«Καθώς ο Ξέρξης προχώρησε, τα στενά των Θερμοπυλῶν σφραγίστηκαν από λίγους, ἀλλ’ ἀδάμαστους Ἕλληνας. Λεωνίδας, ὁ βασιλεὺς τῶν Σπαρτιατῶν, ἔστησε τὸν θάνατό του ὡς φράγμα ἐναντίον ὕβρεως θεοῦ.»
«Ἡ αὐτοκρατορία του, ἡ μεγαλύτερη ποὺ εἶδε ποτέ ὁ ἥλιος, ἐκτείνονταν ἀπὸ τὸν Ἰνδὸ ποταμὸ μέχρι τὰ ὄρη τῆς Θρᾴκης, ἀπὸ τὴν Αἰθιοπία μέχρι τὰ ψυχρὰ παράλια τοῦ Εὐξείνου. Καὶ ὁ Ξέρξης ἐθεώρει ὅτι ὅλη ἡ γῆ καὶ ὅλοι οἱ λαοὶ ἦσαν γεννημένοι διὰ νὰ προσκυνοῦσι τὰ σανδάλιά του.»
Μέσα στὰ ἱερὰ ὅπλα περιλαμβάνονται μυστικά ὅπλα καὶ δυνάμεις ἡ χρήση τῶν ὁποίων προκαλοῦσε μανία ἡ παράκρουση ἡ πανικό ἡ τρέλα. Ὁ ἀμυντικός κώδικας τῶν τόπον λατρείας προφανῶς στηριζόταν σε τέτοιου εἴδους ὅπλα.
τα σύμβολα αὐτὰ στρέφονται πάντα ἐναντίον τῶν ἐπίδοξων κατακτητῶν οἱ ὁποῖοι ἐπιτίθονταν κατά καιρούς με στρατεύματα τους ἡ μεμονωμένα ἐναντίον τοῦ μαντείου ἐπιδιώκοντας τὴ σύλησή του καὶ την κατάληψη τῶν κτημάτων του.
Η ἀνάγκη, λοιπόν , ἐπέμβασης γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση καὶ ἀπόκρουση τῶν ἱεροσύλων παρουσιάστηκε γιὰ πρώτη φορά κατά την ἐπιθέση τῶν Φλεγύων.
Ὁ βάρβαρος κί ἀσεβὴς αὐτὸς λαός τῶν Φλεγύων ζοῦσε μοναδικά καὶ λυμαινόταν την περιοχή της Φωκίδας γύρω ἀπὸ τους Δελφούς.
Κάτω ἀπὸ τις ὁδηγίες του ἄξεστου κι αἱμοβόρου βασιλιά τους Φόρβαντα ἔκλειναν τίς διόδους πρός το μαντεῖο, ἐμποδίζοντας τους προσκυνητές νὰ ἀνέβουν σε αὐτό.
Τούς συλλάμβαναν, ἐνῶ τους νεότερους ἀπὸ αὐτούς ἀφοῦ τοὺς ἔβαζαν ν΄ ἀγωνιστοῦμε σε διάφορα ἀθλήματα, στὴ συνέχεια τους ἀπεκεφάλιζαν .
Τά δὲ κεφάλια τους ἀποτελοῦσαν διακόσμηση, καθώς κρεμοῦσαν στὰ δέντρα ἔξω ἀπὸ τὴ σκηνή του βασιλιά τους.
Οἱ βάρβαροι Φλεγύες δέν δίστασαν νά ἐπιτεθοῦν κι ἐναντίον τῶν Φωκαέων, ἀποβλέποντας νὰ περιέλθει στήν κυριαρχία τους το Ἱερό, ἀλλὰ καί τό ἱερὸ ταμεῖο τον Δελφῶν.
Στό πλευρό τῶν φωκαίων ἀμέσως τάχθηκαν οἱ ἀργίτες με ἀρχηγό τους τόν φιλάμμωνα κι οἱ κάτοικοι του ὅρους της Κυλλήνης με ἀρχηγὸ τους τόν Ἔλατο.
Η μάχη ποῦ συνήφθη μεταξύ τους, ὅπως ἀναφέρει ὁ Φερεκύδης, ἦταν σφοδρή.
Σ΄ αὐτὴν σκοτώθηκε ὁ Φιλάμων κι ὅλοι οἱ ἄντρες του, ποὺ ἀποτελοῦσαν ἐπίλεκτο τάγμα, ἐνῶ ὁ Ὲλατος αποσύρθηκε κι ἵδρυσε στὴν περιοχή τῆς Φωκίδας την πόλη Ἐλάτεια.
Ἀφοῦ oi νικητές Φλεγύες πῆραν ὑπὸ τήν Κυριαρχία τους την περιοχη, προχώρησαν στὸν Σκοπό τους, σύληση δηλαδή του ναοῦ του Ἀπόλλων.
Ἅρπαξαν τα πάντα ἀπ΄ αυτόν καὶ με την βαρβαρότητα ποῦ τους διέκρινε κατά τήν ἀποχώρησή τους τον ἔκαψα .
Τους ἀνέμεναν ὅμως ἀπροσδόκητες καί τελείως παράδοξες ἐξελίξεις. Ξαφνικά ὁ οὐρανός ἄνοιξε πάνω ἀπὸ τα κεφάλια τους καὶ το ἔδαφος ἄρχισε νὰ τρέμει δυνατά κάτω ἀπὸ τα πόδια τους.
Ἀπανωτοί κεραυνοί σὰν φλόγες ἔκαιγαν τα κορμιά τους, κι ἡ γῆ ἄνοιγε καὶ τους κατάπινε. Δέν πρόλαβαν ὄχι μόνο ἀντιδράσουν, ἀλλὰ οὔτε νὰ σκεφτοῦν τι ἦταν αὐτό ποῦ συνέβαινε.
Τι ἦταν ἄραγε αὐτά τ΄ ἀπρόσμενα καί τόσο ἔντονα γεωλογικά καιρικά φαινόμενα, ποῦ ἄνοιξαν τους οὐρανούς καὶ τα ἐδάφη. Ἦταν κάποιο ὅπλο θεϊκό, ποῦ τους συνέτριψε ὁμαδικά ἐκδηλώνοντας κατ΄ αὐτὸν τον τρόπο τὴ μήνη τοῦ θεοῦ;
Ἦταν ὅπλα μαζικῆς καταστροφῆς κάποιος προηγουμένης καί ἄγνωστης τεχνολογίας, ποῦ βρίσκονταν στὰ χέρια τῶν λίγων μυημένων τοῦ μαντείου; Ὅσοι ἀπ΄ τους φλεγύες δέν ἐξοντώθηκαν, κατοίκησαν στὰ σύνορα τῆς Φωκίδας μέ τή Βοιωτία στὴν περιοχή τοῦ Πανοπέα. Ὁ βασιλιάς τους Φόρβας βρῆκε το θάνατο χτυπημένος ἀπὸ κεραυνό ἔξω ἀπ΄ τὴ σκηνὴ του, στὴ θέση Δρυός ἡ Τρεῖς Κεφαλαὶ στὰ στενά του Κιθαιρώνα.
Παρόμοια με αὐτὰ τα ἔντονα καὶ ἀπρόσμενα καιρικά φαινόμενα εἶναι καί αὐτὰ ποὺ συνέβησαν σέ χῶρο της θαλάσσιο αὐτὴ τὴ φορά. Πρόκειται γιὰ την ἐπεμβάσῃ του Ποσειδῶνα, ὅπως αὐτή τὴ ἀναφέρεται ἀπὸ τόν Ἡρόδοτο στὸ βιβλίο της ἱστορίας τους << Πολύμνοια >>.
Ἡ σωτηρία ἐπέμβαση λοιπόν του Ποσειδῶνα ἀλλὰ καὶ τοῦ Βορέα, ὑπέρ τῶν Ἑλλήνων ἐκδηλώθηκε κατά τήν ἐκστρατεία τοῦ Ξέρξη ἐναντίον τους κατά το 480 π.Χ.
Ὁ θεός με τις φοβέρες καὶ ἀκατάβλητες δυνάμεις ποὺ διέθετε στὴ θάλασσα, προφανῶς λόγῳ της τρίαινας ποὺ κατεῖχε, προκάλεσε σφοδρή θαλασσοταραχή κι΄ ἐπέφερε την καταστροφή μεγάλου τμήματος του περσικοῦ στόλου κοντά στό ἀκρωτήριον Σηπίας της Μαγνησίας.
Η δεύτερη γνωστή περίπτωση ἐμφάνισης τῶν μυστικῶν ὅπλων στούς Δελφούς εἶναι αὐτή μέ τήν ἁρπαγῆ τοῦ τρίποδα τοῦ Ἡρακλῆ, ἡ γνωστή πάλη, στὴν ὁποία περιεπλάκησαν ὁ Θεός Ἀπόλλων μέ τόν ἡμίθεο Ἡρακλῆ.
Ἡ σφοδρή τους φιλονικία ἀφοροῦσε τόν ἱερὸ τρίποδα τοῦ μαντείου.
Ὁ βασιλιάς της Οἰχαλίας Εύρητος εἶχε ὑποσχεθεῖ πῶς θὰ δώσει γιὰ σύζυγο τήν πανέμορφη θυγατέρα του Ἱόλη σ΄ ἐκεῖνον ποῦ θὰ νικοῦσε στὴν τοξοβολία.
Ἦταν ἱκανότατος τοξότης ἀφοῦ εἶχε διδαχθεῖ την τέχνη ἀπ΄ τον ἴδιο τό Θεό Ἀπόλλωνα.
Ὁ Ἡρακλῆς ἀναμετρήθηκε μαζί του και τον νίκησε, ἀλλὰ ὁ Εὔρυτος κι΄ οἱ γιοί - του μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ .Ἵφιτος, φίλος τοῦ Ἡρακλῆ - ἀθέτησαν τό λόγο τους κι΄ ἔδιωξαν τόν Ἡρακλῆ ἀπὸ τή χώρα τους
Ὁ Θεός καταδίωκε τόν ἡμίθεο γιὰ νὰ του πάρει πίσω τό ἱερὸ τρίποδα καὶ οἱ δύο ἄνδρες πιάστηκαν στὰ χέρια.
Ἡ σύγκρουση εἶχε ἐξελιχτεῖ σε πραγματική μάχη.
Χρειάστηκε τότε ἡ ἐπεμβάσῃ τοῦ Δία γιὰ νὰ χωρίσει τους δύο ἀντίπαλους γιοὺς. Του
Γιὰ νὰ προφτάσει τα χειρότερα ἐξαπέλυσε ἕνα κεραυνό ἀνάμεσα τους.
Πραγματικά ἐμβρόντητοι καὶ οἱ δύο σταμάτησαν τή σφοδρή φιλονικία τους ὑπακούοντας στό θέλημα τοῦ ἀρχηγοῦ.
Στη συνέχεια ὁ Ἡρακλῆς πῆρε τόν πολυπόθητο χρησμό πώς γιά τή λύτρωση του ἀπὸ τὴ μανία θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπηρετήσει γιὰ τρία χρόνια κοντά στή βασίλισσα τῶν Λυδῶν Ὁφάλη.
Τά νέα ἦταν δυσοίωνα γιὰ τήν πόλη τους κι΄ οἱ Ἀθηναῖοι ἀντιπρόσωποι ἔπεσαν σε μαύρη συμφορά.
Ἕνας ψύχραιμος ὠμός πολίτης τῶν Δελφῶν του συνέστησε νὰ ζητήσουν καί δεύτερο χρησμό.
Και τότε ἡ Πυθία ἀποφάνθηκε με το χαρακτηρισμό της τρόπο πώς ὁ Δίας θὰ ἐπέμβει δίνοντας ἕνα ξύλινο τεῖχος στὴν τριτογένια Ἀθηνᾶ. το ὁποῖο θὰ ἔσωζε τὴ Σαλαμῖνα καὶ τα παιδιά της.
Αὐτὸ θά συνέβαινε, ὅταν καταλαμβάνονταν ὅλα ἐκεῖνα τα μέρη ποῦ βρίσκονται μεταξύ του λόφου Κέρκοπα καί στής σπηλιάς τοῦ Κιθαιρώνα.
Καὶ στή συνέχεια ἡ Πυθία ἀπευθυνόμενη στή θεϊκή Σαλαμῖνα τήν προέτρεψε νά μή μείνει ἥσυχη περιμένοντας το γιγάντιο στράτευμα, ἀλλά νά φύγει λέγοντας της πῶς θά ἐρχόταν ἡ σειρά της νά καταστρέψει ἀνθρώπους, ὅταν ὁ καρπός της Δήμητρας εἴτε σπερνόταν εἴτε θεριζόταν.
Ἡ ἑρμηνεία του χρησμοῦ αὐτοῦ, ὅπως ἦταν ἑπόμενο ,προκάλεσε πολλές συζητήσεις στήν πόλη τῶν Ἀθηνῶν.
Η πραγματική δυσκολία ὅμως ἦταν στήν ἑρμηνεία σχετικά με τον ὀρό <<θεϊκῆς Σαλαμῖνα >> .
Κάποιοι το ἑρμήνευσαν πώς ἡ ἧττα θά ἐρχόταν, ἐάν ἡ ναυμαχία διεξαγόταν στό νησί της Σαλαμίνας, ἐνῶ ἀντίθετη ἦταν ἡ ἄποψη του Θεμιστοκλῆ, ὁ ὁποῖος τελικά ἔπεσε ἔπεισε τοῦς συμπατριῶτες του ἀθηναίους νά ὑποδεχτοῦν τούς Πέρσες στή Σαλαμῖνα καί νά ναυμαχήσουν ἐκεῖ.
Οἱ Πέρσες ἀφοῦ εἶχαν καταλάβει καί εἶχαν καταστρέψει τίς πόλεις τῆς νότιας Ἑλλάδος, χωρίστηκαν σε δύο στρατεύματα.
Τό ἕνα ἀπό αὐτά, ἀποτελούμενο ἀπὸ τέσσερις χιλιάδες ἄντρες κατευθύνθηκε πρός τους Δελφούς σχεδιάζοντας την κατάληψή τους καί τὴ σύληση του ἱεροῦ. Καθὼς οἱ Πέρσες , λοιπόν, συνέχιζαν τήν προέλευση τους πρός τή Νότια Ἑλλάδα, τρομοκρατημένοι οἱ κάτοικοι τής Φωκίδας καί τῶν Δελφῶν ἀπευθύνθηκαν στό Φοίβο γιά νά τους δώσει κάποιο χρησμό σχετικά με το τι ἔπρεπε νά κάνουν.
Στήν ἄναρχη ὀπισθοχωρήση τους σκοτώνονταν ἀπ΄ τοῦ Φωκαείς ποῦ εἶχαν ἐπιστρέψει ἐντωμεταξύ ἀπό τα γύρω βουνά γιά νά συμβάλουν στήν ἄμυνα τό Δελφῶν.
Καθώς ἔστρεφαν πρός τα πίσω το κεφάλι τους γιά νά ἐξιχνιάσουν τό μυστήριο τῶν ἀλλάγμῶν καί τῶν θορύβων ποῦ ἀκούγονταν, ἄλλο παράδοξο θέαμα ποῦ ἀνέμενε.
Φαντάσματα τεραστίων ἔνοπλων ἡρώων της περιοχῆς παρουσιάζονται καί καταδιώκοντάς τους τούς ἀνάγκαζαν νά ἐπιταχύνουν ἀκόμα περισσότερα τα βήματά τους !Ἐπρόκειτο γιά δύο γενναίους ντόπιους ἄντρες, τόν Φύλακο καί τον Αὐτόνοο.
Στήν προκειμένη περίπτωση της ἐμφάνιση τῶν ἡρώων μπροστά στά ἄδυτα τῶν ναῶν, μέσα στούς ὁποίους οἱ μυημένοι ἴσως καί πληκτρολογοῦσαν τ΄ ἀνάλογα προγράμματα μᾶλλον ἔχουμε σκηνές ἐπ΄ τήν ταινία ἐπιστημονικῆς φαντασίας <<Πόλεμος τῶν ἄστρων>>!
Κάποια παρόμοια ἐφαρμογή ὑπερτεχνολογίας ἴσως συνέβη καὶ τό 490 π.Χ. στή μάχη του Μαραθῶνα ὅπου οἱ Ἀθηναῖοι ἔβλεπα νά μάχονται στὸ πλευρῷ τους ἡ προστάτιδα τους θεά Ἀθηνᾶ κι ὁ Θησέας.
“Ὁ Πλούταρχος ἀναφέρει πῶς οἱ Ἀθηναῖοι ἔβλεπαν τό φαντάσματα τοῦ Θησέα νά βαδίζει μαζί τους ἐναντίον των βαρβάρων.
Ὁ Παυσανίας στὴν περιγραφή τῆς ζωφόρου τῆς Ποικίλης Στοάς τῶν Ἀθηναίων, ὅπου ἀπεικονιζόταν ἡ σχετική μάχη, κάνει λόγο γιά το Θησέα τόν Ἡρακλῆ νά βγαίνουνε μέσα ἀπό το ἔδαφος, ἀλλά καί γιά την Ἀθηνᾶ νὰ μάχεται ὀχούμενη στό ἅρμα της, τό ὁποῖο σέρνουν τέσσερα ἄλογα.
Ὁ Παυσανίας κάνει ἀκόμα λόγο καί γιά κάποιο ἄλλο ἥρωα, πού παρουσιάστηκε στήν περίφημη μάχη τοῦ Μαραθῶνα, ἀλλὰ στή συνέχεια ἐμφανίστηκε, Ἔχετλο.
ὁ χρησμός ἀπό το μαντεῖο τῶν Δελφῶν στούς ἀθηναίους, ποῦ δόθηκε σχετικά ἀπ΄ τήν ταυτότητα αὐτοῦ του ἄγνωστου, ἔλεγε ἁπλὰ πῶς ἔπρεπε νά τόν τιμοῦν ἰδιαίτερα.
Σύμφωνα πάλι μέ τόν Ἡρόδοτο, ἐκεῖνος ποῦ προκάλεσε τόν πανικό ἀνάμεσα στούς Πέρσες κατά τή μάχη του Μαραθῶνα , ἦταν ὁ θεός Πάνας μέ τούς ἀκόλουθούς του, πρός τιμή του ὁποίου οἱ Ἀθηναῖοι μετά την νίκη τους ἀφιέρωσαν σπήλαιο καί ἄγαλμα.
Οἱ φλόγες μετά τή νίκη τῶν Ἑλλήνων ξανάναψαν στούς βωμούς τῶν στόν ἱερῶν καί ἡ λαμπρή δραστηριότητα τῶν Δελφῶν συνεχίστηκε.
Σέ ἀνάμνηση δέ ὅλων αὐτῶν τῶν θεϊκῶν παρεμβάσεων καί τῶν παράδοξων γεγονότων, στά ὁποία ὀφειλόταν ἥ σωτηρία του ἱεροῦ τόπου, οἱ κάτοικοι τῶν Δελφῶν ἔκτισαν τεμένη ἀφιερωμένα στούς δύο Ἥρωες.
Τοῦ μέν Φύλακου πίσω ἀπ΄ τό ἱερὸ της Ἀθηνᾶς τῆς Προναίας, τοῦ δέ Αὐτονόου κάτω ἀπ΄ τό βράχο της στης Ὑάμπειας κοντά στήν Κασταλία πηγή.
Ἀφιέρωσαν ἐπίσης καί μία ἐπιγραφή πάνω σέ τρόπαιο κοντά στό ἱερὸ τῆς Προναίας Ἀθηνᾶς στὴν ὁποία ἦταν γραμμένα τα ἐξῆς:
<< Μνάμα τ΄ Ἀλεξάνδρου πολέμου καί μάρτυρα νίκας
Δελφοί μεστᾶσαν ζανί χαριζόμενοι
Φοίβω, πτολίπορθον ἀπωσάμενοι στίχα Μίδων
καί χαλκοστέφανον ρυσάμενοι τέμενος >>
δηλαδή
<<μνημεῖο τοῦ ἀμυντικοῦ πολέμου καί μάρτυρα της νίκης
μ΄ ἔστησαν οἱ Δελφοί εὐγνωμονῶντας το Δία
καί τον Φοῖβο, καθώς ἀπό μάκρη νά τα στρατεύματα τῶν Μήδων, ποῦ κυριεύει πόλεις
κι΄ ἔσωσαν το χαλκοσκέπαστο τέμενος >>
Αφιέρωμα της ἐποχῆς αὐτῆς ἀποτελεῖ κι ὁ περίφημος χρυσός τρίποδας, στημένος σε χάλκινη βάση ὕψους ἕξι μέτρων , ἡ ὁποία ἀποτελοῦνταν ἀπό τρία περιπλεγμένα φίδια ποῦ πάνω στίς σπεῖρες τους εἶχαν χαραγμένα τά ὀνόματα τῶν 31 πόλεων, ποῦ εἶχαν πολεμήσει ἐναντίον τῶν Περσῶν στίς Πλαταιές, ὁ ὁποῖος ἀργότερα μεταφέρθηκε στό ἱππόδρομο τῆς Κωνσταντινούπολης.
Ὁ χριστιανός φιλόσοφος Ἰουστῖνος ἀναφέρει πῶς ἥ συντριβή τοῦ Περσικοῦ στρατεύματος ὀφείλεται σέ καταιγίδες καί κεραυνούς, ποῦ ἔκαναν τόν Ξέρξη νὰ καταλάβει πῶς οἱ δυνάμεις τῶν ἀνθρώπων ὑπολείποντο κατά πολύ απ΄ τίς δυνάμεις τῶν θεῶν.
Κι ἐνῶ οἱ Πέρσες εἶχαν ξεκινήσει νὰ πολεμήσουν μέ τούς Ἕλληνες, τελικά βρέθηκαν νὰ πολεμοῦν μέ τους θεούς.
Ἄλλο ἀξιοπερίεργο περιστατικό, ποῦ συνέβη τό 480 π.Χ. κατά τὴ ναυμαχία τῆς Σαλαμίνας, διηγεῖται ὁ Ἡρόδοτος.
Ξαφνικά ἀντιλήφθηκαν νά ἔρχεται κατά πάνω τους ξεκινῶντας ἀπ΄ τήν Ἐλευσῖνα ἕνας ἀτελείωτος κορνιατός σκόνης, ὁ οποίος ἔδινε την ἐντύπωση πῶς δημιουργοῦνταν - στὴν ἐρειπωμένη ἀπ΄ τις λεηλασίες του Ξέρξης περιοχή - ἀπ΄ τά πατήματα Τριῶν μυριάδων ἀνδρῶν.
Ἄκουσαν ἀκόμα καί κάποια φωνή, ποῦ ἦταν παρόμοια με τή φωνή τῶν μυστικῶν μπομπών , ποῦ τελοῦνταν πρός τιμήν του Ἰάκχου, τοπικοῦ θεοῦ της Ἐλευσίνας, ἀντίστοιχο με το Διόνυσο, ποῦ ἔλεγες ;
Ἦταν καί αὐτή ἄραγε μία ἀπὸ τις περιπτώσεις, κατά την ὁποία ἀναγκάστηκαν νά καταφύγουν σε χρήση ὁπλῶν μυστικῶν καί ἱερῶν γιά νά προστατεύσουν τα ἱερά καί τα ὅσια;
Ἄλλη θεϊκή ἀπόκρουση συνέβη κατά την ἐκστρατεία τῶν Κελτῶν κατά των 279 π.Χ. Οἱ Κέλτες ἡ κελτοί ἀποτελοῦσαν ὁμάδα λαῶν, οἱ ὁποῖοι κατά την ἀρχαιότητα εἶχαν ἐξαπλωθεῖ σ΄ ὁλόκληρη τήν Κεντρική Εὐρώπη καί στή Βρετανία.
Ἀπ΄ τοῦ ἀρχαίους Ἕλληνες ταυτίζονταν με ὅλους τους βόρειους ἄγνωστους λαούς, ἐνῶ Ἕλληνες καί Λατίνοι συγγραφεῖς τους ὀνομάζουν Κελτοῦς , Γαλάτες καί Γάλλους.
Σημαίνουν τό σύνολο τῶν κελτικῶν ἡ γαλατικῶν φυλῶν, ἐνῶ ὁ Ἰούλιος Καίσαρα ποῦ ἔζησε ἀπὸ κοντά τα ἔθνη αὐτά, τα διακρίνει ἀπ΄ τους Γερμανούς.
Κατ΄ ἄλλους πάλι οἱ Κέλτες ἦταν διαφορετικοί ἀπ΄ τοῦς Κελτούς.
Κυριότερο χαρακτηριστικό τῶν ψηλῶν κί εὔρωστων Κελτῶν ἡ Γαλατῶν ἀποτελοῦσε το πάθος τους γιά το πόλεμο.
Ἱκανὴ γιά κάθε εἴδους βιαιότητα περιφρονοῦσαν το θάνατο στό πεδίο της μάχης καί με ὑπερηφάνεια ἔδειχνα την ἀνδρεία τους, ξεσκίζοντας πολλές φορές με τα ἴδια τους τά χέρια τίς πληγές τους γιά νά προκαλέσουν τήν ἐντύπωση τῶν ἀντιπάλων.
Τό 279 π.Χ. Λοιπόν, ὅπως ἀναφέρουν οἱ Παυσανίας καί ὁ Διόδωρος ὁ Σικελιώτης οἱ σκληρότραχήλοι Κέλτες ἐπιχείρησαν ἐκστρατεία ἐναντίον της Ἑλλάδος με ἀρχηγό του τό Βρέννο.
Το ὄνομα Βρέννος σύμφωνα με νεότερες ἔρευνες χρησιμοποιοῦνταν σάν προσωνυμία ὅλων τῶν Γαλατῶν ἀρχηγῶν, ποῦ ἀνελάμβαναν ἐκστρατεῖες.
Ἀφοῦ πέρασαν μέ το ληστρικό στρατό τους τή Μακεδονία, ὅπου ἐπιδόθηκαν σε ἄγριες λεηλασίες καί σφαγές, ἔφτασαν στή Νότια Ἑλλάδα.
Μπροστά στόν ἐπικείμενο κίνδυνο πολλές ἑλληνικές πόλεις συνασπίστηκαν τότε γιά νά ἀντιμετωπίσουν ἀπὸ κοινοῦ τόν ἐχθρό.
Οἱ Δελφοί εἶχαν μείνει πλέον σχεδόν ἀνυπεράσπιστοι μπροστά στήν ἀδηφάγα προέλαση τῶν σκληρῶν Γαλάτων.
Οἱ κάτοικοι τῶν Δελφῶν ἀπευθύνθηκαν καί πάλι στό Φοῖβο γιά νά τους δώσει ὁδηγίες, ἐάν ἔπρεπε ν΄ ἀπομακρύνουν τίς γυναῖκες καί τα παιδιά τους καί τα χρήματα ἀπ΄ το μαντεῖο σε πόλεις ἄλλες περισσότερο ὀχυρές .
Ὅσοι Ἕλληνες - γύρω στούς 4.000 χιλιάδες Φωκαείς καί Λοκροί - εἶχαν παραμείνει γιά νά ὑπερασπιστοῦν τα μαντείου, ἀντιτάχτηκαν μ΄ ὅλη τὴ δύναμη τους ἐνάντια του πολυπληθέστερου ἐχθροῦ.
Καί τότε ἐμφανίστηκαν καί πάλι τα παράδοξα κί ἀνεξήγητα μυστικά ὅπλα.
Ἀλλεπάλληλοι ἰσχυρότατοι σεισμοί καθ΄ ὅλη τὴ διάρκεια τής ἡμέρας καί της νύχτας ἔκανα νά ἀνοίγει ἡ γῆ ν΄ ἀνοίγει κάτω ἀπ΄ τα πόδια τῶν Γαλατῶν,
Πῆραν τότε τα ὅπλα τους καί μέ σκοτισμένο τό μυαλό τους ἄρχισα νά ἐξοντώνονται μεταξύ τους.
Περισσότεροι ἀπὸ δέκα χιλιάδες ἄντρες εἶχαν σκοτωθεῖ μεταξύ τους ἐκεῖνο το βράδυ της παραφροσύνης.
Μετά ἀπ΄ αὐτή τήν πανωλεθρία ὁ ἀρχηγός τῶν Γαλατῶν βρέννος αὐτοκτόνησε με το ξίφος του, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε καταναλώσει μεγάλη ποσότητα οἴνου, διότι θεώρησε ἀτιμωτική γιά τον γιά τον ἑαυτό του τήν ἧττα.
Οἵ διασωθέντες Γαλάτες με ἀρχηγό τους πλέον τόν Ἀκιχώριο ἀποχώρησαν ἀπ΄την περιοχή , ἀφοῦ δέχτηκαν ἀλλεπάλληλα χτυπήματα ἀπ΄ τούς Ἀθηναίους καί τοῦς Αἰτωλεῖς.
Σε ἀνάμνηση τῆς διάσωσης τοῦ κοινοῦ Ἑλληνικοῦ ἱεροῦ οἱ Αἰτολεῖς, ποῦ ἦταν οἱ καινούργιοι κυρίαρχοι του τόπου, καθιέρωσαν νέα ἐτήσια γιορτή, τα Σωτήρια, κατά τήν ὁποία τελοῦνταν γυμνικοι, ι μουσική καί ἱππικοί ἀγῶνες τιμή τοῦ Σωτηρίου Διός καί του Πυθίου Ἀπόλλωνα.
Σέ ἀνασκαφές ποῦ διενεργήθηκαν ἀπὸ τους Γάλλους στὴν περιοχή τῶν Δελφῶν βρέθηκε ἐπιγραφή μέ εὐχαριστήριους ὕμνους πρός τον Ἀπόλλωνα γιὰ τή θαυματουργή διάσωση τοῦ ἱεροῦ ἀπὸ τὴ Γαλαττική ἐπιδρομή.
προφανῶς παρασύρθηκαν ἀπὸ το Πολύβιο, ὁ ὁποῖος ἀναφέρει του στρατιῶτες του βρέννου εἶχαν διαφύγει τόν κίνδυνο , καθώς καί ἀπὸ τό γεγονός πώς εἶχαν βρεθεῖ νά κατέχουν πολλά ἀναθήματα κι ἀφιερώματα.
Ἐξάλλου, θά ἦταν παράλογο νά θεσπιστεῖ γιορτή σε περίπτωση ἥττας. .
Παρόμοιο με τὴ θεϊκή, ὑπερφυσική αὐτή παρέμβασης του Δελφούς ὑπῆρξε κί ἕνα ἄλλο περιστατικό, τό ὁποῖο συνέβη στό ὄρος Δούνακα , τή σημερινή Ρίλα ἐπί της ἐποχῆς του βασιλιά τῆς Μακεδονίας Φιλίππου του Ε΄.
Οἱ Βαστάρνες ἀποτελοῦσαν λαό τῆς Γερμανίας καί εἶχαν προκληθεῖ ἀπὸ το Μακεδόνα βασιλιά νά βοηθήσουν στήν ἀπώθηση τῶν Ρωμαίων.
Μετά τό θάνατό του ὅμως τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του ματαιώθηκαν κι οἱ βάστάρνες ἐγκαταστάθηκαν στή Θράκη.
Ἐκεῖ ἦρθαν σε σύγκρουση με τους αὐτόχθονες κατοίκους της, οἱ ὁποῖοι ἀναγκαστικά ν΄ ἀποσυρθοῦν στό ὄρος Δούνακα γιά νά ἀμυνθοῦν.
Οἱ Θρᾶκες τοῦς καταδίωξαν καί τούς ἐδίωξαν ἀπ΄ τὴ χώρα τους.
Τί κοινό εἶχαν αὐτές οἱ δύο ἐκδηλώσεις της χρήσης παρόμοιων ὁπλῶν; Καί στή μία καί στὴν ἄλλη περίπτωση οἱ ἀμυνόμενη προστάτευαν τα ὅσια καί τα ἱερά τους καί ἦσαν μυημένοι σε λειτουργικά μυστήρια.
Οἱ Θρᾶκες - εἰδικότερα τό θρακικό φύλλο Ὁδρύσες - με γενάρχη τους τόν Εὐμολπο ὑπῆρξαν ἀναμορφωτές τῶν Ἐλευσινίων μυστηρίων.
Ἴσως νά πρόκειται γιά ἀέριο παραφροσύνης, ποῦ ὁδηγεῖ βαθμιαία σε ἀπώλεια τοῦ νοῦ καί τελικά σε τρέλα, τόσο τοῦς ἀνθρώπους ὅσο καί τα ζῶα.
Εἶναι παρόμοιο με την ἄτη τῶν καί προϊστορικῶν χρόνων αὐτήν ποῦ οἱ θεοί ἐμφυσούσαν στούς ἀνθρώπους καί προκαλοῦσε σύγχυση στό μυαλό καί ταραχή της ψυχικῆς τους κατάσταση καί ἀπερίσκεπτη ὁρμή τους ὁδηγοῦσε σε πράξεις ἀλόγιστες.
Εἶναι αὐτοί ποῦ στά ὁμηρικά ἔπη γίνεται ἡ αἰτιᾶ ἀνάρμοστης κι ἀκατανόητης της συμπεριφοράς μία ἀποτέλεσμα καταστρεπτικά.
Ἀρχικά ἦταν στημένο σ΄ά ἄδυτα του ναοῦ καί ἀθεάτῳ ἀπὸ τόν κόσμο σε ἱερό της Ταυρικής χερσονήσου.
''Ἀποτελοῦσε ἀφιέρωμα της μητέρας τοῦ βασιλιά Τέθρα πρός τὴ θέα γιά τὴ σωτηρία του γιοῦ της.
Ὁ Τεύθρας εἶχε προβληθεῖ ἀπὸ τρέλλα καί λέπρα σαν τιμωρία ἀπὸ την Ἄρτεμι, διότι εἶχε σκοτώσει μέσα στόν ναό της ἕνα κάπρο, ποῦ εἶχε καταφύγει ἐκεῖ.
Ὁ Τεύθρας δέν εἶχε εἰσακούσει οὔτε στίς εἰκασίες τοῦ κάπρου ποῦ του ἔλεγε: << λυπήθητι, ὦ βασιλεύ, τὀ θρέμμα της θεάς>> Μέ τις θυσίες της ὅμως πρός τή θεά ἡ μητέρα τοῦ Τεύθρα τόν ἐξιλέωσε καί κατάφερε τὴ θεραπεία του.
Ἀπ΄ τήν Ταυρική χερσόνησο το ἔκλεψαν ὁ Ὀρέστης κι ἡ Ἰφιγένεια καί τό μετέφεραν στὴν Ἑλλάδα.
Κι ἐκεῖ στημένο πιά στό ἱερό τῆς Ἀρτέμιδος στη Σπάρτη ἀπέδειξε πολλές φορές τίς ὑπερφυσικές δυνατότητες του.
Εἶχε μάλιστα ἀποκτήσει το ὄνομα Ἄρτεμις Λυγοδέσμια , γιατί ἦταν περιτυλιγμένο μέσα σε κλαδιά λυγαριᾶς, ἀναγκάζοντας το νά τηρεῖ ὄρθια στάση.
Στό ἀντίκρυσμά του καί μόνο προκαλοῦσε φαινόμενο παράκρουσης, ἐμφάνιζε διάφορες ἀρρώστιες.
Φαίνεται ἀκόμα πῶς - συνηθισμένο ἀπ΄ τις βαρβαρικές ἀνθρώπινες αἱματοχυσίες ποῦ γίνονται πρός τιμή του, ὅταν ἀκόμα βρίσκονταν στὴν Ταυρική - χερσόνησο -ἐξακολούθησε νά΄ ἀρέσκεται σε αὐτὲς.
Ἔτσι, λοιπόν, κάποιος χρησμός ἐπέβαλλε τή θυσία τα Σπαρτιατῶν, ἐκλεγμένων κατόπιν κλήρου, στό βωμό του ἀγάλματος.
Στή συνέχεια το τελετουργικό αὐτό ἀντικαταστάθηκε κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Λυκούργου ἀπὸ ἄγριες μαστιγώσεις ἐφήβων Σπαρτιατῶν.
Ἡ μαστίγωση τῶν παιδιῶν κατά το πέρασμα ἀπ΄ τὴν ἐφηβική τους ἡλικία στὴν νεανική ἀποτελοῦσε μία συνήθη δοκιμασία, με την ὁποία θεωροῦνταν πῶς οἱ νέοι μετά ἀπ΄ αὐτό θά ἦταν πλέον ἕτοιμο ἕνα εἰσέλθουν στὴν κοινωνία τῶν ἐνηλίκων.
Σύμφωνα με ἄλλους πάλι, ἡ δύναμη της θεϊκοῦ βασιλείου ποῦ περιεχόταν στό κλαδί, με το ὁποῖο γινόταν ἡ μαστίγωση , μεταβίβαζε στόν ἔφηβο ὅλη την ἐνέργεια της φύσης χαρίζοντας του εὐρωστία, ὑγεία καί δύναμη.
Παροῦσα αὐτὲς τις τελετουργίες ἦταν ἡ ἱέρεια τοῦ βωμοῦ κρατῶντας το ξύλινο ξόανο στά χέρια της, τό ὁποῖο λόγο των διαστάσεων καί τοῦ ὑλικοῦ του ἦταν ἐλαφρύ .
Ὅταν ὅμως το μαστίγωμά , ποῦ καταφέρονταν ἐναντίον τῶν ἐφήβων, ἦταν ἐλαφρύ καί ἀνώδυνα, καθώς οἱ μυσταγωγίες λυποῦνταν ἡ σέβόταν την εὐγενική καταγωγή των παιδιῶν , τότε το ξόανο ἀποκτοῦσε ὑπερβολικό βάρος, ποῦ ἡ ἱέρεια δέν μποροῦσε νά ἀντέξει.
Καί τότε ἔδινε ἐντολή στοὺς μαστιγωτές νά μαστιγώνουν ἀνελέητα, γιατί αὐτή ἦταν ἡ ἐπιθυμία τῆς θεάς .
Αὐτό τό μή σταθερό βάρος ἀντικειμένων ἀποτελοῦσε εἶδος πανάρχαιος μαντείας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἀκόμα καί μία μικρή πέτρα θά μποροῦσε νά γίνει ἀσήκωτη, ἐάν ἡ θεϊκή βούληση ἦταν ἀντίθετη ἀπό ἐκεῖνα ποῦ ρωτοῦσε ὁ μάντης.
Ἐάν ὅμως ἐξακολουθοῦσε νά ἔχει βάρος ὅσο τά πέταλα λουλουδιῶν, αὐτό σήμαινε πῶς ὁ θεός ἦταν σύμφωνος με τα προτεινόμενα
Ἡ τιμωρία, ποῦ τόν παραβάτη τῆς ἀπαγόρευσης τῆς εἰσόδου στό ἄδυτα του ναοῦ, ἦταν στήν περίπτωση αὐτή ὄχι παράκρουση , ἀλλά ὁ ἐντός ἑνός ἔτους θανάτου του
Ἡ δημιουργία σκιῶν ἐξηγοῦνται ἀπ το γεγονός πώς πάνω ἀπὸ΄ το ἱερό μονίμως ὑπῆρχε κάποιο σύννεφο, τό ὁποῖο ἐμπόδιζε το φῶς του ἡλίου νά δημιουργήσει σκιές.
Γιά κρυφά ἐπίσης ἀγάλματα της Δήμητρας καί της Περσεφόνης στόν Ἀκροκορινθο καί τίς Δήμητρας της χθόνιας στὴν Ἑρμιόνη κάνει λόγο Πασανίας.
Ὁ Αἴπυτος, γιός του Ἱπποθόου τοῦ βασιλιά της Ἀρκαδίας, εἶχε διαδεχθεῖ τον πατέρα του στό θρόνο.
Παρέβη ὅμως την ἀπαγόρευση εἰσόδου στὸ ἱερό του Ποσειδῶνα στή Μαντίνεια καί τιμωρήθηκε με τύφλωση καί με το θάνατο γιά τήν ἀσέβεια αὐτή.
Ποιές ἰδιότητες ἄραγε νά ἔκρυβαν ὅλα αὐτά τα ἱερά, πού ἡ εἴσοδος γι΄ ἀνθρώπους του κοινοβίους ἦταν ἀπαγορευμένη ; Τί μυστικά ἔκρυβα τ ἄψυχα΄ ἀγάλματα καί τα ἄδυτα τῶν ναῶν ἀκόμα καί ἡ ἀποσβολώση ποῦ προκαλοῦνταν σ ἐκεῖνον ποῦ ἀντίκρυζε το φοβερό βλέμμα της Μέδουσας; μᾶλλον ποτέ δέν θά φανερωθεῖ, καθόσουν οἱ ἀρχαία γνώση ἔχει χαθεῖ
Η Ιστορία κρύβει πάντα περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε…
Αν σου άρεσε αυτό το ταξίδι, κάνε εγγραφή στο κανάλι, άφησε το σχόλιό σου και μοιράσου το βίντεο με φίλους.
Και μην ξεχάσεις – στο blog μας θα βρεις ακόμα περισσότερα μυστήρια και σκοτεινές ιστορίες από την Αρχαία Ελλάδα.
Μέχρι την επόμενη φορά… μείνε συντονισμένος στην Ελλάδα ΕΛ – Μικρή Χώρα, Μεγάλη Ιστορία.»
