Λευκοθόη και Κλυτία Ὁ ἐρωτᾶς ποῦ τῆς μεταμόρφωσε

Ἡ ἱστορία τῆς Ὡκεανίδαs Κλυτίαs καὶ τῆς ἀντίζηλο της Λευκοθόηs, εἶναι μὶα Ἱστορία ἔρωτα, στὴν ὁποῖα ἐνεπλάκησαν χωρὶς νὰ εὐθύνονται. Ἐρωτευομένη μὲ τὸν Ἡλιο η Κλυτία


κι ἐκεῖνος μαζί της, κάποια στιγμὴ τὴν ἄφησε γιὰ τὸν ἔρωτα της Λευκοθόησ, κόρης τοῦ βασιλιά τῆς Περσίασ , Ὅρχαμου καὶ τῆς Ἐυρυνόμηs. Μὰ οὔτε καὶ ὁ Ἥλιος εὐθυνόταν γι` αὐτήν την
προδοσία.


Την φλόγα τοῦ πάθους του την ἔβαλε ἡ Ἀφροδίτη, γιὰ νὰ τὸν ἐκδικηθεῖ ποῦ φανέρωσε στὸν σύζυγο της Ἥφαιστο καὶ τοὺς ἄλλους Ὀλύμπιουs την κρυφή ἐξωσυζυγικὴ της σχέση μὲ τὸν Ἄρη.

Γιὰ νὰ τὴν πλησιάση ὁ Ἥλιος μεταμορφώθηκε στὴ μητέρα της εἶπε νὰ διώξει τὶς φίλες της γιὰ νὰ τίς πεῖ ἕνα μυστικὸ. Τῆς ἐξομολογήθηκε τὸν ἔρωτα του κι ἐκείνη ἐνέδωσε .


Ἀπό το μυστικὸ ἔρωτα τοῦ Ἥλιου καὶ τῆς Λευκοθόηs γεννήθηκε ὁ Θερσάνοραs ὁ Ἀργοναύτης ἀπὸ τὴν Ἄνδρο.


Ἡ Κλυτία ἀπὸ ζήλεια , φανέρωσε τὴ ἱστορία στὸν πατέρα της κοπέλας, ποῦ τὴ φυλάκισε σὲ μία βαθιὰ καὶ σκοτεινὴ τάφρο , γειά νὰ μὴν βλέπει καθόλου το φῶς τοὺ ἀγαπημένου της Ἥλιου, μέχρι ποὺ πέθανε. Ὁ Ἥλιος τὴ λυπήθηκε καὶ μὴ μπορῶντας νὰ τὴ φέρει πίσω στὴ ζωὴ πότισε μὲ ἀρώματα καὶ νέκταρ, τὸν τάφο της καὶ ἔκανε το σῶμα της νὰ ἀποκτήσει ρίζες, απ΄ ὅπου ξεπετάχτηκε ὁ θάμνος ὅπου βγαίνει το λιβάνι.


Ἡ Λευκοθόη πέθανε ἀλλὰ ὁ Ἥλιος οὔτε ξαναγύρισε νὰ κοιτάξει τὴν Κλυτία. Ἡ Κλυτία τιμωρήθηκε καὶ αὐτὴ. Ἀπὸ τὴ θλίψη της μαράζωσε ἀλλὰ καθὼς μεταμορφώθηκε σὲ ἡλιοτρόπιο ,


στρέφει συνέχεια το πρόσωπο της πρὸς τὸν χαμένο ἐραστή, τὸ Ἥλιο. Ἐπειδὴ ἐγκαταλείφθηκε ἀπὸ τὸν Ἥλιο θέλησε νὰ πεθάνη ἀπὸ πείνα. Ἀλλὰ ὁ ἥλιος -- Ἀπόλλων τὴ μεταμόρφωσε σὲ ἡλιοτρόπιο.

Ἐκείνη ἔμηνε ἀσάλευτη κι ἀπότιστη γιά ἐννιά μέρες καί, σύμφωνα μὲ τίς <<Μεταμορφώσης>>


τοῦ Ὁβίδιου, ἡ κοπέλα μεταμορφώθηκε σὲ φυτὸ ἀκολούθει πιστά ὅσο κανένα τὴν πορεία τοῦ Ἥλιου, κάθε μέρα, στρέφοντας ἀργά –ἀργά τὸ κεφάλι του ὅσο ἐκεῖνος λάμπει ἀδιάφορα ἀπὸ πάνω του.


Το γνωστὸ μας ἡλιοτρόπιο.

Καὶ οἱ δύο κοπέλες παρέμεναν ριζωμένες στὴ γῆ , χωρίς καμία δυνατότητα ἀνύψωσης πρὸσ τὸν ἀγαπημένο Ἥλιο.


Τὸν ἔρωτα αὐτὸν τοῦ Ἀπόλλωνα με τὴ θνητή Λευκοθόη περιγράφει ὁ Ὀβίδιοs στὶς Μεταμορφώσεις τοῦ ( βιβλίο IV ). Ὁ Ὀβίδιοs ἀφηγεῖται :


'Ναί αἱ φλόγαι σου φθάνουν ὡς την ἄκρην τις γῆς μὰ κι ἐσὺ ὁ ἴδιος καίγεσαι ἀπὸ νέα φλόγα.

Τὸ βλέμμα σου ὅλα πρέπει νὰ τα ἀγκαλιάζει μὰ σύ ἔχης τοὺς ὀφθαλμοῦs σου στρέψει εἷς Λευκοθόην καὶ δίνεις εἰς μία μόνο κόρην τὸ βλέμμα ποῦ ὅλος ὁ κόσμος ἀποζητεῖ.

Ἄλλοτε ὑψωνόταν πολὺ νωρὶς εἰς την ἀνατολήν κι ἄλλοτε καθυστεροῦσε νὰ δύση διὰ νὰ τὴν βλέπη. Παρατείνοντας τὰς ἡμέρας τοῦ χειμῶνος. Ἄλλοτε φόβον εἶχε εἰς την καρδίαν του καὶ τοῦτο ἐμόλυνε τάς λαμπρᾶς του ἀκτῖνας προκαλῶντας φόβον εἰς τοὺς ἀνθρώπους. Νὰ θάψουν ζωντανὴ την κόρην ὑπὸ σωρῶν ἄμμου. Ὁ Ἥλιος καταφθάνει καὶ προσπαθεῖ νὰ ξαναδώση ζωὴν εἰς την ἀγαπημένη του. Μόνον ὁ θάνατός τοῦ υἱοῦ του, Φαέθοντος τοῦ εἶχε προκαλέση ἀνάλογον πόνον. Αλλ' ἡ Λευκοθόη εἶχε συνθλίφθει ἀπὸ τὸ βάρος τῆς γῆς καὶ δέν ἠδύνατο νὰ ἐγερθῆ.

Τότε Ὁ Ἥλιος ἄλειψε τὸ σῶμα μὲ νέκταρ καὶ εἶπε “ Θὰ φθάσεις εἰς τὸν οὐρανό” τότε τῇ θέσει της ἐφύτρωσε θάμνος τοῦ ὁποῖου το προϊόν καιόμενον φθάνει εἰς τὸν οὐρανόν. Πρόκειται διὰ τὸν λίβανον , ἔξοχον θρησκευτῶν θυμίαμα. Ἔκτοτε Ὁ Ἥλιος ἀπέλειψε ἐκ τῆς καρδιᾶς του τὴν Κλυτίαν. Ἐκείνη λιώνοντας ἀπὸ θλῖψιν οὔτ' ἔτρωγε οὔτ' ἔπινε κατόπιν ἐννέα ἡμερῶν μεταμορφώθη εἰς τὸ φυτόνήλιοτρόπιον. Λέγεται δὲ ὅτι διαρκῶς φλέγεται ἀπὸ ἔρωτα διὰ τὸν θεὸν καὶ διὰ τοῦτον ὁ ἀνθὸς τοῦ Ἡλιοτροπίου στρέφεται καὶ ἀκολουθεῖ την πορειαν του ηλιου . το κάψιμο τοῦ λιβανιοῦ ὡς θυμιάματοσ ἀποδίδεται συμβολή στὴν πνευματική ἀνάταση καὶ ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο μέρος θρησκευτικῶν καὶ κοινωνικόν τελετῶν γιὰ χιλιετίες.

Η προφητεία του Αἰσχύλου γιὰ τους Ἕλληνες

Η προφητεία του Αἰσχύλου γιὰ τους Ἕλληνες

«Ἐκεῖ τοὺς περιμένουν τα πιὸ μεγάλα κακά νὰ πάθουν, πληρωμή γιὰ την αὐθάδεια καὶ τις σκέψεις ποῦ θεόν δὲν λογαριάζουν· γιατί στὴν χώρα την ἑλληνική σὰν ἦρθαν, των θεῶν τ’ ἀγάλματα νὰ ξεγυμνώσουν δὲν ντρέπονταν καὶ τους ναούς νὰ κάψουν. Κι οἱ βωμοί ἀφανισμένοι καὶ των θεῶν τα ἱερὰ εἶν’ ἀπὸ ρίζα, ἀνάκατα, ἀναποδογυρισμένα ἀπὸ θεμέλια.

[…] Καὶ νεκρῶν σωροί καὶ στὴν τριτόσπορη γενιά ἄφωνα θὰ φανερώσουν στὰ μάτια των ἀνθρώπων πῶς δὲν πρέπει, θνητός σὰν εἶναι, νά’ναι περήφανος πέρα ἀπ’ το μέτρο· γιατί ἡ ὑπεροψία, σὰν ἀνθίση, θὰ καρπίση της καταστροφῆς το στάχυ, ἀπ’ ὁπού γεμᾶτο κλάμα θέρισμα θερίζει».

Αἰσχύλου «Πέρσαι», στ. 807-822, ἐκδόσεις Πάπυρος, σελ. 77

Πόσες φορές πρέπει νὰ ἐπαναληφθεῖ κάτι γιὰ νὰ γίνει πιστευτό; Ὄχι πολλές. Ἄν ὁ δέκτης της πληροφορίας εἶναι ἐχέφρων καὶ οἱ ἀποδείξεις ἀμάχητες ἀρκεῖ μία μνεία γιὰ νὰ δεχθεῖ την πραγματικότητα, το ἀκριβὲς ἑνὸς περιστατικοῦ, μιᾶς ἀφήγησης. Ἀρκεῖ, ὅμως, μία φορά γιὰ νὰ ἐντάξει ὁ θεατής ἡ ἀναγνώστης το δίδαγμα της ἀληθείας στὴν καθημερινότητά του; Ὄχι.

Οἱ ἄνθρωποι, ὅπως μας ἀποδεικνύει καὶ ἡ παραβολή στὴν Ἁγία Γραφή θυμίζουν τα χωράφια. Ἀλλά εἶναι χέρσα καὶ ὅσο καὶ νὰ τα καλλιεργήσεις δὲν μπορεῖ ἐκεῖ νὰ καρπίσει ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ἀρετὴ ἐνῶ μερικά ἄλλα εἶναι γόνιμα καὶ μικρή προσπάθεια μπορεῖ νὰ φέρει μέγιστο ἀποτέλεσμα.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ἡ ἐπανάληψη εἶναι προϋπόθεση της ἐμπέδωσης ἑνὸς σημαντικοῦ μηνύματος. Ὁ ἑλληνικός κόσμος της σκέψης, της ποίησης, τῶν μυθολογικῶν κύκλων προσφέρει στὸν ἐπισκέπτη ἡ μόνιμο κάτοικό του πολλές εὐκαιρίες νὰ μάθει καὶ νὰ ἐμπεδώσει τα σημαντικά, ὅσα προσφέρουν ζωή καὶ συνάμα τὴ νοηματοδοτοῦν.

Ἕνας ἀπὸ τους ἀναντικατάστατους πυλῶνες τοῦ πνευματικοῦ οἰκοδομήματος του Ἑλληνισμοῦ εἶναι ἡ εὐσέβεια, ἡ ἀποφυγή της πρόκλησης της μήνης τῶν θεῶν, ἡ ἀποστροφή ἀκόμα καὶ της ὑποψίας της ὕβρεως. Ο κόσμος ποῦ φλέγεται καὶ σβήνει με μέτρο, ὁ ἀπαράλλαχτος νόμος της μεταβολῆς, ἡ ἐναρμόνιση με την ἀληθῆ καὶ ἄπειρη οὐσία της θεότητας, ἀπαιτοῦν την τήρηση του χρυσοῦ κανόνα της ἀποφυγῆς της ὑπερβολή. Σε ἑορτασμούς καὶ τελέσματα, σε θυσίες καὶ δράματα, σε κωμωδίες καὶ δημηγορίες, οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ὕψωναν το λάβαρο του μέτρου καὶ το ἔδειχναν σε ὅλους.

Τριτόσπορη γενιά

Ὁ μύστης δραματουργός, με αὐτὰ τα φοβερά λόγια ποῦ ξεστομίζει το φάντασμα του Δαρείου, μιλάει πρὸς την Ἀνατολὴ καὶ ἀπευθύνεται στὴ Δύση. Ἐνῶ βάσει της πλοκῆς, οἱ δέκτες τῶν σεισμικῶν κραδασμῶν των λόγων του εἶναι οἱ Πέρσες, ὁ Αἰσχύλος ἄγχεται γιὰ τους Ἕλληνες.

Στὴν τραγωδία του, ὁ Δαρεῖος, ποὺ ξεγλίστρησε σὰν ἀτμὸς ἀπὸ τον Ἄδη, περιγράφει πώς ὁ γιὸς του Ξέρξης λάθεψε στὴν κρίση του καὶ ἔβρισε την Πλάση βλασφημῶντας ἔμπρακτα στῶν Ἑλλήνων τα ἱερὰ. Ο νεκρός κι ἀξιοσέβαστος (γιὰ τους Πέρσες) βασιλεύς ἐκφράζεται σὰν… γραφεῖο τύπου τῶν θεῶν καὶ περιγράφει στοὺς ὑπηκόους του ἀλλὰ καὶ στὴν γυναῖκα του Ἄτοσσα, πού ζεῖ καὶ σπαράζει ἀπὸ την ἀγωνία γιὰ το παιδί της, πώς μιά αὐτοκρατορία γίνεται συντρίμμια ὅταν οἱ τιμονιέρηδές της ξεχνοῦν τον μπούσουλα του μέτρου καὶ του σεβασμοῦ στοὺς θεούς καὶ τα ἅγια τους.

Ὁ Αἰσχύλος δὲν θέλει νὰ δεῖ τους νικητές τῶν Μηδικῶν νὰ καταλαμβάνονται ἀπὸ την ἀφροσύνη του νικητή, ποὺ ἡττήθηκε ἀπὸ το ἴδιο το κατόρθωμά του. Ἐπιδιώκει νὰ ταρακουνήσει τους Ἀθηναίους, τους πολίτες- ὁπλῖτες ποῦ κράτησαν ὄρθια την ἀνθρωπότητα την στιγμή πού ὅλα ἔδειχναν χαμένα.

Η ὑπερβολική σιγουριά τοῦτα μπορεῖ νὰ φέρει καὶ ἀκόμα περισσότερα καὶ χειρότερα καὶ στοὺς ἴδιους καὶ στὶς γενιές ποῦ θὰ ἀκολουθήσουν.

Το τελευταῖο σημεῖο στὴν μνεία του Αἰσχύλου γιὰ «θίνες νεκρῶν δὲ καὶ τριτοσπόρω γονή», την αἰνιγματική τριτόσπορη γενιά (στὴν κυριολεξία τα δισέγγονα ὅσων διέπραξαν ὕβρη) πρέπει νὰ προβληματίσει καὶ τους ἀπογόνους ἀνθρώπων ποὺ ἔβλαψαν τους Ἕλληνες.

Ὁ μυημένος στὰ Ἐλευσίνας μυστήρια, Μαραθωνομάχος καὶ Σαλαμινομάχος Ἕλλην δραματουργός στέλνει ἕνα δυσοίωνο μήνυμα στὶς γενιές ποῦ ἀκολουθοῦν ὅσους ἔπληξαν το Γένος μας καὶ ἀσέβησαν στὰ ὁσία καὶ τα ἱερὰ μας. Μέχρι σήμερα, ὁ ἀδελφὸς του Ἀμεινία καὶ του Κυναίγειρου δὲν ἔχει ἀστοχήσει σε τίποτα. Κι αὐτὸ πρέπει νὰ βάλει σε σοβαρές σκέψεις μιά σειρά ἀπὸ ἐχθρούς της Ἑλλάδος. Η Νέμεσις πλησιάζει.

Δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» γιὰ την Μικρασιατική Καταστροφή (12/7/1935)

Δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» γιὰ την Μικρασιατική Καταστροφή (12/7/1935)

Η Μικρασιατική Καταστροφή, ἡ ὁποία θὰ ἐπέλθη λίγο ἀργότερα καὶ ὁ ξεριζωμός του Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ την Μικρά Ἀσία, δὲν ἐμπόδισε τον «φυτευτό» ἀπὸ την Σοβιετική Ἕνωση ἀρχηγὸ του ΚΚΕ, Νίκο Ζαχαριάδη νὰ γράψει λίγα χρόνια ἀργότερα: «Ἄν δὲν νικιόμασταν στὴ Μικρασία, ἡ Τουρκία θὰ ‘τανε σήμερα πεθαμένη καὶ μεῖς Μεγάλη Ἑλλάδα… Γι’ αὐτὸ, ἐμεῖς ὄχι μόνο δὲν λυπηθήκαμε γιὰ την ἀστοτσιφλικάδικη ἧττα στὴ Μικρασία, μὰ καὶ την ἐπιδιώξαμε» («Ριζοσπάστης», 12 Ἰουλίου 1935), ἐνῶ ὁ μάρτυρας Χρυσόστομος Σμύρνης ποῦ συγκλόνισε τον Ἑλληνισμό της Μικράς Ἀσίας -τον ὁποῖο ἀρνήθηκε νὰ ἐγκαταλείψει, παρ’ ὅτι του προσφέρθηκε ἡ εὐκαιρία- με τον μαρτυρικό του θάνατο, δὲν ἦταν παρά ἕνας «πράχτορας της ἑλληνικῆς μπουρζουαζίας» («Ριζοσπάστης», 26 Νοεμβρίου 1929).

ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ <ΒΙΟΣ ΠΥΘΑΓΟΡΟΥ>

ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ <ΒΙΟΣ ΠΥΘΑΓΟΡΟΥ>

ΙΕΡΑΤΙΚΗ

Λέγει δὲ καὶ εἰς ἱερὸν εἰσιέναι δεῖν <λευκὸν καὶ> καθαρὸν ἱμάτιον ἔχοντα καὶ ἐν ὧ μὴ ἐγκεκοίμηταί τις, τὸν μὲν ὕπνον τῆς ἀργίας καὶ τὸ μέλαν καὶ τὸ πυρρὸ, τὴν δὲ καθαρειότητα τῆς περὶ τοὺς λογισμοὺς ἰσότητος καὶ δικαιοσύνης μαρτυρίαν ἀποδιδούς. Παραγγέλει δὲ, ἐν ἱερό ἄν τι ἀκούσιον αἷμα γένηται, ἤ χρυσῶ και θαλάτταν περιρραίνεσθαι, τῶ πρώτω γενομένω και <τῶ> καλλίστω τῶν ὄντων, σταθμωμένω καὶ τὴν τιμὴν τῶν ἁπάντων. Λέγει δὲ και μὴ τίκτειν ἐν ἱερῶ. οὺ γὰρ εἶναι ὅσιον ἐν ἱερῶ καταδεῖσθαι τὸ θεῖον τῆς ψυχῆς εἰς το σῶμα.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Λέγει δὲ (ὁ Πυθαγόρας) ὅτι πρέπει νὰ εἰσέρχεται κανείς στὸ ἱερὸ με λευκό καθαρό πανωφόρι στὸ ὁποῖο νὰ μὴν ἔχει κοιμηθεῖ κάποιος, Διότι ὁ ὕπνος προκαλεῖ ὀκνηρία ὅπως καὶ το μαῦρο καὶ το κόκκινο, ἡ δὲ καθαριότητα ἀποδίδει στοὺς λογισμούς την ἰσότητα καὶ την δικαιοσύνη. Συμβουλεύει δὲ, ἐὰν μέσα στὸ ἱερὸ στάξει ἄθελα αἷμα, νὰ καλυφθεῖ (ἐξαγνιστεῖ) με χρυσόσκονη ἡ με θάλασσα, διότι εἶναι τα εὐγενέστερα ἀπὸ τα ὄντα ποὺ σταθμίζουν την τιμή ὅλων τῶν ἄλλων. Ἀκόμη λέγει νὰ μὴν γίνονται γέννες στὸ ἱερὸ διότι δὲν εἶναι σωστό νὰ κατεβαίνει ἐκεῖ ἡ θεία ὑπόσταση στὸ σῶμα.

ΒΙΝΤΕΟ: Όταν το ΑΒΕΡΩΦ έμπαινε Σμύρνη - 4 Απριλίου 1919

ΒΙΝΤΕΟ: Όταν το ΑΒΕΡΩΦ έμπαινε Σμύρνη - 4 Απριλίου 1919

smyrnΣτα κινηματογραφικά πλάνα της εποχής διακρίνεται ο πλοίαρχος Μαυρουείδης, κυβερνήτης του θωρηκτού "Αβέρωφ" επικεφαλής της στρατιωτικής αποστολής, ο οποίος διάβασε τη Πρωτομαγιά το διάγγελμα του Έλληνα πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου στους κατοίκους της Σμύρνης...

Οι εικόνες από την υποδοχή του Ελληνικού ...

ΜΑΝΕΣ ΣΑΜΠΑΧ, 1930, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΑΠΑΚΗΣ


Ηχογραφήθηκε στις 5/5/1930. Ερμηνεύει ο Δημήτρης Αραπάκης. Ορχήστρα με λύρα (πολίτικη) που παίζει ο Λάμπρος Λεονταρίδης και ούτι. Δίσκος Δίσκος…

YOUTUBE.COM

το ΑΒΕΡΩΦ έμπαινε Σμύρνη - 4 Απριλίου 1919

το ΑΒΕΡΩΦ έμπαινε Σμύρνη - 4 Απριλίου 1919

Οἱ ἀπόψεις τῶν Ἑλλήνων γιὰ τους Τυράννους - Πρόκλος

Ο Πρόκλος στὸ ἔργο του «Εἰς τας Πολιτείας Πλάτωνος Ὑπόμνημα, Β’ [συν. 2.96 - 184], 176.11 – 177.12» ἀναφερόμενος τόσο ἐπὶ του ἰδικοῦ στὸν Τύραννο Ἀριδαῖο του 10ου βιβλίου της Πλατωνικῆς «Πολιτείας» ὅσο καὶ γενικά στὸν ἄνθρωπο Τύραννο μας λέγει πῶς :




«Πραγματικά, εἶναι ἐχθροί τῶν κοσμικῶν νόμων ὅποιοι ἀνατρέπουν τους ἀπότοκους ἐκείνων νόμους. Εἶναι ἐχθροί της συμπαντικῆς τάξης οἱ καταστροφεῖς της ὅμοιας με ἐκείνη τάξης. Εἶναι ἐχθροί ὅλων τῶν θεῶν ἐκεῖνοι ποὺ, με τον τρόπο τον Γιγάντων, ἀφανίζουν κάθε συγγενικό πρὸς τους θεούς στοιχεῖο. Ὅπως λοιπόν αὐτούς πού ἐπιβουλεύονται την πολιτεία καὶ τους ἱερούς νόμους τους τιμωροῦν αὐστηρά καὶ ὁ Πλάτων καὶ ὅλοι οἱ ἄριστοι νομοθέτες,…[....]…




Ἄν λοιπόν ὄντας τύραννος ὁ Ἀριδαῖος, ποὺ περιγράφεται με τα λόγια αὐτὰ, ἐξαιτίας της τυραννικῆς ζωῆς του ἔγινε αὐτουργός τέτοιων ἀνόσιων πράξεων, ὁ λόγος πραγματικά παρουσιάζει ὡς πρέπουσα σε αὐτόν τὴ δαιμόνια τούτη ποινή. Διότι, ὅσο ἔχει νὰ κάνει με τον ἴδιο, προκαλεῖ την καταστροφή ὅλων τῶν αἴτιών, ἔχοντας σκοτώσει τον πατέρα του. Καὶ πρόσθεσε ἡ ἀφήγηση τον «γέρο» πατέρα του, ὥστε νὰ καταστήσει την ἀνόσια πράξη ἀκόμα περισσότερο ἀποτρόπαιη ἐνόψει της ἡλικίας. Πραγματικά, ὁ χρόνος ἀναγνωρίζει το παλαιότερο ὡς σεβαστότερο, με σκεπτικό ὅτι ἔχει γίνει προγενεστέρως γνωστό στὸ σύμπαν καὶ λόγω της ἀρχαιότητάς του εἶναι περισσότερο συγγενικό πρὸς την ἀγέννητη φύση. Κι ἄν ὁ πατέρας τοποθετοῦνταν μαζί με τον χρόνο, τότε ἀπεικονίζει μία πραγματικά θεϊκή αἰτία κοντινή τῶν αΐδιων ὄντων.




Ἐκεῖνον λοιπόν ποῦ καταλύει την αἰτία αὐτὴ, ὅσο τουλάχιστον ἐξαρτᾶται ἀπὸ τις δυνάμεις του, τὸν ἀποδεικνύει ἐχθρὸ τῶν αΐδιων ὄντων. Ἐπιπλέον τον παρουσιάζει ὁμοίως καὶ ὡς καταστροφέα καὶ τῶν ἀντιστοίχων του, ἀφοῦ ἔχει σκοτώσει τον ἀδελφὸ του, ποὺ κι αὐτός ἐπίσης εἶναι μεγαλύτερός του, γιὰ νὰ στρέψει μέσω του στοιχείου της χρονικῆς ὑπεροχῆς πρὸς την ἐπιβουλή κατά τῶν ἀντιστοίχων του. Τι ἄλλο λοιπόν δέν ἔχῃ κάνει ὁ τέτοιου εἴδους ἄνθρωπος παρά το νὰ βγάλει ἀπὸ τὴ μέση καθετί το ἀντίστοιχο του καὶ συνάμα εὐγενὲς ;; Καὶ ἄν ἔχει διαπράξει καὶ ἄλλες πολλές ἀσέβειες, εἶναι προφανές ὅτι πρόκειται γιὰ ἄνθρωπο ποὺ ἔχει ἀνατρέψει τὴ νομιμότητα της ζωῆς στὸ σύνολό της καί ὅσο περνάει ἀπὸ το χέρι του ἔχει καταλύσει ὁλόκληρη την κοσμική τάξη – στοιχεῖα ποῦ κατεξοχήν χαρακτηρίζουν την τυραννική ζωή –