ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΘΕΟΥ ΔΙΟΣ

ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΘΕΟΥ ΔΙΟΣ
Τῇ 8η Μεταγειτιώνος, 3ον ἔτος 699ης Ὀλυμπιάδος, σελήνης αὐξούσης,
ἔναρξις κυριαρχίας θεοῦ Διός ἕως τῇ 13η Βοηδρομιώνος . 10.08.2017 ἕως 15.09.2017
Ἀστερισμός : Λέων
Σύμβολα: Κεραυνός, Αἰγίς, Κότινος
Ζῶα: Ἀετός, Ταῦρος, Ἀλλέκτωρ
Δέντρα & Φυτά: Δρῦς,Ἐλελίφασκος. Δευτερεύοντα: Ἐλιά, Μαργαρίτα, Ἀμάραντο, Ματζουράνα, Καρυδιά, Φλόμος, Βερβένα, Ἀμυγδαλέα, Βιολέττα, Κασσιά,Καρυόφυλλο, Σχοῖνος.
Χρῶμα : Ιώδες
Ὀρφικός ὕμνος Διός
θυμίαμα στύραξ
Ζεῦ πολυτίμητε, Ζεῦ ἄφθιτε, τήνδε τοι ἡμεῖς
μαρτυρίαν τιθέμεσθα λυτήριον ἠδὲ πρόσευξιν.
ὦ βασιλεῦ, διὰ σὴν κεφαλὴν ἐφάνη τάδε θεῖα,
γαῖα θεὰ μήτηρ ὀρέων θ’ ὑѱηχέες ὄχθοι
καὶ πόντος καὶ πάνθ’, ὁπόσ' οὐρανὸς ἐντὸς ἔταξε∙
Ζεῦ Κρόνιε, σκηπτοῦχε, καταιβάτα, ὀμβριμόθυμε,
Παντογένεθλ’, ἀρχὴ πάντων πάντων τε τελευτή,
σεισίχθων, αὐξητά, καθάρσιε, παντοτινάκτα,
ἀστραπαῖε, βρονταῖε, κεραύνιε, φυτάλιε Ζεῦ∙
κλῦθί μου, αἰολόμορφε, δίδου δ’ ὑγίειαν ἀμεμφῆ
εἰρήνην τε θεὰν καὶ πλούτου δόξαν ἄμεμπτον.
Σύμφωνα μὲ τὸν ἱερὸ μύθο, ὅταν γεννήθηκε ὁ Ζεύς, ἡ μητέρα του Ρέα, προκειμένου νὰ παραπλανήσει τὸν Κρόνο, τοῦ ἔδωσε μία πέτρα τυλιγμένη σὲ σπάργανα, στὴν θέση τοῦ βρέφους (Ζεύς), ἐνημερώνοντας ταυτόχρονα τὸν Κρόνο ὅτι μέσα στὰ σπάργανα ἦταν τυλιγμένος ὁ νέος του ἀπόγονος. Ὁ Κρόνος καταβρόχθισε ἀμέσως τὴν πέτρα νομίζοντας ὅτι ἦταν ὁ νεογέννητος υἱὸς του ἐνῶ ὁ Δίας ποὺ ἐκπαιδεύονταν κρυφά, λαμβάνει κατὰ τὴν ἐνηλικίωσίν του, τὴν ἐξουσία τοῦ κόσμου». Αὐτὴ ἡ «πέτρα» ἦταν ἕνα πρόσκομμα γιὰ ὅλους τους μελετητές. Ὄπως ἐκλαμβάνεται π.χ. ἡ ἔννοια τοῦ «τέλειου κύβου» ἢ τοῦ «ἀκρογωνιαίου λίθου», ἐκλαμβάνεται ἐπίσης ἡ ἔννοια τοῦ «ὑποκατάστατου τοῦ Διός». Ὁ Δαμάσκιος, Περὶ τῶν Πρώτων Ἀρχῶν, γράφει: «Ἡ Ὀκτάδα ἀναφέρεται στὴν Ρέα, ὡς ὤθηση σὲ κίνηση [θυμηθεῖτε τὴν ἰδέα τῆς ροῆς ποὺ περιέχεται στὸ ὄνομά της] πρὸς τὸ πᾶν, σύμφωνα μὲ τὴν διαφοροποίησή της καὶ ὅμως παραμένει σταθερὰ καὶ κυβικῶς ἑδραιωμένη».
Ὁ Δαμάσκιος χρησιμοποιεῖ τὴν λέξη «κυβικῶς», ἐπειδὴ τὸ ὀκτὼ εἶναι ἕνας κυβικὸς ἀριθμός. Ἡ Ρέα, ὡς ἐκ τούτου, θεωρεῖται ὅτι ἔχει σταθερὰ ἑδραιώσει τὸν ἀπόγονό της τὸν Δία, μέσα στὸν Κρόνο, ὁ ὁποῖος ὑπάρχει μὲ ἀπόρευτη ἕνωση καὶ μὲ αἰνιγματικὸ τρόπο λέγεται ὅτι ἔχει δώσει στὸν Κρόνο μία πέτρα ἀντὶ τοῦ Διός, ἡ πέτρα συμβολίζει τὴν ἑδραίωση τοῦ Διὸς στὸν Κρόνο. Ὅλοι οἱ θεῖοι ἀπόγονοι, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἐκπορεύονται ἀπὸ τὶς αἰτίες τους, ἐπίσης παραμένουν στὶς αἰτίες τους. Καὶ ἡ «μυστική» ἐκπαίδευση τοῦ Διός, μᾶς δείχνει ὅτι ἀνατρέφεται στὴν νοητὴ Τάξηˑ αὐτὴ ἡ Τάξη ἐκφράζεται ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους θεολόγους ὡς «ἀπόκρυφη».
Ὅλα αὐτὰ εἶναι ὀμιχλώδη. Ἴσως μποροῦμε ἀπλῶς νὰ προτείνουμε, ὄπως ἡ Ρέα εἶναι ἡ τρίτη ἀπὸ τὶς τρεῖς Ὑπερκόσμιες Μητέρες, ἡ Νύκτα καὶ ἡ Γαία εἶναι ἡ πρώτη καὶ ἡ δεύτερη ἀντίστοιχα καὶ ὅτι, ὡς μητέρες ὅλες ἀντιστοιχοῦν σὲ δυάδες, σύμφωνα μὲ τὴν ἀρίθμηση τῶν Πυθαγορείων, ὡς ἐκ τούτου, ὁ κύβος φυσικὰ ἀναφέρεται στὴν Ρέα (2 χ 2 χ 2 = 8). Τὸ στερεὸ σχῆμα τοῦ κύβου σχηματίζεται ἀπὸ τὸ τετράγωνο στὴν ἐπίπεδη γεωμετρία καὶ τὸ τετράγωνο εἶναι τὸ σύμβολο τοῦ κάτω ἢ τοῦ αἰσθητοῦ κόσμου, ὁ κυβερνήτης του εἶναι ὁ Ζεύς, ὄπως ἀκριβῶς τὸ τρίγωνο εἶναι τὸ σύμβολο τοῦ ὑπεραισθητοῦ κόσμου.
Μία ἄλλη ἐνδιαφέρουσα ἐξήγηση αὐτῆς τῆς διάσημης «πέτρας» εἶναι ὅτι σημαίνει «δίσκος», δηλαδή, Σβάστικα, ἡ ὁποία εἶναι τὸ σύμβολο τῆς τετραπλῆς δημιουργικῆς δυνάμεως τοῦ κόσμου. «Μὲ τὸν Δία ἐννοεῖται ὁ δίσκος, λόγω τῆς πέτρας ποὺ κατάπιε ὁ Κρόνος, ἀντὶ τοῦ Διός, ὄπως λέει ὁ Ἡσίοδος στὴν Θεογονία του, ὁ ὁποῖος χρησιμοποίησε τμῆμα τῆς Θεογονίας τοῦ Ὀρφέως».
Ὁ Ζεὺς εἶναι ἡ δημιουργικὴ δύναμη τοῦ αἰσθητοῦ κόσμου καί, ἑπομένως, ἀντίστοιχη μὲ τὴν δημιουργικὴ ψυχὴ ἢ τὸν νοῦ στὸν ἄνθρωπο, λέγεται ὅτι συνδέεται στενὰ στὴν δημιουργία του μὲ τὴν Εἱμαρμένη, γιατί χτίζει τὸν κόσμο, σύμφωνα μὲ τὶς Εἰμαρμένειες αἰτίες ποὺ πηγάζουν ἀπὸ προηγούμενους κόσμους, «Ὑπάρχουν πολλὲς ἑρμηνεῖες τῶν Ἄφατων», σύμφωνα μὲ τοὺς Γνωστικοὺς φιλοσόφους. Κατὰ τὸν Πρόκλο, «ὁ Δημιουργὸς [Ζεύς], σύμφωνα μὲ τὸν Ὀρφέα, εἶχε γιὰ Τροφὸ τὴν Ἀδράστεια [ποὺ «ἀπ’ αὐτὴν κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ξεφύγει», ἀπὸ τὸ στερητικὸ «α» καὶ τὸ «διδράσκω» δράση πρὸς φυγήν]? (Τίμαιος) ἀλλὰ νυμφεύεται τὴν Ἀνάγκη/Θέμιδα καὶ γεννάει τὴν Μοίρα/Τύχη». Ἡ «Ἀδράστεια εἶναι ἡ μία θεότης ποὺ παραμένει μὲ τὴν Νύκτα [τὴν πιὸ οὐράνια Μητέρα, τὴν Προγιαγιὰ ὅλων] καὶ ἡ ἀδελφή της εἶναι ἡ Ἴδη – (Εἴδη/Μορφή) ..........γιὰ τὴν Ἀδράστεια λέγεται [μυστικῶς] ὅτι κρούει τὰ κύμβαλά της στὰ πρόθυρα τοῦ Σπηλαίου τῆς Νύκτας. [Δηλαδή, κατευθύνει τὸν ἦχο, ἔτσι ὥστε ὁ ἦχος «ὠθεῖται σὲ ὅλους τους κόσμους», καὶ ἀπὸ τὸν ἦχο πᾶσα μορφὴ δημιουργεῖται.] (Ἀπὸ τὸ ἄυλο δημιουργεῖται ἡ ὕλη). Πίσω στὸν Ἐσωτερικὸ Θάλαμο [Ἄδυτο] τοῦ Σπηλαίου τῆς Νύκτας βρίσκεται τὸ Φῶς (Φάνητας) ἐν μέσῳ τῆς Νύκτας, ἡ ὁποία παραδίδει προφητικὴ κρίση στοὺς θεοὺς καὶ στὸ στόμιο βρίσκεται ἡ Ἀδράστεια. Δὲν εἶναι αὐτὴ ἴδια μὲ τὴν Δικαιοσύνη, ἡ Δικαιοσύνη, ἡ ὁποία ὑπάρχει, λέγεται ὅτι εἶναι ἡ κόρη τοῦ Νόμου καὶ τῆς Ἀφοσίωσης ...... λέγεται ὅτι αὐτὲς εἶναι οἱ Τροφοὶ τοῦ Διὸς στὸ Σπήλαιο τῆς Νύκτας». (Σχολ. τοῦ Ἐρμεία, στὸν Φαῖδρο) [ἀναφορά στὴν κατάπωση τοῦ Φάνητος]».
Ἔτσι ἀναφέρει ὁ Πρόκλος (στὴν Πλατωνικὴ θεολογία): Ἡ «Ἀδράστεια λέγεται ἀπὸ τὸν Ὀρφέα ὅτι φρουρεῖ τὸν Δημιουργόˑ «Μὲ μπρούντζινα κύμβαλα καὶ τύμπανα στὰ χέρια της ποὺ ἀκούγονται» στέλνει ἤχους, ἔτσι ὥστε ὅλοι οἱ θεοὶ νὰ μποροῦν νὰ στραφοῦν σ’ αὐτήν».
Στὸν αἰσθητὸ κόσμο, ἡ «γλώσσα τῶν θεῶν», λέγεται ὅτι ἀποτελεῖται ἀπὸ τὸν ἦχο καὶ τὸ χρῶμα». Ἦχοι καὶ χρώματα προσελκύουν ὁρισμένα «στοιχεῖα», τὰ ὁποῖα ἄμεσα καὶ μηχανικὰ ἀνταποκρίνονται στὴν πρόσκληση.
Ὑπάρχει κάποια σύγχυση ὡς πρὸς τὶς Τροφοὺς ἢ φρουροὺς τοῦ Διός. Μερικὲς φορὲς λέγεται ὅτι εἶναι ἡ Ἀδράστεια, ἡ Ἴδη καὶ ἡ Δικαιοσύνη καὶ στὴν συνέχεια καὶ πάλι λέγεται ὅτι εἶναι οἱ τρεῖς Κουρῆτες. Ἀναφέρει ὁ Πρόκλος, στὴν Πλατωνικὴ θεολογία, xiii.382 VI...): «Ἡ ζωωποιοῦσα θεὰ τοποθέτησε τοὺς Κουρῆτες πρῶτα ὡς φρουρούς, οἱ ὁποῖοι λέγεται ὅτι περιβάλλουν τὸν Δημιουργὸ τῶν ὁλοτήτων καὶ χορεύουν γύρω του καὶ ἔτσι ἐκδηλώνεται αὐτὸς ἀπὸ τὴν Ρέα». Ὁ «Ὀρφέας τοποθετεῖ τοὺς Κουρῆτες ὡς φύλακες τοῦ Διός, εἶναι τρεῖς σὲ ἀριθμόˑ καὶ τὸ σύνολο τῆς Ἑλληνικῆς θεολογίας παραπέμπει στὴν ἁγνὴ καὶ ἀμόλυντη ζωὴ σὲ αὐτὴ τὴν τάξηˑ Κόρον [ποὺ Κουρῆτες καὶ Κορύβαντες] δὲν σημαίνει τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὸ «Ἁγνό/ Ἀμόλυντο». Οἱ Τροφοί καὶ οἱ φρουροὶ εἶναι, ὡς ἐκ τούτου, προφανῶς ἕξι, τρεῖς ἄνδρες καὶ τρεῖς γυναῖκες.
Ὁ Ζεὺς ἔχοντας φτάσει στo πλῆρες ἀνάστημά του, σύμφωνα μὲ τὸν Ὀρφέα (Πορφύριος, Ἄντ. Νύμφη., Xvi), χρησιμοποιεῖ τὸ μέλι γιὰ νὰ παγιδεύση τὸν γονέα του τὸν Κρόνο. Ἔτσι ὁ Κρόνος «γεμίζει μὲ μέλι, χάνει τὶς αἰσθήσεις του καὶ μεθυσμένος σὰν ἀπὸ κρασί, ἀποκοιμιέται ........ Ἔτσι τὸν συλλαμβάνει καὶ τὸν εὐνουχίζει, ὄπως καὶ ὁ Κρόνος τὸν Οὐρανό». Δηλαδὴ γίνεται ἡ ἀνεξαρτητοποίησή του ἀπὸ τὶς προηγούμενες ἐνέργειες/δυνάμεις
Δηλαδή, οἱ ἀπολαύσεις τοῦ αἰσθητοῦ κόσμου ὑποδουλώνουν τὴν ψυχὴ καὶ ἔτσι ὁ ἄρχοντας τῶν αἰσθήσεων ἐξουσιάζει ἀντ’ αὐτοῦ.
Ὁ Δίας μὲ τὴν ἐπίτευξη τῆς κυριαρχίας κατασκευάζει τὸν κόσμο μὲ τὴν βοήθεια τῶν δυνάμεων τοῦ Κρόνου καὶ τῆς Νύκτας, ἡ Νύκτα εἶναι ἡ μεγάλη πρόνοια τῶν θεῶν καὶ διανομέας τῆς θείας πρόνοιας. Λέγεται ὅτι «οἱ θεοὶ ποὺ εἶναι ἱεραρχικὰ ὑπὸ τὸν Δία δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Φάνητα [ἡ Ἰδανικὴ Αἰτία], ἀλλὰ μόνον ὁ Ζεὺς καὶ αὐτὸς μέσω τῆς μέσης Νύκτας [συζύγου τοῦ Φάνητα]».
Εἶναι ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς Ἕνωσης, ποὺ ὁ Ζεὺς λέγεται «Κατάπωση» καθὼς κατάπιε τὸν Φάνητα. Ἡ δημιουργικὴ θεότητα καὶ ἀρχιτέκτων τοῦ αἰσθητοῦ κόσμου πρέπει πρῶτα νὰ ἐμποτιστεῖ μὲ τὰ ἰδανικὰ καὶ τὰ αἰώνια εἴδη τῶν πραγμάτων προτοῦ μπορέσει νὰ τὰ διαμορφώσει καὶ νὰ τὰ ἐκδηλώσει στὴν συνέχεα σὲ αἰσθητὰ σχήματα. Κατὰ συνέπεια, ὁ Πρόκλος: (σχόλια στὸν Τίμαιο, 267 iv) «Ὁ Ὀρφέας ὀνομάζει τὸν θεὸ (Φάνητα), ὡς ἐκδηλωτὴ (ἐκφαίνων) τῶν νοητῶν μονάδων καὶ ἀποθηκεύονται ἐντός του τὰ εἴδη ὅλων τῶν ζώντων (ζώων/πλασμάτων) [καλώντας τὸν τὸ Ἀπόλυτο Ζῶον ἢ «τὸ Αὐτόζωον»], ὡς τὸ πρῶτο δοχεῖο τῶν νοητῶν ἰδεῶν. Τὸν ὀνόμασε «Κλείδα τοῦ Νοός» ......... καὶ ὁ Δημιουργὸς [Ζεύς] εἶναι ἐξαρτώμενος ἀπὸ τὸν Φάνητα καί, συνεπῶς, ὁ Πλάτων ἀναφέρει ὅτι ὁ Ζεὺς «κοίταξε πρός» τὸ Αὐτόζωονˑ καὶ ὁ Ὀρφέας λέει ὅτι «ὄρμηξε πάνω του καὶ τὸν κατάπιε» ἐνώπιον τῆς Νύκτας».
Ἔτσι, ἡ νοητὴ δημιουργία ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν αἰσθητὸ κόσμο καὶ τὰ Ἄνω εἶναι ἐγκολπισμένα (φωλιάζουν) στὰ Κάτω. Ὁ Πρόκλος στα σχόλιά του στόν Τίμαιο, ii.137 γράφει: «Ὡς ἐκ τούτου, ὁ Ζεὺς ἐπίσης ὀνομάζεται Μήτις καὶ Ἀπόλυτος Δαίμων - «Μία δύναμη, ἕνας Δαίμων» ἦταν αὐτός, ἡ μεγάλη αἰτία τοῦ παντός». Ἐπίσης: «ὁ Δημιουργὸς περιέχει ὁ ἴδιος στὸν ἑαυτὸ του τὴν αἰτία τοῦ Ἔρωτοςˑ ἡ Μήτις εἶναι ὁ «Πρῶτος Προγονικὸς καὶ Πανευτυχὴς Ἔρως»: καὶ ὁ Φερεκύδης, δήλωσε ὅτι ὁ Ζεὺς ὅταν ἄρχισε νὰ δημιουργεῖ μετατράπηκε σὲ Ἔρωτα.
Ἐπίσης , (Παρμενίδης, iii.22.): ὁ Ὀρφέας ἀναφέρει ὅτι μετὰ τὴν κατάπωσιν τοῦ Φάνητα, ὅλα τὰ πράγματα δημιουργήθηκαν ἐντὸς τοῦ Διόςˑ ὅλα τὰ πράγματα ἐκδηλώθηκαν πρωταρχικὰ καὶ ἑνωμένα στὸν πρώην (Φάνητα), ἀλλὰ δευτερευόντως καὶ μεριστὰ στὸν Δημιουργό, τὴν αἰτία τῆς Ἐγκοσμίου Τάξεως. Ἐντὸς του εἶναι ὁ ἥλιος, τὸ φεγγάρι καὶ ὁ ἴδιος ὁ οὐρανὸς καὶ τὰ στοιχεῖα καὶ ὁ «Πανευτυχὴς Ἔρως» ὅλα τὰ πράγματα εἶναι ἁπλὰ ἕνα, «ἦταν συσωρευμένα στὴν κοιλιὰ τοῦ Διός».
Συνεπῶς ὁ Πλάτων γράφει γιὰ τὸν Δία: «Ὁ θεός, ὄπως ἡ ἀρχαία Γραφὴ [τοῦ Ὀρφέα] μᾶς λέει, κατέχοντας τὴν ἀρχή, τὸ τέλος καὶ τὸ μέσον ὅλων τῶν πραγμάτων, μὲ ἄμεση μέθοδο ἐπιτυγχάνει τὸν στόχο του, περιφερόμενος σύμφωνα μὲ τοὺς φυσικοὺς νόμους καὶ ἡ Δικαιοσύνη εἶναι μαζί του γιὰ νὰ ἀναζητήσει τὰ ἀντίποινα ἐκείνων ποὺ ἐγκαταλείπουν τὸ μονοπάτι τοῦ θείου νόμου».
Ἡ εἰδικὴ ἰδέα ποὺ συνδέεται μὲ τὴν δημιουργία ἦταν αὐτὴ τοῦ Νόμου, στὴν τεκμηρίωση τοῦ ὁποίου πολλὰ σημεῖα θὰ μποροῦσαν νὰ ἐπισπευσθοῦν. Τὰ ἀκόλουθα, ὡστόσο, ἀπὸ τὸν Πρόκλο, (σχόλια στον Τίμαιο, ii 96) εἶναι ἐπαρκῆ γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό: «Μετὰ ἀπὸ τὶς συμβουλὲς τῆς Νύκτας ὁ Ζεὺς παίρνει γιὰ τὸν ἑαυτὸ του ἕναν βοηθὸ καὶ τοποθετεῖ τὸν Νόμο στὸν πλευρό του, ὄπως ἀναφέρει ὁ Ὀρφέας».
Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν, ἡ δημιουργία τοῦ αἰσθητοῦ κόσμου - ἡ δημιουργία αὐτὴ συνοψίζεται ἀπὸ τὸν Πρόκλο ὡς ἑξῆς (Κρατύλος) «Ὁ Ὀρφέας μεταδίδει ἀπὸ τὴν παράδοση ὅτι ὁ Ζεὺς δημιούργησε τὸ σύνολο τῆς οὐράνιας δημιουργίας καὶ ἔκανε τὸν ἥλιο καὶ τὸ φεγγάρι καὶ ὅλους τους ἔναστρους θεοὺς καὶ δημιούργησε τὰ στοιχεῖα κάτω ἀπὸ τὸ φεγγάρι». Ὁ ἴδιος συνοψίζει τὶς δυὸ δημιουργίες, νοητικὴ καὶ αἰσθητή, μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Ἡ νοερὴ ἐκπόρευση-διακόσμησις τῶν θεῶν ὁριοθετεῖται ἀπὸ τὸν βασιλέα τῶν θείων τάξεων τῶν Ὁλοτήτων [Φάνητα], ἀλλὰ ἐκπορευόμενη ἀπὸ τὶς τρεῖς Νύκτες καὶ τὴν οὐράνια ὑπόσταση [πτυχὲς τοῦ Οὐρανοῦ] στὴν τάξη τῶν Τιτάνων [τῶν ὑπερκόσμιων Ἀρχιτεκτόνων καὶ Οἰκοδόμων], ποὺ πρῶτα χώρισε ἀπὸ τὸν ἑαυτὸ της τοὺς Πατέρες τὸν [Φάνητα καὶ τὸν Οὐρανό, ὅταν ὁ Κρόνος ἐπαναστάτησε ἐνάντια στὸν Οὐρανό] καὶ τότε ἦταν ποὺ προέκυψε τὸ σύνολο τῆς δημιουργικῆς τάξης τῶν θεῶν ...... Καὶ ὁ Ζεὺς πρὶν ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες δημιουργικὲς δυνάμεις εἰσῆλθε στὴν ἑνωμένη δύναμη ὅλης τῆς δημιουργικῆς σειρᾶς ......... καὶ γέμισε μὲ ὅλες τὶς πάνω ἀπὸ τὸν ἑαυτὸ του δυνάμεις [ἀναφερόμενος στὴν κατάπωση τοῦ Φάνητος]».