«Ἡ Ἥρα καὶ τὸ Μυστικὸ Λουλούδι τῆς Γέννησης»
Πρὶν ἀπὸ θεοὺς καὶ θνητοὺς, πρὶν γεννηθῇ ὁ χρόνος,
μία θεά ἐβάδιζε μόνη…
Ἦτο ἡ Ἥρα. Ὄχι σύζυγος. Ὄχι βασίλισσα. Ἀλλὰ Δύναμις αὐτογενὴς, θυμοῦ καὶ τιμῆς. Καὶ στὴ σιγὴ τῶν ἀρχῶν, εὑρὲθη μπροστὰ της…
ἓν ἄνθος.»
«Ἀνακάλυψε τὸν ἀρχαῖο μῦθο ὡς ποτὲ πρὶν…
🎥 Στὸ κανάλι: [https://youtu.be/P-7L_yCySg4]
📖 Καὶ στὸ blog: [σύνδεσμος]
«Ἤτο καιρός θεῖος... Ὅταν ἡ Βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν ἔπιασε στὰ χέρια της ἕνα λουλούδι ἀπαγορευμένο...
Οὔτε Δίας, οὔτε θνητὸς δὲν ἤξερε τὴ δύναμή του.
Ἡ Ἥρα τὸ ἐμύρισε... καὶ ὁ πόλεμος ἐγεννήθη.
Ἔτσι γεννήθη ὁ Ἄρης.
Ἄνευ πατρὸς.
Μόνον μὲ τὴν βούληση καὶ τὴν θείαν ὀργήν.»
: «Γέννημα θυμοῦ... ὁ πόλεμος εἶναι θεός.»
«Ἡ Ἥρα ἔτεκεν θεόν χωρὶς ἄνδρα.
Ὁ κόσμος ἀκόμη πολεμᾷ.
Καὶ τὸ λουλούδι;
Ἴσως νὰ περιμένῃ τὴν ἐπόμενη θεά…»
➤ Ἀκολούθησε τὴν ὁδὸ τῶν θεῶν:
🎥 Ἐγγράψου στὸ κανάλι
Τὸ λουλούδι ἦτο μυστικὸ... ὁ καρπὸς του ἦτο θεὸς.»
🔱 Ἡ θεά ἔσπειρε ἕνα λουλούδι... ὁ κόσμος θερίζεται ἀπὸ μάχες.
Κείμενο:
Πρὶν ὁ Δίας βασιλεύσῃ στὸν Ὄλυμπο, πρὶν ἀκόμη καὶ ὁ χρόνος καταμετρηθῇ,
ἡ Ἥρα εἶχεν ἕνα μυστικὸ ὅπλο.
Ἕνα λουλούδι ποὺ ἐφυτρώνει μιᾶ φορά σὲ κάθε αἰῶνα. Ὅποια θεά τὸ ἀγγίξῃ,
δύναται νὰ γεννήσῃ ἄνευ ἀνδρός.
Καὶ ἡ Ἥρα ὁργισμένη, πικραμένη, ἔτεκεν τὸν θεὸ τοῦ πολέμου.
Ἄρης, γεννημένος ἀπὸ μοῦσα δυνάμεως, ὄχι ἀγάπης.
Τὸ λουλούδι ἦτο ἡ ἀρχὴ. Ὁ πόλεμος ἔγινε καρπός.
🔱 Ἐμβάθυνε στὸν μῦθο ποὺ ἔκρυψαν οἱ παλαιοὶ.
Ἡ Ἥρα, ὄχι ὡς ἥμερη σύζυγος τοῦ Διός,
ἀλλὰ ὡς Μητέρα τοῦ Αἵματος.
«Ἡ Ἥρα, ἡ θεά τῶν ἀστερισμῶν, τῶν γάμων καὶ τῆς ζήλειας...
Ἐκράτησε στὰ χέρια της ἕνα λουλούδι θεῖο.
Ἐμύρισε τὴν δύναμη τῆς φύσεως...
καὶ ἔτεκεν ἄνευ ἀνδρός…
τὸν Ἄρη — θεὸν πολέμου, ὀργῆς καὶ σιδήρου.
Ἦταν ἡ γέννησις τοῦ πολέμου… ὄχι μὲ ἔρωτα, ἀλλὰ μὲ μῖσος.»
Εικόνα: Ὁλύμπιος κῆπος, λευκὴ ὁμίχλη, ἀνάδυση ἀνθισμένου φυτοῦ ἀπὸ λίμνη ἀκίνητη.
🎥 Τὸ Μυστικὸ Λουλούδι – Ὁ Μῦθος τῆς Γυναικείᾳ Δημιουργίας
:
«Οἱ Τιτάνες το ἔκρυψαν. Οἱ Ὀρφικοὶ ψιθύρισαν ὅτι μόνον μιᾶς θεᾶς ἡ θέλησις μπορεῖ νὰ γεννήσῃ δίχως σπέρμα.
Οὔτε γάμος, οὔτε ἔρως, οὔτε Δίας.
Μόνον θυμὸς, καὶ θεία ἀνάγκη.»
«Ἡ Ἥρα τὸ ἐμύρισε.
Καὶ τότε…
Ἔσαλεν ὁ κόσμος. Ἠχοῦν αἱ πέτρες, ἐκρήγνυνται αἱ νεφέλαι.
Καὶ ἐντός της… ἡ σπίθα ἔγινε πῦρ.
Οὔτε κύησις, οὔτε χρόνος. Μόνον γένεσις θεοῦ.
Ἀπὸ γυνὴ μόνη.
Καὶ ὁ θεὸς ἐκεῖνος, ἔκραξε μὲ σιδηρᾶ κραυγή.
Ἤτο ὁ Ἄρης.»
«Προσεύχομαι – λέει ἡ ἴδια - ὁ Ζεὺς νὰ μὴ τὸ μάθει»... Καὶ ἐξιστορεῖ:
Ἡ θεὰ ἮΙρα, ὅταν ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ ἐγεννήθη χωρὶς μητέρα, πληγώθηκε ποὺ ὁ Ζεὺς δὲν χρειάστηκε τὶς ὑπηρεσίες της. Πῆγε καὶ παραπονέθηκε στὸν Ὠκεανὸ γιὰ τὶς πράξεις τοῦ συζύγου της. Σταμάτησε στὴν πόρτα μας, κουρασμένη ἀπὸ τὸ ταξείδι. Ὅταν τὴν εἶδα ρώτησα: Τί σὲ ἔφερε ἕως ἐδῶ, ἮΙρα;
Τὴν παρηγόρησα μὲ λόγια φιλικά: «Οἱ λέξεις», λέει, «δὲν ἀνακουφίζουν τὸν πόνο μου. Ἂν ὁ Δίας ἔγινε πατέρας χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσει σύζυγο καὶ κατέχει καὶ τοὺς δύο τίτλους μόνος του, γιατί νὰ μὴν πρέπει νὰ προβῶ κι ἐγὼ σὲ μιὰ μητρότητα χωρὶς σύζυγο, μιὰ γέννηση ἀπὸ παρθένα , ποὺ δὲν τὴν ἄγγιξε ἄνδρας;
Θὰ δοκιμάσω κάθε φάρμακο στὴν πλατειὰ Γῆ καὶ στὸν κενὸ Ὠκεανὸ καὶ στὶς βαθειὲς κοιλότητες στὰ Τάρταρα»...
Τὰ λόγια της ἦταν κοφτά.
Τὸ πρόσωπό μου ἦταν διστακτικό. «Φαίνεσαι, Νύμφη, ὅτι μπορεῖς νὰ βοηθήσεις», λέει.
Τρεῖς φορὲς ἤθελα νὰ βοηθήσω, τρεῖς φορὲς κόλλησε ἡ γλῶσσα μου:
Ὁ θυμὸς τοῦ Διός μου προκαλοῦσε φόβο. «Σὲ παρακαλῶ, βοήθησέ με», εἶπε, «θὰ ἀποκρύψω τὴν πηγὴ τῆς βοήθειάς μου». Μάρτυς μου ἡ ἱερὰ Στύξ.
«Ἕνα λουλούδι», εἶπα, «ἀπὸ τὰ λιβάδια της Ὠλένου θὰ πραγματοποιήσει τὴν εὐχή σου. Εἶναι μοναδικὸ στοὺς κήπους μου.
Καὶ μιὰ στεῖρα ἀγελάδα νὰ τὸ ἀκουμπήσει θὰ γίνει μητέρα...
Γρήγορα ἔκοψα τὸ στερεωμένο λουλούδι μὲ τὸν ἀντίχειρά μου.
Ἡ ἮΙρα αἰσθάνεται τὸ ἄγγιγμα. Καὶ μὲ τὸ ἄγγιγμα συλλαμβάνει.
Φουσκώνει καὶ εἰσέρχεται στὴν Θράκη καὶ στὴν δυτικὴ Προποντίδα, καὶ πραγματοποιεῖ τὴν εὐχή της: Ὁ Ἄρης δημιουργήθηκε.
Ἐνθυμούμενος τὸν ρόλο μου στὴν γέννησή του, ὁ Ἄρης εἶπε: «Καὶ ἐσὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχεις μιὰ θέση στὴν πόλη του Ρωμύλου, τὴν Ρώμη».
Ἔτσι ἐμφανίσθηκε τότε ἐπὶ Γῆς ὁ θεὸς Ἄρης!
Καὶ ἡ Χλωρὶς ἐπῆρε καὶ τὸ ἐπίθετο Ἀρεγονίδα! (βλ. Ἀργοναυτικά-Ὀρφικά, 126).
Ὁ παραπάνω ἀρχαῖος μῦθος, σχεδὸν κρύφτηκε... δὲν διδάχθηκε ποτὲ (ὅπως εἶναι ὁ προορισμὸς τοῦ μύθου)...
Μάλιστα παραφράσθηκε ἀπὸ τοὺς χριστιανούς, γιὰ τὴν «μαγικὴ» γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν Παναγία, μυρίζοντας τὸν κρίνο...
Ἡ θεὰ Χλωρὶς ἦταν ἀρχικῶς χθονία θεότης τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων.
Θεότητα τῆς βλαστήσεως, τῶν λουλουδιῶν, τῶν ἀνθέων – ἐξ οὗ καὶ Ἀνθοῦσα.
Ἦταν θυγατέρα τῆς Περσεφόνης (ἢ τοῦ Ἀμφίονος καὶ τῆς Νιόβης) καὶ σύζυγος τοῦ θελκτικοῦ ἐραστῆ Ζεφύρου.
Ὅταν ἐτελοῦντο τὰ πρῶτα Ἠραία, στὴν Ἠλεία, καὶ διεξαγόταν ἀγῶνας δρόμου τῶν παρθένων στὸ στάδιο τῆς Ὀλυμπίας, πρώτη νικήτρια ἦταν ἡ Χλωρίς. Συλλατρευόταν μὲ τὴν Λητώ. Ἄγαλμὰ τῆς παρθένου Χλωρίδος ἵστατο στὸ Ἄργος, παρὰ τῆς Λητοῦς, ἔργο τοῦ Πραξιτέλους!
Μεταγενέστερα, οἱ Ρωμαῖοι τὴν εἶπαν Φλώρα (< Χλώρα, ὅπως ἡ Χλώρινα ἔγινε Φλώρινα). Ἡ «Ρωμαία» θεά, ἔγινε πανομοιότυπη μὲ τὴν Χλωρίδα. (Ὀβίδιος «Fast.», V.195). Σύζυγός της ἦταν ὁ Αἴολος (κατὰ παράφρασιν τοῦ Ζεφύρου).
Οἱ Λατῖνοι ἐκτὸς ἀπὸ θεότητα τῆς ἐαρινῆς βλαστήσεως (κυρίως τῶν δημητριακῶν φυτῶν (σίτου, κριθῆς, κ.ά.) καὶ τῶν ὀπωροφόρων δένδρων, τὴν ἔκαμαν καὶ θεότητα τῶν καρποφόρων δένδρων, τῆς ἀμπέλου καὶ τῶν ἀνθέων.
Μὲ τὴν Rοbigus (ἢ Robigo) ἐμπόδιζε τὴν σκωρία τῶν σιτηρῶν.
Μὲ τὴν Pomona / Πομονα ἀγρυπνοῦσε ἐπὶ τῶν ὀπωροφόρων δένδρων.
Ἡ Flora ἦταν μία τῶν 12 θεοτήτων, ποὺ ἐξευμένιζαν μὲ ἐξιλαστήριες θυσίες, ὅταν ἐμφανιζόταν κάποιο ἔκτακτο γεγονός.
Εἶχε ἀρχαιότατο ναὸ στὴν Ρωμη, ἐπὶ τοῦ Κυρηναλίου λόφου, καὶ ἴδιον ἱερέα καὶ δεύτερο ναό, ἀνεγερθέντα κατὰ τὸν 2ο π.X. αἰῶνα, ἐξ ἀφορμῆς μιᾶς ἀφορίας, «παρὰ τὸν μέγαν Κίρκον».
Ἐτελοῦντο πρὸς τιμήν της μεγάλες ἀγροτικὲς ἑορτές, τὰ Φλοράλια / Floralia, τὸν μῆνα Ἀπρίλιο (περίπου 28 Ἀπριλίου-1η Μαΐου), πρὸς ἐξασφάλισιν τῆς προστασίας «ἐσπαρμένων ἀγρῶν».
Ἐτιμᾶτο ἰδιαιτέρως ἀπὸ τὶς γυναῖκες.
Ἀπεικονίζετο ὡς νεαρὰ γυνή, ἐστεμμένη μὲ ἄνθη. Τὰ πλεῖστα τῶν ἀγαλμάτων, τὰ ὁποῖα φέρουν τὸ ὄνομα τῆς Flora εἶναι προσαρμογὲς τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν ἀγαλμάτων.
Ἀπεικονίσεις της διεσώθησαν καὶ ἐπὶ ἀρχαίων νομισμάτων.
:Τὸ Νόημα τοῦ Μύθου – Θυμὸς, Μήνις, Δημιουργία
«Ὁ Ἄρης, ἄνευ πατρὸς, ἀνετράφη μὲ ξίφος, ὄχι γάλα.
Ἔμαθεν νὰ πληγώνῃ πρὶν ἀγαπῇ.
Καὶ ὅταν οἱ θεοὶ εἶδαν τὸν καρπὸν τοῦ θυμοῦ, ἐφοβήθησαν.
Διότι ὁ Ἄρης δὲν ὑπακούει. Οὔτε στὸν Δία. Οὔτε στὴ μοῖρα.»
«Ὁ μῦθος δὲν εἶναι παραμύθι.
Τὸ ἄνθος ὑπάρχει μέσα σου.
Κάθε στιγμή ποὺ θύμωσε ἡ ψυχή σου χωρὶς λόγο, κάθε κραυγὴ τοῦ ἀδίκου, κάθε μάχη ποὺ γεννιέται δίχως νὰ τὴν θές…
Ὁ Ἄρης εἶναι τέκνον τῆς Ἥρας μέσα σὲ κάθε ἄνθρωπο.
Καὶ ὁ μῦθος αὐτὸς, ἤρθε νὰ σοῦ θυμίσῃ τὴν δύναμη ποὺ φέρει ἡ ὀργὴ ὅταν μένει ἄγονος.»
