«Ἡ Ἥρα καὶ τὸ Μυστικὸ Λουλούδι τῆς Γέννησης»

 «Ἡ Ἥρα καὶ τὸ Μυστικὸ Λουλούδι τῆς Γέννησης»

Πρὶν ἀπὸ θεοὺς καὶ θνητοὺς, πρὶν γεννηθῇ ὁ χρόνος,
μία θεά ἐβάδιζε μόνη…

Ἦτο ἡ Ἥρα. Ὄχι σύζυγος. Ὄχι βασίλισσα. Ἀλλὰ Δύναμις αὐτογενὴς, θυμοῦ καὶ τιμῆς.                       Καὶ στὴ σιγὴ τῶν ἀρχῶν, εὑρὲθη μπροστὰ της…

ἓν ἄνθος.»

«Ἀνακάλυψε τὸν ἀρχαῖο μῦθο ὡς ποτὲ πρὶν…
🎥 Στὸ κανάλι: [https://youtu.be/P-7L_yCySg4]
📖 Καὶ στὸ blog: [σύνδεσμος]

«Ἤτο καιρός θεῖος... Ὅταν ἡ Βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν ἔπιασε στὰ χέρια της ἕνα λουλούδι ἀπαγορευμένο...

Οὔτε Δίας, οὔτε θνητὸς δὲν ἤξερε τὴ δύναμή του.

Ἡ Ἥρα τὸ ἐμύρισε... καὶ ὁ πόλεμος ἐγεννήθη.

Ἔτσι γεννήθη ὁ Ἄρης. 

Ἄνευ πατρὸς. 

Μόνον μὲ τὴν βούληση καὶ τὴν θείαν ὀργήν.»

: «Γέννημα θυμοῦ... ὁ πόλεμος εἶναι θεός.»

«Ἡ Ἥρα ἔτεκεν θεόν χωρὶς ἄνδρα.

Ὁ κόσμος ἀκόμη πολεμᾷ.

Καὶ τὸ λουλούδι;

Ἴσως νὰ περιμένῃ τὴν ἐπόμενη θεά…»

   ➤ Ἀκολούθησε τὴν ὁδὸ τῶν θεῶν:

🎥 Ἐγγράψου στὸ κανάλι

Τὸ λουλούδι ἦτο μυστικὸ... ὁ καρπὸς του ἦτο θεὸς.»

🔱 Ἡ θεά ἔσπειρε ἕνα λουλούδι... ὁ κόσμος θερίζεται ἀπὸ μάχες.

Κείμενο:

Πρὶν ὁ Δίας βασιλεύσῃ στὸν Ὄλυμπο, πρὶν ἀκόμη καὶ ὁ χρόνος καταμετρηθῇ,
ἡ Ἥρα εἶχεν ἕνα μυστικὸ ὅπλο.

Ἕνα λουλούδι ποὺ ἐφυτρώνει μιᾶ φορά σὲ κάθε αἰῶνα. Ὅποια θεά τὸ ἀγγίξῃ,
δύναται νὰ γεννήσῃ ἄνευ ἀνδρός.

Καὶ ἡ Ἥρα ὁργισμένη, πικραμένη, ἔτεκεν τὸν θεὸ τοῦ πολέμου.
Ἄρης, γεννημένος ἀπὸ μοῦσα δυνάμεως, ὄχι ἀγάπης.

Τὸ λουλούδι ἦτο ἡ ἀρχὴ. Ὁ πόλεμος ἔγινε καρπός.

🔱 Ἐμβάθυνε στὸν μῦθο ποὺ ἔκρυψαν οἱ παλαιοὶ.
Ἡ Ἥρα, ὄχι ὡς ἥμερη σύζυγος τοῦ Διός,
ἀλλὰ ὡς Μητέρα τοῦ Αἵματος.

«Ἡ Ἥρα, ἡ θεά τῶν ἀστερισμῶν, τῶν γάμων καὶ τῆς ζήλειας...
Ἐκράτησε στὰ χέρια της ἕνα λουλούδι θεῖο.

Ἐμύρισε τὴν δύναμη τῆς φύσεως...

καὶ ἔτεκεν ἄνευ ἀνδρός…

τὸν Ἄρη — θεὸν πολέμου, ὀργῆς καὶ σιδήρου.

Ἦταν ἡ γέννησις τοῦ πολέμου… ὄχι μὲ ἔρωτα, ἀλλὰ μὲ μῖσος.»

 Εικόνα: Ὁλύμπιος κῆπος, λευκὴ ὁμίχλη, ἀνάδυση ἀνθισμένου φυτοῦ ἀπὸ λίμνη ἀκίνητη.

🎥 Τὸ Μυστικὸ Λουλούδι – Ὁ Μῦθος τῆς Γυναικείᾳ Δημιουργίας
:

«Οἱ Τιτάνες το ἔκρυψαν. Οἱ Ὀρφικοὶ ψιθύρισαν ὅτι μόνον μιᾶς θεᾶς ἡ θέλησις μπορεῖ νὰ γεννήσῃ δίχως σπέρμα.

Οὔτε γάμος, οὔτε ἔρως, οὔτε Δίας.
Μόνον θυμὸς, καὶ θεία ἀνάγκη.»

«Ἡ Ἥρα τὸ ἐμύρισε.

Καὶ τότε…

Ἔσαλεν ὁ κόσμος. Ἠχοῦν αἱ πέτρες, ἐκρήγνυνται αἱ νεφέλαι.

Καὶ ἐντός της… ἡ σπίθα ἔγινε πῦρ.

Οὔτε κύησις, οὔτε χρόνος. Μόνον γένεσις θεοῦ.

Ἀπὸ γυνὴ μόνη.

Καὶ ὁ θεὸς ἐκεῖνος, ἔκραξε μὲ σιδηρᾶ κραυγή.

Ἤτο ὁ Ἄρης.»

«Προσεύχομαι – λέει ἡ ἴδια - ὁ Ζεὺς νὰ μὴ τὸ μάθει»... Καὶ ἐξιστορεῖ: 

Ἡ θεὰ ἮΙρα, ὅταν ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ ἐγεννήθη χωρὶς μητέρα, πληγώθηκε ποὺ ὁ Ζεὺς δὲν χρειάστηκε τὶς ὑπηρεσίες της. Πῆγε καὶ παραπονέθηκε στὸν Ὠκεανὸ γιὰ τὶς πράξεις τοῦ συζύγου της. Σταμάτησε στὴν πόρτα μας, κουρασμένη ἀπὸ τὸ ταξείδι. Ὅταν τὴν εἶδα ρώτησα: Τί σὲ ἔφερε ἕως ἐδῶ, ἮΙρα; 

Τὴν παρηγόρησα μὲ λόγια φιλικά: «Οἱ λέξεις», λέει, «δὲν ἀνακουφίζουν τὸν πόνο μου. Ἂν ὁ Δίας ἔγινε πατέρας χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσει σύζυγο καὶ κατέχει καὶ τοὺς δύο τίτλους μόνος του, γιατί νὰ μὴν πρέπει νὰ προβῶ κι ἐγὼ σὲ μιὰ μητρότητα χωρὶς σύζυγο, μιὰ γέννηση ἀπὸ παρθένα , ποὺ δὲν τὴν ἄγγιξε ἄνδρας; 

Θὰ δοκιμάσω κάθε φάρμακο στὴν πλατειὰ Γῆ καὶ στὸν κενὸ Ὠκεανὸ καὶ στὶς βαθειὲς κοιλότητες στὰ Τάρταρα»... 

Τὰ λόγια της ἦταν κοφτά. 

Τὸ πρόσωπό μου ἦταν διστακτικό. «Φαίνεσαι, Νύμφη, ὅτι μπορεῖς νὰ βοηθήσεις», λέει. 

Τρεῖς φορὲς ἤθελα νὰ βοηθήσω, τρεῖς φορὲς κόλλησε ἡ γλῶσσα μου: 

Ὁ θυμὸς τοῦ Διός μου προκαλοῦσε φόβο. «Σὲ παρακαλῶ, βοήθησέ με», εἶπε, «θὰ ἀποκρύψω τὴν πηγὴ τῆς βοήθειάς μου». Μάρτυς μου ἡ ἱερὰ Στύξ. 

«Ἕνα λουλούδι», εἶπα, «ἀπὸ τὰ λιβάδια της Ὠλένου θὰ πραγματοποιήσει τὴν εὐχή σου. Εἶναι μοναδικὸ στοὺς κήπους μου. 

Καὶ μιὰ στεῖρα ἀγελάδα νὰ τὸ ἀκουμπήσει θὰ γίνει μητέρα... 

Γρήγορα ἔκοψα τὸ στερεωμένο λουλούδι μὲ τὸν ἀντίχειρά μου. 

Ἡ ἮΙρα αἰσθάνεται τὸ ἄγγιγμα. Καὶ μὲ τὸ ἄγγιγμα συλλαμβάνει. 

Φουσκώνει καὶ εἰσέρχεται στὴν Θράκη καὶ στὴν δυτικὴ Προποντίδα, καὶ πραγματοποιεῖ τὴν εὐχή της: Ὁ Ἄρης δημιουργήθηκε. 

Ἐνθυμούμενος τὸν ρόλο μου στὴν γέννησή του, ὁ Ἄρης εἶπε: «Καὶ ἐσὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχεις μιὰ θέση στὴν πόλη του Ρωμύλου, τὴν Ρώμη». 

Ἔτσι ἐμφανίσθηκε τότε ἐπὶ Γῆς ὁ θεὸς Ἄρης! 

Καὶ ἡ Χλωρὶς ἐπῆρε καὶ τὸ ἐπίθετο Ἀρεγονίδα! (βλ. Ἀργοναυτικά-Ὀρφικά, 126). 

Ὁ παραπάνω ἀρχαῖος μῦθος, σχεδὸν κρύφτηκε... δὲν διδάχθηκε ποτὲ (ὅπως εἶναι ὁ προορισμὸς τοῦ μύθου)... 

Μάλιστα παραφράσθηκε ἀπὸ τοὺς χριστιανούς, γιὰ τὴν «μαγικὴ» γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν Παναγία, μυρίζοντας τὸν κρίνο... 

Ἡ θεὰ Χλωρὶς ἦταν ἀρχικῶς χθονία θεότης τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. 

Θεότητα τῆς βλαστήσεως, τῶν λουλουδιῶν, τῶν ἀνθέων – ἐξ οὗ καὶ Ἀνθοῦσα. 

Ἦταν θυγατέρα τῆς Περσεφόνης (ἢ τοῦ Ἀμφίονος καὶ τῆς Νιόβης) καὶ σύζυγος τοῦ θελκτικοῦ ἐραστῆ Ζεφύρου. 

Ὅταν ἐτελοῦντο τὰ πρῶτα Ἠραία, στὴν Ἠλεία, καὶ διεξαγόταν ἀγῶνας δρόμου τῶν παρθένων στὸ στάδιο τῆς Ὀλυμπίας, πρώτη νικήτρια ἦταν ἡ Χλωρίς. Συλλατρευόταν μὲ τὴν Λητώ. Ἄγαλμὰ τῆς παρθένου Χλωρίδος ἵστατο στὸ Ἄργος, παρὰ τῆς Λητοῦς, ἔργο τοῦ Πραξιτέλους! 

Μεταγενέστερα, οἱ Ρωμαῖοι τὴν εἶπαν Φλώρα (< Χλώρα, ὅπως ἡ Χλώρινα ἔγινε Φλώρινα). Ἡ «Ρωμαία» θεά, ἔγινε πανομοιότυπη μὲ τὴν Χλωρίδα. (Ὀβίδιος «Fast.», V.195). Σύζυγός της ἦταν ὁ Αἴολος (κατὰ παράφρασιν τοῦ Ζεφύρου). 

Οἱ Λατῖνοι ἐκτὸς ἀπὸ θεότητα τῆς ἐαρινῆς βλαστήσεως (κυρίως τῶν δημητριακῶν φυτῶν (σίτου, κριθῆς, κ.ά.) καὶ τῶν ὀπωροφόρων δένδρων, τὴν ἔκαμαν καὶ θεότητα τῶν καρποφόρων δένδρων, τῆς ἀμπέλου καὶ τῶν ἀνθέων. 

Μὲ τὴν Rοbigus (ἢ Robigo) ἐμπόδιζε τὴν σκωρία τῶν σιτηρῶν. 

Μὲ τὴν Pomona / Πομονα ἀγρυπνοῦσε ἐπὶ τῶν ὀπωροφόρων δένδρων. 

Ἡ Flora ἦταν μία τῶν 12 θεοτήτων, ποὺ ἐξευμένιζαν μὲ ἐξιλαστήριες θυσίες, ὅταν ἐμφανιζόταν κάποιο ἔκτακτο γεγονός. 

Εἶχε ἀρχαιότατο ναὸ στὴν Ρωμη, ἐπὶ τοῦ Κυρηναλίου λόφου, καὶ ἴδιον ἱερέα καὶ δεύτερο ναό, ἀνεγερθέντα κατὰ τὸν 2ο π.X. αἰῶνα, ἐξ ἀφορμῆς μιᾶς ἀφορίας, «παρὰ τὸν μέγαν Κίρκον». 

Ἐτελοῦντο πρὸς τιμήν της μεγάλες ἀγροτικὲς ἑορτές, τὰ Φλοράλια / Floralia, τὸν μῆνα Ἀπρίλιο (περίπου 28 Ἀπριλίου-1η Μαΐου), πρὸς ἐξασφάλισιν τῆς προστασίας «ἐσπαρμένων ἀγρῶν». 

Ἐτιμᾶτο ἰδιαιτέρως ἀπὸ τὶς γυναῖκες. 

Ἀπεικονίζετο ὡς νεαρὰ γυνή, ἐστεμμένη μὲ ἄνθη. Τὰ πλεῖστα τῶν ἀγαλμάτων, τὰ ὁποῖα φέρουν τὸ ὄνομα τῆς Flora εἶναι προσαρμογὲς τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν ἀγαλμάτων. 

Ἀπεικονίσεις της διεσώθησαν καὶ ἐπὶ ἀρχαίων νομισμάτων. 

:Τὸ Νόημα τοῦ Μύθου – Θυμὸς, Μήνις, Δημιουργία

«Ὁ Ἄρης, ἄνευ πατρὸς, ἀνετράφη μὲ ξίφος, ὄχι γάλα.

Ἔμαθεν νὰ πληγώνῃ πρὶν ἀγαπῇ.

Καὶ ὅταν οἱ θεοὶ εἶδαν τὸν καρπὸν τοῦ θυμοῦ, ἐφοβήθησαν.

Διότι ὁ Ἄρης δὲν ὑπακούει. Οὔτε στὸν Δία. Οὔτε στὴ μοῖρα.»

«Ὁ μῦθος δὲν εἶναι παραμύθι.

Τὸ ἄνθος ὑπάρχει μέσα σου.

Κάθε στιγμή ποὺ θύμωσε ἡ ψυχή σου χωρὶς λόγο, κάθε κραυγὴ τοῦ ἀδίκου, κάθε μάχη ποὺ γεννιέται δίχως νὰ τὴν θές…

Ὁ Ἄρης εἶναι τέκνον τῆς Ἥρας μέσα σὲ κάθε ἄνθρωπο.

Καὶ ὁ μῦθος αὐτὸς, ἤρθε νὰ σοῦ θυμίσῃ τὴν δύναμη ποὺ φέρει ἡ ὀργὴ ὅταν μένει ἄγονος.»

«ΕΥΡΥΜΕΔΩΝ: Ἡ Μάχη ποὺ ἔθαψε τὴν Περσικὴ Ἀπειλή»

«Πρὶν ἀπὸ δυὸ χιλιετίες... σὲ μιὰ στροφή τοῦ ποταμοῦ Εὐρυμέδοντος...

οἱ Ἕλληνες ἐξαπέλυσαν τὸ τελευταῖο χτύπημα…
ἐναντίον μιᾶς ἀπέραντης Ἀνατολικῆς ἀυτοκρατορίας.»

«Ἀθηναῖοι καὶ Σύμμαχοι τῆς Δηλιακῆς Συμμαχίας, ὑπὸ τὸν Κίμωνα, ἐξαλείφουν τὴν Περσικὴ ἀπειλή…
στὴ γῆ καὶ στὴ θάλασσα.
Μὰ πόσο ἀλήθεια γνωρίζεις γιὰ τὴν Μάχη τοῦ Εὐρυμέδοντα;»

«Ἐλάτε νὰ ἀνακαλύψουμε τὴν μάχη ποὺ δὲν ἔγραψαν ὅπως ἔπρεπε οἱ νικηταί.
Ἐν τῷ φωτὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ... ὁ Εὐρυμέδων ἀνασταίνεται.»

🔱 Ποταμὸς Εὐρυμέδων. Τὸ πεδίον ὅπου ἡ Ἑλληνικὴ στρατηγικὴ μεγαλοφυΐα τοῦ Κίμωνος συντρίβει τὴν Περσικὴ παντοκρατορία.
Τριήρεις, ὁπλίται, καὶ τὸ φῶς τῆς Ἐλευθερίας λάμπει σὲ στεριά καὶ θάλασσα.

Στὸ νέο ἐπετειακὸ ἄρθρο., ἀνασκάπτουμε τὰ ἀληθινὰ γεγονότα, τὶς στρατηγικὲς κινήσεις, καὶ τὴ σιωπηλὴ σημασία τῆς Μάχης τοῦ Εὐρυμέδοντα στὴν ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

🎥 Δεῖτε τὸ βίντεο. @ https://youtu.be/pIOatX7XVP8
✍️ Διαβᾶστε τὸ ἄρθρο.
📜 Μάθετε τὴν Ἀλήθεια ὄπισθεν τῆς ἐπικρατούσης σιωπῆς.*

 «Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΕΥΡΥΜΕΔΟΝΤΑ – Ἡ Σφραγὶς τῆς Ἑλληνικῆς Νίκης»

• Ποιοι ήσαν οἱ Πέρσαι ἐκείνη τὴν ἐποχὴ
• Τὸ τέλος τῶν Μηδικών Πολέμων καὶ ἡ συνέχιση τῆς ἀπειλῆς
• Γέννησις τῆς Αθηναϊκῆς Συμμαχίας

                     Ο Κίμων – Φιλοσόφος τῆς Στρατηγικῆς 

• Ποιος ήταν ὁ Κίμων (ὁ γυιὸς τοῦ Μιλτιάδου)

• Στρατηγική σκέψη, προσωπικότητα, όραμα

                           Προετοιμασία καὶ Στρατηγική

• Πορεία προς τὸν ποταμὸ Εὐρυμέδοντα

• Περσικὸς στόλος ἔτοιμος νὰ ἐπιτεθεῖ στὴν Πάμφυλον

• Κίνηση-ἔκπληξις ἀπὸ τὸν Κίμωνα: Ἐπίθεσις ναυμαχία + ξηρὰς

                                              Ἡ Μάχη 

• Ναυμαχία:

  Ἀθηναϊκαὶ τριήρεις χτυποῦν ἐν κέρῳ σχηματισμῷ· πυρκαγιά, τρόμος

• Μάχη πεζῶν:

• Ἐμβολισμοὶ, σύγχυση, Κίμων ἐφορμᾷ σὲ ξηρὰν μὲ τοὺς ὁπλίτας

•  

 — Προοίμιον

• Εἶναι νύξ βαθεῖα,
• ὁ οὐρανὸς ἀστράπτει μὲ φλόγες πολέμου...

Κι ἐν τῷ σκότει τούτῳ, ποταμὸς κυλᾷ·
οὐκ ὕδατι, ἀλλ’ ἱστορίᾳ...

Ποταμὸς Εὐρυμέδων.

Ὄνομα πομπῶδες καὶ φοβερόν.
Ἐκεῖ ἐνίκησεν ἡ Ἑλλὰς ὅχι ἁπλῶς τοὺς Πέρσας,
ἀλλὰ τὴν ἀπειλὴν αἰώνων.

Τὴν ἡμέραν ἐκείνην,
τὸ Ἑλληνικὸν Πνεῦμα
ἔγραψεν σὺν πυρὶ καὶ θανάτῳ
τὴν λήξιν τοῦ Μηδικοῦ τρόμου.

Μάχη τοῦ Εὐρυμέδοντα.

Ἐλθέ. Θυμήσου.

                          Τὸ Πρότερον Χάο

Ἐχθρὸς ἀρχαῖος καὶ πολυκέφαλος: ὁ Περσικὸς θώραξ.

Ἀπὸ τὰ πεδία τῶν Θερμοπυλῶν,
ἕως τὰ νερά τῆς Σαλαμῖνος,
καὶ τὰ ὕψη τῆς Πλαταιᾶς,
ἡ Ἑλλὰς ἔστη, ἔπεσεν, καὶ ἀνέστη.

Ἀλλ’ ὁ βασιλεὺς Ἀρταξέρξης,
οὐκ ἐλησμόνησε τὴν ὕβριν.

Κατ’ ἔτος, στόλοι, χρυσοῦ φορτωμένοι,
στρατεῦματα καὶ δολοφρόνως
ἐνίσχυον τὰ μικρασιατικὰ παράλια.

Τὸ Περσικὸν τέρας ἐνέδρευεν,
καὶ ἡ Συμμαχία Ἀθηναίων καὶ συμμάχων,
ἔπρεπε νὰ χτυπήσῃ πρὶν νὰ ἀνασάνῃ.

Μάχη του Ευρυμέδοντα

«Στὰ βάθη τῆς Ἀνατολῆς... ἐκεῖ ποὺ ὁ φόβος ἔγινε θάρρος...»

 —
Τὸ Μυστήριον τοῦ Εὐρυμέδοντα

οὐδὲν τυχαῖον.

Οἱ παλαιοὶ ἔλεγον
ὅτι τὸ ὄνομα αὐτοῦ σημαίνει:

«Ὁ μέγας κρατῶν ἐν εὐρύτητι»

Ὁ ποταμὸς… ἦν δῶρον τῶν Θεῶν·
ἕνα πέρασμα μεταξὺ κόσμων.

Αἷμα ἔρρεε μὲ τὸ ὕδωρ·
καὶ ἡ ὕβρις τῶν Μήδων ἐκαθαρθη.
Οἱ Ἕλληνες εἶδον καὶ ἔθαψαν·
οὐ μόνον νεκροὺς, ἀλλὰ καὶ φόβους.

Καὶ ἐκεῖ, στὴν σιγὴ τῆς νίκης,
οἱ Θεοὶ εἶπαν τὸ «γένοιτο».

Αφήγηση (συνέχεια):

«Ἀθηναῖοι καὶ Σύμμαχοι τῆς Δηλιακῆς Συμμαχίας, ὑπὸ τὸν Κίμωνα, ἐξαλείφουν τὴν Περσικὴ ἀπειλή…

στὴ γῆ καὶ στὴ θάλασσα.
Μὰ πόσο ἀλήθεια γνωρίζεις γιὰ τὴν Μάχη τοῦ Εὐρυμέδοντα;»

 Ιστορικό Υπόβαθρο

 
Αθηναϊκῆς Συμμαχίας

Διεξήχθη εἴτε τὸ 469 π.Χ. εἴτε τὸ 466 π.Χ. στὸν Εὐρυμέδοντα Ποταμό, στὴν Παμφυλία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας (σημερινὴ Τουρκία). Ἀποτελεῖ μέρος τῶν Πολέμων τῆς Δηλιακῆς Συμμαχίας, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴ σειρά τους ἐντάσσονται στὸ πλαίσιο τῶν Περσικῶν Πολέμων.

Μετὰ τὶς μάχες τῶν Πλαταιῶν καὶ τῆς Μυκάλης, μὲ τὶς ὁποῖες ἔληξε ἡ δεύτερη εἰσβολή,
οἱ ἑλληνικὲς συμμαχικὲς δυνάμεις ἀντεπιτέθηκαν, πολιορκῶντας τὶς πόλεις της Σηστοῦ
καὶ τοῦ Βυζαντίου.
Ἀκολούθως, ἡ Δηλιακὴ Συμμαχία ἀνέλαβε τὴν εὐθύνη γιὰ τόν
πόλεμο καὶ συνέχισε τὶς ἐπιθέσεις στὶς περσικὲς βάσεις στὸ Αἰγαῖο κατὰ τὴ διάρκεια
τῆς ἑπόμενης δεκαετίας (ἀπὸ τὸ 478 π.Χ).
Εἴτε τὸ 469 εἴτε τὸ 466 π.Χ, οἱ Πέρσες ἄρχισαν νὰ συγκροτοῦν ἐκ νέου στρατὸ καί
στόλο, ἔτσι ὥστε νὰ ξεκινήσουν νέα μεγάλη ἐπίθεση κατὰ τῶν Ἑλλήνων.
Τὸ περσικὸ ἐκστρατευτικὸ σῶμα στρατοπέδευσε κοντὰ στὸν Εὐρυμέδοντα, μὲ πιθανολογούμενο
σκοπὸ νὰ κινηθεῖ κατὰ μῆκος τῶν ἀκτῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, κατακτῶντας ὅλες τις
πόλεις στὸ πέρασμά του.
Αὐτὸ θὰ ἔθετε τὶς περιοχὲς τῆς Ἀσιατικῆς Ἑλλάδας καὶ πάλι ὑπὸ περσικὸ ἔλεγχο καὶ θά
προσέφερε στοὺς Πέρσες ναυτικὲς βάσεις, ἀπὸ τὶς ὁποῖες θὰ μποροῦσαν νὰ διεξάγουν
ἐπιχειρήσεις στὸ Αἰγαῖο.

Όταν πληροφορήθηκε τις περσικές προετοιμασίες, Ο Κίμων – Φιλοσόφος) τῆς Στρατηγικῆς.

ὁ Ἀθηναῖος στρατηγὸς Κίμων ἔπλευσε μὲ 200 τριήρεις στὴ Φασηλίδα της Παμφυλίας, 

ἡ ὁποία ἐντέλει δέχθηκε νὰ συμμαχήσει μὲ τὴ Δηλιακὴ Συμμαχία, γεγονὸς τὸ ὁποῖο 

δυσχέρανε τὸν ἀρχικὸ περσικὸ σχεδιασμό. 

           «Ὁ Κίμων… ὁ στρατηγὸς τοῦ Φωτός…»

Ποιός ἦταν ὁ Κίμων (ὁ γυιὸς τοῦ Μιλτιάδου) 

Στρατηγικὴ σκέψη, προσωπικότητα, ὅραμα 

Σχέση μὲ τοὺς μυστικιστικοὺς κύκλους (σημειώσεις ἄξιες διερεύνησης) 

Ακολούθως, ο Κίμων αποφάσισε να πραγματοποιήσει προληπτική επίθεση κατά των
περσικών δυνάμεων στον Ευρυμέδοντα. Συγκεκριμένα, έπλευσε κοντά στο στόμιο
του ποταμού και διέλυσε γρήγορα τον περσικό στόλο που στρατοπέδευε εκεί.

«Ἐπὶ ποταμῷ τε καὶ ἐν πεδίῳ… τὸ Περσικὸ ὄνειρο συνετρίβη.»

Τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ περσικοῦ στόλου προσέγγισε τὴ ξηρὰ καὶ οἱ Πέρσες ναῦτες 

βρῆκαν καταφύγιο στὸ στρατόπεδό τους. 

Ὁ Κίμων τότε ἀποβιβάστηκε μὲ τοὺς στρατιῶτες του καὶ ἐπιτέθηκε στὸν περσικὸ στρατό, ' 

ὁ ὁποῖος ἐπίσης διαλύθηκε. 

Οἱ Ἕλληνες, μετὰ τὴ νίκη κατὰ τῶν Περσῶν, πῆραν πολλοὺς αἰχμαλώτους καὶ κατάφεραν 

νὰ καταστρέψουν τις ἀγκυροβολημένες 200 περσικὲς τριήρεις. 

Αὐτὴ ἡ διπλῆ νίκη φαίνεται νὰ ἔπληξε τὸ ἠθικὸ τῶν Περσῶν καὶ νὰ ἀπέτρεψε ὁποιαδήποτε 

περσικὴ ἐκστρατεία στὸ Αἰγαῖο μέχρι τὸ 451 π.Χ. 

Ὡστόσο, ἡ Δηλιακὴ Συμμαχία δὲν κατάφερε νὰ ἐκμεταλλευτεῖ τὸ πλεονέκτημα της, ἴσως

 ἐπειδὴ ἄλλα γεγονότα του   Ἑλληνικοῦ κόσμου ἀπαιτοῦσαν τὴν προσοχή της. 

— Κίμων – Ὁ Νικηφόρος Στρατηγός

Κίμων.
Ὁ γυιὸς τοῦ Μιλτιάδου,
ὁ ἀνὴρ ὁπλίτης,
ὁ φίλος τῆς Λακεδαίμονος,
ὁ προσκυνητὴς τῶν ἀρχαίων θεῶν.

Ἐδιδάχθη ὄχι μόνον τὴν τέχνην τοῦ ξίφους,
ἀλλὰ καὶ τὴν σοφίαν τοῦ νοός.

Περὶ τοῦτον ἔλεγον οἱ παλαιοὶ ὅτι
«ἐλάλει ὥσπερ Περικλῆς,
ἀλλὰ ἐχτυπᾶ ὥσπερ Ἀχιλλεύς».

Ποὺ ἦγεν αὐτὸν ἡ μοῖρα;
Πρὸς τὸν ποταμὸν τοῦ τέλους:
πρὸς Εὐρυμέδοντα.

🎙️ Ἡ Μάχη καὶ τὸ Μυστήριον)

Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Θουκυδίδη ποὺ ἀρκεῖται σὲ ὁρισμένες βασικὲς πληροφορίες, 

ὁ Πλούταρχος μᾶς παραδίδει μιὰ πιὸ ἀξιόπιστη καὶ λεπτομερῆ περιγραφὴ τῆς ἐξέλιξης 

καὶ τῶν ἐπί μέρους περιστατικῶν τῆς μάχης. 

Σύμφωνα μὲ τὸν Πλούταρχο, ὁ περσικόςστόλός ἀγκυροβόλησε στὰ ἀνοικτὰ τοῦ ποταμοῦ, 

περιμένοντας ἄλλα 80 φοινικικὰ πλοῖα ἀπὸ τὴν Κύπρο. 

⚙️ — Ἡ Πορεία πρὸς τὸν Πόλεμον

Ἀπὸ τὴν νῆσον τῆς Κύπρου,
ὁ στόλος ὁ Ἀθηναϊκὸς ἐξεπλέυσεν·
διακόσιαι τριήρεις,
μετὰ ὁπλιτῶν, τοξοτῶν, καὶ σίδηρον ἁγνὸν.

Καὶ ὁ Κίμων ἔλεγεν:
«Οὐ φεύγομεν τὸν πόλεμον. Ἐμεῖς εἴμεθα αὐτός».

Πλέοντας κατὰ τὴν Πάμφυλον,
ἐφθάσαν πλησίον τοῦ ποταμοῦ Εὐρυμέδοντος.

Ἐκεῖ, ἡ δύναμις ἡ Περσικὴ ἦν ἐκτεταγμένη
ἐν λιμένι καὶ ἐν πεδίνῃ·
πάντες ὡπλισμένοι.

Καὶ οἱ συμμαχίαι ἐδίσταζον·
ἀλλ’ ὁ Κίμων… οὔποτε.

Πρίν, ὅμως, φθάσουν οἱ ἐνισχύσεις, ὁ Κίμων, ἐρχόμενος ἀπὸ τὴ Φασηλίδα, κινήθηκε μὲ

 στόχο νὰ ἐπιτεθεῖ   στοὺς Πέρσες, οἱ ὁποῖοι ὑποχώρησαν, ἐπιδιώκοντας νὰ ἀποφύγουν τὴ μάχη.

Ἐντέλει, οἱ Πέρσες ἀναγκάστηκαν νὰ ἀπαντήσουν στὶς ἐπιθετικὲς κινήσεις τοῦ Κίμωνα, 

ἀλλὰ ἡ ναυμαχία ἐξελίχθηκε ἀρνητικὰ γιὰ αὐτούς: Παρὰ τὴν ἀριθμητική τους ὑπεροχή, 

ὁ Κίμωνας διέσπασε ταχέως τὸ σχηματισμό τους, ἀναγκάζοντας τὰ περσικὰ πολεμικά 

πλοῖα σὲ ὑποχώρηση πρὸς τὴν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ. 

Ἐγκαταλείποντας τὰ πλοῖα τους, τὰ πληρώματα ἀναζητοῦσαν καταφύγιο στίς 

παρακείμενες στρατιωτικὲς δυνάμεις. 

Μερικὰ περσικὰ πλοῖα αἰχμαλωτίστηκαν ἢ καταστράφηκαν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ναυμαχίας, 

ἀλλὰ φαίνεται ὅτι τὰ περισσότερα ἀγκυροβόλησαν ἐπιτυχῶς. 

«Ἐπὶ ποταμῷ τε καὶ ἐν πεδίῳ… τὸ Περσικὸ ὄνειρο συνετρίβη.»

 — Ἡ Ναυμαχία καὶ Ὁρμὴ Ἐπὶ ξηρᾶς

Ὁ Κίμων ἐξαπέστειλε τὰς τριήρεις·
ἔλαμψεν ἡ θάλασσα ὑπὸ χαλκῶν καὶ στόλου.

Οἱ Πέρσαι… ἔστησαν τὸν στόλον ἐν ἡμικυκλίῳ.
Ἀλλ’ οἱ Ἕλληνες,
ὥσπερ λεόντων κεφαλαὶ, ἐμβόλισαν.

Ὕδατα ἐκοκκίνισαν·
σινιάλα, φλόγες, συντριβή·
τὰ Περσικὰ πλοῖα ἐν φρυγμῷ.

Πρὶν νὰ ἀνασάνῃ ὁ ἐχθρός,
ὁ Κίμων ἀπέβη μὲ τοὺς ὁπλίτας.

Ἀκολούθως, ὁ περσικὸς στρατὸς κινήθηκε ἐναντίον τοῦ ἑλληνικοῦ στόλου, ὁ ὁποῖος εἶχε πιθανότατα 

ἐπίσης ἀγκυροβολήσει, γιὰ νὰ καταλάβει τὰ περσικὰ πλοῖα. 

Παρὰ τὴν κούραση τοῦ στρατοῦ του, ὁ Κίμων διεῖδε ὅτι οἱ ἄντρες του εἶχαν ὑψηλό 

ἠθικὸ καί, γι'αυτό, ἀποφάσισε νὰ ἀποβιβάσει τοὺς ὁπλῖτες καὶ νὰ ἐπιτεθεῖ στὸ περσικό 

πεζικό. 

Ἀρχικά, οἱ Πέρσες ἀπώθησαν τὴν ἐπίθεση, ἀλλὰ (ὅπως καὶ στὴ Μυκάλη) οἱ Ἕλληνες 

ὁπλῖτες ἀναδείχθηκαν ἀνώτεροι, χάρη στὸν βαρὺ ἐξοπλισμό τους καὶ κατατρόπωσαν 

τοὺς ἀντιπάλους τους. 

Κατὰ τὴν ἄτακτη ὑποχώρησή τους, τόσο οἱ Πέρσες στρατιῶτες 

ὅσο καὶ τὸ στρατόπεδό τους αἰχμαλωτίστηκαν ἀπὸ τὸ νικηφόρο ἑλληνικὸ στρατό. 

Ἡ νίκη ποὺ κανείς δὲν τραγούδησε… μα ὁ κόσμος ἀλλοιώθηκε.»

Ὁ Θουκυδίδης ὑποστηρίζει ὅτι διακόσια φοινικικὰ πλοῖα κατελήφθησαν καὶ ἀκολούθως καταστράφηκαν, 

Ὡστόσο, σύγχρονοι μελετητὲς κρίνουν ὡς ἐξαιρετικὰ ἀπίθανο νά 

αἰχμαλωτίστηκε ἕνας τόσο μεγάλος ἀριθμὸς ἐχθρικῶν πλοίων κατὰ τὴ διάρκεια μιᾶς 

τόσο σύντομης ναυμαχίας. 

Ἐὰν ὁ ἀριθμὸς ποὺ παραδίδει ὁ Θουκιδύδης εἶναι ἀκριβής, τότε πρόκειται μᾶλλον γιὰ ἐγκαταλειφθέντα ἀπὸ τοὺς ἡττημένους πλοῖα ποὺ κατελήφθησαν καὶ παραδόθηκαν στὴν πυρὰ ἀπὸ τοὺς νικητὲς μετὰ τὸ τέλος της 

ναυμαχίας, ὅπως συνέβη καὶ στὴ Μυκάλη. 

 Διπλὴ μάχη.
Ἐπὶ ξηρᾶς, οἱ Ἕλληνες ὥσπερ βροντὴ θεϊκή·
ἔσφαξαν, ἔκαυσαν, ἔθραυσαν
ὅ,τι ἀπέμεινε ἐκ Περσικῆς δύναμης.
Ἐντός ἡμέρας,

κατεστράφη στόλος καὶ στρατὸς ὁλόκληρος.

Ὁ Πλούταρχος ἀναφέρει ὅτι διακόσια πλοῖα κατελήφθησαν, πέραν τῶν ὅσων 

καταστράφηκαν ἢ διέφυγαν. Ὅπως γράφει ὁ Κόκγουελ, ὁ ὅρος «καταστράφηκαν», 

στὴν προκειμένη περίπτωση, πιθανῶς νὰ σημαίνει ὅτι βυθίστηκαν κατὰ τὴ διάρκεια της 

ναυμαχίας, καθὼς θεωρεῖται σχεδὸν βέβαιο ὅτι οἱ Ἕλληνες κατέστρεψαν καὶ ὅσα πλοῖα 

κατέλαβαν (ὅπως φαίνεται, ἄλλωστε, νὰ ὑπονοεῖ ὁ Θουκυδίδης). 

Ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω, οἱ ἀριθμοὶ ποὺ δίδουν ὁ Θουκυδίδης καὶ ὁ Πλούταρχος

 παρουσιάζουν ὁμοιότητες ἀλλὰ δὲ συμπίπτουν.

 Πάντως, σὲ καμία πρωτογενῆ πηγὴ δέν ὑπάρχουν ἐκτιμήσεις γιὰ τὸ μέγεθος τῶν ἀνθρώπινων ἀπωλειῶν

 τῶν δύο ' ἀντιμαχόμενων παρατάξεων. 

«Καὶ ὅμως… ἔχει πολλά ἀκόμη ὁ Εὐρυμέδων νὰ μαρτυρήσῃ

Ὁ Πλούταρχος ὑποστηρίζει πώς, μετὰ τὴ διπλῆ του νίκη, ὁ Κίμων συνέχισε νὰ εἶναι 

ἰδιαίτερα δραστήριος καὶ ἔσπευσε μὲ τὸ στόλο του νὰ ἀνακόψει τα ὀγδόντα φοινικικά 

πλοῖα ποὺ περίμεναν οἱ Πέρσες. Σύμφωνα πάλι μὲ τὸν Πλούταρχο, ἀφοῦ αἰφνιδίασε 

τοὺς Φοίνικες, αἰχμαλώτισε ἡ κατέστρεψε ὁλόκληρο τὸ στόλο τους. Ὡστόσο, 

ὁ Θουκυδίδης δὲν ἀναφέρει τὸ περιστατικὸ αὐτό, μὲ ἀποτέλεσμα ἀρκετοὶ μελετητές 

ἂν ἀμφιβάλλουν ἂν ἡ συγκεκριμένη ναυμαχία ἔλαβε ὄντως χώρα. 

Αποτελέσματα

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Πέρσης βασιλιάς (πιθανότατα ο Ξέρξης) συμφώνησε
να υπογράψει μια ταπεινωτική συνθήκη ειρήνης μετά τη μάχη του Ευρυμέδοντα.

 Όπως, όμως, παραδέχεται ο Πλούταρχος, άλλοι συγγραφείς αρνούνται ότι συνήφθη 

συνθήκη ειρήνης μετά την εν λόγω μάχη και θεωρούν ότι είναι είναι πιο λογικό αυτή 

να υπογράφηκε μετά την κυπριακή εκστρατεία (450 π.Χ).

Σύμφωνα με μια εναλλακτική ερμηνεία των γεγονότων από τον Πλούταρχο, ο Πέρσης

 βασιλιάς ενεργούσε σαν να είχε υπογράψει ταπεινωτική συνθήκη ειρήνης, φοβούμενος
να αντιμετωπίσει εκ νέου σε μάχη τους Έλληνες. Βάσει των εκτιμήσεων σύγχρονων
ιστορικών, κρίνεται μάλλον απίθανη η υπογραφή της συνθήκης μετά την παρούσα μάχη.

«Ἡ νίκη ποὺ κανείς δὲν τραγούδησε… μα ὁ κόσμος ἀλλοιώθηκε.»

 — Ἡ Ἀπόηχος τῆς Νίκης

Ἡ γῆ τῆς Παμφυλίας ἐσείσθη.

Καὶ οἱ πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας
ἤρχισαν νὰ λύουσι τὰ δεσμὰ.

Συμμαχίαι Ἑλληνικαί
ἔστειλαν ἀγγέλους εἰς τὰς μητροπόλεις·

«Ἐνίκησεν ὁ Κίμων.
Οὐδεὶς Πέρσης ἀπέμεινεν πρὸς δυσμὰς τοῦ Εὐφράτου».

Καὶ οἱ Ἀθηναῖοι, ἐν ἐκκλησίᾳ,
ἔκλαιον, ἔχαιρον, καὶ ἀνεβόων:
«Μέγας ὁ Κίμων·
Μέγιστος ὁ Ἑλληνισμὸς!»
Ἐλυτρώθησαν πόλεις,
ἐξηφανίσθη φόβος.

Ἡ νίκη τοῦ Κίμωνα στὸν Εὐρυμέδοντα εἶχε ἰδιαίτερη σημασία, καθὼς ἐλαχιστοποίησε τὴν ἀπειλὴ νέας περσικῆς εἰσβολῆς στὴν Ἑλλάδα. Παράλληλα, φαίνεται νὰ ἀνέστειλε, τοὐλάχιστον μέχρι τὸ 451 π.Χ., κάθε προσπάθεια τῶν Περσῶν νὰ ἀνακτήσουν τὶς ἑλληνικὲς πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἡ ἔνταξη περισσότερων ἀπὸ αὐτὲς τὶς πόλεις (εἰδικότερα δὲ πόλεων τῆς Καρίας) στὴ Δηλιακὴ Συμμαχία πιθανότατα ἀκολούθησε τὴν ἐκστρατεία τοῦ Κίμωνα στὴν περιοχή.

– Ἡ Ἐπιστροφή τοῦ Κίμωνα 

•      Κίμων στην Αθήνα – ἀφιερώσεις, θυσίες, Μαντεῖα
•           Θρίαμβος καὶ σκιά (εξορία μετά...)
•            

«Ὁ νικῶν… οὐκ ἀεί ἐστι δοξασμένος. Ἀλλ’ ὁ Ἀληθῶς εὐσεβῶν, μνημονεύεται ὑπὸ Θεῶν.»

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅμως, παρὰ τὴν ἀποφασιστικὴ νίκη τοῦ Κίμωνα, οἱ Ἕλληνες δὲ φαίνεται
νὰ ἀπέκτησαν κάποιο στρατηγικὸ πλεονέκτημα στὴ σύγκρουσή τους μὲ τοὺς Πέρσες.
Ἐὰν ἀποδεχθοῦμε ὡς ἡμερομηνία διεξαγωγῆς τῆς ἐκστρατείας του Εὐρυμέδοντα τὸ 466 π.Χ,
τότε ἡ ἐφεκτικότητα ποὺ ἐπέδειξαν οἱ Ἕλληνες μετὰ τὴ νίκη τους μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ
ἀπὸ τό ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι καὶ οἱ σύμμαχοί τους ἀναγκάστηκαν νὰ μεταφέρουν σημαντικοὺς πόρους
καί δυναμικὸ ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία στὴ Θάσο, ὥστε νὰ ἀποτρέψουν τὴν ἀπόσχιση τῆς
τελευταίας ἀπὸ τὴ συμμαχία. Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τοὺς Πέρσες, ὅπως ἀναφέρει ὁ Πλούταρχος,
οἱ τελευταῖοι υἱοθέτησαν μιὰ ἰδιαίτερα ἀμυντικὴ στρατηγικὴ στὸ Αἰγαῖο κατὰ τὴ διάρκεια
τῆς δεκαπεαντίας ποὺ ἀκολούθησε τὴ μάχη.

Κίμων: Νεφέλη Δόξης καὶ Φθοράς

7. Συνέπειες – Ἡ Λήξη τῆς Περσικῆς Ἀπειλῆς 

•      Ολική συντριβή περσικής παρουσίας στη Μικρά Ἀσία

•      Η Ἀθηναϊκὴ ἡγεμονία εδραιώνεται

• Η αρχή της πνευματικῆς ακμῆς τῆς Ἑλλάδος

Ὁ περσικὸς στόλος ἦταν οὐσιαστικὰ ἀπὼν ἀπὸ τὸ Αἰγαῖο μέχρι τὸ 451 π.Χ, ἐνῷ τὴν ἴδια 

στιγμὴ τὰ ἑλληνικὰ πλοῖα δέσποζαν ἀνενόχλητα στὶς ἀκτὲς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. 

Ἡ ἑπόμενη μεγάλη ἐκστρατεία τῆς Δηλιακῆς Συμμαχίας κατὰ τῶν Περσῶν θὰ διεξαγόταν 

στὴν Αἴγυπτο τὸ 460 π.Χ., ὅταν οἱ Ἀθηναῖοι ἀποφάσισαν νὰ ὑποστηρίξουν μιὰ ἐπαναστατική 

κίνηση κατὰ τῆς περσικῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ ἐν λόγῳ ἐκστρατεία θὰ διαρκοῦσε 6 ὁλόκληρα 

χρόνια, πρὶν τερματισθεῖ μὲ καταστροφικὰ ἀποτελέσματα γιὰ τοὺς Ἀθηναίους. 

Κίμων: 

Ἀλλ’ ὁ ἥρως τῆς μάχης
οὐκ ἐγευσάμενος τὴν πλήρην δόξαν…

Ὁ Κίμων ὑπέστη φθόνον,
κατηγορίαι, καὶ ἐξορίαι.

Ἡ πόλις, ἡ Ἀθηνᾶ,
ὥσπερ καὶ πρὶν μὲ τὸν Θεμιστοκλέα,
ἔδειξεν ὅτι τὸν ἥρωα
ἀγαπᾷ μὲν ὡς χρήσιμον,
ἀλλὰ φοβεῖται αὐτὸν ὡς μέγα.

Καὶ ὁ Κίμων, πικραμμένος μὲν,
ἀλλὰ σταθερὸς,
ἀνεχώρησε μὲ τὸ πλοῖον,
πρὸς ἄλλην στρατείαν…
ὅπου καὶ ἐτε1εύτησεν, μαχόμενος.

• 9. Κάλεσμα στον θεατή – Μήνυμα (20:00–21:00)
• Τί σημαίνει Εὐρυμέδων σήμερα; Ποιες μάχες μάς καλούν;
• Αφήγηση με φόντο ερείπια, μουσική ἐλαφρῶς μελαγχολική
• Κλείσιμο με το λογότυπο και κάλεσμα:
• 
  

• Μάχη τοῦ Εὐρυμέδοντα

Ἡ Μάχη τοῦ Εὐρυμέδοντα
δὲν ἦτο μόνον νίκη στρατιωτική·
ἦτο ἱεροπραξία.

Ἐκεῖ, ἐν τῷ ποταμῷ,
ὁ Περσικὸς ζόφος
ἐπνίγη.

Καὶ ἡ Ἑλλὰς,
σὺν λόγῳ, δόρῳ, καὶ πίστει,
ἔδειξεν ὅτι
ἄνθρωπος ἐλεύθερος νικᾷ θεοποιημένον τύραννον.

Ἡ ἱστορία ἐχάραξεν γραμμὴν:

ἀπὸ τοὺς Μηδικοὺς πολέμους
πρὸς τὴν ἐπέκτασιν τοῦ πολιτισμοῦ.

Καὶ ὁ ποταμὸς ἔρρεεν.

Ὅχι μόνον ὕδωρ.
Ἀλλὰ τὸ αἷμα τῆς μνήμης.

• Ἐνθάδε ἐχάραξεν ὁ Ἑλληνικὸς Κόσμος

• τὸ σύνορον μεταξὺ Ἐλευθερίας καὶ Δεσποτείας.

• Ὅτε ἡ λόγχη ἔγραψε ἀντὶ πέννας·
• Ὅτε ὁ ποταμὸς ἐγένετο σύμβολον.

«Ἐὰν εἶ σπέρμα Ἑλλήνων, ἔλα νὰ θυμηθῇς. Κάνε ἐγγραφή.»

• 🌀
  
  Το Μυστικό του Ευρυμέδοντα
  
  
  
  Γιατί η μάχη αυτή σχεδόν λησμονήθηκε;

• 

Το Αθάνατο Νερό των Θεών – Το Μυστικό Ελιξίριο της Αρχαίας Ελλάδας"

Τὸ Ἀθάνατο Νερὸ τῶν Θεῶν – Τὸ Μυστικὸ Ἐλιξίριο τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδας" 

 

«Ἄκουε, ὦ θνητέ, τὴν ἀπόρρητον διήγησιν τῆς ὕδατος τῆς ἀθανάτου…»

Το Αθάνατο Νερό των Θεών – Το Μυστικό Ελιξίριο της Αρχαίας Ελλάδας"

ὃ ποτὲ θεοὶ ἔπιον, ἀνθρώποις ἐκρύβη·                                                                                        τοῦτο  ἐστὶ τὸ νέκταρ, ἡ ἀμβροσία,                                                                                              τὸ ἔκκριτον ὕδωρ ὃ ζωὴν ἀτελεύτητον παρέχει.

«Ὁ Πίνδαρος λέγει: Ἀμβροσία καὶ νέκταρ…»

Αφήγηση:

Πάντες οἱ ἀθάνατοι ἐτρύφων τοῦ νέκταρος καὶ τῆς ἀμβροσίας.
Ὁ Πίνδαρος μαρτυρεῖ, ὡς οἱ ἀθάνατοι τὰ ἐδέσματα ταῦτα εἶχον
καὶ διὰ τούτων ἀγήραστοι εἰσίν.

 

Μέρος 1ο – Τὸ Νερὸ τῶν Θεῶν  (0:40 - 3:00)

🏛️ Τὸ Ἀθάνατο Νερὸ τῶν Ἀρχαίων – Νέκταρ, Ἀμβροσία καὶ Μυστήρια 

Στὴν καρδιὰ τῆς Ἑλληνικῆς Μυθολογίας καὶ τῶν Μυστηριακῶν Θρησκειῶν τῆς Ἀρχαιότητας κρύβεται ἕνας θεϊκὸς μῦθος: 

Τὸ Νερὸ τῆς Ἀθανασίας.          Ὁ Ὅμηρος, ὁ Πίνδαρος, καὶ οἱ Ὀρφικοὶ μᾶς παρέδωσαν τὴν εἰκόνα μιᾶς θείας οὐσίας — τοῦ νέκταρος καὶ τῆς ἀμβροσίας — ποὺ χαρίζουν ἀθανασία καὶ σοφία. 

Σὲ αὐτὸ τὸ ἐπεισόδιο ἐρευνοῦμε τοὺς θρύλους, τὶς τελετές, τὶς ἀλχημικὲς ἀναζητήσεις καὶ τοὺς φιλοσοφικοὺς συμβολισμοὺς πίσω ἀπὸ αὐτὸ τὸ μυστηριακὸ ὑγρό. 

Τὸ νερό, πηγὴ καὶ σύμβολο ζωῆς, ἔγινε ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια ἀντικείμενο λατρείας ὅλων τῶν πρωτόγονων λαῶν. Ὅποιες καὶ ἂν εἶναι οἱ πολιτισμικές τους δομές, τὸ νερὸ ἀποτελεῖ ἀστείρευτη πηγὴ δύναμης καὶ ζωῆς: καθαρίζει, θεραπεύει, ἀνανεώνει καὶ διασφαλίζει τὴν ἀθανασία. 

Μῆνιν οὐ ζητεῖς ἐν ποτηρίῳ,
ἀλλ’ ἐν καθαρῷ νοῒ, ψυχῇ γεγυμνασμένῃ.
Τὸ ὕδωρ τῆς ἀθανασίας, κατὰ τοὺς σοφοὺς,
ἐστιν ἡ γνῶσις ἑαυτοῦ καὶ ἡ ἕνωσις μετὰ τοῦ θείου.

Ἡ ἀθανασία καὶ ἡ αἰώνια ζωὴ ἦταν τὸ μεγάλο ὄνειρο τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους χρόνους, ἡ λαχτάρα του αὐτὴ τὸν ἔκανε νὰ ψάχνει ἀλλὰ καὶ νὰ συνεχίζει μέχρι σήμερα νὰ ἐρευνᾶ γιὰ τὸ ἐλιξίριο τῆς ἀθανασίας. 

Γιὰ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες τὸ πιὸ ὀνομαστὸ ἐλιξίριο ἦταν τὰ νερά της Στυγός. Ἀλλὰ καὶ τὸ νερὸ ποὺ δίνανε ὅρκο οἱ θεοί. 

Ἡ Στύγα ἦταν μιὰ φοβερὴ θεότητα, ἡ μεγαλύτερη κόρη τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς Τηθύος, ποὺ ἔμενε στὰ τάρταρα, στὴν παγωνιά, ἀπομονωμένη ἀπὸ τοὺς ἄλλους θεοὺς ποὺ δεν τη συμπαθοῦσαν. 

Ἀπὸ τὰ Τάρταρα (παράγωγο τῆς λέξης τουρτουρίζω) ποὺ πίστευαν ὅτι ἐκεῖ ἦταν καὶ οἱ πύλες τοῦ Ἅδη, πηγάζει ὁ ποταμὸς Κράθης, στὸ ὅρος Χελμὸς τῆς Ἀχαΐας. 

«Ἐν σοὶ ἐστὶν ἡ πηγή· ἐν σοὶ καὶ ἡ δίψα…»



Τα ὕδατα τῆς Στυγὸς συνδέθηκαν μὲ θεολογικὲς καὶ φιλοσοφικὲς ἰδέες, ὅπως αὐτὲς ἀπὸ τὰ Ἐλευσίνια Μυστήρια καὶ τὶς Ὀρφικὲς δοξασίες γιὰ τὴ μετενσάρκωση . 

«Ἐλευσίς. Νύξ. Λουτροὶ πρὸ τῆς ἑνώσεως μετὰ τῶν θεῶν…»

Ἡ δύναμη καὶ ἡ θερμοκρασία τοῦ νεροῦ ἦταν τέτοια ποὺ λέγανε ὅτι, τὸ γυαλί, οἱ κρύσταλλοι, τὰ πήλινα ἀγγεῖα ἔσπαζαν μόλις βυθίζονταν σ" αὐτό, ἀλλοιώνονταν τὰ μέταλλα ἀκόμη καὶ ὁ ἄργυρος καὶ ὁ χρυσός, καὶ τὸ κεχριμπάρι, μόνον οἱ ὁπλὲς τῶν ἀλόγων ποὺ δὲν εἶχαν πέταλα ἄντεχαν, γι" αὐτὸ οἱ θεοὶ τὸ ἔπιναν μέσα σὲ κύπελλα φτιαγμένα ἀπὸ ὁπλὴ ἀλόγου. 

«Εἰ ἔτεμεν σε ὁ λόγος, ἔσῃ κοινωνὸς τῆς ἀληθείας…
Ἔγγραφε, μετέχειν, καὶ τὴν ἄλλην ἀποκάλυψιν προσδέχου.»

Ἡ Ψυχὴ ψάχνοντας νὰ βρεῖ τὸ ταίρι της, τὸν Ἔρωτα, ὑποχρεώθηκε ἀπὸ τὴν Ἀφροδίτη νὰ κουβαλήσει νερὸ ἀπὸ τὴ Στύγα. 

Στὰ νερὰ αὐτὰ «βάφτισε» τὸν Ἀχιλλέα ἡ μητέρα του ἡ Θέτις καὶ ἔγινε ἄτρωτος καὶ ἀθάνατος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν φτέρνα του ποὺ δὲν βράχηκε ἡ «Ἀχίλλειος πτέρνα» καὶ τὸν βρῆκε ἐκεῖ τὸ θανατηφόρο βέλος του Πάρη στὴν Τροία. 

Τὰ νερά της Στυγός, ἀνάβλυζαν ἀπὸ τὴν ἱερὴ πηγή της. Τὸ ἕνα δέκατο ἀπὸ αὐτὰ τὰ νερὰ ἦταν προορισμένο γιὰ τὸν ὅρκο τῶν θεῶν » Τὰ ἄλλα ἐννιὰ φιδώνουν ὁλόγυρα στὴ γῆ καὶ ὕστερα, χύνονται στὴ θάλασσα σχηματίζοντας ρουφῆχτρες, καὶ τὸ νερὸ ποὺ πέφτει ἀπὸ τὸ βράχο εἶναι γιὰ τιμωρία τῶν θεῶν». 

Ὁ Δίας ὅρισε νὰ δίνονται στὰ δικά της νερὰ οἱ πιὸ φοβεροὶ ὅρκοι τῶν θεῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων. Κάθε φορὰ ποὺ κάποιοι θεοὶ κατηγοροῦνταν γιὰ ψευτιά, ὁ Δίας ἔστελνε τὴν Ἴριδα νὰ φέρει νερὸ ἀπὸ τὴ μυστηριώδη αὐτὴ πηγή. Πάνω ἀπὸ τὸ νερὸ οἱ κατηγορούμενοι τρέμοντας ὁρκίζονταν. 

Ὕδωρ οὐ μόνον σῶμα νίπτει – ἀλλὰ ψυχὴν καθαίρει.»

Οἱ ἐπίορκοι θεοὶ τιμωροῦνταν μὲ πολὺ βαριὲς ποινές. Γιὰ ἕνα χρόνο ἔμεναν ἄφωνοι καὶ μαραζωμένοι, χωρὶς ἀμβροσία καὶ νέκταρ. Ἐπιπλέον, γιὰ ἄλλα ἐννέα χρόνια ἀπομονώνονταν ἀπὸ τοὺς ἄλλους θεοὺς καὶ ἔχαναν τὰ προνόμιά τους, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀθανασία τους. Φρικτὲς τιμωρίες ἐπίσης περίμεναν καὶ τοὺς θνητοὺς ποὺ θὰ παρέβαιναν τὸν ὅρκο τους στὰ νερά της Στύγας. 



Ὁ Ὅμηρος παρουσιάζει τὴν ἮΙρα νὰ λέει «μάρτυράς μου ἡ γῆ κι ὁ πλατὺς οὐρανὸς ποὺ ἁπλώνεται πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια σας καὶ ἡ Στύγα ποὺ τὰ νερά της κυλοῦν ἀπὸ ψηλὰ μέσα στὴ γῆ». 

Ὁ Ἡσίοδος τὴν περιγράφει ὡς «πρωτότοκη κόρη τοῦ Ὠκεανοῦ μὲ τὴ γοργὴ φυρονεριά, τὴ μισητὴ ἀπὸ τοὺς ἀθάνατους, τὴν τρομερὴ τὴ Στύγα». Ὅταν κάποιος θεὸς ἔπρεπε νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι ἔλεγε ψέματα ἢ ἀλήθεια, τότε ἔπρεπε νὰ πιεῖ νερὸ τὸ Στύγιον ὕδωρ. 

Ἔστελνε ὁ Δίας τὴν Ἴριδα στὴν Στύγα νὰ φέρει νερὸ σὲ ἕνα σταμνί, ἀπὸ ὁπλὴ τοῦ μεγαλύτερου ἀλόγου. Ἔλεγαν πὼς κανένα ζωντανὸ ὀν δὲν ἐπρόκειτο νὰ ζήσει ἐὰν ἔπινε ἀπὸ τὸ νερὸ αὐτό. Κατὰ τὸν Παυσανία ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος δηλητηριάστηκε ἀπὸ τὸ Στύγιο Ὕδωρ, ἀφοῦ τὸ ἤπιε, ἐνῷ οἱ ἀδερφές του, λούστηκαν μὲ αὐτὸ τὸ νερὸ καὶ ἔγιναν ἀθάνατες. 

Θέμα: Τα Ἐλευσίνια Μυστήρια καὶ τὸ Καθαρτικὸ Νερό 
🎙️ Voiceover:

«Τὸ ὕδωρ ἐν ταῖς τελεταῖς τῶν Μυστηρίων…»

 Σχετικὰ μὲ τὸ Ἀθάνατο νερὸ σχετίζονται δύο ἱστορίες μὲ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο, τὶς ὁποῖες παραθέτω παρακάτω: 

Θέμα: Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος & τὸ Νερό της Ἀνατολή 

Εἰκόνες: 

«Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, κατὰ τοὺς μύθους, ἐζήτει τὸ ὕδωρ…»

• 
  
  
  

Ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἡ Κύνα 

🏞️ Μέρος 3ο – Οἱ Θρῦλοι τοῦ Ἀνατολικοῦ Ἐλιξιρίου  (6:00 - 8:00)

Ἀφήγηση: 

Καὶ ἔξω τῆς Ἑλλάδος, οἱ Πέρσαι, οἱ Ἰνδοὶ, καὶ οἱ Αἰγύπτιοι
ἐζήτουν τὸ ὕδωρ τῆς ζωῆς.
Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, κατὰ τοὺς λόγους,
ἀνέζη τοῦτο τὸ ὕδωρ ἐν ταῖς ἄκραις τῆς γῆς.

Οἱ Ἀλεξανδρινοὶ φιλόσοφοι καὶ οἱ Ἀλχημισταὶ τῆς ὕστερης Ἑλληνιστικῆς περιόδου
ἀνεζήτουν τὸν λίθον τὸν φιλόσοφον·
κατ’ ἀλήθειαν, τοῦτο ἦν ἡ πόσις ἡ ἀθάνατος.

📖 [Ἀναφορὰ στὸν Ζώσιμο, Κλεόπα, Καλλίμαχο καὶ τὶς ἀρχαῖες ἀλχημιστικὲς συνταγές] 
🖼️ Ἀπεικόνιση παπύρων, ἑρμητικῶν κειμένων. 

 

Τὸν καιρὸ ποὺ ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τὸν στρατό του καθόταν καὶ ξεκουραζόταν στὴν Ἰνδία, ἡ ἀδελφή του, ἡ Κύνα, σκέφτηκε νὰ βάλει μπροστὰ ἕνα σχέδιο ποὺ εἶχε στὸ μυαλὸ ἀπὸ πολὺ καιρό. Ἦταν ἡ εὐκαιρία μεγάλη καὶ δὲν ἤθελε νὰ τὴν χάσει, γιατί μπορεῖ νὰ μὴν ξαναπαρουσιαζόταν. 

Πῆγε λοιπὸν σὲ ἕναν γέρο σοφὸ Ἀνατολίτη καὶ τοῦ ζήτησε νὰ τῆς πεῖ ποῦ μπορεῖ νὰ βρεῖ τὸ ἀθάνατο νερὸ καὶ πῶς νὰ τὸ χρησιμοποιήσει γιὰ νὰ κάνει τὸν λατρεμένο της ἀδελφὸ ἀθάνατο. 

Εἶχε βάλει τάμα τῆς ζωῆς της κάτι τέτοιο καὶ δὲν μποροῦσε νὰ ἐγκαταλείψει ποτέ της αὐτὴ τὴν ἰδέα! 

Ρώτησε λοιπὸν τὸν σοφὸ μάντη καὶ περίμενε μὲ ἀγωνία τὴν ἀπάντησή του. 

Ἐκεῖνος, ἀφοῦ στοχαζόταν γιὰ ὧρες πολλές, τελικὰ ἄνοιξε τὰ μάτια του καὶ ἀπάντησε στὴν Κύνα: «Τὸ ἀθάνατο νερὸ βρίσκεται στὸ μεγάλο σπήλαιο τῆς φωτιᾶς. Εἶναι ὅμως πολὺ ἐπικίνδυνο καὶ σχεδὸν ἀδύνατο νὰ καταφέρει κάποιος νὰ μπεῖ ἐκεῖ μέσα καὶ νὰ βγάλει τὸ νερό. Ἡ σπηλιὰ καλύπτεται ἀπὸ φοβερὴ φωτιὰ καὶ κανένας ποτὲ δὲν μπόρεσε νὰ τὴν περάσει ζωντανός»!... 

Ἡ Κύνα, χωρὶς κανέναν δισταγμό, εἶπε στὸν γερο-σοφὸ ὅτι γιὰ χάρη τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ προκειμένου ἐκεῖνος νὰ ἀποκτοῦσε τὴν ἀθανασία ἦταν ἕτοιμη νὰ κατέβει ἀκόμα καὶ στὸν ἄσπλαχνο Ἅδη! Δὲν φοβόταν νὰ πεθάνει γιὰ τὸν Ἀλέξανδρο καὶ θὰ διακινδύνευε μὲ μεγάλη της χαρὰ τὴ ζωή της γιὰ ἐκεῖνον! 

Ὕστερα ὁ σοφός της εἶπε ὅτι τὸ ἀθάνατο νερὸ θὰ ἔπρεπε κάποιος νὰ τὸ πιεῖ ἀκριβῶς τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ ἦταν ἕτοιμος νὰ πεθάνει καὶ ὅταν πιὰ εἶχε χαθεῖ κάθε ἐλπίδα. 

Ἂν τύχαινε νὰ τὸ πιεῖ πιὸ πρίν, τότε ὄχι μόνο δὲν θὰ χρησίμευε νὰ τὸν βοηθήσει, ἀλλὰ θὰ τοῦ στοίχιζε καὶ τὴ ζωή! Ἡ Κύνα εὐχαρίστησε τὸν Ἀσιάτη μάντη καὶ ἔσπευσε χωρὶς νὰ χάσει λεπτὸ γιὰ τὸ μεγάλο σπήλαιο τῆς φωτιᾶς, νὰ πάει καὶ νὰ πάρει τὸ πολυπόθητο ἀθάνατο νερό. 

Μετὰ ἀπὸ ἀρκετὲς καὶ κουραστικὲς μέρες, ἡ Κύνα ἔφτασε ἐπί τέλους μπροστὰ στὸ τρομακτικὸ σπήλαιο. Πράγματι ἦταν ἐντελῶς ἀδύνατο γιὰ κάποιον θνητὸ νὰ καταφέρει νὰ περάσει τὶς γιγαντιαῖες φλόγες ποὺ σκέπαζαν τὴν εἴσοδο τοῦ σπηλαίου καὶ κατάκαιγαν τὰ πάντα. 

Ἡ Κύνα ὅμως δὲν ἀπογοητεύτηκε καθόλου: γεμάτη ἀγάπη γιὰ τὸν Ἀλέξανδρο καὶ ἔχοντάς τον συνέχεια στὸ νοῦ της, πέρασε τόσο γρήγορα ἀνάμεσα ἀπ’ τὶς φωτιές, ποὺ αὐτὲς οὔτε ποὺ τὴν ἄγγιξαν! 

Μέσα τὸ σπήλαιο ἦταν τεράστιο καὶ βαθύ. Παρόλα αὐτὰ ἡ ἡρωικὴ Κύνα βρῆκε τελικὰ τὸ ἀθάνατο νερὸ ποὺ ἀνάβλυζε ἀπὸ ἕναν τοῖχο καὶ τρισευτυχισμένη γέμισε μιὰ ὁλόκληρη φιάλη. Ὕστερα δὲν ἔχασε οὔτε στιγμή: πέρασε πάλι σὰν τὸν ἄνεμο τὴν φλεγόμενη εἴσοδο τῆς σπηλιᾶς καὶ πῆγε πίσω στὸν ἀδελφό της καὶ τὸ στράτευμα του, ποὺ ἑτοιμαζόταν πιὰ νὰ ἐγκαταλείψει τὴν Ἰνδία. 

Ἡ Κύνα κράτησε μυστικὸ ἀπ’ ὅλους τὸ μεγάλο της κατόρθωμα. Ἦταν ὅμως πολὺ εὐχαριστημένη ποὺ μιὰ μέρα, ὅποτε κι ἂν αὐτὴ ἐρχόταν, θὰ ἔδινε στὸν Ἀλέξανδρο νὰ πιεῖ ἀπ’ τὸ θαυματουργὸ νερό. 

Ὅταν κάποτε ὁ Ἀλέξανδρος ἀρρώστησε βαριὰ ἀπὸ πυρετὸ καὶ ἔπεσε κατάκοπος στὸ κρεβάτι, ἦταν πλέον πρὸ τοῦ θανάτου. Ὅλοι ὅσοι τὸν γνώριζαν ἀπὸ παλιά, δὲν πίστευαν στὰ μάτια τους πῶς αὐτὸς ὁ νέος ἀκόμα ἄντρας, ὁ παντοδύναμος κάποτε καὶ ἀνίκητος Ἀλέξανδρος, ὁ βασιλιᾶς τοῦ κόσμου, εἶχε μείνει ἔτσι ἀδύναμος, σὰν νὰ ἦταν κάποιος γέροντας... Τὸν ἔριξαν κάτω οἱ κακουχίες τοῦ πολέμου καὶ ἡ ὑπερπροσπάθεια τῆς κατάκτησης τοῦ κόσμου... 

Ἡ Κύνα ἦταν συνεχῶς στὸ πλευρὸ τοῦ ἀδελφοῦ της καὶ φρόντιζε γι’ αὐτόν, νὰ ἁπαλύνει τὸν πόνο του καὶ νὰ τὸν γεμίζει ἀδιάκοπα μὲ ἐλπίδα. Ὅμως οἱ γιατροὶ ἔβλεπαν τὸν Ἀλέξανδρο νὰ χειροτερεύει μέρα μὲ τὴν ἡμέρα καὶ νὰ πλησιάζει ὅλο καὶ πιὸ πολὺ πρὸς τὸν θάνατο... Εἶπαν λοιπὸν κάποια μέρα στὴν Κύνα ὅτι δὲν ὑπῆρχαν πιὰ ἐλπίδες γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ ἀδελφός της καὶ ὅτι σύντομα θὰ περνοῦσε τὴν Ἀχερουσία λίμνη, γιὰ νὰ μπεῖ στὸν κόσμο τῶν νεκρῶν... 

Ἡ Κύνα ὅμως δὲν ἀπογοητευόταν: εἶχε καλὰ κρυμμένο τὸ μυστικό της, ποὺ δὲν ἦταν ἄλλο ἀπ’ τὸ ἀθάνατο νερό. Τὸ εἶχε πάντοτε καλὰ φυλαγμένο καὶ ὅταν πιὰ εἶδε ὅτι ἡ ὑγεία τοῦ ἀδελφοῦ της δὲν θὰ γινόταν ποτὲ καλά, ἔβαλε μπροστά το σχέδιό της. 

Ὅταν λοιπὸν ὁ Ἀλέξανδρος ἔφτασε πιὰ στὸ κατώφλι τοῦ θανάτου καὶ ζήτησε ἀπ’ τὴν Κύνα νὰ τοῦ βάλει λίγο κρασὶ νὰ πιεῖ, τότε ἐκείνη ἔριξε μέσα στὸ ποτήρι του λίγο ἀπὸ τὸ φίλτρο τῆς ἀθανασίας. 

Ὁ Ἀλέξανδρος ὅμως, ἂν καὶ μισοπεθαμένος, κατάλαβε ὅτι ἡ Κύνα κάτι τοῦ ἔριξε μὲς στὸ κρασί του καὶ ἀμέσως κατάλαβε ὅτι ἦταν τὸ ἀθάνατο νερό. Αὐτὸς ὅμως δὲν ἤθελε νὰ πιεῖ ποτέ του κρασὶ ἀνάμεικτο μὲ νερό, ἔστω κι ἂν αὐτὸ ἦταν τὸ νερὸ τῆς αἰώνιας ζωῆς! 

Ἀποφάσισε λοιπὸν νὰ ξεγελάσει τὴν ἀδελφή του, στέλνοντάς την ἔξω νὰ φωνάξει τοὺς στρατιῶτες γιὰ νὰ πιοῦν δῆθεν ὅλοι μαζί. Ἡ Κύνα τὸν ὑπάκουσε ἀμέσως καὶ τότε αὐτὸς ἅρπαξε τὴν εὐκαιρία: ἄλλαξε τὸ ποτήρι του μ’ ἐκεῖνο τῆς ἀδελφῆς του, λέγοντας μέσα του πὼς ἂν ἦταν αὐτὸ πράγματι τὸ ἀθάνατο νερό, τότε ἂς ἔμενε ἀθάνατη ἡ Κύνα γιὰ νὰ τὸν θυμᾶται παντοτινά! 

Ὅταν ἡ κοπέλα γύρισε στὴ σκηνή, ἀνυποψίαστη πῆρε τὸ ποτήρι μὲ τὸ φίλτρο τῆς ἀθανασίας καὶ τὸ ἤπιε μονορούφι στὴν ὑγειὰ τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ὅταν κατάλαβε τί εἶχε στὴν πραγματικότητα συμβεῖ ἦταν πιὰ πολὺ ἀργά... Ὁ Ἀλέξανδρος, ἀφοῦ ἤπιε τὸ τελευταῖο του κρασί, ἔπεσε κάτω ἑτοιμοθάνατος. Ἡ τελευταία ὥρα εἶχε πιὰ ἔρθει... 

Ἔμεινε ἔτσι ἡ Κύνα ἀθάνατη... Καὶ ὁ θρῦλος τὴν θέλει ἔπειτα νὰ ἔχει μεταμορφωθεῖ σὲ γοργόνα καὶ νὰ τριγυρνάει στὶς θάλασσες τοῦ κόσμου, ρωτῶντας τοὺς καπετάνιους τῶν πλοίων: «Ζεῖ ὁ βασιλιᾶς Ἀλέξανδρος»; Καὶ ἂν ἐκεῖνος ἀπαντήσει: «Ναί», τότε τοῦ δίνει τὶς εὐλογίες της γιὰ τὸ καλὸ ταξίδι. Ἂν ὅμως τῆς ἀπαντήσει: «Ὄχι», τότε πνιγμένη ἀπ’ τὴ στενοχώρια ταράζεται καὶ προκαλεῖ ἀπίστευτες τρικυμίες στὰ πελάγη... 

Ζεῖ ὁ Βασιλιᾶς Ἀλέξανδρος; 

Ὅταν ὁ Mέγας Ἀλέξανδρος πολέμησε κι ἔκαμε δικό του τὸν κόσμο, φώναξε τοὺς σοφοὺς καὶ τοὺς ρώτησε: «Πῶς θὰ μπορέσω νὰ ζήσω πολλὰ χρόνια; Ἤθελα νὰ κάμω πολλὰ καλὰ στὸν κόσμο». 

«Bρίσκεται τρόπος» ἀποκρίθηκαν οἱ σοφοί, «μὰ εἶναι κάπως δύσκολος». 

«Δὲ σᾶς ρώτησα» εἶπε ὁ βασιλιᾶς Ἀλέξανδρος, «νὰ μοῦ πεῖτε ἂν εἶναι δύσκολος· ποιός εἶναι θέλω νὰ μάθω». 

«Nα βρεῖς τὸ ἀθάνατο νερό» του εἶπαν οἱ σοφοί. 

«Kαι ποῦ εἶναι αὐτὸ τὸ ἀθάνατο νερό;» 

«Ἀνάμεσα σὲ δυὸ βουνά. Mα τόσο γρήγορα ἀνοιγοκλείνουν, ποὺ καὶ τὸ πιὸ γοργόφτερο πουλὶ δὲν προφταίνει νὰ περάσει. Πολλὰ ξακουσμένα βασιλόπουλα θέλησαν νὰ τὸ ἀποχτήσουν· μὰ ἔχασαν τὴ ζωή τους ἄδικα. Ἅμα καταφέρεις, βασιλιᾶ μου πολυχρονεμένε, νὰ περάσεις ἀνάμεσα στὰ δυὸ βουνά, θὰ βρεῖς ἕνα δράκοντα, ποὺ ποτὲ δὲν κοιμᾶται. Ἂν σκοτώσεις τὸν δράκοντα, θὰ τὸ πάρεις». 

Ὅταν τὸ ἄκουσε ὁ βασιλιᾶς Ἀλέξανδρος, πρόσταξε ἀμέσως νὰ σελώσουν τὸ ἄλογό του, τὸν Bουκεφάλα. Φτερὰ δὲν εἶχε, μὰ πετοῦσε σὰν πουλί. Kαβαλίκεψε καὶ σὲ λίγο ἔφτασε στὸ μέρος ποὺ τοῦ εἶχαν πεῖ οἱ σοφοί. Στέκεται καὶ βλέπει τὰ βουνὰ ν’ ἀνοιγοσφαλοὺν ἀδιάκοπα καὶ τόσο γρήγορα, ποὺ οὔτε πουλὶ δὲν μποροῦσε νὰ περάσει. Mα ὁ βασιλιᾶς δὲν τὰ χάνει. Δίνει μιὰ βιτσιὰ καὶ πέρασε ἀνέγγιχτος ἀνάμεσα στὰ δυὸ βουνά. Σκότωσε ἔπειτα τὸ δράκοντα καὶ πῆρε τὸ γυαλί, ποὺ εἶχε μέσα τὸ ἀθάνατο νερό. 

Ἅμα γύρισε στὸ παλάτι του, ξέχασε νὰ πεῖ στὴν ἀδερφή του τί εἶχε μέσα στὸ γυαλί. Ἔτσι καὶ κείνη μιὰ μέρα πῆρε τὸ γυαλὶ κι ἔχυσε τὸ ἀθάνατο νερὸ ἔξω στὸ περιβόλι. Τὸ νερὸ ἔπεσε σὲ μιὰ ἀγριοκρεμμυδιά, κι ἀπὸ τότε αὐτὸ τὸ φυτὸ δὲν μαραίνεται ποτέ. 

Ὅταν ἔμαθε ἡ βασιλοπούλα τὸ κακὸ ποὺ ἔκαμε, ἦταν ἀπαρηγόρητη. 

«Θεέ μου!» λέει, «δὲ θέλω νὰ πιστέψω, πὼς μιὰ μέρα θὰ πεθάνει ὁ ἀδερφός μου. Ἄφησὲ μὲ νὰ ζῶ πάντα μὲ τὴν ἐλπίδα πὼς κι ἂν πεθάνει, πάλι θὰ τὸν ξαναφέρεις στὸν κόσμο. Ποιός ξέρει ἂν δὲν ἔρθουν δύσκολα χρόνια γιὰ τὴν πατρίδα μου;» 

Ἀμέσως ἡ ἀδερφὴ τοῦ βασιλιᾶ ἔγινε ἀπὸ τὴ μέση καὶ κάτω ψάρι καὶ πήδηξε στὴ θάλασσα. Ἔγινε Γοργόνα! Ἀπὸ τότε γυρίζει πάντα στὴ θάλασσα κι ἅμα δεῖ κανένα καράβι, τρέχει καὶ τὸ ρωτᾶ: 

«Kαράβι, καραβάκι· ζεῖ ὁ βασιλιᾶς Ἀλέξανδρος;» 

Ἀλίμονο στὸν καραβοκύρη ποὺ θὰ τῆς πεῖ πὼς πέθανε. H Γοργόνα ἀναταράζει τὰ νερά, σηκώνει βουνὰ τὰ κύματα καὶ χάνεται τὸ καράβι. 

Mα ὁ ἔξυπνος καραβοκύρης ἂν πεῖ: «Zει, κυρά μου, ὁ βασιλιᾶς Ἀλέξανδρος. Zει καὶ βασιλεύει, καὶ τὸν κόσμο κυριεύει!». 

Tότε ἡ Γοργόνα λάμπει ἀπὸ τὴ χαρά της. Ἁπλώνει τὰ ξανθά της μαλλιὰ καὶ τὰ κύματα ἡσυχάζουν ἀμέσως. Γελοῦν τὰ πέλαγα καὶ τ’ ἀκρογιάλια, κι οἱ ναῦτες ἀπὸ τὰ καράβια τους ἀκοῦνε μαγεμένοι τὴ φωνὴ τῆς Γοργόνας, ποὺ ξαναλέει τραγουδιστά: 

«Zει ὁ βασιλιᾶς Ἀλέξανδρος ζεῖ καὶ βασιλεύει καὶ τὸν κόσμο κυριεύει!...» 

📍 [Μύθος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του "Νερού της Ζωής" στην Ανατολή]

• 

• Φιλοσοφική σκηνή: άνθρωπος μπροστά σε πηγή φωτός

🖼️ Αναπαράσταση φιλοσόφου μπροστά σε φως / πυρσό, με συμβολική εικόνα του νερού.