Ὁ Ἔρωτας στὴν Ἀρχαιότητα
“Δυστυχῶς ὁ,τι δήποτε περιλαμβάνεται στὴ Φύση πρέπει νὰ θεωρεῖται φυσιο-λογικό. Το ἀφύσικο εἶναι ἡ Φύση στὸ σύνολό της” Dimitri Horoskelis
Ὁ ἔρωτας στὴν ἀρχαιότητα καὶ οἱ παρερμηνεῖες του
Ὅλες οἱ ἐποχές, ὅλοι οἱ πολιτισμοί καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀσχολήθηκαν, ἀσχολοῦνται καὶ θ’ ἀσχολοῦνται με τον Ἔρωτά Ἔχουν δοθεῖ πάρα πολλοί ὁρισμοί, ἐξηγήσεις καὶ ἑρμηνεῖες,σε τέτοιο βαθμό ὥστε δὲ θὰ ἦταν ὑπερβολή νά ποῦμε ὅτι ὁ καθένας ταυτίζει τον Ἔρωτα μ’ αὐτὸ ποῦ ὁ ἴδιος ἀντιλαμβάνεται ὅτι εἶναι
Ὅπως ἡ Φιλοσοφία σε κάθε ἐποχὴ ἀναζητάει τόσο γιὰ τον Ἔρωτα ὅσο καὶ γιὰ κάθε τι ποῦ σχετίζεται με την ζωή καὶ την ὕπαρξη, αὐτὸ ποῦ πραγματικά εἶναι καὶ ὄχι τις ὑποκειμενικές καὶ σχετικές ἀντιλήψεις Στόχος της ἐργασίας αὐτῆς εἶναι νά προσεγγίσει την ἄποψή γιὰ το Ἔρωτα ὅπως αὐτή ἐκφράστηκε μέσα ἀπὸ τὴ Φιλοσοφία της Κλασικῆς Ἑλληνικῆς Ἀρχαιότητας καὶ ἀκόμα νά συσχετίσει αὐτή την ἄποψή με τις σημερινές ἀντιλήψεις περί σεξουαλικῆς διαστροφῆς στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα
Περίληψη Συμποσίου
Ἀνάμεσα στὶς ἱστορικές πηγές ποῦ μποροῦμε νὰ ἔχουμε γι’ αὐτὸ το θέμα, ξεχωρίζει ὁ διάλογος του Πλάτωνα «Συμπόσιο» ἡ «Περί Ἔρωτος Ἠθικός». Σ’ αὐτὸ το διάλογο οἱ Φαῖδρος, Ἐρυξίμαχος, Παυσανίας, Ἀριστοφάνης, Ἀγάθων, Σωκράτης καὶ Ἀλκιβιάδης, θὰ μιλήσουν με τή σειρά καὶ θὰ τοποθετηθοῦν πάνω στὸ θέμα του Ἔρωτά Ὁ Φαῖδρος λοιπόν, παρουσιάζει τον Ἔρωτά σὰν ἕνα Θεό Μέγα, γεννημένο πρῶτο ἀπ’ ὅλους τους Θεούς, ὁ ὁποῖος προξενεῖ ὅλα τα ἀγαθὰ Τὴ ντροπή γιὰ τα ἄσχημα καὶ το φιλότιμο γιὰ τα ὡραία Προκαλεῖ ἀνδρεία, γιατί μόνο οἱ ἐρωτευμένοι εἶναι πρόθυμοι νὰ θυσιάσουν τή ζωή τους γιὰ το ἀγαπημένο τους πρόσωπο κι ὄχι μόνο οἱ ἄνδρες ἀλλὰ καὶ οἱ γυναῖκες
Ἔπειτα ὁ Παυσανίας θὰ κάνει το διαχωρισμό ἀνάμεσα στὸν οὐράνιο καὶ τον πάνδημο Ἔρωτα ἀνάλογα με την οὐράνια καὶ την πάνδημο Ἀφροδίτη Πάνδημος εἶναι αὐτὸ του χυδαίου ἀνθρώπου με ἀντικείμενο περισσότερο τις γυναῖκες παρά τα παιδιά. Οἱ ἐμπνευσμένοι ἀπὸ τον οὐράνιο Ἔρωτα ἀπέχουν ἀπὸ κάθε ἀδιαντροπιά Τους ἀρέσει το ἀρσενικό ἐπειδή ἔχει περισσότερη δύναμη σωματικά καὶ πνευματικά. Αὐτὸς ὁ Ἔρωτας γεννᾶ στὶς ψυχές των πολιτῶν μεγάλα φρονήματα, δυνατές φιλίες καὶ συντροφιές. Στὶς Ἑλληνικές πόλεις προστατεύεται ἀπὸ το νόμο καὶ τον ὀνομάζει Παιδεραστία.
Σκοπός της Παιδεραστίας εἶναι ἡ ἀπόκτηση της ἀρετῆς, με την προϋπόθεση ὅτι ὁ ἐραστὴς εἶναι ἱκανὸς νὰ διαμορφώσει τον ἑρωμένο ὁ ὁποῖος ὄντως αἰσθάνεται την ἀνάγκη γιὰ μόρφωση καὶ σοφία. Θὰ πρέπει νὰ προσέξουμε ὅτι τόσο γιὰ αὐτὴ την παιδεραστία ὅσο καὶ γιὰ ἄλλα φαινόμενα της ἀρχαίας Ἑλληνικῆς κοινωνίας θὰ πρέπει νὰ προσεγγίζονται στὶς σωστές ἱστορικές τους διαστάσεις καὶ ὄχι νὰ μελετῶνται ἀναχρονιστικά Ὁ Ἐρυξίμαχος θὰ προσθέσει ὅτι ὁ ἔρωτας ἀναφέρεται καὶ στὰ ζῶα καὶ στὰ φυτά καὶ ἄλλα καὶ σε ὅλο το σύμπαν. Στὰ ἀνθρώπινα σώματα ὁ Οὐράνιος Ἔρωτας προκαλεῖ ὑγεία ἐνῶ ὁ Πάνδημος νοσηρότητα.
Ἡ Ἰατρική συντελεῖ ὥστε τα σώματα νὰ υἱοθετοῦν τον ὡραῖο ἔρωτα μέσα ἀπὸ τὴ συμφιλίωση των ἐχθρικῶν στοιχείων του σώματος. Αὐτὸς ὁ δυαδισμός ὑπάρχει καὶ γιὰ τὴ μουσική, ὥστε ὑπάρχει αὐτὴ ποῦ ἐξυψώνει ἠθικά ἄλλα καὶ αἰσθητικά, ἄλλα καὶ αὐτὴ ποῦ προκαλεῖ ἀκολασία Το ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ ὅλα τα πράγματα ἀνθρώπινα καὶ Θεία.
Τέλος ὁ Οὐράνιος Ἔρωτας εἶναι παντοδύναμος γιατί ἐγκαθιδρύει την φιλία μεταξύ ἀνθρώπων καὶ Θεῶν, μέσα ἀπὸ τὴ χρήση της μαντικῆς ἐπιστήμης. Ὁ Ἀριστοφάνης θὰ παρουσιάσει τον Ἔρωτα σὰν τὴ τάση των ἀνθρώπων γιὰ ξανά-ὁλοκλήρωση, ἐφόσον σε κάποια παλαιότερη ἐποχῆ διχοτομήθηκαν ἀπὸ τους Θεούς. Ἀναλύει τὴ διαδικασία της ἐπανένωσης, στὴν ὁποία τοποθετεῖ τον ἔρωτα γιὰ ἀρχηγὸ ὁ ὁποῖος ἀπαιτεῖ ἀπὸ τους ἀνθρώπους νὰ ἔχουν σεβασμό πρὸς τους Θεούς, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ὁριστική ἐπανένωση του καθενός με το ἕτερο ἥμισυ καὶ ν’ ἀποφευχθεῖ πιθανή δεύτερη διχοτόμηση.
Ἀκολουθεῖ ὁ Ἀγαθῶν ποῦ παρουσιάζει τον Ἔρωτα σὰν τον πιὸ εὐτυχισμένο, ὡραῖο καὶ ἄριστο ἀπὸ τους Θεούς. Εἶναι πάντα νέος,τρυφερός καὶ ἐλαστικός Ἀκόμα ἔχει τις ἀρετές της δικαιοσύνης, της φρόνησης καὶ της ἀνδρείας Πέρα ἀπὸ ἄριστος ποιητής εἶναι καὶ μεγάλος σε κάθε τέχνη, ἐφ’ ὅσον καὶ οἱ Θεοί με τον ἔρωτα γιὰ ὁδηγὸ ἀποκτοῦν μαστοριά στὶς τέχνες τους. Ἔτσι πρὶν τον Ἔρωτα βασίλευε ἡ Ἀνάγκη Με την γέννηση του ἔγιναν καὶ ὅλα τα ἀγαθὰ στοὺς θεούς καὶ στοὺς ἀνθρώπους Ἔτη συνέχεια ἀναλαμβάνει ὁ Σωκράτης, ποῦ ἀποδεικνύει στὸ Ἀγάθωνα ὅτι ὁ Ἔρωτας δὲν εἶναι οὔτε ὄμορφος, οὔτε ἀγαθός γιατί αὐτὰ εἶναι ποῦ στερεῖται ἐφόσον πάντα τα ἀναζητάει Ἀκολουθεῖ ἡ διήγηση ἀπὸ το Σωκράτη της διδασκαλίας της Διοτίμας ποῦ μᾶλλον πρόκειται γιὰ γυναῖκα «σαμάνο» της ἐποχῆς
terrapapers.com_erotas afroditi
Ὁ Ἔρωτας λοιπόν δὲν εἶναι ὡραῖος ὅπως τους Θεούς ἀλλὰ οὔτε καὶ ἄσχημος
Εἶναι κάτι ἀνάμεσα, ὅπως ἡ σωστή δοξασία μεταξύ της γνώσης καὶ της ἄγνοιας Εἶναι λοιπόν ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους καὶ στοὺς Θεούς. Ἕνας δαίμονας μεσάζων καὶ οἱ ἄνθρωποι ἐπικοινωνοῦν με τους Θεούς μέσως αὐτοῦ, χρησιμοποιῶντας την Ἱερατική καὶ τὴ Μαντική τέχνη. Ὁ Ἔρωτας εἶναι γιὸς του Πόρου καὶ της Πενίας, ποῦ ἡ σύλληψή του ἔγινε στὰ γενέθλια της Ἀφροδίτης Ἔτσι εἶναι πάντα φτωχός, ἄσχημος καὶ στερημένος. Κυνηγάει ὅμως τα ὡραία καὶ τα ἀγαθὰ με ὁρμὴ, ἀνδρεῖα καὶ ἐξυπνάδα Ἀγαπάει τὴ γνώση καὶ εἶναι ἐφευρέτης της. Πάντα φιλοσοφεῖ Το ἀντικείμενο του Ἔρωτα εἶναι ἡ παντοτινή κατοχή του ἀγαθοῦ καὶ ἡ ἀθανασία Καὶ ἡ ἀθανασία ἀρχικὰ ἐπιτυγχάνεται μέσα ἀπὸ την ἀναπαραγωγή των σωμάτων, ποῦ διαιωνίζει το εἶδος
Αὐτὸς ὅμως ποῦ ἐγκυμονεῖ ψυχικά δηλαδή (φρόνηση, δικαιοσύνη,σωφροσύνη) ἀναζητάει μία ὄμορφη, ἔξυπνη καὶ εὐγενική ψυχή γιὰ νὰ γεννήσει τις ἀρετές του. Στή συνέχεια το γεννημένο ἀνατρέφεται ἀπὸ κοινοῦ καὶ αὐτὸ δημιουργεῖ ἕνα πιὸ σπουδαῖο δεσμό ἀπὸ αὐτὸ των παιδιῶν καὶ μία πολύ πιὸ σταθερή φιλία. Αὐτὰ βέβαια τα παιδιά (οἱ ἀρετές) εἶναι πιὸ ὡραία καὶ πιὸ ἀθάνατα ὥστε καθένας θὰ προτιμοῦσε τέτοια νὰ γεννήσει καὶ ὄχι ἀνθρώπινα Γιὰ παράδειγμα τα «παιδιά» του Λυκούργου σώζουν τὴ Σπάρτη καὶ αὐτὰ «νόμοι» του Σόλωνα σώζουν καὶ γεννοῦν ἀρετὴ στὴν Ἀθήνᾳ
Γι’ αὐτὰ τα παιδιά τους ἔχουν τιμηθεῖ καὶ τους ἔχουν ἀφιερωθείς πολλά ἱερά Στή συνέχεια σ’ αὐτὸ το λόγο ἡ Διοτίμα διδάσκει στὸ Σωκράτη το σωστό δρόμο γιὰ τὴ μύηση στὰ «τέλεια καὶ ἐποπτικά» μυστήρια του Ἔρωτα Πρῶτα λοιπόν πρέπει ἀπὸ νεαρή ἡλικία κάποιος νὰ πλησιάσει νέους με ὡραία σώματα, νὰ ἀγαπήσει κάποιον καὶ σ’ αὐτὸν νὰ γεννήσει ὡραίους λόγους, μετά νὰ διευρύνει την ἀγάπη του πρὸς ὅλα τα ὡραία σώματα,ἀνακαλύπτοντας την ὀμορφιά του εἴδους, ἔπειτα ν’ ἀνακαλύψει την ὀμορφιά των ψυχῶν ποῦ εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ αὐτὴ των σωμάτων καὶ ποῦ ἐκδηλώνεται στοὺς ὡραίους τρόπους ζωῆς καὶ στοὺς νόμους.
Στή συνέχεια ἀναζητῶντας την ὀμορφιά των ἐπιστημῶν, θὰ στρέψει το βλέμμα του στή μία καὶ μοναδική ἐπιστήμη Την ἐπιστήμη της ὀμορφιᾶς καθ’ αἰτῆς Με αὐτὸ λοιπόν το δρόμο της παιδεραστίας φτάνει κανείς ὡς τὴ θέση της ἴδιας της ἰδέας της ὀμορφιᾶς ὥστε νὰ μπορεῖ πιὰ νὰ γεννήσει ὄχι εἴδωλο ἀρετῆς παρά ἀληθινή ἀρετὴ Ἔτσι θὰ γίνει ἀγαπημένος στοὺς Θεούς καὶ ἀθάνατους περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον
Ἀκολουθεῖ ὁ λόγος του Ἀλκιβιάδη ποῦ θά ἐγκωμιάσει τον ἴδιο τον Σωκράτη. Ἀναφέρει ὅτι ὁ Σωκράτης ἦταν ὁ μόνος ποῦ τον ἔκανε νά ντραπεῖ, ἐκθειάζει την ἀνωτερότητα καί τις ἀρετές της ἀνδρείας καί της φρόνησης του Δαιμόνιου Σωκράτη, ποῦ ὅμοιος οὔτε ὑπῆρξε, οὔτε ὑπάρχει
Βλέπουμε λοιπόν ὅτι γιὰ τή Φιλοσοφία ὁ Ἔρωτας ταυτίζεται με τή δύναμη ποῦ τείνει στήν ὁλοκλήρωση καί στήν κατάκτηση της ἀθανασίας Σὰν πρωταρχική ἐλκτική δύναμη ὁ Θεός Ἔρωτας εἶναι μία δύναμη ἱκανή νά ταξινομεῖ καί νά δίνει ζωή στὰ πάντα. Πλάθει διαφορετικά σκαλοπάτια ἀπὸ ἕνα λεπτότατο οὐρανὸ σε μία ἁπτὴ γῆ, ὅπου σε κάθε ἐπίπεδο ὑπάρχει καί μία διαφορετική μορφή Ἔρωτα Καὶ γιὰ νά φτάσουμε στήν οὐσία του Ἔρωτα, πρέπει νά μάθουμε νά ἀνακαλύπτουμε τή σκάλα ἀνάβασης ξεκινῶντας ἀπὸ τή ὀμορφιά Αὐτή ποῦ ὑπάρχει στὰ σώματα, στίς ψυχές, στίς δράσεις, στοὺς Νόμους της φύσης, στήν Ἐπιστήμη καί στήν Τέχνη καί ἀκόμα πιό πέρα φτάνουμε στὸ Ὡραῖο καθ’ αὐτὸ, στήν ἁγνὴ ἰδέα, στήν ἀφηρημένη ὀμορφιά καθαρή καί ἄψογη, ἡ ὁποία ὅμως συμπίπτει καί με το Καλό, το Δίκαιο καί το Ἀληθές
Ἡ Σημερινή ἄποψη καὶ ἡ παρερμηνεία
Σήμερα αὐτὲς οἱ ἀντιλήψεις σε μεγάλο βαθμό ἔχουν παρερμηνευθεῖ ὁλοκληρωτικά Μέσα ἀπὸ ξένες ἀλλὰ καὶ Ἑλληνικές ἐπίσημες ἐκδόσεις ἀκόμα καὶ ἀπὸ ντοκυμαντέρ πολιτιστικοῦ περιεχομένου υἱοθετεῖται καὶ ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἐσφαλμένη ἀντίληψη πῶς οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἀσκοῦσαν την ὁμοφυλοφιλία καὶ την παιδεραστία με την ἔννοια του σέξ στά πλαίσια ἑνός κοινωνικά καὶ νομικά ἀναγνωρισμένου θεσμοῦ
Ἔτσι, προσπαθοῦν νὰ μας πείσουν ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ, ποῦ ἀναζητοῦσαν την ἀρετή, την ἀνδρεία, την τιμή, την ἀξιοπρέπεια, την ὑπευθυνότητα, τὴ δικαιοσύνη καὶ ποῦ ἄφησαν γιὰ το μέλλον ἀθάνατα μνημεῖα πολιτιστικῆς καὶ πνευματικῆς κληρονομιᾶς, δέν ἦταν παρά κίναιδοι ποῦ με κάθε ἐλευθεριότητα ἐπιδίδονταν σε κάθε εἶδος σεξουαλικές περιπτύξεις. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἕνα μεγάλο λάθος. Ἡ οὐσία της παρερμηνείας ἐντοπίζεται κυρίως στή ὕποπτα λανθασμένη ἀπόδοση ὡρισμένων λέξεων ποῦ το νόημα καὶ οἱ λέξεις οἱ σχετικές με το ἔρω, ἔρως, ἐραστής καὶ παιδικά. Σχετικά γράφει ὁ Γιάννης Γιουδέλης στό βιβλίο του «ἡ Ἐρωτική φιλία των Ἀρχαίων Ἑλλήνων», σελίδα 69-70 ὅτι:
«Το ἐρῶ σημαίνει καὶ ἀγαπῶ θερμά, κατ’ ἔννοια ἀπολύτως ἄσχετη πρὸς το μεταξύ των φύλων ἔρωτα, περιβάλλω τινά διά θερμῆς ἀγάπης, ἀφοσιώσεως, λατρεύω, ἐμφαντικότερο του φιλῶ» (Σταματάκου, Μέγα Λεξικό της Ἑλληνικῆς Γλώσσας, Δ.Δημητράκου). Ἐδῶ κλείνεται καὶ ἡ ἔννοια της ἐρωτικῆς φιλίας, ἑνός αἰσθήματος ἀνώτατου ποῦ, ἄν καὶ βρισκόταν τότε σε ἀκμή, τώρα ἔχει χαθεῖ τελείως ἀπὸ τὴ γλῶσσα καὶ τὴ καρδιά μας, καὶ βέβαια βρίσκεται πέρα ἀπὸ τα ὅρια της ἀντίληψης των σημερινῶν ἀνθρώπων Γι’ αὐτὸ καὶ ἀδυνατῶντας νὰ ἑρμηνεύσουν μία σχέση ποῦ ἐγείρει καὶ δέν διαφθείρει, παρερμήνευσαν ἐξωραΐζοντας το χυδαῖο
Ἡ λέξη ἔρως, πέρα ἀπὸ τὴ γνωστή ἔννοια σημαίνει καὶ: ἡ μετά πάθους ἀφοσίωση, προσήλωση σε κάτι, ἀντικείμενο, πρόσωπο, ἰδέα ( Μ.Λεξ. Δ.Δημητράκου ). Εἰδικά ὅλον τον Πλάτωνα τι ἄλλο τον χαρακτηρίζει πέρα ἀπὸ τον ἔρωτα των ἰδεῶν; Ἡ λέξη ἐραστής, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ σημασία ποῦ δίνουμε ἔχει καὶ τις ἐξῆς: ἅ)θαυμαστής, θιασώτης, λάτρης. β) μτφ. εν. ἀναφ. πρὸς πράγμ., ἐνέργεια, κατάσταση, θεωρία κ.α., λίαν ἀγαπῶν τι, ὁ μετά πάθους ὀρεγόμενο, ὁ θιασώτης τινός. (Μ. Λεξ. Δ.Δημητράκου )
Παίδων ἐραστής = ὁ ἐπιθυμῶν νά ἔχει τέκνα καί σε προέκταση ἡ ἐπιθυμία νά φέρεις στὸν κόσμο παιδιά της ψυχῆς σου, ὁμοιώματα του ἀνώτερου σου ἐγώ καί αὐτό ἦταν ἔρως ὅπως λέει
ὁ Ἰωάννης Συκούρτης στη σελ. 33. Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι ὁ Ι. Συκουρτής, Ἀκαδημαϊκός, στὴν ἐπανέκδοση του Συμποσίου του Πλάτωνα ἀπὸ την Ἀκαδημία των Ἀθηνῶν στὰ 1949 παραθέτει εἰσαγωγή με μελέτη καί σχόλια 250 σελίδων (16 κεφάλαια ὁπού δημιουργεῖ μία πραγματική σύγχυση γιά το θέμα.
Στὸ κεφ. 4 γιά π.χ.,σχετικά με τον παιδικό ἔρωτα στούς Ἀρχαίους Ἕλληνες ξαναφέρει ὅτι: «ἦτο θεσμός κοινωνικῶς ἀναγνωρισμένης με τας συνήθειας καί τους κανονισμούς του με την παράδοση καί την τεχνική του, ὅπως ὁ ἱπποτικός ἔρως εἰς το μεσαίωνα.»
Ἀκόμα «το θέμα βέβαια εἶναι πολύ λεπτό. Ἀναφέρεται σε κάτι ἀπολύτως ξένο πρὸς τις συνήθειες καί τις ἠθικές ἀντιλήψεις της σημερινῆς κοινωνίας, ἀλλὰ αὐτὸ δὲ μας ἀπαλλάσσει ἀπὸ την ὑποχρέωση νά το ἀντικατοπτρίσουμε με ψυχραιμία καί ἁγνότητα … Δι’ ἐκείνους ὁ ἔρως ὁ παιδικός δὲν θεωρεῖτο καί δὲν ἦτο ἁπλῶς μία ἠθικὴ διαστροφή, διαδεδομένη καί σήμερον περισσότερον ἀπ’ ὅτι ομολογούμε,την ὁποία προσπαθοῦμε γιά λόγους ἠθικούς καί αἰσθητικούς νά ἀνακαλύψωμεν με ἕνα πέπλον σιγῆς αἰσχυντηλής» με παρρησία καί ὑπερηφάνεια τον ἀνέφεραν ὡς ἕνα σημεῖο ἀνωτερότητας ἀπὸ τους βάρβαρους λαούς, ὡς ἕνα κατ’ ἐξοχὴν δεῖγμα πολιτισμοῦ
Ὡς θεσμόν κοινωνικῶν καὶ ὄχι ὡς παρεκτροπήν, ἱστορικῶς καὶ ψυχολογικῶς, πρέπει νὰ ἐξετάσωμεν αὐτὴ τὴ συνήθεια. Νὰ εἰσδύσωμεν δηλαδή εἰς τὴ νοοτροπίαν ἐκείνων καὶ νὰ την ἐννοήσομεν Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑποχρέωσή μας ποῦ δὲ θὰ εἶναι ἐπιδοκιμασία ἀλλὰ οὔτε καὶ ἀποδοκιμασία, αὐτὴ ἡ προσπάθεια κατανόησης ἐγκλείει πολύ μεγαλυτέρα δικαιοσύνην καὶ σεβασμό πρὸς τους πατέρας του ὡραίου καὶ του ἀληθινοῦ, παρ’ ὅσον ἡ μονοκόμματος καταδίκη ἡ, το χειρότερον, ἡ δῆθεν εὐλαβής καὶ μηδέν λέγουσα, πολλά δὲ σημαίνουσα παρασιώπησις.»
Με τις ἀντίστοιχες παραπομπές στούς ἀρχαίους συγγραφεῖς ἀναφέρει πώς ἦταν ἕνας θεσμός κυρίως των Δωριέων ποῦ ἐπικρατοῦσε στὴν Ἠλεία,Θεσσαλία, Βοιωτία, Σπάρτη καὶ Κρήτη. Ἔπειτα ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τους Δωριεῖς τον υἱοθέτησαν οἱ Ἴωνες στὴν Εὔβοια καὶ στὴ Ἀθήνα «Εἰς την Σπάρτην ἡ σχέσις ἐραστοῦ (εἱσπλῆνας ἐλέγετο) πρὸς τον (αϊταν τον ἐρωμένον) τόσο νόμιμος θεωρείτω ὥστε ὁ ἐραστής ἐπεῖχε θέσιν ἀνεγνωρισμένου κηδεμόνος καὶ ἦτο ὑπεύθυνος ἀπέναντι της πολιτείας διά τας παρεκτροπάς ἐκείνου Δία την Κρήτη, την κοιτίδα του ἐθίμου μας προσφέρει ὁ Ἔφορος παρά Στράβωνι ( σελ.483 ) λεπτομερῆ περιγραφή της ἐθιμοτυπίας
Ὁ ἐραστής (φιλήτωρ ἐλέγετο) προανήγγελλε ἀπὸ τριῶν ἡμερῶν εἰς τους οἰκείου του νέου την ἐκλογήν του καὶ ἐκεῖνοι ἔκριναν ἄν ἔπρεπε νὰ ἐπιτρέψουν τὴ σχέση αὐτὴ Κριτήριο ἦταν ὄχι ἄν ἡ σχέση ἀλλὰ ἄν ὁ ἐραστής ἦταν ἀντάξιος του υἱοῦ τους. Ἄν προτιμοῦσαν ἄλλον ἐραστή φρόντιζαν νὰ ματαιώσουν την ἁρπαγή, διαφορετικά ἡ ἁρπαγή του νέου ἦταν εἰκονική ὅπως καὶ ἡ ἀντίσταση των συγγενῶν Το ζεῦγος κατέφευγε στὰ βουνά ὅπου γιά δύο μῆνες διδάσκονταν ὁ νέος τὴ σκληραγωγία, το κυνήγι καὶ τὴ χρήση των ὅπλων, ἰδιαίτερα των δύσκολων τεχνικῶν ὅπλων (τόξο, σφενδόνα κτλ) στὰ ὁποία διακρίνονταν στὴν ἀρχαιότητα οἱ Κρῆτες Ἔπειτα ἐπέστρεφαν καὶ ὁ ἐραστής χάριζε στὸ νέο μία πανοπλία, την πρώτη ποῦ θὰ φοροῦσε, ἕνα κύπελλο καὶ ἕνα βόδι ποῦ θυσιάζονταν στὸ Δία.
Ὁ νέος ἔπαιρνε τότε το ὄνομα κληνός καὶ ἀπολάμβανε μεγάλες τιμές. Ἡ μεγαλύτερη ντροπή γιά ἕνα νέο ἦταν νά μή βρεθεῖ γι’ αὐτὸν ἕνας φιλήτωρ. Ἡ σχέση ἐξακολουθοῦσε εἰδικὰ στοὺς πολέμους ὅπου ὁ ἐρωμένος λεγόταν περασταθένς δηλαδή παραστάτης.» Το δρώμενο αὐτὸ–γιατί περί αὐτοῦ πρόκειται–ἔχει ἀρκετὲς προεκτάσεις με την ἰδέα της σχέσης πολίτη-ὁπλίτη Πρόκειται ἐπίσης καὶ γιά μία διαβατήρια διαδικασία. Οὐσιαστικά ἔξοδος ἀπὸ την παιδική ἡλικία, ἀπὸ την κοινωνικότητα, ἀπὸ την ὀργανωμένη ζωή καὶ εἴσοδος στὴν ἐνηλικίωση καὶ στὴν ἐνεργή συμμετοχή τόσο στὴν πολιτική ζωή, ἀλλὰ καὶ την παραγωγική ἀφοῦ με την ἐπιστροφή στὴν κοινότητα πραγματοποιοῦνταν καὶ «ἱεροί γάμοι». Πρόκειται γιά ἕναν συμβολικό θάνατο καὶ ἀναγέννηση, ἀναπροσδιορισμός μέσῳ του ἔρωτα
Αὐτὸς βέβαια ὁ δεσμός ὑπῆρχε σε ὅλες τις πόλεις ὅπως καὶ στὴν Ἀθήνα ὅπου ὁ ἐραστὴς με τὴ συγκατάθεση των γονέων προετοίμαζε τον νέο ὥστε νά μπορέσει νά γίνει ἱκανός καὶ ἄξιος πολίτης ὥστε νά μπορεῖ νά ἀνταποκριθεῖ σε κάθε ὑποχρέωση πρὸς την πόλη καὶ νά μπορεῖ νά ἔχει ἀξιοπρεπῆ ἰδιωτική ζωή. Στήν Ἀθήνα λοιπόν ἔχουμε ἐραστή καὶ ἐρωμένο, στὴ Σπάρτη εἰσπλῆνα καὶ αϊτα, στὴν Κρήτη Φιλήτωρ καὶ κληνόν ἡ παρασταθένς.
Γιατί ὅμως θὰ πρέπει νά δεχτοῦμε ὅτι στὴ σχέση αὐτή μαθητείας ἀπαραίτητο στοιχεῖο ἦταν το σεξουαλικό; Καὶ ἔχει θέση το σέξ σε μία τέτοια σχέση ἀνάμεσα σε ἄνδρες;
Στὸ κεφ. 4 γιά π.χ.,σχετικά με τον παιδικό ἔρωτα στούς Ἀρχαίους Ἕλληνες ξαναφέρει ὅτι: «ἦτο θεσμός κοινωνικῶς ἀναγνωρισμένης με τας συνήθειας καί τους κανονισμούς του με την παράδοση καί την τεχνική του, ὅπως ὁ ἱπποτικός ἔρως εἰς το μεσαίωνα.»
Ἀκόμα «το θέμα βέβαια εἶναι πολύ λεπτό. Ἀναφέρεται σε κάτι ἀπολύτως ξένο πρὸς τις συνήθειες καί τις ἠθικές ἀντιλήψεις της σημερινῆς κοινωνίας, ἀλλὰ αὐτὸ δὲ μας ἀπαλλάσσει ἀπὸ την ὑποχρέωση νά το ἀντικατοπτρίσουμε με ψυχραιμία καί ἁγνότητα … Δι’ ἐκείνους ὁ ἔρως ὁ παιδικός δὲν θεωρεῖτο καί δὲν ἦτο ἁπλῶς μία ἠθικὴ διαστροφή, διαδεδομένη καί σήμερον περισσότερον ἀπ’ ὅτι ομολογούμε,την ὁποία προσπαθοῦμε γιά λόγους ἠθικούς καί αἰσθητικούς νά ἀνακαλύψωμεν με ἕνα πέπλον σιγῆς αἰσχυντηλής» με παρρησία καί ὑπερηφάνεια τον ἀνέφεραν ὡς ἕνα σημεῖο ἀνωτερότητας ἀπὸ τους βάρβαρους λαούς, ὡς ἕνα κατ’ ἐξοχὴν δεῖγμα πολιτισμοῦ
Ὡς θεσμόν κοινωνικῶν καὶ ὄχι ὡς παρεκτροπήν, ἱστορικῶς καὶ ψυχολογικῶς, πρέπει νὰ ἐξετάσωμεν αὐτὴ τὴ συνήθεια. Νὰ εἰσδύσωμεν δηλαδή εἰς τὴ νοοτροπίαν ἐκείνων καὶ νὰ την ἐννοήσομεν Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑποχρέωσή μας ποῦ δὲ θὰ εἶναι ἐπιδοκιμασία ἀλλὰ οὔτε καὶ ἀποδοκιμασία, αὐτὴ ἡ προσπάθεια κατανόησης ἐγκλείει πολύ μεγαλυτέρα δικαιοσύνην καὶ σεβασμό πρὸς τους πατέρας του ὡραίου καὶ του ἀληθινοῦ, παρ’ ὅσον ἡ μονοκόμματος καταδίκη ἡ, το χειρότερον, ἡ δῆθεν εὐλαβής καὶ μηδέν λέγουσα, πολλά δὲ σημαίνουσα παρασιώπησις.»
Με τις ἀντίστοιχες παραπομπές στούς ἀρχαίους συγγραφεῖς ἀναφέρει πώς ἦταν ἕνας θεσμός κυρίως των Δωριέων ποῦ ἐπικρατοῦσε στὴν Ἠλεία,Θεσσαλία, Βοιωτία, Σπάρτη καὶ Κρήτη. Ἔπειτα ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τους Δωριεῖς τον υἱοθέτησαν οἱ Ἴωνες στὴν Εὔβοια καὶ στὴ Ἀθήνα «Εἰς την Σπάρτην ἡ σχέσις ἐραστοῦ (εἱσπλῆνας ἐλέγετο) πρὸς τον (αϊταν τον ἐρωμένον) τόσο νόμιμος θεωρείτω ὥστε ὁ ἐραστής ἐπεῖχε θέσιν ἀνεγνωρισμένου κηδεμόνος καὶ ἦτο ὑπεύθυνος ἀπέναντι της πολιτείας διά τας παρεκτροπάς ἐκείνου Δία την Κρήτη, την κοιτίδα του ἐθίμου μας προσφέρει ὁ Ἔφορος παρά Στράβωνι ( σελ.483 ) λεπτομερῆ περιγραφή της ἐθιμοτυπίας
Ὁ ἐραστής (φιλήτωρ ἐλέγετο) προανήγγελλε ἀπὸ τριῶν ἡμερῶν εἰς τους οἰκείου του νέου την ἐκλογήν του καὶ ἐκεῖνοι ἔκριναν ἄν ἔπρεπε νὰ ἐπιτρέψουν τὴ σχέση αὐτὴ Κριτήριο ἦταν ὄχι ἄν ἡ σχέση ἀλλὰ ἄν ὁ ἐραστής ἦταν ἀντάξιος του υἱοῦ τους. Ἄν προτιμοῦσαν ἄλλον ἐραστή φρόντιζαν νὰ ματαιώσουν την ἁρπαγή, διαφορετικά ἡ ἁρπαγή του νέου ἦταν εἰκονική ὅπως καὶ ἡ ἀντίσταση των συγγενῶν Το ζεῦγος κατέφευγε στὰ βουνά ὅπου γιά δύο μῆνες διδάσκονταν ὁ νέος τὴ σκληραγωγία, το κυνήγι καὶ τὴ χρήση των ὅπλων, ἰδιαίτερα των δύσκολων τεχνικῶν ὅπλων (τόξο, σφενδόνα κτλ) στὰ ὁποία διακρίνονταν στὴν ἀρχαιότητα οἱ Κρῆτες Ἔπειτα ἐπέστρεφαν καὶ ὁ ἐραστής χάριζε στὸ νέο μία πανοπλία, την πρώτη ποῦ θὰ φοροῦσε, ἕνα κύπελλο καὶ ἕνα βόδι ποῦ θυσιάζονταν στὸ Δία.
Ὁ νέος ἔπαιρνε τότε το ὄνομα κληνός καὶ ἀπολάμβανε μεγάλες τιμές. Ἡ μεγαλύτερη ντροπή γιά ἕνα νέο ἦταν νά μή βρεθεῖ γι’ αὐτὸν ἕνας φιλήτωρ. Ἡ σχέση ἐξακολουθοῦσε εἰδικὰ στοὺς πολέμους ὅπου ὁ ἐρωμένος λεγόταν περασταθένς δηλαδή παραστάτης.» Το δρώμενο αὐτὸ–γιατί περί αὐτοῦ πρόκειται–ἔχει ἀρκετὲς προεκτάσεις με την ἰδέα της σχέσης πολίτη-ὁπλίτη Πρόκειται ἐπίσης καὶ γιά μία διαβατήρια διαδικασία. Οὐσιαστικά ἔξοδος ἀπὸ την παιδική ἡλικία, ἀπὸ την κοινωνικότητα, ἀπὸ την ὀργανωμένη ζωή καὶ εἴσοδος στὴν ἐνηλικίωση καὶ στὴν ἐνεργή συμμετοχή τόσο στὴν πολιτική ζωή, ἀλλὰ καὶ την παραγωγική ἀφοῦ με την ἐπιστροφή στὴν κοινότητα πραγματοποιοῦνταν καὶ «ἱεροί γάμοι». Πρόκειται γιά ἕναν συμβολικό θάνατο καὶ ἀναγέννηση, ἀναπροσδιορισμός μέσῳ του ἔρωτα
Αὐτὸς βέβαια ὁ δεσμός ὑπῆρχε σε ὅλες τις πόλεις ὅπως καὶ στὴν Ἀθήνα ὅπου ὁ ἐραστὴς με τὴ συγκατάθεση των γονέων προετοίμαζε τον νέο ὥστε νά μπορέσει νά γίνει ἱκανός καὶ ἄξιος πολίτης ὥστε νά μπορεῖ νά ἀνταποκριθεῖ σε κάθε ὑποχρέωση πρὸς την πόλη καὶ νά μπορεῖ νά ἔχει ἀξιοπρεπῆ ἰδιωτική ζωή. Στήν Ἀθήνα λοιπόν ἔχουμε ἐραστή καὶ ἐρωμένο, στὴ Σπάρτη εἰσπλῆνα καὶ αϊτα, στὴν Κρήτη Φιλήτωρ καὶ κληνόν ἡ παρασταθένς.
Γιατί ὅμως θὰ πρέπει νά δεχτοῦμε ὅτι στὴ σχέση αὐτή μαθητείας ἀπαραίτητο στοιχεῖο ἦταν το σεξουαλικό; Καὶ ἔχει θέση το σέξ σε μία τέτοια σχέση ἀνάμεσα σε ἄνδρες;
Ὁ Γιάννης Γουδέλης μας δίνει τις ἔννοιες των λέξεων φιλήτωρ καὶ κλινῆς ὡς ἐξῆς: «φιλήτως: φίλος της καρδιᾶς, καρδιακός φίλος=ἐραστὴς ,ἡ ἔννοια της λέξης φαίνεται καὶ στὸ κατά
Ἰωάννη Εὐαγγέλιο (18,55) ‘Ἰησοῦς δ’ ἀνέκοψε φιλήτορι Πέτρον’ ὅπου ὁ Ἰησοῦς ἀναφέρεται στὸ φιλήτορα. Ἡ λέξη Κλινῆς εἶναι λάθος, ποῦ σημαίνει ἀγαπητικός της κλήνης, ἐνῶ ἡ σωστή ποῦ θὰ ἔπρεπε νά γράφεται εἶναι: κλεινός ποῦ σημαίνει “ὁ πλήρης κλέους, ὁ ἔνδοξος, ὁ ἐπιφανής”
Στὸ ἴδιο βιβλίο σελ.35 διαβάζουμε: “Πώς μπορεῖ ἕνα παιδί νά παράδιδε τὴ νεανική του σάρκα γιά μία σειρά ἐτῶν, νά ἄλλαζε ρόλο ἐραστή ἐρωμένου καὶ νά λαμβάνει ἀποστολή στὴν οἰκογένεια καὶ στὴν κοινωνία; Δὲν χρειάζονται πολλά χρόνια ἀρσενοκοιτίας γιά νά παραμορφώσουν καὶ νά διαστρεβλώσουν πλήρως τὴ φύση. Ἔτσι ποῦ νά μὴν ἐπανορθώνεται σε καμιά περίπτωση. Ἀντίθετα, ἡ περίπτωση της φιλίας, στὴ δυνατή μορφή της, ποῦ ἀναφέρεται με τις λέξεις ἐραστὴς καὶ ἐρωμένος, ἀποσκοποῦσε στὴ φήμη καὶ ὄχι στὴ δυσφήμιση. Ἦταν δεσμός δασκάλου, φροντιστή, καθοδηγητή καὶ ποῦ μία ἀναλογία μποροῦμε νά βροῦμε καὶ σήμερα στὶς σχέσεις νονοῦ- βαφτιστήρα”
Στὴ σελίδα 52 γράφει: «Ὁ ἔρωτας των ἀρχαίων Ἑλλήνων πρέπει νά ἔχη ἀντιπαρατεθεῖ στή περίπτωση της ερωτικής φιλίας με τὴ Χριστιανική ἀγάπη, με τους Γιόγκι (δάσκαλος γκουρού καί μαθητής) καί με κάθε δεσμό ποῦ το δόσιμο δένει τα ἄτομα Τα δυναμώνει δὲν τα ἐκφυλίζει Σκεφτεῖτε ὅλους αὐτούς τους χριστιανικούς ἁγίους ποῦ ἐμφανίζονται σε ζευγάρια καί ἔχουν κοινή δράση καί πορεία. Πρόκειται γιὰ μία συγκεκαλυμμένη μορφή του ἔρωτα των ἀρχαίων Ἑλλήνων, ὅπως ἀντέγραψε ἡ χριστιανική διδασκαλία.
Τέτοιες περιπτώσεις ὑπάρχουν ἀρκετές, σε ὅλους τους χώρους καί ὅλους τους χρόνους. Πρόσφατο παράδειγμα οἱ σταυραδερφοί. Ἀκόμα νά φέρνουμε στὸ νοῦ τὴ χριστιανική ἀγάπη, το δεσμό λ.χ. Ἰησοῦ καί Λαζάρου καί εἰδικὰ τους πρώτους χριστιανούς, ἀκόμα καί μοναχούς ἐκείνους, ποῦ τηροῦσαν την αὐστηρή καί ἀπαρέγκλιτη σχέση Γέροντα καί νεοφώτιστου ποῦ θὰ τον διαδέχονταν τὴ λέξη ἔρως ἔχη ἐγκολπωθεῖ καί ἡ ἐκκλησία καί τὴ συναντᾶμε με δοξαστική ἔννοια σε πολλούς αἴνους: “πάντες οἱ των λόγων αὐτῶν ἐραστές συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν” Ψάλλουν πρὸς τους τρὶς Ἱεράρχες οἱ χριστιανοί. Χρειάζεται σχόλιο;
terrapapers.com_erotas afroditi agapi
Νομοθεσία περί ὁμοφυλοφιλίας στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα
Στὶς σελίδες 73,82, ὁ Γουδέλης παραθέτει ἀποσπάσματα ἀπὸ την νομοθεσία της Σπάρτης καὶ της Ἀθήνας ποῦ εἶναι καὶ πολύ διαφωτιστικά γιὰ το θέμα μας. Ἐνδεικτικά ἀναφέρουμε δύο ἀποσπάσματα «Ὅποιος παρακινεῖ σε ἀκολασία παιδιά ἡ γυναῖκα ἡ ἄνδρα ἐλεύθερο ἡ δοῦλο, ἡ παρανομεῖ σε βάρος κάποιου ἀπὸ αὐτούς, νά καταγγέλλεται ἀπὸ ὁποιοδήποτε Ἀθηναῖο ἔχει το δικαίωμα (ἐπίτιμο δηλαδή) στοὺς θεσμοθέτες.
Οἱ δὲ θεσμοθέτες μέσα σε τριάντα μέρες ἀπὸ την καταγγελία νά εἰσάγουν πρὸς δίκην τον τοῦτον ( τον ἔνοχον ) ἐτώπιον της Ἡλιαίας, ἐάν οἱ δημόσιες ἀσχολίες το ἐπιτρέπουν (ἐάν δέν ὑπάρχει κάποιο δημόσιο κόλλημα). Εδ’ ἀλλιῶς, ὅταν καταστεῖ δυνατόν. Ἀφοῦ δὲ, δικαστεῖ πρῶτα ἀπὸ την Ἡλιαία, ἐάν κηρυχθεῖ ἔνοχος, καταδικάζεται πάραυτα σε φυλάκιση ἡ πρόστιμο. Ἄν δὲ, ἀποτιμηθεῖ ἡ ὕβρης με θάνατο, νὰ παραδίδεται στοὺς ἕνδεκα καὶ νὰ θανατώνεται αὐθημερόν»
“Δημοσθένους, Κατά Μειδίου” «Ἐάν κάποιος ἀποδεικνυόταν ὅτι ἐπιθυμοῦσε παιδικό σῶμα, ὁ Λυκοῦργος το ἔκανε με νόμο στὴ Σπάρτη νὰ εἶναι αἰσχρότατο, ὥστε οἱ ἐραστὲς νὰ ἀποφεύγουν τα παιδικά σώματα καθόλου λιγότερο ἀπ’ ὅτι οἱ γονεῖς τα παιδιά τους.» ‘Ξεν. Λακαιδ. Πολιτ. //13′
Ἀκόμη ὁ Πλούταρχος στὸν ‘Ἐρωτικό’ (769 α.β.) ἀναφέρει ὅτι: «ὁ Σόλωνας στάθηκε ἐμπειρότατος νομοθέτης του γάμου, ποῦ ὅρισε νὰ μή σμίγει λιγότερο ἀπό τρίς φορές το μῆνα ὁ ἄντρας με τή γυναῖκα του, ὄχι βέβαια γιὰ τή σαρκική ἡδονή, ἀλλὰ γιατί, ὅπως οἱ πόλεις ἀνανεώνουν ὑστέρα ἀπό ὁρισμένο χρόνο τις συμμαχίες ἀναμεταξύ τους, ἔτσι ἤθελε νὰ ἀνανεώνεται ὁ γάμος ἀπό τή φθορά του κάθε φορά βυθώντας μέσα σε μία τέτοια εὐχαρίστηση»
Βλέπουμε λοιπόν ὅτι, τόσο ὁ Ι. Συκουρτής ὅσο καὶ ο Ἄγγλος καθηγητής Κ.J.Dover, (βλ. «Ἡ Ὁμοφυλοφιλία στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα» 1978 by K.J.Dover ,ἑλληνική ἐκδόσει Π. Χιωτέλη, Ἀθήνα 1990) ἀλλὰ καί τόσοι ἄλλοι σχολιαστές ἤδη ἀπὸ τή Ρωμαϊκή ἐποχῆ, δὲν ἐπιθυμοῦν μία πραγματικά καί ἀντικειμενική προσέγγιση της νοοτροπίας των Ἀρχαίων Ἑλλήνων ὅπως ἰσχυρίζονται ἐφ’ ὅσον δὲν λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν τους ξεκάθαρα στοιχεῖα ὅπως τα παραπάνω.
Νοοτροπία ὅμως πολύ ξεκάθαρη ποῦ ἐκφράζεται καί μέσα ἀπὸ το γνωστό μῦθο του Ἔρωτα καί της Ψυχῆς (Ἀπουλήιου – Μεταμορφώσεις) ὅπου ἡ Ψυχή μέσα ἀπὸ τή σχέση της με τον Ἔρωτα καταφέρνει νὰ ξεπεράσει ὅλες ἐκεῖνες τις δοκιμασίες ποῦ θαθα της ἐπιτρέψουν νὰ γίνει δεκτή ἀθάνατη στὸν Ὄλυμπο
Ἕναν ἄλλο μῦθο μας διηγεῖται ὁ Αἴσωπος
ΑΙΣΩΠΟΥ ΕΠΩΔΟΣ ΖΕΥΣ ΚΑΙ ΑΙΣΧΥΝΗ
“Ὁ Ζεύς πλάθοντας τους ἀνθρώπους, ἔβαλε μέσα τους διάφορες ψυχικές ἀρετές καὶ μόνο την ντροπή λησμόνησε νὰ βάλει. Γι’ αὐτὸ, μή ἔχοντας ἄλλο δρόμο νὰ την τοποθετήσει, την πρόσταξε νὰ μπεῖ ἀπ’ τον πισινό των ἀνθρώπων Ἐκείνη ἀρχικά ἀρνήθηκε καὶ διαμαρτυρήθηκε γιά τὴ προσβολή.
Ἐπίδη ὅμως ὁ Ζεύς τὴ ζόρισε πολύ, εἰπέ: «Ἄς εἶναι, θὰ μπῶ, ὑπὸ τον ὀρό ὅτι ἀπό κεῖ δὲ θὰ μπεῖ ὁ ἔρωτας Γιατί ἄν τύχει καὶ μπεῖ, ἐγώ θὰ βγῶ ἀμέσως». Ἀπὸ τότε συμβαίνει ὅλοι οἱ ἀνώμαλοι νὰ εἶναι καὶ ἀδιάντροποι” Ὁ μῦθος σημαίνει ὅτι εἶναι ἀδιάντροποι όσοι κατέχονται ἀπό ἀνώμαλες ἐρωτικές ἐπιθυμίες (Αἰσώπου Μῦθοι, Αρχαίο κείμενο, μετάφραση στὴ δημοτική Τάσου Βουρνά, τομ. Ά, Ἐκδόσεις Ἁφῶν Τολίδη).
Στὰ Ὀρφικά, μετάφραση Ἰωάννου Δ. Πασσά, Αθήναι, Ἐκδόσεις Ἐγκυκλοπαίδειας του « ἭΛΙΟΥ» ὑπάρχει ἕνας ὡραῖος ὕμνους γιά τον Ἔρωτα, ποῦ ἔχη ὡς ἐξῆς:
ΕΡΩΤΟΣ θυμίαμα, ἀρώματα Ἐπικαλοῦμαι τον μεγάλον, τον ἁγνόν,
τον Περιπόθητον, τον γλυκύν Ἔρωτα
Τον ἰσχυρόν τοξότη, τον φτερωτόν, ποῦ φλογίζει με δύναμιν τους ἀνθρώπους, τον ταχύν καὶ ὁρμητικό
ποῦ παίζει με τους θεούς καὶ με τους θνητούς ἀνθρώπους, τον ἔξυπνον, τον ἐφευρετικόν,
με των πάντων, τα κλειδιά του ἐπουράνιου αἰθέρος, της θαλάσσης καὶ της γῆς,
καὶ ὅσα πνεύματα ποῦ γεννοῦν εἰς τους ἀνθρώπους,
τρέφει ἡ θεά, παράγουσα χλωρούς καρπούς,
καὶ ὅσα ἔχει ὁ εὐρύς Τάρταρος καὶ ἡ θορυβώδης θάλασσα
διότι μόνον ἐσὺ κρατεῖς το πηδάλιον ( εἶσαι κυρίαρχος ) ὅλων αὐτῶν
Ἀλλὰ ὦ μακάριε, με καθαρές διαθέσεις ἔλα Μαζί με τους μύστας,
Καὶ ἀπομάκρυνε ἀπὸ αὐτούς τις φαύλες καὶ Παράδοξες ὁρμές
Τι ἦταν λοιπόν ὁ ἔρωτας στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα;
Σεξουαλικά διαστροφή ἡ σχέση μαθητείας ποῦ ὡδηγοῦσε πρὸς την ἠθικὴ τελείωση καὶ τον αὐθεντικό ἄνθρωπο; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ξεκάθαρα ἡ δεύτερη ἄν πιστέψουμε ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ θέλησαν νὰ ζοῦν σε ἁρμονία με τὴ φύση καὶ τους νόμους της. Ακολουθούν κάποιες ἀναφορές σχετικά με το πόσο αὐστηροί ἦταν οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ νόμοι γιὰ την ὁμοφυλοφιλία καὶ ὅλες τις σεξουαλικές παρεκκλίσεις στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα
Πλουτάρχου, Περί Ἀλεξάνδρου Τύχης ἡ Ἀρετῆς Λόγος Α’ 12 «Ἀλέξανδρος δὲ, Φιλοξένου του της παραλίας ὑπάρχου γράψαντος, ὅτι παῖς ἕν Ἰωνία γέγονεν οἱός οὐκ ἄλλος ὥραν καὶ εἶδος, καὶ πυνθανομένου διὰ των γραμμάτων εἰ ἀναπέμψη, πικρῶς ἀντέγραψεν ὦ κάκιστ’ ἀνθρώπων, τι μοι πῶ πότε τοιοῦτο συνέγνως, ἶνα τοιαύταις με κολακεύσης ἡδοναῖς;»
«Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος, ὅταν του ἔγραψε ὁ Φιλόξενος, ὁ κυβερνήτης της παραλίας ὅτι ὑπάρχει στὴν Ἰωνία ἕνα παιδί ποῦ, ὅμοιο στὴν ὀμορφιά του δὲν ξανάγινε ποτέ, καὶ ζητοῦσε νά πληροφορηθῆ με γράμμα, ἄν ἤθελε νά του το στείλη, ὁ Ἀλέξανδρος του ἔγραψε ἀπαντῶντας αὐστηρά: «Ὦ πιὸ κακέ ἀπ’ ὅλους τους ἀνθρώπους, με ξέρεις ἀνακατεμένο, ποτέ, με τέτοιες βρωμοδουλειές, γιὰ νά με κολακεύσης με τέτοιου εἴδους ἀπολαύσεις;»
Αἰσχύνου, Kατά Tιμάρχου § 21 «Ἐάν κάποιος Ἀθηναῖος ἐκδίδεται ὡς παθητικός ὁμοφυλόφιλος, νά μὴν ἐπιτρέπεται σ’ αὐτὸν νά ἐκλέγεται ὡς ἕνας ἐκ των ἐννέα ἀρχόντων, οὔτε νά ἀναλαμβάνει το ἀξίωμα του ἱερέως, οὔτε νά γίνεται σύνδικος του δήμου, οὔτε νά ἀναλαμβάνει κανένα ἀπολύτως ἀξίωμα οὔτε στὸ ἐσωτερικό, οὔτε στὸ ἐξωτερικό, οὔτε κληρωτό, οὔτε αἴρετο, οὔτε νά ἀποστέλεται σε διπλωματική ἀποστολή, οὔτε νά ἐκφέρει τὴ γνώμη του, οὔτε νά εἰσέρχεται στὰ δημόσια ἱερά, οὔτε νά ἔχει δικαίωμα νά φέρει στεφάνι στὶς Ἑορτές ποῦ συνηθίζεται αὐτὸ, οὔτε νά πηγαίνει στὰ περιαντήρια ποῦ βρίσκονται μέσα στὴν ἀγορά EAν δέ κάποιος κάνει κάτι ἀπὸ αὐτὰ καὶ ἐφόσον αὐτὸ ὑποδειχθεῖ δικαστικῶς, τότε νά τιμωρεῖται με θάνατο».
Δημοσθένους, Kατά Ἀνδροτίωνος § 21 «Δὲν ἐπιτρέπεται στοὺς ὁμοφυλοφίλους οὔτε νὰ ὁμιλοῦν, οὔτε νὰ γράφουν».
Aἰλιανού, Ποικίλη Ἱστορία III 12 «Ὁ Σπαρτιατικός ἔρωτας δὲν εἶχε καμία σχέση με αἰσχρότητες Ἐὰν ποτέ κάποιος ἔφηβος τολμοῦσε νὰ ἀνεχθεῖ ἀσέλγεια εἰς βάρος του ἡ ἐάν κάποιος ἄλλος ἔφηβος ἐπιχειροῦσε νὰ ἀσελγήσει εἰς βάρος κάποιου ἄλλου, δὲν συνέφερε κανέναν ἀπ’ τους δύο νὰ καταντροπιάσουν την Σπάρτη, ἀφοῦ σε τέτοια περίπτωση ἡ ἐξοριζόντουσαν ἐφ’ ὅρου ζωῆς ἀπὸ την Σπάρτη ἡ ἔχαναν την ζωή τους».
Πλουτάρχου, Λακεδαιμονίων Ἐπιτηδεύματα 7,237c Μάξιμος Tύριος, 20,8d,e «Ὁ ψυχικός δεσμός μεταξύ των νέων δὲν ἔχει καμία σχέση με σωματικές ἐπαφές Ὅποιος νέος ἐπιχειρήσει νὰ ἀσελγήσει εἰς βάρος ἄλλου θὰ στερηθεῖ διά βίου τα πολιτικά του δικαιώματα».
Ξενοφῶντος Λακεδαιμονίων Πολιτεία ΙΙ, 13 «Ὁ δέ Λυκοῦργος Ἐναντία καὶ τούτοις πᾶσι γνοῦς, εἰ μέν τις αὐτὸς ὤν οἷον δεῖ ἀγασθεῖς ψυχήν παιδός πειρώτο ἄμεμπτον φίλον ἀποτελέσασθαι καὶ σύν- εἶναι, ἐπήνει καὶ καλλίστην παιδείαν ταύτην ἐνόμιζεν Εἰ δέ τις παιδός σώματος ὀρεγόμενος φανεῖη, αἴσχιστον τοῦτο θείς ἐποίησεν ἐν Λακεδαίμονι μηδέν ἧττον ἐραστὰς παιδικῶν ἀπέχεσθαι ἡ γονεῖς παίδων ἡ καὶ ἀδελφοί ἀδελφῶν εἰς ἀφροδίσια ἀπέχοντα».
«Ὁ Λυκοῦργος ὅμως, ἀντιθέτως πρὸς ὅλα ταῦτα πιστεύων, ἐπεδοκίμαζε μόνον το ἐάν σημαίνων ἄνθρωπος, θαυμάσας την ψυχική ἀρετήν του παιδίου, προσεπάθη νὰ κάμη αὐτὸν φίλον με δεσμούς ἀναμεταξύ των ἀμέμπτους καὶ νὰ τον συναναστρέφεται, διότι τοῦτο ἐνόμιζε μέσον καλλίστης ἀνατροφῆς. Ἐὰν ὅμως ἐπαρουσιάζετο κανείς ἐπιθυμῶν το παιδικόν σῶμα, ἐπειδή ὁ Λυκοῦργος ἐθεώρει τοῦτο πολύ ἀναίσχυντον, νομοθέτησεν εἰς την Σπάρτην νὰ ἀπέχουν οἱ ἐρασταί ἀπὸ τα ἀγαπώμενα παιδιά, ὅπως ἀποφεύγουν εἰς ἀφροδισίους (ἐρωτικάς) σχέσεις οἱ γονεῖς ἀπὸ τα τέκνα των καὶ οἱ ἀδελφοί ἀπὸ τους ἀδελφούς των».
Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Λυκοῦργος ΧVII «Λακεδαιμόνιοι δέ οἱ νομίζοντες, ἐάν καὶ ὀρεχθῆ τις σώματος, μηδενός ἄν ἔτι καλοῦ καγαθοῦ τοῦτον τύχειν, οὕτω τελέως τους ἐρωμένους ἀγαθούς ἀπεργάζονται ὡς καὶ μετά ξένων κἄν μὴ ἐν τὴ αὐτὴ [πόλει] ταχθῶσι τῷ ἐραστὴ, ὁμοίως αἰδοῦνται τους παρόντας ἀπολείπειν Θεάν γάρ οὐ την Ἀναίδειαν ἀλλὰ την Αἰδῶ νομίζου»ι.
«Οἱ Λακεδαιμόνιοι, ἀντιθέτως, ποῦ πιστεύουν ὅτι το μόνο ἄν ἐπιθυμήσει κανείς το σῶμα νέου, αὐτὸς δέν εἶναι δυνατόν πιά νά ἐπιτύχη τίποτε το ὡραῖο καὶ το ἀγαθὸ, καθιστοῦν τους ἐρωμένους τόσον τελείους ἀγαθούς, ὥστε καὶ ἄν ἀκόμη ταχθοῦν στὴν μάχη μεταξύ ξένων καὶ ὄχι στὴν ἰδία πόλη με τον ἐραστή, ἐξ ἰσοῦ ἀπό αἰδῶ δέν ἐγκαταλείπουν τους συμπολεμιστές των. Γιατί πιστεύουν ὡς θεά ὄχι την Ἀναίδεια, ἀλλὰ την Αἰδῶ».
«Ἐκοινώνουν δὲ οἱ ἐρασταί τοῖς παισί της δόξης ἐπ’ ἀμφοτέρα καὶ λέγετέ ποτὲ παιδός ἐν των μάχεσθαι φωνήν ἀγεννή προεμένου ζημιωθῆναι τον ἐραστήν ὑπὸ τῶν ἀρχόντων Οὕτω δὲ του ἐρᾶν ἐγκεκριμένου παρ’ αὐτοῖς, ὥστε καὶ των παρθένων ἐρᾶν τας καλάς καὶ ἀγαθάς γυναίκας, το ἀντεράν οὐκ ἤν, ἀλλὰ μᾶλλον ἀρχὴν ἐποιοῦντο φιλίας πρὸς ἀλλήλους οἱ των αὐτῷ ἐρασθέντες, καὶ διετέλουν κοινή σπουδάζοντες, ὅπως ἄριστον ἀπεργάσαιντο τον ἐρώμενον».
«Οἱ ἐρασταί δὲ των παίδων μετεῖχον της φήμης αἰτῶν καὶ εἰς τάς δύο περιπτώσεις (δηλαδή = της φήμης καὶ ἐπὶ καλῶ καὶ ἐπὶ κακακῷ). Καὶ διηγοῦνται σχετικῶς ὅτι, ὅταν κάποτε εἰς παῖς ξεφώνησε κατά την διάρκειαν της μάχης μίαν ἀπρεπῆ κραυγήν, οἱ ἄρχοντες ἐτιμώρησαν διὰ τοῦτο τον ἐραστήν του παιδός.
Ἐνῶ δὲ ὁ ἔρως ἀπεδοκιμάζετο κατ’ αὐτὸν τον τρόπον ὑπὸ των Σπαρτιατῶν, ὥστε καὶ αἱ ἀγαθαί καὶ εὐγενεῖς γυναῖκες νά τρέφουν ἔρωτα πρὸς τας παρθένους, δέν ὑπῆρχεν ὅμως ἀντιζηλία εἰς τας ἐρωτικάς των σχέσεις, ἀλλὰ μᾶλλον εὕρισκον ἀφορμήν νά συνάψουν μεταξύ των στενήν φιλίαν ἐκεῖνοι , οἱ ὁποῖοι εἶχον ἀγαπήσει τους ἰδίους παῖδας, καὶ κατέβαλλον ἀπό κοινοῦ, συνεχεῖς φροντίδας, διὰ νά ἐξεύρουν τον καλύτερον τρόπον, με τον ὁποῖον θά ἦτο δυνατόν νά γίνη ἀρίστως ὁ ὑπ’ αἰτῶν ἀγαπώμενος νέος».
Πλάτωνος Νόμοι 636c «Ἐννοητέον ὅτι τή θηλείᾳ καί τή των ἀρρένων φύσει εἰς κοινωνίαν ἰούσῃ της γεννήσεως ἡ περί ταυτά ἡδονὴ κατά φύσιν ἀποδεδόσθαι δοκεῖ, ἀρρένων δὲ πρὸς ἄρρενας ἡ θηλέων πρὸς θηλείας παρά φύσιν»
«Εἶναι λοιπόν κατανοητό ὅτι ἡ φύσις ὠθεῖ τα θηλυκά νὰ εἶναι σε ἐπαφῆ με τα ἀρσενικά ἀπὸ την γέννηση τους, καί ἡ ἡδονὴ σε αὐτὰ εἶναι φανερό ὅτι ἔχει δοθεῖ σύμφωνα με την φύσιν, ἑνῶ (ἡ ἐπαφῆ ἔνν .ἔνν.) των ἀρσενικῶν με τα ἀρσενικά καί θηλυκῶν με τα θηλυκά ἐναντία στὴν φύσιν (παρά φύσιν).»
Πλάτωνος Νόμοι 836c-e «εἰ γάρ τις ἀκολουθῶν τή φύσει θήσει τον πρὸ του Λαίου νόμον, λέγων ὡς ὀρθῶς εἶχεν το ἀρρένων καί νέων μὴ κοινωνεῖν καθάπερ θηλειῶν πρὸς μίξειν ἀφροδισίων, μάρτυρα παραγόμενος την θηρίων φύσιν καί δεικνύς πρὸς τα τοιαύτας οὐχ ἀπτόμενον ἄρρενα ἄρρενος διὰ το μὴ φύσει τοῦτο εἶναι, ταχ’ ἄν χρώτο πιθανῷ λόγῳ…
«Ὅποιος, ὑπακούοντας στήν φύση, προτείνει την ἐπανακαθιέρωση του νόμου, ὅπως ἦταν πρίν ἀπὸ τον Λάιο-(ὁ ὁποῖος ἐθεωρεῖτο ὁ μυθικός ἐφευρέτης της ὁμοφυλοφιλίας, με τον βιασμό του Χρυσίππου, γιὰ τον ὁποῖο καὶ τιμωρήθηκε ἀπὸ την μοῖρα με το νά δολοφονηθεῖ ἀπὸ τον ἴδιο του τον γιό) καὶ διακηρύσσει ὅτι δέν εἶναι σωστό νά ἔρχεσαι σε σεξουαλική ἐπαφῆ με ἄνδρες καὶ ἀγόρια, ὅπως με τις γυναῖκες, καὶ προσάγει ὡς ἀπόδειξη γι’ αὐτὸ, την φύση των Ζώων καὶ ἐπισημαίνει ὅτι (εενν. Ἀνάμεσα τους) το ἀρσενικό δέν ἀγγίζει ἀρσενικό με σεξουαλικό σκοπό, ἀφοῦ αὐτὸ δέν εἶναι φυσικό, βρίσκεται, νομίζω, σε πολύ ἰσχυρή θέση…»
Πλάτωνος Νόμοι 840de «ὡς οὐ χείρους ἡμῖν εἶναι τους πολίτας ὀρνίθων καὶ ἄλλων θηρίων πολλῶν, οἱ κατά μεγάλας ἀγέλας γεννηθέντες, μέχρι μέν παιδογονίας ἡ ἵθεοι καὶ ἀκήρατοι γάμων τε ἁγνοὶ ζῶσιν, ὅταν δ’ εἰς τοῦτο ἡλικίας ἔλθωσι, συνδυασθέντες ἄρρην θηλείᾳ κατά χάριν καὶ θήλεια ἄρρενι, τον λοιπόν χρόνον ὁσίων καὶ δικαίως ζῶσιν, ἐμμένοντες βεβαίως ταῖς πρώταις της φιλίας ὁμολογίαις δεῖν δή θηρίων γε αὐτούς ἀμεῖνους εἶναι»
«Οἱ πολῖτες μας δέν πρέπει νά εἶναι κατώτεροι ἀπὸ τα πουλιά καὶ πολλά ἀλλά εἴδη ζώων, ποῦ γεννιοῦνται σε ἀγέλες καὶ ζοῦν ἀζευγάρωτα, ὡς την ἡλικία της τεκνοποιίας, ἁγνά καὶ ἀμόλυντα ἀπὸ τον γάμο, ἀλλὰ, ὅταν φτάσουν σ’ ἐκείνη την ἡλικία, ζευγαρώνουν ἀρσενικό με θηλυκό καὶ θηλυκό με ἀρσενικό σύμφωνα με τις διαθέσεις τους καὶ γιὰ το ὑπόλοιπο της ζωῆς τους ζοῦν με εὐλάβεια καὶ εἶναι νομοταγῆ, μένοντας πιστά στίς συμφωνίες ποῦ ἦταν ἡ ἀρχή της σχέσεώς τους. Πρέπει λοιπόν αὐτοί (δηλ οἱ πολῖτες) νά εἶναι ἀκόμη καλύτεροι ἀπὸ τα θηρία».
Πλάτωνος Νόμοι 841d «Ἥ μηδένα τολμᾶν μηδενός ἅπτεσθαι των γενναίων ἅμα καὶ ἐλευθέρων πλήν γαμέτης ἑαυτούς γυναικός, ἄθυτα δὲ παλλακῶν σπέρματα καὶ νόθα μὴ σπείρειν, μηδέ ἄγονα ἀρρένων παρά φύσιν ἡ το μέν των ἀρρένων πάμπαν πάμπαν αφελοίμθ'άν..»
«Ἥ κανένας νὰ μὴν τολμᾶ νὰ ἔρχεται σε ἐπαφή με τους γενναίους καὶ ἐλευθέρους ἐκτὸς ἀπὸ την ἰδία τους την γυναῖκα, οὔτε νὰ ἐπιτρέπεται νὰ σπείρουν νόθα σπέρματα στὶς παλλακίδες, εἴτε σε ἄνδρες ἄγονα παρά φύσιν ἡ μᾶλλον καλύτερα την μεταξύ ἀνδρών ἐπαφή νὰ την ἀπαγορεύσουμε ἐντελῶς».
Ξενοφῶντος Ἀπομνημονεύματα Α,ΙΙ30 «Κριτίαν μὲν τοίνυν αἰσθανόμενος ἐρῶντα Εὐθυδήμου καὶ πειρῶντα χρήσθαι, καθάπερ οἱ πρὸς τ’ ἀφροδίσια των σωμάτων ἀπολαύοντες, ἀπέτρεπε φάσκων ἀνελεύθερόν τε εἶναι καὶ οὐ πρέπον ἀνδρί καλῶ καυγαθώ τον ἐρώμενον, ὦ βούλεται πολλοῦ ἄξιος φαίνεσθαι, προσαιτεῖν ὥσπερ τους πτωχούς ἱκετεύοντα καὶ δόμενον προσδοῦναι, καὶ τύτα μηδενός ἀγαθοῦ του δὲ Κριτίου τοῖς τοιούτοις οὐχ ὑπακούοντος οὐδέ ἀποτρεπομένου, λέγεται τον Σωκράτην ἄλλων τε πολλῶν παρόντων καὶ του Εὐθυδήμου εἰπεῖν ὅτι ὑιικόν αὐτῷ δοκοίη πάσχειν ὁ Κριτίας, ἐπιθυμῶν Εὐθυδήμω προσκυνεῖσθαι ὤστπερ τα ὕιια τοῖς λίθοις, ἐξ ὤν δὴ καὶ ἐμίσει τον Σωκράτην ὁ Κριτίας».
«Ἀντιθέτως ὅμως, ὅταν ἀντιλήφθηκε πῶς ὁ Κριτίας ἦταν ἐρωτευμένος με τον Εὐθύδημο καὶ ἐπροσπαθοῦσε νὰ τον χρησιμοποιήση καθώς ἐκεῖνοι ποῦ ἀπολαμβάνουν τα σώματα ἀφροδισιακά, τον ἀπέτρεπεν ὁ Σωκράτης λέγοντας ὅτι καὶ ἀνάξιο γιὰ ἐλεύθερον ἄνθρωπο εἶναι καὶ ἀνάρμοστο γιὰ ἕναν ἄνδρα μορφωμένον ἐνάρετα, ἐκεῖνον ποῦ ἀγαπᾶ, χάριν του ὁποίου θέλει νὰ φαίνεται πῶς ἀξίζει πολύ, νὰ τον ζητιανεύει, ἱκετεύοντας καὶ παρακαλῶντας νὰ του στέρξει σε κάτι, ποῦ μάλιστα κάθε ἄλλο παρά ἀγαθὸ εἶναι
Ἐπειδή δὲ ὁ Κριτίας δὲν ἄκουσε αὐτὰ τα λόγια καὶ δὲν ἀπομακρυνόταν ἀπό τον σκοπό του, λέγεται ὅτι ὁ Σωκράτης, παρουσία καὶ πολλῶν ἄλλων καὶ του Εὐθύδημου, εἶπεν ὅτι του φαίνεται πώς ὁ Κριτίας ὑποφέρει ἀπό κάτι ποῦ παθαίνουν οἱ χοῖροι, ἀφοῦ ἐπιθυμεῖ νὰ τρίβεται ἐπάνω στὸν Εὐθύδημο, ὅπως ἀκριβῶς τρίβονται τα χοιρίδια στὶς πέτρες. Ἐξ αἰτίας αὐτῶν ἀκριβῶς ὁ Κριτίας εμισούσε τον Σωκράτη».
Αἰσχίνου Κατά Τιμάρχου 72: «Οὐ γάρ ἔγωγε ὑπολαμβάνω οὕτως ὑμᾶς ἐπιλήσμονας εἶναι, ὥστε ἀσχημονεῖν ὤν ὀλίγῳ πρότερον ἀκούσατε ἀναγιγνωσκομένων <των> νόμων, ἐν οἷς γέγραπται, ἐάν τις μισθώσητε τινα Ἀθηναίων ἐπὶ ταύτην την πρᾶξιν, ἡ ἐάν τις ἑαυτόν μισθώση ἔνοχον εἶναι τοῖς μεγίστοις καὶ τοῖς ἴσοις ἐπιτιμίοις».
«Ἐγὼ τουλάχιστον, δὲν νομίζω πώς ξεχνᾶτε τόσο εὔκολα, ὥστε νὰ μὴ θυμᾶστε αὐτὰ ποῦ ἀκούσατε προηγουμένως, ὅταν γινόταν ἡ ἀναγνώση των νόμων. Θυμᾶστε ἀσφαλῶς, ὅτι οἱ νόμοι ἀναφέρανε ὅτι, ὅποιος πληρώσει ἄλλον ἄνδρα γι΄ αὐτὴ τὴ δουλειά, ἡ πληρωθεῖ γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τέτοιες ἐπιθυμίες, καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ἡ τιμωρία εἶναι ἴδια καὶ μάλιστα ἀπό τις πιό βαριές».
Εἰδικότερα δὲ γιὰ τον Ἱερὸ Λόχο των Θηβαίων φαίνεται ὅτι στὴν ἀρχαιότητα κάποιοι θιασῶτες της ὁμοφυλοφιλίας εἶχαν προσπαθήσει νὰ συσχετίσουν αὐτὰ τα ζευγάρια των ἐραστῶν καί ἐρωμένων με ζευγάρια ποῦ εἶχαν σαρκικές σχέσεις, γι’ αὐτὸ ὁ Πλούταρχος, ὁ ὁποῖος βέβαια γράφει τον 2ο μ.κ.ε. αἰῶνα, ἄρα ἔχει περάσει ὁλόκληρη την Ρωμαϊκή ἐποχῆ της πλήρους διαστροφῆς καί διαφθοράς των ἠθῶν, βάζει μετά την μάχη της Χαιρωνείας στὸ στόμα του νικητοῦ της μάχης, Φιλίππου τα ἐξῆς συνταρακτικά λόγια:
Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι: «ἄς ἔχουν κακό τέλος ἐκεῖνοι ποῦ τόλμησαν νὰ ὑπονοήσουν ὅτι κάτι αἰσχρό συνέβαινε μεταξύ αὐτῶν των (πολεμικῶν) ζευγαριῶν»
Ξενοφῶντος Συμπόσιον VIII, 28-32 «ἐπιθυμῶ δὲ σοι, ἔφη, ὦ Καλλία, καὶ μυθολογῆσαι ὥς οὐ μόνον ἄνθρωποι ἀλλά καὶ θεοί καὶ ἥρωες την της ψυχῆς φιλίαν περί πλείονος ἡ την του σώματος χρῆσιν ποιοῦνται Ζεύς τε γάρ ὅσων μέν θνητῶν οὐσῶν μορφῆς ἠράσθη, συγγενόμενος εἶα αὐτὰς θνητάς εἶναι ὅσων δὲ ψυχαῖς ἀγαθαῖς ἁγασθείη, ἀθανάτους τούτους ἐποίει ὤν Ἡρακλῆς μέν καὶ Διόσκουροί εἶσι, λέγονται δὲ καὶ ἄλλοι καὶ ἐγώ δὲ φημί καὶ Γανυμήδην οὐ σώματος ἀλλά ψυχῆς ἕνεκα ὑπὸ Διός εἰς ΅Ὄλυμπον ἀνενεχθῆναι, μαρτυρεῖ δὲ καὶ τούνομα αὐτοῦ ἐστί μέν γάρ δήπου καὶ Ὁμήρῳ γάνυται δὲ ἀκούων, τοῦτο δὲ φράζει ὅτι ἥδεται δὲ ἀκούων ἐστί δὲ καὶ ἄλλοθι ποῦ πυκινά φρεσί μήδεα εἶδος τοῦτο δ’ αυ λέγει σοφά φρεσί βουλεύματα εἶδος, ἐξ οὖν συναμφοτέρων τούτων οὐχ ἡδυσώματος ὀνομασθείς ὁ Γανυμήδης ἀλλ’ ἡδυγνώμων ἐν θεοῖς τετίμηται ἀλλά μήν, ὦ Νικήρατε, καὶ Ἀχιλλεύς Ὁμήρῳ πεποίηται οὐχ ὥς παιδικοῖς Πατρόκλῳ ἀλλ’ ὥς ἑταίρων ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι καὶ Ὀρέστης δὲ καὶ Πυλάδης καὶ Θησεύς καὶ Πειρίθους καὶ ἄλλοι δὲ πολλοί των ἡμιθέων οἱ ἄριστοι ὑμνοῦνται οὐ διά το συγκατανεύειν ἀλλά διὰ το ἄγασθαι ἀλλήλους τα μέγιστα καὶ κάλλιστα κοινή διαπεπράχθαι, τι δὲ, τα νῦν καλά ἔργα οὐ παντ’ ἄν εὔροι τις ἕνεκα ἐπαίνου ὑπό των καὶ πονεῖν καὶ κινδυνεύειν ἐθελόντων πραττόμενα μᾶλλον ἡ ὑπὸ των ἐθιζομένων ἡδονήν ἀντ’ εὐκλείας αἰρείσθαι;»
«28. Ἐπιθυμῶ τέλος, Καλλία, ἐξηκολούθησεν ὁ Σωκράτης, νά σου ἀποδείξω καὶ με την μυθολογία ὅτι ὄχι μόνο οἱ ἄνθρωποι ἀλλά καὶ οἱ θεοί καὶ οἱ ἥρωες προτιμοῦν περισσότερο την φιλία της ψυχῆς παρά την χρησιμοποίηση του σώματος. 29. Ὁ Ζεύς, ὡς γνωστόν, ὅσες γυναῖκες θνητές ἐρωτεύθηκε γιὰ τή σωματική τους ὀμορφιά, ἀφοῦ συναντιόταν μαζί τους, τις ἄφηνε νά μένουν θνητές ὅσους ὅμως ἀγάπησε γιὰ την ὀμορφιά της ψυχῆς τους, αὐτούς τους καθιστοῦσε ἀθάνατους Ἀνάμεσα σ’ αὐτούς εἶναι ὁ Ἡρακλῆς, οἱ Διόσκουροι καὶ ἄλλοι
30. Ἐγὼ ἐπίσης ὑποστηρίζω ὅτι καὶ ὁ Γανυμήδης μεταφέρθηκε στόν ΅Ὄλυμπον ἐπάνω ὄχι γιὰ την ὀμορφιά του σώματός του, ἀλλά γιὰ την ὀμορφιά της ψυχῆς του. Ἐπιβεβαιώνει δὲ την γνώμη μου καὶ το ὄνομα του, διότι καὶ σε κάποιο χωρίον του Ὁμήρου ὑπάρχει γάνυται δὲ τ’ ἀκούων τοῦτο δὲ σημαίνει «εὐχαριστεῖται νά τον ἀκούη» ὑπάρχει ἐπίσης καὶ κάποιο ἄλλο χωρίον του Ὁμήρου: πυκίνα φρεσί μῆδεα εἶδος κι’ αὐτὸ πάλι λέγει «αὐτὸς ποῦ εἶχε σοφές σκέψεις». Ἀπ’ αὐτὰ τα δύο λοιπόν ὁ Γανυμήδης ἀφοῦ πῆρε τ’ ὄνομα ὄχι ἡδυσώματος ἀλλά ἡδυγνώμων ἔχει τιμηθῆ μεταξύ των θεῶν
31. Ἀλλ’ ἐπίσης καὶ ὁ Ἀχιλλεύς, Νικήρατε, ἔχει παρασταθῆ ἀπό τον Ὅμηρον ὅτι περιφανέστατα ἐκδικήθηκε τον θάνατο του Πατρόκλου ὄχι ὡς ἐρωμένου του, ἀλλ’ ὡς φίλου του. Καὶ ἐπίσης ὁ Ὀρέστης καὶ ὁ Πυλάδης καὶ ὁ Θησεύς καὶ ὁ Περίθους καὶ ἄλλοι πολλοί ἀπό τους ἡμιθέους οἱ ἄριστοι ἐξυμνοῦνται, ὄχι γιατί ἐκοιμοῦντο μαζί, ἀλλὰ γιατί ἐθαύμαζε ὁ ἕνας τον ἄλλον καὶ απἀπό κοινοῦ ἔχουν κάμει μέγιστα καὶ ὡραιότατα κατορθώματα.
32. Καὶ ὡς πρὸς τ’ σύγχρονα ἔργα τι γνώμην ἔχεις; Ὅλα δὲν θά εὕρισκε κανείς ὅτι γίνονται ἀπὸ ἐκείνους ποῦ συνηθίζουν νά προτιμοῦν ἀντί της δόξας την ἡδονή;»
Ξενοφῶντος, Λακεδαιμονίων Πολιτεία II 13 «Ἐάν κάποιος ἐπιθυμοῦσε το σῶμα μικροῦ παιδιοῦ, αὐτὸ εθεωρείτο τόσο αἰσχρό ὅσο καὶ το νά ἐπιθυμεῖ κάποιος ἀδελφός το σῶμα του ἀδελφοί του ‘ἡ κάποιος γονέας το σῶμα του παιδιοῦ του».
Ξενοφῶντος, Λακεδαιμονίων Πολιτεία «Λεκτέον δὲ μοι δοκεῖ εἶναι καὶ περί των παιδικῶν ἐρώτων ἐστί γάρ τι καὶ τοῦτο πρός παιδείαν»
«Μου φαίνεται καὶ περί παιδεραστίας πρέπει νά ὁμιλήσω, διότι καὶ τοῦτο εἶναι κάτι, το οποίον ἔχει σχέσι με την ἀγωγήν».
(Παιδεραστία: Ὁ Νοητικός Ἔρως του Διδασκάλου πρός τον Μαθητή, ἀνάλογον του σημερινοῦ «Oι ἐκπαιδευτικοί πρέπει νά αγαπούν τα παιδιά».)
Ξενοφῶντος Κύρου Ἀνάβασις II,VI28 «Αριαίω δὲ βαρβάρῳ ὄντι, ὅτι μειρακίοις καλοῖς ἤδετο…»
«στὸν Ἀριαίο ἐξ ἄλλου, ποῦ ἦταν βάρβαρος, διότι εὐχαριστιόταν με ὄμορφα παιδιά»
Aισχύνου, Νόμος Aττικού Δικαίου – Kατά Tιμάρχου 12 «Oι διδάσκαλοι νὰ μὴν ἀνοίγουν τα σχολεῖα πρίν ἀνατείλει ὁ ἥλιος καὶ νὰ τα κλείνουν πρὶν ἀπὸ την δύση του. Nα μὴν ἐπιτρέπεται σε ὅσους ἔχουν μεγαλύτερη ἡλικία ἀπὸ τα παιδιά νὰ εἰσέρχονται στὰ σχολεῖα, ὅταν ὑπάρχουν μέσα παιδιά, ἐκτὸς ἄν πρόκειται γιὰ τον υἱό, τον ἀδελφό ἡ τον γαμπρό του διδασκάλου. Ἐάν κάποιος παραβεῖ αὐτὴ την ἀπαγόρευση καὶ εἰσέλθει στὸ σχολεῖο, θὰ τιμωρεῖται με την ποινή του θανάτου. Ἐπίσης οἱ ἐπί κεφαλῆς της παλαίστρας νὰ μὴν ἐπιτρέπουν, ἐπ’ οὐδενί λόγο, σε κανέναν ἐνήλικο νὰ κάθεται μαζί με τα παιδιά στὶς Ἑορτές του Ἔρμή Ἐάν κάτι τέτοιο συμβεῖ ὁ ἐπί κεφαλῆς της παλαίστρας εἶναι ἔνοχος παραβάσεως του νόμου περί διαφθοράς των ἐλευθέρων παίδων».
Aισχύνου, Νόμος Σόλωνος – Kατά Tιμάρχου 16 «Ἐάν κάποιος ὠθήσει σε ἀσέλγεια ἐλεύθερο παῖδα, νὰ καταγγέλλεται ἐνώπιον των θεσμοθετῶν ἀπὸ εκείνον ποῦ ἔχει την κηδεμονίαν του παιδός, ἀφοῦ προηγουμένως ἀναγράψει στήν μήνυση την ποινή ποῦ θεωρεῖ ἄξια γιὰ τον δράστη. Ἄν δὲ ὁ μηνυθείς καταδικασθεῖ, νὰ παραδοθεῖ στοὺς ἕνδεκα καὶ νὰ θανατωθεῖ αὐθημερόν».
Αἰσχίνου Κατά Τιμάρχου 13 «ἐάν τινά ἐκμισθώσει ἐταιρείν πατήρ ἡ ἀδελφὸς ἡ θεῖος ἡ ἐπίτροπος ἡ ὅλως των κυρίων τις, κατ’ αὐτοῦ μὲν του παιδός οὐκ ἑά γραφήν εἶναι, κατά δὲ του μισθώσαντος καὶ του μισθωσαμένου, του μὲν ὅτι ἐξεμίσθωσε, του δὲ ὅτι, φησίν ἐμισθώσατο» «ἐάν κάποιος ἡ πατέρας εἶναι αὐτός ἡ ἀδελφὸς ἡ θεῖος ή κηδεμόνας ἡ τέλος πάντων ἕνας ποῦ ἔχει κάποια ἐξουσία πάνω στὸ παιδί, παραχωρήσει γιά χρήματα ἕνα παιδί, στὴν περίπτωσι αὐτή, ἐναντίον του παιδιοῦ δὲν ἀσκεῖται ποινική δίωξη, ασκείται ὅμως ἐναντίον ἐκείνου ποῦ πλήρωσε καὶ ἐκείνου ποῦ το παραχώρησε»
Δημοσθένους, Νόμος Σόλωνος – Kατά Mηδείου § 47 «Ὅποιος παρακινεῖ σε ἀκολασία παιδί ‘ἡ γυναῖκα ‘ἡ ἄνδρα ἐλεύθερο ‘ἡ δοῦλο ‘ἡ παρανομεῖ εἰς βάρος κάποιου ἀπ’ αὐτούς, νὰ καταγγέλλεται ἀπὸ ὁποιονδήποτε Ἀθηναῖο ἔχει το ἐπίτιμο δικαίωμα, στοὺς θεσμοθέτες. Οἱ δὲ θεσμοθέτες μέσα σε τριάντα ἡμέρες ἀπὸ την καταγγελία νὰ εἰσάγουν πρός δίκη τον κατηγορούμενο ἐνωπίον της Ἡλιαῖας ἐφόσον οἱ δημόσιες ἀσχολίες το ἐπιτρέπουν Σε ἀντίθετη περίπτωση νὰ δικαστεῖ με την πρώτη εὐκαιρία Ἀφότου δικαστεῖ ἀπὸ την Ἡλιαία καὶ ἄν κριθεῖ ἔνοχος, καταδικάζεται σε φυλάκιση ‘ἡ πρόστιμο. Ἐάν το ἀδίκημα ὅμως εἶναι σοβαρό τότε νὰ παραδοθεῖ στοὺς ἕνδεκα καὶ νὰ θανατωθεῖ αὐθημερόν».
Αἰσχίνου Κατά Τιμάρχου 16 ”τις Ἀθηναίων ἐλεύθερον παῖδα ὑβρίση, γραφέσθω ὁ κύριος του παιδός πρός τους θεσμοθέτας, τίμημα ἐπιγραψάμενος οὐ δ’ ἄν το δικαστήριον καταψηφίσηται, παραδοθείς τοῖς ἕνδεκα τεθνάτω αὐθημερόν, ἐάν δὲ εἰς ἀργύριον καταψηφισθῆ, ἀποτισάτω ἕν ἕνδεκα ἡμέραις μετά την δίκην, ἐάν μημη παραχρήμα δύνηται ποτίνειν ἑως δὲ του ἀποτίσαι εἰρχθήτω ἔνοχη δὲ ἔστωσαν ταῖσδε ταῖς αἰτίαις καὶ οἱ εἰς τα οἰκετικά σώματα ἐξαμαρτάνοντες.
«Ἄν κάποιος Ἀθηναῖος προσβάλει ἕναν ἐλεύθερο νέο, νά καταθέσει γραφή (μήνυση) ὁ κηδεμών πρός τους θεσμοθέτες (εἰσαγγελεῖς) καὶ νά ζητάει την τιμωρία του. Ἐάν το δικαστήριο τον καταδικάσει, τότε νά παραδοθεῖ στούς ἕνδεκα δημίους καὶ νά ἐκτελεστή την ἴδια ἡμέρα Ἐάν καταδικαστεῖ σε χρηματικό πρόστιμο νά το ξοφλήσει μέσα σε διάστημα ἕνδεκα ἡμερῶν ἀπὸ την καταδίκη του, ἐάν δὲν ἔχει την δυνατότητα νά το ξοφλήσει ἀμέσως καὶ μέχρι νά το ξοφλήσει νά εἶναι σε κάθειρξη, ἔνοχη δὲ γιὰ τις ἴδιες πράξεις νά εἶναι καὶ ὅσοι τις κάνουν πρός τους δούλους.
Αἰσχίνου Κατά Τιμάρχου 136 «Ἐγώ δέ οὔτε ἔρωτα δίκαιον ψέγω, οὔτε τους κάλλει διαφέροντας φημί πεπορνεύσθαι, οὔτε αυταὐτός εξαρνούμαι μή οὐ γεγονέναι <τ’> ἐρωτικός καί ἔτικαι νῦν εἶναι? Ὁρίζομαι δ’ εἶναι το μέν ἐρᾶν των καλῶν καί σωφρόνων φιλανθρώπου πάθος καί εὐγνώμονος ψυχῆς, το δέ ἀσελγαίνειν ἀργυρίου τινά μισθούμενον ὑβριστοῦ καί ἀπαιδεύτου ἀνδρὸς ἔργον εἶναι ηγούμαι.
Καὶ το μέν ἀδιαφθόρως ἐράσθαι φημί καλόν εἶναι, το δ’ ἐπαρθέντα μισθῶ πεπορνεύσθαι αἰσχρόν?Οἱ γὰρ πατέρες ἡμῶν, οθ’ ὑπέρ των ἐπιτηδευμάτων καί των ἐκ φύσεως ἀναγκαίων ἐνομοθέτουν, ἅ τοῖς ἐλευθέροις ἡγοῦντο εἶναι πρακτέα, ταυτά τοῖς δούλοις απείπον μὴ ποιεῖν?.»δοῦλον ἐλευθέρου παιδός μητ’ ἐρᾶν μητ’ ἐπακολουθεῖν, ἡ τύπτεσθαι τή δημοσία μάστιγι πεντήκοντα πληγάς» ἀλλὰ οὐ τον ἐλεύθερον ἐκώλυσεν ἐρᾶν <καί ὁμιλεῖν> καί ἀκολουθεῖν, οὐδέ βλάβην τῷ παιδί, ἀλλὰ μαρτυρίαν σωφροσύνης ἡγήσατο συμβαίνειν?το δ’ ἐπακολουθεῖν καί ἐφοράν φρουράν καί φυλακήν σωφροσύνης ἡγήσατο εἶναι μεγίστην».
«Ἀλλὰ ἐγώ, κύριοι δικασταί, δὲν κατηγορῶ τον ὄμορφο ἔρωτα Οὔτε λέω ὅτι εἶναι πόρνος ὅποιος εἶναι ὄμορφος Οὔτε ἀρνοῦμαι, ὅτι έχω ἀγαπήσει, καί ἀγαπῶ τα παιδιά; Καὶ σας διευκρινίζω, ὅτι το νά ἐρωτεύεται κανείς τα παιδιά τα ὄμορφα καί με ἀνατροφή, αὐτό εἶναι μία ἀδυναμία ποῦ χαρακτηρίζει ἀνθρώπους ἀνωτέρους Ἀλλὰ το νά ἀσελγῆ κάποιος πληρώνοντας, αὐτό νομίζω εἶναι χαρακτηριστικό κακοῦ καί ἀμόρφωτου ἀνθρώπου Ὑποστηρίζω ἀκόμη ὅτι το νά ἀγαπηθεῖ ἕνας νέος με σκοπούς ἀνιδιοτελεῖς (ἀδιαφθόρως) εἶναι κάτι το ἠθικό καί ὄμορφο; Οἱ πρόγονοί μας κύριοι δικασταί, ὅταν θεσπίζανε νόμους γιά τις ἀσχολίες μας καί τις ἀνάγκες της ἀνθρώπινης φύσεως, ὅσα, κατά την γνώμη τους, ἁρμόζουν σε ἐλευθέρους ἀνθρώπους, αὐτὰ τα ἀπαγόρευαν στοὺς δούλους. Ὁ νόμος λέει ὁ δοῦλος ἀπαγορεύεται νά γίνεται ἐραστής ἐλευθέρου παιδιοῦ, ἡ νά το παίρνει ἀπό κοντά γι’ αὐτό τον σκοπό.
Ὁ παραβάτης δέ νὰ μαστιγώνεται δημόσια με πενήντα κτυπήματα. Τον ἐλεύθερο ἄνθρωπο ὅμως, κύριοι δικασταί, δέν τον ἐμπόδισε νὰ γίνεται ἐραστής του παιδιοῦ, οὔτε τον ἐμπόδισε νὰ το παρακολουθεῖ Καὶ δέν νόμισε πώς αὐτό εἶναι ζημιά γιά το παιδί, παρά ἀπόδειξη καλῆς ἀνατροφή; Πάντως το νὰ συνοδεύει κανείς παιδιά καί νὰ ἐποπτεύει τις πράξεις τους, αὐτό ο νομοθέτης το θεώρησε σάν πολύ σπουδαῖο τρόπο περιφρουρήσεως της καλῆς ἀνατροφή του παιδιοῦ»
Συμπερασματικά, αὐτό ποῦ βγαίνει εἶναι ὅτι οἱ ἀρχαῖες Ἑλληνικές κοινωνίες δέν ἔβλεπαν με καλό μάτι την ὁμοφυλοφιλία, την ἀνεχόντουσαν στά πλαίσια ἑνός μικροῦ φυσιολογικοῦ ποσοστοῦ ἀπόκλισης ἀπό το φυσιολογικό. Σε καμία περίπτωση, ὅμως, δέν την πρόλαβαν ὡς ἀγαθό καί ἰδανικό Ἀσφαλῶς καί δέν τους ἔκαιγαν στήν πυρά, ἀλλά ἀπαιτοῦσαν νὰ το δηλώσουν, ἔτσι ὥστε νὰ μήν ἔχουν κανένα δικαίωμα σε δημόσια ἀξιώματα Ἐάν το ἔπρατταν δέν τους ενοχλούσε κανείς. Ἐάν, ὅμως το ἔκρυβαν, τότε ὁ πέλεκυς του Νόμου ἔπεφτε πάνω τους βαρύς.
terrapapers.com_erotas
Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα το νά εἶναι κάποιος ὁμοφυλόφιλος εἶχε τις ἐξῆς ἐπιπτώσεις:
Δέν μποροῦσε νά γίνει ἕνας ἀπὸ τους 9 ἄρχοντες
Οὔτε ἱερέας
Οὔτε δικηγόρος δημοσίων δικώνή νά καταλάβει ὁποιαδήποτε ἐξουσία, εἴτε ἐντός της πόλεως εἴτε έξω ἀπὸ τα ὅρια της,εἴτε με κλῆρο εἴτε με ἐκλογή
Οὔτε νά μυηθεῖ στά ἱερὰ μυστήρια
Οὔτε νά στέλνεται ὡς κήρυκας
Οὔτε νά λέει τὴ γνώμη του (ἡ γνώμη του σε δίκες εἶχε μηδενική ἀξία)
Οὔτε νά μετέχει σε δημόσιες θρησκευτικές τελετές
Οὔτε νά φοράει στεφάνι στὶς δημόσιες στεφανοφορίες
Οὔτε νά περιφέρεται στὴν δημόσια ἀγορά (αὐτὸ ἰσχύει γιά αὐτόν ποῦ ἦταν «δηλωμένος» ὁμοφυλόφιλος).
Ὁ παραβάτης των παραπάνω ετιμωρείτο με την ποινή του θανάτου.
Ὁ ὁμοφυλόφιλος στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα δὲν εἶχε πολιτικά καὶ ἱερατικά δικαιώματα.
Βιβλιογραφία
۰ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ. Κείμενο, μετάφραση και ἑρμηνεία ὑπό Ἰωάννου Συκουρτή «Ἑστία»
۰ Ἥ ΕΡΩΤΙΚΗ ΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Γιάννη Γουδέλη, «ΔΙΦΡΟΣ» 1992
۰ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ ΕΡΩΤΙΚΟΣ Μ.Γ. Μερακλής, «ΓΝΩΣΗ» 1985
۰ ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ Σ. Μαγγίνα, Ι. Δ. Πασσά Εγκυκλοπαίδεια του «ΗΛΙΟΥ»
۰ ΑΠΟΥΛΗΙΟΥ «ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ»
۰ DELIA STEINBERG GUZMAN “ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ή σεξουαλικός έρωτας”
Στὸ ἴδιο βιβλίο σελ.35 διαβάζουμε: “Πώς μπορεῖ ἕνα παιδί νά παράδιδε τὴ νεανική του σάρκα γιά μία σειρά ἐτῶν, νά ἄλλαζε ρόλο ἐραστή ἐρωμένου καὶ νά λαμβάνει ἀποστολή στὴν οἰκογένεια καὶ στὴν κοινωνία; Δὲν χρειάζονται πολλά χρόνια ἀρσενοκοιτίας γιά νά παραμορφώσουν καὶ νά διαστρεβλώσουν πλήρως τὴ φύση. Ἔτσι ποῦ νά μὴν ἐπανορθώνεται σε καμιά περίπτωση. Ἀντίθετα, ἡ περίπτωση της φιλίας, στὴ δυνατή μορφή της, ποῦ ἀναφέρεται με τις λέξεις ἐραστὴς καὶ ἐρωμένος, ἀποσκοποῦσε στὴ φήμη καὶ ὄχι στὴ δυσφήμιση. Ἦταν δεσμός δασκάλου, φροντιστή, καθοδηγητή καὶ ποῦ μία ἀναλογία μποροῦμε νά βροῦμε καὶ σήμερα στὶς σχέσεις νονοῦ- βαφτιστήρα”
Στὴ σελίδα 52 γράφει: «Ὁ ἔρωτας των ἀρχαίων Ἑλλήνων πρέπει νά ἔχη ἀντιπαρατεθεῖ στή περίπτωση της ερωτικής φιλίας με τὴ Χριστιανική ἀγάπη, με τους Γιόγκι (δάσκαλος γκουρού καί μαθητής) καί με κάθε δεσμό ποῦ το δόσιμο δένει τα ἄτομα Τα δυναμώνει δὲν τα ἐκφυλίζει Σκεφτεῖτε ὅλους αὐτούς τους χριστιανικούς ἁγίους ποῦ ἐμφανίζονται σε ζευγάρια καί ἔχουν κοινή δράση καί πορεία. Πρόκειται γιὰ μία συγκεκαλυμμένη μορφή του ἔρωτα των ἀρχαίων Ἑλλήνων, ὅπως ἀντέγραψε ἡ χριστιανική διδασκαλία.
Τέτοιες περιπτώσεις ὑπάρχουν ἀρκετές, σε ὅλους τους χώρους καί ὅλους τους χρόνους. Πρόσφατο παράδειγμα οἱ σταυραδερφοί. Ἀκόμα νά φέρνουμε στὸ νοῦ τὴ χριστιανική ἀγάπη, το δεσμό λ.χ. Ἰησοῦ καί Λαζάρου καί εἰδικὰ τους πρώτους χριστιανούς, ἀκόμα καί μοναχούς ἐκείνους, ποῦ τηροῦσαν την αὐστηρή καί ἀπαρέγκλιτη σχέση Γέροντα καί νεοφώτιστου ποῦ θὰ τον διαδέχονταν τὴ λέξη ἔρως ἔχη ἐγκολπωθεῖ καί ἡ ἐκκλησία καί τὴ συναντᾶμε με δοξαστική ἔννοια σε πολλούς αἴνους: “πάντες οἱ των λόγων αὐτῶν ἐραστές συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν” Ψάλλουν πρὸς τους τρὶς Ἱεράρχες οἱ χριστιανοί. Χρειάζεται σχόλιο;
terrapapers.com_erotas afroditi agapi
Νομοθεσία περί ὁμοφυλοφιλίας στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα
Στὶς σελίδες 73,82, ὁ Γουδέλης παραθέτει ἀποσπάσματα ἀπὸ την νομοθεσία της Σπάρτης καὶ της Ἀθήνας ποῦ εἶναι καὶ πολύ διαφωτιστικά γιὰ το θέμα μας. Ἐνδεικτικά ἀναφέρουμε δύο ἀποσπάσματα «Ὅποιος παρακινεῖ σε ἀκολασία παιδιά ἡ γυναῖκα ἡ ἄνδρα ἐλεύθερο ἡ δοῦλο, ἡ παρανομεῖ σε βάρος κάποιου ἀπὸ αὐτούς, νά καταγγέλλεται ἀπὸ ὁποιοδήποτε Ἀθηναῖο ἔχει το δικαίωμα (ἐπίτιμο δηλαδή) στοὺς θεσμοθέτες.
Οἱ δὲ θεσμοθέτες μέσα σε τριάντα μέρες ἀπὸ την καταγγελία νά εἰσάγουν πρὸς δίκην τον τοῦτον ( τον ἔνοχον ) ἐτώπιον της Ἡλιαίας, ἐάν οἱ δημόσιες ἀσχολίες το ἐπιτρέπουν (ἐάν δέν ὑπάρχει κάποιο δημόσιο κόλλημα). Εδ’ ἀλλιῶς, ὅταν καταστεῖ δυνατόν. Ἀφοῦ δὲ, δικαστεῖ πρῶτα ἀπὸ την Ἡλιαία, ἐάν κηρυχθεῖ ἔνοχος, καταδικάζεται πάραυτα σε φυλάκιση ἡ πρόστιμο. Ἄν δὲ, ἀποτιμηθεῖ ἡ ὕβρης με θάνατο, νὰ παραδίδεται στοὺς ἕνδεκα καὶ νὰ θανατώνεται αὐθημερόν»
“Δημοσθένους, Κατά Μειδίου” «Ἐάν κάποιος ἀποδεικνυόταν ὅτι ἐπιθυμοῦσε παιδικό σῶμα, ὁ Λυκοῦργος το ἔκανε με νόμο στὴ Σπάρτη νὰ εἶναι αἰσχρότατο, ὥστε οἱ ἐραστὲς νὰ ἀποφεύγουν τα παιδικά σώματα καθόλου λιγότερο ἀπ’ ὅτι οἱ γονεῖς τα παιδιά τους.» ‘Ξεν. Λακαιδ. Πολιτ. //13′
Ἀκόμη ὁ Πλούταρχος στὸν ‘Ἐρωτικό’ (769 α.β.) ἀναφέρει ὅτι: «ὁ Σόλωνας στάθηκε ἐμπειρότατος νομοθέτης του γάμου, ποῦ ὅρισε νὰ μή σμίγει λιγότερο ἀπό τρίς φορές το μῆνα ὁ ἄντρας με τή γυναῖκα του, ὄχι βέβαια γιὰ τή σαρκική ἡδονή, ἀλλὰ γιατί, ὅπως οἱ πόλεις ἀνανεώνουν ὑστέρα ἀπό ὁρισμένο χρόνο τις συμμαχίες ἀναμεταξύ τους, ἔτσι ἤθελε νὰ ἀνανεώνεται ὁ γάμος ἀπό τή φθορά του κάθε φορά βυθώντας μέσα σε μία τέτοια εὐχαρίστηση»
Βλέπουμε λοιπόν ὅτι, τόσο ὁ Ι. Συκουρτής ὅσο καὶ ο Ἄγγλος καθηγητής Κ.J.Dover, (βλ. «Ἡ Ὁμοφυλοφιλία στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα» 1978 by K.J.Dover ,ἑλληνική ἐκδόσει Π. Χιωτέλη, Ἀθήνα 1990) ἀλλὰ καί τόσοι ἄλλοι σχολιαστές ἤδη ἀπὸ τή Ρωμαϊκή ἐποχῆ, δὲν ἐπιθυμοῦν μία πραγματικά καί ἀντικειμενική προσέγγιση της νοοτροπίας των Ἀρχαίων Ἑλλήνων ὅπως ἰσχυρίζονται ἐφ’ ὅσον δὲν λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν τους ξεκάθαρα στοιχεῖα ὅπως τα παραπάνω.
Νοοτροπία ὅμως πολύ ξεκάθαρη ποῦ ἐκφράζεται καί μέσα ἀπὸ το γνωστό μῦθο του Ἔρωτα καί της Ψυχῆς (Ἀπουλήιου – Μεταμορφώσεις) ὅπου ἡ Ψυχή μέσα ἀπὸ τή σχέση της με τον Ἔρωτα καταφέρνει νὰ ξεπεράσει ὅλες ἐκεῖνες τις δοκιμασίες ποῦ θαθα της ἐπιτρέψουν νὰ γίνει δεκτή ἀθάνατη στὸν Ὄλυμπο
Ἕναν ἄλλο μῦθο μας διηγεῖται ὁ Αἴσωπος
ΑΙΣΩΠΟΥ ΕΠΩΔΟΣ ΖΕΥΣ ΚΑΙ ΑΙΣΧΥΝΗ
“Ὁ Ζεύς πλάθοντας τους ἀνθρώπους, ἔβαλε μέσα τους διάφορες ψυχικές ἀρετές καὶ μόνο την ντροπή λησμόνησε νὰ βάλει. Γι’ αὐτὸ, μή ἔχοντας ἄλλο δρόμο νὰ την τοποθετήσει, την πρόσταξε νὰ μπεῖ ἀπ’ τον πισινό των ἀνθρώπων Ἐκείνη ἀρχικά ἀρνήθηκε καὶ διαμαρτυρήθηκε γιά τὴ προσβολή.
Ἐπίδη ὅμως ὁ Ζεύς τὴ ζόρισε πολύ, εἰπέ: «Ἄς εἶναι, θὰ μπῶ, ὑπὸ τον ὀρό ὅτι ἀπό κεῖ δὲ θὰ μπεῖ ὁ ἔρωτας Γιατί ἄν τύχει καὶ μπεῖ, ἐγώ θὰ βγῶ ἀμέσως». Ἀπὸ τότε συμβαίνει ὅλοι οἱ ἀνώμαλοι νὰ εἶναι καὶ ἀδιάντροποι” Ὁ μῦθος σημαίνει ὅτι εἶναι ἀδιάντροποι όσοι κατέχονται ἀπό ἀνώμαλες ἐρωτικές ἐπιθυμίες (Αἰσώπου Μῦθοι, Αρχαίο κείμενο, μετάφραση στὴ δημοτική Τάσου Βουρνά, τομ. Ά, Ἐκδόσεις Ἁφῶν Τολίδη).
Στὰ Ὀρφικά, μετάφραση Ἰωάννου Δ. Πασσά, Αθήναι, Ἐκδόσεις Ἐγκυκλοπαίδειας του « ἭΛΙΟΥ» ὑπάρχει ἕνας ὡραῖος ὕμνους γιά τον Ἔρωτα, ποῦ ἔχη ὡς ἐξῆς:
ΕΡΩΤΟΣ θυμίαμα, ἀρώματα Ἐπικαλοῦμαι τον μεγάλον, τον ἁγνόν,
τον Περιπόθητον, τον γλυκύν Ἔρωτα
Τον ἰσχυρόν τοξότη, τον φτερωτόν, ποῦ φλογίζει με δύναμιν τους ἀνθρώπους, τον ταχύν καὶ ὁρμητικό
ποῦ παίζει με τους θεούς καὶ με τους θνητούς ἀνθρώπους, τον ἔξυπνον, τον ἐφευρετικόν,
με των πάντων, τα κλειδιά του ἐπουράνιου αἰθέρος, της θαλάσσης καὶ της γῆς,
καὶ ὅσα πνεύματα ποῦ γεννοῦν εἰς τους ἀνθρώπους,
τρέφει ἡ θεά, παράγουσα χλωρούς καρπούς,
καὶ ὅσα ἔχει ὁ εὐρύς Τάρταρος καὶ ἡ θορυβώδης θάλασσα
διότι μόνον ἐσὺ κρατεῖς το πηδάλιον ( εἶσαι κυρίαρχος ) ὅλων αὐτῶν
Ἀλλὰ ὦ μακάριε, με καθαρές διαθέσεις ἔλα Μαζί με τους μύστας,
Καὶ ἀπομάκρυνε ἀπὸ αὐτούς τις φαύλες καὶ Παράδοξες ὁρμές
Τι ἦταν λοιπόν ὁ ἔρωτας στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα;
Σεξουαλικά διαστροφή ἡ σχέση μαθητείας ποῦ ὡδηγοῦσε πρὸς την ἠθικὴ τελείωση καὶ τον αὐθεντικό ἄνθρωπο; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ξεκάθαρα ἡ δεύτερη ἄν πιστέψουμε ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ θέλησαν νὰ ζοῦν σε ἁρμονία με τὴ φύση καὶ τους νόμους της. Ακολουθούν κάποιες ἀναφορές σχετικά με το πόσο αὐστηροί ἦταν οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ νόμοι γιὰ την ὁμοφυλοφιλία καὶ ὅλες τις σεξουαλικές παρεκκλίσεις στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα
Πλουτάρχου, Περί Ἀλεξάνδρου Τύχης ἡ Ἀρετῆς Λόγος Α’ 12 «Ἀλέξανδρος δὲ, Φιλοξένου του της παραλίας ὑπάρχου γράψαντος, ὅτι παῖς ἕν Ἰωνία γέγονεν οἱός οὐκ ἄλλος ὥραν καὶ εἶδος, καὶ πυνθανομένου διὰ των γραμμάτων εἰ ἀναπέμψη, πικρῶς ἀντέγραψεν ὦ κάκιστ’ ἀνθρώπων, τι μοι πῶ πότε τοιοῦτο συνέγνως, ἶνα τοιαύταις με κολακεύσης ἡδοναῖς;»
«Καὶ ὁ Ἀλέξανδρος, ὅταν του ἔγραψε ὁ Φιλόξενος, ὁ κυβερνήτης της παραλίας ὅτι ὑπάρχει στὴν Ἰωνία ἕνα παιδί ποῦ, ὅμοιο στὴν ὀμορφιά του δὲν ξανάγινε ποτέ, καὶ ζητοῦσε νά πληροφορηθῆ με γράμμα, ἄν ἤθελε νά του το στείλη, ὁ Ἀλέξανδρος του ἔγραψε ἀπαντῶντας αὐστηρά: «Ὦ πιὸ κακέ ἀπ’ ὅλους τους ἀνθρώπους, με ξέρεις ἀνακατεμένο, ποτέ, με τέτοιες βρωμοδουλειές, γιὰ νά με κολακεύσης με τέτοιου εἴδους ἀπολαύσεις;»
Αἰσχύνου, Kατά Tιμάρχου § 21 «Ἐάν κάποιος Ἀθηναῖος ἐκδίδεται ὡς παθητικός ὁμοφυλόφιλος, νά μὴν ἐπιτρέπεται σ’ αὐτὸν νά ἐκλέγεται ὡς ἕνας ἐκ των ἐννέα ἀρχόντων, οὔτε νά ἀναλαμβάνει το ἀξίωμα του ἱερέως, οὔτε νά γίνεται σύνδικος του δήμου, οὔτε νά ἀναλαμβάνει κανένα ἀπολύτως ἀξίωμα οὔτε στὸ ἐσωτερικό, οὔτε στὸ ἐξωτερικό, οὔτε κληρωτό, οὔτε αἴρετο, οὔτε νά ἀποστέλεται σε διπλωματική ἀποστολή, οὔτε νά ἐκφέρει τὴ γνώμη του, οὔτε νά εἰσέρχεται στὰ δημόσια ἱερά, οὔτε νά ἔχει δικαίωμα νά φέρει στεφάνι στὶς Ἑορτές ποῦ συνηθίζεται αὐτὸ, οὔτε νά πηγαίνει στὰ περιαντήρια ποῦ βρίσκονται μέσα στὴν ἀγορά EAν δέ κάποιος κάνει κάτι ἀπὸ αὐτὰ καὶ ἐφόσον αὐτὸ ὑποδειχθεῖ δικαστικῶς, τότε νά τιμωρεῖται με θάνατο».
Δημοσθένους, Kατά Ἀνδροτίωνος § 21 «Δὲν ἐπιτρέπεται στοὺς ὁμοφυλοφίλους οὔτε νὰ ὁμιλοῦν, οὔτε νὰ γράφουν».
Aἰλιανού, Ποικίλη Ἱστορία III 12 «Ὁ Σπαρτιατικός ἔρωτας δὲν εἶχε καμία σχέση με αἰσχρότητες Ἐὰν ποτέ κάποιος ἔφηβος τολμοῦσε νὰ ἀνεχθεῖ ἀσέλγεια εἰς βάρος του ἡ ἐάν κάποιος ἄλλος ἔφηβος ἐπιχειροῦσε νὰ ἀσελγήσει εἰς βάρος κάποιου ἄλλου, δὲν συνέφερε κανέναν ἀπ’ τους δύο νὰ καταντροπιάσουν την Σπάρτη, ἀφοῦ σε τέτοια περίπτωση ἡ ἐξοριζόντουσαν ἐφ’ ὅρου ζωῆς ἀπὸ την Σπάρτη ἡ ἔχαναν την ζωή τους».
Πλουτάρχου, Λακεδαιμονίων Ἐπιτηδεύματα 7,237c Μάξιμος Tύριος, 20,8d,e «Ὁ ψυχικός δεσμός μεταξύ των νέων δὲν ἔχει καμία σχέση με σωματικές ἐπαφές Ὅποιος νέος ἐπιχειρήσει νὰ ἀσελγήσει εἰς βάρος ἄλλου θὰ στερηθεῖ διά βίου τα πολιτικά του δικαιώματα».
Ξενοφῶντος Λακεδαιμονίων Πολιτεία ΙΙ, 13 «Ὁ δέ Λυκοῦργος Ἐναντία καὶ τούτοις πᾶσι γνοῦς, εἰ μέν τις αὐτὸς ὤν οἷον δεῖ ἀγασθεῖς ψυχήν παιδός πειρώτο ἄμεμπτον φίλον ἀποτελέσασθαι καὶ σύν- εἶναι, ἐπήνει καὶ καλλίστην παιδείαν ταύτην ἐνόμιζεν Εἰ δέ τις παιδός σώματος ὀρεγόμενος φανεῖη, αἴσχιστον τοῦτο θείς ἐποίησεν ἐν Λακεδαίμονι μηδέν ἧττον ἐραστὰς παιδικῶν ἀπέχεσθαι ἡ γονεῖς παίδων ἡ καὶ ἀδελφοί ἀδελφῶν εἰς ἀφροδίσια ἀπέχοντα».
«Ὁ Λυκοῦργος ὅμως, ἀντιθέτως πρὸς ὅλα ταῦτα πιστεύων, ἐπεδοκίμαζε μόνον το ἐάν σημαίνων ἄνθρωπος, θαυμάσας την ψυχική ἀρετήν του παιδίου, προσεπάθη νὰ κάμη αὐτὸν φίλον με δεσμούς ἀναμεταξύ των ἀμέμπτους καὶ νὰ τον συναναστρέφεται, διότι τοῦτο ἐνόμιζε μέσον καλλίστης ἀνατροφῆς. Ἐὰν ὅμως ἐπαρουσιάζετο κανείς ἐπιθυμῶν το παιδικόν σῶμα, ἐπειδή ὁ Λυκοῦργος ἐθεώρει τοῦτο πολύ ἀναίσχυντον, νομοθέτησεν εἰς την Σπάρτην νὰ ἀπέχουν οἱ ἐρασταί ἀπὸ τα ἀγαπώμενα παιδιά, ὅπως ἀποφεύγουν εἰς ἀφροδισίους (ἐρωτικάς) σχέσεις οἱ γονεῖς ἀπὸ τα τέκνα των καὶ οἱ ἀδελφοί ἀπὸ τους ἀδελφούς των».
Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Λυκοῦργος ΧVII «Λακεδαιμόνιοι δέ οἱ νομίζοντες, ἐάν καὶ ὀρεχθῆ τις σώματος, μηδενός ἄν ἔτι καλοῦ καγαθοῦ τοῦτον τύχειν, οὕτω τελέως τους ἐρωμένους ἀγαθούς ἀπεργάζονται ὡς καὶ μετά ξένων κἄν μὴ ἐν τὴ αὐτὴ [πόλει] ταχθῶσι τῷ ἐραστὴ, ὁμοίως αἰδοῦνται τους παρόντας ἀπολείπειν Θεάν γάρ οὐ την Ἀναίδειαν ἀλλὰ την Αἰδῶ νομίζου»ι.
«Οἱ Λακεδαιμόνιοι, ἀντιθέτως, ποῦ πιστεύουν ὅτι το μόνο ἄν ἐπιθυμήσει κανείς το σῶμα νέου, αὐτὸς δέν εἶναι δυνατόν πιά νά ἐπιτύχη τίποτε το ὡραῖο καὶ το ἀγαθὸ, καθιστοῦν τους ἐρωμένους τόσον τελείους ἀγαθούς, ὥστε καὶ ἄν ἀκόμη ταχθοῦν στὴν μάχη μεταξύ ξένων καὶ ὄχι στὴν ἰδία πόλη με τον ἐραστή, ἐξ ἰσοῦ ἀπό αἰδῶ δέν ἐγκαταλείπουν τους συμπολεμιστές των. Γιατί πιστεύουν ὡς θεά ὄχι την Ἀναίδεια, ἀλλὰ την Αἰδῶ».
«Ἐκοινώνουν δὲ οἱ ἐρασταί τοῖς παισί της δόξης ἐπ’ ἀμφοτέρα καὶ λέγετέ ποτὲ παιδός ἐν των μάχεσθαι φωνήν ἀγεννή προεμένου ζημιωθῆναι τον ἐραστήν ὑπὸ τῶν ἀρχόντων Οὕτω δὲ του ἐρᾶν ἐγκεκριμένου παρ’ αὐτοῖς, ὥστε καὶ των παρθένων ἐρᾶν τας καλάς καὶ ἀγαθάς γυναίκας, το ἀντεράν οὐκ ἤν, ἀλλὰ μᾶλλον ἀρχὴν ἐποιοῦντο φιλίας πρὸς ἀλλήλους οἱ των αὐτῷ ἐρασθέντες, καὶ διετέλουν κοινή σπουδάζοντες, ὅπως ἄριστον ἀπεργάσαιντο τον ἐρώμενον».
«Οἱ ἐρασταί δὲ των παίδων μετεῖχον της φήμης αἰτῶν καὶ εἰς τάς δύο περιπτώσεις (δηλαδή = της φήμης καὶ ἐπὶ καλῶ καὶ ἐπὶ κακακῷ). Καὶ διηγοῦνται σχετικῶς ὅτι, ὅταν κάποτε εἰς παῖς ξεφώνησε κατά την διάρκειαν της μάχης μίαν ἀπρεπῆ κραυγήν, οἱ ἄρχοντες ἐτιμώρησαν διὰ τοῦτο τον ἐραστήν του παιδός.
Ἐνῶ δὲ ὁ ἔρως ἀπεδοκιμάζετο κατ’ αὐτὸν τον τρόπον ὑπὸ των Σπαρτιατῶν, ὥστε καὶ αἱ ἀγαθαί καὶ εὐγενεῖς γυναῖκες νά τρέφουν ἔρωτα πρὸς τας παρθένους, δέν ὑπῆρχεν ὅμως ἀντιζηλία εἰς τας ἐρωτικάς των σχέσεις, ἀλλὰ μᾶλλον εὕρισκον ἀφορμήν νά συνάψουν μεταξύ των στενήν φιλίαν ἐκεῖνοι , οἱ ὁποῖοι εἶχον ἀγαπήσει τους ἰδίους παῖδας, καὶ κατέβαλλον ἀπό κοινοῦ, συνεχεῖς φροντίδας, διὰ νά ἐξεύρουν τον καλύτερον τρόπον, με τον ὁποῖον θά ἦτο δυνατόν νά γίνη ἀρίστως ὁ ὑπ’ αἰτῶν ἀγαπώμενος νέος».
Πλάτωνος Νόμοι 636c «Ἐννοητέον ὅτι τή θηλείᾳ καί τή των ἀρρένων φύσει εἰς κοινωνίαν ἰούσῃ της γεννήσεως ἡ περί ταυτά ἡδονὴ κατά φύσιν ἀποδεδόσθαι δοκεῖ, ἀρρένων δὲ πρὸς ἄρρενας ἡ θηλέων πρὸς θηλείας παρά φύσιν»
«Εἶναι λοιπόν κατανοητό ὅτι ἡ φύσις ὠθεῖ τα θηλυκά νὰ εἶναι σε ἐπαφῆ με τα ἀρσενικά ἀπὸ την γέννηση τους, καί ἡ ἡδονὴ σε αὐτὰ εἶναι φανερό ὅτι ἔχει δοθεῖ σύμφωνα με την φύσιν, ἑνῶ (ἡ ἐπαφῆ ἔνν .ἔνν.) των ἀρσενικῶν με τα ἀρσενικά καί θηλυκῶν με τα θηλυκά ἐναντία στὴν φύσιν (παρά φύσιν).»
Πλάτωνος Νόμοι 836c-e «εἰ γάρ τις ἀκολουθῶν τή φύσει θήσει τον πρὸ του Λαίου νόμον, λέγων ὡς ὀρθῶς εἶχεν το ἀρρένων καί νέων μὴ κοινωνεῖν καθάπερ θηλειῶν πρὸς μίξειν ἀφροδισίων, μάρτυρα παραγόμενος την θηρίων φύσιν καί δεικνύς πρὸς τα τοιαύτας οὐχ ἀπτόμενον ἄρρενα ἄρρενος διὰ το μὴ φύσει τοῦτο εἶναι, ταχ’ ἄν χρώτο πιθανῷ λόγῳ…
«Ὅποιος, ὑπακούοντας στήν φύση, προτείνει την ἐπανακαθιέρωση του νόμου, ὅπως ἦταν πρίν ἀπὸ τον Λάιο-(ὁ ὁποῖος ἐθεωρεῖτο ὁ μυθικός ἐφευρέτης της ὁμοφυλοφιλίας, με τον βιασμό του Χρυσίππου, γιὰ τον ὁποῖο καὶ τιμωρήθηκε ἀπὸ την μοῖρα με το νά δολοφονηθεῖ ἀπὸ τον ἴδιο του τον γιό) καὶ διακηρύσσει ὅτι δέν εἶναι σωστό νά ἔρχεσαι σε σεξουαλική ἐπαφῆ με ἄνδρες καὶ ἀγόρια, ὅπως με τις γυναῖκες, καὶ προσάγει ὡς ἀπόδειξη γι’ αὐτὸ, την φύση των Ζώων καὶ ἐπισημαίνει ὅτι (εενν. Ἀνάμεσα τους) το ἀρσενικό δέν ἀγγίζει ἀρσενικό με σεξουαλικό σκοπό, ἀφοῦ αὐτὸ δέν εἶναι φυσικό, βρίσκεται, νομίζω, σε πολύ ἰσχυρή θέση…»
Πλάτωνος Νόμοι 840de «ὡς οὐ χείρους ἡμῖν εἶναι τους πολίτας ὀρνίθων καὶ ἄλλων θηρίων πολλῶν, οἱ κατά μεγάλας ἀγέλας γεννηθέντες, μέχρι μέν παιδογονίας ἡ ἵθεοι καὶ ἀκήρατοι γάμων τε ἁγνοὶ ζῶσιν, ὅταν δ’ εἰς τοῦτο ἡλικίας ἔλθωσι, συνδυασθέντες ἄρρην θηλείᾳ κατά χάριν καὶ θήλεια ἄρρενι, τον λοιπόν χρόνον ὁσίων καὶ δικαίως ζῶσιν, ἐμμένοντες βεβαίως ταῖς πρώταις της φιλίας ὁμολογίαις δεῖν δή θηρίων γε αὐτούς ἀμεῖνους εἶναι»
«Οἱ πολῖτες μας δέν πρέπει νά εἶναι κατώτεροι ἀπὸ τα πουλιά καὶ πολλά ἀλλά εἴδη ζώων, ποῦ γεννιοῦνται σε ἀγέλες καὶ ζοῦν ἀζευγάρωτα, ὡς την ἡλικία της τεκνοποιίας, ἁγνά καὶ ἀμόλυντα ἀπὸ τον γάμο, ἀλλὰ, ὅταν φτάσουν σ’ ἐκείνη την ἡλικία, ζευγαρώνουν ἀρσενικό με θηλυκό καὶ θηλυκό με ἀρσενικό σύμφωνα με τις διαθέσεις τους καὶ γιὰ το ὑπόλοιπο της ζωῆς τους ζοῦν με εὐλάβεια καὶ εἶναι νομοταγῆ, μένοντας πιστά στίς συμφωνίες ποῦ ἦταν ἡ ἀρχή της σχέσεώς τους. Πρέπει λοιπόν αὐτοί (δηλ οἱ πολῖτες) νά εἶναι ἀκόμη καλύτεροι ἀπὸ τα θηρία».
Πλάτωνος Νόμοι 841d «Ἥ μηδένα τολμᾶν μηδενός ἅπτεσθαι των γενναίων ἅμα καὶ ἐλευθέρων πλήν γαμέτης ἑαυτούς γυναικός, ἄθυτα δὲ παλλακῶν σπέρματα καὶ νόθα μὴ σπείρειν, μηδέ ἄγονα ἀρρένων παρά φύσιν ἡ το μέν των ἀρρένων πάμπαν πάμπαν αφελοίμθ'άν..»
«Ἥ κανένας νὰ μὴν τολμᾶ νὰ ἔρχεται σε ἐπαφή με τους γενναίους καὶ ἐλευθέρους ἐκτὸς ἀπὸ την ἰδία τους την γυναῖκα, οὔτε νὰ ἐπιτρέπεται νὰ σπείρουν νόθα σπέρματα στὶς παλλακίδες, εἴτε σε ἄνδρες ἄγονα παρά φύσιν ἡ μᾶλλον καλύτερα την μεταξύ ἀνδρών ἐπαφή νὰ την ἀπαγορεύσουμε ἐντελῶς».
Ξενοφῶντος Ἀπομνημονεύματα Α,ΙΙ30 «Κριτίαν μὲν τοίνυν αἰσθανόμενος ἐρῶντα Εὐθυδήμου καὶ πειρῶντα χρήσθαι, καθάπερ οἱ πρὸς τ’ ἀφροδίσια των σωμάτων ἀπολαύοντες, ἀπέτρεπε φάσκων ἀνελεύθερόν τε εἶναι καὶ οὐ πρέπον ἀνδρί καλῶ καυγαθώ τον ἐρώμενον, ὦ βούλεται πολλοῦ ἄξιος φαίνεσθαι, προσαιτεῖν ὥσπερ τους πτωχούς ἱκετεύοντα καὶ δόμενον προσδοῦναι, καὶ τύτα μηδενός ἀγαθοῦ του δὲ Κριτίου τοῖς τοιούτοις οὐχ ὑπακούοντος οὐδέ ἀποτρεπομένου, λέγεται τον Σωκράτην ἄλλων τε πολλῶν παρόντων καὶ του Εὐθυδήμου εἰπεῖν ὅτι ὑιικόν αὐτῷ δοκοίη πάσχειν ὁ Κριτίας, ἐπιθυμῶν Εὐθυδήμω προσκυνεῖσθαι ὤστπερ τα ὕιια τοῖς λίθοις, ἐξ ὤν δὴ καὶ ἐμίσει τον Σωκράτην ὁ Κριτίας».
«Ἀντιθέτως ὅμως, ὅταν ἀντιλήφθηκε πῶς ὁ Κριτίας ἦταν ἐρωτευμένος με τον Εὐθύδημο καὶ ἐπροσπαθοῦσε νὰ τον χρησιμοποιήση καθώς ἐκεῖνοι ποῦ ἀπολαμβάνουν τα σώματα ἀφροδισιακά, τον ἀπέτρεπεν ὁ Σωκράτης λέγοντας ὅτι καὶ ἀνάξιο γιὰ ἐλεύθερον ἄνθρωπο εἶναι καὶ ἀνάρμοστο γιὰ ἕναν ἄνδρα μορφωμένον ἐνάρετα, ἐκεῖνον ποῦ ἀγαπᾶ, χάριν του ὁποίου θέλει νὰ φαίνεται πῶς ἀξίζει πολύ, νὰ τον ζητιανεύει, ἱκετεύοντας καὶ παρακαλῶντας νὰ του στέρξει σε κάτι, ποῦ μάλιστα κάθε ἄλλο παρά ἀγαθὸ εἶναι
Ἐπειδή δὲ ὁ Κριτίας δὲν ἄκουσε αὐτὰ τα λόγια καὶ δὲν ἀπομακρυνόταν ἀπό τον σκοπό του, λέγεται ὅτι ὁ Σωκράτης, παρουσία καὶ πολλῶν ἄλλων καὶ του Εὐθύδημου, εἶπεν ὅτι του φαίνεται πώς ὁ Κριτίας ὑποφέρει ἀπό κάτι ποῦ παθαίνουν οἱ χοῖροι, ἀφοῦ ἐπιθυμεῖ νὰ τρίβεται ἐπάνω στὸν Εὐθύδημο, ὅπως ἀκριβῶς τρίβονται τα χοιρίδια στὶς πέτρες. Ἐξ αἰτίας αὐτῶν ἀκριβῶς ὁ Κριτίας εμισούσε τον Σωκράτη».
Αἰσχίνου Κατά Τιμάρχου 72: «Οὐ γάρ ἔγωγε ὑπολαμβάνω οὕτως ὑμᾶς ἐπιλήσμονας εἶναι, ὥστε ἀσχημονεῖν ὤν ὀλίγῳ πρότερον ἀκούσατε ἀναγιγνωσκομένων <των> νόμων, ἐν οἷς γέγραπται, ἐάν τις μισθώσητε τινα Ἀθηναίων ἐπὶ ταύτην την πρᾶξιν, ἡ ἐάν τις ἑαυτόν μισθώση ἔνοχον εἶναι τοῖς μεγίστοις καὶ τοῖς ἴσοις ἐπιτιμίοις».
«Ἐγὼ τουλάχιστον, δὲν νομίζω πώς ξεχνᾶτε τόσο εὔκολα, ὥστε νὰ μὴ θυμᾶστε αὐτὰ ποῦ ἀκούσατε προηγουμένως, ὅταν γινόταν ἡ ἀναγνώση των νόμων. Θυμᾶστε ἀσφαλῶς, ὅτι οἱ νόμοι ἀναφέρανε ὅτι, ὅποιος πληρώσει ἄλλον ἄνδρα γι΄ αὐτὴ τὴ δουλειά, ἡ πληρωθεῖ γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τέτοιες ἐπιθυμίες, καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ἡ τιμωρία εἶναι ἴδια καὶ μάλιστα ἀπό τις πιό βαριές».
Εἰδικότερα δὲ γιὰ τον Ἱερὸ Λόχο των Θηβαίων φαίνεται ὅτι στὴν ἀρχαιότητα κάποιοι θιασῶτες της ὁμοφυλοφιλίας εἶχαν προσπαθήσει νὰ συσχετίσουν αὐτὰ τα ζευγάρια των ἐραστῶν καί ἐρωμένων με ζευγάρια ποῦ εἶχαν σαρκικές σχέσεις, γι’ αὐτὸ ὁ Πλούταρχος, ὁ ὁποῖος βέβαια γράφει τον 2ο μ.κ.ε. αἰῶνα, ἄρα ἔχει περάσει ὁλόκληρη την Ρωμαϊκή ἐποχῆ της πλήρους διαστροφῆς καί διαφθοράς των ἠθῶν, βάζει μετά την μάχη της Χαιρωνείας στὸ στόμα του νικητοῦ της μάχης, Φιλίππου τα ἐξῆς συνταρακτικά λόγια:
Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι: «ἄς ἔχουν κακό τέλος ἐκεῖνοι ποῦ τόλμησαν νὰ ὑπονοήσουν ὅτι κάτι αἰσχρό συνέβαινε μεταξύ αὐτῶν των (πολεμικῶν) ζευγαριῶν»
Ξενοφῶντος Συμπόσιον VIII, 28-32 «ἐπιθυμῶ δὲ σοι, ἔφη, ὦ Καλλία, καὶ μυθολογῆσαι ὥς οὐ μόνον ἄνθρωποι ἀλλά καὶ θεοί καὶ ἥρωες την της ψυχῆς φιλίαν περί πλείονος ἡ την του σώματος χρῆσιν ποιοῦνται Ζεύς τε γάρ ὅσων μέν θνητῶν οὐσῶν μορφῆς ἠράσθη, συγγενόμενος εἶα αὐτὰς θνητάς εἶναι ὅσων δὲ ψυχαῖς ἀγαθαῖς ἁγασθείη, ἀθανάτους τούτους ἐποίει ὤν Ἡρακλῆς μέν καὶ Διόσκουροί εἶσι, λέγονται δὲ καὶ ἄλλοι καὶ ἐγώ δὲ φημί καὶ Γανυμήδην οὐ σώματος ἀλλά ψυχῆς ἕνεκα ὑπὸ Διός εἰς ΅Ὄλυμπον ἀνενεχθῆναι, μαρτυρεῖ δὲ καὶ τούνομα αὐτοῦ ἐστί μέν γάρ δήπου καὶ Ὁμήρῳ γάνυται δὲ ἀκούων, τοῦτο δὲ φράζει ὅτι ἥδεται δὲ ἀκούων ἐστί δὲ καὶ ἄλλοθι ποῦ πυκινά φρεσί μήδεα εἶδος τοῦτο δ’ αυ λέγει σοφά φρεσί βουλεύματα εἶδος, ἐξ οὖν συναμφοτέρων τούτων οὐχ ἡδυσώματος ὀνομασθείς ὁ Γανυμήδης ἀλλ’ ἡδυγνώμων ἐν θεοῖς τετίμηται ἀλλά μήν, ὦ Νικήρατε, καὶ Ἀχιλλεύς Ὁμήρῳ πεποίηται οὐχ ὥς παιδικοῖς Πατρόκλῳ ἀλλ’ ὥς ἑταίρων ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι καὶ Ὀρέστης δὲ καὶ Πυλάδης καὶ Θησεύς καὶ Πειρίθους καὶ ἄλλοι δὲ πολλοί των ἡμιθέων οἱ ἄριστοι ὑμνοῦνται οὐ διά το συγκατανεύειν ἀλλά διὰ το ἄγασθαι ἀλλήλους τα μέγιστα καὶ κάλλιστα κοινή διαπεπράχθαι, τι δὲ, τα νῦν καλά ἔργα οὐ παντ’ ἄν εὔροι τις ἕνεκα ἐπαίνου ὑπό των καὶ πονεῖν καὶ κινδυνεύειν ἐθελόντων πραττόμενα μᾶλλον ἡ ὑπὸ των ἐθιζομένων ἡδονήν ἀντ’ εὐκλείας αἰρείσθαι;»
«28. Ἐπιθυμῶ τέλος, Καλλία, ἐξηκολούθησεν ὁ Σωκράτης, νά σου ἀποδείξω καὶ με την μυθολογία ὅτι ὄχι μόνο οἱ ἄνθρωποι ἀλλά καὶ οἱ θεοί καὶ οἱ ἥρωες προτιμοῦν περισσότερο την φιλία της ψυχῆς παρά την χρησιμοποίηση του σώματος. 29. Ὁ Ζεύς, ὡς γνωστόν, ὅσες γυναῖκες θνητές ἐρωτεύθηκε γιὰ τή σωματική τους ὀμορφιά, ἀφοῦ συναντιόταν μαζί τους, τις ἄφηνε νά μένουν θνητές ὅσους ὅμως ἀγάπησε γιὰ την ὀμορφιά της ψυχῆς τους, αὐτούς τους καθιστοῦσε ἀθάνατους Ἀνάμεσα σ’ αὐτούς εἶναι ὁ Ἡρακλῆς, οἱ Διόσκουροι καὶ ἄλλοι
30. Ἐγὼ ἐπίσης ὑποστηρίζω ὅτι καὶ ὁ Γανυμήδης μεταφέρθηκε στόν ΅Ὄλυμπον ἐπάνω ὄχι γιὰ την ὀμορφιά του σώματός του, ἀλλά γιὰ την ὀμορφιά της ψυχῆς του. Ἐπιβεβαιώνει δὲ την γνώμη μου καὶ το ὄνομα του, διότι καὶ σε κάποιο χωρίον του Ὁμήρου ὑπάρχει γάνυται δὲ τ’ ἀκούων τοῦτο δὲ σημαίνει «εὐχαριστεῖται νά τον ἀκούη» ὑπάρχει ἐπίσης καὶ κάποιο ἄλλο χωρίον του Ὁμήρου: πυκίνα φρεσί μῆδεα εἶδος κι’ αὐτὸ πάλι λέγει «αὐτὸς ποῦ εἶχε σοφές σκέψεις». Ἀπ’ αὐτὰ τα δύο λοιπόν ὁ Γανυμήδης ἀφοῦ πῆρε τ’ ὄνομα ὄχι ἡδυσώματος ἀλλά ἡδυγνώμων ἔχει τιμηθῆ μεταξύ των θεῶν
31. Ἀλλ’ ἐπίσης καὶ ὁ Ἀχιλλεύς, Νικήρατε, ἔχει παρασταθῆ ἀπό τον Ὅμηρον ὅτι περιφανέστατα ἐκδικήθηκε τον θάνατο του Πατρόκλου ὄχι ὡς ἐρωμένου του, ἀλλ’ ὡς φίλου του. Καὶ ἐπίσης ὁ Ὀρέστης καὶ ὁ Πυλάδης καὶ ὁ Θησεύς καὶ ὁ Περίθους καὶ ἄλλοι πολλοί ἀπό τους ἡμιθέους οἱ ἄριστοι ἐξυμνοῦνται, ὄχι γιατί ἐκοιμοῦντο μαζί, ἀλλὰ γιατί ἐθαύμαζε ὁ ἕνας τον ἄλλον καὶ απἀπό κοινοῦ ἔχουν κάμει μέγιστα καὶ ὡραιότατα κατορθώματα.
32. Καὶ ὡς πρὸς τ’ σύγχρονα ἔργα τι γνώμην ἔχεις; Ὅλα δὲν θά εὕρισκε κανείς ὅτι γίνονται ἀπὸ ἐκείνους ποῦ συνηθίζουν νά προτιμοῦν ἀντί της δόξας την ἡδονή;»
Ξενοφῶντος, Λακεδαιμονίων Πολιτεία II 13 «Ἐάν κάποιος ἐπιθυμοῦσε το σῶμα μικροῦ παιδιοῦ, αὐτὸ εθεωρείτο τόσο αἰσχρό ὅσο καὶ το νά ἐπιθυμεῖ κάποιος ἀδελφός το σῶμα του ἀδελφοί του ‘ἡ κάποιος γονέας το σῶμα του παιδιοῦ του».
Ξενοφῶντος, Λακεδαιμονίων Πολιτεία «Λεκτέον δὲ μοι δοκεῖ εἶναι καὶ περί των παιδικῶν ἐρώτων ἐστί γάρ τι καὶ τοῦτο πρός παιδείαν»
«Μου φαίνεται καὶ περί παιδεραστίας πρέπει νά ὁμιλήσω, διότι καὶ τοῦτο εἶναι κάτι, το οποίον ἔχει σχέσι με την ἀγωγήν».
(Παιδεραστία: Ὁ Νοητικός Ἔρως του Διδασκάλου πρός τον Μαθητή, ἀνάλογον του σημερινοῦ «Oι ἐκπαιδευτικοί πρέπει νά αγαπούν τα παιδιά».)
Ξενοφῶντος Κύρου Ἀνάβασις II,VI28 «Αριαίω δὲ βαρβάρῳ ὄντι, ὅτι μειρακίοις καλοῖς ἤδετο…»
«στὸν Ἀριαίο ἐξ ἄλλου, ποῦ ἦταν βάρβαρος, διότι εὐχαριστιόταν με ὄμορφα παιδιά»
Aισχύνου, Νόμος Aττικού Δικαίου – Kατά Tιμάρχου 12 «Oι διδάσκαλοι νὰ μὴν ἀνοίγουν τα σχολεῖα πρίν ἀνατείλει ὁ ἥλιος καὶ νὰ τα κλείνουν πρὶν ἀπὸ την δύση του. Nα μὴν ἐπιτρέπεται σε ὅσους ἔχουν μεγαλύτερη ἡλικία ἀπὸ τα παιδιά νὰ εἰσέρχονται στὰ σχολεῖα, ὅταν ὑπάρχουν μέσα παιδιά, ἐκτὸς ἄν πρόκειται γιὰ τον υἱό, τον ἀδελφό ἡ τον γαμπρό του διδασκάλου. Ἐάν κάποιος παραβεῖ αὐτὴ την ἀπαγόρευση καὶ εἰσέλθει στὸ σχολεῖο, θὰ τιμωρεῖται με την ποινή του θανάτου. Ἐπίσης οἱ ἐπί κεφαλῆς της παλαίστρας νὰ μὴν ἐπιτρέπουν, ἐπ’ οὐδενί λόγο, σε κανέναν ἐνήλικο νὰ κάθεται μαζί με τα παιδιά στὶς Ἑορτές του Ἔρμή Ἐάν κάτι τέτοιο συμβεῖ ὁ ἐπί κεφαλῆς της παλαίστρας εἶναι ἔνοχος παραβάσεως του νόμου περί διαφθοράς των ἐλευθέρων παίδων».
Aισχύνου, Νόμος Σόλωνος – Kατά Tιμάρχου 16 «Ἐάν κάποιος ὠθήσει σε ἀσέλγεια ἐλεύθερο παῖδα, νὰ καταγγέλλεται ἐνώπιον των θεσμοθετῶν ἀπὸ εκείνον ποῦ ἔχει την κηδεμονίαν του παιδός, ἀφοῦ προηγουμένως ἀναγράψει στήν μήνυση την ποινή ποῦ θεωρεῖ ἄξια γιὰ τον δράστη. Ἄν δὲ ὁ μηνυθείς καταδικασθεῖ, νὰ παραδοθεῖ στοὺς ἕνδεκα καὶ νὰ θανατωθεῖ αὐθημερόν».
Αἰσχίνου Κατά Τιμάρχου 13 «ἐάν τινά ἐκμισθώσει ἐταιρείν πατήρ ἡ ἀδελφὸς ἡ θεῖος ἡ ἐπίτροπος ἡ ὅλως των κυρίων τις, κατ’ αὐτοῦ μὲν του παιδός οὐκ ἑά γραφήν εἶναι, κατά δὲ του μισθώσαντος καὶ του μισθωσαμένου, του μὲν ὅτι ἐξεμίσθωσε, του δὲ ὅτι, φησίν ἐμισθώσατο» «ἐάν κάποιος ἡ πατέρας εἶναι αὐτός ἡ ἀδελφὸς ἡ θεῖος ή κηδεμόνας ἡ τέλος πάντων ἕνας ποῦ ἔχει κάποια ἐξουσία πάνω στὸ παιδί, παραχωρήσει γιά χρήματα ἕνα παιδί, στὴν περίπτωσι αὐτή, ἐναντίον του παιδιοῦ δὲν ἀσκεῖται ποινική δίωξη, ασκείται ὅμως ἐναντίον ἐκείνου ποῦ πλήρωσε καὶ ἐκείνου ποῦ το παραχώρησε»
Δημοσθένους, Νόμος Σόλωνος – Kατά Mηδείου § 47 «Ὅποιος παρακινεῖ σε ἀκολασία παιδί ‘ἡ γυναῖκα ‘ἡ ἄνδρα ἐλεύθερο ‘ἡ δοῦλο ‘ἡ παρανομεῖ εἰς βάρος κάποιου ἀπ’ αὐτούς, νὰ καταγγέλλεται ἀπὸ ὁποιονδήποτε Ἀθηναῖο ἔχει το ἐπίτιμο δικαίωμα, στοὺς θεσμοθέτες. Οἱ δὲ θεσμοθέτες μέσα σε τριάντα ἡμέρες ἀπὸ την καταγγελία νὰ εἰσάγουν πρός δίκη τον κατηγορούμενο ἐνωπίον της Ἡλιαῖας ἐφόσον οἱ δημόσιες ἀσχολίες το ἐπιτρέπουν Σε ἀντίθετη περίπτωση νὰ δικαστεῖ με την πρώτη εὐκαιρία Ἀφότου δικαστεῖ ἀπὸ την Ἡλιαία καὶ ἄν κριθεῖ ἔνοχος, καταδικάζεται σε φυλάκιση ‘ἡ πρόστιμο. Ἐάν το ἀδίκημα ὅμως εἶναι σοβαρό τότε νὰ παραδοθεῖ στοὺς ἕνδεκα καὶ νὰ θανατωθεῖ αὐθημερόν».
Αἰσχίνου Κατά Τιμάρχου 16 ”τις Ἀθηναίων ἐλεύθερον παῖδα ὑβρίση, γραφέσθω ὁ κύριος του παιδός πρός τους θεσμοθέτας, τίμημα ἐπιγραψάμενος οὐ δ’ ἄν το δικαστήριον καταψηφίσηται, παραδοθείς τοῖς ἕνδεκα τεθνάτω αὐθημερόν, ἐάν δὲ εἰς ἀργύριον καταψηφισθῆ, ἀποτισάτω ἕν ἕνδεκα ἡμέραις μετά την δίκην, ἐάν μημη παραχρήμα δύνηται ποτίνειν ἑως δὲ του ἀποτίσαι εἰρχθήτω ἔνοχη δὲ ἔστωσαν ταῖσδε ταῖς αἰτίαις καὶ οἱ εἰς τα οἰκετικά σώματα ἐξαμαρτάνοντες.
«Ἄν κάποιος Ἀθηναῖος προσβάλει ἕναν ἐλεύθερο νέο, νά καταθέσει γραφή (μήνυση) ὁ κηδεμών πρός τους θεσμοθέτες (εἰσαγγελεῖς) καὶ νά ζητάει την τιμωρία του. Ἐάν το δικαστήριο τον καταδικάσει, τότε νά παραδοθεῖ στούς ἕνδεκα δημίους καὶ νά ἐκτελεστή την ἴδια ἡμέρα Ἐάν καταδικαστεῖ σε χρηματικό πρόστιμο νά το ξοφλήσει μέσα σε διάστημα ἕνδεκα ἡμερῶν ἀπὸ την καταδίκη του, ἐάν δὲν ἔχει την δυνατότητα νά το ξοφλήσει ἀμέσως καὶ μέχρι νά το ξοφλήσει νά εἶναι σε κάθειρξη, ἔνοχη δὲ γιὰ τις ἴδιες πράξεις νά εἶναι καὶ ὅσοι τις κάνουν πρός τους δούλους.
Αἰσχίνου Κατά Τιμάρχου 136 «Ἐγώ δέ οὔτε ἔρωτα δίκαιον ψέγω, οὔτε τους κάλλει διαφέροντας φημί πεπορνεύσθαι, οὔτε αυταὐτός εξαρνούμαι μή οὐ γεγονέναι <τ’> ἐρωτικός καί ἔτικαι νῦν εἶναι? Ὁρίζομαι δ’ εἶναι το μέν ἐρᾶν των καλῶν καί σωφρόνων φιλανθρώπου πάθος καί εὐγνώμονος ψυχῆς, το δέ ἀσελγαίνειν ἀργυρίου τινά μισθούμενον ὑβριστοῦ καί ἀπαιδεύτου ἀνδρὸς ἔργον εἶναι ηγούμαι.
Καὶ το μέν ἀδιαφθόρως ἐράσθαι φημί καλόν εἶναι, το δ’ ἐπαρθέντα μισθῶ πεπορνεύσθαι αἰσχρόν?Οἱ γὰρ πατέρες ἡμῶν, οθ’ ὑπέρ των ἐπιτηδευμάτων καί των ἐκ φύσεως ἀναγκαίων ἐνομοθέτουν, ἅ τοῖς ἐλευθέροις ἡγοῦντο εἶναι πρακτέα, ταυτά τοῖς δούλοις απείπον μὴ ποιεῖν?.»δοῦλον ἐλευθέρου παιδός μητ’ ἐρᾶν μητ’ ἐπακολουθεῖν, ἡ τύπτεσθαι τή δημοσία μάστιγι πεντήκοντα πληγάς» ἀλλὰ οὐ τον ἐλεύθερον ἐκώλυσεν ἐρᾶν <καί ὁμιλεῖν> καί ἀκολουθεῖν, οὐδέ βλάβην τῷ παιδί, ἀλλὰ μαρτυρίαν σωφροσύνης ἡγήσατο συμβαίνειν?το δ’ ἐπακολουθεῖν καί ἐφοράν φρουράν καί φυλακήν σωφροσύνης ἡγήσατο εἶναι μεγίστην».
«Ἀλλὰ ἐγώ, κύριοι δικασταί, δὲν κατηγορῶ τον ὄμορφο ἔρωτα Οὔτε λέω ὅτι εἶναι πόρνος ὅποιος εἶναι ὄμορφος Οὔτε ἀρνοῦμαι, ὅτι έχω ἀγαπήσει, καί ἀγαπῶ τα παιδιά; Καὶ σας διευκρινίζω, ὅτι το νά ἐρωτεύεται κανείς τα παιδιά τα ὄμορφα καί με ἀνατροφή, αὐτό εἶναι μία ἀδυναμία ποῦ χαρακτηρίζει ἀνθρώπους ἀνωτέρους Ἀλλὰ το νά ἀσελγῆ κάποιος πληρώνοντας, αὐτό νομίζω εἶναι χαρακτηριστικό κακοῦ καί ἀμόρφωτου ἀνθρώπου Ὑποστηρίζω ἀκόμη ὅτι το νά ἀγαπηθεῖ ἕνας νέος με σκοπούς ἀνιδιοτελεῖς (ἀδιαφθόρως) εἶναι κάτι το ἠθικό καί ὄμορφο; Οἱ πρόγονοί μας κύριοι δικασταί, ὅταν θεσπίζανε νόμους γιά τις ἀσχολίες μας καί τις ἀνάγκες της ἀνθρώπινης φύσεως, ὅσα, κατά την γνώμη τους, ἁρμόζουν σε ἐλευθέρους ἀνθρώπους, αὐτὰ τα ἀπαγόρευαν στοὺς δούλους. Ὁ νόμος λέει ὁ δοῦλος ἀπαγορεύεται νά γίνεται ἐραστής ἐλευθέρου παιδιοῦ, ἡ νά το παίρνει ἀπό κοντά γι’ αὐτό τον σκοπό.
Ὁ παραβάτης δέ νὰ μαστιγώνεται δημόσια με πενήντα κτυπήματα. Τον ἐλεύθερο ἄνθρωπο ὅμως, κύριοι δικασταί, δέν τον ἐμπόδισε νὰ γίνεται ἐραστής του παιδιοῦ, οὔτε τον ἐμπόδισε νὰ το παρακολουθεῖ Καὶ δέν νόμισε πώς αὐτό εἶναι ζημιά γιά το παιδί, παρά ἀπόδειξη καλῆς ἀνατροφή; Πάντως το νὰ συνοδεύει κανείς παιδιά καί νὰ ἐποπτεύει τις πράξεις τους, αὐτό ο νομοθέτης το θεώρησε σάν πολύ σπουδαῖο τρόπο περιφρουρήσεως της καλῆς ἀνατροφή του παιδιοῦ»
Συμπερασματικά, αὐτό ποῦ βγαίνει εἶναι ὅτι οἱ ἀρχαῖες Ἑλληνικές κοινωνίες δέν ἔβλεπαν με καλό μάτι την ὁμοφυλοφιλία, την ἀνεχόντουσαν στά πλαίσια ἑνός μικροῦ φυσιολογικοῦ ποσοστοῦ ἀπόκλισης ἀπό το φυσιολογικό. Σε καμία περίπτωση, ὅμως, δέν την πρόλαβαν ὡς ἀγαθό καί ἰδανικό Ἀσφαλῶς καί δέν τους ἔκαιγαν στήν πυρά, ἀλλά ἀπαιτοῦσαν νὰ το δηλώσουν, ἔτσι ὥστε νὰ μήν ἔχουν κανένα δικαίωμα σε δημόσια ἀξιώματα Ἐάν το ἔπρατταν δέν τους ενοχλούσε κανείς. Ἐάν, ὅμως το ἔκρυβαν, τότε ὁ πέλεκυς του Νόμου ἔπεφτε πάνω τους βαρύς.
terrapapers.com_erotas
Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα το νά εἶναι κάποιος ὁμοφυλόφιλος εἶχε τις ἐξῆς ἐπιπτώσεις:
Δέν μποροῦσε νά γίνει ἕνας ἀπὸ τους 9 ἄρχοντες
Οὔτε ἱερέας
Οὔτε δικηγόρος δημοσίων δικώνή νά καταλάβει ὁποιαδήποτε ἐξουσία, εἴτε ἐντός της πόλεως εἴτε έξω ἀπὸ τα ὅρια της,εἴτε με κλῆρο εἴτε με ἐκλογή
Οὔτε νά μυηθεῖ στά ἱερὰ μυστήρια
Οὔτε νά στέλνεται ὡς κήρυκας
Οὔτε νά λέει τὴ γνώμη του (ἡ γνώμη του σε δίκες εἶχε μηδενική ἀξία)
Οὔτε νά μετέχει σε δημόσιες θρησκευτικές τελετές
Οὔτε νά φοράει στεφάνι στὶς δημόσιες στεφανοφορίες
Οὔτε νά περιφέρεται στὴν δημόσια ἀγορά (αὐτὸ ἰσχύει γιά αὐτόν ποῦ ἦταν «δηλωμένος» ὁμοφυλόφιλος).
Ὁ παραβάτης των παραπάνω ετιμωρείτο με την ποινή του θανάτου.
Ὁ ὁμοφυλόφιλος στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα δὲν εἶχε πολιτικά καὶ ἱερατικά δικαιώματα.
Βιβλιογραφία
۰ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ. Κείμενο, μετάφραση και ἑρμηνεία ὑπό Ἰωάννου Συκουρτή «Ἑστία»
۰ Ἥ ΕΡΩΤΙΚΗ ΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Γιάννη Γουδέλη, «ΔΙΦΡΟΣ» 1992
۰ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ ΕΡΩΤΙΚΟΣ Μ.Γ. Μερακλής, «ΓΝΩΣΗ» 1985
۰ ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ Σ. Μαγγίνα, Ι. Δ. Πασσά Εγκυκλοπαίδεια του «ΗΛΙΟΥ»
۰ ΑΠΟΥΛΗΙΟΥ «ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ»
۰ DELIA STEINBERG GUZMAN “ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ή σεξουαλικός έρωτας”
