Ἡ Μετενσάρκωση στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα

Το ἀνήσυχο καὶ διψασμένο γιὰ γνώση ἀνθρώπινο πνεῦμα δὲν ἀρκεῖτε στὴν ἔρευνα καὶ ἀνακάλυψη των νόμων ποῦ εἶναι βασικοί γιὰ την ἐξελίξη καὶ την ἐκτέλεση του προορισμοῦ του πάνω στὴ Γῆ 

Με ἀγωνία ἐνδιαφέρεται νὰ μάθει τι πρόκειται νὰ συμβεῖ μετά θάνατον, τι θὰ γίνει ἡ ψυχή του, θὰ ἐπιζήσει ἡ γήινη προσωπικότητά του, θὰ

ἐπανέλθει στή Γῆ γιὰ νὰ ἐμψυχώσει ἕνα ἄλλο σῶμα καὶ πῶς μπορεῖ νὰ γίνει κάτι τέτοιο;

Οἱ ἀρχαῖοι διανοητές ἐξετάζουν το φυσικό σῶμα του ἀνθρώπου ὄχι ὡς κάτι ξεχωριστό, ὅπως κάνει ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη (ἀνατομικά, βιολογικά, φυσιολογικά), ἀλλά πάντοτε σε σχέση με την ψυχή ποῦ ἑδρεύει σε αὐτὸ

Χάρη στὴν ψυχή, το σῶμα κινεῖται, λειτουργεῖ, ζεῖ Εἶναι ἁπλά το ὄργανο ποῦ αὐτή χρησιμοποιεῖ Σῶμα χωρίς ψυχή εἶναι ἀδιανόητο Γιά τους Πυθαγόρειους καὶ Πλατωνικούς ἡ λέξη ἄνθρωπος σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο ἀπὸ τον ὁρατὸ ἄνθρωπο καὶ, στὴν κυριολεξία, με τον ὅρο αὐτὸν εννοούσαν ἀποκλειστικά τον ἄνθρωπο, ὡς το πνεῦμα καὶ την ψυχή την ἐνσαρκωμένη προσωρινά στὸ ἀνθρώπινο σῶμα «ἄνθρωπος ἐστί ψυχή σώματι χρωμένη» (Πλάτων, Τιμαίος 42 D, Φαίδων 111 Α)

Η ψυχή ἕλκει την καταγωγή της ἀπὸ το νοητικό πεδίο, γιὰ νὰ ἐκδηλώσει την διαπλαστική καὶ ὀργανική της ἱκανότητα Κατέχει διάμεση θέση μεταξύ νοητοῦ καὶ αισθητού καὶ ἔρχεται νὰ ἐμψυχώσει τα σώματα, γεννῶντας το χῶρο καὶ το χρόνο. Αποτελεί τμῆμα της παγκόσμιας ψυχῆς του κόσμου ἡ ὁποία μερίζεται σε ἀτομικές ψυχές, με σκοπό την ἀπόκτηση της ἐμπειρίας του υλικού πεδίου.

Η ΣΠΕΙΡΑ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΣΗΣ

Το θέμα της μετενσάρκωσης απασχόλησε τον Πυθαγόρα καὶ ἀποτέλεσε σπουδαῖο ἔρεισμα γιὰ την ἠθική καὶ θρησκευτική του δοξασία. Ἐπειδή, ὅμως, το πρόβλημα της ἐπιβίωσης της ψυχῆς καὶ της μελλοντικῆς της σταδιοδρομίας ἀνάγεται σε πνευματικές σφαῖρες καὶ προϋποθέτει πνευματική ἐξέλιξη, πρέπει νὰ ἀπασχολοῦσε μόνον τους μαθητές ἀνώτερου βαθμοῦ, αὐτούς ποῦ ἤδη εἶχαν μυηθεῖ στὴν ὅλη κοσμοθεωρία καὶ βιοθεωρία του μεγάλου φιλοσόφου Ἑπομένως, πρέπει νὰ ἦταν μυστική καὶ νὰ μὴν την κοινοποιοῦσαν στὸ λαό. Το σημαντικό ὅμως αὐτὸ θέμα, ἀναπτυσσόταν ἀσφαλῶς τόσο στούς «ἀκροαματικούς» ὅσο καὶ στούς ανώτἀνώτερους μυητικούς βαθμούς. Κι ὅπως εἶναι φυσικό, στοὺς πρώτους ἀπό εξωτερικής πλευράς, ἐνῶ στοὺς ἄλλους ἀπό εσεσωτερικής.

Η εξωτερική διδασκαλία γιὰ τὴ μετεμψύχωση, ποῦ ἀπέβλεπε στὴν ἠθικὴ προετοιμασία καὶ ἐπιλογή των ἱκανῶν καθώς καὶ στὴν παρηγορητική ἱκανοποίηση των ἀδαῶν, διαδόθηκε εὐρύτατα καὶ διασώθηκαν ἀρκετὰ στοιχεῖα γιὰ το θέμα. Ὅπως εἶναι φυσικό, οἱ πληροφορίες αὐτὲς ὑπέστησαν πολλές παραποιήσεις ἐκ μέρους των ἀμύητων καὶ ὡς ἀποτέλεσμα, το ὅλο ζήτημα με την πάροδο των χρόνων πῆρε την ἁπλοϊκή γνωστή του μορφή. Ἔτσι, κατέληξαν οἱ μεταγενέστεροι νὰ ἀποδώσουν στὸν Πυθαγορισμό ποικίλα ἁπλοϊκά καὶ παιδαριώδη μυθεύματα ποῦ ἀναφέρονται στὸ βίο του μύστη καὶ στὴ διδασκαλία του.

Ἀντιθέτως, το θέμα της μετενσάρκωσης ἦταν διαδεδομένο σε ὅλα τα στρώματα του λαοῦ με μορφή εξωτερικών μύθων ποῦ περιελάμβαναν στοιχεῖα δεοντολογικά, ὅπως ἡ τιμωρία μετά θάνατον, ἡ κρίση των ψυχῶν κλπ. Στὴν πυθαγόρεια παράδοση, ἡ ἕνωση της ψυχῆς με το σῶμα θεωρεῖται πτώση, μία παρά φύση κατάσταση καὶ ἡ μετενσάρκωση θεωρεῖται ἡ μόνη ἐξελικτική σπειροειδής διαδρομή κάθαρσης. Τὴ θεωρία της μετενσάρκωσης διδάχθηκε ὁ Πυθαγόρας ἀπό το δάσκαλό του Φερεκύδη τον Σῦρο, ἐνῶ πολλοί ὑποστηρίζουν ὅτι την ἀποκόμισε ἀπό τον Ορφισμό, στὰ μυστήρια του ὁποίου εἶχε μυηθεῖ

Ο Ἡρόδοτος (ΙΙ 123), σε σχετικό ἐδάφιο γιὰ τὴ μετενσάρκωση, ὑποστηρίζει ὅτι οἱ Αἰγύπτιοι ἦταν πρῶτοι ποῦ πίστευαν στὴν ἀθανασία της ψυχῆς καὶ ὅτι αὐτή, μετά τὴ φθορά του σώματος, επανενσαρκώνεται σε ἄλλο πλάσμα ποῦ γεννιέται ἐκεῖ τὴ στιγμή, μέχρις ὅτου διανύσει ὁλόκληρο τον κύκλο των ζωικῶν ὑπάρξεων (ζῶα, αμφίβια καὶ πτηνά). Τότε ἐπανέρχεται καὶ ἐγκαθίσταται σε ἕνα ἀνθρώπινο σῶμα Η ὅλη ἐξελίξη διαρκεῖ 3.000 χρόνια. Ο Ἡρόδοτος ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ θεωρία αὐτή οἰκειοποιήθηκαν καὶ δίδαξαν μερικοί Ἕλληνες υπονοώντας ἀσφαλῶς τον Πυθαγόρα καὶ τον Ἐμπεδοκλῆ

ΠΤΩΣΗ Ή ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ;

Ο Πλάτωνας (Φαῖδρος 245 C) κάνει λόγο γιὰ την ἀθανασία της ψυχῆς, λέγοντας ὅτι αὐτή φέρει ἐξ ἀρχῆς φτεροῦγες οἱ οποίες, ὅσο διατηροῦνται δυνατές, τὴ συγκρατοῦν στὶς ὑπερουράνιες περιοχές, ἐνῶ ὅταν χάσει αὐτή τὴ δύναμη, ἐνσαρκώνεται κατά πρῶτον σε ἀνθρώπινα σώματα, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἐπιτύχει ἐκ νέου την ἄνοδο της, ἐνῶ, ἄν δέν τα καταφέρει, εἶναι δυνατόν νὰ «βυθιστεῖ» σε σώματα ζώων.

Υπογραμμίζει ὅτι ἡ ψυχή ἑνὸς ἀληθινοῦ φιλοσόφου ὕστερα ἀπό 3.000 χρόνια μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει καὶ πάλι τα φτερά της καὶ νὰ ξαναγυρίσει ἐκεῖ ποῦ ἀνήκει, ἐνῶ γιὰ τις κοινές ψυχές ἀπαιτεῖται διάσημότανυλάχιστον 10.000 χρόνωνενσαρκώνεται Οἱ γεννήσεις σε ἀνθρώπινα ἡ καὶ σε ζωικά σώματα εἶναι μᾶλλον το ἐπακόλουθο μίας πτώσης ἡ ὑποβάθμισης ἀπό ἕναν ἀνώτερο κόσμο σε ἄλλον κατώτερο, με τὴ δυνατότητα, ὅμως νά ανυψωθεί καὶ πάλι πρὸς την πηγή του Ἀνώτερου Ο Πλάτωνας εἶναι γνωστό ὅτι θεωροῦσε το σῶμα τάφο της ψυχῆς καὶ στὸν Κρατύλο συμπλέει με τὴ διδασκαλία του Ὀρφέα, ὅτι δηλαδή ἡ ψυχή τιμωρεῖται μέσῳ της ἑνώσης της με το σῶμα

Ο μῦθος της πτώσης των ψυχῶν ἀπό τον ὑπερκόσμιο οὐρανό σε ἕνα ὑλικό σῶμα ἀποτελεῖ την πρώτη ἄποψη της παλιάς ἀντίθεσης μεταξύ των φιλοσόφων, ἐνῶ ἡ ἄλλη ὑποστηρίζει την κάθοδο της ψυχῆς του ἤδη Η διαφορά των εὐοιώνου εἶναι μέγιστη καὶ αὐτὸς ποῦ ἀναλαμβάνει νά δώσει σαφεῖς καὶ ἀκριβεῖς ἀπαντήσεις στὸ ἐρώτημα «γιατί ἡ ψυχή ἐγκαταλείπει την εὐδαιμονία της καὶ ἔρχεται νά δοκιμαστεῖ ἐνσαρκωμένη στή Γῆ» εἶναι ὁ Πλωτῖνος, ὁ καθαυτό ἱδρυτής του Νεοπλατωνισμοῦ ὁ ὁποῖος ἀπαντᾶ στὶς Ἐννεάδες (IV 3,14) ὅτι, ἄν σε παρέμενε στὸ νοητό κόσμο ἡ ψυχή, θά διατελοῦσε σε ἀδράνεια, χωρίς νά μπορεῖ νά προσφέρει τίποτα στὴν καθολική ἐξέλιξη, ἀλλά οὔτε καὶ ἡ ἴδια θά ἐμπλουτιζόταν με την πείρα ποῦ της εἶναι ἀναγκαία γιά νά δράσει.

Μέσα ἀπό τις δοκιμασίες πάνω στή Γῆ κινητοποιεῖ καὶ δραστηριοποιεῖ τις ὑπάρχουσες γνώσεις της, ἐφαρμόζει τις ἄπειρες δυνατότητες της καὶ ἐπανέρχεται πιὸ ἰσχυρή καὶ τελειότερη ἀπό ὅσο ἦταν πρίν κατέλθει.

Ο ἴδιος συνεχίζει, ὑποστηρίζοντας ὅτι, ἀκόμα κι ἄν ἡ κάθοδος της ψυχῆς σε ἕνα σῶμα θεωρηθεῖ ἀναγκαιότητα 0reincarnation2.jpgτης παγκόσμιας ὀργάνωσης ἡ λειτούργημα καὶ ὄχι τιμωρία, δὲν παύει νά εἶναι γιά την ψυχή μία μεγάλη δοκιμασία ἀπό την ὁποία αὐτή πρέπει νά βγεῖ νικήτρια. Ἐξαρτᾶται, λοιπόν, ἀπό την ἐνσαρκωμένη ψυχή ἄν ἡ δοκιμασία της θά εἶναι ὠφέλιμη καὶ ἀποδοτική γιά την ἐξελίξη της. Ο Πλωτῖνος παρατηρεῖ ὅτι ὅλες οἱ ψυχές δὲν συμπεριφέρονται με τον ἴδιό τρόπο στή δοκιμασία της ἐνσάρκωσης

Μερικές ὑποκύπτουν στὸ κακό καὶ στὴν ἀδικία Η ψυχή ποῦ βάρυνε λόγῳ των σωματικῶν δεσμεύσεων δὲν μπορεῖ νά ἐπανέλθει μετά το θάνατο στὸ νοητό κόσμο. Θὰ ἐνσαρκωθεῖ σε ἄλλο σῶμα ἀνθρώπου ἡ ζώου, σύμφωνα με τις προδιαθέσεις ποῦ ἀπέκτησε κατά τὴ διάρκεια ζωῆς της. Ἔτσι, ἡ τιμωρία των μοχθηρῶν καὶ ἡ ἀνταμοιβή των καλῶν ὑφίσταται μέσα στὴν αἰώνια τάξη του κόσμου.

Ο Ολυμπιόδωρος (σχόλια Φαίδωνα του Πλάτωνα) περιγράφει την κάθοδο της ψυχῆς με θαυμαστό τρόπο: «Η ψυχή κορικώς κατέρχεται (σ.σ. με τον τρόπο της Περσεφόνης) σε γένεση, (σ.σ. Κόρη εἶναι το ὄνομα της Περσεφόνης), μερίζεται ὅμως ἀπό τὴ γένεση Διονυσιακῶς, τοποθετεῖται στὸ σῶμα Προμηθεϊκώς, ἄρα ἀπελευθερώνεται ἀπό τα δεσμά της με τὴ χρησιμοποίηση της δύναμης του Ἡρακλέους, ἐπανασυναρμολογείται σε σύνολο με τὴ βοήθεια του Ἀπόλλωνος καὶ της Σωτῆρος Ἀθηνᾶς καὶ ἐξαγνίζεται με τὴ φιλοσοφική πειθαρχία».

Η σοφία των ἀρχαίων ἔκρυβε πίσω ἀπό τους μύθους του Ἡρακλῆ, του Ὀδυσσέα καὶ ἄλλων ποῦ κατέβηκαν στὸν ἤδη καὶ γρήγορα ἐπέστρεψαν ἀπό αὐτὸν την ἀπελευθέρωση ἀπό τὴ δουλεία της ἐνσάρκωσης, μέσῳ της εξαγνιστικής πειθαρχίας. Ὁ Πρόκλιος ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἡρακλῆς, ἐξαγνισμένος με ἱερὲς μυήσεις, πῆρε θέση ἀνάμεσα στοὺς θεούς. Εἶναι γνωστή ἡ τρομερή κατάσταση της ψυχῆς του ὅσο διάστημα ἦταν αἰχμάλωτος της σωματικῆς του φύσης.

Ο Πίνδαρος σε ἕνα ἀπόσπασμα ἑνὸς ποιήματος ποῦ ἀναφέρει το διάλογο του Πλάτωνα Μένων ἀναφέρει ἡ Περσεφόνη στέλνει τις ψυχές ποῦ δέχθηκε στὰ βασίλεια του ’δή γιά κάθαρση, ὕστερα ἀπό ἐννέα χρόνια στὸν πάνω κόσμο. Καί ὅτι ἀπό τις ψυχές αὐτὲς προέρχονται μεγαλοφυεῖς βασιλιᾶδες καὶ δυνατοί ἄνδρες τόσο σε δύναμη ὅσο καὶ σε σοφία.

Ο Ἐμπεδοκλῆς ἀσχολεῖται με τὴ θεωρία της περιπλάνησης των ψυχῶν σε μία σειρά ἀπό διασωθέντα ἀποσπάσματα (Diels, Προσωκρατικοί). Στὸ ἀπόσπασμα Β 115 λέει ὅτι, ἐάν μία ψυχή κηλιδωθεῖ ἀπό πράξη φόνου, ἐπιορκίας ἡ ἄλλου ἐγκλήματος, «ντύνεται» τὴ μορφή θνητοῦ καὶ περιφέρεται μακριά ἀπό την χώρα των Μακάριων καὶ παραδίδεται ἀπό το ἕνα στοιχεῖο στὸ ἄλλο «Ἕνας ἐξ αὐτῶν εἶμαι κι ἐγώ, ἕνας ἀπό τους θεούς ἐξόριστος καὶ περιπλανώμενος, διότι ἀκολούθησα τις προτροπές της Διχόνοιας», ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος ὁ Ἐμπεδοκλῆς Στὸ ἀπόσπασμα Β 117 ἰσχυρίζεται ὅτι ὑπῆρξε νεανίας, κόρη, θάμνος, πτηνό κι ἄφωνο ψάρι.

Η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ «ΘΕΙΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ»

Η θεωρία της μετενσάρκωσης παραδέχεται τόσο την πτώση της ψυχῆς σε ζωικά σώματα ἕνεκα τιμωρίας ὅσο καὶ την ἀναγωγή των ἀξιῶν σε σώματα ἡρώων, ἀντίθετα με τὴ σύγχρονη θεωρία της μετενσάρκωσης ποῦ θεωρεῖ τὴ γραμμική ἐξέλιξη των ψυχῶν μέσῳ της βελτίωσης ἀπό τις προοδευτικές ἐνσαρκώσεις στή Γῆ

Ο Πορφύριος, ἀπό τους σημαντικότερους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, παραινείτω σε δύο σημεῖα την πλατωνική θέση, λέγοντας ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ψυχή δὲν μπορεῖ νά τεθεῖ σε σῶμα ζώου, ὅπως καὶ ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ψυχή «ἅπαξ καθαρθεῖσα», δὲν ἐπανέρχεται πλέον σε σῶμα ἀνθρώπου, ἀλλά ἀκολουθεῖ το πεπρωμένο της ποῦ εἶναι ἡ ἀποθέωση, δηλαδή ἡ ἐγκατάστασή της σε Μακάρια Πεδία.

Ἐξαίρεση ἀποτελοῦν οἱ ψυχές των ἡρώων ποῦ ἐπανέρχονται οἰκιοθελώς στή Γῆ καὶ ἐνσαρκώνονται, γιά νά καθοδηγήσουν τους ἀνθρώπους Τέτοια περίπτωση θεωρεῖ τον Πυθαγόρα ποῦ ἐνσαρκώθηκε με σκοπό νά μεταλαμπαδεύσει την πείρα του στὴν ἀνθρωπότητα Το γεγονός ὅτι ὁ Πυθαγόρας μυήθηκε στὰ διάφορα Μυστήρια δὲν ἀλλάζει την κατάσταση, γιατί ἔπρεπε νά «ἀναμνηστεί» την ἀλήθεια ποῦ «ἐν σπέρματι» κατεῖχε καὶ νά προσαρμοστεῖ στὸ χῶρο καὶ στὸ χρόνο ποῦ γεννήθηκε.

Ὁ Ἱεροκλῆς στὸ ὑπόμνημά του Χρυσά Ἔπη του Πυθαγόρα (στ. 55) σχολιάζοντας το στίχο «Οὔτε τα ἀνέλπιστα νά ἐλπίζεις οὔτε καὶ τίποτα νά σου διαφεύγει ἐκ των ὄντων», καταφέρεται σαφῶς ἐναντίον της πλάνης ἐκείνων ποῦ ἑρμηνεύσουν κατά γράμμα την πυθαγόρεια καὶ πλατωνική διδασκαλία γιά τὴ μετεμψύχωση:

«Ἐάν κάποιος περιμένει μετά το σωματικό του θάνατο νά ντυθεῖ ἡ ψυχή του το σῶμα ἑνὸς ἄλογου ζώου, λόγῳ των ἀτελειῶν του ἡ φυτοῦ, λόγῳ της ἀδράνειας των αἰσθημάτων του καὶ ὁ ἴδιος, παίρνοντας δρόμο ἀντίθετο ἀπό ἐκείνους ποῦ μεταβάλουν την οὐσία του ἀνθρώπου σε ἀνώτερο ὄν, πιστεύει σε ἀνέλπιστες ἀξίες, κατακρημνίζοντας την ψυχή του σε μία κατώτερη οὐσία, ἀπατᾶται καὶ ἀγνοεῖ τελείως το εἶδος της ψυχῆς ἡ ὁποία οὐδέποτε μπορεῖ νά ἀλλάξει».

Ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ θεωρία της μετεμψύχωσης δὲν εἶναι παρά μία εἰκόνα, μία ἀλληγορία, γιά νά μας διδάξει ὅτι ὁ ἄνθρωπος γίνεται ὅμοιος με τα ζῶα ἕνεκα των ἐλαττωμάτων του ἡ θεός ἕνεκα της ἀρετῆς του.

Γιὰ τὴ μετά θάνατον του σώματος ἀθανασία της ψυχῆς πολλά εἰπώθηκαν κατά τὴ διάρκεια των αἰώνων ἀπό τα διάφορα φιλοσοφικά κινήματα (Παράδεισος καὶ Κόλαση, Τάρταρα, Ηλύσια πεδία κλπ). Ὅλα αὐτά ὅμως εἶναι ἀλληγορίες καὶ ὑποθέσεις τις ὁποῖες οἱ ἑκάστοτε διανοητές συνέλαβαν καὶ διατύπωσαν μυθολογικά καὶ των ὁποίων ἡ ἀληθοφάνεια δὲν εἶναι δυνατό νά ἀποδειχθεῖ διανοητικά ἡ με συλλογισμούς.

Ἐκεῖνο ποῦ πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά ἀντιληφθεῖ καὶ νά παραδεχθεῖ εἶναι ὅτι οἱ νόμοι ποῦ διέπουν τὴ μεταθανάτια ζωή εἶναι ἀνώτεροι της ἀνθρώπινης διάνοιας, εἶναι ἀδέκαστοι, ἀλλά συγχρόνως δίκαιοι καὶ εἶναι ἀδύνατον νά ἀστοχήσουν ἡ νά παραπλανηθοῦν Ο Ιεροκλής διακηρύσσει: «Εὐσεβής εἶναι ἐκεῖνος ποῦ κατέχει τὴ Θεία Ἐπιστήμη καὶ προσφέρει εἷς το Θεῖον ὥς ἄριστη τιμή τὴ δική του τελείωση. Κάθε ἄνθρωπος, προσπαθῶντας κατά ἄλλον τρόπο νά τιμήσει το Θεῖον καὶ μὴ προσφέροντας ὥς θυσία τον ἴδιό τον ἑαυτό του, γινόμενος παρανάλωμα ἐξωτερικῆς εὐπορίας, ἐκτελεῖ πράξη ἄχρηστη καὶ μάταιη».

"Η νέα ζωή δὲν ἀρχίζει νά ἀναπτύσσεται ἐκεῖ ἀκριβῶς ποῦ εἶχε σταματήσει. Δέν ἐπαναλαμβάνει καὶ δὲν 0reincarnation4.συνεχίζει μόνον την προηγούμενη ἐπιφανειακή προσωπικότητα καὶ την ἐξωτερική ἐμφάνισή μας. Διαδραματίζεται μία ἀφομοίωση, μία ἀποβολή, μία ἐνδυνάμωση καὶ μία ἀλλαγή των παλιῶν χαρακτηριστικῶν καὶ κινήτρων, μία ἀνακατάταξη της προηγούμενης ἐξέλιξης καὶ μία ἐπιλογή μελλοντικῶν στόχων, χωρίς νά καρποφορήσει καὶ νά ἀνταποκριθεῖ στὶς ἀπαιτήσεις της ἐξέλιξης

Γιατί κάθε γέννηση εἶναι μία καινούρια ἀρχὴ ἡ ὁποία, ἄν καὶ στηρίζεται στὸ παρελθόν, δὲν ἀποτελεῖ τὴ μηχανική του προέκταση. Η ἀναγέννηση δὲν εἶναι μία διαρκής ἐπανάληψη, ἀλλά μία διαδικασία, το μηχανικό μέρος μίας εξελικτικής διαδικασίας."

Σρι Ορομπίντο

"Ἁπλῶς καὶ μόνον το γεγονός ὅτι οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν γιά ἀναγέννηση καὶ ὅτι μία τέτοια ἰδέα ὑφίσταται, σημαίνει ὅτι ἕνα ἀπόθεμα ψυχικῶν ἐμπειριῶν ποῦ σχετίζονται με αὐτὸν τον ὅρο θά πρέπει πράγματι νά ὑπάρχει Η ἀναγέννηση εἶναι μία ἐπιβεβαίωση ποῦ θά πρέπει νά περιλαμβάνεται ἀνάμεσα στὶς πιὸ βασικές γιά την ἀνθρωπότητα"

ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

Εἶναι γνωστό ὅτι διάφορες αποκριάτικες ἐκδηλώσεις ποῦ γίνονται αὐτή την ἐποχῆ σε πολλά μέρη σχετίζονται, ἄλλοτε περισσότερο καί ἄλλοτε λιγότερο, με πανάρχαια θρησκευτικά δρώμενα ποῦ ἀνάγονται στήν ἀρχαιότητα Τις συναντοῦμε, π.χ., στὴ θρησκεία των Βαβυλωνίων, των Αἰγυπτίων, των Ἑλλήνων, των Ρωμαίων, ὅπως καί σε λαούς πρωτόγονους καί λιγότερο πολιτισμένους. Κύρια γνωρίσματά τους εἶναι οἱ μεταμφιέσεις των συμμετεχόντων σε αὐτές ποῦ καλύπτουν τα πρόσωπά τους με μάσκες, συνήθως δύσμορφες, οἱ θορυβώδεις χοροί με τραγούδια καί αἰσχρολογίες, ἡ οἰνοποσία κ.ά.

Ὁρισμένοι λαοί εἶχαν ἐνσωματώσει τέτοια στοιχεῖα σε τελετουργίες σχετικές με την ἔναρξη της νέας χρονιᾶς ἀποβλέποντας στό νὰ εἶναι εὐνοϊκή γι' αὐτούς Ἄλλοι πάλι τα συμπεριέλαβαν σε τελετές σχετικές με την ἄνοιξη καὶ προσδοκοῦσαν νὰ πετύχουν μ' αὐτά πλούσια σοδειά καὶ καλά γεννήματα. Πρωτόγονες κοινωνίες τα συσχέτιζαν με ποικίλες μαγικές δοξασίες. Ἀπὸ τις γιορτές της Ἑλληνορωμαϊκῆς ἀρχαιότητας ἀρκετές εἶναι αὐτές ποῦ παρουσιάζουν ὁμοιότητες με σύγχρονες ἀποκριάτικες ἐκδηλώσεις, ὅπως π.χ. διάφορες γιορτές του Διονύσου, τα Σατουρνάλια, τα Βακχανάλια, τα Λουπερκάλια, οἱ Καλένδες.

Θὰ ἀναφερθῶ στὰ Λουπερκάλια, γιὰ τα ὁποία ὁ Ν. Πολίτης πίστευε ὅτι παρουσιάζουν τις περισσότερες ὁμοιότητες Ἐπρόκειτο γιὰ μία γιορτή ποῦ σχετικά γρήγορα ἔχασε τον θρησκευτικό της χαρακτῆρα καὶ μεταμορφώθηκε σε μία καθαρά λαϊκή διασκέδαση ποῦ ἱκανοποιοῦσε καὶ τα δεισιδαιμονικά ἔνστικτα των πιστῶν της. Το ὄνομα τους το ὀφείλουν στόν θεό Λούπερκο, ἕναν θηριόμορφο εὐεργετικό δαίμονα της βλάστησης καὶ της εὐγονίας, ἰδιαίτερα ἀγαπητό σε ἀγρότες καὶ βοσκούς.

Τον λάτρευαν σε μία σπηλιά στίς ὑπώρειες του Παλατινού λόφου στὴ Ρώμη ὅπου, σύμφωνα με την παράδοση, μία λύκαινα εἶχε θηλάσει τους μυθικούς δίδυμους ἱδρυτές της πόλης Ρέμο καὶ Ρωμύλο. Τα Λουπερκάλια μεταξύ ἄλλων περιελάμβαναν θυσία, κυρίως με κατσίκια καὶ κριάρια, κοινή συνεστίαση ὅλων των μελῶν του

σωματείου ποῦ ἦταν ἐπιφορτισμένο με τή λατρεία του θεοῦ (Λούπερκοι), καθώς καὶ ὁδοιπορία των τελευταίων στοὺς δρόμους της Ρώμης.

Ξεκινοῦσαν ἀπό τή σπηλιά του θεοῦ τους καὶ κατέληγαν πάλι σ' αὐτήν ἔχοντας διασχίσει διάφορα τμήματα της πόλης, ἀπό τα ὁποία, σύμφωνα με την παράδοση, εἶχαν περάσει καὶ οἱ μυθικοί δίδυμοι ἱδρυτές της. Οἱ Λούπερκοι ἔτρεχαν γυμνοί φορῶντας μόνο το δέρμα των θυσιασθέντων θυμάτων τους καὶ ἔχοντας στό κεφάλι τους ἕνα στεφάνι.

Κρατῶντας μαστίγια καμωμένα ἀπό λουριά ποῦ εἶχαν κοπεῖ ἀπό τα δέρματα των ζώων ποῦ εἶχαν προσφέρει στόν θεό τους, κτυποῦσαν καθ' ὁδόν ὅσους συναντοῦσαν καὶ κυρίως γυναῖκες Προτιμοῦσαν τους γλουτούς τους, ἀφοῦ πίστευαν ὅτι με τον τρόπο αὐτόν τις καθιστοῦσαν γόνιμες μητέρες. Η ὅλη γιορτή εἶχε φτάσει σε ἀκρότητες, πρᾶγμα ποῦ ἀνάγκασε τον Αὔγουστο νὰ πάρει μέτρα. Ἀπαγόρευσε τή συμμετοχή σ' αὐτή παιδιῶν καὶ ἐφήβων, ἐνῶ ἡ πομπή των Λουπέρκων ὑποχρεωτικά ἔπρεπε νὰ συνοδεύεται ἀπό σῶμα ἱππέων ποῦ ἐπέβλεπε ὥστε τα τυχόν ἔκτροπα νὰ μήν ξεπερνοῦν κάποια ὅρια

Ἐν κατακλεῖδι τα Λουπερκάλια ἦταν μία γιορτή ἀγροτική καὶ ποιμενική ποῦ ἀποσκοπούσαμε νὰ συνδράμει στὴν εὐφορία της γῆς καὶ στὴ γονιμότητα των ἀνθρώπων καὶ των ζώων, ἐνῶ συγχρόνως βοηθοῦσε καὶ στὴν κάθαρση της πόλης. Ἔχοντας βαθιές ρίζες καὶ ἀπήχηση στίς λαϊκές μᾶζες συνέχισε νὰ εἶναι ἀγαπητή καὶ μετά την ἐπικράτηση του χριστιανισμοῦ ἀκόμη καὶ ἀνάμεσα σε πιστούς του Ναζωραίου!

Σίγουρα εἶναι ἀξιοθαύμαστο το πώς τέτοια πανάρχαια δρώμενα ἀπέζησαν ὥς τις μέρες μας ἀκόμη καὶ σε λαούς με ὑψηλό πολιτισμικό ἐπίπεδο Πολύ περισσότερο μάλιστα ἀφοῦ οἱ θρησκεῖες ποῦ ἐπικράτησαν, ὅπως π.χ. ὁ χριστιανισμός, προσπάθησαν με κάθε μέσο νὰ ἐξαφανίσουν τις «εἰδωλολατρικές» αὐτές τελετές. Κάτι ποῦ τελικά δέν ἔγινε κατορθωτό. Ἔτη Δύση μάλιστα ἔχουμε περιπτώσεις ποῦ ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία ἐνίσχυσε, συνέδραμε καὶ συμμετεῖχε ἐνεργά σε τέτοιες ἐκδηλώσεις, προκειμένου νὰ εὐθυγραμμιστεῖ με τή λαϊκή θέληση καὶ νὰ ἐξυπηρετήσει σκοπιμότητες! Ἐπέζησαν ἔτσι τα ἔθιμά αὐτά ἐπειδὴ εἶναι βαθιά ριζωμένα στὴν ἀνθρώπινη φύση.

Πρόκειται γιὰ γιορτές ποῦ ἀρχικὰ

ἀποσκοποῦσαν στὴ διαιώνιση της ἴδιας της ζωῆς, ἐνῶ ἀργότερα περιεβλήθησαν καὶ με κοινωνικά ὁράματα Τα Saturnalia π.χ., μία γιορτή με ἀνάλογες ἐκδηλώσεις, ἦταν ἀφιερωμένη στόν θεό Saturnus, τον ἀντίστοιχο του Ἑλληνικοῦ Κρόνου, τον θεό του χρυσοῦ αἰῶνα, στὴ διάρκεια του ὁποίου δέν ὑπῆρχε ταξική διαφοροποίηση, δέν ὑπῆρχαν δοῦλοι, δέν ὑπῆρχε ἀτομική ἰδιοκτησία Ἔτσι καὶ στὴ γιορτή του, ποῦ ἔφτασε νὰ διαρκεῖ ἀκόμη καὶ ἑπτά ὁλόκληρες μέρες, ἐπικρατοῦσε πραγματική ἰσότητα

Οἱ κρατοῦντες, οἱ πλούσιοι, οἱ φτωχοί, οἱ δοῦλοι, ἐξαφάνιζαν κάθε ἐξωτερικό διακριτικό τους γνώρισμα καὶ συμπεριφέρονταν ὅλοι ὥς ἰσότιμοι Ὅσο διαρκοῦσε ὁ ἑορτασμός της, ἀπαγορευόταν κάθε τι ποῦ θά μποροῦσε νὰ προκαλέσει λύπη, σταματοῦσαν οἱ πολεμικές ἐπιχειρήσεις καὶ οἱ δίκες στὰ δικαστήρια, καταδικασμένοι ἔπαιρναν ἀμνηστία, ἀποφυλακίζονταν δοῦλοι Τέτοιες γιορτές δέν ξεχνιοῦνται Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ σήμερα, ἀποτελοῦν ζωογόνες ψυχαγωγικές δυνάμεις καὶ ἡ ψυχαγωγία, ὥς κοινωνική ἀνάγκη, δύσκολα παραμερίζεται.

Η μεταμόρφωση του μυθικοῦ ἄτρωτου πολεμιστή Καινέα

Η μεταμόρφωση του μυθικοῦ ἄτρωτου πολεμιστή Καινέα

<Ο Καινεύς (δεξιά) μάχεται ἐναντίον Κενταύρου. Ἀττική λήκυθος με διακόσμηση υπερτεθέντων χρωμάτων, περ. 500-490 π.Χ., Μουσεῖο του Λούβρου.

Στὴν Ἰλιάδα ὁ Καινέας γενεαλογεῖται ὣς πατέρας του Κορώνουν καί παπποῦς του Λεοντέα, ἀρχηγοῦ των Λαπιθών. Σύμφωνα με μία ἄποψη ὁ Καινέας ἦταν χθόνια θεότητα, ἐνῶ σύμφωνα με ἄλλη ἄποψη ἦταν μία ὑπόσταση του θεοῦ Ἄρη Ὡς ἄντρας ἔλαβε μέρος στήν Ἀργοναυτική Ἐκστρατεία καί στό κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου...

Ὁ Μῦθος μας λέει ὅτι ο Ποσειδῶνας πλάγιασε κάποτε με την Νύμφη Καινίδα, κόρη του Ἔλατου καὶ της Ἱππέας ἀπὸ την Μαγνησία ἡ λένε μερικοί του Κορώνου του Λαπίθη, καὶ της εἶπε νὰ του ζητήσει κάποιο ἐρωτικό δῶρο.

-Μεταμόρφωσε με, του εἶπε ἐκείνη, σε ἄτρωτό πολεμιστή, βαρέθηκα νὰ εἶμαι γυναῖκα.

Τότε ὁ Ποσειδῶνας της ἄλλαξε το φύλλο, καὶ ἡ Καινίδα ἔγινε Καινεύς καὶ εἶχε τόση ἐπιτυχία στὸν πόλεμο ὥστε οἱ Λαπίθες δὲν ἄργησαν νὰ την ἐκλέξουν βασιλιά τους. Γέννησε μάλιστα καὶ γιὸ ἡ Καινίς, τον Κόρωνο, ποῦ ὁ Ἡρακλῆς τον σκότωσε πολλά χρόνια ἀργότερα ἐνῶ μαχόταν γιὰ λογαριασμό του Αἱγίμιου του Δωριέα.

Με τα μυαλά φουσκωμένα ἀπὸ αὐτὴ την καινούρια του κατάσταση, ὁ Καινεύς κάρφωσε δόρυ καταμεσῆς στὴν ἀγορὰ ἐκεῖ ὅπου συναθροίζονταν οι ἄνθρωποι, καὶ τους ἀνάγκασε νὰ κάνουν θυσίες σε αὐτὸ, σὰν το δόρυ νὰ ἦταν θεός, καὶ νὰ μήν τιμοῦν καμία ἄλλη θεότητα.

Ποσειδῶν καὶ Καινίς

Πληροφορούμενος την ἀλαζονεία του Καινέα, ο Ζεύς ὑποκίνησε τους Κενταύρους νὰ κάνουν φονικό. Στους γάμους του Πειρίθου, οἱ Κένταυροι ρίχθηκαν ξαφνικά καταπάνω στὸν Καινέα, ἀλλὰ αὐτὸς δὲν δυσκολεύτηκε διόλου νὰ σκοτώσει πέντε - ἕξι ἀπὸ δαύτους, ἐπειδὴ τα ὅπλα τους ἐξοστρακίζονταν ἀπὸ το μαγεμένο δέρμα του χωρίς νὰ τον τραυματίζουν καθόλου.

Ὡστόσο, οἱ Κένταυροι ποῦ εἶχαν ἀπομείνει, τον χτύπησαν κατακέφαλα με κορμούς ἀπὸ ἔλατα ὥσπου τον ἔχωσαν μέσα στὸ χῶμα καὶ πάνω του στοίβαξαν σωρό τους κορμούς. Βυθίσθηκε ὄρθιος μέσα στὴ γῆ καὶ ο Καινεύς πέθανε σκασμένος. Σε λίγο ξεπετάχτηκε ἀπὸ ἐκεῖ ἕνα πουλί με φτερά στὸ χρῶμα της ἄμμου, ποῦ ὁ μάντης Μόψος, ὁ ὁποῖος ἦταν παρών, το ἀναγνώρισε ὅτι ἦταν ἡ ψυχή της Καινίδας καὶ ὅταν πῆγαν νά το θάψουν, το πτῶμα ἦταν πάλι γυναικεῖο


Σε αὐτὸν τον μῦθο εἶναι πλεγμένα τρία ξεχωριστά νήματα.

Πρῶτο ἤ μεταμόρφωση της Καινίδας σε ἄντρα πολεμιστή εἶναι ἕνα ἔθιμό ποῦ σε κάποια μέρη της Ἀλβανίας συνεχίζει νά


ὑπάρχει. Τα κορίτσια ποῦ κατατάσσονται σε πολεμικές ὁμάδες εἶναι πάντα ντυμένα ἄντρες ἔτσι ὥστε ὅταν σκοτώνονται στὴν μάχη ὁ ἐχθρός νά δοκιμάζει μεγάλη ἔκπληξη ὅταν ἀνακαλύπτει το φύλλο τους.

Δεύτερο ἤ ἀρνήση των Λαπιθών νά δεχθοῦν την ἑλληνική ἐπικυριαρχία, το δόρυ ποῦ μπήγεται στὴν γῆ γιά νά γίνει ἀντικείμενο λατρείας εἶναι πιθανό ὅτι ἦταν μαγιόξυλο πρὸς τιμή της Νέας Σεληνοθεάς Καινίδας ἡ Ελάτης στὴν ὁποία ἦταν ἀφιερωμένο το ἔλατο Οἱ Λαπίθες ἡττήθηκαν ὕστερα ἀπὸ τους Αἱολεῖς της Ἰωλκοῦ, οἱ ὁποῖοι, με την βοήθεια των συμμάχων τους Κενταύρων, τους ὑπέταξαν στὸν θεό τους Ποσειδῶνα, ἀλλά δέν ἀνακατεύτηκαν στούς φυλετικούς νόμους.

Περί Χίμαιρας

In Platonis Gorgiam commentaria 44.4.7 ` to In Platonis Gorgiam commentaria 44.5.1 πάλιν Χίμαιράν φασιν τὴν ἔχουσαν λέοντος εἶδος καὶ δράκοντος. καί τινες ἀλληγοροῦντες χείροσι περιπίπτουσιν, φασὶν γὰρ ὅτι Λέων καὶ Δράκων γεγόνασιν ἄνδρες δεινοί• ὁ δὲ φιλόσοφος Ἀμμώνιος ἔφη ὅτι "ἐμοὶ εἶπεν πολλάκις ὁ Σόλων ὁ τῆς Ἀλεξανδρείας γενόμενος στρατηλάτης ὅτι "οὔ, ἀλλ᾽ ἐν Λυκίᾳ ἐγένετο γυνὴ ἥτις ἐκαλεῖτο Χίμαιρα, καὶ αὕτη ἔτεκεν δύο τέκνα Λέοντα καὶ Δράκοντα καλούμενα"". παντελῶς δὲ ἀνόητα ταῦτα• ἀλλὰ διὰ μὲν τοῦ λέοντος οἱ ποιηταὶ τὸ ἐν ἡμῖν θυμοειδὲς σημαίνουσι, διὰ δὲ τοῦ δράκοντος τὸ ἐν ἡμῖν ἐπιθυμητικόν.
--- Βλ. Ολυμπιόδωρος «Σχόλια στον του Πλάτωνος Γοργία, 44.4.7 – 44.5.1» ---

Δηλ. :
• Χίμαιρα = Λέων και Δράκος = το εν ημίν θυμοειδές + το εν ημίν

Ο Θησέας στον Μινωικό Λαβύρινθο

Ο Θησέας στον Μινωικό Λαβύρινθο

In Platonis Gorgiam commentaria 44.5.1 ` to In Platonis Gorgiam commentaria 44.6.2 καὶ πάλιν, ἵνα ἔλθωμεν εἰς τὸν Θησέα, φασὶν ὅτι Πασιφάη γέγονεν Ἡλίου θυγάτηρ καὶ ἐφίλησε ταῦρον καὶ ἐποίησε τὸν Μινώταυρον, ὃν ἐφόνευσεν ὁ Θησεύς. καί τινές φασιν ὅτι Ταῦρός τις ἄνθρωπος στρατηγὸς τοῦ Μίνωος εἰς ἔχθραν αὐτῷ ἦλθεν καὶ ἐπολέμησεν αὐτῷ, καὶ διὰ τοῦτο Μινώταυρος ἐκλήθη ἀντὶ τοῦ "ὁ Μίνωος στρατηγὸς Ταῦρος"• πρὸς τοῦτον οὖν ἐπέμφθη πολεμήσων ὁ Θησεύς. ψεῦδος δέ• μετὰ δασμοῦ γὰρ ἀπεστάλη, οὐκ ἂν δὲ πρὸς τοιοῦτον στρατηγὸν πεμπόμενος δασμῷ ἐπέμπετο. καὶ πάλιν φασὶν Ἀριάδνην μίτον δεδωκέναι καὶ οὕτως σεσωκέναι αὐτὸν ἐκ τοῦ λαβυρίνθου. πάντα οὖν ταῦτα ἕτερόν τι σημαίνει• ὁ μὲν γὰρ Μινώταυρος τὰ ἐν ἡμῖν θηριώδη πάθη σημαίνει, ὁ δὲ μίτος θείαν τινὰ δύναμιν ἐξημμένην, ὁ δὲ λαβύρινθος τὸ σκολιὸν καὶ πολυποίκιλον τοῦ βίου. ὁ τοίνυν Θησεὺς ἄριστος ὢν κατεκράτησε τῶν παθῶν τούτων, καὶ οὐ μόνον αὐτὸς κατεκράτησεν, ἀλλὰ καὶ ἄλλους ἐπαίδευσεν• τοῦτο γάρ ἐστι τὸ σῶσαι καὶ ἄλλους πεμφθέντας μετ᾽ αὐτοῦ. ἰστέον οὖν ὅτι μείζονα εἶχεν ὁ Θησεὺς μέτρα τοῦ Ὀδυσσέως• ἐκεῖνος μὲν γὰρ ἑαυτὸν ἐπαίδευσεν, ἄλλους δὲ οὐκ ἐδυνήθη παιδεῦσαι, οὐ γὰρ ἔσωσε τοὺς ἑταίρους αὐτοῦ, ὁ μέντοι Θησεὺς καὶ ἄλλους ἐπαίδευσεν.
--- Βλ. Ολυμπιόδωρος «Σχόλια στον του Πλάτωνος Γοργία, 44.5.1 – 44.6.2» ---

Στον Μύθο λοιπόν του Θησέως και όσο αφορά τα γεγονότα στον λαβύρινθο του Μίνωα:
• Μινώταυρος = τα εν ημίν θηριώδη πάθη.
• Μίτος Αριάδνης = θεία τινά δύναμη.

'Αφροδίτη - Η Θεά του έρωτα

Ἀφροδίτη - Η Θεά του ἔρωτα

Θὰ ἦταν ἀδύνατον γιὰ τους Ἕλληνες, ποῦ λάτρεψε τὴ φυσική ὀμορφιά καὶ το σωματικό κάλλος, νὰ μὴν ἔχει θεότητα πού θὰ τα προστάτευε καὶ θὰ τα προσωποποιοῦσε.

Ἡ Ἀφροδίτη, ποῦ συμβόλιζε την αἰώνια ὀμορφιά καὶ την ἐρωτική διάθεση.

Γεννήθηκε σε μιά ἀκτῆ της Κύπρου. Ἀπὸ ἐκεῖ ὁ ἄνεμός Ζέφυρος μ' ἕνα ἁπαλὸ φύσημα την ἔσπρωξε στὴ θάλασσα, μέσα στὰ κατάλευκα ἀφρισμένα κύματα. Την ὑποδέχτηκαν οἱ Ὧρες (οἱ ἐποχὲς του χρόνου), την ἔντυσαν καὶ τὴ στόλισαν. Της φόρεσαν πλουμιστά, λουλουδάτα φορέματα ἀπὸ πορφύρα, μετάξι καὶ ἄλλα γυαλιστερά ὑφάσματα Ἔπλεξαν τα πλούσια μαλλιά της καὶ τα στερέωσαν με μία ὄμορφη, μαλαματένια πόρπη. Στόλισαν τον κατάλευκο λαιμό της με περιδέραια πολύτιμα. Τέλος, φόρεσαν στ' αὐτιά της μαργαριταρένια σκουλαρίκια. Μετά τὴ μετέφεραν στὸν Ὄλυμπο καὶ την παρουσίασαν στὸν Δία καὶ τους ὑπόλοιπους θεούς. Ὅλοι τὴ θαύμασαν, θαμπώθηκαν ἀπὸ την ὀμορφιά της, της ἔλεγαν ἀμέτρητα κοπλιμέντα καὶ ἤθελαν νὰ την κάνουν γυναῖκα τους.

Ὁ Ἡσίοδος στή Θεογονία του μας παρουσιάζει μία διαφορετική ἐκδοχὴ Η Ἀφροδίτη γεννήθηκε ἀπό τα μέλη του Ουρανού μετά τον ἀκρωτηριασμό του ἀπό τον Κρόνο. Η θάλασσα κρατοῦσε γιὰ πολύ καιρό τα οὐράνια μέλη στὸ ἀπέραντο κορμί της. Γύρω ἀπ' αὐτὰ σχηματίστηκε ἀφρὸς καὶ μέσα ἀπό τον ἀφρό ἀναδύθηκε πανώρια ἡ Ἀφροδίτη Πάνω σ' ἕνα τεράστιο κοχύλι ὁ Ζέφυρος την ταξίδεψε γιὰ πολύ καιρό μέσα στὸν ἀπέραντο Ὠκεανό Στὴ διάρκεια αἰτοῦ του ταξιδιοῦ, το παράξενο πλοῖο της Ἀφροδίτης πέρασε ἀπό τα Κύθηρα καὶ μετά κατευθύνθηκε στὴν Κύπρο.

Η πανέμορφη θεά κατέβηκε στή μεγαλόνησο καὶ ὅπου πατοῦσε φύτρωναν πολύχρωμα καὶ μυρωδᾶτα αγριολούλουδα. Ἀπό τα μέρη στὰ ὁποία ταξίδεψε ἡ θεά της ὀμορφιᾶς, μόλις γεννήθηκε, ὀνομάστηκε Κυθήρεια καὶ Κύπρις. Ἐξάλλου, το ὄνομα Ἀφροδίτη δηλώνει τὴ γέννησή της ἀπὸ τον ἀφρὸ της θάλασσας. Σχετικά με τὴ γέννησή της πρέπει νὰ σημειώσουμε καὶ την ἐκδοχὴ του Ὁμήρου, ὁ ὁποῖος μας πληροφορεῖ ὅτι εἶναι κόρη του Δία καὶ της Ὠκεανίδας Διώνης.

Ὑπάρχουν πάρα πολλοί μῦθοι ὅπου ἐμφανίζεται ἡ πανώρια θεά ἔχοντας πάντοτε ὡς ὅπλα της τὴ σαγηνευτική ὀμορφιά καὶ τον ἀκαταμάχητο ἐρωτικό πόθο. Τὴ συναντᾶμε ἀρχικὰ νὰ πολεμᾶ στή Γιγαντομαχία στὸ πλευρό των Ὀλυμπίων Με τα ἀσύγκριτα θέλγητρά της παρέσυρε δεκαπέντε Γίγαντες σε μία σπηλιά ὅπου ἦταν κρυμμένος ὁ Ἡρακλῆς ἐκεῖ τους ἐξόντωσε ἕναν ἕναν με μεγάλη εὐκολία Η Ἀφροδίτη με το γλυκό πόθο ποῦ μποροῦσε νὰ κυριεύσει ὅλους τους θεούς καὶ τους θνητούς μά καὶ τ' ἀγρίμια της ξηράς καὶ της θάλασσας, ἀσκοῦσε μεγάλη ἐξουσία σ' ὁλόκληρο το σύμπαν. Μάλιστα ἡ μεγαλύτερη διασκέδασή της ἦταν νὰ κυριεύει τους θεούς με ἐρωτικό πόθο γιὰ θνητές γυναῖκες καὶ τις θεές γιὰ θνητούς ἄντρες

Ἀφοῦ κατάφερνε το σκοπό της, μετά κορόϊδευε τους Ὀλύμπιους ποῦ καταδέχονταν νὰ ξεπέφτουν καὶ νὰ ζευγαρώνουν με κατώτερες ὑπάρξεις Οἱ μόνες ποῦ δέν μπόρεσε νὰ ξεγελάσει πάνω στόν Ὄλυμπο ἦταν οἱ θεές της αἰώνιας παρθενίας, ἡ Ἀθηνᾶ, ἡ Ἄρτεμι καὶ ἡ Ἑστία Μεγαλύτερό της θῦμα ἦταν φυσικά ὁ Δίας, τον ὁποῖο συχνά πυκνά ἔριχνε στὴν ἀγκαλιά της μιᾶς ἡ της ἄλλης θνητῆς προκαλῶντας ἔτσι το ἀσυγκράτητο μῖσος της Ἤρας Βέβαια, καὶ ἡ ἴδια προσπαθοῦσε πάντα νὰ μὴ φτάνουν οἱ ἀταξίες του Δία στ' αὐτιά της γυναίκας του.

Η ἴδια ἡ Ἀφροδίτη θεωρεῖται νόμιμη σύζυγος του Ἡφαίστου. Δυστυχῶς, ὅμως, ὁ ἄσχημος καὶ κουτσός θεός δέν κατάφερε νὰ κρατήσει γιὰ πολύ καιρό δική του την πιὸ ὄμορφη θεά, ἡ ὁποία ἄρχισε νὰ τον ἀπατᾶ με τον Ἄρη Ἄλλοι μῦθοι πληροφοροῦν ὅτι ἦταν νόμιμη σύζυγος του Ἄρη καὶ ἀπὸ τὴ σχέση τους αὐτή ἀπέκτησαν τέσσερις γιούς: ὁ Ἵμερος (Πόθος) καὶ ὁ Ἔρωτας ἦταν οἱ μόνιμοι φτερωτοί συνοδοί της Ἀφροδίτης, ὁ Δεῖμός (Τρόμος) καὶ ὁ Φόβος ποῦ ἦταν οἱ ἀχώριστοι ἀκόλουθοι του πολεμάρχου θεοῦ Στὴ συνοδεία της Ἀφροδίτης συμμετεῖχαν ἐπίσης ἡ Ἥβη, ἡ Ἁρμονία, οἱ Ὧρες, ἡ Πειθώ καὶ οἱ Χάριτες. Λένε ὅτι ἡ Ἀφροδίτη ζευγάρωσε καὶ μ' ἄλλους ἀθάνατους Ἔτσι ἔσμιξε με τον Ποσειδῶνα καὶ ἀπέκτησε μαζί του ἕνα γιὸ, τον Ἔρυκα, τον ἥρωα ποῦ ἔδωσε το ὄνομα του σε ἕνα βουνό της Σικελίας. Η κόρη ποῦ γεννήθηκε ἀπὸ το θεϊκό σμίξιμο ἦταν ἡ Ρόδος. Ἐπίσης, ἡ θεά της αἰώνιας ὀμορφιᾶς ἑνώθηκε καὶ με το σκανδαλιάρη Διόνυσο. Η Ἤρα γιὰ νὰ διεκδικηθεῖ την Ἀφροδίτη ποῦ συνεχῶς παρέσυρε τον Δία σε ἐξωσυζυγικές σχέσεις, ὅταν ἦταν ἔγκυος ἀπὸ τον Διόνυσο, ἀκούμπησε την κοιλιά της μ' ἕνα μαγικό ραβδί. Ἔτσι ἡ θεά γέννησε τον ἀσχήμῳ καὶ ξεδιάντροπο θεό της γονιμότητας, τον Πρίαπο Ἀπὸ το σμίξιμό της με τον Ἑρμῆ γεννήθηκε ἕνας γιός ποῦ ἐπειδή ἔμοιαζε πολύ καὶ στοὺς δύο θεϊκούς γονεῖς, ὀνομάστηκε Ἑρμαφρόδιτος Αὐτὸς ἀνατράφηκε ἀπὸ τις Νύμφες της Ἴδης καὶ ὅταν μεγάλωσε ἔγινε ἕνας πάρα πολύ ὄμορφος ἄντρας

Κάποτε ταξίδεψε στὴν Καρία καὶ ἔφτασε σε μία λίμνη ποῦ τα νερά της ἦταν τόσο καθαρά ὥστε φαινόταν ὁ πυθμένας. Η Νύμφη της λίμνης, ἡ πανέμορφη Σαλμακίδα, μόλις ἀντίκρυσε τον Ἑρμαφρόδιτο, τον ἐρωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Ἀφοῦ ντύθηκε καὶ στολίστηκε ἐμφανίστηκε σ' ὅλο της το μεγαλεῖο στὸ θεϊκό ἄντρα καὶ του ζήτησε νά σμίξει μαζί της. Αὐτός ὅμως ἀντιστάθηκε καὶ ἀπέρριψε τις προτάσεις της. Ὅταν ὁ νεαρός νόμισε πώς ἔμηνε μόνος, γδύθηκε καὶ βούτηξε στά πεντακάθαρα νερά της λίμνης. Η Νύμφη ποῦ παραφύλαγε κρυμμένη δέν μπόρεσε νά ἀντισταθεῖ στή θέα του γυμνοῦ κορμιοῦ Ὅρμησε στά νερά καὶ ἄρχισε νά ἀγκαλιάζει καὶ νά φιλάει το νέο. Αὐτός ἀντιστάθηκε, μά ἡ Νύμφη τον ἔσφιξε με ὅλη της τή δύναμη, προσευχήθηκε στόν Δία καὶ του ζήτησε νά μή χωριστεῖ ποτέ ἀπό τον ἀγαπημένο της. Ὁ Δίας ἄκουσε την προσευχή της καὶ ἕνωσε τα δύο κορμιά σ' ἕνα Η Νύμφη καὶ ὁ Ἑρμαφρόδιτος ἀπὸ τότε ἀποτελοῦν ἕνα πρόσωπο καὶ ἕνα κορμί ποῦ εἶναι ἀρσενικό καὶ θηλυκό ταυτόχρονα.

Ο Δίας ἤθελε νά τιμωρήσει την Ἀφροδίτη ἐπειδὴ συνεχῶς με το ἐρωτικό της πάθος κυρίευε τους ἀθάνατους καὶ τους παρέσυρε σε ἐρωτικές περιπέτειες με θνητούς καὶ μετά τους περιγελοῦσε καὶ τους ἔκανε νά κοκκινίζουν ἀπὸ ντροπή. Ἀποφάσισε λοιπόν νά ρίξει καὶ την ἰδία στήν ἀγκαλιά ἑνός θνητοῦ Κατάφερε με την παντοδυναμία του νὰ της προκαλέσει ἐρωτικό πόθο γιὰ τον Ἀγχίση, ἕνα νεαρό βοσκό πάνω στήν Ἴδη, ποῦ ἡ ὀμορφιά καί ἡ λεβεντιά του ἦταν ἐξαιρετική Η Ἀφροδίτη μόλις αἰσθάνθηκε την ἀκατανίκητη ἕλξη γιὰ το νεαρό βοσκό, ἔτρεξε στό ναό της στήν Πάφο. Ἐκεῖ κάλεσε τις Χάριτες καί ἀφοῦ ἔκλεισε ἑρμητικά τις τεράστιες πύλες του ναοῦ, ἄρχισε νά στολίζεται καί νά καλλωπίζεται με τή βοήθειά τους.

Οἱ Χάριτες την ἔλουσαν με μύρο καί με γάλα. Μετά περιποιήθηκαν το πρόσωπό της μά καί το σῶμα της με καλλυντικά καί μαγικές κρέμες ποῦ την ἔκαναν νά ἀστράφτει ἀκόμη περισσότερο. Την ἔντυσαν με ἀραχνοΰφαντα φορέματα καί διάφορα τούλια καί τητή στόλισαν με κοσμήματα ψιλοδουλεμένα, καμωμένα ἀπό τα πιό σπάνια πετράδια της θάλασσας. Στὸ τέλος ἡ Ἀφροδίτη ἔδεσε στή μέση της τή θεϊκή ζώνη ποῦ ἔκλινε τους πόθους καί τους ἔρωτες καί πέταξε γιά την Ἴδη

Ὅταν ἔφτασε σ' ἕνα ξέφωτο του βουνοῦ, μεταμορφώθηκε σε θνητή βασιλόπουλα γιά νά ξεγελάσει τον Ἀγχίσῃ. Μετά κατευθύνθηκε πρὸς την καλύβα του. Στὸ δρόμο συνάντησε ἄγρια θηρία ποῦ ὅρμησαν νά την κατασπαράξουν. Ἀμέσως ἡ θεά ἔλυσε τή μαγική της ζώνη καί νά ποῦ τα ἀπειλητικά λιοντάρια καί οἱ ἄγριες τίγρεις ἄρχισαν νά κουνοῦν φιλικά την οὐρά τους καί νά γλείφουν τή θεά. Μόλις αὐτή τα γοήτευσε με τον ἐρωτικό της πόθο, ἄρχισαν δύο δύο νά ἀπομακρύνονται στὸ δάσος καί νά ζευγαρώνουν. Ὅταν ἔφτασε στὴν καλύβα του Ἀγχίσῃ, ὁ θνητός βοσκός θαμπώθηκε ἀπό την ὀμορφιά της καί κατάλαβε πῶς ἦταν κάποια θεά. Η Ἀφροδίτη ὅμως τον ἔπεισε πῶς ἦταν ἡ θνητή κόρη του βασιλιά της Φρυγίας Ὀτρέα καί πῶς την εἶχε φέρει ὁ γοργοπόδαρος Ἑρμῆς γιά νά ζευγαρώσει μαζί του. Ὁ Ἀγχίσης δέν μποροῦσε πιά ν' ἀντισταθεῖ στὸ ἐρωτικό πάθος ποῦ τον εἶχε κυριέψει καί ἔσμιξε με τή θεά στὸ κρεβάτι της καλύβας. Μετά ἀποκοιμήθηκε καί ἡ Ἀφροδίτη πῆρε την πραγματική της μορφή. Ὅταν ξύπνησε ὁ Ἀγχίσης καί εἶδε το κεφάλι της θεάς νά φτάνει στή σκεπή της καλύβας, φοβήθηκε πάρα πολύ καί ζητοῦσε το ἔλεος της. Η Ἀφροδίτη του ἀποκάλυψε ὅτι ὅλα ὅσα ἔγιναν ἦταν θέλημα του Δία. Ἐπίσης εἶπε ὅτι θὰ του χάριζε ἕνα γιό, τον Αἰνεία, ποῦ θὰ γινόταν ὁ ἴδιος ἔνδοξος καί θὰ άἄφηνε ἔνδοξους ἀπογόνους Ὅμως δέν ἔπρεπε νά ἀποκαλύψει σε κανένα τή σχέση του μαζί της καί ἔπρεπε νά λέει πῶς ἀπέκτησε το γιό του ἀπό μία Νύμφη της Ἴδης διαφορετικά ὁ Δίας θὰ τον χτυποῦσε με τον κεραυνό του.

Πολύ γνωστός εἶναι ὁ ἔρωτας της Ἀφροδίτης γιά τον Ἄδωνι, τον ὀμορφότερο νέο του κόσμου. Η ἱστορία ἀρχίζει ἀπό πολύ παλιά. Μία βασιλόπουλα της Συρίας, ἡ Μύρρα, καυχήθηκε ὅτι ἦταν πιό ὄμορφη ἀπό την Ἀφροδίτη Η θεά ὀργισμένη της προκάλεσε ἕναν ἀνόσιο ἔρωτα γιά τον πατέρα της, κατάφερε νά τον ξεγελάσει καί ἑνώθηκε μαζί του γιά δώδεκα νύχτες. Ὅταν συνῆλθε ἀπό την παροδική τρέλα ποῦ της εἶχε στείλει ἡ Ἀφροδίτη, κατάλαβε το θανάσιμο ἁμάρτημά της καί ἔτρεξε στὸ δάσος νά κρυφτεῖ Η θεά τελικά τή λυπήθηκε καί τή μεταμόρφωσε σε δέντρο, τή γνωστή Μυρσίνη. Ἀργότερα ὁ φλοιός του δέντρου ἔσκασε καί βγῆκε ἕνα παιδί ποῦ πῆρε το ὄνομα Ἄδωνις Η Ἀφροδίτη ἐνθουσιάστηκε ἀπὸ την ὀμορφιά του βρέφους καί γιά νὰ το προφυλάξει το ἔδωσε στὴν Περσεφόνη, τή σύζυγο του Ἄδη, νὰ το μεγαλώσει στό σκοτεινό της βασίλειο. Ὅταν ὅμως ὁ Ἄδωνις μεγάλωσε καί ἔγινε ἕνας πανέμορφος ἄντρας με πολύ ὡραῖο κορμί καί θεϊκή ὄψη, ἡ Περσεφόνη, μαγεμένη ἀπὸ την ὀμορφιά του, τον ἐρωτεύτηκε καί ἀρνήθηκε νὰ τον δώσει πίσω στὴν Ἀφροδίτη Οἱ θεές ἄρχισαν νὰ μαλώνουν καί νὰ χτυπιοῦνται ἀλλά καμιά δέν μποροῦσε νὰ ὑπερισχύσει Ἔτρεξαν λοιπόν στόν πάνσοφο Δία νὰ τους λύσει τή διαφορά. Ο Δίας ἀποφάσισε ὅτι ὁ Ἄδωνις το ἕνα τρίτο του χρόνου θὰ το περνοῦσε δίπλα στὴν Ἀφροδίτη, το ἕνα τρίτο δίπλα στὴν Περσεφόνη καί το ὑπόλοιπο τρίτο ὅπου αὐτὸς ἤθελε Ἔτσι στό ἐξῆς ζοῦσε πάντοτε τέσσερις μῆνες στόν Κάτω Κόσμο καί ὀκτώ με την Ἀφροδίτη

Κάθε φορά ποῦ ἐρχόταν ἡ ἐποχῆ νά ἐγκαταλείψει τον Ἄδη καί νά ἀνέβει πάνω στὴ γῆ, ἡ φύση ὁλόκληρη τον ὑποδεχόταν με χαρά. Τα χωράφια γίνονταν καταπράσινα, τα λουλούδια καί τα δέντρα ἄνθιζαν καί ἕνα ὑπέροχο ἄρωμα πλημμύριζε την ἀτμόσφαιρα Η Ἀφροδίτη ἐγκατέλειπε το θεϊκό της παλάτι στὸν Ὄλυμπο καί ζοῦσε με το νεαρό ἀγαπημένο της μέσα στὰ βουνά καί τα δάση.

Ὅμως το γεγονός αὐτὸ προκάλεσε την ὀργή του Ἄρη, ποῦ ζήλευε τον Ἄδωνι Ἔτσι, μία μέρα ἔστειλε ἕναν ἄγριο κάπρο ποῦ με τους χαυλιόδοντές του πλήγωσε θανάσιμα το νέο. Λένε μάλιστα πῶς μόλις ἡ θεά ἔτρεξε νά βοηθήσει τον τραυματισμένο φίλο της, πάτησε ἕνα ἀγκάθι καί ἀπὸ το αἷμα ποῦ κύλησε ἔβαψε κόκκινο ἕνα τριαντάφυλλο, μέχρι τότε ὑπῆρχαν μόνο ἄσπρα τριαντάφυλλα. Μία ἄλλη ἐκδοχὴ ἀφηγεῖται πῶς ἡ θεά ἔχυσε τόσο δάκρυα ὅσες σταγόνες αἷμα κύλησαν ἀπὸ την πληγή του Ἄδωνι Ἀπὸ κάθε δάκρυ γεννιόταν ἕνα τριαντάφυλλο, ἐνῶ ἀπὸ κάθε ρανίδα αἵματος φύτρωνε μία ἀνεμώνη Οἱ θυμοί καί οἱ κατάρες της θεάς ἦταν ξακουστές καί πάρα πολλά ἦταν τα θύματά της. Ἔτσι, ὅταν ἡ Αὐγή (Ἠῶ) ἔσμιξε με τον Ἄρη, προκάλεσε την ὀργή της. Γιά νά την διεκδικηθεῖ της ἐνέπνευσε σφοδρό ἔρωτα γιὰ το Γίγαντα Ωρίωνα. Η Ἠῶ μέσα στὸ ἐρωτικό της πάθος ἀπήγαγε τον πανέμορφο γίγαντα καί τον ὁδήγησε στὴ Δῆλο Ὅμως ἡ ἐπιθυμία της δέν μποροῦσε νά ἱκανοποιηθείς με κανένα τρόπο, γιατί ἦταν καταδικασμένη ἀπὸ την Ἀφροδίτη νά εἶναι αἰώνια ἐρωτευμένη

Ἐπίσης, με φοβερό τρόπο ἐκδικήθηκε ἡ θεά τις γυναῖκες της Λήμνου ποῦ ξέχασαν νά της ἀποδώσουν τιμές. Ἔστειλε σε αὐτές μία ἀνυπόφορη μυρωδιά, με ἀποτέλεσμα νά μήν τις πλησιάζουν οἱ ἄντρες τους, οἱ ὁποῖοι ζευγάρωναν με κάποιες αἰχμάλωτες ἀπὸ τή Θράκη. Οἱ Λήμνιες γιὰ νά τους διεκδικηθοῦν τους σκότωσαν ὅλους καί ἵδρυσαν μία κοινωνία γυναικών. Πολύ ἀργότερα ἔφτασαν στή Λῆμνο οἱ Ἀργοναῦτες, ποῦ χάρισαν στίς γυναῖκες γιούς καί ἄρχισε πάλι ἡ φυσιολογική ζωή στό νησί.

Η Ἀφροδίτη ἤθελε νά διεκδικηθεῖ με κάθε τρόπο τον Ἥλιο, ὁ ὁποῖος ἀποκάλυψε στὸν Ἥφαιστο τις ἀπιστίες της. Ἐπίδη ὅμως δέν μποροῦσε νά τα βάλει με τον παντοδύναμο θεό, στράφηκε ἐναντία στήν κόρη του καί τις ἐγγονές του. Πρῶτο θῦμα της ἦταν ἡ Πασιφάη, ἡ γυναῖκα του Μίνωα της Κρήτης. Η θεά την κυρίεψε με ἕνα ἀνόσιο πάθος γιὰ ἕναν ταῦρο Γιά νά καταφέρει το παράλογο αὐτὸ σμίξιμο ἡ κόρη του Ἥλιου χρησιμοποίησε το ὁμοίωμα μιᾶς δαμάλας. Καρπός αὐτῆς της ἕνωσης ἦταν ὁ Μινώταυρος. Πολλά χρόνια ἀργότερα σειρά εἶχαν οἱ κόρες της Πασιφάης καί του Μίνωα. Ὅταν ὁ Θησέας ἦρθε νά παλέψει με τον Μινώταυρο στό Λαβύρινθο, ἡ Ἀριάδνη μετά ἀπὸ σφοδρό ἔρωτα ποῦ της ἀνέπνευσε ἡ Ἀφροδίτη γιὰ το βασιλόπουλο της Ἀθήνας, τον βοήθησε με το μαγικό της μίτο (κουβάρι). Ἔτσι, πρόδωσε τον πατέρα της γιὰ χάρη του ἐραστή της, ὁ ὁποῖος τελικά την ἐγκατέλειψε

Η καταστροφική ὀργή της θεάς ἔπληξε καί τή Φαίδρα, ἀδερφή της Ἀριάδνης Ἀρχικά ἦταν ἐξοργισμένη με τον Ἱππόλυτο, γιὸ του Θησέα καί μιᾶς ἀμαζόνας, ἐπειδὴ την περιφρονοῦσε καί προτιμοῦσε την Ἄρτεμι Τότε ἔστειλε ἀκατανίκητο ἐρωτικό πόθο στὴ Φαίδρα, τή δεύτερη γυναῖκα του Θησέα, γιά τον πρόγονό της (το παιδί του ἄντρα της), ὁ ὁποῖος ἀντιστεκόταν στόν ἔρωτα της μητριάς του. Αὐτὴ γιά νὰ τον διεκδικηθεῖ εἶπε στόν ἄντρα της ὅτι ὁ Ἱππόλυτος προσπάθησε νὰ τή βιάσει. Η ἱστορία αὐτὴ κλείνει με το θάνατο καί του Ἰππόλυτου καί της Φαίδρας.

Η θεά τιμωρεί βέβαια τους αρνητές της, αλλά προστατεύει τους φίλους της. Πολλοί μῦθοι παρουσιάζουν την Ἀφροδίτη νὰ βοηθᾶ θνητούς ποῦ εἶχαν πέσει θύματα ἐρωτικοῦ πάθους ἡ με κάποια χειρονομία κέρδισαν τή συμπάθειά της.

Γιὰ παράδειγμα, ἕνας βοσκός, ὁ Σέλεμνος, με την ὀμορφιά καὶ τὴ λεβεντιά του κατάφερε νὰ κατακτήσει τὴ Νύμφη Ἀργυρή Ἔζησαν μαζί χρόνια, ὅταν ὅμως ἤ ὀμορφιά του τον ἐγκατέλειψε καὶ τα γεράματα τον κυρίεψαν, ἤ αἰώνια νέα καὶ ὄμορφη Νύμφη τον ἐγκατέλειψε Ο Σέλεμνος πέθανε ἀπό τὴ λύπη του. Η Ἀφροδίτη συγκινημένη ἀπό το ἐρωτικό δρᾶμα του τον μεταμόρφωσε σε ποταμό. Ὅμως ὁ Σέλεμνος ἐξακολουθοῦσε νὰ εἶναι λυπημένος καὶ νὰ ταλαιπωρεῖται ἀπό το πάθος του. Η θεά παρενέβη γιά δεύτερη φορά καὶ του ἔδωσε το χάρισμα της λησμονιᾶς Ἀπὸ τότε ὅλοι οἱ νέοι ποῦ λούζονταν στὰ νερά του Σέλεμνου ξεχνοῦσαν τα ἐρωτικά τους βάσανα.

Ἐπίσης ὑπῆρχε μία παράδοση στή Λέσβο σύμφωνα με την ὁποία ἕνας βαρκάρης, ὁ Φάωνας, δέχτηκε μετά ἀπό παράκληση της θεάς νά περάσει δωρεάν στήν ἀπέναντι ἀκτή μία γριά. Η ἴδια ἡ Ἀφροδίτη μεταμορφώθηκε σε γριά γιά νά διαπιστώσει την ὑπακοή του φτωχοῦ βαρκάρη. Γιά νά τον ἀνταμείψει του χάρισε ἕνα μπουκαλάκι με μαγικό φίλτρο. Ο Φάωνας το χρησιμοποίησε καί ἀμέσως ἔγινε ὁ ὡραιότερος ἄντρας της Μυτιλήνης, προκαλῶντας τον ἔρωτα ὅλων των γυναικών.

Ἀκόμη, ἡ Ἀφροδίτη συμβούλεψε κάποτε ἕναν ἔμπορο ἀπό τή Σάμο, τον Δεξικρέοντα, νά φορτώσει το πλοῖο του μόνο με πόσιμο νερό καί νά σαλπάρει. Ὁ ἔμπορος ὑπάκουσε στή θεϊκή συμβουλή. Ὅταν βρέθηκαν στ' ἀνοιχτά, σταμάτησαν νά φυσᾶνε ὅλοι οἱ ἄνεμοι καί τα ἰστιοφόρα πλοῖα ἀκινητοποιήθηκαν γιά πολλές μέρες. Σε λίγο ἄρχισε νά τελειώνει το πόσιμο νερό καί ὁ Δεξικρέοντας ἀπόκτησε ὁλόκληρη περιουσία πουλῶντας τα μεγάλα ἀποθέματα ποῦ εἶχε στὸ καράβι του. Ὅταν ἄρχισαν νά φυσᾶνε πάλι οἱ ἄνεμοι καί βγῆκαν ὅλοι στή στεριά, ἀφιέρωσε ἕνα λαμπρό ἄγαλμα στήν Ἀφροδίτη

Κάποτε, ἡ Ἀτάλαντη, μία βασιλόπουλα της Βοιωτίας, ἐπειδὴ δέν ἤθελε νά παντρευτεῖ, ὑπέβαλε σε δοκιμασία κάθε παλληκάρι ποῦ τή ζητοῦσε σε γάμο. Πιό συγκεκριμένα, ἡ Ἀτάλαντη καλοῦσε τους ἐπίδοξους γαμπρούς σε ἀγῶνα δρόμου, δίνοντάς τους μάλιστα τή δυνατότητα νά ξεκινήσουν πρῶτοι Στὴ συνέχεια ὁρμοῦσε, τους ἔφτανε καὶ τους σκότωνε. Ο Μελάνιον, ἐνῶ γνώριζε την τακτική ποῦ ἀκολουθοῦσε ἡ βασιλόπουλα, παρακινημένος ἀπὸ την Ἀφροδίτη, δέχτηκε νά περάσει τή δοκιμασία. Η θεά του εἶχε δώσει πολλά χρυσά μῆλα ἀπὸ τον κῆπο των Ἑσπερίδων Κάθε φορά ποῦ ὁ νέος ἔβλεπε την Ἀτάλαντη νά τον πλησιάζει, ἔριχνε ἕνα μῆλο καὶ αὐτή σταματοῦσε γιά νά το μαζέψει. Με αὐτὸ το κόλπο κατάφερε νά βγεῖ πρῶτος στόν ἀγῶνα δρόμου καὶ νά παντρευτεῖ την ἀτίθαση κοπέλα.

Ὅμως σημαντική εἶναι ἤ συμμετοχή της Ἀφροδίτης καί στίς πιό ξακουστές καί φημισμένες πολεμικές ἐπιχειρήσεις της ἀρχαιότητας Ἰδιαίτερα γιά τον Τρωικό πόλεμο μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ἤ θεά στάθηκε ἤ αἰτιᾶ νά ξεσπάσει μία δεκάχρονη πολεμική σύρραξη. Ὅλα ξεκίνησαν ἀπό τὴ στιγμή ποῦ ἤ Ἀθηνᾶ, ἤ Ἤρα καί ἤ Ἀφροδίτη διεκδίκησαν τον τίτλο της ὀμορφότερης Ο Δίας τότε ὅρισε κριτή τον Πάρη, το βασιλόπουλο της Τροίας, ποῦ ἔβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του πάνω στὴν Ἴδη Σε αὐτὰ τα ἰδιόμορφα καλλιστεῖα ὁ Πάρης ἔδωσε τον τίτλο στὴ θεά της ὀμορφιᾶς με ἀντάλλαγμα νά του χαρίσει την πιό ὡραία γυναῖκα του κόσμου, την Ἑλένη, σύζυγο του βασιλιά της Σπάρτης Μενελάου Ο Πάρης πῆγε με πλοῖα στὴ Σπάρτη καί φιλοξενήθηκε στό ἀνάκτορο Τότε ἤ Ἀφροδίτη κυρίεψε με ἀκατανίκητο ἐρωτικό πόθο την Ἑλένη Αἰτῶ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα ἤ πανέμορφη βασιλόπουλα νά ἀκολουθήσει σάν ὑπνωτισμένη το φιλοξενούμενό της στὴν Τροία. Η ἁρπαγὴ της Ἑλένης ἦταν ἤ αἰτιᾶ γιά νά ξεσπάσει ὁ πόλεμος.

Η Ἀφροδίτη συμμετεῖχε στόν πόλεμο ὑποστηρίζοντας πάντα τους Τρῶες, γιατί Τρῶας ἦταν ὁ Πάρης, ὁ ἐπίσημος προστατευόμενος της, μά καί ὁ Αἰνείας, ὁ γιός ποῦ ἀπέκτησε ἀπό το σμίξιμό της με τον Αγχίση. Η θεά ἐπενέβη σε αποφασιστικής σημασίας στιγμές. Πιὸ σημαντική ἦταν ἡ ἀνάμειξή της στὴ μονομαχία του Πάρη με τον Μενέλαο. Οἱ δύο παρατάξεις εἶχαν συμφωνήσει ὅτι ἡ Ἑλένη θὰ παραδιδόταν στὰ χέρια του νικητή της μονομαχίας. Τὴ στιγμή ποῦ ἡ νίκη ἦταν σίγουρη γιὰ τον Μενέλαο, ἡ Ἀφροδίτη μέσα σε ἕνα σύννεφο ἅρπαξε τον Πάρη καί τον μετέφερε στὸ τρωικό ἀνάκτορο Μάλιστα, κυριεύοντας με ἐρωτικό πόθο πάλι την Ἑλένη την ἔριξε στὴν ἀγκαλιά του, μολονότι ἡ ἴδια στὴν πραγματικότητα ἤθελε νὰ ἐπιστρέψει στὸ νόμιμο σύζυγό της. Ἐξάλλου, πάρα πολλές φορές ἐπενέβη στὴ μάχη γιὰ νὰ προστατέψει τον Αἰνεία, ποῦ ἦταν ὁ πιὸ γενναῖος Τρῶας μετά τον Ἕκτορα

Ὅταν οἱ Ἕλληνες κατάφεραν νὰ κυριέψουν το Ἵλιον (Τροία), αὐτὸς με τὴ βοήθεια της θεάς μητέρας του, πῆρε την οἰκογένειά του, ἀρκετούς συντρόφους του καί με τα καράβια του κατευθύνθηκε στὴν Ἰταλία καί ἵδρυσε τὴ Ρώμη.

Ο ρόλος της Ἀφροδίτης καί στὴν Ἀργοναυτική ἐκστρατεία ὑπῆρξε ἀποφασιστικός Με την παρέμβασή της, ἡ Μήδεια, ἡ βασιλόπουλα της Κολχίδας, ἐρωτεύτηκε παράφορα τον Ἰάσονα. Γιά νά τον βοηθήσει νά πραγματοποιήσει ὅλους τους δύσκολους ἄθλους ποῦ του ἔβαζε ὁ πατέρας της, κατασκεύασε μία μαγική ἀλοιφή καί του τή χάρισε. Με αὐτὴν ὁ Ἰάσονας ἔγινε ἀτρόμητος καί ἅρπαξε το χρυσόμαλλο δέρμα. Ἡ Μήδεια ἀκολούθησε τον ἐραστή της στήν Ἑλλάδα

Καί σε ἄλλες στιγμές της ἐκστρατείας ὑπῆρξε παρέμβαση της θεάς. Ὅταν οἱ Ἀργοναῦτες πέρασαν ἀπό το νησί των Σειρήνων, τους ἔσωσε ὁ Ὀρφέας παίζοντας με τή λύρα του. Μόνο ὁ Βούτης, ἕνα πολύ γενναῖο παλικάρι, δὲν κατάφερε νά ἀντισταθεῖ στὴ γοητεία των Σειρήνων καί βούτηξε στὴ θάλασσα γιά νά φτάσει στό νησί τους. Τὴ στιγμή ποῦ πλησίαζε καί οἱ μαγεύτρες τραγουδίστριες ἦταν ἕτοιμες νά τον σκοτώσουν, ἡ Ἀφροδίτη τον ἅρπαξε καί τον μετέφερε σε ἕνα ἀκρωτήρι της Σικελίας.

Η πανέμορφη θεά, ἐκτὸς ἀπό προστάτιδα του ἡδονικοῦ καί ἐξωσυζυγικοῦ ἔρωτα, παρουσιάζεται μερικές φορές καί ὡς προστάτιδα των νόμιμων ἑνώσεων Χαρακτηριστικό παράδειγμα εἶναι ἡ συμμετοχή της στήν ἀνατροφή των ὀρφανῶν κοριτσιῶν του Πανδάρεου. Εἶχε ἀναλάβει νά τις τρέφει με γάλα, γλυκό μέλι καί ἐξαίσιο κρασί. Ὅταν οἱ κοπέλες ἔφτασαν σε ἡλικία γάμου, ἡ Ἀφροδίτη ἀνέβηκε στόν Ὄλυμπο καί ζήτησε ἀπό τον Δία τους κατάλληλους συζύγους γιά τις νεαρές, ὥστε νά κάνουν ἕναν εὐτυχισμένο γάμο. Στὴ διάρκεια ὅμως της ἀπουσίας της οἱ Ἄρπυιες ἅρπαξαν τις κοπέλες καί τις ἔδωσαν ὡς συνοδούς στὶς Ἐρινύες Ἐξάλλου, ἡ ἴδια ἡ προστάτιδα του νόμιμου ἐγγάμου βίου, ἡ Ἤρα, ὅταν ἤθελε νά σαγηνεύσει τον ἄστατο σύζυγό της, ζητοῦσε τή βοήθεια της Ἀφροδίτης Χωρίς καθόλου νά ντρέπεται, ζητοῦσε νά της δανείσει το μαγικό ζωνάρι της ὅπου ἦταν κρυμμένοι οἱ ἔρωτες, τα τρυφερά χάδια, οἱ ἐπιθυμίες καί τα γλυκόλογα. Η Ἀφροδίτη ἦταν ἐπίσης καί θαλασσινή θεά. Αὐτὸ δηλώνουν ἄλλωστε οἱ μῦθοι γιά τή γέννησή της καί οἱ ἀτέλειωτες περιπέτειές της στὰ ἑλληνικά νησιά. Ἐξάλλου, οἱ ἱστορίες του Φάωνα καί του Δεξικρέοντα δείχνουν ὅτι προστάτευε τους ναυτικούς. Ἐπιπλέον, το ἄγαλμα της Ἀναδυόμενης στόλιζε τα περισσότερα λιμάνια της ἀρχαιότητας

Η Ἀφροδίτη ἦταν περισσότερο θεά της μορφικάς καί του ἡδονικοῦ ἔρωτα καί σπανιότερα προστάτευε τή συζυγική ζωή. Ἱερά της σύμβολα ἦταν τα λευκά περιστέρια. Μάλιστα ἕνα ζευγάρι ἀπό τα πουλιά αὐτά ἔσερνε το ἅρμα της. Ἄλλα σύμβολά της ἦταν το μῆλο, ἡ παπαρούνα, το ἀνθός της ροδιάς, το τριαντάφυλλο, ἡ μυρτιά καί ἡ ἀνεμώνη