό, ζωντανό σπαθί, το πῆρε ὁ Πολέμαρχος, λόγω της ἀνυπακοή των ὑπευθύνων του ναοῦ, γιὰ πολλοστή φορά, στὸ πρόσταγμα ποὺ ἤθελε, το σπαθί νὰ εἶναι μόνο του, χωρίς τάματα, χαϊμαλιά, καὶ μπιλτζίκια δίπλα του.
Το ἄρθρο αὐτὸ το ἔγραψα γιὰ νὰ γίνει ἀντιληπτό σε τι βαθμό μας ἔχει ἐπηρεάσει στὴν καθημερινότητά μας καὶ στὶς σκέψεις μας, ἡ ὑλιστική καὶ βάρβαρη νοοτροπία του θεοῦ των Ἑβραίων Γιαχβέ Σατανᾶ ποὺ ὑπάρχει μέσα στὰ ἑβραϊκά κείμενα, ἡ ὁποία ἑνώθηκε ἀπὸ μασόνους ἱεράρχες με ἐγκληματικό τρόπο με αὐτὴ του Ἰησοῦ Χριστοῦ τον 4ο μ.Χ. αἰῶνα, στὴν ἀνίερη πᾶν-αίρεση ποὺ ὀνομάστηκε Ἐβραιοχριστιανισμός ἡ ὀρθοδοξία. Αὐτὴ ἡ ἀνίερη μίξη δεχόταν καὶ δέχεται ἕνας μέρος τῶν ἑβραϊκῶν κειμένων ὥς ἱερὰ καὶ...θεόπνευστα.
Ἀνανέωση : Δυστυχῶς παρότι το ἔθιμο δὲν ἔλαβε χώρα γιὰ το ἔτος 2015, φέτος ἔγινε καὶ πάλι κανονικά.
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
================
ΛΕΜΕ ΄΄ΑΥΓΟ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΩΟΝ΄΄....ΣΤΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΟΜΩΣ ΛΕΞΕΩΝ ΤΟ ΄΄ΑΥΓΟ΄΄....ΧΑΝΕΤΑΙ...ΚΑΙ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΤΟ ΄΄ΩΟΝ΄΄...ΕΤΣΙ ΛΕΜΕ΄΄ΩΟΘΗΚΕΣ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΑΥΓΟΘΗΚΕΣ΄΄.....ΛΕΜΕ ΄΄ΩΑΡΙΟΝ΄΄ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΑΥΓΟΑΡΙΟΝ΄΄....ΛΕΜΕ ΄΄ΕΠΩΑΣΙΣ΄΄ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΕΠΑΥΓΩΣΙΣ΄΄.... ΑΡΑ ΤΟ ΄΄ΩΟΝ΄΄ ΩΣ ΛΕΞΙΣ ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ....
ΛΕΜΕ ΄΄ΜΠΟΥΚΑΛΙ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΦΙΑΛΗ΄΄...ΟΜΩΣ ΣΤΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΛΕΞΕΩΝ ....ΛΕΜΕ ΄΄ΕΜΦΙΑΛΩΣΙΣ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΕΜΠΟΥΚΑΛΩΣΙΣ΄΄...ΖΗΤΟΥΜΕ ΄΄ΕΜΦΙΑΛΩΜΕΝΟ ΝΕΡΟ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΜΠΟΥΚΑΛΩΜΕΝΟ΄΄.
ΛΕΜΕ ΄΄ΨΩΜΙ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΑΡΤΟΣ΄΄....ΟΜΩΣ ΛΕΜΕ ΄΄ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΟΝ΄΄...΄΄ΑΡΤΕΡΓΑΤΑΙ΄΄....ΟΜΩΣ ΤΟ ΄΄ΨΩΜΙ΄΄ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗΝ π.χ. ΞΕΝΟΦΩΝ ...ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ Γ.14,5....ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΝ ....ΡΗΤΟΡΙΚΗ ...3,4,3 ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ, ΟΠΟΥ ΄΄ΨΩΜΟΣ΄΄ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ Η ΜΠΟΥΚΙΑ-ΒΟΥΚΑ- ΑΡΤΟΥ ΕΛΕΓΕΤΟ΄΄ΟΨΟΝ΄΄ ΕΚ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΄΄ΟΨΩΝΙΟΝ΄΄ ...ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΄΄ΨΩΝΙΑ΄΄...ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΡΗΜΑ ΟΨΩΝΩ, ΠΟΥ ΕΝΝΟΕΙ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΤΡΟΦΙΜΩΝ....
ΕΑΝ ΑΝΕΛΥΑΜΕΝ ΤΑΣ ΛΕΞΕΙΣ ΘΑ ΔΙΕΠΙΣΤΩΝΑΜΕΝ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΩΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ....ΔΗΛ. Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΛΕΞΕΩΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΕΜΦΑΝΗ ΤΗΝ ΛΕΞΙΠΕΝΙΑΝ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ.
ΛΕΜΕ ΄΄ΠΑΠΟΥΤΣΙ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΥΠΟΔΗΜΑ΄΄....ΑΛΛΑ ΄΄ΥΠΟΔΗΜΑΤΟΠΟΙΕΙΟΝ΄΄...΄΄ΥΠΟΔΗΜΑΤΟΠΟΙΟΣ΄΄....
΄΄ΡΟΥΧΟ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΕΝΔΥΜΑ΄΄...ΑΛΛΑ ΛΕΜΕ ΄΄ΕΝΔΥΩ-ΕΠΕΝΔΥΩ΄΄....΄΄ΕΠΕΝΔΥΣΙΣ΄΄
«Θριάμβευε η Θεοφανώ, κυβερνούσε, πίστευε στη δύναμή της· Κίρκη του 10ου αιώνα, δεν μετέβαλε σε χοίρους εκείνους που την αγαπούσαν, αλλά σε σκλάβους, σε δούλους που έσκυβαν το κεφάλι μπροστά σε κάθε υποταγή της. Εξουσίαζε, ήταν αδάμαστη, ήταν σκληρή, ήταν λύκαινα, όπως την αποκάλεσε ο σύγχρονός της Λέων ο διάκονος. Βασίλευε, κυβερνούσε από τον γυναικωνίτη, μισούσε χωρίς ν' αγαπάει, ώσπου κάποια αυγή, όταν πρωτόνιωσε τον έρωτα, τον πλάστη και τον χαλαστή, γνώρισε μετά από μια ανόσια πράξη της ένα τέλος φρικιαστικότερο από το θάνατο για το χαρακτήρα της: την τέλεια εξαφάνιση για πολλά χρόνια από το προσκήνιο της ζωής της Αυτοκρατορίας. Είδα με αγάπη τους ήρωές μου, τόνισα τις μεγαλοσύνες τους, φανέρωσα, όσο μου επέτρεπαν τα μέσα μου, τον χαρακτήρα τους. Μην βιαστείτε να τους κρίνετε, η εποχή ήταν αλλιώτικη, οι άνθρωποι πιο άγριοι, το έγκλημα συγχωριότανε πολλές φορές...».
Η αγία Θεοφανώ η Βασίλισσα, απεικόνιση σε εκκλησιαστικό βιβλίο
Σύζυγος δύο αὐτοκρατόρων, μητέρα του Βασιλείου Βουλγαροκτόνου καὶ ἀδίστακτη πολιτικός. Ἡ αὐτοκράτειρα του Βυζαντίου, Θεοφανώ, ὀργάνωσε τὴ δολοφονία του συζύγου της γιὰ νὰ τον ἀντικαταστήσει με τον ἐραστὴ της καὶ ἀνιψιό του, Ἰωάννη Τσιμισκή.
¨Η Θεοφανώ γεννήθηκε στὴν Πελοπόννησο καὶ ἦταν κόρη ἑνὸς ταπεινοῦ ταβερνιάρη. Κανείς δὲν ξέρει πώς κατάφερε μία φτωχή κοπέλα ἀπὸ ἄσημη οἰκογένεια νὰ φτάσει στὸ ὑψηλότερο ἀξίωμα της βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας.
Μία ἐκδοχὴ εἶναι ὅτι ἔγινε διαγωνισμός όμορφιάς γιὰ νὰ ἐπιλεχθεῖ ἡ νύφη του μελλοντικοῦ αὐτοκράτορα καὶ ἡ Θεοφανώ ξεχώρισε γιὰ τα κάλλη της.
Ἡ ἄλλη ἐκδοχὴ μιλάει γιὰ ἕναν φιλήδονο νεαρό διάδοχο, τον Ρωμανό, ὁ ὁποῖος μαγεύτηκε ἀπ’ την ἀξεπέραστη γοητεία της Πελοποννήσιας. Θεοφανώ
Η καταγωγή της νύφης σχολιάστηκε ἀρνητικά ἀπὸ τους αὐλικούς καὶ ἰδιαίτερα ἀπὸ τον πατέρα του γαμπροῦ, τον Αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο Ζ’, ποὺ ἤθελε μία ἀριστοκράτισσα στὸν θρόνο. Το 956, ὁ διάδοχος Ρωμανός καὶ ἡ Θεοφανώ παντρεύτηκαν.
Πολύ σύντομα, ἡ Θεοφανώ ἔμεινε ἔγκυός καὶ ο Ρωμανός, παρά την ἀδυναμία πού της εἶχε, ἐπέστρεψε στὶς ἐρωμένες του. Τα πρῶτα χρόνια του γάμου ἡ Θεοφανώ ἔμενε συνεχῶς ἔγκυος καὶ οἱ δολοπλοκίες της αὐλῆς δὲν την ἀπασχολοῦσαν.
Ὅμως, ὅταν πέθανε ὁ Αὐτοκράτορας το 959, οἱ αὐλικοί «κατασπάραξαν» τὴ νύφη του. Την κατηγόρησαν ὅτι τον δηλητηρίασε, γιατί ὁ Αὐτοκράτορας συνέχιζε νὰ τὴ δυσφημεῖ στὸ γιὸ του.
Ἡ ἐνοχὴ της δὲν ἀποδείχτηκε ποτέ καὶ ἡ Θεοφανώ ἔγινε αὐτοκράτειρα, στὸ πλάϊ του Ρωμανοῦ ποὺ στέφθηκε ἐλέῳ θεοῦ, Αὐτοκράτορας τῶν Ρωμαίων.
Η νέα αὐτοκράτειρα ἀσκοῦσε τεράστια ἐπιρροή στὸν ἄντρα της, ποὺ δὲν τον γοήτευε ἡ πολιτική καὶ προτιμοῦσε νὰ γλεντοκοπάει με ὡραῖες γυναῖκες.
Μετά την στέψη του ἄντρα της ὡς αὐτοκράτορα του Βυζαντίου ἡ Θεοφανώ στρέφεται ἀποφασιστικά ἐναντίον της ὑπόλοιπης οἰκογένειας του πεθαμένου αὐτοκράτορα, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τις ἀδελφὲς του Ρωμανοῦ.
Χρησιμοποιῶντας την ἐπιρροή της στὸν σύζυγο της, τον πείθει τελικά ὅτι ἡ ζωή του παλατιοῦ δὲν ταιριάζει στὶς ἀδελφὲς του, δὲν τις κάνει εὐτυχισμένες καὶ καλύτερα γιὰ αὐτὲς θὰ ἦταν νὰ βροῦν τὴ γαλήνη πού τους λείπει σε ἕνα μοναστήρι προσευχόμενες.
Φαίνεται ἀπὸ τα ἀποτελέσματα πῶς ἡ γοητεία της ἔχει ἐπίδραση στὸν σύζυγο γιατί μετά τις ἱκεσίες τῶν ἀδελφῶν, οἱ ὁποῖες δίχως τὴ θέλησή τους ὁδηγοῦνταν στὸ μοναστήρι, οὔτε τα παρακάλια της μητέρας του Ρωμανοῦ, Ἑλένης, ἔπιασαν τόπο.
Ἔτσι οἱ πέντε κόρες του πιθανότατα δολοφονημένου Κωνσταντίνου Ζ’ στέλνονται ὑπὸ την ἐποπτεία του Πατριάρχη Πολύευκτου σε μοναστήρι, ὁποῦ κουρεύονται καὶ κλείνονται σε κελί φυλακισμένες κανονικά.
Κατόπιν ἡ Θεοφανώ περιόρισε την πεθερά της Ἑλένῃ στὰ ἰδιαίτερα διαμερίσματά της ἀφήνοντάς τη νὰ θρηνεῖ τον χαμό του ἄντρα της καὶ τὴ δυστυχία τῶν κοριτσιῶν της.
Ὁ Ρωμανός ὄχι μόνο δὲν προβληματιζόταν γιὰ τις πράξεις της συζύγου του, ἀλλὰ τὴ γέμιζε πλούτη ἀδειάζοντας το ταμεῖο του κράτους.
Ἐπίσης αὐτὸ ποὺ ἔδειχνε νὰ τον ἐνδιαφέρει περισσότερο δὲν ἦταν ἡ διοίκηση της αὐτοκρατορίας ὅσο οἱ ἀπολαύσεις καὶ οἱ ἀκολασίες, στὶς ὁποῖες ἐπιδιδόταν με ὅλο του το εἶναι.
Στὸ μεταξύ, αὐτὸ ποὺ την εἶχε ἐξαντλήσει ἦταν οἱ συνεχόμενες ἐγκυμοσύνες της: τέσσερα παιδιά σε ἕξι χρόνια γάμου. Πρᾶγμα ποὺ την ἐμπόδιζε ἀντικειμενικά νὰ πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες της καὶ νὰ ἱκανοποιήσει την ἀκόρεστη δίψα γιὰ ἐξουσία ποὺ τὴ διακατεῖχε.
Η ξέφρενη ζωή, ἡ ἀδιάκοπη κραιπάλη καὶ οἱ καταχρήσεις, εἶχαν ἄσχημη κατάληξη γιὰ το Ρωμανό. Το 963, ὁ Αὐτοκράτορας πέθανε σε ἡλικία μόλις 26 ἐτῶν.
Οἱ αἰτίες του θανάτου ἀπὸ κάποιους ἀποδόθηκαν στὸν ἐκλύτῳ βίο, ὡστόσο ὁ Λέων Διάκονος ἔγραψε ὅτι «οἱ περισσότεροι ὑποψιάζονται ὅτι το δηλητήριο του το ἔδωσαν ἀπὸ τον γυναικωνίτη», φωτογραφίζοντας τὴ Θεοφανώ.
Γιὰ ἀκόμα μία φορά ἡ Θεοφανώ βρέθηκε στὸ στόχαστρο των αὐλικῶν, οἱ ὁποῖοι τὴ μισοῦσαν. Φυσικά τὴ θεώρησαν ὕποπτη γιὰ τον θάνατό του, ἄν καὶ δὲ φαινόταν νὰ ἔχει κανένα συμφέρον, ἀφοῦ ἡ ἀπώλεια του Ρωμανού, ἄφηνε την ἴδια καὶ τα παιδιά της ἀπροστάτευτα σε ἕνα ἐχθρικὸ παλάτι.
Η συμμαχία με τον νονό τῶν παιδιῶν της, Νικηφόρο Φωκά ποὺ κατέληξε σε γάμο
Ο πρωτότοκος γιὸς της καὶ διάδοχος του θρόνου, Βασίλειος, ἦταν πολύ μικρός καὶ οἱ ἰσχυρότεροι σύμβουλοι του νεκροῦ αὐτοκράτορα ἐποφθαλμιοῦσαν το θρόνο.
Ο μεγαλύτερος ἀντίπαλος της Θεοφανοῦς ἦταν ὁ εὐνούχους Ἰωσήφ Βρίγγας, ἀλλὰ ἡ πανούργα αὐτοκράτειρα βρῆκε τρόπο νὰ τον ἀντιμετωπίσει.
Ἐπανέφερε στὸ παλάτι τον σκληροτράχηλο στρατηγό Νικηφόρο Φωκά, ὁ ὁποῖος μόλις εἶχε ὁλοκληρώσει με ἐπιτυχία την ἐκστρατεία στὴν Κρήτη καὶ ἦταν φοβερά ἀγαπητός στὸν λαό.
Ὁ Φωκάς στέφθηκε αὐτοκράτορας στὴν Καισάρεια καὶ μπῆκε θριαμβευτής στὴν Κωνσταντινούπολη, ὁποῦ κυβερνοῦσε ἄτυπα ὁ Ἰωσήφ Βρίγγας. Μετά ἀπὸ αἱματηρές ὁδομαχίες, ὁ Φωκᾶς ἑδραίωσε την κυριαρχία του καὶ νυμφεύτηκε την αὐτοκράτειρα Θεοφανώ.
Ὁ γάμος τους προκάλεσε τεράστιο σκάνδαλο, γιατί ὁ Φωκᾶς ἦταν πνευματικός πατέρας του δύο γιῶν της Θεοφανοῦς καὶ ἡ συγγένεια θεωροῦνταν πολύ στενή γιὰ γάμο.
Ὁ Πατριάρχης Πολύευκτος ποὺ μισοῦσε τὴ Θεοφανώ καὶ ἤθελε νὰ την ξεφορτωθεῖ με κάθε τρόπο, ἐκμεταλλεύτηκε την εὐκαιρία γιὰ νὰ ἐμποδίσει τον γάμο.
Ἀφόρισε τον Φωκά καὶ ἀρνοῦνταν νὰ εὐλογήσει τὴ βασιλεία του, ὅσο βρισκόταν στὸ πλευρό του ἡ Θεοφανώ.
Ὁ Φωκᾶς «ξεμπέρδεψε» με τον Πατριάρχη, ὅταν δύο μάρτυρες ὁρκίστηκαν ὅτι ὁ Φωκᾱς δὲν ἦταν νονός τῶν παιδιῶν της Θεοφανοῦς.
Η δολοφονία του Νικηφόρου Φωκά με συνεργό τον ἐραστὴ της Θεοφανοῦς, Ἰωάννη Τσιμισκή
Ὁ Φωκᾶς ἦταν ἡ λύση ἀνάγκης σε μία κρίσιμη περίοδο στὴ ζωή της Θεοφανοῦς. Ὅταν ἡ κατάσταση ἐξομαλύνθηκε, ἡ Θεοφανώ ἄρχισε νὰ παρατηρεῖ τα ἐλαττώματα του νέου συζύγου της.
Ἦταν πολύ μεγαλύτερός της, ὑπερβολικά σοβαρός καὶ τραχύς χαρακτῆρας.
Ὁ στρατηγός ἦταν συνηθισμένος στὴν πειθαρχία καὶ τὴ λιτότητα του στρατοῦ, κοιμόταν στὸ πάτωμα καὶ φοροῦσε ἕνα χοντρό μάλλινο πουκάμισο μέσα ἀπὸ τα ροῦχα του, πού του ἔγδερνε το δέρμα ὡς τιμωρία γιὰ τις ἁμαρτίες του.
Η θρησκοληψία του δὲν ταίριαζε εὔκολα με τα «ἤθη» της γυναίκας του.
Ἡ Θεοφανώ μποροῦσε νὰ παραβλέψει τις παραξενιές του στὴν προσωπική του ζωή, ἀλλὰ δὲν ἀνεχόταν την ἀνικανότητά του στὴ διακυβέρνηση της αὐτοκρατορίας, ποὺ προκαλοῦσε τεράστια λαϊκή δυσφορία.
Ο στρατηγός ἀποδείχτηκε ἀκατάλληλος αὐτοκράτορας καὶ ἡ Θεοφανώ, γιὰ νὰ μὴ φθείρεται ὁ θρόνος τῶν παιδιῶν της, ἀποφάσισε νὰ τον ἀντικαταστήσει με τον ἀνιψιό του, Ἰωάννη Τσιμισκή, πού ἦταν καὶ ἐραστής.
Το βράδυ της 10ης Δεκεμβρίου του 969, ὁ Τσιμισκής ἔφτασε στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀφοῦ διέσχισε τον Βόσπορο μέσα σε τρομερή καταιγίδα.
Η Θεοφανώ ἔφυγε νωρίς ἀπὸ την κρεβατοκάμαρα του καὶ ἄφησε την πόρτα ξεκλείδωτη. Λίγες ὧρες μετά, μπῆκε κρυφά στὸ δωμάτιο ὁ Τσιμισκής με τους ἄντρες του καὶ σκότωσαν τον Αὐτοκράτορα.
Ἡ Θεοφανώ συμμετεῖχε στὴ δολοφονία, ὑπὸ την προϋπόθεση ὅτι ὁ νέος αὐτοκράτορας Τσιμισκής θὰ την παντρευόταν γιὰ νὰ συνεχίσει τὴ βασιλεία της.
Ὅμως ὁ μεγάλος ἐχθρὸς της, ὁ Πατριάρχης Πολύευκτος, ἐπανῆλθε δριμύτερος. Ἀρνήθηκε νὰ στέψει τον Τσιμισκή αὐτοκράτορα, ἐκτὸς ἄν την ἔδιωχνε ἀπὸ την Κωνσταντινούπολη.
Ὁ ἐραστὴς της αὐτοκράτειρας ἐπιθυμοῦσε την ἐξουσία πιὸ πολύ ἀπὸ τὴ Θεοφανώ καὶ την ἐξόρισε στὰ Πριγκιπόννησα. Τον ἑπόμενο χρόνο, ὁ Τσιμισκής παντρεύτηκε την κόρη του Αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου Ζ’, Θεοδώρα, ποὺ με ἐντολὴ της Θεοφανούς εἶχε φυλακιστεῖ σε μοναστήρι.
Το 975, ὁ γιὸς της Θεοφανοῦς, Βασίλειος, διαδέχτηκε τον Τσιμισκή καὶ ἐπανέφερε τὴ μητέρα του στὴν αὐλὴ, ἡ ὁποία ὑποσχέθηκε νὰ μείνει μακριά ἀπὸ την πολιτική ζωή του παλατιοῦ.
Ἄλλωστε δὲν μποροῦσε νὰ κάνει καὶ διαφορετικά. Ο Βασίλειος σύντομα ἀπέκτησε το προσωνύμιο Βουλγαροκτόνος καὶ δὲν ἔμοιαζε με τους ἀδύναμους ἡγέτες του παρελθόντος.
Στήν πολυετῆ βασιλεία του, δὲν κοίταξε ποτέ τα συμφέροντα μιᾶς γυναίκας, ἀλλὰ ὑπηρέτησε με ἀφοσίωση καὶ ἐπιτυχία την αὐτοκρατορία.
Ἡ Θεοφανώ πέθανε στὸ μοναστήρι της στὶς 10 Νοεμβρίου του 893 ἡ 897.
Ἡ Θεοφανώ τιμήθηκε με ἀγιοκατάταξη ἀπὸ την Ορθόδοξη Εκκλησία μετά τον θάνατό της καὶ ἐτάφη στὸν ναό των Αγίων Αποστόλων.
Η μνήμη της τιμᾶται στὶς 16 Δεκεμβρίου καὶ το λείψανό της φυλάσσεται ὁλόκληρο ἐντὸς του ναού του Αγίου Γεωργίου στὸ Φανάρι[2]
. Μετά το θάνατό της, ὁ σύζυγός της ἔχτισε μία ἐκκλησία, με σκοπό νὰ την ἀφιερώσει σε αὐτὴν. Ὅταν αὐτὸ του ἀπαγορεύτηκε, ἀποφάσισε νὰ την ἀφιερώσει στοὺς «Ἁγίους Πάντες», ἔτσι ὥστε ἄν η σύζυγός του ἀξιοποιοῦνταν, νὰ τιμᾶται καὶ αὐτὴ την ἡμέρα της μνήμης της[3]. Σύμφωνα με την παράδοση, ὁ Λέων ἦταν αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἐπέκτεινε την γιορτή της Κυριακῆς μετά την Πεντηκοστή ἀπὸ ἡμέρα μνήμης ὅλων των Μαρτύρων σε γενικό ἑορτασμό τῶν Ἁγίων Πάντων, μαρτύρων καὶ μὴ[4].
