Ἡ Ἀρχαία Ἑλλάδα δὲν ἦταν μόνο φιλοσοφία καὶ δόξα, ἀλλὰ καὶ μυστήρια ποὺ τρομάζουν ἀκόμα καὶ σήμερα.
Ἀπὸ φαντάσματα σὲ ἱερά, μέχρι ἀνεξήγητα φαινόμενα καὶ σκοτεινὲς τελετουργίες ποὺ οἱ ἱστορικοὶ ἀποσιώπησαν...
Ἡ Ἀρχαία Ἑλλάδα ὑπῆρξε τὸ λίκνο τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς φιλοσοφίας. Ὅμως, κάτω ἀπὸ τὴ λάμψη τῶν ἡρώων καὶ τῶν θεῶν, ὑπῆρχαν καὶ ἱστορίες ποὺ σκορποῦσαν φόβο.
Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες μιλοῦσαν γιὰ φαντάσματα σὲ ναούς, γιὰ θεϊκὰ σημάδια πρὶν ἀπὸ μάχες, γιὰ θυσίες ποὺ ξεπερνοῦσαν τὴν ἀνθρώπινη λογική. Μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ γεγονότα καταγράφηκαν ἀπὸ ἱστορικοὺς· ἄλλα ἐπιβίωσαν μόνο ὡς θρῦλοι, ψίθυροι ποὺ ἔφτασαν μέχρι τὶς μέρες μας.
Σὲ αὐτὸ τὸ ἄρθρο θὰ ταξιδέψουμε στὸν μυστηριώδη κόσμο τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδας καὶ θὰ ἀνακαλύψουμε τὰ πιὸ παράξενα καὶ ἀνεξήγητα γεγονότα ποὺ σημάδεψαν τὴν ἐποχή.
Ἑτοιμάσου γιὰ ἕνα ταξίδι στὸν κόσμο τῶν παράξενων γεγονότων τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδας...
👉 Δὲς τὸ βίντεο στὸ κανάλι μας
Ελλάδα ΕΛ – Μικρή Χώρα, Μεγάλη Ιστορία.
Ἀκολούθησε μᾶς σ’ ἕνα ταξίδι στὸ σκοτάδι καὶ τὸ φῶς τῶν Δελφῶν.
Τί συνέβη πραγματικὰ σ’ αὐτὴ τὴ γῆ ποὺ θεωρήθηκε "Ὀμφαλὸς τοῦ Κόσμου";
Καὶ γιατί ἀκόμα καὶ σήμερα, ταξιδιῶτες καὶ ἐρευνητὲς μιλοῦν γιά... ἀνεξήγητες ἐμπειρίες;
Στήν εὐρύτερη περιοχή τῶν Δελφῶν συνέβησαν πράγματα τρομερά και παράδοξα, πέρα ἀπὸ κάθε φαντασία. Γεγονότα παράδοξα, τα ὁποία συναντῶνται καταγεγραμμένα στὰ βιβλία τῶν ἱστορικῶν, χωρίς βέβαια νὰ δίνεται γι΄ αὐτὰ κάποια ἐξήγηση.
Ἐμφανίσεις τεράστιων ἡρώων καί ὁπλιτῶν, ἀποσπάσεις καὶ πτώσης ὁλοκλήρων βράχων, θύελλες καί καταιγίδες, τις ὁποῖες κανένα καιρικό φαινόμενο δὲν προμήνυε , κλαγγές ὁπλῶν ποῦ δὲν ὑπῆρχαν καὶ τόσα ἄλλα.
Μέσα στὰ ἱερὰ ὅπλα περιλαμβάνονται μυστικά ὅπλα καὶ δυνάμεις ἡ χρήση τῶν ὁποίων προκαλοῦσε μανία ἡ παράκρουση ἡ πανικό ἡ τρέλα. Ὁ ἀμυντικός κώδικας τῶν τόπον λατρείας προφανῶς στηριζόταν σε τέτοιου εἴδους ὅπλα.
τα σύμβολα αὐτὰ στρέφονται πάντα ἐναντίον τῶν ἐπίδοξων κατακτητῶν οἱ ὁποῖοι ἐπιτίθονταν κατά καιρούς με στρατεύματα τους ἡ μεμονωμένα ἐναντίον τοῦ μαντείου ἐπιδιώκοντας τὴ σύλησή του καὶ την κατάληψη τῶν κτημάτων του.
Η ἀνάγκη, λοιπόν , ἐπέμβασης γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση καὶ ἀπόκρουση τῶν ἱεροσύλων παρουσιάστηκε γιὰ πρώτη φορά κατά την ἐπιθέση τῶν Φλεγύων.
Ὁ βάρβαρος κί ἀσεβὴς αὐτὸς λαός τῶν Φλεγύων ζοῦσε μοναδικά καὶ λυμαινόταν την περιοχή της Φωκίδας γύρω ἀπὸ τους Δελφούς.
Κάτω ἀπὸ τις ὁδηγίες του ἄξεστου κι αἱμοβόρου βασιλιά τους Φόρβαντα ἔκλειναν τίς διόδους πρός το μαντεῖο, ἐμποδίζοντας τους προσκυνητές νὰ ἀνέβουν σε αὐτό.
Τούς συλλάμβαναν, ἐνῶ τους νεότερους ἀπὸ αὐτούς ἀφοῦ τοὺς ἔβαζαν ν΄ ἀγωνιστοῦμε σε διάφορα ἀθλήματα, στὴ συνέχεια τους ἀπεκεφάλιζαν .
Τά δὲ κεφάλια τους ἀποτελοῦσαν διακόσμηση, καθώς κρεμοῦσαν στὰ δέντρα ἔξω ἀπὸ τὴ σκηνή του βασιλιά τους.
Οἱ βάρβαροι Φλεγύες δέν δίστασαν νά ἐπιτεθοῦν κι ἐναντίον τῶν Φωκαέων, ἀποβλέποντας νὰ περιέλθει στήν κυριαρχία τους το Ἱερό, ἀλλὰ καί τό ἱερὸ ταμεῖο τον Δελφῶν.
Στό πλευρό τῶν φωκαίων ἀμέσως τάχθηκαν οἱ ἀργίτες με ἀρχηγό τους τόν φιλάμμωνα κι οἱ κάτοικοι του ὅρους της Κυλλήνης με ἀρχηγὸ τους τόν Ἔλατο.
Η μάχη ποῦ συνήφθη μεταξύ τους, ὅπως ἀναφέρει ὁ Φερεκύδης, ἦταν σφοδρή.
Σ΄ αὐτὴν σκοτώθηκε ὁ Φιλάμων κι ὅλοι οἱ ἄντρες του, ποὺ ἀποτελοῦσαν ἐπίλεκτο τάγμα, ἐνῶ ὁ Ὲλατος αποσύρθηκε κι ἵδρυσε στὴν περιοχή τῆς Φωκίδας την πόλη Ἐλάτεια.
Ἀφοῦ oi νικητές Φλεγύες πῆραν ὑπὸ τήν Κυριαρχία τους την περιοχη, προχώρησαν στὸν Σκοπό τους, σύληση δηλαδή του ναοῦ του Ἀπόλλων.
Ἅρπαξαν τα πάντα ἀπ΄ αυτόν καὶ με την βαρβαρότητα ποῦ τους διέκρινε κατά τήν ἀποχώρησή τους τον ἔκαψα .
Τους ἀνέμεναν ὅμως ἀπροσδόκητες καί τελείως παράδοξες ἐξελίξεις. Ξαφνικά ὁ οὐρανός ἄνοιξε πάνω ἀπὸ τα κεφάλια τους καὶ το ἔδαφος ἄρχισε νὰ τρέμει δυνατά κάτω ἀπὸ τα πόδια τους.
Ἀπανωτοί κεραυνοί σὰν φλόγες ἔκαιγαν τα κορμιά τους, κι ἡ γῆ ἄνοιγε καὶ τους κατάπινε. Δέν πρόλαβαν ὄχι μόνο ἀντιδράσουν, ἀλλὰ οὔτε νὰ σκεφτοῦν τι ἦταν αὐτό ποῦ συνέβαινε.
Τι ἦταν ἄραγε αὐτά τ΄ ἀπρόσμενα καί τόσο ἔντονα γεωλογικά καιρικά φαινόμενα, ποῦ ἄνοιξαν τους οὐρανούς καὶ τα ἐδάφη. Ἦταν κάποιο ὅπλο θεϊκό, ποῦ τους συνέτριψε ὁμαδικά ἐκδηλώνοντας κατ΄ αὐτὸν τον τρόπο τὴ μήνη τοῦ θεοῦ;
Ἦταν ὅπλα μαζικῆς καταστροφῆς κάποιος προηγουμένης καί ἄγνωστης τεχνολογίας, ποῦ βρίσκονταν στὰ χέρια τῶν λίγων μυημένων τοῦ μαντείου; Ὅσοι ἀπ΄ τους φλεγύες δέν ἐξοντώθηκαν, κατοίκησαν στὰ σύνορα τῆς Φωκίδας μέ τή Βοιωτία στὴν περιοχή τοῦ Πανοπέα. Ὁ βασιλιάς τους Φόρβας βρῆκε το θάνατο χτυπημένος ἀπὸ κεραυνό ἔξω ἀπ΄ τὴ σκηνὴ του, στὴ θέση Δρυός ἡ Τρεῖς Κεφαλαὶ στὰ στενά του Κιθαιρώνα.
Παρόμοια με αὐτὰ τα ἔντονα καὶ ἀπρόσμενα καιρικά φαινόμενα εἶναι καί αὐτὰ ποὺ συνέβησαν σέ χῶρο της θαλάσσιο αὐτὴ τὴ φορά. Πρόκειται γιὰ την ἐπεμβάσῃ του Ποσειδῶνα, ὅπως αὐτή τὴ ἀναφέρεται ἀπὸ τόν Ἡρόδοτο στὸ βιβλίο της ἱστορίας τους << Πολύμνοια >>.
Ἡ σωτηρία ἐπέμβαση λοιπόν του Ποσειδῶνα ἀλλὰ καὶ τοῦ Βορέα, ὑπέρ τῶν Ἑλλήνων ἐκδηλώθηκε κατά τήν ἐκστρατεία τοῦ Ξέρξη ἐναντίον τους κατά το 480 π.Χ.
Ὁ θεός με τις φοβέρες καὶ ἀκατάβλητες δυνάμεις ποὺ διέθετε στὴ θάλασσα, προφανῶς λόγῳ της τρίαινας ποὺ κατεῖχε, προκάλεσε σφοδρή θαλασσοταραχή κι΄ ἐπέφερε την καταστροφή μεγάλου τμήματος του περσικοῦ στόλου κοντά στό ἀκρωτήριον Σηπίας της Μαγνησίας.
Ἐκεῖ εἶχαν ἀγκυροβολήσει τα περσικά πλοῖα, ἄλλα μὲν κοντά στὴ στεριά, ἄλλα δέ ἀνοιγμένα στὸ πέλαγος, καθόσον ἡ παραλία ἦταν στενὴ.
Τή νύχτα ὅμως, ἐνῶ τίποτα δὲν το προμήνυε ξέσπασε ἀπότομα φοβερή τρικυμία καὶ ἄνεμος σφοδρός ἀπὸ τ΄ ἀνατολικά, τον ποῖο ὀνόμαζαν ἑλλησπόντια, ὡς ἐρχόμενο ἀπὸ τόν Ἑλλήσποντο.
Τα καράβια τῶν Περσῶν, ποῦ ἦταν ἀραγμένα στὰ ἀνοιχτά, τσακίζονταν καθώς ἔπεφταν τό ἕνα πάνω στὸ ἄλλο.
Τά μόνα ποῦ σώθηκαν ἦταν αὐτὰ, ποῦ εἶχαν ἀγκυροβολήσει στὸ λιμάνι κι΄ ἔτσι πρόλαβαν νὰ τά τραβήξουν στὴ στεριά.
Σύμφωνα μὲ τοὺς ὑπολογισμούς εἶχαν καταστραφεῖ γύρω στὰ τετρακόσια πλοῖα, ἄλλα εἶχαν χαθεῖ καί πολλοί στρατιῶτες καὶ πολλά πολύτιμα ἀντικείμενα.
Ἔτσι, κάποιος ἄρχοντας τῆς περιοχῆς ὀνόματι Κρατίνος ἔγινε κατά πολύ πλουσιότερος ἀφοῦ ἡ θάλασσα ἐξεύρασε κοντά στά κτήματα του πολλούς χρυσούς κι΄ ἀσημένιους κύληκες καὶ ἄλλους πολύτιμους θησαυρούς.
Τά συταγωγά πλοῖα εἶχαν καταστραφεῖ ἐντελῶς κι΄ οἱ Πέρσες κατασκεύασαν γύρω ἀπ΄ τα ἐναπομείναντα πλοῖα τους ψηλό φράγματα ἀποτελούμενο ἀπ΄ τά ναυάγια, γιὰ νὰ προστατευθοῦν ἀπὸ ἐνδεχόμενη ἐπίθεση τῶν Θεσσαλῶν.
Ό λυσσασμένος ἄνεμος τόν ὁποῖο οἱ ἴδιοι Πέρσες ἀπέδωσαν στὸν Ποσειδῶνα, φυσοῦσε γιὰ τρία ὁλόκληρα μερόνυχτα.
Κατέπαυσε δὲ μόνον ὕστερα ἀπὸ θυσίες, πού προσφοράν οἱ Πέρσες στὴ Θέτιδα καὶ στίς Νηρηίδες, τίς ἀκόλουθες τοῦ Ποσειδῶνα, καθόσον εἶχαν πληροφορηθεῖ πῶς ἀπόκληρη ἐκείνη ἡ περιοχή του Πηλίου ἀνῆκε σε αὐτές.
Θυσίες ὅμως πρόσφεραν στὸν Ποσειδῶνα Σωτῆρα καί οἱ Ἕλληνες, καθώς οἱ παρατηρητές, οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦσαν το ἀνεξήγητο ναυάγιο απ΄ τά μυρώματα τῆς Εὔβοιας, τούς εἶχαν πληροφορήσει σχετικά.
Ἔτρεξαν ἀμέσως πρὸς τό Ἀρτεμίσιο γιὰ ν΄ ἀντιμετωπίσουν ἐκεῖ τά ἐχθρικά πλοῖα, γνωρίζοντας πώς ἐλάχιστα εἶχαν ἀπομείνει ἀπ΄ αὐτὰ.
Σε τί ὀφειλόταν ἄραγε αὐτὴ ἥ ἀνέλπιστη θαλασσοταραχή, πού προκάλεσε τή συντριβή τοῦ ἐχθροῦ καὶ τήν ἀνακούφιση τῶν Ἑλλήνων;
Ἦταν μήπως ἡ τρίαινα τοῦ Ποσειδῶνα, τό ἱερὸ αὐτὸ ὅπλο, ποῦ εἶχαν χαρίσει οἱ Κύκλωπες, ἡ αἰτία αὐτῆς της <<ἀφόρητης>> - ὅπως τήν ἀποκαλεῖ ὁ Ἡρόδοτος- τρικυμίας;
Η δεύτερη γνωστή περίπτωση ἐμφάνισης τῶν μυστικῶν ὅπλων στούς Δελφούς εἶναι αὐτή μέ τήν ἁρπαγῆ τοῦ τρίποδα τοῦ Ἡρακλῆ, ἡ γνωστή πάλη, στὴν ὁποία περιεπλάκησαν ὁ Θεός Ἀπόλλων μέ τόν ἡμίθεο Ἡρακλῆ.
Ἡ σφοδρή τους φιλονικία ἀφοροῦσε τόν ἱερὸ τρίποδα τοῦ μαντείου.
Ὁ βασιλιάς της Οἰχαλίας Εύρητος εἶχε ὑποσχεθεῖ πῶς θὰ δώσει γιὰ σύζυγο τήν πανέμορφη θυγατέρα του Ἱόλη σ΄ ἐκεῖνον ποῦ θὰ νικοῦσε στὴν τοξοβολία.
Ἦταν ἱκανότατος τοξότης ἀφοῦ εἶχε διδαχθεῖ την τέχνη ἀπ΄ τον ἴδιο τό Θεό Ἀπόλλωνα.
Ὁ Ἡρακλῆς ἀναμετρήθηκε μαζί του και τον νίκησε, ἀλλὰ ὁ Εὔρυτος κι΄ οἱ γιοί - του μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ .Ἵφιτος, φίλος τοῦ Ἡρακλῆ - ἀθέτησαν τό λόγο τους κι΄ ἔδιωξαν τόν Ἡρακλῆ ἀπὸ τή χώρα τους
Ὁ ἥρωας ταπεινωμένος, ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀπολόδωρος, ἔφυγε ἀπ΄ τήν Οἰχαλία καὶ ὑποσχέθηκε ἐκδίκηση γιὰ τήν προσβολή ποῦ τοῦ εἶχε γίνει.
Μετά ἀπὸ κάποιο διάστημα ἐκλάπησαν τά ἄλογα τοῦ Εὐρύτου καὶ ὅπως ἦταν ἑπόμενο οἱ ὑποψίες ἔπεσαν στὸν Ἡρακλῆ.
Ὁ Ἱφιτος πῆγε ναό τον συναντήσει, ἀλλὰ σε κάποιο ξαφνικό παραξισμό τρέλας ὁ Ἡρακλῆς τόν σκότωσε.
μετανιωμένος γιὰ τό ἔγκλημά του καί ἀναζητῶντας ἐπίμονα τή λύτρωση ἀπ΄ τὴ μανία του ἔφτασε στὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν γιὰ νὰ βρεῖ τή λύση στὸ μαρτύριο του .
Ἡ Ἰέρεια Ξενόκλεια ὅμως, θεωρῶντας τον ἀκόμα μιασμένο ἀπ΄ τό φόνο του Ἰφίτου, δέν του ἔδωσε χρήσιμό λέγοντας του πῶς ὁ θεός ἦταν ἀπών.
Ὀργισμένος τότε ὁ Ἡρακλῆς ἅρπαξε τόν μαντικό τρίποδα καὶ ἀπείλησε πῶς θὰ τόν πήγαινε στὸ Φένεό καὶ θὰ ἵδρυε δικό του μαντεῖο.
Ὁ Θεός Ἀπόλλωνας ἀμέσως ἔτρεξε ξοπίσω του κι΄ ἀκολούθησε ἄγριο κυνηγητό .
Ὁ Θεός καταδίωκε τόν ἡμίθεο γιὰ νὰ του πάρει πίσω τό ἱερὸ τρίποδα καὶ οἱ δύο ἄνδρες πιάστηκαν στὰ χέρια.
Ἡ σύγκρουση εἶχε ἐξελιχτεῖ σε πραγματική μάχη.
Χρειάστηκε τότε ἡ ἐπεμβάσῃ τοῦ Δία γιὰ νὰ χωρίσει τους δύο ἀντίπαλους γιοὺς. Του
Γιὰ νὰ προφτάσει τα χειρότερα ἐξαπέλυσε ἕνα κεραυνό ἀνάμεσα τους.
Πραγματικά ἐμβρόντητοι καὶ οἱ δύο σταμάτησαν τή σφοδρή φιλονικία τους ὑπακούοντας στό θέλημα τοῦ ἀρχηγοῦ.
Στη συνέχεια ὁ Ἡρακλῆς πῆρε τόν πολυπόθητο χρησμό πώς γιά τή λύτρωση του ἀπὸ τὴ μανία θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπηρετήσει γιὰ τρία χρόνια κοντά στή βασίλισσα τῶν Λυδῶν Ὁφάλη.
Τί ἄραγε τό τόσο σημαντικό εἶχε αὐτὸς ὁ ἱερός τρίποδας γιὰ τόν ὁποῖον χρειάστηκε ἡ ἐπεμβάσῃ τοῦ ἴδιου του <<πατέρα ἀνδρῶν τέ θεῶν τέ >>; Ἐπρόκειτο μήπως γιὰ κάποιον μυστικό κρυμμένο στ΄ ἄδυτα τοῦ ναοῦ; Ὁ τρίποδας ἦταν ἔργο τοῦ Ἥφαιστου καὶ σάν ἔργο ἡφαιστότευκτό διέθετε κί αὐτό ἀπόκρυφες ἰδιότητες.
Τό ὑλικό του ἀναφέρεται διαφορετικό ἀπὸ ἐποχὴ σε ἐποχῆ.
Κατ΄ ἄλλους ἦταν χρυσός, κατ΄ ἄλλους χάλκινος, κατ΄ ἄλλους πάλι ἦταν καλυμμένος ἀπ΄ τα δέρμα τοῦ Πύθωνα, τοῦ φιδιοῦ πού εἶχε κατατροπώσει ὁ Ἀπόλλων.
Στὴν εἰκασία αὐτή φτάνουν οἱ μελετητές ἐξετάζοντας διάφορα Δελφικά νομίσματα, ὅπου ἀπεικονίζεται τό φίδι νά στέκεται ὄρθιο μπροστά ἀπ΄τόν τρίποδα.
Ἦταν τό κάθισμα πάνω στό ὁποῖο καθόταν ἡ Πυθία κι ἐκστασιαζόταν.
Ἀναφέρεται ὅμως πῶς ἀρχικά ἀποτελοῦσε τό μεταφορικό μέσον τοῦ Θεοῦ Ἀπόλλωνα, με τον ὁποῖον ταξίδευε στοὺς Ὑπερβόριους.
Σύμφωνα μάλιστα με κάποιες μαρτυρίες εἶχε σχῆμα ὅλμου καὶ τρία στηρίγματα.
Ὁ Ἡρόδοτος ἀναφέρει πῶς το πρῶτο ταξίδι τοῦ Ἱάσονα μετά την ναυπήγηση τῆς Ἀργοῦς καὶ την ἐπιλογή του πληρώματος του δὲν ἦταν πρὸς τήν Κολχική γῆ, ἀλλὰ πρὸς τοῦς Δελφούς παραπλέοντας τήν Πελοπόννησο.
Ξεκινῶντας, λοιπόν, ἀπ΄ τίς Παγασές τοποθέτησε στὴν Ἀργό ἕνα χάλκινο τρίποδα, ἡ κακοκαιρία ὅμως τον ἔριξε ἀπ΄ τό ἀκρωτήριο τοῦ Μαλέα στὴ λίμνη τριτωνίδα τής Λιβύης.
Κάποιοι , λοιπόν, μελετητές χαρακτηρίζουν το τρίποδα σὰν ἕνα μικρό ἀτομικὸ σκάφος, ποῦ ἔμπαινε μέσα στήν Ἀργό.
Ἡ χρήση του μυστηρίου αὐτοῦ τοῦ τρίποδα με τα χρόνια ἄλλαξε.
Κι΄ ἑνῶ ἀρχικὰ χρυσήμευε γιὰ τις πτήσεις καὶ τά ταξίδια του θεοῦ (ὅπως μαρτυρεῖται κι΄ ἀπὸ ἄλλες ἀρχαῖες παραστάσεις), στῇ συνέχεια χρησίμευε γιὰ τίς πνευματικές πτήσεις τῶν μάντεων τῶν Δελφῶν.
Ἡ τρίτη θεϊκή καὶ ὑπερφυσική ἀπόκρουση ἐπίθεσης παρουσιάστηκε καί πάλι κατά τήν ἐκστρατεία τῶν Περσῶν τό 480 π.Χ. Στὴν Ἑλλάδα.
Μπροστά στὴν τεράστια στρατιά ποῦ κινοῦσε ὁ βασιλιάς Ξέρξης ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων οἱ Ἀθηναῖοι ἀπευθύνθηκαν στό μαντεῖο τῶν Δελφῶν γιὰ νὰ τοὺς συμβουλέψει.
Τά νέα ἦταν δυσοίωνα γιὰ τήν πόλη τους κι΄ οἱ Ἀθηναῖοι ἀντιπρόσωποι ἔπεσαν σε μαύρη συμφορά.
Ἕνας ψύχραιμος ὠμός πολίτης τῶν Δελφῶν του συνέστησε νὰ ζητήσουν καί δεύτερο χρησμό.
Και τότε ἡ Πυθία ἀποφάνθηκε με το χαρακτηρισμό της τρόπο πώς ὁ Δίας θὰ ἐπέμβει δίνοντας ἕνα ξύλινο τεῖχος στὴν τριτογένια Ἀθηνᾶ. το ὁποῖο θὰ ἔσωζε τὴ Σαλαμῖνα καὶ τα παιδιά της.
Αὐτὸ θά συνέβαινε, ὅταν καταλαμβάνονταν ὅλα ἐκεῖνα τα μέρη ποῦ βρίσκονται μεταξύ του λόφου Κέρκοπα καί στής σπηλιάς τοῦ Κιθαιρώνα.
Καὶ στή συνέχεια ἡ Πυθία ἀπευθυνόμενη στή θεϊκή Σαλαμῖνα τήν προέτρεψε νά μή μείνει ἥσυχη περιμένοντας το γιγάντιο στράτευμα, ἀλλά νά φύγει λέγοντας της πῶς θά ἐρχόταν ἡ σειρά της νά καταστρέψει ἀνθρώπους, ὅταν ὁ καρπός της Δήμητρας εἴτε σπερνόταν εἴτε θεριζόταν.
Ἡ ἑρμηνεία του χρησμοῦ αὐτοῦ, ὅπως ἦταν ἑπόμενο ,προκάλεσε πολλές συζητήσεις στήν πόλη τῶν Ἀθηνῶν.
Μερική ἔλεγαν πώς ἡ Πυθία μέ τό ξύλινο τεῖχος ἀναφερόταν στήν ἀκρόπολη, ποῦ περιβαλλόταν ἀπό ξύλινο φράχτη, μερική ὅπως ἀναφερόταν στά ξύλινα πλοῖα.
Η πραγματική δυσκολία ὅμως ἦταν στήν ἑρμηνεία σχετικά με τον ὀρό <<θεϊκῆς Σαλαμῖνα >> .
Κάποιοι το ἑρμήνευσαν πώς ἡ ἧττα θά ἐρχόταν, ἐάν ἡ ναυμαχία διεξαγόταν στό νησί της Σαλαμίνας, ἐνῶ ἀντίθετη ἦταν ἡ ἄποψη του Θεμιστοκλῆ, ὁ ὁποῖος τελικά ἔπεσε ἔπεισε τοῦς συμπατριῶτες του ἀθηναίους νά ὑποδεχτοῦν τούς Πέρσες στή Σαλαμῖνα καί νά ναυμαχήσουν ἐκεῖ.
Οἱ Πέρσες ἀφοῦ εἶχαν καταλάβει καί εἶχαν καταστρέψει τίς πόλεις τῆς νότιας Ἑλλάδος, χωρίστηκαν σε δύο στρατεύματα.
Τό ἕνα ἀπό αὐτά, ἀποτελούμενο ἀπὸ τέσσερις χιλιάδες ἄντρες κατευθύνθηκε πρός τους Δελφούς σχεδιάζοντας την κατάληψή τους καί τὴ σύληση του ἱεροῦ. Καθὼς οἱ Πέρσες , λοιπόν, συνέχιζαν τήν προέλευση τους πρός τή Νότια Ἑλλάδα, τρομοκρατημένοι οἱ κάτοικοι τής Φωκίδας καί τῶν Δελφῶν ἀπευθύνθηκαν στό Φοίβο γιά νά τους δώσει κάποιο χρησμό σχετικά με το τι ἔπρεπε νά κάνουν.
Σχεδίαζαν νά σκάψουν τάφρους καί νά κρύψουν ἐκεῖ τά πολύτιμα ἀναθήματα καί τήν περιουσία του μαντείου.
Κί ἐκεῖνος τοῦς ἀποκρίθηκε πῶς ἦταν ἱκανός νά διαφυλάξει ὅσα τοῦ ἀνῆκαν .
Τότε στό ἱερό παρέμεινε ὁ ἱερέας Άκήρατος μέ 60 ἄντρες ἐνῶ οἱ ὑπόλοιποι διασκορπίστηκαν στά γειτονικά βουνά γιά νά προλάβουν ἀντίσταση της βάρβαρους.
Κι ὅταν η βάρβαροι ἔφτασαν πρῶτον πυλών του ναοῦ τῆς Προναίας Ἀθηνᾶς, συνέβησαν γεγονότα συνταρταράκτικα
Ξαφνικά ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἡρόδοτος στήν << Οὐρανία >> του, τά[ ἱερά ὅπλα, ποῦ ἦταν κρυμμένα μέσα στό ἄδυτο του ναοῦ, μακριά ἀπό ἀνθρώπου μάτι , ἐμφανίστηκαν μπροστά ἀπ΄ το ναό κί οἱ Πέρσες χαρούμενη νόμιζαν πῶς εἶχαν τόσο εὔκολα καταφέρει τό σκοπό τους.
Καί τότε διαφορά καιρικά φαινόμενα ἄρχισα νά κάνουν ἔντονη παρουσία τους.
Ὁλόκληρη βράχοι ἀποκαλλοῦνταν ἀπ΄ το βουνό του Παρνασσοῦ καί ἔπεφταν με ὁρμή σκοτώνοντας τους βαρβάρους.
ΟὐΟ ουρανός σχίστηκε στά δύο, ἀστραπές καί κεραυνοί ἄρχισα νά << γαζώνουν >> ν΄ ἀκούγονται ἀπ΄ τό ἄδυτο τοῦ ναοῦ τῆς Ἀθηνᾶς, ποῦ πανικόβαλαν τοῦς βάρβαρους καί τους ἔκανα νά το βάλουν στά πόδια.
Στήν ἄναρχη ὀπισθοχωρήση τους σκοτώνονταν ἀπ΄ τοῦ Φωκαείς ποῦ εἶχαν ἐπιστρέψει ἐντωμεταξύ ἀπό τα γύρω βουνά γιά νά συμβάλουν στήν ἄμυνα τό Δελφῶν.
Καθώς ἔστρεφαν πρός τα πίσω το κεφάλι τους γιά νά ἐξιχνιάσουν τό μυστήριο τῶν ἀλλάγμῶν καί τῶν θορύβων ποῦ ἀκούγονταν, ἄλλο παράδοξο θέαμα ποῦ ἀνέμενε.
Φαντάσματα τεραστίων ἔνοπλων ἡρώων της περιοχῆς παρουσιάζονται καί καταδιώκοντάς τους τούς ἀνάγκαζαν νά ἐπιταχύνουν ἀκόμα περισσότερα τα βήματά τους !Ἐπρόκειτο γιά δύο γενναίους ντόπιους ἄντρες, τόν Φύλακο καί τον Αὐτόνοο.
Ὅσοι ἀπ΄ τοῦς Πέρσες κατάφερα νά σωθοῦν ἀπ΄ αὐτή τήν πανωλεθρία , ἑνώθηκαν μέ τό ὑπόλοιπο στράτευμα.
Καί τότε διηγοῦνταν στούς ὑπόλοιπους της ἀνατριχιαστικές ἐμπειρίες τους.
Τί ἦταν ἄραγε αὐτὰ τα τρισδιάστατα φαντάσματα, ποῦ ἔσπειραν τον πανικό στούς Πέρσες.
Ἐπρόκειτο γιά ἀνθρωπόμορφες μηχανές ρομπότ, γιὰ πάνοπλους καί γενναίους μεταλλικούς πολεμιστές, ποῦ δέν εἴχανε τίποτα νά ζηλέψουν ἀπό τις ὑπόλοιπους
. Καὶ πόσα ἀκόμα θ΄ ἀνακαλύψει κανείς σχετικά μέ τήν τεχνολογία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, ἐάν θελήσει νά διαβάσει μέ <<μυαλό ἀνοιχτό >> τά ὅσα παρέδωσε ἡ Ἑλληνική γραμματεία !
Στήν προκειμένη περίπτωση της ἐμφάνιση τῶν ἡρώων μπροστά στά ἄδυτα τῶν ναῶν, μέσα στούς ὁποίους οἱ μυημένοι ἴσως καί πληκτρολογοῦσαν τ΄ ἀνάλογα προγράμματα μᾶλλον ἔχουμε σκηνές ἐπ΄ τήν ταινία ἐπιστημονικῆς φαντασίας <<Πόλεμος τῶν ἄστρων>>!
Κάποια παρόμοια ἐφαρμογή ὑπερτεχνολογίας ἴσως συνέβη καὶ τό 490 π.Χ. στή μάχη του Μαραθῶνα ὅπου οἱ Ἀθηναῖοι ἔβλεπα νά μάχονται στὸ πλευρῷ τους ἡ προστάτιδα τους θεά Ἀθηνᾶ κι ὁ Θησέας.
“Ὁ Πλούταρχος ἀναφέρει πῶς οἱ Ἀθηναῖοι ἔβλεπαν τό φαντάσματα τοῦ Θησέα νά βαδίζει μαζί τους ἐναντίον των βαρβάρων.
Ὁ Παυσανίας στὴν περιγραφή τῆς ζωφόρου τῆς Ποικίλης Στοάς τῶν Ἀθηναίων, ὅπου ἀπεικονιζόταν ἡ σχετική μάχη, κάνει λόγο γιά το Θησέα τόν Ἡρακλῆ νά βγαίνουνε μέσα ἀπό το ἔδαφος, ἀλλά καί γιά την Ἀθηνᾶ νὰ μάχεται ὀχούμενη στό ἅρμα της, τό ὁποῖο σέρνουν τέσσερα ἄλογα.
Ὁ Παυσανίας κάνει ἀκόμα λόγο καί γιά κάποιο ἄλλο ἥρωα, πού παρουσιάστηκε στήν περίφημη μάχη τοῦ Μαραθῶνα, ἀλλὰ στή συνέχεια ἐμφανίστηκε, Ἔχετλο.
Ἐπρόκειτο γιά κάποιον ἀγρότη , ὁ ὁποῖος ἔχοντας γιά ὅπλο του ἕνα δόρυ, ποῦ ἔμοιαζε με ἀλέτρι, ἀπέδειξε ἰδιαίτερη γενναιότητα στή μάχη.
ὁ χρησμός ἀπό το μαντεῖο τῶν Δελφῶν στούς ἀθηναίους, ποῦ δόθηκε σχετικά ἀπ΄ τήν ταυτότητα αὐτοῦ του ἄγνωστου, ἔλεγε ἁπλὰ πῶς ἔπρεπε νά τόν τιμοῦν ἰδιαίτερα.
Σύμφωνα πάλι μέ τόν Ἡρόδοτο, ἐκεῖνος ποῦ προκάλεσε τόν πανικό ἀνάμεσα στούς Πέρσες κατά τή μάχη του Μαραθῶνα , ἦταν ὁ θεός Πάνας μέ τούς ἀκόλουθούς του, πρός τιμή του ὁποίου οἱ Ἀθηναῖοι μετά την νίκη τους ἀφιέρωσαν σπήλαιο καί ἄγαλμα.
Οἱ φλόγες μετά τή νίκη τῶν Ἑλλήνων ξανάναψαν στούς βωμούς τῶν στόν ἱερῶν καί ἡ λαμπρή δραστηριότητα τῶν Δελφῶν συνεχίστηκε.
Σέ ἀνάμνηση δέ ὅλων αὐτῶν τῶν θεϊκῶν παρεμβάσεων καί τῶν παράδοξων γεγονότων, στά ὁποία ὀφειλόταν ἥ σωτηρία του ἱεροῦ τόπου, οἱ κάτοικοι τῶν Δελφῶν ἔκτισαν τεμένη ἀφιερωμένα στούς δύο Ἥρωες.
Τοῦ μέν Φύλακου πίσω ἀπ΄ τό ἱερὸ της Ἀθηνᾶς τῆς Προναίας, τοῦ δέ Αὐτονόου κάτω ἀπ΄ τό βράχο της στης Ὑάμπειας κοντά στήν Κασταλία πηγή.
Ἀφιέρωσαν ἐπίσης καί μία ἐπιγραφή πάνω σέ τρόπαιο κοντά στό ἱερὸ τῆς Προναίας Ἀθηνᾶς στὴν ὁποία ἦταν γραμμένα τα ἐξῆς:
<< Μνάμα τ΄ Ἀλεξάνδρου πολέμου καί μάρτυρα νίκας
Δελφοί μεστᾶσαν ζανί χαριζόμενοι
Φοίβω, πτολίπορθον ἀπωσάμενοι στίχα Μίδων
καί χαλκοστέφανον ρυσάμενοι τέμενος >>
δηλαδή
<<μνημεῖο τοῦ ἀμυντικοῦ πολέμου καί μάρτυρα της νίκης
μ΄ ἔστησαν οἱ Δελφοί εὐγνωμονῶντας το Δία
καί τον Φοῖβο, καθώς ἀπό μάκρη νά τα στρατεύματα τῶν Μήδων, ποῦ κυριεύει πόλεις
κι΄ ἔσωσαν το χαλκοσκέπαστο τέμενος >>
Αφιέρωμα της ἐποχῆς αὐτῆς ἀποτελεῖ κι ὁ περίφημος χρυσός τρίποδας, στημένος σε χάλκινη βάση ὕψους ἕξι μέτρων , ἡ ὁποία ἀποτελοῦνταν ἀπό τρία περιπλεγμένα φίδια ποῦ πάνω στίς σπεῖρες τους εἶχαν χαραγμένα τά ὀνόματα τῶν 31 πόλεων, ποῦ εἶχαν πολεμήσει ἐναντίον τῶν Περσῶν στίς Πλαταιές, ὁ ὁποῖος ἀργότερα μεταφέρθηκε στό ἱππόδρομο τῆς Κωνσταντινούπολης.
Ὁ χριστιανός φιλόσοφος Ἰουστῖνος ἀναφέρει πῶς ἥ συντριβή τοῦ Περσικοῦ στρατεύματος ὀφείλεται σέ καταιγίδες καί κεραυνούς, ποῦ ἔκαναν τόν Ξέρξη νὰ καταλάβει πῶς οἱ δυνάμεις τῶν ἀνθρώπων ὑπολείποντο κατά πολύ απ΄ τίς δυνάμεις τῶν θεῶν.
Κι ἐνῶ οἱ Πέρσες εἶχαν ξεκινήσει νὰ πολεμήσουν μέ τούς Ἕλληνες, τελικά βρέθηκαν νὰ πολεμοῦν μέ τους θεούς.
Ἄλλο ἀξιοπερίεργο περιστατικό, ποῦ συνέβη τό 480 π.Χ. κατά τὴ ναυμαχία τῆς Σαλαμίνας, διηγεῖται ὁ Ἡρόδοτος.
Ἡ περίφημη αὐτή ναυμαχία συνέπεσε μέ τόν ἑορτασμό της ἕκτης ἡμέρας τῶν Μεγάλων Ἑλευσινίων Μυστηρίων, ὁπότε γινόταν ἡ πανηγυρική πομπή.
Τί χρονιά ἐκείνη βέβαια ἡ γιορτή δέν πραγματοποιήθηκε.
Κάποιος Ἀθηναῖος ὀνόματι Δικαίος τοῦ Θεοκύδη, πού εἶχε λιποτακτήσει ἀπ΄ τό στρατόπεδο τῶν Ἀθηναίων καί ἦταν φίλος μέ τοὺς Πέρσες, βρίσκονταν στὸ Θριάσιο πεδίο, κοντά στὴν Ἐλευσῖνα, μαζί μέ τό Δημάράτο.
Ξαφνικά ἀντιλήφθηκαν νά ἔρχεται κατά πάνω τους ξεκινῶντας ἀπ΄ τήν Ἐλευσῖνα ἕνας ἀτελείωτος κορνιατός σκόνης, ὁ οποίος ἔδινε την ἐντύπωση πῶς δημιουργοῦνταν - στὴν ἐρειπωμένη ἀπ΄ τις λεηλασίες του Ξέρξης περιοχή - ἀπ΄ τά πατήματα Τριῶν μυριάδων ἀνδρῶν.
Ἄκουσαν ἀκόμα καί κάποια φωνή, ποῦ ἦταν παρόμοια με τή φωνή τῶν μυστικῶν μπομπών , ποῦ τελοῦνταν πρός τιμήν του Ἰάκχου, τοπικοῦ θεοῦ της Ἐλευσίνας, ἀντίστοιχο με το Διόνυσο, ποῦ ἔλεγες ;
<< Ἱδειίν δέν κονιορτόν χωρέοντα ἀπ΄ Ἐλευσίνιος ὡς ἀνδρῶν μάλιστα κηιτρισμυρίων.... καί πρόκατε φωνῆς ἀκούειν καί οἱ φαίνεσθαι τή ν φωνήν εἶναι τόν μυστικόν Ίακχον >>
Ὁ Δημάρατος ρώτησε τόν Δίκαιο ποῖα ἦταν ἡ γνώμη του γιά το φαινόμενο ποῦ ἀντίκριζαν κί ἐκεῖνος ἀπάντησε: << Θεῖον τό Φθεγγόμενον ἀπ΄ Ἐλευσῖνος ἰόν ἐς τιμωρίαν ( βοήθεια) Ἀθηναίοισί τε καί τοίσι συμμάχοις >>
΄Ο Δικαίος ἐκμυστηρεύτηκε τότε στό Δημάρατο ὅτι ὁ θεός ἐρχόταν ἀπ΄ τήν Ἐλευσῖνα γιά νά βοηθήσει τους Ἀθηναίους κι ὅτι σίγουρα ἡ θεϊκή φωνή σήμαινε πῶς μεγάλη καταστροφή ἀνέμενε τή ναυτική δύναμη του Πέρση βασιλιά, ἐάν ὁ κονιορτός κατευθυνόταν πρός τὴ Σαλαμῖνα, ἀλλά καί τὴ δύναμη τής ξηράς, ἐάν κατευθυνόταν πρός τη Πελοπόννησο.
Καί ὁ Ἀθηναῖος Δικαίος συνεχίζει νά ἐξηγεῖ στόν Δημάρατο πῶς αὐτή ἡ γιορτή (τα Ἐλευσίνια ) οἱ Ἀθηναῖοι τή γιορτάζουν κάθε ἔτος γιά νά τιμήσουν τὴ Μητέρα Δήμητρα καί τήν κόρη Περσεφόνη καί τα μυστήρια αὐτά μυοῦνται ὅποιοι Ἀθηναῖοι, ἀλλά κί ἄλλη Ἕλληνες ἐπιθυμοῦν.
Ὀ Δημάρατος τότε τόν συμβούλεψε νά σωπάσει , γιατί ἀλλιῶς ὁ βασιλιάς θά τόν σκοτώσει κί έναπόθεσε τὴν τύχη του περσικοῦ στρατεύματος στά χέρια τῶν θεῶν.
Στή συνέχεια ὁ κονιορτός καί ἡ θεϊκή φωνή κατευθύνθηκαν πρός τή Σαλαμῖνα.
Κί ὁ Ἡρόδοτος συνεχίζει πὼς ἐντωμεταξύ εἶχε σταλεῖ κάποιο πλοῖο στὴν Αἴγινα γιά νά παρακαλέσει τόν Αἰγινήτη ἥρωά Ἀτακό ἀπὸ τούς ἀπογόνους του, τοῦ Αἰακίδες, νά βοηθήσουν την κατάσταση.
Πράγματι κατέφθασε ἐνίσχυση ἀπὸ τήν Αἴγινα, ποῦ περιλάβανε τά θαυματουργά ἄγαλμα τῶν Αἰακιδῶν, τά ὁποία μάλιστα νά ἐθεάθησαν νά ἁπλώνουν τα χέρια τους γιά νά προστατεύσουν τους Ἕλληνες.
Ἕκανε ἀκόμα την ἐμφάνισή της ἡ προστάτιδα τής πόλης τῶν Ἀθηνῶν, ἡ θεά Ἀθηνᾶ.
Τίς ἴδιες περίπου ἀναφορές κάνει κί ὁ Πλούταρχος.
Κάτι ἀκόμα ὅμως ὑπερφυσικά συνέβη στή Σαλαμῖνα .
Ὀ Παυσανίας ἀναφέρει πῶς ἀνάμεσα στά πλοῖα τῶν Ἀθηναίων ἔκανε την ἐμφάνισή του ἕνας δράκος, ὁ ὁποῖος πολεμοῦσε μέ μανία ἐναντίον των Περσῶν καταφέροντας τους καίρια πλήγματα.
Οι Ἀθηναῖοι ἀπευθύνθηκαν σέ μαντεῖο των γιά νά ἐξακριβώσουν τήν ταυτότητα τοῦ περίεργου δράκου καί ἐκεῖνο ἀπάντησε πῶς ἐπρόκειτο γιά τον Κυχρέα, τόν πρῶτο βασιλιά τής Σαλαμίνας, ἀπ, τόν ὁποῖο το νησί εἶχε ὀνομαστεῖ Κύχρεια .
Ἦταν γιός τοῦ Ποσειδῶνα καί τις νύμφης Σαλαμίνας, κόρη του Ἀσωποῦ καί εἶχε διφυή ὑπόσταση , ἀφοῦ ἀπὸ τὴ μέση καί κάτω ἦταν δράκος.
Πρίν πεθάνει εἶχε παραδώσει τό θρόνο του στόν Αἰακίδη Τελαμώνα, ποῦ εἶχε καταφύγει στό νησί .
Τι ἦταν ἄραγε αὐτά τα θαυματουργά ἀγάλματα, ποῦ ἔσπευσαν πρὸς βοήθεια; Τί ἦταν αὐτός ὁ πάνοπλός δράκος, ποῦ εἶχε ἀναβιώσει ἀπ΄ τό παρελθόν γιά νά σταθεῖ στὸ πλευρό τῶν Ἀθηναίων; ἀπὸ πού ἐρχόταν ὅλη αὐτοί οἱ σκόνη, ἀφοῦ μπομπή Ἐλευσινίων δέν ὑπῆρχε; Ἐπρόκειτο γί ἀποτέλεσμα ὑψηλῶν τεχνολογικῶν γνώσεων; Ἦταν κί αὐτή ἡ ἄραγε μία ἀπὸ τίς περιπτώσεις, κατά την ὁποία οἱ μυημένη στά Ἐλευσῖνα μυστήρια ἱερεῖς ἀναγκάστηκαν νά χρησιμοποιήσουν τίς πανάρχαιες γνώσεις τους κατασκευάζοντας ἡ θέτοντας σε λειτουργία τίς ἀνθρώπομορφές ἡ ἀκόμα καί δρακόμορφες μηχανές ποῦ διέθεταν ;
Ἦταν καί αὐτή ἄραγε μία ἀπὸ τις περιπτώσεις, κατά την ὁποία ἀναγκάστηκαν νά καταφύγουν σε χρήση ὁπλῶν μυστικῶν καί ἱερῶν γιά νά προστατεύσουν τα ἱερά καί τα ὅσια;
Ἄλλη θεϊκή ἀπόκρουση συνέβη κατά την ἐκστρατεία τῶν Κελτῶν κατά των 279 π.Χ. Οἱ Κέλτες ἡ κελτοί ἀποτελοῦσαν ὁμάδα λαῶν, οἱ ὁποῖοι κατά την ἀρχαιότητα εἶχαν ἐξαπλωθεῖ σ΄ ὁλόκληρη τήν Κεντρική Εὐρώπη καί στή Βρετανία.
Ἀπ΄ τοῦ ἀρχαίους Ἕλληνες ταυτίζονταν με ὅλους τους βόρειους ἄγνωστους λαούς, ἐνῶ Ἕλληνες καί Λατίνοι συγγραφεῖς τους ὀνομάζουν Κελτοῦς , Γαλάτες καί Γάλλους.
Σημαίνουν τό σύνολο τῶν κελτικῶν ἡ γαλατικῶν φυλῶν, ἐνῶ ὁ Ἰούλιος Καίσαρα ποῦ ἔζησε ἀπὸ κοντά τα ἔθνη αὐτά, τα διακρίνει ἀπ΄ τους Γερμανούς.
Κατ΄ ἄλλους πάλι οἱ Κέλτες ἦταν διαφορετικοί ἀπ΄ τοῦς Κελτούς.
Κυριότερο χαρακτηριστικό τῶν ψηλῶν κί εὔρωστων Κελτῶν ἡ Γαλατῶν ἀποτελοῦσε το πάθος τους γιά το πόλεμο.
Ἱκανὴ γιά κάθε εἴδους βιαιότητα περιφρονοῦσαν το θάνατο στό πεδίο της μάχης καί με ὑπερηφάνεια ἔδειχνα την ἀνδρεία τους, ξεσκίζοντας πολλές φορές με τα ἴδια τους τά χέρια τίς πληγές τους γιά νά προκαλέσουν τήν ἐντύπωση τῶν ἀντιπάλων.
Τό 279 π.Χ. Λοιπόν, ὅπως ἀναφέρουν οἱ Παυσανίας καί ὁ Διόδωρος ὁ Σικελιώτης οἱ σκληρότραχήλοι Κέλτες ἐπιχείρησαν ἐκστρατεία ἐναντίον της Ἑλλάδος με ἀρχηγό του τό Βρέννο.
Το ὄνομα Βρέννος σύμφωνα με νεότερες ἔρευνες χρησιμοποιοῦνταν σάν προσωνυμία ὅλων τῶν Γαλατῶν ἀρχηγῶν, ποῦ ἀνελάμβαναν ἐκστρατεῖες.
Ἀφοῦ πέρασαν μέ το ληστρικό στρατό τους τή Μακεδονία, ὅπου ἐπιδόθηκαν σε ἄγριες λεηλασίες καί σφαγές, ἔφτασαν στή Νότια Ἑλλάδα.
Μπροστά στόν ἐπικείμενο κίνδυνο πολλές ἑλληνικές πόλεις συνασπίστηκαν τότε γιά νά ἀντιμετωπίσουν ἀπὸ κοινοῦ τόν ἐχθρό.
Ἀφοῦ οἱ Γαλάτες κατόρθωσαν νά διαβοῦν τό Σπερχειό ποταμο, ἦρθαν ἀντιμέτωποι μέ τά ἑλληνικά στρατεύματα στίς Θερμοπύλες, ὅπου καί νικήθηκαν.
Στή συνέχεια σφοδρές μάχες καί ἄγριες βιαιότητες διεξάχθηκαν στὴν περιοχή, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀποχώρηση τῶν ἑλληνικῶν δυνάμεων.
Οἱ Δελφοί εἶχαν μείνει πλέον σχεδόν ἀνυπεράσπιστοι μπροστά στήν ἀδηφάγα προέλαση τῶν σκληρῶν Γαλάτων.
Οἱ κάτοικοι τῶν Δελφῶν ἀπευθύνθηκαν καί πάλι στό Φοῖβο γιά νά τους δώσει ὁδηγίες, ἐάν ἔπρεπε ν΄ ἀπομακρύνουν τίς γυναῖκες καί τα παιδιά τους καί τα χρήματα ἀπ΄ το μαντεῖο σε πόλεις ἄλλες περισσότερο ὀχυρές .
Ὅσοι Ἕλληνες - γύρω στούς 4.000 χιλιάδες Φωκαείς καί Λοκροί - εἶχαν παραμείνει γιά νά ὑπερασπιστοῦν τα μαντείου, ἀντιτάχτηκαν μ΄ ὅλη τὴ δύναμη τους ἐνάντια του πολυπληθέστερου ἐχθροῦ.
Καί τότε ἐμφανίστηκαν καί πάλι τα παράδοξα κί ἀνεξήγητα μυστικά ὅπλα.
Ἀλλεπάλληλοι ἰσχυρότατοι σεισμοί καθ΄ ὅλη τὴ διάρκεια τής ἡμέρας καί της νύχτας ἔκανα νά ἀνοίγει ἡ γῆ ν΄ ἀνοίγει κάτω ἀπ΄ τα πόδια τῶν Γαλατῶν,
Οἱ κρουνοί τ, οὐρανοῦ εἶχαν ἀρχίσει καί ἀσταμάτητες καταιγίδες καί ἀστροπελέκια ἔσκιζαν τό παραπέτασμά του, ἐνῶ βροντές πανικόβαλαν τους Γαλάτες καί δέν τούς ἐπέτρεπαν νά ἀκοῦν τίς ἐντολές τῶν ἀρχηγῶν τους.
Ἕνα κομφούζιο καί ἕνας ἀπερίγραπτος πανικός ἐπικρατοῦσε, ἕως ὅτου ἦρθε καί νά προστεθεῖ καί κάτι ἄλλο πρωτόγονο; τό φάντασμα ἑνός πανέμορφου νέου βγῆκε ἀπ΄ τό ναό καί πίσω του ἀκολουθοῦσαν δύο ἀρματωμένες κόρες λευκές καί ὡραῖες, ἐνῶ συγχρόνως μέσα ἀπὸ τό ναό ἀκούγονταν συρίγματα τόξων καί κλαγγές ὁπλῶν.
Οἱ κόρες αὐτὲς ἀργότερα φημολογήθηκε πῶς ἦταν οἱ Μοῖρες, ὁ ἀφοῦ δύο ἀγάλματα τους ἦταν στημένο στό ἱερό του Ἀπόλλωνα, ἐνῶ το ἄγαλμα τῆς τρίτης Μοίρας ἀναπλήρωναν τ΄ ἀγάλματα τοῦ Δία Μοιραγέτη καί τοῦ Ἀπόλλωνα Μοιραγέτη.
σε ὅλο το σκηνικό, με το ποῦ ἄρχισε ἡ μάχη, ἦρθαν νά προστεθοῦν καί πάλη τέσσερις ἥρωες – ὁπλῖτες.
Ὀ 'Ὑπέροχος καί ὁ Λαοδόκος, ποῦ εἶχαν φτάσει ἀπὸ τὴ χώρα τῶν Ὑπερβορείων, τή φιλική χώρα τοῦ θεοῦ Ἀπόλλωνα, ὁ Πύρρος ἡ Νεοπτόλεμος , γιός τοῦ Ἀχιλλέα καί ὁ Φύλακος με το τεράστιο μεταλλικό ἀνάστημα τους καταδίωκαν τοῦς Γαλάτες ἀνάμεσα στούς ὑπόλοιπους Ἑλληνες ποῦ ἀντιστέκονταν γενναία .
Ἕξι χιλιάδες Γαλάτες σκοτώθηκαν σ΄ ἐκεῖνο το πανδαιμόνιο.
Ἡ νύχτα ἦταν ἀκόμα περισσότερο ἐφιαλτική γιά τους Γαλάτες. Ἐνῶ τίποτα δέν προμήνυε τήν ἐπελάση τοῦ χιονιά, ξαφνικά ἕνα πυκνό χιόνι ἄρχισε νά καλύπτει τήν περιοχή καί νά σκεπάζει τα πάντα.
Τεράστιοι καί πάλι βράχοι ἄρχισαν ν΄ ἀποκολλοῦνται ἀπὸ τόν Παρνασσό καί νά σκοτώνουν ὁμαδικὰ τοῦς Γαλάτες.
Καί τότε οἱ Φωκαείς ποῦ γνώριζαν καλά τα μονοπάτια , παρ' ὅλο ποῦ αὐτά εἶχαν σκεπαστεῖ ἀπὸ χιόνι , περικύκλωσαν τους ἱεροσύλους .
Ὁ ἀρχηγός τους Βρέννος τραυματίστηκε καί βγῆκε λιπόθυμος ἀπ τ΄ὴ μάχη, ἐνῶ οἱ Γαλάτες καθώς ὀπισθοχωροῦσαν σκοτώνω τους ἀνήμπορους συμπολεμιστές τους, ποῦ δέν μποροῦσαν νά τους ἀκολουθήσουν.
Μετά την ὀπισθοχώρηση τους ἀναγκάστηκαν νά στρατοπεδεύσουν, γιατί ἐντωμεταξύ εἶχε πέσει καί πάλι ἡ νύχτα.
Ἦταν μία μοιραία νύχτα, μία νύχτα πραγματικοῦ συσκοτισμοῦ κί ἀλληλοεξόντωσης.
Οἱ Γαλάτες εἶχαν καταλυθεῖ ἀπὸ μανία παράκρουσης. Σε κάθε ἦχο ἀναγνώριζαν ἔφοδο τῶν Ἑλλήνων, σε κάθε φωνή ἀναγνώριζαν ἐχθρική ὁμιλία.
Σύμφωνα μέ τά << Φωκικά >> τοῦ Παυσανία ἡ παράκρουση τῶν Γαλατῶν ὀφειλόταν στὴν ἐμφάνιση τοῦ Πάνα, ὁ ὁποῖος προκάλεσε πανικό ἀνάμεσα τους.
Πῆραν τότε τα ὅπλα τους καί μέ σκοτισμένο τό μυαλό τους ἄρχισα νά ἐξοντώνονται μεταξύ τους.
Περισσότεροι ἀπὸ δέκα χιλιάδες ἄντρες εἶχαν σκοτωθεῖ μεταξύ τους ἐκεῖνο το βράδυ της παραφροσύνης.
Μετά ἀπ΄ αὐτή τήν πανωλεθρία ὁ ἀρχηγός τῶν Γαλατῶν βρέννος αὐτοκτόνησε με το ξίφος του, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε καταναλώσει μεγάλη ποσότητα οἴνου, διότι θεώρησε ἀτιμωτική γιά τον γιά τον ἑαυτό του τήν ἧττα.
Οἵ διασωθέντες Γαλάτες με ἀρχηγό τους πλέον τόν Ἀκιχώριο ἀποχώρησαν ἀπ΄την περιοχή , ἀφοῦ δέχτηκαν ἀλλεπάλληλα χτυπήματα ἀπ΄ τούς Ἀθηναίους καί τοῦς Αἰτωλεῖς.
Σε ἀνάμνηση τῆς διάσωσης τοῦ κοινοῦ Ἑλληνικοῦ ἱεροῦ οἱ Αἰτολεῖς, ποῦ ἦταν οἱ καινούργιοι κυρίαρχοι του τόπου, καθιέρωσαν νέα ἐτήσια γιορτή, τα Σωτήρια, κατά τήν ὁποία τελοῦνταν γυμνικοι, ι μουσική καί ἱππικοί ἀγῶνες τιμή τοῦ Σωτηρίου Διός καί του Πυθίου Ἀπόλλωνα.
Σέ ἀνασκαφές ποῦ διενεργήθηκαν ἀπὸ τους Γάλλους στὴν περιοχή τῶν Δελφῶν βρέθηκε ἐπιγραφή μέ εὐχαριστήριους ὕμνους πρός τον Ἀπόλλωνα γιὰ τή θαυματουργή διάσωση τοῦ ἱεροῦ ἀπὸ τὴ Γαλαττική ἐπιδρομή.
Οἱ στίχοι τῶν ὕμνων αὐτόν, ποῦ εἶναι χαραγμένοι στούς τοίχους τοῦ θησαυροῦ τῶν Ἀθηναίων ἔχουν ἰδιαίτερη ἀρχαιολογική ἀξία, καθόσον στά διάστιχά τους εἶναι ἀναγεγραμμένες καί οἱ νότες.
Οἱ περισσότεροι συγγραφεῖς - ὁ Πολύβιος, ὁ Ἰουστῖνος, ὁ Παυσανίας συμφωνοῦν στὴν ἄποψη πῶς ἡ σύληση τῶν Δελφῶν ἀποφεύχθηκε, κάποιοι ὅμως, ὅπως ὁ Κικέρων κι ὁ στράβων ἰσχυρίστηκαν πώς οἱ Γαλάτες ἀναχαιτίστηκαν , ἀφοῦ εἶχαν προηγουμένως συλήσει το μαντεῖο των Δελφῶν.
προφανῶς παρασύρθηκαν ἀπὸ το Πολύβιο, ὁ ὁποῖος ἀναφέρει του στρατιῶτες του βρέννου εἶχαν διαφύγει τόν κίνδυνο , καθώς καί ἀπὸ τό γεγονός πώς εἶχαν βρεθεῖ νά κατέχουν πολλά ἀναθήματα κι ἀφιερώματα.
Αὐτά ὅμως σίγουρα προέρχονταν ἀπὸ τὴ σύληση ἄλλων ἱερῶν, ἀπ΄ τά τόσα ποῦ εἶχαν βρεθεῖ στό δρόμο τῶν Γαλατῶν .
Ἐξάλλου, θά ἦταν παράλογο νά θεσπιστεῖ γιορτή σε περίπτωση ἥττας. .
Παρόμοιο με τὴ θεϊκή, ὑπερφυσική αὐτή παρέμβασης του Δελφούς ὑπῆρξε κί ἕνα ἄλλο περιστατικό, τό ὁποῖο συνέβη στό ὄρος Δούνακα , τή σημερινή Ρίλα ἐπί της ἐποχῆς του βασιλιά τῆς Μακεδονίας Φιλίππου του Ε΄.
Οἱ Βαστάρνες ἀποτελοῦσαν λαό τῆς Γερμανίας καί εἶχαν προκληθεῖ ἀπὸ το Μακεδόνα βασιλιά νά βοηθήσουν στήν ἀπώθηση τῶν Ρωμαίων.
Μετά τό θάνατό του ὅμως τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του ματαιώθηκαν κι οἱ βάστάρνες ἐγκαταστάθηκαν στή Θράκη.
Ἐκεῖ ἦρθαν σε σύγκρουση με τους αὐτόχθονες κατοίκους της, οἱ ὁποῖοι ἀναγκαστικά ν΄ ἀποσυρθοῦν στό ὄρος Δούνακα γιά νά ἀμυνθοῦν.
Ὅταν τό γερμανικό φῦλο ἐπιχείρησε ἐπιθέση ἐναντίον τῶν Θρακῶν γιά νά κυριεύσει, παράδοξα γεγονότα συνέβησαν καί πάλι.
Καταιγίδα συνοδευόμενη ἀπό χαλάζι ἄρχισε νά τοὺς <<γαζώνει >> κυριολεκτικά, ἑνῶ οἱ κεραυνοί φεγγοβολοῦσαν στόν οὐρανό κί ἔπεφταν σάν κατευθυνόμενα βέλη καίγοντας τούς Γερμανούς στρατιῶτες.
Τρομοκρατημένοι ἄρχισα νά ὀπισθοχωροῦν πετῶντας τά ὅπλα τους, μή γνωρίζοντας πού ν΄ ἀποδώσουν ὅλη αὐτή τὴ θεομηνία, ποῦ εἶχε πέσει ἐπάνω τους.
Οἱ Θρᾶκες τοῦς καταδίωξαν καί τούς ἐδίωξαν ἀπ΄ τὴ χώρα τους.
Τί κοινό εἶχαν αὐτές οἱ δύο ἐκδηλώσεις της χρήσης παρόμοιων ὁπλῶν; Καί στή μία καί στὴν ἄλλη περίπτωση οἱ ἀμυνόμενη προστάτευαν τα ὅσια καί τα ἱερά τους καί ἦσαν μυημένοι σε λειτουργικά μυστήρια.
Οἱ Θρᾶκες - εἰδικότερα τό θρακικό φύλλο Ὁδρύσες - με γενάρχη τους τόν Εὐμολπο ὑπῆρξαν ἀναμορφωτές τῶν Ἐλευσινίων μυστηρίων.
Δέν εἶναι τυχαῖοι ποῦ πολλοί ξένοι μελετητές χαρακτηρίζουν τόν Εύμολπο σάν << ἕνα δαίμονα τῆς θύελλας, ποῦ κατακαίγεται ἀπ΄ τὴ φωτιά του οὐρανοῦ>>
Τά ἔντονα, λοιπόν, αὐτά καιρικά φαινόμενα πού προκλήθηκαν καί στίς δύο περιπτώσεις ἀποδεικνύουν κοινές μυστικές γνώσεις, ποῦ βρίσκονται μόνο στά χέρια τῶν λίγων μυημένων καθώς καί ἐφαρμογή ὁπλῶν μαζικῆς καταστροφῆς σε περιπτώσεις ποῦ κρίθηκαν ἀπολύτως ἀναγκαῖες.
Καί τά φαινόμενα παράκρουσης ὅμως πού ἐκδηλώθηκαν ἴσως ὀφειλόταν στή χρήση κάποιο χημικοῦ ὅπλου, τό ὁποῖο πρῶτοι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες εἶχαν ἀνακαλύψει.
Ἴσως νά πρόκειται γιά ἀέριο παραφροσύνης, ποῦ ὁδηγεῖ βαθμιαία σε ἀπώλεια τοῦ νοῦ καί τελικά σε τρέλα, τόσο τοῦς ἀνθρώπους ὅσο καί τα ζῶα.
Εἶναι παρόμοιο με την ἄτη τῶν καί προϊστορικῶν χρόνων αὐτήν ποῦ οἱ θεοί ἐμφυσούσαν στούς ἀνθρώπους καί προκαλοῦσε σύγχυση στό μυαλό καί ταραχή της ψυχικῆς τους κατάσταση καί ἀπερίσκεπτη ὁρμή τους ὁδηγοῦσε σε πράξεις ἀλόγιστες.
Εἶναι αὐτοί ποῦ στά ὁμηρικά ἔπη γίνεται ἡ αἰτιᾶ ἀνάρμοστης κι ἀκατανόητης της συμπεριφοράς μία ἀποτέλεσμα καταστρεπτικά.
ἡ Ἑλένη εἶχε ρίξει τις εὐθύνες στὴν Ἄτη, την ὁποία ἡ Ἀφροδίτη τῆς εἶχε στείλει, γιά τὴν παράλογη φυγή στήν Τροία.
Ὁ Ἀγαμέμνων ἀποδίδει τό ὅλο περιστατικό τής διαμάχης του μέ τόν Ἀχιλλέας σχετικά με τὴ Βρησηίδα στὴν Ἄτι, ποῦ εἶχαν στείλει οἱ Ἐρινύες.
Τήν ἄτη εἶχε ἐμφυσήσει ἐπίσης στόν Αἴαντα τόν ἥρωά τοῦ τρωικοῦ πολέμου, ἡ θεά Ἀθηνᾶ, ὅταν οἱ κριτές ποῦ εἶχαν διοριστεῖ ὄρισαν πῶς κληρονόμος τῆς πανοπλίας του Ἀχιλλέα θά εἶναι ὁ ὀδυσσέας καί ὄχι ὁ Αἴαντας .
Ὁ ἥρωας τότε βρισκόμενος σε παράκρουση σκότωσε ὅλα τα πρόβατα τοῦ κοπαδιοῦ του στρατοπέδου τῶν Ἀχαιῶν, νομίζοντας πῶς ἐκδικοῦνταν τοὺς Ἀχαιούς.
Τήν ἄτη εἶχε ἐμβάλει κί ἡ θεά ἡ Ἤρα στὴν Ἰνώ γιά νά ἐκδικηθεῖ γιά την περίθαλψη τοῦ Διονύσου τοῦ νόθου παιδιοῦ του Δία, κί ἔτσι ἡ Ἰνὼ σκότωσε τόν ἕνα τῆς γιὸ, τό Λέαχρο, ἐνῶ τον ἄλλο τον Μελικέρτη , τόν ἔριξε σε ζεματιστό νερό.
Η Ἄτη γιατί εἶχε καταλάβει την Πρόκνη, τήν ὄμορφη θυγατέρα τοῦ Ποσειδῶνα, τοῦ ἡγεμόνα τῶν Ἀθηνῶν, ὅταν ὁ ἀνακάλυψε το βίαιο τρόπο , μέ τόν ὁποῖον ὁ σύζυγός της Τηρέας ἡγεμόνας τῆς Θράκης, εἶχε φερθεῖ στὴν ἀγαπημένη της ἀδελφή, Φιλομήλα.
γιά νά τον ἐκδικηθεῖ με το θολωμένο της μυαλό σκότωσε τον μονάκριβο της παιδί , τόν Ἴτυ.
”Η Ἤρα καί πάλι ἦταν ἐκείνη, ποῦ εἶχε ἐμφυσήση τήν ἄτη στόν ἥρωα Ἡρακλῆ καί σκότωσε τα παιδιά ποῦ εἶχε ἀποκτήσει ἀπ΄ τὴ Μεγάρα, ρίχνοντας τα στή φωτιά ἡ τρυπῶντας τα μέ λόγχη .
Στή μανία του ἐπάνω ἦταν ἕτοιμος νά σκοτώσει καί τόν Ἀμφιτρύωνα, ἀλλά τόν σταμάτησε ἡ θεά Ἀθηνᾶ, ἡ ὁποία ἔριξε στό μαινόμενο Ἡρακλῆ <<λίθον σωφρονηστήρα >> καί τόν κτύπησε στό στῆθος.
Ὀ ἥρωας ἔπεσε τότε σε ὕπνο βαθύ, ὅμοιο μέ θάνατο καί ἔτσι ἠρέμησε.
Ἡ Ἄτη θυγατέρα της Ἔριδάς καί του Δία, κατοικοῦσε ἀρχικά στὸν Ὀλύμπῳ, ἀλλά ὁ πατέρας της ὀργισμένος μαζί της ἀναγκάστηκε νά την κατακρημνίσει στή γῆ.
Ἀπὸ τότε ἐπιδίδεται σέ πράξεις συμφοράς, ἀλλά εὐτυχῶς ἀπὸ κοντά της βρίσκονται οἱ δύο ἀδερφές της οἱ Λιτές, οἱ ὁποῖες ἔχουν τή ἱκανότητα νά διορθώσουν τά κακά ποῦ ἡ ὀλέθρια ἀδελφή τους ἔχει προξενήσει στούς ἀνθρώπους.
Παρόμοια μετά φαινόμενα παράκρουσης ποῦ παρουσιάστηκαν στούς ἱερόσυλους Γαλάτες εἶναι καί περιστατικά, τα ὁποία προκάλεσε ἡ θέα κάποιων ἀγαλμάτων ἀπὸ ἀνθρώπους βέβηλους ἡ ἀπὸ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀγνοοῦσαν τό τελετουργικό της λατρείας τους.
Τά περιστατικά αὐτά ἀποτελοῦν ἀντικείμενα ἀφήγησης διαφορετικῶν ἱστορικῶν.
Ἔτσι ὁ Παυσανίας στά << Ἀχαϊκά >> του ἀφηγεῖται πῶς στὴν πόλη τῆς Κερύνειας ὑπῆρχε στό ἱερό τῶν Εὐμενίδων ἕνα ἄγαλμα, το ὁποῖο προκαλοῦσε παραφροσύνη σε ὅποιον ἀσεβῆ ἡ βέβηλο εἰσερχόταν στά ἄδυτα του ἱεροῦ.
Ὁ ἴδιος ἱστορικός ἀναφέρει ἐπίσης πώς στή Σπάρτη ὑπῆρχε ἄγαλμα ταύρου, πού βρισκόταν μέσα στό ναό τῆς Ὁρθωσίας Ἀρτέμιδος καί διέθετε θαυμαστές ἰδιότητες .
Ἀρχικά ἦταν στημένο σ΄ά ἄδυτα του ναοῦ καί ἀθεάτῳ ἀπὸ τόν κόσμο σε ἱερό της Ταυρικής χερσονήσου.
''Ἀποτελοῦσε ἀφιέρωμα της μητέρας τοῦ βασιλιά Τέθρα πρός τὴ θέα γιά τὴ σωτηρία του γιοῦ της.
Ὁ Τεύθρας εἶχε προβληθεῖ ἀπὸ τρέλλα καί λέπρα σαν τιμωρία ἀπὸ την Ἄρτεμι, διότι εἶχε σκοτώσει μέσα στόν ναό της ἕνα κάπρο, ποῦ εἶχε καταφύγει ἐκεῖ.
Ὁ Τεύθρας δέν εἶχε εἰσακούσει οὔτε στίς εἰκασίες τοῦ κάπρου ποῦ του ἔλεγε: << λυπήθητι, ὦ βασιλεύ, τὀ θρέμμα της θεάς>> Μέ τις θυσίες της ὅμως πρός τή θεά ἡ μητέρα τοῦ Τεύθρα τόν ἐξιλέωσε καί κατάφερε τὴ θεραπεία του.
Ἀπ΄ τήν Ταυρική χερσόνησο το ἔκλεψαν ὁ Ὀρέστης κι ἡ Ἰφιγένεια καί τό μετέφεραν στὴν Ἑλλάδα.
Κι ἐκεῖ στημένο πιά στό ἱερό τῆς Ἀρτέμιδος στη Σπάρτη ἀπέδειξε πολλές φορές τίς ὑπερφυσικές δυνατότητες του.
Εἶχε μάλιστα ἀποκτήσει το ὄνομα Ἄρτεμις Λυγοδέσμια , γιατί ἦταν περιτυλιγμένο μέσα σε κλαδιά λυγαριᾶς, ἀναγκάζοντας το νά τηρεῖ ὄρθια στάση.
Στό ἀντίκρυσμά του καί μόνο προκαλοῦσε φαινόμενο παράκρουσης, ἐμφάνιζε διάφορες ἀρρώστιες.
Φαίνεται ἀκόμα πῶς - συνηθισμένο ἀπ΄ τις βαρβαρικές ἀνθρώπινες αἱματοχυσίες ποῦ γίνονται πρός τιμή του, ὅταν ἀκόμα βρίσκονταν στὴν Ταυρική - χερσόνησο -ἐξακολούθησε νά΄ ἀρέσκεται σε αὐτὲς.
Ἔτσι, λοιπόν, κάποιος χρησμός ἐπέβαλλε τή θυσία τα Σπαρτιατῶν, ἐκλεγμένων κατόπιν κλήρου, στό βωμό του ἀγάλματος.
Στή συνέχεια το τελετουργικό αὐτό ἀντικαταστάθηκε κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Λυκούργου ἀπὸ ἄγριες μαστιγώσεις ἐφήβων Σπαρτιατῶν.
Ἡ μαστίγωση τῶν παιδιῶν κατά το πέρασμα ἀπ΄ τὴν ἐφηβική τους ἡλικία στὴν νεανική ἀποτελοῦσε μία συνήθη δοκιμασία, με την ὁποία θεωροῦνταν πῶς οἱ νέοι μετά ἀπ΄ αὐτό θά ἦταν πλέον ἕτοιμο ἕνα εἰσέλθουν στὴν κοινωνία τῶν ἐνηλίκων.
Σύμφωνα με ἄλλους πάλι, ἡ δύναμη της θεϊκοῦ βασιλείου ποῦ περιεχόταν στό κλαδί, με το ὁποῖο γινόταν ἡ μαστίγωση , μεταβίβαζε στόν ἔφηβο ὅλη την ἐνέργεια της φύσης χαρίζοντας του εὐρωστία, ὑγεία καί δύναμη.
Παροῦσα αὐτὲς τις τελετουργίες ἦταν ἡ ἱέρεια τοῦ βωμοῦ κρατῶντας το ξύλινο ξόανο στά χέρια της, τό ὁποῖο λόγο των διαστάσεων καί τοῦ ὑλικοῦ του ἦταν ἐλαφρύ .
Ὅταν ὅμως το μαστίγωμά , ποῦ καταφέρονταν ἐναντίον τῶν ἐφήβων, ἦταν ἐλαφρύ καί ἀνώδυνα, καθώς οἱ μυσταγωγίες λυποῦνταν ἡ σέβόταν την εὐγενική καταγωγή των παιδιῶν , τότε το ξόανο ἀποκτοῦσε ὑπερβολικό βάρος, ποῦ ἡ ἱέρεια δέν μποροῦσε νά ἀντέξει.
Καί τότε ἔδινε ἐντολή στοὺς μαστιγωτές νά μαστιγώνουν ἀνελέητα, γιατί αὐτή ἦταν ἡ ἐπιθυμία τῆς θεάς .
Αὐτό τό μή σταθερό βάρος ἀντικειμένων ἀποτελοῦσε εἶδος πανάρχαιος μαντείας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἀκόμα καί μία μικρή πέτρα θά μποροῦσε νά γίνει ἀσήκωτη, ἐάν ἡ θεϊκή βούληση ἦταν ἀντίθετη ἀπό ἐκεῖνα ποῦ ρωτοῦσε ὁ μάντης.
Ἐάν ὅμως ἐξακολουθοῦσε νά ἔχει βάρος ὅσο τά πέταλα λουλουδιῶν, αὐτό σήμαινε πῶς ὁ θεός ἦταν σύμφωνος με τα προτεινόμενα
Ὁ Παυσανίας ἀκόμα ἀναφέρει πῶς στή Λυκία συνάντησε ἱερό ἀφιέρωμα στό Λυκαίο Δία΄ στόν ὁποῖο ἀπαγορευόταν ἡ εἴσοδος τῶν πιστῶν καί στό ὁποῖο δέν δημιουργοῦνταν ποτέ σκιές.
Ἡ τιμωρία, ποῦ τόν παραβάτη τῆς ἀπαγόρευσης τῆς εἰσόδου στό ἄδυτα του ναοῦ, ἦταν στήν περίπτωση αὐτή ὄχι παράκρουση , ἀλλά ὁ ἐντός ἑνός ἔτους θανάτου του
Ἡ δημιουργία σκιῶν ἐξηγοῦνται ἀπ το γεγονός πώς πάνω ἀπὸ΄ το ἱερό μονίμως ὑπῆρχε κάποιο σύννεφο, τό ὁποῖο ἐμπόδιζε το φῶς του ἡλίου νά δημιουργήσει σκιές.
Ἕνα τελείως ἀπίστευτο φαινόμενο ἐπικρατοῦσε καί σε ὑπαίθριο βωμό ἀφιερωμένο στή θεά Ἀφροδίτη στήν Κύπρο
Σ΄ αὐτόν οὔτε χιόνιζε οὔτε ἔβρεχε ποτέ, ὅταν ἔριχνε βροχή ἡ χιόνι τριγύρω.
Ὁ Ἡρόδοτος ἐξάλλου ἀναφέρει πώς στά ἱερά της Δήμητρας καί της Περσεφόνης στήν Πάφο φυλάσσονταν λατρευτικά ἀγάλματα ἀλλά καί διάφορα μυστικά, τά ὁποία δέν ἔπρεπε νά βγοῦν στὴν κοινή θέα .
Γιά κρυφά ἐπίσης ἀγάλματα της Δήμητρας καί της Περσεφόνης στόν Ἀκροκορινθο καί τίς Δήμητρας της χθόνιας στὴν Ἑρμιόνη κάνει λόγο Πασανίας.
Ὁ Αἴπυτος, γιός του Ἱπποθόου τοῦ βασιλιά της Ἀρκαδίας, εἶχε διαδεχθεῖ τον πατέρα του στό θρόνο.
Παρέβη ὅμως την ἀπαγόρευση εἰσόδου στὸ ἱερό του Ποσειδῶνα στή Μαντίνεια καί τιμωρήθηκε με τύφλωση καί με το θάνατο γιά τήν ἀσέβεια αὐτή.
Ποιές ἰδιότητες ἄραγε νά ἔκρυβαν ὅλα αὐτά τα ἱερά, πού ἡ εἴσοδος γι΄ ἀνθρώπους του κοινοβίους ἦταν ἀπαγορευμένη ; Τί μυστικά ἔκρυβα τ ἄψυχα΄ ἀγάλματα καί τα ἄδυτα τῶν ναῶν ἀκόμα καί ἡ ἀποσβολώση ποῦ προκαλοῦνταν σ ἐκεῖνον ποῦ ἀντίκρυζε το φοβερό βλέμμα της Μέδουσας; μᾶλλον ποτέ δέν θά φανερωθεῖ, καθόσουν οἱ ἀρχαία γνώση ἔχει χαθεῖ
Η Ιστορία κρύβει πάντα περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε…
Αν σου άρεσε αυτό το ταξίδι, κάνε εγγραφή στο κανάλι, άφησε το σχόλιό σου και μοιράσου το βίντεο με φίλους.
Και μην ξεχάσεις – στο blog μας θα βρεις ακόμα περισσότερα μυστήρια και σκοτεινές ιστορίες από την Αρχαία Ελλάδα.
Μέχρι την επόμενη φορά… μείνε συντονισμένος στην Ελλάδα ΕΛ – Μικρή Χώρα, Μεγάλη Ιστορία.»
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΤΕ
