«Ἡ Ἑλλάδα ἦταν, ποῦ ἔσωσε τὴν ψυχή τὴς ἀνθρωπότητα»

Ἡ Ἑλλάδα ἦταν, ποῦ ἔσωσε τὴν ψυχή τὴς ἀνθρωπότητα» Ἡ Μάχη τής Πίνδου (28 Ὀκτωβρίου-13 Νοεμβρίου 1940) ὑπήρξε, μαζί μὲ τήν Μάχη Ἐλαίας - Καλαμά, μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἀποφασιστικός ἔνοπλες συμπλοκές τῶν πρώτων ἡμερῶν τοῦ Ἑλληνοϊταλικού πολέμου (1940-1941) που απέκοψαν την ιταλική είσοδο στο ελληνικό έδαφος.
Οἰ ἑλληνικές δυνάμεις ποῦ ὑπερασπίζονταν τὸν τομέα τῆς Πίνδου ἦταν τό Ἀπόσπασμα Πίνδου, ἀπό τον συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δαβάκη, ποῦ ἀριθμοῦσε 2.000 καί μὲ ἀποσταλῆ νὰ αμυνθεί στήν γραμμὴ: ὄρος Σμόλικας-Μόλικας-Καστάνιανη-Κιάφα-Καταφύκι. Οἰ Ἰταλοί παρέταξαν τὴν 3η Μεραρχία ἀλπινιστῶν «Τζούλια», δύναμης 10.800 ἀνδρών Ἀποστολή τῆς ἦταν νὰ κινηθεῖ μέσω τῶν ὀρεινῶν διαβάσεων πρός τό Μέτσοβο.
Ἢ Μάχη τῆς Πίνδου τελείωσε μὲ θρίαμβο τῶν ἑλληνικῶν ὅπλων μερίδιό τῆς νίκης ἀνήκει στοῦς κατοίκους τῶν χωριῶν τῆς περιοχῆς. Ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά βοήθησαν τὰ μάχιμα τμήματα μεταφέροντας τρόφιμα, πυρομαχικά καί άλλα ἐφόδια στήν πλάτη τους, ἐπειδή ὅσα ζῶα ὑπῆρχαν στήν περιοχή εἶχαν ἐπιταχθεῖ. Ἐπίσης βοηθοῦσαν στή μεταφορά τραυματιῶν στὰ μετόπισθεν μὲ μεγάλη αὐτοθυσία καί αὐταπάρνηση. Ἢ βοήθεια τους ἦταν πολύτιμη καί ἀπὸ μια ἄλλη ἄποψη: η ἐπίδειξη τοῦ πατριωτισμού τους επιδρούσε ευνοϊκά στο ηθικό τῶν μαχητών.
Ἢ Μάχη τῆς Πίνδου ἦταν μία ἀπὸ τίς πιὸ ἀποφασιστικές καί δραματικές τοῦ Ἐλληνοϊταλικού Πολέμου. Ἂν ᾔ ἐπίλεκτη Μεραρχία Ἀλπινιστῶν κατόρθωνε νὰ ἐπιτύχει τον στόχο τῆς καί κατελάμβανε τό Μέτσοβο, οἱ ἑλληνικές δυνάμεις τοῦ μετώπου τῆς Ἠπείρου θὰ χωρίζονταν ἀπὸ ἐκεῖνες τῆς Θεσσαλίας καί τῆς Μακεδονίας Ἐπίσης δημιούργησε τὴν αὐτοπεποίθηση στήν ἑλληνική διοίκηση ὅτι μποροῦσε νὰ ἐξαπολύσει καί ἐπιθετικές ἐπιχειρήσεις κατά τοῦ εἰσβολέα.
Ὅπως προαναφέρθηκε, στή νίκη συνέλαβαν πολλοί παράγοντες. Ὅμως τὰ εὔσημα ἀνήκουν στόν Ἕλληνα στρατιώτη Διαρκοῦντος ἀκόμα τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου ὁ Σκωτσέζος πατριώτης (ὑπερασπιστής τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Σκωτίας) καί συγγραφέας Compton Mackenzie (Κόμπτον Μακένζι, 1883–1972) ἔγραψε (τό 1944), ἕνα βιβλίο με τίτλο "Άνεμος Ἐλευθερίας Ἐλευθερίας" ('Wind of Freedom: The history of the invasion of Greece by the Axis powers, 1940–1941') ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὴν πολεμική κραυγή τῶν Ἑλλήνων "Ἀέρα! Ἄέρα!". τὰ λόγια ἑνὸς ξένου ποῦ ἔνιωθε πραγματική εὐγνωμοσύνη πρός τοῦς Ἕλληνες ἀποτελοῦν πραγματικό ὕμνο: «...Πρέπει νὰ τονιστεῖ μία ἀκόμα φορά ὅτι ὸ Ἕλληνας στρατιώτης δέν πολεμοῦσε μόνο κάτω ἀπὸ συνθήκες ποῦ ἦταν οἱ κατάλληλες γιά νὰ ἀποδείξει τίς ἱκανότητες τοῦ σαν μαχητής, ἀλλά ὅτι κάθε Ἕλληνας στρατιώτης πίστευε ὅτι ὸ ἴδιος ἦταν η Ἑλλάδα, καί ὄχι ἁπλά η Ἑλλάδα της ἐποχῆς τοῦ, ἀλλά η Ἑλλάδα τῶν Τριῶν χιλιάδων χρόνων. ἀν ἕνας ἄνδρας στὴν παθιασμένη ἀποφασιστικότητα τοῦ νὰ ὑπερασπίσει τήν γυναίκα καί τήν οἰκογένεια τοῦ καί τίς ἐλιές ποῦ ἔχει στο χωριό τοῦ, νιώθει τον ἑαυτό τοῦ σαν ἕναν ἀπὸ τίς δέκα χιλιάδες τοῦ Μιλτιάδη ή τους τριακόσιους τοῦ Λεωνίδα, θὰ εἶναί τρομερός ἀντίπαλος πραγματικά... Ἡ στρατηγική καί ὴ τακτική τῆς Ἑλληνικὴς Ἀνώτατης Διοίκησης ἦταν τέλεια προσαρμοσμένες στὸν τύπο πολέμου ποῦ ἔπρεπε νὰ διεξάγει καί τα μέσα ποῦ εἶχε.. Ὅμως ὴ στρατηγική αὐτή καί ὴ τακτική θα ἦταν ἄχρηστη χωρίς τοῦς ἄνδρες ποῦ θὰ ἦταν ἱκανοὶ νὰ ξεπεράσουν τήν πιὸ αἱματηρή θεωρία με εκείνο ποῦ φαινόταν υπεράνθρωπη πράξη».
«Ἡ ἑλληνικὴ ἄρνηση ὑποταγῆς ἦταν γιά τήν ἀνθρωπότητα ἕνας δεύτερος Μαραθῶνας καί ἔτσι θα τήν θεωρήσει ὴ Ἱστορία ὅταν τελειώσει αὐτός ὸ μεγάλος, φρικτός πόλεμος. Ὁ σύγχρονος χρονογράφος τουλάχιστον δέν διστάζει νὰ προβλέψει αὐτή τήν ἄποψη βεβαιώνοντας ὅτι αν ὴ Ἑλλάδα εἶχε δεχθεῖ τίς ἀπαιτήσεις τῶν άνανδρων Ἰταλῶν θα εἶχε αλλάξει όλη ὴ ροή τῶν γεγονότων, επειδή ὴ Ρωσία θα εἶχε συντριβεί το φθινόπωρο τοῦ 1941.
Ἡ Ἑλλάδα ἦταν, ποῦ ἔσωσε τήν ψυχή Αἴης ἀνθρωπότητας, αὐτή ὴ μικρή ὀρεινή χώρα ὴ τριγυρισμένη ἀπὸ θάλασσα ὅπου γεννήθηκε πρώτα ὴ ἐλευθερία Καὶ ὸ ἁπλός στρατιώτης ἦταν ἐκεῖνος ποῦ ἔσωσε τήν Ἑλλάδα Ἡ ἐπιδέξια στρατηγική τοῦ Μεταξά, ὸ ταχύς αὐτοσχεδιασμός τοῦ Γενικοῦ Στρατηγείου, ὴ ταχυκινησία τῶν ὀρεινῶν πυροβόλων, ὴ γενναιοψυχία τοῦ τοπικοῦ πληθυσμοῦ, ὴ ἐνθουσιώδης συνδρομή τὴς RAF, δέν θα ὠφελοῦσαν σε τίποτα αν δέν μποροῦσε νὰ νοιώσει κάθε στρατιώτης ὅτι μέσα τοῦ ἦταν ὅλο Ἑλλάδα καί αν δέν σήκωνε τίς εὐθύνες τοῦ τόσο ἀποφασιστικά ὅσο σήκωνε τό τουφέκι τοῦ..χωρίς ἐλπίδα ἐνισχύσεων ή ἀντικατάστασης, τρεφόμενος ἐπί μέρες με ὸ,τι τρόφιμα εἶχε μαζί τοῦ, ἀντιμετωπίζοντας τό δριμύ ψύχος καί τίς χιονοθύελλες με μία μόνο κουβέρτα, προχώρησε πολεμῶντας σε κορφές τρεῖς χιλιάδες μέτρα ψηλές καί πέθανε ἐκεῖ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ἔχοντας στὴν σκέψη τοῦ τίς ἐλιές τοῦ χωριοῦ, τα κουδούνια ἀπὸ τα πρόβατα καί τίς κατσίκες τοῦ στα λιβάδια τὴς Ἀρκαδίας, τα λουσμένα στὸν ἀφρό νησιά τοῦ Αἰγαίου, τοῦς θορυβώδεις δρόμους τὴς Ἀθήνας καί τα ρυάκια τὴς Θεσσαλίας».