" "Βρέθηκε ὁ ὁμαδικός τάφος τῶν 17.000 Ἑλλήνων ποῦ δολοφονήθηκαν ἀπὸ τόν Θεοδόσιο Α΄"

"Βρέθηκε ο ομαδικός τάφος των 17.000 Ελλήνων που δολοφονήθηκαν από τον Θεοδόσιο Α΄"



 

Στὸ φῶς ὁ ὁμαδικός τάφος τῶν σφαγιασθέντων Ἑλλήνων τὸ 390 μ.χ. στὴν Θεσσαλονίκη

Βρέθηκε ὁ ὁμαδικός τάφος τῶν 17.000 Ἑλλήνων ποῦ δολοφονήθηκαν ἀπὸ τόν Θεοδόσιο Α΄ ὑπερασπίζοντας

τὴν Πατρώα Ἑλληνική Θρησκεία.

Ἔπεσαν ΥΠΕΡ ΒΩΜΩΝ ΚΑΙ ΕΣΤΙΩΝ.

Στὸν ἀνασκαφικό χώρο τοῦ Μοναστηρίου στὴν Θεσσαλονίκη ἀνακαλύφθηκε τμῆμά τοῦ ὁμαδικοῦ τάφου τῶν 17.000 δολοφονημένων ἀπό τὸν Θεοδόσιο Α”. Πρόκειται περί κοινοταφίου καὶ ὄχι περί κανονικῶν ταφῶν δεδομένης τῆς πλήρους ἀπουσίας  κτερισμάτων.

Στὸ μικρό αὐτὸ τμῆμά, ὅπως φαίνεται καὶ ἀπὸ τίς φωτογραφίες, ἀνακαλύφθηκε μεγάλη ποσότητα σκελετῶν, μὲ φανερές κρανιακές κακοποιήσεις, ποῦ γιὰ τὴν μεταφορά τους χρησιμοποιήθηκαν μεγάλοι γερανοί καὶ ἀριθμὸς ἀπὸ φορτηγά.

Σχετικά μὲ τό θέμα αύτό εἶναι χρήσιμο νὰ δοῦμε τὰ Ἱστορικά γεγονότα:

Τὸν Δεκέμβριο τοὺ 390 μ.χ. ὁ χριστιανός Γότθος στρατηγός Βοθέριχος ἀρχηγὸς τῆς Ρωμαϊκής φρουρᾶς τῆς Θεσσαλονίκης, προσπαθώντας νὰ ἐπιβάλλει μέ τὴν βία τόν Χριστιανισμὸ στοὺς Ἕλληνες κατοίκους τῆς πόλεως, βρίσκεται ἀντιμέτωπος μέ τὴν ἐξέγερση τοῦ λαοῦ ππου προσπαθοῦσε ἀπεγνωσμένα νὰ διατηρήσει τὴν Ἐθνικὴ του ταυτότητά του ὑπερασπίζοντας τὴν ΠΑΤΡΩΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Η Ρωμαϊκή φρουρά τῆς πόλεως, ποὺ απετελείτο ἀπὸ μισθοφόρους Γότθος Χριστιανούς, στήν ἀρχὴ αἰφνιδιάστηκε καί πολλοί ἀξιωματικοὶ καί στρατιῶτες σκοτώθηκαν. «Οἱ Ἕλληνες  ἐξεγείρονταί καί σκοτώνουν πολλοὺς ἀξιωματικοῦς καί στρατιῶτες τῆς φρουρᾶς (ἐξ αὐτῶν καί τὸν Βοδέριχο) γράφουν οἱ ἱστορικοί.

Ο Θεοδόσιοs πληροφορῆται τό συμβὰν καί μέ δόλιο τρόπο, τάχα γία νά ἐξευμενίσει τα ὀξυμένα πνεύματα, καλεῖ  τόν λαό τῆς πόλεως στον ἱππόδρομο, γία νὰ παρακολουθήσουν τὴν ἱπποδρομία. Ὅταν ἔκλεισαν ἑρμητικά  οὗ πύλες καὶ ξεχύθηκαν πάνοπλοι στίς κερκίδες του σταδίου   οὗ Γότθοι μισθοφόροι τοῦ αὐτοκράτορα,  ἦταν ἀργὰ γιά ὁποιοδήποτε διαφυγή.

Ο πανικός,  οὗ ἀγωνιώδεις οἰμωγές, τὸ αἷμα χιλιάδων άόπλων Πολιτῶν ποὺ ἔρεε σαν ποτάμι στίς κερκίδες,  ἦταν τα μόνα ποὺ ἐπικρατοῦσαν. Ἐκεῖ μέσα, μόνο σὲ τρεῖς ὧρες, κατασφάζει μὲ τὴν βοήθεια τῶν Γότθων 7.000 Ἕλληνες , σύμφωνα με τόν ἱστορικό Θεοδώρητο, ἑνῶ κατά τόν Κεδρηνό, τόν Θεοφάνη καὶ ἄλλους, ὁ ἀριθμός τῶν θυμάτων ξεπερνά τίς 15.000. «Τούς θέρισαν ὅλους», γράφει ὁ Θεοδώρητος, «σὰν καλαμιές στον θερισμό».

Λίγες τέτοιες θηριώδεις σφαγές, κατευθυνόμενες ὑπό ὀργανωμένης καὶ θεσμοθετημένης ἐξουσίας κατά τῶν ἰδίων τῶν πολιτῶν τῆς, ἔχουν καταγραφεῖ στὴν διάρκεια τῆς ἱστορίας. Μία απ’ αὐτὲς εἶχαν τὴν ὀδυνηρή ἀτυχία νὰ βιώσουν μὲ τὸ αἷμα τους οι Θεσσαλονικεῖς.

Η σφαγή τῆς Θεσσαλονίκης θεωρεῖται ἀπὸ τούς ἱστορικούς τὸ πιὸ ἀποτρόπαιο, εν ψυχρώ ἔγκλημα, ἕνας μονάρχης τῆς ἀρχαιότητας. πραγματική θηριωδία. Τὸ πιό βδελυρό Τῆς Ἱστορίας. Ξεπέρασε σὲ ἀγριότητα καὶ διαστροφή καὶ τὰ πιό εἰδεχθῆ ἐγκλήματα.

Ο Θεοδόσιοs ἑνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ κατατάσσεται στον εφιαλτικό πίνακα τῶν πλέον κατάπτυστων αἱμοβόρων μοναρχῶν, ἀναβιβάζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, χωρίς αἰδῶ, στὸ βάθρο του «ἁγίου» καὶ «μέγα». Ο «ἅγιος» Αὐγουστῖνος τὸν ἀποκαλεῖ «τέλειο χριστιανό μονάρχη», ἑνῶ ὁ Θεοδώρητος «Πανεύφημο βασιλέα καὶ θεοφιλέστατο».

«Τοὺς θέρισαν ὅλους! Σὰν καλαμιές στον θερισμό. Μέσα σὲ λίγες ὧρες  ἔσφαξαν 15.000 ἅνδρες. γυναῖκες, παιδιὰ γέροντες….» γράφει ὁ Θεοδώρητος Κύρου στην «Ἐκκλησιαστική Ἱστορίας».

Η σφαγή στον Ἱππόδρομο τῆς Θεσσαλονίκης στὰ 390 μχ ἀπὸ τόν Αὐτοκράτορα Θεοδόσιο τὸν ἐπονομαζόμενο «Μέγα» καὶ «Ἄγιο», σηματοδοτεῖ τὴν ἔναρξη του Χριστιανικοῦ Μεσαίωνα γιὰ τὴν πόλη της Θεσσαλονίκης και θέτοντας ἐκτός νόμου την Πατρώα Ἑλληνική Θρησκεία ἔδωσε ἐντολή να ἀφανιστοῦν όλα τα ἀρχαῖα μνημεῖα τῆς πόλης.

Ὅσοι ἐπιμένουν νὰ λατρεύουν τοὺς θεοὺς τῶν πατέρων τους καταγγέλλονται ὥς «παράφρονες καὶ ἀγριάνθρωποι», στιγματίζονται, κατακεραυνώνονται ἀπὸ τὴν θεϊκή κατάρα καί ἐξοντώνονται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν αὐτοκράτορα ποῦ ἐκτελεῖ οὐράνιες ἐντολὲς!

Συγχρόνως χάνουν ὅλα τὰ δικαιώματα τους ὡς πολίτες τῆς Αὐτοκρατορίας, οἱ περιουσίες τους δημεύονται καί τὰ παιδιά τους πουλιοῦνται σκλάβοι.

Η ἐπίσημη δικαιολογία γιὰ τὴν σφαγή της Θεσσαλονίκης εἶναι «ἀντίποινα» γιὰ τὸν θάνατο του Γότθου μισθοφόρου Βουδερίχου ποῦ  ἦταν εὐνοούμενος του Αὐτοκράτορα Θεοδοσίου. 15.000 νεκροὶ Ἕλληνες για ἕναν Γότθο Μισθοφόρο!

Η σφαγή τῆς Θεσσαλονίκης θεωρεῖται ἀπὸ τοῦς μελετητὲς τὸ πιὸ ἀποτρόπαιο, εν ψυχρώ ἔγκλημα ἐνὸς μονάρχη στὴν Ἱστορία. πραγματική θηριωδία!

Ὅμως δὲν  ἦταν μόνον ὁ Θεοδόσιο ἀπηνὴς διώκτης τοῦ Ἑλληνισμοῦ. 

Η 1. Ρωμαϊκή Ἀνατολική Αὐτοκρατορία (Βυζάντιο) δὲν ὑπήρξε ποτέ ἑλληνικὸ ούτε φιλελληνικό. Οὔτε κἀν ἀνεκτικό πρὸς τὴν Ἑλληνικότητα.

Δέν ὀνομάστηκε ποτέ «Ἑλλὰς», ούτε «Νέα Ἑλλάς», ούτε «Νέαι Ἀθῆναι» ούτε καν Βυζάντιο.

Τὸ συνηθισμένο ὄνομά, αὐτὸ ποῦ ἀπαντᾶται στὰ ἐπίσημα κείμενα τῆς Αὐτοκρατορίας, στοὺς χρονικογράφους καὶ τοῦς ἱστορικούς τῆς ἐποχῆς εἶναι «τὸ Κράτος», «Η Βασιλεία τῶν Ρωμαίων», «Το Χριστιανικὸ Κράτος», «Τὸ Ὀρθόδοξο βασίλειον», «η  Ρωμανία».

Γιὰ τον ἴδιο συγγραφέα – αὐτοκράτορα οι Βυζαντινοί εἶναι «ἐκλεκτόν γένος», «Ἀγία Σιῶν», «Νέα Ἱερουσαλὴμ» «λαός ως ἀληθῶς περιούσιος».

Τὸ ὄνομά  Ἕλλην γιὰ αιώνες  ἦταν ἀπαγορευμένο ἐπὶ ποινὴ ἀθανάτου καὶ συνώνυμο  του εἰδωλολάτρη.

Κανένας ἀπό τους Αὐτοκράτορες του Βυζαντίου δὲν ὑπῆρξε Ἕλληνος:

Ὁ Κωνσταντίνος ὁ ἐπονομαζόμενο Μέγας δὲν γνώριζε ούτε κἂν Ἑλληνικά.

Ὁ Θεοδόσιοs  ἦταν Ἱσπανός, «εὐγενής ἐξ Ἱβήρων» σύμφωνα μὲ τὸν Λέοντα τὸν Γραμματικό.

Ὁ Ἡράκλειτος  ἦταν Καππαδόκης.

Ὁ Βασίλειος, ὁ ἱδρυτής της Μακεδονικῆς Δυναστείας  ἦταν Ἀρμένιος.

Ὁ Ἰωάννη Τσιμισκής  ἦταν Ἀρμένιος.

Ὁ Παλαιολόγος  ἦταν Σέρβος.

Ὁ συνεκτικός κρίκος τοῦ Βυζαντινοῦ κράτους  ἦταν ἡ Ὀρθοδοξία.

Οἱ ὑπήκοοι του δὲν  ἦταν ὅλοι Ἕλληνες.

Τὰ ξένα στοιχεῖα (Σλάβοι ἡ Ἀρμένιο)  ἦταν πολύ πιό πολυάριθμα καί πολὺ πιὸ ἰσχυρά.

Κατά τὴν Βυζαντινὴ περίοδο ὸ Ἑλληνισμὸς ἁπλά ἐπεβίωνε χωρίς ἐθνικὴ ὑπόσταση, διωκόμενος ἀνηλεῶς ὡς ἔθνος καί ὡς πολιτισμός.

Η ἀνθρωπότητα ἀνά τούς αιώνες Βυθίσθηκε πολλὲς φορές στὸ σκοτάδι τῆς ἀμάθειας καί τῆς δεισιδαιμονίας ἀπὸ τούς δυνάστες ποὺ τὴν ἐπιβουλεύτηκαν.

Πάντοτε ὅμως τό Φῶς ποὺ τὴν βοήθα νά ἀναγεννηθεῖ εἶναι ἕνα, κι αὐτὸ εἶναι Ἑλληνικό!