Ἡ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΛΟΣΣΟΥ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ!
Το 357 π.Χ. το νησί κατέκτησε ὁ Μαύσωλος (ὁ τάφος τού ὁποίου εἶναι ἄλλο ἕνα ἀρχαῖο θαῦμα) ἀπὸ την Ἀλικαρνασσό (Ἑλληνική Μικρά Ἀσία), κατακτήθηκε ἀπὸ τους Πέρσες το 340 π.Χ. καὶ τελικά ἀπὸ τον Μέγα Ἀλέξανδρο το 332 π.Χ.. Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ἡ αὐτοκρατορία του μοιράστηκε ἀνάμεσα στοὺς 3 ἰσχυρότερους στρατηγούς του: τον Πτολεμαίων, τον Σέλευκο καὶ τον Ἀντίγονο, ποὺ δημιούργησαν καὶ τις ὁμώνυμες δυναστεῖες.
Οἱ 'Ρόδιοι στάθηκαν στὸ πλευρό των Πτολεμαίων, (οἱ ὁποῖοι κατεῖχαν το μερίδιο της Αἰγύπτου), ὅμως το 305 π.Χ. οἱ Ἀντιγονίδες της Μακεδονίας, ἀνταγωνιστές τῶν Πτολεμαίων, θέλησαν νὰ σπάσουν την συμμαχία της Ρόδου με τους Πτολεμαίους, κι ἔστειλαν τον Δημήτριο Πολιορκητή με 40,000 στρατιῶτες καὶ προηγμένη γιὰ την ἐποχῆ πολεμική τεχνολογία, γιὰ νὰ κατακτήσει την Ρόδο.
Ὁ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ὁ ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΗΣ
Ὁ Δημήτριος ἀρχικά χρησιμοποίησε ἕναν τεράστιο πολεμικό πύργο με καταπέλτη, ποὺ ὑψωνόταν πάνω ἀπὸ ἕξι πλοῖα. Ὅμως ὁ πύργος ἀναποδογυρίστηκε λόγῳ κακοκαιρίας, καὶ οἱ 'Ρόδιοι νίκησαν την μάχη.
Ὁ Δημήτριος ἔχτισε καὶ δεύτερο, μεγαλύτερο πολεμικό πύργο, με ὕψος 46 μέτρα καὶ βάση 23 τετραγωνικά μέτρα. Εἶχε σιδερένιες ρόδες γιὰ νὰ ἀνεβαίνει στὰ τείχη. Ἦταν ἐξοπλισμένος με πολλούς καταπέλτες, δεξαμενές νεροῦ γιὰ νὰ σβήνουν τα φλεγόμενα βέλη, καὶ εἶχε ξύλινη καὶ δερμάτινη κάλυψη ὡς προφύλαξη τῶν πολεμιστῶν στὸ ἐσωτερικό του πύργου, ἀπὸ τα βέλη τῶν ἀντιπάλων. Ὅταν ὁ Δημήτριος ἐπιτέθηκε ξανά στὴν πόλη, οἱ 'Ροδῖτες γέμισαν ἕνα μεγάλο χαντάκι με νερό ἕξω ἀπὸ τα τείχη, κι ἔτσι ὁ περίφημος μηχανισμός του Δημητρίου βυθίστηκε στὴν λάσπη. Ἕναν ὁλόκληρο χρόνο οἱ 'Ρόδιοι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ἀγωνίστηκαν γενναία κι ἀντιστάθηκαν στὶς ἐπιθέσεις του Δημητρίου, μέχρι ποὺ οἱ Πτολεμαίοι στείλανε σύμμαχο στόλο ἀπὸ την Αἴγυπτο γιὰ νὰ βοηθήσουν τους 'Ροδίους. Ὁ Δημήτριος καὶ οἱ στρατιῶτες του τράπηκαν σε φυγή, ἀφήνοντας τον περίφημο μηχανισμό τους καὶ τα ὅπλα πίσω τους.
Ἡ ἈΚΡΟΠΟΛΗ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΜΙΡΟ.
Ἡ ἱστορία του Κολοσσοῦ
Οἱ Ροδῖτες ὡς ἐνθύμιο της νίκης τους, χτίσανε το τεράστιο ἄγαλμα στὸν προστάτη τους, Θεό Ἥλιο (Ἀπόλλωνα). Ἔλιωσαν τον μπροῦντζο καὶ τα ἄλλα μέταλλα ἀπὸ τους μηχανισμούς ποὺ ἄφησε ὁ Δημήτριος γιὰ νὰ φτιάξουν το ἐξωτερικό του Κολοσσοῦ, καὶ ἡ τεράστια σκαλωσιά ἀπὸ τον πολεμικό μηχανισμό του ἔγινε η σκαλωσιά γιὰ την κατασκευή του ἀγάλματος. Ἡ ἐνάρξει τῶν ἐργασιῶν σύμφωνα με τους ἱστορικούς, ὑπολογίζεται γύρω στὸ 304 π.Χ., καὶ κατά τον ἱστορικό Πλίνιο, περατώθηκε σε 12 ἔτη.
Ὁ γλύπτης Χάρις της Λίνδου ὁ ὁποῖος μάλιστα πολέμησε γιὰ την ὑπεράσπιση της Ρόδου ἀπὸ τον Δημήτριο, ἐπιμελήθηκε το ἔργο. Ὁ Χάρις ἦταν μαθητής του Λυσσίπου, καὶ δέν εἶχε ξαναφτιάξει ἄγαλμα παρομοίου μεγέθους. Πιθανόν ἄρχισε φτιάχνοντας ἕνα μικρό ἄγαλμα γιὰ νὰ πειραματιστεῖ γιὰ το δέσιμο των ὑλικῶν καὶ την τελική μορφή του ἔργου.
Το ἄγαλμα εἶχε ὕψος 33 μέτρα, ἦταν γυμνό, στὸ κεφάλι φοροῦσε στέμμα σὰν τις ἀκτῖνες του ἡλίου (ὅπως το ἄγαλμα της Ἐλευθερίας στὴν Νέα Ὑόρκη). Εἰκάζεται ὅτι με το δεξί χέρι προστάτευε τα μάτια ἀπὸ τον ἥλιο καὶ με το ἀριστερό κρατοῦσε ἕναν χιτῶνα.
Φτιάχτηκαν πρῶτα τα πόδια του ἀγάλματος καὶ ἡ κατασκευή ἀνέβαινε σταδιακά, καθώς το χάλκινο σχῆμα ἐνισχυόταν ἐσωτερικά με σιδερένια δοκάρια καὶ πέτρινες κολόνες. (Ἡ τεχνική ἀντιγράφηκε γιὰ την κατασκευή του ἀγάλματος της Ἐλευθερίας της Νέας Ὑόρκης, στὸ ὁποῖο χύθηκε χαλκός πάνω ἀπὸ ἀτσάλινο 'σκελετό'). Χρειάστηκε πολύ δουλειά γιὰ νὰ ἐφαρμόζουν ἀπόλυτα ὁ ἐσωτερικός σκελετός (σίδερα καὶ πέτρες) με το χάλκινο 'δέρμα' ἐξωτερικά. Ἡ βάση του ἀγάλματος ἦταν ἀπὸ λευκό μάρμαρο.
Ὁ Πίλων του Βυζαντίου ἀναφέρει ὅτι χρησιμοποιήθηκαν 15 τόνοι ἀπὸ μπροῦντζο καὶ 9 τόνοι σιδήρου, ὅμως καὶ ὑπολογίζεται ὅτι οἱ ἀληθινές ποσότητες ἦσαν πολύ μεγαλύτερες. Λαμβάνοντας ὑπ' ὄψιν ὅτι το ἄγαλμα της Ἐλευθερίας στὴν Νέα Ὑόρκη ἔχει το ἴδιο περίπου μέγεθος καὶ βάρος 225 τόνους, ὁ Κολοσσός πρέπει νὰ εἶχε ἀνάλογο βάρος.
Το 226 π.Χ. το ἄγαλμα καταστράφηκε ὁλοσχερῶς ἀπὸ μεγάλο σεισμό, ὁ ὁποῖος κατέστρεψε την πόλη. Ὁ Πτολεμαίος ΙΙΙ ὁ Εὐεργέτης προσέφερε την χρηματοδότηση γιὰ ἀναστήλωση του κατεστραμμένου ἔργου. Ὅμως, σύμφωνα με ἕναν χρησμό, ἀπαγορεύτηκε ἡ ἀναστήλωση του Κολοσσοῦ, γιατί θεωρήθηκε ὅτι ὁ Θεός Ἥλιος δὲν τὸ ἤθελε
.
Ὁ ἱστορικός Πλίνιος ἔζησε αἰῶνες μετά την καταστροφή του ἀγάλματος, κι ἀνέφερε ὅτι ἀκόμα καὶ πεσμένο, τραβοῦσε τον θαυμασμό τῶν ἀνθρώπων. Καθώς το ἄγαλμα στὴν ἐποχῆ του ἦταν σπασμένο σε κομμάτια, ὁ Πλίνιος εἶχε την εὐκαιρία νά μελετήσει το ἐσωτερικό του. Ἔτσι, μας δίνει χρήσιμες πληροφορίες γιὰ τα ὑλικά καὶ την τεχνική δόμησης του ἀγάλματος. Γιὰ νὰ περιγράψει το μέγεθος του ἀγάλματος ἀναφέρει ὅτι λίγοι ἄνθρωποι μπορούσανε νὰ κλείσουν στὴν ἀγκαλιὰ τους τον ἀντίχειρα του Κολοσσοῦ με τα χέρια τους.
Γιὰ πολλές ἑκατοντάδες χρόνια τα συντρίμμια βρίσκονταν στὸν βυθό του λιμανιοῦ της Ρόδου, ὡς ποῦ το 654 μ.Χ., οἱ Ἄραβες κατέλαβαν την Ρόδο. Λέγεται ὅτι ἀποσυναρμολόγησαν τα κομμάτια του ἀγάλματος καὶ τα πούλησαν στὴν Συρία. Μάλιστα, χρειάστηκαν 900 καμῆλες γιὰ την μεταφορά τῶν κομματιῶν ἀπὸ τα παράλια της Μικράς Ἀσίας ἀπέναντι ἀπὸ την Ρόδο, ὡς την Συρία.
Ἐνῶ παλαιότερα πιστευόταν ὅτι ο Κολοσσός στεκόταν στὴν εἴσοδο του λιμανιοῦ (σημερινό Μανδράκι), οἱ ἀρχαιολόγοι σήμερα θεωροῦν ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον λόγο του μεγάλου ὕψους του ἀγάλματος καὶ του σχετικά μικροῦ πλάτους του λιμανιοῦ.
Πρόσφατες μελέτες ὑπολογίζουν την τοποθεσία του ἀγάλματος λίγο πιὸ ἔξω ἀπὸ το Μανδράκι.
ΛΙΝΔΟΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΝΑΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΚΑΣΤΡΟ
ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΣΤΑΔΙΟ
ΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΚΑΣΤΡΟ ΣΤΗΝ ΛΙΝΔΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΡΕΙΠΙΑ.
Ὁ Κολοσσός της Ρόδου δὲν ἦταν μόνο ἕνα ἔργο τέχνης . Χτίστηκε ὡς εὐγνωμοσύνη πρὸς τον Θεό Ἥλιο, προστάτη του νησιοῦ, καὶ συμβόλιζε την ἐλευθερία κι ἀνεξαρτησία τῶν Ροδίων.
το ἔργο καταστράφηκε 56 χρόνια μετά ἀπὸ την κατασκευή του, ἡ φήμη του πέρασε τα ὅρια της χώρας μας, κι ἔμηνε στὴν ἱστορία ὡς ἕνα ἀπὸ τα ἑπτὰ θαύματα του ἀρχαίου κόσμου.
Μέχρι σήμερα στὰ Ἑλληνικά ἀλλὰ καὶ σε ὅλες τις Λατινογενεῖς γλῶσσες (Ἀγγλικά καὶ Γερμανικά: Colosseum, Γαλλικά: Colisée και Colosse, Ἰταλικά: Colosseo, κλπ.) 'Κολοσσιαῖο' σημαίνει ἕνα μεγάλου μεγέθους, ἐντυπωσιακό ἔργο. Ἔτσι, το θέατρο της Ἀρχαίας Ρώμης (80 π.Χ.) ὀνομάστηκε Κολοσσιαῖο (Colosseo).
Ὅπως βλέπουμε στὴν ἀναπαράσταση ποὺ ἐξακολουθεῖ, στὴν εἴσοδο του Κολοσσιαίου Θεάτρου της Ρώμης (80 π.Χ.) δέσποζε ἕνα ἄγαλμα (με ἐμφανῆ ἐπιρροή κι ὁμοιότητα με τον Κολοσσό της Ρόδου), ποὺ μετά τον θάνατο του Νέρωνα ἀφιερώθηκε στόν ΘΕΟ ΗΛΙΟ.
