Ἡ μαθηματική ὑποδομή τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν - Κώδικες παντοῦ
Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα δὲν εἶναι τυχαῖα...
Χτίστηκε πάνω στὰ μαθηματικά, καὶ αὐτό ποὺ ἐλάχιστοι ἀκόμα ξέρουν εἶναι ὅτι κάθε λέξη στὴν Ἑλληνική ἔχη μαθηματικό ὑπόβαθρο γράμματα στὴν Ἑλληνική γλῶσσα δὲν εἶναι στείρα σύμβολα. Ὄρθια, ἀνάποδα με ἰδικὸ τονισμό, ἀποτελοῦσαν το σύνολο των 1620 συμβόλων ποὺ χρησιμοποιοῦνταν στὴν Ἁρμονία (Μουσική στὰ Νέο Ἑλληνικά).
Ἡ πιὸ σημαντική τους ἰδιότητα εἶναι ὅτι το κάθε γράμμα ἔχη μία ἀριθμητική τιμή/ἀξία, κάθε γράμμα εἶναι ἕνας ἀριθμός, ὁπότε κατ ἐπέκταση καὶ κάθε λέξη εἶναι ἕνας ἀριθμός.
Μιᾷ τεράστια γνώση κλειδωμένη-κωδικοποιημένη μέσα λέξεις λόγῳ τῶν μαθηματικῶν τιμῶν ποὺ ἔχουν. Ἕνας ἀπὸ τους Πρωτοπόρους ἐπὶ του θέματος ἦταν ὁ μέγιστος Πυθαγόρας.
Οἱ ἀριθμοί, τα σχήματα, ἡ ἁρμονία καὶ τα ἄστρα ἔχουν κάτι κοινό, ἔτσι ἀντίστοιχα τα μαθηματικά (ἀριθμοί) ἡ γεωμετρία (σχήματα) ἡ ἁρμονία(μουσική) καὶ ἡ ἄστρο-νομία (ἀστήρ=ἅ-χωρίς- στήριγμα + φυσικοί νόμοιπου τα διέπουν) ἦταν ἀδελφὲς ἐπιστῆμες κατά τον Πυθαγόρα, ποὺ με την συγκεκριμένη σειρά ποὺ ἀναφέραμε ἦταν ἡ σκάλα γιὰ την ἐξέλιξη (=ἐκ -του- ἕλικος, DNA) του νοῦ-ψυχής πρὸς τον Δημιουργό.
Ἕναν Δημιουργό ποὺ δημιούργησε βάσει αἰτῶν των τεσσάρων ἐπιστημῶν. 27 σύμβολα-ἀριθμοί με ἀριθμητική ἀξία συνθέτουν το Ἑλληνικό Ἀλφάβητο, 3 ὁμάδες ἀπὸ 9 σύμβολα-ἀριθμούς ἡ κάθε ὁμάδα, με ἄθροισμα κάθε ὁμάδας 45, 450, 4.500.
ΑΛΦΑ = 1+30+500+1= 532 =>5+3+2= 10 => 1+0= 1
ΕΝ = 5+50 = 55 => 5+5 = 10 => 1+0= 1
ΟΜΙΚΡΟΝ = 70+40+10+20+100+70+50= 360, ὅσες καὶ οἵ μοῖρες του κύκλου
Γιὰ νὰ εἴμαστε σε θέση νὰ κατανοήσουμε τα νοήματα τῶν ἐννοιῶν τῶν λέξεων της Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γλώσσης πρέπει πρωτίστως νὰ γνωρίζουμε κάποια πράγματα γιὰ την ἰδίᾳ την Ἑλληνική γλῶσσα.
Ἡ ἀρχαία Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἡ μοναδική ἡ ὁποία δὲν εἶναι βασισμένη στὸ ὅτι κάποιοι ἁπλά καθίσαν καὶ συμφώνησαν νὰ ὀνομάζουν ἕνα ἀντικείμενο «χ» ἤ «ψ» ὅπως ὅλες οἱ ὑπόλοιπες στεῖρες γλῶσσες του κόσμου. Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἕνα μαθηματικό ἀριστούργημα το ὁποῖο θὰ προσπαθήσουμε νὰ προσεγγίσουμε.
Ἡ ἀρχὴ τῶν πάντων εἶναι το ἴδιο το Ἑλληνικό Ἀλφάβητο (το ὁποῖο φυσικά δ
ὲν το πήραμε ἀπό κάποιον ἄλλον ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω διότι ἐκ τῶν πραγμάτων δὲν γίνεται).
Τα γράμματα τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου στὸ σύνολο τους ἦταν 33 ὅσοι καὶ οἱ σπόνδυλοι, οἵ 5 τελευταῖοι σπόνδυλοι (ποὺ παίζουν τον ρόλο της κεραίας) ἔχουν ἄμεση σχέση με τον ἐγκέφαλο καὶ ἀντιστοιχοῦν στὰ 5 τελευταία ἄρρητα γράμματα τα ὁποία γνώριζαν μόνο οἱ ἱερεῖς* ἕνα ἀπὸ αὐτὰ ἦταν ἡ Σώστικα (ἡ Γαμμᾶδιον) ἡ ὁποία στὰ λατινικά ἔγινε swstika καὶ οἱ Ναζί το ἔκλεψαν καὶ την ὀνομάσανε Σβάστικα.
Το σύμβολο αὐτό εἶναι του ζωογόνου Ἡλίου (Ἀπόλλωνα), οἱ Ναζί το ἀντέστρεψαν γιὰ νὰ συμβολίσουν το ἀντίθετο του ζωογόνου Ἥλιου, δηλαδή του σκοτεινοῦ θανάτου.
Ὑπῆρχαν ἀκόμα κάποια γράμματα τα ὁποία στὴν πάροδο του χρόνου καταργήθηκαν ὅπως το Δίγαμμα (F), Κόππα (Q), Στίγμα (S’), Σαμπί (ϡ)
Ο Πυθαγόρας μᾶς ἐνημερώνει γιὰ τα 3 ἐπίπεδα της Ἑλληνικῆς γλώσσας τα ὁποία εἶναι τα ἐξῆς:
1. ὁμιλῶν
2. Σημαῖνον (α. σῆμα, β. σημαινόμενο)
3. Κρύπτον (α. διαστήματα β. κραδασμός γ. λεξάριθμος δ. τονάριθμος)
-Το πρῶτο εἶναι ἡ ὁμιλία
-Το δεύτερο εἶναι η σχέση του σήματος με το σημαινόμενο ποὺ θὰ ἀναλύσουμε παρακάτω
-Το τρίτο εἶναι το διάστημα (ἀπόσταση & χρόνος), ο κραδασμός (ποὺ ἀφυπνίζει τον ἐγκέφαλο μέσο ἱδιοσυχνοτήτων ἀπὸ τους δημιουργηθέντες παλμούς – Παλλάδα /'Ἁθηνά) ὁ λεξάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με ἀριθμούς) καὶ ο τονάριθμος (σχέση γραμμάτων καὶ λέξεων με μουσικούς τόνους)
Το κάθε γράμμα ἀντιστοιχοῦσε σε ἕναν ἀριθμὸ, ἀλλὰ καὶ σε ἕναν μουσικό τόνο ἀρά γράμμα=ἀριθμὸς=τόνος (μουσικός), πρᾶγμα ποὺ φανερώνει ὅτι στή γλῶσσα μας πίσω ἀπὸ τα γράμματα-λέξεις ὑπάρχουν ἀριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι).
Οἱ 4 ἀδελφὲς ἐπιστῆμες κατά τον Πυθαγόρα ἦταν:
1. Ἀριθμοί (μαθηματικά)
2. Σχήματα (Γεωμετρία)
3. Μουσική (Ἁρμονία)
4. Ἀστρονομία
Οἱ ἐπιστῆμες αὐτὲς εἶναι ἀλληλένδετες καὶ βρίσκονται ἡ μία μέσα στὴν ἄλλην ὅπως οἱ Ρωσικές μπαμποῦσκες. Συνδυάστε τώρα το ἀλφάβητο ποὺ ἐσωκλείει ἀριθμούς καὶ μουσικούς τόνους με τις 4 αὐτὲς ἐπιστῆμες.
1. Ἀστρονομία= ἀστήρ + νόμος, ἅ-στηρ = αὐτό πού δὲν στηρίζεται, ἀρά ἀστρονομία= οἱ συμπαντικοί νόμοι ποὺ διέπουν αὐτό πού δὲν στηρίζεται κάπου, οἱ ὁποῖοι ἔχουν νὰ κάνουν με την μουσική (ἁρμονία), σχήματα (γεωμετρία) ἀριθμούς (μαθηματικά) καὶ ὅλα αὐτὰ με τον Αἰθέρα ὁ ὁποῖος περιβάλει τις οὐράνιες σφαῖρες.
2. Ο Πυθαγόρας ἄκουγε την ἁρμονία (μουσική) των οὐρανίων Σφαιρῶν ἀρά μιλᾶμε μία γλῶσσα ἡ ὁποία ἔχη νὰ κάνει με την ροή του σύμπαντος.
Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἡ μοναδική ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ γιὰ Η/Υ λόγο της μαθηματικότητας καὶ μουσικότητας ὄχι μόνο του Ἀλφαβήτου- λέξεων, ἀλλά καὶ των μαθηματικῶν ἐννοιῶν ποὺ γεννῶνται π.χ. ἡ λέξη ΘΕΣΙΣ γίνεται: συνθέσης, ἐπίθεσις, κατάθεσις, ὑπόθεσις, ἐκθέσης, πρόσθεσις, πρόθεσις, ἀνάθεσις, διάθεσις, ἀντίθεσις κτλ κτλ ἄν τώρα αὐτές τις λέξεις τις μεταφράσουμε στ Ἀγγλικὰ εἶναι ἐντελῶς ἄσχετες μεταξύ τους.
Το ὅτι δὲν γίνεται το Ἀλφάβητο νὰ εἶναι ἀντιγραμμένο ἀπὸ κάπου ἀλλοῦ φαίνεται ἀπὸ το ὅτι ἐν ἔτη 2300 π.Χ. (με μελέτες της Τζιροπούλου καὶ ἄλλον καὶ ὄχι το 800 π.Χ.) ὁ Ὅμηρος ἤδη ἔχη στὴν διάθεση του 6.500.000 πρωτογενής λέξεις (πρῶτο πρόσωπο ἐνεστῶτα & ἐνικοῦ ἀριθμοῦ) τις ὁποῖες ἄν τις πολλαπλασιάσουμε Χ72 ποὺ εἶναι οἱ κλήσεις, θὰ βγάλουμε ἕνα τεράστιο ἀριθμὸ ὁ ὁποῖος δὲν εἷναι ὁ τελικός, διότι μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Ἑλληνική γλῶσσα δὲν εἶναι στείρα, ΓΕΝΝΑ.
ΑΝ συγκρίνουμε τώρα π.χ. την Ἀγγλικὴ γλῶσσα ποὺ ἔχη 80.000 λέξεις ἐκ των ὁποίων το 80% εἶναι Ἑλληνικές ὅπως μας ἐνημερώνει το Πανεπιστήμιο της Οὐαλίας, καὶ μετρήσουμε ὠτί αὐτή η στείρα γλῶσσα ἐξελίσσεται 1000 χρόνια, μποροῦμε ἀβίαστα νὰ βγάλουμε το συμπέρασμα ὅτι ὁ Ὅμηρος παραλαμβάνει μία γλῶσσα ἡ ὁποία ἔχη βάθος στὸν χρόνο 100.000 π.Χ? 500.000 π.Χ.? ποῖος ξέρει…
Ὅμως ἡ ἀπόλυτη ἀπόδειξη εἶναι η ἰδία ἡ μαθηματικότητα της, ἡ ὁποία δὲν ὑπάρχει σε καμία ἄλλη γλῶσσα του πλανήτη. Μήν ξεχνᾶμε ἀκόμα το ὅτι ὁ Δημιουργός χρησιμοποιεῖ μαθηματικά γιὰ την δημιουργία, ἀρά ἡ γλῶσσα μας ἔχη ἀναγκαστικά σχέση με την πηγή (root-0/1).
Πρίν ὅμως ἀπὸ το «Κρύπτον» ὑπάρχει το «Σημαῖνον», δηλαδή η σύνδεση τῶν λέξεων με τις ἔννοιες αἰτῶν.
Εἴπανε νωρίτερα ὅτι οἱ ξένες διάλεκτοι ὁρίστηκαν κατόπιν συμφωνίας, δηλαδή κάποιοι συμφώνησαν ὅτι το τάδε ἀντικείμενο θά το ὀνομάσουν «Χ», κάτι ποὺ κάνει τις γλῶσσες στεῖρες, ἀρὰ δέν μποροῦν νὰ γεννήσουν νέες λέξεις, ἀρά δὲν ὑπάρχει μαθηματικότητα, ἀρά δὲν δύναται νὰ περιγράψουν νέες ἔννοιες ποὺ ὑπάρχουν στὴν φύση, με ἀποτέλεσμα ὁ ἐγκέφαλος ἐφόσον δὲν μπορεῖ νὰ περιγράψει μέσῳ των νέων λέξεων καινούριες ἔννοιες μένει στὸ σκοτάδι, ἔτσι οἱ νευρῶνες του ἐγκεφάλου δὲν γεννοῦν νέους ἐν ἀντιθέσει με ὅσους χρησιμοποιοῦν την Ἑλληνική.
Πῶς θὰ μποροῦσε π.χ. ὁ Ἄγγλος ἡ ὁ Γάλλος ἡ ὁ Χ, Υ με μία λέξη ποὺ ἔχη 10 ἔννοιες νὰ περιγράψει με ἀκρίβεια ἀρὰ καὶ σαφήνεια μία βαθύτερη ἐννοίᾳ; πόσο μᾶλλον τις πολλαπλές πλευρές αὐτῆς; δὲν μπορεῖ, νὰ λοιπόν το γιατί ὅλα ξεκίνησαν ἐδῶ. Το Σημαῖνον λοιπόν εἶναι ἡ σύνδεση του σήματος με το σημαινόμενο, δηλαδή ἡ ἰδία ἡ λέξη εἶναι δημιουργημένη με τέτοιο τρόπο ποὺ περιγράφει την ἐννοίᾳ πού ἐσωκλείνει μέσα της.
Παράδειγμα:
Ἡ ὀνοματοδοσία της λέξης ΚΑΡΥΟΝ (Καρύδι) προέρχεται ἀπὸ μια παρατήρηση της φύσης (ὅπως ὅλες οἱ λέξεις), δηλαδή ὅταν δύο κερασφόρα ζῶα (Κριοί, τράγοι κτλ) τρα.κάρ.ουν με τα κέρ.ατα τους ἀκούγεται το «κράκ» ἡ «καρ», ὁ ἦχος αὐτὸς ἔδωσε το ὄνομα «κέρας» (κέρατο) το κέρας ἔδωσε το ὄνομα κράτα ή κάρα (κεφάλι) καὶ το ὑποκοριστικό αὐτοῦ το Κάρυον (μικρό κεφάλι). το Κάρυον (καρύδι) μοιάζει καταπληκτικά με το ἀνθρώπινο κεφάλι καὶ το ἐσωτερικό του με ἐγκέφαλο.
Το Υ εἶναι ἡ ρίζα του ρήματος ΥΩ (βρέχω) ὁποῦ ὑπάρχει το Υ ὑπάρχει κοιλότητα (ἡ κυριότητα) δηλαδή θηλυκώνει κάτι, ἡ βροχή (ὑγρὸ στοιχεῖο) μπαίνει (θηλυκώνεται) μέσα στὴν γῆ.
Το μουσικό – ἀριθμητικό ἀλφάβητο δημιουργεῖ μουσικό – μαθηματικές λέξεις οἱ ὁποῖες περιγράφουν ἀντίστοιχες ἔννοιες, οἱ ὁποῖες προέρχονται ἀπὸ την παρατήρηση της φύσεως δηλαδή της Δημιουργίας ἀρὰ κατ ἐπέκταση του ἴδιου του Δημιουργοῦ, ἀλλὰ ἡ ἐρώτηση εἶναι πόσες χιλιετίες μπορεῖ νὰ χρειάστηκαν γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ αὐτὸ το τέλειο μαθηματικό σύμπλεγμα ποὺ τα γράμματα εἶναι ἀριθμοί καὶ συνάμα μουσικοί τόνοι καὶ οἱ λέξεις δηλαδή το σύνολο των ἀριθμὸν καὶ των μουσικῶν τόνων κρύβουν μέσα τους ἐκτὸς ἀπὸ σύνθετες μουσικές ἁρμονίες, ἔννοιες οἱ ὁποῖες δὲν εἷναι καθόλου τυχαῖες ἀλλὰ κατόπιν ἐκτενέστατης παρατηρήσεως της φύσης;
Εὐλόγως λοιπόν ὁ Ἁντισθένης μᾶς ὑπενθυμίζει «Ἀρχὴ σοφίας ἡ των ὀνομάτων ἐπίσκεψις»
Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα δὲν εἶναι τυχαῖα...
Χτίστηκε πάνω στὰ μαθηματικά, καὶ αὐτό ποὺ ἐλάχιστοι ἀκόμα ξέρουν εἶναι ὅτι κάθε λέξη στὴν Ἑλληνική ἔχη μαθηματικό ὑπόβαθρο γράμματα στὴν Ἑλληνική γλῶσσα δὲν εἶναι στείρα σύμβολα. Ὄρθια, ἀνάποδα με ἰδικὸ τονισμό, ἀποτελοῦσαν το σύνολο των 1620 συμβόλων ποὺ χρησιμοποιοῦνταν στὴν Ἁρμονία (Μουσική στὰ Νέο Ἑλληνικά).
Ἡ πιὸ σημαντική τους ἰδιότητα εἶναι ὅτι το κάθε γράμμα ἔχη μία ἀριθμητική τιμή/ἀξία, κάθε γράμμα εἶναι ἕνας ἀριθμός, ὁπότε κατ ἐπέκταση καὶ κάθε λέξη εἶναι ἕνας ἀριθμός.
Μιᾷ τεράστια γνώση κλειδωμένη-κωδικοποιημένη μέσα λέξεις λόγῳ τῶν μαθηματικῶν τιμῶν ποὺ ἔχουν. Ἕνας ἀπὸ τους Πρωτοπόρους ἐπὶ του θέματος ἦταν ὁ μέγιστος Πυθαγόρας.
Οἱ ἀριθμοί, τα σχήματα, ἡ ἁρμονία καὶ τα ἄστρα ἔχουν κάτι κοινό, ἔτσι ἀντίστοιχα τα μαθηματικά (ἀριθμοί) ἡ γεωμετρία (σχήματα) ἡ ἁρμονία(μουσική) καὶ ἡ ἄστρο-νομία (ἀστήρ=ἅ-χωρίς- στήριγμα + φυσικοί νόμοιπου τα διέπουν) ἦταν ἀδελφὲς ἐπιστῆμες κατά τον Πυθαγόρα, ποὺ με την συγκεκριμένη σειρά ποὺ ἀναφέραμε ἦταν ἡ σκάλα γιὰ την ἐξέλιξη (=ἐκ -του- ἕλικος, DNA) του νοῦ-ψυχής πρὸς τον Δημιουργό.
Ἕναν Δημιουργό ποὺ δημιούργησε βάσει αἰτῶν των τεσσάρων ἐπιστημῶν. 27 σύμβολα-ἀριθμοί με ἀριθμητική ἀξία συνθέτουν το Ἑλληνικό Ἀλφάβητο, 3 ὁμάδες ἀπὸ 9 σύμβολα-ἀριθμούς ἡ κάθε ὁμάδα, με ἄθροισμα κάθε ὁμάδας 45, 450, 4.500.
ΑΛΦΑ = 1+30+500+1= 532 =>5+3+2= 10 => 1+0= 1
ΕΝ = 5+50 = 55 => 5+5 = 10 => 1+0= 1
ΟΜΙΚΡΟΝ = 70+40+10+20+100+70+50= 360, ὅσες καὶ οἵ μοῖρες του κύκλου
Γιὰ νὰ εἴμαστε σε θέση νὰ κατανοήσουμε τα νοήματα τῶν ἐννοιῶν τῶν λέξεων της Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γλώσσης πρέπει πρωτίστως νὰ γνωρίζουμε κάποια πράγματα γιὰ την ἰδίᾳ την Ἑλληνική γλῶσσα.
Ἡ ἀρχαία Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἡ μοναδική ἡ ὁποία δὲν εἶναι βασισμένη στὸ ὅτι κάποιοι ἁπλά καθίσαν καὶ συμφώνησαν νὰ ὀνομάζουν ἕνα ἀντικείμενο «χ» ἤ «ψ» ὅπως ὅλες οἱ ὑπόλοιπες στεῖρες γλῶσσες του κόσμου. Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἕνα μαθηματικό ἀριστούργημα το ὁποῖο θὰ προσπαθήσουμε νὰ προσεγγίσουμε.
Ἡ ἀρχὴ τῶν πάντων εἶναι το ἴδιο το Ἑλληνικό Ἀλφάβητο (το ὁποῖο φυσικά δ
ὲν το πήραμε ἀπό κάποιον ἄλλον ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω διότι ἐκ τῶν πραγμάτων δὲν γίνεται).
Τα γράμματα τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου στὸ σύνολο τους ἦταν 33 ὅσοι καὶ οἱ σπόνδυλοι, οἵ 5 τελευταῖοι σπόνδυλοι (ποὺ παίζουν τον ρόλο της κεραίας) ἔχουν ἄμεση σχέση με τον ἐγκέφαλο καὶ ἀντιστοιχοῦν στὰ 5 τελευταία ἄρρητα γράμματα τα ὁποία γνώριζαν μόνο οἱ ἱερεῖς* ἕνα ἀπὸ αὐτὰ ἦταν ἡ Σώστικα (ἡ Γαμμᾶδιον) ἡ ὁποία στὰ λατινικά ἔγινε swstika καὶ οἱ Ναζί το ἔκλεψαν καὶ την ὀνομάσανε Σβάστικα.
Το σύμβολο αὐτό εἶναι του ζωογόνου Ἡλίου (Ἀπόλλωνα), οἱ Ναζί το ἀντέστρεψαν γιὰ νὰ συμβολίσουν το ἀντίθετο του ζωογόνου Ἥλιου, δηλαδή του σκοτεινοῦ θανάτου.
Ὑπῆρχαν ἀκόμα κάποια γράμματα τα ὁποία στὴν πάροδο του χρόνου καταργήθηκαν ὅπως το Δίγαμμα (F), Κόππα (Q), Στίγμα (S’), Σαμπί (ϡ)
Ο Πυθαγόρας μᾶς ἐνημερώνει γιὰ τα 3 ἐπίπεδα της Ἑλληνικῆς γλώσσας τα ὁποία εἶναι τα ἐξῆς:
1. ὁμιλῶν
2. Σημαῖνον (α. σῆμα, β. σημαινόμενο)
3. Κρύπτον (α. διαστήματα β. κραδασμός γ. λεξάριθμος δ. τονάριθμος)
-Το πρῶτο εἶναι ἡ ὁμιλία
-Το δεύτερο εἶναι η σχέση του σήματος με το σημαινόμενο ποὺ θὰ ἀναλύσουμε παρακάτω
-Το τρίτο εἶναι το διάστημα (ἀπόσταση & χρόνος), ο κραδασμός (ποὺ ἀφυπνίζει τον ἐγκέφαλο μέσο ἱδιοσυχνοτήτων ἀπὸ τους δημιουργηθέντες παλμούς – Παλλάδα /'Ἁθηνά) ὁ λεξάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με ἀριθμούς) καὶ ο τονάριθμος (σχέση γραμμάτων καὶ λέξεων με μουσικούς τόνους)
Το κάθε γράμμα ἀντιστοιχοῦσε σε ἕναν ἀριθμὸ, ἀλλὰ καὶ σε ἕναν μουσικό τόνο ἀρά γράμμα=ἀριθμὸς=τόνος (μουσικός), πρᾶγμα ποὺ φανερώνει ὅτι στή γλῶσσα μας πίσω ἀπὸ τα γράμματα-λέξεις ὑπάρχουν ἀριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι).
Οἱ 4 ἀδελφὲς ἐπιστῆμες κατά τον Πυθαγόρα ἦταν:
1. Ἀριθμοί (μαθηματικά)
2. Σχήματα (Γεωμετρία)
3. Μουσική (Ἁρμονία)
4. Ἀστρονομία
Οἱ ἐπιστῆμες αὐτὲς εἶναι ἀλληλένδετες καὶ βρίσκονται ἡ μία μέσα στὴν ἄλλην ὅπως οἱ Ρωσικές μπαμποῦσκες. Συνδυάστε τώρα το ἀλφάβητο ποὺ ἐσωκλείει ἀριθμούς καὶ μουσικούς τόνους με τις 4 αὐτὲς ἐπιστῆμες.
1. Ἀστρονομία= ἀστήρ + νόμος, ἅ-στηρ = αὐτό πού δὲν στηρίζεται, ἀρά ἀστρονομία= οἱ συμπαντικοί νόμοι ποὺ διέπουν αὐτό πού δὲν στηρίζεται κάπου, οἱ ὁποῖοι ἔχουν νὰ κάνουν με την μουσική (ἁρμονία), σχήματα (γεωμετρία) ἀριθμούς (μαθηματικά) καὶ ὅλα αὐτὰ με τον Αἰθέρα ὁ ὁποῖος περιβάλει τις οὐράνιες σφαῖρες.
2. Ο Πυθαγόρας ἄκουγε την ἁρμονία (μουσική) των οὐρανίων Σφαιρῶν ἀρά μιλᾶμε μία γλῶσσα ἡ ὁποία ἔχη νὰ κάνει με την ροή του σύμπαντος.
Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἡ μοναδική ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ γιὰ Η/Υ λόγο της μαθηματικότητας καὶ μουσικότητας ὄχι μόνο του Ἀλφαβήτου- λέξεων, ἀλλά καὶ των μαθηματικῶν ἐννοιῶν ποὺ γεννῶνται π.χ. ἡ λέξη ΘΕΣΙΣ γίνεται: συνθέσης, ἐπίθεσις, κατάθεσις, ὑπόθεσις, ἐκθέσης, πρόσθεσις, πρόθεσις, ἀνάθεσις, διάθεσις, ἀντίθεσις κτλ κτλ ἄν τώρα αὐτές τις λέξεις τις μεταφράσουμε στ Ἀγγλικὰ εἶναι ἐντελῶς ἄσχετες μεταξύ τους.
Το ὅτι δὲν γίνεται το Ἀλφάβητο νὰ εἶναι ἀντιγραμμένο ἀπὸ κάπου ἀλλοῦ φαίνεται ἀπὸ το ὅτι ἐν ἔτη 2300 π.Χ. (με μελέτες της Τζιροπούλου καὶ ἄλλον καὶ ὄχι το 800 π.Χ.) ὁ Ὅμηρος ἤδη ἔχη στὴν διάθεση του 6.500.000 πρωτογενής λέξεις (πρῶτο πρόσωπο ἐνεστῶτα & ἐνικοῦ ἀριθμοῦ) τις ὁποῖες ἄν τις πολλαπλασιάσουμε Χ72 ποὺ εἶναι οἱ κλήσεις, θὰ βγάλουμε ἕνα τεράστιο ἀριθμὸ ὁ ὁποῖος δὲν εἷναι ὁ τελικός, διότι μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Ἑλληνική γλῶσσα δὲν εἶναι στείρα, ΓΕΝΝΑ.
ΑΝ συγκρίνουμε τώρα π.χ. την Ἀγγλικὴ γλῶσσα ποὺ ἔχη 80.000 λέξεις ἐκ των ὁποίων το 80% εἶναι Ἑλληνικές ὅπως μας ἐνημερώνει το Πανεπιστήμιο της Οὐαλίας, καὶ μετρήσουμε ὠτί αὐτή η στείρα γλῶσσα ἐξελίσσεται 1000 χρόνια, μποροῦμε ἀβίαστα νὰ βγάλουμε το συμπέρασμα ὅτι ὁ Ὅμηρος παραλαμβάνει μία γλῶσσα ἡ ὁποία ἔχη βάθος στὸν χρόνο 100.000 π.Χ? 500.000 π.Χ.? ποῖος ξέρει…
Ὅμως ἡ ἀπόλυτη ἀπόδειξη εἶναι η ἰδία ἡ μαθηματικότητα της, ἡ ὁποία δὲν ὑπάρχει σε καμία ἄλλη γλῶσσα του πλανήτη. Μήν ξεχνᾶμε ἀκόμα το ὅτι ὁ Δημιουργός χρησιμοποιεῖ μαθηματικά γιὰ την δημιουργία, ἀρά ἡ γλῶσσα μας ἔχη ἀναγκαστικά σχέση με την πηγή (root-0/1).
Πρίν ὅμως ἀπὸ το «Κρύπτον» ὑπάρχει το «Σημαῖνον», δηλαδή η σύνδεση τῶν λέξεων με τις ἔννοιες αἰτῶν.
Εἴπανε νωρίτερα ὅτι οἱ ξένες διάλεκτοι ὁρίστηκαν κατόπιν συμφωνίας, δηλαδή κάποιοι συμφώνησαν ὅτι το τάδε ἀντικείμενο θά το ὀνομάσουν «Χ», κάτι ποὺ κάνει τις γλῶσσες στεῖρες, ἀρὰ δέν μποροῦν νὰ γεννήσουν νέες λέξεις, ἀρά δὲν ὑπάρχει μαθηματικότητα, ἀρά δὲν δύναται νὰ περιγράψουν νέες ἔννοιες ποὺ ὑπάρχουν στὴν φύση, με ἀποτέλεσμα ὁ ἐγκέφαλος ἐφόσον δὲν μπορεῖ νὰ περιγράψει μέσῳ των νέων λέξεων καινούριες ἔννοιες μένει στὸ σκοτάδι, ἔτσι οἱ νευρῶνες του ἐγκεφάλου δὲν γεννοῦν νέους ἐν ἀντιθέσει με ὅσους χρησιμοποιοῦν την Ἑλληνική.
Πῶς θὰ μποροῦσε π.χ. ὁ Ἄγγλος ἡ ὁ Γάλλος ἡ ὁ Χ, Υ με μία λέξη ποὺ ἔχη 10 ἔννοιες νὰ περιγράψει με ἀκρίβεια ἀρὰ καὶ σαφήνεια μία βαθύτερη ἐννοίᾳ; πόσο μᾶλλον τις πολλαπλές πλευρές αὐτῆς; δὲν μπορεῖ, νὰ λοιπόν το γιατί ὅλα ξεκίνησαν ἐδῶ. Το Σημαῖνον λοιπόν εἶναι ἡ σύνδεση του σήματος με το σημαινόμενο, δηλαδή ἡ ἰδία ἡ λέξη εἶναι δημιουργημένη με τέτοιο τρόπο ποὺ περιγράφει την ἐννοίᾳ πού ἐσωκλείνει μέσα της.
Παράδειγμα:
Ἡ ὀνοματοδοσία της λέξης ΚΑΡΥΟΝ (Καρύδι) προέρχεται ἀπὸ μια παρατήρηση της φύσης (ὅπως ὅλες οἱ λέξεις), δηλαδή ὅταν δύο κερασφόρα ζῶα (Κριοί, τράγοι κτλ) τρα.κάρ.ουν με τα κέρ.ατα τους ἀκούγεται το «κράκ» ἡ «καρ», ὁ ἦχος αὐτὸς ἔδωσε το ὄνομα «κέρας» (κέρατο) το κέρας ἔδωσε το ὄνομα κράτα ή κάρα (κεφάλι) καὶ το ὑποκοριστικό αὐτοῦ το Κάρυον (μικρό κεφάλι). το Κάρυον (καρύδι) μοιάζει καταπληκτικά με το ἀνθρώπινο κεφάλι καὶ το ἐσωτερικό του με ἐγκέφαλο.
Το Υ εἶναι ἡ ρίζα του ρήματος ΥΩ (βρέχω) ὁποῦ ὑπάρχει το Υ ὑπάρχει κοιλότητα (ἡ κυριότητα) δηλαδή θηλυκώνει κάτι, ἡ βροχή (ὑγρὸ στοιχεῖο) μπαίνει (θηλυκώνεται) μέσα στὴν γῆ.
Το μουσικό – ἀριθμητικό ἀλφάβητο δημιουργεῖ μουσικό – μαθηματικές λέξεις οἱ ὁποῖες περιγράφουν ἀντίστοιχες ἔννοιες, οἱ ὁποῖες προέρχονται ἀπὸ την παρατήρηση της φύσεως δηλαδή της Δημιουργίας ἀρὰ κατ ἐπέκταση του ἴδιου του Δημιουργοῦ, ἀλλὰ ἡ ἐρώτηση εἶναι πόσες χιλιετίες μπορεῖ νὰ χρειάστηκαν γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ αὐτὸ το τέλειο μαθηματικό σύμπλεγμα ποὺ τα γράμματα εἶναι ἀριθμοί καὶ συνάμα μουσικοί τόνοι καὶ οἱ λέξεις δηλαδή το σύνολο των ἀριθμὸν καὶ των μουσικῶν τόνων κρύβουν μέσα τους ἐκτὸς ἀπὸ σύνθετες μουσικές ἁρμονίες, ἔννοιες οἱ ὁποῖες δὲν εἷναι καθόλου τυχαῖες ἀλλὰ κατόπιν ἐκτενέστατης παρατηρήσεως της φύσης;
Εὐλόγως λοιπόν ὁ Ἁντισθένης μᾶς ὑπενθυμίζει «Ἀρχὴ σοφίας ἡ των ὀνομάτων ἐπίσκεψις»
