Θεανώ η Θουρία ή Κροτωνιάτιδα (6ος αι. π.κ.χ.)

Ἡ Θεανῶ ἡ Θουρία ἦταν ἀρχαία Ἑλληνίδα μαθηματικός καὶ ἀστρονόμος. Καταγόταν ἀπὸ τους Θούριους της Κάτω Ἰταλίας καὶ ἄκμασε περί τον 6ο αἰῶνα π.κ.χ.

Ἡ Θεανώ ἦταν κόρη του ἰατροῦ Βροντίνου. Στὴν ἀρχὴ ὑπῆρξε μαθήτρια του Πυθαγόρα καὶ στὴ συνέχεια σύζυγός του, ἔστω κι ἄν ἀναφέρεται πῶς ἦταν 30 χρόνια νεότερη του.

Δίδαξε ἀστρονομία καὶ μαθηματικά στὶς Σχολές του Πυθαγόρα στὴ Σάμο καὶ στὸν Κρότωνα. Μετά το θάνατο του συζύγου της ἐπιμελήθηκε τὴ διάδοση της διδασκαλίας καὶ του ἔργο του, τόσο στὸν κυρίως Ἑλλαδικό χῶρο, ὅσο καὶ στὴν Αἴγυπτο, σε συνεργασία με τα παιδιά της τὴ Δαμῶ, τὴν Μαρία καὶ Ἀριγνώτη καὶ τους Μνήσαρχο καὶ Τηλαύγη πού ἀνέλαβαν με τὴ σειρά τους καὶ τὴ διοίκηση των Πυθαγορείων σχολῶν.

Δεύτερος σύζυγός της μετά το θάνατο του Πυθαγόρα ἔγινε ὁ ἐπίσης στενός μαθητής του Ἀρίσταιος, ὁ ὁποίος καὶ ἀνέλαβε γιὰ μία περίοδο το Ὀμακοεῖο καὶ την Πυθαγόρεια κοινότητα.

Την Θεανώ την Θουρία ἀναφέρουν οἱ Ἀθήναιος, Σούδα, Διογένης ὁ Λαέρτιος καὶ ὁ Ἰάμβλιχος. Θεωρεῖται ἡ διασημότερη γυναῖκα ἀστρονόμος καὶ κοσμολόγος της ἀρχαιότητας.

Τα ἔργα της εἶναι

«Κοσμολογία»

«Θεώρημα της χρυσῆς τομῆς»

«Θεωρία των ἀριθμῶν»

«Κατασκευή του σύμπαντος»

«Βίος Πυθαγόρου» το ὁποῖο δὲν σώζεται καὶ

«Περί ἀρετῆς» το ὁποῖο καὶ ἀφιέρωσε στὸν μεγάλο πολεοδόμο καὶ ἀρχιτέκτονα Ἰππόδαμο.

Σύμφωνα με την Θεανώ το σύμπαν εἶναι κατασκευασμένο ἀπὸ ἀριθμούς καὶ ἁπλές ἀναλογίες. Ἀποτελεῖται ἀπὸ 10 σφαῖρες ποὺ εἶναι ὁμόκεντρες καὶ ἀντιστοιχοῦν στὸν ἥλιο, σελήνη, Κρόνο, Δία, Ἄρη, Ἀφριδίτη, Ἑρμῆ, Γῆ, Αντιχθόνα (Αντιγή) καὶ στοὺς Ἀστέρες. Οἱ πλανῆτες κινοῦνται γύρω ἀπὸ «κεντρικό πῦρ». Οἱ ἀπλανεῖς ἀστέρες δὲν κινοῦνται. Οἱ ἀποστάσεις μεταξύ τῶν ὁμόκεντρων σφαιρῶν καὶ του κεντρικοῦ πυρός βρίσκονται στὴν ἴδια ἀριθμητική ἀναλογία με τα διαστήματα της μουσικῆς κλίμακος.

ΕΘΙΜΑ ΒΑΡΒΑΡΙΚΑ

ΕΘΙΜΑ ΒΑΡΒΑΡΙΚΑ

                  << Γὶα νὰ τὰ γνωρίζουν οἱ Ἓλληνεs καὶ νὰ μὴ τὰ μιμοῦνται>>

τὸ τρύπημα τῶν αὐτιῶν στοὺs ἄνδρεs (γιὰ νὰ φορέσουν ἐνώτιον = σκουλαρίκη) , ἐθεωρεῖτο βαρβαρίκο ἔθιμο γὶα τοὺσ ἀρχαίουs πρόνουs μαs . Ἔτσι, ἄν ὑπῆρχε κάποιοσ μὲ τέτοια συνήθεια τὸν διακωμωδοῦσαν καὶ τὸν ἔδιωχθαν ἀπὸ τὴν πόλη. Ὑπάρχει βεβαίωs 

καὶ σχετικὸ κείμενο ποὺ τὰ λέει αὐτά:


τὸ διασώζει ὁ Ξενοφῶν στὴν << κύρου Ἀνάβαση >>

<< οὗτοσ γὰρ καὶ τὴν πατρίδα καταισχύνει καὶ πᾶσαν τὴν Ἑλλὰδα, ὅτι Ἕλλην ὤν τοιοῦτοs ἐστιν. ἐντεῦθε ὑπολαβών Ἀγασίαs Στυμφάλιοs εἶπεν : Ἀλλὰ τούτο γε οὔτε τῆσ Ἑλλάδοσ παντάπασιν, ἐπεὶ ἐγώ αὐτόν εἶδον ὥσπερ Λυδὸν ἀμφότερα
τὰ ὦτα τετρυπημὲνον . καὶ εἶχεν οὕτοs. τοῦτον μέν οὖν ἀπήλασαν >>.

ΕΘΝΟΣ

ΕΘΝΟΣ


<< Αὖτις δὲ τὸ Ἑλληνικὸν ἐὰν ὅμαιμόν τὲ καὶ ὅμογλωσσον, καὶ θεῶν Ἱδύματα τε κοινὸ καὶ θυσίαι ἤ θεὰ τε ὁμότροπα >>.


ΗΡΟΔΟΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ Η 144, 14-16


Λοιπὸν τὸ Ἑλληνικὸν ἔθνοs εἶναι ἀπὸ τὸ Ἴδιο αἷμα καὶ ὁμόγλωσσο, ἔχει ναoύs ἀγάλματα θεῶν καὶ θυσίε ὅλα κοινὰ καὶ ἤθη

ὀμότροπο./

ΠΡΟΚΛΟΥ, Σχόλια στον «Παρμενίδη» του Πλάτωνος

ΠΡΟΚΛΟΥ, Σχόλια στὸν «Παρμενίδη» τού Πλάτωνος

Proclus Phil., In Platonis Parmenidem

Page 1032, line 15

Ἡ μία τοῦ Παρμενίδου μέθοδος μίαν ὑπό-

θεσιν παραλαμβάνει, καὶ ἐπ' αὐτῆς ποιεῖται

τὸν σύμπαντα λόγον, οὐχ ἥτις ἂν δόξειεν εἶναι

μία τῶν πολλῶν, ἀλλ' ἣ πασῶν ἐστιν ὑποθέ-

σεων περιληπτικὴ καὶ ἔστι μία πρὸ τῶν πολ-

λῶν· πάντα γὰρ ἀναφαίνει τὰ ὄντα καὶ τὴν

ὅλην τῶν πραγμάτων διακόσμησιν τῶν τε νοη-

τῶν καὶ αἰσθητῶν, καὶ ἔτι τὰς ἑνάδας αὐτῶν,

καὶ τὴν μίαν καὶ ἄῤῥητον ἑνάδα καὶ πασῶν

τούτων πηγήν· τὸ γὰρ ἓν πάντων ἐστὶν αἴτιον,

καὶ ἀπὸ τούτου πάντα ἀπογεννήσει προϊών.




ΠΡΟΚΛΟΥ, Σχόλια στον «Παρμενίδη» του Πλάτωνος

1032.15

Ἡ μοναδική ἀποδεικτική μέθοδος του Παρμενίδη

στηρίζεται σε μόνον μία ὑπόθεση, καὶ ἐπάνω σε αὐτὴν

στηρίζει ὅλη την λογική, πού δὲν εἶναι μία ὁποιοδήποτε,

ἀλλὰ ἀποτελεῖ την προϋπόθεση ὅλων τῶν ὑποθέσεων.

Διότι ἀναδεικνύει ὅλα τα ὄντα καὶ την διάρθρωση

ὅλων τῶν πραγμάτων καὶ τῶν νοητῶν ἀλλὰ καὶ

τῶν αἰσθητῶν, ἀκόμη καὶ τις προϋποθέσεις τους,

με βάση την μία καὶ μοναδική προϋπόθεση (ἐνάδα)

ποὺ εἶναι ἄρρητη (ἔξω ἀπὸ το πεδίο της νόησης) καὶ

ἀπὸ αὐτή ἐκπηγάζουν τα πάντα. Διότι το Ἐν εἶναι ἡ αἰτία

των πάντων και εξ αυτού γεννιέται κάθε τι.

Ὁ ΠΙΝΑΚΑΣ

Οἱ ἐνάδες καὶ οἱ ὀλύμπιοι θεοί.

Λεωνίδας Θωμ

Μήν Μάρτιος < ελαφηβολιών ΑΤΤΙΚΗΣ

Μήν Μάρτιος < ελαφηβολιών ΑΤΤΙΚΗΣ

Γεράστιος       ΣΠΑΡΤΙ


ΕΛΑΦΙΒΟΛΙΩΝ Μήν Ἀθηναίων ἀπό τῶν ἐλάφων ὀνομασθείς αἵ {τούτο] Τῶ μινί ἐθύoντο τῆ ἑλαφηβόλο

Ἀρτέμιδι.
Ὀνομάσθηκε ἔτσι ἀπὸ τὰ ἐλαφια , τὰ ὁποῖα κατὰ τὸν μῆνα αὐτὸν ἐθυσιάζοντο στὴν ἐλαφηβόλον Ἄρτεμη

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΡΜΗ

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΡΜΗ

Εἰς Ἑρμῆν

In Mercurium .1
Ἑρμῆν ὕμνει Μοῦσα Διὸς καὶ Μαιάδος υἱόν,
Κυλλήνης μεδέοντα καὶ Ἀρκαδίης πολυμήλου,
ἄγγελον ἀθανάτων ἐριούνιον, ὃν τέκε Μαῖα
νύμφη ἐϋπλόκαμος Διὸς ἐν φιλότητι μιγεῖσα
5
αἰδοίη· μακάρων δὲ θεῶν ἠλεύαθ' ὅμιλον
ἄντρον ἔσω ναίουσα παλίσκιον, ἔνθα Κρονίων
νύμφῃ ἐϋπλοκάμῳ μισγέσκετο νυκτὸς ἀμολγῷ,
ὄφρα κατὰ γλυκὺς ὕπνος ἔχοι λευκώλενον Ἥρην,
λήθων ἀθανάτους τε θεοὺς θνητούς τ' ἀνθρώπους.
10
ἀλλ' ὅτε δὴ μεγάλοιο Διὸς νόος ἐξετελεῖτο,
τῇ δ' ἤδη δέκατος μεὶς οὐρανῷ ἐστήρικτο,
εἴς τε φόως ἄγαγεν, ἀρίσημά τε ἔργα τέτυκτο·
καὶ τότ' ἐγείνατο παῖδα πολύτροπον, αἱμυλομήτην,
ληϊστῆρ', ἐλατῆρα βοῶν, ἡγήτορ' ὀνείρων,
15
νυκτὸς ὀπωπητῆρα, πυληδόκον, ὃς τάχ' ἔμελλεν
ἀμφανέειν κλυτὰ ἔργα μετ' ἀθανάτοισι θεοῖσιν.
ἠῷος γεγονὼς μέσῳ ἤματι ἐγκιθάριζεν,
ἑσπέριος βοῦς κλέψεν ἑκηβόλου Ἀπόλλωνος,
τετράδι τῇ προτέρῃ τῇ μιν τέκε πότνια Μαῖα.




ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

1.

τὸν Ἑρμῇ ὕμνησε Μοῦσα, το γιὸ του Διός καὶ της Μαιάδος,

της Κυλλήνης τὸν ἄρχοντα καὶ της πολυπρόβατης Ἀρκαδίας,

τον καλόδεχτο ἀγγελιαφόρο τῶν ἀθανάτων, ποὺ γέννησε ἡ Μαῖα

ἡ νύμφη με τα ὄμορφα μαλλιά, ποὺ δέχτηκε νὰ σμίξει με τον Δία

5.

με σεμνότητα. μακριά ἀπ’ την σύναξη τῶν μάκαρων θεῶν,

σε καταφύγιο ζῶντας ἀπόκρυφο, κρυφά στὴν ἠρεμία της νύκτας

ὅταν ὁ ὕπνος ὁ γλυκός, καὶ τὴν λευκοχέρα βάραινε την ᾞρα,

την λησμονιά σκορπίζοντας, σε θεούς καὶ σε ἀνθρώπους.

10

μὰ του μεγάλου του Διός, ὁ νοῦς ἀφυπνιζόταν,

καὶ πάνω στὸν δέκατο οὐρανὸ, ἀμέσως γαντζωνόταν,

βγάζοντας λάμψη, καὶ τα ἄριστα ἔργα δημιουργοῦσε.

καὶ τότε γέννησε, ἕνα παιδί πανέξυπνο, μὰ καὶ ἐλπιδοφόρο,

κατακτητή, ὁδηγὸ βοδιῶν μὰ καὶ ἡγεμόνα ὀνείρων,

15

νυκτερινό κατάσκοπο, της πύλης ἐπιστάτη, ποὺ γρήγορα ἐπρόκειτο

νὰ φανερώσει ἔργα θαυμαστά, στοὺς θεούς τους ἀθανάτους.

Κι ἐνῶ ἡ μέρα χάραξε μέσα στὸ μεσημέρι, κι ὅταν αὐτὸς κιθάριζε,

βόδι ἔκρυψε ἀπὸ βραδύς τ' Ἀπόλλωνα, ποὺ μακριά βόλια σκορποῦσε,

σε μία σκιά, την μέρα μόλις την τέταρτη ποὺ τον γέννησε ἡ Μαῖα.

Κατά την μυθολογία ἐδῶ συνάντησε ἡ Μαῖα τον Δία καὶ ἔκρυψε τα βόδια του Ἀπόλλωνα ὁ Ἑρμῆς στὴν πρώτη βρεφική του ἡλικία.

ΕΙΚΟΝΑ: ΤΟ Σπήλαιο του Ερμή..... Θά το συναντήσετε στὸ ὄρος Ζήρεια της Κορινθίας καὶ συγκεκριμένα στὴν ἀνατολική του πλαγιά σε ὑψόμετρο 1700 μέτρων.

πρωί της 20ης Φεβρουαρίου: Ναυμαχία των Πατρών - Ο Μιαούλης νικά τον τουρκο- αιγυπτιακό στόλο

Στίς ἀρχὲς του 1822 ὁ τουρκοαιγυπτιακός στόλος με ἀρχηγούς τον 'αντιναύαρχο Καρά Πεπέ 'Ἀλὶ καὶ τον Αἰγύπτιο ὑποναύαρχο Ἰσμαήλ Γιβραλτάρ βγῆκε ἀπὸ τον Ἑλλήσποντο με διαταγή νὰ πλεύσει πρὸς την Πάτρα, προκειμένου νὰ ἀνεφοδιάσει τους πολιορκούμενους ἀπὸ τους Ἕλληνες ἐπαναστάτες, Τούρκους.

Στὸ κατόπι του βρέθηκε στόλος 63 ἑλληνικῶν πλοίων ἀπὸ τα Ψαρά, την Ὕδρα καὶ τις Σπέτσες με ἀρχηγούς τον Νικολή Ἀποστόλη, τον Ἀνδρέα Μιαούλη καὶ τον Γκίκα Τσούπα.
Στὶς 15 Φεβρουαρίου ὁ τουρκικός στόλος ναυλόχησε στο λιμάνι της Πάτρας, λόγω κακοκαιρίας. Ο Ανδρέας Μιαούλης, που είχε αναλάβει τη διοίκηση της ελληνικής αρμάδας, θεώρησε ὅτι ἦταν ἡ κατάλληλη εὐκαιρία γιὰ ἐπιθέση.
Το πρωί της 20ης Φεβρουαρίου οἱ τουρκοαιγύπτιοι εἶδαν ἔκπληκτοι νὰ κανονιοβολούνται ἀπὸ τα μικρά ἑλληνικά πλοῖα καὶ μάλιστα ὑπὸ φοβερή τρικυμία.
Ἔπειτα ἀπὸ ναυμαχία πέντε ὡρῶν, μία τουρκική φρεγάτα καταστράφηκε ὁλοκληρωτικά καὶ πολλά ἀλλὰ πλοῖα ἐπέστησαν σημαντικές ζημιές. Πολλοί Τοῦρκοι βρῆκαν το θάνατο ἡ τραυματίστηκαν σοβαρά.
Ὁ τουρκικός στόλος, μετά την ἀποχώρησή του ἀπὸ την Πάτρα, κατέφυγε στὴ Ζάκυνθο, ἡ ὁποία εὑρίσκετο ὑπὸ ἀγγλική διοίκηση.
Ὅταν οἱ Ἕλληνες ἔπλευσαν ἐκεῖ γιὰ νὰ ἐπαναλάβουν την ἐπίθεση τους, ἐμποδίστηκαν ἀπὸ τους Ἄγγλους, ποὺ προφασίστηκαν την οὐδετερότητα του νησιοῦ.
Ὁ ἑλληνικός στόλος ἐπέστρεψε στὶς 24 Φεβρουαρίου καὶ ἀγκυροβόλησε στὸ Μεσολόγγι, ἕτοιμος γιὰ νὰ νέα ἀναμέτρηση.
Ἥ Ναυμαχία της Πάτρας, στὴν ὁποία ἔλαμψε το ἄστρο του Ἀνδρέα Μιαούλη, ὑπῆρξε γεγονός μεγάλης σημασίας γιά τον κατά θάλασσα ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων, παρά τις μικρές τουρκικές ἀπώλειες.
Ἦταν ἡ πρώτη φορά ποὺ ἑλληνικά πλοῖα ἀντιμετώπισαν κατά παράταξη τον στόλο του Σουλτάνου, χωρίς νὰ χρησιμοποιήσουν πυρπολικά.