Ἡ ἐκστρατεία του Διονύσου καὶ ἡ "Ἑλληνικότητα" τοῦ Ἀνατολίτικού πολιτισμοῦ

Ἡ ἐκστρατεία του Διονύσου καὶ ἡ "Ἑλληνικότητα" τοῦ Ἀνατολίτικού πολιτισμοῦ

Πέρα ἀπὸ το μυθολογικό ἔπος τῶν "Διονυσιακῶν" τοῦ Νόννου το ὁποῖο ἀναφέρεται σε ἕνα καθαρά ἀστρονομικό ἡ οὐράνιο ἐπίπεδο με ἀπολήξεις στὴν χθόνια σχετικά με τις ἐκστρατεῖες του Διονύσου στὴν ἀνατολὴ, λαμβάνουμε ὥς κύρια πηγή το "Περί Ἴσιδος καὶ Ὀσίριδος" του Πλουτάρχου κεφ. 13.
<<Καὶ ὅταν ἐβασίλευε ὁ Ὄσιρις τους μέν Αἰγύπτιους ἀμέσως ἀπήλλαξε ἀπὸ την γεμάτη στερήσεις θηριώδη ζωή ἀφοῦ τους δίδαξε την γεωργία,τους ἐθέσπισε νόμους καὶ τους δίδαξε νὰ τιμοῦν τους θεούς (σημ: ἀστρονομία, φιλοσοφία, τέχνη, μυθολογία).

 Μετά ταξίδεψε σε ὅλῃ τὴ γῇ καὶ ἐξημέρωσε τους τρόπους των ἀνθρώπων καὶ ἐλάχιστες φορές μάλιστα χρειάστηκε τα ὅπλα γιατί τις περισσότερες φορές τους ἔθελγε μέσῳ της μουσικῆς, του τραγουδιοῦ καὶ της πειθοῦς του λόγου.

 Γι' αὐτό καὶ οἱ Ἕλληνες πίστευαν ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος με τον Διόνυσο>> Φυσικά δὲν θὰ πρέπει νὰ θεωρήσουμε τον Διόνυσο ὡς φυσικό ἱστορικό πρόσωπο ἀλλὰ ὥς ἕνα εὐρύτερο σύνολο στοιχείων καὶ καταστάσεων με βαθύ μυθολογικό ὑπόβαθρο το ὁποῖο ὥς ἐκφράση ἀποκτᾶ ἀπόσταση μέσα ἀπὸ τον συμβολισμό του Διονύσου δὲ Νόννος ἀναφέρει ὅτι ἐπι κεφαλῆς της ἐκστρατείας του Διονύσου στὴν ἀνατολὴ ἦταν ὁ Ὀφέλτης ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τον Ἀστερίωνα.

 Ὁ Διόνυσος σε γενικές γραμμές συμβολίζει την κάθοδο καὶ ἄνοδο των ψυχῶν σε σχέση με τον ἐνδοκοσμικό νοῦ καὶ τον Σείριο (Ὄσιριος),σε ἄμεση σχέση τις φάσεις της Σελήνης ὥς υἱός της Περσεφόνης (βλ. Ὀρφικούς Ὕμνους πρὸς Διόνυσον, Περσεφόνη, Εὔβουλο),με εὐρύτερες συμβολικές ἀπολήξεις στο πολιτισμικό ὑπόβαθρο του Μεσογειακοῦ χώρου καὶ δή του ἑλλαδικοῦ.
Ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ Εὐριπίδης στὶς "Βάκχαι" στίχο 270: <<<<Δύο δυνάμεις πρωτοῆρθαν στοὺς ἀνθρώπους, ἡ θεά ΔΗΜΗΤΡΑ ἡ Γῆ ἡ ὅπως θέλεις πές την ποὺ βρέφει τους ἀνθρώπους.

 Μετά ἦρθε της ΣΕΜΕΛΗΣ γόνος ὁ ΔΙΟΝΥΣΟΣ ποὺ με τον οἶνο (σημείωση γράφοντα: ἀναφέρεται ὄχι μόνον στὸν οἶνο καθ'αὐτό ὡς ποτό,ἀλλά στό νηπενθές νᾶμμα των μυστηρίων,της μουσικῆς,του χοροῦ,του πολιτισμοῦ καὶ τῶν τεχνῶν) παύει τὴ λύπη των θνητῶν.

 Καὶ σὰν χορταίνουν το ποτό απ'του ἀμπελιοῦ τὴ ροή,ὕπνο δίνει καὶ λήθη στὰ κακά της ἡμέρας. Θεός χύνεται σπονδή στοὺς ἀθανάτους ὥστε γιὰ χάρη του οἱ θνητοί νὰ μὴν στεροῦνται πλούτη. Τον περιγελᾶς ποὺ στὸν ΜΗΡΟ εἶναι ραμμένος; Θὰ σου ἐξιστορρίσω μία ὄμορφη ἱστορία: Ὅταν ο ΖΕΥΣ ἀπ'τη φωτιά του κεραυνοῦ τον πῆρε στὸν Ὄλυμπο τον ἔφερε ὡς θεῖον βρέφος. 

Ἡ ἭΡΑ βάλθηκε νὰ τον διώξει ἀπὸ τον ΟΥΡΑΝΟ. Ὁ ΖΕΥΣ σὰν μέγας θεός κάτι ἄλλο μηχανεύθει. Απ'τον ΑΙΘΕΡΑ ποὺ κυκλώνει τὴ χθόνα μέρος κόβει καὶ φτιάχνει ἄλλον ΔΙΟΝΥΣΟ και ΟΜΗΡΟ τον δίνει νὰ πάψει το νεῖκος της γιὰ το Διόνυσο. Καὶ με τα χρόνια εἴπανε πῶς τράφηκε ραμμένος μέσα στοῦ Δία το Μηρό καὶ το μετέλλαξαν σε ΟΜΗΡΟΣ κι ἔτσι το μῦθο πλάσανε πώς τάχα ὁ Διόνυσος ἦταν ὅμηρος της Ἤρας ΒΝΜ1Ο ΑΣΤΕΡΙΩΝ ὡς Υἱός του Κομήτου (βλ. "Ἀργοναυτικά" Ὀρφέως στίχο 164) σχετίζεται ἄμεσα με την Κρήτη καὶ τον (πρό)Μινωϊκό πολιτισμό της.                   Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Κρήτη ἔλαβε το ὄνομα της ἀπὸ τον βασιλιά Κρίς ἐνῶ πρὶν ὀνομαζόταν Αἴθρα.

Ὁ Ἀστερίων ἔλαβε ὥς σύζυγο την Εὐρώπη καὶ "υἱοθέτησε" τους υἱούς της ἀπὸ τον Δία, τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ καὶ τὸν Σαρπηδόνα

. Οἱ παραπάνω πληροφορίες συνδέονται κυρίως με τα Ἀστερούσια Ὄρη καὶ τον Τσούτσουρα, το πιθανό μέρος συνάντησης του Μίνωα με τον Δία, ὁπού κάθε 9 ἔτη ἐλάμβανε τους νόμους του βασιλείου του καὶ ὅπως ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος ἐννεαώρως ἐβασίλευε.

 Ὁ δέ Ἀστερίων κατά την παράδοση συνδέεται καὶ με τον Μινώταυρο. 

Στὴν Ἱστορία του Ἑλληνικοῦ Ἔθνους διαβάζουμε σχετικά: <<Στήν Κρήτη,ὁ Ταῦρος ταυτίζεται με τον Οὐρανὸ καὶ τον Ἥλιό ποῦ γονιμοποιοῦν τὴ Γῆ, ἐνῶ το θηλυκό στοιχεῖο συσχετίζεται με τη Σελήνη, πού το σχῆμα της θυμίζει τα κέρατα. Ἔτσι, ὁ Γάμος του Ταύρου με την Ἀγελάδα, εἶναι μαζί Γάμος Ἥλιου καὶ Φεγγαριοῦ.

 Ἀργότερα, τα πρόσωπα του Ἱεροῦ αὐτοῦ Γάμου τα ὑποδύεται ὁ Βασιλιάς καὶ η Βασίλισσα της Κνωσού πού το ὄνομα της Πασιφαῆ δηλαδή Ὁλόφωτη, δείχνει ἀκριβῶς τὴ σχέση Βασίλισσας-Θεάς με την Σελήνη. 

Ὁ Υἱός της ὁ Μινώταυρος, ἄνθρωπος με κεφαλή Ταύρου, λέγεται καὶ <<Ἀστερίων>>,γιατί καὶ αὐτὸς, ὅπως καὶ ὁ πατέρας του σχετίζεται με τον ἔναστρο οὐρανό...>> Στόν Ὀρφικὸ Ὕμνο στὸ Διόνυσο ἀναφέρεται: <<Τον βαρυβρόντη Διόνυσο πού Εὐάν Εὐοί κραυγάζει, τον πρωτογενῆ ποῦ ἔχει δυό φύσεις καὶ γεννήθει τρεῖς φορές τον Βασιλέα Βάκχειο πού ζεῖ μέσα στοὺς ἀγρούς, τον Δίμορφο,το Διπλοκερασφόρο,τον Κισσοστεφανομένον, τον Ἀπόκρυφον πού εἶναι Βακχικός,Ἁγνὸς,με Ταύρου Πρόσωπο>> Τα παραπάνω σχετίζονται καὶ με την Ἀμᾶλθεια Αἴξ ποὺ ἔθρεψε τον νεογέννητο Δία στὸ Ἰδαῖον Ἄντρον ὅπως καὶ με τους Ἰδαίους δάκτυλους καὶ τους Κορυβαντικοὺς Χορούς, τους Κουρῆτες καὶ την θεμελίωση του Μινωικοῦ Πολιτισμοῦ πού σὰν κυρίαρχο σύμβολο εἶχε τον Διπλοῦν Πέλεκυν καὶ τον Ταῦρο πάνω στὴν μητριαρχική πελασγική Κρήτη.

Ἕνα πρόχειρο συμπέρασμα εἶναι ὅτι ὁ Ἀστερίων συνδέεται ἄμεσα με τον Διόνυσο. Κατά κάποιο τρόπο θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ὁ πρῶτος εἶναι προσωποποιήση του δευτέρου. 

Ἄν ὁ Διόνυσος εἶναι κάτι το πολύ γενικό στὰ δισερεύνητα πλαίσια της μυθολογίας, τότε ὁ Ἀστερίων εἶναι κάτι πιὸ εἰδικό. Δύο στοιχεῖα ποῦ ρίχνουν ἀρκετὸ φῶς στὰ μυστήρια ποῦ περικλείουν το πρόσωπο του Διονύσου μέσα στὴν μυθολογία.

 

 Ἡ σχέση της Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας με τις ἀνατολικές θρησκεῖες εἶναι ἄμεση καὶ πολύ στενή με τὴ χαώδη διαφορά ὅτι οἱ θρησκεῖες -ἀνατολικές καὶ μὴ- εἶναι δόγματα δηλαδή κλειστές σε νέες ἰδέες, ἐνῶ ἡ φιλοσοφία εἷναι ἀνοικτή σε διαρκῶς νέες ἰδέες.

 Ἔχουν ὅμως πάρα πολλά κοινά με την Κοσμοθεώρηση τῶν Ἑλλήνων καὶ κυρίως τῶν Πυθαγορείων, τῶν Πλατωνικῶν καὶ του Ἡράκλειτο δίχως νὰ γνωρίζω καὶ νὰ μπορῶ νὰ ἀπαντήσω το γιατί. Ἴσως οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι νὰ σχετίζονται με τους Ντέβα Αβατάρ του Ἰνδουϊσμοῦ...

 Ἡ ἰνδουϊστική φιλοσοφία μιλάει γιὰ ἕναν ὑλικὸ κόσμο ψευδαισθήσεων ὅμοιο με το "Μή ὄν" τῶν Ἑλλήνων καὶ κυρίως τῶν ἐπικουριῶν, των σοφιστῶν (με ἄλλες διαφορές) καὶ τῶν σκεπτικῶν. 

Ἡ ὕλη διαρκῶς ὑπόκειται στὸν νόμο της φθοράς γιʼ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ συλληφθεῖ ἀπὸ τον νοῦ μας μέσῳ τῶν αἰσθήσεών μας, καθώς αὐτὸ πού παρατηροῦμε τώρα μετά ἀπὸ λίγο θὰ ἀλλάξει, ἀκόμη κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θὰ ἀλλάξουμε. Πάνω σε αὐτὴ τὴ λογική ἔρχεται ἡ πλατωνική φιλοσοφία σαφῶς ἐπηρεασμένη ἀπὸ την ἐλεατική νὰ ὑποστηρίξει ὅτι το

 Ὅλον εἶναι Πολλά καὶ Ἐν με τὴ διαφορά ὅτι κάποιοι ἐκ τῶν Ἐλεατῶν ὅπως ὁ Ζήνων καὶ ὁ Παρμενίδης ὑποστήριξαν ὅτι το Ἐν προϋπάρχει τῶν Πολλῶν καὶ κάποιοι ἐξ αὐτῶν ὅπως ὁ Ἐμπεδοκλῆς ὑποστήριξαν ὅτι το Ἐν καὶ τα Πολλά συνυπάρχουν. Ὁ δὲ Πλάτων θεώρησε ὅτι στὸν Ὑλικὸ κόσμο ἐπικρατεῖ ἡ Λήθη ἐνῶ στὸν κόσμο τῶν Ἰδεῶν ἡ Ἀλήθεια καὶ σκοπός ὅλων τῶν ὄντων εἶναι ἡ ἀνέλιξη πρὸς αὐτὴν, κάτι ἀνάλογο με τον πραγματικό σκοπό της ζωῆς στὸν Ἰνδουϊσμό καὶ κυρίως τον Μπεκτιβεντάντα Σουάμι Πραμπουπάντα ἡ φιλοσοφική θεώρηση του ὁποίου ἄρχισε νὰ προσδιορίζει τα λεπτά ὅρια μεταξύ ἰνδουϊστικῆς φιλοσοφίας ,θρησκείας καὶ μυστικισμοῦ.

Ὁ Κρίσνα ὁ "ἄπειρα ἑλκυστικός" του Ἰνδουϊσμοῦ ἐπὶ της οὐσίας εἶναι ὁ "ἄπειρα ἑλκυστικός" κόσμος τῶν Ἰδεῶν του Πλάτωνα καὶ σκοπός των ψυχῶν εἶναι κατά τον Πλάτωνα η συναναστροφή με τις ἀληθινές Ἰδέες πρὸς αὐτόβουλη καὶ συνειδητή μείωση των ὑλικῶν παθών, με ἀποτέλεσμα την λύτρωση των ψυχῶν καὶ την ἀπελευθέρωσή τους ἀπὸ τα δεσμά της ὕλης καὶ της διαρκοῦς παλιγγενεσίας (μετεμψύχωσης) θεωρία σαφῶς προερχόμενη ἀπὸ τους Ὀρφικούς καὶ του Πυθαγόρειους. 

Ὁ Κόσμος τῶν Ἰδεῶν λοιπόν εἶναι το ἀληθινό το ὁποῖο εἶναι κάτι σὰν καθαρό φῶς καὶ ἀείζωη ἐνέργεια ἀλλὰ περισσότερο ἰδεατό.

 Ὡστόσο ὁ Πλάτων διατηρῶντας ταυτόχρονα καὶ τις παραδόσεις τῶν προσωκρατικῶν Ἐλεατῶν ὡς πρὸς το ἘΝ διατύπωσε ὅτι το ἘΝ εἶναι διφυές ὥς ἘΝ τέλειο (ἐνέργεια) καὶ ὡς Μονάδα ἐξελίξιμη (ὕλη) ἐντὸς του ὁποίου ὡστόσο το ἀρχικό ἘΝ το πλατωνικό

 Ἀγαθόν διατηρεῖ την ὑπερβατικότητά του σε σχέση με το ὄντως 

Ὄν ἡ Μονάδα ἡ ὁποία μετέχει στὸ γίγνεσθαι καὶ συνεπῶς εἶναι ταυτόχρονα καλή καὶ κακή ἡ ὀρθοτέρα φθαρτή καὶ ἄφθαρτη.

 Ὁ δὲ Ἀριστοτέλης ἀναφέρει ὅτι το Ὅλον εἶναι Οὐσία. Πάνω στὴν ἐννιά του καλοῦ καὶ του κακοῦ ὁ Ἡράκλειτος ἀναφέρει 

"Το καλό καὶ το κακό εἶναι ἕνα καὶ το αὐτὸ" ἀπόσπασμα 58 ὅσον ἀφορᾶ το Ὅλον, ἐνῶ ὅσον ἀφορᾶ το ἘΝ λέει Ἕνα εἶναι το σοφό, νὰ γνωρίσεις τον λόγο ποὺ κυβέρνησε τα πάντα μέσο των πάντων" στὸ ἀπόσπασμα 41. Διαβάζοντας στὸ βιβλίο "Τέλειες ἐρωτήσεις τέλειες ἀπαντήσεις" του Σουάμι Πραμπουπάντα σελ. 35 <<Βασάμσι τζιρνάνι γιατά βιχάγια , που σημαίνει "Τώρα φοράς ἕνα πουκάμισο καὶ ὅταν παλιώσει θὰ το πετάξεις καὶ θὰ πάρεις ἄλλο">> βρίσκουμε την ρήση του Ἡράκλειτου ποὺ ἀναφέρει <<ἀθάνατοι θνητοί , θνητοί ἀθάνατοι>> 62 καὶ "εἶναι τέρψη ἥ θάνατος γιὰ τις ψυχές νὰ γίνονται ὑγρές. Τέρψη εἶναι η πτώση στὴ γέννηση.

Ἡ ζωή μας γεννιέται ἀπὸ τον θάνατό τους καὶ ἡ ζωή μας γεννιέται ἀπὸ τον θάνατό τους" ἀπόσπασμα 77. Συνεχίζοντας τον Διάλογό του ὁ Πραμπουπάντα στὸν διάλογό του (σχεδόν πλατωνικό) συνεχίζει λέγοντας "Τί εἶναι αὐτὸ πού ἀλλάζει το ἄλλο ;

 Τι εἶναι αὐτὸ ποὺ μένει σταθερό; (θυμίζοντας τον διάλογο "Τίμαιο" ποὺ ρωτάει ὁ Σωκράτης "Τι εἶναι αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει ἀεί καὶ δὲν γεννήθηκε καὶ τί ἐκεῖνο ποὺ διαρκῶς γίνεται;) Συνεχίζοντας ὁ Σουάμι:

 Το ΆΤΜΑ (ψυχή).Ἀπὸ τῇ μία ζωή στὴν ἄλλη. Ὁ πραγματικός σου ἑαυτός. 

Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ μιλάει μέσα σου;

Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ μιλάει μέσῳ ἐμοῦ;" Πάνω σε αὐτὸ ὑπενθυμίζω το σοφό γνωμικό των προγόνων μας ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ σε ἰσορροπία πάντα με το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ. Ὁ Κρίσνα καὶ το Ἄτμα. 

Ὁ Ἀπόλλων καὶ ὁ Διόνυσος. Το ΕΝ καὶ τα Πολλά. Ἡ Ὕλη καὶ ἡ Ἐνέργεια. Το Εἶναι καὶ το Μὴ Εἶναι. Ἡ Ψυχή καὶ ὁ Θεός. Ἐντὸς του Γίγνεσθαι τῶν προσωκρατικῶν "ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ" ποὺ θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Ἡράκλειτος. Τα πάντα μεταστοιχειώνονται σε διάφορες μορφές ὕλης καὶ ἐνέργειας καὶ ἡ ἀνθρώπινη ὑπάρξη καὶ ὑπόσταση εἶναι μέρος τους ἐμπεριέχοντας τον ἀνθρώπινο λόγο ὡς μέρος του συμπαντικοῦ ὁ ὁποῖος μετέχει μεταξύ φθοράς καὶ ἀφθαρσίας, χρόνου καὶ αἰωνιότητας, ὕλης καὶ ἐνέργειας.

 "Ὅσο μακριά κι ἂν σε βγάλει ὁ δρόμος τα πέρατα της ψυχῆς δὲν θὰ τα βρεῖς, τόσο βαθύ λόγο ἐμπεριέχει λέει ὁ Ἡράκλειτος ἀποσπ. 45 καὶ "Σʼ ὅλους τους ἀνθρώπους ἔχει δοθεῖ ἡ αὐτογνωσία καὶ ἡ φρόνηση 116,"στὰ ἴδια ποτάμια μπαίνουμε καὶ δὲν μπαίνουμε εἴμαστε καὶ δὲν εἴμαστε" ἀπόσπ. 49 αλλά ταυτόχρονα "ἀδύνατον νὰ μποῦμε δύο φορές στὸν ἴδιο ποταμό" ἀπόσπασμα 91 καθώς τα πάντα μεταβάλλονται ὅπως "το πῦρ ζεῖ το θάνατο της γῆς, κι ὁ ἀέρας το θάνατο του πυρός, το ὕδωρ το θάνατο του ἀέρα καὶ ἡ γῇ του ὕδατος Ἡράκλ. απόσπ. 76.
Βάση του ἰνδουϊσμοῦ καὶ τῶν ἀνατολικῶν φιλοσοφιῶν τα πάντα μεταστοιχειώνονται καὶ ἀποτελοῦν μία πλάνη γιὰ τον ἄνθρωπο (Μάγια) διότι τίποτε δὲν κρατάει γιὰ πάντα καὶ δὲν ὑπάρχει ἀμετάβλητο, ἐνῷ το μόνον ἀληθινό εἶναι ἡ οὐσία τῶν πάντων το ἄπειρα ἑλκυστικό (Κρίσνα) εἶναι αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει ἀμετάβλητο σὰν κοσμική ἐνέργεια (Ατμα) καὶ σκοπός της εἶναι ἡ ἐπιστροφή πρὸς την εὐδαιμονία (Νιρβάνα) μέσω της διαλεκτικής μας σχέσης με τη ζωή και το θάνατο (Διαλογισμός) καὶ της ἄσκησης/ἀναπνοῆς του ἀθλητισμοῦ- ἀθλῶν (Γιόγκα/Ζέν).

 "Διόνυσος καὶ Ἄϊδης ἐν καὶ το αὐτό" Ἡράκλειτος ἀπόσπ. 15. ΓΙΝ και ΓΙΑΝΓΚ... 

Ὁ Ἡράκλειτος καὶ ὁ Πλάτων ἦταν δύο ἀπὸ ὅλους τους Ἕλληνες. Την "ἑλληνικότητα" του πολιτισμοῦ της ἀνατολῆς ἦρθε νὰ ἐνδυναμώσει καὶ νὰ ἀναζωπυρώσει ἡ ἐκστρατεία ἑλλογοποίησης του Ἀλεξάνδρου στὴν Ἀνατολὴ, ὅπου ἐκεῖ συνάντησε πολιτισμούς ποὺ του εἶπαν "κι ἐμεῖς Ἕλληνες εἴμαστε" καὶ ὁ ἴδιος συχνά τους ἔλεγε        "Καὶ τώρα μπορεῖτε νὰ καλεῖστε Ἕλληνες". Κατά κάποιο παράδοξο (;;;) τρόπο συναντοῦμε στοιχεῖα καὶ σύμβολα του ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ὄχι μόνον στὶς Ἰνδίες, ἀλλὰ καὶ στὴν Νότια Κίνα καὶ στὸ Θιβέτ. ἄν παρατηρήσουμε φυσιογνωμικά καὶ πολιτισμικά την φυλή τῶν Καλάς στὸ Ἀφγανιστάν ἡ την φυλή Σίκχ (Σινδούς) στὰ σύνορα του Πακιστᾶν θὰ βγάλουμε ἀρκετὰ σημαντικά συμπεράσματα.

 
Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι κατά την μυθολογία ὁ Διόνυσος μεγάλωσε στὸ ὄρος της Νύσσας (βλ. "Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις" του Ἀρριανοῦ Δ/27 Ι ) ἀλλὰ καὶ λαμβάνοντας ὑπʼ ὄψιν το ἀκόλουθο ἀπόσπασμα του Ἀρριανοῦ ἀπὸ τα "Ἰνδικὰ" (Ε 12) σχετικά με την καταγωγή τῶν Σίβας ἡ Σίνδων και λαμβάνοντας ὑπʼ ὄψιν την ἐτυμολογική συγγένεια τῶν Σίβας με την Ἰνδικὴ Θεότητα Σίβα....:

 <<Ὅσον ἀφορᾶ τους Σίβας οἱ ὁποῖοι ἦταν γένος Ἰνδικόν ἐπειδὴ ὁρισμένοι τους εἶδαν νὰ ντύνονται με δέρματα, ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι ὑπολείμματα του στρατοῦ ἐκ της ἐκστρατείας τοῦ Ἡρακλέους ἐπειδὴ μάλιστα οἱ Σίβαι φέρουν καὶ ράβδο ὥς ἀνάμνησιν του ροπάλου του Ἡρακλέους>>. ἐνῶ στὰ "Ἀργοναυτικά" του Ὀρφέως στίχος 1046 διαβάζουμε: <<Ἔπειτα τρέχοντες (ἡ Μήδεια καὶ ὁ Ἰάσων) το ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ Φάσι λόγῳ ἀνοησιῶν εἰς το μέσο της πεδιάδος ἔφτασαν ποὺ κατοικοῦν οἱ Γυμνοί,οἱ Βουονόμαι,καὶ οἱ ἀγρότες Ἄρκυες,ἐπίσης καὶ ἡ φυλή των Κερκετικῶν ὑπερήφανων Σινδών>>. Ἡ σημερινή φυλή των Σίντ δλδ. Στὴν παραπάνω εἰκόνα βλέπουμε Ἱερεῖς στὸ Θιβέτ σε τελετουργικό χορό. Παρατηρῆστε τις περικεφαλαῖες ποὺ φορᾶνε. Σας θυμίζουν τίποτα;