Ἡ Λόγχη τοῦ Λογγίνου.

Η λόγχη του Λογγίνου καὶ οἱ μεταφυσικές ἰδιότητές της

Γιατί την ψάχνουν ὅλοι οἱ κατακτητές

Ἡ λόγχη - ποῦ χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ το Ρωμαῖο ἑκατόνταρχο Λογγίνο γιὰ νὰ τρυπήσει τή δεξιά πλευρά του Χριστοῦ στὸ σταυρό - ἔγινε δημοφιλής κυρίως χάρη στὸ κλασικό πλέον βιβλίο του Τρίβορ Ραβενσκροφτ «the spear of destiny» (λόγχη του πεπρωμένου).

Ἡ λόγχη βρίσκεται στὸ παλάτι του Χόφμπουργκ στὴ Βιέννη καὶ ἄνηκέ στὸν Καρλομάγνο.

Ο ἐπίσημος ὁδηγὸς γιά τα ἐκθέματα του Χόφμπουργκ ἀναφέρει πῶς ἡ λόγχη φτιάχτηκε ἀπὸ ἕνα ἀπὸ τα καρφιά ποῦ χρησιμοποιήθηκαν κατά τὴ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ , καὶ με τα χρόνια, μετά τον Καρλομάγνο, ἔφτασε νὰ θεωρεῖται ὅτι εἶναι ἡ αὐθεντική λόγχη του Λογγίνου.

Πιὸ γνωστή κατά το μεσαίωνα ἦταν μία λόγχη ποῦ εἶχε χρησιμοποιήσει μία ἀντιχριστιανική ὁμάδα γιά νὰ «ἐπιτεθεῖ» σε ἕνα ἄγαλμα του Χρήστου Σύμφωνα με την 'ἱστορία' το ἄγαλμα μάτωσε καὶ ἡ λόγχη ἔγινε ἀντικείμενο τιμῆς, ἀφοῦ θεωρήθηκε ἡ αἰτία ἑνὸς θαύματος.

Ὕστερα ἀπὸ αὐτὸ ἔπεσε στὴν ἀφάνεια, γιά νὰ ἀποκαλυφθεῖ σε ἕνα ὅραμα αἰῶνες ἀργότερα, το 1099, στούς σταυροφόρους ποῦ πολιόρκησαν την Ἀντιόχεια

Ὑπάρχουν διάφορες θεωρίες γιά το ποῦ μπορεῖ νὰ βρίσκεται σήμερα ἡ λόγχη. Μερικοί λένε ὅτι σήμερα φυλάσσεται στὴν καθολική ἐκκλησία του Εχμιατζίν, στὴν Ἀρμενία, ἄλλες πηγές ἀναφέρουν ὅτι ἡ αὐθεντική λόγχη βρισκόταν στὴν Ἱερουσαλήμ την ἐποχῆ του μεγάλου Κωνσταντίνου τον 4ο αἱ μ.Χ.

Ἔπεσε στά χέρια των Πᾶρθων τον 7ο αἰῶνα καὶ ἀνακαλύφτηκε ἀπὸ τον βυζαντινό αὐτοκράτορα Ἡράκλειο, ὁ ὁποῖος ἀφαίρεσε τις ἄκρες της καὶ την ἔφερε πάλι πίσω στὴν Κωνσταντινούπολη.

Το μεγαλύτερο μέρος της αἰχμῆς της παρέμεινε στήν Ἱερουσαλήμ μέχρι το 715, ὁπότε καί στάλθηκε στήν Πόλη.

Ἡ Ἁγία Λόγχη καί ἡ Πρώτη Σταυροφορία

Ὁ Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν καὶ οἱ ἄλλοι βαρῶνοι της Πρώτης Σταυροφορίας στὸ αὐτοκρατορικό παλάτι του Ἀλέξιου Κομνηνοῦ Σ’ αὐτή την ἐποχῆ μιλήσανε γιὰ πρώτη φορά γιὰ την Ἁγία Λόγχη.

Χωρίς ἀμφιβολία, ἀκόμη καὶ σήμερα, ποῦ πολλοί νομίζουν ὅτι ὁ Χριστιανισμός «πνέει τα λοίσθια», μὴ ἀναλογιζόμενοι το γεγονός ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ζεῖ τή νέα χιλιετία της, ὅπως ἔλεγε ὁ Στήβεν Ράνσιμαν, ὅπως την βιώνουν σήμερα τριακόσια ἑκατομμύρια ὀρθοδόξων λαῶν, μετά την πτώση του, κατά βάση, ἄθεου «ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ», ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποῦ ἀναζητοῦν ἐναγωνίως διάφορα ἱερὰ σκεύη ποῦ ἔχουν ἄμεση σχέση με τον Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ὁ Χιτῶνας, ἡ Ἁγία Λόγχη καὶ τα Καρφιά του Κυρίου. Πού βρίσκονται, λοιπόν, ὅλα αὐτὰ, γιὰ τα ὁποία γράφουμε εἰδικό βιβλίο;

"Ὁ Χιτῶνας"

Το θέμα του Χιώνα ξεκίνησε με ἀφορμή ἕνα ἔργο, ποῦ εἶχε τον τίτλο:«Ο Χιτών» (πρωτότυπος τίτλος στά ἀγγλικά: The Robe), ἕνα ἱστορικό μυθιστόρημα γραμμένο ἀπό το συγγραφέα Λόιντ Ντάγκλας το 1942.

Πρόκειται γιὰ την ἱστορία ἑνὸς Ρωμαίου ἀξιωματικοῦ, του Μάρκελλου, ποῦ ἔλαβε μέρος στὴν σταύρωση του Χριστοῦ Ἦταν ἕνα ἀπό τα βιβλία με τις μεγαλύτερες πωλήσεις τὴ δεκαετία του 1940.

Μπῆκε στὴ λίστα μπεστ σέλλερ των Τάιμς της Νέας Ὑόρκης τον Ὀκτώβριο του 1942 καί τέσσερις βδομάδες ἀργότερα ἀνέβηκε στό Νο1, θέση ποῦ κράτησε γιὰ ἕνα χρόνο σχεδόν.

Ο Χιτών ἔμεινε στὴ λίστα γιὰ ἄλλα δύο χρόνια, ἐπιστρέφοντας ἀρκετές φορές τα ἑπόμενα ἔτη, συμπεριλαμβανομένου καί του 1953, ὁπότε καί κυκλοφόρησε ἡ κινηματογραφική του ἔκδοση

Η ὑπόθεση του ἔργου

«Η ὑπόθεση του ἔργου ξετυλίγεται την ἐποχὴ της κατάπτωσης της Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας με τους φοβερούς διωγμούς των χριστιανῶν καί τις ραδιουργίες των Ρωμαίων ἀριστοκρατῶν

Ο νεαρός Ρωμαῖος χιλίαρχος Μάρκελλος Γαλλίων, γόνος μιᾶς τέτοιας ἀριστοκρατικῆς οἰκογένειας, σταυρώνει το Χριστό κι ὑστέρα παίζει στά ζάρια τον Χιτώνα Του, τὸν ὁποῖο καί κερδίζει.

Ξαφνικά ὅμως, νιώθει κάτι νά ἀλλάζει μέσα του καί ὁ Μάρκελλος γίνεται χριστιανός. Τίθεται στὴν ὑπηρεσία του Ναζωραίου ἔχοντας σύντροφό του τον Κορίνθιο σκλάβο του, Δημήτριο, ποῦ ἡ δυνατή πίστη τους στό Χριστό ἐξισώνει τον ἄρχοντα με τον δοῦλο, γιὰ νά τους κάνει δύο καλούς φίλους-ἀδερφούς»

Η Ἁγία Λόγχη καί ἡ Πολιορκία της Ἀντιόχειας (1097-1098)

Το θέμα της Ἁγίας Λόγχης ξεκινάει με τις Σταυροφορίες, ὅπου ἡ σταυροφόροι, μεταξύ ἄλλων, ἔψαχναν καί γιά ἱερὰ σκεύη τα ὁποία ἐξαργύρωναν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στούς πιστούς, ἰδίως των καθολικῶν μοναστηρίων, ὅπως ἦταν το Ἅγιον Μανδήλιον καί η περίφημη Ἐπιστολή του Κυρίου πρὸς τον τοπάρχη της Ἐδέσσης Ἄβγαρο, πού γράφουμε στὰ βιβλία μας.

Πάριν φτάσουν, λοιπόν, στὴν Ἀντιόχεια ἡ σταυροφόροι, ὁ Βαλδουίνος της Βουλλώνηςης, ἀδερφὸς του Γοδεφρείδου τοῦ Μπουγιόν, καί ὁ Ταγκρέδος, ἀνηψιός του Βοημούνδου του Τάραντα, ἀποσπάσθηκαν ἀπό το κύριο σῶμα τῶν σταυροφόρων καί εἰσέβαλαν στὴν Κιλικία.

Ὁ Ταγκρέδος συνάντησε τους σταυροφόρους μπροστά στὴν Ἀντιόχεια Ο Βαλδουίνος, ὅμως, δὲν ἑνώθηκε ποτέ ξανά με το κύριο σῶμα του στρατοῦ των σταυροφόρων.

Προσκαλεσμένος ἀπό τον Τορός, τον ἡγεμόνα της Ἕδεσσας της Συρίας, ἐγκαταστάθηκε ἐκεῖ γιά νά προστατεύει την περιοχή, πού κατοικοῦνταν κυρίως ἀπό Ἀρμενίους, ἀπό τους Τούρκους.

Λίγους μῆνες ἀργότερα ὁ Τορός δολοφονήθηκε κάτω ἀπό ἀδιευκρίνιστες συνθῆκες, καί ὁ Βαλδουίνος ἀνακηρύχθηκε ἡγεμόνας της Ἕδεσσας (1098). Ἦταν ὁ πρῶτος ἀπό τους σταυροφόρους πού ἵδρυσε κράτος στὴν περιοχή.

Ὅποιος ἀνοίξει διάφορες ἠλεκτρονικές ἐγκυκλοπαίδειες ἡ το διαδίκτυο θὰ δεῖ, ὅτι την Ἀντιόχεια κυβερνοῦσε ἕνας Τοῦρκος, ὁ Γιαγκί Σιγιάν, πρώην σκλάβος του σουλτάνου Μαλίκ Σαχ, πού τον εἶχε διορίσει κυβερνήτη της πόλης περίπου το 1090.Αὐτός ζήτησε βοήθεια ἀπό ὅλους τους γειτονικούς ἡγεμόνες γιά νά ἀντιμετωπίσει τους σταυροφόρους.

Μπροστά στὴν Ἀντιόχεια οἱ σταυροφόροι λιμοκτονοῦσαν ἀλλὰ ξεκίνησαν καὶ συνέχισαν την πολιορκία. Νίκησαν στρατούς ποῦ στάλθηκαν ἀπὸ το Χαλέπι καὶ τὴ Δαμασκηνό γιά νὰ βοηθήσουν την Ἀντιόχεια

Τελικά τον Ἰούνιο του 1098 ἡ πόλη ἔπεσε στά χέρια τους μετά ἀπὸ προδοσία ἑνός Ἀρμένιου φρουροῦ, του Φιρούζ, ποῦ σε συνεννόηση με τον Βοημούνδο ἐπέτρεψε σε ἕνα σῶμα σταυροφόρων νὰ μποῦν νύχτα στὴν πόλη.

Σχεδόν ἀμέσως, οἱ σταυροφόροι χρειάστηκε νὰ την ὑπερασπιστοῦν ἀπὸ την ἐπίθεση τοῦ αταμπέγκ τῶν Σελτζούκων τῆς Μοσούλης, του Κερβογά, καὶ των συμμάχων του.

Τις κρίσιμες ἡμέρες της πολιορκίας ἀπὸ τον Κερβογά, ἕνας ἄσημος προσκυνητής, ὁ Πιέρ Μπαρτολομύ, ἄρχισε νὰ μιλᾶ γιά ὁράματα ποῦ εἶχε γιά την Ἁγία Λόγχη (τὴ λόγχη με την ὁποία τρύπησαν τον Χριστό στὸ σταυρό), ὅτι δηλαδή βρισκόταν στὴν Ἀντιόχεια

Πολλοί τον πίστεψαν, καὶ ὅταν πράγματι βρῆκε μία λόγχη σκάβοντας σε μία ἐκκλησία, οἱ σταυροφόροι πῆραν θάρρος, πιστεύοντας ὅτι αὐτὸ ἦταν σημάδι ὅτι ὁ Θεός ἦταν μαζί τους.

Ὑπῆρχαν καὶ πολλοί ποῦ δὲν τον πίστεψαν, ἀλλὰ το ἀποτέλεσμα ἦταν τελικά οἱ σταυροφόροι νὰ βροῦν το θάρρος νὰ ἀντιμετωπίσουν τον Κερβογά σε μάχη ἕξω ἀπὸ τα τείχη, στὴν ὁποία καὶ νίκησαν. Η νίκη τους, ὅμως, ὀφειλόταν ἐν μέρει στὶς φιλονικίες ποῦ εἶχαν ξεσπάσει στὸ στρατόπεδο τῶν ἀντιπάλων τους.

Σύντομα ὁ Ραϋμόνδος της Τουλούζης καὶ ὁ Βοημούνδος τοῦ Τάραντα (ὁ ὁποῖος πρὶν ἀκόμη πέσει ἡ Ἀντιόχεια εἶχε καταφέρει με δόλο νὰ ἀπομακρύνει τους βυζαντινούς ἀντιπροσώπους ἀπὸ το στρατόπεδο, καὶ στὴ συνέχεια εἶχε ἀποκηρύξει τὴ συμφωνία με τον Ἀλέξιο) φιλονίκησαν γιά την κυριαρχία της πόλης.

Οἱ σταυροφόροι ἔμειναν γιά ἀρκετούς μῆνες ἄπρακτοι στὴν Ἀντιόχεια καὶ το γεγονός αὐτὸ ἔκανε τους στρατιῶτες καὶ τους ἁπλοῦς προσκυνητές νὰ ἀπειλήσουν νὰ προχωρήσουν χωρίς τους ἀρχηγούς τους στὴν Ἱερουσαλήμ Μετά ἀπὸ αὐτὸ ὁ Ραϋμόνδος ὑποχώρησε, καὶ ὁ Βοημούνδος ἔμεινε στὴν Ἀντιόχεια ὥς ἡγεμόνας

Δοθείσης εὐκαιρίας νὰ ποῦμε, ὅτι ἡ Ἁγία Λόγχη εἶναι το μεταλλικό ἱερὸ σκεῦος σε σχῆμα λόγχης, το ὁποῖο χρησιμοποιεῖται στὴν τελετή της Προσκομιδῆς γιά την ἐξαγωγὴ του Ἀμνοῦ καὶ των ὑπόλοιπων μερίδων του Δισκαρίου.

Συμβολίζει τὴ λόγχη, με την ὁποία οἱ στρατιῶτες κέντησαν (τρύπησαν) την πλευρά του σταυρωμένου Χριστοῦ, ἐνῶ χρησιμοποιεῖται ἀποκλειστικά ἀπὸ την ὀρθόδοξη ἐκκλησία

Ὅταν ὁ λειτουργός κεντᾶ (τρυπᾶ) τον Ἀμνό στά γράμματα ΝΙ, ἀναφέρει μυστικῶς καί χαμηλοφώνως, τα λόγια του Εὐαγγελίου (Ἱωάν.19: 34) «Εἰς των στρατιωτῶν λόγχη την πλευράν αἰτοῦ ἕνυξε...».

Το 1241, μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης στοὺς Φράγκους, ὁ Λουδοβίκος ὁ 6ος, βασιλιάς της Γαλλίας, παρουσιάστηκε με ἕνα κομμάτι της μύτης της λόγχης καί μία συλλογή ἀπὸ θρησκευτικά ἀντικείμενα, τα ὁποία στέγασε στὸ Σεντ Σαπέλ στὸ Παρίσι.

Το μεγαλύτερο μέρος της αἰχμῆς ὡστόσο, παρέμεινε στὴν Κων/Πολη κι ἔπεσε στά χέρια των Τούρκων το 1453.

Ο Τοῦρκος σουλτᾶνος Βαγιαζήτ ὁ Β την ἔστειλε στόν Πάπα Ἱννοκέντιο τον 8ο το 1492. Ἀπὸ τότε, βρίσκεται κάτω ἀπὸ τον τρούλο του Ἁγίου Πέτρου.

Κατά το 18ο αἰῶνα ὁ Πάπας Βενέδικτος ὁ 14ος εἶχε μία ἀκριβῆ εἰκόνα της ἄκρης της λόγχης ποῦ βρισκόταν στὸ Σεντ Σαπέλ καί βρῆκε ὅτι ταίριαζε τέλεια με το δικό του μεγαλύτερο κομμάτι.

Κατά την γαλλική ἐπανάσταση ὅμως ἡ αἰχμή ἐξαφανίστηκε καί κανείς δὲν γνωρίζει ἀπὸ τότε ποῦ βρίσκεται.

Τα καρφιά του Κυρίου

Κατά την ἱστορική παράδοση, ὅταν ἡ Ἁγία Ἑλένη πῆγε στοὺς Ἁγίους Τόπους γιά νά βρεῖ τον Τίμιο Σταυρό, ἀφοῦ συγκέντρωσε πλῆθος τεχνιτῶν καί ἐργατῶν, ἔσκαψε ἐκεῖ καί βρῆκε τον Πανάγιο Τάφο καί λίγο πιό πέρα βρῆκε καί τους τρεῖς σταυρούς του Ἰησοῦ καί τῶν δύο ληστῶν καθώς καί τα καρφιά τους.

Ἡ Ἁγία Ἑλένη ἔπειτά πῆρε τον Τίμιο Σταυρό μαζί της στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀφοῦ ὅμως ἄφησε μέρος αἰτοῦ στά Ἱεροσόλυμα, στόν Πατριάρχη Μακάριο. Ο Σταυρός του Κυρίου εἶχε 4,50 μέτρα ὕψος καί 2,40 μέτρα πλάτος!

Ο Παυλίνος στὴν ἑνδεκάτη ἐπιστολή του ξαναφέρει ὅτι ἐνῶ ὁ Σταυρός, ἀπὸ την ἡμέρα της εὕρεσης του, τεμαχιζότανε (σε ἀπειροελάχιστα κομματάκια) καὶ δινότανε στούς πιστούς γιά εὐλογία, αὐτὸς παρέμεινε ἀκέραιος καὶ δέν μειωνόταν καθόλου.

Ἐπίσης, ὅσον ἀφορᾶ τα καρφιά του Κυρίου, καθώς ξαναφέρει ἡ παράδοση, ξεχώρισαν ἀπὸ τα καρφιά των ληστῶν διότι δέν εἶχαν σκουριάσει ἀπὸ το πέρασμα των χρόνων, φαινόντουσαν σὰν καινούργια, ἐνῶ των ληστῶν ἦταν σκουριασμένα.

Μία ἄλλη παράδοση θέλει τα καρφιά αὐτὰ νά τοποθετοῦνται γύρω ἀπὸ το κεφάλι του ἀνδριάντα του Μ. Κωνσταντίνου γιά νά συμβολίζουν με τὴ λάμψη του ἡλίου την δύναμη του θεϊκοῦ φωτός καὶ την μεγαλοπρέπεια του Αὐτοκράτορα, ποῦ εἶχε ὡς ἀκτῖνες στό κεφάλι του τα ἴδια τα Καρφιά του Κυρίου!

                     Ἡ λόγχη τοῦ Λογγίνου καὶ οἱ μεταφυσικὲς ἰδιότητές της

                             Γιατί την ψάχνουν ὅλοι οἱ κατακτητές

Τι σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ Χιτλερ με ὅλα αὐτά; 

Ὅπως ἔχει ἀναφέρει το Onalert σε προηγούμενο δημοσίευμα, οἱ ναζιστές ἐνδιαφερόντουσαν γιὰ τον μυστικισμό συνεπῶς ἦταν ἀπόλυτα φυσιολογικό ὁ Ἀδόλφος Χίτλερ, μετά ἀπὸ ἐκείνη την πρώτη ἐπαφῆ με τη Λόγχη, νὰ ἀρχίσει μανιωδῶς νὰ μελετάει την ἱστορία της. 

Σύντομα συνδέθηκε με τις ἰσχυρές ἀποκρυφιστικές ὁμάδες ποὺ ἤκμαζαν τότε στὴ Γερμανία.               Καὶ ἦταν αὐτοὶ οἱ κύκλοι, σύμφωνα με το συγγραφέα Trevor Ravenscroft, ποὺ τον ἀνέδειξαν στὴν ἐξουσία ὥς ὀργάνῳ τους, παρέχοντάς του ὄχι μόνο πολιτική καὶ οἰκονομική στήριξη, ἀλλὰ καὶ τὴ βοήθεια των σκοτεινῶν δυνάμεων ποὺ μετέτρεψαν μία ἀσήμαντη καὶ μᾶλλον περιφρονημένη ἀπὸ τον κοινωνικό περίγυρο προσωπικότητα σε ἕναν ἡγέτη ποὺ μαγνήτιζε τα πλήθη. Κι ὅταν τελικά ἀπέκτησε καὶ καὶ τὴ Λόγχη, ὁ Χίτλερ ἦταν πιὰ σίγουρος ὅτι θὰ κυριαρχήσει στὸν κόσμο...