Στὴν
τραγωδία του << ΕΠΤΑ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ>>
ὁ μεγάλος μας τραγικὸς ποιητὴς
Αἰσχύλος παρουσιάζει κι αὐτὸς τὸν
Ἑτεοκλῆ νὰ παρακαλῆ τὸν Δία καὶ
τὴν γῆ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν Θηβῶν.
Αὐτὸ ποὺ εἶναι ἄξιο θαυμασμοῦ
ὅμως εἶναι τὸ πῶς ἐντάσσει τὴν
γλῶσσα σ΄ αὐτὴ τὴν ἔκκληση:
<<
Μὴ μοι
πόλιν πανώλεθρον ἐκθαμνίσητε δῃάλωτον,
Ἑλλάδος φθόγγον χέουσαν>>
Δηλαδή
. <<Μὴ μοῦ ἀφανίσετε τὴν πόλη, ποὺ
ὁμιλεῖ Ἑλληνικά >> [στ. 12-13] .
Ἀλλὰ
καὶ ἡ ἱστορία τῆς Φιλομήλας
ἀποκαλύπτει τὸ μεγαλεῖο τῆς Ἑλληνικῆς.
Ἡ
Φιλομήλα, ὡς γνωστόν, ἐβιάσθη ἀπὸ
τὸν Τηρέα, ὁ ὁποῖος , στἠν συνέχεια,
τῆς ἀπέκοψε τὴν γλῶσσα γιὰ νὰ μὴ
τὸν μαρτυρήση. Παρὰ τὸ ὅτι, ὅμως
, ὁ Τηρεὺς τῆς ἀπέκοψε τὴν γλῶσσα
, μία ἀρχαία ἑλληνικὴ ἑπιγραφή
ἀναγράφει
τὸν καημὸ τῆς ψυχῆς της.
<<
Γλῶσσαν έμὴν έθέρισε καὶ ἔσβεσεν
Ἑλλάδα φωνήν >>
Ἡ
Φιλομήλα, λοιπὸν, δὲν θρηνεῖ ποὺ
τῆς ἔκοψαν τὴν γλῶσσα ἀλλὰ γιὰ
ὅτι δὲν θὰ ἔχη φωνὴ νὰ ξαναμιλήση
Ἑλληνικὰ.
Βλέπουμε
λοιπὸν πῶς προστάτευαν τὴν ἑλληνικὴ
γλῶσσα οἱ πρόγονοί μας . Ἐμεῖς ἄς
κάνουμε τὸ ἕνα δέκατο αὐτῶν. Ἄς
προσπαθήσουμε νὰ διατηρήσουμε καὶ
κυρίως ἄς μὴ τὴν προσβάλλουμε.
