Ἡ ἀπελευθέρωση τῆς Χειμάρρας, 22 Δεκεμβρίου 1940

 Ἡ ἀπελευθέρωση τῆς Χειμάρρας, 22 Δεκεμβρίου 1940

Πλησίαζαν τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1940 καὶ ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς στὴν παράλια ζώνη τοῦ μετώπου, στὸν ἑλληνοιταλικὸ πόλεμο, φαινόταν πὼς εἶχε καθηλωθεῖ στὸ μουσουλμανικὸ χωριὸ Μπόρσι, λίγα χιλιόμετρα πρὶν ἀπὸ τὴν Χειμάρρα. Οἱ Ἰταλοὶ εἶχαν ὀχυρώσει καὶ εἶχαν καταστήσει σχεδὸν ἀπόρθητο τὸ βουνὸ ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ τὸ χωριὸ Κηπαρό. Ὁ ὀρεινὸς αὐτὸς ὄγκος ἔστεκε σὰν τεῖχος μπροστὰ στὶς ἑλληνικὲς δυνάμεις καὶ ἐμπόδιζε τὴν προέλασή τους. Οἱ ἑλληνικὲς ἐπιθέσεις εἶχαν ἀποβεῖ ἄκαρπες. Τὰ Ἰταλικὰ πολυβόλα χάρη στὴν εὐνοϊκὴ θέση ποὺ κατεῖχαν, θέριζαν τὰ πάντα μπροστά τους. Τότε παρουσίασαν στὸν διοικητὴ μιὰ λεβέντισσα Κηπαριώτισσα ποὺ εἶχε ἔλθει κρυφὰ ἀπὸ τὸ Κηπαρὸ καὶ ζητοῦσε νὰ τὸν δεῖ. «Μπορῶ νὰ σᾶς περάσω ἀπὸ ἕνα μονοπάτι πίσω ἀπὸ τίς γραμμὲς τῶν Ἰταλῶν» του λέει. Ὁ διοικητὴς τὴν κοίταξε στὴν ἀρχὴ μὲ καχυποψία, μπορεῖ νὰ εἶναι παγίδα, σκέφτηκε. Ὅμως κάτι μέσα του, τοῦ ἔλεγε πὼς μποροῦσε νὰ ἐμπιστευθεῖ τὴν γυναῖκα αὐτή.

Διέταξε τότε μιὰ διμοιρία νὰ ἑτοιμαστεῖ καὶ ὅταν πέσει τὸ σκοτάδι νὰ ἀκολουθήσει τὴν γυναῖκα. Στὴν ἀρχὴ οἱ στρατιῶτες μὲ τὴν γυναῖκα μπροστά, κατευθύνθηκαν μέσα ἀπὸ τὸν πυκνὸ ἐλαιῶνα πρὸς τὴν παραλία ὅπου ἡ ἀπόκρημνη ἀκτογραμμὴ ἐμπόδιζε τὴν ὁρατότητα τῶν Ἰταλῶν. Ἔτσι βαδίζοντας ἀκροβολιζόμενοι συνέχεια παραλιακὰ ἀπὸ τὸ Πρωτοπάπι τοῦ Κηπαροῦ, φθάσανε σὲ ἕνα σημεῖο ἀπὸ ὅπου ἀρχίσανε νὰ ἀνεβαίνουν μέσα ἀπὸ ἕνα δύσβατο μονοπάτι. Κάποια στιγμὴ φτάσανε ἀκριβῶς πίσω ἀπὸ τίς γραμμὲς τῶν Ἰταλῶν. Μέσα στὴν σιωπὴ τῆς νύχτας, ξαφνικὰ οἱ Ἰταλοὶ ἀκοῦνε μεταλλικοὺς κρότους πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη τους. Ἦσαν οἱ ἑλληνικὲς ξιφολόγχες ποὺ ἔμπαιναν στὰ ὅπλα. Ἀμέσως, πρὶν προλάβουν νὰ ἀντιδράσουν ἀκοῦνε τὴν ἰαχὴ «ἀέρα» καὶ τοὺς πρώτους πυροβολισμούς. Ἔντρομοι σήκωσαν τὰ χέρια, κάποιοι ἔπεσαν στὰ γόνατα καὶ ἱκέτευαν γιὰ τὴν ζωή τους. Ἔτσι ἔπεσε ἡ γραμμὴ ἄμυνας τῶν Ἰταλῶν καὶ ἄνοιξε ὁ δρόμος γιὰ τὴν Χειμάρρα. Ἡ ἀτρόμητη Κηπαριώτισσα ὀνομαζόταν Ἀναστασία Σάββα. Τὰ ἐγγόνια της ζοῦν καὶ τώρα στὸ Κηπαρό, κάποιες φορὲς διηγοῦνται τὴν ἡρωικὴ πράξη τῆς γιαγιᾶς τους.

Ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς μπῆκε στὶς 22 Δεκεμβρίου στὴν Χειμάρρα καὶ γνώρισε ἀποθεωτικὴ ὑποδοχή. Οἱ γαλανόλευκες βγῆκαν στὰ παράθυρα καὶ στὰ μπαλκόνια, ὁ κόσμος ξεχύθηκε γιὰ νὰ ἀγκαλιάσει τοὺς στρατιῶτες καὶ γιὰ τὰ τοὺς προσφέρει ὅτι μποροῦσε. Τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1940 ἔμειναν ἀξέχαστα στοὺς Χειμαρριῶτες,

Τότε ἡ γραμμὴ τοῦ μετώπου ἀναπτύχθηκε ἀπὸ τὸν Σκουταρά, στὰ βόρεια τῆς Χειμάρρας μέχρι τὴν κορυφὴ Αὐγὸ τῶν Ἀκροκεραυνείων. Ταυτόχρονα ἄλλες δυνάμεις ἀπὸ τὸ Μπόρσι προωθήθηκαν πρὸς τὴν κοιλάδα τοῦ ποταμοῦ Σουσίτσα καὶ ἐγκατέστησαν τὸ στρατηγεῖο στὸ χωριὸ Κούτσι. Ἐκεῖ ψηλὰ στὰ Ἀκροκεραύνεια, στὰ χιόνια, ὁ στρατός μας πέρασε ὅλον τὸν χειμῶνα τοῦ 1940-41 καὶ ἐπιβίωσε μέσα σὲ σκαμμένα λαγούμια στὴν πλαγιὰ τοῦ βουνοῦ. Ἐκεῖ μέσα στὰ λαγούμια δημιουργήθηκαν τὰ πάντα. Κοιτῶνες, μαγειρεῖο, ἰατρεῖο, διοικητήριο, ἀποθῆκες καὶ ὅτι ἄλλο χρειαζόταν. Σὲ ἐλάχιστη ἀπόσταση στὴν ἀπέναντι πλαγιά, στὸ «Μεσημέρι» ἦσαν οἱ Ἰταλοί. Μέσα στὴν νύχτα ἀκούγονταν καὶ κάποιοι νὰ φωνάζουν πρὸς τοὺς Ἰταλοὺς διάφορα, ὅπως «Ρὲ φρατέλι, πάλι μακαρόνια τρῶτε». Τὸ μέτωπο αὐτὸ ἄντεξε τὴν ἐαρινὴ ἐπίθεση τῶν Ἰταλῶν καὶ ἄρχισε νὰ ὀπισθοχωρεῖ μόνο μετὰ τὴν γερμανικὴ ἐπίθεση.

Ποῦ Γεννήθηκε ἡ Ὀλυμπιάδα ;

Ἡ Ἀρχαία Πασσαρώνα, γενέτειρα τῆς πριγκίπισσας τῶν Μολοσσῶν καὶ μητέρας τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου Ὀλυμπιάδας, τοποθετεῖται, σύμφωνα μὲ τὸν ἀρχαιολόγο τῆς «Ἠπείρου», Σωτήρη Δάκαρη, βορειοδυτικὰ τοῦ λεκανοπεδίου τῶν Ἰωαννίνων σὲ ἀπόσταση 8 χιλιομέτρων ἀπὸ τὴν πόλη.

Ἡ συστηματικὴ ἀνασκαφὴ ἀποκάλυψε στὴν κορυφὴ ἑνὸς λόφου στὸ Μεγάλο Γαρδίκι, ὀχυρωμένη θέση, ἐνῶ στοὺς πρόποδές του, βρίσκεται ὁ ἀρχαῖος ναὸς ποὺ ταυτίστηκε μὲ τὸν Ἄρειο Δία.

Ἡ Ὀλυμπιάδα ἦταν κόρη τοῦ Νεοπτόλεμου Β' καὶ γεννήθηκε τὸ 373 π.Χ., πιθανότητα στὴν πρωτεύουσα τῶν Μολοσσῶν, Πασσαρώνα. Ἡ γυναῖκα μὲ τὴ δυναμικὴ προσωπικότητα εἶχε τὰ ὀνόματα, Πολυξένη στὴν παιδική της ἡλικία, Μυρτάλη ὅταν παντρεύτηκε, ἐνῶ πῆρε τὸ ὄνομα Ὀλυμπιάδα μετὰ τὴ νίκη τοῦ συζύγου της Φιλίππου Β' στοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες τὸ 356 π.Χ. στὶς ἀρματοδρομίες.

Ἡ ἔντονη προσωπικότητα τῆς Ὀλυμπιάδας καὶ ἡ ἐπιρροή της, ἀκολούθησαν τὸν γιο της Μέγα Ἀλέξανδρο ὡς τὸ τέλος.

Ὁ προϊστάμενος τῆς Ἐφορείας Ἀρχαιοτήτων Ἰωαννίνων Κώστας Σουέρεφ μίλησε στὸ ΑΠΕ-ΜΠΕ γιὰ τὸν ἱστορικὸ χαρακτῆρα τῆς Ὀλυμπιάδας καὶ τὴν ἀρχαία Μολοσσία.

««Οἱ γυναῖκες καὶ οἱ κόρες τῶν βασιλέων στὴ Μολοσσία ἦταν συνδεδεμένες μὲ τὰ Ἱερὰ τῆς περιοχῆς» ἀναφέρει «γι' αὐτὸ οἱ ἀρχαιολόγοι θεωροῦν ὅτι, πιθανότατα, ἡ Ὀλυμπιάδα εἶχε συνδεθεῖ ἄμεσα μὲ τὸ Ἱερό του Δία καὶ τῆς Διόνης στὴν Δωδώνη..


Συνάντησε τὸν Φίλιππο Β' στὸ Ἱερὸ τῶν Μεγάλων Θεῶν τῆς Σαμοθράκης καὶ οἱ ἱστορικὲς πηγὲς ὑποστηρίζουν τὴν ἄποψη πὼς ἡ Ὀλυμπιάδα μετεῖχε τῆς προβολῆς καὶ τοῦ Μακεδονικοῦ Βασιλείου, στὴ σχέση μὲ τὸν Ἡρακλῆ καὶ τὸν Δία. Ὁ Φίλιππος Β' ὅταν ἦρθε στὴν Ἤπειρο, πρόσθεσε τίς παλιὲς περιοχὲς τῶν ἀποικιῶν στὰ παράλια τοῦ Ἰονίου, ὅπως ἡ Ἀμβρακία, στὸ Βασίλειο τῶν Μολοσσῶν.


Λέγεται ὅτι ἡ Ὀλυμπιάδα, μὲ τὸν μικρό της γιο Ἀλέξανδρο, ἔμειναν στὴν Μολοσσία καὶ τὴ Δωδώνη, ὅταν ὁ Φίλιππος Β', σύμφωνα μὲ τίς συνήθειες τῆς ἐποχῆς, παντρευόταν καὶ ἄλλες γυναῖκες. Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ἀνέλαβε τὸν θρόνο, οἱ σχέσεις τῶν Μολοσσῶν καὶ τῶν Μακεδόνων ἦταν ἄριστες. Ὁ Μ. Ἀλέξανδρος, στὴν ἀρχὴ τῆς ἐκστρατείας του ἐπισκέφτηκε πρῶτα τὸ Ἱερό του Ἄμμωνα στὴν Αἴγυπτο, τὸ ὁποῖο συνδέεται ἄμεσα μὲ τὸν ἱδρυτικὸ μῦθο τοῦ Μαντείου τῆς Δωδώνης.

Ἐξάλλου, ἡ Ὀλυμπιάδα, σύμφωνα μὲ τίς πηγές, πρόβαλε τὰ χθόνια γυναικεῖα χαρακτηριστικά της Διόνης, ἐκδοχὴ τῆς μητέρας Γῆς, δηλαδὴ τὴν ἐξοικείωσή της μὲ τὰ φίδια. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Δίας ἑνώθηκε μαζί της μὲ τὴν μορφὴ φιδιοῦ, ὁδήγησε τὸν Ἀλέξανδρο νὰ θεωρεῖ πὼς ἦταν γιός του Δία. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, ἡ Ὀλυμπιάδα ἀγωνίστηκε νὰ κρατήσει τὴ διαδοχὴ στὸ θρόνο γιὰ τὸν ἀνήλικο Ἀλέξανδρο τὸν Δ', γιο τοῦ Μ. Ἀλέξανδρου καὶ τῆς Ρωξάνης.

Ἐξ ὅσων γνωρίζουμε, ἐπισημαίνει ὁ κ. Σουέρεφ, ὁ Κάσσανδρος, συνόδευσε ἀπὸ τὴν Βαβυλῶνα τὸν μικρὸ Ἀλέανδρο Δ' καὶ τὴν Ρωξάνη στὴν Μακεδονία καὶ ἡ Ὀλυμπιάδα ἀνέλαβε νὰ τοὺς προστατέψει μέχρι τὴν ἐνηλικίωση, ἄλλοτε στὴν Ἤπειρο καὶ ἄλλοτε στὴν ὀχυρωμένη Πύδνα. Ἀκολούθησαν αἱματηρὲς ἴντριγκες, γιὰ τὴ διαδοχὴ στὸν θρόνο καὶ ἡ Ὀλυμπιάδα ἐξολόθρευσε πιθανοὺς διεκδικητές.


Ὁ Κάσσανδρος κατόρθωσε νὰ ἐπιβληθεῖ τελικὰ καὶ ἀπὸ ἐπιτηρητὴς τοῦ θρόνου ἔγινε βασιλιᾶς καὶ παντρεύτηκε τὴν ἑτεροθαλῆ ἀδελφὴ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, Θεσσαλονίκη. Ἡ Ὀλυμπιάδα, ἡ ὁποία ὅριζε τὴ Μακεδονικὴ Φρουρά, ὑποχρεώθηκε νὰ παραδώσει τὴν Ἀμφίπολη στὸν Κάσσανδρο, ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια ὁδήγησε στὸν θάνατο τὴν Ὀλυμπιάδα στὴν Πύδνα, μὲ διαταγὴ νὰ παραμείνει ἄταφη. Λέγεται μάλιστα, ὅτι κάλεσε τοὺς συγγενεῖς τῶν νεκρῶν διεκδικητῶν τοῦ θρόνου νὰ τὴν θανατώσουν μὲ λιθοβολισμό, στὸ τέλος τοῦ 4ου π.Χ. αἰῶνα.


Ἡ Μολοσσία, ἀρχικὰ τοποθετεῖται στὸν εὐρύτερο χῶρο τοῦ λεκανοπέδιου μέχρι τὴ Κόνιτσα, ἐνῶ στὴν συνέχεια περιέλαβε καὶ τὴν Δωδώνη. Ἦταν τὸ βασίλειο τῶν Αἰακιδῶν ἢ Μολοσσῶν. Οἱ πιὸ σημαντικοὶ βασιλεῖς ἦταν ὁ Θαρύπας, ὁ Ἀλκέτας, ὁ Ἀλέξανδρος Α', ὁ Μολοσσός - ἀδελφὸς τῆς Ὀλυμπιάδας, καὶ ὁ Πύρρος, ἀνιψιὸς τῆς Ὀλυμπιάδας ποὺ γεννήθηκε λίγα χρόνια μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου» καταλήγει ὁ κ. Σουέρεφ.

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

"Κλῦθι, θεὰ βασίλεια, φαεσφόρε, δῖα Σελήνη, ταυρόκερως· Μήνη, νυκτιδρόμε, ἠεροφοῖτι, ἐννυχία, δαιδοῦχε, κόρη, εὐάστερε, Μήνη, αὐξομένη καὶ λειπομένη, θῆλύς τε καὶ ἄρσην, αὐγάστειρα, φίλιππε, χρόνου μῆτερ, φερέκαρπε, ἠλεκτρίς, βαρύθυμε, καταυγάστειρα· νυχία, πανδερκής, φιλάγρυπνε, καλοῖς ἄστροισι βρύουσα, ἡσυχίηι χαίρουσα καὶ εὐφρόνηι ὀλβιομοίρωι, λαμπετίη, χαριδῶτι, τελεσφόρε, νυκτὸς ἄγαλμα, ἀστράρχη, τανύπεπλ᾽, ἑλικοδρόμε, πάνσοφε κούρη, ἐλθέ, μάκαιρ᾽, εὔφρων, εὐάστερε, φέγγεϊ τρισσῶι λαμπομένη, σώζουσα νέους ἱκέτας σέο, κούρη".

Ἄκουσε με, θεὰ βασίλισσα ποῦ φέρεις τὸ φῶς, σεβαστή Σελήνη. Μήνη, ποῦ ἔχεις κέρατα ταύρου, και τρέχεις τῆν νύκτα καὶ περιπλανάσαι εἴς τον ἀέρα. Νυκτερινή, ποῦ ἔχεις δάδα (δαυλό), κόρη ποῦ εἶσαι ἕνας λαμπρός ἀστέρας, ἡ Μήνη ποῦ μεγαλώνεις καὶ λιγοστεύεις, θηλυκή καὶ ἀρσενική ποῦ φωτίζεις καὶ ἀγαπᾷς τοὺς ἵππους, μητέρα τοῦ χρόνου, ποῦ φέρεις καρπούς· ποῦ εἶσαι λαμπερή, κατηφής, ποῦ καταυγάζεις καί επιβλέπεις τοὺς τοκετοῦς βλέπεις τα πάντα, σου ἀρέσει να εἶσαι ἅγρυπνος, ποῦ σε συνοδεύουν ὡραῖα ἀστέρια, καὶ χαίρεσαι στὴν ἡσυχία καὶ στὴν νύχτα τὴν καλότυχη εἶσαι λαμπρά και παρέχεις χαρά και φέρεις εἰς πέρας (τά ἔργα) καί εἶσαι το καμάρι τῆς νύχτας.

Εἶσαι ἡ βασίλισσα τῶν ἄστρων, ποῦ φορεῖς μακρό πέπλο καὶ τρέχεις κυκλοτερῶς ώ κόρη. ποῦ εἶσαι γεμάτη ἀπὸ σοφία, λαμπρό ἄστρο, ἔλα, μακάρια, με χαρά, λάμπουσα μὲ το δικό σου φέγγος, καὶ σῶσε, ώ κόρη, τοῦς νέους ἱκέτας σου.

Ἡ ἀπόβαση τοῦ Κεμὰλ στὴ Σαμψούντα -Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου [19 Μαΐου 1919]

Ἡ ἀπόβαση τοῦ Κεμὰλ στὴ Σαμψούντα -Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου [19 Μαΐου 1919]

Ἡ Γενοκτονία τῶν Ποντίων θεωρεῖται μιὰ ἀπὸ τίς πρῶτες σύγχρονες γενοκτονίες.

Ἡ γενοκτονία ἦταν ἕνα προμελετημένο ἔγκλημα, τὸ ὁποῖο ἡ κυβέρνηση τῶν Νεότουρκων ἔφερε σὲ πέρας μὲ συστηματικότητα. Οἱ μέθοδοι ποὺ χρησιμοποίησε ἦταν ὁ ξεριζωμός, ἡ ἐξάντληση στὶς κακουχίες, τὰ βασανιστήρια, ἡ πεῖνα καὶ ἡ δίψα, καὶ τὰ στρατόπεδα θανάτου στὴν ἔρημο.

Ἕνα ἐκλεκτὸ τμῆμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ζοῦσε στὰ βόρεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, στὴν περιοχὴ τοῦ Πόντου, μετὰ τὴ διάλυση τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ ἅλωση τῆς Τραπεζοῦντας τὸ 1461 ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανὲς δὲν τοὺς ἀλλοίωσε τὸ φρόνημα καὶ τὴν ἑλληνική τους συνείδηση, παρότι ζοῦσαν ἀποκομμένοι ἀπὸ τὸν ἐθνικὸ κορμό. Μπορεῖ νὰ ἀποτελοῦσαν μειονότητα -τὸ 40% τοῦ πληθυσμοῦ, ἀλλὰ γρήγορα κυριάρχησαν στὴν οἰκονομικὴ ζωὴ τῆς περιοχῆς, ζῶντας κυρίως στὰ ἀστικὰ κέντρα.

Ἡ οἰκονομική τους ἀνάκαμψη συνδυάστηκε μὲ τὴ δημογραφικὴ καὶ τὴν πνευματική τους ἄνοδο. Τὸ 1865 οἱ Ἕλληνες τοῦ Πόντου ἀνέρχονταν σὲ 265.000 ψυχές, τὸ 1880 σὲ 330.000 καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰῶνα ἄγγιζαν τίς 700.000. Τὸ 1860 ὑπῆρχαν 100 σχολεῖα στὸν Πόντο, ἐνῶ τὸ 1919 ὑπολογίζονται σὲ 1401, ἀνάμεσά τους καὶ τὸ περίφημο Φροντιστήριο τῆς Τραπεζοῦντας. Ἐκτὸς ἀπὸ σχολεῖα διέθεταν τυπογραφεῖα, περιοδικά, ἐφημερίδες, λέσχες καὶ θέατρα, ποὺ τόνιζαν τὸ ὑψηλό τους πνευματικὸ ἐπίπεδο.

Τὁ 1908 ἦταν μιὰ χρονιά - ὁρόσημο γιὰ τοὺς λαοὺς τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Τὴ χρονιὰ αὐτὴ ἐκδηλώθηκε καὶ ἐπικράτησε τὸ κίνημα τῶν Νεότουρκων, ποὺ ἔθεσε στὸν περιθώριο τὸν Σουλτᾶνο. Πολλὲς ἦταν οἱ ἐλπίδες ποὺ ἐπενδύθηκαν στοὺς νεαροὺς στρατιωτικοὺς γιὰ μεταρρυθμίσεις στὸ ἐσωτερικὸ τῆς θνήσκουσας Αὐτοκρατορίας.

Σύντομα, ὅμως, οἱ ἐλπίδες τους διαψεύστηκαν. Οἱ Νεότουρκοι ἔδειξαν τὸ σκληρὸ ἐθνικιστικό τους πρόσωπο, ἐκπονῶντας ἕνα σχέδιο διωγμοῦ τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν καὶ ἐκτουρκισμοῦ τῆς περιοχῆς, ἐπωφελούμενοι τῆς ἐμπλοκῆς τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν στὸ Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τὸ ἑλληνικὸ κράτος, ἀπασχολημένο μὲ τὸ «Κρητικὸ Ζήτημα», δὲν εἶχε τὴ διάθεση νὰ ἀνοίξει ἕνα ἀκόμη μέτωπο μὲ τὴν Τουρκία.

Οἱ Τοῦρκοι μὲ πρόσχημα τὴν «ἀσφάλεια τοῦ κράτους» ἐκτοπίζουν ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ στὴν ἀφιλόξενη μικρασιατικὴ ἐνδοχώρα, μέσῳ τῶν λεγόμενων «ταγμάτων ἐργασίας» («Ἀμελὲ Ταμπουροῦ»). Στὰ «Τάγματα Ἐργασίας» ἀναγκάζονταν νὰ ὑπηρετοῦν οἱ ἄνδρες ποὺ δὲν κατατάσσονταν στὸ στρατό. Δούλευαν σὲ λατομεῖα, ὀρυχεῖα καὶ στὴ διάνοιξη δρόμων, κάτω ἀπὸ ἐξοντωτικὲς συνθῆκες. Οἱ περισσότεροι πέθαιναν ἀπὸ πεῖνα, κακουχίες καὶ ἀρρώστιες.

Ἀντιδρῶντας στὴν καταπίεση τῶν Τούρκων, τίς δολοφονίες, τίς ἐξορίες καὶ τίς πυρπολήσεις τῶν χωριῶν τους, οἱ Ἑλληνοπόντιοι, ὅπως καὶ οἱ Ἀρμένιοι, ἀνέβηκαν ἀντάρτες στὰ βουνὰ γιὰ νὰ περισώσουν ὅ,τι ἦταν δυνατόν. Μετὰ τὴ Γενοκτονία τῶν Ἀρμενίων τὸ 1916, οἱ τοῦρκοι ἐθνικιστὲς ὑπὸ τὸν Μουσταφὰ Κεμὰλ εἶχαν πλέον ὅλο τὸ πεδίο ἀνοιχτὸ μπροστά τους γιὰ νὰ ἐξολοθρεύσουν τοὺς Ἑλληνοπόντιους. Ὅ,τι δὲν κατάφερε ὁ Σουλτᾶνος σὲ 5 αἰῶνες τὸ πέτυχε ὁ Κεμὰλ σὲ 5 χρόνια!

Τὁ 1919 οἱ Ἕλληνες μαζὶ μὲ τοὺς Ἀρμένιους καὶ τὴν πρόσκαιρη ὑποστήριξη τῆς κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν νὰ δημιουργήσουν ἕνα αὐτόνομο ἑλληνοαρμενικὸ κράτος. Τὸ σχέδιο αὐτὸ ματαιώθηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους, οἱ ὁποῖοι ἐκμεταλλεύθηκαν τὸ γεγονὸς γιὰ νὰ προχωρήσουν στὴν «τελικὴ λύση».

Στὶς 19 Μαΐου 1919 ὁ Μουσταφὰ Κεμὰλ ἀποβιβάζεται στὴ Σαμψούντα γιὰ νὰ ξεκινήσει τὴ δεύτερη καὶ πιὸ ἄγρια φάση τῆς Ποντιακῆς Γενοκτονίας, ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τῶν γερμανῶν καὶ σοβιετικῶν συμβούλων του. Μέχρι τὴ Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ τὸ 1922 οἱ Ἑλληνοπόντιοι ποὺ ἔχασαν τὴ ζωή τους ξεπέρασαν τοὺς 200.000, ἐνῶ κάποιοι ἱστορικοὶ ἀνεβάζουν τὸν ἀριθμό τους στὶς 350.000.

Ὅσοι γλίτωσαν ἀπὸ τὸ τουρκικὸ σπαθὶ κατέφυγαν ὡς πρόσφυγες στὴ Νότια Ρωσία, ἐνῶ γύρῳ,γύρω στὶς 400.000 ἦλθαν στὴν Ἑλλάδα. Μὲ τίς γνώσεις καὶ τὸ ἔργο τους συνεισέφεραν τὰ μέγιστα στὴν ἀνόρθωση τοῦ καθημαγμένου ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἑλληνικοῦ κράτους καὶ ἄλλαξαν τίς πληθυσμιακὲς ἰσορροπίες στὴ Βόρειο Ἑλλάδα.

Μὲ ἀρκετή, ὁμολογουμένως, καθυστέρηση, ἡ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων ψήφισε ὁμόφωνα στὶς 24 Φεβρουαρίου 1994 τὴν ἀνακήρυξη τῆς 19ης Μαΐου ὡς Ἡμέρα Μνήμης γιὰ τὴ Γενοκτονία τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ.

                                                                        

Ἡ Μετενσάρκωση στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα

Ἡ Μετενσάρκωση στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα

Το ἀνήσυχο καὶ διψασμένο γιὰ γνώση ἀνθρώπινο πνεῦμα δὲν ἀρκεῖτε στὴν ἔρευνα καὶ ἀνακάλυψη των νόμων ποῦ εἶναι βασικοί γιὰ την ἐξελίξη καὶ την ἐκτελέση του προορισμοῦ του πάνω στή Γῆ Με ἀγωνία ἐνδιαφέρεται νὰ μάθει τι πρόκειται νὰ συμβεῖ μετά θάνατον, τι θά γίνει ἡ ψυχή του, θά ἐπιζήσει ἡ γήινη προσωπικότητά του, θά

ἐπανέλθει στή Γῆ γιὰ νὰ ἐμψυχώσει ἕνα ἄλλο σῶμα καὶ πώς μπορεῖ νὰ γίνει κάτι τέτοιο;

Οἱ ἀρχαῖοι διανοητές ἐξετάζουν το φυσικό σῶμα του ἀνθρώπου ὄχι ὡς κάτι ξεχωριστό, ὅπως κάνει ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη (ἀνατομικά, βιολογικά, φυσιολογικά), ἀλλὰ πάντοτε σε σχέση με την ψυχή ποῦ ἑδρεύει σε αὐτὸ

Χάρη στὴν ψυχή, το σῶμα κινεῖται, λειτουργεῖ, ζεῖ Εἶναι ἁπλὰ το ὄργανο ποῦ αὐτή χρησιμοποιεῖ Σῶμα χωρίς ψυχή εἶναι ἀδιανόητο Γιὰ τους Πυθαγόρειους καὶ Πλατωνικούς ἡ λέξη ἄνθρωπος σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο ἀπὸ τον ὁρατό ἄνθρωπο καὶ, στὴν κυριολεξία, με τον ὅρο αὐτὸν ἐννοοῦσαν ἀποκλειστικά τον ἄνθρωπο, ὡς το πνεῦμα καὶ την ψυχή την ἐνσαρκωμένη προσωρινά στὸ ἀνθρώπινο σῶμα «ἄνθρωπος εστί ψυχή σώματι χρωμένη» (Πλάτων, Τιμαίος 42 D, Φαίδων 111 Α)

Ἡ ψυχή ἕλκει την καταγωγή της ἀπὸ το νοητικό πεδίο, γιὰ νὰ ἐκδηλώσει την διαπλαστική καὶ ὀργανική της ἱκανότητα Κατέχει διάμεση θέση μεταξύ νοητοῦ καὶ αἰσθητοῦ καὶ ἔρχεται νὰ ἐμψυχώσει τα σώματα, γεννῶντας το χῶρο καὶ το χρόνο. Ἀποτελεῖ τμῆμα της παγκόσμιας ψυχῆς του κόσμου ἡ ὁποία μερίζεται σε ἀτομικές ψυχές, με σκοπό την ἀπόκτηση της ἐμπειρίας του ὑλικοῦ πεδίου.

Ἡ ΣΠΕΙΡΑ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΣΗΣ

Το θέμα της μετενσάρκωσης ἀπασχόλησε τον Πυθαγόρα καὶ ἀποτέλεσε σπουδαῖο ἔρεισμα γιὰ την ἠθικὴ καὶ θρησκευτική του δοξασία. Ἐπειδή, ὅμως, το πρόβλημα της ἐπιβίωσης της ψυχῆς καὶ της μελλοντικῆς της σταδιοδρομίας ἀνάγεται σε πνευματικές σφαῖρες καὶ προϋποθέτει πνευματική ἐξελίξη, πρέπει νά ἀπασχολοῦσε μόνον τους μαθητές ἀνώτερου βαθμοῦ, αὐτούς ποῦ ἤδη εἶχαν μυηθεῖ στὴν ὅλη κοσμοθεωρία καὶ βιοθεωρία του μεγάλου φιλοσόφου Ἑπομένως, πρέπει νά ἦταν μυστική καὶ νά μήν την κοινοποιοῦσαν στὸ λαό. Το σημαντικό ὅμως αὐτὸ θέμα, ἀναπτυσσόταν ἀσφαλῶς τόσο στούς «ἀκροαματικούς» ὅσο καὶ στούς ἀνώτερους μυητικούς βαθμούς. Κι ὅπως εἶναι φυσικό, στούς πρώτους ἀπό ἐξωτερικῆς πλευράς, ἐνῶ στούς ἄλλους ἀπό ἐσωτερικῆς.

Ἡ ἐξωτερική διδασκαλία γιὰ τὴ μετεμψύχωση, ποῦ ἀπέβλεπε στὴν ἠθική προετοιμασία καὶ ἐπιλογή των ἱκανῶν καθώς καὶ στὴν παρηγορητική ἱκανοποίηση των ἀδαῶν, διαδόθηκε εὐρύτατα καὶ διασώθηκαν ἀρκετὰ στοιχεῖα γιὰ το θέμα. Ὅπως εἶναι φυσικό, οἱ πληροφορίες αὐτὲς ὑπέστησαν πολλές παραποιήσεις ἐκ μέρους των ἀμύητων καὶ ὡς ἀποτέλεσμα, το ὅλο ζήτημα με την πάροδο των χρόνων πῆρε την ἁπλοϊκή γνωστή του μορφή. Ἔτσι, κατέληξαν οἱ μεταγενέστεροι νὰ ἀποδώσουν στὸν Πυθαγορισμό ποικίλα ἁπλοϊκά καὶ παιδαριώδη μυθεύματα ποῦ ἀναφέρονται στὸ βίο του μύστη καὶ στὴ διδασκαλία του.

Ἀντιθέτως, το θέμα της μετενσάρκωσης ἦταν διαδεδομένο σε ὅλα τα στρώματα του λαοῦ με μορφή ἐξωτερικῶν μύθων ποῦ περιελάμβαναν στοιχεῖα δεοντολογικά, ὅπως ἡ τιμωρία μετά θάνατον, ἡ κρίση των ψυχῶν κλπ. Στήν πυθαγόρεια παράδοση, ἡ ἕνωση της ψυχῆς με το σῶμα θεωρεῖται πτώση, μία παρά φύση κατάσταση καὶ ἡ μετενσάρκωση θεωρεῖται ἡ μόνη ἐξελικτική σπειροειδής διαδρομή κάθαρσης. Τὴ θεωρία της μετενσάρκωσης διδάχθηκε ὁ Πυθαγόρας ἀπό το δάσκαλό του Φερεκύδη τον Σῦρο, ἐνῶ πολλοί ὑποστηρίζουν ὅτι την ἀποκόμισε ἀπό τον Ὀρφισμό, στὰ μυστήρια του ὁποίου εἶχε μυηθεῖ

Ὁ Ἡρόδοτος (ΙΙ 123), σε σχετικό ἐδάφιό γιά τή μετενσάρκωση, ὑποστηρίζει ὅτι οἱ Αἰγύπτιοι ἦταν πρῶτοι ποῦ πίστευαν στήν ἀθανασία της ψυχῆς καί ὅτι αυαὐτή, μετά τή φθορά του σώματος, ἐπανενσαρκώνεται σε ἄλλο πλάσμα ποῦ γεννιέται ἐκεῖ τή στιγμή, μέχρις ὅτου διανύσει ὁλόκληρο τον κύκλο των ζωικῶν ὑπάρξεων (ζῶα, ἀμφίβια καί πτηνά). Τότε ἐπανέρχεται καί ἐγκαθίσταται σε ἕνα ἀνθρώπινο σῶμα Ἡ ὅλη ἐξελίξη διαρκεῖ 3.000 χρόνια. Ὁ Ἡρόδοτος ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ θεωρία αὐτή οἰκειοποιήθηκαν καί δίδαξαν μερικοί Ἕλληνες ὑπονοῶντας ἀσφαλῶς τον Πυθαγόρα καί τον Ἐμπεδοκλῆ

ΠΤΩΣΗ Ή ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ;

Ὁ Πλάτωνας (Φαῖδρος 245 C) κάνει λόγο γιὰ την ἀθανασία της ψυχῆς, λέγοντας ὅτι αὐτή φέρει ἐξ ἀρχῆς φτεροῦγες οἱ ὁποῖες, ὅσο διατηροῦνται δυνατές, τή συγκρατοῦν στίς ὑπερουράνιες περιοχές, ἐνῶ ὅταν χάσει αὐτή τὴ δύναμη, ἐνσαρκώνεται κατά πρῶτον σε ἀνθρώπινα σώματα, γιὰ νὰ μπορέσει νά ἐπιτύχει ἐκ νέου την ἄνοδό της, ἐνῶ, ἄν δέν τα καταφέρει, εἶναι δυνατόν νά «βυθιστεῖ» σε σώματα ζώων.

Ὑπογραμμίζει ὅτι ἡ ψυχή ἑνός ἀληθινοῦ φιλοσόφου ὑστέρα ἀπὸ 3.000 χρόνια μπορεῖ νά ἀποκτήσει καί πάλι τα φτερά της καί νά ξαναγυρίσει ἐκεῖ ποῦ ἀνήκει, ἐνῶ γιὰ τις κοινές ψυχές ἀπαιτεῖται διάσημα τουλάχιστον 10.000 χρόνων. Οἱ γεννήσεις σε ἀνθρώπινα ἤ καί σε ζωικά σώματα εἶναι μᾶλλον το ἐπακόλουθο μίας πτώσης ἤ ὑποβάθμισης ἀπὸ ἕναν ἀνώτερο κόσμο σε ἄλλον κατώτερο, με τή δυνατότητα, ὅμως νά ἀνυψωθεῖ καί πάλι πρὸς την πηγή του Ἀνώτερου Ὁ Πλάτωνας εἶναι γνωστό ὅτι θεωροῦσε το σῶμα τάφο της ψυχῆς καί στόν Κρατύλο συμπλέει με τή διδασκαλία του Ὀρφέα, ὅτι δηλαδή ἡ ψυχή τιμωρεῖται μέσῳ της ἕνωσής της με το σῶμα

Ὁ μῦθος της πτώσης των ψυχῶν ἀπὸ τον ὑπερκόσμιο οὐρανὸ σε ἕνα ὑλικὸ σῶμα ἀποτελεῖ την πρώτη ἄποψή της παλιάς ἀντίθεσης μεταξύ των φιλοσόφων, ἐνῶ ἡ ἄλλη ὑποστηρίζει την κάθοδο της ψυχῆς του ἤδη Ἡ διαφορά των ἐννοιῶν εἶναι μέγιστη καί αὐτὸς ποῦ ἀναλαμβάνει νά δώσει σαφεῖς καί ἀκριβεῖς ἀπαντήσεις στό ἐρώτημα «γιατί ἡ ψυχή ἐγκαταλείπει την εὐδαιμονία της καί ἔρχεται νά δοκιμαστεῖ ἐνσαρκωμένη στὴ Γῆ» εἶναι ὁ Πλωτῖνος, ὁ καθαυτό ἱδρυτής του Νεοπλατωνισμοῦ ὁ ὁποῖος ἀπαντᾶ στίς Ἐννεάδες (IV 3,14) ὅτι, ἄν σε παρέμενε στό νοητό κόσμο ἡ ψυχή, θά διατελοῦσε σε ἀδράνεια, χωρίς νά μπορεῖ νά προσφέρει τίποτα στήν καθολική ἐξελίξη, ἀλλά οὔτε καί ἡ ἴδια θά ἐμπλουτιζόταν με την πείρα ποῦ της εἶναι ἀναγκαία γιὰ νά δράσει.

Μέσα ἀπὸ τις δοκιμασίες πάνω στὴ Γῆ κινητοποιεῖ καί δραστηριοποιεῖ τις ὑπάρχουσες γνώσεις της, ἐφαρμόζει τις ἄπειρες δυνατότητες της καί ἐπανέρχεται πιό ἰσχυρή καί τελειότερη ἀπὸ ὅσο ἦταν πρίν κατέλθει.

Ὁ ἴδιος συνεχίζει, ὑποστηρίζοντας ὅτι, ἀκόμα κι ἄν ἡ κάθοδος της ψυχῆς σε ἕνα σῶμα θεωρηθεῖ ἀναγκαιότητα 0reincarnation2.jjpgτης παγκόσμιας ὀργάνωσης ἡ λειτούργημα καί ὄχι τιμωρία, δὲν παύει νά εἶναι γιὰ την ψυχή μία μεγάλη δοκιμασία ἀπό την ὁποία αὐτή πρέπει νά βγεῖ νικήτρια. Εξαρτάται, λοιπόν, ἀπό την ἐνσαρκωμένη ψυχή ἄν ἡ δοκιμασία της θά εἶναι ὠφέλιμη καί ἀποδοτική γιὰ την ἐξελίξη της. Ὁ Πλωτῖνος παρατηρεῖ ὅτι ὅλες οἱ ψυχές δὲν συμπεριφέρονται με τον ἴδιο τρόπο στὴ δοκιμασία της ἐνσάρκωσης

Μερικές ὑποκύπτουν στὸ κακό καί στὴν ἀδικία Ἡ ψυχή ποῦ βάρυνε λόγῳ των σωματικῶν δεσμεύσεων δὲν μπορεῖ νά ἐπανέλθει μετά το θάνατο στὸ νοητό κόσμο. Θά ἐνσαρκωθεῖ σε ἄλλο σῶμα ἀνθρώπου ἡ ζώου, σύμφωνα με τις προδιαθέσεις ποῦ ἀπέκτησε κατά τὴ διάρκεια ζωῆς της. Ἔτσι, ἡ τιμωρία των μοχθηρῶν καί ἡ ἀνταμοιβή των καλῶν ὑφίσταται μέσα στὴν αἰώνια τάξη του κόσμου.

Ὁ Ὀλυμπιόδωρος (σχόλια Φαίδωνα του Πλάτωνα) περιγράφει την κάθοδο της ψυχῆς με θαυμαστό τρόπο: «Ἡ ψυχή κορικώς κατέρχεται (σ.σ. με τον τρόπο της Περσεφόνης) σε γένεση, (σ.σ. Κόρη εἶναι το ὄνομα της Περσεφόνης δὲν ἀλλάζει την κατάσταση, γιατί ἔπρεπε νά «ἀναμνηστεῖ» την ἀλήθεια ποῦ «ἐν σπέρματι» κατεῖχε καί νά προσαρμοστεῖ στὸ χῶρο καί στὸ χρόνο ποῦ γεννήθηκε.

Ὁ Ἱεροκλῆς στὸ ὑπόμνημά του Χρυσά Ἔπη του Πυθαγόρα (στ. 55) σχολιάζοντας το στίχο «Οὔτε τα ἀνέλπιστα νά ἐλπίζεις οὔτε καί τίποτα νά σου διαφεύγει ἐκ των ὄντων», καταφέρεται σαφῶς ἐναντίον της πλάνης ἐκείνων ποῦ ἑρμηνεύσουν κατά γράμμα την πυθαγόρεια καί πλατωνική διδασκαλία γιὰ τὴ μετεμψύχωση:

«Ἐάν κάποιος περιμένει μετά το σωματικό του θάνατο νά ντυθεῖ ἡ ψυχή του το σῶμα ἑνός ἀλόγου ζώου, λόγῳ των ἀτελειῶν του ἡ φυτοῦ, λόγῳ της ἀδράνειας των αἰσθημάτων του καί ὁ ἴδιος, παίρνοντας δρόμο ἀντίθετο ἀπὸ ἐκείνους ποῦ μεταβάλουν την οὐσία του ἀνθρώπου σε ἀνώτερο ὄν, πιστεύει σε ἀνέλπιστες ἀξίες, κατακρημνίζοντας την ψυχή του σε μία κατώτερη οὐσία, ἀπατᾶται καί ἀγνοεῖ τελείως το εἶδος της ψυχῆς ἡ ὁποία οὐδέποτε μπορεῖ νά ἀλλάξει».

Ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ θεωρία της μετεμψύχωσης δέν εἶναι παρά μία εἰκόνα, μία ἀλληγορία, γιά νά μας διδάξει ὅτι ὁ ἄνθρωπος γίνεται ὅμοιος με τα ζῶα ἕνεκα των ἐλαττωμάτων του ἡ θεός ἕνεκα της ἀρετῆς του.

Γιά τὴ μετά θάνατον του σώματος ἀθανασία της ψυχ), μερίζεται ὅμως ἀπὸ τὴ γένεση Διονυσιακῶς, τοποθετεῖται στὸ σῶμα Προμηθεϊκῶς, ἄρα ἀπελευθερώνεται ἀπὸ τα δεσμά της με τὴ χρησιμοποίηση της δύναμης του Ἡρακλέους, ἐπανασυναρμολογεῖται σε σύνολο με τὴ βοήθεια του Ἀπόλλωνος καί της Σωτῆρος Ἀθηνᾶς καί ἐξαγνίζεται με τὴ φιλοσοφική πειθαρχία».

Ἡ σοφία των ἀρχαίων ἔκρυβε πίσω ἀπὸ τους μύθους του Ἡρακλῆ, του Ὀδυσσέα καί ἄλλων ποῦ κατέβηκαν στὸν ἤδη καί γρήγορα ἐπέστρεψαν ἀπὸ αὐτὸν την ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὴ δουλεία της ἐνσάρκωσης, μέσῳ της εξαγνιστικής πειθαρχίας. Ὁ Πρόκλιος ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἡρακλῆς, ἐξαγνισμένος με ἱερὲς μυήσεις, πῆρε θέση ἀνάμεσα στούς θεούς. Εἶναι γνωστή ἡ τρομερή κατάσταση της ψυχῆς του ὅσο διάστημα ἦταν αἰχμάλωτος της σωματικῆς του φύσης.

Ὁ Πίνδαρος σε ἕνα ἀπόσπασμα ἑνός ποιήματος ποῦ ἀναφέρει το διάλογο του Πλάτωνα Μένων ἀναφέρει ἡ Περσεφόνη στέλνει τις ψυχές ποῦ δέχθηκε στά βασίλεια του ’δη γιά κάθαρση, ὑστέρα ἀπὸ ἐννέα χρόνια στὸν πάνω κόσμο. Καί ὅτι ἀπὸ τις ψυχές αὐτές προέρχονται μεγαλοφυεῖς βασιλιᾶδες καί δυνατοί ἄνδρες τόσο σε δύναμη ὅσο καί σε σοφία.

Ὁ Ἐμπεδοκλῆς ἀπασχολεῖται με τὴ θεωρία της περιπλάνησης των ψυχῶν σε μία σειρά ἀπὸ διασωθέντα ἀποσπάσματα (Diels, Προσωκρατικοί). Στὸ ἀπόσπασμα Β 115 λέει ὅτι, ἐάν μία ψυχή κηλιδωθεῖ ἀπὸ πράξη φόνου, ἐπιορκίας ἡ ἄλλου ἐγκλήματος, «ντύνεται» τὴ μορφή θνητοῦ καί περιφέρεται μακριά ἀπὸ την χώρα των Μακάρων καί παραδίνεται ἀπὸ το ἕνα στοιχεῖο στὸ ἄλλο «Ἕνας ἐξ αὐτῶν εἶμαι κι ἐγώ, ἕνας ἀπό τους θεούς ἐξόριστος καί περιπλανώμενος, διότι ἀκολούθησα τις προτροπές της Διχόνοιας», ὁμολογεῖ ὁ ἴδιός ὁ Ἐμπεδοκλῆς Στὸ ἀπόσπασμα Β 117 ἰσχυρίζεται ὅτι ὑπῆρξε νεανίας, κόρη, θάμνος, πτηνό κι ἄφωνο ψάρι.

Η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ «ΘΕΙΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ»

Ἥ θεωρία της μετενσάρκωσης παραδέχεται τόσο την πτώση της ψυχῆς σε ζωικά σώματα ἕνεκα τιμωρίας ὅσο καί την ἀναγωγή των ἀξιῶν σε σώματα ἡρώων, ἀντίθετα με τή σύγχρονη θεωρία της μετενσάρκωσης ποῦ θεωρεῖ τή γραμμική ἐξέλιξη των ψυχῶν μέσῳ της βελτίωσης ἀπό τις προοδευτικές ἐνσαρκώσεις στή Γῆ

Ὁ Πορφύριος, ἀπό τους σημαντικότερους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, ἀρνεῖται σε δύο σημεῖα την πλατωνική θέση, λέγοντας ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ψυχή δέν μπορεῖ νά τεθεῖ σε σῶμα ζώου, ὅπως καί ὅτι η ἀνθρώπινη ψυχή «ἅπαξ καθαρθεῖσα», δέν ἐπανέρχεται πλέον σε σῶμα ἀνθρώπου, ἀλλά ἀκολουθεῖ το πεπρωμένο της ποῦ εἶναι ἡ ἀποθέωση, δηλαδή ἡ ἐγκατάστασή της σε Μακάρια Πεδία.

Ἐξαίρεση αποτελούν οἱ ψυχές των ἡρώων ποῦ ἐπανέρχονται οικιοθελώς στή Γῆ καί ἐνσαρκώνονται, γιά νά καθοδηγήσουν τους ἀνθρώπους Τέτοια περίπτωση θεωρεῖ τον Πυθαγόρα ποῦ ἐνσαρκώθηκε με σκοπό νά μεταλαμπαδεύσει την πείρα του στὴν ἀνθρωπότητα Το γεγονός ὅτι ὁ Πυθαγόρας μυήθηκε στά διάφορα Μυστήρια πολλά εἰπώθηκαν κατά τή διάρκεια των αἰώνων ἀπό τα διάφορα φιλοσοφικά κινήματα (Παράδεισος καί Κόλαση, Τάρταρα, Ηλύσια πεδία κλπ). Ὅλα αὐτὰ ὅμως εἶναι ἀλληγορίες καί ὑποθέσεις τις οποίες οἱ ἑκάστοτε διανοητές συνέλαβαν καί διατύπωσαν μυθολογικά καί των ὁποίων ἡ ἀληθοφάνεια δέν εἶναι δυνατό νά ἀποδειχθεῖ διανοητικά ἡ με συλλογισμούς.

Ἐκείνῳ ποῦ πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά ἀντιληφθεῖ καί νά παραδεχθεῖ εἶναι ὅτι οἱ νόμοι ποῦ διέπουν τή μεταθανάτια ζωή εἶναι ἀνώτεροι της ἀνθρώπινης διάνοιας, εἶναι ἀδέκαστοι, ἀλλά συγχρόνως δίκαιοι καί εἶναι ἀδύνατον νά ἀστοχήσουν ἡ νά παραπλανηθοῦν Ὁ Ιεροκλής διακηρύσσει: «Εὐσεβής εἶναι εκείνος ποῦ κατέχει τή Θεία Ἐπιστήμη καί προσφέρει εἰς το Θεῖον ὡς ἄριστη τιμή τή δική του τελείωση. Κάθε ἄνθρωπος, προσπαθῶντας κατά ἄλλον τρόπο νά τιμήσει το Θεῖον καί μή προσφέροντας ὡς θυσία τον ἴδιο τον ἑαυτό του, γινόμενος παρανάλωμα εξωτερικής εὐπορίας, ἐκτελεῖ πράξη ἄχρηστη καί μάταιη».

"Ἡ νέα ζωή δέν ἀρχίζει νά ἀναπτύσσεται ἐκεῖ ἀκριβῶς ποῦ εἶχε σταματήσει. Δὲν ἐπαναλαμβάνει καί δέν 0reincarnation4.συνεχίζει μόνον την προηγούμενη ἐπιφανειακή προσωπικότητα καί την ἐξωτερική ἐμφάνισή μας. Διαδραματίζεται μία ἀφομοίωση, μία ἀποβολή, μία ἐνδυνάμωση καί μία ἀλλαγή των παλιῶν χαρακτηριστικῶν καί κινήτρων, μία ἀνακατάταξη της προηγούμενης ἐξέλιξης καί μία ἐπιλογή μελλοντικῶν στόχων, χωρίς νά καρποφορήσει καί νά ἀνταποκριθεῖ στὶς ἀπαιτήσεις της ἐξέλιξης

Γιατί κάθε γέννηση εἶναι μία καινούρια ἀρχὴ ἡ ὁποία, ἄν καί στηρίζεται στό παρελθόν, δέν αποτελεί τή μηχανική του προέκταση. Ἡ ἀναγέννηση δέν εἶναι μία διαρκής ἐπανάληψη, ἀλλά μία διαδικασία, το μηχανικό μέρος μίας εξελικτικής διαδικασίας."

Σρι Ορομπίντο

"Ἁπλῶς καί μόνον το γεγονός ὅτι οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν γιά ἀναγέννηση καί ὅτι μία τέτοια ἰδέα ὑφίσταται, σημαίνει ὅτι ἕνα ἀπόθεμα ψυχικῶν ἐμπειριῶν ποῦ σχετίζονται με αὐτὸν τον ὅρο θά πρέπει πράγματι νά ὑπάρχει Ἡ ἀναγέννηση εἶναι μία ἐπιβεβαίωση ποῦ θά πρέπει νά περιλαμβάνεται ἀνάμεσα στίς πιό βασικές γιά την ἀνθρωπότητα"

                                                         

Ὁ Ἀπόλλωνας ἡ Φοῖβος, ὁ αἰώνιος ἔφηβος ...Θὰ ἔρθει πάλι Καὶ θὰ μείνει γιὰ πάντα

Ὁ Ἀπόλλωνας ἡ Φοῖβος, ὁ αἰώνιος ἔφηβος ...Θὰ ἔρθει πάλι Καὶ θὰ μείνει γιὰ πάντα

Ὁ τελευταῖος χρησμός της Πυθίας Νικάνδρας ἦταν:

Ἔστ ἦμαρ ὅτε Φοῖβος

πάλιν ἐλεύσεται

καὶ ἐς ἀεί ἔσεται!

Μετάφραση

Θὰ ἔρθη μέρα ποῦ ὁ Ἀπόλλων

Θὰ ἔρθει πάλι

Καὶ θὰ μείνει γιὰ πάντα.

Ἀναμφίβολα ὁ Ἀπόλλων εἶναι ὁ ἑλληνικότερος τῶν θεῶν. Ὅπως πολύ σωστά ἐπισημαίνουν σύγχρονοι μελετητές της ἑλληνικής θρησκείας,...

τοῦτος ὁ θεός ἀντιπροσωπεύει τὴ νέα ἔκφραση θρησκευτικῆς γνώσης γιὰ τον κόσμο καὶ την ἀνθρώπινη ὕπαρξη, πράγματα πέρα γιὰ πέρα ἑλληνικά καὶ ἀνεπανάληπτα. Ὁ Ἀπόλλων εἶναι ὁ ὄμορφος, ὁ εὐγενικός θεός του φωτός καὶ του ἥλιου. Ἡ προσωνυμία Φοῖβος (ὁ «φωτεινός») ἐκφράζει αὐτὴ την πτυχή του χαρακτῆρα του. Ἐπιπλέον, ἡ γνώση, ἡ ἀλήθεια, ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ ἁγνότητα βρίσκονται κάτω ἀπὸ την προστασία του. Δὲν θὰ ἀποτελοῦσε ὑπερβολή, ἄν λέγαμε πῶς η πνευματική δύναμη, ποῦ ὁ Ἀπόλλων ἐνσαρκώνει, εἶναι το θεμέλιο του δυτικοῦ πολιτισμοῦ.

Ἡ λατρεία του Ἀπόλλωνα, ἀπαντᾶ σε ὁλόκληρο τον ἑλληνόφωνο κόσμο: ἀπὸ τὴ Σικελία στὴ Δύση μέχρι τον Φάση ποταμό στὸν Εὔξεινο Πόντο. Στὸν θεό αὐτό ἀνήκουν οἱ πρῶτοι ναοί καὶ τα λατρευτικά ἀγάλματα, καὶ ἀπὸ τον θεό αὐτὸν προέρχονται τα θεοφορικά ὀνόματα Ἀπολλώνιος, Ἀπολλόδωρος, Ἀπολλοφάνης κ.ά.

Ἀπὸ τα τεμένη του Ἀπόλλωνα το σπουδαιότερο εἶναι οἱ Δελφοί – το «κέντρο του κόσμου», ὁ «ὀμφαλός της γῆς». Στοὺς Δελφούς χαράχτηκε ἡ περιβόητη ρήση «Γνῶθι σεαυτόν», το ἀνωτάτῳ ἀπολλώνιο δίδαγμα. Γιὰ πολλούς αἰῶνες τοῦτο το Δελφικό μαντεῖο εἶναι ἡ ζωτική δύναμη ὁλόκληρου του Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Ἀπόλλωνας εἶναι ὁ Θεός του φωτός, ὁ Θεός της μαντικῆς τέχνης καὶ τῶν ὁραμάτων, της μουσικῆς, τῶν τραγουδιῶν καὶ της ποίησης (προστάτης τῶν καλῶν τεχνῶν), ὁ αἰώνιος ἔφηβος. Ἀκόμη εἶναι ὁ Θεός της θεραπείας ἀλλὰ ἐπειδή πολύ συχνά στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ὅποιος εἶναι ἱκανὸς γιὰ το καλύτερο, εἶναι ἱκανὸς καὶ γιὰ το χειρότερο, ὁ Ἀπόλλωνας εἶναι ὁ θεός της πανούκλας καὶ τῶν ἀρρωστιῶν.

Ὁ Ἀπόλλωνας ἡ πολύ συχνά ὀνομαζόμενος με το γνωστότερο προσωνύμιο του, Φοῖβος, εἶναι ὁ δίδυμος ἀδελφὸς της Θεάς Ἄρτεμις. Πατέρας του εἶναι ὁ Δίας καὶ μητέρα του ἡ Λητώ μία ἐκ τῶν τιτάνων ποῦ ἡ σεμνότητα καί ἡ μετριοφροσύνη την ἀντιπροσώπευαν πλήρως. Γιὰ πολλούς ἡ Λητώ ἀντιπροσωπεύει το σκοτάδι κατ’ ἄλλους πάλι το φῶς της ἡμέρας. Ὁ Δίας σε μία ἀπὸ τις πολλές ἀπιστίες του στὴν ᾞρα, ἐρωτεύτηκε την Λητώ καὶ ἔσμιξε μαζί της. Μήν μπορῶντας ἡ ᾞρα νὰ τιμωρήσει τον ἄπιστο σύζυγό της, στράφηκε στὴ Λητώ μὴν ἀφήνοντάς την νὰ γεννήσει. Ἡ Λητώ, ἐτοιμόγεννη γυρνοῦσε ἀπὸ μέρος σε μέρος ψάχνοντας τον κατάλληλο τόπο γιὰ νὰ φέρει στὸ φῶς τα παιδιά της, ὅμως καμία γῆ δὲν την φιλοξενοῦσε ἀπὸ τον φόβο γιὰ την ὀργὴ της Ἥρας ποὺ θὰ ἔπεφτε πάνω της. Ὕστερά ἀπὸ καιρό, βρέθηκε το κατάλληλο μέρος γιὰ την Λητώ, ἦταν ἕνα πλεούμενο ξερονήσι το ὁποῖο φανέρωσε ὁ Ποσειδῶνας, καὶ το ὁποῖο δὲν φοβόταν την ὀργὴ της Ἥρας. Το νησί ἦταν ἄγονο καὶ δὲν προσφερόταν οὔτε γιὰ καλλιέργεια, οὔτε γιὰ κτηνοτροφική δραστηριότητα, ἔτσι δὲν εἶχε νὰ χάσει τίποτα ὅταν ἡ ὀργὴ της βασίλισσας τῶν Θεῶν θὰ ἔπεφτε πάνω του. Το ὄνομα του ἀρχικά ἦταν Ὀρτυγία καὶ σήμαινε γῆ των ὀρτυκιῶν στὴ συνέχεια ὅμως μετά την γέννηση του Ἀπόλλωνα καὶ ἀφοῦ ὁ Θεός το στερέωσε με τέσσερις πασσάλους στὸ βυθό, το ὀνόμασε Δῆλο (Φωτεινό). Το μέρος εἶχε βρεθεῖ γιὰ την γέννηση τὠν θεῶν, παρόλα αὐτά ὅμως ἡ Λητώ δὲν μποροῦσε νὰ γεννήσει τους θεούς, ἀφοῦ ἡ Ἤρα, κράταγε στὸν Ὄλυμπο την Εἰλειθυία, την θεά τῶν αἴσιων τοκετῶν. Ἡ Δήμητρα, ἡ Ἀθηνᾶ καὶ ἡ Ἀφροδίτη ἔσπευσαν σε βοήθεια της σπαράζουσας τιτάνιδας ὅμως ἦταν ἀδύνατο νὰ γεννήσει ἡ Λητώ παρά την παρουσία τους, χωρίς την συγκατάθεση της Ἥρας. Τότε οἱ θεές ἔστειλαν την Ἴριδα στὴν Ἥρα γιὰ νὰ την πείσει, προσφέροντάς της καὶ ἕνα περίτεχνο περιδέραιο κατασκευασμένο ἀπὸ τον Ἥφαιστο. Ἡ ᾞρα το δέχτηκε καὶ ἠρέμησε, ἀφήνοντας την Εἰλειθυία νὰ πάει στὴ Δῆλο. Μετά ἀπὸ την τεράστια ταλαιπωρία της ἡ Λητώ κατάφερε νὰ γέννηση, πρῶτα την Ἄρτεμη καὶ μετά τον Ἀπόλλωνα.

Χαρακτηριστικό της γέννησης του Ἀπόλλωνα, ἐκτὸς της μεγάλης ταλαιπωρίας της μητέρας του, ἦταν ὅτι δὲν βύζαξε καθώς ἀμέσως ἡ Θέμιδα ἔσταξε στὸ στόμα του μερικές σταγόνες ἀπὸ νέκταρ καὶ ἀμβροσία καὶ το βρέφος ἄρχισε νὰ μεγαλώνει με ἐκπληκτικό ρυθμό. Μέσα σε λίγη ὥρα πῆρε την ὁριστική του μορφή, μία πανέμορφη ὄψη καὶ ἔγινε ὁ Θεός ποῦ ἀντάξιός του σε ὀμορφιά δὲν ὑπῆρχε. Δικαίως οἱ θεές τον χάζευαν νὰ κάνει τα πρῶτα του βήματα πάνω στὸ νησί, το ὁποῖο ἄφησε σε λίγο ταξιδεύοντας γιὰ τον Ὄλυμπο ὅπου στήθηκε μεγάλη γιορτή γιὰ χάρη του, στὴν ὁποία ἔπαιζε την λύρα ποῦ μόλις του εἶχε χαρίσει ὁ πατέρας του καὶ δὲν την ἀποχωρίστηκε ποτέ. Ἕνα ἀπὸ τα κατορθώματα του Ἀπόλλωνα ἦταν ὅτι κατάφερε νὰ σκοτώσει στούς Δελφούς, τον Δράκοντα Πύθωνα. Το τέρας αὐτὸ εἶχε δέκα χέρια καὶ τέσσερα μάτια καὶ κυνηγοῦσε την Λητώ μὴν ἀφήνοντας την νὰ γεννήσει. Ἀφοῦ γέννησε πῆγε στοὺς Δελφούς καὶ ἐκεῖ κατάστρεφε τα πάντα καὶ σκότωνε τους ἀνθρώπους. Ἀφοῦ το σκότωσε ὁ Ἀπόλλωνας, γιὰ νὰ τον τιμήσουν οἱ κάτοικοι, ἔχτισαν μαντεῖο πρὸς τιμή του καὶ θέσπισαν τα Πύθια (ἀγῶνες πρὸς τιμή του Ἀπόλλωνα). Το μαντεῖο αὐτὸ ἦταν το σημαντικότερο της ἀρχαιότητας καὶ σε αὐτὸ κατέφευγαν ἀπὸ ὅλη την Ἑλλάδα ὅσοι ἀναζητοῦσαν κάποιο χρησμό. Ἐκεῖ, ἡ Πυθία καθήμενη πάνω στὸν ἱερὸ τρίποδα καὶ μασῶντας φύλλα δάφνης ἔδινε τους διφορούμενους χρησμούς της. Χωρίς ἀμφιβολία ὁ Ἀπόλλωνας εἶναι ὁ πιὸ ὄμορφος σε θεούς καὶ ἀνθρώπους. Το ὑπέροχο σῶμα του, το καλογυμνασμένο, ἁρμονικό, ἄτριχο κορμί του καὶ τα πάρα πολύ ὄμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου του, με τα γαλανά του μάτια καὶ τις μικρές ξανθές του μποῦκλες θὰ τα ζήλευε ὁ καθένας. Παρόλα αὐτὰ ὅμως, παρά την ὀμορφιά του, δὲν ἔχει τις ἐρωτικές ἐπιτυχίες ποῦ ἀναμένουμε. Οἱ γυναῖκες ὄχι μόνο δὲν γοητεύονται ἀπὸ τον Θεό ἀλλὰ τρέχουν μακριά του μὴ θέλοντας νὰ ἔρθουν σε ἐπαφῆ μαζί του. Ἔτσι ὅταν ἐρωτεύτηκε την Δάφνη, την κόρη του θεοῦ ποταμοῦ Πηνειού της Θεσσαλίας αὐτή ἔτρεχε μακριά στὸ δάσος μὴ θέλοντας νὰ τον παντρευτεῖ.

Πέρασαν μερόνυχτα με τον Θεό νὰ την κυνηγάει καὶ νὰ καταφέρνει τελικά νὰ την πλησιάσει ἀρκετὰ, ὅμως τότε ἡ Νύμφη παρακάλεσε τον πατέρα της νὰ την σώσει καὶ ἐκεῖνος την λυπήθηκε καὶ την μεταμόρφωσε στὸ ὁμώνυμο φυτό. Βλέποντάς την ὁ Ἀπόλλωνας τότε ἀπογοητευμένος καὶ ἀπαρηγόρητος ποῦ δέν κατάφερε νὰ ἑνωθεῖ μαζί της, ἀγκάλιασε το δέντρο ποῦ κάποτε ἦταν το σῶμα της κοπέλας, ἔκοψε ἕνα κλαδί με φύλλα της ποὺ κάποτε ἦταν τα μαλλιά της καὶ το φόρεσε στὸ κεφάλι του οἰκιζόμενος πῶς ἔκτοτε θὰ την εἶχε πάντα μαζί του καὶ ἡ Δάφνη ἔγινε το ἱερὸ του δέντρο. Ἀκόμη ἕνα παράδειγμα ἀνεπιτυχοῦς ἔρωτα του θεοῦ, εἶναι ὁ ἔρωτας του με την Κασσάνδρα, την κόρης του βασιλιά της Τροίας Πριάμου. Ὁ Θεός ἐρωτεύτηκε την νεαρή βασιλοποῦλα, ὅμως καὶ αὐτή ἀρνήθηκε τον ἐρώτα του. Τότε γιὰ νὰ την πείσει, της ὑποσχέθηκε πῶς θὰ της χάριζε την ἱκανότητα της μαντείας. Ἡ Κασσάνδρα ἐνέδωσε τελικά στὸν Θεό ὅμως ἀπογοητεύτηκε πολύ ἀπὸ την συνεύρεση μαζί του καὶ τον ἔδιωξε. Τότε ὁ Ἀπόλλωνας θυμωμένος ποῦ μία κοινή θνητή τόλμησε νὰ τον ὑποτιμήσει, σεβόμενος ὅμως καὶ την ὑπόσχεση ποῦ της εἶχε δώσει, της παραχώρησε μὲν την ἱκανότητα νὰ προβλέπει το μέλλον, ὅμως την ἔκανε ἔτσι ὥστε κανείς νὰ μὴν την πιστεύει.

Τέλος ἕνας ἀκόμη χαρακτηριστικός μῦθος ποὺ ὅπως καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἔτσι καὶ αὐτὸς φανερώνει μεταξύ ἄλλων ὅτι δὲν ἀρκεῖ νὰ εἶσαι ὁ ὀμορφότερος ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶσαι ὁ κατάλληλος, εἶναι ὁ ἔρωτας του Φοίβου γιὰ την Μάρπησσα, την βασιλοπούλα της Αἰτωλίας. Την κοπέλα διεκδίκησε ὁ Θεός με ἕναν θνητό, τον Ἵδα, τον ὁποῖο καὶ πολέμησε. Ὁ Δίας ὅμως με ἕναν κεραυνό του τους χώρισε καὶ ὁ Μάρπησσα ἔπρεπε νὰ διαλέξει. Ὁ Ἀπόλλωνας της ὑποσχέθηκε πῶς θὰ της ἦταν γιὰ

πάντα πιστός καὶ ἡ ζωή δίπλα σε ἕναν θεό θὰ ἦταν ὀνειρική, ἡ Μάρπησσα ὅμως, φοβούμενη πῶς ὅταν τα χρόνια θὰ περνοῦσαν καὶ ἡ ὀμορφιά καὶ τα νιάτα της θὰ χανόντουσαν ὁ Ἀπόλλωνας θὰ την ἐγκατέλειπε, διάλεξε τον θνητό Ἵδα. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ γυναῖκες, ὁ Θεός ἀγάπησε καὶ ἄντρες, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον ἐρωτᾶ του γιὰ τον Ὑάκινθο, ἕναν πολύ ὄμορφο θνητό. Παίζοντας ὅμως μαζί του με τον δίσκο μία μέρα, ὁ Ζέφυρος, ὁ ἄνεμος ποῦ ζήλευε τον Ἀπόλλωνα, παρέσυρε τον δίσκο του καὶ σκότωσε τον θνητό. Ἀπαρηγόρητος ὁ Ἀπόλλωνας τον μεταμόρφωσε στὸ γνωστό λουλούδι γιὰ νὰ μείνει ἀθάνατο γιὰ πάντα ἔτσι το ὄνομα του.

Ὁ Ἀπόλλωνας δύο φορές, ἀφοῦ του ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τον Δία οἱ θεϊκές του δυνάμεις, διατάχθηκε ἀπὸ τον πατέρα του νὰ ὑπηρετήσει ὡς δοῦλος σε κάποιον θνητό. Καὶ τις δύο φορές ὁ Φοῖβος ὑπηρέτησε ὁ βοσκός σε κάποιο κοπάδι γι’ αὐτὸ θεωρεῖται καὶ ποιμένας θεός. Η πρώτη φορά ἦταν ὅταν ὑπηρέτησε τον βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα ἐπειδὴ συνωμότησε με την Ἤρα, την Ἀθηνᾶ καὶ τον Ποσειδῶνα γιὰ νὰ πάρουν την ἐξουσία ἀπὸ τον Δία. Ὁ Λαομέδωντας, στὸ τέλος ἀρνήθηκε νὰ πληρώσει τον Ἀπόλλωνα γιὰ τις ὑπηρεσίες του λέγοντας του μάλιστα, ὅταν ὁ θεός διαμαρτυρήθηκε, πῶς θὰ του ἔκοβε τα αὐτιά καὶ θὰ τον πουλοῦσε ὡς δοῦλο. Ὅταν ὁ χρόνος πέρασε καὶ ὁ θεός ξαναπέκτησε τις θεϊκές του δυνάμεις τον τιμώρησε στέλνοντας φονικό λοιμό στὴν Τροία θερίζοντας την χώρα γιά ἕξι μῆνες. Ἡ δεύτερη φορά ποῦ ὑπηρέτησε θνητό ὁ Θεός ἦταν ὅταν, ἐπειδή ὁ Δίας κεραυνοβόλησε τον γιὸ του Ἀπόλλωνα τον Ἀσκληπιό ὅταν ὁ τελευταῖος ἔχοντας προοδεύσει πάρα πολύ στὴν ἰατρική του τέχνη ποῦ καὶ μποροῦσε νὰ ἀνάσταινε μέχρι καὶ νεκρούς, ὁ Φοῖβος τόξευε πάνω ἀπὸ τον οὐρανό τους Κύκλωπες ποῦ χάρισαν στὸν πατέρα του τον φονικό κεραυνό. Τότε ο Δίας ἀφαιρῶντας ξανά τις δυνάμεις του γιοῦ του τον ἔστειλε στὶς Φέρρες της Θεσσαλίας, στὸν βασιλιά Ἅδμητο. Ὁ Ἄδμητος ἀντικρύζοντας την ἐξαίσια μορφή του Ἀπόλλωνα ἀντιλήφθηκε ἀμέσως την θεϊκή του ὑπόσταση καὶ του πρόσφερε τον θρόνο του ὅμως ὁ Φοῖβος του φανέρωσε πῶς ἦταν θέλημα του πατέρα του νὰ μπεῖ στὴν ὑπηρεσία του. Εὐχαριστημένος ἀπὸ την συμπεριφορά του Ἄδμητου ὁ Ἀπόλλωνας, τον ἀντάμειψε γιὰ την εὐγένεια καὶ τους καλούς του τρόπους χαρίζοντας την εὐημερία στὸ παλάτι καὶ στὴν χώρα του, ἡ ὁποία ἔγινε ἰδιαίτερα καρποφόρα με συγκομιδή δύο φορές το χρόνο ἐνῶ οἱ ἀγελάδες τους γεννοῦσαν δύο μοσχάρια τὴ φορά.

Σημείωση:Ὑπάρχει μία παράδοση, ποὺ λέει πῶς στὴ χώρα τών Ὑπερβορείων ἕνας ἱερὸς κῆπος ἦταν ἀφιερωμένος στὸν Ἀπόλλωνα, καθώς καὶ κάποια λατρεία του θεοῦ, με το ἱερατεῖο στὴν ἀπόλυτη δικαιοδοσία της οἰκογένειας τῶν Βορείων. Οἱ πληροφορίες, ποὺ ἔχουμε, γιὰ τον κῆπο ἔρχονται ἀπὸ ἕνα ἀπόσπασμα τραγωδίας του Σοφοκλῆ, ὅπου ὁ ποιητής μιλᾶ γιὰ την ἁρπαγῆ της παρθένας Ὀρείθυιας ἀπὸ τον θεό του Βορείου Ἀνέμου καὶ τὴ μεταφορά της μακριά, στὴν ἀπώτρεη ἄκρη της γῆς καὶ του οὐρανοῦ, στὸν κῆπο του Ἀπόλλωνα. Οἱ σχετικοί στίχοι της ἐν λόγω τραγωδίας του Σοφοκλῆ, ὅπως ἐμφανίζονται στὸν Στράβωνα (7.3), δείχνουν τον Ἀπόλλωνα νὰ εἶναι Ὑπερβόρειος θεός με το ἱερὸ του μέσα σ’ ἕναν κῆπο.

                                                               

 

Οἱ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΔΙΟΤΙ ΕΙΧΕ ΑΡΧΙΣΕΙ Ἡ ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΗ

ΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΔΙΟΤΙ ΕΙΧΕ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΗ

Εἶναι γνωστόν, πὼς κατὰ τὴν Ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης, οἱ ρασοφόροι λειτούργησαν ὡς πέμπτη φάλαγγα, καλλιεργῶντας εἴτε κλίμα ἡττοπάθειας -ἀντιτιθέμενοι στὴν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν- λέγοντας πὼς «εἶναι θέλημα Θεοῦ ἡ Πόλη νὰ τουρκέψει», εἴτε ἐρχόμενοι καὶ σὲ ἀπευθείας συνομιλίες μὲ τοὺς Ὀθωμανούς.

Τίς προδοσίες τῶν ρασοφόρων, προσπαθεῖ μέχρι καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία νὰ καλύψει μὲ τὸ παραμυθάκι τῆς ξεχασμένης Κερκόπορτας (λὲς καὶ ἐπρόκειτο γιὰ μιὰ ἁπλῆ πόρτα ποὺ ἔκλεινε μὲ ἕνα ἁπλὸ πόμολο ποὺ δὲν ἀσφάλισε καλά).

Βεβαίως, γιὰ νὰ εἴμαστε ἀκριβοδίκαιοι, ἀκόμη κι ἂν παρακάμψουμε τὸ γεγονός, πὼς τοὐλάχιστον 30.000 ρασοφόροι «πέρδονταν κι ἔθρεφαν πρωκτό» (κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ Δημήτρη Λιαντίνη) στὰ πάμπολλα μοναστήρια καὶ τίς ἐκκλησιὲς τῆς περιοχῆς τῆς Κωνσταντινούπολης (μόνο ἐντὸς τῆς πόλεως ὑπῆρχαν, ὅπως λέγεται, 300 μοναστήρια μὲ 10.000 καλόγερους, ἐνῶ διάφορες ἀναφορὲς καὶ ἐκτιμήσεις ἀνεβάζουν τὸν συνολικὸ ἀριθμὸ ἕως καὶ 300.000), ὅταν τὴν ἴδια στιγμή, τὴν ἄμυνα τῆς πόλης προσπαθοῦσαν νὰ κρατήσουν μετὰ βίας 10.000 ἄνδρες, ἀπέναντι στοὺς 150.000 περίπου

Ὀθωμανοὺς πολιορκητές, δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀγνοήσουμε καὶ νὰ παραγνωρίσουμε τὸ γεγονὸς πὼς στὸ πλάϊ των ρασοφόρων αὐτῶν συντάχθηκαν καὶ πολλοὶ κοσμικοί, ποὺ βλέποντας τὸ τέλος νὰ πλησιάζει προσπάθησαν νὰ περισώσουν ὅτι μποροῦσαν.

Ἡ Κερκόπορτα -ποὺ ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι χρησιμοποιοῦνταν κυρίως ἀπὸ μοναχούς-, ὅτι κι ἂν συνέβῃ, δὲν ἀπέφερε τὸ ἀποφασιστικὸ πλῆγμα στὴν ἤδη παραπαίουσα Κωνσταντινούπολη.

Στὴν πραγματικότητα ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία εἶχε πάψει ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ ὑφίσταται, ἀρκετὰ χρόνια πρίν, καὶ εἶχε περιοριστεῖ στὴν περιοχὴ τῆς Κωνσταντινούπολης.

 Οἱ Ὀθωμανοὶ εἶχαν ἤδη κατακυριεύσει τὴν ἄλλοτε κραταιὰ αὐτοκρατορία καὶ τὸ μόνο ποὺ ἔμενε ἦταν ἡ χαριστικὴ βολή· τὸ κερασάκι στὴν τούρτα: Ἡ τυπικὴ κατάληψη τῆς πρωτεύουσας.

 Καὶ λέμε τυπική, γιατί οὐσιαστικὰ ἡ Κωνσταντινούπολη εἶχε ὑποταχθεῖ, ὅταν πλήρωνε φόρο ὑποτέλειας στὸν Σουλτᾶνο. Ἡ Κωνσταντινούπολη ἔπαψε νὰ ἔχει τὸν ἔλεγχο τῶν Στενῶν, ἀπ' τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ Τοῦρκοι εὐθαρσῶς ἔχτισαν δίπλα στὴν Πόλη, στὸν Βόσπορο, τὸ κάστρο «Ρούμελη Χισὰρ» καὶ φορολογοῦσαν τὰ διερχόμενα πλοῖα.

Ἡ Κερκόπορτα (ποὺ παρεμπιπτόντως, δὲν μνημονεύεται οὔτε στὸ χρονικό του Φραντζή, οὔτε τοῦ Μπαρμπάρο), εἴτε «ξεχάστηκε» ἀνοικτή, εἴτε -τὸ πιθανότερον- τὴν ἄνοιξαν κάποιοι ἀπὸ μέσα, δὲν συνέβαλε ἀποφασιστικὰ στὴν κατάληψη τῆς πόλης.

 Ἄλλωστε οἱ Τοῦρκοι εἶχαν ἤδη σκαρφαλώσει στὰ μισογκρεμισμένα τείχη καὶ εἰσέβαλαν στὴν πόλη.

Ἐπέφερε ὅμως ἕνα ἄλλο πλῆγμα:      Συνέβαλε στὸν ἐγκλωβισμὸ καὶ στὴν παρεμπόδιση διαφυγῆς τῶν ἀλλοφρονούντων κατοίκων.

Ὄχι ὅλων βέβαια, γιατί πολλοί -καὶ κυρίως οἱ ἀνθενωτικοί- κλειστήκαν στὶς ἐκκλησιὲς καὶ τὸ ἄβουλο καὶ φανατισμένο θρησκευτικὰ πλῆθος ἔψελνε μοιρολατρικὰ «Κύριε ἐλέησον» καὶ περίμενε βοήθεια ἀπ' τον ...;οὐρανό. Τὸ ἄνοιγμα τῆς Κερκόπορτας ὅμως, ἐξυπηρετοῦσε ἕναν πολὺ πιὸ οὐσιαστικὸ σκοπό.

Τὸ Κοράνι προβλέπει τὴν προστασία τῶν «ἀπίστων» κατοίκων μιᾶς πόλης ποὺ παραδίδονται οἰκειοθελῶς. Ἐκεῖ λοιπὸν θὰ πρέπει νὰ ἀναζητηθοῦν τὰ βασικὰ κίνητρα αὐτῶν ποὺ ἄνοιξαν τὴν Κερκόπορτα, εἴτε ρασοφόρων, εἴτε κοσμικῶν, εἴτε καὶ τῶν δυὸ μαζί.

Δὲν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖο πὼς ἡ περιοχὴ ὅπου βρίσκονταν ἡ Κερκόπορτα -ὅπως καὶ ἀρκετὲς ἀκόμη- δὲν πειράχτηκε ἀπ' τοὺς Τούρκους.

Τὰ παραπάνω ἐνισχύει κι ἕνα ἔγγραφο ποὺ φέρει τὸν τίτλο «Ἡ πτῶσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως» καὶ τὸ ὁποῖο συνέταξε ἡ Θεοδώρα Φραντζή, κόρη τοῦ πρωτοβεστιάριου τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Γεωργίου Φραντζή.

 Ἡ Θεοδώρα Φραντζὴ ἦταν σύζυγος τοῦ στρατιωτικοῦ σύμβολου τοῦ αὐτοκράτορα, Ἐδουάρδου Ντὲ Ριστόν. Τὸ ἔγγραφο ἐκδόθηκε στὴν Ἀγγλία τὸ 1454, ὅπου εἶχαν καταφύγει καὶ οἱ δύο μετὰ τὴν Ἅλωση.

 Στὸ ἔγγραφο αὐτό, περιγράφεται, μεταξὺ ἄλλων καὶ μιὰ περίπτωση συνδιαλλαγῆς ρασοφόρων καὶ κοσμικῶν μὲ τὸν ἐκπρόσωπο τοῦ Μωάμεθ Β' τοῦ Πορθητῆ, Ρεσὶτ Πασᾶ τῆς Ἀνδριανούπολης, λίγες ἡμέρες πρὶν τὴν κατάληψη τῆς πόλης.

Οἱ συναντήσεις γινόταν -κρυφὰ καὶ νύχτα φυσικά- στὸ μοναστήρι τῆς Ἁγίας Εὐθυμίας καὶ κατὰ τύχην ὑπέπεσαν στὴν ἀντίληψη τοῦ Ἐδουάρδου Ντὲ Ριστόν. Ἀπὸ πλευρὰς τῶν ρασοφόρων, στὶς διαπραγματεύσεις αὐτὲς ἔλαβε μέρος ὁ ἱεροκήρυκας τῆς Ἁγίας Σοφίας, Ἰωάσαφ, κι ἀπὸ πλευρᾶς τῶν κοσμικῶν ὁ Μέγας Δούκας Λεόντιος καὶ ὁ ἀρχιναύαρχος Νεόφυτος.

Παρατίθεται ὁ διάλογος μεταξὺ τῶν δωσίλογων καὶ τοῦ Ρεσὶτ Πασᾶ, ἔτσι ὅπως διασώθηκε καὶ δημοσιεύθηκε («Δαυλός», Μάρτιος 1993):

Μέγας Δούκας Λεόντιος: Πρέπει νὰ εἴμαστε ἐξασφαλισμένοι ἀπ' ὅλες τίς πλευρὲς πασᾶ μου.

Ἐσεῖς ζητᾶτε ὅρκους, ἐνέχυρα κι ὁμήρους, χωρὶς νὰ προσφέρετε τίποτε.

Ρεσὶτ Πασᾶς: Ὁ ἀρχηγὸς τῶν πιστῶν, ὁ Μωάμεθ, ὅσο ἐξαρτᾷται ἀπ' αὐτόν, ἐπιθυμεῖ νὰ μὴν χυθεῖ τὸ αἷμα τῶν ὑπηκόων του, καθὼς καὶ τῶν Ναζωραίων, γιατί ἔτσι μᾶς προστάζουν τὰ ἱερά μας βιβλία ποὺ γράφουν: «Αἰχμαλωσία στοὺς ἄπιστους καὶ θάνατος στοὺς ἀποστάτες». Μὲ ἔστειλε λοιπὸν νὰ συνθηκολογήσουμε μαζί σας, ὄχι γιατί ἀμφιβάλλει πὼς ὁ Ἀλλὰχ θὰ τοῦ παραδώσει τὴν Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ γιατί θέλει νὰ χαθοῦν ὅσο γίνεται λιγότεροι ἄνθρωποι γιὰ τὴν ἀπόκτησή της.

Ἰωάσαφ: Αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνει! Νὰ πεῖς ὅμως στὸν σουλτᾶνο σου, ὅτι ἂν θεωρεῖ ὅτι μπορεῖ νὰ καταλάβει τὴν πόλη πολεμῶντας, κάνει λάθος.

Θὰ πρέπει νὰ ρίξει στὴν μάχη ὅλον τὸν στρατό του κι ὁλάκερο τὸ πυροβολικό. Καὶ τότε πάλι, μὰ τοὺς Ἅγιους Ἀναργύρους, δὲν εἶναι σίγουρο πὼς θὰ νικήσει.

Ρεσὶτ Πασᾶς: Σας ἀκούω λοιπόν. Πέστε μας τίς προτάσεις σας.


Ιωάσαφ: Δὲν εἶναι καθόλου δύσκολο νὰ θυμηθεῖτε ὅσα θ' ἀκούσετε καὶ νὰ τὰ πεῖτε στὸν ἀφέντη σας. Πρῶτον, οἱ δέκα κυριότερες ἐκκλησίες καὶ ἡ Ἁγία Σοφία νὰ μείνουν στοὺς χριστιανούς, καθὼς καὶ ὅλα τὰ μοναστήρια μὲ τίς περιουσίες καὶ τὰ εἰσοδήματά τους.

 Δεύτερον, ζητοῦμε ἐγγυήσεις ζωῆς, προσώπων, ἰδιοκτησίας, οἰκιῶν, γαιῶν, ὑπηρεσιῶν καὶ ὅλων ἐκείνων, τὰ ὀνόματα τῶν ὁποίων ἀναφέρονται μέσα σ' αὐτὸ τὸ ἔγγραφο ποὺ σᾶς παραδίδω.

Καὶ τρίτον, οἱ χριστιανοὶ ποὺ θὰ σωθοῦν, νὰ μὴν ὑποχρεωθοῦν ν' ἀλλάξουν τρόπο ντυσίματος καὶ νὰ ἔχουν δικαίωμα νὰ καβαλάνε σὲ ἄλογο. Ἐπίσης νὰ μὴν καταπιέζονται θρησκευτικά.

Οἱ συναντήσεις αὐτὲς γνωστοποιήθηκαν στὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, ἀλλὰ ἀποφάσισε νὰ μὴν τοὺς συλλάβει, μέχρι νὰ μάθει τὴν ἀπάντηση τοῦ Μωάμεθ Β'. Στὴν ἑπόμενη συνάντηση, τὸν λόγο πῆρε πρῶτος ὁ Ρεσὶτ Πασᾶς:

Ρεσὶτ Πασᾶς: Σας ἀναγγέλλουμε, ὅτι σύμφωνα μὲ ὅσα εἴπαμε στὴν τελευταία μας συνάντηση, οἱ σύντροφοί μου κι ἐγὼ ἤρθαμε σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν σεβαστό μας σουλτᾶνο στὴν Ἀνδριανούπολη ...;

Ἰωάσαφ: Ἐλπίζω ὅτι ἡ ἀπάντηση τοῦ σουλτάνου θὰ εἶναι εὐχάριστη γιὰ ὅλους. Ὁ κίνδυνος αὐτῶν τῶν συναντήσεων, εἶναι πολὺ μεγάλος γιὰ ἐμᾶς. Ἐσεῖς δὲν ἔχετε νὰ φοβηθεῖτε τίποτε.

Κι ἂν ἡ διαπραγμάτευση ἀποτύχει, ἐμεῖς θὰ ἔχουμε πάντα τὸν φόβο, μήπως καὶ μαθευτοῦν αὐτὰ ποὺ συζητᾶμε, ἐνῶ ἐσεῖς θὰ πάρετε ἀμοιβὴ ἀπὸ τὸν κύριό σας, γι' αὐτήν σας τὴν ἀποστολή.

Ρεσὶτ Πασᾶς: Οἱ ὅροι τοῦ σουλτάνου εἶναι εὐνοϊκοὶ γιὰ ὅλους, ἐκτὸς κι ἄν, παρὰ τὴν ἀπελπιστική σας θέση, φανεῖτε ἄνθρωποι παράλογοι.

Ἰωάσαφ: Ἡ θέση μας βρίσκεται στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Καὶ δὲν ἤρθαμε ἐδῶ γιὰ ν' ἀκούσουμε ἀπειλές. Προχώρα σὲ παρακαλῶ στὴν ἀπάντηση.

Ἔχε ὅμως ὑπόψιν σου, ὅτι ὅποιες κι ἂν εἶναι οἱ συνέπειες αὐτῶν τῶν νυχτερινῶν μας συναντήσεων, εἶναι ἡ τελευταία φορὰ ποὺ μαζευόμαστε ἐδῶ.

Ρεσὶτ Πασᾶς: Γιὰ τὴν πρώτη πρόταση, δηλαδὴ γιὰ τίς δέκα ἐκκλησιὲς καὶ τὰ μοναστήρια, καθὼς καὶ γιὰ τίς ἐκκλησιαστικὲς περιουσίες, ὁ σουλτᾶνος λέει «ναί», σας τὰ παραχωρεῖ. Γιὰ τὴν δεύτερη, λέει «ναί»· σὰν ἐγγύηση ὁρκίζεται στὸν ἅγιο μᾶς νόμο. Γιὰ τὴν τρίτη, λέει «μερικῶς ναί», γιατί οἱ μουφτῆδες δὲν συμφωνοῦν νὰ ἱππεύουν οἱ χριστιανοὶ σὲ ἄλογα. Διέταξε νὰ ἐξαιρεθοῦν αὐτοὶ ποὺ θὰ τοῦ παραδώσουν τὴν πόλη.

Μὲ τὸ τέλος τῆς συνάντησης, συνελήφθησαν ὅλοι οἱ συνωμότες καὶ ὁδηγήθηκαν στὸν αὐτοκράτορα. Ὁ ἀρχηγὸς τῆς συνωμοσίας, Ἰωάσαφ, ὄχι μόνο δὲν ἀρνήθηκε τὴν ἐνοχή του, ἀλλὰ καυχήθηκε γιὰ τὴν προδοσία του, αἰτιολογῶντας τὴν πὼς προτίμησε νὰ σώσει τὴν Ἐκκλησία «ἀπ' τοὺς Ἄζυμους (Καθολικοὺς) καὶ τὴν βδελυρὰ ἕνωση», ἀκόμη κι ἂν γι' αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ βάλει «τέλος στὴν ὕπαρξη αὐτῆς τῆς αὐτοκρατορίας».

Θεωρῶντας ὅτι ἡ πτώση καὶ κατάκτηση τῆς Πόλης εἶναι μοιραία κι ἀναπόφευκτη, λέει καταλήγοντας: «Τί χρειάζονται λοιπὸν οἱ ὑπεκφυγές; Ὅτι εἶναι νὰ γίνει, ἂς γίνει».

Ὁ Παλαιολόγος του ἀπάντησε, ἐπικαλούμενος τὴν προδοσία τοῦ Ἰούδα: «Ἀφοῦ ἦταν θέλημα Θεοῦ, νὰ σταυρωθεῖ ἡ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τότε καλὰ ἔκανε ὁ Ἰσκαριώτης καὶ τὸν πρόδωσε. Ἄρα σὲ ἐρωτῶ: Ὁ Ἰούδας εἶναι συγχωρητέος;».

Ὁ Ἰωάσαφ, μπροστὰ σ' αὐτὸ τὸ ἐπιχείρημα, προτίμησε νὰ ἀπαντήσει μὲ τὴν γνωστὴ ξύλινη καὶ ὑπεκφεύγουσα ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα, λέγοντας: «Πεθαίνω, μαχόμενος κατὰ τῆς ἕνωσης τῶν Ἐκκλησιῶν. Σήμερα μὲ κρίνεις ἐσύ. Αὔριο ὁ Θεὸς θὰ δικάσει ἐσένα».

Φτάνουμε λοιπὸν στὶς μέρες, ὅπου ἡ Ἐκκλησία, ἐντελῶς ὑποκριτικὰ καὶ μὲ θράσος χιλίων καρδιναλίων κι ἄλλων τόσων πιθήκων, «θρηνεῖ» τὸν «μαρμαρωμένο βασιλιᾶ» ποὺ κάποτε θ' ἀναστηθεῖ καὶ θὰ ξαναπάρει τὴν Πόλη ποὺ οἱ ἴδιοι οἱ ρασοφόροι ἔκαναν τὰ πάντα γιὰ νὰ πέσει στὰ χέρια τῶν Τούρκων (ἂς μὴν ξεχνᾶμε τὴν ἀλησμόνητη ρήση τοῦ πατριάρχη Γεννάδιου, ποὺ ἔβγαινε στοὺς δρόμους καὶ καταριόταν τὸν Παλαιολόγο, μόλις ἔπεσε ἡ Πόλη:       «Δὲν βλέπετε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἐθριάμβευσεν; Ἀπὸ τοῦ νῦν, οὐδὲν πλέον φοβεῖται»), ὅπως κι ἔκαναν τὰ πάντα γιὰ νὰ μὴν φύγει ἀπ' τὰ χέρια τους (βλέπε ἀφορισμοὺς καὶ προδοσίες).

Εἶναι ἀληθινὰ θαυμαστό, τί σχιζοφρενικὲς καταστάσεις μπορεῖ πράγματι νὰ δημιουργήσει ἡ περίφημη ἑλληνορθόδοξη «παράδοση».

Ἄς μὴν ξεχνᾶμε, πὼς τὴν ἔλευση τοῦ ἴδιου ἄγγελου Κυρίου, ποὺ σύμφωνα καὶ πάλι μὲ τὴν ἑλληνορθόδοξη «παράδοση», παρέλαβε τὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο καὶ τὸν μαρμάρωσε, μέχρι τὴν μεγάλη ὥρα ποὺ θὰ ἐπέστρεφε καὶ πάλι γιὰ νὰ ξαναπάρει τὴν Πόλη (τί ἀνοησίες ποὺ ἦταν καὶ εἶναι διατεθειμένος νὰ πιστέψει ὁ κόσμος ...wink, «προφήτευαν» οἱ ἀνθενωτικοὶ ρασοφόροι καὶ πρὶν τὴν Ἅλωση.

Μόνο ποὺ θὰ ἐρχόταν γιὰ διαφορετικὸ σκοπό: Νὰ καθαιρέσει τὸν Παλαιολόγο καὶ νὰ ὁρίσει ἄλλον αὐτοκράτορα -προφανῶς ἀνθενωτικό.

Ὡς τέτοιο «θεῖο» σημάδι μάλιστα, ἑρμήνευσαν μιὰ ἔκλειψη σελήνης ποὺ συνέβῃ την 23η Μαΐου 1453, σπέρνοντας τὸν πανικὸ καὶ ἐνισχύοντας τίς ὑπονομευτικὲς ἐνέργειες.

Ἀλλὰ μιᾶς καὶ ἔγινε -ἀναπόφευκτα- ἡ ἀναφορὰ στὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, θὰ ἦταν σκόπιμο νὰ ληφθοῦν ὑπόψιν καὶ κάποιες παράμετροι -λιγότερο γνωστές- ποὺ ἀφοροῦν τὸν θάνατό του.

Γνωρίζουμε σήμερα -ἀπὸ τὸ χρονικὸ τοῦ Γεωργίου Φραντζή-, πὼς ὁ Παλαιολόγος ἔπεσε ἡρωικῶς μαχόμενος κι ὅταν ἀναγνωρίσθηκε ἀπ' τοὺς Τούρκους τὸ πτῶμα του ἀπὸ τοὺς χρυσοῦς δικέφαλους ἀετοὺς ποὺ κοσμοῦσαν τὰ πέδιλά του, ἀποκεφαλίστηκε καὶ τὸ μὲν κεφάλι ἐστάλῃ ὡς τρόπαιο σὲ περιφορὰ στὶς ὀθωμανικὲς κτήσεις, ἐνῶ τὸ σῶμα του παραδόθηκε στοὺς χριστιανοὺς γιὰ νὰ ταφεῖ μὲ βασιλικὲς τιμές.

Τὸ ἐρώτημα ποὺ ἀμέσως προκύπτει, εἶναι: Πού 'ν 'το; Ποὺ εἶναι ὁ τάφος του; Γιατί ἀπ' τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ ἴδιοι οἱ Ὀθωμανοὶ παρέδωσαν ὅπως λέγεται τὸ σῶμα του, δὲν ὑπῆρχε κανέναν λόγος νὰ τὸν θάψουν κάπου κρυφά.

Ἐκτὸς κι ἂν τὸ ἐξαφάνισαν οἱ ἀνθενωτικοί. Ἀλλὰ σὲ κάθε περίπτωση, δὲν θὰ εἶχε διασωθεῖ ἀπὸ μαρτυρίες αὐτὸς ὁ τόπος; Ἀντ' αὐτοῦ γίνεται βομβαρδισμὸς ἀνοησιῶν περὶ «μαρμαρωμένου βασιλιᾶ» (κάποιοι αἰθεροβάμονες παραμυθατζῆδες μάλιστα, ἐπικαλοῦνται σήμερα μέχρι καὶ μαρτυρίες Τούρκων, οἱ ὁποῖοι λένε ὅτι γνωρίζουν ποὺ βρίσκεται ὁ «μαρμαρωμένος βασιλιᾶς» [ὑπονοεῖται κάπου στὰ ὑπόγεια τῆς Ἀγιὰς Σοφιάς]). Ὁ Ἑνετὸς γιατρός, Νικολὸ Μπαρμπάρο, γράφει πὼς «Γιὰ τὸν αὐτοκράτορα κανένας δὲν μπόρεσε νὰ μάθει ποτὲ εἴδηση γιὰ τίς πράξεις του. Οὔτε ζωντανὸς βρέθηκε κι οὔτε νεκρός, ἀλλὰ μερικοὶ λένε ὅτι τὸν εἶδαν ἀνάμεσα στὰ πτώματα τῶν σκοτωμένων».

ερα καὶ οἱ ἐκδοχὲς ποὺ ἀναφέρονται σὲ τοὐλάχιστον τρία χρονογραφήματα (τοῦ ἐπίσκοπου Σαμουήλ, τοῦ Ἀρμένιου Ἀβραὰμ ἀπ' τὴν Ἄγκυρα καὶ τοῦ Νικολὰ τῆς Τούκια) ποὺ σύμφωνα μ' αὐτές, ὁ Παλαιολόγος δὲν σκοτώθηκε στὴν μάχη, ἀλλὰ τίς κρίσιμες στιγμές, κατέφυγε σὲ πλοῖο καὶ διέφυγε;          Ἄλλωστε, ἡ εἰκόνα ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὰ περισσότερα χρονικά, εἶναι ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἀντιστάθηκαν περισσότερο ἦταν οἱ Γενουάτες μισθοφόροι (ἂν καὶ ὁ ἀρχηγὸς τοὺς Τζιοβάνι Τζιουστινιάνι, ἐγκατέλειψε κι αὐτὸς τὴν μάχη δύο ἡμέρες πρὶν τὴν Ἅλωση), παρὰ οἱ ἴδιοι οἱ Βυζαντινοί. Ὅλα αὐτὰ στὴν κρίση τοῦ καθενός...

Ἡλύσια πεδία

Ἡλύσια πεδία

Στὴν Ἑλληνική μυθολογία τα Ἡλύσια Πεδία ἦσαν οἱ μεταθανάτιες κατοικίες γιὰ τις ψυχές τῶν ἡρώων καὶ ἐνάρετων ἀνθρώπων. Διακρίνονταν σε δύο βασίλεια – την νῆσο τῶν Μακάρων καὶ τα Λήθεια πεδία του Ἄδη. Συγκρινόμενα με την σύγχρονη ἀντίληψη γιὰ την μετά θάνατον ζωή, ἦταν ὁ παράδεισος σε ἀντιθέσει με τα Τάρταρα ποῦ ἦταν ἡ κόλαση.

Το πρῶτο ἐξ’ αὐτῶν γνωστό ὥς Λευκή νῆσος ἡ νῆσος τῶν Μακάρων, ἦταν μεταθανάτιο βασίλειο ποῦ προοριζόταν γιὰ τους μυθικούς ἥρωες. Βρισκόταν σε παραδείσιο νησί δυτικά του ποταμοῦ Ὠκεανοῦ, καὶ διοικεῖτο σύμφωνα με τον Ἡσίοδο καὶ τον Πίνδαρο ἀπὸ τον Τιτᾶνα Κρόνο, ἡ σύμφωνα με τον Ὅμηρο ἀπὸ τον Ραδάμανθυ, γιό του Δία.

Το δεύτερο Ἡλύσιο πεδίο ἦταν β
ασίλειο του κάτω κόσμου στὰ βάθη του Ἄδη πέρα ἀπὸ τον ποταμό Λήθη καὶ στὸ ὁποῖο κατευθύνονταν οἱ μύστες των Μυστηρίων ποῦ εἶχαν διάγει ἐνάρετο βίο. Οἱ θεοί των Μυστηρίων ποῦ συνδέονται με το πέρασμα των μυημένων στὸ Ἡλύσιο πεδίο εἶναι ἡ Περσεφόνη, ὁ Ἴακχος (Ελευσίνιος Ἑρμῆς ἡ Διόνυσος) ὁ Τριπτόλεμος, ἡ Ἐκάτη, ὁ Ζαγρεύς (Ὀρφικός Διόνυσος) ἡ Μελινόη (Ὀρφικὴ Ἐκάτη) καὶ ἡ Μακαρία.

Θά πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι τα Ἡλύσια ἦταν μιά συγκεχυμένη ἔννοια, καθότι ἐπὶ παραδείγματι ἐνῶ ὁ Ἡσίοδος καὶ ἄλλοι ποιητές μιλοῦν γιὰ παραδείσια βασίλεια ποῦ προορίζονταν ἀποκλειστικά γιὰ ήρωες, οἱ Ρωμαῖοι συγγραφθείς (ὅπως ὁ Βιργίλιος) συνδυάζουν ἀμφότερα τα Ἡλύσια πεδία – το βασίλειο των ἐνάρετων νεκρῶν καὶ το βασίλειο τῶν ἡρώων – σε ἕνα καὶ το αὐτὸ.

Μεταγενέστεροι Ἕλληνες συγγραφεῖς ποῦ προσπάθησαν νὰ ἐξορθολογήσουν τους μύθους, ἐντόπισαν το μυθικό λευκό νησί κοντά στὶς ἐκβολὲς του ποταμοῦ Δούναβη στὴ Μαύρη Θάλασσα. Τα νησιά τῶν Μακάρων, ἀπὸ την ἄλλη πλευρά, ὁρισμένες φορές ταυτίζονται με τα νησιά του ἀνατολίτικού Αἰγαίου, ἡ με τα νησιά στὸν Ἀτλαντικὸ Ὠκεανό.

Στήν ἀρχαία Ἑλληνική οἱ ὀροί Ἡλύσιο καὶ Ἄδη ἐπέχουν θέση ἐπιθέτου παρά κυρίου ὀνόματος, π.χ Ἡλύσιο πεδίο καὶ Ἄδου οἶκος. Ἡ ἐτυμολογία της λέξης Ἡλύσιον εἶναι ἀσαφής. Μπορεῖ νὰ προέρχεται ἀπὸ το ρῆμα ἐλευσώ ἡ ἐλευθῶ ποῦ σημαίνει «γιὰ την ἀνακούφιση» ή «ἀπελευθέρωση» (δηλαδή από τον πόνο) ή ἀπὸ την πόλη της Ἐλευσίνας, τοποθεσία των φημισμένων Ἐλευσινίων Μυστηρίων, ἡ σύμφωνα με τον Εὐστάθιο τον Θεσσαλονικέα ἀπὸ την λέξη ἀλυούσας (ἀναβλύζω ἀπὸ χαρά) ἡ ἀπὸ την λέξη ἀλύτως (συνώνυμο του ἀφθάρτως).

Ὁρισμένα ἀπὸ τα μυθικά πρόσωπα ποῦ μεταφέρθηκαν στὰ Ἡλύσια πεδία εἶναι τα κάτωθι:

Κάδμος καὶ Ἁρμονία (βασιλικό ζεῦγος τῶν Θηβῶν) Λύκος (γιός του Ποσειδῶνα) Ραδάμανθυς (γιός του Διός) Ἀλκμήνη (μητέρα του Ἡρακλῆ) Μήδεια (κόρη του Αἱήτη) Ὀρφεύς καὶ Εὐρυδίκη,

Ἀχιλλεύς (γιός του Πηλέα) Αἴας ὁ Τελαμόνιος, Αἴας ὁ Λοκρός, Αντίλοχος (γιός του Νέστορα) Διομήδης (γιός του Τυδέα) Ἑλένη (κόρη του Δία) Ἰφιγένεια (κόρη του Ἀγαμέμνονα) Μέμνων (γιός της Ἠοῦς) Μενέλαος (γιός του Ἀτρέα) Νεοπτόλεμος (γιός του Ἀχιλλέα) Πάτροκλος (φίλος του Ἀχιλλέα) Πηνελόπη (σύζυγος του Ὀδυσσέα) Τηλέγονος (γιός του Ὀδυσσέα) Τηλέμαχος (γιός του Ὀδυσσέα).

———————————–

… τὸν δ’ ἴδον ἐν νήσῳ θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντα,

νύμφης ἐν μεγάροισι Καλυψοῦς, ἥ μιν ἀνάγκῃ

ἴσχει ὁ δ’ οὐ δύναται ἣν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι

οὐ γάρ οἱ πάρα νῆες ἐπήρετμοι καὶ ἑταῖροι,

οἵ κέν μιν πέμποιεν ἐπ’ εὐρέα νῶτα θαλάσσης.

σοὶ δ’ οὐ θέσφατόν ἐστι, διοτρεφὲς ὦ Μενέλαε,

Ἄργει ἐν ἱπποβότῳ θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν,

ἀλλά σ’ ἐς Ἠλύσιον πεδίον καὶ πείρατα γαίης

ἀθάνατοι πέμψουσιν, ὅθι ξανθὸς Ῥαδάμανθυς,

τῇ περ ῥηΐστη βιοτὴ πέλει ἀνθρώποισιν

οὐ νιφετός, οὔτ’ ἂρ χειμὼν πολὺς οὔτε ποτ’ ὄμβρος,

ἀλλ’ αἰεὶ ζεφύροιο λιγὺ πνείοντος ἀήτας

Ὠκεανὸς ἀνίησιν ἀναψύχειν ἀνθρώπους (Ομήρου – Οδύσσεια 4.560 έως 565)

Διὰ τί ὁ ζέφυρος εὐδιεινὸς καὶ ἥδιστος δοκεῖ εἶναι τῶν ἀνέμων͵ καὶ οἷον καὶ Ὅμηρος ἐν τῷ Ἠλυσίῳ πεδίῳ͵ ἀλλ΄ αἰεὶ ζεφύροιο διαπνείουσιν ἀῆται (Αριστοτέλους – Προβλήματα 943b.21 έως 943b.23)

«Δὲν μποροῦν νὰ κρύψουν πλέον την οὐράνια καταγωγή τῶν Ἑλλήνων!»

«Δὲν μποροῦν νὰ κρύψουν πλέον την οὐράνια καταγωγή τῶν Ἑλλήνων!»

Ἑλληνικό Ἰχώρ: Ἐπιστήμονες ἀποφάνθηκαν ὅτι το DNA τῶν Ἑλλήνων εἶναι διαφορετικό!

Ἰχώρ, μύθευμα ᾗ ἱστορία;

Ποιοί ἦταν πραγματικά οἱ Θεοί της Ἀρχαίας Ἑλλάδας, ἦταν ἁπλῶς σύμβολα ἡ ἀληθινά ὑπερδύναμα ὄντα; Η ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὑπάρχουν ἀρκετὰ ἐπιχειρήματα ἱκανὰ νὰ μας πείσουν ὅτι οἱ θεοί τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων ἦταν σύμβολα, ὅπως ὑποστήριζε καὶ μία μεγάλη μερίδα φιλοσόφων, οἱ Στωικοί, οἱ ὁποῖοι πίστευαν ὅτι οἱ μῦθοι δὲν ἔχουν κυριολεκτική σημασία ἀλλὰ ἀντίθετα παρουσιάζουν ἀλληγορικές διηγήσεις, χρήσιμες γιὰ την καθημερινότητα τῶν ἀνθρώπων.

Ὑπάρχει περίπτωση νὰ ἰσχύει το ἀντίθετο; Σε ὁλόκληρη την Ἑλληνική γραμματεία, ὁποιοσδήποτε μπορεῖ νὰ ἀνακαλύψει μία ἀτελείωτη σειρά ἀπὸ παράδοξες καὶ μεταφυσικές ἐμπειρίες, ποῦ οἱ θνητοί πρόγονοί μας τις ἀπέδωσαν στοὺς ἀθάνατους θεούς τους. Ἐπίσης ὑπάρχει μία παραφυσική λεπτομέρια ποῦ ἴσως ἀποτελεῖ κλειδί γιὰ την διατύπωση της ἀληθινῆς φύσης των ἀρχαίων θεῶν.

Μέσα στὴν μυθολογία ὑπάρχουν ἀμέτρητες ἀναφορές σχετικά με μιά οὐσία ὀνόματι Ἰχώρ ποῦ ἔρρεε στὶς φλέβες τῶν Θεῶν καὶ ἦταν γαλαζόχρωμη.Ἡ οὐσία Ἰχώρ ἀναφέρεται ἀπὸ τον Ὅμηρο, τον Πλάτωνα, τον Ἀπολλώνιο τον Ῥόδιο, τον Ἰουλιανό,τον Ἀριστοτέλη,τον Πυθαγόρα κ.α.

Ὁ Ὅμηρος ἀναφέρει: (Ἰλιάς Ε 340 καὶ Ὀδύσσεια 405). «ρέε δ’ ἄμβροτον αἷμα θεῖο, ἰχώρ, οἷς περ τε ρέει μαχάρεσση θεοίσιν».

Ὁ Πλάτωνας (Πλάτων, Τίμαιος, 39, 3) «ὁ ἰχώρ, το ὑγρὸν, ὁ ὀρὸς του αἵματος εἶναι ἁπαλὸς της μαύρης καὶ της ὀξείας χωλῆς εἷναι δριμύς, ὅταν ἀναμειγνύεται ἕνεκα θερμότητας με ἁλμυρὰ συστατικά, τότε το ὀνομάζουμε ὀξὺ φλέγμα».

Ὁ Πυθαγόρας ἐπίσης ἀναφέρει περί «θείας οὐσίας» στὸ αἷμα τῶν Ἑλλήνων πού προστατεύει τους

φέροντες ἀπὸ ἀλλοίωση ἡ μετάλλαξη του γενετικοῦ τους κώδικα.

Ἐπίσης, στὴν μυθολογία γίνεται μία ἀναφορά γιὰ ἕναν μυθικό φύλακα της Κρήτης,τον Τᾶλω, ποῦ ἦταν κατασκευασμένος ἀπὸ χαλκό ἀπό τον θεό Ἥφαιστο καὶ μέσα του ἔρεε ἰχώρ (θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν ἕνα εἶδος καυσίμου;)!

Πρόκειται σύμφωνα με ἀναφορές γιὰ μία ζωογόνο οὐσία ποῦ εἶναι ἀθάνατη, ἄφθαρτη, δὲν ὑπόκειται στούς νόμους σύνθεσης καὶ ἀποσύνθεσης, ἔχει την ἰδιότητα νὰ πυρακτώνεται, νὰ παρέχει τεράστια δύναμη καὶ δύναται νὰ κληροδοτηθεῖ ἀπὸ τον πατέρα.

Ἔτσι, ἄν θεωρήσουμε ὅτι οἱ θεοί ἦταν ὄντα ὑπαρκτὰ καὶ ἑνώθηκαν με τους ἀνθρώπους τότε σύμφωνα με τις ἀναφορές, τα παιδία ποῦ προέκυπταν ἀπὸ την ἕνωση θεῶν καὶ θνητῶν εἶχαν εἷτε γαλάζιο αἷμα εἴτε κόκκινο. Ὅσα παιδιά εἶχαν γαλάζιο αἷμα,ἦταν ἡμίθεοι καὶ ὅσα παιδιά εἶχαν κόκκινο, διέθεταν ἀνενεργό ἰχώρ, ὅπως ἐξακολουθοῦν νὰ ἔχουν καὶ σήμερα οἱ ἀπόγονοι της ἕνωσης τῶν ἀνθρώπων με τους θεοὺς, οἱ Ἕλληνες. Ο ἰχώρ ἀκόμη, λέγεται ὅτι μπορεῖ νὰ ἐνεργοποιηθεῖ στὸ αἷμα καὶ νὰ το μετατρέψει ἀπὸ κόκκινο σε γαλάζιο (ποῖα θὰ ἦταν ἡ συνέπεια;).

Μάλιστα, τον τελευταῖο καιρό Γάλλοι βιολόγοι ἀποφάνθηκαν ὅτι στό DNA (γενετική σύσταση) τῶν Ἑλλήνων ὑπάρχουν κάποια χρωματοσώματα ποὺ τους καθιστούς διαφορετικούς (θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν ὁ Ἰχώρ;). Ἐπίσης σύμφωνα με ἔρευνα τῶν Πανεπιστημίων του Στάνφορντ τῶν ΗΠΑ καὶ της Παβίας της Ἰταλίας, τό DNA τῶν Ἑλλήνων καταδεικνύει πῶς σε ποσοστό 99,5% πρόκειται γιὰ καθαρά φυλή πού δὲν ἔχει ἐπηρεασθεῖ ἀπὸ τους Σλάβους οὔτε ἀπὸ τους Τούρκους.


Οἱ ἰδιαιτερότητες του Ἑλληνικοῦ DNA

Ὁ ἰατρός καὶ καθηγητής Μανώλης Λαμπράκης μας ἐνημερώνει γιὰ τις ἰδιαιτερότητες του Ἑλληνικού DNA. Τα στοιχεῖα προέρχονται ἀπὸ τον 
καθηγητή Σταματογιαννόπουλο, τα ὁποῖα ἀνακοινώθηκαν στο BBC
Ἀκοῦστε τι μας εἶπε:

Ἄκρως ἐντυπωσιακὰ εἶναι τὰ στοιχεῖα ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τίς γενετικὲς ἔρευνες στὸ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) καὶ σὲ ἄλλα εὐρωπαϊκὰ ἱδρύματα, συμπληρώματος τὸ πὰζλ γιὰ τὴν καταγωγὴ τῶν Ἑλλήνων.

Tὸ Eλληνικὸ γενετικὸ ὑλικὸ «μοιάζει» πολὺ μὲ αὐτὸ τῶν Ἰταλῶν, λιγότερο μὲ τῶν Γάλλων καὶ μὲ ἕνα ποσοστὸ τῶν Ἱσπανῶν, ὄχι ὅμως καί με τῶν Τούρκων.

 Στὸ βιβλίο του, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν παράθεση δεδομένων, ὁ καταξιωμένος ἐπιστήμονας συγκρίνει τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν Ἑλλήνων μὲ ἀντίστοιχα στοιχεῖα λαῶν τῆς Βαλκανικῆς, τῆς Εὐρώπης, τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καὶ τῆς Ἀφρικῆς.

Οἱ νέες ἔρευνες, ποὺ βασίζονται στὴ μελέτη τοῦ DNA καὶ ὄχι στὶς ἀναλύσεις αἵματος ὅπως παλιότερα, ὁδηγοῦν σὲ πιὸ ἔγκυρα συμπεράσματα καὶ ἀναμένεται νὰ δώσουν νέες πληροφορίες γιὰ τὸ γενετικὸ ὑλικὸ τῶν Ἑλλήνων, ἐκτιμᾷ ὁ κ. Τριανταφυλλίδης. «Τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπέχουμε γενετικὰ ἀπὸ τοὺς Σλάβους τὸ εἴχαμε διαπιστώσει καὶ παλιότερα, μελετῶντας τίς ὁμάδες αἵματος.

Πλέον ἔχουμε στοιχεῖα ἀπὸ 300.000 γονίδια καὶ γενετικοὺς δεῖκτες γιὰ νὰ ἀποδείξουμε ὅτι δὲν ἰσχύουν, γιὰ παράδειγμα, ἰσχυρισμοὶ ὅπως ὅτι οἱ Ἕλληνες ἔχουν ἀφρικανικὴ καταγωγή, ὅπως εἶχαν ὑποστηρίξει ἐσφαλμένα, τελικά, οἱ Σκοπιανοί», ὑπογραμμίζει ὁ καθηγητής.

«Συγκρίνοντας τὸ DNA τῶν κατοίκων τῆς Ἑλλάδας καὶ εἰδικότερα τῆς Πελοποννήσου, μὲ τὸ DNA τῶν κατοίκων τῆς νότιας Ἰταλίας, διαπιστώνεται ὅτι σὲ μεγάλο ποσοστὸ εἶναι ἴδιο. Ἡ γενετικὴ συμβολὴ τῶν Ἑλλήνων στὴ γενετικὴ σύσταση τῶν σημερινῶν κατοίκων τῆς Σικελίας καὶ τῆς Νότιας Ἰταλίας ἀνέρχεται στὸ 37,3% καὶ 10%, ἀντίστοιχα. Εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ περιοχὲς τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας, στὴ νότια Ἰταλία, ἀποτελοῦνται κυρίως ἀπὸ ἑλληνικοὺς πληθυσμούς, ἀλλὰ τὸ πιὸ ἐντυπωσιακὸ εἶναι ὅτι τὸ γενετικὸ ἀποτύπωμα ἐξακολουθεῖ νὰ ἀποκαλύπτεται σήμερα, μετὰ ἀπὸ 2.500 χρόνια!», παρατηρεῖ ὁ κ. Τριανταφυλλίδης.

Τὸ Ἑλληνικὸ DNA δὲν ἔχει ἐπηρεαστεῖ οὔτε στὸ ἐλάχιστο.

Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Τούρκους, καὶ οἱ Βούλγαροι, Σλάβοι τῆς ΠΓΔΜ καὶ Ἀλβανοὶ διαφέρουν στὴ γενετική τους σύσταση ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες. Ἐπιπλέον, τὰ γενετικὰ δεδομένα ἀπορρίπτουν ὡς ἐσφαλμένη τὴ θεωρία τοῦ Φαλμεράϋερ περὶ τῆς καταγωγῆς τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι ἀποδεικνύεται ὅτι ὁμαδοποιοῦνται γενετικὰ μὲ εὐρωπαϊκοὺς λαούς.

Ἡ DNA ὑπογραφὴ τῶν Ἑλλήνων ἀντικατοπτρίζει, ἀκόμη καὶ σήμερα, τὴν ἐξάπλωση τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων καὶ ἀποδεικνύει τὴ συνέχεια τῶν Ἑλλήνων στὸν χῶρο καὶ στὸν χρόνο.

Tο ἐπιστημονικὸ αὐτὸ κείμενο ἀπευθύνεται, ὄχι μόνο στοὺς εἰδικοὺς ἐπιστήμονες, ἀλλὰ καὶ σὲ ἕνα εὐρύτερο κοινὸ ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ἐνημερωθεῖ μὲ τρόπο ὑπεύθυνο γιὰ τὰ εὐαίσθητα ζητήματα τῆς γενετικῆς ταυτότητας καὶ ἱστορίας τῶν Ἑλλήνων.

Στὸ νέο βιβλίο του, ὁ καθηγητὴς Κωνσταντῖνος Τριανταφυλλίδης παντρεύει τὴ Γενετικὴ μὲ τὴν Ἱστορία, τὴν Ἀρχαιολογία, τὴ Γλωσσολογία, τὴν Ἀνθρωπολογία, τὴν Παλαιοντολογία καὶ τὴ Μυθολογία, δίνοντας ἐπιστημονικὲς ἀπαντήσεις σὲ ἐρωτήματα γιὰ τὴν ταυτότητα καὶ τὴν καταγωγὴ τῶν σημερινῶν κατοίκων τῆς Ἑλλάδας.

Τὸ ἑλληνικὸ DNA μέσῳ Ἀξιοῦ καὶ Δούναβη

Ἐνα ἀπὸ τὰ βασικὰ συμπεράσματα τῶν πολυετῶν μελετῶν τοῦ γενετικοῦ ὑλικοῦ των Ἑλλήνων εἶναι ὅτι οἱ Ἑλληνες μετέφεραν τὸν πολιτισμό τους καὶ τὸ DNA τους στὴ Δυτικὴ Εὐρώπη, μέσῳ τῆς κοιλάδας του Ἀξιοῦ καὶ κατόπιν τοῦ Δούναβη. Ἡ μετακίνηση τῶν ἐποίκων ξεκίνησε δηλαδὴ ἀπὸ τίς περιοχὲς τῆς Θεσσαλονίκης, τῆς κεντρικῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Θεσσαλίας.

Ὀπως περιγράφει, οἱ ἐπιστήμονες δίνουν μεγάλη σημασία στὸ γεγονὸς ὅτι μετὰ ἀπὸ δεκάδες ἔρευνες δὲν ἀνακαλύφθηκε μογγολικὴ προέλευση στὸ DNA τῶν Ἑλλήνων. Ἐξηγεῖ ὅτι, παρὰ τὴν τουρκικὴ κατοχὴ στὴν Ἑλλάδα, δὲν ἀποδεικνύεται, ὅπως ἀναμενόταν, κάποια σχέση στὸ DNA τῶν δύο λαῶν. Τὸ ἑλληνικὸ DNA δὲν ἔχει ἐπηρεαστεῖ οὔτε στὸ ἐλάχιστο, ἐνῶ τὸ ἴδιο δὲν ἰσχύει, γιὰ παράδειγμα, γιὰ τοὺς σημερινοὺς Ἱσπανούς, οἱ ὁποῖοι σὲ σημαντικὸ ποσοστὸ ἔχουν ἀραβικὴ γενετικὴ προέλευση.

Η νομοθεσία Σόλωνα γιὰ την Ὁμοφυλοφιλία στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα

Η νομοθεσία Σόλωνα για την Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα

Τι ἀκριβῶς συνέβαινε στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ τι προέβλεπαν οἱ νόμοι γιὰ ὅσους προέβαιναν σε ὁμοφυλοφιλικές σχέσεις;


Οἱ νόμοι στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ἦταν ξεκάθαροι.


«Ἄν τις Ἀθηναῖος ἐταιρήση, με ἔξεστω αὐτῷ τῶν ἐννέα ἀρχόντων γενέσθαι, μηδέ ἱερωσύνην ἱερώσασθαι, μηδέ συνδικῆσαι τω δήμῳ, μηδέ ἀρχὴν ἀρχέτω μηδεμιάν, μήτε ἔνδημον, μήτε ὑπερόριον, μήτε κληρωτήν, μήτε χειροτονητήν, μηδέ ἐπικυρήκειαν ἀποστελλέσθω, μηδέ γνώμην λεγέτω, μηδέ εἰς τα δημοτελή ἱερὰ εἰσίτω, μηδέ ἕν ταῖς κοιναῖς σταφονοφορίες σταφανούσθω, μηδέ ἐντὸς τῶν της ἀγορᾶς περιρραντηριων πορευέσθω. Ἐάν δὲ ταῦτα τις ποιῆ, καταγνωσθέντως αὐτοῦ ἐταιρείν, θανάτῳ ζημιούσθω».




Δηλαδή:

Ἄν κάποιος Ἀθηναῖος συνάψει ὁμοφυλοφιλική σχέση με ἄλλον θὰ ἔχει τις ἐξῆς κυρώσεις:


1. Δὲν του ἐπιτρέπεται νὰ γίνει μέλος των 9 ἀρχόντων

2. Δὲν του ἐπιτρέπεται νὰ ἐκλεγεῖ ἱερέας

3. Δὲν του ἐπιτρέπεται νὰ εἶναι συνήγορος του λαοῦ

4. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀσκεῖ ἐξουσία ἐντὸς ἡ ἐκτὸς της Ἀθήνας

5. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ σταλεῖ ὡς κήρυκας πολέμου

6. δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἐκθέσει γνώμη (ὡς ἄμουσος – ἀνισόρροπος)

7. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μπεῖ σε (δημόσιους) Ναούς

8. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ στεφανωθεῖ στὶς στεφανοφορίες

9. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μπαίνει στὸν ἱερὸ χῶρο της ἀγορᾶς


ὅποιος λοιπόν ἔχει καταδικαστεῖ ὡς ὁμοφυλόφιλος ἀλλὰ ἐνεργήσει ​ἀντίθετα τῶν διατάξεων του νόμου θὰ τιμωρεῖται με Θάνατο!

Τι γνώριζαν οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες ; Ποῖα ἡ ἀλήθεια γιὰ το "Δωδεκάθεο" ;

Σήμερα, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι διεθνῶς,

ἔχουν δυστυχῶς μία ἀπόλυτα διαστρεβλωμένη εἰκόνα στὸ μυαλό τους σχετικά με τὴ ζωή στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα, ἡ ὁποίᾳ μπορεῖ νὰ συνοψιστεῖ σε δύο κύριες ἀντιλήψεις:  

  1) Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦταν ἔκφυλοι καὶ ζοῦσαν τρυφηλή ζωή

2) Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦταν ἀνόητοι καὶ πίστευαν σε εἴδωλα.

Αὐτὰ δὲν ἔχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, ἀφοῦ ὅπως ἱστορικά ἀποδεικνύεται στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα ὑπῆρχαν νόμοι ποῦ καταδίκαζαν τις ἔκφυλες καὶ παρά φύσιν συμπεριφορές.
Οἱ ὁμοφυλόφιλοι καὶ οἱ παιδεραστές, οἱ ὁποῖοι πράγματι ὑπῆρχαν καὶ τότε, ἔχαναν ὅλα τους τα πολιτικά δικαιώματα καὶ ἐθεωροῦντο ἄτομα περιθωριακά. Ἐπίσης ἡ ὁμοφυλοφιλία, ὄχι μόνο δὲν ἦταν θεσμοθετημένη στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἀλλὰ και διωκόταν βάσει αὐστηρότατων νόμων. Ἡ ἀρχαία Ἑλληνική σκέψη καὶ ζωή στηριζόταν στὶς ἠθικές ἀξίες της δικαιοσύνης, της φιλαλληλίας, της ἀλήθειας, της ἔρευνας, της ἐλευθερίας καὶ της ἀλληλεγγύης μεταξύ των πολιτῶν.

Ὅσον ἀφορᾶ, δὲ, την πνευματική πίστη, Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες γνώριζαν, ἄλλοι λιγότερο καὶ ἄλλοι περισσότερο, ὅτι γενικά ὑπάρχει μιά παγκόσμια ἀρχὴ, ἕνας Ὑπέρτατος Δημιουργός Νοῦς, γιὰ τον ὁποῖο οἱ μεγάλοι σοφοί ἔλεγαν μάλιστα ὅτι ἔχει ὑπόσταση τριαδική. Αὐτή ἡ ἄποψη συναντᾶται στὰ πανάρχαια κείμενα του Ἑρμῆ του Τρισμέγιστου, τῶν Ὀρφικῶν, μέχρι τον Πυθαγόρα, τον Ἀναξίμανδρο, τον Παρμενίδη, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Πλωτίνο, τον Αριστοτέλη καὶ πολλούς ἄλλους. Εἶναι ἱστορικά ἀδιαμφισβήτητο, πῶς οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦταν ποῦ μίλησαν πρῶτοι γιὰ την πηγή της ζωῆς, τον Ἀγαθὸ Δημιουργό, τον ὁποῖο θεωροῦσαν την αἰτία δημιουργίας των πάντων.

Καὶ οἱ λεγόμενοι 12 «θεοί;» θὰ ἀναρωτηθεῖ κανείς. Ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα σοβαρό θέμα. Ἦταν οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι δεισιδαίμονες καὶ χαζοί, ὥστε νὰ λατρεύουν φανταστικά εἴδωλα ἡ μήπως συνέβαινε κάτι ἄλλο ;Ὑπάρχουν σίγουρα πολλές ἀπόψεις, ὡς πρὸς το τι ἦταν οἱ λεγόμενοι θεοί τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ καὶ γενικῶς ὅλα αὐτὰ τα τερατόμορφα ἡ μὴ, γιγαντιαία πλάσματα, ποῦ ἀναφέρονται στοὺς θρύλους των λαῶν καὶ ποῦ ἀγάλματα τους συναντοῦμε σχεδόν σε κάθε γωνιά της Γῆς.

Θέλοντας νὰ ὑποβιβάσουν την νοημοσύνη των προγόνων μας, πολλοί ἰσχυρίζονται πῶς οἱ λεγόμενοι θεοί δὲν ἦταν παρά προσωποποίηση των φυσικῶν φαινομένων καὶ ἄλλες παρόμοιες φαιδρές ἀπόψεις, χωρίς κάποια μαθηματική λογική συνέχεια. Ἀπὸ την ἄλλη, ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐμμένουν φανατικά στὸ ὅτι οἱ λεγόμενοι ὀλύμπιοι θεοί δὲν ἦταν οὔτε εἶναι φανταστικά πρόσωπα, ὑποστηρίζοντας την λεγόμενη πατρώα φιλελληνική θρησκεία του δωδεκαθέου καὶ ἀπορρίπτοντας τις ἀναφορές περί του ἑνὸς Δημιουργοῦ Νοῦ στὰ κείμενα των κορυφαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων.

Ὑπῆρξε ὅμως πράγματι θρησκεία του Δωδεκάθεου στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα;

Φαίνεται πῶς μᾶλλον ὄχι, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει, οὔτε ὑπῆρξε, κάποιος ἀρχαιοελληνικός ναός ἀφιερωμένος στοὺς λεγόμενους 12 θεούς. Αὐτό ποῦ ὑπῆρχε ἦταν ἡ θρησκεία του Μίθρα, του θεοῦ Ἥλιου, ποῦ ἐνσωμάτωνε περσικές καὶ ζωροαστρικές παραδόσεις. Ὅσον ἀφορᾶ τους θεούς των Ἑλλήνων, σύμφωνα με την ἴδια την ἀρχαία ἑλληνική μυθιστορία, δὲν ἦταν μόνο 12 καὶ ἦταν οἵ λεγόμενοι Ελ, τους ὁποίους τιμοῦσαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἁπλᾶ καὶ μόνο ὥς μεγάλους ἥρωες, ποῦ λύτρωσαν στὸ μακρινό παρελθόν τους ἀνθρώπους ἀπὸ τους Νεφελίμ - Τιτᾶνες, κατά τὴ λεγόμενη γιγαντομαχία («Τιτανομαχία»).

Ἀκούγονται ὅλα αὐτὰ τραβηγμένα; στὸ ἐκπληκτικό βιβλίο “Ὅταν οἱ ἄγγελοι ἦρθαν στὴ Γῆ”, ἀποδεικνύει μέσα ἀπὸ ἀρχαία κείμενα (πολλά ἐκ τῶν ὁποίων καὶ ἀπὸ ὀρθόδοξες χριστιανικές πηγές), πῶς τα πλάσματα αὐτὰ, γιὰ ὁποία διαβάζουμε στὶς μυθολογίες ὅλων τῶν λαῶν, πράγματι ὑπῆρξαν καὶ ἴσως νὰ ὑπάρχουν ἀκόμη καὶ σήμερα. Δὲν θὰ ἐπεκταθῶ περισσότερο. Ψάξτε, σκεφτεῖτε, καὶ βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.

Αὐτὸ ποῦ πρέπει νὰ ἐμπεδωθεῖ, εἶναι ὅτι οἱ Ἕλληνες οὐδέποτε πίστευαν ὅτι αὐτὰ τα ξεχωριστά πλάσματα, δηλαδή οἱ λεγόμενοι ὀλύμπιοι θεοί, δημιούργησαν το σύμπαν. Η τιμή ποῦ τους ἀπέδιδαν, ἦταν ἡ ἴδια ποῦ ἐμεῖς θὰ ἀποδίδαμε σήμερα σε ἕναν ἡρῶα του 1821. Στὰ κείμενα των μεγάλων ἀρχαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων, διαχωρίζεται ὁ Θεός Δημιουργός Πατέρας ἀπὸ αὐτούς ποῦ ὀνόμαζαν «θεούς» με μικρό θῆτα, ἀπὸ το ῥῆμα θέω (μετάφραση: τρέχω γρήγορα).

«Ἄπειρον», «Καθαρή ἐνέργεια», «Μονάδα»,«Λόγος», «Φῶς», «Αἴτιο», εἶναι κάποιοι ἀπὸ τους χαρακτηρισμούς ποῦ συνόδευαν το ὄνομα του Θεοῦ στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα. Ὁ Ἀριστοτέλης μας λέει ὅτι ὁ Θεός εἶναι πηγή ζωῆς καὶ καθαρή ἐνέργεια:

«Ἡ γὰρ νοῦ ἐνέργεια ζωή, ἐκεῖνος δὲ ἐνέργεια. Ἐνέργεια δὲ ἡ καθ’ αὐτὴ ἐκείνου ζωή ἄριστή καὶ αἴδιος», «Ὥστε ζωή καὶ αἰών συνεχής ὑπάρχει τῷ Θεῶ».                                                                             'Το ἴδιο δίδαξε καὶ ὁ Σωκράτης καὶ ἔπειτα ὁ Πλάτωνας:                                                                «Ὁ μὲν δῆ Θεός ὥσπερ καὶ ὁ παλαιός λόγος, ἀρχὴν τε καὶ τελευτήν καὶ μέσα των ὄντων ἁπάντων ἔχων»(Νόμοι Δ, 715.ε).Ὁ Τριαδικός αὐτὸς Δημιουργός κατά τους ἀρχαίους Ἕλληνες, ἀλλὰ καὶ την μαθηματική λογική, εἶναι μόνο Φῶς καὶ Ζωή, χωρίς ἴχνος σκοταδιοῦ μέσα Του. Εἶναι ἡ πηγή κάθε ἀγαθοῦ καὶ μονάχα χαρίζει τα πάντα χωρίς νὰ ζητεῖ κάτι ὡς ἀντάλλαγμα. Εἶναι γραμμένο στὰ ἀρχαία ἑλληνικά κείμενα: στὸν Ἑρμῇ τον Τρισμέγιστο, τον Πλάτωνα, το Θαλῆ, τον Πλωτῖνο, κτλ.

“Μηδένα γάρ εἶναι σοφόν ἀλλ’ ἡ Θεοῦ” (Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων Α,12)

“ὁ δὲ Θεὸς τὸ ἀγαθόν, οὐ κατὰ τιμήν, ἀλλὰ κατὰ φύσιν·μία γὰρ ἡ φύσις τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθόν, ὁ γὰρ ἀγαθὸς ἅπαντά ἐστί διδοὺς καὶ μηδὲν λαμβάνων. ὁ οὖν Θεὸς πάντα δίδωσι καὶ οὐδὲν λαμβάνει. Ο οὖν Θεὸς <τὸ> ἀγαθόν, καὶ τὸ ἀγαθὸν ὁ Θεός.”


~ Λόγος Καθολικός : (Ερμής Τρισμέγιστος)

Μτφ : Ὁ δὲ Θεός εἶναι το ἀγαθὸ, ὄχι τιμῆς ἕνεκα ἀλλὰ ἀπὸ τὴ φύση Του. Διότι ἡ φύση του Θεοῦ εἶναι το ἀγαθὸ. Ὁ ἀγαθὸς εἶναι ἐκεῖνος ποῦ τα πάντα δίνει καὶ τίποτα δὲν παίρνει. Ο Θεός τα πάντα δίνει καὶ τίποτα δὲν ζητᾶ νὰ πάρει. Ο Θεός ἑπομένως εἶναι το ἀπόλυτο Ἀγαθὸ καὶ το ἀπόλυτο Ἀγαθό εἶναι ὁ Θεός.

Αὐτὸ το Δημιουργό, οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, δὲν τον λάτρευαν με κάποια τυπική τελετουργία καὶ ὀργανωμένα, οὔτε Του προσέφεραν κάτι ὑλικὸ, γιατί ἁπλούστατα, ἤξεραν ὅτι ὁ Δημιουργός τῶν πάντων ποῦ εἶναι μόνο φῶς καὶ ἀγάπη, δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τυπικά ἀνθρώπων καὶ ἀπὸ λατρευτικές διαδικασίες ὑλικῶν πραγμάτων.

Ὅπως ὁ Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος λέει : “τι μποροῦμε νὰ προσφέρουμε ἐμεῖς στὸν Δημιουργό τῶν πάντων ποῦ νὰ μή το ἔχει;” “Τι μποροῦμε νὰ δώσουμε στὸ ἄπειρον;”
Ἦταν ἐπίσης γνωστό, ὅτι το μόνο ποῦ "θέλει" ὁ Δημιουργός μας, εἶναι νὰ εἴμαστε δίκαιοι καὶ νὰ φερόμαστε με ἀγάπη. Καὶ αὐτὸ, ὄχι γιὰ Ἐκεῖνον, ἀλλὰ ἐπειδή αὐτὴ εἶναι ἡ φύση μας καὶ ἔτσι εἴμαστε δημιουργημένοι, ὥς τέκνα φωτός. Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες δηλαδή, γνώριζαν ποῖο εἶναι αὐτὸ ποῦ θὰ ὀνομάζαμε δίκαιο καὶ καλό, ἀσχέτως ἄν δὲν το ἐφάρμοζαν ὅλοι πάντοτε.

Οἱ μεγάλοι σοφοί στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα γνώριζαν ἐπίσης, αὐτὸ ποῦ μας πιστοποιεῖ ἡ προχωρημένη κβαντομηχανική σήμερα. Το ὅτι ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι νοητός, ψεύτικος καὶ ἀποτελεῖ μία εἰκονική πραγματικότητα, ἕνα στοῦντιο προσωπικῆς δοκιμασίας της κάθε ἀθάνατης ἀνθρώπινης συνείδησης (ψυχῆς).Μᾶς πληροφοροῦσαν γιὰ το ὅτι ἀπὸ τον εἰκονικό κόσμο αὐτὸ της ὕλης, ὅλοι εἴμαστε περαστικοί ταξιδιῶτες ποῦ περνᾶμε ἕνα τέστ συνειδήσεως, ἐλέγχοντας ἕνα σῶμα ἀπόλυτα μειωμένων δυνατοτήτων, με σκοπό νὰ ἐκπαιδευτοῦμε, νὰ συνέλθουμε, νὰ μετά-νοήσουμε,(ἀλλάξουμε νοῦ) καὶ νὰ γυρίσουμε ἕτοιμοι καὶ συνειδητοποιημένοι στὴν τέλεια ἐκείνη πνευματική κατάσταση ποῦ κάποτε ἀντιλαμβανόμασταν καὶ την ὁποία χάσαμε λόγω δικοῦ μας σφάλματος. Ἤρθαμε λοιπόν με σκοπό νὰ θυμηθοῦμε ποιοί εἴμαστε («ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ») γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε ξανά ἐκεῖ συνειδητοποιημένοι.

Τόνιζαν ἐπίσης, πῶς μετά τον θάνατο του βιολογικοῦ σώματος κάποιου, ἀκολουθεῖ μία ἀκατάληπτη ἀξιολόγηση του ἀθάνατου ἀνθρώπου ποῦ το ἔλεγχε. Κατόπιν, ἄν κριθεῖ ἱκανὸς νὰ ζήσει στὸν τέλειο κόσμο του φωτός, ἐξυψώνεται λαμβάνοντας ἄφθαρτο “σῶμα” καὶ ἀντιλαμβάνεται καὶ πάλι τα φωτεινά (Ἡλύσια) πεδία. Ὅσοι κριθοῦν ἐπικίνδυνοι νὰ ζήσουν στοὺς ἀμόλυντους φωτεινούς τόπους, τότε θὰ συνεχίσουν το ταξίδι τους σε ἕνα ἄλλο περιορισμένο μέρος, στὸ ὁποῖο θὰ ἔχουν την ἑπόμενη τους εὐκαιρία νὰ συνέλθουν 

Καὶ ἕτοιμοι νὰ γυρίσουν καὶ αὐτοὶ πίσω στὸ Φῶς.

Ἕνα ἀκόμη θέμα ποῦ χρειάζεται νὰ διευκρινίσουμε, εἶναι αὐτό της μετενσάρκωσης – μετεμψύχωσης. Η θεωρία του ὅτι κάποιος ξαναγεννιέται στὸν κόσμο αὐτὸ εἴτε ὡς ἄνθρωπος εἴτε ὡς θηρίο, δὲν ἦταν ἀποδεκτὴ ἀπὸ τους μεγάλους φιλοσόφους. 

Σίγουρα ὑπῆρχε καὶ ἡ ἀντίθετη ἄποψη, ὡστόσο διατυπωνόταν πιὸ πολύ σε ἐπίπεδο προσωπικῶν τους φιλοσοφικῶν συζητήσεων.

Ὅποιος κριθεῖ ἀνάξιος καὶ ἀνέτοιμος νὰ γυρίσει στὸ φῶς τῶν "Ἡλύσιων πεδίων" θὰ μεταβεῖ σε μία ἄλλῃ κατάσταση καὶ σε ἄλλο τόπο, καὶ πάλι γιὰ νὰ ἐκπαιδευτεῖ μέν, ἀλλὰ δὲ μιλᾶμε γιὰ την μετενσάρκωση-μετεμψύχωση δέ ὅπως την δέχονται οἱ ἀνατολικοί ἐν γένει.

Την ἄποψη αὐτή, ξεκάθαρα βλέπουμε στὶς διδασκαλίες του Σωκράτη καὶ στὰ πανάρχαια ἑλληνικά κείμενα του Ἑρμῆ του Τρισμέγιστου, ἐνῶ το ἀντίθετο μόνο σε ἐπίπεδο προσωπικῶν συζητήσεων διατυπώνεται σε συζητήσεις φιλοσόφων:

“Διότι διαφορετικό σῶμα, δὲν χωρᾶ την ἀνθρώπινη ψυχή, οὔτε εἶναι καὶ θεμιτό ἡ ἀνθρώπινη ψυχή, νὰ ξεπέσει σε σῶμα ζώου, ποῦ δὲν ἔχει λογική. Διότι αὐτὸ ἀποτελεῖ νόμο του Θεοῦ, νὰ προφυλάσσει δηλαδή την ἀνθρώπινη ψυχή, ἀπὸ τέτοιον ἐξευτελισμό.”
~ Ἑρμῆς Τρισμέγιστος πρὸς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.

“Παιδί μου, μήπως ἔχεις ἐσὺ, ὅπως καὶ οἱ περισσότεροι, την ἄποψή πῶς ἡ ψυχή, ὅταν βγεῖ ἀπὸ το σῶμα πηγαίνει σε θηρίο, πρᾶγμα ποῦ ἀποτελεῖ πλάνη μεγάλη;”

~ Ἑρμῆς Τρισμέγιστος πρὸς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.

“Ὅταν ὁ Νοῦς ἀπαλλαχτεῖ ἀπὸ το γήινο σῶμα, ἀμέσως ντύνεται το δικό του χιτῶνα, τον πύρινο, (ἐνεργειακό) τον ὁποῖο δὲν μποροῦσε νὰ ἔχει κατοικῶντας στὸ γήινο σῶμα.
Γι’ αὐτὸ παιδί μου, πρέπει νὰ εὐχαριστεῖς το Θεό. Διότι ἡ ψυχή μεταβαίνει σε σῶμα ἀνώτερο καὶ δὲν εἶναι δυνατόν νὰ μεταβεῖ σε κατώτερο.“

~

Ἑρμῆς Τρισμέγιστος πρὸς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.

Ἀπ’ ὅτι εἴδατε, καὶ ἀπ’ ὅτι θὰ βρεῖτε ἄν ψάξετε περαιτέρω μόνοι σας, ἡ ζωή στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα δὲν ἦταν ὅπως μας την παρουσιάζουν. Το ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τις γνώσεις τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Τις γνώσεις ποῦ θέλησαν οἱ ἐπικυρίαρχοι νὰ ἐξαφανίσουν ἀπὸ προσώπου γῆς γιὰ νὰ μὴν γνωρίσει κανείς την ἀλήθεια. 

Ὅποιος ψάχνει βρίσκει ὅμως, ἔστω καὶ λίγα ἀπὸ τα ἀπομεινάρια της χρυσῆς ἐκείνης ἐποχῆς της γνώσης.