Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2022

Ὁ Γιαχβὲ καὶ οἱ 'Ἑλληνες


Ὁ Γιαχβὲ καὶ οἱ 'Ἑλληνες


Ἡ Συρρίκνωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὸ Βδέλυγμα τοῦ Γιαχβέ

«Ὄλβιος ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχεν μάθησιν»
Ἐλεγε ὁ μεγάλος ἱστορικὸς τῆς ἀρχαιότητος Θουκυδίδης καὶ τὸ ἐρώτημα ποὺ γεννᾷται εἶναι γιατί ἔδινε τόση μεγάλη σημασία στὴν μάθηση καὶ γνώση τῆς ἱστορίας γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἀπάντηση εἶναι διότι ἡ ἱστορικὴ γνώση εἶναι ἡ ἐμπειρία τοῦ λαοῦ στὸν ὁποῖο ἀναφέρεται καὶ περιλαμβάνει ὄχι μόνον τὰ μεγαλουργήματα τῶν προγενεστέρων γενεῶν ἀλλὰ καὶ τὰ λάθη ὥστε οἱ νεότερες γενεὲς νὰ ἐπαναλάβουν τίς ἐποποιίες καὶ τὰ μεγαλουργήματα τῶν προγόνων τοὺς τὰ ὁποῖα θὰ τοὺς ὁδηγήσουν σὲ πρόοδο καὶ εὐημερία ἀλλὰ καὶ νὰ ἀποφεύγουν τὰ λάθη τους.

Συνεπῶς ἡ ἀληθινὴ ἱστορικὴ γνώση εἶναι μιὰ ὑπέρτατη γνώση γιὰ τίς μέλλουσες γενιὲς ἑνὸς λαοῦ γιατί, ἐπαναλαμβάνω καὶ μάλιστα μὲ ἔμφαση, περιλαμβάνει ὅλη τὴν πεῖρα τῶν προγόνων του καὶ αὐτὴ ἡ πεῖρα ἐνισχύσει τὸ φρόνημα τοῦ λαοῦ ὄχι μόνον γιὰ νὰ ἐπαναλάβουμε τίς ἐποποιίες τῶν προγόνων μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μᾶς προστατεύσει ὥστε νὰ μὴν ἐπαναλάβουμε τὰ ἴδια σφάλματα, διότι ἡ ἔκφραση «ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνετε» εἶναι μιὰ πραγματικότητα τὴν ὁποία κανεὶς λογικὸς ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσει. Πέραν αὐτοῦ λαὸς ποὺ ἀγνοεῖ τὴν ἱστορία του εἶναι οὐσιαστικὰ ἀποκομμένος ἀπὸ τίς ρίζες του γιατί οἱ ρίζες του κάθε λαοῦ εἶναι οἱ πρόγονοί του καὶ λαὸς ἀποκομμένος ἀπὸ τίς ρίζες του δὲν ἔχει ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ δὲν ἔχει μέλλον.

Εἰδικότερα γιά μας τοὺς Ἕλληνες τώρα σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ κλονίζονται ἰδανικά, ἀντιλήψεις καὶ ἀξίες ἐμπρὸς στὸν ὀλετῆρα τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ ὁμογενοποίησες εἶναι θέμα ἐθνικὸ ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ συμφέρον νὰ μάθουμε ἐπιτέλους τὴν πραγματική μας ἱστορία, γιατί ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, λαὸς φύσει ἐρευνητικός, φιλομαθὴς καὶ συνάμα διεκδικητικὸς ὅταν θίγονται τὰ ἐθνικὰ καὶ πάτρια συμφέροντά του. Ὁ Ἕλληνας μεγαλούργησε κατὰ τὴν ἀρχαία ἐποχὴ καὶ διέδωσε τὰ ἰδανικά του καὶ τίς ἀξίες του στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης.

Ὁ Ἕλληνας μὲ στρατιωτικὴ ἀρετὴ ἀλλὰ καὶ μὲ ἀνοικτοὺς πνευματικοὺς ὁρίζοντες χάραξε δική του πορεία μὲ βήματα σταθερὰ καὶ γοργὰ καὶ συνέβαλε στὴν ἐξελικτικὴ πορεία τῆς ἀνθρωπότητας. Ὁ Ἕλληνας τῆς ἀρχαιότητος στιβαρὸς καὶ ἄξιος πολεμιστὴς ἀλλὰ ταυτόχρονα φιλόσοφος δίδαξε τοὺς λαοὺς τῆς ὑφηλίου μὲ τὸν ἀνυπέρβλητο πολιτισμό του τί σημαίνει ἐλευθερία, δικαιοσύνη, ἀνδρεία, φιλοπατρία, ἐπιστημονικὴ πρόοδος, φιλοσοφικὸς στοχασμὸς καὶ τόσες ἄλλες ἀξίες ποὺ θεμελίωσαν τὴν ἰδεολογικὴ ταυτότητα τοῦ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς πολιτισμένου σήμερα κόσμου. Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὁ Τσόρτσιλ κατὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ἔλεγε «Ἀπὸ σήμερα δὲν θὰ λέμε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σὰν ἥρωες ἀλλὰ ὅτι οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες!»

Γνωρίζουμε(;) ἐμεῖς οἱ ἀπόγονοί τους ποῖοι καὶ γιατί κατέστρεψαν αὐτὸν τὸν ὑπέροχο πολιτισμὸ ὥστε σήμερα ἀπὸ τὰ 82 ἔργα τοῦ Αἰσχύλου ἔχουμε μόνο τὰ 7, ἀπὸ τὰ 92 ἔργα τοῦ Εὐριπίδη μόνο τὰ 18, ἀπὸ τὰ 123 τοῦ Σοφοκλῆ μόνο τὰ 7 ἐνῶ τὰ ὑπόλοιπα χάθηκαν δια παντὸς ὡς ἐπίσης Ἕλληνες φιλόσοφοι, ποιητές, τραγωδοί, ἐπιστήμονες ἔχουν μείνει στὴν ἱστορία μόνο ἀπὸ τὰ ὀνόματα τοὺς καὶ μικρὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὰ γραπτά τους ποὺ ἐμπεριέχονται σὲ ἄλλα κείμενα, ἐνῶ δεκάδες ἄλλοι συγγραφεῖς ἔχουν χαθεῖ ἀκόμα καὶ τὰ ὀνόματά τους γιὰ πάντα μαζὶ μὲ τὰ ἔργα τους; Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ διευκρινιστεῖ ὅτι τὸ ἐρευνητικὸ πνεῦμα τῶν Ἑλλήνων προγόνων μας καθὼς καὶ ἡ φιλομάθεια τοὺς ἦταν αὐτὴ ποὺ εἶχε δημιουργήσει τεράστιο ὄγκο συγγραφικοῦ ἔργου ποὺ βρισκόταν τόσο σὲ δημόσιες ὅσο καὶ σὲ ἰδιωτικὲς βιβλιοθῆκες ὥστε νὰ ἔχουμε τὴν ἀναφορὰ ὅτι στὴν βιβλιοθήκη τῆς Ἀλεξάνδρειας ὑπῆρχαν 700.000 συγγράμματα τὰ ὁποῖα καταστράφηκαν γιὰ πάντα.
Ποῖοι καὶ γιατί τὰ κατέστρεψαν;

Γνωρίζουμε τὴν ἀλήθεια, ὅπως αὐτὴ διασώθηκε μέσα ἀπὸ κείμενα καὶ ἱστορικὲς πηγές, ποῖοι ἦταν οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ τὰ φρικτὰ ἐγκλήματα ποὺ διαπράχθηκαν σὲ βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὰ ὁποῖα ὁδήγησαν ἀκόμα καὶ σὲ ἀπώλεια Ἑλληνικῶν πληθυσμῶν ὥστε ὁ Ἑλληνισμὸς νὰ γνωρίσει μεγάλη συρρίκνωση; Βλέπουμε καὶ θαυμάζουμε στοὺς ἀρχαιολογικοὺς χώρους ἐρείπια περικαλλῶν ναῶν, βλέπουμε στὰ μουσεῖα ἀγάλματα ἀκρωτηριασμένα ἢ θραύσματα αὐτῶν καὶ κάποια ἐλάχιστα πλήρη ἀγάλματα ποὺ στὴν θέα τους πραγματικὰ ἀγάλλεται ἡ ψυχὴ μᾶς ἀπό το κάλος καὶ τὴν τελειότητά τους ἀλλὰ ποῖοι καὶ γιατί τὰ κατάντησαν ἔτσι;

Μαθαίνουμε γιὰ τίς πολεμικές τους ἀρετὲς τῶν Ἑλλήνων στοὺς πολέμους κατὰ τῶν Περσῶν, μαθαίνουμε γιὰ τὰ κατορθώματα τῶν προγόνων μας οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Ἀλεξάνδρου δημιούργησαν μιὰ αὐτοκρατορία καὶ στὶς χῶρες ποὺ κατέκτησαν ἵδρυσαν περὶ τίς 280 ἑλληνικὲς πόλεις οἱ ὁποῖες ἀνθοῦσαν στὸ ἐμπόριο, στὶς τέχνες καὶ στὶς ἐπιστῆμες καὶ αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν πολιτιστικὴ ἐπέκταση τῶν Ἑλλήνων καὶ πέραν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας στὴν Συρία, στὴν Παλαιστίνη, στὴν Μεσοποταμία καὶ στὴν Αἴγυπτο. Σήμερα ἀπὸ αὐτὲς τίς πόλεις ἐλάχιστες σώζονται (π.χ. ἡ Ἀλεξάνδρεια στὴν Αἴγυπτο) μὲ ἐλάχιστους Ἕλληνες, ὅμως γνωρίζουμε πὼς καὶ γιατί χάθηκε αὐτὸς ὁ ἑλληνισμός;

Μαθαίνουμε γιὰ τὴν κατάκτηση ὁλόκληρου τοῦ Ἑλληνικοῦ κόσμου ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους, μαθαίνουμε ὅτι «κατακτήσαμε» πολιτιστικὰ τὸν Ρωμαῖο κατακτητὴ καὶ ὅτι ἡ Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία ἔγινε Ἑλληνικὴ Αὐτοκρατορία μὲ τὴν ἐπωνυμία Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία καὶ ἀγνοοῦμε ὅτι α) ἡ ὀνομασία «Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία» δόθηκε τον 17ον αἰῶνα δηλαδὴ τρεῖς αἰῶνες μετὰ τὴν ὁριστική της κατάρρευση, ἀπὸ τοὺς τότε Εὐρωπαίους ἱστορικούς· λόγῳ τοῦ ἀκραίου θεοκρατικοῦ καὶ καταπιεστικοῦ της χαρακτῆρα της πρὸς τοὺς λαοὺς ποὺ εἶχε ὑπὸ τὴν κατοχή της καὶ β) ὅτι ὅλοι οἱ Αὐτοκράτορες τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἠ «Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας» ὑπέγραφαν ὡς Ρωμαῖοι Αὐτοκράτορες παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ γλῶσσα ποὺ χρησιμοποιοῦσαν μετὰ ἀπὸ κάποια περίοδο ἦταν ἡ ἑλληνικὴ ἑπομένως οὐδέποτε ὑπῆρξε ἑλληνικὴ διοίκησηαυτής τῆς αὐτοκρατορίας.

Ἄς δοῦμε ὅμως τὰ γεγονότα καὶ ἂς κρίνουμε. Ἄς μάθουμε ἐπιτέλους τὴν ἀλήθεια,ὅσο σκληρὴ καὶ ἂν εἶναι καὶ ἂς ἔχουμε τὸ θάρρος καὶ τὴν εὐθυκρισία ὡς ἀρωγοὺς στὴν ἀναζήτηση τῆς ταυτότητός μας ὡς Ἕλληνες καὶ ὡς Ἄνθρωποι. Ἔτσι θὰ ἐξετάσουμε τὰ γεγονότα κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ρωμαϊκῆς κατοχῆς.

ΤΗΝ Ρωμαϊκη ΚΑΤΟΧΗ τὴν διακρίνουμε σὲ δυὸ περιόδους, τὴν πρώτη μέχρι τὸν Κωνσταντῖνο τον Α' (324 μ.κ.ε.) τὴν δεύτερη ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο τον Α' μέχρι τὴν ἅλωση τῆς Πόλης (1453 μ.κ.ε.) καὶ αὐτὸ διότι ἀπὸ τὴν ἄνοδο στὸν θρόνο τοῦ Κωνσταντίνου ἡ συμπεριφορὰ τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων ἔναντι τῶν Ἑλλήνων ἀντιστράφηκε.


Πρώτη περίοδος ρωμαϊκῆς κατοχῆς

Κατὰ τὴν πρώτη περίοδο (μέχρι τὸ 324 μ.κ.ε.) ὁ Ἑλληνισμὸς ὑφίσταται ἀρχικὰ μιὰ καθοδικὴ πορεία ἀλλὰ γρήγορα κατορθώνει νὰ ἀναλάμψει καὶ νὰ κατακτήσει πολιτιστικὰ τοὺς κατακτητές του καὶ αὐτὸ ἔγινε γιατί οἱ Ρωμαῖοι ἦταν φιλοπρόοδοι καὶ ὄχι μόνον υἱοθέτησαν πρόθυμα τὰ ἐπιτεύγματα τῶν Ἑλλήνων ἀλλὰ καὶ τὰ προήγαγαν. Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴν οἱ Ρωμαῖοι, υἱοθέτησαν τίς τέχνες καὶ τίς ἐπιστῆμες ποὺ εἰσήγαγαν ἀπὸ τοὺς κατακτημένους τους Ἕλληνες, μελετοῦσαν καὶ ἐναρμονίστηκαν μὲ τὸν ἑλληνικὸ φιλοσοφικὸ στοχασμὸ ἀκόμα καὶ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα υἱοθέτησαν τὴν ὁποία εἶχαν ὡς γλῶσσα τῆς ἐπιστήμης, τῆς λογοτεχνίας καὶ τῆς φιλοσοφίας μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὁμιλεῖται σὲ ὅλη τὴν Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἐπίσημη γλῶσσα τῆς διοίκησης ἦταν ἡ λατινικὴ γλώσσακαι μάλιστα πολλοὶ Ρωμαῖοι ἔγραφαν στὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα ὅπως ὁ Αὐτοκράτορας Μάρκος Αὐρήλιος καὶ ἀργότερα, ὁ Μ. Ἰουλιανός.


Στὴν Μ. Ἀσία, τὴν Παλαιστίνη καὶ στὴν Μεσοποταμία, ὑπῆρχαν περὶ τίς 280 Ἑλληνικὲς πόλεις μὲ μικτοὺς πληθυσμοὺς ὅπου οἱ κάτοικοι, Ἕλληνες καὶ μή, μιλοῦσαν ἑλληνικὰ καὶ ἀκολουθοῦσαν τὴν Ἑλληνικὴ παράδοση παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ διοίκηση ἦταν ρωμαϊκή. Αὐτὴν τὴν ἑλληνίζουσα αὐτοκρατορία παρέλαβε ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ὅταν κατέλαβε τὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο.

Δευτέρα περίοδος ρωμαϊκῆς κατοχῆς

Ἡ δεύτερη περίοδος ἀρχίζει μὲ ἐνθρόνιση στὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο τοῦ λεγόμενου "Μέγα" καὶ "ἅγιου" καὶ ἰσαπόστολου Κωνσταντίνου. Μιὰ ἀπὸ τίς πρῶτες πράξεις τοῦ Κωνσταντίνου του Α' (324-337) ἦταν ἡ μεταφορὰ τῆς πρωτεύουσας τοῦ κράτους στὴν Ἑλληνικὴ πόλη Βυζάντιο, τὴν ὁποία μετονόμασε σὲ Νέα Ρώμη καὶ τὴν στόλισε μὲ ἔργα τέχνης ποὺ ἀπόσπασε βιαίως ἀπὸ ἑλληνικοὺς ναούς. Θὰ περίμενε κανεὶς ἡ μεταφορὰ τῆς πρωτεύουσας τῆς αὐτοκρατορίας μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἑλληνισμοῦ νὰ συντελέσει στὸν πλήρη ἐξελληνισμὸ τῆς αὐτοκρατορίας, ὅμως στὴν πράξη συνέβῃ τὸ ἀντίθετο διότι ἀρχίζει ἡ συστηματικὴ καταστροφὴ τῶν ναῶν τῶν Ἑλλήνων ὅπου στὴν θέση τους κτίζονται ἐκκλησίες ἐνῶ οἱ ἱερεῖς θανατώνονται μὲ βασανιστήρια.


ΔΕΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ


Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴν ἀποκεφαλίζεται ὁ νεοπλατωνικὸς φιλόσοφος Σώπατρος ὁ ὁποῖος οὕτῳ ὑπῆρξε ὁ πρωτομάρτυρας τοῦ ἑλληνισμοῦ. Μετὰ θάνατον ὁ Κωνσταντῖνος καὶ παρὰ τὸ ἐγκληματικό του παρελθὸν (μεταξὺ τῶν ἄλλων θανάτωσε τὴν σύζυγό του Φαύστα μέσα καζάνι μὲ βραστὸ νερό), ἀνακηρύσσεται ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο "Μέγας" καὶ "Ἅγιος" καὶ ἰσαπόστολος.

Ὁ Κωνστάντιος (337-361), ποὺ διαδέχθηκε τὸν Κωνσταντῖνο τον Α', ὑπῆρξε ἀκόμα σκληρότερος. Μία ἀπὸ τίς πρῶτες ἐνέργειες τοῦ Κωνστάντιου εἶναι νὰ θέσῃ ἐκτὸς νόμου τὸ «ἑλληνίζειν» δηλαδὴ τὴν ἐνασχόληση μὲ τίς ἐπιστῆμες, τίς τέχνες καὶ τὴν φιλοσοφία. Ὁ Κωνστάντιος θὰ μείνει στὴν ἱστορία ὡς ἐκεῖνος ποὺ (κατὰ τὸν Λιβάνιο) «ἱερὰ καὶ νεώ τους μὲν ἔκλεισε, τοὺς δὲ κατέσκαψε τοὺς δὲ βεβήλους ἀποφήνας πόρνοις ἐνοικεῖν ἔδωκεν» (31) δηλαδὴ τὰ μὲν ἱερὰ τῶν Ἑλλήνων κατέσκαψε τοὺς δὲ ναοὺς τοὺς ἔδωσε σὲ πόρνες νὰ ἐνοικοῦν.

Ἀπὸ τὸ 354 ἀρχίζουν οἱ πρῶτες πυρπολήσεις βιβλιοθηκῶν σὲ πολλὲς πόλεις τῆς αὐτοκρατορίας καὶ περίπου αὐτὸ θὰ διαρκέσει ἐπὶ 1000 περίπου χρόνια. Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴν θὰ καοῦν στὴν πυρὰ ἀνυπολόγιστος ἀριθμὸς ἑλληνικῶν βιβλίων φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, ἱστορίας, γεωγραφίας, ποιητικὲς συλλογὲς καὶ κυρίως ἐπιστημονικὰ βιβλία μαθηματικῶν κλπ τὰ ὁποῖα γιὰ τὸν ἐξαιρετικὰ χαμηλοῦ πνευματικοῦ ἐπιπέδου ὄχλο ἀποτελοῦσαν (ἰδιαίτερα τὰ μαθηματικὰ) κείμενα μαγείας καὶ προϊόντα τῆς ἑλληνικῆς «μωρίας».


Ἡ καταστροφὴ τῆς ἑλληνικῆς γραμματεῖς εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα κατὰ τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς πνευματικῆς καὶ τεχνολογικῆς προόδου τῆς ἀνθρωπότητος. Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῶν τῶν πράξεων φαίνεται σήμερα ἀφοῦ ἀπὸ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ γραμματεία διεσώθει, ὅπως ὑπολογίζεται, λιγότερο ἀπὸ τὸν 1% αὐτῆς. Αὐτὴ ἡ τακτικὴ τῆς πυρπολήσεως βιβλιοθηκῶν μὲ ἔργα ποὺ ἀναφέρονται στὴν ἑλληνικὴ παράδοση καὶ φιλοσοφία συνεχίζεται ἀκόμα καὶ σήμερα μὲ τὴν πυρπόληση βιβλιοπωλείων ποὺ πωλοῦν κατὰ κύριο λόγο βιβλία τῆς ἑλληνικῆς γραμματείας καὶ βιβλία ποὺ ἀφοροῦν τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ ἀπὸ τοὺς λεγόμενους «ἀντιεξουσιαστὲς» οἱ ὁποῖοι οὐδέποτε ἔκαψαν βιβλιοπωλεῖα μὲ χριστιανικὲς καὶ ἑβραϊκὲς ἐκδόσεις.

Οἱ ἴδιοι «ἀντιεξουσιαστὲς» βεβήλωσαν τὸ ἄγαλμα τοῦ ὑμνητῆ τῆς ἐλευθερίας Ρήγα Φεραίου ἐνῶ τὸ ἄγαλμα τοῦ Πατριάρχη Γρηγορίου τοῦ Ε' ποὺ βρίσκεται δίπλα τὸ ἄφησαν ἀνέγγιχτο. Τότε (τὸν χριστιανικὸ μεσαίων) τὸ ἱερατεῖο τῆς ὀρθοδοξίας καὶ ὁ ὄχλος (παρακινούμενος ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο) χαρακτήριζαν τοὺς Ἕλληνες «εἰδωλολάτρες, μιαροὺς κλπ» καὶ ὁ ὄχλος (ὑποκινούμενος ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο) ἐπιτίθετο κατὰ τῶν ἱερῶν των Ἑλλήνων καὶ τὰ κατέστρεφε τώρα οἱ λεγόμενοι «ἀντιεξουσιαστὲς» χαρακτηρίζουν τοὺς Ἕλληνες «φασίστες καὶ ρατσιστὲς» καὶ ἐπιτίθενται κατὰ βιβλιοπωλείων μὲ ἐκδόσεις Ἑλλήνων. Ποῖοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ ὑποκινοῦν τώρα τοὺς «ἀντιεξουσιαστές»;


Τότε (τὸν χριστιανικὸ μεσαίων) ἡ πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ κράτους (αὐτοκράτορες) παρακινούμενοι ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο συνέτασσαν νόμους μὲ τοὺς ὁποίους διέτασσαν τὴν ἐξόντωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ τώρα ἡ πολιτικὴ ἡγεσία ἀφήνει ἀνέγγιχτους τοὺς «ἀντιεξουσιαστές»! Μήπως ἡ πολιτικὴ ἡγεσία γνωρίζει ποῖοι κρύβονται καὶ καθοδηγοῦν τους «ἀντιεξουσιαστὲς καὶ δὲν θέλει νὰ τοὺς θίξει»;

Τὰ μεγάλα ἐρωτήματα!

Ὁ Μέγας Ἰουλιανὸς (361-363), ποὺ διαδέχεται τὸν Κωνστάντιο, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶχε βαπτισθεῖ μὲ τὴν βία χριστιανός, διατάξει ὅπως παύσει κάθε εἶδος διωγμὸς κατὰ τῶν ἐθνικῶν. Θεσμοθετεῖ ἀπόλυτη ἀνεξιθρησκία καὶ ἐπιδιορθώνει ὅσους ἀπὸ τοὺς ἑλληνικοὺς ναοὺς δὲν εἶχαν ὁλοκληρωτικὰ καταστραφεῖ ἀπὸ τοὺς χριστιανούς. Θέλοντας κάθε ἄνθρωπος νὰ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ἀκολουθεῖ ἐλεύθερα τὸ θρησκευτικό του μονοπάτι ἐπιδιώκει ἀκόμα καὶ τὴν ἀναστήλωση τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντα. Ὁ Ἰουλιανὸς τὸ 363 δολοφονεῖται πισώπλατα, κατὰ τὸν χρονικογράφο Μαλάλα, ἀπὸ τὸν Μερκούριο ὁ ὁποῖος ἀμέσως ἀνακηρύσσεται ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο «ἅγιος» ἐνῶ ὁ Ἰουλιανὸς «παραβάτης».


Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴν καὶ ἰδίως ἀπὸ τοὺς ἑπόμενους αὐτοκράτορες Θεοδόσιο τὸν Α', Ἀρκάδιο καὶ Ἰουστινιανὸ ἔλαβαν χώρα οἱ μεγάλες διώξεις τῶν Ἑλλήνων. Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ γίνει μιὰ διευκρίνιση: τὴν περίοδο αὐτὴν ὅταν ἔλεγαν «Ἕλληνες» ἐννοοῦσαν τους μετέχοντας τῆς ἑλληνικῆς παιδείας καὶ συνεπῶς τοῦ ἐλεύθερου φιλοσοφικοῦ στοχασμοῦ, Ἕλληνες διότι οἱ Ἕλληνες ποὺ ἀσπάσθηκαν τὸν χριστιανισμὸ ἀπεκδύθηκαν τὸν χαρακτηρισμό τους ὡς Ἕλληνες, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁμιλοῦσαν ἑλληνικὰ καὶ πολλοὶ εἶχαν ἑλληνικὴ καταγωγὴ ἀλλὰ χαρακτήριζαν τοὺς ἑαυτούς τους ἁπλῶς ὡς χριστιανοὺς καὶ Ρωμαίους (ἢ Ρωμιοὺς) καὶ αὐτὸ συνεχίσθηκε μέχρι τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ὅπου π.χ. ὁ Γεώργιος Σχολάριος, ὁ μετέπειτα οἰκουμενικὸς πατριάρχης Γεννάδιος, διακηρύσσει ὅτι «ἂν καὶ ὁμιλῶ ἑλληνικὰ δὲν εἶμαι Ἕλλην... ἂν μὲ ρωτήσει κάποιος τί εἶμαι θὰ τοῦ ἀπαντήσω ὅτι εἶμαι χριστιανὸς» καὶ ὁ ἴδιος προτρέπει «τοὺς γοὺν δυσσεβεὶς καὶ ἀλάστορας (δηλ. καταραμένους) Ἑλληνιστὰς ... πυρὶ καὶ σιδήρῳ καὶ ὕδατι καὶ παντὶς τρόποις ἐξαγάρετε τῆς παρούσης ζωῆς...» ἐπίσης προτρέπει «ράβδιζε, εἶργε (δηλ. φυλάκιζε), εἶτα γλῶσσαν ἀφαιρεῖ, εἶτα χεῖρα ἀπότεμνε, κι ἂν καὶ οὕτως μένῃ κακός, θαλάσσης πέμπε βυθῷ» (30).


Ὁ Θεοδόσιος ὁ Α' (379-395) μὲ διάταγμα ποὺ ἐξέδωσε στὶς 27 Φεβρουαρίου τοῦ 380 στὴν Θεσσαλονίκη ὁρίζει ἐπίσημη καὶ μοναδικὴ θρησκεία τοῦ κράτους τὸν χριστιανισμὸ καὶ κηρύσσει ἐκτὸς νόμου κάθε ἄλλη λατρεία. Ὅποιος δὲν εἶναι χριστιανὸς χαρακτηρίζεται «ὡς σιχαμερός, αἱρετικός, μωρὸς καὶ τυφλὸς καὶ ἀπειλεῖται μὲ ἐπουράνια καὶ ἐπὶ γῆς τιμωρία» (βλέπε Κῶδιξ Θεοδοσίου). Τὸ 390 ὁ πατριάρχης Ἀλεξάνδρειας Θεόφιλος ἐξαπολύει μέγα διωγμὸ κατὰ τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Ἐθνικῶν τῆς περιοχῆς. Καταστρέφει σχεδὸν ὅλους τοὺς μὴ χριστιανικοὺς ναοὺς τῆς Ἀλεξάνδρειας Ἐπακολουθεῖ νέα ἐξέγερση τῶν Ἐθνικῶν ἡ ὁποία καταπνίγεται στὸ αἷμα καὶ τὸ Σεράπειο καὶ ἡ βιβλιοθήκη τῆς Ἀλεξάνδρειας καίγονται.

Τὸ 392 ὁ Θεοδόσιος ὁ Α' μὲ νέο ἔδικτο ἀπαγορεύει τὴν θρησκεία τοῦ Δωδεκαθέου καὶ κάθε μὴ χριστιανικὴ τελετὴ καὶ ἐπακολουθοῦν νέες σφαγὲς Ἑλλήνων ἐθνικῶν. Τὸ 394 ὁ Θεοδόσιος ἀπαγορεύει τοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες (39επ) ὡς «ἑλληνικὸ μίασμα», νομοθετεῖ τὴν καταστροφὴ τῶν ἑλληνικῶν ναῶν καὶ καταστρέφονται οἱ ναοὶ τῆς Ὀλυμπίας ἐνῶ ὁρίζει τὴν ἰουδαϊκὴ θρησκεία ὡς ἀνεκτὴ ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς καὶ ἀπαγορεύει κάθε καταστροφὴ Ἰουδαϊκῶν συναγωγῶν. Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ὁ Θεοδόσιος χαρακτηρίζεται στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία ὡς «Μέγας» καὶ «Ἅγιος».

Ὁ Ἀρκάδιος (395-408) μὲ δύο ἔδικτα τοῦ διατάζει ἀνηλεῆ διωγμὸ κατὰ Ἑλλήνων καὶ Ἐθνικῶν. Ὅμως ὁ κίνδυνος τῶν χριστιανῶν Γότθων ἀρχίζει νὰ ἀνησυχεῖ τὸν Ἀρκάδιο. Ὁ σύμβουλος τοῦ Ἀρκάδιου Ρουφίνος, συμβουλεύει τὸν ἀρχηγὸ τῶν Γότθων Ἀλάριχο νὰ στραφεῖ ἐναντίον τῆς Γῆς τῶν Ἑλλήνων διότι ἀμύθητα πλούτη του λέγει ὅτι κρύβονται μέσα στοὺς ἑλληνικοὺς ναοὺς καὶ στοὺς οἴκους τῶν Ἑλλήνων.

Οἱ Γότθοι τοῦ Ἀλάριχου (42) ἐπὶ τρία χρόνια (396-399) συνεπικουρούμενοι ἀπὸ πλῆθος μοναχῶν ἀρχίζουν τὴν ἰσοπέδωση τῶν ἑλληνικῶν πόλεων καὶ τὴν σφαγὴ τῶν Ἑλλήνων. Τὸ Δίων, ἡ Μεσσηνία, τὸ Ἄργος, ἡ Νεμέα, ἡ Λυκόσουρα, ἡ Σπάρτη, τὰ Μέγαρα, ἡ Κόρινθος καὶ ἄλλες ἑλληνικὲς πόλεις καταστρέφονται ὁλοκληρωτικά. Τὰ ἱερὰ τοῦ Διὸς στὴν Νεμέα, τὰ ἱερά της Ὀλυμπιάς, τὰ ἀρκαδικὰ ἱερά της Λυκόσουρας καὶ πλῆθος ἄλλων ἑλληνικῶν λατρευτικῶν κέντρων καταστρέφονται ὁλοκληρωτικὰ ἐνῶ οἱ ἱερεῖς τους σφάζονται ἢ καίγονται ζωντανοὶ ὅπως ὁ Ἰλάριος ἐνῶ οἱ αὐτοκρατορικὲς φρουρὲς παρακολουθοῦν ἀπαθέστατα.

Ὁ Ἀλάριχος γιὰ τὸ «θεάρεστο» ἔργο τῆς ἰσοπέδωσης τῆς Ἑλλάδος διορίζεται ἀπὸ τὸν Ἀρκάδιο διοικητὴς τῆς Ἰλλυρίας. Τὸ 396 μὲ ἔδικτο ὁρίζεται ὅτι ἡ ἐνασχόληση μὲ τίς ἐθνικὲς λατρεῖες ἀποτελεῖ πράξη ὕστατης προδοσίας καὶ τὸ 397 μὲ νέο ἔδικτο διατάζει τὸ περίφημο «Ἐς,Ἕς ἔδαφος φέρειν» γιὰ ὅλους τοὺς ἐναπομείναντες ναοὺς Ἑλλήνων Ἐθνικῶν. Οἱ ἀδιάκοπες διώξεις τῶν Ἑλλήνων μὲ διατάγματα τῶν διαφόρων χριστιανῶν αὐτοκρατόρων ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ Ἕλληνες ὅπως καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἐθνικοὶ ἐπέμεναν μὲ πεῖσμα στὶς πατρῶες τους ἀντιλήψεις ἐκτελῶντας ἀκόμα καὶ κρυφὰ καὶ μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους τίς ἱεροπραξίες τους.

Τὸ 408 αὐτοκράτωρ ἀναγορεύεται ὁ Θεοδόσιος ὁ Β' (408-450) ὁ ὁποῖος συνεχίζει τοὺς διωγμοὺς τῶν Ἑλλήνων. Ἡ περίοδος αὐτὴ σημαδεύεται ἀπὸ τρία σημαντικὰ γεγονότα γιὰ τὸν ἑλληνισμὸ ποὺ πρέπει νὰ ἀναφερθοῦν α) τὸ 415 ἔγινε ὁ μαρτυρικὸς θάνατος τῆς Μαθηματικοῦ καὶ φιλοσόφου Ὑπατίας ἀπὸ σωματοφύλακες τοῦ πατριαρχείου καὶ καλόγηρους τὴν ὁποία ἔγδαραν ζωντανὴ μὲ κοχύλια καὶ κατόπιν τῆς ἔσπασαν τὰ κόκαλα καὶ τὴν τεμάχισαν ὁ δὲ θεωρούμενος ἀπὸ πολλοὺς συγγραφεῖς ὡς ἠθικὸς αὐτουργὸς Πατριάρχης Κύριλλος (σ 262) ἀνακηρύχθηκε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία «Ἅγιος» β) 429 ὅπου ροπαλοφόροι μοναχοὶ καὶ αὐτοκρατορικοὶ στρατιῶτες γκρεμίζουν τὸ χρυσελεφάντινο ἄγαλμα τῆς Θεᾶς Ἀθηνᾶς στὸν Παρθενῶνα καὶ λαφυραγωγοῦν τὸ ἱερὸ καὶ παράλληλα διώκονται οἱ Ἕλληνες ἐθνικοὶ τῆς Ἀθήνας καὶ γ) ὁ Θεοδόσιος ὁ Β' διατάζει τὸ κάψιμο ὅλων τῶν μὴ χριστιανικῶν βιβλίων καὶ εἰδικότερα τοῦ νεοπλατωνικοῦ φιλοσόφου Πορφύριου ποὺ ὑπῆρξε μαθητὴς τοῦ Πλωτίνου.


Ἐπὶ αὐτοκρατόρων Μαρκιανοῦ καὶ Λέοντος του Α' (450-474) συνεχίζεται τὸ καταστροφικὸ ἔργο γιὰ ὅτι εἶχε ἀπομείνει ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ γραμματεία. Φιλόσοφοι καὶ ἐπιστήμονες μὲ τὴν κατηγορία ὅτι ἑλληνίζουν ἐκτελοῦνται ὅπως π.χ. ὁ Ζώσιμος, ὁ Ἰσίδωρος καὶ ὁ Σεβεριανὸς ἐνῶ στὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου ἐκτελοῦν βασανίζουν καὶ διαπομπεύουν πολλοὺς κρυφοὺς ἐθνικοὺς ἱερεῖς. Ἐπὶ αὐτοκράτορος Ζήνωνος (474-491), ἐκδηλώνεται ἐξέγερση τῶν Ἑλλήνων κατὰ τοῦ χριστιανικοῦ κατεστημένου μὲ ἡγέτες τὸν Λεόντιο, τὸν Ἴλλο καὶ τὸν ἀθηναῖο φιλόσοφό Παμπρέπιο, ὅμως παρὰ τὸν γενναῖο ἀγῶνα των ἡ ἐξέγερση καταστέλλεται μέσα σὲ 4 χρόνια καὶ οἱ ἐπαναστάτες θανατώνονται κατὰ χιλιάδες

Ἀκολουθεῖ ἡ Ἰουστινιάνειος Δυναστεία ἰδίως κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Ἰουστινιανοῦ ἢ Γιουτπράδα (527-565) κατὰ τὴν ὁποία συνεχίζονται δια πυρὸς καὶ βασανιστηρίων καὶ μὲ μεγαλύτερη ἔνταση οἱ διωγμοὶ τῶν Ἑλλήνων μὲ αἰτιολογικό την «τῶν ἀνοσιῶν καὶ μυσαρῶν Ἑλλήνων κατεχόμενοι πλάνη».). Ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ συντάσσεται ὁ περίφημος «Ἰουστινιάνειος κώδικας» μνημεῖο ἀνθελληνικοῦ παροξυσμοῦ καὶ καταργεῖ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες καὶ μέσα στὰ ἀντίποινα εἶναι ἡ ἀφαίρεση κτημάτων τῶν Ἑλλήνων τὰ ὁποῖα δίδονται στὴν ἐκκλησία.


Τὸ 529 ὁ Ἰουστινιανὸς κλείνει τὴν φιλοσοφικὴ σχολὴ τῶν Ἀθηνῶν καὶ δημεύει τὴν περιουσία της. Στὴν Κωνσταντινούπολη φυλακίζονται, βασανίζονται καὶ ἐκτελοῦνται γραμματικοί, ρήτορες, νομικοὶ καὶ λόγιοι μὲ τὴν κατηγορία ὅτι εἶναι «Ἕλληνες» διότι το Ἕλληνας σημαίνει πλέον τὸν μισερὸ εἰδωλολάτρη καὶ ἀποτελεῖ ὕβρη γιὰ ἕναν ἄνθρωπο νὰ ὀνομάζεται Ἕλληνας. Τέλος τὸ 562 νέος διωγμὸς τῶν Ἑλλήνων καὶ λοιπῶν ἐθνικῶν σὲ Ἀθήνα, Παλμήρα καὶ Κωνσταντινούπολη καὶ ὁ χρονικογράφος Ι. Μαλάλας στὸ ἔργο τοῦ «Χρονογραφία» γράφει χαρακτηριστικὰ ὅτι Ἕλληνες πιάστηκαν καὶ διαπομπεύθηκαν μέσα στὴν Κωνσταντινούπολη ταυτόχρονα μὲ τὸ κάψιμο ἑλληνικῶν βιβλίων καὶ εἰκόνων τῶν Θεῶν.

Ἐπὶ αὐτοκράτορος Τιβέριου (578-582), δὲν ὑπάρχουν πλέον ἐθνικοὶ Ἕλληνες οἱ ὁποῖοι νὰ δηλώνουν δημοσίως το Ἕλληνες καί το Ἐθνικοὶ ἀλλὰ οἱ ἐναπομείναντες πιστοὶ στὶς πατρῶες παραδόσεις κινοῦνται κρυφά. Ἔτσι τὴν περίοδο αὐτὴν ἑκατοντάδες κρυπτοεθνικοὶ ἐκτελοῦνται, παλουκώνονται, ἀποκεφαλίζονται καὶ σταυρώνονται ὅταν ἀποκαλυφθοῦν τὰ θρησκευτικά τους πιστεύω ὅπως π.χ. ὁ ὕπαρχος Ἀνατολῆς Ἀνατόλιος. Οἱ Ἕλληνες ἐθνικοὶ πλέον ἔχουν ἐξοντωθεῖ καὶ ἐπιζοῦν ὅσοι βαπτίστηκαν χριστιανοὶ καὶ ὅσοι εἶχαν τὰ οἰκονομικὰ μέσα μεταναστεύουν πρὸς τίς χῶρες τῆς κεντρικῆς Εὐρώπης.

Ἐπὶ αὐτοκράτορος Μαυρίκιου (582-602), συνεχίζονται οἱ διωγμοὶ κατὰ ὁποιουσδήποτε κριθεῖ ὕποπτος γιὰ ἐθνικὴ λατρεία καὶ μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες τὸν ὁδηγοῦν στὴν πυρὰ ἢ τὸν σταυρώνουν ἀφοῦ προηγουμένως τὸν βασανίσουν.


Ἀκολουθεῖ ἡ Ἡράκλειος δυναστεία (610-717) κατὰ τὴν ὁποία συνεχίζονται οἱ διωγμοί. Ὁ Ἡράκλειος ὑπῆρξε μεγάλος στρατηγός. Τὸ βάρος τῶν προσπαθειῶν του ἐπικεντρώθηκε στὴν ἀπόκρουση τῶν Ἀβάρων, τῶν Σλάβων καὶ κυρίως τῶν Περσῶν. Τὸ 627 μετὰ νικηφόρα ἑξαετῆ ἐκστρατεία κατὰ τῶν Περσῶν κατάφερε νὰ κλείσει εἰρήνη μὲ τοὺς Πέρσες οἱ ὁποῖοι ἐπέστρεψαν στοὺς Βυζαντινοὺς τὴν Συρἰα, τὴν Παλαιστίνη, τὴν Αἴγυπτο καὶ τὸν Τίμιο Σταυρό. Οἱ μακροχρόνιοι πόλεμοι μὲ τοὺς Πέρσες ἐξασθένησαν τόσο τὴν αὐτοκρατορία ὅσο καὶ τοὺς Πέρσες καὶ αὐτὸ διευκόλυνε τοὺς Ἄραβες ὥστε νὰ καταλάβουν εὔκολα τὴν Παλαιστίνη, τὴν Συρία καὶ τὴν Αἴγυπτο.

Ἐπίσης οἱ διώξεις ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο Βυζάντιο τῶν αἱρετικῶν κυρίως Νεστοριανῶν καὶ Μονοφυσιτῶν ποὺ ζοῦσαν στὶς περιοχὲς αὐτὲς τοὺς ὤθησαν νὰ συνεργαστοῦν μὲ τοὺς Πέρσες καὶ ἰδίως ἀργότερα μὲ τοὺς Ἄραβες, οἱ ὁποῖοι ἔδειχναν θρησκευτικὴ ἀνοχή, πρᾶγμα ποὺ εἶχε καταστρεπτικὲς συνέπειες γιὰ τὴν Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐκμεταλλεύτηκαν οἱ Ἄραβες καὶ εὔκολα ἀπέσπασαν ἀπὸ τοὺς Βυζαντινοὺς μόνον μὲ 27.000 ἄνδρες ἀρχικὰ μὲν τὴν Συρία, τὴν Παλαιστίνη καὶ τὴν Αἴγυπτο, ἀργότερα δὲ καὶ ἄλλες περιοχὲς ὅπου οἱ περισσότεροι κάτοικοι ἔγιναν μωαμεθανοί. Στὰ μετέπειτα χρόνια οἱ Ἄραβες ἐπεκτείνουν τίς κατακτήσεις τους καὶ φθάνουν νὰ πολιορκήσουν ἀκόμα καὶ τὴν Κωνσταντινούπολη. Πρὸς τὴν πλευρὰ τῆς Βαλκανικῆς χερσονήσου τὸ 679 οἱ Βούλγαροι καταλαμβάνουν τὴν Βάρνα, καθυποτάσσουν τίς γύρῳ,γύρω φυλὲς Σλάβων καὶ ἐγκαθίστανται ὁριστικὰ στὴν κάτω Μοισία.

Γενικότερα οἱ διώξεις τῶν Ἑλλήνων καὶ οἱ θρησκευτικὲς διενέξεις μέσα στοὺς κόλπους τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας ἦταν ἡ αἰτία νὰ καταστραφεῖ ὁ ἀκμάζων Ἑλληνισμὸς μὲ τοὺς θεσμούς του στὶς πόλεις κυρίως τῆς Συρίας καὶ τῆς Αἰγύπτου καὶ νὰ κυριαρχήσουν οἱ ἰθαγενεῖς λαοὶ τῶν περιοχῶν αὐτῶν ποὺ ζοῦσαν στὴν ὕπαιθρο, οἱ ὁποῖοι ἀντιτάχτηκαν στὸ Βυζαντινὸ κράτος καὶ τελικὰ προσχωρῆσαν στοὺς Ἄραβες μὲ τοὺς ὁποίους εἶχαν καὶ φυλετικὴ συγγένεια. Ἔτσι οἱ Ἕλληνες τῶν περισσοτέρων ἀπὸ τίς προαναφερθεῖσες 280 ἑλληνικὲς πόλεις χάθηκαν καὶ ὅσοι ἐπέζησαν καὶ ἄφησαν ἀπογόνους σήμερα λέγονται Ἰταλοί, Σύριοι, Παλαιστίνιοι, Πέρσες, Ἰορδανοί, Ἰρακινοί, Ἄραβες, Αἰγύπτιοι Τοῦρκοι κλπ ἀλλὰ δὲν γνωρίζουν πλέον ὅτι εἶναι Ἕλληνες.


Μέχρι καί την 11η ἑκατονταετηρίδα τὸ Βυζαντινὸ κράτος ἦταν ἀκόμη τὸ πλουσιότερο κράτος τῆς γῆς, καὶ μποροῦσε νὰ συγκροτήσει ἀξιόλογη δύναμη στρατοῦ καὶ ναυτικοῦ γιὰ νὰ προστατεύσει τὰ σύνορα, ὅμως, περὶ τὸ τέλος τῆς Μακεδονικῆς Δυναστείας, ἔχασε τὴν «Μεγάλη Ἑλλάδα» (δηλαδὴ τὴν κάτω Ἰταλία καὶ τὴν Σικελία).

Στὴν Βαλκανικὴ ἔχασε τίς βόρειες περιοχές. Κοντὰ στὸν Δούναβη ἐγκαθίστανται σλαβικὲς φυλὲς καὶ Βούλγαροι, οἱ Ἕλληνες περιορίζονται στὰ παράλια. Ἐπίσης σλαβικὲς φυλὲς προωθοῦνται νοτιότερα κατὰ καιροὺς σὲ περιοχὲς γύρω ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, στὴν Θεσσαλία, στὴν Ἤπειρο καὶ κατὰ τὰ μέσα τῆς 8ης ἑκατονταετηρίδας οἱ φυλὲς αὐτὲς καταλαμβάνουν σημαντικὲς περιοχὲς τῆς Πελοποννήσου.

Ἔτσι ἐνῶ στὶς βόρειες περιοχὲς οἱ Ἕλληνες περιορίσθηκαν στὶς παραλιακὲς περιοχὲς νοτιότερα, ἀπὸ τὴν Μακεδονία μέχρι τοῦ Ταινάρου ἀναγκάσθηκαν νὰ παραχώρηση στὶς σλαβικὲς φυλὲς ἀρκετὲς περιοχὲς τῆς ὑπαίθρου. Ἀλλὰ ἐδῶ ὁ ἑλληνικὸς πληθυσμὸς ἦταν πολυπληθέστερος καὶ ἐπικρατέστερος καὶ κατόρθωσε στὸ διάστημα ἀπό την 8η ἕως τὴν 14η ἑκατονταετηρίδα νὰ ἀφομοιώσει ἢ νὰ τίς ἐκδιώξει τίς σλαβικὲς αὐτὲς φυλές. Ἕκτος ἀπὸ τοὺς Σλάβους καὶ Βουλγάρους εἶχαν ἐγκατασταθεῖ κατά την 10η καὶ 11η ἑκατονταετηρίδα στὶς εὐρωπαϊκὲς περιοχὲς τῆς αὐτοκρατορίας Βλάχοι, Ἀλβανοί, Ἀρμένιοι, Σύριοι, Τοῦρκοι, Μαδραΐτες, ἀκόμη καὶ Ἰουδαῖοι.


Ἄλλο κακὸ αὐτῆς τῆς περιόδου ἦταν οἱ λεηλασίες τῶν παραλίων καὶ τῶν νησιῶν ἀπὸ τοὺς μωαμεθανοὺς πειρατές. Τὸ 896 πειρατὲς κατάσφαξαν ὅλους τους κατοίκους τῆς Δημητριάδος. Παρόμοιες καταστροφὲς δοκίμασαν τὰ νησιὰ Αἴγινα, Πάρος, Νάξος, Λέσβος. Τὸ ἔτος 904 πειρατὲς κατέλαβαν τὴν Θεσσαλονίκη, ἔσφαξαν πολλοὺς κατοίκους, λεηλάτησαν τὴν πόλη καὶ πῆραν μαζί τους στὴν αἰχμαλωσία 22.000 νέους.

Κατά την 7η ἑκατονταετηρίδα ἡ Αἴγυπτος καὶ ἡ Συρία καταλαμβάνονται ἀπὸ τοὺς Ἄραβες. Ὅλες οἱ μεγάλες πόλεις, ποὺ ἔκτισε ἐκεῖ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ οἱ διάδοχοι τοῦ χάνονται ὁριστικῶς, ἐξ αἰτίας κυρίως τῶν θρησκευτικῶν διενέξεων ὅπου οἱ Ὀρθόδοξοι στράφηκαν κατὰ τῶν Νεστοριανῶν, τῶν Μονοφυσιτῶν καὶ τῶν Παυλιανιτῶν. Μαζὶ μὲ τίς πόλεις χάνεται καὶ ὁ ἐκεῖ Ἑλληνισμός, ποὺ ἦταν σὲ μεγάλη ἀκμή. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ὑποχωρεῖ μπροστὰ στὴν ἀραβική. Οἱ Ἕλληνες αὐτοὶ εἶναι σήμερα Ἄραβες, Σύριοι, Πέρσες, Ἰορδανοί, κλπ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ζήτημα ἂν ὑπάρχουν σήμερα κάποιοι ποὺ θυμοῦνται ὅτι ἦσαν κάποτε Ἕλληνες.

Στὴν Μικρὰ Ἀσία ὁ ἑλληνικὸς πληθυσμὸς ἦταν πυκνότερος ἀλλὰ ὁ Ἑλληνισμὸς αὐτὸς ἀφανίσθηκε, γιατί στερήθηκε τίς παραδόσεις, τίς ἀναμνήσεις καὶ τὰ αἰσθήματα φιλοπατρίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ πέραν αὐτοῦ, λόγῳ τῶν διώξεων ἀπὸ τὸν κλῆρο ὅσων τολμοῦσαν νὰ αυτοπροσδιορἱστοὺν ὡς Ἕλληνες, ἀφοῦ δὲν τολμοῦσαν νὰ ποῦν ὅτι εἶναι Ἕλληνες καὶ ἔτσι ἔχασαν τὴν ἑλληνική τους συνείδηση. Ποῖοι φταῖνε γι αὐτό;

Κατὰ τίς ἑπόμενες ἑκατονταετίες ἡ αὐτοκρατορία συνεχῶς ἐξασθενεῖ καὶ ἀδυνατεῖ νὰ συγκρατήσει τὰ στίφη τῶν βαρβάρων ποὺ εἰσβάλουν ἀπὸ κάθε κατεύθυνση. Ἡ Ἰταλία κατακτήθηκε ἀπὸ τοὺς Φράγκους καὶ ἀργότερα Σαρακηνοὶ εἰσβάλουν καὶ κατακτοῦν τὴν Σικελία μὲ ἀποτέλεσμα μέρος ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ Ἕλληνες της Μεγάλη Ἑλλάδος νὰ χαθοῦν. Στὴν βαλκανικὴ χερσόνησο εἰσβάλουν Γότθοι, Ἄβαροι, Σλάβοι καὶ Βούλγαροι οἱ ὁποῖοι ἐπὶ αἰῶνες ἔσφαζαν, ἀφάνιζαν καὶ φεύγοντας ἔσερναν μαζί τους στὴν αἰχμαλωσία ἑλληνικοὺς πληθυσμοὺς μὲ ἀποτέλεσμα τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἑλληνισμοῦ τῆς βόρειας Βαλκανικῆς νὰ σφαγῇ ἢ νὰ ἀφομοιωθεῖ μὲ τοὺς εἰσβολεῖς.

Μιὰ ἀπὸ τίς συνέπειες αὐτῶν τῶν εἰσβολῶν καὶ τῆς καταστροφῆς τῶν Ἑλληνικῶν πληθυσμῶν τῆς Βαλκανικῆς χερσονήσου εἶναι τὸ λεγόμενο σήμερα μακεδονικὸ πρόβλημα. Στὴν Μικρὰ Ἀσία, στὴν Συρία, στὴν Μεσοποταμία, στὴν Παλαιστίνη καὶ στὴν Αἴγυπτο εἰσβάλουν Πέρσες, Ἄραβες καὶ ἀργότερα Τοῦρκοι ποὺ ἐγκαθίστανται ἐκεῖ καὶ ὅλες οἱ ἑλληνικὲς πόλεις καὶ οἱ ἐκεῖ Ἕλληνες σφάζονται ἢ ἀφομοιώνονται μὲ τὴν βία ἀπὸ τοὺς εἰσβολεῖς μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χαθοῦν ὁριστικὰ ὅλοι οἱ ἐκεῖ ἑλληνικοὶ πληθυσμοί.

Τέλος οἱ σταυροφορίες καὶ ἰδιαίτερα ἡ 4η σταυροφορία ὑπῆρξε καταστρεπτικὴ γιὰ τὴν Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία ἠ οποίας, δὲν εἶναι ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε, ὅτι τότε οὐσιαστικὰ καταλύθηκε. Μετά την 4η σταυροφορία καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Κών/πόλεως ἀπὸ τοὺς Λατίνους ἡ αὐτοκρατορία εἶχε τόσο πολὺ ἐξασθενήσει ὥστε τὸ 1453 ἔγινε ἡ τυπική της κατάλυση.

Μιὰ σημαντικὴ διαφορὰ μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν Θεῶν (ὅπως τους ἐννοοῦν οἱ Ἕλληνες) ἐκτὸς ἀπὸ τὴν τεραστία,τεραστίᾳ διαφορά,διαφορᾷ στὸ νοητικό, τὸ γνωστικὸ κλπ ἐπίπεδο, εἶναι ἡ ἀθανασία. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι θνητοὶ ἐνῶ οἱ Θεοὶ ἀθάνατοι. Οἱ ΘΕΟΙ, σύμφωνα μὲ τὴν ἑλληνικὴ θρησκεία, βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποκτήσουν τὴν γνώση, νὰ προοδεύσουν πνευματικὰ ὥστε νὰ ἀποκτήσουν κι αὐτοὶ τὴν ἀθανασία (δηλαδὴ νὰ γίνουν κι αὐτοὶ Θεοὶ) καὶ αὐτὸ γινότανε μέσῳ τῶν μυστηριακῶν σκηνωμάτων (Ἐλευσίνιων Μυστηρίων κλπ).

Ἀντίθετα ὁ Θεὸς τῶν βιβλικῶν θρησκειῶν (δηλαδὴ ὁ Γιαχβέ), θέλει τὸν ἄνθρωπο χωρὶς γνώση (δηλαδὴ σὲ κατάσταση ἀποκτηνώσεως). Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἔφαγε ἀπὸ τὸ «ξύλο» τῆς γνώσεως ὁ Γιαχβὲ εἶπε ὅτι μὲ τὴν ἀπόκτηση τῆς γνώσεως [ὁ ἄνθρωπος] ἔγινε σὰν αὐτὸν καί [φοβᾷται] ὅτι ἂν ἀκολούθως [ὁ ἄνθρωπος] φάγει καὶ ἀπὸ τὸ «ξύλο» τῆς ζωῆς δηλαδὴ τῆς ἀθανασίας θὰ ἀποκτήσει καὶ τὴν ἀθανασία! (Γεν. Γ' 22) Γι αὐτὸ τὸν ἐξεδίωξε ἀπὸ τὸν «παράδεισο» καὶ τὸν «καταδίκασε» νὰ ἐργάζεται, θεωρῶν ὅτι ἡ ἐργασία εἶναι καταδίκη κι ὄχι εὐλογία! Ἄς μᾶς προβληματίσει αὐτὴ ἡ διαφορά!

Ἡ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὸ 330 μ.κ.ε. μέχρι τὸ τέλος τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας γνωρίσαμε ἀφανισμὸ τόσο τοῦ 99% τῆς πολιτιστικῆς μας κληρονομίας ὅσο καὶ τῆς ὕπαρξής μας ὥστε σήμερα νὰ ἀποτελοῦμε χωρὶς ὑπερβολὴ περίπου τὸ 20% τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ σήμερα μὲ τὴν καθοδηγούμενη λαθρομετανάστευση κινδυνεύουμε μὲ ὁλοκληρωτικὴ ἐξαφάνιση. Αὐτὸ τὸ φοβερὸ ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑλλήνων προγόνων μας ἡ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ τὸ ἀγνοεῖ γιατί ἐσκεμμένα οἱ κρατοῦντες (ποὺ εἶναι διάδοχοι αὐτῶν ποὺ μᾶς κατάσφαξαν) τὸ κρύβουν.


Ὁ ὅρος «ἐβραιοχριστιανοὶ» ὀφείλεται στὸ ὅτι: α) τὸ σημαντικότερο μέρος τῆς «βίβλου» δηλαδὴ τοῦ ἱεροῦ βιβλίου τῶν χριστιανῶν· τὸ ἀποτελοῦν τὰ ἱερὰ βιβλία τῶν Ἑβραίων καὶ τὰ ὑπόλοιπα (καινὴ διαθήκη) εἶναι ἐξαρτημένα ἀπὸ τὰ ἱερὰ βιβλία τῶν Ἑβραίων γιατί παραπέμπουν σ' αὐτὰ καὶ συνεπῶς ὁ χριστιανισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ὡς θρησκεία χωρὶς τὰ ἱερὰ βιβλία τῶν Ἑβραίων δηλαδὴ εἶναι θρησκεία μέσα ἀπὸ τὴν θρησκεία τῶν Ἑβραίων, β) ὁ κύριος πρωταγωνιστὴς τοῦ ἔργου τοῦ χριστιανισμοῦ· ὁ Ἰησοῦς ἢ Γιαχβὲ ἢ Ἰεχωβὰς ἦταν Ἑβραῖος καὶ θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ὡς ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας τῶν Ἑβραίων καὶ γ) ὁ Γιαχβὲ Ἰησοῦς ἔλεγε ὅτι δὲν ἦλθε νὰ καταργήσει τὴν ἑβραϊκὴ θρησκεία ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν συμπληρώσει. Ἑπομένως ὁ χριστιανισμὸς εἶναι ἡ «συμπληρωμένη» ἑβραϊκὴ θρησκεία. Τώρα τί δουλειὰ ἔχει ὁ ΕΛΛΗΝΑΣ μὲ τὰ Ἑβραϊκὰ δρώμενα (σωστὰ ἢ λάθος μας εἶναι ἀδιάφορο) μόνο τὸ σάπιο μυαλὸ ἑνὸς χριστιανοῦ μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει, ἄλλωστε εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ ΛΟΓΙΚΗ εἶναι ἀποῦσα στὶς θεολογικὲς ὑποθέσεις!!!


Τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα εἶναι ἔμφυτο στὸν ἄνθρωπο. Ὅταν αὐτὸ τὸ συναίσθημα γίνεται καταλύτης γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀλλὰ καὶ κοινωνικὴ ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου, τότε μποροῦμε μὲ βεβαιότητα νὰ ἰσχυριστοῦμε, ὅτι ἡ συγκεκριμένη θρησκεία ποὺ γεμίζει αὐτὸ τὸ ἔμφυτο συναίσθημα ἀποτελεῖ θρησκεία ποὺ συντελεῖ στὴν πρόοδο τῆς ἀνθρωπότητας. Ὅταν ὅμως μιὰ θρησκεία ἀπὸ τὴν μιὰ δημιουργεῖ οὐσιαστικὰ ἀνελεύθερα καὶ καταπιεσμένα πνευματικὰ καὶ ὄχι μόνο ἄτομα καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀποτελεῖ τὸ ὄχημα γιὰ ὁμάδες ἀνθρώπων νὰ ἐπιβουλεύονται καὶ νὰ ἐκμεταλλεύονται μὲ τὸ χείριστο τρόπο τὸν λαό, πατῶντας πάνω ἀκριβῶς σὲ αὐτὸ τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα, τότε ἡ συγκεκριμένη θρησκεία εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ τὴν δημιουργηθεῖσα πνευματικὴ ἀναπηρία τῆς ἀνθρωπότητας. Καὶ ὄχι ἀκριβῶς ὑπεύθυνη ἀλλὰ συνυπεύθυνη γιατί ὁ κάθε ἄνθρωπος ὀφείλει, σὰν μιὰ πνευματική, σωματικὴ καὶ ὁλοκληρωμένη ὀντότητα ποὺ εἶναι, νὰ προσπαθεῖ συνέχεια γιὰ τὴν δικὴ βελτίωση. Ὁπότε ἡ ἀποδοχὴ ἑκούσιας ἢ συνειδητῆς, μιᾶς καταστάσεως ποὺ τὸν ἐμποδίζει νὰ πράξει τὰ ἀνώτερο, βαρύνει σὲ πολὺ μεγάλο βαθμὸ καὶ τὸν ἴδιο.


Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ κύριο νόημα τοῦ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ. Ἡ Συμμετοχή, ἡ Δράση, ἡ ἀνάληψη εὐθυνῶν. Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ ἀπώτερος στόχος τοῦ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ εἶναι τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο τοῦ ἐβραιοχριστιανισμοῦ· δηλ. νὰ ἀποτελεῖ μιὰ στοχαστική, ἀνεξάρτητη καὶ πάνω ἀπ' ὅλα οὐσιαστικὴ καὶ γιὰ τὸν ἴδιο ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν συνάνθρωπο, Ζωή.
Τέλος νομίζω ὅτι τώρα ἔφτασε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου γιά μας τοὺς Ἕλληνες νὰ ἐπανέλθουμε στὴν γνήσια Ἑλληνική μας παράδοση, αὐτὴν ποὺ ἀνέπτυξε τίς ἐπιστῆμες καὶ ποὺ δημιούργησε Παρθενῶνες καὶ ἔργα τέχνης καὶ πολιτισμοῦ γιὰ τὰ ὁποῖα ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα ὑποκλίνεται καὶ νὰ ἀπεκδυθοῦμε κάθε δοξασία ποὺ ὑποδουλώνει τὸ πνεῦμα καὶ τὸ κάνει ὑποχείριο δογμάτων ἀντιθέτων μὲ τὸν ἐλεύθερο φιλοσοφικὸ στοχασμό.

Ἡ ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ ἡ ΙΑΧΩΒΑ

Ἡ ΓΝΩΣΗ

Ἡ γνώση τῶν Νόμων τῆς λειτουργούσης Φύσεως δίδει στὸν κάτοχό της πτέρυγας ἀετοῦ καὶ δύναμη λέοντος, ὥστε νὰ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ὑποτάξει στὴν θέλησή του τίς μορφὲς τοῦ ἀπείρου. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἀξία τῆς γνώσεως ὑπάρχει ἡ ἀρνητικὴ διδαχή· ἀπὸ τὴν λεγόμενη «παλαιὰ διαθήκη» ἡ ὁποία ἀτυχῶς μέσῳ τῶν «βιβλικῶν» λεγομένων θρησκειῶν διασώθηκε μέχρι σήμερα καὶ διδάσκει ὅτι ἡ γνώση τοῦ «καλοῦ» καὶ τοῦ «κακοῦ» ἀποτελεῖ τὸν ἀπαγορευμένο γιὰ τὸν ἄνθρωπο καρπὸ καὶ συνεπῶς εἶναι θεϊκὴ κατάρα τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἀποφύγει ὁ ἄνθρωπος γιατί διαφορετικὰ θὰ προκαλέσει τὴν ὀργὴ τοῦ «ἑνὸς ἐξωκοσμικοῦ θεοῦ ἢ Ἰαχωβὰ ἢ Γιαχβὲ» καὶ ὅτι δὲν θὰ ἔχει θέσῃ στὸν «παράδεισο» δηλαδὴ σὲ χῶρο ὅπου ὁ ἄνθρωπος θὰ παραμένει ἀδρανὴς σὰν φυτὸ καὶ σὲ κατάσταση ἄγνοιας δηλαδὴ ἀποκτήνωσης κι ὅτι αὐτὴ ἡ κατάσταση (τῆς ἀδράνειας καὶ ἄγνοιας) ἀποτελεῖ τέτοια εὐτυχία ποὺ ὁρισμένοι θυσιάζουν τὴν ζωή τους γι' αὐτὴν καὶ κατὰ τὸν μεσαίωνα κατέστρεψαν ἕναν λαό, τοὺς Ἕλληνες καὶ ὅλα τὰ πολιτισμικά τους στοιχεῖα!. Ἡ γνώση δὲν εἶναι κατάρα ἀλλὰ εἶναι δύναμη καὶ μάλιστα ἡ μεγαλύτερη μέσα στὸ Σύμπαν καὶ συνεπῶς εὐλογία τὴν ὁποία ὁ πνευματικὸς κόσμος μεταβιβάζει στὴν ἀνθρωπότητα ὥστε μέσῳ αὐτῆς νὰ προοδεύει καὶ ἐξελίσσεται πνευματικά.

Ἡ ΕΡΓΑΣΙΑ

Ἡ ἐργασία γιὰ τὸν ἐλεύθερο ἄνθρωπο εἶναι ὕψιστη ἀρετὴ καὶ ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον δοξάζει τὴν ἐργασία καὶ τοὺς ἐργάτες ἀλλὰ καὶ καταδικάζει τοὺς ἄεργους καὶ κατ' ἐπέκταση καταδικάζει τὸν παρασιτισμὸ καὶ τὴν μάστιγα τῆς ἀνθρωπότητας ποὺ ἔχει ὡς ἐφεύρημα ἀφενὸς μὲν τὸ οἰκονομολογικὸ θεώρημα τῆς «ἥσσονος προσπάθειας» (δηλαδὴ κέρδος μὲ ἐλάχιστη προσπάθεια, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν σκοπὸ καὶ προορισμὸ αὐτῆς τῆς προσπάθειας) καὶ ἀφετέρου τὴν ἀρνητικὴ διδαχὴ ἀπὸ τὴν «παλαιὰ διαθήκη» καὶ διδάσκει ὅτι ἡ ἐργασία εἶναι θεϊκὴ κατάρα στὴν ὁποίαν καταδικάστηκε καὶ πρέπει νὰ ὑποκύψει ὁ ἄνθρωπος γιατί οἱ «πρωτόπλαστοι» παραβίασαν τὴν ἐντολὴ τοῦ «ἑνὸς ἐξωκοσμικοῦ θεοῦ τοῦ Γιαχβέ»

Ἡ ἐργασία δὲν εἶναι κατάρα ἀλλὰ εὐλογία τὴν ὁποία ὁ πνευματικὸς κόσμος κληροδότησε στὴν ἀνθρωπότητα γιατί μέσῳ αὐτῆς προοδεύει καὶ ἐξελίσσεται πνευματικὰ καὶ πολιτιστικά. Ἡ ἀποφυγὴ τῆς ἐργασίας, ἀκόμα καὶ ἂν βασίζεται σὲ «ἱερὰ βιβλία», προκαλεῖ στασιμότητα ποὺ ἀποτελεῖ ἔμπνευση τοῦ σκότους, τὸ ὁποῖο δὲν θέλει τὴν πρόοδο καὶ ἐξέλιξη τῆς ἀνθρωπότητας, ἀφοῦ ἡ ἐργασία εἶναι μοχλὸς προόδου καὶ ἐξελίξεως τῆς ἀνθρωπότητας καί, πέραν τοῦ χρησίμου ἀποτελέσματος, μᾶς ἀποκαλύπτει τὰ μυστικὰ τῆς Φύσεως, τόσο τῆς ὀργανικῆς ὅσο καὶ τῆς πνευματικῆς.

Ἡ ΑΘΑΝΑΣΙΑ

Ἡ οὐσιώδης διαφορὰ μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν Θεῶν· ὅπως τοὺς ἐννοοῦν οἱ Ἕλληνες, εἶναι ἡ ἀθανασία. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι θνητοὶ ἐνῶ οἱ Θεοὶ ἀθάνατοι. Οἱ Θεοί, σύμφωνα μὲ τὴν ἑλληνικὴ θρησκεία, βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποκτήσουν τὴν γνώση, νὰ προοδεύσουν καὶ νὰ ἀποκτήσουν τὴν ἀθανασία (δηλαδὴ νὰ γίνουν κι αὐτοὶ Θεοὶ) καὶ αὐτὸ γινόταν μέσῳ τῶν μυστηριακῶν σκηνωμάτων. Ἀντίθετα ὁ Γιαχβέ, θέλει τὸν ἄνθρωπο χωρὶς γνώση δηλαδὴ σὲ κατάσταση ἀποκτήνωσης καὶ φοβᾷται μήπως ἀποκτήσει κι ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀθανασία καὶ γίνει σὰν αὐτόν! Ἄς μᾶς προβληματίσει αὐτὴ ἡ διαφορά! Ἀπορῶ, τί τέλος πάντων εἶναι ὁ Γιαχβέ; Εἶναι ὁ δημιουργὸς τοῦ κόσμου ἢ ὁ ἄρχων τοῦ σκότους!

Δεν υπάρχουν σχόλια: