Ομιλία του Κολοκοτρώνη την 8η Οκτωβρίου 1838 προς τους Γυμνασιόπαιδες του τότε Βασιλικού γυμνασίου εις την Πνύκα..

Ομιλία του Κολοκοτρώνη την 8η Οκτωβρίου 1838 προς τους Γυμνασιόπαιδες του τότε Βασιλικού γυμνασίου εις την Πνύκα..


Διερχόμεθα τό ἄκρον ἄωτον τῆς παρακμῆς καί τῆς ξεφτίλας.


Ἀπό τόν Περικλέα στόν Τσίπρα.


Ἀπό τόν πίνακα ΕΛΛΑΣ Η ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΣΑ, στό παρδαλό σκιάχτρο


Ὁμιλία τοῦ Κολοκοτρώνη τῇ 8ῃ Ὀκτωβρίου 1838 πρὸς τοὺς Γυμνασιόπαιδες τοῦ τότε Βασιλικοῦ γυμνασίου εἰς τὴν Πνύκα

Ἡ ὁμιλία τοῦ μεγίστου ἥρωα μας Κολοκοτρώνη ἀκόμη καί διά σήμερα ἀποτελεῖ μία πνευματική παρακαταθήκη, ἀρχίζει τήν ὁμιλίαν του λέγοντας:




Παιδιά μου!


Εἰς τὸν τόπο τοῦτο, ὁποὺ ἐγὼ πατῶ σήμερα, ἐπατοῦσαν καὶ ἐδημηγοροῦσαν τὸν παλαιὸ καιρὸ ἄνδρες σοφοί, καὶ ἄνδρες μὲ τοὺς ὁποίους δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ συγκριθῶ καὶ οὔτε νὰ φθάσω τὰ ἴχνη των. Ἐγὼ ἐπιθυμοῦσα νὰ σᾶς ἰδῶ, παιδιά μου, εἰς τὴν μεγάλη δόξα τῶν προπατόρων μας....


Καί πράγματι εἰς αὐτόν ἐδῶ τόν τόπον ἔχουν περπατήσει τά σοφότερα πνεύματα τῆς παγκοσμίου κοινότητος οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ θεμελιωταί τῆς συγχρόνου ἐπιστήμης καί τῆς δημοκρατίας. Εἰς πρόσφατον ἔρευναν πανεπιστημίου τῆς Ἀμερικῆς διά τήν ἀξιολόγησιν τῶν 10 διασημοτέρων προσωπικοτήτων τῆς τελευταίας 6.000ετίας κατέδειξεν ὅτι ἐκ τῶν 10 πρώτων οἱ ἕξ εἶναι Ἕλληνες: 1ος Ἀριστοτέλης, 2ος Πλάτων, 4ος Σωκράτης, 5ος Μέγας Ἀλέξανδρος, 9ος Ὅμηρος, 10ος Πυθαγόρας. Βέβαια ὁ Ἀρχιμήδης παρ΄ὅτι δέν εἶναι εἰς τούς 10 πρώτους, ὁφείλομεν νά τονίσωμεν ὅτι εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἰδιοφυΐα ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἡ Ἑλλάδα μας εἶναι ἡ χώρα τοῦ μύθου και τοῦ παραμυθιοῦ τῶν ἡρώων και τῶν φιλοσόφων τῶν Βασιλέων καί τῶν Αὐτοκρατόρων.


Εἰς αὐτόν ἐδῶ τόν τόπον ἔχει περπατήσει καί ἔχει δημηγορήσει ὁ δημιουργός μιᾶς ἐποχῆς πού λέγεται «ΧΡΥΣΟΥΣ ΑΙΩΝ» καί αὐτός εἶναι ὁ Περικλῆς. Τά ἔργα τοῦ Περικλέους, μεταξύ αὐτῶν ὁ Παρθενών ἔρχονται νά θαυμάσουν ἀπό ὅλην τήν οἰκουμένην. Ὁ Περικλῆς ὁ ὁποῖος καί αὐτός θά ἡδύνατο νά ἦτο εἰς τούς δέκα πρώτους, ἔκαμεν καί αὐτός μία ὁμιλίαν, γνωστήν ὡς «ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ» διά νά ἀποδώση τιμήν εἰς τούς νεκρούς πού ἐθυσιάσθησαν διά νά εἶναι ἡ Πατρίδα του ἐλεύθερη. Ἀρχίζει τήν ὁμιλίαν του λέγοντας: «῎Αρξομαι δὲ ἀπὸ τῶν προγόνων πρῶτον· δίκαιον γὰρ αὐτοῖς καὶ πρέπον δὲ ἅμα ἐν τῷ τοιῷδε τὴν τιμὴν ταύτην τῆς μνήμης δίδοσθαι. τὴν γὰρ χώραν οἱ αὐτοὶ αἰεὶ οἰκοῦντες διαδοχῇ τῶν ἐπιγιγνομένων μέχρι τοῦδε ἐλευθέραν δι' ἀρετὴν παρέδοσαν. καὶ ἐκεῖνοί τε ἄξιοι ἐπαίνου καὶ ἔτι μᾶλλον οἱ πατέρες ἡμῶν·»


Δηλ. «Θά ἀρχίσω πρῶτα ἀπό τούς προγόνους, διότι δ΄αὐτούς καί δίκαιον ἀλλά καί πρέπον εἶναι αὐτήν τήν τιμήν εἰς τήν μνήμην των νά ἀποδώσωμεν. Αὐτήν τήν χώραν πάντοτε οἱ ἴδιοι κατοικούσαν διαδέχοντας ἡ μία γενεά τήν ἄλλην, ἐλευθέραν καί μέ ἀρετήν μᾶς παρέδωσαν. Καί ἐκεῖνοι εἶναι ἄξιοι ἐπαίνου καί εἰσέτι περισσότερον οἱ πατέρες ἡμῶν».


Αὐτά ἔλεγεν ὁ δημιουργός τοῦ «ΧΡΥΣΟΥ ΑΙΩΝΟΣ». Μία μεγάλη πνευματική καί πολιτιστική κληρονομία τοῦ Ἐλληνικοῦ πνεύματος εἶναι ἠ ἀπόδοσις τιμῶν εἰς αὐτούς πού ἐθυσιάσθησαν καί ἐπότισαν μέ τό αἷμα τους τό δένδρον τῆς ἐλευθερίας διά νά ἀναπνέομεν ἐμεῖς τόν ἀέρα τῆς ἐλευθερίας. Ἐπί πλέον Ὁ Περικλῆς μᾶς λέγει ὅτι αὐτόν ἐδῶ τόν τόπον τόν κατοικούσαν πάντοτε οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι, δηλ. τό γένος τῶν Ἑλλήνων.


Ἐπ΄αὐτοῦ ὁ Ἰσοκράτης πρός τιμήν τῆς 100ης Ὀλυμπιάδος (εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, ὡς ἔτος ἐνάρξεως τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων ἀναφέρεται τό 776 Π.Χ καί ἕως τό 56 Μ.Χ συμμετεῖχον ἀποκλειστικῶς καί μόνον Ἕλληνες) γράφει τόν πανηγυρικόν του καί λέγει: «ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες».

Δηλ. Εἰς αὐτήν τήν χώραν κατοικοῦμεν χωρίς νά ἐκδιώξωμεν ἄλλους, οὔτε ἤταν ἔρημος καί τήν καταλάβαμεν, οὔτε ἀπό πολλά ἔθνη ὡς μιγάδες συγκεντρωθήκαμεν, ἀλλ΄ οὕτως καλῶς καί γνησίως ὑπάρχομεν, ὥστ΄ἐξ αὐτῆς ἀκριβῶς γεννηθήκαμεν, ταύτην κατέχοντες καθ΄ὅλον τόν χρόνον ἐξακολουθοῦμεν νά ζῶμεν, καθ΄ὅτι εἴμαστε αὐτόχθονες.

Αὐτά λέγει ὁ σοφός Ἰσοκράτης, τοῦ ὁποίου οἰ αὐτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί μίαν ἄλλην φράσιν του, τήν ἔχουν παραχαράξει καί παρερμηνεύσει, εἴτε ἀπό ἄγνοιαν εἴτε ἀπό δόλο, ἀλλοιώνοντας οὕτως τό πνεῦμα του καί τήν σκέψιν του.

Οὕτως ἐσκέπτοντο καί ἔπραττον εἰς τά χρόνια τῆς μεγαλοπρέπειας καί τῆς δόξας τά μεγαλύτερα μυαλά μέ τό ὑψηλότερον I.Q. Σήμερα ὅλοι δηλώνουν ὅτι εἴμεθα σέ παρακμή καί μάλιστα εἰς ψυχικήν παρακμή, ἡ ὁποία δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι συνίσταται εἰς τήν διάβρωσιν τοῦ εἶναι, τήν ἀποσύνθεσιν τοῦ ἐγώ, τήν ἀπώλειαν ἀγάπης διά τόν ἑαυτόν μας. Ἐμεῖς εἴμεθα οἱ γεννεσιουργοί τῶν ἀξιῶν καί τῶν ἡθικῶν κανόνων καί ἐμεῖς δυστυχῶς τά ἐνταφιάζομεν. Τό ταχύτερον δυνατόν ὁφείλομεν νά ἀφήσωμεν πίσω μας τήν παρακμή.








ΕΛΛΑΣ Η ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΣΑ


Αὐτός ὁ πίνακας κοσμοῦσεν τό πρωθυπουργικόν γραφεῖον. Φιλοτεχνήθηκεν ἀπό τόν μεγάλον μας ζωγράφο Κον Θεόδωρον Βρυσάκη τό 1858. Ἀναπαριστᾶ τό μεγαλεῖον, τήν δόξα καί τήν λαμπρότητα τοῦ 1821. Οἱ ἥρωες τοῦ 1821 γονυπετεῖς προσφέρουν τήν ζωήν τους καί τήν περιουσίαν τους διά τήν ἀπελευθέρωσιν τῆς μητέρας Ἑλλάδος, αὐτή δέ εὐγνωμονεῖ τά παιδιά της. Τόσον πολύ ἐνοχλοῦσεν τόν Τσίπρα ἡ ἀπελευθέρωσις τῆς Ἑλλάδος ἀπό τούς Τούρκους, ὁ ὁποῖος ἄμα τῇ εἰσόδῳ εἰς τό πρωθυπουργικόν γραφεῖον τό ἔτος 2015 καί μάλιστα ὁλίγας ἡμέρας πρό τῆς 25ης Μαρτίου τόν πέταξεν ἔξω καί τό ἀντικατέστησεν μέ τό παρδαλό σκιάχτρο. Αὐτή ἡ ἐνέργεια ἀπό μόνη της δηλώνει: ἀσέβεια, ἐμπάθεια, ἐχθρότητα, μῖσος διά τήν Ἑλληνικήν ἱστορίαν καί τάς ἙλληνοΧριστιανικάς παραδόσεις.

Ἐάν αὐτό εἶχεν διαπράξει εἰς τά χρόνια τοῦ ΧΡΥΣΟΥ ΑΙΩΝΟΣ τοῦ Περικλέους δύο τινά θά συνέβαιναν, ἤ θάνατος ἤ ἐξωστρακισμός, διότι ἡ φιλοπατρία καί ὁ σεβασμός εἰς τούς προγόνους ἦσαν τά μεγάλα ἰδανικά.




Φυσική ἀκολουθία τῆς βεβήλου ἐνεργείας πετάγματος ἔξω ἀπό τό πρωθυπουργικόν γραφεῖον τοῦ ἱστορικοῦ πίνακος εἶναι νά δηλώνη ὁ Τσίπρας ὅτι, ἡ Ἑλλάδα δέν ἔχει σύνορα, νά μήν ἀναγνωρίζη τήν γενοκτοντίαν τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, τήν Μικρασιατικήν καταστροφήν νά φτιάχνη ἕνα ὑπερταμεῖον τά κλειδιά τοῦ ὁποίου τά ἔχουν ξένοι, ξεπουλόντας ἔτσι τήν Ἑλληνικήν περιουσίαν, νά γεμίζη τήν Ἑλλάδα μέ λαθρομετανάστες διά νά ἀλλιοώση τήν καθαρότητα τοῦ γένους, ἄλλωστε τό πρῶτον νόμον πού ψήφισεν ἤταν νά μετασχηματίζη σέ Ἕλληνα κάθε λαθρομετανάστη. Προκειμένου ὁ Τσίπρας νά σέ παραπλανίση καί νά κερδίση τάς ἐκλογάς, ὥστε νά προξενίση τό μέγιστον κακόν εἰς τήν Ἐλλάδα μας, μετεμφιέσθη ἀκόμη καί σέ (Παπά). Ἀρκεῖ νά ἐνθυμηθῶμεν ὅτι τήν ἡμέραν τῶν Θεοφανείων παρευρέθει εἰς τόν Πειραιάν καί ἄφησεν περιστέρια, ἐπεσκέφθη τό Ἅγιον Ὅρος, καί τόν Πάπα. Μερικοί εἰς τήν Ἑλλάδα μας, ἕνας ἀριθμός πού δέν ὑπερβαίνει τούς 5.000 ἀνά τήν Ἑλληνικήν ἐπικράτειαν σκέπτονται καί πράττουν ὅπως οἱ Τούρκοι, ὡς νά ὑπάρχει συγγένεια αἵματος. Εἴχαμεν καί Τουρκοκρατία. Ὁ Κολοκοτρώνης εἶπεν: «μερικές για ταῖς δόξες καί ταῖς ἡδονές ἄλλαξαν τήν πίστην τους καί ἔγιναν μουσουλμάνες». Π.Χ Ἡ κυρά φροσίνη πῆγε στό χαρέμι. Διαπράττοντας ἕνα σφάλμα ἡθικοῦ περιεχομένου τήν λέμε κυρά. Δέν ἦτα καθόλου κυρά ἀλλά μιά τσούλα, μιά ξεπεσμένη πού γιά ταῖς ἡδονές ἐγκατέλειψεν τόν ἄνδρα της καί τά παιδιά της, γιά νά μπῆ εἰς τό χαρέμι. Αὐτές λοιπόν οἱ ξεπεσμένες πῆγαν μέ τούς ἄπλυτους, βρωμιάρηδες, ἄξεστους Τούρκους πού μᾶς εἴχαν γιά 400 χρόνια σκλαβωμένους. Φυσικόν εἶναι μερικοί σήμερα κουβαλάνε αὐτά τά χαρακτηριστικά, μιᾶς ξεπεσμένης καί τοῦ βάρβαρου Τούρκου.

Βίντεο ΣΟΚ! Η Αρχαία Μακεδονική είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ! Τέλος…

Βίντεο ΣΟΚ! Η Αρχαία Μακεδονική είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ! Τέλος…

Σε λιγότερο από 3 λεπτά, το παρακάτω βίντεο αποδεικνύει ότι η Αρχαία Μακεδονική γλώσσα είναι Ελληνική. 

Με στοιχεία και διαπιστώσεις, καταρρέουν οι ψευδαισθήσεις των Σκοπιανών για τη Μακεδονική γλώσσα και φαίνεται η ελληνική μήτρα της:

Εναλλακτικά ΕΔΩ

Ποῖα ἦταν στὴν μυθολογία ἡ Καλλιρόη; Ὅλα ὅσα δὲν γνωρίζουμε Ἄγνωστες πτυχές της γιὰ την ἐρωτική της ζωή…

Ποῖα ἦταν στὴν μυθολογία ἡ Καλλιρόη; Ὅλα ὅσα δὲν γνωρίζουμε Ἄγνωστες πτυχές της γιὰ την ἐρωτική της ζωή…



Ἄλλη μία Καλλιρρόη της ἑλληνικῆς μυθολογίας, ἦταν μία ὄμορφη παρθένος ἀπὸ την Καλυδώνα. Ἦταν τόσο ὄμορφη, ποῦ ἀρκετοί ἦταν ἐκεῖνοι ποῦ διεκδικοῦσαν νὰ κερδίσουν την ἀγάπη της. Ἕνας ἀπὸ αὐτούς, ἦταν ὁ Κόρεσος, ἱερέας του θεοῦ Διόνυσου, ποῦ την ἐρωτεύτηκε παράφορα. Παρόλο ποῦ η θέση του, δὲν του ἐπέτρεπε νὰ ἔχει πάθη, κυνηγοῦσε ἔντονα την ὄμορφη Καλλιρρόη, ἡ ὁποία ἀπέκρουε συνεχῶς τις ἐρωτικές του πιέσεις.

Ὁ Κόρεσος παραπονέθηκε γιὰ την ἄρνηση της Καλλιρρόης στὸν Διόνυσο, με ἀποτέλεσμα ὁ θεός νὰ στείλει στοὺς κατοίκους της Καλυδώνας τρέλα.


Οἱ Καλυδῶνιοι συμπεριφέρονταν σὰν μανιασμένοι μεταξύ τους καὶ ἡ πόλη κινδύνευε νὰ καταστραφεῖ ἀπὸ τους ἴδιους της τους κατοίκους. Ὅταν ἐπισκέφτηκαν το μαντεῖο της Δωδώνης γιὰ νὰ τους συμβουλεύσει πώς θὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ αὐτὴ την κατάσταση, δέχτηκαν χρησμό ποῦ ἔλεγε ὅτι ὄφειλαν νὰ θυσιάσουν στὸν Διόνυσο, την ὑπαίτιο της ὁμαδικῆς παραφροσύνης, Καλλιρρόη ἡ ὁποιονδήποτε ἄλλο θὰ ἔπαιρνε τὴ θέση της. Ὅταν ἔφεραν την ἄτυχη κοπέλα στὸ ναό του Διονύσου γιὰ νὰ θυσιαστεῖ, την ἐκτελέση θὰ την πραγματοποιοῦσε ὁ Κόρεσος. Ἀλλὰ ἐκεῖνος, παρέμενε ἀκόμη ἐρωτευμένος μαζί της, δὲν ἄντεξε νὰ θυσιάσει την κοπέλα, ὁπότε αὐτοκτόνησε, παίρνοντας τὴ θέση της, γιὰ νὰ γλυτώσει ἡ ἴδια. Στὴ συνέχεια, ἡ Καλλιρρόη ἀναγνωρίζοντας το μεγαλεῖο της ἀγάπης του Κόρεσου, ἀπὸ τις τύψεις καὶ την ντροπή της, ἔπεσε μέσα στὴ λιμνούλα μιᾶς πηγῆς, ἡ ὁποία ἀπὸ τότε πῆρε το ὄνομα της.


Ὁ μῦθος της Καλλιρρόης καὶ του Κόρεσου ἀναφέρεται μόνο στὸν Παυσανία, ὁ ὁποῖος δὲ ταυτίζει ρητά αὐτὴν την Καλλιρρόη με την κόρη του Ἀχελώου.


Ἡ ἑρμηνεία του παραπάνω μύθου εἶναι πολύ εὔκολη, ἄν ὑπολογίσουμε πῶς ὁ Διόνυσος εἶναι ἕνας θεός ποῦ καθιερώθηκε πολύ ἀργὰ, στὶς ἀρχὲς τῶν ἱστορικῶν χρόνων, καθώς καὶ ὅτι ἡ Καλυδώνα εἶχε μία παράδοση «Ἀσέβειας» μία ποῦ δὲν θυσίαζαν καὶ στὴν Ἄρτεμι, ἐξ οὐ καὶ ἡ τιμωρία του «Καλυδώνιου Κάπρου». Ἐπίσης, ἄς ὑπολογίσουμε πῶς ὅλοι οἱ μῦθοι γιὰ την καθιέρωση της Διονυσιακῆς λατρείας λένε πώς αὐτὸ ἔγινε αἱματηρά καὶ «περίεργα». Οὐσιαστικά ἡ λατρεία του θεοῦ ἐπιβλήθηκε με βία. Προφανῶς, λοιπόν, ἡ ἄρνηση της Καλλιρρόης ἐξελήφθη ὡς γενική ἀποτίμηση της λατρείας του Διονύσου (μία ποῦ ὁ Κόρεσος ἦταν ἱερέας του) καὶ ἔτσι, οἱ ἱερεῖς του καλλιέργησαν ὁμαδική ψύχωση ἐνοχῆς στὸν πληθυσμό, γιὰ νὰ μὴν ποῦμε ὅτι χρησιμοποίησαν καὶ «βότανα» γιὰ νὰ το ἐπιτύχουν.

Ὁ Κόρεσος καὶ ο ἔρωτάς του ὅμως ἦταν ὁ «ἀδύνατος κρίκος» του σχεδίου.

Ὁ Ἁρμόδιος καὶ Ἀριστογείτων ἦταν Ἑβραῖοι (Γεφυραῖοι)

Ὅσοι ἔχουν ἀσχοληθεῖ με την ἀνάλυση των Πολιτευμάτων (Πολιτεία Πλάτωνος, Πολιτικά καὶ Ἀθηναίων Πολιτεία του Ἀριστοτέλους) θὰ γνωρίζουν την ὑπόθεση του Ἁρμοδίου καὶ Ἀριστογείτονος ποῦ ἔλαβε χώρα το 514 π.Χ. στὴν Ἀθήνα.

Γιὰ νὰ δοῦμε μερικά πράγματα ἐπὶ του θέματος:

Ἄς δοῦμε τα πράγματα ἀπὸ την ἀρχὴ:

Πεισίστρατος (4η Πολιτειακή Μεταβολή Ἀθηνῶν - 557-527 π.Χ.)

Ὁ Τρόπος ποῦ ἔλαβε την ἐξουσία της Ἀθηνᾶς ὁ Πεισίστρατος θεωρητικά ὀνομάζεται Τυραννικός, ὅμως ἡ διοίκηση του Πεισιστράτου δὲν ὁμοίαζε καὶ τόσο με Τυράννου ἀλλὰ ἐφάρμοζε τους νόμους καὶ ἦταν πολύ ἐλαστικός με τους Πολῖτες χωρίς νὰ παρέχει στὸν ἑαυτὸ του κανένα πλεονέκτημα. Ἔδινε στούς φτωχούς δάνεια γιὰ νὰ καλλιεργοῦν την γῆ καὶ νὰ ζοῦν καλά. Ἔτσι κατάφερνε ἀφενός την αὔξηση της καλλιέργεια της γῆς ἄρα καὶ της παραγωγῆς ἡ ὁποία ἀπέφερε την «Δεκάτην» (το 1/10 ἀπὸ την σοδειά) στὰ ταμεῖα αὐξάνοντας τα ἔσοδα του Κράτους, καὶ ἀφετέρου τους ἀπέτρεπε νὰ ἀσχολοῦνται με τα κοινά γιατί ὅπως λέει καὶ ὁ Σωκράτης στὴν Πλατωνική Πολιτεία, ὁ κάθε ἕνας πρέπει νὰ ἀσχολεῖται με το γνωστικό του ἀντικείμενο γιατί μόνο ἔτσι προκόβει ἡ πόλη. Ἐπειδή δὲν καταπίεζε τον λαό καὶ ἐπικρατοῦσε εἰρήνη, ἔλεγαν ὅτι ἡ Τυραννία του Πεισιστρᾶτου ἦταν σὰν την περίοδο της βασιλείας του Κρόνου (περίοδος ποὺ ἔζησε το Χρυσοῦν γένος κατά τον Ἡσίοδο).

Γιὰ την εἴσπραξη της δεκάτης τοποθέτησε Δικαστές, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ἔκανε περιοδεῖες στὴν ὕπαιθρο της Ἀττικῆς γιὰ νὰ ἐπιθεωρεῖ καὶ νὰ ἐπιλύει τις διαφορές μεταξύ πολιτῶν ὥστε νὰ μὴν χρειάζεται νὰ κατέβουν στὴν πόλη καὶ νὰ μένει πίσω ἡ παραγωγή. Σε μία τέτοια ἐξόρμηση στὸν Ὑμηττό εἶδε ἕναν Γεωργό νὰ κοπιάζει πέρα του δεόντως για ένα χωράφι το ὁποῖο ἦταν γεμᾶτο πέτρες. Ὁ Πεισίστρατος ρώτησε τον Γεωργό τι παράγει το χωράφι καὶ ὁ Γεωργός ποῦ δὲν τον γνώριζε ἐξ ὄψεως του ἀπάντησε “βάσανα καὶ πίκρες” καὶ συνέχισε “καὶ ἀπὸ αὐτὰ τα βάσανα καὶ αὐτὲς τις πίκρες θέλει ὁ Πεισίστρατος νὰ πάρει καὶ την δεκάτη” Ο Πεισίστρατος ἐκτίμησε την εὐθύτητα καὶ την ἐργατικότητα του Γεωργοῦ καὶ τον ἀπάλλαξε ἀπὸ κάθε φόρο.

Στὸν Πεισίστρατο ἀποδίδεται ἡ συλλογή καὶ ἡ καταγραφή τῶν Ὁμηρικῶν Ἐπῶν.


Πεισιστρατίδαι (527-510 π.Χ.)


Τον Πεισίστρατο τον διαδέχθηκε, μετά τον θάνατο του ἀπὸ γηρατειά, ὁ πρωτότοκος του γιὸς Ἱππίας, ὁ ὁποῖος διέθετε Πολιτικό μυαλό καὶ σύνεση, ἔχοντας την συμπαράσταση του δευτερότοκου ἀδελφοῦ του, Ἱππάρχου, ὁ ὁποῖος ποῦ εἶχε ἀγάπη πρὸς τις τέχνες. Η διακυβέρνηση των γιῶν του Πεισιστράτου κράτησε ἀπὸ το 527 π.Χ. μέχρι το καλοκαίρι του 510 π.Χ.

Το 514 π.Χ. ὅμως συνέβησαν διαδοχικά γεγονότα ποῦ ἄλλαξαν τον ἁρμονικό Ροῦ τῶν Ἀθηνῶν, ὁ μικρότερος ἀδελφὸς τους Θέτταλος ἔβγαλε ἀπὸ την πομπή των Παναθηναίων την ἀδερφὴ του Ἁρμοδίου ποῦ ἤθελε νὰ πάρει μέρος ὥς Κανηφόρος, καὶ λοιδώρησε τον Ἁρμόδιο ὡς γυναικωτό (Στὰ Μεγάλα Παναθήναια δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ λάβουν μέρος μὴ Ἀθηναῖοι). Με την δικαιολογία αὐτή ὁ Ἁρμόδιος καὶ ὁ Ἀριστογείτων μαζί με ἄλλους ἔστησαν καρτέρι νὰ σκοτώσουν τόν Ἱππία.

Στὴν ἑορτὴ τῶν Παναθηναίων ὁ Ἱππίας βρίσκονταν στὴν Ἀκρόπολη περιμένοντας την ὑποδοχή της πομπῆς, ἀλλὰ ἐπειδὴ οἱ συνωμότες εἶδαν κάποιον ἀπὸ τα μέλη της συνωμοσίας νὰ συνομιλεῖ με τον Ἱππία σε φιλικό κλίμα, σκέφτηκαν ὅτι θὰ συλληφθοῦν, ὁπότε οἱ Ἁρμόδιος καὶ Ἀριστογείτων ἔτρεξαν πρὶν ἀπὸ τους ἄλλους καὶ σκότωσαν πισώπλατα τον ἵππαρχο (ὁ ὁποῖος προέπεμπε των Παναθηναίων στὴν πορεία πρὸς την Ἀκρόπολη) κοντά στὸ Λεωκόρειο Ἡρῶο (στὸν Κεραμεικό).




Τον Ἁρμόδιο τον ἐκτελέσαν ἐπὶ τόπου οἱ φρουροί, τον Ἀριστογείτονα τον συνέλαβαν καὶ τον βασάνισαν γιὰ πολύ χρόνο γιὰ νὰ ἀποκαλύψει τους ὑπολοίπους συνωμότες. Κατά την διάρκεια των βασανιστηρίων ὁ Ἀριστογείτων ἔδωσε ὀνόματα Πολιτῶν ποῦ ἄνηκαν στὴν φιλική παρέα τῶν Πεισιστρατίδων πρᾶγμα ποῦ δὲν ἐπιβεβαιώθηκε καὶ μάλιστα κατά πᾶσα πιθανότητα ἦταν κόλπο του Ἀριστογείτωνα γιὰ νὰ ἐκτελεστοῦν ἀφενός ἀθῶοι, ἀφετέρου νὰ ρίξει το καθεστώς. Στὸ τέλος ὁ Ἀριστογείτων καὶ ἐνῶ εἶχε προσπαθήσει νὰ προκαλέσει τον θάνατο του γιὰ νὰ τελειώνουν τα βάσανα, υποσχέθηκε να μαρτυρήσει τους πραγματικούς συνενόχους καὶ με αὐτὴν την ὑπόσχεση ἔπεισε τον Ἱππία νὰ δώσουν τα χέρια ὡς ἔνδειξη ἐμπιστοσύνης. Ὅταν ἔδωσαν τα χέρια, ὁ Ἀριστογείτων εἰπέ χλευαστικά στὸν Ἱππία ὅτι ἔδωσε τα χέρια με τον δολοφόνο του ἀδελφοῦ το Ἵππαρχου, τότε ὁ Ἱππίας ἐξοργίστηκε τόσο πολύ ποῦ ἔβγαλε το σπαθί του καὶ τον σκότωσε ἐπὶ τόπου. Μετά ἀπὸ αὐτὰ τα γεγονότα ὁ Ἵππίας ἄλλαξε στάση καὶ ἔγινε σκληρός καὶ ἀπεδίωκε ἐκδίκηση γιὰ τον θάνατο του Ἱππάρχου, ἔτσι πολλούς σκότωσε καὶ ἄλλους ἐξόρισε. Μετά 4 χρόνια (510 π.Χ.) καὶ μετά ἀπὸ ἰσχυρή πολιτειακή ἀνωμαλία στὴν Ἀθήνα, ὁ Κλεομένης (βασιλιάς Λακεδαιμόνιων) τον ἀπομάκρυνε ἀπὸ την ἐξουσία κατόπιν ἐντολῆς των Δελφῶν, παρόλο ποῦ οἱ Λακεδαίμονες εἶχαν φιλικέ σχέσεις με τους Πεισιστρατίδες.

πηγή: Ἀριστοτέλης (Ἀθηναίων Πολιτεία)

Ἁρμόδιος καὶ ὁ Ἀριστογείτων

Ἦταν Γεφυραῖοι προερχόμενοι ἀπὸ την Φοινίκη, οἱ ὁποῖοι ἔμεναν στὴν Ἀθήνα. Η φυλή των Γεφυραῖων ἦταν Ἑβραῖοι, ἐκτὸς το ὅτι το παραδέχονται καὶ οἱ ἴδιοι οἱ Ἑβραῖοι στὸ ἐπίσημο περιοδικό τους, φαίνεται καὶ ἀπὸ το ὄνομα, ἀφοῦ το ΓεΦυραῖος γραφόταν με Δίγαμμα δηλαδή ΓεFυραίος, καὶ ὡς γνωστόν το δίγαμμα ἀκούγεται ὡς Β (Γεβραίος - Ἑβραίος)

Δὲν πρέπει ὅμως νὰ συγχέουμε την Ἑλληνικότητα ἀποικία της Φοινίκης με τους Γεφυραῖους, ἡ Φοινίκη ἐνῶ ἦταν Ἑλληνικότατη ἀποικία Ἀργείων καὶ πῆρε το ὄνομα της ἀπὸ τον γιὸ του Αγήνωρος Φοίνικα, κάποια στιγμή ἔχασε την δύναμή της καὶ περιῆλθε στὰ χέρια των Γεφυραῖων "κληρονομῶντας" ταυτόχρονα τις δάφνες τῶν Ἑλλήνων ποῦ προϋπῆρχαν ἐκεῖ ὅπως αὐτὴ του Ἀλφαβήτου, καὶ πάνω σε αὐτὸ πατᾶνε οἱ σημερινοί προοδευτικοί ἀριστεροί καὶ δεξιοί ΣιωνιστοΓλείφτοΔουλοι ὑποστηρίζοντας ὅτι το ἀλφάβητο το πήραμε ἀπὸ τους Φοίνικες ἐννοῶντας ἀπὸ τους Γεφυραῖους.

Ὁ Ἁρμόδιος καὶ ὁ Ἀριστογείτων ἔμειναν στὴν ἱστορία ὡς Τυραννοκτόνοι καὶ ὑποτίθεται ἔριξαν την Τυραννίδα καὶ ἔτσι ἄλλαξε το Πολίτευμα σε Δημοκρατικό. Το ὅλον σκηνικό μοιάζει με τον παραμύθι ὅτι το Πολυτεχνεῖο ἔριξε την Χούντα, ἀλλὰ οἱ ἔχοντες σώας τας φρένας βάζουν κάτω τις ἡμερομηνίες καὶ βλέπουν ὅτι ἀφενός ἀπὸ το 514 π.Χ. ποῦ οἱ ΓεFυραίοι σκότωσαν τον Ἱππαρχο μέχρι το 510 π.Χ. ποῦ ὁ Κλεομένης ἀπομάκρυνε τον Ἱππία ἔχουμε 4 χρόνια διαφορά, ἀφετέρου τα ἴδια καὶ με το Πολυτεχνεῖο, ἐνῶ τα γεγονότα ἔγιναν στὶς 17 Νοεμβρίου του 1973, εἴχαμε Ἱωαννίδη μέχρι τον Ἰούλιο του 1974 δηλαδή 8 μῆνες ακόμα...

Το Δημοκρατικό Πολίτευμα κατά την δύση του, ἀπέδωσε στοὺς ΓεFυραίους ἀπογόνους του Ἁρμοδίου καὶ του Ἀριστογείτωνος δωρεάν σίτιση ἀπὸ το Πρυτανεῖο, δηλαδή τους ἀπέδωσε μέγιστες τιμές ποῦ ἐλάχιστοι εἶχαν στὴν Ἀθήνα, με την δικαιολογία ὅτι ἔριξαν τους Τυράννους καὶ ἀποκαταστάθηκε ἡ Δημοκρατία κάτι ποῦ οὐδέποτε συνέβη ὅπως εἴπαμε. Γιὰ νὰ λάβουμε εἰκόνα τῶν μεγεθῶν, θὰ δοῦμε την περίπτωση της δίκης του Σωκράτους, ποῦ ἐνῶ στὴν πρώτη ψηφοφορία οἱ ψῆφοι ἦταν μισοί μισοί, ὅταν τον ρώτησαν τι του ἄξιζε ὥς ποινή καὶ ἀητός ἀπάντησε δωρεάν σίτιση ἀπὸ το Πρυτανεῖο, οἱ δικαστές της Ἡλιαίας ἐξοργίστηκαν με το "θράσος" του Σωκράτους καὶ 80 ψῆφοι προστέθηκαν στὴν θέση ὑπέρ της καταδίκης του. Με την ἀπόδοση δωρεάν σίτισης των ἀπογόνων διακρίνουμε καὶ το πότε εἰσχώρησαν οἱ Ἑβραῖοι στὰ ἐνδοτέρα της Ἑλλάδος χρησιμοποιόντας την δημοκρατία ὡς μέσον, δεδομένου ὅτι ἡ δημοκρατία στὴν οὐσία εἶναι ὀχλοκρατία, δηλαδή ἀποφασίζουν οἱ ἀδαής - μὴ Φύλακες γιὰ πράγματα ποῦ δὲν καταλαβαίνουν... Ὁ Ὄχλος χάφτει "μαγικές λέξεις" ὅπως "ἰσότητα" "ἀνθρωπισμός" κτλ ποῦ οὐδέποτε κατάλαβε τι σημαίνουν καὶ το πῶς αὐτὲς μετατρέπονται σε Δούρειοι Ἵπποι. Το γελοῖο εἶναι ὅτι αὐτὲς τις ἔννοιες δὲν ἐφάρμοσαν ποτέ οὔτε οἱ ἴδιοι οἱ δημοκράτες.

Με τα λόγια του Σωκράτους στὸ Πλατωνικό ἔργο Κρατύλος, ὅτι δηλαδή σημασία ἔχει ἡ οὐσία τῶν ὀνομάτων καὶ ὄχι τα κατά συνθήκην, παρατηροῦμε ὅτι ὁ Πεισίστρατος ἐνῶ ὀνομάζεται Τύραννος δὲν ὑπῆρξε ποτέ Τύραννος, ἀφοῦ τα ἔργα του στὴν οὐσία τους δὲν συνάδουν με τα τυραννικά. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Πεισίστρατος στὴν πραγματικότητα ἔφερε τον χρυσό αἰῶνα καὶ ὄχι ὁ Περικλῆς, ὁ ὁποῖος ἔχοντας την ἤδη καλή ροή των πραγμάτων την ἀλλοίωσε παρακούοντας το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ με ἀποτέλεσμα νὰ φέρει ἐν τέλει την καταστροφή καὶ γιὰ την Ἀθήνα καὶ γιὰ την Ἑλλάδα με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Ἐπίσης το "ἀποκατάσταση" της δημοκρατίας χρησιμοποιεῖται ὡς "μαγική λέξη" ἀφοῦ προσπαθεῖ ὑποσυνείδητα νὰ δώσει την ψευδαίσθηση του by default ποῦ λέμε στοὺς Η/Υ (ἐξ ορισμού) κάτι ποῦ οὐδέποτε ἴσχυσε στὴν πραγματικότητα. Η "μαγική λέξη" αὐτὴ προσπαθεῖ νὰ ταυτίσει την δημοκρατία με την Ἀθήνα καὶ τους Ἀθηναίους, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα ἡ Δημοκρατία ἦταν ἕνα Πολίτευμα ἀπὸ ὅλα ποῦ εἶχε κατά καιρούς ἡ Ἀθήνα κατά τις 11 Πολιτειακές μεταβολές ὅπως τις κατέγραψε ὁ Ἀριστοτέλης...

Πρέπει νὰ καταλάβουμε κάποτε ὅτι ἡ Ἀρχὴ πρέπει νὰ ἀσκεῖται ἀπὸ ΑΡΙΣΤΟΥΣ καὶ ὄχι ἀπὸ την πλειοψηφία, διότι ἡ πλειοψηφία ἐκ φύσεως δὲν εἶναι ἱκανὴ γιὰ κάτι τέτοιο. Του λόγου τῷ ἀληθὲς γίνεται κατανοητό με ἕνα μικρό παράδειγμα, ὅπως ὁ χρυσός δοκιμάζεται στὴν φωτιά, ἔτσι καὶ οἱ πεποιθήσεις πρέπει νὰ δοκιμαστοῦν στὴν φωτιά... ποῖος ὑποστηρικτής της δημοκρατίας θὰ πήγαινε νὰ κάνει ἐγχείριση καὶ δὲν θὰ διάλεγε τον καλύτερο δηλαδή τον ΆΡΙΣΤΟΤΕΡΟ Ἰατρὸ; ὑπῆρχε περίπτωση ποτέ ὁ δημοκράτης ἐγχειριζόμενος νὰ ἀπαιτήσει νὰ συζητήσει με τον χειρούργο καὶ νὰ συναποφασίσουν ἰσότιμα το πῶς θὰ κάνει ἡ ἐγχείριση; ἡ θὰ δεχόταν την στιγμή της ἐγχείρισης νὰ ἔμπαιναν καμιά 10ριά περαστικοί μέσα στὸ χειρουργεῖο οἱ ὁποῖοι θὰ ἔπρεπε νὰ συζητήσουν δημοκρατικά με τον χειρούργο το πῶς θὰ κάνει την ἐγχείρησι; ΝΟΥΣ ΟΡΑ ΚΑΙ ΝΟΥΣ ΑΚΟΥΕΙ.

Ὁ ΘΕΟΣ ΠΑΝ

 Ὁ ΘΕΟΣ ΠΑΝ
 Ἀπό τις πιὸ ἀγαπητές θεότητες των προγόνων μας , πού ἀνέπνευσε τόσο τους ἀρχαίους ὅσο καὶ τους  νεότερους συγγραφεῖς καὶ ποιητές , εἶναι ὁ Πᾶν .
Γιὰ την γέννηση του Πανός ὑπάρχουν διάφορες ἐκδοχὲς , διαφορετικές σε κάθε περιοχή της Ἑλλάδας .
Μερικοί πίστευαν ὅτι ἦταν
γιὸς του Οὐρανοῦ καὶ της Γῆς , γιὰ ἄλλους ὅτι ἦταν γιὸς του Διός καὶ της Ὕβρεως ἡ Θύμβρεως , ἡ του Διός καὶ της Καλλίστούς ἡ της νύμφης Οἰνηΐδας , ἡ του Αἰθέρος καὶ της Ἤρας , ἡ του Αἰθέρος καὶ της Οἰνηΐδας , ἡ του Ἑρμῆ καὶ της Πηνελόπης ἡ ἀκόμα ὅτι ἦταν γιὸς της Πηνελόπης καὶ ὅλων των μνηστήρων , γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάστηκε Πᾶν .
Ἀπὸ αὐτὴ την ποικιλία των γονέων , οἱ ἐρευνητές συμπεραίνουν ὅτι ἴσως νὰ ὑπῆρξαν πολλοί με το ἴδιο ὄνομα .
Ὅμως δύο εἶναι οἱ κυριότεροι , ὁ γιὸς του Διός καὶ της Θύμβρεως , ὁ ὁποῖος ἦταν μάντης καὶ δίδαξε την μαντική στὸν Ἀπόλλωνα , καὶ ὁ γιὸς του Ἑρμῆ καὶ της Πηνελόπης , την ὁποία ξεγέλασε ὁ Ἑρμῆς μεταμορφωμένος σε τράγο , καὶ ἀπὸ αὐτὸ πῆρε καὶ ὁ Πᾶν αὐτήν την μορφή .
Σε μερικά μέρη ὅμως πίστευαν ότι
ἦταν καὶ οἱ δύο παιδιά του Ἑρμῆ , ὁ μὲν ἕνας με μία ἄγνωστη γυναῖκα με το ὄνομα Σώση καὶ ὁ ἄλλος με μία Νύμφη ποῦ την ἔλεγαν Πηνελόπη .
Ὁπότε μετά ἀπὸ τόσες ἀντιφάσεις , ἡ γέννηση του παραμένει στὴν οὐσία ἀδιευκρίνιστη , καὶ πιστεύεται ὅτι ὑπῆρξαν κατά καιρούς σε διάφορους τόπους ἄνθρωποι με το ὄνομα αὐτὸ .

Ὁ ΠΑΝ ΚΑΙ ΝΎΜΦΗ

Ὁ Πᾶν ἀναφέρεται σε ὅλες τις θεογονίες , καὶ σύμφωνα με τον Διόδωρο τον καιρό του Ὄσιρη ἦταν στὴν Αἴγυπτο .
Ὁ Ἡρόδοτος πάλι ἀναφέρει ὅτι ὁ Πᾶν ἦταν ἀρχαιότατος , καὶ ἕνας ἀπὸ τους πρώτους ὀκτώ θεούς τῶν Αἰγυπτίων , καὶ ὁ Ἐπιμενίδης , στὰ σχόλια του Θεόκριτου λέει ὅτι ὁ Ζεύς (κάποιος βασιλιάς με αὐτὸ το ὄνομα) , ἐγέννησε ἀπὸ την Καλλιστώ δύο δίδυμους γιούς , τον Πᾶνα καὶ τον Ἀρκάδα .
Ἐξ’ ἴσου διαδεδομένη ἦταν ὅμως καὶ ἡ ἄποψη ὅτι ἡ Πηνελόπη γέννησε τον Πᾶνα ἀπὸ τον Ἑρμῆ , πρὶν παντρευτεῖ τον Ὀδυσσέα , ἡ σύμφωνα με ἄλλους , με ὅλους τους μνηστῆρες κατά την ἀπουσία του .
Ὅλες αὐτὲς βέβαια οἱ διηγήσεις ἀναφέρονται σε συμβάντα πολύ ἀπομακρυσμένα χρονικά , γιατί ἡ μὲν Πηνελόπη ζοῦσε την ἐποχῆ του Τρωϊκού πολέμου , ὁ Ἀρκάς ὅμως ἦταν πολύ πιὸ πρὶν .
Γεννήθηκε λοιπόν ὁ Πᾶν στὴν Ἀρκαδία , στὸ Λυκαῖο ὄρος , ἄσχημος με κέρατα στὸ κεφάλι , γένια , μεγάλα αὐτιά , καὶ πόδια καὶ οὖρα κατσίκας , καὶ ὅπως γέλαγε καὶ μάλιστα πολύ , φαινότανε τόσο ἄσχημος , ποῦ ἡ μητέρα μὴ ἀντέχοντας την θέα του τον παράτησε ἐκεῖ , καὶ ὁ Ἑρμῆς τον ἔδωσε στὴν Σινόη καὶ τις ἄλλες Νύμφες νὰ τον ἀναθρέψουν .
Βρέφος ἀκόμα , πῆρε ὁ Ἑρμῆς τον Πᾶνα , τον τύλιξε με ἕνα λαγοτόμαρο καὶ τον ἀνέβασε στὸν Ὄλυμπο κοντά στὸν Δία καὶ τους ἄλλους θεούς , ποῦ μόλις τον ἀντίκρυσαν γέλασαν με το παρουσιαστικό του , πιὸ πολύ ὅμως ἀπὸ ὅλους γέλασε ὁ Διόνυσος .Γι’ αὐτὸ καὶ τον ὀνόμασαν Πᾶνα , ἐπειδὴ γέλασαν πάντες μαζί του . Σύμφωνα με ἄλλους μύθους ὅμως τον μεταμόρφωσε ἀργότερα ἡ Ἀφροδίτη , ἐπειδή ἔκρινε πῶς ἦταν ἀραιότερος ἀπὸ τον Ἀχιλλέα , τον γιό του Διός καὶ της Λαμίας . Ἐπίσης του προξένησε καὶ ἔρωτα γιὰ την Ἠχῶ . ( Σύμφωνα με τον Ὅμηρο στὸν ὕμνο πρὸς τον Πᾶνα , καὶ τον Παυσανία στὰ Ἀρκαδικά .)
Ἔτσι λοιπόν ἀνατράφηκε στὰ βουνά , καὶ μεγαλώνοντας ἔγινε ἔμπειρος κυνηγός καὶ βοσκός , γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἄρτεμις πῆρε ἀπὸ αὐτὸν τα κυνηγόσκυλά της .
Ἦταν ὅμως καὶ ἰκανότατος μάντης καὶ δίδαξε την μαντική στὸν Ἀπόλλωνα .
( Ἐδῶ πάλι ἀναφέρεται ὅτι ὁ μὲν κυνηγός ἦταν γιός της Νύμφης Σώσης , ὁ δὲ βοσκός της Πηνελόπης , ἄρα ὁ μάντης θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄλλος , καὶ ἄν ἦταν ἔτσι , τότε θὰ πρέπει νὰ ὑπῆρξαν στὴν Ἀρκαδία ὄχι ἕνας ἀλλὰ τρεῖς Πάνες .)
Ἐπειδή του ἄρεσε ἡ μοναξιά , σύχναζε στὰ βουνά , στὰ δάση , τις πεδιάδες καὶ τα σπήλαια , κατέβαινε ὅμως συχνά καὶ στὶς παραλίες , ὅπου σύμφωνα με μία ἐκδοχὴ ἀπὸ ἕνα ὄστρακο ποῦ βρῆκε ἐκεῖ ἔφτιαξε καὶ ἄρχισε νὰ παίζει την πρώτη Σύριγγα , καθισμένος στὴν χλόη , καὶ μαζεύοντας τις Νύμφες ποῦ χόρευαν γύρω του μαγεμένες ἀπὸ τους ἤχους της μουσικῆς του .
Σύχναζε ὅπως εἴπαμε στὴν Ἀρκαδία στὸ Μαίναλο , την Κυλλήνη καὶ το Λύκαιον , την ἄνοιξη καὶ το καλοκαίρι στὶς βουνοκορφές , καὶ το χειμῶνα στὰ σπήλαια .
Το καλοκαίρι ὅταν κατέβαζε τα πρόβατά του στὶς παραλίες καθισμένος πάνω σ’ ἕνα σκόπελο συνόδευε με τον αὐλὸ του τον ἦχο τῶν κυμάτων .
Ἔσωζε ὅμως καὶ τα παραπλέοντα σκάφη ἀπὸ τις ἐπιθέσεις τῶν πειρατῶν , τρομάζοντας τους με τις ὀπτασίες ποῦ προκαλοῦνται ἀπὸ τα σχήματα των σκοπέλων καὶ την βουή των κυμάτων στὶς θαλασσινές σπηλιές . Ἔτσι οἱ φόβοι αὐτοί ὀνομάστηκαν Πανικοί .
Σύμφωνα πάλι με ἄλλους μύθους ὁ Πᾶν σύχναζε στὸ ὄρος Τμώλος της Μικράς Ἀσίας , κοντά στὶς Σάρδεις , καὶ ἐπειδὴ καυχήθηκε παρασυρμένος ἀπὸ τους ἐπαίνους των Νυμφών γιὰ την μουσική του , φιλονίκησε με τον Απόλλωνα .
Γιὰ νὰ λύσουν την διαφορά τους ἔβαλαν τότε διαιτητή τον Τμώλο , ἀπὸ τον ὁποῖο ὀνομάστηκε ἔτσι καὶ το βουνό , καὶ ἐκεῖνος ἔδωσε τα πρωτεῖα στὸν Ἀπόλλωνα , πρᾶγμα ποῦ ἐπαίνεσαν ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι , πλὴν του Μίδα , ὁ ὁποῖος προκάλεσε καὶ τον θυμό του Ἀπόλλωνα , ποῦ γιὰ νὰ τον τιμωρήσει του μετέβαλε τα αὐτία σε γαϊδουρινά.
Ὅταν ὁ Τυφώνας κατεδίωξε τους Θεούς στὴν Αἴγυπτο , γιὰ νὰ ἀποφύγουν τον κίνδυνο , ὁ Πᾶν τους συμβούλευσε νὰ μεταμορφωθοῦν σε ζῶα , ὁ ἴδιος μάλιστα μεταμορφώθηκε σε Αἰγόκερο .
Γιὰ νὰ τιμήσει ἀργότερα ὁ Ζεύς τον Πᾶνα γιὰ το ἐπιτυχημένο στρατήγημα του , ἔκανε τον Αἰγόκερο ἀστερισμό .
Σύμφωνα με ἄλλο μῦθο πάλι ὁ Πᾶν μεταμορφώθηκε μισός Αἰγόκερος καὶ μισός ψάρι καὶ πέφτοντας στὴν θάλασσα , ξέφυγε ἀπὸ τον κίνδυνο .
Σὰν σύμμαχος τῶν Θεῶν ὁ Πᾶν πῆρε μέρος στὴν Γιγαντομαχία , στὴν ὁποία κατατρόμαξε καὶ ἔτρεψε σε φυγή , ὅταν σάλπισε με την Σύριγγά του , τους Γίγαντες οἱ ὁποῖοι δὲν μπόρεσαν ὑποφέρουν τον ἄγνωστο καὶ ἀσυνήθιστο αὐτὸν ἦχο .
Ἦταν ὅμως καὶ στρατηγός στὴν ἐκστρατεία του Διονύσου στὴν Ἀσία . Ὅταν παρατάχτηκαν ἀπέναντι τους οἱ Ἰνδοί καὶ φοβήθηκε ὁ Διόνυσος ἀντικρύζοντας ὅλο αὐτὸ το πλῆθος , ἀτάραχος ὁ Πᾶν διέταξε νὰ ἀλαλάξη την νύχτα ὅλο το στράτευμα ξαφνικά , μεγαλόφωνα καὶ ὅσο το δυνατόν πιὸ ἄγρια .
Ἔτσι ἔγινε καὶ ἀτήχησαν οι κοιλάδες καὶ οἱ πέτρες ἀπὸ αὐτή την παράδοξη καὶ τρομερή κραυγή , ποῦ σκόρπισε τον τρόμο στοὺς Ἰνδούς τρέποντάς τους σε φυγή .
Σύμφωνα με ἄλλο μῦθο πάλι ὁ Πᾶν πῆρε μέρος καὶ στὴν ἐκστρατεία του Ὄσιρη , ἀποσπῶντας τον σεβασμό καὶ την τιμή τῶν Αἰγυπτίων οἱ ὁποῖοι γιὰ νὰ τον τιμήσουν ἔχτισαν μία πόλη ποὺ την ὀνόμασαν Χεμώ στὰ αἰγυπτιακά , δηλαδή Πανός πόλη .
Φυσικά , ὅπως εἶναι ἄλλωστε φανερό , ἐδῶ πρόκειται γιὰ τον θεό Χεμ τῶν Αἰγυπτίων , τον ὁποῖο οἱ Ἕλληνες ταύτισαν με τον Πᾶνα .
Ἄλλοι θρῦλοι καὶ παραδόσεις
Σύμφωνα με τις παραδόσεις ὁ Πᾶν εἶχε γυναῖκα την Αἶγα με την ὁποία ὁ Ζεύς γέννησε τον Αἰγιπάνα , ἄλλοι πάλι ἀναφέρουν σὰν γυναῖκα του την Ἠχώ καὶ ὅτι ἀπὸ αὐτὴν ἀπέκτησε μία κόρη την Ἴυγκα , ποῦ ἦταν φαρμακεύτρια .
Σύμφωνα με ἄλλη ἐκδοχὴ , ἡ Ἠχώ ἦταν μόνο ἐρωμένη του καὶ ἀργότερα τον ἄφησε γιὰ τον Νάρκισσο . Μετά ἀπὸ αὐτὸ ὁ Πᾶν ἀγάπησε την Νύμφη Πίτυ , την ὁποία ὅμως ἀγαποῦσε καὶ ὁ Βορρᾶς , ὁπότε ἀπὸ την ζήλια του καὶ γιὰ νὰ την ἐκδικηθῆ , φύσηξε δυνατά καὶ την ἔριξε στὰ βράχια καὶ την σκότωσε . Την λυπήθηκε ὅμως ἡ Γῆ καὶ την μεταμόρφωσε στὸ ὁμώνυμο δέντρο (Πεῦκο) , ἀπὸ το ὁποῖο ὁ Πᾶν ἔκοψε κλαδιά στεφανώθηκε μ’ αὐτά καὶ γύριζε στὰ βουνά ἀναζητῶντας την .
Ἄλλη πάλι παράδοση θέλει τον Πᾶνα ἐρωτευμένο με την Ἄρτεμι , ποῦ γιὰ νὰ την ἐξαπατήση , μεταμορφώθηκε σε λευκό τράγο . Ἐκείνη νομίζοντας ὅτι ἦταν πράγματι τράγος , καὶ ὅταν τον κυνήγησε γιὰ νὰ τον πιάση σε κοντινό δάσος , βρέθηκε μπροστά στὸν Πᾶνα .
Ὅταν ἐρωτεύτηκε μία ἀπὸ τις Ναϊάδες Νύμφες , καὶ κόρη του ποταμοῦ Λάδωνα την Σύριγγα , καὶ την κυνήγησε , αὐτή γιὰ νὰ γλυτώση ἀπὸ τον βιασμό ἔτρεξε στὸν πατέρα της γιὰ νὰ σωθῆ , ὁ Λάδωνας ὅμως ἦταν ἀδιάβατος . Παρακάλεσε τότε τις ἀδελφές της νὰ την μεταμορφώσουν σε καλαμιά , κι ἔτσι ὅταν ὁ Πᾶν ἔφτασε καὶ θέλησε νὰ την ἀγκαλιάση κλαίγοντας , ἀντί γι’ αὐτή ἀγκάλιασε τις καλαμιές , ποῦ με το φύσημα του ἀέρα , ἔμοιαζε σὰν νὰ ἀπαντοῦσαν στούς στεναγμούς του .
Παρατήρησε τότε ὅτι τα καλάμια μποροῦν με το φύσημα του ἀέρα νὰ βγάλουν ἦχο , ἔκοψε λοιπόν ἀπὸ αὐτὰ , τα συναρμολόγησε καὶ κατασκεύασε το μουσικό ὄργανο το ὁποῖο ὀνόμασε πρὸς τιμήν της ἀγαπημένης του Σύριγγα , καὶ τριγύριζε στὰ βουνά παίζοντας την Σύριγγα καί θρηνῶντας την ἀγαπημένη του .
Ἔτσι ἐφευρέθηκε σύμφωνα με μία ἀπὸ τις παραδόσεις ἡ Σύριγγα .
Ἐπίσης ἔλεγαν ὅτι ὁ Πᾶν γέννησε ἄλλους δώδεκα Πᾶνες ὅμοιούς του .
Κοντά στὸ Λυκαίον ὄρος καὶ την πόλη Λυκοσούρα την ὁποία σύμφωνα με τον Παυσανία πρωταντίκρυσε ὁ Ἥλιος , καὶ ἀπὸ αὐτή ἔμαθαν οἱ ἄνθρωποι νὰ χτίζουν πόλεις , ὑπῆρχαν κάτι βουνά ποῦ ὀνομάζονταν Νόμια ἀπὸ το ὄνομα του Νομίου Πανός , ἐπειδή σύμφωνα με την παράδοση ἔβοσκε ἐκεῖ τα πρόβατά του
Ἐκεῖ ὑπῆρχε καὶ Ἱερὸ του , ὁ χῶρος γύρω ἀπὸ το ὁποῖο ὀνομάζονταν Μέλπεια γιατί ἐκεῖ ἔπαιξε με τον αὐλὸ του το πρῶτο μέλος (μελωδία) , με τὴ Σύριγγα .
Εἶχε ὅμως Ἱερὸ καὶ στὸ Παρθένιο ὄρος , ἐκεῖ ὅπου φανερώθηκε στὸν Φιλιππίδη ή Φειδιππίδη , τον ἀγγελιαφόρο τῶν Ἀθηναίων στοὺς Σπαρτιᾶτες γιὰ νὰ ζητήσουν την βοήθειά τους ὅταν ὁ στρατηγός του Δαρείου Δάτις εἰσέβαλε στὴν Ἀττική , γιὰ νὰ του πεῖ ὅτι θὰ βοηθήσει τους Ἀθηναίους ὅπως τους εἶχε βοηθήσει καὶ στὸ παρελθόν ἀλλὰ αὐτοὶ δὲν τον τίμησαν ποτέ τους .
Μετά την νίκη τους στὴν μάχη του Μαραθῶνα , οἱ Ἀθηναῖοι τίμησαν τον Πᾶνα καὶ ἔτσι πέρασε η λατρεία του γιὰ πρώτη φορά ἀπὸ την Ἀρκαδία στὴν Ἀττικὴ .
Το ἴδιο καὶ ὅταν ἔφθασαν στοὺς Δελφούς οἱ Γαλάτες με τον Βρέννο γιὰ νὰ τους λεηλατήσουν , ὁ Πᾶν φανερώθηκε την νύχτα στὸ στράτευμά τους καὶ τους προξένησε τέτοιο τρόμο , ποῦ ἄρχισαν νὰ σκοτώνονται μεταξύ τους .
Ἀπὸ αὐτὸ ὅλοι οἱ ξαφνικοί φόβοι ποῦ δημιουργοῦνται χωρίς φανερή αἰτιᾶ ὀνομάστηκαν Πανικοί .
Στὸ Παρθένιο ὄρος ὑπῆρχαν χελῶνες ποῦ τα καβούκια τους ἦταν κατάλληλα γιὰ την κατασκευή Λύρας , ὅμως ἐπειδή οἱ ντόπιοι τις θεωροῦσαν ἱερὲς του Πανός , δὲν τις ἄγγιζαν ἀλλὰ οὔτε καὶ σε ξένους ἀπέτρεπαν νὰ τις ἀγγίξουν ἡ νὰ τις πάρουν .
Ὁ Πᾶν εἶχε καὶ ἄλλο ἱερὸ Ἱερὸ κοντά στὴν Λυκοσούρα , στὸ ὁποῖο ἔκαιγε ἄσβεστον πῦρ , μάλιστα ἔλεγαν ὅτι ἐκεῖ ἦταν παλαιότερα Μάντης καὶ εἶχε Μαντεῖο καὶ Προμάντιδα μία Νύμφη ὀνομαζόμενη Ἐρατώ , την ὁποία παντρεύτηκε ὁ Ἀρκάς της Καλλιστώς .
Οἱ κάτοικοι του Λυκαίου ὄρους βεβαίωναν ὅτι τον ἄκουγαν νὰ παίζει την Σύριγγα πάνω στὸ ἱερὸ βουνό του .
Οἱ Ἀθηναῖοι πάλι εἶχαν κοντά στὸν Μαραθῶνα ὡραιότατο ἱερὸ σπήλαιο του Πανός , με στενή εἴσοδο , ποῦ εἶχε μέσα καταλύματα καὶ λουτρά καθώς καὶ το ἀποκαλούμενο «Αἰπόλιο (μαντρί) του Πανός» , το ὁποῖο κατά τον Παυσανία , ἦταν λαξευμένες πέτρες σε σχῆμα κατσίκας .
Θεωροῦσαν λοιπόν τον Πᾶνα μεγάλο θεό καὶ προστάτη των βουνῶν , ὁπότε ὅλα τα βουνά καὶ τα σπήλαια της Ἀρκαδίας ἦταν ἱερὰ του .
Ἐπίσης ἦταν προστάτης τῶν κοπαδιῶν καὶ των βοσκῶν , ἀλλὰ καὶ των κυνηγῶν , τῶν σκοπέλων στὶς παραλίες , καὶ ἀρχηγὸς τῶν Νυμφών .
Καὶ ὅπως ὁ Ζεύς ὀνομάστηκε Μοιραγέτης , καὶ ὁ Ἀπόλλων Μουσαγέτης , ἔτσι καὶ ὁ Πᾶν ὀνομάστηκε Νυμφαγέτης .
Ὁ Πᾶν εἶχε δύστροπο χαρακτῆρα , θύμωνε πολύ , καὶ ὅταν θύμωνε σφύριζε μία μελωδία θανατηφόρα ποῦ ὅποιοι την ἄκουγαν πέθαιναν ἀπὸ τον φόβο τους . Διηγοῦνταν ὅτι κάποτε ἐννέα ξυλοκόποι ποῦ τον συνάντησαν θυμωμένο καὶ ἄκουσαν αὐτὴν την ὀξείᾳ καὶ φοβερή μελωδία πέθαναν . Οἱ συγγενεῖς τους μὴ μπορῶντας νὰ ἐξηγήσουν τον αἰφνίδιο αὐτὸ θάνατο ἐπῆγαν καὶ ρώτησαν το μαντεῖο ἀπὸ ὅπου καὶ ἔμαθαν την αἰτία .
ΙΕΡΟΝ ΠΑΝΟΣ ΑΘΗΝΑ
Μάλιστα ἔλεγαν ἄν την Ἄρτεμις δὲν εἶχε καταπραΰνει τον θυμό του θὰ εἶχε σκοτώσει ὅλους τους ξυλοκόπους γιατί τον ἐνοχλοῦσε ὁ θόρυβος ποῦ ἔκαναν κόβοντας ξύλα την ὥρα ποῦ αὐτὸς ἔπαιζε τον αὐλὸ του διασκεδάζοντας τις Νύμφες .
Ὁπότε οἱ βοσκοί πρόσεχαν πολύ νὰ μὴν τον ἐνοχλήσουν , μάλιστα πρὸς το μεσημέρι δὲν σφύριζαν με τις φλογέρες τους , ἐπειδή πίστευαν ὅτι ἐκείνη την ὥρα γύριζε κουρασμένος ἀπὸ το κυνήγι καὶ κοιμόταν τις περισσότερες φορές κάτω ἀπὸ τις σκιές των πεύκων .
Ὅπως φαίνεται καὶ ἀπὸ δύο ἐπιγράμματα του ἦταν καὶ προστάτης των ψαράδων ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν παραθαλασσίων καὶ ὁ Σοφοκλῆς στὸν Αἴαντα , τον ὀνομάζει Ἀλίπλακτον , ἐπίσης σώζονται ὁ ὕμνος του Ὀρφέα καὶ του Ὁμήρου σ’ αὐτὸν .
Τον παράσταιναν με δύο μικρά κέρατα στὸ κεφάλι , κόκκινο πρόσωπο , μικρά καὶ σουβλερά αὐτιά , σκληρή γενειάδα , με πόδια καὶ οὖρα τράγου , δέρμα λεοπαρδάλεως στοὺς ὤμους στεφάνι ἀπὸ πεύκῳ στὸ κεφάλι , καὶ στὸ δεξί χέρι νὰ κρατᾶ μαστίγιο ἐνῶ στὸ ἀριστερό γκλίτσα .
Πολλές φορές εἰκονίζεται νὰ παίζει καθισμένος κάτω ἀπὸ τα δέντρα το αὐλὸ του .

Οἱ τρεῖς Χάριτες

Οἱ τρεῖς Χάριτες

Θεότητες ποῦ προσωποποιοῦσαν τὴ χάρη, την ὀμορφιά καὶ την ἀνεμελιά. Σύμφωνα με τον Ὅμηρο ἦταν κόρες του Δία καὶ της Εὐρυνόμης. Ἀρκετοὶ τις θεωροῦσαν κόρες του Διόνυσου καὶ της Ἀφροδίτης ἡ του Ἥλιου καὶ της Ναϊάδας Αἴγλης.

Στόν Ὅμηρο ἀρχικὰ ἀναφερόταν ἡ Χάρις σύζυγος του Ἡφαίστου καὶ ἡ Πασιθέα, σύζυγος του θεοῦ Ὕπνου καὶ μητέρα του Φαντάσου καὶ του Φοβήτορα.

Ἡ Πασιθέα εἶχε δοθεῖ σύζυγος στὸν Ὕπνο ἀπὸ την ᾞρα ἐπειδὴ ἐκεῖνος εἶχε κοιμίσει κρυφά το Δία κι ἔτσι οἱ θεοί δὲν μπόρεσαν νὰ ἀναμειχθοῦν στὸν Τρωικό πόλεμο.

Οἱ Ἀθηναῖοι τιμοῦσαν δύο Χάριτες την Αὐξώ καὶ την Ἡγεμόνη. Μερικές φορές ταυτίζονταν με τις Ὧρες καὶ τοποθετοῦσαν στὴν ὁμάδα τῶν Χαρίτων τις Ὧρες Καρπῶ καὶ Θάλλω.

Στή Σπάρτη τις ὀνόμαζαν Κλητά ("ἀστραφτερή" καὶ Φαέννα ("ἀκτινοβόλος"), καὶ τις ταύτιζαν με τις Ὧρες.

Στὴν Αἴγινα, την Τροιζήνα, την Ἐπίδαυρο καὶ στὸν Τάραντα τις ὀνόμαζαν Αὐξησία καὶ Δαμιά ή "Ἀξεσίαι θεαί".

Ὁ Ἡσίοδος ἀναφέρει τρεῖς Χάριτες, την Αγλαΐα, την Εὐφροσύνη καὶ τὴ Θάλεια ἡ Θαλία. Οἱ Χάριτες συνδέονταν με την ἀνθοφορία καὶ τὴ γονιμότητα της φύσης κι ἀνάμεσα τους συγκαταλέγονταν καὶ ἡ Εὐνομία, ἡ Εὔκλεια καὶ ἡ Πειθώ.

ΟΙ Σώστρατος ἀναφέρει πῶς ἡ Ἀφροδίτη καὶ οἱ Χάριτες Πασιθέα, Καλή καὶ Εὐφροσύνη εἶχαν διαγωνιστεῖ σε καλλιστεῖα με κριτή το μάντη Τειρεσία, ὁ ὁποῖος εἶχε ψηφίσει την Καλή σὰν την πιὸ ὄμορφη. Ἡ Ἀφροδίτη γιὰ νὰ τον τιμωρήσει τον εἶχε μεταμορφώσει σε γριά.

Οἱ Χάριτες κατοικοῦσαν στὸν Ὄλυμπο κι ἦταν συνοδοί του Ἀπόλλωνα, του Διονύσου, της Ἀφροδίτης, της Ἀθηνᾶς, του Ἡφαίστου καὶ τῶν Μουσῶν. Ἀπέφευγαν τὴ μοναξιά καὶ προτιμοῦσαν τὴ συντροφιά τῶν θεῶν.

Ὅταν ὁ Ἀπόλλωνας ἔπαιξε γιὰ πρώτη φορά τὴ λύρα του, οἱ Χάριτες ἔστησαν χορό γύρω του μαζί με τις ἄλλες θεές κι ὅταν ἡ Ἄρτεμι εἶχε εἰσέλθει στὸ ναό του Ἀπόλλωνα στοὺς Δελφούς, ἐκεῖνες ἄρχισαν νὰ ὑμνοῦν μαζί της καὶ με τὴ συνοδεία των Μουσῶν τὴ Λητώ, (μητέρα του Ἀπόλλωνα καὶ της Ἄρτεμις).

Οἱ Χάριτες συνόδευαν την Ἀφροδίτη μαζί με το θεό Πάνα καὶ την Πειθώ. Κάποτε ἡ θεά εἶχε πιαστεῖ μαζί με τον Ἄρη σε ἕνα δίχτυ ποῦ εἶχε στήσει γιὰ τους δύο ἐραστές ὁ Ἥφαιστος. Μετά ἀπὸ την περιπέτειά της εἶχε καταφύγει στὴν Πάφο της Κύπρου, ὅπου την περιποιήθηκαν οἱ Χάριτες, ἀλείφοντάς την με ἀθάνατο λάδι καὶ στολίζοντάς την.

Οἱ Χάριτες γνώριζαν την τέχνη νὰ κατασκευάζουν ἀρωματικά λάδια με τα ὁποία ἐνίσχυαν την ἐρωτική ἐπιθυμία.

Ἀπεικονίζονταν νέες καὶ ὄμορφες καὶ ἔφερναν στοὺς θεούς καὶ στοὺς ἀνθρώπους ὀμορφιά, χάρη καὶ δημιουργικότητα. Τις παρουσίαζαν γυμνές, νὰ κρατιοῦνται ἀπὸ τους ὤμους. Οἱ δύο ἀπὸ αὐτὲς κοιτοῦσαν πρὸς μία κατεύθυνση, ἐνῷ ἐκείνη ποῦ βρισκόταν στῆ μέση κοιτοῦσε πρὸς την ἀντίθετη κατεύθυνση.

Ο Πίνδαρος τις ὀνόμαζε Σεμνές, Πότνιες καί Βασιλεῖες.

Το παλαιότερο ἱερὸ τους βρισκόταν στὸν Ὀρχούμενό της Βοιωτίας (ἐκεῖ ποῦ βρίσκεται ἡ ἐκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου). Στὸ θέατρο ἀπέναντι ἀπὸ το ἱερὸ τελοῦσαν πρὸς τιμή τους τα Χαρίσια ἡ Χαριτήσια ποῦ περιλάμβαναν μουσικούς καὶ ποιητικούς ἀγῶνες. Τὴ νύχτα οἱ πιστοί πρόσφεραν γλυκίσματα ἀπὸ ἀλεύρι καὶ μέλι.

Τα λατρευτικά τους ἀγάλματα ἦταν τρεῖς μαύροι ἄμορφοι μετεωρόλιθοι, δηλαδή λίθοι ποῦ εἶχαν πέσει ἀπὸ τον οὐρανό.

Στήν Ἀθήνα ὑπῆρχε ἱερὸ τῶν Χαρίτων πάνω στὴν Ἀκρόπολη στὰ Προπύλαια, κοντά στὰ ἱερὰ του Ἑρμῆ Προπυλαίου καὶ της Ἐκάτης Ἐπιπυργιδίας. Ἱερὸ τους ὑπῆρχε καὶ στὴν Ἀγορά κοντά στὸ ναό του Ἡφαίστου.

Ἱερὰ τους ὑπῆρχαν στὴ Σπάρτη, στὴ Δῆλο, στὴν Κύπρο καὶ στὴν Πάρο. Στήν Πάρο βρισκόταν ὁ Μίνωας ὅταν πληροφορήθηκε το θάνατο του γιοῦ του Ἀνδρόγεω. Τότε πέταξε τα στεφάνια με τα ἄνθη, σταμάτησε τὴ μουσική, ἀλλὰ ἡ τελετή ὁλοκληρώθηκε. Ἀπὸ τότε οἱ θυσίες πρὸς τιμή των Χαρίτων στὴν Πάρο γίνονταν χωρίς ἄνθη καὶ μουσική.

Οἱ Χάριτες λατρεύονταν στὴν Σπάρτη καὶ την Πάφο μαζί με την Ἀφροδίτη.

Σαπφώ
βροδοπάχεες ἄγναι Χάριτες δεῦτε Δίος κόραι
ἔλθοντ' ἐξ ὀράνω πορφυρίαν περθέμενον χλάμυν
Όμηρος, Οδύσσεια, θ, 364
ἔνθα δέ μιν Χάριτες λοῦσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ,
ἀμβρότῳ, οἷα θεοὺς ἐπενήνοθεν αἰὲν ἐόντας,
ἀμφὶ δὲ εἵματα ἕσσαν ἐπήρατα, θαῦμα ἰδέσθαι.
Ησίοδος, Θεογονία, 64
ἔνθά σφιν λιπαροί τε χοροὶ καὶ δώματα καλά,
πὰρ δ' αὐτῇς Χάριτές τε καὶ Ἵμερος οἰκί' ἔχουσιν
ἐν θαλίῃς· ἐρατὴν δὲ διὰ στόμα ὄσσαν ἱεῖσαι
μέλπονται, πάντων τε νόμους καὶ ἤθεα κεδνὰ
ἀθανάτων κλείουσιν, ἐπήρατον ὄσσαν ἱεῖσαι.
Ησίοδος, Έργα και Ημέρες, 73
ζῶσε δὲ καὶ κόσμησε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη·
ἀμφὶ δέ οἱ Χάριτές τε θεαὶ καὶ πότνια Πειθὼ
ὅρμους χρυσείους ἔθεσαν χροΐ· ἀμφὶ δὲ τήν γε
Ὧραι καλλίκομοι στέφον ἄνθεσι εἰαρινοῖσιν·
Ξενοφώντας, Συμπόσιο, 7, 5, 2
ἀλλὰ γὰρ καὶ ταῦτα μὲν
οὐκ εἰς ταὐτὸν τῷ οἴνῳ ἐπισπεύδει· εἰ δὲ ὀρχοῖντο πρὸς τὸν
αὐλὸν σχήματα ἐν οἷς Χάριτές τε καὶ Ὧραι καὶ Νύμφαι
γράφονται, πολὺ ἂν οἶμαι αὐτούς γε ῥᾷον διάγειν καὶ τὸ
συμπόσιον πολὺ ἐπιχαριτώτερον εἶναι.
Ζηνόβιος
Αἱ Χάριτες γυμναί: ἤτοι ὅτι δεῖ ἀφειδῶς καὶ
φανερῶς χαρίζεσθαι· ἢ ὅτι οἱ ἀχάριστοι τὸν ἑαυτῶν
κόσμον ἀφῄρηνται. *****
Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, 2, 17, 3
ἐν δὲ τῷ
προνάῳ τῇ μὲν Χάριτες ἀγάλματά ἐστιν ἀρχαῖα, ἐν
δεξιᾷ δὲ κλίνη τῆς Ἥρας καὶ ἀνάθημα ἀσπὶς ἣν Μενέ-
λαός ποτε ἀφείλετο Εὔφορβον ἐν Ἰλίῳ.
Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, 3, 18, 9
Βαθυ-
κλέους δὲ Μάγνητος, ὃς τὸν θρόνον ἐποίησε τοῦ
Ἀμυκλαίου, ἀναθήματα ἐπ' ἐξειργασμένῳ τῷ θρόνῳ
Χάριτες καὶ ἄγαλμα δὲ Λευκοφρυήνης ἐστὶν Ἀρτέμιδος.
Ορφικά, Ύμνοι, 60
Κλῦτέ μοι, ὦ Χάριτες μεγαλώνυμοι, ἀγλαότιμοι,
θυγατέρες Ζηνός τε καὶ Εὐνομίης βαθυκόλπου,
Ἀγλαΐη Θαλίη τε καὶ Εὐφροσύνη πολύολβε,
χαρμοσύνης γενέτειραι, ἐράσμιαι, εὔφρονες, ἁγναί,
αἰολόμορφοι, ἀειθαλέες, θνητοῖσι ποθειναί·
εὐκταῖαι, κυκλάδες, καλυκώπιδες, ἱμερόεσσαι·
ἔλθοιτ' ὀλβοδότειραι, ἀεὶ μύσταισι προσηνεῖς.
Θεμίστιος, Φιλάδελφοι ἢ περὶ φιλανθρωπίας
οὐδ' ἐῶμεν ἀκράτους ἐπιρρεῖν πηγὰς τῶν ἄνωθεν
ἀγαθῶν, ἃ χορηγεῖ συνεχῶς ἀκάμαντι νόῳ, καθάπερ λέ-
γει ἡ φιλοσοφοῦσα ποίησις, ὁ τῶν ἐάων δοτήρ, ὁ τῆς
εὐνομίας ταμίας, οὗ πάρεδρος Δίκη τε καὶ Εὐνομία· ᾧ
παραστατοῦσιν αἱ Χάριτες, Εὐφροσύνη καὶ Ἀγλαΐα Θαλίη
τ' ἐρατεινή· οὗ πᾶσαι ἐκ φιλανθρωπίας ἐπωνυμίαι, ὁ μει-
λίχιος, ὁ φίλιος, ὁ ξένιος, ὁ ἱκέσιος, ὁ πολιεύς, ὁ σωτήρ.
Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, Εἰς τὸν βασιλέα Ἥλιον πρὸς Σαλούστιον
Κύκλον τοι καὶ αἱ Χάριτες ἐπὶ γῆς
διὰ τῶν ἀγαλμάτων μιμοῦνται.
Νόννος, Διονυσιακά, 34, 37
ὡς μὲν ἀκούω,
τρεῖς Χάριτες γεγάασι, χορίτιδες Ὀρχομενοῖο,
ἀμφίπολοι Φοίβοιο, χοροπλεκέος δὲ Λυαίου
εἰσὶ τριηκοσίων Χαρίτων στίχες, ὧν μία μούνη
πασάων προφέρουσα φαείνεται, οἷα καὶ αὐτὴ
φαιδροτέραις ἀκτῖσι κατακρύπτει σέλας ἄστρων
μαρμαρυγὴν εὔκυκλον ἀκοντίζουσα Σελήνη.
Όμηρος, Ιλιάδα, Ε, 338 και Σ,382 και Ξ 267
Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, 1, 3, 1Απολλώνιος Ρόδιος, Αργοναυτικά, 4, 424

Δείτε περισσότερες αντιδράσεις

Φοινικικό Ἀλφάβητο - Μία ἱστορική ἀπάτη

Φοινικικό Ἀλφάβητο - Μία ἱστορική ἀπάτη

Ἐπιγραφή ποῦ θεωρεῖται ἡ πρώτη ποῦ βρέθηκε με Φοινικική γραφή. Σαρκοφάγος του Ἄχιράμ. 12ος αἰῶνας π.Χ.




Α. ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΓΡΑΦΗ "ΑΛΦΑΒΗΤΟ";

Κατά τὴ Γλωσσολογία ὡς "ἀλφάβητο" ὁρίζεται το «σύνολο συμβόλων με ὁρισμένη σειρά καὶ τάξη, ποῦ χρησιμεύουν γιὰ νὰ ἀποδίδονται οἱ στοιχειώδεις φθόγγοι μιᾶς γλώσσας, με τον περιορισμό ὁ κάθε φθόγγος ν' ἀντιστοιχεῖ σ' ἕνα μόνο σύμβολο καὶ ἀντίστροφα». Στήν ἀλφαβητική γραφή ἑπομένως (δηλαδή τὴ γραφή τῶν λαῶν της Εὐρώπης, της Ἀμερικῆς, της Αὐστραλίας ἀλλὰ καὶ ἄλλων περιοχῶν του πλανήτη) κάθε γράμμα ἀποδίδει ἕνα στοιχειώδη ἦχο.

Τοῦτο δὲν ἰσχύει στὶς ἀτελέστερες της ἀλφαβητικῆς συλλαβικές γραφές, στὶς ὁποῖες κάθε σύμβολο ἀποδίδει μία συλλαβή (δύο ἡ καὶ περισσότερους ἤχους -φθόγγους), ὅπως π.χ. στὶς συλλαβικές ἑλληνικές γραφές Γραμμική Α καὶ Β ἕνα σύμβολο ἀποδίδει τὴ συλλαβή κο (κ+ο), ἄλλο σύμβολο τὴ συλλαβή πο (π+ο) κ.ο.κ. Στή φοινικική γραφή (ποῦ διαθέτει μόνο σύμφωνα καὶ κανένα φωνῆεν), στὰ ἐλάχιστα διασωθέντα δείγματά της, ἡ κατάσταση εἶναι ἀκόμα "χειρότερη", δεδομένου ὅτι κάθε σύμβολό της δὲν ἀποδίδει οὔτε κἄν μία συγκεκριμένη συλλαβή, ἀλλά διαφορετικές, ποῦ το διάβασμά τους ἀφήνεται στὴν "ἔμπνευση" του ἀναγνώστη. Ἔτσι π.χ. ἕνα σύμφωνο μπορεῖ νὰ διαβαστεῖ ὡς μπα, μπου, μπε, μπι, μπο κ.ο.κ., ἡ κάποιο ἄλλο ὡς γκου, γκα, γκε, γκο κ.λπ. Ἑπομένως, ἡ φοινικική γραφή ὄχι μόνο δὲν ἀποτελεῖ ἀλφάβητο, ἀλλὰ δὲν εἶναι οὔτε κἄν ἐξελιγμένη συλλαβική γραφή, του βαθμοῦ τελειότητας τῶν ἀντιστοίχων ἑλληνικῶν συλλαβαρίων.

Καὶ εἶναι πράγματι καταπληκτικό το γεγονός, ὅτι ἔχει καθιερωθεῖ στὴν ἐπιστήμη κατά τα τελευταία 150 χρόνια περίπου ὁ ἀντιφατικός ὀρός "φοινικικό ἀλφάβητο", προκειμένου γιὰ μία γραφή ποῦ δὲν ἔχει καμμία σχέση με την ἀλφαβητική. Καὶ εἶναι ἀκόμη πιὸ ἀπίστευτη ἡ ἐπιβολή του ἐπιστημονικού δόγματος, ὅτι το ἑλληνικό ἀλφάβητο προῆλθε ἀπὸ το φοινικικό, το ὁποῖο ὄχι μόνο δὲν εἶναι ἀλφάβητο, ἀλλὰ εἶναι μία ἀτελέστερη γραφή ἀπὸ τις ἑλληνικές Γραμμικές Γραφές Α καὶ Β. Γιὰ τους λόγους αὐτούς κατά τον προσφάτως ἐκλιπόντα πρόεδρο της Ἑταιρείας Ἑλλήνων Φιλολόγων Παν. Γεωργούντζο ὁ χαρακτηρισμός ποῦ ἔδωσε ὁ καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης στὴ φοινικική γραφή "οἱονεί συλλαβικό ἀλφάβητο" (;!) ἀπορρίπτεται καὶ πρέπει νὰ ἀντικατασταθεῖ με το ὀρθὸ "καθαρῶς συνεπτυγμένο συλλαβικό" σύστημα γραφῆς (βλέπε Παν. Γεωργούντζου, Το Ἀλφάβητον Ἐφεύρεσις Ἑλληνική: ἄρθρο του στὸ περιοδικό Δαυλός, τεῦχος 142,Ὀκτώβριος 1993,σ 8242).

Β. Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

α) Οἱ ἀρχαιολογικές ἀποδείξεις

Η θεωρία ὅτι το Ἀλφάβητο εἶναι ἐφεύρεση τῶν Φοινίκων συντηρήθηκε ἐκτὸς τῶν ἄλλων με το ἐπιχείρημα ὅτι ὁρισμένα σύμβολα της φοινικικής γραφῆς μοιάζουν με τα αλφαβητικά γράμματα, π.χ. το ?(άλεφ) εἶναι ἀντεστραμμένο ἡ πλαγιαστό το ἑλληνικό Α κλπ. Το ἐπιχείρημα αὐτὸ φαινόταν ἰσχυρὸ μέχρι πρὸ 100 ἐτῶν περίπου, ὅταν οἱ γλωσσολόγοι καὶ οἱ ἱστορικοί ἰσχυρίζονταν ἀκόμη ὅτι οἱ Ἕλληνες δὲν γνώριζαν γραφή πρὸ του 800 π.Χ.! Γύρω στὸ 1900 ὅμως ὁ Ἀρθούρος Εβανς ἀνάσκαψε την ἑλληνική Μινωική Κρήτη καὶ ἀνακάλυψε τις ἑλληνικές Γραμμικές Γραφές, τῶν ὁποίων σύμβολα ἦταν ὥς σχήματα πανομοιότυπα πρὸς τα 17 τουλάχιστον ἐκ τῶν 24 γραμμάτων τοῦ ἑλληνικοῦ Ἀλφαβήτου. Με δεδομένα -α) ὅτι τα ἀρχαιότερα δείγματα τῶν ἑλληνικῶν αὐτῶν γραφῶν (Γραμμική Α καὶ Β), πού στὴ συνέχεια ἀνακαλύφθηκαν καὶ στὴν Πύλο, στὶς Μυκῆνες, στὸ Μενίδι, στὴ Θήβα, ἀλλά καὶ βορειότερα, μέχρι τὴ γραμμή του Δούναβη καὶ χρονολογήθηκαν τότε πρὶν ἀπὸ το 1500 π.Χ. καὶ - β) ὅτι οἱ Φοίνικες καὶ ἡ γραφή τους ἐμφανίζονται στὴν ἱστορία ὄχι πρίν το 1300 π.Χ. Ο Ἑβανς στὸ ἔργο του Scripta Minoa διετύπωσε, πρῶτος αὐτὸς, ἀμφιβολίες γιὰ την ἀλήθεια της θεωρίας ὅτι οἱ Ἕλληνες ἔλαβαν τὴ γραφή ἀπὸ τους Φοίνικες, ἐκφράζοντας ταυτόχρονα την ἐπιστημονική ὑποψία ὅτι μᾶλλον συνέβη το ἀντίθετο.

Οἱ ἀμφιβολίες γιὰ την μὴ προτεραιότητα τῶν Φοινίκων ἔναντι τῶν Ἑλλήνων στὴν ἀνακάλυψη της γραφῆς ἔγιναν βεβαιότητα, ὅταν ὁ καθηγητής Πωλ Φωρ, διεθνής αὐθεντία της Προϊστορικῆς Ἀρχαιολογίας, δημοσίευσε στὸ ἀμερικάνικο ἀρχαιολογικό περιοδικό, ἐκδόσεως του Πανεπιστημίου της ἰνδιάνας, Nestor (ἔτος 16ον,1989,σελ.2288) ἀνακοίνωση, στὴν ὁποία παραθέτει καὶ ἀποκρυπτογραφεῖ πινακίδες ἑλληνικῆς Γραμμικῆς Γραφῆς, ποῦ βρέθηκαν σε ἀνασκαφές στὸ κυκλώπειο τεῖχος των Πιλικάτων της Ἰθάκης καὶ χρονολογήθηκαν με σύγχρονες μεθόδους στὸ 2700 π.Χ. Γλῶσσα των πινακίδων εἶναι η Ἑλληνική καὶ ἡ ἀποκρυπτογράφηση του Φῶρ ἀπέδωσε φωνητικά το συλλαβικό κείμενο ὡς ἐξῆς: Α]RE-DA-TI. DA-MI-U-A-. A-TE-NA-KA-NA-RE(ija)-TE. Η φωνητική αὐτὴ ἀπόδοση μεταφράζεται, κατά τον Γάλλο καθηγητή πάντοτε :«Ἰδού τι ἐγώ ἡ Ἀρεδάτις δίδω εἰς την ἄνασσαν, την θεάν Ρέαν:100 αἴγας, 10 πρόβατα, 3 χοίρους». Ἔτσι ὁ Φῶρ ἀπέδειξε, ὅτι οἱ Ἕλληνες ἔγραφαν καὶ μιλοῦσαν ἑλληνικά τουλάχιστον 1400 χρόνια πρὶν ἀπὸ την ἐμφάνιση των Φοινίκων καὶ της γραφῆς τους στὴν ἱστορία.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ Η ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΔΙΣΠΗΛΙΟΥ ΚΑΙ Η ΓΡΑΦΗ ΔΕΞΙΑ

Ἀλλὰ οἱ ἀρχαιολογικές ἀνασκαφές στὸν ἑλληνικό χῶρο την τελευταία 12ετία ἀπέδωσαν καὶ ἄλλες πολλές καὶ μεγάλες ἐκπλήξεις: Οἱ Ἕλληνες ἔγραφαν ὄχι μόνο τις συλλαβικές Γραμμική Α καὶ Β Γραφές τους ἀλλὰ καὶ ἕνα εἶδος γραφῆς πανομοιότυπης με ἐκείνη του Ἀλφαβήτου τουλάχιστον ἀπὸ το 6000 π.Χ. Πράγματι στὸ Δισπηλιό, μέσα στὰ νερά της λίμνης της Καστοριάς, ὁ καθηγητής Γ. Χουρμουζιάδης ανακάλυψε ενεπίγραφη πινακίδα με γραφή σχεδόν όμοια με την αλφαβητική, η οποία χρονολογήθηκε με τις σύγχρονες μεθόδους του ραδιενεργού άνθρακα (C14) καὶ της ὀπτικῆς θερμοφωταύγειας στὸ 5250 π.Χ. Τρία χρόνια ἀργότερα ὁ ἔφορος Προϊστορικῶν καὶ Κλασσικῶν Ἀρχαιοτήτων Ν. Σάμψων, ἀνασκάπτοντας το "Σπήλαιο του Κύκλωπα" της ἐρημονησίδας Γιούρα Αλοννήσου (Βόρειες Σποράδες), ἀνακάλυψε θραύσματα ἀγγείων ("ὄστρακα") με γράμματα πανομοιότυπα με ἐκεῖνα του σημερινοῦ ἑλληνικοῦ Ἀλφαβήτου, τα ὁποία χρονολογήθηκαν με τις ἴδιες μεθόδους στὸ 5500-6000 π.Χ. Ὁ ἴδιος ἀρχαιολόγος διενεργῶντας το 1995 ἀνασκαφές στῆ Μῆλο, ἀνεκάλυψε "πρωτοκυκλαδικά ἀγγειά" τῶν μέσων της 3ης χιλιετίας π.Χ., πού ἔφεραν πανομοιότυπα τα γράμματα του Ἑλληνικοῦ Ἀλφαβήτου Χ,Ν,Μ,Κ,Ξ,Π,Ο,Ε. Εἶναι πρόδηλο, ὅτι οἱ ἀρχαιολογικές αὐτὲς ἀνακαλύψεις ὄχι ἁπλῶς προσέδωσαν ἤδη το χαρακτῆρα του κωμικοῦ στὴ λεγόμενη "Φοινικική Θεωρία" περί ανακαλύψεως της γραφής, αλλά ανατρέπουν εκ βάθρων ολόκληρη την επίσημη χρονολόγηση της ελληνικής Ιστορίας, όπως αυτή διδάσκεται, ἀλλὰ καὶ την ἐπίσημη παγκόσμια Ἱστορία του Πολιτισμοῦ.

β) Η οἱονεί μαθηματική ἀπόδειξη

Ἀλλὰ παράλληλα πρὸς την κατεδάφιση του χάρτινου οἰκοδομήματος του "Φοινικικού" ἀλφαβήτου με τὴ βοήθεια της ἀρχαιολογικῆς σκαπάνης, προέκυψε κι ἕνα νέο συντριπτικό στοιχεῖο, ποῦ μας το πρόσφερε ἡ ἐπὶ 20 χρόνια σεμνή καὶ ἀθόρυβη μελέτη της ἑλληνικῆς Γλώσσας καὶ Γραφῆς ἀπὸ ἕναν μεγάλο ἐρευνητή, τον Ἥλια Λ. Τσατσόμοιρο, ποῦ δυστυχῶς χάθηκε στὶς 19 Δεκεμβρίου 1991, ἀφοῦ ὅμως πρόλαβε νὰ ὁλοκληρώσει , λίγους μῆνες πρίν ἀπ' τον ἀδόκητο θάνατό του, την ριζοσπαστική ἔρευνα του «Ἱστορία Γενέσεως της Ἑλληνικῆς Γλώσσας -Ἀπὸ τον ἔλλοπα θηρευτή μέχρι την ἐποχῆ του Διός- Η ἀποκωδικοποίηση του Ἑλληνικοῦ Ἀλφαβήτου».

 'Ἔτσι τελικά κάθε (ἀρχαία) ἑλληνική λέξη ἀποτελεῖ ἕνα οἱονεί ἀρκτικόλεξο [ὅπως π.χ. Δ(ημόσια) Ε(πιχείρηση) Η(λεκτρισμού): ΔΕΗ], ὅπου κάθε γράμμα (ἀνάλογα με τὴ θέση ποῦ κατέχει στὴν σειρά των γραμμάτων της λέξεως) δίνει ἕνα σημαντικό ἡ λιγότερο σημαντικό νοηματικό στοιχεῖο της καὶ ὅλα μαζί δίνουν τον λογικό ὁρισμό της ἔννοιας ποῦ ἐκφράζη ἡ λέξη. Σημειώνεται ἐδῶ, ὅτι την "εἰδοποιό διαφορά" της ἔννοιας δίνει συνήθως το ἀρκτικό γράμμα.

Δὲν ὑπάρχει ἐδῶ ἀσφαλῶς ὁ χῶρος, γιὰ νὰ παρουσιάσω τις κωδικές σημασίες των γραμμάτων του ἑλληνικοῦ Ἀλφαβήτου ἐν τῷ συνόλῳ τους, ὅπως ἀναλύονται στὴν ἐπαναστατική αὐτὴ ἀνακάλυψη στὸν τομέα της μελέτης του ἀνθρωπίνου Λόγου. Ἀλλὰ ἐνδεικτικά θὰ διαλέξω ἕνα μόνο ἀπ' τα 24 γράμματά μας, το ὑ ἡ Υ (μία ποῦ αὐτὸ θεωρεῖται καὶ ὥς "ἀντιπροσωπευτικά ἑλληνικό", Υ Greacum στὸ δῆθεν "Λατινικό" Ἀλφάβητο, ποῦ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ μία παραλλαγή του ἑλληνικοῦ, της Χαλκίδας). Το ὕψιλον λοιπόν, ὅπως καὶ το σχῆμα του δείχνει, ἔχει την κωδική σημασία της κοιλότητας ἡ (ἀνεστραμμένο) την κυρτότητας καὶ αὐτὴν εἰσάγει στὶς ἔννοιες τῶν ἑλληνικῶν λέξεων ποῦ το περιέχουν -καὶ κατ' ἐπέκτασιν, ἐνίοτε, καὶ την σημασία τῶν ὑγρῶν (τα ὁποία διά φυσικῆς ροῆς καταλήγουν καὶ γεμίζουν την κοιλότητα). Προχείρως ἀναφέρω μερικές ὀνομασίες ἀγγείων καὶ ὑγρῶν ὁπού το ἀμφικωνικό κ-Υ-πελλο εἶναι του 2700 π.Χ. καὶ ἀπόκειται στὸ Μουσεῖο Ἡρακλείου: στὶς ἀναφερόμενες ἐκεῖ λέξεις μποροῦν νὰ προστεθοῦν καὶ πολλές ἄλλες ὅπως κοτ-Υ-λη, γο-Υ-ττος, τρ-Υ-βλίον, π-Υ-ξίς, αμφορε-Υ-ς, β-Υ-τίον, λ-Υ-χνος, πρόχο-Υ-ς, σκε-Υος κλπ. -όλες με την σημασία του κοίλου αντικειμένου), αλλά και πλείστες άλλες λέξεις όπως κ-Υ-ησις (κυριότητα της κοιλιᾶς της ἐγκ-Υ-ου γυναίκας), κ-Υ-μα (κυρτότητα ἡ κοιλότητα στὴν ἐπιφάνεια της θάλασσας), κρ-Υ-πτη (κοιλότητα ἐδάφους), Υ-πό (ἡ πρόθεση:κοιλότητα κάτω από μία στάθμη ή επίπεδο), Υ-πέρ (η πρόθεση: κυρτότητα πάνω ἀπὸ μία στάθμη ἡ ἐπίπεδο=Ὕ-ψος), ὅλες οι λέξεις ποῦ ἔχουν ὡς πρῶτα συνθετικά τους τις προθέσεις Ὑ-πό καὶ Ὑ-πέρ, ποῦ ἀνέρχονται σε ἑκατοντάδες, ἀλλὰ καὶ χιλιάδες ἄλλες. Η μεγαλοφυής αυτή ανακάλυψη, την οποία δυστυχῶς ἡ ἐπίσημη ἐπιστήμη ἐπὶ 8 χρόνια ἐξακολουθεῖ να "ἀγνοεῖ", ἄν καὶ ἀποτελεῖ συνέχεια καὶ ὁλοκλήρωση της λησμονημένης Πλατωνικῆς προσεγγίσεως του προβλήματος της γλώσσας ("Κρατύλος"):

Διαλύει ὁριστικά την θεωρία, ὅτι ἡ ἑλληνική Γλῶσσα προῆλθε ἀπὸ ἄλλη (την δῆθεν "Ινδοευρωπαϊκή"), δεδομένου ὅτι ἀποδεικνύεται ὥς ἡ μόνη μὴ συμβατική γλῶσσα του κόσμου, ἡ μόνη γλῶσσα δηλαδή ποῦ παρουσιάζει αἰτιώδη σχέση μεταξύ του σημαίνοντος της (λέξεως) καὶ του σημαινομένου της (του πράγματος ποῦ ὀνομάζει ἡ λέξη).

Κατ' ἐπεκτάσει ἀποδεικνύει, ὅτι εἶναι ἡ πρώτη καὶ ἡ μόνη δημιουργηθεῖσα γλῶσσα του ἀνθρωπίνου εἴδους, ἀπὸ την παραφθορά της ὁποίας ἀπέρρευσαν οἱ συμβατικές γλῶσσες (δηλαδή αὐτὲς ὁποῦ ὑπάρχει ἀναιτιώδης σχέση μεταξύ σημαίνοντος καὶ σημαινομένου), ὅπως εἶναι ὅλες ἀνεξαιρέτως οἱ λοιπές γλῶσσες του πλανήτη.

Ἀποδεικνύει κατά μὴ ἐπιδεχόμενο καμία λογική ἀμφισβήτηση τρόπο, ὅτι το Ἀλφάβητο ἔγινε ἀπὸ τους Ἕλληνες, γιὰ νὰ ἀποδώσουν με τα κωδικά τους 24 ἡ 27 γράμματα τις ἔννοιες τῶν ἑλληνικῶν λέξεων -καὶ μόνον αὐτῶν.

Δείχνει συγκριτικά, ὅτι τα σύμβολα της φοινικικής γραφῆς καὶ οἱ ὀνομασίες τους («αλεφ»=βόδι, «μπεθ»=καλύβα, «γκιμέλ»=καμήλα κ.λπ.) ὄχι μόνο δὲν περικλείουν κωδικές ονομασίες, αλλά συνάπτονται ἡ παραπέμπουν σε πρωτόγονες ζωικές καταστάσεις.

γ. το ἀπόσπασμα του Ἡροδότου

'Ὅλοι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες συγγραφεῖς ποῦ ἀναφέρονται στὸ Ἀλφάβητο ("Γράμματα", ὅπως το ἔλεγαν), το θεωροῦν πανάρχαια ἑλληνική ἐφεύρεση (του Προμηθέα, του Παλαμήδη, του Λίνου κλπ.). Η θεωρία του "Φοινικικού" Ἀλφαβήτου πάντοτε στηριζόταν καὶ στηρίζεται ἀκόμη ἀπὸ τους ὑποστηρικτές της σε μία ἐξαίρεση του κανόνα αὐτοῦ. Την ἐξαίρεση αὐτή ἀποτελεῖ ἕνα ἀπόσπασμα του Ἡροδότου, ποῦ ὁ ἴδιος παρουσιάζει ὥς προσωπική γνώμη του («ὡς ἐμοί δοκέει» = ὅπως μου φαίνεται...), την ὁποία σχημάτισε, ὅπως ἀναφέρει σε προηγούμενη παράγραφο, «ἀναπυνθανόμενος» (=παίρνοντας πληροφορίες ἀπὸ ἄλλους).Ἀλλὰ ἄς δοῦμε το κείμενο του Ἡροδότου ("Ἱστορία, Ε 58"):

«58.Οἱ δὲ Φοίνικες οὗτοι οἱ σύν Κάδμω ἀπικόμενοι τῶν ἦσαν Γεφυραῖοι ἀλλὰ τε πολλά οἰκήσαντες ταύτην την χώρην εἰσήγαγον διδασκαλία ἐς τους Ἕλληνας καὶ δὴ καὶ γράμματα, οὐκ εόντα πρὶν Ἕλλησι ὥς ἐμοί δοκέει, πρῶτα μὲν τοίσι καὶ ἅπαντες χρεῶνται Φοίνικες· μετά δὲ χρόνου προβαίνοντος ἅμα τὴ φωνή μετέβαλλον καὶ τον ρυθμόν τῶν γραμμάτων».

[58.Οἱ δὲ Φοίνικες αὐτοὶ, ποῦ μαζί με τον Κάδμο ἀφίχθησαν, ἐκ τῶν ὁποίων καὶ οἱ Γεφυραῖοι, καὶ σε πολλά ἀλλὰ μέρη κατοικήσαντες την χώραν αὐτὴν εἰσήγαγαν καὶ τέχνες (νέες ἡ ἄγνωστες) στοὺς Ἕλληνες καὶ μάλιστα καὶ (κάποια) γραφή, ἡ ὁποία δὲν ἦταν γνωστή πρὶν στοὺς Ἕλληνες, καθώς ἐγώ νομίζω, πρῶτα αὐτὴν την γραφή την ὁποίαν καὶ ὅλοι οἱ Φοίνικες μεταχειρίζονται· μετά ὅμως με την πάροδο του χρόνου (οἱ Φοίνικες) μετέβαλλαν μαζί με τὴ γλῶσσα (τους) καὶ το εἶδος αὐτὸ της γραφῆς.]

Στὸ ἀπόσπασμα αὐτὸ το σημαντικώτερο εἶναι, ὅτι στὴν κρίσιμη φράση («ἅμα τὴ φωνή μετέβαλλον καὶ τον ρυθμόν των γραμμάτων») ἀποκαλύπτεται, ὅτι οἱ Φοίνικες- Γεφυραἰοι, ποῦ πῆγαν στὴν Βοιωτία με τον Κάδμο, ἔφεραν ἀπὸ την Φοινίκη κάποια γραφή τους, ἀλλὰ καθώς οἱ Φοίνικες ἀλλάξαν τὴ γλῶσσα τους (ἔμαθαν πιά δηλαδή τα Ἑλληνικά), ἀλλάξαν καὶ αὐτή τη γραφή τους (ἔγραφαν πιά δηλαδή με την ὑπάρχουσα στὴ Βοιωτία πανάρχαια ἑλληνική γραφή). Στή δήλωση λοιπόν αὐτή του Ἡροδότου οἱ μεταφραστές δίνουν το νόημα, ὅτι οἱ ντόπιοι Ἕλληνες Βοιωτοί καὶ ὄχι οἱ Φοίνικες μετανάστες ἀλλάξαν την δική τους γλῶσσα καὶ γραφή καὶ υἱοθέτησαν τὴ φοινικική!

Στὴν γενικά ἀσυνάρτητη αὐτή ἀναφορὰ στὸν Ἀλφάβητο, ὅπως διασώθηκε, εἶναι προφανεῖς καὶ οἱ παρεμβάσεις- ἀλλοιώσεις ποῦ ἀκολουθοῦν στὸ κείμενο καὶ ποῦ διαπράχθηκαν ἄγνωστο ἀπὸ ποιούς καὶ πότε. Ἀλλά ἂς δοῦμε την ὕποπτη συνέχεια του κειμένου, ὅπως ἔφθασε σ' ἐμὰς:

«Περιοίκεον δὲ σφέας τα πολλά των χώρων τοῦτον τον χρόνον Ἑλλήνων Ἴωνες οἱ παραλαβόντες διδαχή παρά των Φοινίκων τα γράμματα, μεταρυθμίσαντες σφέων ὀλίγα ἐχρέωντο, χρεώμενοι δὲ ἐφάτισαν, ὥσπερ καὶ το δίκαιον ἔφερε εἰσαγαγόντων Φοινίκων ἐς την Ἑλλάδα, Φοινίκηια κεκλήσθαι».

[Κατοικοῦσαν δὲ πέριξ αὐτῶν (των Φοινίκων) στὰ περισσότερα μέρη κατ' ἐκεῖνο τον χρόνο (του Κάδμου) ἐκ τῶν Ἑλλήνων Ἴωνες, οἱ ὁποῖοι παραλαβόντες διά της ἐπαφῆς ἡ καὶ διδασκαλίας παρά των Φοινίκων τὴ γραφή τους ἀλλάξαντες την μορφή της γραφῆς αὐτῶν ὀλίγα μετεχειρίζοντο. Μεταχειριζόμενοι δὲ αὐτὰ εἶπαν, καθώς ἦταν δίκαιο, ἐπειδή τα εἰσήγαγαν στὴν Ελλάδα Φοίνικες, νὰ ὀνομάζωνται Φοινικά.]

Ἡ ἀναφορά αὐτὴ, κατά των Η. Τσατσόμοιρο ("Δαυλός", τ.118), ὅτι δηλαδή ἐκ τῶν Ἑλλήνων οἱ Ἴωνες οἱ κατοικοῦντες πέριξ των Φοινίκων παρέλαβαν τὴ Φοινικική γραφή καὶ λίγα γράμματά της μεταχειρίζονταν, ἀφοῦ τα τροποποίησαν, καὶ χάριν του δικαίου, ἐπειδή οἱ Φοίνικες τα εἰσήγαγαν στὴ Ἑλλάδα, τα ὀνόμασαν Φοινικικά, ἀποτελεῖ κραυγαλέα ἀντίφαση καὶ συνεπῶς πρόκειται γιὰ πλαστή ὑποπαράγραφο, δῆθεν ἐπεξηγηματική, ἡ ὁποία σκοπεύει νὰ καταστήσει ἀβαρή την προηγηθεῖσα πληροφορία «ἅμα τὴ φωνή μετέβαλλον καὶ τον ρυθμόν των γραμμάτων». Καὶ ὅμως ἡ "Φοινικική Θεωρία" θεμελιώθηκε ἐξ ὁλοκλήρου καὶ συντηρεῖται πάνω στὸ θεμέλιο της προφανοῦς αὐτῆς πλαστογραφίας.

Ἡ "Φοινικική Θεωρία" καθιερώθηκε στὴν Εὐρώπη σε μία ἐποχῆ ποῦ, ὅπως γράφει ὁ διαπρεπής σύγχρονος Ἄγγλος κλασσικός φιλόλογος S.G.Rembroke ("The Legacy of Greece,εκδ. Oxford University Press,1984), «στούς Φοίνικες γενικά ἐδίδετο ἕνας ρόλος ἐνδιαμέσων», ποῦ ξέφευγε ἀπὸ οἱαδήποτε πληροφορία της ἱστορίας, ἕνας ρόλος δηλαδή μεταφορέων της σοφίας καὶ του πολιτισμοῦ του περιουσίου λαοῦ του Ἰσραήλ στοὺς ἀπολίτιστους λαούς καὶ δὴ στοὺς Ἕλληνες. Αὐτὰ βέβαια εἶναι συγχωρητέα, ἀφοῦ λέγοντας περί τα τέλη του Μεσαίωνα, ὁπότε ὁ θρησκευτικός φανατισμός καὶ ὁ σκοταδισμός εἶχαν φθάσει σε τέτοιο σημεῖο, ὥστε νὰ θέλουν την κόρη του Ἀγαμέμνονος Ἰφιγένεια ὡς κόρη του ἰεφθά, τον Δευκαλίωνα ὡς Νῶε, τον Ἀπι ὡς σύμβουλο του Ἰωσήφ, τον Ἀπόλλωνα, τον Πρίαμο, τον Τειρεσία καὶ τον Ὀρφέα ὡς διαστροφές του Μωυσῆ, την ἱστορία τῶν Ἀργοναυτῶν ὡς διάβαση τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπὸ την Αἴγυπτο στὴν Παλαιστίνη καὶ ἀλλά πολλά παρόμοια. Αὐτὲς τις ἐπισημάνσεις τις κάνει ὁ Rembroke.

Καὶ καταλήγουμε ἐμεῖς: Τότε ὁ Ἑλληνισμός, εὑρισκόμενος ἀπὸ ἄποψη ἐθνικῆς αὐτοσυνειδησίας σε κωματώδη πνευματική κατάσταση καὶ ἀπὸ ἄποψή ἰστορικής αὐτογνωσίας σε ἀφασία, ἦταν ἐντελῶς ἀνίκανος νὰ ὑπερασπιστή την ἱστορία του καὶ τον πολιτισμό του, καὶ γι' αὐτὸ δὲν ἀντιδροῦσε καὶ δὲν μποροῦσε νὰ ἀντιδράσει.

(ἐκδόσει "Δαυλός",1991)