Φοινικικό Ἀλφάβητο - Μία ἱστορική ἀπάτη

Φοινικικό Ἀλφάβητο - Μία ἱστορική ἀπάτη

Ἐπιγραφή ποῦ θεωρεῖται ἡ πρώτη ποῦ βρέθηκε με Φοινικική γραφή. Σαρκοφάγος του Ἄχιράμ. 12ος αἰῶνας π.Χ.




Α. ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΓΡΑΦΗ "ΑΛΦΑΒΗΤΟ";

Κατά τὴ Γλωσσολογία ὡς "ἀλφάβητο" ὁρίζεται το «σύνολο συμβόλων με ὁρισμένη σειρά καὶ τάξη, ποῦ χρησιμεύουν γιὰ νὰ ἀποδίδονται οἱ στοιχειώδεις φθόγγοι μιᾶς γλώσσας, με τον περιορισμό ὁ κάθε φθόγγος ν' ἀντιστοιχεῖ σ' ἕνα μόνο σύμβολο καὶ ἀντίστροφα». Στήν ἀλφαβητική γραφή ἑπομένως (δηλαδή τὴ γραφή τῶν λαῶν της Εὐρώπης, της Ἀμερικῆς, της Αὐστραλίας ἀλλὰ καὶ ἄλλων περιοχῶν του πλανήτη) κάθε γράμμα ἀποδίδει ἕνα στοιχειώδη ἦχο.

Τοῦτο δὲν ἰσχύει στὶς ἀτελέστερες της ἀλφαβητικῆς συλλαβικές γραφές, στὶς ὁποῖες κάθε σύμβολο ἀποδίδει μία συλλαβή (δύο ἡ καὶ περισσότερους ἤχους -φθόγγους), ὅπως π.χ. στὶς συλλαβικές ἑλληνικές γραφές Γραμμική Α καὶ Β ἕνα σύμβολο ἀποδίδει τὴ συλλαβή κο (κ+ο), ἄλλο σύμβολο τὴ συλλαβή πο (π+ο) κ.ο.κ. Στή φοινικική γραφή (ποῦ διαθέτει μόνο σύμφωνα καὶ κανένα φωνῆεν), στὰ ἐλάχιστα διασωθέντα δείγματά της, ἡ κατάσταση εἶναι ἀκόμα "χειρότερη", δεδομένου ὅτι κάθε σύμβολό της δὲν ἀποδίδει οὔτε κἄν μία συγκεκριμένη συλλαβή, ἀλλά διαφορετικές, ποῦ το διάβασμά τους ἀφήνεται στὴν "ἔμπνευση" του ἀναγνώστη. Ἔτσι π.χ. ἕνα σύμφωνο μπορεῖ νὰ διαβαστεῖ ὡς μπα, μπου, μπε, μπι, μπο κ.ο.κ., ἡ κάποιο ἄλλο ὡς γκου, γκα, γκε, γκο κ.λπ. Ἑπομένως, ἡ φοινικική γραφή ὄχι μόνο δὲν ἀποτελεῖ ἀλφάβητο, ἀλλὰ δὲν εἶναι οὔτε κἄν ἐξελιγμένη συλλαβική γραφή, του βαθμοῦ τελειότητας τῶν ἀντιστοίχων ἑλληνικῶν συλλαβαρίων.

Καὶ εἶναι πράγματι καταπληκτικό το γεγονός, ὅτι ἔχει καθιερωθεῖ στὴν ἐπιστήμη κατά τα τελευταία 150 χρόνια περίπου ὁ ἀντιφατικός ὀρός "φοινικικό ἀλφάβητο", προκειμένου γιὰ μία γραφή ποῦ δὲν ἔχει καμμία σχέση με την ἀλφαβητική. Καὶ εἶναι ἀκόμη πιὸ ἀπίστευτη ἡ ἐπιβολή του ἐπιστημονικού δόγματος, ὅτι το ἑλληνικό ἀλφάβητο προῆλθε ἀπὸ το φοινικικό, το ὁποῖο ὄχι μόνο δὲν εἶναι ἀλφάβητο, ἀλλὰ εἶναι μία ἀτελέστερη γραφή ἀπὸ τις ἑλληνικές Γραμμικές Γραφές Α καὶ Β. Γιὰ τους λόγους αὐτούς κατά τον προσφάτως ἐκλιπόντα πρόεδρο της Ἑταιρείας Ἑλλήνων Φιλολόγων Παν. Γεωργούντζο ὁ χαρακτηρισμός ποῦ ἔδωσε ὁ καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης στὴ φοινικική γραφή "οἱονεί συλλαβικό ἀλφάβητο" (;!) ἀπορρίπτεται καὶ πρέπει νὰ ἀντικατασταθεῖ με το ὀρθὸ "καθαρῶς συνεπτυγμένο συλλαβικό" σύστημα γραφῆς (βλέπε Παν. Γεωργούντζου, Το Ἀλφάβητον Ἐφεύρεσις Ἑλληνική: ἄρθρο του στὸ περιοδικό Δαυλός, τεῦχος 142,Ὀκτώβριος 1993,σ 8242).

Β. Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

α) Οἱ ἀρχαιολογικές ἀποδείξεις

Η θεωρία ὅτι το Ἀλφάβητο εἶναι ἐφεύρεση τῶν Φοινίκων συντηρήθηκε ἐκτὸς τῶν ἄλλων με το ἐπιχείρημα ὅτι ὁρισμένα σύμβολα της φοινικικής γραφῆς μοιάζουν με τα αλφαβητικά γράμματα, π.χ. το ?(άλεφ) εἶναι ἀντεστραμμένο ἡ πλαγιαστό το ἑλληνικό Α κλπ. Το ἐπιχείρημα αὐτὸ φαινόταν ἰσχυρὸ μέχρι πρὸ 100 ἐτῶν περίπου, ὅταν οἱ γλωσσολόγοι καὶ οἱ ἱστορικοί ἰσχυρίζονταν ἀκόμη ὅτι οἱ Ἕλληνες δὲν γνώριζαν γραφή πρὸ του 800 π.Χ.! Γύρω στὸ 1900 ὅμως ὁ Ἀρθούρος Εβανς ἀνάσκαψε την ἑλληνική Μινωική Κρήτη καὶ ἀνακάλυψε τις ἑλληνικές Γραμμικές Γραφές, τῶν ὁποίων σύμβολα ἦταν ὥς σχήματα πανομοιότυπα πρὸς τα 17 τουλάχιστον ἐκ τῶν 24 γραμμάτων τοῦ ἑλληνικοῦ Ἀλφαβήτου. Με δεδομένα -α) ὅτι τα ἀρχαιότερα δείγματα τῶν ἑλληνικῶν αὐτῶν γραφῶν (Γραμμική Α καὶ Β), πού στὴ συνέχεια ἀνακαλύφθηκαν καὶ στὴν Πύλο, στὶς Μυκῆνες, στὸ Μενίδι, στὴ Θήβα, ἀλλά καὶ βορειότερα, μέχρι τὴ γραμμή του Δούναβη καὶ χρονολογήθηκαν τότε πρὶν ἀπὸ το 1500 π.Χ. καὶ - β) ὅτι οἱ Φοίνικες καὶ ἡ γραφή τους ἐμφανίζονται στὴν ἱστορία ὄχι πρίν το 1300 π.Χ. Ο Ἑβανς στὸ ἔργο του Scripta Minoa διετύπωσε, πρῶτος αὐτὸς, ἀμφιβολίες γιὰ την ἀλήθεια της θεωρίας ὅτι οἱ Ἕλληνες ἔλαβαν τὴ γραφή ἀπὸ τους Φοίνικες, ἐκφράζοντας ταυτόχρονα την ἐπιστημονική ὑποψία ὅτι μᾶλλον συνέβη το ἀντίθετο.

Οἱ ἀμφιβολίες γιὰ την μὴ προτεραιότητα τῶν Φοινίκων ἔναντι τῶν Ἑλλήνων στὴν ἀνακάλυψη της γραφῆς ἔγιναν βεβαιότητα, ὅταν ὁ καθηγητής Πωλ Φωρ, διεθνής αὐθεντία της Προϊστορικῆς Ἀρχαιολογίας, δημοσίευσε στὸ ἀμερικάνικο ἀρχαιολογικό περιοδικό, ἐκδόσεως του Πανεπιστημίου της ἰνδιάνας, Nestor (ἔτος 16ον,1989,σελ.2288) ἀνακοίνωση, στὴν ὁποία παραθέτει καὶ ἀποκρυπτογραφεῖ πινακίδες ἑλληνικῆς Γραμμικῆς Γραφῆς, ποῦ βρέθηκαν σε ἀνασκαφές στὸ κυκλώπειο τεῖχος των Πιλικάτων της Ἰθάκης καὶ χρονολογήθηκαν με σύγχρονες μεθόδους στὸ 2700 π.Χ. Γλῶσσα των πινακίδων εἶναι η Ἑλληνική καὶ ἡ ἀποκρυπτογράφηση του Φῶρ ἀπέδωσε φωνητικά το συλλαβικό κείμενο ὡς ἐξῆς: Α]RE-DA-TI. DA-MI-U-A-. A-TE-NA-KA-NA-RE(ija)-TE. Η φωνητική αὐτὴ ἀπόδοση μεταφράζεται, κατά τον Γάλλο καθηγητή πάντοτε :«Ἰδού τι ἐγώ ἡ Ἀρεδάτις δίδω εἰς την ἄνασσαν, την θεάν Ρέαν:100 αἴγας, 10 πρόβατα, 3 χοίρους». Ἔτσι ὁ Φῶρ ἀπέδειξε, ὅτι οἱ Ἕλληνες ἔγραφαν καὶ μιλοῦσαν ἑλληνικά τουλάχιστον 1400 χρόνια πρὶν ἀπὸ την ἐμφάνιση των Φοινίκων καὶ της γραφῆς τους στὴν ἱστορία.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ Η ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΔΙΣΠΗΛΙΟΥ ΚΑΙ Η ΓΡΑΦΗ ΔΕΞΙΑ

Ἀλλὰ οἱ ἀρχαιολογικές ἀνασκαφές στὸν ἑλληνικό χῶρο την τελευταία 12ετία ἀπέδωσαν καὶ ἄλλες πολλές καὶ μεγάλες ἐκπλήξεις: Οἱ Ἕλληνες ἔγραφαν ὄχι μόνο τις συλλαβικές Γραμμική Α καὶ Β Γραφές τους ἀλλὰ καὶ ἕνα εἶδος γραφῆς πανομοιότυπης με ἐκείνη του Ἀλφαβήτου τουλάχιστον ἀπὸ το 6000 π.Χ. Πράγματι στὸ Δισπηλιό, μέσα στὰ νερά της λίμνης της Καστοριάς, ὁ καθηγητής Γ. Χουρμουζιάδης ανακάλυψε ενεπίγραφη πινακίδα με γραφή σχεδόν όμοια με την αλφαβητική, η οποία χρονολογήθηκε με τις σύγχρονες μεθόδους του ραδιενεργού άνθρακα (C14) καὶ της ὀπτικῆς θερμοφωταύγειας στὸ 5250 π.Χ. Τρία χρόνια ἀργότερα ὁ ἔφορος Προϊστορικῶν καὶ Κλασσικῶν Ἀρχαιοτήτων Ν. Σάμψων, ἀνασκάπτοντας το "Σπήλαιο του Κύκλωπα" της ἐρημονησίδας Γιούρα Αλοννήσου (Βόρειες Σποράδες), ἀνακάλυψε θραύσματα ἀγγείων ("ὄστρακα") με γράμματα πανομοιότυπα με ἐκεῖνα του σημερινοῦ ἑλληνικοῦ Ἀλφαβήτου, τα ὁποία χρονολογήθηκαν με τις ἴδιες μεθόδους στὸ 5500-6000 π.Χ. Ὁ ἴδιος ἀρχαιολόγος διενεργῶντας το 1995 ἀνασκαφές στῆ Μῆλο, ἀνεκάλυψε "πρωτοκυκλαδικά ἀγγειά" τῶν μέσων της 3ης χιλιετίας π.Χ., πού ἔφεραν πανομοιότυπα τα γράμματα του Ἑλληνικοῦ Ἀλφαβήτου Χ,Ν,Μ,Κ,Ξ,Π,Ο,Ε. Εἶναι πρόδηλο, ὅτι οἱ ἀρχαιολογικές αὐτὲς ἀνακαλύψεις ὄχι ἁπλῶς προσέδωσαν ἤδη το χαρακτῆρα του κωμικοῦ στὴ λεγόμενη "Φοινικική Θεωρία" περί ανακαλύψεως της γραφής, αλλά ανατρέπουν εκ βάθρων ολόκληρη την επίσημη χρονολόγηση της ελληνικής Ιστορίας, όπως αυτή διδάσκεται, ἀλλὰ καὶ την ἐπίσημη παγκόσμια Ἱστορία του Πολιτισμοῦ.

β) Η οἱονεί μαθηματική ἀπόδειξη

Ἀλλὰ παράλληλα πρὸς την κατεδάφιση του χάρτινου οἰκοδομήματος του "Φοινικικού" ἀλφαβήτου με τὴ βοήθεια της ἀρχαιολογικῆς σκαπάνης, προέκυψε κι ἕνα νέο συντριπτικό στοιχεῖο, ποῦ μας το πρόσφερε ἡ ἐπὶ 20 χρόνια σεμνή καὶ ἀθόρυβη μελέτη της ἑλληνικῆς Γλώσσας καὶ Γραφῆς ἀπὸ ἕναν μεγάλο ἐρευνητή, τον Ἥλια Λ. Τσατσόμοιρο, ποῦ δυστυχῶς χάθηκε στὶς 19 Δεκεμβρίου 1991, ἀφοῦ ὅμως πρόλαβε νὰ ὁλοκληρώσει , λίγους μῆνες πρίν ἀπ' τον ἀδόκητο θάνατό του, την ριζοσπαστική ἔρευνα του «Ἱστορία Γενέσεως της Ἑλληνικῆς Γλώσσας -Ἀπὸ τον ἔλλοπα θηρευτή μέχρι την ἐποχῆ του Διός- Η ἀποκωδικοποίηση του Ἑλληνικοῦ Ἀλφαβήτου».

 'Ἔτσι τελικά κάθε (ἀρχαία) ἑλληνική λέξη ἀποτελεῖ ἕνα οἱονεί ἀρκτικόλεξο [ὅπως π.χ. Δ(ημόσια) Ε(πιχείρηση) Η(λεκτρισμού): ΔΕΗ], ὅπου κάθε γράμμα (ἀνάλογα με τὴ θέση ποῦ κατέχει στὴν σειρά των γραμμάτων της λέξεως) δίνει ἕνα σημαντικό ἡ λιγότερο σημαντικό νοηματικό στοιχεῖο της καὶ ὅλα μαζί δίνουν τον λογικό ὁρισμό της ἔννοιας ποῦ ἐκφράζη ἡ λέξη. Σημειώνεται ἐδῶ, ὅτι την "εἰδοποιό διαφορά" της ἔννοιας δίνει συνήθως το ἀρκτικό γράμμα.

Δὲν ὑπάρχει ἐδῶ ἀσφαλῶς ὁ χῶρος, γιὰ νὰ παρουσιάσω τις κωδικές σημασίες των γραμμάτων του ἑλληνικοῦ Ἀλφαβήτου ἐν τῷ συνόλῳ τους, ὅπως ἀναλύονται στὴν ἐπαναστατική αὐτὴ ἀνακάλυψη στὸν τομέα της μελέτης του ἀνθρωπίνου Λόγου. Ἀλλὰ ἐνδεικτικά θὰ διαλέξω ἕνα μόνο ἀπ' τα 24 γράμματά μας, το ὑ ἡ Υ (μία ποῦ αὐτὸ θεωρεῖται καὶ ὥς "ἀντιπροσωπευτικά ἑλληνικό", Υ Greacum στὸ δῆθεν "Λατινικό" Ἀλφάβητο, ποῦ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ μία παραλλαγή του ἑλληνικοῦ, της Χαλκίδας). Το ὕψιλον λοιπόν, ὅπως καὶ το σχῆμα του δείχνει, ἔχει την κωδική σημασία της κοιλότητας ἡ (ἀνεστραμμένο) την κυρτότητας καὶ αὐτὴν εἰσάγει στὶς ἔννοιες τῶν ἑλληνικῶν λέξεων ποῦ το περιέχουν -καὶ κατ' ἐπέκτασιν, ἐνίοτε, καὶ την σημασία τῶν ὑγρῶν (τα ὁποία διά φυσικῆς ροῆς καταλήγουν καὶ γεμίζουν την κοιλότητα). Προχείρως ἀναφέρω μερικές ὀνομασίες ἀγγείων καὶ ὑγρῶν ὁπού το ἀμφικωνικό κ-Υ-πελλο εἶναι του 2700 π.Χ. καὶ ἀπόκειται στὸ Μουσεῖο Ἡρακλείου: στὶς ἀναφερόμενες ἐκεῖ λέξεις μποροῦν νὰ προστεθοῦν καὶ πολλές ἄλλες ὅπως κοτ-Υ-λη, γο-Υ-ττος, τρ-Υ-βλίον, π-Υ-ξίς, αμφορε-Υ-ς, β-Υ-τίον, λ-Υ-χνος, πρόχο-Υ-ς, σκε-Υος κλπ. -όλες με την σημασία του κοίλου αντικειμένου), αλλά και πλείστες άλλες λέξεις όπως κ-Υ-ησις (κυριότητα της κοιλιᾶς της ἐγκ-Υ-ου γυναίκας), κ-Υ-μα (κυρτότητα ἡ κοιλότητα στὴν ἐπιφάνεια της θάλασσας), κρ-Υ-πτη (κοιλότητα ἐδάφους), Υ-πό (ἡ πρόθεση:κοιλότητα κάτω από μία στάθμη ή επίπεδο), Υ-πέρ (η πρόθεση: κυρτότητα πάνω ἀπὸ μία στάθμη ἡ ἐπίπεδο=Ὕ-ψος), ὅλες οι λέξεις ποῦ ἔχουν ὡς πρῶτα συνθετικά τους τις προθέσεις Ὑ-πό καὶ Ὑ-πέρ, ποῦ ἀνέρχονται σε ἑκατοντάδες, ἀλλὰ καὶ χιλιάδες ἄλλες. Η μεγαλοφυής αυτή ανακάλυψη, την οποία δυστυχῶς ἡ ἐπίσημη ἐπιστήμη ἐπὶ 8 χρόνια ἐξακολουθεῖ να "ἀγνοεῖ", ἄν καὶ ἀποτελεῖ συνέχεια καὶ ὁλοκλήρωση της λησμονημένης Πλατωνικῆς προσεγγίσεως του προβλήματος της γλώσσας ("Κρατύλος"):

Διαλύει ὁριστικά την θεωρία, ὅτι ἡ ἑλληνική Γλῶσσα προῆλθε ἀπὸ ἄλλη (την δῆθεν "Ινδοευρωπαϊκή"), δεδομένου ὅτι ἀποδεικνύεται ὥς ἡ μόνη μὴ συμβατική γλῶσσα του κόσμου, ἡ μόνη γλῶσσα δηλαδή ποῦ παρουσιάζει αἰτιώδη σχέση μεταξύ του σημαίνοντος της (λέξεως) καὶ του σημαινομένου της (του πράγματος ποῦ ὀνομάζει ἡ λέξη).

Κατ' ἐπεκτάσει ἀποδεικνύει, ὅτι εἶναι ἡ πρώτη καὶ ἡ μόνη δημιουργηθεῖσα γλῶσσα του ἀνθρωπίνου εἴδους, ἀπὸ την παραφθορά της ὁποίας ἀπέρρευσαν οἱ συμβατικές γλῶσσες (δηλαδή αὐτὲς ὁποῦ ὑπάρχει ἀναιτιώδης σχέση μεταξύ σημαίνοντος καὶ σημαινομένου), ὅπως εἶναι ὅλες ἀνεξαιρέτως οἱ λοιπές γλῶσσες του πλανήτη.

Ἀποδεικνύει κατά μὴ ἐπιδεχόμενο καμία λογική ἀμφισβήτηση τρόπο, ὅτι το Ἀλφάβητο ἔγινε ἀπὸ τους Ἕλληνες, γιὰ νὰ ἀποδώσουν με τα κωδικά τους 24 ἡ 27 γράμματα τις ἔννοιες τῶν ἑλληνικῶν λέξεων -καὶ μόνον αὐτῶν.

Δείχνει συγκριτικά, ὅτι τα σύμβολα της φοινικικής γραφῆς καὶ οἱ ὀνομασίες τους («αλεφ»=βόδι, «μπεθ»=καλύβα, «γκιμέλ»=καμήλα κ.λπ.) ὄχι μόνο δὲν περικλείουν κωδικές ονομασίες, αλλά συνάπτονται ἡ παραπέμπουν σε πρωτόγονες ζωικές καταστάσεις.

γ. το ἀπόσπασμα του Ἡροδότου

'Ὅλοι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες συγγραφεῖς ποῦ ἀναφέρονται στὸ Ἀλφάβητο ("Γράμματα", ὅπως το ἔλεγαν), το θεωροῦν πανάρχαια ἑλληνική ἐφεύρεση (του Προμηθέα, του Παλαμήδη, του Λίνου κλπ.). Η θεωρία του "Φοινικικού" Ἀλφαβήτου πάντοτε στηριζόταν καὶ στηρίζεται ἀκόμη ἀπὸ τους ὑποστηρικτές της σε μία ἐξαίρεση του κανόνα αὐτοῦ. Την ἐξαίρεση αὐτή ἀποτελεῖ ἕνα ἀπόσπασμα του Ἡροδότου, ποῦ ὁ ἴδιος παρουσιάζει ὥς προσωπική γνώμη του («ὡς ἐμοί δοκέει» = ὅπως μου φαίνεται...), την ὁποία σχημάτισε, ὅπως ἀναφέρει σε προηγούμενη παράγραφο, «ἀναπυνθανόμενος» (=παίρνοντας πληροφορίες ἀπὸ ἄλλους).Ἀλλὰ ἄς δοῦμε το κείμενο του Ἡροδότου ("Ἱστορία, Ε 58"):

«58.Οἱ δὲ Φοίνικες οὗτοι οἱ σύν Κάδμω ἀπικόμενοι τῶν ἦσαν Γεφυραῖοι ἀλλὰ τε πολλά οἰκήσαντες ταύτην την χώρην εἰσήγαγον διδασκαλία ἐς τους Ἕλληνας καὶ δὴ καὶ γράμματα, οὐκ εόντα πρὶν Ἕλλησι ὥς ἐμοί δοκέει, πρῶτα μὲν τοίσι καὶ ἅπαντες χρεῶνται Φοίνικες· μετά δὲ χρόνου προβαίνοντος ἅμα τὴ φωνή μετέβαλλον καὶ τον ρυθμόν τῶν γραμμάτων».

[58.Οἱ δὲ Φοίνικες αὐτοὶ, ποῦ μαζί με τον Κάδμο ἀφίχθησαν, ἐκ τῶν ὁποίων καὶ οἱ Γεφυραῖοι, καὶ σε πολλά ἀλλὰ μέρη κατοικήσαντες την χώραν αὐτὴν εἰσήγαγαν καὶ τέχνες (νέες ἡ ἄγνωστες) στοὺς Ἕλληνες καὶ μάλιστα καὶ (κάποια) γραφή, ἡ ὁποία δὲν ἦταν γνωστή πρὶν στοὺς Ἕλληνες, καθώς ἐγώ νομίζω, πρῶτα αὐτὴν την γραφή την ὁποίαν καὶ ὅλοι οἱ Φοίνικες μεταχειρίζονται· μετά ὅμως με την πάροδο του χρόνου (οἱ Φοίνικες) μετέβαλλαν μαζί με τὴ γλῶσσα (τους) καὶ το εἶδος αὐτὸ της γραφῆς.]

Στὸ ἀπόσπασμα αὐτὸ το σημαντικώτερο εἶναι, ὅτι στὴν κρίσιμη φράση («ἅμα τὴ φωνή μετέβαλλον καὶ τον ρυθμόν των γραμμάτων») ἀποκαλύπτεται, ὅτι οἱ Φοίνικες- Γεφυραἰοι, ποῦ πῆγαν στὴν Βοιωτία με τον Κάδμο, ἔφεραν ἀπὸ την Φοινίκη κάποια γραφή τους, ἀλλὰ καθώς οἱ Φοίνικες ἀλλάξαν τὴ γλῶσσα τους (ἔμαθαν πιά δηλαδή τα Ἑλληνικά), ἀλλάξαν καὶ αὐτή τη γραφή τους (ἔγραφαν πιά δηλαδή με την ὑπάρχουσα στὴ Βοιωτία πανάρχαια ἑλληνική γραφή). Στή δήλωση λοιπόν αὐτή του Ἡροδότου οἱ μεταφραστές δίνουν το νόημα, ὅτι οἱ ντόπιοι Ἕλληνες Βοιωτοί καὶ ὄχι οἱ Φοίνικες μετανάστες ἀλλάξαν την δική τους γλῶσσα καὶ γραφή καὶ υἱοθέτησαν τὴ φοινικική!

Στὴν γενικά ἀσυνάρτητη αὐτή ἀναφορὰ στὸν Ἀλφάβητο, ὅπως διασώθηκε, εἶναι προφανεῖς καὶ οἱ παρεμβάσεις- ἀλλοιώσεις ποῦ ἀκολουθοῦν στὸ κείμενο καὶ ποῦ διαπράχθηκαν ἄγνωστο ἀπὸ ποιούς καὶ πότε. Ἀλλά ἂς δοῦμε την ὕποπτη συνέχεια του κειμένου, ὅπως ἔφθασε σ' ἐμὰς:

«Περιοίκεον δὲ σφέας τα πολλά των χώρων τοῦτον τον χρόνον Ἑλλήνων Ἴωνες οἱ παραλαβόντες διδαχή παρά των Φοινίκων τα γράμματα, μεταρυθμίσαντες σφέων ὀλίγα ἐχρέωντο, χρεώμενοι δὲ ἐφάτισαν, ὥσπερ καὶ το δίκαιον ἔφερε εἰσαγαγόντων Φοινίκων ἐς την Ἑλλάδα, Φοινίκηια κεκλήσθαι».

[Κατοικοῦσαν δὲ πέριξ αὐτῶν (των Φοινίκων) στὰ περισσότερα μέρη κατ' ἐκεῖνο τον χρόνο (του Κάδμου) ἐκ τῶν Ἑλλήνων Ἴωνες, οἱ ὁποῖοι παραλαβόντες διά της ἐπαφῆς ἡ καὶ διδασκαλίας παρά των Φοινίκων τὴ γραφή τους ἀλλάξαντες την μορφή της γραφῆς αὐτῶν ὀλίγα μετεχειρίζοντο. Μεταχειριζόμενοι δὲ αὐτὰ εἶπαν, καθώς ἦταν δίκαιο, ἐπειδή τα εἰσήγαγαν στὴν Ελλάδα Φοίνικες, νὰ ὀνομάζωνται Φοινικά.]

Ἡ ἀναφορά αὐτὴ, κατά των Η. Τσατσόμοιρο ("Δαυλός", τ.118), ὅτι δηλαδή ἐκ τῶν Ἑλλήνων οἱ Ἴωνες οἱ κατοικοῦντες πέριξ των Φοινίκων παρέλαβαν τὴ Φοινικική γραφή καὶ λίγα γράμματά της μεταχειρίζονταν, ἀφοῦ τα τροποποίησαν, καὶ χάριν του δικαίου, ἐπειδή οἱ Φοίνικες τα εἰσήγαγαν στὴ Ἑλλάδα, τα ὀνόμασαν Φοινικικά, ἀποτελεῖ κραυγαλέα ἀντίφαση καὶ συνεπῶς πρόκειται γιὰ πλαστή ὑποπαράγραφο, δῆθεν ἐπεξηγηματική, ἡ ὁποία σκοπεύει νὰ καταστήσει ἀβαρή την προηγηθεῖσα πληροφορία «ἅμα τὴ φωνή μετέβαλλον καὶ τον ρυθμόν των γραμμάτων». Καὶ ὅμως ἡ "Φοινικική Θεωρία" θεμελιώθηκε ἐξ ὁλοκλήρου καὶ συντηρεῖται πάνω στὸ θεμέλιο της προφανοῦς αὐτῆς πλαστογραφίας.

Ἡ "Φοινικική Θεωρία" καθιερώθηκε στὴν Εὐρώπη σε μία ἐποχῆ ποῦ, ὅπως γράφει ὁ διαπρεπής σύγχρονος Ἄγγλος κλασσικός φιλόλογος S.G.Rembroke ("The Legacy of Greece,εκδ. Oxford University Press,1984), «στούς Φοίνικες γενικά ἐδίδετο ἕνας ρόλος ἐνδιαμέσων», ποῦ ξέφευγε ἀπὸ οἱαδήποτε πληροφορία της ἱστορίας, ἕνας ρόλος δηλαδή μεταφορέων της σοφίας καὶ του πολιτισμοῦ του περιουσίου λαοῦ του Ἰσραήλ στοὺς ἀπολίτιστους λαούς καὶ δὴ στοὺς Ἕλληνες. Αὐτὰ βέβαια εἶναι συγχωρητέα, ἀφοῦ λέγοντας περί τα τέλη του Μεσαίωνα, ὁπότε ὁ θρησκευτικός φανατισμός καὶ ὁ σκοταδισμός εἶχαν φθάσει σε τέτοιο σημεῖο, ὥστε νὰ θέλουν την κόρη του Ἀγαμέμνονος Ἰφιγένεια ὡς κόρη του ἰεφθά, τον Δευκαλίωνα ὡς Νῶε, τον Ἀπι ὡς σύμβουλο του Ἰωσήφ, τον Ἀπόλλωνα, τον Πρίαμο, τον Τειρεσία καὶ τον Ὀρφέα ὡς διαστροφές του Μωυσῆ, την ἱστορία τῶν Ἀργοναυτῶν ὡς διάβαση τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπὸ την Αἴγυπτο στὴν Παλαιστίνη καὶ ἀλλά πολλά παρόμοια. Αὐτὲς τις ἐπισημάνσεις τις κάνει ὁ Rembroke.

Καὶ καταλήγουμε ἐμεῖς: Τότε ὁ Ἑλληνισμός, εὑρισκόμενος ἀπὸ ἄποψη ἐθνικῆς αὐτοσυνειδησίας σε κωματώδη πνευματική κατάσταση καὶ ἀπὸ ἄποψή ἰστορικής αὐτογνωσίας σε ἀφασία, ἦταν ἐντελῶς ἀνίκανος νὰ ὑπερασπιστή την ἱστορία του καὶ τον πολιτισμό του, καὶ γι' αὐτὸ δὲν ἀντιδροῦσε καὶ δὲν μποροῦσε νὰ ἀντιδράσει.

(ἐκδόσει "Δαυλός",1991)