Ποῖο εἶναι το τελευταῖο ὄνομα της Ἑλληνικῆς Μυθολογίας;

 
Ἐδῶ κυριολεκτοῦμε!.. Ἀλήθεια, μέσα στὰ τόσα καὶ τόσα (δεκάδες, ἑκατοντάδες, ἴσως καὶ χιλιάδες) ὀνόματα ποὺ ὑπάρχουν μέσα στὴν Ἑλληνική Μυθολογία θὰ μπορούσαμε νὰ φανταστοῦμε ὅτι τελευταῖο στὴ σειρά ἔρχεται ὁ Ὠτός;
Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι ἡ Ἰφιμέδεια, ποὺ εἶχε ἐρωτευτεῖ τὸν Ποσειδῶνα, συνήθιζε νὰ περπατάει στὴν ἀκροθαλασσιά καὶ νὰ παίρνει με τα χέρια της κύματα καὶ νὰ τα ρίχνει στὸ στῆθος της. Στὸ τέ­λος ὁ Ποσειδῶνας ὑποχώρησε στὸν ἐρωτᾶ της καὶ της χάρισε δύο γιοὺς, τὸν Ὥτο καὶ τὸν Ἐφιάλτη, οἱ ὁποῖοι ἦταν Γίγαντες!.. Διαβάστε το κείμενο!..
Εἶναι γεγονός ὅτι στὶς διάφορες Ἑλληνικές ἐγκυκλοπαίδειες ἡ στὰ διάφορα ἐγκυκλοπαιδικά λεξικά, ἄν ἀναζητήσουμε το λῆμμα «Ἀλωᾶδες» θὰ διαβάσουμε γιὰ τον Ὥτο τα ἐξῆς:
Ἀλωάδες (Άλωάδαι, ὧν). Το ὄνομα Ἀλωάδες δίνεται στοὺς γιοὺς ποὺ ὁ Ποσειδῶνας ἀπέκτησε ἀπὸ την Ἰφιμέδεια, την κόρη του Τριόπα. Ἡ Ἰφιμέδεια ἦταν παντρεμένη με τον Ἀλωέα, ποὺ ἦταν γιὸς τοῦ Ποσειδῶνα καὶ της Κανάκης ἀπὸ το γένος του Δευκαλίωνα. Ἡ Ἰφιμέδεια, ποὺ εἶχε ἐρωτευτεῖ τὸν Ποσειδῶνα, συνήθιζε νὰ περπατάει στὴν ἀκροθαλασσιά καὶ νὰ παίρνει με τα χέρια της κύματα καὶ νὰ τα ρίχνει στὸ στῆθος της.
Στὸ τέ­λος ὁ Ποσειδῶνας ὑποχώρησε στὸν ἐρωτᾶ της Ἰφιμέδειας καὶ της χάρισε δύο γιοὺς, τόν Ὤτο καὶ τὸν Ἐφιάλτη, οἱ ὁποῖοι ἦταν Γίγαντες. Κάθε χρόνο τα δύο παιδιά μεγάλωναν ἕναν πῆχυ σε πλάτος καὶ μία ὄργια σε ὕψος. Ὅταν ἔγιναν ἐννιά χρονῶν – εἶχαν πλάτος ἐννιά πήχεις (τέσσερα μέτρα περίπου) καὶ ὕψος ἐννιά ὀργιές (δεκαεπτά μέ­τρα) – ἀποφάσισαν νά πολεμήσουν με τους θε­ούς.
Γι” αὐτὸ ἔβαλαν τὴν Ὄσσα ἐπάνω στὸν Ὄλυμπο καὶ το Πήλιο (πρώτη εἰκόνα) ἐπάνω στὰ δύο αὐτὰ βουνά ἀπειλῶντας νὰ φτάσουν ὥς τὸν οὐρανό. Ἔπειτα εἶπαν πῶς θὰ γέμιζαν τὴ θάλασσα με βουνά, γιὰ νὰ την ἀποξηράνουν καὶ πῶς θὰ ἔβαζαν τὴ θά­λασσα ἐκεῖ ποὺ ὥς τότε ἦταν στεριά. Τέλος ἐξομολογήθηκαν τόν ἐρωτᾶ τους στὶς θεές- ὁ Ἐφιάλτης ἦταν ἐρωτευμένος μὲ τὴν Ἤρα, ὁ Ὤτος με την Ἄρτεμι.
Ἐξοργισμένοι ἐναντίον του Ἄρη, ὁ ὁποῖος εἶχε προκαλέσει το θάνατο του Ἄδωνι στὸ κυνήγι, φυλάκισαν το θεό μέσα σε ἕνα χάλκινο βάζο, ἀφοῦ πιὸ πρὶν τὸν εἶχαν ἁλυσοδέσει. Τὸν ἄφησαν ἔτσι δεκατρεῖς μῆνες, ὥς τὴν ὥρα ποὺ ὁ Ἑρμῆς κατάφερε ἐπὶ τέλους νὰ τον ἀπελευθερώσει σε κατάσταση ἐσχάτης ἐξάντλησης. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἀφύσικα κατορθώματα εἶχαν ὥς ἀποτέλεσμα νὰ ἐπισύρουν την τιμωρία τῶν θεῶν ἐπάνω στοὺς δύο ἀδελφούς.
Ἄλλοτε διηγοῦνταν πῶς ὁ Δίας τους κεραυνοβόλησε καὶ ἄλλοτε πῶς ἡ Ἄρτεμι μεταμορφώθηκε σὲ ἐλάφι καὶ μία μέρα, καθώς κυνηγοῦσαν στὴ Νάξο, ρί­χτηκε ἀνάμεσα τους. Μέσα στὴ βία τους νὰ χτυ­πήσουν το ἐλάφι σκότωσαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον (δεύτερη εἰκόνα). Στὸν Ἄδη ἡ τιμωρία τους ἐξακολούθησε. Τοὺς ἔδεσαν με φίδια ἐπάνω σε ἕνα στυλὸ, ὁποῦ ἐρχόταν νὰ τους βασανίζει μία κουκουβάγια, ποῦ ἔκραζε ἀδιάκοπα.
Τοὺς ἀποδίδουν τὴν ἵδρυση διάφορων πόλε­ων, τοὺ Ἀλωίου στὴ Θράκη, τὴς Ἄσκρας στὸν Ἑλικῶνα, ὅπου αὐτοὶ καθιέρωσαν λατρεία στὶς Μοῦσες. Ἡ παρουσία τους στὴ Νάξο τὴν ἐποχῆ του θανάτου τους ἐξηγεῖται ἀπὸ μία ἀποστολή, ἡ ὁποῖα τους εἶχε ἀνατεθεῖ ἀπὸ το θετό τους πα­τέρα, τὸν Ἀλωέα, καὶ ποὺ σκοπό εἶχε τὴν ἀναζήτηση της μητέρας τους καὶ της ἀδελφῆς τους Παγκράτιδας, ποὺ εἶχαν ἁρπάξει ὁ Σκέλλις καὶ ὁ Κασσαμενός.