Λόγια Ἡρώων της Ἐπανάστασης του 1821

Λόγια Ἡρώων της Ἐπανάστασης του 1821

Ἄς προσπαθήσουμε ἔστω γιὰ λίγα λεπτά νὰ καταλάβουμε καὶ νὰ νοιώσουμε το μεγαλεῖο της ψυχῆς τῶν ἀγωνιστῶν του 1821.

Ἄς βρεθοῦμε με τα παλικάρια μέσα στὴν Ἁγία Λαύρα μπροστὰ στὸν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό καὶ το Λάβαρο της Ἐπαναστάσεως την στιγμή ποῦ ψέλνουν το "Τή Ὓπερμᾶχω Στρατηγῷ"...

Ἄς βρεθοῦμε μπροστά στὸν Ἀθανάσιο Διάκο την στιγμή ποῦ, μπροστά στὴ μεγάλη θυσία, ἀπαντᾶ στὸν Ὀμέρ Βρυώνη, "Ἐγὼ Γρεκός γεννήθηκα, Γρεκός θε νὰ πεθάνω"...

Ἄς βρεθοῦμε στὸ διάσπαρτο ἀπὸ πτώματα Ἑλλήνων καὶ Τουρκοαιγυπτίων, πεδίο της Μάχης στὸ Μανιάκι, την στιγμή ποὺ σηκώνουν τον νεκρό Παπαφλέσσα κι ὁ Ἱμπραήμ σκύβει καὶ τον φιλᾶ στὸ μέτωπο ἀπὸ θαυμασμό...

«Εἶναι θέλημα Θεοῦ. Εἶναι κοντά μας καὶ βοηθάει, γιατί πολεμᾶμε γιὰ την πίστη μας, γιὰ την πατρίδα μας, γιὰ τους γέρους γονιούς, γιὰ τα ἀδύνατα παιδιά μας, γιὰ την ζωή μας, την λευτεριά μας... Καὶ ὅταν ὁ δίκαιος Θεός μας βοηθάει ποῖος ἐχθρός ἠμπορεῖ νὰ μας κάνει καλά...;».

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης).....

«Μάχου ὑπέρ πίστεως καὶ Πατρίδος...Εἶναι καιρός νὰ ἀποτινάξωμεν τον ἀφόρητον ζυγόν, νὰ ἐλευθερώσωμεν την Πατρίδα, νὰ κρημνίσωμεν ἀπὸ τα νέφη την ἡμισέληνον, διὰ νὰ ὑψώσωμεν το σημεῖον, δι' οὐ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τον Σταυρόν...».

(Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης)

«...Ἕλληνες ποτέ μὴν ξεχνᾶτε το χρέος σε Θεό καὶ σε Πατρίδα! Σ' αὐτὰ τα δύο σας ἐξορκίζω ἡ νὰ νικήσουμε ἡ νὰ πεθάνουμε κάτω ἀπὸ την Σημαία του Χριστοῦ»

(Γρηγόριος – Δικαίος Παπαφλέσσας)

«Ὅταν σηκώσαμε την σημαίαν ἐναντίον της τυραγνίας ξέραμεν ὅτι εἶναι πολλοί αὐτείνοι καὶ μαχητικοί κι' ἔχουν καὶ κανόνια κι' ὅλα τα μέσα. Ἐμεῖς σε οὔλα

εἴμαστε ἀδύνατοι. Ὅμως ὁ Θεός φυλάγει καὶ τους ἀδύνατους, κι' ἄν πεθάνωμεν πεθαίνομεν διὰ την Πατρίδα μας, διὰ την Θρησκείαν μας καὶ πολεμοῦμεν ὅσο μποροῦμε ἐναντίον της τυραγνίας κι' ὁ Θεός βοηθός...».

(Στρατηγός Μακρυγιάννης)

«...Ὡς Χριστιανός ὀρθόδοξος καὶ υἱός της ἡμετέρας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικής Ἐκκλησίας, ὁρκίζομαι ...νὰ διαμείνω πιστός εἰς την Θρησκείαν μου καὶ

εἰς την Πατρίδα μου. Ὁρκίζομαι νὰ χύσω καὶ αὐτὴν την ὑστέρα ρανίδα του αἵματος μου ὑπέρ της Θρησκείας και της Πατρίδος μου. Νά χύσω το αἷμα μου, ἶνα νικήσω

τους ἐχθρούς της Θρησκείας μου ἡ νὰ ἀποθάνω ὥς Μάρτυς διὰ τον Ἰησοῦν Χριστόν...».

(Ο ὅρκος τῶν Ἱερολοχιτῶν)

«Νέοι, πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας καὶ νὰ την στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τα ἅρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ ΠΙΣΤΕΩΣ καὶ ἔπειτα ὑπέρ ΠΑΤΡΙΔΟΣ...»

«Ὡς μία βροχή ἔπεσεν εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία της ἐλευθερίας μας, καὶ ὅλοι, καὶ ὁ κλῆρος μας καὶ οἱ προεστοί μας καὶ οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ πεπαιδευμένοι

καὶ οἱ ἔμποροι, μικροί καὶ μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτὸ το σκοπό καὶ ἐκάμαμε την Ἐπανάσταση...».

(Θ. Κολοκοτρώνης)

«...Η τυραγνία τῶν Τούρκων – την δοκιμάσαμε τόσα χρόνια – δὲν ὑποφέρονταν πλέον. Καὶ δι' αὐτήνη την τυραγνία, ὁπού δὲν ὀρίζαμεν οὔτε βιόν οὔτε τιμή

οὔτε ζωή (ξέραμεν κι' ότ' ἤμασταν ὀλίγοι καὶ χωρίς τα' ἀναγκαία του πολέμου) ἀπεφασίσαμεν νὰ σηκώσομεν ἅρματα ἐναντίον της τυραγνίας. Εἴτε θάνατος εἴτε

λευτεριά».

(Ἰω. Μακρυγιάννης )

«Ὁ Ἔφορος της Ἑλλάδος Θεός ἐνέπνευσεν εἰς τας καρδίας τὼν ἐχθρῶν μας ἄκραν δειλίαν καὶ φόβον. Ἐλπίζω δὲ ἐντὸς ὀλίγου, με την βοήθειαν του Τιμίου

Σταυροῦ καὶ των θεοπειθῶν της πατρίδος εὐχῶν, νὰ σας χαροποιήσω...».

(Ἀνδρέας Μιαούλης)

«Μία δύναμις με ἅρπαξε ἀπὸ την λιτανεία πρὶν φύγουμε ἀπὸ τα Ψαρά γιὰ την Χίο. Μία δύναμις θεϊκή με γιγάντωσε...Αὐτὴ ἡ θεία δύναμις μου ἔδωσε θάρρος

διὰ νὰ φθάσω με το πυρπολικό μου στὴν Τουρκική Ναυαρχίδα...Οἱ Τοῦρκοι ἦταν τόσοι ὥστε ἐὰν ἔπτυον ἐπάνω μας θὰ μας ἔπνιγαν ἀναμφιβόλως...Εἰς το ὄνομα του

Κυρίου φώναξα ἐκείνη τὴ στιγμή. Ἔκανα τον Σταυρό μου καὶ πήδηξα στὴ βάρκα. Οἱ φλόγες του πυρπολικού μεταδόθηκαν στὴν Ναυαρχίδα ποῦ τινάχθηκε στὸν ἀέρα

καὶ παρέσυρε στὸν θάνατο χιλιάδες Τούρκους...».

(Κωνσταντῖνος Κανάρης)

«Ἔκατσα ποῦ ἐσκαπέτισαν με τα μπαϊράκια τους ἀπεκατέβηκα κάτω. Ἦταν μιά ἐκκλησία εἰς τον δρόμον, ἡ Παναγία στὸ Χρυσοβίτσι, καὶ το καθησιό μου ἦτο

ὅπου ἔκλαιγα την Ἑλλὰς... Σίμωσα, ἔδεσα το ἄλογό μου σ' ἕνα δένδρο, μπῆκα μέσα καὶ γονάτισα. Παναγία μου εἶπα ἀπὸ τα βάθη της καρδιᾶς μου καὶ τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε καὶ τούτη τὴ φορά τους Ἕλληνες νὰ ψυχωθοῦν. Ἔκανα το Σταυρό μου, σπάσθηκα την εἰκόνα της, βγῆκα ἀπὸ το ἐκκλησάκι, πήδηξα

στὸ ἄλογο μου καὶ ἔφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν ὀχτὼ ἀρματωμένοι, ὁ ἐξάδελφος μου ὁ Ἀντώνης Κολοκοτρώνης καὶ ἑπτὰ ἀνήψια του.

– Κανείς δὲν εἶναι στὴν Πιάνα, μου εἶπε ὁ Ἀντώνης. Οὔτε στὴν Ἀλωνίσταινα. Εἶναι φευγᾶτοι. – Ἄς μὴ εἶναι κανείς ἀποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θὰ γιομίση παλληκάρια... Ο Θεός ὑπέγραψε την λευτεριά της Ἑλλάδος καὶ δὲν θὰ πάρη πίσω την ὑπογραφή του».

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

«Χωρίς ἀρετὴ καὶ πόνο εἰς την πατρίδα καὶ πίστη εἰς την θρησκεία τους ἔθνη δὲν ὑπάρχουν».

«...Κι' ἄν εἴμαστε ὀλίγοι...παρηγοριώμαστε μ' ἕναν τρόπον, ὅτι ἡ τύχη μας ἔχει τους Ἕλληνες πάντοτε ὀλίγους. Ὅτι ἀρχὴ καὶ τέλος, παλαιόθεν καὶ ὥς τώρα, ὅλα τα θερία πολεμοῦν νὰ μας φᾶνε καὶ δὲν μποροῦνε, τρῶνε ἀπὸ μας καὶ μένει καὶ μαγιά. Καὶ ὀλίγοι ἀποφασίζουν νὰ πεθάνουν, κι΄ όταν κάνουν αὐτείνη την ἀπόφασιν, λίγες φορές χάνουν καὶ πολλές κερδαίνουν...».

«...Τούτην την πατρίδα την ἔχομεν ὅλοι μαζί, καὶ σοφοί κι' ἀμαθεῖς καὶ πλούσιοι καὶ φτωχοί καὶ πολιτικοί καὶ στρατιωτικοί καὶ οἱ πλέον μικρότεροι ἄνθρωποι, ὅσοι ἀγωνιστήκαμεν, ἀναλόγως ὁ καθείς, ἔχομεν νὰ ζήσωμεν ἐδῶ. Το λοιπόν δουλέψαμε ὅλοι μαζί, νὰ την φυλᾶμε κι' ὅλοι μαζί καὶ νὰ μὴ λέγη οὔτε ὁ δυνατός «ἐγὼ», οὔτε ὁ ἀδύνατος. Ξέρετε πότε νὰ λέγει ο καθείς «ἐγὼ»; Ὅταν ἀγωνιστή μόνος του καὶ φκειάση, ἡ χαλάση, νὰ λέγη ἐγὼ, ὅταν ὅμως ἀγωνίζονται πολλοί νὰ φκειάνουν, τότε νὰ λένε «ἐμεῖς». Εἴμαστε εἰς το «ἐμεῖς» κι' ὄχι εἰς το «ἐγὼ». Καὶ εἰς το ἐξῆς νὰ μάθωμεν γνώση, ἄν θέλωμεν νὰ φκειάσωμεν χωριόν,

νὰ ζήσωμεν ὅλοι μαζί....».

(Ιω. Μακρυγιάννης)

«Το Ἑλληνικόν Ἔθνος, ἀφ' οὐ ὑπέκυψεν εἰς τον βάρβαρον καὶ σκληρότατον ζυγόν της Ὀθωμανικῆς τυραννίας, ὑστερήθη ὄχι μόνον την ἐλευθερίαν του, ἀλλὰ καὶ πᾶν εἶδος μαθήσεως...καὶ ἦτον ἐνδεχόμενον νὰ ἐκλείψη διόλου ἀπὸ το Ἔθνος ἡ Ἑλληνική γλῶσσα, ἐάν δὲν την διέσωζεν ἡ Ἐκκλησία πρὸς ἤν ὀφείλεται καὶ κατά τοῦτο εὐγνωμοσύνη».

(Ο Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός)

«Μόνον του Εὐαγγελίου ἡ διδαχή ἐμπορεῖ νὰ σώση την αὐτονομίαν του Γένους, ὅταν μάλιστα κηρύττεται ἀπὸ ποιμένας φίλους της ἀληθείας καὶ της δικαιοσύνης»

(Αδ. Κοραής)

«...Τοῦτο παρακαλῶ νὰ τους παραγγείλετε νὰ πράττωσιν εἰς το ἐξῆς, παριστάνοντες εἰς αὐτούς, ὅτι πολεμοῦν ὄχι μόνον ὑπέρ πατρίδος, ἀλλὰ καὶ ὑπέρ πίστεως».

korais

(Αδ. Κοραής πρὸς Γ. Κουντουριώτην, 1824)

«...Μόνη ἡ δικαιοσύνη φέρει την ἐλευθερίαν, την δύναμιν καὶ την ἀσφάλειαν. Ὅπλα χωρίς δικαιοσύνην, γίνονται ὅπλα ληστῶν, ζώντων εἰς καθημερινόν κίνδυνον

νὰ στερηθῶσι την δύναμιν ἀπὸ ἄλλους ληστάς, ἡ καὶ νὰ κολασθῶσιν ὡς λησταί ἀπὸ νόμιμον ἐξουσίαν. Ἡ ἀνδρεία χωρίς την δικαιοσύνην εἶναι εὐτελὲς προτέρημα,

ἡ δικαιοσύνη, ἄν ἐφυλάσσετο ἀπὸ ὅλους, οὐδέ χρείαν ὅλως εἶχε της ἀνδρείας. Καὶ αὐτή του Θεοῦ ἡ παντοδυναμία ήθελ' εἶσθε χωρίς ὄφελος διά τους ἀνθρώπους,

ἄν δὲν -ἦτον ἑνωμένη με την ἄπειρον δικαιοσύνην του...».

(Αδ, Κοραής πρὸς Ὀδυσσέα Ἀνδρούτσον, 1824)

«...Ἄχ, διά τους οἰκτιρμούς του Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὅλος ἀγάπη, διά το ὄνομα της Πατρίδος, ἡ ὁποία εἶναι ὅλη ἀρετὴ, ἄς καθαρίσωμεν την ψυχήν μας,

καὶ εἰς αὐτὴν την ὥραν του κινδύνου, ἀπὸ τον ρύπον της διχονοίας, ἄς θάψωμεν εἰς τον τάφον της λησμονησίας τα ἀγρίᾳ καί ἀνόητα πάθη μας, ἄς πλύνωμεν τας

μεμολυσμένας καρδίας εἰς το ἱερόν λουτρόν της ἀγάπης, ὁ πατριωτισμός ἄς λαμπρύνη, εἰς το ἐξῆς τον θολωμένον νοῦν μας, ἡ εἰλικρίνεια ἄς βασιλεύση εἰς την

καρδίαν μας, ἡ ἀγάπη καί ἡ σύμπνοια ἄς προπορεύωνται, ὡς νεφέλη πυρός, ὅλων τῶν βουλῶν μας καί ὅλων των ἔργων μας».

(Σπ. Τρικούπης)

«Κι' ὅσο ἀγαπῶ την πατρίδα μου δὲν ἀγαπῶ ἄλλο τίποτας. Ναρθή ἕνας νὰ μου εἰπῆ ὅτι θὰ πάγη ὁμπρός ἡ πατρίδα, στρέγομαι νὰ μου βγάλη καὶ τα δυό μου

μάτια. Ὅτι ἄν εἶμαι στραβός, καὶ ἡ πατρίδα μου εἶναι καλά, με θρέφει, ἄν ἡ πατρίδα μου ἀχαμνά, δέκα μάτια νάχω, στραβός θανά εἶμαι. Ὅτι σ΄αὐτείνη θὰ ζήσω,

δὲν ἔχω σκοπό νὰ πάγω ἀλλοῦ».

(Ιω. Μακρυγιάννης)

«Εἶναι καιρός...νὰ κρημνίσωμεν ἀπὸ τα νέφη την Ἡμισέληνον διά νὰ ὑψώσωμεν το σημεῖον, δι' οὐ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τον Σταυρόν καὶ οὕτω νὰ ἐκδικήσωμεν

την πατρίδα καὶ την ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιναπό την ἀσεβῆ τῶν ἀσεβῶν καταφρόνησιν»;

(Αλ. Υψηλάντης)

«...Ἡ ἡμέρα ἐκείνη, την ὁποίαν ἐπιθυμοῦσαν οἱ πατέρες μας νὰ την ἰδοῦν, ἔφθασε καὶ ὁ Νυμφίος ἔρχεται...Ἔφθασεν ὁ καιρός διά νὰ λάμψη πάλιν ὁ Σταυρός

καὶ νὰ λάβη πάλιν ἡ Ἑλλὰς, ἡ δυστυχής Πατρίς μας, την ἐλευθερίαν της...».

«Ὅτι καὶ ἄν ἐκάμαμεν, εἴτε ἐγὼ, εἴτε οἱ συνάδελφοί μου, εἴτε ὡς ἑταῖροι, εἴτε ὡς ἀγωνισταί, ἦτο ἔμπνευσις καὶ ἔργον της Θείας Προνοίας, καὶ οὐδὲν

ἠθέλομεν πράξει ἄνευ της ἐμπνεύσεως ταύτης».

(Άνθιμος Γαζής)

«ΙΔΟΥ ὁ Θεός μεθ' ἡμῶν, ὅς ἐπάταξεν ἔθνη πολλά καὶ ἐπέκτεινε βασιλεῖς κραταιούς. Ο Παντοκράτωρ Θεός δὲν μας ἀφήνει εἰς την διάκρισιν του ἐχθροῦ.

Ἀλλὰ εἶναι σύμμαχός μας, καθώς πολλάκις το εἴδομεν καὶ ἄμποτε εἰς το ἐξῆς διά της δυνάμεως του τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ καὶ διά της ἐνεργείας καὶ γενναιότητός

σας νὰ ἀφανισθῆ ὁ ἐχθρὸς ἐξ ὁλοκλήρου...».

(Π. Μαυρομιχάλης πρὸς τον Θ. Κολοκοτρώνη)

«ΧΩΡΙΣ ἀρετὴ καὶ θρησκεία δὲν σχηματίζεται κοινωνία, οὔτε βασίλειον».

(Στρατηγός Μακρυγιάννης)

«Ο Θεός εἶναι μετά της Ἑλλάδος καὶ ὑπὲρ της Ἑλλάδος καὶ αὐτὴ σωθήσεται. Ἐπὶ ταύτης της πεποιθήσεως ἀντλῶ πάσας μου τας δυνάμεις καὶ πάντας τους πόρους».

(Ι. Καποδίστριας)

«Ἡ Ἱστορία καὶ το μέλλον της Ἑλλάδος στηρίζονται πάνω σε τρεῖς λέξεις: Θρησκεία, Ἐλευθερία, Πατρίς».

(Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός)

«Ἐγώ, ἡ φαμίλια μου, τα' ἅρματα μου, ὅτι ἔχω εἶναι γιὰ την Ἑλλάδα».

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

A META ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΝ

A META ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΝ
Photius, Bibl. cod. 82,1 p. 64a, 11 (F. gr. Hist. II A, p. 461):
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Ἀνεγνώσθησαν ἀπὸ τον Δέξιππο τα μετά Ἀλέξανδρον σε τέσσερις λόγους.
Ἄρχισε μετά τον θάνατο του Ἀλέξανδρου ἡ διανομή της βασιλείας με την ἀπονομή της Μακεδονίας εἰς τον ἐτεροθαλή ἀδελφὸ του Ἀλέξανδρου ποῦ γεννήθηκε ἀπὸ τον Φίλιππο καί την Φιλίνη την Λαρισαῖα, μαζί με τον μέλλοντα νά γεννηθεῖ ἀπὸ την Ρωξάνη γιό του Ἀλέξανδρου ποῦ την κατέστησε ἔγκυο πρὶν τον θάνατό του με την ἐπιτροπεία τοῦ Περδίκκα ποῦ ἐπιτρόπευε την διοίκηση της Μακεδονίας. Αὐτὸ εἶχε καθοριστεῖ ἀπὸ τον Ἀλέξανδρο
Η διανομή της Ἀσίας ἔγινε με αὐτὸν τον τρόπο.
Στὸν Πτολεμαῖο τον γιό του Λάγου ἐδόθη ἡ ἐξουσία της Αἰγύπτου της Λιβύης καί ὅλης πέραν της Αἰγύπτου Ἀφρικῆς, μὲ ὑπαρχηγό τον διορισμένο ἀπὸ την Ἀλέξανδρο σατράπη της περιοχῆς αὐτῆς Κλεομένη.
Ὁ Λαομέδων ἀπὸ την Μιτυλήνη ἔγινε ἡγεμόνας της Συρίας. Ο Φιλώτας της Κιλικίας, ὁ Πείθων της Μηδίας, ὁ Εὐμένης της Καπαδοκίας της Παφλαγονίας καί των νοτίων παραλίων του Πόντου μέχρι καί την Τραπεζοῦντα, ὁ Ἀντίγονος τῆς Παμφυλίας της Λυκίας μέχρι την Φρυγία, ὁ Ἄσανδρος τῆς Καρίας, ὁ Μένανδρος της Λυδίας, ὁ Λεόννατος τῆς Φρυγίας καί μέχρι τον Ἑλλήσποντο καί τῶν Ἀσιατικῶν ἀκτῶν του.
Ὁ Λυσίμαχος στὴν Θράκη καί την Χερσόνησο (της Καλλιπόλεως στὰ Δαρδανέλια).
Ὁ Ἀντίπατρος ἀνέλαβε διοικητής σε ὅλῃ την Μακεδονία, την ὑπόλοιπη Ἑλλάδα καί τις χῶρες των Ἰλλυριῶν, τῶν Τριβαλλῶν τῶν Ἀγριάνων καί τῆς Ἠπείρου ὅπου ὁ Ἀλέξανδρος τον εἶχε διορίσει στρατηγό. Την κηδεμονία καί προστασία της βασιλείας την ἀνέλαβε ὁ Κρατερός ποῦ ἦταν ἡ πλέον τιμητική διάκριση στοὺς Μακεδόνες.
Ὁ Περδίκκας ἀνέλαβε την χιλιαρχία τοῦ Ἡφαιστίωνα. (σημ.μεταφρ. «γενικός ἐπιτελάρχης»).
Την ἡγεμονία των Ἰνδιῶν την ἀνέλαβαν ὁ Πῶρὸς καί ὁ Ταξίλης, την μὲν περιοχή μεταξύ των ποταμῶν Ἰνδοῦ καί Ὑδάσπου ἀπὸ κοινοῦ, ὅλα δὲ τα ὑπόλοιπα ὁ Ταξίλης.
Ὁ Πείθων ἀνέλαβε τις ὅμορες περιοχές των Ἰνδιῶν, πλὴν τῶν Παραπαμισάδων. Στὸν Ὀξυάρτη ἄρχοντα της Βακτριανής, τὸν πατέρα της Ρωξάνης ὅλες τις φυλές του Καυκάσου, ἀπὸ την ὁποία γεννήθηκε παιδί μετά τον θάνατο του Ἀλεξάνδρου, το οποίο ἡ πλειοψηφία των Μακεδόνων θεώρησε σὰν διάδοχό του.
Στοὺς Ἀραχώσιους καί Γαρδώσιους παρέμεινε ἔπαρχος ὁ Σιβύρτιος, καί ὁ Στασάνωρ ὁ γιός του Σόλιου στοὺς Ἀρείους καί τοῦς Δράγγους. Ὁ Φίλιππος ἡγεῖτο τῶν Βακτριανών καί Σογδιανών, ὁ Ραδαφέρνης τους Ὑρκάνιους καί ὁ Νεοπτόλεμος την Ἀρμενία καί Καρμανία.
Ὁ Πευκέστας ἔγινε ἡγεμόνας τῶν Περσῶν Στοὺς Σουσιανούς ὁ Ὀρώπιος διετήρησε την βασιλεία ποῦ δὲν την εἶχε κληρονομικά ἀλλὰ του την ἔδωσε ὁ Ἀλέξανδρος Καὶ αὐτὸ γιατί δὲν συμμετεῖχε στὴν ἐπανάσταση ποῦ ἡγεῖτο ὁ Κοίνος.
Την Βαβυλωνία καί την περιοχή μεταξύ των ποταμῶν Τίγρητος καί Εὐφράτου ἀνέλαβε ὁ Σέλευκος, καί την Μεσοποταμία ὁ Ἀρχέλαος. Τόσος ἦταν ὁ ἀριθμός των ἐθνῶν στὰ ὁποία ὁ Περδίκας διένειμε μετά τον θάνατο του Ἀλέξανδρου τις ἐξουσίες
Πέραν ὅλων αἰτῶν, γιὰ τα ὑπόλοιπα ἀναφέρονται ἀπὸ τον Ἀρριανό μὲ τὸν ὁποῖο ὡς ἐπὶ το πλεῖστον συμφωνοῦμε

ΔΙΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΙΚΕΛΙΩΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΔΙΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΙΚΕΛΙΩΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΕΣ


Βιβλίο 17 κεφάλαιο 114 παράγραφος 1 γραμμή 1

Ἀπολύσας (ὁ Ἀλέξανδρος) δὲ τὰς πρεσβείας περὶ την ταφήν ἐγίνετο του Ἠφαιστίωνος.τοσαύτην δὲ σπουδήν ἐποιήσατο πρὸς τὴν τῆς ἐκφορᾶς ἐπιμέλειαν ὥστεμὴ μόνον τὰς προγεγενημένας παρ’ ἀνθρώποις ταφὰς ὑπερβαλέσθαι,

ἀλλὰ καὶ τοῖς ἐσομένοις μηδεμίαν ὑπέρθεσιν καταλιπεῖν. καὶ γὰρ ἠγάπησεν

αυτὸν ταῖς τῶν ἐν στοργῆ φίλων δοξαζομένων καὶ μετὰ τὴν τελευτὴν

ἐτίμησεν αὐτὸν ἀνυπερβήτως. ζῶντα μὲν γὰρ προετίμησε.

Βιβλίο 17 κεφάλαιο 114 παράγραφος 5 γραμμή 1

Κατὰ την Ασίαν οἰκοῦσι προσέταξεν τὸ παρὰ τοῖς Πέρσες ἱερὸν πῦρ καλοῦμενον

ὲπιμελῶς σβέσαι, μέχρι ἄν τελέση τἠν ἐκφοράν. Τοῦτο δε εἰώθασι οἱ Πέρσαι

ποεῖν κατὰ τὰς τῶν βσιλέων τελευτὰς.

Βιβλίο 17 κεφάλαιο 115 παράγραφος 2 γραμμή 1

ἀναλεξάμενος καὶ τὸν δεχόμενον τὴν πυρὰν τόπον ὁμαλὸν κατασκευάσας

ὠκοδόμησε τετράπλευρον πυρὰν, σταδιαίας οὔσης ἑκάστης πλευρᾶς.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Καί ἀφοῦ τελείωσε με τους πρέσβεις ἀσχολήθηκε με την ταφή του Ηφαιστίωνα.

Ἔδειξε δὲ τόσο ἔντονο ἐνδιαφέρον γιά την μεταφορά του νεκροῦ ὥστε

ὄχι μόνον νὰ γίνει μεγαλειωδέστατη ἀπὸ ὅλες ὅσες εἶχαν γίνει μέχρι τότε,

ἀλλά καί νὰ μήν γίνει ποτέ καμία μεγαλειωδέστερη στὸ μέλλον. Διότι τον

εἶχε ἀγαπήσει αὐτὸν περισσότερο ἀπὸ ὅλους τους θεωρούμενους στενούς του

φίλους καί μετά τον θάνατό του τον τίμησε αὐτὸν περισσότερο.

Ἤδη ἔδειχνε την προτίμησή του σε αὐτὸν καί ἐν ζωή.

Παράγραφος 5..

Καί διέταξε του Ἀσιάτες νὰ σβήσουν την φωτιά ποῦ οἱ Πέρσες θεωροῦσαν ἱερή, μέχρι νὰ τελειώσει ἡ ἐκφορά του νεκροῦ Αὐτὸ το συνήθιζαν νὰ το κάνουν οἱ Πέρσες στοὺς θανάτους των βασιλέων.

Κεφάλαιο 117 παράγραφος 2 γραμμή 1

Καὶ ἰσοπέδωσε ἕνα τετράγωνο με πλευρά ἑνός σταδίου γιά νὰ κατασκευάσει

μία τελετουργική πυρά.

Σχόλιο:….. δὲν ἄναψε τέσσερα στρέμματα γιά νὰ τον κάψει. Ὁ Διόδωρος
Ἀναφέρεται σε τελετουργικές πυρές.
ἈΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ἩΦΑΙΣΤΙΩΝ ΣΕ ΚΥΝΗΓΙ

ΑΠΟ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ

ΑΠΟ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ

«. καὶ ὁ πόλεμος οὗτος, καίπερ τῶν ἀνθρώπων ἐν ᾧ μὲν ἂν πολεμῶσι τὸν παρόντα αἰεὶ μέγιστον κρινόντων, παυσαμένων δὲ τὰ ἀρχαῖα μᾶλλον θαυμαζόντων, ἀπ' αὐτῶν τῶν ἔργων σκοποῦσι δηλώσει ὅμως μείζων γεγενημένος αὐτῶν.»

ΕΡΜΗΝΕΙΑ:

Καὶ ὁ πόλεμος, γι αὐτούς ποῦ τον διεξάγουν νομίζοντας ὅτι εἶναι πάντοτε ὁ σπουδαιότερος καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τις ἀρχαῖες ἐμπειρίες, καταντᾶ νὰ γίνει ἐξ αἰτίας τους ἀκόμη πιὸ καταστροφικός.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Θουκυδίδης ἐννοεῖ τον Πελοποννησιακό, ἀλλὰ ἐννοεῖται καὶ ὁ κάθε ἐμφύλιος πόλεμος.

                                                         

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ - ΑΝΤΙΛΟΓΙΕΣ

Plutarchus Biogr., Phil., Quaestiones convivales (612c-748d)
Stephanus page 745, section A, line 4

ΠΕΡΙ ΔΗΜΗΤΡΟΣ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΤΟΥ ΜΕΛΙΤΕΩΣ

Ὡς δὲ ταῦτ' ἐρρήθη, τοῦ ἰατροῦ Τρύφωνος εἰπόντος ’τῇ δ' ἡμετέρᾳ τέχνῃ τί παθῶν τὸ Μουσεῖον ἀποκέκλεικας;’ ὑπολαβὼν <Διονύσιος> ὁ Μελιτεύς ‘πολλούς’ ἔφη ‘συμπαρακαλεῖς ἐπὶ τὴν κατηγορίαν·

καὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ γεωργοὶ τὴν Θάλειαν οἰκειούμεθα, | φυτῶν καὶ σπερμάτων εὐθαλούντων καὶ βλαστανόντων ἐπιμέλειαν αὐτῇ καὶ σωτηρίαν ἀποδιδόντες’. ‘ἀλλ' οὐ δίκαι'’ ἔφην <ἐγώ> ‘ποιεῖτε· καὶ γὰρ ὑμῖν ἔστι Δημήτηρ ἀνησιδώρα καὶ Διόνυσος ’δενδρέων νομὸν πολυγαθὴς αὐξάνων, ἁγνὸν φέγγος ὀπώρας’, ὡς Πίνδαρός (fr. 153) φησιν,

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Καὶ δόθηκαν ἐξηγήσεις ἐπειδὴ ὁ ἰατρός Τρίφων ρώτησε γιατί ἀπέκλεισε την δική μας τέχνη ἀπὸ το ἱερὰ των Μουσῶν, εννοώντας τον Διόνυσο τον Μελιτέα καὶ πολλούς ἄλλους θεούς.

Ἐμεῖς οἱ γεωργοί (του ἀπάντησε) τιμοῦμε την μοῦσα Θάλεια, καὶ της ἀποδίδουμε την καλλιέργεια καὶ την προστασία των σπόρων καὶ τῶν φυτῶν ὥστε νὰ βλαστάνουν καὶ νὰ αἀναπτύσσονται ὄμορφα (θάλουν). Ἄλλα παρόμοια λέτε καὶ ἐσεῖς Γιατί καὶ ἐσεῖς θεωρεῖτε ὅτι ἡ Δήμητρα εἶναι αὐτή ποῦ χαρίζει πλουσιοπάροχα τα δῶρα (καρπούς) καὶ ὁ Διόνυσος εἶναι αυτόαὐτὸς ποῦ επἐπιμελεῖται γιά την καλλιέργεια καὶ τον τρύγο των καρποφόρων δένδρων, ὅπως λέει καὶ ὁ Πίνδαρος.

EIKONA

Η Ὑπέρτατη θεά Δήμητρα με τον Διόνυσο τον Μελιτζάνα σάν δαίμονα-ἄγγελο της κυριαρχίας της.

Ἡρακλῆς ἀπελευθερώνει τον Θησέα

«καὶ πάλιν φασίν ὅτι ὁ Ἡρακλῆς κατῆλθεν εἰς Ἅιδου καὶ τὸν Θησέα ἔλαβεν πείσας τὸν Κέρβερον κύνα• καί τινες πάλιν ἐροῦσιν ὅτι Κύων τις γέγονεν ἀπηνὴς ἄνθρωπος. ψεῦδος δέ• ἀλλὰ κύων ἐστίν ἡ ἐλεγκτικὴ ζωή, ὁ οὖν Ἡρακλῆς εὐδαίμων ὤν καὶ μέγιστος ἐλέγχων πάντας ἔσῳζεν. καὶ γὰρ οἱ ιβ αὐτοῦ ἆθλοι ἕτερα σημαίνουσιν.» (Βλ., Ὀλυμπιόδωρος «Εἰς τον Πλάτωνος Γοργίαν σχόλια» 44.6.6 – 44.6.12)

Δηλαδή:

«Καὶ πάλι λένε ὅτι ὁ Ἡρακλῆς κατῆλθε στόν Άἱδη καὶ πῆρε-ἔλαβε τον Θησέα πείθοντας τον σκύλο-κύνα Κέρβερο. Καὶ πάλι λένε ὅτι ὁ Σκύλος-Κύων ἔγινε σκληρός ἄνθρωπος Ψεῦδος αὐτὰ Ο κύων εἶναι ἡ ἐλεγκτική ζωή, καὶ ὁ Ἡρακλῆς καθώς ἦταν εὐδαίμων καὶ μέγιστος ἐλεγκτής ὅλους ἔσωζε Καὶ οἱ 12 ἄθλοι του, ἀλλὰ σημαίνουν.»

Ἐξ’ οὐ καὶ ὁ Σωκράτης ὁρκιζόταν στόν Κύνα, ὅταν ἔλεγε «Νὴ τὸν κύνα», μιᾶς καὶ ὁ Σωκράτης ἤλεγχε τους συνομιλητές του.

Ο ὅρκος προέρχεται ἀπὸ τον ἀδελφό του Μίνωα, Ῥαδάμανθυ, ὡς πληροφορούμεθα ἀπὸ τα «Πλατωνικά σχόλια σε Ἀπολογία- Φαῖδρο-Πολιτεία”» [«νὴ τὸν κύνα Ῥαδαμάνθυος ὅρκος οὗτος ὁ κατὰ χηνὸς ἢ κυνὸς ἢ πλατάνου ἢ κριοῦ ἤ τινος ἄλλου τοιούτου οἷς ἦν μέγιστος ὅρκος ἅπαντι λόγῳ κύων, ἔπειτα χήν, θεοὺς δ᾽ ἐσίγων.»]
Ἐπιπλέον:
Ὅσο ἀφορᾶ τον Σωκρατικό ὅρκο «νὴ τὸν κύνα»,
ὁ Ἐρμείας ἀναφέρει:
«ὁ κύων τῷ Ἑρμῇ ἀνάκειται καὶ ἔτσι τελευταῖον ἴχνος τῆς Ἑρμαϊκῆς σειρᾶς, περὶ δὲ λόγων ἦν ἡ παροῦσα ὑπόθεσις (τοῦ γὰρ Λυσίου λόγου ἦν ἔφορος ὁ Ἑρμῆς), εἰκότως κατὰ τοῦ κυνὸς ὄμνυσι.»

(Βλ., Ἐρμείας «Εἰς Πλάτωνος Φαῖδρον σχόλια» 26.4 - 26.6)
Δηλαδή:
«ὁ κύων-σκύλος ἀποδίδεται στόν Ἑρμῆ καὶ εἶναι το τελευταῖο ἴχνος της Ἑρμαϊκῆς σειράς, καὶ ἀφοῦ ἡ παροῦσα ὑπόθεση ἀφορᾶ τους λόγους (ὁ Ἑρμῆς εἶναι ἔφορος του λόγου του Λυσίου), δικαίως ὁρκίζεται στόν κύνα-σκύλο»
•κύων=ἡ ἐλεγκτική ζωή ποῦ πραγματοποιεῖται διὰ τον Λόγο..

Ποιό Μυστικό κρύβουν τὰ Δεσμά του Ἄρη μὲ τὴν Ἀφροδίτη!

Ὅπως λέγει ὁ Πρόκλος, στό «Εἰς τας Πλάτωνος Πολιτείας Ὑπόμνημα, Α’ [συνέχεια], 1. 141.1 – 1.143.16» καὶ οἱ δύο τοῦτοι θεοί, ὁ Ἥφαιστος καὶ ο Ἄρης, ἐκδηλώνουν την ἐνέργειά τους σε ὅλο τον Κόσμο, ὁ ἕνας διαχωρίζοντας τις ἐναντιώσεις του σύμπαντος, ἀνυψώνοντας πάντοτε καὶ σώζοντας το ἄφθαρτο, γιά την τελείωση του Κόσμου ποῦ θὰ εἶναι συμπληρωμένος με ὅλα τα Εἴδη ὅπως λέγει ὁ Πλάτωνας στὸν «Τίμαιο», καὶ ο ἄλλος δημιουργῶντας τον ὅλο αἰσθητό Κόσμο ὡς ἀντικείμενο τέχνης καὶ πληρώνοντας τον με τους Φυσικούς Λόγους (=φυσικές λογικές ἀρχές) καὶ δυνάμεις, δημιουργῶντας στὸν οὐρανὸ 23 τρίποδες, γιά νὰ τον κοσμήσει με τον τελειότατο πολύεδρο σχῆμα, διαπλάθοντας ἐπιπλέον καὶ τα ποικίλα καὶ πολυειδῆ εἴδη [μορφές] του ὑποσελήνιου Κόσμου. Κατασκευάζει “Πόρπες, καμπτές ἕλικες, κάλυκες καὶ περιδέραια” ὅπως ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος στήν ραψωδία Σ’ σ. 401 της Ἰλιάδος

Καὶ οἱ δύο ἔχουν την ἀνάγκη της Ἀφροδίτης κατά την ἐκδήλωση των ενεργειών τους, ὁ ἕνας γιά νά ἐμβάλει στά ἀντιτιθέμενα ἁρμονία καί τάξη καί ο ἄλλος γιά νά προσδώσει στά αιαἰσθητά δημιουργήματα κάλλος καί λάμψη τέτοια ποῦ θά μποροῦσε νά κάνει τον Κόσμο τοῦτο το ὡραιότερο ἀπό ὅλους τους ὁρατούς Κόσμους. Δεδομένου ὅτι ἡ Ἀφροδίτη βρίσκεται παντοῦ, ὁ Ἥφαιστος μετέχει πάντοτε σε αὐτὴν στὴ βάση των ἀνώτερων βαθμίδων καί ὁ Ἄρης στὴν βάση των ὑποδεέστερων βαθμίδων. Ο Ἥφαιστος ὑπερκόσμια καί ὁ Ἄρης ἐγκόσμια, ὁ Ἥφαιστος στὴν οὐράνια περιοχή καί ὁ Ἄρης στὴν ὑποσελήνια. Ἐξ οὐ καί ὁ πρῶτος λέγεται ὅτι παντρεύτηκε την Ἀφροδίτη σύμφωνα με την θέληση του μεγάλου Διός, ἐνῶ ὁ ἄλλος, ὁ Ἄρης, κατά τους μύθους, διέπραξε μοιχεία μαζί της. Διότι γιά τον δημιουργό των ἀναίσθητών πραγμάτων ἡ ἐπαφή με την αἰτία ποῦ παράγει το κάλλος καί συνδέει εἶναι σύμφωνη με την φύση του, ἐνῶ γιά τον ἐπικεφαλής της διαίρεσης καί της ἐναντιότητας των ἐγκόσμιων πραγμάτων ἡ δύναμη ποῦ χορηγεῖ την ἕνωση εἶναι κατά κάποιο τρόπο ἀλλότρια Πράγματι τα χωριστικά γένη των θεῶν ἀντιδιαστέλλονται πρὸς τα συνεκτικά.

Αὐτὴ λοιπόν τὴ σύμπτωση των ἀνόμοιων αἴτιών οἱ μῦθοι την ἀποκάλεσαν μοιχεία. Ἑπομένως, ἡ ἐπαφή αὐτὴ ἦταν ἀναγκαία γιά το σύμπαν, αφενός γιά ἐπιτευχθεῖ ἡ συναρμογή των ἀντιθέτων καί αφετέρου γιά νά καταλήξει ὁ ἐντὸς του Κόσμου πόλεμος στὴν Εἰρήνη Ἐπίδη λοιπόν στὴν ἐπάνω οὐράνια περιοχή ἔχουμε την λάμψη του κάλλους, τον λαμπρό Κόσμο των Ἰδεῶν καί τα δημιουργήματα ποῦ κατασκεύασε ὁ Ἥφαιστος, κάτω δὲ ἐνῶ ἐν τὴ γενέσει [στὴν κάτω περιοχή της γέννηση] ἐπικρατεῖ ὁ πόλεμος των στοιχείων, ἡ μάχη καί ἡ εναντιότητα των δυνάμεων καί γενικῶς τα δωρήματα του Ἄρεως, γιά τοῦτο καί ἡ συνεύρεση του Ἄρεως καί της Ἀφροδίτης την παρακολουθεῖ ἀπό ψηλά ὁ Ἥλιος καί την ἀνακοινώνει στὸν Ἥφαιστο, συνεργός του καθώς εἶναι σε ὅλα του τα δημιουργήματα. Ο Ἥφαιστος λοιπόν λέγεται ὅτι τους αἰχμαλώτισε με κάθε εἴδους δεσμά, ἀόρατα γιά τους ἄλλους, κατά τον τρόπο ποῦ διευθετεῖ τα ἀντικείμενα της γένεσης με τις λογικές ἀρχές της τέχνης του, φτιάχνοντας ἕναν καί μόνο σύνδεσμο ἀπό τὴ πνεῦμα της ἐναντιότητας του Ἄρεως καί ἀπό τα ἐναρμονιστικά ἀγαθὰ της Ἀφροδίτης, διότι καί τα δύο εἶναι ἀναγκαία γιά την γένεση.

Ἐπίδη ὅμως ἄλλοι εἶναι οἱ δεσμοί στὴν οὐράνια περιοχή καί ἄλλοι στὴν ὑποσελήνια – οἱ πρῶτοι εἶναι ἀκατάλυτοι, ὅπως λέει ὁ Πλάτωνας στὸν “Τίμαιο, 43.a”, ἐνῶ οἱ ἄλλοι καταλύονται -, γιά τοῦτο ὁ Ἥφαιστος λύνει πάλι τα δεσμά με τα ὁποία ἔδεσε μαζί τον Ἄρη καί την Ἀφροδίτη, κι αὐτὸ το κάνει ἀκούγοντας κυρίως την ὑπόδειξη του Ποσειδῶνα, ὁ οποίος ὡς μονάδα της γενεσιουργοῦ βαθμίδας, θέλοντας νά διαφυλάξει τὴ διαδικασία της ἀέναης γένεσης καί την ὁλοκληρωμένη διαγραφή της κυκλικῆς πορείας της μεταβολῆς, ὑποστηρίζει ἀπό την μία ὅτι καθετί ποῦ γεννήθηκε πρέπει νά φθαρεῖ, ἐνῶ ἀπό την ἄλλη καθετί ποῦ φθάρηκε το ἀνάγει καί πάλι στὴ γένεση. Διόλου παράδοξο λοιπόν ποῦ ὁ Ὅμηρος λέει ὅτι ὁ Ἥφαιστος ἔδεσε μαζί τον Ἄρη καί την Ἀφροδίτη με τα δεσμά, τὴ στιγμή ποῦ καί ὁ Πλάτωνας στὸν “Τίμαιο, 31.c” ὀνόμασε “δεσμούς” τις δημιουργικές λογικές ἀρχές με τις ὁποῖες οἱ οὐράνιοι δημιουργοῦν τα ἀντικείμενα της γένεσης. Δέν λέγεται λοιπόν σύμφωνα με τὴ φύση των πραγμάτων το ὅτι αὐτὸς λύνει τα δεμένα, ὅταν οἱ γενεσιουργοί δεσμοί ὑπόκεινται σε λύση ;; Φαίνεται μάλιστα ὅτι ὁ καθολικός δημιουργός συνθέτει τον Κόσμο ἀπό τα ἀντιτιθέμενα στοιχεῖα καί, ἐμβάλλοντας κατά ἀναλογία το στοιχεῖο της ἐμπεδόκλειας “φιλίας”, συγκεντρώνει σε ἕνα καί αὐτὸ τις ἐνέργειες του Ἡφαίστου, του Ἄρεως καί της Ἀφροδίτης

Ἔτσι, ὅταν γεννᾶ τις ἐναντιώσεις των στοιχείων, τις γεννᾶ σύμφωνα με τον Ἄρη ποῦ ἐντὸς του ἔχει [ὡς οντική λειτουργία]. Ὅταν δὲ επινοεί τὴ φιλία, ἐνεργεῖ με τὴ δύναμη της Ἀφροδίτης ποῦ ἐντὸς του ἔχει [ὡς κοσμική λειτουργία]. Καὶ ὅταν συνδέει τα στοιχεῖα της Ἀφροδίτης με τα στοιχεῖα του Ἄρεως, ἔχει ἤδη ὡς ὑπόδειγμα την τέχνη του Ἡφαίστου ποῦ ἐντὸς του ἔχει Διότι ὁ καθολικός δημιουργός εἶναι τα πάντα καί ἐνεργεῖ με ὅλους τους θεούς. Ἔτσι καί οἱ νέοι θεοί, ὅπως του ὀνομάζει ὁ Πλάτωνας στὸν “Τίμαιο”, μιμούμενοι τον πατέρα τους, δημιουργοῦν ζωντανά πλάσματα θνητά καί τα δέχονται πάλι, ὅταν φθίνουν, γεννῶντας μαζί με τον Ἥφαιστο τους δεσμούς του ἐδῶ Κόσμου καί κατέχοντας οἱ ἴδιοι ἐκ των προτέρων τις αἰτίες της λύσης τους. Διότι σε κάθε περίπτωση αὐτὸς ποῦ περιέχει τον δεσμό γνωρίζει καί την ἀναγκαιότητα της λύσης του.