Ὁ 13ος ΘΕΟΣ!!

Ὁ 13ος ΘΕΟΣ!!

ΔΙΑΣ καὶ ΣΕΜΕΛΗ ἐγέννησαν ΔΙΟΝΥΣΟ

Ὁ 13ος ΘΕΟΣ ἴσως ὁ μεγαλύτερος ...

Σὲ κάποια στιγμὴ τῆς βασιλείας του ὁ Δίας ἀποφασίζει νὰ παραχωρήσει τὸν θρόνο του γιὰ χάρη τοῦ βρέφους Διονύσου, ποὺ ὅπως καὶ ὁ Δίας ὡς βρέφος φυλασσόταν ἀπὸ τοὺς Κουρῆτες. Οἱ Τιτᾶνες ἀποφασίζουν νὰ σφάξουν τὸ παιδὶ καὶ νὰ διεκδικήσουν τὸν θρόνο δικό τους. Βάφουν τὰ πρόσωπά τους μὲ λευκὸ γύψο, ἀποσποῦν μὲ παιχνίδια (Σεῖστρο. -Συνδ. Σείριος) τὴν προσοχὴ τοῦ Διονύσου, μετὰ τὸν διαμελίζουν καὶ βράζουν καὶ ψήνουν τὰ μέλη του. Ὀργισμένος ὁ Δίας, συντρίβει μὲ τὸ ἀστροπελέκι του τοὺς Τιτᾶνες.


Ἡ ΑΘΗΝΑ διατηρεῖ τὴν καρδιὰ σὲ μιὰ γύψινη κούκλα, ἀπὸ τὴν ὁποία δημιουργήθηκε ἕνας νέος Διόνυσος.

Ὁ Δίας σκότωσε τοὺς Τιτᾶνες μὲ κεραυνό . Ἀπο τὴν στάκτη ἢ τὴν κάπνια τῶν Τιτάνων γεννήθηκαν οἱ ἄνθρωποι. Ἡ ΑΘΗΝΑ ἢ ΡΕΑ ἔσωσαν τὸ κεφάλι τοῦ ΔΙΟΝΥΣΟΥ
Τὰ σκορπισμένα μέλη του συνενώθηκαν .

Ὁ ΔΙΟΝΥΣΟΣ ἀναστήθηκε

Ὁ Διόνυσος σχετίζεται μὲ τὴν δημιουργία τοῦ σύμπαντος .
Οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι ξεφύτρωσαν σὰν φυτὰ ἀπο τὴν γῆ.
Οἱ Τιτᾶνες ἠταν ἡ ἐνσάρκωση τῶν χθόνιων δυνάμεων δηλαδὴ ἡ διπλὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου .


(ΧΘΟΝΙΟΙ & ΗΛΙΑΚΟΙ)

Οἱ Τιτᾶνες εἰναι μέσα μας.

Οἱ Τιτᾶνες εἰναι ἡ ἀνθρώπινη φύση. Ὀμως πρὶν γίνουν στάχτη οἱ Τιτᾶνες εἶχαν φάει τὸν Διόνυσο. Ἡ αἰχμάλωτη μέσα στὸ σῶμα ψυχή , ἦταν ἡ Διονυσιακὴ οὐσία ποὺ ἐπέζησε στὴν σκόνη τῶν Τιτάνων .
Ὁ ἀναστημένος Διόνυσος κατέβηκε στὸν κάτω κόσμο γιὰ νὰ ἀπελευθερώσῃ τὴν νεκρὴ μητέρα τοῦ Σεμέλη . Ὑστερα ἀνέβηκε στὸν Ὀλυμπο καὶ ἔγινε δεκτὸς στὸν κύκλο τῶν ἀθανάτων .


Ἡ Σεμέλη μεταφορφώθηκε στὴν Περσεφόνη ποὺ μόλις ἀρχίζει ὁ χειμῶνας πηγαίνει στὸν κάτω κόσμο καὶ ξανὰ φεύγει ἀπο ἐκεῖ μὲ τὸ τέλος τοῦ χειμῶνα γιὰ νὰ σμίξει μὲ τὸν ἀνοιξιάτικο Διόνυσο.

Ὀταν ὁ Ωρίων καὶ ὁ Σείριος μεσουρανοῦν καὶ ὁ Ἀρκτοῦρος βγαίνει τὴν αὐγὴ εἶναι ἡ ὥρα τοῦ τρύγου ὅπου μαζεύουν τὰ σταφύλια , δῶρα τοῦ Διονύσου τοῦ πλούσιου σὲ χαρές .
Ἀπο τὰ μέσα τοῦ Ἰουλίου μέχρι τὰ μέσα τοῦ Σεπτεμβρίου ἡ ἐποχὴ δίνει τὸ ὄνομα ὀπώρα . Δίνει θησαυροὺς ποὺ ἀποθηκεύονται καθὼς καὶ τὴν Διονυσιακὴ χαρὰ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποθησαυριστεῖ.

Ὁ Διόνυσος εἰναι χορηγὸς χαρᾶς , εἰναι τὸ καθαρὸ φῶς τῆς ἐποχῆς τῶν καρπῶν-ὀπώρας .
Θέλγητρο τῶν θνητῶν στὴ ἐποποιϊα , ὁ θεὸς βοηθεῖ τοὺς ἀνθρώπους νὰ ὑποφέρουν τὴν δύσκολη ζωή τους .
Δίνει ἐξ ἴσου στὸν πλούσιο καὶ στὸν πένητα τὴν παρηγοριτικὴ ἀπόλαυση τοῦ κρασιοῦ καὶ μισεῖ ὅποιον ἀρνεῖται τὴν χαρὰ τῆς ζωῆς.

Ὁ ΔΙΟΝΥΣΟΣ εἰναι τελικὰ ἡ μόνη μας ἐλπίδα καὶ διέξοδο στὴν ματαιότητα τῆς ὕπαρξής μας.
Εἶναι τὸ τελικὸ δῶρο τῶν ΘΕΩΝ στοὺς ἀνθρώπους , πρὶν ὁριστικὰ ἀποσυρθοῦν ἀπο τὴν ἐπικαιρότητα.


Οἱ ΘΕΟΙ διχάστηκαν στὸν πόλεμο τῆς ΤΡΟΙΑΣ καὶ ἀπο τότε ἀποσύρθηκαν ἀπο τίς δαμάχες τῶν ἀνθρώπων.
Ἐμφανίστηκαν τελευταῖα φορά,φορᾷ στοὺς γάμους


ΠΗΛΕΑ καὶ ΘΕΤΙΔΟΣ

στὴν ΣΗΠΙΑΔΑ ΠΗΛΙΟΥ καὶ εἰδικὰ στὸν ΚΑΛΑΜΟ.

ΠΗΛΕΑ καὶ ΘΕΤΙΔΟΣ ἐγεννήθει ΑΧΙΛΛΕΑΣ

Ἀκολούθησε, ὁ ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ὅπου ὑπάρχουν οἱ μόνιμες ἔριδες καὶ διαμάχες τῶν ΘΕΩΝ, ποὺ ἂν δὲν ὑπῆρχε ὁ ΟΔΥΣΣΕΑΣ νὰ σπάσει τὸν ἀέναο αὐτὸ κύκλο τῆς διαμάχης, μὲ τὸ τέχνασμα -ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ, ὁ ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ θὰ συνεχίζοταν μέχρι σήμερα .
Συνεχίστηκε μὲ τὴν ΟΔΥΣΣΕΙΑ - μία ἐπι πλέον γνώση ποὺ παραδίδουν στὸν ἄνθρωπο γιὰ τὰ βάσανα τῶν ΘΕΩΝ καὶ ἔκτοτε χάνουμε τὰ ἴχνη τους...


Ἀλλὰ πρὶν εἶχαν φροντίσει νὰ ἀφήσουν παρακαταθήκη γιὰ τὸν ἄνθρωπο τὸν ΔΙΟΝΥΣΟ .
Στὶς Βάκχες ὁ Διόνυσος ἀπελευθερώνει φυλακισμένους, σαλεύει τὸ μυαλὸ τῶν λογικῶν , κάνει θηλυπρεπεῖς τοὺς ἄντρες καὶ μέ το σεισμό του ἐπιτρέπει στὴν ἀνυπότακτη ἄγρια φύση νὰ εἰσβάλει στὸ ἐσωτερικὸ τῆς ''πολιτισμένης'' πόλης ἀνατρέποντας τὴν τάξη ποὺ ἔχει χτίσει ὁ ἄνθρωπος . Ὁ Εὐριπίδης γράφει μία τραγωδία ποὺ παίχτηκε μετὰ τὸν θάνατό του καὶ ἀποδεικνύει ὀτι ὁ Διόνυσος καὶ ἡ σχέση μας μαζί του εἰναι ἀξεδιάλυτο μυστήριο.


Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση ὁ Ἀπόλλων στοὺς Δελφοὺς εἶπε στοὺς Ἑλληνες

΄΄ Γνῶθι σαυτὸν ΄΄ στὶς Βάκχες ὁ Διόνυσος μᾶς προειδοποιεῖ ὀτι δὲν γνωρίζουμε οὔτε μποροῦμε νὰ γνωρίσουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τὸ σύμπαν.

Ὁ Διόνυσος πρεσβεύει τὸ ἀπρόοπτο καὶ τὸ ἀναπάντεχο στὸν ἄνθρωπο . Αὐτὸ ποὺ τὸν κρατάει σὲ μία ἐγρήγορση ἐπειδὴ δὲν ξέρει τί πρόκειται νὰ τοῦ συμβεῖ . Τὸ σῶμα του εὑρίσκεται σὲ ὑπερένταση ἀνα πᾶσα στιγμή . Ἡ καθημερινότητά του εἰναι μία ἔκπληξη καὶ μὴ προβλέψιμη . Ἀνα πᾶσα στιγμὴ μπορεῖ νὰ ἀφανιστεῖ ἀλλὰ καὶ νὰ ἐρωτευτεῖ , νὰ κερδίσει καὶ νὰ χάσει. Ἀπο τὴν ἀπόγνωση καὶ δυστυχία στὴν εὐτυχία.

Εἰναι αὐτὸ ποὺ κάνει τὴν διαφορὰ μεταξὺ θνητῶν ἀνθρώπων καὶ ἀθανάτων θεῶν.
Οἱ θεοὶ λατρεύουν τὸ ἐφήμερο τῶν ἀνθρώπων καὶ διακαῶς ἐπιθυμοῦν αὐτὴ τὴν δόνηση .
Ἀντιθέτως οἱ θνητοὶ ἄνθρωποι λατρεύουν τοὺς ἀθανάτους θεοὺς γιὰ τὴν αἰώνια ἠρεμία καὶ τὴν ἐσωτερικὴ γαλήνη τους ποὺ δὲν μεταβάλεται .


Οἱ Θεοὶ ἐμφανίστηκαν στοὺς γάμους τοῦ ΚΑΔΜΟΥ καὶ ΑΡΜΟΝΙΑΣ

ΚΑΔΜΟΣ καὶ ΑΡΜΟΝΙΑ ἐγέννησαν ΣΕΜΕΛΗ

ΔΙΑΣ και ΣΕΜΕΛΗ εγέννησαν ΔΙΟΝΥΣΟ

 

Ἑλληνικὴ Μυθολογία: Ἡ γέννηση τῆς Θεᾶς Ἀθηνᾶς

Ἡ Ἀθηνᾶ εἶναι γνωστὴ ὡς ἡ θεὰ τῆς σοφίας, τῆς ἄμυνας τῆς πόλης, τῆς ὕφανσης καὶ τῆς κεραμοποιείας.
Εἶναι πολεμίστρια, ὅμως ἀρκετὰ εἶναι τὰ σημεῖα ποὺ τὴν διαφοροποιοῦν ἀπὸ τὸν ἀδερφό της, τὸν θεὸ τοῦ πολέμου Ἄρη. Ἡ Ἀθηνᾶ μάχεται ἔξυπνα καὶ ὡς θεὰ τῆς σοφίας ποὺ εἶναι κερδίζει τίς μάχες. Νικήτρια ἀπὸ τὸ πεδίο τῆς μάχης ἐκτὸς τοῦ λόγου ποὺ ἀναφέραμε βγαίνει καὶ γιὰ ἕναν ἄλλο λόγο. Ἡ Ἀθηνᾶ μάχεται τὸν δίκαιο πόλεμο.



Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ἦταν τόσο ἀγαπητὴ στοὺς ἀρχαίους χρόνους καὶ ἡ λατρεία ἦταν πολὺ διαδεδομένη μὲ τρανταχτότερο παράδειγμα τὴν Ἀθήνα ὅπου ἔδωσε καὶ τὸ ὄνομά της καὶ στὴν ὁποία χτίστηκε ὁ ναὸς σύμβολο τῆς πόλης, ὁ Παρθενῶνας.



Ἡ γέννησή της ἀπὸ τὴν ἀρχὴ φανερώνει τόσο τίς δυνάμεις της ὅσο καὶ τὴν σπουδαιότητα ποὺ θὰ ἔπαιζε στὴν ζωὴ τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων.



Κόρη του Δία καὶ τῆς Μήτιδας, σύμφωνα μὲ τὸν μῦθο. Ἡ Μήτις ἦταν ὁ πρῶτος ἔρωτας καὶ κατὰ πολλοὺς ἡ πρώτη γυναῖκα του Δία. ἦταν ἡ συνετότερη ἀπὸ τίς νύμφες τοῦ βουνοῦ καὶ τίς ωκεανίδες ποὺ ἀνάθρεψαν τὸν Δία στὸ σπήλαιο ποὺ τὸν ἔκρυψε ἡ μητέρα του γιὰ νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸν Κρόνο ποὺ καταβρόχθιζε τὰ παιδιά του.



Ἡ Μήτιδα εἶναι ἡ θεὰ τῆς σοφίας, τῆς καλῆς συμβουλῆς, τῆς πονηριᾶς καὶ τῶν χειροτεχνιῶν. Σὲ γιορτὴ γιὰ τὴν ἐπισημοποίηση τῆς σχέσεώς τους, στὸν Ὄλυμπο ὁ παπποῦς του Δία ὁ Οὐρανὸς καὶ ἡ γιαγιά του ἡ Γῆ ἀπεκάλυψαν στὸν ἐγγονό τους πὼς ἡ Μήτιδα θὰ τοῦ χάριζε πρῶτα μία κόρη, ἡ ὁποία θὰ ἦταν ἰσάξια του σὲ δύναμη καὶ σοφία καὶ στὴν συνέχεια ἕνα υἱὸ καλύτερό του ὁ ὁποῖος θὰ τοῦ ἔπαιρνε τὸν θρόνο καὶ θὰ γινόταν ὁ πρῶτος μεταξὺ τῶν θεῶν.


Ἀκούγοντας αὐτὰ ὁ Δίας καὶ γνωρίζοντας γιὰ τὴν ἐγκυμονοῦσα ἤδη Μήτιδα κατέφευγε στὴν τακτικὴ τοῦ πατέρα του καὶ ἀφοῦ πρῶτα ξεγέλασε τὴν Μήτιδα δίνοντας τῆς νὰ καταπιεῖ ἕνα βοτάνι, (τὸ ὁποῖο εἶχε ζητήσει ἀπὸ τὴν γιαγιά του) λέγοντάς της πὼς ἔτσι θὰ ἔκανε γερὰ παιδιά, τὴν κατάπιε μαζὶ μὲ τὸ ἔμβρυο, ἀφοῦ τὸ μαγικὸ αὐτὸ βοτάνι τὴν ἔκανε πρῶτα μικρὴ ὅσο ἕνα δάχτυλο.


Ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτὸ κατέκτησε ὁλόκληρη τὴν σοφία τοῦ κόσμου καὶ ἤξερε ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ ποιό εἶναι τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό. Ὕστερα ἀπὸ λίγο καιρὸ ἄρχισε νὰ νιώθει ἐνοχλήσει στὸν ἐγκέφαλό του. Μικρὰ σουβλίσματα λὲς καὶ κάποιος προσπαθοῦσε νὰ τοῦ τρυπήσει τὸ μυαλό. Οἱ ἐνοχλήσεις αὐτὲς συνεχῶς γινόντουσαν καὶ πιὸ ἔντονες, τόσο ποὺ κάποια στιγμὴ δὲν ἄντεχε ἄλλο καὶ διέταξε τὸν Ἥφαιστο νὰ τὸν χτυπήσει δυνατὰ στὸ κεφάλι μὲ τὸ σφυρί του.


Ἀκούγοντάς το αὐτὸ ὁ Ἥφαιστος δίστασε ὅμως ὁ Δίας τὸν ἀπείλησε πὼς ἂν δὲν ἔκανε αὐτὸ ποὺ τὸν διέταζε θὰ τὸν ξαναπετοῦσε ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο. Ἔτσι ὁ Ἥφαιστος κατέβασε μὲ ὅλη του τὴ δύναμη τὸ σφυρί του στὸ κεφάλι του Δία, τὸ ὁποῖο ἄνοιξε καὶ ἀπὸ μέσα πετάχτηκε πάνοπλη μὲ τὰ λαμπερά της μάτια ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ. Κληρονόμος τῆς δύναμης τοῦ πατέρα της καὶ τῆς σύνεσης τῆς μητέρας της φορῶντας περικεφαλαία μὲ λοφίο, κρατῶντας ἀσπίδα καὶ κουνῶντας ἀπειλητικὰ τὸ δόρυ της μέσα σὲ λίγη ὥρα μεγάλωσε καὶ ἀπέκτησε ὁλόκληρη τὴν θεϊκὴ ὑπόσταση καὶ τὸ μεγαλεῖο της.

Ἡ Ἀθηνᾶ εἶναι μία ἀπὸ τίς ὁρκισμένες παρθένες θεὲς καὶ δὲν τὰ πηγαίνει καθόλου καλὰ μὲ τὴν Ἀφροδίτη, μὲ τὴν ὁποία τσακώνεται συχνὰ ἀκόμη καὶ ἐνώπιον τοῦ Δία ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νὰ τίς συμφιλιώσει. Δὲν διστάζει μάλιστα στὸν τρωικὸ πόλεμο νὰ ὁδηγήσει τὸ δόρυ τοῦ Διομήδη καὶ νὰ τραυματίσει τὴν Ἀφροδίτη. Ἡ Ἀθηνᾶ ἂν καὶ ὁρκισμένη Παρθένος δὲν γλίτωνε τῶν προκλήσεων. Ἀξίζει νὰ ἀναφέρουμε τὸν μῦθο σχετικὰ μὲ τὸν ἔρωτα τοῦ Ἡφαίστου γιὰ αὐτήν.

Κάποτε ἡ θεὰ ἐπισκέφτηκε τὸν ἀδελφό της στὸ σιδηρουργεῖο του θαυμάζοντας καὶ ἀναζητῶντας ἴσως κάποιο ἀπὸ τὰ ὑπέροχα ὅπλα ποὺ αὐτὸς κατασκεύαζε. Βλέποντάς την ὁ Ἥφαιστος καὶ ἐγκαταλειμμένος ὅπως ἦταν ἀπὸ τὴν γυναῖκα του τὴν Ἀφροδίτη τὴν ἐρωτεύτηκε καὶ ἄρχισε νὰ τὴν πολιορκεῖ ἐρωτικά. Ἡ Ἀθηνᾶ ὅμως ἦταν ἀποφασισμένη καὶ δὲν θὰ ἐνέδιδε σὲ κανέναν. Τὸ σπέρμα τοῦ Ἡφαίστου ἔπεσε στὸ πόδι τῆς θεᾶς, ἡ ὁποία μὲ ἀηδία τὸ σκούπισε μὲ ἕνα μάλλινο ὕφασμα τὸ ὁποῖο πέταξε στὴ συνέχεια στὴ Γῆ.

Στὸ τὸ σημεῖο ποὺ ἔπεσε τὸ πανὶ γεννήθηκε ὁ Ἐρυχθόνιος, τὸν ὁποῖο στὴ συνέχεια ἡ Ἀθηνᾶ ἀνέθρεψε σὰν πραγματικὰ δικό της παιδί. Ἀφοῦ τὸ ἔκλεισε σὲ ἕνα μπαοῦλο, τὸ παρέδωσε στὴν Πανδρόσα, κόρη τοῦ βασιλιᾶ τῆς Ἀθήνας Κέκρωπα, λέγοντάς της νὰ μὴν ἀνοίξει τὸ μπαοῦλο. Ὅμως οἱ ἀδελφές της τὸ ἄνοιξαν καὶ ἔκπληκτες εἶδαν ἕνα φίδι νὰ βρίσκετε τυλιγμένο γῦρο ἀπὸ τὸ μωρὸ καὶ κατὰ μερικοὺς τὸ ἑρπετὸ τίς κατάστρεψε ἐνῶ κατὰ μερικοὺς ἄλλους τίς τρέλανε καὶ τίς ἔκανε νὰ πηδήξουν ἀπὸ τὴν ἀκρόπολη.

Καθὼς ἔτυχε θεϊκῆς ἀνατροφῆς ἀπὸ τὴν Ἀθηνᾶ τὴν ἴδια ὁ Ἐριχθόνιος ἀπέλασε τὸν Ἀμφικτίωνα καὶ ἔγινε βασιλιᾶς τῆς Ἀθήνας, καὶ ἦταν αὐτὸς ποὺ ἔστησε μία ξύλινη εἰκόνα τῆς Ἀθηνᾶς στὴν ἀκρόπολη καὶ καθιέρωσε τὰ Παναθήναια πρὸς τιμή της. Ἀπὸ τοὺς γνωστότερους μύθους γιὰ τὴν Ἀθηνᾶ εἶναι ἡ διαμάχη της μὲ τὸν Ποσειδῶνα γιὰ τὴν προστασία καὶ τὸ ὄνομα τῆς Ἀθήνας. Ἡ πιὸ κοινὴ ἐκδοχὴ τοῦ μύθου μιλάει γιὰ ὁρισμὸ ὡς προστάτη τῆς Ἀθήνας ἀπὸ τοὺς θεούς, ἐκείνου ποὺ θὰ ἔκανε στὴν πόλη τὸ σημαντικότερο δῶρο.

Ὁ Ποσειδῶνας χτύπησε μὲ τὴν τρίαινά του τὴν γῆ καὶ ἕνα κατάλευκο ἄλογο πετάχτηκε. Ἐντυπωσιάστηκαν οἱ θεοὶ καθὼς τὸ ἄλογο εἶναι ἕνα δῶρο ποὺ πολὺ θὰ βοηθοῦσε τὸν κόσμο καθὼς θὰ τὸ χρησιμοποιοῦσαν στὴν καθημερινότητά τους τόσο γιὰ τὸ ὄργωμα ὅσο καὶ γιὰ τίς μετακινήσεις τους, ὅμως στὴν συνέχει ἦταν ἡ σειρὰ τῆς Ἀθηνᾶς ἡ ὁποία χτύπησε μὲ τὸ δόρυ της τὴ γῆ κὰ μιὰ φουντωτὴ ἐλιὰ πετάχτηκε.


Βλέποντάς την ἡ θεοὶ ἔδωσαν τὴν νίκη στὴν Ἀθηνᾶ καθὼς θεώρησαν τὸ εὐλογημένο δέντρο χρησιμότερο. Μιὰ σειρὰ ἄλλων μύθων συνδέονται μὲ τὴν θεὰ Ἀθηνᾶ, μέσα ἀπό τους ὁποῖος καθίσταται ἐφικτὴ ἡ πληρέστερη κατανόηση τοῦ ποιά ἦταν γιὰ τοὺς ἀρχαίους ἡ Ἀθηνᾶ. Ἡ κρίση του Πάρῃ, ὁ ὁποῖος κλήθηκε νὰ ἀποφασίσει ποιά ἦταν ἡ ὀμορφότερη θεὰ μεταξὺ τῆς Ἀθηνᾶς τῆς Ἥρας καὶ τῆς Ἀφροδίτης δίνοντάς της τὸ χρυσὸ μῆλο ποὺ ἡ ἔριδα ἔριξε κάτω ἀπὸ τὴν πόρτα.


Ἡ βοήθεια της στὸν Περσέα γιὰ τὸν ἀποκεφαλισμὸ τῆς Γοργόνας ποὺ πέτρωνε ὅποιον τὴν ἀντίκριζε. Ὁ διαγωνισμὸς ὕφανσης μὲ τὴν θνητὴ ἀράχνη, τὴν ὁποία ἂν καὶ δὲν μπόρεσε νὰ κερδίσει στὸ διαγωνισμὸ τιμώρησε γιὰ τὴν ὑπεροψία της ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ζήλια καὶ τὴν μεταμόρφωσε στὸ ὁμώνυμο ἔντομο.


Ἡ συμμετοχή της στὴν γιγαντομαχία ὅπου σκότωσε καὶ ἔγδαρε τὸν Πάλλαντα καὶ στὴν συνέχεια καταπλάκωσε μὲ τὴν Σικελία τὸν Ἐγκέλαδο. Τέλος θὰ ἀναφέρουμε τὴν διένεξη της μέ τον Ἀπόλλωνα γιὰ τὴν μαντικὴ τέχνη.



Ἡ Ἀθηνᾶ εἶχε διδαχτεῖ ἀπὸ τίς Θρίες, τίς φτερωτὲς νύμφες τοῦ Παρνασσοῦ τὴν τέχνη του νὰ μαντεύεις τὸ μέλλον ἀπὸ τίς πέτρες ποὺ παρασέρνουν οἱ χείμαρροι, ὅμως ὕστερα ἀπὸ τὰ παράπονα τοῦ Ἀπόλλωνα στὸν Δία καὶ τὴν ἀπόφαση τοῦ τελευταίου ὑπὲρ τοῦ γιου του ἐγκατάλειψε μὲ βαριὰ καρδιὰ τὴν τέχνη πετῶντας σὲ μιὰ πεδιάδα της πέτρες, ἡ ὁποία ἔκτοτε ὀνομάζεται Θριάσιο Πεδίο.

Ὁ μῦθος τῆς ἁρπαγῆς τῆς Εὐρώπης

Στὴν ἑλληνικὴ μυθολογία μὲ τὸ ὄνομα Εὐρώπη εἶναι γνωστὴ κυρίως ἡ κόρη τοῦ Φοίνικα καὶ τῆς Τηλέφασσας. Ἀπὸ μερικοὺς θεωρεῖται κόρη τοῦ Ἀγήνορα (ὁ Φοῖνιξ ἦταν γιος τοῦ Ἀγήνορα). Ὁ Δίας ἀπήγαγε τὴν Εὐρώπη καὶ μαζὶ ἀπέκτησαν τρία τοὐλάχιστον παιδιά: τὸν βασιλιᾶ Μίνωα, τὸν Ραδάμανθυ καὶ τὸν Σαρπηδόνα. «Εὔρ-ώπη» σημαίνει αὐτὴ ποὺ ἔχει πλατύ, στρογγυλὸ πρόσωπο.


Ἡ Ἁρπαγὴ τῆς Εὐρώπης

Σύμφωνα μὲ τὸν μῦθο, ἡ Εὐρώπη ἦταν ἀδελφὴ τοῦ Κάδμου, ἱδρυτῆ τῆς Θήβας καὶ κόρη τοῦ Ἀγήνορα καὶ τῆς Τηλεφάσσας, ἡγεμόνων τῆς Φοινίκης. Ὅταν μεγάλωσε, μιὰ μέρα πῆγε στὰ λιβάδια της παραλία, γιὰ νὰ παίξει μὲ τίς φίλες της καὶ νὰ μαζέψει λουλούδια. Ἐκεῖ συνάντησε τὸν θεὸ Δία.


Ἐκεῖνον ἀμέσως τὸν χτύπησε ὁ Ἔρωτας καὶ γιὰ νὰ τὴν πλησιάσει μεταμορφώθηκε σὲ ἤρεμο, εὔσωμο καὶ δυνατὸ ταῦρο καὶ πῆγε δίπλα της κάνοντας δῆθεν ὅτι βόσκει, σκεπτόμενος μὲ τί τρόπο θὰ τὴν κατακτοῦσε. Ἐκείνη τότε πλησίασε τὸν ταῦρο - Δία καὶ ἄρχισε νὰ τὸν χαϊδεύει γοητευμένη ἀπὸ τὴν ὡραία κορμοστασιά του καὶ τὴ μυϊκή του δύναμη.
Σὲ λίγο δὲ δίστασε καὶ νὰ τὸν καβαλήσει .
Τότε αὐτὸς ἄρχισε νὰ τρέχει μὲ ἀστραπιαία ταχύτητα. Ἡ Εὐρώπη ἔκλαιγε, μὰ δὲν μποροῦσε νὰ πηδήσει, γιατί φοβόταν μὴ σκοτωθεῖ.

Ὁ μεταμορφωμένος σὲ ταῦρο θεὸς διέσχισε τὴ θάλασσα συνοδευόμενος ἀπὸ Τρίτωνες καὶ Νηρηίδες καὶ ἔφτασε στὴν Κρήτη.
Ὅταν ἀποβιβάστηκε στὸ νησί, ὁ ταῦρος δὲν φαινόταν πιά, ἀλλὰ ὁ Δίας πῆρε ἀπὸ τὸ χέρι τὴν Εὐρώπη καὶ τὴν ὁδήγησε στὸ Δικταῖον Ἄντρο. Καρπὸς τῶν ἐρωτικῶν ἑνώσεων του Δία καὶ τῆς Εὐρώπης στὴν Κρήτη ἦταν ὁ Μίνωας, ὁ Ραδάμανθυς καὶ ὁ Σαρπηδόνας.


Ἀργότερα, ὅταν ὁ Δίας ἐγκατέλειψε τὴν Εὐρώπη καὶ πῆγε στὸν Ὄλυμπο, ἡ Εὐρώπη πῆρε γιὰ δεύτερο σύζυγό της τὸ βασιλιᾶ τῆς Κρήτης Ἀστερίωνα, ποὺ υἱοθέτησε καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ εἶχε ἀποκτήσει αὐτὴ ἀπό το Δία. Μετά το θάνατο τοῦ βασιλιᾶ Ἀστέριου,
το θρόνο τῆς Κρήτης πῆρε ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ τοὺς θετοὺς γιους του, ὁ Μίνωας, ὁ ὁποῖος ἔγινε ὁ πρῶτος Ἕλληνας θαλασσοκράτορας καὶ νομοθέτης.

Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλες παραλλαγὲς τοῦ μύθου τῆς Εὐρώπης: Μία ἀναφέρει ὅτι ἦταν κόρη τοῦ Ὠκεανοῦ καὶ τῆς Τηθύος ἢ τῆς Παρθενόπης, ἀδελφὴ τῆς Θράκης καὶ ἑτεροθαλὴς ἀδελφὴ τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Λιβύης.
Δηλαδὴ ἡ Εὐρώπη ὑπῆρξε ἐπώνυμη τῆς ἠπειρωτικῆς Ἑλλάδας καὶ μετὰ τοὺς Περσικοὺς Πολέμους τοῦ τρίτου τμήματος τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου, τῆς Εὐρώπης.


Στὴν Ἤπειρο ἔλεγαν ὅτι ὁ Δώδων, ἀπὸ τὸν ὁποῖο πῆρε τὸ ὄνομά της ἡ Δωδώνη, ἦταν ἐπίσης γιος του Δία καὶ τῆς Εὐρώπης, ὅπως καὶ ὁ Αἰακός, γενάρχης τῶν Αἰακιδῶν. Παιδὶ τῆς Εὐρώπης λέγεται ὅτι ἦταν καὶ ὁ Κάρνος, ἀγαπημένος τοῦ θεοῦ Ἀπόλλωνα.

. Ἡ λατρεία τῆς Εὐρώπης διαδόθηκε σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα. Στὸ Πήλιο ὑπῆρχε τὸ «Λουτρὸν τῆς Εὐρώπης». Ἡ θεσσαλικὴ πόλη Γυρτώνη ἢ Γυρτῶν εἶναι παραλλαγὴ τῆς Γόρτυνος, τοῦ κέντρου τῆς λατρείας τῆς Εὐρώπης στὴν Κρήτη.


Ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο πήγαζε ὁμώνυμό της ποτάμι, ὁ Εὔρωπος.

Ὁ Θάσος ἦταν ἀδελφὸς τῆς Εὐρώπης, ὅπως καὶ οἱ Κάδμος, Ρινέας, Σῦρος καὶ ἄλλοι. Γενικῶς, οἱ ἑλληνικὲς πόλεις ἤθελαν νὰ ἔχουν κάποια σχέση μὲ τὴν Εὐρώπη, τῆς ὁποίας ὁ μῦθος ἦταν διαδεδομένος παντοῦ, μὲ παραλλαγὲς ἀπὸ πόλη σὲ πόλη.

Ἐκτὸς Ἑλλάδας, ὁ Λουκιανὸς (2ος αἰ. μ.Χ.) πληροφορήθηκε ὅτι ὁ ναὸς τῆς Ἀστάρτης στὴ Σιδώνα ἦταν ἀφιερωμένος στὴν πραγματικότητα στὴν Εὐρώπη:


«Ὑπάρχει παρομοίως στὴ Φοινίκη μέγας ναὸς τῶν Σιδωνίων. Τὸν ἀποκαλοῦν ναὸ τῆς Ἀστάρτης. Πιστεύω ὅτι αὐτὴ ἡ Ἀστάρτη εἶναι ἡ σεληνιακὴ θεότητα. Ἀλλὰ σύμφωνα μὲ ἕνα ἐκ τῶν ἱερέων, αὐτὸς ὁ ναὸς εἶναι ἀφιερωμένος στὴν πραγματικότητα στὴν Εὐρώπη, τὴν ἀδελφή του Κάδμου. ...,


ὅταν ἔφυγε ἀπὸ τὴ Γῆ οἱ Φοίνικες τὴν τίμησαν μὲ ναὸ καὶ διηγοῦνταν ἕνα ἱερὸ θρῦλο γι' αὐτή, πῶς ὁ Δίας τὴν ἐρωτεύθηκε γιὰ τὴν ὀμορφιά της καὶ μεταμορφωμένος σὲ ταῦρο τὴν μετέφερε στὴν Κρήτη. Αὐτὸ τὸν μῦθο τον ἄκουσα καὶ ἀπὸ ἄλλους Φοίνικες. Καὶ τὸ νόμισμα τῶν Σιδωνίων φέρει ἐπάνω του τὴν Εὐρώπη καθήμενη ἐπὶ ταύρου...»


Ἐπίσης σύμφωνα μὲ τὸν ἴδιο τὸν Λουκιανό, ἡ πρώτη ἐρωτικὴ ἕνωση του Δία καὶ τῆς Εὐρώπης ἔγινε στὸ Δικταῖο Ἄντρο,
τὸ σπήλαιο δηλαδὴ ὅπου γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε ὁ Δίας. («ἐπεὶ δὲ ἐπέβῃ τὴ νήσω (Κρήτη) ὁ μὲν ταῦρος οὐκέτι ἐφαίνετο, ἐπιλαβόμενος δὲ τῆς χειρὸς o Ζεὺς ἀπῆγε τὴν Εὐρώπην εἰς τὸ Δικταῖον ἄντρον ἐρυθριῶσαν καὶ κάτω ὁρῶσαν...», Λουκιανὸς Σαμωσατέας, Ἐνάλιοι Διάλογοι, 15, 4)


Ἀντίθετα σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῶν Γορτυνίων, ἡ ἐρωτικὴ ἕνωση τοῦ Δία καὶ τῆς Εὐρώπης ἔγινε στὴν περιοχὴ τῆς Γόρτυνας, στὴ σκιὰ ἑνὸς πλατάνου ποὺ ἀπὸ τότε παρέμεινε ἀειθαλής, κάτι ποὺ ἀποτυπώνεται σὲ πάρα πολλὰ νομίσματά της πόλης αὐτῆς.

Παιδιά του Δία καὶ τῆς Εὐρώπης, σύμφωνα μὲ τὸν Ὅμηρο, ἦταν μόνο ὁ Μίνωας καὶ ὁ Ραδάμανθυς (καὶ οἱ δυὸ φέρονται ὡς κριτὲς στὸν Ἅδη τῶν Ἑλλήνων): «μηδὲ τοῦ κοσμολόητου Φοίνικα τὴν κόρη ὡς ἀγαποῦσα, ποὺ τὸ Ραδάμανθυ μοῦ γέννησε καὶ τὸν ἰσόθεο Μίνω» (Ἰλιάδα Ξ 310 - 322).


Ἀντίθετα, σύμφωνα μὲ τὸν Ἡρόδοτο (Α 2 καὶ Α 170 - 173), ὁ Μίνωας ἦταν γιος ἑνὸς Ἕλληνα, μᾶλλον Κρητικοῦ, ποὺ δὲν ἀναφέρει τὸ ὄνομά του (ὑπονοεῖ τὸν βασιλιᾶ Ἀστέριο) καὶ τῆς Εὐρώπης, πριγκίπισσας τῆς Φοινίκης καὶ ἀδελφὸς ὄχι τοῦ Ραδάμανθυ, ἀλλὰ τοῦ Σαρπηδόνα, ὁ ὁποῖος συνεπλάκῃ μὲ τὸ Μίνωα γιά το ποιός θὰ πάρει τὴ βασιλεία καὶ ἡττηθεὶς πῆρε τοὺς στασιαστές του καὶ πῆγαν στὴ Μίλητο τῆς Μ. Ἀσίας.


Σύμφωνα ὅμως πάλι μὲ τὸν Ὅμηρο, ὁ Σαρπηδόνας ἦταν γιος του Δία καὶ τῆς Λαοδάμειας, κόρης τοῦ Βελλεροφόντη, τοῦ ἥρωα καὶ ἡγεμόνα τῆς Λυκίας: «Τρία παιδιὰ ἀπ' αὐτὴν ἀνάστησε μετὰ ὁ Βελλεροφόντης, τὸν Ἴσαντρο καὶ τὸν Ἰππόλοχο, στερνὰ τὴ Λαοδάμεια. Μαζί της πλάγιασε ὁ βαθύγνωμος ὁ Δίας, κι ἡ Λαοδάμεια τὸ χαλκαρματωμένο γέννησε ἰσόθεο Σαρπηδόνα» (Ἰλιάδα Ζ199 - 200)

 .

Ὅταν οἱ θεοὶ μάτωσαν, ἄγνωστες μάχες Ἑλλήνων ἐναντίων Ὀλυμπίων στὴν ἅλωση τῆς Τροίας

         Ἡ ραψωδία Ἐ΄ τῆς Ἰλιάδας ἐπικεντρώνεται στήν

ἀνδρεῖα τοῦ Διομήδη στὸ πεδίο τῆς μάχης, ὁ ὁποῖος

κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἀπουσίας τοῦ Ἀχιλλέα, γίνεται

ὁ ἰσχυρότερος πολεμιστὴς τοῦ στρατοῦ τῶν Ἀχαιῶν

σπέρνοντας τὸν ὄλεθρο στὶς Τρωικὲς τάξεις. Ὁ Διομήδης ἐμφανιζόμενος στὴ μάχη σφαγιάζει μιὰ δράκα

Τρώων πολεμιστῶν, συμπεριλαμβανομένων καὶ μερικῶν γιων του Πριάμου, προκαλῶντας ἔτσι το φόβο καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους.

Στοχοποιεῖται καὶ δέχεται τίς ἐπιθέσεις δύο ἐκ τῶν καλύτερων Τρώων στρατιωτῶν, τοῦ ἠμίθεου Αἰνεία (γιου τῆς Ἀφροδίτης) καὶ τοῦ τοξότη

Πάνδαρου. Ὁ Πάνδαρος μὲ ἕνα βέλος του τραυματίζει τὸν Διομήδη ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἐπηρεάζει καὶ πολὺ τὴν ἱκανότητά του στὴ μάχη.

Ὁ Διομήδης φονεύει τὸν Πάνδαρο μὲ τὸ δόρυ του καὶ ρίχνει ἕναν

βράχο στὸν Αἰνεία, ὁ ὁποῖος τραυματίζεται σοβαρά. Ἡ Ἀφροδίτη, τότε, ἀναμειγνύεται στὴ μάχη σὲ μιὰ προσπάθεια νὰ σώσει τὴ ζωὴ τοῦ γιου της, τὸν ὁποῖο ἁρπάζει καὶ προσπαθεῖ νὰ φυγαδεύσει.

                               Ὁ Διομήδης ἐπιτίθεται καὶ τραυματίζει τὴν Ἀφροδίτη πού

ξεσπάει σὲ κλάματα, ἀφήνει τὸν Αἰνεία καὶ κατευθύνεται

πρὸς τὸν Ὄλυμπο γιὰ νὰ παραπονεθεῖ στὸν Δία. Ἐν τῷ μεταξύ

ὁ Ἀπόλλων ἁρπάζει τὸ σῶμα τοῦ ἀναίσθητου Αἰνεία καὶ προσπαθεῖ

νὰ ξεφύγει. Ὁ Διομήδης τοῦ ἐπιτίθεται τρεῖς φορὲς καὶ ἀπωθεῖται

ἀπὸ ἀπαστράπτον φῶς. Κατὰ τὴν τέταρτή του ἐπίθεση ὁ Διομήδης

κοντοστέκεται στὶς προειδοποιήσεις τοῦ Ἀπόλλωνα, θυμούμενος

τίς ὁδηγίες ποὺ τοῦ ἔδωσε ἡ Ἀθηνᾶ, σύμφωνα μὲ τίς ὁποῖες ὁ Διομήδης

ἐπιτρεπόταν νὰ ἐπιτεθεῖ στὴν Ἀφροδίτη ἀλλὰ ὄχι σὲ κάποιον ἄλλο Ὀλύμπιο θεό. Ἀργότερα, σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς μάχης, ὁ Διομήδης μάχεται μὲ τόν

Ἕκτορα καὶ συγκρούεται μὲ τὸν Ἄρη, τὸν θεὸ τοῦ πολέμου ποὺ ἦταν μὲ τὸ πλευρὸ τῶν Τρώων.

Ἐνθυμούμενος καὶ πάλι τίς συμβουλὲς τῆς Ἀθηνᾶς ὁ Διομήδης καλεῖ τοὺς στρατιῶτες νὰ ὑποχωρήσουν. Τότε ὅμως ἡ Ἀθηνᾶ τὸν ἐνθαρρύνει νὰ ξαναμπεῖ στὴ μάχη καὶ ἀφοῦ τὸν ἐφοδιάζει μὲ ἕνα ἅρμα αὐτὸς ἐπιτίθεται καρφώνει τὸ δόρυ του στὸ σῶμα του Ἄρη. Οὐρλιάζοντας ἀπὸ τὸν πόνο ὁ τραυματισμένος θεὸς ἀνεβαίνει στὸν Ὄλυμπο μέσα σὲ μιὰ στήλη καπνοῦ ἀναγκάζοντας τοὺς Τρῶες νὰ ὑποχωρήσουν.

                            Ὁ Διομήδης εἶναι ἕνας ἐκ τῶν Ἀχαιῶν ἡρώων ποὺ ἀπέσπασε ἀπὸ τοὺς θεούς

ἀσφαλῆ, ἢ σχεδὸν ἀσφαλῆ, ἐπιστροφὴ στὴν πατρίδα. Παρὰ τὴν εὐνοϊκή

μεταχείριση τοῦ Διομήδη πρὸς τὸ γιο της Αἰνεία, ἡ Ἀφροδίτη δὲν κατόρθωσε

ποτὲ νὰ ξεχάσει τὸ βέλος ποὺ τῆς ἔσκισε τὸ δέρμα στὰ πεδία τῆς Τροίας.

Μόλις φτάνει στὸ Ἄργος ὁ Διομήδης βρίσκεται πρὸ ἐκπλήξεως. Ἡ σύζυγος

τοῦ ἔχει ξαναπαντρευτεὶ καὶ στὴ θέσῃ τοῦ βασιλεύει ὁ νέος ἄντρας τῆς γυναίκας του.

Ὁ ἥρωας διαπιστώνει ὅτι δὲν ἐπιθυμεῖ πλέον οὔτε νὰ τιμωρήσει τὴ γυναῖκα του,

οὔτε νὰ παραμείνει ὅμως σὲ ἀχαϊκὸ ἔδαφος. Ἔτσι λοιπὸν σαλπάρει μὲ τούς

συντρόφους του στὴν Ἰταλία, ὅπου ἱδρύει δύο νέες πόλεις.

Στὴν Αἰνειάδα τοῦ Βιργίλιου ὁ Διομήδης ἀντιμετωπίζει γιὰ δεύτερη φορά τον

παλιό του ἐχθρὸ Αἰνεία, τὸν ὁποῖο θὰ εἶχε σκοτώσει κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ

τρωικοῦ  πολέμου, ἂν δὲν παρενέβαιναν καταρχὴν ἡ Ἀφροδίτη καὶ στὴ συνέχεια

ὁ Ἀπόλλωνας. Οἱ κάτοικοι τοῦ Λάτιου ἐπισκέπτονται τὸ παλάτι τοῦ Διομήδη

μὲ σκοπὸ νὰ τὸν πείσουν νὰ ἡγηθεῖ τῶν στρατευμάτων τους ποὺ θὰ κινηθοῦν

ἐναντίον τοῦ Αἰνεία. Ὁ Διομήδης ἀπορρίπτει τὴν προσφορά τους, ἰσχυριζόμενος

ὅτι ἔχει ἤδη θανατώσει πάρα πολλοὺς Τρῶες στὴ ζωή του καὶ ὅτι ὁ σκοπός

τῆς ἄφιξης του στὴν Ἰταλία ἦταν νὰ ζήσει εἰρηνικὰ τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του.

                  Τόσο ὁ Ὅμηρος ὅσο καὶ ὁ Βιργίλιος δὲν προϊδεάζουν τὸν ἀναγνώστη

γιὰ τὸ τέλος τοῦ ἥρωα, μὲ ἐξαίρεση ἴσως ἕνα χωρίο τῆς Ἰλιάδας, ὅπου

ἡ Διώνη, ἡ μητέρα τῆς Ἀφροδίτης, περιθάλπει τὴν τραυματισμένη

ἀπό το Διομήδη κόρη της, λέει στὴν κόρη της ὅτι ὅποιος τὰ βάζει μὲ τούς

θεοὺς δὲ ζεῖ γιὰ πολύ, ὡστόσο ἡ Ἀθηνᾶ ἐγγυᾷται στὸ Διομήδη τὴν ἀθανασία,

ἡ ὁποία προοριζόταν ἐξαρχῆς γιὰ τὸν πατέρα του.

Ἔτσι ὁ Διομήδης ἔγινε θεὸς καὶ λατρευόταν μὲ διάφορες ὀνομασίες στὴν Ἰταλία.

Στὴ Θεία Κωμωδία, ὁ Δάντης συναντᾷ το Διομήδη στὸν ὄγδοο κύκλο

τῆς κολάσεως, ὅπου βρίσκεται μαζὶ μὲ τὸν Ὀδυσσέα, καταδικασμένος

αἰώνια νὰ εἶναι ἐγκλωβισμένος σὲ φλόγες. Τὸ ἁμάρτημα γιὰ τὸ ὁποῖο, σύμφωνα

μὲ τὸ Δάντη, καταδικάστηκε στὴν αἰώνια τιμωρία εἶναι ἡ κλοπὴ τοῦ παλλαδίου τῆς Τροίας.

ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΦΑΕΘΩΝ- Ἡ ἱστορία τῆς λευκῆς φυλής

ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΦΑΕΘΩΝ- Ἡ ἱστορια τῆς λευκῆς φυλῆς

Στὸν Τίμαιο τοῦ Πλάτωνος ὁ αἰγύπτιος ἱερέας ἀναφέρει τὴν καταστροφὴ ποὺ ἀντιστοιχεῖ στὸ μῦθο τοῦ Φαέθοντα τοῦ γιοῦ τοῦ ἥλιου ποὺ πῆρε τὸ ἅρμα τοῦ πατέρα του καὶ κατευθύνθηκε σὲ λάθος διαδρομή.
Τὸ ἀποτέλεσμα νὰ κατακάψει τὰ πάντα ἀπ' ὅπου πέρναγε καὶ νὰ βρεὶ τραγικὸ τέλος ἀπὸ τὸν Δία"κεραυνωθεὶς διεφθάρῃ"- πέφτοντας τὸ σῶμα τοῦ κάπου στὸν Ἠριδανὸ ποταμό!




Ὁ Λουκιανὸς μιλᾷ στὴν "ἀληθινὴ ἱστορία" ξανὰ γιὰ τὸν Φαέθοντα ὡς ἀρχηγὸ τῶν Ἡλιακῶν θεῶν ἐνάντια στοὺς Ἀτλαντες!
Οἱ Ἰνδοὶ στὴ Μαχαμπαράτα ἀναφέρουν τὴ σύγκρουση Ἡλιακῶν μὲ Σεληνιακοὺς θεοὺς καὶ τὴ χρήση ,καλὰ περιγραφέντων,πυρηνικῶν ὅπλων!
Ἡ Ἀτλαντίδα μᾶλλον καὶ ἡ καταστροφή της ,ὅμως δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὴν καταστροφὴ τοῦ Φαέθοντα ,παρ,ὅλα ὅσα ἰσχυρίστηκαν ἀξιόλογοι ἐρευνητὲς ὅπως ὁ μακαρίτης Θ.Αξιώτης.
Εἶναι ἕνα πολὺ μεταγενέστερο γεγονὸς τοῦ 18ου π.χ.αιώνα,περίπου, ἐνῶ αὐτὸ τοῦ Φαέοντα πιθανὰ ἀντιστοιχεῖ στοὺς ἀστεροειδεὶς ποὺ ἔπληξαν τη Γῆ πρὸ 65.000.000 χρόνια καὶ ἔφεραν τὸ τὸ τέλος τῶν δεινοσαύρων.

Πολλοὶ ἐρευνητὲς ὅπως ὁ ἀζέρος Ζαχαρίας Σίτσιν ,o Ντέϊβιντ Ἄικι ἀλλὰ καὶ ὁ Θ.Αξιώτης ,τοῦ ἀποδίδουν την 5η ἐλλειπτικὴ τροχιὰ στὸ ἡλιακό μας σύστημα,ἀνάμεσα στὸν Ἄρη καί το Δία.

Τὸν ἀποκαλοῦσαν-Τιαμάτ- οἱ μυστηριώδεις Σουμμμέριοι(ἴσως οἱ πρόγονοι τῶν Σαμαρειτῶν τῆς Ἰουδαίας) καὶ τὸν συσχέτιζαν μὲ τοὺς Ἀνουνάκι ἕνα εἶδος βασιλικῶν δαιμόνων-ἠμίθεων ποὺ ἕλκουν καταγωγὴ ἀπὸ τὸν πλανήτη Νιμπίρου ,μιὰ ἄλλη ἀναφορὰ στὸν χαμένο πλανήτη Φαέθοντα.

Τὸ ὄνομα ΑΝΟΥ-ΝΑ-Κι δείχνει προέλευση ἀπὸ ΑΝΩ καὶ πιθανὰ νὰ ὑπάρχει κάποια ἀλήθεια σὲ αὐτό ,ὅπως καὶ μὲ τοὺς Νεφελέϊμ καὶ Ἐλοχεὶμ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης!Ἀλλοι ἀποδίδουν τὸν πλανήτη Μαρδοὺκ τῶν βαβυλωνίων σὲ αὐτὸ τὸν πλανήτη.

Οἱ Ἑλβετοὶ ἔχουν σὲ κάποια χαρτονομίσματα τους εἰκόνες ψηλόλιγνων "ἀνουνάκι"-φαέθοντων καὶ τὸν πλανήτη σὲ μέγεθος μεγαλύτερο τῆς Γῆς σὲ τροχιὰ γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο.

Οἱ Ἑλβετοί ,θεωροῦνται οἱ κλειδοκράτορες τῶν μυστικῶν τῆς λευκῆς φυλῆς !
Ὁ ρωσοεβραῖος Ἐμμανουὴλ Βελιτσκόφσκι ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Φαέθων ἦταν κομήτης ποὺ εἰσῆλθε στό
ἡλιακὸ σύστημα,προκάλεσε καταστροφὲς στὸν Ἄρη,
τὴ Σελήνη καὶ τὴ Γῆ καὶ τελικὰ ἐτέθῃ σὲ τροχιὰ γύρω ἀπὸ τὸν Ἥλιο μὲ τὸ ὄνομα Ἀφροδίτη!
Ταιριάζει ἡ περιγραφὴ μὲ τὴν ἀνώμαλη πορεία τοῦ Φαεθοντικοῦ ἅρματος στὸν ἑλληνικὸ μῦθο,ὅμως ξεπερνᾷ τὸ μέτρο μιὰ τέτοια μεγάλη κοσμικὴ καταστροφὴ καὶ ὁ πλανήτης Ἀφροδίτη ὑπῆρχε ἐκεῖ
καὶ ἔχει βέβαια πολὺ μεγαλύτερο μέγεθος ἀπὸ ἕνα κομήτη!
Ἰάπωνες ἐπιστήμονες θεωροῦν πὼς πρέπει ὁ πλανήτης νὰ εἶχε καὶ ἀρκετοὺς δορυφόρους ,ἐνῶ ἡ ἐπίσημη ἐπιστημονικὴ θέση εἶναι ὅτι ὑπῆρξε ἐκεῖ ἕνας πρωτοπλανήτης πρὸ δισεκ/ρια χρόνια ἀλλὰ ἡ ἀσταθῆ κατάσταση τοῦ καὶ ἡ ἀσταθὴς τροχιὰ τὸν ὁδήγησε στὴ διάσπαση καὶ τὴ δημιουργία της ζώνῃς τῶν ἀστεροειδῶν!
Ὁ Πλάτων ὅμως καὶ ὁ Λουκιανὸς καὶ οἱ μυθολογίες τῶν λαῶν ἀμφιβάλλουν γιὰ τὴ θέση αὐτή!
Ἡ μακρινὴ ἀπόσταση τοῦ πλανήτη ἀπὸ τὸν Ἠλιο διαμόρφωσε μᾶλλον μιὰ φυλὴ ὄντων στὸν Φαέθοντα μὲ ἔλλειψη μελανίνης,ἄρα τὰ λευκά-ξανθὰ μαλλιά,τὸ λευκὸ δέρμα καὶ τὰ γαλανὰ μάτια ἦταν ὁ πιθανότερος φαινότυπος.

Ὁ Θ.Πάσχος στὸ ἐξαντλημένο ἔργο "Οἱ Ἄτλαντες κ. Νταίνικεν καὶ ὄχι "οἱ θεοί"" μιλᾷ γιὰ ἀποίκηση τῶν πλανητῶν τοῦ ἡλιακοῦ συστήματος ἀπὸ τοὺς Ἄτλαντες,τὸ σωστὸ ὅμως ἦταν οἱ Φαέθοντες.
Εἶχαν ἀναπτύξει λοιπὸν οἱ κάτοικοι τοῦ πλανήτη αὐτοῦ πρὸ 65 ἑκατομ-μυρίων ἐτῶν ἕνα τέτοιο τεχνολογικὸ πολιτισμὸ ποὺ θὰ τοὺς ἐπέτρεψε τὴν ἀποίκηση τοῦ Ἄρη ἀλλὰ καὶ δορυφόρων τοῦ Δία ,ἴσως καὶ τοῦ Κρόνου .
Διόλου ἀπίθανη ἡ κατασκευὴ βάσεων στὴ Σελήνη ἢ ἀκόμη καὶ στὴ Γῆ!
Τὴν ἐποχὴ τῶν ἐξελιγμένων ὀρνιθόσαυρων στὴ Γῆ ,
ὁ Ἄρης εἶχε νερὸ σὲ μεγάλα ποτάμια καὶ λίμνες καὶ πυκνότερη ἀτμόσφαιρα ἔτσι οἱ Φαέθοντες εὔκολα θὰ ἀποίκιζαν τὸν πλανήτη.


Στὴ Γῆ εἶναι πιθανὸ νὰ ἦλθαν σὲ συμφωνία μὲ τοὺς ὀρνιθόσαυρους γιὰ τὴν ἐξόρυξη χρυσοῦ,ἀλουμινίου,οὐρανίου καὶ ἄλλων μετάλλων γιὰ τὴ βιομηχανία τους!

Στὴ Σελήνη ἀναφέρεται πὼς ἔχουν βρεθεῖ ἐρείπια ἀπὸ βάσεις τῶν Φαέθοντων.
Στὸ δορυφόρο Ἰαπετὸ εὑρέθηκαν στοιχεῖα ἀπὸ τὸ διαστημόπλοιο Casini ποὺ δείχνουν ὅτι ὅλος ὁ πλανήτης ,ἴσως ἦταν ἐσωτερικὴ βάση τῶν Φαέθοντων.


Πιθανὰ τὸ αὐτὸ ἰσχύει γιὰ τοὺς δορυφόρους Δεῖμο καὶ Φόβο τοῦ Ἄρη.στην Ἀφροδίτη μᾶλλον τὸ ἀφιλόξενο περιβάλλον τους ἐμπόδισε νὰ τὴν ἐποικίσουν.


Αὐτὸς ὁ ἐποικισμὸς τῶν πλανητῶν δεικνύεται στὴν ἐπικίνδυνη πορεία τοῦ φαεθοντικοῦ ἅρματος.
Ἕνας πολιτισμὸς μὲ τεράστια τεχνολογία ἀλλὰ ἰμπεριαλιστικὰ χαρακτηριστικά,ποὺ τελικὰ ὁδηγῇ-
θηκε ,ὅπως γίνεται πάντα μὲ τὴν ὑποχώρηση τῆς πνευματικότητας ,στὴν ἠθικὴ παρακμή.


Πιθανὴ ἡ χρήση σκλάβων ἀπό τη Γῆ ἤ τον Ἄρη ἀλλὰ καὶ ὑβριδίων ποὺ ἀνέπτυξαν μὲ τὴ γενετικὴ μηχανική!

Κάποια στιγμὴ λόγῳ τῆς ἀδυναμίας πιὸ πέρα ἐπέκτασης τῆς κυριαρχίας τους καὶ τῆς ἐκμετάλλευσης νέων "χωρῶν" πηγῶν ἐργατικῆς δύναμης,ἐμφάνισαν μιὰ οἰκονομικὴ κρίση,κρίση ταυτόχρονα κοινωνικὴ καὶ πολιτισμικὴ ἑνὸς πλανητικοῦ γένους ποὺ εἶχε ἤδη παρηκμάσει πνευματικὰ καὶ ἠθικά.


Ἡ ἐπιθυμία νὰ ὁδηγήσει ὁ Φαέθων τὸ ἅρμα τοῦ Ἥλιου δείχνει τὴν ἀκόρεστη ἐπιθυμία αὐτῶν τῶν "ἀνθρώπων" νὰ ἐξουσιάσουν τὰ πάντα καὶ τοὺς πάντες.
Τελικὰ ἡ κρίση βρῆκε διέξοδο σὲ πλανητικὸ πόλεμο ποὺ ἐπεκτάθηκε σὲ ὅλο τὸ ἡλιακὸ σύστημα.
Κάποιο ἐρευνητὲς μιλᾶνε γιὰ διακόρευση τοῦ πυρῆνα τοῦ Φαέθοντα πρὸς χρήση τῆς γεωθερμικὴς ἐνέργειας μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἔκρηξη τοῦ πλανήτη,ἄλλοι γιὰ ἁλυσιδωτὲς πυρηνικὲς ἐκρήξεις ἀπὸ χρήση πυρηνικῶν ὅπλων ποὺ ὁδήγησαν στὴ μαζικὴ ἔκρηξη τῶν ὠκεανῶν τοῦ πλανήτη.

Ὅπως καὶ νὰ ἔγινε οἱ χιλιάδες ἀστεροειδεὶς μείνανε μνημεῖα τοῦ πλανήτη Φαέθοντα.


Μὲ τὴν καταστροφὴ τοῦ πλανήτη,ἀστεροειδεὶς καὶ μετεωρῖτες χτύπησαν τὸν Ἄρη ,τὴ Σελήνη καί τη Γῆ ὅπου ἐπέφεραν τὸ τέλος τῶν Δεινοσαύρων.


Κάποιοι ὅπως πάντα ἐπέζησαν τῆς καταστροφῆς καὶ παρέμειναν σὲ βάσεις στὸν Ἄρη ἢ καὶ στὸ δορυφόρο Ἰαπετὸ ἢ καὶ σὲ ἄλλους πλανῆτες.
Ἴσως κάποιοι ἀπ' αὐτοὺς νὰ κατέφυγαν στὴ Γῆ καὶ νὰ ἐγκαταστάθηκαν σὲ ψυχρές ,ὀρεινὲς περιοχὲς τοῦ πλανήτη ὥστε νὰ ἐγκλιματισθοὺν καλύτερα.
Τέτοιες θὰ ἦταν τὰ Ἰμαλάϊα,ὁ Καύκασος,οἱ Ἄλπεις καὶ οἱ Ἄνδεις.
Τὰ ἐξωγενῆ αὐτὰ φύλλα στὴν Παλαιὰ διαθήκη ἀναφέρονται ὡς γένη Ἰάφεθ (ἰαπετικὰ) λέξη ποὺ θυμίζει τὸν Φαέθοντα καὶ εἶναι τὰ ἀνάλογα μὲ τὰ Ἀνουνάκι τῶν Σουμμερίων.
Ἐπίσης ἡ ἱστορία τῆς Ἰοῦς κόρη της Λευκάνῃς , γενάρχης τῶν Ἰώνων ποὺ περιγράφει ὁ Αἰσχύλος στὸν Προμηθέα δεσμώτη,ἀντιστοιχεῖ σὲ μιὰ τέτοια πορεία.
Ἡ Ἰω διωγμένη ἀπὸ τὸ Ἀργος(Ἄρης- ἄγος) καταφεύγει δια τοῦ Βοσπόρου (πέρασμα τοῦ στενοῦ Ἄρη-Γῆς) στὴ Σκυθία στὸν Καύκασο καὶ μετὰ στὴ Μ.Ασία,στὴν Ἰουδαία καὶ τὴν Αἴγυπτο ὅπου θὰ γεννιόταν ὁ Ἔπαφος,πρόγονος τῶν Δαναῶν.(ἀναφέρεται στὴν Αἴγυπτο φύλλο σκυθικὸ ποὺ λεγόταν Ὑκσὼς καὶ ἀντιστοιχεῖ μᾶλλον μὲ τοὺς Δαναοὺς Ἱκέτες τοῦ Αἰσχύλου).
Ἐπίσης ὁ Ἔπαφος φαίνεται νὰ ἀντιστοιχεῖ στὸν φιδόμορφο θεὸ Ἄποφι τὸν ἀρχαῖο μᾶλλον ὄφι τῆς Ἀποκάλυψης ποὺ ρίχτηκε στὴ Γῆ ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελο Μιχαὴλ (ἄγγελο τοῦ πυρός).

Ὁ Ἄγγελος Σικελιανὸς ἔβλεπε στὴν πορεία τῆς Ἰοῦς
τὴν ἱστορία τῆς λευκῆς φυλῆς καὶ τὴ συνέκρινε μὲ τὸ πέρασμα (πατισάχ-πάσχα) τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο(ὑπτίως Γῆς δηλαδὴ Ἄρης) δια τῆς Ἐρυθρᾶς θάλασσας(ὁ Ἄρης λεγόταν Ἐρυθραῖα-Ἐρυθρὸς πλανήτης) στὴ νέα Γῆ τῆς ἐπαγγελίας(δηλαδὴ τὸν πλανήτη Γῆ).
Ὁ Ἴων γιὸς τοῦ Ξούθου (ἔξωθεν) εἶναι ὁ πρόγονος τῆς λευκῆς φυλῆς , μὲ ἀποικία στὴ Μ.Ασία μὲ τὴ δωδε-κάπολη στὴ χερσόνησο τῆς Ἐρυθραίας ἀπέναντι ἀπὸ τὴ Χίο καὶ τὴν πόλη Ἐρυθραία-Ἐρυθρές ,ὅπου προφήτευε ἡ Σίβυλλα ποὺ ἀργότερα θὰ προφήτευε στοὺς Ρωμαίους ἀπὸ τὴν Κύμη τῆς Ἰταλίας(ἡ συνέχεια τοῦ ἱερατείου τῆς λευκῆς φυλῆς).
Ἡ Μίλητος ἡ πρώην πόλη τῶν μελαχρινῶν Καρῶν θὰ κατακτηθεῖ καὶ θὰ σφαγεῖ ὁ πληθυσμός της ἐνῶ ὅσοι ἐπέζησαν θὰ γίνουν δοῦλοι.
Αὐτὴ ἡ πόλη θὰ γίνει ἡ μητρόπολη τους.εκεὶ θὰ ἔφτανε στὴν ἀκμή του ὁ πρῶτος γήινος λευκὸς πολιτισμός,θὰ γεννιόταν ἡ φιλοσοφία καὶ οἱ ἄλλες φυσικὲς ἐπιστῆμες τοῦ καθαροῦ ἐπιστημονικοῦ ὑλισμοῦ.
Ἀριθμολεξικά ,μαντέψετε τί δίνει :
Ἡ Μιλητοσ=666!


Ἀνάλογοι θρῦλοι τῆς καταγωγῆς τῶν λευκῶν ἀπὸ τὰ ἄστρα ὑπάρχουν σὲ ὅλους τοὺς λαοὺς τοῦ πλανήτη.
Στὴ Βόρεια Ἰαπωνία ἀναφέρονται στὴ λευκὴ φυλὴ Ἀϊνοῦ ,ἐνῶ Ἰάπωνας ἐρευνητὴς εἶχε ἰσχυριστεῖ ὅτι κατεῖχε ἀγαλματίδιο ἀπὸ τὸν πλανήτη Φαέθοντα!


Εἶναι περίεργο πάντως τὸ πεπρωμένο αὐτὸ τοῦ λαοῦ τοῦ ἀνατέλλοντος Ἥλιου μὲ τίς πυρηνικὲς ἐκρήξεις τῆς Χιροσίμα,τοῦ Ναγκασάκι καὶ πρόσφατα τῆς Φουκουσίμα.
Μοιάζει τὸ κάρμα τῶν "λευκῶν" Ἰαπώνων νὰ ἔρχεται ἀπὸ πολὺ παλιὰ καὶ νὰ μὴν ἔχει ἀκόμη ἐξαντληθεῖ!

Ἡ Ἔλευσις στὴ Γῆ τῶν λευκῶν φαέθοντων δὲν ἀποκλείει τὴ γηγενῆ ὕπαρξη τῆς στὴ Γῆ.


Στὴν ἠπειρωτικὴ Εὐρώπη πρὸ χιλιάδων ἐτῶν ζοῦσαν οἱ νεαντερτάλιοι λευκοὶ πληθυσμοὶ στὰ δάση καὶ στὶς σπηλιές,στάσιμοι σχεδὸν ἐξελικτικά,ὅταν στὴν Ἀφρικὴ εἶχε ἤδη ἐξελιχθεῖ ὁ νεάντερταλ σὲ homo-sapiens-sapiens.


O εὐρωπαῖος νεάντερταλ λόγῳ τῆς ζωῆς του σε
σκιερὰ καὶ κρύα μέρη εἶχε ἔλλειψη τῆς μελανίνης μὲ ἀποτέλεσμα τὸν λευκὸ φαινότυπο!
Πιστεύω ὅτι ἦταν ὁ κατάλληλος πληθυσμὸς γιὰ διασταύρωση μὲ τοὺς ἐξωγενεῖς Φαέθοντες.


Ἡ τραγωδία "Ἰων" τοῦ Εὐριπίδη ἀφήνει κάποια ἴχνη.


Ὁ Ξοῦθος (ὁ ἔξωθεν λευκὸς) παντρεύεται τὴν γηγενῆ Κρέουσα ,κόρη τοῦ Ἐρεχθέως, (πιθανὰ ἐννοεῖ τοὺς γηγενεῖς λευκοὺς) καὶ μὲ πολλὴ δυσκολία καὶ ἀφοῦ ἐπέμβει ὁ θεὸς τῆς ἰατρικῆς Ἀπόλλων( ἐμφανὴς ἡ δυσκολία διασταύρωσης ποὺ λύθηκε ,μᾶλλον τεχνολογικά),γεννᾷ τὸν Ἴωνα,καὶ γιὰ ἄλλους τὸν Ἰανὸ τὸ διπρόσωπο Ρωμαῖο θεό ,το γενάρχη τῆς μεικτῆς πλέον λευκῆς φυλῆς.

Ἡ λευκὴ φυλὴ θὰ ἐπικρατήσει στὸ Βόρειο ἡμισφαίριο ἐκτὸς τῶν πόλων ὅπου θὰ παρα-μείνουν οἱ γηγενεῖς κ ἴτρινοι Ἐσκιμῶοι καὶ ἄλλοι Ἰνδιάνοι.
Μετὰ τὸν καταστροφικὸ ἀτλαντικὸ πόλεμο μεταξὺ τῶν γηγενῶν κίτρινων-Ἀτλάντων καὶ μαύρων-Ἀθηναίων,γύρῳ,γύρω στὸ 2000-1800 π.χ. θὰ δοθεῖ ἡ εὐκαιρία στοὺς ἀνανεωμένους γενετικὰ Ἴωνες ἀπὸ βόρεια νὰ κυριαρχήσουν σὲ ἀρκετὲς περιοχὲς καὶ στοὺς μυστηριώδεις Φοίνικες νὰ κυριαρχήσουν στὶς θάλασσες μέχρι καὶ τὴν Ἀμερική!


Ἡ ἐπικράτηση τῆς νέας λευκῆς φυλῆς δηλώνεται στὴ μάχη τῶν Λαπιθῶν μὲ τοὺς παλαιοὺς κάτοικους Κένταυρους.το Κένταυρος μᾶλλον εἶναι ἀλλοίωση τοῦ Gaia-Ταῦρος,δηλωτικὸ τῆς αὐτοχθονίας αὐτῆς τῆς μέλαινας φυλῆς.
Ὁ Σωκράτης παριστάνεται σὰν Κένταυρος στὸ νότιο ἀέτωμα τῆς Ἀκρόπολης νὰ παλεύει μὲ ἕνα Λάπιθα.
Ὁ ἀρχηγὸς τῶν Λαπιθῶν λέγεται Καινέας,δηλωτικὸς τῆς καινῆς-νέας φυλῆς τῶν Ἰώνων ἀλλὰ καὶ τῆς συγγένειας μὲ τοὺς Καινεάτες-Χαναναίους-Φοίνικες!

Οἱ Φοίνικες ἦταν ἕνας λαὸς συγγενὴς τῶν Ἰώνων,γιὰ τὴν ἀκρίβεια ,οἱ νότιοι Ἴωνες .
Ὁ Αἰσχύλος στὶς Ἱκέτιδες δίνει πολλὰ στοιχεῖα ,ταυτίζοντας οὐσιαστικὰ τοὺς Δαναοὺς μὲ τοὺς Φοίνικες.
Ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα στὴν Οὐγκαρὶτ ἐπιβεβαιώνουν τὸν Αἰσχύλο ,ὅπως τὰ χρυσᾶ νεκρικὰ προσω-πεία,παρόμοια μὲ αὐτὰ τῶν Μυκηνῶν.
Οἱ προσωπογραφίες Δαναῶν-Φοινίκων ταιριάζουν μὲ τοὺς Κέλτες βορειοευρωπαίους.
Ἡ μάχη στὴν Τροία ἔγινε μεταξὺ τῶν ξανθῶν Δαναῶν-Φοινίκων καὶ τῶν μελανοκίτρινων πελασγῶν του Ἴλιου μὲ βασιλιᾶ τὸ γηραιὸ Πρίαμο.
Ἡ παρεμβολὴ τοῦ Ἠμίθεου Ἀχιλλέα,μᾶλλον εἶναι ὁμηρικὸς ἀναχρονισμός.
Οἱ Δαναοὶ καὶ οἱ Φοίνικες γύρῳ,γύρω στὸ 1100 π.χ. ἀντιμετώπιζαν τὰ ὑπολείμματα τῶν κάποτε ἀνθηρῶν πολιτισμῶν τῶν μαύρων Ἀθηναίων καὶ τῶν κίτρινων Ἀτλάντων.
Ὅμοια τὸ 1400 π.χ. εἶχαν κατακτήσει ὅτι εἶχε μείνει ἀπὸ τὴν ἄλλοτε κραταιὰ ἀτλαντική-μινωικὴ αὐτο-κρατορία,ποὺ διαλύθηκε πρῶτα ἀπὸ τὸν μεγάλο πλανητικὸ ἀτλαντικὸ πόλεμο τοῦ 1800 π.χ.και μετὰ τὴν ἠφαιστιακὴ ἔκρηξη τῆς Σαντορίνης τὸ 1600 π.χ.
Ἔτσι κατάφεραν οἱ λευκοὶ δαναοί-φοίνικες μετέπειτα Ἴωνες νὰ κυριαρχήσουν στὴν Ἑλλάδα καὶ ὅλη τὴν Εὐρώπη!
Ἡ Αἴγυπτος ἀντιστάθηκε καὶ τελικὰ ἔδιωξε τοὺς Ὑκσὼς ἀπὸ τὰ ἐδάφη της.
Οἱ Δωριεῖς καὶ αἰολεὶς θὰ ἐκμεταλλευτοῦν την
ἐξασθένιση τῶν δαναῶν-Ἰώνων ἀπὸ τὴ πολυετῆ μάχη τῆς Τροίας γιὰ νὰ ἀνακαταλάβουν τὰ ἑλλαδικὰ ἐδάφη ἀπὸ τοὺς καταχτητές.(κάθοδος τῶν Δωριέων).
Ἡ λέξη Φοίνικες μᾶλλον προέρχεται ἀπὸ τὸ "φοινὸς" ποὺ σημαίνει πορφυρὸς δηλαδὴ κόκκινος.
Ἡ παντελὴς ἔλλειψη μελανίνης εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα τὸ κοκκίνισμα τοῦ δέρματος τους ἀπὸ τὸν Ἥλιο,ὅπως οἱ λευκοὶ βορειοευρωπαῖοι καὶ Ρῶσοι κοκκινίζουν ὅταν ἔρχονται τὸ καλοκαίρι στὴ Μεσόγειο!
Ἡ γλῶσσα τους ἦταν συγγενὴς τῶν Ἰλλυριῶν (σημερινῶν Ἀλβανῶν) καὶ τῶν Παιόνων τῆς Βόρειας Μακεδονίας(Σκοπίων).
Ἡ ταύτιση ἀπὸ τὸν Ντ. Ἄικι τῶν Οὐαλῶν-Κίμβρων μὲ τοὺς Γαλάτες ὡς συγγενεῖς τῶν Φοινίκων,εἶναι σωστή.
Πρόκειται λοιπὸν γιὰ δειναρικοὺς λαοὺς μὲ θεοὺς ποὺ ἦταν παρόμοιοι μὲ τοὺς σκανδιναυικούς, μυκηναικοὺς καὶ κέλτικους θεοὺς ὅπως ὁ Βάαλ-Μπέλ-Ἀπόλλων ἢ ὁ Χαντάτ-Δίας μὲ κεραυνό,ἡ Ἀστάρτη-Ἀφροδίτη κ.α.
Ὁ Μελκὰρτ δὲν ἀντιστοιχεῖ στὸν δωρικὸ ἡμίθεο καὶ γενάρχη Ἡρακλῆ ἀλλὰ στὸν Μελικέρτη γιὸ τῆς Ἰνοῦς(ΙΝΩ) καὶ ἐγγονὸ τοῦ Φοίνικα Κάδμου,ἀδελφὸ τῆς φοινικοπούλας Εὐρώπης.(τί ἄλλη ἀπόδειξη γιὰ τὴ φοινικικὴ καταγωγὴ ὅλων τῶν βορείων εὐρωπαικῶν,λαῶν)!Οι φοίνικες ἀναφέρεται ὅτι ἦρθαν ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα(ξανὰ ὁ ἐρυθρὸς πλανήτης Ἄρης) καὶ κατοίκισαν στὴ Χαναὰν στὸ Λίβανο δηλαδή τη
νότια Ἰωνία!
Ἀποίκισαν ὅλη τὴ Μεσόγειο ἔφτασαν στὴ Βρεττανία καὶ πιθανὰ στὴν Ἀμερικὴ ἀκολουθῶντας το δρόμο τῶν ἀτλάντων!
Ἵδρυσαν τὴν Καρχηδόνα ὅπου ἀναπτύχθηκε τὸ τιμοκρατικό,ὀλιγαρχικὸ πολίτευμα ποὺ περιγράφει ὁ Ἀριστοτέλης,ἕνα πολίτευμα ποὺ εἶναι σχεδὸν παγκόσμιο σήμερα μὲ τὴν ἐπικράτηση λίγων πάμπλουτων οἰκογενειῶν ἐπὶ κάθε λαοῦ.
Αὐτοὶ θὰ λατρέψουν τὸν Βάαλ-Κρόνο ἀδελφὸ τοῦ Ἰαπετοῦ-Ἰάφεθ καὶ θὰ θυσιάζουν τὰ παιδιά τους σὲ αὐτὸν μαζικὰ λίγο πρὶν πέσει στοὺς Ρωμαίους τὸ 146 π.χ.
Οἱ Ἴωνες ἵδρυσαν ἀνατολικὰ τὴν Ἀθήνα,τὴ γενέτειρα τῶν ἀστῶν, ὥστε μὲ τίς 2 μητροπόλεις τους νὰ κυριαρχήσουν σὲ ὅλη τὴ Μεσόγειο.
Αὐτὸς ἦταν ὁ σκοπὸς τῆς Σικελικῆς ἐκστρατείας ποὺ σαμποτάρισε ἔντεχνα τὸ δωρικὸ ἱερατεῖο(γεγονὸς τῶν ἐρμοκοπιδῶν) μὲ τὸν μέγιστο Σωκράτη(ὁ μελαγ-χροινὸς Σωκράτης οὐδέποτε "μυήθηκε" στὰ φοινικικὰ ἐλευσίνια μυστήρια) καὶ τὸν ἡρωικὸ Ἀλκιβιάδη.
Ὁ Σωκράτης καὶ ὁ Ἀλκιβιάδης θὰ τὸ πληρώσουν ἀργότερα μέ το θάνατο τους! Ἡ Γέφυρα τῶν Ἀθηναίων-Καρχηδονίων ἀπέτυχε ἀλλιῶς θὰ εἶχαν ἤδη κυριαρχήσει σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἀπὸ τότε!


Ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ πλανήτη θὰ σημαδευτεῖ ἀπὸ τότε μὲ τὴν προσπάθεια τῆς λευκῆς φυλῆς νὰ κυριαρχήσει παντοῦ σὲ ὅλο τὸν πλανήτη.
Οἱ κονκισταδόροι Ἱσπανοὶ μὲ τὴ γενοκτονία τῶν ἰνδιάνων,οἱ ἀποικιοκράτες γάλλοι μὲ τὴ γενοκτονία τῶν ἀφρικανῶν,οἱ ἄγγλοι μὲ τὴ γενοκτονία τῶν Αὐστραλῶν καὶ τῶν Ἰνδῶν, οἱ Ὁλλανδοὶ μὲ τὴ γενοκτονία ἰνδονησίων,οἱ πορτογάλλοι μὲ τὴ γενοκτονία τῶν βραζιλιάνων κ.ὅ.κ.
Ὁ Χίτλερ θὰ ἐξιστορήσει τὴν καθαρότητα τῆς ἀρείας λευκῆς φυλῆς καὶ τὴν καταγωγή της ἀπὸ τὴ Θούλη ποὺ δὲν εἶναι παρὰ ὁ πλανήτης Φαέθων καὶ ἡ ἀποικία του Ἄρης.
Τὰ ὁλοκαυτώματα τῶν γηγενῶν κίτρινων χαζάρων(ἀζέρων) Ἰουδαίων καὶ ἄλλων κατώτερων φυλῶν εἶναι γνωστή.

Ἡ νίκη τοῦ κατώτερου μέλανα ἀμερικανοῦ Τζέσε Όουενς στοὺς ὀλυμπιακοὺς τοῦ Βερολίνου του στοίχισε πολύ!
Ἡ ἐπέμβαση τοῦ ἀφανοῦς δωρικοῦ ἱερατείου (κόκκινος στρατὸς καὶ Στάλιν) στὴν ἔκβαση τοῦ Β'Π'Πολέμου θὰ ἦταν ξανὰ τότε ἀποφασιστικὴ γιὰ τὸ μέλλον τοῦ πλανήτη καὶ γιὰ νὰ μπορεῖ σήμερα ὁ ἄνθρωπος νὰ μιλᾷ καὶ νὰ ἐκφράζεται ἐλεύθερα!
Οἱ λευκοὶ ἄνθρωποι ,ὅπως τοὺς ἔλεγαν οἱ γηγενεῖς Ἰνδιάνοι τῆς Ἀμερικῆς,ἔσφαξαν,ἐκμεταλεύτηκαν,κυριάρχησαν παντού.όμως ἡ φυλή τους σὰν ἐπέμβαση τῆς φύσης μοιάζει νὰ ἐξωθεῖται ἀπὸ τὸν πλανήτη.ο πολλαπλασιασμὸς τῶν γηγενῶν μαύρων καὶ κίτρινων πληθυσμῶν οἱ μεικτοὶ γάμοι μὲ τὴν ἀναγκαστικὴ ἐξάλειψη τοῦ ρατσισμοῦ, ὁδηγεῖ στὴν ἀργὴ καὶ σταθερὴ ἀφομοίωση τῆς λευκῆς φυλῆς ἀπὸ τίς γηγενεῖς καὶ τὴ δημιουργία μιᾶς ἑνιαίας πλανητικῆς φυλῆς ποὺ θὰ ἀντιπροσωπεύει τὴν παγκόσμια εἰρήνη καὶ ἁρμονία ὅλων τῶν κατοίκων τῆς Γῆς,ἀνεξαρτήτως χρώματος,γλώσσας,θρησκείας!

Ἡ Σίβυλλα καὶ τὸ Προφητικὸ Χάρισμα

Στὴν ἀρχαιότητα μὲ τὴ λέξη Σίβυλλα χαρακτηριζόταν ἡ γυναῖκα μὲ μαντικὴ ἱκανότητα ποὺ προφήτευε αὐθόρμητα χωρὶς νὰ ἐρωτηθεῖ, ὅταν περιερχόταν σὲ ἔκσταση, μελλοντικὰ συμβάντα συνήθως δυσάρεστα ἢ φοβερά.


Αὐτὸ συνέβαινε, ὅπως πίστευαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ Ρωμαῖοι, γιατί δεχόταν τὴν ἐπίσκεψη ἑνὸς θεϊκοῦ πνεύματος. Ἡ κύρια διαφορὰ ἀνάμεσα στὶς Σίβυλλες καὶ στὶς προφήτιδες τῶν διάφορων μαντείων εἶναι ὅτι οἱ δεύτερες, ὅπως π.χ. ἡ Πυθία στὸ Μαντεῖο τῶν Δελφῶν, προφήτευαν μόνο ἀπαντῶντας σὲ καλῶς καθορισμένα ἐρωτήματα, ἐνῶ οἱ Σίβυλλες προφήτευαν χωρὶς νὰ δεχθοῦν προηγουμένως ἐρωτήσεις.


Οἱ παραδόσεις γιὰ τίς Σίβυλλες εἶναι ἀρχαιότατες.

Φαίνεται ὅτι σχετικὲς παραδόσεις ἀπὸ τίς χῶρες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς πέρασαν στὸν Ἑλληνικὸ χῶρο μέσα ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία σὲ ἐποχὴ ποὺ ἐπικρατοῦσαν μυστικιστικὲς τάσεις καὶ δὲν εἶχε ἀκόμα γεννηθεῖ ὁ φιλοσοφικὸς στοχασμὸς στὰ παράλια τῆς Ἰωνίας.


Ἡ πίστη τῶν ἀρχαίων λαῶν στὴν εὐαίσθητη καὶ διαισθητικὴ φύση τῆς γυναίκας συνετέλεσε ὥστε πολλὰ ἀποφθέγματα σὲ τύπο χρησμοῦ ἢ προφητείας νὰ τὰ ἀποδίνουν σὲ μιὰ Σίβυλλα καὶ ἔτσι σιγὰ σιγὰ ἐμπλουτίσθηκε ἡ παράδοση. Πολλὲς φορές τους ἀποδίδονταν προφητεῖες ἐπινοημένες μετὰ ἀπὸ μεγάλα γεγονότα, κι ἐπειδὴ αὐτὸ ἦταν πολὺ ἐντυπωσιακό, ἔκανε τὸν πολὺ κόσμο νὰ δίνει προσοχὴ στὶς προφητεῖες τῆς Σίβυλλας.


Τὴν εὐπιστία αὐτὴ τοῦ λαοῦ, ὅπως ἦταν φυσικό, τὴν ἐκμεταλλεύθηκαν κατὰ καιροὺς καὶ διάφορες πολιτικοθρησκευτικὲς προπαγάνδες. Δημιουργήθηκε ἔτσι μιὰ πλούσια συλλογὴ ἀπὸ σιβυλλικοὺς χρησμούς, τῶν ὁποίων ἡ ἐπίδραση στὸν λαὸ ἦταν αἰσθητῆ,αἰσθητή μέχρι τὸν Μεσαίωνα.


Ἡ κάθε Σίβυλλα πιστευόταν ὅτι εἶχε τὸ προφητικὸ χάρισμα ἀπὸ τὴ γέννησή της. Τὴ θεωροῦσαν μιὰ ὕπαρξη ἀνάμεσα στὸν θεὸ καὶ στὸ ἄνθρωπο. Δὲν ἦταν βέβαια ἀθάνατη, ἀλλὰ ἡ διάρκεια τῆς ζωῆς της ξεπερνοῦσε κατὰ πολὺ τὸν μέσο ὅρο ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.


Καὶ ὅπως ὁ χρησμοδότης θεὸς Ἀπόλλων κρατοῦσε τὴ λύρα, ἔτσι καὶ ἡ Σίβυλλα κρατοῦσε ἕνα ἄλλο ἔγχορδο μουσικὸ ὄργανο, τὴ σαμβύκη (εἶδος τριγωνικῆς λύρας). Ἡ ἐπαφὴ τῆς Σίβυλλας μὲ τὸ θεῖο προϋπέθετε τὴν παρθενία της.


Τὰ ἀρχαιότερα ἑλληνικὰ κείμενα κάνουν λόγο γιὰ μία καὶ μοναδικὴ Σίβυλλα. Γράφουν ἔτσι γιὰ τὴ Σίβυλλα, ὡς μία συγκεκριμένη μορφή, πρῶτος ὁ Ἡράκλειτος, ὕστερα ὁ Εὐριπίδης καὶ ὁ Πλάτων.


Ὁ πρῶτος ποὺ κάνει λόγο γιὰ «Σίβυλλες» στὸν πληθυντικὸ εἶναι ὁ Ἀριστοτέλης. Ὁ Παυσανίας γράφει ὅτι ἡ ἀρχαιότερη ἀπὸ ὅλες τίς Σίβυλλες ἦταν ἡ Ἠροφίλη, ποὺ ἔζησε πρὶν ἀπὸ τὸν Τρωικὸ Πόλεμο, κόρη του Δία καὶ ἐγγονὴ τοῦ Ποσειδῶνα.


Νεότερή της ἦταν μιὰ ἄλλη Ἠροφίλη, ποὺ κατοικοῦσε κοντὰ σὲ μιὰ πηγὴ νεροῦ στὶς Ἐρυθρές της Μικρᾶς Ἀσίας (Ἡράκλειτος, fr. 92). Οἱ μετὰ τὸν Ἀριστοτέλη πηγὲς ἀναφέρουν τρεῖς, 4 ἢ καὶ 10 Σίβυλλες. Σύμφωνα μὲ ἀρχαίους θρύλους, ὑπῆρξαν συνολικὰ 12 Σίβυλλες σὲ ὅλη τὴν ἀρχαιότητα.


Ἀπὸ αὐτές, οἱ πιὸ διάσημες ἦταν:


Ἡ Ἰδαία Σίβυλλα ἢ Σίβυλλα τῆς Μαρπησσοῦ ἢ Ἐλλησποντία


Ἡ Σαμία Σίβυλλα


Ἡ Ἐρυθραία Σίβυλλα, ἡ Ἠροφίλη


Ἡ Δελφικὴ Σίβυλλα


Ἡ Κυμαία Σίβυλλα, ἡ Δημὼ ἢ Δημοφίλη


Λιγότερο γνωστὲς Σίβυλλες ἦταν:


Ἡ Αἰγυπτία Σίβυλλα


Ἡ Θεσπρωτὶς Σίβυλλα


Ἡ Θετταλὴ Σίβυλλα, ποὺ ταυτίζεται μὲ τὴ Μαντώ


Ἡ Κιμμερία Σίβυλλα


Ἡ Σίβυλλα τῆς Κολοφώνας ἢ Λάμπουσα


Ἡ Λιβυκὴ Σίβυλλα


Ἡ Περσικὴ Σίβυλλα


Ἡ Ροδία Σίβυλλα


Ἡ Σαρδιανὴ Σίβυλλα


Ἡ Σικελὴ Σίβυλλα


Ἡ Φρυγικὴ Σίβυλλα

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Ἡ δημοκρατία ἔχει τρία κύρια γνωρίσματα. Τὰ τρία γιῶτα. Ἰσοκρατία, Ἰσηγορία καὶ Ἰσονομία.
Ἐνα πολίτευμα ποὺ δὲν ἔχει τὰ χαρακτηριστικὰ αὐτά, δὲν μπορεῖ νὰ ὀνομαστεῖ δημοκρατία.
Ἐχει ἐνδιαφέρον νὰ ἐξετάσουμε ἂν τὸ σημερινὸ πολίτευμα τῆς Ἑλλάδας ἔχει τὰ τρία αὐτὰ γνωρίσματα...
Ἰσοκρατία σημαίνει ἴση δύναμη τῆς ψήφου γιὰ ὅλους τοὺς πολῖτες. Ἰσα πολιτικὰ δικαιώματα. Μπορεῖ σήμερα, ἡ ψῆφος τῶν πολιτῶν νὰ ἔχει τὴν ἴδια ἰσχὺ μὲ τὴν ψῆφο τῶν πολιτικῶν, ὅμως ὁ ἐκλογικὸς νόμος ποὺ πριμοδοτεῖ τὸ πρῶτο κόμμα μὲ ἕδρες ἀπὸ ψήφους κομμάτων ποὺ δὲν μπῆκαν στὴ βουλή, ἀπὸ ἄκυρα καὶ ἀπὸ λευκὰ ψηφοδέλτια, καταστρέψει τὴν ἰσοκρατία. Ἡ ἰσοκρατία καταστρέφεται καὶ ὅταν ψηφίζουν ἀλλοεθνεῖς ψηφοφόροι ποὺ δὲν ἀνήκουν στὸ ἐκλογικὸ σῶμα, ἢ ἀγοράζονται ψῆφοι ἄλλων ψηφοφόρων, ἢ ὅταν οἱ ψῆφοι ἀνταλλάσσονται μὲ διορισμοὺς καὶ πόστα ἀπὸ τὴν ὀλιγαρχία ποὺ ἐλέγχει τὸ κράτος καὶ τὴ δημόσια περιουσία σὰν νὰ εἶναι τσιφλίκι της.
Ἰσονομία σημαίνει ἰσότητα τῶν πολιτῶν ἀπέναντι στοὺς νόμους ἡ ὁποία προφανῶς δὲν ὑπάρχει σήμερα στὴν Ἑλλάδα, ἀφοῦ ὁ νόμος περι εὐθύνης ὑπουργῶν καὶ ἡ βουλευτικὴ ἀσυλία τὴν ἀναιρεῖ, ἐνῶ τὰ παραδικαστικὰ κυκλώματα καὶ τὸ ἄρρωστο κομμάτι τοῦ δικαστικοῦ σώματος μόνο ἰσονομία δὲν ἐξασφαλίζουν.
Ἰσηγορία εἶναι τὸ δικαίωμα ποὺ ἔχουν ὅλοι οἱ πολῖτες νὰ ἀγορεύουν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Δήμου. (Ἰση πρόσβαση στὸ βῆμα).
Σήμερα, ποὺ ὁ λαὸς ἀποφασίζει σὲ ἐπίπεδο ἐθνικό, τὸ βῆμα στὴν ἐκκλησία τοῦ δήμου εἶναι ἡ τηλεόραση. Εἶναι ὁ μόνος τρόπος νὰ ἀπευθυνθεῖ κανεὶς σὲ ὅλους τοὺς Ἑλληνες καὶ εἶναι εἶναι μακρὰν τὸ πιὸ δυνατὸ μέσο ἐπικοινωνίας. Σήμερα ὅμως, ἂν καταφέρει νὰ ἀνέβει κάποιος στὸ βῆμα καὶ ἐκφράσει ἀπόψεις ἀντίθετες μὲ τίς ἐπιθυμίες τῆς ὀλιγαρχίας, θὰ δεχθεῖ ἀμέσως ἐπίθεση ἀπὸ τοὺς παπαγάλους δημοσιογράφους καὶ τοὺς κόρακες καθηγητὲς ποὺ καραδοκοῦν, οἱ ὁποῖοι θὰ προσπαθήσουν νὰ τὸν γελοιοποιήσουν καὶ νὰ τὸν παρουσιάσουν ὡς γραφικὸ καταστροφολόγο. Τὸ βῆμα σήμερα εἶναι πλήρως ἐλεγχόμενο. Ἄν δὲν τὰ καταφέρουν οἱ παπαγάλοι καὶ οἱ κόρακες, ὑπάρχει καὶ τὸ διαφημιστικὸ διάλειμμα, ἐνῶ σὰν ἔσχατη λύση ἡ διακοπὴ τῆς ἐκπομπῆς.


Ἄν στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ὑπῆρχε μιὰ ὁμάδα ἀνθρώπων γύρω ἀπὸ τὸ μάρμαρο ποὺ λεγόταν βῆμα καὶ δὲν ἐπέτρεπε νὰ μιλήσει κανεὶς ἄλλος ἐκτὸς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐκφράζουν τίς δικές τους ἀπόψεις καὶ γελοιοποιοῦσαν κάθε ἄλλον πολίτη ποὺ προσπαθοῦσε νὰ μιλήσει ἢ καὶ τὸν κατέβαζε μὲ τὴ βία ἀπὸ τὸ βῆμα, σήμερα δὲ θὰ μιλούσαμε γιὰ τὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ δημοκρατία. Θὰ μιλούσαμε γιὰ ἕνα ὀλιγαρχικὸ πολίτευμα τὸ ὁποῖο ἔλεγχαν οἱ λίγοι ποὺ ἔλεγχαν τὴν πρόσβαση στὸ βῆμα.
Σήμερα συμβαίνει ἀκριβῶς αὐτό, ἀλλὰ τὸ πολὺ χαμηλὸ ἐπίπεδο πολιτικῆς παιδείας μας δὲ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε.
Διότι σήμερα δυστυχῶς, τὸ πολίτευμα εἶναι ὀλιγαρχικό. Λίγοι ἐκλεκτοί, αὐτοὶ ποὺ ἐξυπηρετοῦν πιὸ δουλικὰ τὰ συμφέροντα τῶν ἰσχυρῶν, ἔχουν πρόσβαση στὸ βῆμα. Ἁπλῶς οἱ ὀλιγάρχες ὀνομάζουν τὸ πολίτευμα δημοκρατία γιὰ νὰ κοιμόμαστε ἥσυχοι. Ἡ ἐλίτ μας παραχώρησε μερικὰ δημοκρατικὰ δικαιώματα (ὅπως τὸ δικαίωμα νὰ γράφω αὐτὰ ποὺ γράφω χωρὶς νὰ κινδυνεύει - πρὸς τὸ παρόν - ἡ ζωή μου) τὰ ὁποῖα μπερδεύουμε μὲ τὴ δημοκρατία. Ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε ὅτι εἶναι ἄλλο πρᾶγμα τὸ πολίτευμα τῆς δημοκρατίας καὶ ἄλλο πρᾶγμα τὰ δημοκρατικὰ δικαιώματα.


Τὸ σύνταγμα μᾶς δίνει τὸ δικαίωμα τοῦ "ἐκλέγειν" καὶ τοῦ "ἐκλέγεσθαι". Τὸ πρῶτο τὸ ἔχουμε καὶ τὸ ἀσκοῦμε. Τὸ δεύτερο, τὸ ἔχουμε θεωρητικά, ἀλλὰ χωρὶς πρόσβαση στὸ βῆμα δὲν τὸ ἔχουμε. Καὶ τὰ νέα κόμματα δὲν ἐμφανίζονται στὸ βῆμα. Μόνο τὰ παλιά, γνωστὰ καὶ ἀξιόπιστα Ὑπηρετεῖς καὶ ἀνεβαίνεις. Βγαίνεις ἀπὸ τὸ μαντρὶ καὶ σὲ τρώει ὁ λύκος. Οἱ μέτριοι ὑπηρετοῦν τὰ συμφέροντα τῆς ἐλὶτ καλύτερα ἀπὸ τοὺς ἄριστους. Γι αὐτό, οἱ κομματικοὶ μηχανισμοί, γεμᾶτοι ἀπὸ συμφεροντολόγους καὶ τυχοδιῶκτες, ἀπωθοῦν τοὺς ἄξιους ἀπὸ τὴν ἐνασχόληση μὲ τὰ κοινά, φιλτράρουν τοὺς μέτριους καὶ τοὺς δουλικούς, τοὺς προωθοῦν καί μας τοὺς ἐμφανίζουν κάθε τέσσερα χρόνια γιὰ νὰ διαλέξουμε τί χρῶμα ὑπαλλήλους τῆς ἐλὶτ θὰ ψηφίσουμε. Τὸ ὀλιγαρχικὸ σύστημα διαθέτει ὅλα τὰ χρώματα καὶ οἱ ἀποχρώσεις. Βαθὺ μπλέ, σκοῦρο πράσινο, πράσινο λαχανί, μαῦρο, κόκκινο, ροζέ. Διαλέγεις καὶ παίρνεις. Ὀτι καὶ νὰ πάρεις, ἔτσι κι ἀλλιῶς τὸ ἴδιο εἶναι.
Αὐτοὺς ποὺ μᾶς κυβερνᾶνε, τοὺς ἐπιλέγουμε, ἀλλὰ τοὺς ἐπιλέγουμε μεταξὺ τῶν ἀνίκανων ποὺ ἔχουν φιλτραριστεῖ στοὺς κομματικοὺς βόθρους. Ἡ κομματοκρατία ἔχει ποτίσει ὁλόκληρη τὴ χώρα ἀπὸ ἄκρη σὲ ἄκρη, σὲ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς δημόσιας ζωῆς γιὰ νὰ ἐξυπηρετοῦνται τὰ συμφέροντα τῶν λίγων. Καὶ αὐτὸν τὸν τρόπο λήψης ἀποφάσεων, μᾶς τὸν ἐμφανίζουν σὰν τὸν μόνο τρόπο νὰ καθορίσουμε τὰ κοινά.
Δὲν εἶναι ὅμως ἀκριβῶς ἔτσι.
Ὑπάρχει καὶ ἡ Δημοκρατία.