ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ ΝΟΥΜΑΣ

Chapter 9 section 5 line 9
..ἐπὶ τι τῆς Ἑλλάδος ὅπου πῦρ ἄσβεστον ἐστιν, ὡς Πυθοῖ καὶ Ἀθήνησιν, οὐ παρθένοι, γυναῖκες δὲ πεπαυμέναι γάμων ἔχουσι την ἐπιμέλειαν. ἐάν δὲ ὑπὸ τύχης τινὸς ἐκλίπη, καθάπερ Ἀθήνησι μὲν ἐπὶ τῆς Ἀριστίωνος λέγεται τυραννίδος ἀποσβεσθῆναι, τὸν ἱερὸν λύχνον, ἐν Δελφοῖς δὲ τοῦ ναοῦ καταπρησθέντος ὑπὸ Μήδων, περὶ δὲ τὰ Μιθριδατικὰ καὶ τὸν ἐμφύλιον Ῥωμαίων πόλεμον ἅμα τῶ βωμῶ τὸ πῦρ ἠφανίσθη, οὔ φασι δεῖν ἀπὸ ἐναύεσθαι, καινὸν δὲ ποιεῖν καὶ νέον, ἀνάπτοντας ἀπὸ τοῦ ἡλίου φλόγα καθαρὰν καὶ ἀμίαντον.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ
.. παντοῦ στὴν Ἑλλάδα, ὁποῦ ὑπῆρχε ἄσβεστο πῦρ, ὅπως στὰ Πύθια καὶ στὴν Ἀθήνα, το φρόντιζαν γυναῖκες ὥριμες (ποῦ σταμάτησαν τους γάμους) καὶ ὄχι παρθένες.

Ἐάν ἀπὸ κάποια κακή τύχη ἔσβηνε, ὅπως λέγεται ὅτι συνέβη στὴν Ἀθήνα τον καιρό της τυραννίας του Ἀριστίωνος, ἡ στούς Δελφούς ὅταν πυρπολήθηκε ὁ ναός ἀπὸ τους Μήδους, ἀκόμη δὲ στὰ Μιθριδατικά καὶ στὸν ἐμφύλιο τῶν Ρωμαίων, μετά το σβήσιμο δὲν ἔπρεπε νὰ ἀνάψει πάλι ἀπὸ ἄλλη φωτιά, παρά μόνον ἀπὸ την ἡλιακή φλόγα, ποῦ εἶναι καθαρή καὶ ἀμόλυντη.

Η ΦΗΜΗ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΗΣ ΚΙΟΥ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ

Ταῖς Κίων παρθένοις ἔθος ἦν εἰς ἱερὰ δημόσια συμπορεύεσθαι καὶ διημερεύειν μετ’ ἀλλήλων, οἱ δὲ μνηστῆρες ἐθεῶντο παιζούσας καὶ χορευούσας. ἑσπέρας δὲ πρὸς ἑκάστην ἀνὰ μέρος βαδίζουσαι διηκονοῦντο τοῖς ἀλλήλων γονεύσι καὶ ἀδελφοῖς ἄχρι τοῦ καὶ τοὺς πόδας ἀπονίζειν. <τῶν μνηστήρων> ἤρων πολλάκις μιᾶς πλείονες οὕτω κόσμιον ἔρωτα καὶ νόμιμον, ὥστε τῆς κόρης ἐγγυηθείσης ἑνὶ τοὺς ἄλλους εὐθὺς πεπαῦσθαι. Κεφάλαιον δὲ τῆς ευταξίας τῶν γυναικῶν τὸ μήτε μοιχείαν μήτε φθοράν ανέγγυον ἐτῶν ἑπτακοσίων μνημονεύεσθαι παρ’ αὐτοῖς γενομένην.


ΕΡΜΗΝΕΙΑ


Ἦταν συνήθεια τῶν παρθένων της Κίου νὰ συμμετέχουν στὶς δημόσιες ἱερές ἐκδηλώσεις ὁμαδικά ὅλη την ἡμέρα. Οἱ μνηστῆρες τις παρακολουθοῦσαν νὰ παίζουν καὶ νὰ χορεύουν. Κατά το βραδάκι ἀποχωροῦσαν καὶ φρόντιζαν κάθε μία τους γονεῖς καὶ τους ἀδελφούς της πλένοντας ἀκόμη καὶ τα πόδια τους. Ἔτσι διατηροῦσαν τον ἔρωτα πολλῶν μνηστήρων σε μία, με νόμιμο καὶ κόσμιο τρόπο, ἀποφεύγοντας τον διασυρμό. Αὐτό ἐξασφάλιζε την κόρη νὰ ἐπιλέξη ἕνα, ἀποκλείοντας τους ἄλλους. Λέγεται ὅτι αὐτή ἡ συνήθεια τῶν γυναικών διατηρήθηκε χρόνια καὶ δὲν σημειώθηκε οὔτε μοιχεία οὔτε ἀπιστία πάνω ἀπὸ ἑπτακόσια χρόνια.

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ Εἰς Ἀφροδίτην

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ Εἰς Ἀφροδίτην

Αρχή

Μοῦσά μοι ἔννεπε ἔργα πολυχρύσου Ἀφροδίτης

Κύπριδος, ἥ τε θεοῖσιν ἐπὶ γλυκὺν ἵμερον ὦρσε

καί τ' ἐδαμάσσατο φῦλα καταθνητῶν ἀνθρώπων,

οἰωνούς τε διιπετέας καὶ θηρία πάντα,

5

ἠμὲν ὅσ' ἤπειρος πολλὰ τρέφει ἠδ' ὅσα πόντος·

πᾶσιν δ' ἔργα μέμηλεν ἐϋστεφάνου Κυθερείης.

τρισσὰς δ' οὐ δύναται πεπιθεῖν φρένας οὐδ' ἀπατῆσαι·

κούρην τ' αἰγιόχοιο Διὸς γλαυκῶπιν Ἀθήνην·

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

Ἔμπνευση στεῖλε μου, Μοῦσα νὰ πῶ, της χρυσοστόλιστης Ἀφροδίτης

της Κύπριας τα ἔργα, ποῦ καὶ γιὰ τους θεούς γλυκιά ἐπιθυμία ἐπέβαλε

ἀλλὰ καὶ δάμασε τις φυλές των πρόσκαιρων ἀνθρώπων,

ὅπως καὶ τῶν πουλιῶν πού πετοῦν, καὶ ὅλων τῶν θηρίων,

καὶ ὅλα ὅσα τρέφει ἡ στεριά, μαζί κι θάλασσα ἀκόμα.

Μὰ ὅλα αὐτὰ τα ἔκανε ἡ καλοστεφανωμένη (Ἀφροδίτη) τῶν Κυθῆρων

ποῦ κανείς δὲν δύναται νὰ της επιβληθεῖ, ἡ νὰ την ἐξαπατήσει

οὔτε καὶ με τα ὅπλα της Ἀθηνᾶς της κόρης του Δία της γλαυκομάτας.

ΕΡΝΗΝΕΥΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Κατεβαίνοντας στὴν γῆ ἡ Ἀφροδίτη πέρασε ἀπὸ τα Κύθηρα ποῦ νοοῦνται σάν οὐράνια περιοχή δυσπρόσιτη ἀπὸ τους ἀνθρώπους. Κατά τον ποιητή «τα Κύθηρα ποτέ δὲν θὰ τα βροῦμε... ἄν χάσουμε το πλοῖο γραμμῆς».

Σὰν Κυθέρεια Ἀφροδίτη λατρευόταν ἡ Οὐράνια Ἀφροδίτη ποῦ ἐνέπνεε τον ἀνώτερο ἔρωτα. Χαρακτηριστικό της Οὐράνιας (Κυθέρειας) Ἀφροδίτης το στεφάνι (στεφανωμένη).

Ἀπὸ κεῖ ὅμως ἡ θεά κατέληξε στὴν Κύπρο ὁποῦ ἐμφανίστηκε στοὺς ἀνθρώπους σὰν δαίμων της σαρκικῆς ἐπιθυμίας, ὅπως μποροῦσαν νὰ την ἀντιληφθοῦν, ἀναλογικά με το ἐπίπεδο της νόησής τους. Καὶ ὅλα αὐτά, ὅπως μας ἐξηγεῖ ὁ ὕμνος, εἶναι τεχνάσματα της Οὐράνιας Ἀφροδίτης, ποῦ ἡ δύναμή της εἶναι ἀπεριόριστη ἀκόμη καὶ μεταξύ τῶν θεῶν.

Ἀντίστοιχα με τον «κλέφτη» Ἔρμή ἡ τον «διασκεδαστή» Διόνυσο, κλπ. Σὰν Κύπρια, ἡ Παφία ἀντιστοιχεῖ στὴν Πάνδημο Ἀφροδίτη, γι αὐτὸ καὶ ὁ Πραξιτέλης την ἀπεικόνισε με το ὁλόγυμνο μοντέλο της Φρύγης, σύμφωνα με σχετική διευκρινιστικό ἐπίγραμμα του Πλάτωνα. Γιατί ἡ ἀρχὴ της Ἑλληνικῆς μυσταγωγίας, ξεκινᾶ ἀπὸ κάποια ποταπή συνήθεια του μύστη, ἀπὸ την ὁποία ὁ μυσταγωγός τῶν ὁδηγεῖ βαθμιαία σε ἀνώτερες πράξεις.

ΑΠΡΙΛΟΣ

ΜΟΥΝΙΧΙΩΝ (ΑΘΗΝΑΙ ΑΤΤΙΚΗ )

ΑΡΤΕΜΙΣΙΟΣ ( ΣΠΑΡΤΗ

ΜΟΥΝΙΧΙΩΝ ὁ δέκατος μὴν παρὰ Αθηναίοιs. Ἐν δὲ τούτῳ Ἀρτέμιδι ἔθυον Μουνυχία { Φωτίου Λεξικὸν }

Μουνιχιὼν ἦταν ὁ δέκατος μῆνας τῶν Ἀθηναίων. Κατὰ αὐτὸν τὸν μῆνα θυσίαζαν στὴν Μουνυχία Ἄρτεμιν. ( Μουνυχία εἶναι η Σημερινὴ περιοχὴ τῆς Καστελλασ στὸν

Πειραιᾶ, ὁπού ὑπῆρχε καὶ ἱερό τῆς Θεᾶς }.

ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ '' ΜΟΥΝΥΧΙΑ '

'

Πρότερον ὁ Πειραιεὺς νῆσος, ὅθεν καὶ τοὔνομα εἴληφεν ἀπὸ διαπερᾶν.

Οὗ τα ἄκρα Μούνυχοs κατασχὼν μουνυχίαs Ἀρτέμιδοs ἱερόν ἱδρύσατο. {Παυσανίου } << Αττικῶν ὀνομάτων συναγωγή >> Λεξικὸν Σουΐδα

Στὴν ἀρχὴ ὁ Πειραιεύς ἦταν ἕνα νησί, ἀπό ὅπου πῆρε καὶ τὸ ὄνομα του, ἀπό τὸ διαπερνῶ ( διότι ἔπρεπε νὰ διαπερασησ τὴν Θάλασσα.) Ἀφοῦ ὁ Μούνυχοs κατέλαβε

τὰ ἄκρα του ἵδρυσε ἱερό τῆς Μουνυχίαs Ἀρτέμιδοs

Μουνυχία τόπος παραθαλάσσιος ἐν τὴ Ἀττική. ἙλλΆνικοs δὲ ὠνομάσθαι φησίν ἀπό Μουνυχου τινὸς βασιλέως, τοῦ παντακλέουσ, ὅς Μουνυχίασ Ἀρτέμιδοσ ἱερόν ιδρύσατο [ Λεξικὸν Σουΐδαs ]

Μουνυχία Τόπος παραθαλάσσιος στὴν Ἀττική. Ὁ Ἑλλάνικοs ἀναφέρει ὅτι ὠνομάσθηκε

ἔτσι ἀπό κάποιον βασιλέα Μούνυχο, γυιὸ τοῦ Παντακλέουs ὁ ὁποῖοs ἵδρυσε ἱερό τῆς Μουνυχίαs Ἀρτέμιδοs ]

ΠΛΑΤΩΝΟΣ

ΠΛΑΤΩΝΟΣ

῾Η Παφίη Κυθέρεια δι' οἴδματος ἐς Κνίδον ἦλθε

βουλομένη κατιδεῖν εἰκόνα τὴν ἰδίην.

πάντῃ δ' ἀθρήσασα περισκέπτῳ ἐνὶ χώρῳ

φθέγξατο „Ποῦ γυμνὴν εἶδέ με Πραξιτέλης;”
Πραξιτέλης οὐκ εἶδεν, ἃ μὴ θέμις, ἀλλ' ὁ σίδηρος
ἔξεσεν, οἷά γ' ῎Αρης ἤθελε, τὴν Παφίην.
ΠΛΑΤΩΝΟΣ
Οὔτε σε Πραξιτέλης τεχνάσατο οὔθ' ὁ σίδαρος
ἀλλ' οὕτως ἔστης ὥς ποτε κρινομένη.


Ο ΠΛΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΑ ΑΦΟΔΙΤΗ


ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Η θεά της Πάφου καὶ τῶν Κυθήρων ἦλθε σὰν κῦμα θαλάσσης

γιὰ νὰ δεῖ το ἄγαλμα ποῦ της ἀφιέρωσαν στὴν Κνίδο.

Κι ἀφοῦ θυμήθηκε ὅλους τους τόπους ποῦ πῆγε

Ἀπόρησε: «Πού με εἶδε ἔτσι γυμνή ὁ Πραξιτέλης;».

Δὲν χρειαζόταν νὰ σε δεῖ κυρά ὁ Πραξιτέλης, ἀλλὰ με την σμίλη του

φανέρωσε αὐτὰ ποῦ φανταζόταν ὅτι ἤθελε ἀπὸ σένα ὁ Ἄρης στὴν Πάφο.

Ἐσένα θεά δὲν σε φανερώνει οὔτε ὁ Πραξιτέλης, οὔτε ἡ σμίλη του



ἀλλά ἡ παμπάλαια φαντασία τῶν ἀνθρώπων

Ἡ σφαγή της Χίου καὶ ἡ σύνδεση με το σήμερα

 

Η σφαγή της Χίου και η σύνδεση με το σήμερα 

•  
 
  

ΒΙΝΤΕΟ


Στὶς 30 Μαρτίου του 1822 οἱ μουσουλμᾶνοι κατακτητές σφαγιάζουν τους κατοίκους της Χίου.

Εἶχε προηγηθεῖ ὁ ξεσηκωμός του νησιοῦ στὶς 11 Μαρτίου 1822, με την ἀπόβαση ἐκστρατευτικοῦ σώματος Σαμιωτῶν.

Οἱ στρατιῶτες του Ἀλλὰχ (ντόπιοι καὶ ἄλλοι ποὺ εἶχαν ἔλθει ἀπὸ την Ἀσία) κλείστηκαν ἀρχικὰ στὸ κάστρο. Στίς 30 Μαρτίου ἔφθασε ὁ ὀθωμανικός στόλος ὁ ὁποῖος ἔλησε την πολιορκία καὶ ἄρχισε τῇ σφαγή του ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ με την συμμετοχή καὶ ἀτάκτων μουσουλμάνων ποὺ κατέφθαναν ἀπὸ τις ἀκτὲς της Μ. Ἀσίας με κάθε εἴδους πλεούμενο.

Ἄραγε θὰ ζήσουμε παρόμοιες εἰκόνες σήμερα, ὁποῦ μουσουλμᾶνοι ἀπὸ την Ἀσία, την Ἀφρική καὶ την Τουρκία ἔρχονται κατά ἑκατοντάδες ἀπὸ την γείτονα;

Ο ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΣΤΙΣ "ΒΑΚΧΕΣ" ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ.

Ἀρχὴ

ΔΙΟΝΥΣΟΣ
Ἥκω Διὸς παῖς τήνδε Θηβαίαν χθόνα
Διόνυσος, ὅν τίκτει ποθ’ ἡ Κάδμου κόρη
Σεμέλη λοχευθεῖσ’ ἀστραπηφόρωι πυρρὶ.
Μορφὴν δ’ ἀμείψας ἐκ θεοῦ βροτησίαν
Πάρειμι Δίρκης νάμαθ’ Ἰσμηνοῦ θ’ ὕδωρ.
ὁρῶ δὲ μητρὸς μνῆμα τῆς κεραυνίας
τὸδ’ ἐγγὺς οἴκων καὶ δόμων ἐρείπια
τυφόμενα Δίου πυρὸς ἔτι ζῶσαν φλόγα,
ἀθάνατον Ἥρας μετὲρ’ εἰς ἐμὴν ὕβριν.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Νάμαι ἐγὼ, ὁ γιός του Δία, σε αὐτὴν την χώρα της Θήβας,

ὁ Διόνυσος, ποὺ κάποτε με γέννησε η Σεμέλη,

ἡ κόρη του Κάδμου, γιατί ἔμεινε ἔγκυος ἀπὸ φλόγα ἀστραπῆς.

Καὶ πῆρα (ὑγρὴ), ἀνθρώπινη μορφή, ἀπὸ τον θεό,

σὰν νὰ συνάντησα τὴ Δίρκη, κι ἔγινα ἐγὼ ποτάμι, ὅπως ὁ ἰσμηνός.

Καὶ βλέπω στὸ μνῆμα της μητέρας μου την δύναμη του κεραυνοῦ,

αὐτὸ ἐδῶ, κοντά στὰ ἐρείπια τῶν σπιτιῶν καὶ των κτισμάτων

πού φλέγονται ἀκόμη ἀπὸ την ἄσβεστη φλόγα του Διός,

ὑπομένοντας την ἀθάνατη ὀργὴ της μητέρας Ἤρας.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΕΣ ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ

Α) Η Δίρκη ἦταν βασίλισσα της Θήβας καὶ κατεδίωξε την ἀνεψιὰ της Ἀντιόπη, ἐπειδὴ εἶχε μείνει ἔγκυος ἐκτὸς γάμου, καὶ τη βασάνισε. Τα παιδιά της Δίρκης ἦταν ἀπὸ τον Δία ποῦ την βοήθησε νὰ τα γεννήσει σε μιά σπηλιά, καὶ αὐτὰ ὅταν μεγάλωσαν τιμώρησαν την Δίρκη καὶ τον σύζυγό της βασιλιά της Θήβας.

Ἔτσι παρέμειναν σὰν ἥρωες της Θήβας καὶ βασιλεῖς της.

Ὁ Εὐριπίδης ἔγραψε την σχετική με τον μῦθο τραγωδία «Ἀντιόπη» ποῦ δὲν σώζεται.

Β) Ο Ιἰσμηνός ἦταν γιός της Νιόβης ποῦ σκότωσε τα παιδιά της ὁ Ἀπόλλων γιὰ την προσβολή της στὴν Λητώ. Ο ἰσμηνός ἔγινε ποταμός με το ὁμώνυμο ὄνομα.

Ἄλλη ἐκδοχὴ θέλει τον ἰσμηνός τιτᾶνα γιό του Ὠκεανοῦ καὶ της Τηθύος.

Γ) Οἱ θεϊκές ὀντότητες εἶναι αἰθερικές, καὶ ὁ Διόνυσος παραπονεῖται ἐδῶ ὅτι ἄν καί παιδί του Δία του ἔδωσε ὁ θεός μορφή ἀνθρώπινη (ὑγρὴ).

Αὐτό συμβαίνει σε δαιμονικά ὄντα ποῦ ἔχουν εἰδικὸ προορισμό καὶ ὅταν τον ἐπιτελέσουν ἀποθεώνονται. Ὅπως ὁ Ἡρακλῆς.

Δ) Ο Διόνυσος ἦταν ἀνώτερος δαίμων στὴν κυριαρχία της Δήμητρας ἡ της μούσας Θάλειας, ὅπως μας ἐπεξηγεῖ ἀλλοῦ ὁ Πλούταρχος. Σκοπός του νὰ ὁδηγήσει τους θνητούς, ἀπὸ τις κατώτερες σφαῖρες ὁπού καὶ τους συναντοῦσε σὰν ἄνθρωπος διασκεδαστής (ἀγαθοδαίμων) γιὰ νὰ τους ὁδηγήσει σε ἀνώτερους (θείους) κόσμους.

Ἡ Δήμητρα ἦταν συνήθως ἡ θεά των πόλεων καὶ ἡ Θάλεια τῶν χωρικῶν στὶς ἱερὲς τελετές της ἀναγέννησης της Φύσεως. Με την ἴδια θεία ὑπόσταση.

Ὑπάρχουν ὁμοιότητες του Διόνυσου με τον Κρίσνα, ἀλλὰ ὁ τελευταῖος ἀφορᾶ την μονοθεΐα.

Ἄγαλμα Διόνυσου μυσταγωγού.