"Καιάδας - Ὁ μῦθος τῆς θανάτωσης βρεφῶν ἀπὸ τοὺς Σπαρτιᾶτες"

Ὁ Καιάδας εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ διαβόητα μέρη τῆς ἀρχαίας Σπάρτης καὶ συνδέεται στενὰ μὲ τὸν μῦθο τῆς θανάτωσης βρεφῶν ποὺ θεωροῦνταν ἀδύναμα ἢ μὴ κατάλληλα νὰ γίνουν μελλοντικοὶ πολεμιστές. Αὐτὴ ἡ πρακτικὴ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ σκοτεινὰ κεφάλαια τῆς σπαρτιατικῆς ἱστορίας, εἶναι ὅμως ἔτσι ἂν καὶ εἶναι συχνὰ ὑπερβολικὰ δραματοποιημένη στὴ λαϊκὴ φαντασία καὶ τὴ μεταγενέστερη λογοτεχνία. 

Ἕνας ἀπ’ τοὺς πιὸ ἀτιμωτικοὺς θανάτους κατὰ τὴν ἀρχαιότητα, ἦταν ὁ κατακρημνισμὸς σὲ βάραθρο. Ἐφαρμοζόταν στὴν Ἀθήνα, στὴν Κόρινθο, στοὺς Δελφούς, στὴ Θεσσαλία κι ἀλλοῦ καὶ ἀφοροῦσε τοὺς αἰχμαλώτους, ἐγκληματίες, ἱερόσυλους καὶ προδότες. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ αὐτονόητο μαρτύριο, ἡ ποινὴ ἐμπεριεῖχε καὶ μεταφυσικὲς προεκτάσεις, καθὼς τὸ σῶμα παρέμενε ἄταφο καὶ ἡ ψυχὴ ἀδυνατοῦσε νὰ λυτρωθεῖ. «Κόρακες» ὀνομαζόταν ὁ τόπος τιμωρίας στὴ Θεσσαλία, «βάραθρο» ἢ «ὄρυγμα» στὴν Ἀθήνα, ὅπου πάντως μετὰ τὸ 406 π.Χ. φαίνεται πὼς ἡ τιμωρία παύει νὰ ἐφαρμόζεται, 

«Καιάδας» στὴ Σπάρτη. 

Ὁ τελευταῖος εἶναι καὶ ὁ πιὸ διάσημος, καθὼς εἶναι εὐρέως διαδεδομένη σήμερα ἡ φήμη, πὼς ἐκεῖ ἔριχναν οἱ Σπαρτιᾶτες, ἐκτὸς ἀπὸ αἰχμαλώτους καὶ κατάδικους, τὰ ἀνάπηρα καὶ ἀσθενικὰ βρέφη ἢ παιδιὰ τῆς Σπάρτης. Ὁ Καιάδας, ποὺ ὁ Στράβων τὸν ἀποκαλεῖ «δεσμωτήριον τὸ παρὰ Λακεδαιμονίους σπήλαιο τί», ταυτίζεται σήμερα μὲ τὸ σπηλαιοβάραθρο τοῦ χωριοῦ Τρύπη (10 χλμ. βορειοδυτικὰ τῆς Σπάρτης), βάσει τῶν περιγραφῶν τοῦ ἀρχαίου περιηγητῆ Παυσανία (τὸν ἀποκαλεῖ «ἀπότομο καὶ βαθὺ βάραθρο»), τοῦ Πλούταρχου κ.ά., καθὼς καὶ τοῦ σύγχρονου Γάλλου περιηγητῆ O. Rayet, ὁ ὁποῖος τὸ ἐπισκέφτηκε τὸ 1879.

Κατὰ ἱστορικὲς ἀναφορές, στὸν Καιάδα ρίχτηκαν ἀπὸ τοὺς Σπαρτιᾶτες ὁ ἥρωας τοῦ Β΄ Πελοποννησιακοῦ πολέμου ὁ Ἀριστομένης ὁ Ἀνδανιεὺς μαζὶ μὲ 50 αἰχμαλώτους Μεσσηνίους. Ἐπίσης στὸν Καιάδα οἱ Σπαρτιᾶτες κατακρήμνισαν καὶ τὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ βασιλέως των Παυσανία ποὺ εἶχε καταδικαστεῖ σὲ θάνατο ἐπὶ προδοσία. Οἱ ἀρχαῖες ἀναφορὲς (Θούκ. 1.134, Παυσαν. 4.18, Στράβ. Ἡ 376) καθιστοῦν σαφὲς ὅτι στὸν Καιάδα ἀπορρίπτονταν «...οἱ ἐπὶ μεγίστοις τιμωρούμενοι» καὶ οἱ αἰχμάλωτοι πολέμου. 

Πὼς ὅμως διαμορφώθηκε ὁ μῦθος περὶ κατακρήμνισης καχεκτικῶν παιδιῶν στὸν Καιάδα; 

Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Πλάτων, ὁ ὁποῖος στὴν «Πολιτεία» του πρότεινε τὴ θανάτωση τῶν ἀσθενικῶν βρεφῶν σὲ βάραθρο τῆς κλασικῆς Ἀθήνας, ἀλλὰ ἀνεξήγητα τὸ ἐφιαλτικὸ ὄνειρό του Πλάτωνα χρεώθηκε ἡ Σπάρτη. Ὁ Καιάδας ἔχει -μᾶλλον κακῶς- ταυτιστεῖ μέ τους, ἐπίσης τρομερούς, «Ἀποθέτες». Τὸν τόπο δηλαδὴ ποὺ οἱ Σπαρτιᾶτες ἀπέθεταν τὰ μὴ ἀρτιμελῆ βρέφη, ὅπως ἀναφέρει ὁ Πλούταρχος καὶ μόνον αὐτός, στὸν βίο τοῦ Λυκούργου. Συγκεκριμένα ὁ ἀρχαῖος ἱστορικὸς γράφει ὅτι οἱ γονεῖς τοῦ κάθε νεογέννητου τὸ ἔφερναν ἐμπρὸς σὲ μία ἐπιτροπὴ γερόντων ποὺ τὸ ἐξέταζαν. Ἐὰν τὸ ἔβρισκαν ὑγιὲς καὶ ἀρτιμελὲς τὸ παρέδιδαν στὴν πόλη νὰ ἀνατραφεῖ, ἐνῷ στὴν ἀντίθετη περίπτωση τὸ «ἀπέπεμπον εἰς τὰς λεγομένας Ἀποθέτας», ἕναν βαραθρώδη τόπο στὸν Ταΰγετο, ἔτσι ὥστε τὸ δύσμορφο βρέφος νὰ πεθάνει μὲν ἀπὸ βέβαιο φυσικὸ θάνατο, ἀλλὰ ἡ πολιτεία νὰ μὴ μιανθεῖ ἀπὸ τὴν ἐκτέλεση του. Πάντως, ἀκόμη καὶ ἔτσι, οἱ σύγχρονοι ἐρευνητὲς ὑποστηρίζουν ὅτι αὐτὴ τὴν τύχη εἶχαν μόνο τὰ παιδιὰ μὲ βαριὲς δυσμορφίες καὶ ὄχι ἐλαφρὲς ἀναπηρίες, ἀλλὰ καὶ παιδιὰ ἀπὸ ἀνεπιθύμητες ἐγκυμοσύνες. 

Πιθανότατα, οἱ ἀόριστες ἀναφορὲς γιὰ τὴν ἐγκατάλειψη νεογνῶν στοὺς «Ἀποθέτες» του Ταΰγετου, ποὺ συνδέονται συχνὰ μὲ τὸν ἀρχαῖο Καιάδα, συγχέονταν μὲ τὴ γνωστή, σὲ ὅλη τὴν ἀρχαιότητα, πρακτική της βρεφοκτονίας. Ἡ πρακτική της βρεφοκτονίας, ἀποτελοῦσε ἔσχατο καὶ ἐπώδυνο μέσο οἰκογενειακοῦ προγραμματισμοῦ σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, ἀπὸ τὴν ἀπώτερη προϊστορία μέχρι τὴ σύγχρονη ἰατρικὴ ἐπανάσταση καὶ τὴν ἐφαρμογὴ προηγμένων μεθόδων ἀντισύλληψης καὶ ἀποφυγῆς ἀνεπιθύμητων κυήσεων. Ἡ δέ, ἔκθεση τῶν παιδιῶν μὲ κάποια γενετικὴ δυσπλασία ἢ δυσμορφία ἀποτελοῦσε κοινὴ πρακτικὴ καὶ δὲν παρατηροῦνται διακρίσεις ἢ πολυνομία ἀπὸ πόλη σὲ πόλη καὶ ἀπὸ ἐποχὴ σὲ ἐποχή. 

Ὅμως, ἀκόμη καὶ ἡ συνθήκη τῆς ψυχικὰ ἐπώδυνης βρεφοκτονίας, βρίσκεται σὲ πλήρη ἀντιπαράθεση μὲ τὴν ἀποτρόπαιη καὶ ἀήθη παραβίαση τῆς ἔμφυτης ἀνθρώπινης αἴσθησης τοῦ φυσικοῦ καὶ νομικοῦ δικαίου, ποὺ συνεπάγεται ὁποιαδήποτε ἀντίληψη ἐγκατάλειψης ἀνυπεράσπιστων καὶ ἐν ζωῇ νεογνῶν, στὶς διαθέσεις ἐπιθετικῶν καιρικῶν συνθηκῶν καὶ ἄγριων ζώων. Συνεπῶς, ἡ ἄποψη αὐτὴ φαίνεται νὰ ἀποτελεῖ πάρεργο τῆς ἴδιας δυσφημιστικῆς παρερμηνείας τοῦ Καιάδα καὶ τῆς ἐγχώριας ἱστορικῆς ὑποβάθμισης τῆς ἀρχαίας Σπάρτης (μὲ τὴν ἑλληνικὴ Ἐκκλησία νὰ ὑποστηρίζει αὐτὸν τὸν μῦθο, μὲ ἰδιαίτερο «ζῆλο»). 

Σύμφωνα μὲ τὸν Ἡρόδοτο οἱ ἐκτελέσεις καταδίκων (ἢ αἰχμαλώτων) γίνονταν πάντα τὴ νύχτα καὶ πολλὲς ἑρμηνεῖες μποροῦν νὰ δοθοῦν πάνω σὲ αὐτό, ποὺ ἀφοροῦν εἴτε σὲ κάποια τελετουργικὴ πρακτικὴ εἴτε σὲ ψυχολογικὰ αἴτια ἢ στὴν ἐπιθυμία νὰ κρυφτεῖ ἀπὸ τὴν κοινὴ θέα τὸ ἐπαίσχυντο τέλος ἑνὸς Σπαρτιάτη. Ἐπιπλέον, οἱ ἐκτελέσεις γίνονταν στὴ φυλακή, προφανῶς διὰ ἀπαγχονισμοῦ, τοὐλάχιστον ἕως τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἡροδότου. Ὁ Καιάδας δὲν ἀναφέρεται πουθενὰ οὔτε κάποιο ἄλλο εἶδος κατακρημνισμοῦ. Ἴσως ὁ Καιάδας νὰ χρησιμοποιοῦνταν ὡς ἕνα μέρος ὅπου ρίχνονταν τὰ σώματα μετὰ τὴν ἐκτέλεση. 

Ἡ ἀλήθεια εἶναι, πάντως, πὼς ἔχουμε ἐλάχιστες μαρτυρίες γιὰ ὑποθέσεις ἀνθρωποκτονίας στὴ Σπάρτη καὶ ἀκόμη λιγότερες γιὰ τὶς ποινὲς ποὺ ἐπιβάλλονταν ἐκεῖ. Γενικότερα, στὴν ἀρχαιότητα οἱ ἀναφορὲς γιὰ τὴ θανάτωση βρεφῶν στὸν Καιάδα εἶναι ἐξαιρετικὰ περιορισμένες καὶ χαρακτηρίζονται ἀπὸ ἀσάφεια καὶ ἀπροσδιοριστία, ἐνῷ στὴ σύγχρονη ἐποχὴ ἀποκτοῦν μεγαλύτερη ἀποδοχὴ καὶ διάδοση καὶ μάλιστα σὲ συγγράμματα τῆς στοιχειώδους ἐκπαίδευσης, παρὰ τὴν παντελῆ ἔλλειψη τεκμηρίωσης καὶ ὑποστήριξης τῆς αἰνιγματικῆς μυθοπλασίας. Ἀντίθετα, στὴ διεθνῆ ἱστοριογραφία οἱ σχετικὲς ἀναφορὲς ἀμφισβητοῦνται ἢ ἀγνοοῦνται παντελῶς.

Ὁ θρῦλος αὐτός, φαίνεται νὰ παίρνει σάρκα καὶ ὀστᾶ τὸ 1904, ὅταν κατὰ τὴν διεξαγωγὴ ἀρχαιολογικῆς ἔρευνας, τὰ ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα ἐντὸς τοῦ Καιάδα ὁδήγησαν τὴν τότε ὁμάδα τῶν ξένων ἀρχαιολόγων στὴ διαπίστωση, ποὺ ἕως σήμερα κακῶς παραμένει, ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Σπαρτιᾶτες ἔριχναν στὸν γκρεμὸ τὰ ἀνάπηρα παιδιά, μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι τοὺς ἦταν βάρος καὶ ἄχρηστα γιὰ τὴν κοινωνία τους. Ἡ ἐπιστημονικὴ ὁμάδα βασίστηκε στὸ μικρὸ μέγεθος τῶν ὀστῶν, ποὺ ἀποκάλυψε ἡ ἀρχαιολογικὴ ἔρευνα, τὰ ὁποῖα ἀπεδόθησαν σὲ ὀστᾶ μικρῶν παιδιῶν. 

Τὸ 1956, μισὸ αἰῶνα μετά, ἡ μέθοδος τοῦ ἄνθρακος C14 ἀξιολόγησε τὰ συγκεκριμένα εὑρήματα ὡς μὴ ἀνήκοντα σὲ παιδιὰ ἀλλὰ σὲ ἐνήλικους ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ μόνον σὲ ἕνα ποσοστὸ 15% ἀνήλικων. Ἅπαντες δέ, εἶχαν κατάγματα. Κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ 1980, ἀλλὰ καὶ τὸ 2003, πολλοὶ ἀρχαιολόγοι, σπηλαιολόγοι ἀλλὰ καὶ ὀρειβάτες κατέβηκαν στὸν Καιάδα καὶ ἔδωσαν διάφορα στοιχεῖα γιὰ τὰ εὑρήματα ποὺ ὑπάρχουν στὸ ἐσωτερικό του. Ἐπικρατεῖ, βέβαια, μιὰ σύγχυση γιὰ τὸ κατὰ πόσο ἔφτασαν στὸν «πάτο» τοῦ πηγαδιοῦ. Ἄλλωστε, δὲν γνωρίζουμε ἂν μὲ τὰ χρόνια λόγῳ τῶν σεισμῶν ἡ δομὴ τοῦ Καιάδα ἔχει ἀλλάξει. Κατὰ τὸν Πλούταρχο (Κίμων 16.4) ὁ σεισμὸς τοῦ 464 π.Χ. ἦταν τρομακτικὰ ἰσχυρός: «Ἡ χώρα τῶν Λακεδαιμόνιων χάσμασιν ἐνώλισθε πολλοῖς καὶ τῶν Ταϋγέτων τιναχθέντων κορυφαὶ τινὲς ἀπερράγησαν» (ἄνοιξαν χάσματα καὶ ἀποκόπηκαν βράχοι ἀπὸ τὶς κορφὲς τοῦ Ταΰγετου). Εἶναι ἑπομένως φυσικὸ νὰ ἔπεσαν ἀπὸ τότε μεγάλοι βράχοι καὶ στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ Καιάδα. 

 Παρατηρήθηκε ὅτι καὶ πάνω σὲ πεσμένους ὀγκολίθους ὑπῆρχαν ὀστᾶ ἀνθρώπινων σκελετῶν, ποῦ ρίχτηκαν προφανῶς ἀπὸ τὴν ἄνω, ἀρχικὴ εἴσοδο καὶ μετὰ τὸ 464 π.χ. Πάντως, τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι τὰ ὀστᾶ ποὺ βρῆκαν ἐκεῖ ἀνήκουν σὲ ἐνηλίκους, ἡλικίας 18-35 ἐτῶν. Βρέθηκε μόνο ἕνας σκελετὸς παιδιοῦ, ὄχι πολὺ μικρῆς ἡλικίας, τὸ ὁποῖο πιθανολογεῖται ὅτι ἔπεσε κατὰ λάθος μέσα στὸν Καιάδα. Μαζὶ μὲ τὰ ὀστᾶ βρέθηκαν αἰχμὲς ἀπὸ βέλη καὶ δόρατα, ἐνῷ ἕνα θραῦσμα κρανίου εἶχε καρφωμένη πάνω του τὴν αἰχμὴ ἑνὸς βέλους. Πολλοὶ κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ σώματα ποὺ ρίχτηκαν ἐκεῖ ἦταν ἤδη νεκρά. Βρέθηκαν, ἐπίσης, λύχνοι καὶ σιδερένιοι χαλκάδες-δεσμά. 

Σὲ κάθε περίπτωση δὲν διαπιστώθηκε ἡ παρουσία σκελετικῶν εὑρημάτων νεογέννητων ἀτόμων ἢ βρεφῶν, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὸ πιὸ ἀμφιλεγόμενο καὶ ἀμφισβητούμενο στοιχεῖο τῆς σχετικῆς ἱστοριογραφίας ποὺ συνδέεται μὲ τὸ σπηλαιοβάραθρο τοῦ Καιάδα καὶ τὴν ἀρχαία Σπάρτη. 

Ἐπίσης, δὲν μπόρεσε νὰ διαπιστωθεῖ μέχρι σήμερα, παρὰ τὶς ἐπανειλημμένες ἔρευνες, ἡ παρουσία σκελετικῶν εὑρημάτων μικρῶν παιδιῶν, βιολογικῆς ἡλικίας 1-4 ἐτῶν ἢ μεγαλύτερων παιδιῶν ἡλικίας 5-10 ἐτῶν, στὸ χῶρο του σπηλαιοβαράθρου. 

Ὅπως ἔχει, ἤδη, ἀναφερθεῖ, τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα σκελετικὰ εὑρήματα, ποὺ βρέθηκαν στὸ χῶρο του σπηλαιοβαράθρου, ἀνήκουν σὲ ἄνδρες βιολογικῆς ἡλικίας, μεταξὺ 18 καὶ 35 ἐτῶν. Μόνο δύο κρανία ἐνηλίκων ἀνδρῶν ἐμφανίζουν ἐνδείξεις πιθανῆς βιολογικῆς ἡλικίας μεγαλύτερης τῶν πενῆντα ἐτῶν, ἐνῷ βρέθηκαν λίγα σκελετικὰ εὑρήματα δύο ἐφήβων, πιθανῆς ἡλικίας 14-17 ἐτῶν, καθὼς καὶ τμήματα μετωπιαίου ὀστοῦ καὶ ἄνω γνάθου ποὺ πρέπει νὰ ἀνήκουν σὲ ἕνα ἀκόμη νεαρὸ ἄτομο ἡλικίας, περίπου, δώδεκα ἐτῶν. 

Ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἡ περίπτωση τοῦ νεαρότερου ἀτόμου δὲν θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ τεκμήριο θανάτωσης βρεφῶν στὸν Καιάδα. Ἀντίθετα εἶναι γνωστή, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴ σύγχρονη ἱστορικὴ περίοδο, ἡ συχνὴ ἐμπλοκὴ μεγαλύτερων παιδιῶν καὶ ἐφήβων σὲ βίαιες ἀντιπαραθέσεις καὶ πολεμικὲς συρράξεις. 

Τὰ συμπεράσματά περί εὐγονίας τῶν Σπαρτιατῶν, στὸ πλαίσιο μιᾶς στρατοκρατούμενης κοινωνίας, ὁ ὑπερβάλλων ρόλος των φυλετὼν στὶς οἰκογενειακὲς καὶ ἀτομικὲς ὑποθέσεις, στὸ πλαίσιο τοῦ κοινοβιακοῦ χαρακτῆρα τῆς σπαρτιατικῆς κοινωνίας, προέρχονται καὶ ἀποτελοῦν ἀναπόσπαστα μέρη τοῦ σπαρτιατικοῦ μύθου, τοῦ ὁποίου ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους ἀρχιτέκτονες ἦταν καὶ ὁ Πλούταρχος. Συνεπῶς, ἡ οὕτως ἢ ἄλλως ἀμφισβητήσιμη ἀναφορὰ στὴ σκόπιμη θανάτωση βρεφῶν στὸν Καιάδα, γιὰ λόγους εὐγονικῆς, φαίνεται νὰ κλονίζεται σοβαρά. Τὸ παραμύθι περί «...ὡραίων Σπαρτιατῶν, Καιάδα ἀνάπηρων τέκνων» ἄλλωστε δὲν συμπορεύεται μὲ τὸν ποιητὴ Τυρταῖο (ἐκ γενετῆς τυφλόν), τὸν βασιλιᾶ Ἀγησίλαο τῆς Σπάρτης (ἐκ γενετῆς χωλὸν) καὶ πλείστους ἄλλους διακεκριμένους Σπαρτιᾶτες, οἱ ὁποῖοι δὲν ἦταν ἀρτιμελεῖς, καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἱστορία. Χαρακτηριστικὸ εἶναι δέ, πὼς ὅταν κάποτε εἰρωνεύτηκαν ἕναν κουτσὸ Σπαρτιάτη ποὺ πήγαινε νὰ πολεμήσει, αὐτὸς ἀπάντησε πὼς «ὁ πόλεμος χρειάζεται ἄτομα ποὺ μένουν στὴ θέση τους καὶ ὄχι ἄτομα ποὺ τὸ βάζουν στὰ πόδια», ἐνῷ σὲ παρόμοια περίπτωση τυφλοῦ Σπαρτιάτη, αὐτὸς ἀπάντησε πὼς «καὶ τίποτα νὰ μὴν κάνω, ὅλο καὶ κάποια λεπίδα τοῦ ἐχθροῦ θὰ στομώσω μὲ τὸ σῶμα μου». 

Ἐκφοβιστικὴ Προβολή: Ἡ ἀφήγηση αὐτὴ ἐνίσχυσε τὸν φόβο καὶ τὸ δέος γύρω ἀπὸ τὴ Σπάρτη, παρουσιάζοντας τὴν πόλη ὡς ἕνα μέρος ὅπου μόνο οἱ ἰσχυρότεροι ἐπιβιώνουν. Ἦταν ἕνας τρόπος νὰ δείξουν οἱ Σπαρτιᾶτες τὴν ἀφοσίωσή τους στὴν ἐπιβίωση τοῦ κράτους καὶ τὴ στρατιωτικὴ ὑπεροχή. 

Ἀποθετήριο ἀναπήρων τέκνων πρωτολειτούργησε ἐπὶ Βυζαντίου (τὰ ἀνάπηρα τέκνα τὰ ἀπέθεταν στὰ «ἄντρα», τὰ ὁποῖα ἦταν σπηλιές), προηγήθηκε ὅμως ἡ ἀπόθεση τέκνων ὑγιῶν καὶ μὴ ὑγιῶν ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους κατὰ τὴν τελευταία περίοδο τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας γνωστὴ καὶ ὡς πτώση τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας γιὰ ἄλλους λόγους (κοινωνικοὺς κατ’ ἐξοχήν). 

Ὁ Θεόδωρος Πίτσος, Καθηγητὴς Φυσικῆς Ἀνθρωπολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἐξηγεῖ πὼς μετὰ ἀπὸ ἔρευνες ἀποδείχτηκε πὼς ποτὲ οἱ Ἀρχαῖοι Σπαρτιᾶτες δὲν πέταγαν τὰ παιδιά τους στὸν Καιάδα σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ἑλληνικὸ κράτος ποὺ γιὰ δεκαετίας μέσῳ τῆς ἐκπαίδευσης ὑποστηρίζουν τὸ ἀντίθετο. 

Ξεκλειδώνοντας τὰ Μυστήρια τῆς Οὐράνιας Μουσικῆς τοῦ Δία

Η μουσική των Ουράνιων Σφαιρών

Ξεκλειδώνοντας τὰ Μυστήρια τῆς Οὐράνιας Μουσικῆς τοῦ Δία 

Ἔχετε ἀναρωτηθεῖ ποτὲ γιὰ τὴ μαγευτικὴ μουσικὴ ποὺ ἀντηχεῖ μέσα ἀπὸ τὶς οὐράνιες σφαῖρες τοῦ Δία, τοῦ βασιλιᾶ τῶν θεῶν; 

Στὴν ἑλληνικὴ μυθολογία, ὁ Δίας δὲν εἶναι μόνο γνωστὸς γιὰ τοὺς δυνατοὺς κεραυνοὺς καὶ τὴν ὑπέρτατη δύναμή του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν οὐράνια μουσικὴ ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ἐπικράτειά του. 

Αὐτὴ ἡ θεϊκὴ μουσική, γνωστὴ ὡς «μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Δία» ἢ «μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Δία», λέγεται ὅτι ἔχει ἀπέραντη δύναμη καὶ ὀμορφιά. 

Ἡ προέλευση τῆς Οὐράνιας Μουσικῆς τοῦ Δία 

Σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχαῖες ἑλληνικὲς πεποιθήσεις, ὁ Δίας, ὁ ἡγεμόνας τοῦ Ὀλύμπου, περιβάλλεται ἀπὸ μιὰ οὐράνια σφαῖρα ποὺ παράγει ἁρμονικὴ καὶ οὐράνια μουσική. 

Αὐτὴ ἡ μουσικὴ λέγεται ὅτι εἶναι ἡ ἐνσάρκωση τῆς θεϊκῆς ἁρμονίας καὶ τάξης στὸ σύμπαν. Πιστεύεται ὅτι ἡ οὐράνια μουσικὴ τοῦ Δία δημιουργεῖται ἀπὸ τὴν κίνηση τῶν πλανητῶν, τῶν ἀστεριῶν καὶ ἄλλων οὐράνιων σωμάτων σὲ τέλεια εὐθυγράμμιση, δημιουργῶντας μιὰ συμφωνία ποὺ ὑπερβαίνει τὴ θνητὴ κατανόηση. 

Ἡ δύναμη τῆς μουσικῆς τοῦ Δία 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Δία δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ πηγὴ ὀμορφιᾶς καὶ θαύματος, ἀλλὰ ἔχει καὶ τεράστια δύναμη. 

Λέγεται ὅτι ὅσοι εἶναι συντονισμένοι μὲ αὐτὴ τὴν οὐράνια μουσικὴ μποροῦν νὰ ἔχουν πρόσβαση σὲ ὑψηλότερα βασίλεια συνείδησης καὶ νὰ συνδεθοῦν μὲ τὸ θεῖο. 

Ἡ ἀκρόαση αὐτῆς τῆς οὐράνιας μουσικῆς πιστεύεται ὅτι ἔχει βαθιὰ ἐπίδραση στὴν ψυχή, φέρνοντας εἰρήνη, ἁρμονία καὶ φώτιση. 

Πῶς νὰ συνδεθεῖτε μὲ τὴν Οὐράνια Μουσικὴ τοῦ Δία 

Ἐνῷ ἡ οὐράνια μουσικὴ τοῦ Δία λέγεται ὅτι εἶναι πέρα ἀπὸ τὴ θνητὴ ἐμβέλεια, ὑπάρχουν τρόποι νὰ συντονιστεῖτε μὲ τὶς συχνότητές της. 

Ὁ διαλογισμὸς κάτω ἀπὸ τὸν νυχτερινὸ οὐρανό, ἡ ἀκρόαση τῶν ἤχων τῆς φύσης καὶ τὸ ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς σας στὴν ὀμορφιὰ τοῦ σύμπαντος εἶναι ὅλοι τρόποι γιὰ νὰ συνδεθεῖτε μὲ τὴ θεϊκὴ μουσικὴ τοῦ Δία. 

Ἠρεμῶντας τὸ μυαλό σας καὶ συντονίζεστε στὶς λεπτὲς δονήσεις του.. 

 

Πολλοὺς αἰῶνες πρὶν ἡ ΝΑΣΑ ἀποδείξει τὴν ὕπαρξη τὴν Μουσικῆς στὸ Σύμπαν, ὁ Πλάτων ὀνόμαζε τὴν μουσικὴ ὡς τὴν ὀμορφιὰ τοῦ Σύμπαντος κι ἔλεγε ὅτι ἡ «ἡ Μουσικὴ εἶναι ἡ κίνηση τοῦ ἤχου γιὰ νὰ φτάσει τὴν ψυχὴ καὶ νὰ τῆς διδάξει τὴν ἀρετή», ὅτι «ἡ μουσικὴ εἶναι ἕνας ἠθικὸς κανόνας. 

Δίνει ψυχὴ στὸ σύμπαν, φτερὰ στὴ σκέψη, ἀπογειώνει τὴ φαντασία, χαρίζει χαρὰ στὴ λύπη καὶ ζωὴ στὰ πάντα". 

Πιὸ πρὶν ὅμως ὁ Πυθαγόρας ὁ Σάμιος, αὐτὸς ὁ μέγιστος τῶν μεγίστων φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης καὶ μουσικός, εἶχε φτάσει σὲ τέτοιο ἐπίπεδο εὐαισθησίας ὥστε ν’ ἀκούει (ὄχι βέβαια μὲ τὰ φυσικὰ αὐτιὰ) τὴ συμφωνία τοῦ οὐρανοῦ, τὴ μουσικὴ τῶν οὐράνιων σφαιρῶν καὶ 6 αἰῶνες π.Χ. ἀπὸ τὸν Κρότωνα τῆς Ἰταλίας αὐτὸς καὶ οἱ μαθητές του " θεμελίωναν τὴν θεωρία τους γιὰ τοὺς ἀριθμούς. «κατὰ δὴ τὸὺς Πυθαγορικοὺς πρεσβευτέα τὰ τῶν ἀριθμῶν ὡς ἀρχὴ καὶ πὴγὴ καὶ ῥἴζα τῶν πάντων» 

.

Ἀνακάλυπταν τὶς ἁρμονικὲς σχέσεις τῶν ἀριθμῶν στὴ μουσικὴ καὶ βάσει αὐτῶν ἑρμήνευσαν τὸν Σύμπαντα Κόσμο. Ἡ μουσικὴ γιὰ τοὺς Πυθαγόρειους ἦταν πάνω ἀπὸ ὅλα μαθηματικά. (σ.σ. Διαβάστε τὸ ἄρθρο μας: Ἡ τεράστια σημασία τῆς μουσικῆς γιὰ τοὺς Πυθαγόρειους). Ἡ οὐσία της ἦταν οἱ ἀριθμοὶ καὶ ἡ ὀμορφιά της ἡ ἔκφραση τῶν ἁρμονικῶν σχέσεων τῶν ἀριθμῶν, «τὸὺς ἐν τοῖς ἀριθμοῖς ἁρμονικοὺς λόγους ἐννοῶν καὶ τὸ ἐν αὐτοῖς ἀκουστὸν ἀκούειν ἔλεγε τῆς ἁρμονίας». Ἡ μουσικὴ ἦταν ἀκόμα ἡ εἰκόνα τῆς οὐράνιας ἁρμονίας. Οἱ ἁρμονικὲς σχέσεις τῶν ἀριθμῶν μεταφέρονταν στοὺς πλανῆτες. Οἱ πλανῆτες καθὼς περιστρέφονται – δίδασκε – παράγουν διάφορους μουσικοὺς ἤχους, «ἁρμονία τῶν σφαιρῶν», ποὺ δὲν τοὺς ἀκοῦμε" : «Ἐστὶν οὗν ἡ οὐσία τῶν πραγμάτων ἁρμονία καὶ ἀριθμὸς σφαιρῶν στρεφομένων»!! 

2.500+ ἔτη μετά, στὸ σήμερα, ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη ἔχει ἀπόδειξη μέχρι κεραίας ὅλα ὅσα ἔλεγαν ὁ Πλάτων καὶ ὁ Πυθαγόρας γιὰ τὴν μουσικὴ τῶν οὐράνιων σφαιρῶν. 

Ὅπως μᾶς λέγει ὁ Ἰάμβλιχος, στὸ «Περὶ Πυθαγόρειου βίου, 938 – 958», ὁ Πυθαγόρας χρησιμοποιῶντας κάποιον ἄρρητο καὶ δυσκολονόητο θεϊκὸ τρόπο, τέντωνε τὴν ἀκοή του καὶ προσήλωνε τὸν νοῦ του στὶς «μεταρσίαις» (ὑπερκόσμιες) «τοῦ κόσμου συμφωνίαις», ἀκούοντας μυστικά, ὅπως ἔδειχνε, μόνον αὐτὸς καὶ κατανοῶντας τὴν καθολικὴ τῶν σφαιρῶν καὶ τῶν κατ’ αὐτὰς κινούμενων ἀστέρων ἁρμονία, ποὺ ἦταν κάτι πληρέστερο ἀπὸ ἐκείνη τῶν θνητῶν καὶ ἀπέδιδε «κατακορέστερον μέλος». 

Ἡ ὑπερκόσμια αὐτὴ συμφωνία, ἔλεγε, εἶναι ἀποτέλεσμα «ἐξ ἀνομοίων μὲν καὶ ποικίλως διαφερόντων ῥοἰζημάτων ταχῶν τε καὶ μεγεθῶν καὶ ἐποχήσεων» (ἐξ ἀνόμοιων μὲν καὶ ποικίλων ταχύτατων ἤχων καὶ μεγεθῶν καὶ συνακόλουθων στοιχείων), ποὺ ἔχουν ἀναμεταξύ τους ἐναρμονισθεῖ μὲ κάποια μουσικὴ διάταξη, ἀποτελούμενη ἀπὸ κίνηση καὶ μελωδικότητα περιστροφὴ ἅμα καὶ ποικιλόμορφη ὡραιότητα. Ἀπὸ τὴν ὑπερκόσμια αὐτὴ συμφωνία ἐμπνεόμενος, σὰν νὰ εἶχε βάλει σὲ τάξη καὶ αὐτὴ λογικὴ τοῦ νοῦ του, ὅπως ὅταν μιλοῦμε γιὰ ἄσκηση σωματική, ἐπινοοῦσε ὅσο ἦταν δυνατὸν κάποιες εἰκόνες ἴδιες μὲ αὐτὲς ποὺ ἔβλεπε, τὶς ὁποῖες παρεῖχε στοὺς μαθητές του μιμούμενος μὲ τὰ μουσικὰ ὄργανα καὶ τὴν φωνὴ τὴν ὑπερκόσμια συμφωνία. 

Γιατί σὲ αὐτὸν μόνον ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τῆς γῆς θεωροῦσε ὅτι ἦταν κατανοητοὶ καὶ μποροῦσε νὰ ἀκουσθοῦν οἱ κοσμικοὶ αὐτοὶ φθόγγοι. 

Ἐὰν σταθοῦμε γιὰ λίγο στὴν γεωμετρικὴ καὶ μαθηματικὴ πλευρὰ τοῦ θέματος θὰ παρατηρήσουμε ὅτι ὑπάρχουν 5 συμμετρικὰ πολύεδρα.

 Ὁ μέγας Πλάτων ἔλεγε ὅτι αὐτὰ τὰ πολύεδρα εἶναι οἱ βασικοὶ δομικοὶ κρίκοι, τὰ πλέον σημαντικὰ δομικὰ στοιχεῖα στὴν δημιουργία τοῦ σύμπαντος. 

Ὁ Kepler ποὺ μελέτησε τὰ ἔργα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων καὶ ἰδιαίτερα τοῦ Πλάτωνα παρατήρησε μὲ τὶς μετέπειτα ἔρευνές του, ὅτι οἱ τροχιὲς τῶν πλανητῶν, καὶ φυσικὰ τῆς Χθονός – Γῆς, "γράφουν" τὴν περιφέρεια συγκεκριμένων πολυέδρων.

 Γιὰ παράδειγμα ἡ τροχιὰ τοῦ Ἄρεως γράφει τὴν περιφέρεια ἑνὸς τετράεδρου (Πῦρ). Ἡ τροχιὰ τοῦ Διὸς γράφει τὴν περιφέρεια ἑνὸς κύβου (γῆ). Ἡ τροχιὰ τῆς Ἀφροδίτης γράφει τὴν περιφέρεια ἑνὸς ὀκτάεδρου (Ἀήρ). Ἡ τροχιὰ τῆς Γῆς γράφει τὴν περιφέρεια ἑνὸς εἰκοσάεδρου (Ὕδωρ). Καὶ τὰ πράγματα δὲν σταματοῦν ἐκεῖ : οἱ ἀρχαίου 

Ἕλληνες ταύτιζαν τὰ οὐράνια σώματα ἢ ὀρθὰ τὶς τροχιές του μὲ τὶς νότες τῆς μουσικῆς, ἤτοι 

ΝΤΟ, ΡΕ, ΜΙ, ΦΑ, ΣΟΛ, ΛΑ ΣΙ, ΝΤΟ, δηλαδὴ μὲ τοὺς νόμους τῆς μουσικῆς.

 Κάτι ποὺ ἔχει ἐπαληθευθεῖ ἀπὸ σύγχρονους ἐπιστήμονες, ὅτι δηλαδὴ συγκεκριμένες νότες ἀποδίδουν συγκεκριμένα γεωμετρικὰ σχήματα – στερεά. 

πηγή: 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Ἡλίου! 

οἱ ἀστρονόμοι τοῦ Τμήματος Ἡλιακῆς Φυσικῆς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Σέφιλντ καταγράφουν τοὺς ἤχους ποὺ παράγουν τὰ μαγνητικὰ κυκλώματα στὴν ἐξωτερικὴ στιβάδα τῆς ἀτμόσφαιρας τοῦ ἥλιου ποὺ πάλλονται σὰν χορδὲς μουσικῶν ὀργάνων! Οἱ ἀστρονόμοι κατάφεραν νὰ μετατρέψουν αὐτοὺς τοὺς Παλμοὺς σὲ ἤχους καὶ ἰδοὺ τὸ ἀποτέλεσμα στὸ παραπάνω βίντεο. 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τῆς Γῆς! 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Πλούτωνα! 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Δία! 

Συναρπαστικὴ καταγραφὴ τῶν ἤχων τοῦ Δία (ἠλεκτρομαγνητικὲς «φὼνὲς») ἀπὸ τὸ Voyager τῆς NASA. Οἱ σύνθετες ἀλληλεπιδράσεις ἠλεκτρομαγνητικὰ φορτισμένων σωματιδίων πὸὺ προέρχονται ἀπὸ τὸν ἡλιακὸ ἄνεμο, τὴν πλανητικὴ μαγνητόσφαιρα κλπ. δημιουργοῦν «ἠχοτόπους δονήσεων». Φαίνεται πὸλὺ ἐνδιαφέρον, ἀκόμα καὶ τρομακτικό. ὁ Δίας ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀποτελεῖται ἀπὸ ὑδρογόνο καὶ ἥλιο. ὁλόκληρος ὁ πλανήτης, εἶναι κατασκευασμένος ἀπὸ ἀέριο, καὶ δὲν ἔχει στερεὴ ἐπιφάνεια κάτω ἀπὸ τὴν ἀτμόσφαιρα. Οἱ πιέσεις καὶ θερμοκρασίες στὸ βάθος τοῦ Δία εἶναι τόσο ὑψηλὲς πὸὺ τὰ ἀέρια ὑφίστανται μὶὰ σταδιακὴ μετατροπὴ σὲ ὑγρὰ πὸὺ μὲ τὴν σειρά τους συμπυκνώνονται σταδιακὰ σὲ ἕνα μεταλλικὸ "πλάσμα" στὸ ὁποῖο τὰ μόρια ἔχουν χάσει τὰ ἐξωτερικά τους ἠλεκτρόνια . 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Κρόνου! 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Οὐρανοῦ! 

Διαβάστε περισσότερα: http://www.ellinikoarxeio.com/2011/05/mousikh-ouraniwn-sfairwn.html#ixzz2ULdBDqaE