ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΗ ΠΟΜΠΗ

ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΗ ΠΟΜΠΗ

Στὸ ἔργο αὐτὸ ἕνας Ρωμαῖος οἰκοδεσπότης δειπνεῖ με τους 29 φιλοξενούμενούς του, καὶ ἐν εἴδη συνομιλίας, περιγράφουν την ζωή, τα ἤθη καὶ τα ἔθιμα, καθώς καὶ την τέχνη καὶ τις ἐπιστημονικές γνώσεις τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων.(τέλος 2ου, ἀρχές 3ου αἰῶνα). Ἡ παρέα αὐτή εἶναι γνωστή σὰν δειπνούμενές.

……. τῆς δὲ Διονυσιακῆς πομπῆς πρῶτον μὲν προῇσαν οἱ τὸν ὄχλον ἀνείργοντες Σιληνοί, πορφυρᾶς χλανίδας ἢ φοινικίδας ἠμφιεσμένοι. τούτοις ἐπηκολούθουν λαμπάδας φέροντες κισσίνας διαχρύσους. μεθ' οὓς Νῖκαι χρυσᾶς ἔχουσαι πτέρυγας, φέρουσαι θυμιατήρια ἑξαπήχη, ζῳωτοὺς ἐνδεδυκυῖαι χιτώνας, μετὰ δὲ ταύτας εἵπετο βωμὸς ἑξάπηχυς κισσίνῃ φυλλάδι διαχρύσῳ πεπυκασμένος, ἔχων ἀμπέλινον χρυσοῦν στέφανον μεσολεύκοις μίτραις κατειλημμένον.
ἐπηκολούθουν δὲ παῖδες ἐν χιτῶσι πορφυροῖς, λιβανωτὸν καὶ σμύρναν καὶ κρόκον ἐν χρυσοῖς μαζονόμοις φέροντες ἑκατὸν εἴκοσι. μεθ' οὓς Σάτυροι τεσσαράκοντα ἐστεφανωμένοι κισσίνοις χρυσέοις στεφάνοις. καὶ τὰ σώματα οἳ μὲν ἐκέχριντο ὀστρείῳ, οἳ δὲ μίλτῳ καὶ χρώμασιν ἑτέροις. μεθ' οὓς Σιληνοὶ δύο ἐν πορφυραῖς χλανίσι καὶ κρηπῖσι λευκαῖς.
εἶχε δ' αὐτῶν ὃ μὲν πέτασον καὶ κηρύκειον χρυσοῦν, ὃ δὲ σάλπιγγα. μέσος δὲ τούτων ἐβάδιζεν ἀνὴρ τετράπηχυς ἐν τραγικῇ διαθέσει καὶ προσωπείῳ, φέρων χρυσοῦν ᾿Αμαλθείας κέρας. ὃς προσηγορεύετο ᾿Ενιαυτός. ᾧ γυνὴ περικαλλὴς εἵπετο, φέρουσα τῇ μὲν μίᾳ τῶν χειρῶν στέφανον περσέας, τῇ δ' ἑτέρᾳ ῥάβδον φοίνικος• ἐκαλεῖτο δὲ Πεντετηρίς. ταύτῃ ἐπηκολούθουν ὧραι τέσσαρες, διεσκευασμέναι, ἑκάστη καὶ ἑκάστη φέρουσα τοὺς ἰδίους καρπούς.

ΑΘΗΝΑΙΟΣ - "ΔΕΙΠΝΟΣΟΦΙΣΤΕΣ"

……..μπροστά ἀπὸ την Διονυσιακή πομπή προηγοῦντο οἱ Σιληνοί ποὺ ξεσήκωναν τον κόσμο, ντυμένοι με κόκκινες χλαμίδες καὶ ἐνδύματα. Τους ἀκολουθοῦσαν λαμπαδηδρόμοι στολισμένοι με χρυσωμένους κισσούς. Μαζί τους Νῖκες χρυσές με φτερά, με εξάπηχα θυμιατήρια, καὶ φανταχτερούς χιτῶνες, ἐνῶ ἀκολουθοῦσε βωμός εξάπηχος στολισμένος με χρυσαφένια φύλλα κισσοῦ, στεφανωμένος διάδημα ἀπὸ ἄμπελο διακοσμημένο με λευκόχρυσες γιρλάντες.

Ἀκολουθοῦσαν ἑκατὸν εἴκοσι παιδιά με κόκκινους χιτῶνες, ποὺ ἔφεραν σμύρνα καὶ λιβάνι ἐπάνω σε δίσκους. Μαζί τους σαράντα Σάτυροι στεφανωμένοι με χρυσά στεφάνια κισσοῦ. Καὶ τα σώματά τους ἦταν βαμμένα με χρώματα κόκκινα καὶ διαφορετικές ἄλλες ἀποχρώσεις. Τους συνόδευαν δύο Σιληνοί με πορφυρές χλαμύδες καὶ λευκές μπότες.

Ὁ ἕνας φοροῦσε πλατύγυρο καπέλο καὶ κρατοῦσε χρυσό κηρύκειο, ἐνῶ ὁ ἄλλος ἦταν σαλπιγκτής. Ἀνάμεσα τους βάδιζε ἕνας σωματώδης ψηλός ἄνδρας με τραγικό προσωπεῖο καὶ κρατοῦσε ἕνα χρυσό κέρας της Αμάλθειας. Τον ἀποκαλοῦσαν Ἐνιαυτό (ἔτος). Στοὺς ὤμους του κουβαλοῦσε μία πανέμορφη κοπέλα ποὺ την ἀποκαλοῦσαν Πενταετία. Αὐτὴ εἶχε ἀκολουθία τέσσερις Ὧρες (ὡραῖες κοπέλες) με διαφορετικές στολές, καὶ κρατῶντας κάθε μία διαφορετικούς καρπούς……



ΕΙΚΟΝΑ: ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΗ ΠΟΜΠΗ ΣΕ ΑΝΑΓΛΥΦΟ

”Τό Λακωνίζειν ἐστί φιλοσοφεῖν”

”

Τό Λακωνίζειν ἐστί φιλοσοφεῖν”


Ἡ ἐντύπωσις, πού οἱ περισσότεροι ἀποκομίζομεν ἀπό αὐτό τό ρητόν εἶναι, συνήθως, ὅτι ὅποιος λέει λίγα λόγια, εἶναι πλησιέστερον πρός τήν φιλοσοφίαν.

Ὅμως τό ρῆμα Λακωνίζω, εὐγενικά μᾶς προσκαλεῖ νά τό ἐπισκεφθῶμεν καί νά συζητήσωμε τό θέμα διεξοδικῶς ἤ πιό σχολαστικῶς. Λόγω τοῦ ὅτι ὅλες οἱ Ἑλληνίδες Λέξεις εἶναι μικρά Λούξ – μικρά φωτιστικά ὑψινόων πληροφοριῶν, ὁμοίως καί ἡ Λέξις Λακωνίζω, πιστεύω ὅτι, κάτι σημαντικόν ἔχει νά μᾶς φανερώση.

Μέ τίς δύο πρῶτες συλλαβές ΛΑ+ΚΩ ἀναγνωρίζεται, εὐκόλως, ἡ Λέξις λύκη = φῶς, λύκειον = σχολεῖον κ.λ.π.
Ἀλλά τό ρῆμα Λ-ακωνίζω, ἐμπεριέχει καί τό ρῆμα ἀκονίζω, πού σημαίνει ὀξύνω γενικῶς. Ἄν ἀναφερόμεθα στό πνεῦμα, τότε τό ρήμα ἀκονίζω λαμβάνει τήν ὡρισμένην ἔννοιαν, ὀξύνω τήν ἀντίληψίν μου.
Συνεχίζοντας τήν ἀναζήτησιν περισσοτέρων νοημάτων, στίς συλλαβές ΚΟ+ΝΙ, ἀναγνωρίζω τό ρῆμα κινῶ, ἀλλά καί τό ρῆμα κοννέω = γνωρίζω.
Αὐτούσιον ρῆμα, ἐντός τοῦ ΛΑΚΩ+ΝΙΖΩ, εἶναι τό ρῆμα νίζω, πού σημαίνει καθαρίζω, ἐξαγνίζω καί βεβαίως, σαφῶς, ἀκούγεται καί τό ρῆμα ζῶ.
Ἀνακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, διά τοῦ ρήματος Λακωνίζω, μεταφέρονται οἱ ἔννοιες:
1. Λύκη = φῶς καί Λύκειον- σχολεῖον.
2. Ἀκονίζω = ὀξύνω.
3. Κινῶ.
4. Κοννέω = γνωρίζω.
5. Νίζω = καθαρίζω.
6. Ζῶ.
Συμπέρασμα: Ὅποιος ἔχει τήν ἱκανότητα τοῦ Λακωνίζειν, εἶναι πηγή φωτός, εἶναι ὀξύνους, κινεῖται δημιουργικῶς, γνωρίζει καλῶς, εἶναι φύσις ἁγνή καί ζῆ μίαν ἐνδιαφέρουσα ζωήν.
Ἄν ζητήσωμε τώρα καί τήν βοήθειαν τοῦ Κώδικος τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης, θά ἐπιβεβαιώσωμεν ὅλες τίς ἀνωτέρω ἔννοιες, ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν μας, ὅτι τό ἄφωνον -Λ- σημαίνει, πρωτίστως, τόν Ἥλιον μας καί τό ἄφωνον -Ν- δηλώνει, πρωτίστως, τόν Νοῦν καί τόν Νόμον.
Ἡ κωδική ἀνάλυσις τῆς λέξεως Λακωνίζω, ἐμφανίζει τά Κωδικά νοήματα:
ΛΑ = φῶς ἀρχικῆς δυνάμεως, τό οποῖον
ΚΩ = ἐδῶ κάτω, φθάνει
ΝΙ = διά Νοός – Νόμου, πού ἀπαύστως λίγο – λίγο τροφοδοτεῖ
ΖΩ = δίδοντας ζωήν ἐπί τοῦ πλανήτου.
Ὁ πρῶτος, λοιπόν, πού Λακωνίζει εἶναι ὁ ἥλιός μας, διότι μᾶς φωτίζει ἀπαύστως καί διά τῆς συνεχοῦς κινήσεως τῶν ἀκτινοβολιῶν του μᾶς φροντίζει. Γνωρίζει καλῶς τό ἔργον πού ἐκτελεῖ καί μᾶς ἐξαγνίζει, χαρίζοντάς μας τό πολύτιμον δῶρον τῆς ζωῆς. Ἡ χρῆσις, δῆλα-δή, τῆς Κωδικῆς μεθόδου ἐπεβεβαίωσε τίς ἕννοιες τοῦ λεξικοῦ μας.
Ὡς μικροί ἥλιοι καί ἐμεῖς ἄς Λακωνίζωμε καθημερινῶς, μέ τόν ὀρθόν τρόπον καί εἶναι βέβαιον, πώς ὅταν αὐτό τό κατορθώσωμεν, οἱ λόγοι μας θά εἶναι ὀλίγοι, ἐπιλεγμένοι, συνετοί καί ἀσφαλῶς σοφοί, διότι ΣΟΦΟΣ εἶναι ὁ ἔχων
Σο = ἔσω, Φος = φῶς.

ΑΔΩΝΙΑ - Θάνατος καὶ Ἀνάσταση της Φύσης καὶ του Ἀνθρώπου

Ὁ Ἄδωνις εἶναι ἕνας ἡλιακός ἥρωας ποὺ λατρεύτηκε σὰν θεός στὴ ἀρχαία Ἰωνία, στὴ Φοινίκη, στὴν Κύπρο καὶ στὴν Ἑλλάδα. Κάθε χρόνο πέθαινε καὶ την ἄνοιξη ἀνασταινόταν, μαζί με τὴ φύση ποὺ την ἰδία ἐποχῆ ἀναγεννιόταν.

Ἀλλὰ ἀπ' ὅτι φαίνεται δὲν ἦταν ὁ μοναδικός. Την ἴδια τύχη εἶχαν οἱ Ἰνδοί θεοί Κρίσνα καὶ Βούδας Σακία, οἱ ἐσταυρωμένοι: Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, Ταμμούζ της Συρίας, Βιτόμπα του Τελιγκονέζε, Ἰάω του Νεπᾶλ, Χεσοῦς τῶν Κελτῶν Δρυιδών, Κετσακοάλτ του Μεξικό, Κουιρίνους της Ρώμης, ὁ Θούλις της Αἰγύπτου, ὁ Ἴντρα του Θιβέτ, ὁ Ἄττις της Φρυγίας, ὁ Κρίτε της Χαλδαίας, ὁ Μπάλι της ἀσιατικῆς Ὀρίσσα, ὁ Μίθρα της Περσίας, ὁ Ἕλληνας σταυρωμένος Προμηθέας καὶ ἄς μὴν ξεχνᾶμε τον Ἰδαῖο Δία της Κρήτης ποὺ κάθε χρόνο γιορταζόταν ὁ θάνατος καὶ ἡ ἀνάστασή του στὰ Κρητικά μυστήρια καὶ τέλος τον Διόνυσο ποὺ πεθαίνει σὰν Διόνυσος Ζαγρέας γιὰ νὰ ἀναστηθεῖ σὰν Διόνυσος Ἐλευθερέας, σωτῆρας καὶ ἐλευθερωτής των ὥριμων ψυχῶν.

Πρόκειται λοιπόν γιὰ τον ἴδιο μῦθο ποὺ διατρέχει την παγκόσμια ἱστορία καλυμμένος με διαφορετικά ὀνόματα.

Σε ὅτι ἀφορᾶ τον Ἄδωνι ὁ μῦθος μας παραδίδει τα ἐξῆς:

Ὁ Κινύρας βασιλιάς της Κύπρου, ὅταν κάποτε ἡ κόρη του ἔφτασε σε ἡλικία γάμου την ρώτησε ποιόν ἄντρα ἐπιθυμεῖ νὰ νυμφευθεῖ. Ὅμως ἡ Μύρρα, «τιμωρημένη» ἀπ' τὴ θεά Ἀφροδίτη γιὰ κάποιο ἀτόπημα της, εἶχε ἤδη νιώσει στὴν καρδιά της ἄνομο ἔρωτα γιὰ τον ἴδιο της τον πατέρα. Με τὴ βοήθεια της παραμάνας της μέθυσε τον Κινύρα καὶ τον παρέσυρε στὴν ἐρωτική της κλίνη γιὰ δώδεκα ὁλόκληρες μέρες καὶ νύχτες. Ὅταν ὁ Κινύρας συνῆλθε ἀπὸ τὴ μέθη καὶ συνειδητοποίησε την ἀνίερη ἐνῶσι με την ἴδια του την κόρη, κυνήγησε τὴ Μύρρα γιὰ νὰ τὴ σκοτώσει. Ἡ Μύρρα ἔτρεξε μακριά γιὰ νὰ γλυτώσει ἀπ' το σπαθί του πατέρα της καὶ κατέφυγε στὰ ὄρη. Ἐκεῖ ἡ Ἀφροδίτη της δίνει τὴ λύτρωση μεταμορφώνοντάς τὴ στὸ φυτό σμύρνα. Ὅμως μέσα στὰ σπλάχνα της σάλευε ὁ καρπός της ἄνομης ἕνωσης με τον πατέρα της. Ὅταν το σπαθί την ἄγγιξε, ὁ κορμός του δέντρου ἄνοιξε στὰ δύο καὶ ξεπετάχτηκε ἀπὸ μέσα ὁ Ἄδωνις, ἐνῶ τα δάκρυα της Μύρρας μεταμορφώθηκαν σε μύρο εὐωδιαστό.

Ἡ Ἀφροδίτη ἔσπευσε νὰ σώσει το μωρό καὶ το παρέδωσε στὶς Νύμφες γιὰ νὰ το ἀναθρέψουν. Στὴ συνέχεια το παρέδωσε μέσα σε Λάρνακα (ἐξ οὐ το ὄνομα της πόλης Λάρνακα της Κύπρου) στὴ Θεά Περσεφόνη γιὰ νὰ ὁλοκληρώσει την ἀνατροφή του, με τη συμφωνία νὰ της το παραδώσει ὅταν θὰ γινόταν δεκαοχτώ χρονῶν. Ὅταν ἡ Περσεφόνη ἄνοιξε τὴ Λάρνακα θαμπώθηκε ἀπ' το κάλλος καὶ τὴ λάμψη του βρέφους καὶ μυστικά ἀποφάσισε πῶς δὲν θὰ τηρήσει τὴ συμφωνία.

Ὁ Ἄδωνις καθώς μεγάλωνε γινόταν ὅλο καὶ πιὸ φωτεινός καὶ πανέμορφος. Ἡ Ἀφροδίτη ἐρωτεύτηκε το κάλλος του καὶ ὁ λαμπερός Ἄδωνις λάτρεψε παράφορα την ὄμορφη θεά. Ἀλλὰ ἡ Περσεφόνη ἀρνήθηκε νὰ της τον δώσει πίσω καὶ οἱ δύο θεές κατέληξαν στὸν πατέρα Δία γιὰ νὰ λύσει τὴ διαφορά τους. Ἐκεῖνος ἔδωσε ἐντολὴ νὰ μένει τέσσερις μῆνες το χρόνο ὁ Ἄδωνις κοντά στὴν Περσεφόνη, τέσσερις μῆνες κοντά στὴν Ἀφροδίτη καὶ τους ὑπόλοιπους τέσσερις νὰ διαθέτει το χρόνο του ὅπως ἐπιθυμεῖ. Ὁ Ἄδωνις ἐπέλεξε τους τέσσερις αὐτούς μῆνες νὰ τους διαθέσει στὴν Ἀφροδίτη καὶ στὸ θεϊκό ἐρωτᾶ τους.

Οἱ δύο θεϊκοί ἐραστὲς ζοῦσαν τον περίλαμπρο ἐρωτᾶ τους μέσα στὰ δάση μέχρι την ἀποφράδα ἐκείνη μέρα ποῦ ὁ ἀβροκόμης Ἄδωνις ἔπεσε νεκρός στὴ διάρκεια ἑνὸς κυνηγιοῦ ἀπὸ το δάγκωμα κάποιου κάπρου. Ἀπὸ το αἷμα ποὺ κύλησε ἀπ' την πληγή του φύτρωσαν στὴ Μάνα Γῆ κόκκινα ρόδα καὶ παπαροῦνες.

Ἡ Ἀφροδίτη ἔκλαψε καὶ θρήνησε πικρά το νεαρό ἐραστὴ της. Ἀπ' τα δάκρυά της ξεπήδησαν οἱ ἀνεμῶνες. Με ἄφατο πόνο παρακάλεσε την Περσεφόνη νὰ ἐπιτρέψει στὸν Ἄδωνι νὰ ἀνεβαίνει ἕξι μῆνες στῆ γῆ. Ἡ Περσεφόνη συμφώνησε κι ἀπὸ τότε ὁ Ἄδωνις ἕξι μῆνες το χρόνο βρίσκεται στὸν Ἄδη καὶ ἕξι μῆνες κοντά στὴν ἀγαπημένη του, λυτρωμένος ἀπ' το φάσμα του θανάτου.

Σε ἀνάμνηση του θανάτου καὶ της ἀνάστασης του Ἄδωνι τελοῦνταν ἐτήσιες ἑορτές καθ' ὅλη τὴ διάρκεια του χρόνου σε ὅλες τις πόλεις της Ἑλλάδας. Οἱ γιορτές αὐτὲς ἦταν ἀλλοῦ διήμερες, ἀλλοῦ τριήμερες καὶ σε κάποιες πόλεις ἐφταήμερες.

Οἱ πρῶτες μέρες της γιορτῆς ἦταν ἡμέρες πένθους καὶ εἶχαν το ὄνομα «Ἀφανισμός». Λυσίκομες καὶ γυμνόποδες γυναῖκες περιέφεραν ὁμοίωμα του θεοῦ, τελοῦσαν νεκρική τελετή καὶ προσέφεραν στὸν ἀγαπημένο νεκρό, γλυκά ἀπὸ μέλι καὶ λάδι, ἔρωτες καὶ ἀγγεῖα ὅπου μερικές μέρες πρὶν εἶχαν σπείρει φακῆ, σιτάρι, κριθάρι, κεχρί καὶ μαρούλια, τους ἐπονομαζόμενους «Κήπους Ἀδώνιδος». Οἱ «κῆποι» μετά το πέρας τῶν δρώμενων το ποθετούνταν στὶς στέγες των σπιτιῶν, ὁποῦ ἀναπτύσσονταν γοργά με τὴ βοήθεια του ἡλιακοῦ φωτός. Καθ' ὅλη τὴ διάρκεια της πομπῆς ἔψαλλαν πένθιμους ὕμνους τα λεγόμενα «ἀδωνίδια» με συνοδεία γίγγρας (εἶδος αὐλοῦ). Σπουδαῖο δεῖγμα του τρόπου ποὺ θρηνοῦνταν ὁ Ἄδωνις, εἶναι ὁ «Ἐπιτάφιος Ἀδώνιδος» του Βίωνες του Σμυρναῖου, ἕνας θρῆνος ἡλικίας εἰκοσιενός αἰώνων.

Στὴ συνέχεια οἱ γυναῖκες πετοῦσαν το ὁμοίωμα του θεοῦ σε λίμνες, πηγές ἡ ποτάμια. Μετά το πέρας τῶν ἡμερῶν του θρήνου, γιόρταζαν την ἀνάσταση του θεοῦ με εὐωχία καὶ οἰνοποσία, μέσα σε γενικό κλίμα χαράς. Οἱ ἀναστάσιμες ἡμέρες εἶχαν το ὄνομα «Εὕρεσις».

Τα Ἀδώνια ἐπιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας στὸ θρῆνο της Μ. Παρασκευῆς, στὴν Ἀναστάσιμη ἀκολουθία καὶ σε ὅλα τα ἔθιμα ποὺ ὁ χριστιανισμός θέλησε νὰ μας πείσει πῶς εἶναι δικά του: ἀναστάσιμα κεριά, κόκκινα αὐγά (ὀρφικὸ σύμβολο), κουλούρια, σμύρνα ποὺ οἱ μάγοι πρόσφεραν στὸν Ἰησοῦ κλπ.

Ἅς ρίξουμε ὅμως μία ματιά στὴν Ὀρφικὴ παράδοση καὶ τον συμβολισμό ποὺ ἐπιχειρεῖται μέσα ἀπ' αὐτὴ στὰ μυστήρια του Ἀδώνιδος, στὰ μυστήρια του θανάτου καὶ της Ἀνάστασης.

Σύμφωνα με την Ὀρφικὴ θεολογία, ἡ περίοδος του χειμερινοῦ ἡλιοστασίου εἶναι ἡ ἐποχῆ της γέννησης του Διονύσου Ζαγρέως, του ἐλευθερωτή τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν ἀπὸ τον Ἄδη. Μετά την χειμερινή τροπή ἐτελεῖτο ἡ δεύτερη μύηση τὠν Ὀρφικῶν (ἡ πρώτη μύηση ὁποῦ ἀποκαλύπτονταν στὸν μυούμενο τα μυστικά της μάνας Γῆς, ἐτελεῖτο μετά την Φθινοπωρινή Ἰσημερία).

Ὁ χρόνος ἀπὸ τὴ δεύτερη μύηση μέχρι την Ἐαρινή ἰσημερία ἦταν, κατά τους Ὀρφικούς, ἡ περίοδος ποὺ ἔπρεπε ὁ μυούμενος νὰ ἐκδηλώσει το σπόρο της Ὀρφικῆς ἰδεολογίας, ποὺ εἶχε ριφθεῖ στὴν διάνοιά του.

Ἥ Ἐαρινή ἰσημερία του ἥλιου, κατά την ὁποία κυρίως ἐτελοῦντο καὶ τα Ἀδώνια, συμβολίζει το θάνατο των παθών της τιτανικῆς φύσης της ἀνθρώπινης ψυχῆς καὶ την πνευματική της ἀναγέννηση. Τότε ἐτελεῖτο ἡ Τρίτη μύηση στὰ ὀρφικά μυστήρια. Οἱ Ὀρφικοί συμβόλιζαν την ἐαρινή ἰσημερία με το θάνατο (μεταμόρφωση) του Διόνυσου Ζαγρέως καὶ την ἐκ νέου γέννησή του ἀπ' τὴ φύση του Διός, ὡς Διονύσου του Ἄνιθου. Αὐτὸς στὴν πορεία μεταμορφώνεται στὸ Διόνυσο τον Ἐλευθερέα, το σωτῆρα καὶ ἐλευθερωτή τῶν ἀνθρώπινων ψυχῶν ἀπὸ τον Ἄδη της ὑλικῆς τους φύσης.

Εἶναι αὐτή ἡ θαυμάσια θέαση του κόσμου ἀπ' την ὀρφικὴ θεολογία, ἡ γεμάτη ἐλπίδα καὶ προσδοκία γιὰ πνευματική ἀναγέννηση τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν ποὺ τρέφονται στὰ ἱερὰ νάματα της ἑλληνικῆς μυστηριακῆς παράδοσης, ποὺ μας δονεῖ στὰ κατάβαθα του εἶναι, καθώς καλά γνωρίζουμε πῶς ὑπάρχει δρόμος σωτηρίας. Ὁ δρόμος της εὔστροφής στὸν μυστηριακό ὁρίζοντα ποὺ κατείχαμε καὶ ἀπωλέσαμε μαζί με την ἀλήθεια.

 

Βιβλιογραφία

Βίωνος: Ἐπιτάφιος Ἀδώνιδος

Πλούταρχου: Βίοι Παράλληλοι, Νικίας

Στυλιανοῦ Τάκα: Πυθαγόρειος Ἐσωτερισμός

Γ. Γρηγορομιχελάκη: Δεκαπέντε Σταυρωμένοι καὶ Ἀναστημένοι Σωτῆρες

Γ. Σιέττου: Ἀδώνια Μυστήρια

Ἡ ἐνέργεια τῶν ἀρχαίων ναῶν

Ὁ Alvin Holm εἶναι καθηγητής Ἀρχιτεκτονικῆς στὴν Pensylvania καὶ λάτρης της ἀρχαίας Ἑλλάδας. Εὑρισκόμενος στὴ χώρα μας γιὰ νὰ μιλήσει σε συνέδριο στὴ Σαμοθράκη με θέμα τα "Καβείρια Μυστήρια" , μίλησε γιὰ τις ἀόρατες δυνάμεις ποὺ κρύβει μέσα της ἡ ἀρχαία ἀρχιτεκτονική καὶ ἡ ἐπίδραση ποὺ ἔχουν στὸν ψυχισμό ἀλλὰ καὶ στὸ σῶμα μας οἱ ἀρχαῖοι ναοί.

"Οἱ ἀρχαῖοι ναοί, ἐμπεριέχουν τον Θεό"

Alvin Holm : "Οἱ ναοί ἐμπεριέχουν τον Θεό ἡ τὴ Θεά με τον ἕνα ή τον ἄλλο τρόπο καὶ μας ἐπηρεάζουν ὅπως συμβαίνει καὶ με ἕνα μουσικό ὄργανο, σε ἕνα ὑπόκωφο ἐπίπεδο. Ἡ ἀντήχηση της γῆς βρίσκει ἀγωγό τους κίονες οἱ ὁποῖοι λειτουργοῦν σὰν μπαταρίες. Αὐτὲς με την σειρά τους παράγουν ἕνα εἶδος ἐνέργειας καὶ μας ἐπηρεάζουν χωρίς ὅμως ἐμεῖς νὰ το γνωρίζουμε. Ὅταν κανείς πλησιάζει μεταξύ αὐτῶν των κιόνων μπορεῖ νὰ νιώσει την ἔνταση.

Μπορεῖς νὰ κλείσεις τα μάτια καὶ νὰ περάσεις μεταξύ των κιόνων γνωρίζοντας ὅτι κάτι συμβαίνει. Ὑπάρχει ἡ γενική ὑπόθεση ὅτι πρόκειται γιὰ θεραπευτικά κέντρα ἀκόμη . Εδώ λαμβάνει χώρα η θεραπεία, εἴτε αὐτὴ εἶναι ψυχική, πνευματική ἡ φυσική. Ὅταν βρίσκεσαι κοντά σε ναό δὲν εἶναι ἀναγκαῖο νὰ μπεῖς μέσα. Ἀρκεῖ νὰ σταθείς μπροστά ἡ δίπλα στὸ ναό ἡ καλύτερα μεταξύ τῶν κιόνων καὶ θὰ νιώσεις την ἀναταραχή μέσα στὸ σῶμα σου νὰ μεταφράζεται σε ἁρμονία".

ἡ ἐνέργεια τῶν ἀρχαίων ἱερῶν ναῶν

Το μυστικό της ἱερῆς γεωμετρίας

Alvin Holm : "Οἱ ναοί βρίσκονται σε συγκεκριμένα σημεῖα. Δὲν εἶναι κάθε σημεῖο κατάλληλο. Σημεῖα ὅπου ἡ ἐνέργεια εἶναι ἀντιληπτή ἀπὸ την ὑπερευαίσθητη ψυχή. Οἱ ναοί εἶναι κατασκευασμένοι ἔτσι ὥστε νὰ ἐνισχύουν αὐτὲς τις ἐνέργειες. Σήμερα, ἄν καὶ δὲν εἶμαι ὁ μόνος ποὺ σκέφτεται κατά αὐτὸ τον τρόπο, ἄν καὶ ἐφαρμόζω τις ἀρχὲς αὐτὲς στοὺς ναούς, μου φαίνεται πῶς πρόκειται γιὰ μία πολύ χαμηλή ἀντήχηση της τάξης των 8 χερτζ. 7.9 χερτζ πολύ χαμηλό ἐπίπεδο κάτω ἀπὸ το ὅριο ἀντίληψης το ὁποῖο λαμβάνεται μόνο ἀπὸ το σῶμα μας καὶ μόνο ὑποσυνείδητα".

Πῶς ἀναγνώριζαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τους ἱερούς τόπους δύναμης

Alvin Holm : "Πολύ πρὶν τους ἕλληνες ἡ ἀνθρωπότητα σε κάθε μέρος τους κόσμου κατανόησε πῶς ὁρισμένα πετρώματα κάθετα τοποθετημένα ἦταν σημαντικά. Βάζοντας τα χέρια γύρω τους κατανόησαν την ἐνέργειά τους. Ἡ σπουδαία συμβολή τῶν ἑλλήνων ἦταν νὰ βελτιστοποιήσουν καὶ νὰ καθορίσουν αὐτὲς τις ἀναλογίες ὅπως αὐτὲς του βιολιοῦ Συνεπῶς δὲν γίνεται καμία βελτίωση στοὺς ναούς του 4ου-5ου αἰῶνα. Ἦταν τόσο καλοφτιαγμένοι ποὺ δὲν ὑπῆρχε περιθώριο βελτίωσης. Ἐπιπλέον αὐτὸ ἀποτυπώνεται καὶ καθορίζεται στὰ μαθηματικά".

Γιατί νιώθουμε περίεργα στοὺς ἀρχαίους τόπους λατρείας;

Alvin Holm : "Μερική εὐθύνη φέρει ἡ τοποθεσία. Ὑπάρχουν ἰδιαίτερες τοποθεσίες σε ὅλο τον κόσμο ποῦ συμβαίνουν τέτοια φαινόμενα καὶ πολλά ἀπὸ αὐτὰ δὲν εἶναι μαρκαρισμένα με ναούς, ἀλλὰ με πέτρινους κύκλους. Ἡ Ἑλληνική καὶ πάλι ἐπιτυχία ἀφορᾶ στὴν βελτιστοποίηση τους. Δὲν πρόκειται πλέον γιὰ ὀρθούς ασμίλευτους λίθους στὸ ἔδαφος ἀλλὰ γιὰ μία μπαταρία πετρωμάτων.

Ἥ ἀρχαία αὐτὴ πολύτιμη γνώση ἀποδίδεται κυρίως στὸν Πυθαγόρα γιὰ τον ὁποῖο πολλοί ὑποστηρίζουν πῶς μελετοῦσε πρότερη γνώση, ἐνῶ κάποιοι ἄλλοι λένε ὅτι ἡ γνώση προήρθε ἀπὸ τὴ Μεσόγειο καὶ ἔπειτα διασκορπίστηκε. Ἄλλοι μιλᾶνε γιὰ γνώση ποὺ ἦρθε ἀπὸ τον βορρᾶ. Ὡστόσο ἡ γνώση αὐτή σαφῶς ξεπερνᾶ τον ἄνθρωπο. Ἡ ἐπιτυχία ὡστόσο παραμένει πῶς αὐτοί οἱ ἄνθρωποι μπόρεσαν νὰ ἀντιληφθοῦν την τάξη του σύμπαντος καὶ πῶς αὐτὸ ἀναπνέει, τον ρυθμό της γῆς.

Ἔρωτας ἡ ἀγάπη;

Ἔρωτας ἡ ἀγάπη;







Ποῖος δὲν το ἔχει ἀναρωτηθεῖ, εἴτε εἶναι στὴν ἀρχὴ, τὴ μέση, ἡ ἀκόμα καὶ το τέλος μιᾶς ἐρωτική σχέσης; Ὑπάρχει διαφορά ἀνάμεσα στὴν ἀγάπη καὶ τον παράφορο ἐρωτᾶ; Εἶναι χρήσιμο νὰ το γνωρίζει κανείς αὐτὸ, γιὰ νὰ ξέρει ποῖο κομμάτι της σχέσης του χρειάζεται περισσότερη δουλειά…



Ἀνάλογα με το ἄν κάποιος νιώθει ἀγάπη ἡ τρελό ἔρωτα, μπορεῖ νὰ κανονίσει καὶ την πορεία του, νὰ ἀντιληφθεῖ τις λεπτές ἀποχρώσεις στὴ σχέση του καὶ νὰ μπορέσει νὰ χαράξει το μονοπάτι της ζωῆς του βάσει του τι ἔχει στὰ χέρια του καὶ τι ἀκριβῶς ἐπιθυμεῖ…



Ὁ παράφορος ἐρωτᾶς εἶναι μία ξαφνική λαίλαπα ποὺ εἰσβάλλει ξαφνικά στὴ ζωή του ἀνθρώπου. Εἶναι το ἔντονο συναίσθημα της ἀνάγκης νὰ βρίσκεσαι με το ἄλλο ἄτομο, νὰ το ἀγγίζεις, νὰ του μιλᾶς, νὰ το μυρίζεις, νὰ το αἰσθάνεσαι με ὅλες σου τις αἰσθήσεις. Ὁ παράφορος ἐρωτᾶς εἶναι τόσο ἔντονος ποῦ στὸ διάβα του παρασέρνει ὑποχρεώσεις, καθήκοντα, ἐργασίες, καὶ καταλύει την ἐννοίᾳ της λογικῆς. Οἱ παράφορα ἐρωτευμένοι συχνά παραμελοῦν τους φίλους ἡ την ἐργασία τους, παίρνουν παρορμητικά ἀποφάσεις καὶ ἐπιδεικνύουν συμπεριφορές ἄγνωστες μέχρι τότε γι’ αὐτούς. Στὸν παράφορο ἔρωτα ἐπικρατεῖ ἡ φυσική ἕλξη καὶ το πώς αἰσθάνεται ὁ ἐρωτευμένος. Στὸν παράφορο ἔρωτα δὲ μπορεῖς νὰ ζήσεις χωρίς τον ἄλλο, γιατί σημασία ἔχει το πώς νιώθεις ἐσὺ, καὶ ὄχι πώς αἰσθάνεται ὁ ἄλλος. Πρόκειται γιὰ μία ἁρμονική ἔκρηξη ποῦ σε συνεπαίρνει καὶ σε στροβιλίζει σε ἄλλα ἐπίπεδα ἀπὸ τα συνηθισμένα.



Ἡ ἀγάπη πάλι εἶναι ἕνα γλυκό ἀεράκι ἀπὸ το ὁποῖο περιβάλλεσαι, το ἀναπνέεις βαθιά μέσα σου καὶ εἶναι ζωοδόχος πνοή. Ἀλλὰ δὲν σε ἁναποδογυρίζει, δὲν σου ἀνατρέπει τὴ ζωή. Ἡ ἀγάπη ἀποτελεῖ τὴ σταθερά ποὺ σε ὁδηγεῖ καὶ πού δίνει νόημα στὴ ζωή σου καὶ ὅτι ἄλλο ὑπάρχει σε αὐτή. Στὴν ἀγάπη ὑπάρχει φυσική ἕλξη ἀλλὰ ἐπίσης συνυπάρχει διανοητική καὶ ψυχική ἕλξη, καὶ εἶναι ἐξίσου σημαντικά τα αἰσθήματα του/της συντρόφου. Στὴν ἀγάπη μπορεῖς νὰ ζήσεις χωρίς τον ἄλλον, διότι το ἄλλο ἄτομο ἔχει ἄξια μέσα στὴ σχέση καὶ τιμάς την ἀξίᾳ καὶ την αὐτονομία του. Ἡ ἀγάπη εἶναι μία ἁρμονική συμφωνία ποὺ ἔχει μέσα της νοιάξιμο, συναισθηματικό ‘δέσιμο’, ἀφοσίωση καὶ ἀντοχὴ στὸ χρόνο.



Τι ἐπιθυμεῖτε;

Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι «πειρασμός» εἶναι το ἄλλο ὄνομα του παράφορου ἔρωτα! Καὶ ὅπως ξέρουμε, εἶναι εὔκολο νὰ παρασυρθοῦμε ἀπὸ πειρασμούς. Ὄχι ὅτι αὐτό εἶναι κάτι ἀρνητικό ἀπὸ μόνο του. Σημασία ἔχει τι εἶναι αὐτὸ πού ἀναζητᾶ κανείς στὴ ζωή του. Το ζήτημα τελικά εἶναι τι ἐπιθυμεῖ καθένας: ἐπιθυμεῖτε μία μακροχρόνια, ζεστή, ἱκανοποιητική σχέση; Τότε δὲν ψάχνετε γιὰ παράφορο ἔρωτα! Καὶ ἄν αὐτὸς σας ἔχει χτυπήσει την πόρτα, ἴσως θὰ ἦταν χρήσιμο νὰ ἐξετάσετε ποὺ βρίσκεστε, τι θέλετε καὶ νὰ κανονίσετε τις πράξεις καὶ τις συμπεριφορές σας ἀνάλογα. Ἤ μήπως θέλετε πάθος καὶ ἔνταση; Τότε δὲν εἶστε σε φάση γιὰ ρομαντική ἀγάπη. Ὅ,τι καὶ νὰ εἶναι αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμεῖτε, καλό εἶναι νὰ το θέσετε ξεκάθαρα στὸν ἑαυτὸ σας γιὰ νὰ εἶστε τίμιοι μαζί του κατ' ἀρχήν καὶ, στὴ συνέχεια, καὶ με το ἄτομο με το ὁποῖο σχετίζεστε.



Μία ἄλλη, ἐξίσου σημαντική παράμετρος με το τι νιώθετε ἐσεῖς εἶναι βέβαια καὶ το τι αἰσθάνεται καὶ τι ἐπιθυμεῖ το ἄλλο ἄτομο στὴ σχέση σας. Ἄν μπορεῖτε νὰ διακρίνετε τα σημάδια ποὺ σας φανερώνουν ἄν το ἄλλο ἄτομο εἶναι παράφορα ἐρωτευμένο ἡ αἰσθάνεται ἀληθινή ἀγάπη, τότε μπορεῖτε νὰ κρίνετε πώς θέλετε νὰ συνεχίσετε προκειμένου νὰ ἀποφύγετε ὀδυνηρές ἐκπλήξεις καὶ στενοχώριες. Θυμηθεῖτε ὅτι ἡ ἐξελικτική βιολογία μας λέει ὅτι ὁ παράφορος ἔρωτας εἶναι ‘καλωδιωμένος’ νὰ διαρκεῖ περίπου δύο χρόνια (βιολογικά ὅσο χρειάζεται γιὰ δύο ζῶα νὰ εἶναι μαζί καὶ νὰ φροντίζουν το μικρό τους μέχρι νὰ γίνει αὐτόνομο).



Ὑπάρχουν ὅμως τρόποι γιὰ νὰ ξεχωρίσει κανείς ἄν πρόκειται γιὰ παράφορο ἔρωτα ἡ γιὰ ἀληθινή ἀγάπη;



Τα σημάδια του παράφορου ἔρωτα

Βλέπεις τον ἄλλο ὡς το τέλειο ἄτομο

Θέλεις νὰ ἱκανοποιήσεις τις ἀνάγκες σου

Ἐξαντλεῖς ὅλο σου το χρόνο με το ἄλλο ἄτομο

Παραμελεῖς τις φιλικές σου σχέσεις

Ἀποκτᾶς ἐξάρτηση ἀπὸ το ἄλλο ἄτομο

Ζηλεύεις

Ἡ σχέση ἔχει μικρή διάρκεια

Ἥ ἀπόσταση ἡ ἄλλες δυσκολίες τερματίζουν τὴ σχέση

Ὑπάρχουν συχνοί καὶ ἔντονοι καυγᾶδες



Τα σημάδια της ἀγάπης

Βλέπεις τα ἐλαττώματα του ἀλλοῦ ἀτόμου, ἀλλὰ ἐξακολουθεῖς νὰ το ἀγαπᾶς

Θέλεις νὰ ἱκανοποιήσεις τις ἀνάγκες του ἀλλοῦ ἀτόμου

Ἔχεις χρόνο γιὰ φίλους καὶ συγγενεῖς

Δίνεις το χρόνο ποὺ χρειάζεται γιὰ νὰ κτιστοί ἡ σχέση

Ὑπάρχει ἐμπιστοσύνη καὶ κατανόηση, ἄρα λιγότερη ζήλεια καὶ λιγότεροι καυγᾶδες

Ἥ σχέση ἐπιβιώνει παρά την ἀπόσταση ποὺ μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἢ ἀλλὰ ἐμπόδια

Ὑπάρχουν λίγοι καὶ ὄχι σοβαροί καυγᾶδες

Οἱ λίγοι καυγᾶδες χαλυβδώνουν τὴ σχέση



Ἀγάπη καὶ ἀποδοχὴ του ἐαυτοῦ

Ἡ πραγματική ἀγάπῃ ἔχει νὰ κάνει με τὴ βασική ἀγάπη καὶ ἀποδοχὴ του ἑαυτούς μας. Μόνο ὅταν κάποιος ἔχει βρεῖ τον ἑαυτὸ του καὶ εἶναι σε ἰσορροπία καὶ ἁρμονία με τον ἑαυτὸ του μπορεῖ νὰ ἀγκαλιάσει –κυριολεκτικά καὶ μεταφορικά!- το ἄλλο ἄτομο στὴ σχέση ὅπως ἀκριβῶς εἶναι αὐτὸ. Ἐπίσης, ὅταν κανείς ἔχει ὑποδεχτεῖ καὶ ἀγαπᾷ τον ἑαυτὸ του μπορεῖ νὰ βρεῖ ἀγάπη στὴ ζωή του πολύ πιὸ εὔκολα.

Ἡ γλῶσσα του σώματος καὶ τα ἀρχαία ἀγάλματα

Φαινομενικές λεπτομέρειες ποὺ ἀφοροῦν την τεχνοτροπία ἑνὸς ἀγάλματος, στὶς ὁποῖες σπάνια δίνουμε την ἀπαιτούμενη προσοχή, εἶναι ἐξαιρετικά σημαντικές.

Σήμερα ζοῦμε σε μία ἐποχῆ ποῦ ἀναγνωρίζουμε την «γλῶσσα του σώματος» σὰν ἕναν τρόπο μὴ λεκτικῆς ἐπικοινωνίας, ποῦ μας δίνει την δυνατότητα νὰ γνωρίζουμε σε μεγάλο βαθμό, τον τρόπο ποὺ σκέφτεται ἕνας ἄνθρωπος, μόνο ἀπὸ την στάση ἡ τις κινήσεις του σώματός του καὶ χωρίς στὴν πραγματικότητα νὰ μιλήσουμε μαζί του.

Θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι αὐτή ἡ μέθοδος της μὴ λεκτικῆς ἐπικοινωνίας, δὲν ἀποτελεῖ μία πρωτοτυπία της ἐποχῆς μας, μία σημερινή ἀνακάλυψη, ἀλλὰ ἀνήκει σε ἕνα ἀπὸ τα βασικά χαρακτηριστικά καὶ τρόπους ἐκφράσης της ἀρχαίας Ἑλληνικῆς τέχνης.

Χωρίς ἀμφιβολία, ἡ δυνατότητα νὰ ἀναγνωρίζει κάποιος τις βαθύτερες σκέψεις ἑνὸς ἀνθρώπου, χωρίς νὰ ἔχει ἐπικοινωνήσει προηγουμένως μαζί του, ἀποτελεῖ μία μορφή τέχνης ἡ ἐξειδικευμένης τεχνικῆς.

Πρόκειται ἑπομένως γιὰ την πρακτική ἐφαρμογή μιᾶς ἐκπαίδευσης, την ὁποία κατεῖχαν ὅπως φαίνεται οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, ὄχι ὅμως μόνο γιὰ νὰ ἀποκωδικοποιοῦν κρυφά τις ἀνθρώπινες συμπεριφορές με στόχο το προσωπικό τους ὄφελος, ἀλλὰ ἀντιθέτως, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ἔρχονται σε συνδιαλλαγῆ με την μυστική διδασκαλία του θεοῦ, ἡ μορφή καὶ τα σύμβολα του ὁποίου ἀπεικονιζόταν σε κάποιο ἄγαλμα, το ὁποῖο εἶχε κατασκευαστεῖ ἀκριβῶς γιὰ αὐτὸν τον σκοπό.

Ὅπως σήμερα προσπαθοῦμε νὰ καταλάβουμε ἕναν ἄνθρωπο καὶ νὰ κατανοήσουμε τις κρυφές του σκέψεις, ἀπὸ τον τρόπο ποὺ κινεῖται μέσα στὸν χῶρο καὶ ἀπὸ τις ἐπὶ μέρους κινήσεις ποὺ κάνει συνειδητά ἡ ἀσυνείδητα με το σῶμα του, με τις ἐκφράσεις ποὺ παίρνει το πρόσωπό του, ἡ χροιά της φωνῆς του καὶ οἱ γενικότερες ἀντιδράσεις του, κατά τον ἴδιο τρόπο ὀφείλουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε καὶ τα ἀρχαία ἑλληνικά ἀγάλματα καὶ κυρίως τα ἀγάλματα τῶν Θεῶν.

Διαπιστώνουμε ὅτι ἡ μέθοδος της μὴ λεκτικῆς ἐπικοινωνίας ἀφορᾶ κατ' ἐξοχήν την σχέση μας με τον Θεό, με τον ὁποῖο ἐκ των πραγμάτων δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε διάλογο μαζί του, ὅπως συμβαίνει πολύ εὔκολα με τους συνανθρώπους μας.

Θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι ἡ μὴ λεκτική ἐπικοινωνία ἐκφράζεται μέσῳ της τέχνης, στὴν ὁποία ἄλλωστε οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ὑπῆρξαν πρωτοπόροι, κυρίως με την ἀρχιτεκτονική, την ζωγραφική καὶ την γλυπτική.

Ὁ λόγος ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἀπασχοληθοῦμε με την ἀρχαία γλυπτική τέχνη, δὲν εἶναι ἁπλῶς ἐπειδή τα ἀγάλματα αὐτὰ εἶναι συνήθως ἰδιαιτέρως ὄμορφα ἡ ἐπειδὴ ἡ κατασκευή τους διέπεται ἀπὸ την ἐφαρμογή τῶν κανόνων της ἀπόκρυφης ἁρμονίας του χρυσοῦ ἀριθμοῦ φ.

Ὁ πραγματικός λόγος εἶναι διότι τα ἀγάλματα τῶν Θεῶν εἶναι γεμᾶτα ἀπὸ σύμβολα ἡ συμβολικές ἀναπαραστάσεις, ἀπὸ «κινήσεις» ἀνάλογες με αὐτὲς ποὺ ἀναζητοῦμε σήμερα στὸν συνομιλητή μας γιὰ νὰ καταφέρουμε νὰ ἀποκωδικοποιήσουμε τις κρυφές του σκέψεις πρὶν προλάβει νὰ τις ἐκφράσει.

Ἀκριβῶς αὐτὸς θὰ πρέπει νὰ εἶναι ὁ σκοπός κάθε ἀνθρώπου, ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ εἰσέλθει στὴν ἀπόκρυφη πλευρά ἡ στὴν ἀποκωδικοποίηση της ἑλληνικῆς φιλοσοφίας.

Δεδομένου ὅτι ὅλοι οἱ ἀρχαῖοι γλύπτες καὶ καλλιτέχνες ἦταν ἄτομα βαθιά μυημένα στὴν φιλοσοφία, εἶναι βέβαιο ὅτι μέσῳ τῶν δημιουργημάτων τους, αὐτὸ ποὺ προσπάθησαν δὲν ἦταν ἁπλῶς νὰ ἀποδώσουν την μορφή κάποιας συγκεκριμένης θεότητας, ὅπως οἱ ἴδιοι την φαντάστηκαν, ἀλλὰ μέσῳ της συγκεκριμένης στάσης καὶ των συμβόλων με τα ὁποία φρόντισαν νὰ ἐφοδιάσουν τα ἀγάλματα, νὰ ἀποδώσουν στὸν παρατηρητή τους ἀπαραίτητους κωδικοποιημένους συμβολισμούς, μέσῳ τῶν ὁποίων θὰ μποροῦσε νὰ συνδιαλλαγεῖ μαζί τους καὶ νὰ προσλάβει την μυστηριακή φιλοσοφική γνώση ποῦ μεταφέρουν, διὰ μέσου τῶν αἰώνων.

Φαινομενικές λεπτομέρειες ἡ ἀνύποπτα στοιχεῖα στὴν τεχνοτροπία της κατασκευῆς ἑνὸς ἀγάλματος ἀφοροῦν μόνο τους ἀνύποπτους ἀνθρώπους ποὺ προσπερνοῦν αὐτὰ τα ἔργα τέχνης χωρίς νὰ εἶναι σε θέση νὰ συνειδητοποιοῦν ὅτι το ἄγαλμα αὐτὸ, ὄχι μόνο θὰ μποροῦσε νὰ μιλήσει στὴν ψυχή τους, ἀλλὰ ἐπιπλέον καὶ νὰ τους προσφέρει την πολυπόθητη ψυχική ΑΓΑΛΛ-ΙΑΣΗ.

Δηλαδή, την ΙΑΣΗ της ἰδίας τους της ΨΥΧΗΣ, ἡ ὁποία σύμφωνα με τις διδασκαλίες των Φιλοσόφων μας, βρίσκεται σε ἀσθενῆ κατάσταση, ὅσο δὲν εἶναι ἐκπαιδευμένη ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ διακρίνει τα ὑποκρυπτόμενα σύμβολα τῶν ἀγαλμάτων, τα ὁποία ὅμως ἀπὸ την στιγμή ποὺ γίνουν κατανοητά, διαθέτουν την δύναμη ἀκόμα νὰ ἀλλάξουν ὁλοκληρωτικά τον γενικότερο τρόπο συμπεριφοράς ἑνὸς ἀνθρώπου.

Φαινομενικές λεπτομέρειες ποὺ ἀφοροῦν την τεχνοτροπία ἑνὸς ἀγάλματος, στὶς ὁποῖες σπάνια δίνουμε την ἀπαιτούμενη προσοχή, εἶναι ἐξαιρετικά σημαντικές.

Θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναφέρουμε ὁρισμένα συγκεκριμένα παραδείγματα, ὅπως ἄν το ἄγαλμα βρίσκεται σε ὄρθια ἡ σε καθιστή θέση. Ἄν εἶναι μόνο του ἡ ἄν βρίσκεται μέσα σε ἕνα σύμπλεγμα καὶ ἄλλων ἀγαλμάτων. Ἀκόμα καὶ τον συγκεκριμένο χῶρο μέσα στὸν ὁποῖο εἶχε ἐπιλεγεῖ νὰ τοποθετηθεῖ. Ἄν συνοδεύεται ἀπὸ ὑλικὰ σύμβολα, τα ὁποία ἀφοροῦν την ὑπάρξη ἀρχετύπων την λειτουργία τὠν ὁποίων ἡ ψυχή μας ἔχει ἀπόλυτη ἀνάγκη ὄχι μόνο νὰ κατανοήσει ἀλλὰ καὶ νὰ προχωρήσει στὴν λειτουργία τους.

Θά μπορούσαμε νὰ χρησιμοποιήσουμε σὰν νέα χαρακτηριστικό παράδειγμα το χρυσελεφάντινο ἄγαλμα της Ἀθηνᾶς ποῦ βρισκόταν μέσα στὸν Παρθενῶνα.

Ἀπὸ αὐτὸ το ἀριστουργηματικό ἔργο τέχνης, ὕψους 12 μέτρων δὲν ἔχει φτάσει στὶς μέρες μας, οὔτε ἕνα μικροσκοπικό κομματάκι. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τα πολύτιμα ὑλικὰ κατασκευῆς αὐτοῦ του ἀγάλματος, ἐξίσου πολύτιμοι ἦταν καὶ οἱ κρυμμένοι ἡ ἐσωτερικοί συμβολισμοί ποῦ διέθετε:

Στὰ πέδιλα της Ἀθηνᾶς ἀπεικονιζόταν ἡ ΑΜΑΖΟΝΟΜΑΧΙΑ, ἐνῶ φέρεται νὰ εἶναι ὁπλισμένη με ΑΣΠΙΔΑ, ΔΟΡΥ καὶ ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ, γεγονός ποὺ την καθιστά ἑτοιμοπόλεμη.

Ἐπιπλέον το σύμβολο του ΟΦΕΩΣ εἶναι κυρίαρχο σε ὁλόκληρη την ἔκταση του ἀγάλματος. Ἀρχικά ὑπάρχει ἕνας περιελισσόμενος ὄφις ποὺ βρίσκεται πίσω ἀπὸ την ἀσπίδα της, ὅμως ὅσο ἀνερχόμαστε πρὸς το κεφάλι της, διαπιστώνουμε ὅτι οἱ ὄφεις καλύπτουν ὁλόκληρη την περιοχή του στήθους της, σχηματίζοντας το περίφημο «ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ» καὶ ἐμφανίζονται ἐπίσης καὶ στὴν περικεφαλαία της μαζί με την συνοδεία ΓΡΥΠΩΝ.

Εἶναι προφανές ὅτι ὁ ἀρχαῖος γλύπτης, ποὺ στὴν προκειμένη περίπτωση ἦταν ὁ ΦΕΙΔΙΑΣ, θέλησε μέσῳ ὅλων αὐτῶν τῶν μυστηριακῶν συμβόλων νὰ προσδώσει σε αὐτὸ το ἄγαλμα ὅλες τις κρυφές ἰδιότητες τις ὁποῖες ἀντιπροσώπευε ἡ ΘΕΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ, με τέτοιον τρόπο ὅμως, παρόμοιο με τον σημερινό της μὴ λεκτικῆς ἐπικοινωνίας, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ γίνουν ἀντιληπτοί μόνο ἀπὸ αὐτούς ποὺ θὰ μποροῦσαν ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ του συγκεκριμένου ἀγάλματος καὶ ἑπομένως νὰ ἔχουν το δικαίωμα να παραλάβουν αὐτὴν την μυστηριακή γνώση, ἀφοῦ μόνο σε μία τέτοια περίπτωση θὰ μποροῦσαν νὰ ἐπωφεληθοῦν ἀπὸ αὐτὴν.

Αὐτὴ εἶναι ἡ περίπτωση ποὺ το ΑΓΑΛΜΑ μέσῳ της ΑΓΑΛΛΙΑΣΗΣ θα μπορούσε να προσφέρει ΙΑΣΗ στὴν ψυχή του ἀνθρώπου ἐκείνου ποὺ βρίσκεται σε ἕνα τέτοιο γνωστικό ἐπίπεδο, ὥστε νὰ ἔρθει σε μία ἐσωτερική, ΜΗ ΛΕΚΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΗ με το ἄγαλμα καὶ τα σύμβολά του και ανακαλύπτοντας τα αρχέτυπα ποὺ ἱερογλυφούνται μέσῳ αὐτῶν νὰ γεμίσει με φιλοσοφικό κάλλος την ἤδη ὄμορφη ψυχή του.

Αὐτὴ ἦταν ἡ μεγάλη διαφορά ὥς πρὸς την ἀξία καὶ την ψυχική καλλιέργεια ποὺ μποροῦσε νὰ προσφέρει ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα μέσω της τέχνης της καὶ μέσω της ἀγαλλίασης τὠν ἀγαλμάτων της.

Δυστυχῶς σήμερα ζοῦμε σε μία ἐποχῆ ποὺ ἔχουμε ξεχάσει πρὸ πολλοῦ νὰ διαβάζουμε αὐτὴν την μυστική γλῶσσα του σώματος τῶν ἀγαλμάτων μας. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ἡ λέξη ΑΓΑΛΜΑ πέρασε στὴν δύση ὡς STATUS δηλαδή κάτι ποὺ ἁπλῶς εἶναι ἀκίνητο!



Πράγματι, η ψυχή μας δὲν κινεῖται οὔτε καὶ συγκινεῖται πλέον ἀπὸ την θέαση της τέχνης, οὔτε καὶ παρακινεῖται νὰ ἀναπτύξει καὶ πάλι αὐτὲς τις χαμένες μυστηριακές ἐσωτερικές της δυνατότητες γιὰ νὰ ἐμφανιστεῖ καὶ πάλι μέσω της ΑΓΑΛΛΙΑΣΗΣ η ΙΑΣΗ της ψυχῆς μας…

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗ ΔΕΝ ΕΜΠΟΔΙΣΕ ΤΟΝ ΣΦΑΓΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΘΕΟΔΟΣΙΟ ΝΑ ΟΝΟΜΑΣΤΕΙ ΑΓΙΟΣ

Με το ποῦ ἀνέλαβε ὁ Θεοδόσιοs ἔγιναν το παρακάτω γεγονότα

1 ) 380 Μ.Χ 27     Φεβρουαρίου ὁρίζει των χριστιανισμό σὰν ἐπίσμη θρησκεία.

2) 381 Μ.Χ 2   Μαΐου ἐκδίδει τὸ << ἔδικτο κατὰ ἀποστατῶν >> σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο ὁποῖος δήλωνε χριστιανός καὶ τὸ μετάνιωνε , στεροῦτανε τοῦ δικαιώματος δικαιοπραξίας,
δηλαδή δὲν δικαιοῦτανε οὔτε νὰ πωλήσει οὔτε νὰ ἀγοράσει , οὔτε νὰ παραλάβει χρήματα.

3) 381 Μ.Χ. Ἔκανε την β Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ὁπού ὀρίστικαν κανόνες λειτουργίας τῆς ἐκκλησίας καὶ ἀποτάχτηκαν καὶ οἱ τελευταῖοι ποῦ ἤθελαν ἑλληνικά κείμενα , κλπ.

4) 381 Μ.Χ. Ἀποφασίστηκε στὴν τοπικὴ σύνοδο τῆς Λαοδεικείασ ο 6 os κανόνας τῆς ἐκκλησίας ποῦ ὅριζε ποῖα εἶναι τα ἐπίσημα βιβλία τοῦ χριστιανισμοῦ γιὰ νὰ σταματήσουν νὰ διαβάζονται τα 

ἑλληνικά κείμενα.. Ἔτσι τα 39 βιβλία τῆς ἑβραϊκῆς βίβλου , ὅπως μεταφράστηκαν ἀπὸ τοὺς 72 ραβίνουσ περὶ το 250 π.χ. .. ἔγιναν ἐπίσημα βιβλία του χριστιανισμοῦ, βάζοντας ἐπίσημα την σφραγῖδα τοῦ Ἱουδαιοχριστιανισμοῦ στὴν ἤδη ἐπίσημη θρησκεία τῆς αὐτοκρατορίας . ὁ κανόνας αὐτὸς , ὁ 60 οs λέει:
κανων ξ΄ (60):

ὅσα δεῖ τῶν τῆς Γραφῆς ἀναγιγνώσκεσθαι βιβλία.
Ὅσα δεῖ βιβλία ἀναγιγνώσκεσθαι τῆς παλαιᾶς Διαθήκης α΄ Γένεσις κόσμου

β' Ἔξοδος ἐξ Αἰγύπτου γ' Λευ ϊτικὸν δ' Ἀριθμοὶ ε' Δευτερονόμιον στ' Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ ζ' Κριταί, ρούθ η Έσθήρ θ' βασιλειῶν πρώτη καὶ δευτέρα ι' βασιλειῶν τρίτη καὶ τετάρτη ια' Παραλειπομενῶν πρῶτον καὶ δεύτερον ιβ' Ἔσδρασ πρῶτον καὶ δεύτερον ιγ' βίβλος ψαλμῶν ρν' ' ιδ' Παροιμίαι Σολομῶντος ιε' Ἐκκλησιαστής ιστ' Ἆσμα ἀσμάτων ιζ' Ἰώβ ιη' Δωδεκαπρόφητον ιθ' Ησαϊασ , Ἱρεμίασ καὶ βαρούχ, θρῆνοι καὶ Ἐπιστολαὶ κα' Ἰεζεκιήλ. Τα δὲ τῆς καινῆς Διαθήκης ταῦτα Εὐαγγέλια τέσσερα, κατὰ Ματθαῖον, κατὰ Μᾶρκον , κατὰ Λουκᾶν , κατὰ Μᾶρκον , κατὰ Ἰωάννην Πράξεις, Ἀποστόλων Ἐπιστολαὶ καθολικαὶ ἑπτά, Ἰακώβου μία, Πέτρου δύο, Ἰωάννου τρεῖς, Ἰούδα μία , Ἐπιστολαὶ Παύλου δεκατέσσαρεσ πρὸς Ρωμαίους μία, πρὸς Κορινθίους δύο, πρὸς Γαλάτας μία, πρὸς Ἐφεσίους μία, πρὸς Φιλιππησίουσ μία, πρὸς Κολοσσαεῖσ μία, πρὸ Θεσσαλονικεῖς δύο, πρὸς Ἐβραίουσ μία, πρὸ Τιμόθεον δύο, πρὸς Τίτον μία, καὶ πρὸς Φιλήμονα μία.

5) 382 Μ.Χ. Στὶς 2 Δεκεμβρίου, ὁρίζει ποινὴ θανάτου σε ὅποιον δὲν εἶναι Χριστιανὸς καὶ του δημεύει την περιουσία. Καταλαβαίνουμε ὅτι το διάταγμα τῶν Μεδιολάνων πάει περίπατο .

6) 384 μ.χ. Διατάσετε η κατεδάφιση, ἡ δημεύση ἡ τὸ σφράγισμα ὅλον τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν ναῶν καὶ τῶν ἑλληνικῶν φιλοσοφικῶν σχολῶν. Κάθε τι Ἑλληνικὸ καὶ κάθε τι ποὺ θύμιζε τοὺς μισητοὺς ΕΛ καὶ τοὺς ἀπογόνους τους Ἕλληνες ,ποὺ τους ἔκλεισαν στὰ Τάρταρα, ἔπρεπε νὰ χαθεῖ.

7) 389 Μ.Χ. Τον Ἀπρίλιο στὴν Θεσσαλονίκη , στὸ ἀρχαῖο Ἀραντὶσ δημιουργεῖτε κίνημα κατὰ τῆς δαιμονοποίησησ του ἑλληνισμοῦ
. ξεσηκώνοντας πολλοί ἐπιτίθενται στὴ φρουρὰ καὶ σκοτώνουν μέχρι καὶ τον Γότθο διοικητή βοθέριχο, ὅταν τοὺς ἔβαλαν νὰ ἀπαρνηθοῦν την ἑλληνικότητὰ τους καὶ νὰ ἀσπαστοῦν διὰ βίας τον Χριστιανισμό ἐνέργεια ποῦ δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ την ρήση του ἴδιου του Χρηστοῦ ποῦ εἰπέ <<ὁποῖος θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν >>. προσέξτε ,ὅτι δὲν τοὺς εἶπαν ἁπλά νὰ γίνουν Χριστιανοί . Τοὺς ζήτησαν νὰ ἀπαρνηθοῦν την Ἑλλάδα . μετὰ ἀπὸ αὐτὸ , ο <<θεοσεβέστατοs >> καὶ << μέγας >> Ἑβραῖος αὐτοκράτωρ Θεοδὀσιοσ διέταξε την μαζικὴ σφαγὴ 18.000 ἀμάχων Θεσσαλονικέων . Η πράξη αὐτὴ περνάει στὰ ψιλά , ἡ καὶ πουθενὰ στὴ σύγχρονη διδασκόμενη Ἱστορία.

8) 393 μ.χ. Ο << θεοσεβέστατοs >> Θεοδόσιοs βρίσκει εὐκαιρία καὶ καταργεῖ τοῦς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες με την δικαιολογία ὅτι εἶχαν γίνει ἀντικείμενο ἐμπορικῆς ἐκμετάλλευσης . Ἐνῶ σήμερα εεεε !!!
9) 393 Π.Χ. Ο <<θεοσεβεστατοσ >> θεοδόσιοσ , βρίσκει εὐκαιρία καὶ στέλνει ἀντιπροσωπεία στοὺς Δελφούς γιὰ νὰ πάρει χρησμὸ ποὺ νὰ του λέει ὅπως καὶ στὸν Ἰουλιανό , ὅτι ὁ Ἀπόλλων ἔφυγε. Πῆρε λιπὸν τὸν ἐξῆς χρησμὸ <<ΕΣΘ' ΗΜΑΡ ΟΤΕ ΦΟΙΒΟΣ ΠΑΛΙΝ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΣΑΕΙ ΕΣΤΑΙ >> <<Ὑπάρχει μέρα ποῦ ὁ Φοῖβος πάλι θὰ ἔρθη καὶ γιὰ πάντα θὰ εἶναι >>.