Ὁ μυθικὸς ἥρωας Ἐχετλαῖος τῆς μάχης τοῦ Μαραθῶνα
Ὁ τρομερὸς Ἐχετλαῖος, τὰ παράξενα ὅπλα του καὶ τὰ ἀνεξήγητα φαινόμενα τῆς μάχης τοῦ Μαραθῶνα...
Οἱ Ἀθηναῖοι ἀφοῦ ἔφτασαν στὸν Μαραθῶνα, στρατοπέδευσαν στὰ ὑψώματα τοῦ ὄρους Ἀγρελίκι, πάνω ἀπὸ τὸ σημερινὸ χωριὸ Βρανά. Μόνοι οἱ Πλαταιεῖς ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους Ἕλληνες βοήθησαν τοὺς Ἀθηναίους καὶ ἔφτασαν ἀφοῦ ἐκεῖνοι εἶχαν στρατοπεδεύσει. " Ἤλθομεν, νὰ θέσωμεν ὁμοῦ τὴν κρηπῖδα τῆς ἐλευθερίας ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ τούτου τόπου" ὅπως εἶπαν..! Τὴν στιγμὴ τῆς συναντήσεως Ἀθηναίων καὶ Πλαταιῶν ἀνέκρουσαν τὰ δόρατα τοὺς ἐπὶ τῶν ἀσπίδων τους σὲ θριαμβευτικὸ ἀλαλαγμό, προάγγελο τῆς νίκης... Ὅταν ὅλα ἦταν ἕτοιμα, στὴν τελικὴ παράταξη τῶν ἀντιπάλων στρατῶν, τὸ μεταξύ τους διάστημα - ἕνα καθ' ὅλα ὁμαλὸ πεδίο - εἶχε ἀπόσταση ὀκτὼ σταδίων, δηλαδὴ 1.500 μέτρων. Μετὰ τίς θυσίες καὶ τὸ μικρὸ λόγο τοῦ Μιλτιάδη, δόθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ σύνθημα τῆς ἐπίθεσης.
Σηκώθηκε ἕνας ἀλαλαγμὸς ἀπὸ τὸ μέρος τῆς Ἑλληνικῆς φάλαγγας καὶ μιὰ τρομερὴ πολεμικὴ ἰαχὴ σὰν κεραυνός, ἐναρμονισμένη μὲ τὸν πολεμικὸ παιᾶνα. Ἡ ἀπόσταση τῶν 1.500 μέτρων φάνηκε σὰν ἑκατὸ μέτρα. Οἱ Πέρσες δὲν μπόρεσαν ποτὲ νὰ καταλάβουν πῶς οἱ πεζοὶ καὶ βαριὰ ὁπλισμένοι Ἀθηναῖοι ἔφτασαν τόσο γρήγορα καὶ ξεκούραστοι τίς γραμμές τους. Νόμιζαν ὅτι ἦταν παράφρονες καὶ μαινόμενοι! Τέτοια ἦταν ἡ ὁρμὴ καὶ ἡ ἔνταση τῶν Ἀθηναίων, ὥστε οἱ Πέρσες δὲν πρόλαβαν νὰ κινηθοῦν κἄν! Ἀργότερα, μετὰ τὴ μάχη, ὁπλῖτες Ἀθηναῖοι θὰ ποῦν ὅτι λίγο πιὸ μπροστὰ ἀπὸ τὸν Μιλτιάδη, ποὺ ὁδηγοῦσε τὴ φάλαγγα, ἔτρεχε λουσμένος σὲ ἕνα χρυσὸ φῶς ὁ ἥρωας τῆς Ἀθήνας, ὁ Θησέας, βαριὰ ὁπλισμένος σὰν πεζός, κι αὐτὸς ἦταν ἐκεῖνος ποὺ ἔπεσε πρῶτος ἐπάνω στὸ κέντρο τῶν Περσών.η σύγκρουση μεταξὺ τῷ δύο στρατῶν ὑπῆρξε φοβερή. Χωρὶς οἱ Ἀθηναῖοι νὰ ἐλαττώσουν τὴν ὁρμή τους ἄρχισαν νὰ νικοῦν στὰ δύο ἄκρα τῆς παράταξης καὶ νὰ τρέπουν τοὺς ἀντιπάλους σὲ φυγή. Στὸ κέντρο ὅμως, ὅπου 2.000 Ἀθηναῖοι πολεμοῦσαν μὲ 18.000 ἐκλεκτοὺς τοῦ Περσικοῦ στρατοῦ, νικοῦσαν οἱ Πέρσες. Ἐδῶ ἀκριβῶς συνέβῃ τὸ δεύτερο ἀπὸ τὰ θαυμαστὰ τῆς μάχης τοῦ Μαραθῶνα.
Tότε, ἕνας γιγαντόσωμος "ἀγροῖκος", μὲ γενειάδα ποὺ κάλυπτε τὴν ἀσπίδα του, ἄγνωστος σὲ ὅλους, κρατῶντας τὴ μεγάλη λαβὴ ἑνὸς ἀρότρου τῆς ἐποχῆς (τὴν ἐχέτλη), κατέβηκε μὲ μεγάλη ὁρμὴ ἀπὸ τὸ βουνὸ σκορπῶντας το θάνατο καὶ τὸν "πανικό" (ἡ λέξη προέρχεται ἀπὸ τὸν Πάνα) στοὺς Πέρσες, κατόρθωσε νὰ φτάσει στὸ κέντρο τῆς μάχης καὶ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τοὺς 2.000 Ἀθηναίους ποὺ διοικοῦσαν ὁ Θεμιστοκλῆς καὶ ὁ Ἀριστείδης καὶ ἐκεῖ ἄρχισε νὰ "θερίζει" τοὺς Πέρσες. Ὅπως θὰ διηγηθεῖ μετὰ τὴ μάχη ἕνας αὐτόπτης μάρτυρας - ὁπλίτης τῆς φυλῆς ποὺ διοικοῦσε ὁ Ἀριστείδης - ὁ Ἐπίζηλος τοῦ Κουφαγόρου, ἐνῶ πολεμοῦσε σῶμα μὲ σῶμα, τοῦ φάνηκε ξαφνικὰ ὅτι εἶδε ἀπέναντί του ἕνα πανύψηλο ὁπλίτη πού τα γένια του σκέπαζαν τὴν ἀσπίδα του. Ἔμοιαζε σὰν φάντασμα ποὺ κρατοῦσε στὰ χέρια του ἕνα πολὺ φωτεινὸ ὅπλο! Πέρασε ἀκριβῶς δίπλα του, σκοτώνοντας πέντε Πέρσες ἀντιπάλους καὶ αὐτὴ ἡ σκηνὴ ἦταν ἡ τελευταία ποὺ εἶδε ὁ Ἐπίζηλος γιατί ἀπὸ κάποια ὑπερβολικὴ λάμψη, τυφλώθηκε!
Περίπου ἑπτακόσια χρόνια ἀργότερα, ὅταν ὁ Παυσανίας ἐπισκέφτηκε στὴν Ἀθήνα τὴν Ποικίλη Στοά, ἡ ὁποία ὀνομάστηκε ἔτσι ἀπὸ τίς πολλὲς καὶ διάφορες ζωγραφιὲς ποὺ τὴν διακοσμοῦσαν, εἶδε ὅτι αὐτὲς ὁλοκληρώνονταν μὲ τὴν ἀπεικόνιση ἐκείνων ποὺ πολέμησαν στὸν Μαραθῶνα τὸν Σεπτέμβρη του 490π.Χ.
Ἀνάμεσά τους, οἱ ὀνομαστοὶ ζωγράφοι Πάναινος καὶ Μίκων φρόντισαν νὰ ξεχωρίζει ὁ Πολέμαρχος Καλλίμαχος, ὁ Στρατηγὸς Μιλτιάδης καὶ ὁ Ἥρωας ὁ ὀνομαζόμενος Ἔχετλος ἢ Ἐχετλαῖος. "Ὑπάρχει ἡ παράδοση πὼς στὴ Μάχη τοῦ Μαραθῶνος ἔλαβε μέρος καὶ κάποιος ποὺ ἔμοιαζε μὲ ἀγρότη στὴν ἐμφάνιση καὶ στὴν περιβολή. Αὐτὸς σκότωσε πολλοὺς ἀπὸ τοὺς βαρβάρους μὲ ἕνα ἄροτρο καὶ ὅταν ἡ μάχη τελείωσε, ἐξαφανίστηκε", λέει χαρακτηριστικὰ ὁ Παυσανίας στὸ βιβλίο του "Ἑλλάδος περιήγησις / Ἀττικά":
[...] "συνέβῃ δὲ ὡς λέγουσιν ἄνδρα ἐν τῇ μάχῃ παρεῖναι τὸ εἶδος καὶ τὴν σκευὴν ἄγροικον· οὗτος τῶν βαρβάρων πολλοὺς καταφονεύσας ἀρότρῳ μετὰ τὸ ἔργον ἦν ἀφανής· ἐρομένοις δὲ Ἀθηναίοις ἄλλο μὲν ὁ θεὸς ἐς αὐτὸν ἔχρησεν οὐδέν, τιμᾶν δὲ Ἐχετλαῖον ἐκέλευσεν ἥρωα. πεποίηται δὲ καὶ τρόπαιον λίθου λευκοῦ. τοὺς δὲ Μήδους Ἀθηναῖοι μὲν θάψαι λέγουσιν ὡς πάντως ὅσιον ἀνθρώπου νεκρὸν γῇ κρύψαι, τάφον δὲ οὐδένα εὑρεῖν ἐδυνάμην· οὔτε γὰρ χῶμα οὔτε ἄλλο σημεῖον ἦν ἰδεῖν, ἐς ὄρυγμα δὲ φέροντες σφᾶς ὡς τύχοιεν ἐσέβαλον." [...]
«Λέγουν ἐπίσης πὼς ἔτυχε νὰ εἶναι παρὼν στὴ μάχη ἕνας ἄνδρας μὲ παλαιικὴ ἐμφάνιση κι ἐνδύματα. Σκοτώνοντας πολλοὺς ἀπὸ τοὺς ξένους μὲ τὴν ἐχέτλη, ἐξαφανίστηκε μετὰ ἀπο τὴ μάχη. Σὰν ρώτησαν οἱ Ἀθηναῖοι τὸ μαντεῖο, ὁ θεὸς ἁπλᾶ τους ἔδωσε τὴν ἐντολὴ νὰ τιμήσουν τὸν Ἐχετλαῖο ὡς ἥρωα. Ἀνήγειραν καὶ μνημεῖο μάλιστα μὲ λευκὸ μάρμαρο. Ἄν καὶ οἱ Ἀθηναῖοι βεβαιώνουν πὼς ἔθαψαν τοὺς Πέρσες, γιατί σὲ κάθε περίσταση ὁ θεῖος νόμος ἐντέλλει πὼς τὸ νεκρὸ σῶμα θὰ πρέπει νὰ θάβεται κάτω ἀπὸ τὴ γῆ, ὡστόσο τάφο δὲν βρῆκα. Μήτε ὑπῆρχε τύμβος ἢ ἄλλο χνάρι φανερό, καθὼς οἱ νεκροὶ ὅπως νά 'ναι πετάχτηκαν σὲ κάποιο χαντάκι» (Παυσανίας βιβλ. 1, κεφ. 32)
Οἱ περιγραφὲς τῶν πολλῶν αὐτόπτων μαρτύρων, ἡ φοβερή του δύναμη καὶ ἀποτελεσματικότητα, καθὼς καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἦταν τελείως ἄγνωστος σὲ ὅλους, ἄφησαν στοὺς Ἀθηναίους βαθιὰ ἐντύπωση, τόσο ποὺ ρώτησαν τὸ Μαντεῖο τῶν Δελφῶν, ποιός ἦταν ὁ ἥρωας αὐτός, ὁ θεὸς δὲν χρησμοδότησε τίποτα περισσότερο ἀπὸ τὸ ὅτι πρέπει νὰ τιμοῦν τὸν Ἥρωα Ἐχετλαῖο...
(Ἀπεικονισμὸς διαφόρων Ἀθηναίων μυθικῶν ἡρώων, σὲ ἀρχαῖο Ἀττικὸ ἀμφορέα τοῦ 460 π.Χ, οἱ ὁποῖοι σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχαία παράδοση ἔλαβαν μέρος στὴν μάχη τοῦ Μαραθῶνα. Διακρίνεται ὁ Ἡρακλῆς μὲ τὸ ρόπαλό του, ὁ Θησέας ποὺ γύρισε ἀπο τὸν κάτω κόσμο γιὰ νὰ λάβει μέρος στὴν μάχη, ἀλλα ἀκόμα καὶ ἀπεικονίσεις των, ἀργοπορημένων γιὰ τὴν μάχη, Σπαρτιατῶν, στὸ πάνω ἀριστερὸ καὶ δεξιὸ μέρος τοῦ ἀμφορέα . - Μουσεῖο Λούβρου.)
Ὅπως εἶναι φυσικό, ἡ ἐποχή μας προσφέρει πολλὲς ἐναλλακτικὲς δυνατότητες ἑρμηνείας ὅλων αὐτῶν τῶν φαινομένων. Ἰδιαίτερα γιὰ τὴν περίπτωση τοῦ αἰνιγματικοῦ Ἔχετλου, ὁ γνωστὸς ἐρευνητὴς Α.Πουρναρόπουλος - θέλοντας νὰ κινηθεῖ ἀκριβῶς σ' αὐτὰ τὰ νέα πλαίσια ἑρμηνείας - ἐρεύνησε μερικὲς ἐνδιαφέρουσες ἐκδοχές... Ξεκίνησε προσπαθῶντας νὰ ἀνακαλύψει πῶς πραγματικὰ ἦταν τὸ "Ἠσιόδειο Ἄροτρο" - ἡ ἐχέτλη - ἐκείνη τὴν περίοδο. Βρῆκε λοιπὸν μία παράσταση ἀρόσεως ἀγροῦ μὲ ἕνα τέτοιο ἄροτρο , σὲ ἕνα ἀρχαῖο ἀγγεῖο χρονολογίας 460-450 π.χ.
Εἶναι ὅμως ἀξιοσημείωτο ὅτι τὸ σχῆμα τῆς ἐχέτλης θυμίζει ἕνα ὑπερσύγχρονο ὅπλο! Ἄν τολμήσουμε νὰ προχωρήσουμε, τί θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν αὐτό; Ἐὰν ἦταν πολυβόλο ὅπλο μὲ ἐκρηκτικὰ βλήματα, οἱ Ἀθηναῖοι θὰ ἔλεγαν ὅτι ὁ Ἥρωας Ἐχετλαῖος πολεμοῦσε μὲ "κεραυνούς". Ἐὰν ἦταν εἶδος "φλογοβόλου" τότε θὰ ἔλεγαν ὅτι αὐτὸς πολεμοῦσε μὲ πύρινη ρομφαία. Ἀλλὰ δὲν συνέβῃ οὔτε τὸ ἕνα οὔτε τὸ ἄλλο. "
Θὰ μποροῦσε τὸ παράξενο ὅπλο νὰ ἦταν ὅπλο ἀκτίνων;" ἀναρωτιέται ὁ Α.Πουρναρόπουλος. Θεϊκὴ ἐνέργεια ἢ προηγμένη τεχνολογία, τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι ἐκεῖνο το Σεπτέμβρη στὸ Μαραθῶνα συνέβησαν πράγματα ποὺ μᾶς πείθουν πὼς ἐκείνη ἡ μάχη θὰ καθόριζε τὸ μέλλον ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας...
Ὁ τρομερὸς Ἐχετλαῖος, τὰ παράξενα ὅπλα του καὶ τὰ ἀνεξήγητα φαινόμενα τῆς μάχης τοῦ Μαραθῶνα...
Οἱ Ἀθηναῖοι ἀφοῦ ἔφτασαν στὸν Μαραθῶνα, στρατοπέδευσαν στὰ ὑψώματα τοῦ ὄρους Ἀγρελίκι, πάνω ἀπὸ τὸ σημερινὸ χωριὸ Βρανά. Μόνοι οἱ Πλαταιεῖς ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους Ἕλληνες βοήθησαν τοὺς Ἀθηναίους καὶ ἔφτασαν ἀφοῦ ἐκεῖνοι εἶχαν στρατοπεδεύσει. " Ἤλθομεν, νὰ θέσωμεν ὁμοῦ τὴν κρηπῖδα τῆς ἐλευθερίας ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ τούτου τόπου" ὅπως εἶπαν..! Τὴν στιγμὴ τῆς συναντήσεως Ἀθηναίων καὶ Πλαταιῶν ἀνέκρουσαν τὰ δόρατα τοὺς ἐπὶ τῶν ἀσπίδων τους σὲ θριαμβευτικὸ ἀλαλαγμό, προάγγελο τῆς νίκης... Ὅταν ὅλα ἦταν ἕτοιμα, στὴν τελικὴ παράταξη τῶν ἀντιπάλων στρατῶν, τὸ μεταξύ τους διάστημα - ἕνα καθ' ὅλα ὁμαλὸ πεδίο - εἶχε ἀπόσταση ὀκτὼ σταδίων, δηλαδὴ 1.500 μέτρων. Μετὰ τίς θυσίες καὶ τὸ μικρὸ λόγο τοῦ Μιλτιάδη, δόθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ σύνθημα τῆς ἐπίθεσης.
Σηκώθηκε ἕνας ἀλαλαγμὸς ἀπὸ τὸ μέρος τῆς Ἑλληνικῆς φάλαγγας καὶ μιὰ τρομερὴ πολεμικὴ ἰαχὴ σὰν κεραυνός, ἐναρμονισμένη μὲ τὸν πολεμικὸ παιᾶνα. Ἡ ἀπόσταση τῶν 1.500 μέτρων φάνηκε σὰν ἑκατὸ μέτρα. Οἱ Πέρσες δὲν μπόρεσαν ποτὲ νὰ καταλάβουν πῶς οἱ πεζοὶ καὶ βαριὰ ὁπλισμένοι Ἀθηναῖοι ἔφτασαν τόσο γρήγορα καὶ ξεκούραστοι τίς γραμμές τους. Νόμιζαν ὅτι ἦταν παράφρονες καὶ μαινόμενοι! Τέτοια ἦταν ἡ ὁρμὴ καὶ ἡ ἔνταση τῶν Ἀθηναίων, ὥστε οἱ Πέρσες δὲν πρόλαβαν νὰ κινηθοῦν κἄν! Ἀργότερα, μετὰ τὴ μάχη, ὁπλῖτες Ἀθηναῖοι θὰ ποῦν ὅτι λίγο πιὸ μπροστὰ ἀπὸ τὸν Μιλτιάδη, ποὺ ὁδηγοῦσε τὴ φάλαγγα, ἔτρεχε λουσμένος σὲ ἕνα χρυσὸ φῶς ὁ ἥρωας τῆς Ἀθήνας, ὁ Θησέας, βαριὰ ὁπλισμένος σὰν πεζός, κι αὐτὸς ἦταν ἐκεῖνος ποὺ ἔπεσε πρῶτος ἐπάνω στὸ κέντρο τῶν Περσών.η σύγκρουση μεταξὺ τῷ δύο στρατῶν ὑπῆρξε φοβερή. Χωρὶς οἱ Ἀθηναῖοι νὰ ἐλαττώσουν τὴν ὁρμή τους ἄρχισαν νὰ νικοῦν στὰ δύο ἄκρα τῆς παράταξης καὶ νὰ τρέπουν τοὺς ἀντιπάλους σὲ φυγή. Στὸ κέντρο ὅμως, ὅπου 2.000 Ἀθηναῖοι πολεμοῦσαν μὲ 18.000 ἐκλεκτοὺς τοῦ Περσικοῦ στρατοῦ, νικοῦσαν οἱ Πέρσες. Ἐδῶ ἀκριβῶς συνέβῃ τὸ δεύτερο ἀπὸ τὰ θαυμαστὰ τῆς μάχης τοῦ Μαραθῶνα.
Tότε, ἕνας γιγαντόσωμος "ἀγροῖκος", μὲ γενειάδα ποὺ κάλυπτε τὴν ἀσπίδα του, ἄγνωστος σὲ ὅλους, κρατῶντας τὴ μεγάλη λαβὴ ἑνὸς ἀρότρου τῆς ἐποχῆς (τὴν ἐχέτλη), κατέβηκε μὲ μεγάλη ὁρμὴ ἀπὸ τὸ βουνὸ σκορπῶντας το θάνατο καὶ τὸν "πανικό" (ἡ λέξη προέρχεται ἀπὸ τὸν Πάνα) στοὺς Πέρσες, κατόρθωσε νὰ φτάσει στὸ κέντρο τῆς μάχης καὶ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τοὺς 2.000 Ἀθηναίους ποὺ διοικοῦσαν ὁ Θεμιστοκλῆς καὶ ὁ Ἀριστείδης καὶ ἐκεῖ ἄρχισε νὰ "θερίζει" τοὺς Πέρσες. Ὅπως θὰ διηγηθεῖ μετὰ τὴ μάχη ἕνας αὐτόπτης μάρτυρας - ὁπλίτης τῆς φυλῆς ποὺ διοικοῦσε ὁ Ἀριστείδης - ὁ Ἐπίζηλος τοῦ Κουφαγόρου, ἐνῶ πολεμοῦσε σῶμα μὲ σῶμα, τοῦ φάνηκε ξαφνικὰ ὅτι εἶδε ἀπέναντί του ἕνα πανύψηλο ὁπλίτη πού τα γένια του σκέπαζαν τὴν ἀσπίδα του. Ἔμοιαζε σὰν φάντασμα ποὺ κρατοῦσε στὰ χέρια του ἕνα πολὺ φωτεινὸ ὅπλο! Πέρασε ἀκριβῶς δίπλα του, σκοτώνοντας πέντε Πέρσες ἀντιπάλους καὶ αὐτὴ ἡ σκηνὴ ἦταν ἡ τελευταία ποὺ εἶδε ὁ Ἐπίζηλος γιατί ἀπὸ κάποια ὑπερβολικὴ λάμψη, τυφλώθηκε!
Περίπου ἑπτακόσια χρόνια ἀργότερα, ὅταν ὁ Παυσανίας ἐπισκέφτηκε στὴν Ἀθήνα τὴν Ποικίλη Στοά, ἡ ὁποία ὀνομάστηκε ἔτσι ἀπὸ τίς πολλὲς καὶ διάφορες ζωγραφιὲς ποὺ τὴν διακοσμοῦσαν, εἶδε ὅτι αὐτὲς ὁλοκληρώνονταν μὲ τὴν ἀπεικόνιση ἐκείνων ποὺ πολέμησαν στὸν Μαραθῶνα τὸν Σεπτέμβρη του 490π.Χ.
Ἀνάμεσά τους, οἱ ὀνομαστοὶ ζωγράφοι Πάναινος καὶ Μίκων φρόντισαν νὰ ξεχωρίζει ὁ Πολέμαρχος Καλλίμαχος, ὁ Στρατηγὸς Μιλτιάδης καὶ ὁ Ἥρωας ὁ ὀνομαζόμενος Ἔχετλος ἢ Ἐχετλαῖος. "Ὑπάρχει ἡ παράδοση πὼς στὴ Μάχη τοῦ Μαραθῶνος ἔλαβε μέρος καὶ κάποιος ποὺ ἔμοιαζε μὲ ἀγρότη στὴν ἐμφάνιση καὶ στὴν περιβολή. Αὐτὸς σκότωσε πολλοὺς ἀπὸ τοὺς βαρβάρους μὲ ἕνα ἄροτρο καὶ ὅταν ἡ μάχη τελείωσε, ἐξαφανίστηκε", λέει χαρακτηριστικὰ ὁ Παυσανίας στὸ βιβλίο του "Ἑλλάδος περιήγησις / Ἀττικά":
[...] "συνέβῃ δὲ ὡς λέγουσιν ἄνδρα ἐν τῇ μάχῃ παρεῖναι τὸ εἶδος καὶ τὴν σκευὴν ἄγροικον· οὗτος τῶν βαρβάρων πολλοὺς καταφονεύσας ἀρότρῳ μετὰ τὸ ἔργον ἦν ἀφανής· ἐρομένοις δὲ Ἀθηναίοις ἄλλο μὲν ὁ θεὸς ἐς αὐτὸν ἔχρησεν οὐδέν, τιμᾶν δὲ Ἐχετλαῖον ἐκέλευσεν ἥρωα. πεποίηται δὲ καὶ τρόπαιον λίθου λευκοῦ. τοὺς δὲ Μήδους Ἀθηναῖοι μὲν θάψαι λέγουσιν ὡς πάντως ὅσιον ἀνθρώπου νεκρὸν γῇ κρύψαι, τάφον δὲ οὐδένα εὑρεῖν ἐδυνάμην· οὔτε γὰρ χῶμα οὔτε ἄλλο σημεῖον ἦν ἰδεῖν, ἐς ὄρυγμα δὲ φέροντες σφᾶς ὡς τύχοιεν ἐσέβαλον." [...]
«Λέγουν ἐπίσης πὼς ἔτυχε νὰ εἶναι παρὼν στὴ μάχη ἕνας ἄνδρας μὲ παλαιικὴ ἐμφάνιση κι ἐνδύματα. Σκοτώνοντας πολλοὺς ἀπὸ τοὺς ξένους μὲ τὴν ἐχέτλη, ἐξαφανίστηκε μετὰ ἀπο τὴ μάχη. Σὰν ρώτησαν οἱ Ἀθηναῖοι τὸ μαντεῖο, ὁ θεὸς ἁπλᾶ τους ἔδωσε τὴν ἐντολὴ νὰ τιμήσουν τὸν Ἐχετλαῖο ὡς ἥρωα. Ἀνήγειραν καὶ μνημεῖο μάλιστα μὲ λευκὸ μάρμαρο. Ἄν καὶ οἱ Ἀθηναῖοι βεβαιώνουν πὼς ἔθαψαν τοὺς Πέρσες, γιατί σὲ κάθε περίσταση ὁ θεῖος νόμος ἐντέλλει πὼς τὸ νεκρὸ σῶμα θὰ πρέπει νὰ θάβεται κάτω ἀπὸ τὴ γῆ, ὡστόσο τάφο δὲν βρῆκα. Μήτε ὑπῆρχε τύμβος ἢ ἄλλο χνάρι φανερό, καθὼς οἱ νεκροὶ ὅπως νά 'ναι πετάχτηκαν σὲ κάποιο χαντάκι» (Παυσανίας βιβλ. 1, κεφ. 32)
Οἱ περιγραφὲς τῶν πολλῶν αὐτόπτων μαρτύρων, ἡ φοβερή του δύναμη καὶ ἀποτελεσματικότητα, καθὼς καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἦταν τελείως ἄγνωστος σὲ ὅλους, ἄφησαν στοὺς Ἀθηναίους βαθιὰ ἐντύπωση, τόσο ποὺ ρώτησαν τὸ Μαντεῖο τῶν Δελφῶν, ποιός ἦταν ὁ ἥρωας αὐτός, ὁ θεὸς δὲν χρησμοδότησε τίποτα περισσότερο ἀπὸ τὸ ὅτι πρέπει νὰ τιμοῦν τὸν Ἥρωα Ἐχετλαῖο...
(Ἀπεικονισμὸς διαφόρων Ἀθηναίων μυθικῶν ἡρώων, σὲ ἀρχαῖο Ἀττικὸ ἀμφορέα τοῦ 460 π.Χ, οἱ ὁποῖοι σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχαία παράδοση ἔλαβαν μέρος στὴν μάχη τοῦ Μαραθῶνα. Διακρίνεται ὁ Ἡρακλῆς μὲ τὸ ρόπαλό του, ὁ Θησέας ποὺ γύρισε ἀπο τὸν κάτω κόσμο γιὰ νὰ λάβει μέρος στὴν μάχη, ἀλλα ἀκόμα καὶ ἀπεικονίσεις των, ἀργοπορημένων γιὰ τὴν μάχη, Σπαρτιατῶν, στὸ πάνω ἀριστερὸ καὶ δεξιὸ μέρος τοῦ ἀμφορέα . - Μουσεῖο Λούβρου.)
Ὅπως εἶναι φυσικό, ἡ ἐποχή μας προσφέρει πολλὲς ἐναλλακτικὲς δυνατότητες ἑρμηνείας ὅλων αὐτῶν τῶν φαινομένων. Ἰδιαίτερα γιὰ τὴν περίπτωση τοῦ αἰνιγματικοῦ Ἔχετλου, ὁ γνωστὸς ἐρευνητὴς Α.Πουρναρόπουλος - θέλοντας νὰ κινηθεῖ ἀκριβῶς σ' αὐτὰ τὰ νέα πλαίσια ἑρμηνείας - ἐρεύνησε μερικὲς ἐνδιαφέρουσες ἐκδοχές... Ξεκίνησε προσπαθῶντας νὰ ἀνακαλύψει πῶς πραγματικὰ ἦταν τὸ "Ἠσιόδειο Ἄροτρο" - ἡ ἐχέτλη - ἐκείνη τὴν περίοδο. Βρῆκε λοιπὸν μία παράσταση ἀρόσεως ἀγροῦ μὲ ἕνα τέτοιο ἄροτρο , σὲ ἕνα ἀρχαῖο ἀγγεῖο χρονολογίας 460-450 π.χ.
Εἶναι ὅμως ἀξιοσημείωτο ὅτι τὸ σχῆμα τῆς ἐχέτλης θυμίζει ἕνα ὑπερσύγχρονο ὅπλο! Ἄν τολμήσουμε νὰ προχωρήσουμε, τί θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν αὐτό; Ἐὰν ἦταν πολυβόλο ὅπλο μὲ ἐκρηκτικὰ βλήματα, οἱ Ἀθηναῖοι θὰ ἔλεγαν ὅτι ὁ Ἥρωας Ἐχετλαῖος πολεμοῦσε μὲ "κεραυνούς". Ἐὰν ἦταν εἶδος "φλογοβόλου" τότε θὰ ἔλεγαν ὅτι αὐτὸς πολεμοῦσε μὲ πύρινη ρομφαία. Ἀλλὰ δὲν συνέβῃ οὔτε τὸ ἕνα οὔτε τὸ ἄλλο. "
Θὰ μποροῦσε τὸ παράξενο ὅπλο νὰ ἦταν ὅπλο ἀκτίνων;" ἀναρωτιέται ὁ Α.Πουρναρόπουλος. Θεϊκὴ ἐνέργεια ἢ προηγμένη τεχνολογία, τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι ἐκεῖνο το Σεπτέμβρη στὸ Μαραθῶνα συνέβησαν πράγματα ποὺ μᾶς πείθουν πὼς ἐκείνη ἡ μάχη θὰ καθόριζε τὸ μέλλον ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου