Ποιό εἶναι τό τέλος τῆς ἁγίας Σοφίας

 Ποιό εἶναι τό τέλος τῆς ἁγίας Σοφίας

«Λένε πῶς ό,τι χτίστηκε με αἷμα καὶ πίστη, δὲν χάνεται – μόνο κοιμᾶται. Στὴν καρδιά της Κωνσταντινούπολης, ἕνας ναός-σύμβολο, ἢ Ἁγία Σοφία, στέκει αἰῶνες τώρα. Ὠμός… ὑπῆρξε κάποιος ποῦ προεῖπε το τέλος της.

Ἕνας Ἀπόστολος. Ο Ἀνδρέας. Ο πρῶτος κληθείς. Κι ἡ φωνή του, μέσα ἀπὸ το πέπλο του χρόνου, ψιθυρίζει ἀκόμη…»

Τι προφήτευσε ο Απόστολος Ἀνδρέας γιὰ την Ἁγία Σοφία; Εἶναι το τέλος τῆς ἤδη γραμμένο ἡ πλησιάζει ἡ ἀναγέννησή της; Ἕνα μυστηριώδεις ταξίδι στὴν πίστη, την ἱστορία καὶ την ἐλπίδα ἑνὸς ὁλόκληρου Γένους.

«Στὴν Πόλη τῶν Πόλεων, ἐκεῖ ὅπου οὐρανὸς καὶ γῆ σμίγουν, 

ἕνας ναὸς στέκει ἀγέρωχος, πληγωμένος, μὰ ζωντανός... 

Ἡ Ἁγία Σοφία. Τὸ φῶς τοῦ κόσμου. 

Κι ὅμως, μιὰ φωνὴ ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων, ψιθυρίζει τὸ τέλος της …»    τό τέλος τῆς ἁγίας Σοφίας

«Ὁ Πρωτόκλητος Ἀπόστολος, Ἀνδρέας, περπάτησε τὰ χώματα τῆς Ἀνατολῆς. 

Κήρυξε στὴν Ἀχαΐα, στὴ Σκυθία, στὴν Κωνσταντινούπολη. 

Καὶ σὲ κείνους ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσαν... 

...εἶπε λόγια ποὺ δὲν ἦταν ἀνθρώπινα.» 

«Λόγια γιὰ ἕναν ναὸ ποὺ κάποτε θὰ σιγήσει. 

Ὄχι γιατί γκρεμίστηκε. Ἀλλὰ γιατί ὁ κόσμος θὰ κλείσει τὰ αὐτιά του...» 

«Ἡ Ἁγία Σοφία θὰ χαθεῖ; Ἢ μήπως κάτι πολὺ πιὸ βαθὺ θὰ συμβεῖ; 

Αὐτὸ δὲν εἶναι ἁπλὸ βίντεο. Εἶναι μιὰ κάθοδος στὸν χρόνο. 

Καὶ μιὰ ἄνοδος στὴν ψυχὴ τοῦ Γένους... »

«Η Προφητεία του Αποστόλου Ἀνδρέα: ΤΟ ΤΕΛΟΣ της Ἁγίας Σοφίας;»

Προφητεία του Αἰγίου Ἀνδρέα για την Κωνσταντινούπολη

τό μαγάρισμα της ἁγίας σοφίας, εἶναι ἤδη ἀνεπανόρθωτο ἐδῶ καί καιρό.

Ἀκόμα καί ἄν λειτουργήσουμε ἀκόμη καί ἄν ἀνάψουμε κεριά μέσα της, ἤ δαιμονική παρέμβαση, εἶναι ἐφιαλτική καὶ κορυφαία ἀνεπανόρθωτη.

Ὄχι μόνο του οἰκοδομήματος της ἐκκλησίας ἀλλά ὁλόκληρης της πόλης.

Το τέλος της θὰ ἔρθει στὸ ἀπωτέρω μέλλον, καὶ προφητεύτηκε ὅτι θὰ ἔρθει, ὅταν θά ἔρθει ἡ ὥρα της Λίλιθ νὰ πάρει την παγκόσμια ἐξουσία, ἀλλά καί νὰ ἔρθη τα τέλος της. Ἄς δοῦμε το κείμενο, στό ὁποῖο ὁ ἅγιος Ἀνδρέας κάνει ἀναφορὰ στὸ μοναδικό θηλυκό ἄνθρωπο; τότε διὰ το μή καιρώ ἐκείνων ἄνδρας αἰδέσιμον, ἀλλὰ πάντας τῆς ἀπωλείας, ἀναστήσεται γύναιον πονηρόν καὶ αἰσχροτάτων ἀπὸ του πόντου. καὶ βασιλεύσει ἕν τῶν πόλεων.

Ἐπίδη δηλαδή θὰ ἔρθει καιρός ποὺ ἄνδρας κανονικός δέν θὰ ὑπάρχει, θὰ πάρει την παγκόσμια ἐξουσία γυναῖκα.

Τον καιρό ἐκείνῳ Κλείνει ὁ κύριος θεός ὁ παντοκράτορων το τόξο αὐτοῦ, καὶ φοβερά δυνάμει της ἰσχύος αὐτοῦ ἐκτενεῖ τὴ χήρα αὐτοῦ ἐπὶ την μεγάλην πόλη ταύτην . Καὶ δράξηται αὐτῆς ἕν ἰσχύϊ, καὶ τῷ δρεπάνων τῆς δυνάμεως αὐτοῦ ὑποτεμεί τον χοῦν τόν ὑποκάτω τῆς πόλεως ταύτης, καὶ ἔρι τοῖς ἀβύσσου του καὶ καταπίείν αὐτὴν, ἅπερ φοβερώς ὑπακούσαντα ἐξ ἑκατέρων τῶν μερῶν ταχεῖ σφοδρόν καὶ ἤχων φοβεροτάτων ἀναβλύσουσι , καὶ τό ὑποκάτω αὐτῆς ἀνασπάσει ἀπό τῆς γῆς, καὶ ἐπάρει αὐτὸ εἰς ὕψος ὥς μύλων γυροβολούμενον , φρίκη την πολλή, ὥστε θρηνεῖν καὶ ὀδύρεσθαι, κράζει τε οὐαί τοῖς ἕν μέσο τῆς πόλεως.

Οὕτως οὖν κατενεχθείς αὐτῆς ἐν τη ἀβύσσῳ τά ἑκατέρων τῶν μερῶν ἀναβλύσαντα ὕδατα σφοδρός κατακαλύψαντα αὐτὴν τώ φοβερό καὶ ἀχανεῖ πελάγει τής ἀβύσσου παραπέψουσιν.

Η ὀργὴ τοῦ θεοῦ ἔρχεται καὶ ἡ Κωνσταντινούπολις ἀποκολάτε ὁλόκληρη ἀπὸ το φλοιό της γῆς καί ἀφοῦ στροβιλιστεῖ στὸν ἀέρα σὰν φτερὸ στῶν ἄνεμο, ρίχνετε στά νερά τῆς ἀβύσσου καὶ χάνεται. Ἔτσι ἔχουμε μία προφητεία γιὰ την καταστροφή της Κωνσταντινουπόλεως.

Οὕτως οὖν, ὦ τέκνο μου Ἐπιφάνιε , ἡ πόλης ἡμῶν συντελεσθήσεται . Καὶ ἅπερο δέ σοι εἴρηκα ὄπισθεν ὅτι μέλλουσι συμβαίνειν τῷ κόσμο δεινά , ἐκεῖνα εἶσιν ἀπερ ο κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς χρηστὸς ἔφησεν ἀρχήν ὠδίνων.>> αὐτά λοιπόν προφητεύει ὁ ἁγίως Ἀνδρέας ἕνας ἀπὸ τους κορυφαίους καὶ ἀληθινούς ὁμολογητές τής πίστης του χριστοῦ.

Ἠ πόλη μαζί μέ τήν Ἁγία Σοφία, θὰ χαθεῖ στὸ βάθος της θάλασσας, ὅπου στό ἁλμυρὸ καὶ νεκρό ἑπομένως νερό .

Ρίχνουμε κάθε τι μαγεμένο καὶ μαγαρισμένο γιὰ νὰ πάψει νὰ λειτουργεῖ ἐναντίον μας.

τήν πόλη ἑπομένως θὰ την πάρουμε ἀπὸ τους τούρκους γιὰ ἕνα τσαμπουκά δικο μας, αλλά αὐτό πού ἔκαναν οἱ βυζαντινή αὐτοκράτορες μέσα στὴν ἁγία σοφία ἤδη ἔχει προδιαγράψει κομμένο της. Οἱ Μογγολοι ἀπὸ τήν τάκλα μακάν ἁπλά ὑπέγραψαν την καταδίκη της.

Αὐτά λοιπόν προφητεύει ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας, ἕνας ἀπὸ τοὺς κορυφαίους Ἁγίους    

«Ἡ Κατάρα της Βασιλεύουσας: Τὸ Ἀπόκρυφο Χειρόγραφο ποὺ Προέβλεψε τὴν Πτώση!»

  [ΕΙΣΑΓΩΓΗ 

Ἕνα χειρόγραφο χαμένο στὸν χρόνο. 

Μιὰ κατάρα ποὺ στοιχειώνει τὴν Πόλη. 

Καὶ μιὰ προφητεία ποὺ ἴσως ἐκπληρώθηκε μὲ φρικιαστικὴ ἀκρίβεια... 

Στὸ σημερινὸ ἐπεισόδιο, ταξιδεύουμε στὰ σκοτεινὰ μονοπάτια τοῦ Βυζαντίου καὶ ἀνακαλύπτουμε τὸ πιὸ μυστηριῶδες κείμενο τῆς Αὐτοκρατορίας: 

τὸ «Ἀπόκρυφο τῆς Πτώσης» — ἕνα χειρόγραφο ποὺ προέβλεψε τὸν ἐρχομό του Μωάμεθ, τὴν προδοσία τῶν τειχῶν καὶ τὴν ἐρημιὰ τῆς Ἁγίας Σοφίας. 

Ποιός τὸ ἔγραψε; 

Ποιοί τὸ ἔκρυψαν; 

Καί... μήπως ὑπάρχει ἀκόμη; 

Πάτα ἐγγραφὴ καὶ μπὲς μαζί μας στὰ ἄδυτα τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ μυστηρίου! 

Λένε πὼς λίγο πρὶν ἡ Βασιλεύουσα σιγήσει, ἕνα χειρόγραφο πέρασε ἀπὸ χέρι σὲ χέρι, σὰν κατάρα. Ἕνα κείμενο ἀπαγορευμένο, ποὺ προφήτευε τὴ σφαγή, τὴν προδοσία... καὶ τὴν πτώση. 

Τὸ ὄνομά του δὲν τολμοῦσαν νὰ τὸ ψελλίσουν φανερά. Οἱ μοναχοὶ τὸ ἔκρυψαν, οἱ αὐτοκράτορες τὸ φοβήθηκαν... καὶ ὅσοι τὸ διάβασαν, ἐξαφανίστηκαν. 

«Στὴν καρδιὰ τῆς Ἀνατολῆς, ἀνάμεσα σὲ προφητεῖες, σκιὲς καὶ αὐτοκρατορικὲς σιωπές, χτίστηκε ἡ μοῖρα μιᾶς Πόλης ποὺ δὲν ἔμοιαζε μὲ καμία ἄλλη. Ἡ Κωνσταντινούπολη δὲν ἔπεσε ἁπλῶς. Εἶχε προειδοποιηθεῖ. Μέσα ἀπὸ χειρόγραφα, κείμενα καὶ "θεϊκοὺς χρησμούς", κάποιοι πίστευαν πὼς τὸ τέλος εἶχε γραφτεῖ αἰῶνες πρίν. 

Ἦταν ἄραγε ἡ Πτώση της Βασιλεύουσας ἀποτέλεσμα τῆς ἱστορίας ἢ τῆς... προφητείας; 

Θὰ ἀναζητήσουμε τὶς πιὸ σκοτεινές, τὶς πιὸ αἰνιγματικὲς προβλέψεις γιὰ τὸ τέλος τῆς Μεγάλης Πόλης. Καὶ ἴσως... νὰ ἀνακαλύψουμε ἂν οἱ θρῦλοι αὐτοὶ κρατοῦν μέσα τους μιὰ μοιραία ἀλήθεια.» 

🎬 Σήμερα θὰ ἀνακαλύψουμε τὴν ἱστορία τοῦ πιὸ σκοτεινοῦ χειρογράφου τοῦ Βυζαντίου. 

Τὸ ἀπόκρυφο κείμενο ποὺ ἴσως... προέβλεψε τὴν καταστροφὴ τῆς Κωνσταντινούπολης. 

[ΜΕΡΟΣ Α' – Ἡ ΑΠΑΡΧΗ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ – ] 

Ἡ πρώτη ἀναφορὰ στὸ λεγόμενο «Ἀπόκρυφο τῆς Πτώσης» (ἢ Codex Constantinopolitanus) γίνεται ἀπὸ ἕναν ἀνώνυμο μοναχὸ τοῦ 13ου αἰῶνα, στὸ Σινᾶ. 

Περιγράφει ἕνα χειρόγραφο γραμμένο «ἐκ χεὶρὸς ματωμένης» μὲ προφητικὰ σύμβολα, ὄχι λέξεις. 

Ὑποτίθεται πὼς γράφτηκε στὰ χρόνια τοῦ Ἡρακλείου, ὅταν ἡ αὐτοκρατορία κινδύνευε ἀπὸ παντοῦ. 

Ὁ θρῦλος λέει πὼς τὸ ἔγραψε ἕνας ἐρημίτης ποὺ ἔβλεπε «ὁράματα ἀπὸ τὸν ἴδιο τόν Θεὸ» — ἀλλὰ ἄλλοι πιστεύουν πὼς ἐπρόκειτο γιὰ αἱρετικὸ ἢ ἀποκρυφιστή. 

[ΜΕΡΟΣ Β' – ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟΥ – ] 

Τὸ χειρόγραφο περιγράφει μὲ τρομακτικὴ ἀκρίβεια: 

Ἕναν λαὸ ποὺ "θὰ φτάσει ἀπ’ τὴν ἀνατολὴ καὶ θὰ ρίξει τὸν σταυρό". 

Μιὰ «Πόλη μὲ χρυσᾶ τείχη ποὺ θὰ λιώσει σὰν κερί». 

Ἕναν αὐτοκράτορα ποὺ "θὰ προσεύχεται μόνος, καὶ δὲν θὰ τὸν ἀκούει κανείς". 

Οἱ περιγραφὲς μοιάζουν τρομακτικὰ ἀκριβεῖς μὲ τὴν πολιορκία τοῦ 1453: 

Ὁ Μωάμεθ Β' ὡς «ὁ δράκων ἀπὸ ἀνατολάς». 

Τὰ τείχη ποὺ ἔπεσαν μὲ τὴ βοήθεια τῶν βομβαρδισμῶν. 

Ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος, μόνος, νὰ προσεύχεται πρὶν τὴ μάχη. 

Κάποιοι λένε ὅτι οἱ περιγραφὲς προστέθηκαν ἐκ τῶν ὑστέρων. Ἄλλοι, ὅμως, ἐπιμένουν πὼς τὸ χειρόγραφο προϋπῆρχε. 

[ΜΕΡΟΣ Γ' – ΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟΥ – ] 

Τὸ χειρόγραφο λέγεται πὼς φυλασσόταν στὴ Μονὴ Χώρας. 

Σύμφωνα μὲ τὸ χρονικὸ ἑνὸς Γεωργιανοῦ μοναχοῦ, ἕνας «ἀδελφὸς τῆς Σιωπῆς» φυλοῦσε «τὸ βιβλίο τῆς καταστροφῆς», τὸ ὁποῖο δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ διαβαστεῖ μετὰ τὸ 1400. 

Ὑπῆρχε ἡ δοξασία πὼς «ὅποιος τὸ διαβάσει, προκαλεῖ τὴν κατάρα νὰ ἐνεργοποιηθεῖ». 

Τὸ 1438, φέρεται νὰ τὸ διάβασε κρυφὰ ἕνας σύμβουλος τοῦ Παλαιολόγου — καὶ σύντομα ἡ πόλη γνώρισε λιμούς, σεισμοὺς καὶ ταραχές. 

Πολλοὶ πιστεύουν πὼς τὸ χειρόγραφο κάηκε κατὰ τὴν Ἅλωση. Ἄλλοι ὅτι ἔφυγε ἀπὸ τὴν Πόλη, στὰ χέρια μοναχῶν ποὺ δραπέτευσαν μὲ βάρκα πρὸς τὸ Ἅγιον Ὅρος. 

---

🔮[ΜΕΡΟΣ Δ' – Ἡ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ – ] 

Τὸ 1844, Ρῶσος περιηγητὴς ἰσχυρίζεται πὼς εἶδε «παράξενο κείμενο μὲ σύμβολα καὶ μορφὲς μὲ κεφάλια λύκων» σὲ μοναστήρι στὴ Μικρὰ Ἀσία. 

Τὸ χειρόγραφο θύμιζε βυζαντινὴ γραφή, ἀλλὰ σὲ κώδικα. 

Ἔκτοτε, ἄρχισαν ξανὰ οἱ φῆμες: «Τὸ Ἀπόκρυφο ὑπάρχει ἀκόμη», «Φυλάσσεται ἀπὸ μυστικὴ ἀδελφότητα», «Προφητεύει καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Ρωμαίων». 

Σύγχρονοι συνωμοσιολόγοι τὸ ταυτίζουν μὲ ἄλλα χειρόγραφα ὅπως τὸ Βόϊνιτς, ἢ τὸ Codex Seraphinianus. 

Στὸν 20ὸ αἰῶνα, κάποιοι ἰσχυρίστηκαν πὼς ἡ CIA καὶ τὸ Βατικανὸ τὸ ἀναζήτησαν λόγῳ τῶν «μεταφυσικῶν» του ἀναφορῶν. 

[ΕΠΙΛΟΓΟΣ – Ἡ ΚΑΤΑΡΑ ΖΕΙ; ] 

Εἶναι, λοιπόν, τὸ χειρόγραφο μιὰ ἁπλῆ φαντασίωση; Μιὰ ἱστορία γιὰ νὰ τρομοκρατοῦνται οἱ πιστοί; Ἢ μήπως ὑπῆρξε στ’ ἀλήθεια ἕνα κείμενο ποὺ προεῖδε, μὲ φριχτὴ ἀκρίβεια, τὴν πτώση της Βασιλεύουσας; 

Μήπως κάποιοι δὲν ἤθελαν ποτὲ νὰ ἀποκαλυφθεῖ; 

Καὶ μήπως... ἡ κατάρα δὲν τελείωσε ποτέ; 

Ἡ Κατάρα της Βασιλεύουσας: Τὸ Ἀπόκρυφο Χειρόγραφο ποὺ Προέβλεψε τὴν Πτώση! 

«Οἱ Προφητεῖες γιὰ τὴν Πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης: Θρῦλος ἢ Προμελετημένη Κατάρα;» 

Εἰσαγωγὴ 

Κεφάλαιο 1: Οἱ Χρησμοὶ τοῦ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ (1:30 – 4:30) 

«Πρῶτος σταθμός μας, οἱ περίφημοι "Χρησμοὶ τοῦ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ". Ἂν καὶ ἀποδίδονται στὸν αὐτοκράτορα Λέοντα ΣΤ' (9ος αἰῶνας), στὴν πραγματικότητα συντάχθηκαν πολὺ ἀργότερα – γύρω στὸν 12ο αἰῶνα – σὲ μιὰ περίοδο φόβου καὶ παρακμῆς. 

Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀποτελεῖ μιὰ σειρὰ συμβολικῶν χρησμῶν γιὰ τὸ μέλλον τῆς αὐτοκρατορίας. Ἀνάμεσα σὲ γρίφους καὶ μυστηριώδεις ἀναφορές, βρίσκουμε κάτι ποὺ μοιάζει σχεδὸν ἐφιαλτικά... ἐπίκαιρο:» 

«Ὁ Κωνσταντῖνος θὰ στεφθεῖ, καὶ ἄλλος Κωνσταντῖνος θὰ δώσει τέλος στὰ σκῆπτρα. Καὶ ἀπὸ τὴ Δύση θὰ ἔρθει ἐκεῖνος ποὺ θὰ φέρει τὴν καταστροφή.» 

«Ἡ ἑρμηνεία εἶναι καθηλωτική: ὁ πρῶτος Κωνσταντῖνος, ὁ Μέγας. Ὁ τελευταῖος, ὁ Κωνσταντῖνος ΙΑ' Παλαιολόγος. Ἀνάμεσα σὲ αὐτούς, ἡ Βασιλεύουσα ἔζησε χίλια χρόνια. 

Καὶ ὁ "καταστροφέας ἀπὸ τὴ Δύση"; Κάποιοι τὸν ταύτισαν μὲ τοὺς Φράγκους καὶ τὴν πρώτη Ἅλωση τοῦ 1204, ἄλλοι μὲ τὴ Δύση ποὺ δὲν ἦρθε ποτὲ νὰ βοηθήσει. 

Προφητεία ἢ πολιτικὴ διαμαρτυρία ντυμένη μὲ μυστικισμό; Τὸ ἐρώτημα μένει ἀνοιχτό.»

📜Κεφάλαιο 2: Ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ψευδο-Μεθοδίου 

«Ἡ δεύτερη μεγάλη προφητεία γιὰ τὴν τύχη τῆς Κωνσταντινούπολης προέρχεται ἀπὸ ἕνα ἀνώνυμο ἔργο τοῦ 7ου αἰῶνα: τὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ψευδο-Μεθοδίου. Παρουσιάζεται σὰν λόγος τοῦ ἁγίου Μεθοδίου, ἐπισκόπου Πάτρας, ἀλλὰ εἶναι μεταγενέστερο καὶ ψευδεπίγραφο. Ὡστόσο, ἔγινε ἐξαιρετικὰ δημοφιλὲς στὸν Βυζαντινὸ κόσμο καὶ μεταφράστηκε σὲ πολλὲς γλῶσσες.»

«Τὸ κείμενο γεννήθηκε μέσα στὸν τρόμο τῶν Ἀραβικῶν εἰσβολῶν. Ἀλλὰ ἡ ἀπάντηση ποὺ προσφέρει... εἶναι μεταφυσική.


Μιλᾶ γιὰ μιὰ ἐποχὴ καταστροφῆς, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἕναν Μεσσία-Αὐτοκράτορα ποὺ θὰ νικήσει τους "Ἰσμαηλίτες" – τοὺς Ἄραβες – καὶ θὰ βασιλέψει γιὰ χρόνια εἰρήνης.»


«Καὶ τότε, ἕνας βασιλεὺς ἀπὸ ἀνατολῆς, θεοφοβούμενος, θέλει ἐξεγερθῆ κατὰ πάντων τῶν ἀσεβῶν. Καὶ ἐξαίφνης θέλει ἀνοίξαι τὰς πύλας τοῦ παραδείσου...»

«Ἡ προφητεία αὐτὴ φαντάστηκε μιὰ λύτρωση ποὺ δὲν ἦρθε ποτέ.


Καὶ ὅμως, στοὺς αἰῶνες ποὺ ἀκολούθησαν, πολλοὶ ἤλπιζαν σὲ ἕναν "Μαρμαρωμένο Βασιλιᾶ" — ἕναν ἀπόηχο αὐτῆς τῆς ἀποκάλυψης.
Ἦταν ὅμως τέτοιες ἀφηγήσεις ποὺ προετοίμασαν τὸ λαὸ νὰ ἑρμηνεύει κάθε καταστροφὴ ὡς ἀναγκαῖο βῆμα πρὶν τὴν ἀποκατάσταση.»

📜 Κεφάλαιο 3: Οι Οράσεις του Αγαθάγγελου

«Από τις αρχές του 19ου αιώνα, μια νέα “προφητεία” κυκλοφορεί σε όλο τον υπόδουλο ελληνικό κόσμο.                                                                                                       

         Είναι το περίφημο κείμενο του Αγαθάγγελου. Αποδίδεται σε μοναχό από τη Μονή Εσφιγμένου του Αγίου Όρους, αλλά πιθανότατα πρόκειται για κατασκεύασμα μορφωμένων λογίων της εποχής λίγο πριν την Επανάσταση του 1821.»

(συνέχεια):
«Ο Αγαθάγγελος περιγράφει μια αλληλουχία γεγονότων που οδηγούν στην απελευθέρωση της Πόλης και την αναβίωση του Βυζαντίου. Όμως, για να φτάσουμε εκεί, πρέπει πρώτα να υπάρξει... Πτώση.»

Απόσπασμα:
«Τὸ γένος τῶν Ῥωμαίων θὰ ταπεινωθῇ, καὶ τὸ σκήπτρον θὰ περάσῃ εἰς ἀλλοφύλους· ἀλλ' ὅταν πληρωθῇ ὁ καιρός, ὁ ἄγγελος Κυρίου θὰ ἐγείρῃ ἄνδρα δίκαιον ἐκ τῆς παλαιᾶς βασιλείας…»

«Ο “άνδρας δίκαιος” είναι ο αναμενόμενος “μαρμαρωμένος βασιλιάς” – η μορφή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, που δεν πέθανε, αλλά κοιμάται και περιμένει τη στιγμή για να επιστρέψει και να ανακτήσει την Πόλη.
Οι οράσεις του Αγαθάγγελου έγιναν το πιο διαδεδομένο “προφητικό” ανάγνωσμα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ήταν θρύλος; Ελπίδα; Πολιτικό εργαλείο; Ή απλώς… παρηγοριά μέσα στο σκοτάδι;»

 

                    📜 Κεφάλαιο 4: Οἱ Στῆλες καὶ τὰ Ἀπόκρυφα Χειρόγραφα
Ἀφηγητής:
             «Στὴν Κωνσταντινούπολη κυκλοφοροῦσαν φῆμες γιὰ "μαγεμένα σημεῖα" καὶ ἀντικείμενα μὲ προφητικὲς ἰδιότητες. Στῆλες, εἰκονίσματα, ἀκόμα καὶ τοιχογραφίες, λέγεται πὼς περιεῖχαν μηνύματα γιὰ τὸ μέλλον τῆς Πόλης.


Οἱ πιὸ γνωστές, ἦταν οἱ Στῆλες τοῦ Ἱπποδρόμου καὶ τὸ λεγόμενο "Ἀνάγλυφο τῆς Μοίρας" στὴν Ἁγία Σοφία.»


Ἀπόσπασμα – Παράδοση:
«Πάνω στὶς Στῆλες τῆς Πόλης εἶχαν σκαλιστεῖ λέξεις κρυμμένες· μόνο οἱ σοφοὶ μποροῦσαν νὰ τὶς διαβάσουν.


Καὶ μία ἀπ’ αὐτὲς ἔγραφε: "Ἐν τῇ ἡμὲρᾳ τῆς πτώσεως, φλόγα θὰ καταβῇ ἐκ τῶν νεφῶν."»


«Οἱ Βυζαντινοὶ ἑρμήνευαν τὶς φυσικὲς φθορὲς τῶν μνημείων σὰν "σημεῖα" — σὰν μηνύματα τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ μαρτυρίες γιὰ ἀπόκρυφα χειρόγραφα ποὺ φυλάσσονταν σὲ μοναστήρια καὶ τὰ ὁποῖα "προφήτεψαν" τὴν πτώση τῆς Πόλης. Ἕνα ἀπὸ αὐτά, ἀναφέρει ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη θὰ χαθεῖ "ὅταν τὰ τείχη θὰ ἀνοίξουν χωρὶς χτύπημα καὶ ἡ σελήνη θὰ εἶναι σβηστῇ στὸν οὐρανό."»



 (συνέχεια):
«Κι ὅμως... τὴ νύχτα τῆς 28ης Μαΐου 1453, μαρτυρίες λένε πὼς φάνηκε ἔκλειψη Σελήνης.


Ἦταν ἁπλῶς ἀστρονομικὸ φαινόμενο; Ἢ ἐπιβεβαίωση τῆς κατάρας ποὺ κάποιοι ἔλεγαν πὼς βαραίνει τὴν Πόλη ἐδῶ καὶ αἰῶνες;»


Κεφάλαιο 5: Ὁ Θάνατος τοῦ Αὐτοκράτορα καὶ ἡ Μαρμαρωμένη Ἐλπίδα

«Ἦταν 29 Μαΐου 1453. Οἱ Ὀθωμανοὶ εἶχαν εἰσβάλει στὴν Πόλη.

Ὁ Κωνσταντῖνος ΙΑ’ Παλαιολόγος, ὁ τελευταῖος Αὐτοκράτορας, ἔδωσε τὴ ζωή του πολεμῶντας. Τὸ σῶμα του δὲν βρέθηκε ποτέ. Ἤ, τοὐλάχιστον... ἔτσι λέει ὁ θρῦλος.»

 

Ἀπόσπασμα – Παράδοση:
«Σὰν εἶδε πὼς χάνεται ἡ Πόλη, ὁ Βασιλιᾶς ἔβγαλε τὴν πορφύρα, πῆρε τὸ ξίφος, κι ἐχάθη στὸν λάὸ.
Ἀλλὰ τότε, λένε, ἦλθαν ἄγγελοι, τὸν ἔκρυψαν σὲ σπηλιὲς τοῦ Μαρμαρᾶ.


Καὶ θὰ ξυπνήσει, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα.»


Ἀφηγητής:
«Ἔτσι γεννήθηκε ὁ μῦθος τοῦ Μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ.
Πέρασε στὰ τραγούδια, στοὺς θρήνους, καὶ στὶς πιὸ σκοτεινὲς προσδοκίες τοῦ γένους.
Δὲν ἦταν ἁπλῶς ἕνας νεκρὸς αὐτοκράτορας — ἦταν ἡ ἴδια ἡ αὐτοκρατορία, πετρωμένη στὸν χρόνο, περιμένοντας τὴν ἀνάσταση.»


Ἀφηγητὴς (συνέχεια):
«Ἀκόμα καὶ σήμερα, κάποιοι λένε πὼς ὁ Βασιλιᾶς κοιμᾶται κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Σοφία, μαζὶ μὲ τὸ σπαθί του, καὶ θὰ ξυπνήσει ὅταν... ἡ Πόλη ξαναγίνει ἑλληνική.
Μῦθος;
Ἐλπίδα;
Ἢ ἡ ἀνάγκη μιᾶς ψυχῆς νὰ πιστέψει ὅτι τίποτα δὲν τελειώνει γιὰ πάντα;»

Κεφάλαιο 6: Μῦθος, Ἱστορία καὶ ἡ Σιωπηλὴ Ὑπόσχεση
Ἀφηγητής:
«Οἱ προφητεῖες γιὰ τὴν Πόλη δὲν ἦταν ὅλες ἀληθινές. Πολλὲς γράφτηκαν ἐκ τῶν ὑστέρων. Ἄλλες ἦταν καθαρὰ συμβολικές, κι ἄλλες ἐργαλεῖα πολιτικῆς.

 
Καὶ ὅμως... μέσα ἀπ’ αὐτές, ὁ λαὸς κράτησε τὴν ταυτότητά του. Κράτησε ἐλπίδα.
Καὶ μέσα ἀπὸ τὸν μῦθο, ἐπέζησε ἡ μνήμη.»

Απόσπασμα – Λόγια Βυζαντινού χρονογράφου:
«Ἡ Πόλις ἔπεσεν. Ὁ κόσμος ἀλλοιώθη. Ἀλλ' ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα.»

   «Η Κωνσταντινούπολη έπεσε. Αλλά στις ψυχές εκατομμυρίων, δεν έσβησε ποτέ.
Η “κατάρα” δεν ήταν τιμωρία· ήταν ανάμνηση.
Και οι “προφητείες”; Ίσως ήταν το μόνο που απέμεινε να υπενθυμίζει πως κάποτε, στον κόσμο αυτόν, υπήρχε μια πόλη… που έλαμπε σαν άστρο ανάμεσα στους αιώνες.»

άρεσε αυτή η σκοτεινή διαδρομή στην άγνωστη πλευρά του Βυζαντίου, κάνε εγγραφή                           για περισσότερα βίντεο σαν αυτό.

              Ποιος ξέρει; Ίσως, την επόμενη φορά… να μιλήσουμε για το χειρόγραφο που προφήτευσε τη               Δευτέρα Παρουσία.

 

 

Ὁ Πρίγκηψ τοῦ Ἰσλάμ ποὺ ἐπολέμησε ὑπὲρ τῆς Βυζαντινῆς Ῥωμανίας

 

Σὲ μία ἀπ’ τὶς πιὸ παράξενες καὶ ἀγνοημένες σελίδες τῆς μεσαιωνικῆς Ἱστορίας, ἕνας πρίγκηψ τῶν Ὀθωμανῶν, ὁ Ορχάν, συμμάχησε μὲ τὸν ἐχθρὸ τοῦ γένους του: τὸν Βυζαντινὸ αὐτοκράτορα Ἰωάννη ΣΤ΄ Παλαιολόγο.


Ἀπὸ τὴν ἐξορία τοῦ στὸν γῆρο τοῦ Βυζαντίου, ὡς τὴν συμμετοχὴ του σὲ μάχες γιὰ νὰ κρατηθεῖ ἡ Πόλις ὅρθια, ἡ ἱστορία τοῦ ἔχει χαθεῖ στὴ σκιά τῶν χρόνων.

Ἀνακαλύψτε μία δραματοποιημένη ἀναπαράσταση 

, τεκμηριωμένα δεδομένα, καὶ γλῶσσα ἀρχαϊκή – μιὰ βύθιση στὸν κόσμο ὅπου ὁ Ἑλληνισμὸς συναντᾶ τὸν Ἰσλάμ... ὄχι σὲ πόλεμο, ἀλλὰ σὲ συμμαχία.

Εἷς Ὀθωμανὸς τῶν βασιλικῶν, τὸν θρόνον ζητῶν, ἐπὶ τῶν τοίχων τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔστη. Καὶ ὁ λόγος τοῦ ἦν ἄξιος τραγῳδίας.


Ἕνας Ὀθωμανὸς πρίγκηπας, διεκδικητὴς τοῦ θρόνου, στάθηκε στὰ τείχη τῆς Κωνσταντινούπολης. Καὶ ἡ ἱστορία του μοιάζει μὲ ἀρχαία τραγωδία


Ὁ πρίγκιπας Ὀρχὰν ἦταν μακρινὸς συγγενής του Μωάμεθ Β΄, κατὰ μία ἄποψη δεύτερος ἐξάδελφός του.
Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴ γενεαλογικὴ προσέγγιση, ὁ Ὀρχὰν ἦταν ἐγγονὸς τοῦ Σουλεϊμὰν Τσελεμπί, μεγαλύτερου ἀδελφοῦ τοῦ σουλτάνου Μωάμεθ Ἀ΄ (1413-1421).
Οἱ δύο ἀδελφοί, ὅπως καὶ ἕνας τρίτος, ὁ Μουσά, εἶχαν καταλάβει διαδοχικὰ τὸν ὀθωμανικὸ θρόνο μετὰ τὴν ἀναπάντεχη αἰχμαλωσία τοῦ πατέρα τους, Βαγιαζὴτ Ἀ΄(1389-1402) ἀπὸ τὸν Ταμερλάνο στὴ μάχη τῆς Ἀγκύρας.

Ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀτυχοῦς γιὰ τοὺς Ὀθωμανοὺς κατάληξης αὐτῆς τῆς μάχης, τὸ κράτος τοὺς περιέπεσε στὴ δίνη ἑνὸς μακροχρόνιου ἐμφυλίου πολέμου. 

Πρῶτος κατέλαβε τὸν θρόνο ὁ Σουλεϊμὰν (1403-1411), ὁ ὁποῖος ὅμως ἀνατράπηκε καὶ σκοτώθηκε ἀπὸ τὸν πολεμοχαρῆ ἀδελφὸ τοῦ Μουσά, ποὺ κυβέρνησε μὲ τὴ σειρὰ τοῦ ἐπὶ δύο χρόνια (1411-1413).
Οἱ ἐχθρικὲς διαθέσεις τοῦ τελευταίου πρὸς τὴ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα ὁ αὐτοκράτορας Μανουὴλ Β΄ Παλαιολόγος νὰ ἐξωθήσει σὲ ἐξέγερση ἐναντίον του τὸν τρίτο ἐπιζώντα ἀδελφό, τὸν Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος καὶ τελικὰ ἐπικράτησε.

Κατὰ τὴ ἐξέλιξη αὐτῶν τῶν γεγονότων, προφανῶς οἱ ἀπόγονοι τοῦ Σουλεϊμὰν βρῆκαν καταφύγιο στὴν «οὐδέτερη» Κωνσταντινούπολη, ὅπου οἱ Βυζαντινοί τους προφύλαξαν γιὰ νὰ τοὺς χρησιμοποιήσουν ὡς «ἀντίπαλο δέος», προκαλῶντας ἕναν ἐμφύλιο πόλεμο στὸ ὀθωμανικὸ κράτος, ἐφόσον οἱ συνθῆκες θὰ τὸ ἐπέτρεπαν (τὸ ἴδιο εἶχαν κάνει καὶ οἱ Ὀθωμανοὶ μὲ τὴ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία κατὰ τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 14ου αἰῶνα, ἐνισχύοντας διάφορους γόνους τῆς δυναστείας τῶν Παλαιολόγων στὶς ἐπιδιώξεις τους νὰ καταλάβουν τὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο).
Ὑπ' αὐτὲς τίς συνθῆκες, ὁ πρίγκιπας
Ὀρχὰν ἔζησε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία. Προκειμένου, μάλιστα, νὰ μὴν τοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν πόλη, ὁ πατέρας τοῦ Μωάμεθ Β', ὁ σουλτᾶνος Μουρὰτ Β', εἶχε συμφωνήσει νὰ καταβάλει στοὺς Βυζαντινοὺς ὡς «λύτρα» 3.000 ἄσπρα, ἀπὸ τὰ εἰσοδήματα τῶν πόλεων κατὰ μῆκος τοῦ νοτιότερου ροῦ τοῦ Στρυμόνα.

Κατὰ μία εἰρωνεία τῆς τύχης, ἡ μὴ καταβολὴ αὐτῶν τῶν λύτρων ἀποτέλεσε τὴν ἀφορμὴ γιὰ τὴν ἔναρξη τῶν ἐχθροπραξιῶν ποὺ ὁδήγησαν στὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης.
Συγκεκριμένα, κατὰ τὴν ἄνοδό του στὸν θρόνο, τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1541, ὁ Μωάμεθ Β' εἶχε δεσμευθεῖ νὰ συνεχίσει νὰ τὰ καταβάλει, ἀλλὰ μέχρι τὸ φθινόπωρο τοῦ ἴδιου χρόνου δὲν τὸ εἶχε κάνει, καθὼς ἀγωνιζόταν νὰ καταστείλει μιὰ ἐξέγερση στὰ μικρασιατικὰ ἐδάφη τοῦ κράτους του.
Ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος θεώρησε ὅτι αὐτὴ ἡ συγκυρία του εὐνοοῦσε μιὰ ἐπίδειξη πυγμῆς, καὶ ἀπείλησε τὸν Μωάμεθ ὅτι, ἐὰν δὲν τὰ ἔστελνε τὰ χρήματα, οἱ Βυζαντινοὶ θὰ ἄφηναν ἐλεύθερο τὸν πρίγκιπα Ὀρχάν.
Αὐτὴ ἡ ἔλλειψη διπλωματικῆς διορατικότητας ἐκ μέρους του ἐπρόκειτο νὰ ἀποδειχθεῖ μοιραῖα, παρέχοντας στὸν Ὀθωμανὸ σουλτᾶνο τὸ πρόσχημα ποὺ ἀναζητοῦσε γιὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου.



Κατὰ τὴν ἔναρξη τῆς πολιορκίας, ὁ πρίγκιπας
Ὀρχὰν προθυμοποιήθηκε νὰ ἀναλάβει μὲ τοὺς ἄνδρες του τὴν ἄμυνα ἑνὸς τομέα τῶν τειχῶν, γεγονὸς ἰδιαίτερα τιμητικό, ἐὰν μάλιστα τὸ ἀντιδιαστείλει κανεὶς μὲ τὴ στάση πολλῶν κατοίκων ποὺ προτίμησαν νὰ παρακολουθοῦν παθητικὰ τὴν ἐξέλιξη τῶν γεγονότων.
Ἔτσι, τοῦ ἀνατέθηκε ἡ φύλαξη ἑνὸς τμήματος τῶν τειχῶν τῆς Προποντίδας στὰ ὁποῖα περιλαμβανόταν καὶ τὸ λιμάνι τοῦ Ἐπτασκαλίου.
Τὸν τομέα αὐτὸ ὑπερασπίστηκε μὲ γενναιότητα στὶς λίγες περιπτώσεις κατὰ τίς ὁποῖες ὁ ὀθωμανικὸς στόλος προσπάθησε νὰ δημιουργήσει ἀντιπερισπασμοὺς στοὺς ἀμυνόμενους ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Προποντίδας.
Κατὰ τὴν εἴσοδο τῶν εἰσβολέων στὴν Κωνσταντινούπολη, σύμφωνα μὲ τὴ χαρακτηριστικὴ διατύπωση τοῦ Ράνσιμαν, «ὁ πρίγκιπας Ὀρχὰν καὶ οἱ Τοῦρκοι του συνέχισαν νὰ μάχονται, γνωρίζοντας τὴν τύχη ποὺ τοὺς περίμενε ἐὰν ἔπεφταν στὰ χέρια τοῦ σουλτάνου» (Ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης, σελ. 211).



Ἡ ἅλωση ὅμως σφράγισε καὶ τὴ δική του τύχη. Ἄν καὶ ὅλες οἱ πηγὲς ἀναφέρουν ὅτι σκοτώθηκε, δὲν συμφωνοῦν ὡς πρὸς τὸν ἀκριβῆ τρόπο.
Κατὰ τὸν Λαόνικο Χαλκοκονδύλη (βιβλίο Ἠ΄), αὐτοκτόνησε πηδῶντας ἀπὸ ἕναν πύργο γιὰ νὰ μὴ συλληφθεῖ, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε μεταμφιεστεὶ σὲ καλόγερο.
Κατὰ τὸν Κριτόβουλο (βιβλίο Ἀ΄, κεφ. 64, παρ. 1-2), μεταμφιέστηκε σὲ ἁπλὸ στρατιώτη καὶ προσπάθησε νὰ διαφύγει ἀξιοποιῶντας τὴν γνώση του τῶν Τουρκικῶν, ἀλλὰ ἀναγνωρίστηκε καὶ αὐτοκτόνησε πηδῶντας ἀπὸ τὸ τεῖχος.
Στὴ συνέχεια, οἱ Τοῦρκοι στρατιῶτες ἔκοψαν τὸ κεφάλι του καὶ τὸ μετέφεραν στὸν Μωάμεθ. Τέλος, κατὰ τὸν Δούκα (κεφ. XL, παρ. 4), ὁ ὁποῖος βρέθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη λίγο καιρὸ μετὰ τὴν Ἅλωση καὶ ἐνδεχομένως συνέλεξε προφορικὲς μαρτυρίες, προδόθηκε στὸν ναύαρχο Χαμζὰ μπέη ἀπὸ ἕναν αἰχμάλωτο (μὲ ἀντάλλαγμα τὴ δική του ἐλευθερία), ἐνῶ εἶχε ἤδη συλληφθεῖ προσπαθῶντας νὰ διαφύγει ἀπὸ τὸν πύργο «τῶν Φράγκων» μεταμφιεσμένος σὲ καλόγερο. Στὴ συνέχεια, ἀποκεφαλίστηκε ἀπὸ ἐκεῖνον.

Μὲ τὸν θάνατο τοῦ Ὀρχάν, ὁ Μωάμεθ ἀποκόμισε διπλὸ ὄφελος: ὄχι μόνο κατέκτησε τὴ «βασίλισσα τῶν πόλεων» ἀλλὰ καὶ ἀπαλλάχθηκε ἀπὸ τὸν μοναδικὸ ἐν ζωῇ ἀνταπαιτητὴ τοῦ θρόνου του.
Ἡ σύντομη στρατιωτικὴ σταδιοδρομία τοῦ μᾶλλον ἄγνωστου Ὀθωμανοῦ πρίγκιπα, ὅμως, τὸν κατατάσσει στὰ πιὸ ἐνδιαφέροντα ἱστορικὰ παράδοξα!


Ὁ πρίγκηψ τοῦ Ἰσλάμ εἶχεν πεθάνει μὲ τιμὴν. Ἀλλ’ οὐχὶ παρὰ τοῖς ἰδίοις. Ἐν Ρωμαίοις ἔζη καὶ ἐτελεύτησεν ὡς φίλος αἰώνιος τοῦ τελευταίου Ῥωμαίου αὐτοκράτορος.

«Ο ΜΕΓΑΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ: Άγιος ή Σφαγέας;»

«Ἀναρωτηθήκατε ποτέ πῶς ἕνας ἀνδρεῖος στρατηγός, ὁ Θεοδόσιος, ἀνακηρύχθηκε "ἅγιος" ἀπὸ μία θρησκεία τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ἐπέβαλε μέ σίδηρο καὶ φωτιά;»

«Γεννημένος το 347 μ.Χ., ὁ Θεοδόσιος ὁ Μέγας ἀνέβηκε στὸ θρόνο τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας το 379. Ἐνωτικὸς, φιλόδοξος, ἀλλά καὶ ἀμείλικτος.»

«Μὲ τὰ διατάγματά του, ἀπαγορεύθηκε ἡ ἐθνικὴ λατρεία, ἐσφραγίσθησαν ναοὶ, καὶ ἐπὶ τῆς βασιλείας του ὁ Ἑλληνισμὸς ὑπέστη διωγμούς ποὺ θύμιζαν γενοκτονία πολιτισμοῦ.»

«Στὴ Θεσσαλονίκη, ὁ Θεοδόσιος διέταξε ἡ σφαγή 17.000 πολιτῶν μέσα σὲ στάδιο... καὶ ὅμως, ἀργότερα, ἡ ἐκκλησία τὸν ἀγιοποίησε.»

«Μὲ τὴν ἰσχύ του, ἔκλεισε τὰ μαντεῖα, κατήργησε το Ολύμπιο πάνθεον, καὶ καθιέρωσε τὸν χριστιανισμό ὡς μόνη νόμιμη θρησκεία. Ἀλλὰ ἦταν ἅγιος… ἢ δικτάτωρ;»

«Ἄξιζε τὸν τίτλο τοῦ ἁγίου; Ἤταν ὁ διώκτης ἑνὸς ὁλόκληρου κόσμου;

Ἀν τὸ φῶς νικά, ἔχουμε χρέος νὰ θυμόμαστε… ὄχι νὰ ξεχνᾶμε.»

(Ἀπεκλήθη << Μέγας >>, ὄχι ἐπειδή κατενίκησε τούς Βισιγότθους ἀλλά γιὰ τό ἀνθελληνικό του μένος ).

 

 Ὑπῆρξε ἱκανότατος στρατηγός καὶ ... διώκτης τῶν Ἑλλήνων. Ἀνετράφη δέ ἀπὸ πλουσιωτάτη χριστιανική οἰκογένεια στήν πόλη Κάουκα στὴν ἐπαρχία Γαλλικίας..

Τό Βυζάντινο λεξικό τοῦ Σουΐδα μᾶς ἀναφέρει ὅτι << Αὐτὸς δέ τῆς προτέρας (προηγουμένης) ἀνεμιμνήσκετο διαίτης, πολυτελῆ δεῖπνα δειπνῶν καὶ πολύπραγμόνων, ταῖς ἡδονῆς καὶ τοῖς θεάτροις καὶ ἰπποδρομίοις έναβρυνόμενος... >> ( Νά γνωρίζουμε ποιούς ἀποκαλοῦμε << μέγιστους>> καὶ νά μήν φοβόμαστε τήν ἀλήθεια.

Τό νά κρύβουμε εἶναι ἁμαρτία καὶ ἀνθελληνισμός !)

Πρέπει νὰ ἀναγνωρισθεῖ ἡ ἐξολόθρευση τῶν Βησιγότθων ἀπὸ τήν Ἑλλάδα καθώς καὶ τά τέσσερα χρόνια ποῦ ἐμάχετο ἐναντίον τους.

1. Γιά τήν καταγωγή του, ἡ ὁποῖα πράγματι εἶναι ὀμιχλώδης δέν ὑπάρχουν πολλά στοιχεῖα, κατ΄ ἄλλους μέν ἡ καταγωγή του εἶναι Ἑβραϊκή ^{( AR. LIPPOLD ; <<Θεοδόσιος ο Μέγας >>)}

Ὀ Θεοδόσιος εἰρήνευσε ἐξωτερικός το Βυζαντινό κράτος, τό ἐσωτερικό, ὅμως κύριολεκτικώς τό διετάραξε!

Ἐνῶ κανείς, νομικῶς δὲν ἀνήρεσε τό διάταγμα << Περί ἀνεξιθρησκείας>>, ὅ Θεοδόσεος τό << τόλμησε >> μέ τήν προτροπή εὐνούχων καῆ ἰουδάϊζόντων>>!

Στίς 27 Φεβρουαρίου 380, στή Θεσσαλονίκη ἐξέδωσε διάταγμα με τον ὁποῖον ἔλεγε τα ἐξῆς;

   1 ὁρίζει των χριστιανισμό σὰν ἐπίσμη θρησκεία.

; << Ὅλοι οἱ Ρωμαῖοι ( ;! ) ὑποχρεώνονται νά πιστεύουν τήν θρησκεία ποῦ παρέδωσε ὅ Ἀπόστολος Πέτρος στοὺς Ρωμαίους καὶ την ὁποῖα ἐπεξήγησε ὁ Πάπας Δάμασος....>> ( Θεοδόσιος Κῶδιξ :<<Χ VI, 1,2 ) ι234

Στήν Θεσσαλονίκη τήν Ἑλληνική, ὅσοι δέν ἀκολούθησαν τό διάταγμα του <<μεγάλου>> ἐσφαγιάσθησαν γυναιξί καὶ τέκνοις εἰς τόν ἱππόδρομον>>!

Περί τούς 11.000 ὡς 18000 Ἕλληνες ἔπεσαν ἀπό τό δολοφονικό χέρι τοῦ σιωνισμοῦ τῆς τότε ἐποχῆς.

2. 381 Μ.Χ 2 Μαΐου ἐκδίδει τὸ << ἔδικτο κατὰ ἀποστατῶν >> σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο ὁποῖος δήλωνε χριστιανός καὶ τὸ μετάνοιωνε , στεροῦνταν τοῦ δικαιώματος δικαιοπραξίας, δηλαδή δὲν διοικοῦνταν οὔτε νὰ πωλήσει οὔτε νὰ ἀγοράσει , οὔτε νὰ παραλάβει χρήματα.

3) 381 Μ.Χ. Ἔκανε την β Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ὁπού ὁρίστηκαν κανόνες λειτουργίας τῆς ἐκκλησίας καὶ ἀποτάχτηκαν καὶ οἱ τελευταῖοι ποῦ ἤθελαν ἑλληνικά κείμενα , κλπ.

4) 381 Μ.Χ. Ἀποφασίστηκε στὴν τοπικὴ σύνοδο τῆς Λαοδεικείασ ο 6 os κανόνας τῆς ἐκκλησίας ποῦ ὅριζε ποῖα εἶναι τα ἐπίσημα βιβλία τοῦ χριστιανισμοῦ γιὰ νὰ σταματήσουν νὰ διαβάζονται τα 

ἑλληνικά κείμενα.. Ἔτσι τα 39 βιβλία τῆς ἑβραϊκῆς βίβλου , ὅπως μεταφράστηκαν ἀπὸ τοὺς 72 ραβίνουσ περὶ το 250 π.χ. .. ἔγιναν ἐπίσημα βιβλία του χριστιανισμοῦ, βάζοντας ἐπίσημα την σφραγῖδα τοῦ Ἱουδαιοχριστιανισμοῦ στὴν ἤδη ἐπίσημη θρησκεία τῆς αὐτοκρατορίας . ὁ κανόνας αὐτὸς , ὁ 60 οs λέει:
κανων ξ΄ (60):

5) 382 Μ.Χ. Στὶς 2 Δεκεμβρίου, ὁρίζει ποινὴ θανάτου σε ὅποιον δὲν εἶναι Χριστιανὸς καὶ του δημεύει την περιουσία. Καταλαβαίνουμε ὅτι το διάταγμα τῶν Μεδιολάνων πάει περίπατο .

Τό 382 ἐκδίδονται νέοι διατάγματα ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων. Τίθενται ἐκτός νόμου οἱ θετικές ἐπιστῆμες καί δημεύονται οἱ Ἱεροί Τόποι τῶν Ἑλλήνων.

Γιά τοῦς πράγματι εἰδωλολάτρες Ρωμαίους πού <<ἐθυαν >> τίποτε ἐναντίον τους βλέπετε ὅτι τό ὕπουλο σχέδιο τόν μισελλήνων ἐστρέφετο ἀποκλειστικά πρὸς τοῦς Ἕλληνες;

6. 384 μ.χ.  Διατάσσετε η κατεδάφιση, ἡ δημεύση ἡ τὸ σφράγισμα ὅλον τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν ναῶν καὶ τῶν ἑλληνικῶν φιλοσοφικῶν σχολῶν. Κάθε τι Ἑλληνικὸ καὶ κάθε τι ποὺ θύμιζε τοὺς μισητοὺς ΕΛ καὶ τοὺς ἀπογόνους τους Ἕλληνες ,ποὺ τους ἔκλεισαν στὰ Τάρταρα, ἔπρεπε νὰ χαθεῖ.

7. 389 Μ.Χ. Τον Ἀπρίλιο στὴν Θεσσαλονίκη , στὸ ἀρχαῖο Ἀραντὶσ δημιουργεῖτε κίνημα κατὰ τῆς δαιμονοποίησησ του ἑλληνισμοῦ
   . ξεσηκώνοντας πολλοί ἐπιτίθενται στὴ φρουρὰ καὶ σκοτώνουν μέχρι καὶ τον Γότθο διοικητή βοθέριχο, ὅταν τοὺς ἔβαλαν νὰ ἀπαρνηθοῦν την ἑλληνικότητὰ τους καὶ νὰ ἀσπαστοῦν διὰ βίας τον Χριστιανισμό ἐνέργεια ποῦ δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ την ρήση του ἴδιου του Χρηστοῦ ποῦ εἰπέ <<ὁποῖος θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν >>.

 προσέξτε ,ὅτι δὲν τοὺς εἶπαν ἁπλά νὰ γίνουν Χριστιανοί . Τοὺς ζήτησαν νὰ ἀπαρνηθοῦν την Ἑλλάδα . μετὰ ἀπὸ αὐτὸ , ο <<θεοσεβέστατοs >> καὶ << μέγας >> Ἑβραῖος αὐτοκράτωρ Θεοδὀσιος διέταξε την μαζικὴ σφαγὴ 18.000 ἀμάχων Θεσσαλονικέων . Η πράξη αὐτὴ περνάει στὰ ψιλά , ἡ καὶ πουθενὰ στὴ σύγχρονη διδασκόμενη Ἱστορία.

Τό ἔτος 391 με εἰδικούς νόμους ἀπαγορεύονται οἱ ἐπισκέψεις σέ Ἑλληνικούς ἀρχαίους - ἱστορικούς τόπους καὶ Ναούς! 236

Τό ἔτος 392 ἀπαγορεύονται οἱ ἑορτὲς στά ἀγροτικά μέρη! Στόχος: Ἠ Ἑλλὰς!

Κατά τό ἔτος 391 ἔλαβε χώρα ἕνα ἔγκλημα κατά τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ κατά τῆς ἀνθρωπότητος: Ὀ <<πατριάρχης>> Ἀλεξανδρείας, Θεόφιλος, ποῦ πολύ ὑποστηρίζουν ὅτι τήν ιουδαϊκή καταγωγή του, παρακινεῖ τόν ὄχλο καὶ μέ συνοδεία στρατοῦ καὶ <<κάποιον>> μοναχῶν, ἐπιτίθεται ἐναντίον τῆς βιβλιοθήκης καί τοῦ Σαραπείου! Ὅλα αὐτὰ στὴν Ἑλληνική Ἀλεξάνδρεια! Ἦταν ἡ 16η Ἰουνίου τοῦ ἔτους 391.

Χιλιάδες συγγράμματα ρίπτονται στὸ πῦρ.

Τα ἔργα τῶν Ἑλλήνων Πανεπιστημόνων καίγονται καὶ οὐδείς συγκινεῖται ὅπως, δέν συγκινεῖται καί γιὰ τις δολοφονίες τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ὅπως μᾶς ἀναφέρει ὁ Σωζόμενος ὁ Ἐρμεῖος: << Ἐδολοφονήθησαν πυρί, διότι προθύμως ὑπερμάχονται τῶν νικῶν Ἔλληνισται>> 237 ( ἘΡΜΕΙΟΣ Ο ΣΩΖΟΜΕΝΟΣ ; << Ἐκκλησιαστική Ιστορία >> Ζ΄, 15,119 -- 12 +

Ὅπως παρατηροῦμε, οἱ νόμοι καὶ τά << ἀρρωστημένα>> διατάγματα του << ἕν ἡδοναῖς καὶ ἱπποδρομίου Θεοδοσίου, δὲν ἐστρέφονται κατά της δῆθεν

εἰδωλολατρίας ἀλλὰ κατά τῶν Ἑλλήνων 238!

Θέατρα, γυμναστήρια σχολές πανεπιστήμια, ναοί καί ἔργα τέχνης, ἄνθρωποι καί περιουσίες , ἐπυρπολοῦντο καί ἐδηώνοντο ἔτσι ἁπλά, ἐπειδή ἦσαν Ἑλληνικά!

Ἤδη ἀπό τίς 24/2/391, μόνη γλῶσσα τοῦ κράτους ἡ λατινική.

Ὀ Ἐυνάπιος μᾶς ἀναφέρει κάτι συγκλονιστικό: << Τυρρανικήν ἐξουσία ἀσκοῦσε, ὅποιος μαῦρα, ἐνδύματα φοροῦσε >>! 239 ^{_( ΕΥΝΑΠΙΟΣ: << Βίος φιλοσόφων καί σοφιστῶν σελ. 45)}

Ὅτι ὁμιλεῖ γιὰ Ἑλλάδα, πρέπει νὰ ἀφανίζεται ! Ἔτσι το 394 μέ εἰδική ἐντολὴ τοῦ Θεοδοσίου, καὶ ὄχι τοῦ μέγα πλέον γιὰ ἘΜΑΣ τοὺς Ἕλληνες, ἀλλὰ τοῦ Μισέλληνος, ὁ ἔπαρχος.. Κυνήγιος, κυνηγά << πᾶν τό Ἑλληνικήν σοφία ὑπενθυμίζων>>! Τό διάταγμα τοῦ Θεοδοσίου τοῦ Μισέλληνος ἔλεγε τά ἐξῆς << Ἐξαφάνιση τῆς παλαιάς Θρησκείας με βία, τρομοκρατία καὶ καταστροφές. Νὰ χρησιμοποιηθεῖ... ὁ στρατός γιὰ τήν κατεδάφιση μνημείων καί νά ρίπτονται στά χυτήρια τά χάλκινα ἀγάλματα καὶ τά ἀσημόχρυσα ἔργα τέχνης!>> 240 ^{( ΖΩΣΙΜΟΣ : << Ἱστορία >> Δ΄, 37).}

Ὅση κατηγοροῦνται ΠΡΟΣΕΞΑΤΕ ΕΔΩ << ἐπί Ἑλληνισμῷ>>! Δολοφονοῦνται καὶ δηώνονται ἡ πηγαίνουν στό κράτος οἱ περιουσίες τους!

Ὀ ρήτωρ Λιβάνιος ματαίος προσπαθεῖ ( << Λόγος ὑπέρ τῶν Ἱερῶν>>) νά μεταπείσει τόν Θεοδόσιο .

Γιὰ τον δολοφόνο καὶ μισέλληνα Κυνήγιο, μᾶς ἀναφέρει τό ἐξαίρετο ἔργο τῆς ἐκδοτικῆς Ἀθηνῶν, << Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους >>

τόμος Ζ΄ σελίς 87, ὁποὺ διαβάζουμε και φρίττουμε: << Ἠ σύζυγος τοῦ Κυνήγιου, ἡ Ἀκανθία, ποῦ ἀναζωπύρωνε τόν ἔμφυτο θρησκευτικό φανατισμό, ἀφοῦ του μετέφερε τίς ἐπιταγές τῶν πνευματικῶν τῆς καθοδητηγῶν>> Θαυμάστε <<πνευματικούς καὶ καθοδηγητές>> Καὶ φυσικά τόν προέτρεψε νὰ λάβει μέρος καὶ ὁ ἴδιος στίς δηλώσεις, κατεδαφίσεις καὶ ἄλλα << θεάρεστα>>, ἔργα ὅπως ἀποκαλοῦσαν οἱ ἀντίχριστοι καί ἀνθέλληνες δολοφόνοι αὐτοί.

Ἤδη της 22 Μαρτίου τοῦ 384, ὁ 'Ὕπατος τῆς Ρώμης Αὑρήλιος Σύμμαχος, ἔστειλλε μακροσκελή ἐπιστολή στὸν Θεοδόσιο ὅπου τόν παρότρυνε καὶ παρακαλεῖ, νὰ σωθοῦν τά Ἑλληνικά μνημείῳ ἀπὸ τά << θεάρεστα >> ἔργα τῶν <<μοναχών >>

Στὶς 2 Σεπτεμβρίου 390 μετά ἀπὸ 6 χρόνια ἐξεδόθη νόμος ποῦ ἀπαγόρευσε τήν παρουσία μέσα στὶς πόλεις τῶν μοναχῶν.

Κάτω ἀπὸ τίς << ὁδηγίες >> καὶ τήν πιέση τῆς Ἐκκλησίας, ὁ νόμος ἔπαψε νὰ ἔχει ἰσχὺ στίς 17/4 392. Ὀ αἰῶνας αὐτὸς, ὁ 4ος δηλαδή ἔμελλε νὰ εἶναι ὅ αἰών τῆς συμφοράς τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Οἵ <<πατριάρχες>> καὶ οἱ ἐπίσκοποι εἶχαν ἀνταγωνισμό μεταξύ τους, γιὰ τό ποῖος θά πράξει τα πιὸ πολλά ἐγκλήματα κατά τοῦ Ἑλληνισμοῦ !

Ἀλήθεια γιατί τά κρύβουν αὐτά ἀπό τήν ἱστορία οἱ σημερινή κρατοῦντες τῆς Ἐκκλησίας; Ὀ Χριστός μας δὲν εἶπε, ὅταν εἶδε τοὺς Ἕλληνες, ὅτι << ἦλθε ἡ ὥρα ποῦ θά δοξασθεῖ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου >>;

Συνεπῶς, ἦσαν χριστιανοί καὶ δή Ὀρθόδοξοι, αὐτοὶ ποὺ ἔκαψαν δολοφόνησαν καί ρήμαξαν << πᾶν τί Ἑλληνικῶν >> ; Ἑως πότε αὐτὴ ἡ ὑποκρισία , Ἰουδαϊκοῦ καὶ σιωνιστικοῦ ὕφους;

Παρακαλῶ νὰ μελετήσετε τό ἔργο τοῦ Λιβανίου>> 'Ὑπέρ τῶν Ἱερῶν >>, ὅπου θὰ δεῖτε τί πῦρ καὶ σίδερο πέρασε τόν Ἑλληνισμό τότε !

Θά ἀναφέρω μόνο δύο ἀποσπάσματα , ἐνδεικτικά τοῦ μίσους ἐναντίον τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

<< Περιοχές πλούσιες Ἑλληνικές ποὺ διέθεταν ἱερὰ, ἔγιναν λεία τῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι Ἕλληνες γεωργοί σφετερίζονται ἱεράν εἶναι λέγοντες...>>

Πολύ Ἕλληνες γεωργοί καὶ κτηνοτρόφοι της περιοχῆς Ἀντιοχείας ἐπισκέφθηκαν τον ἐπίσκοπο Ἀντιοχείας Φλαβιανό, ( πραγματικό ὄνομα Βενιαμίν, φυσικά Ἑλληνικό ἀλλὰ ἑβραϊκό) καὶ τοῦ ἔκαναν παράπονα γιὰ τά << θεάρεστα >> ἔργα τῶν ἐπιδρομέων μοναχῶν.

Δῆτε τί φιλοξενία πρόσφερε ὁ ἀλιτήριος μισέλληνας :

<< Ὀ ποιμήν αὐτὸς τούς μὲν ἐπιδρομεῖς μοναχούς ἐπαίνεσε, τοὺς δὲ χωρικούς ἐξεδίωξε, γειά νὰ μὴν πάθουν τα χειρότερα >> ! ^{ΛΙΒΑΝΙΟΣ: << 'Ὑπέρ τῶν Ἰερῶν >>, 11)}

8) 393 μ.Χ. Ο << θεοσεβέστατοs >> Θεοδόσιοs βρίσκει εὐκαιρία καὶ καταργεῖ τοῦς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες με την δικαιολογία ὅτι εἶχαν γίνει ἀντικείμενο ἐμπορικῆς ἐκμετάλλευσης . Ἐνῶ σήμερα εεεε !!!
9) 393 μ.Χ. Ο <<θεοσεβεστατοσ >> θεοδόσιοσ , βρίσκει εὐκαιρία καὶ στέλνει ἀντιπροσωπεία στοὺς Δελφούς γιὰ νὰ πάρει χρησμὸ ποὺ νὰ του λέει ὅπως καὶ στὸν Ἰουλιανό , ὅτι ὁ Ἀπόλλων ἔφυγε. Πῆρε λιπὸν τὸν ἐξῆς χρησμὸ <<ΕΣΘ' ΗΜΑΡ ΟΤΕ ΦΟΙΒΟΣ ΠΑΛΙΝ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΣΑΕΙ ΕΣΤΑΙ >> <<Ὑπάρχει μέρα ποῦ ὁ Φοῖβος πάλι θὰ ἔρθη καὶ γιὰ πάντα θὰ εἶναι >>.

Τό 394 ὁ Θεοδόσιος ὁ Μέγας σέ ἀνθελληνισμό καὶ ἐβραϊσμό, ἐξέδωσε διατάγματα .... ποῦ ἀπαγορεύει τούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες ! Καὶ φυσικά δὲν ἐκδιώκονται οἱ Ρωμαῖοι καί Αἰγύπτιοι εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖες σέ τελική ἀνάλυση ἔκανα ἀνθρωποθυσίες 242 ^{( Ἐνθ, αν ,19 καί 33}

Τό 395 ὁ διώκτης τοῦ Ἑλληνισμοῦ πεθαίνει καὶ ἀναλαμβάνει τόν θρόνο ὁ Ἀρκάδιος, σε ἡλικία 18 ἐτῶν.

Εἶναι ἡ τῆς ἰσοπεδώσεως τῶν πάντων στὴν Ἑλλάδα !

Ἀλήθεια ἡ Ἐκκλησία θὰ τούς στηλιτεύσει κάποτε γειά τά δεινά πού ἐπέφεραν στὴν Πατρίδα, αὐτοί οἱ τυχοδιῶκτες δολοφόνοι τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ ἀκόμη τους θεωρεῖ << Ἁγίους >>; Φθάνει πιὰ! Ξύπνησε ὁ Ἕλληνας καὶ ζητᾶ δικαίωση γιὰ τό Τίμιο Αἷμα τῶν προγόνων του .

Ἀλλά ἄς δοῦμε καὶ με τόν Ἀρκάδιο ......

«Μέγας Κωνσταντῖνος: Ἥρωας ἢ Διώκτης τῶν Ἑλλήνων; Ἡ Σκοτεινὴ Πλευρὰ τῆς Ἱστορίας

 

Ἡ Ἑλλάδα; Μπαίνει στὸν κυκλῶνα μιᾶς θρησκευτικῆς θύελλας ποὺ θὰ κρατήσει αἰῶνες. 

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος εἶναι μιὰ ἐμβληματικὴ μορφὴ τῆς ρωμαϊκῆς καὶ βυζαντινῆς ἱστορίας. Λατρεύτηκε ὡς ἅγιος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅμως γιὰ πολλοὺς ἐρευνητὲς ἀποτελεῖ καὶ τὴν ἀπαρχὴ μιᾶς περιόδου διωγμῶν γιὰ τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ καὶ τὰ ἱερά του. 

Ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια πίσω ἀπὸ τὸν μῦθο

Σὲ αὐτὸ τὸ ἄρθρο  ἀποκαλύπτουμε: 

Τὴν ἄνοδο τοῦ Κωνσταντίνου στὴν ἐξουσία 

Τὸ παρασκήνιο πίσω ἀπὸ τὴ δημιουργία τῆς Κωνσταντινούπολης 

Τὶς πρῶτες συγκρούσεις χριστιανισμοῦ καὶ ἑλληνισμοῦ 

Τὴν Α' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ τὶς αἱρέσεις 

Τί λένε πραγματικὰ οἱ πηγὲς γιὰ τὸ τέλος τοῦ Κωνσταντίνου 

Πηγὴ ἔμπνευσης: Ἱστορικὰ καὶ θεολογικὰ κείμενα, ἀλλὰ καὶ ἡ ἑρμηνευτικὴ προσέγγιση μὲ βάση τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ πολιτισμικὴ συνέχεια. 

Σὲ αὐτὸ τὸ ἄρθρο περιέχει ἱστορικὴ καὶ ἑρμηνευτικὴ ἀνάλυση, ὄχι θρησκευτικὴ                                                                  προπαγάνδα. Στόχος εἶναι ὁ προβληματισμὸς καὶ ἡ γνώση. 

Μέγας Κωνσταντῖνος 274 337 μ.Χ. Γιὸς τοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου τοῦ Χλωροῦ ἐπιφανοῦς Ἑλληνικῆς οἰκογένειας τῆς Μυσίας καί τῆς βασιλίσσης Ἑλένης , << πάση ἀρετή καὶ κεκοσμημένη... 

Τόν ἀείμνηστον υἱόν αὐτῆς ἐξεπαίδευε ἄτοφον (ταπεινοφροσύνη) ἔχειν φρόνιμα ἀρετῆς καὶ πολιτείας ἀκριβῶς ἐπιμελεῖσθαι καὶ δουλεύειν >>219

 Μετά το θάνατο τοῦ πατέρα του, Ό στρατὸς ἐξέλεξε αὐτόν Αὔγουστον.

Ὀ Γαλέριος, ὅμως, ἀνεκήρυξε τόν Κωνσταντῖνο Καίσαρα καί τόν Σεβήρο ὡς << Αὔγουστο >>.

 Ὀ γιός του Διοκλητιανοῦ , Μαξεντίος μέ μέγα μῖσος ἤθελε νὰ ἀφανίσει τόν Κωνσταντῖνο καὶ να γίνει δικτάτωρ. 

Τότε (προσέξτε την ημερομηνία) 28η Ὀκτωβρίου του 312 ὁ Κωνσταντῖνος μέ Ἑλληνικό στράτευμα ἐνίκησε τόν ἀνθέλληνα Μαξέντιο στὸ Τορίνο τῆς Ἰταλίας καὶ εἰσῆλθε πρὸς τό Μεδιόλανο, τό σημερινό Μιλάνο, ὅπου καὶ πάλι ἐνίκησε ! 

 Τήν δὲ 29 Ὀκτωβρίου εἰσῆλθε μέσα σέ θρίαμβους στὴν Ρώμη, ὡς αὐτοκράτωρ! 

Τό 313 ἀπευθύνη το περίφημο διάταγμα τῶν Μεδιολάνων <<περί ἀνεξιθρησκείας>>, μιᾶς καὶ ὁ ἴδιος ἦτο Μιθραϊστής.

 Μέ το διάταγμα αὐτό ἔπαυσαν οἱ διωγμοὶ τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τούς ρωμαίους καὶ <ἄλλους>> ἐχθρούς καὶ ἐπιτράπηκε νὰ ἀσκεῖ ὅ καθείς, ἐλευθέρως τά θρησκευτικά του καθήκοντα! 

 Μία νίκη του φωτός ἔναντι του σκότους.

 Ὀ Αὔγουστος Λυκίνιος δέν εἶδε μέ καλή προαίρεση τίς ἀλλαγές τοῦ Κωνσταντίνου καὶ προσπάθησε να προσεταιρισθεῖ τούς Ἕλληνες Πανεθνικούς γιὰ νὰ ἐναντιωθοῦν στὸν Κωνσταντῖνο. 

 Οἱ Ἕλληνες δὲν ἔπεσαν την ὕπουλη παγίδα τοῦ Λικινηίου καὶ ἐνημέρωσαν τόν βασιλέα.

 Τό 323 οἱ δύο στρατοί παρατάχθηκαν κοντά τήν Ἀνδριανούπολη. Ὀ Λικίνιος  επροσπάθησε νὰ δωροδοκήσει Ἕλληνες στρατηγούς καὶ ἰερείς, ἀλλά ματαίως.

 Τα ἀνεμομαζώματα τοῦ ἀνθέλληνα Λικινίου, ὑποχώρησαν στὸ Βυζάντιο, ὅπου << ηὗραν κακήν ὑποδοχήν παρά τοῖς Ἕλλησιν .>> !

 Στην χρυσούπολη ἐδόθη τελική μάχη καὶ ὁ στρατός του Λικινίου ἔπαθε πανωλεθρία! 

 Ὀ Κωνσταντῖνος ἦτο κοσμοκράτωρ καὶ μετέφερε την πρωτεύουσα τοῦ κράτους στὸ Βυζάντιο ἀρχὰς του 324 μ. Χ.

 Παρακινηθείς, ὅμως, ἀπὸ κάποιους φανατικούς καί ἀνεγκέφαλους <<χριστιανός>> ὀρίζει μόνη  ἐπίσημη θρησκεία τόν χριστιανισμό καὶ ... ἀρχίζει το κακό ! 

 Ὅλοι οἱ μισέλληνες καὶ ἀντίχριστοι βρῆκαν τήν εὐκαιρία πού ἀνέμεναν.

 Διχασμός στὴν θρησκευτική πίστη! 

 Ἀρχίζουν οἱ διάφορες αἱρέσεις μέ ἀποκορύφωμα τους ὀπαδούς τοῦ Ἀρείου, οἱ ὁποῖοι ἀργότερα μαζί μέ τόν Ἀλάριχο ἔσφαξαν τήν μισή Ἑλλάδα καί κατεδάφισαν << ἱερὰ καί βωμούς καὶ οἰκίας Ἑλληνικάς >>

 Ὀ Κωνσταντῖνος γιὰ νὰ ἐπαναφέρει τήν << σαλευθεῖσαν τάξιν>>. συνέστησε τό 325 στὴν Νίκαια τῆς Βυθινίας, τήν Α Οἰκουμενική Σύνοδο ἡ ὁποία καταδίκαζε τίς αἱρέσεις

 Εἶναι γνωστά τά θαύματα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος καὶ τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλείου, ὅπου ὁ Κωνσταντίνος << καταφιλῶν αὐτούς λίαν συγκινημένος ἀνεφώνει αὐτή ἐστίν, ἡ Ἑλλάς τῶν Ἁγίων! >> 

 Τό ἔτος 330 καί συγκεκριμένα την 11η Μαΐου τελοῦνται τά ἐγκαίνια τῆς Κωνσταντινουπόλεως! 

 Σε ὁρισμένους δέν <<ἤρεσκεν >> ἡ νίκη τοῦ βασιλέως καὶ ἀρχίζουν οἱ διαβουλεύσεις καὶ οἱ διαβολές! 

 Ἔτσι, ἔχουμε τό νέο κράτος νὰ μὴν << δύναται νὰ θεωρηθεῖ ἀκραίφνως Ἑλληνικόν>>.

Ὀ πολιτικός καὶ στρατιωτικός ὀργανισμός του ἦτο Ρωμαϊκός καὶ ἐπίσημη γλῶσσα ἡ Λατινική, τό δὲ κράτος, ἀνατολικό καὶ δυτικό, ὀνομάζεται Ρωμαϊκό καὶ οἱ πολῖτες... Ρωμαῖοι!

Ἠ γλῶσσα τοῦ λαοῦ, τῆς παιδείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἦτο ἡ Ἑλληνική, ἡ δέ πρωτεύουσα του κράτους ἦτο Ἑλληνική διότι << ὑπὸ Ἑλλήνων τό πλεῖστον οἰκουμένη>>

Ἠ βασιλεία τοῦ Κωνσταντίνου ὑπῆρξε εἰρηνική, λόγῳ τῆς ἠθικῆς αἴγλης του καὶ τῆς στρατιωτικές δυνάμεώς του.

Τέλη 336, ξεσηκώθηκαν οἱ Σαρμάτες 220 Καὶ ἄρχισαν σφαγές καὶ λεηλασίες τῶν Ἑλληνικῶν πληθυσμῶν τῆς Μικράς Ἀσίας.

 

Ἀρχάς Φεβρουαρίου τοῦ 337, ἀφοῦ ἡγήθη τοῦ στρατοῦ ὁ ἴδιος ὁ βασιλεύς ,ἐξεδίωξε καί κατετρόπωσε τούς μισέλληνες βαρβάρους.

Τήν 21η Μαΐου του 337 , Ὀ Μέγας Κωνσταντῖνος πεθαίνει καὶ ἀρχίζουν την δεινά γιὰ τούς Ἑλληνικούς πληθυσμούς!

Τό Σῶμα του <<κατετέθη ἕν τῷ ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων>>. Ὀ Αὐτοκράτωρ ὑπῆρξε << Ἐθνικός>> καὶ μετά το θάνατό του εἶπαν ὅτι βαφτίστηκε; 

Ἠ Ἐλένη Γλύκατζη Ἀρβελέρ στό βιβλίο της ἀναφέρει ὅτι ὁ Κωνσταντῖνος πρίν πεθάνη ἔκανε θυσία στὸν θεό ἥλιο.... 

Καί ἀπαγορευόταν νά μιλοῦν Ἑλληνικά μέχρι το 700 μ.Χ

Εἶπαν πὼς βαφτίστηκε λίγο πρὶν ξεψυχήσει. 

Ἄλλοι λένε πὼς ἔκανε θυσία στὸν θεὸ Ἥλιο. 

Κι ὕστερα; 

Ἡ σιωπὴ τῶν Ἑλλήνων. 

Μιὰ σιωπὴ ποὺ κράτησε ὡς τὸν 9ο αἰῶνα. 

Μιὰ γλῶσσα ποὺ ἀπαγορεύτηκε. 

Ἕνας πολιτισμὸς ποὺ χτυπήθηκε. 

Καὶ ἡ ἐρώτηση ποὺ παραμένει: 

Ἦταν ἅγιος; 

Ἢ αὐτοκράτορας- ἢ Διώκτης  τῶν Ἑλλήνων;