Οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι γνώριζαν πάρα πολλά γιὰ την σελήνη. Ὁ Θαλῆς, ποῦ θεωρεῖται ὁ πατέρας της Ἑλληνικῆς καὶ παγκόσμιας φιλοσοφίας ἦταν ὁ πρῶτος ποῦ εἶπε ὅτι ἡ Σελήνη λαμβάνει το φῶς ἀπὸ τον Ἥλιο ἀλλὰ καὶ ὁ πρῶτος ποῦ ὑπολόγισε τὴ διάμετρο ἀλλὰ καὶ τὴ τροχιά της. Ο Ξενοφάνης ἀναφέρει ὅτι ὁ δάσκαλός του ὁ Σωκράτης την χαρακτηρίζει:
”Μεγάλη κούφια σφαῖρα ποῦ στὸ ἐσωτερικό της ὑπάρχουν θάλασσες καὶ στεριές ποῦ κατοικοῦν ἄνθρωποι σὰν ἐμᾶς”. Λόγια του Σωκράτη ποῦ …ὑποστηρίζουν καὶ σύγχρονοι ἀστρονόμοι. Ο Πυθαγόρας ἀφηγεῖται ὅτι ἔκανε στροφές γύρω ἀπὸ την σελήνη με τα ὀχήματα τῶν θεῶν ποῦ κατοικοῦσαν ἐκεῖ, ἐνῶ ἀναφέρει ὅτι ἡ σεληνιακή ἡμέρα εἶναι 15 φορές μεγαλύτερη ἀπὸ της γῆς, ὅπως καὶ εἶναι!
Ὁ Πυθαγόρας, ἐπίσης, ἐπέμενε ὅτι ἡ Σελήνη κατοικεῖται ἀπὸ ὄντα θεϊκά ὅμοια με τους ἀνθρώπους ἀλλὰ πιὸ ψηλά, πιὸ ξανθά καὶ πολύ πιὸ ὄμορφα. Ὅλες οἱ γνώσεις του Πυθαγόρα, Μαθηματικά, Μουσική, Γεωμετρία, Φυσική δηλώνει ὅτι εἶναι γνώσεις ποῦ πῆρε ἀπὸ τους οὐράνιους με τους ὁποίους εἶχε συνεχῆ ἐπαφή.
Πολλές ἀναφορές γιὰ την σελήνη ἔχουμε καὶ ἀπὸ κείμενα της Ἑλληνικῆς γραμματείας ποῦ ἀναφέρονται σε θεούς καὶ ἡμίθεους. Ὁ Ἕλληνας θεός Ὀρφέας, γιὸς του Ἀπόλλωνα, ὁ πιὸ τακτικός ταξιδιώτης της Σελήνης καὶ του Σειρίου, μας λέει: ”Η Σελήνη ἔχει βουνά πολιτεῖες καὶ σπίτια, ἡ ἐπιφάνεια της εἶναι ἔδαφος ὅπως της γῆς καὶ κατοικεῖται ἀπὸ θεϊκές κοινωνίες.” Ὁ Ὀρφέας γνώριζε το σεληνιακό ἡμερολόγιο τῶν 12 μηνῶν καὶ τις φάσεις της σελήνης.
Μιλᾶ γιὰ την περιστροφή της γῆς γύρω ἀπὸ τον ἥλιο, τις εὔκρατες, τροπικές καὶ πολικές ζῶνες της γῆς, τις ἐκλείψεις της σελήνης, τα ἡλιοστάσια, τις ἰσημερίες, τις κινήσεις τῶν πλανητῶν καὶ την παγκόσμια ἕλξη, καὶ ἰσχυρίζεται ὅτι οἱ κάτοικοι της σελήνης εἶναι αὐτοὶ ποῦ περιπλανήθηκαν ἀπὸ πλανήτη σε πλανήτη. Ὅλοι αὐτοί οἱ ἰσχυρισμοί του Ὀρφέα ἀναφέρονται σε ἀρχαία κείμενα του Πλούταρχου καὶ του Διογένη του Λαέρτιου.
Πολλές πληροφορίες από αρχαία κείμενα μας έρχονται και για τους Τελχίνες της Ρόδου και τους Κάβειρους της Σαμοθράκης που εξαφανίστηκαν σύμφωνα με τον μῦθο μετά τον μεγάλο κατακλυσμό. Ἡ τεχνολογική τους ἐξελίξη ἦταν τέτοια πού τους ἐπέτρεψε νὰ ἐγκαταλείψουν την γῆ καὶ νὰ σωθοῦν στὴν Σελήνη ἡ τον Ἄρη, σε βάσεις ποὺ χρησιμοποιήθηκαν ἀπὸ τους θεούς κατά τον ἐποικισμό της γῆς.
Ὁ Νονός ἀναφέρει ὅτι ὁ Φαέθων ἔκανε 30 περιστροφές γύρω ἀπὸ το φεγγάρι, ταξίδεψε στὴν Ἀφροδίτη καὶ ἐπισκεπτόταν συχνά τους πόλους της Γῆς.
Ὁ Διόνυσος, ἡ Ἄρτεμις καὶ ὁ Ἡρακλῆς εἶχαν ταξιδέψει στὴν Σελήνη καὶ ὁ Ἴδμων ταξίδευε ἐκεῖ με το ἅρμα του ποῦ ἔμοιαζε με ἀπαστράπτοντα κομήτη, δίνοντας ἀκριβέστατες πληροφορίες γιὰ την ἀθέατη πλευρά της σελήνης, κάτι ποῦ πρίν λίγα χρόνια ἔκανε ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος.
Ὁ Ἑλληνικῆς καταγωγῆς Λουκιανός ἀπὸ την Σαμοσάτα της Συρίας, το 120 μ.χ. διάβασε ἕνα ἀρχαῖο χειρόγραφο καὶ ἔγραψε στὸ βιβλίο του «Ἀληθινή Ἱστορία» (ἄν καὶ το χαρακτήριζε παραμύθι), πληροφορίες ἐπιστημονικά ἀπόλυτα ἀκριβεῖς, οἱ ὁποῖες ἐπαληθεύτηκαν στὴν ἐποχῆ μας: ”Πήγαινε με ἕνα καράβι ποῦ το πῆρε ὁ ἀέρας γιὰ ἑφτὰ ἡμερόνυχτα καὶ την ὄγδοη ἡμέρα ἔφτασε στὸ φεγγάρι.
(Τόσο κάνουν τα σύγχρονα διαστημόπλοια του ἀνθρώπου γιὰ το φεγγάρι). Μπῆκε μέσα σ’ ἕνα πηγάδι ποῦ ἀπὸ πάνω εἶχε καθρέφτες καὶ ἔβλεπε ὅλη τὴ γῆ. (Πρόκειται γιὰ ὑπερσύγχρονο τηλεσκόπιο ποῦ με αὐτὸ ἔβλεπε τους ἀνθρώπους στὴν γῆ). Βασιλιάς της Σελήνης ἦταν ὁ Ἐνδυμίωνας ποῦ τον πῆραν ἀπὸ την γῆ καὶ τον πῆγαν στὸ φεγγάρι καί τον ἔκαναν βασιλιά.”
Στή συνέχεια, περιγράφει τρικινητήρια ἀεροπλάνα ”τρικέφαλοι ἀλογογύπες ποῦ πετοῦσαν”, σύγχρονες διόπτρες ”μποροῦσε νὰ τα φορά ὁ καθένας καὶ ἔβλεπαν πολύ μακριά” καὶ πολεμιστές με διαστημική στολή ”Ο στρατός του Φαέθοντα ἦταν ἄνθρωποι σὰν ἐμᾶς καὶ γι’ αὐτὸ φοροῦσαν στολές θερμοκρασίας”.
Ἐπίσης, περιγράφει ταξίδια στ’ ἄστρα του ζωδιακοῦ καθώς καὶ προσθαλάσσωση ἴδια με αὐτή τῶν συγχρόνων κοσμοναυτῶν και μάλιστα στὴν περιοχή των Βερμούδων.
Κάποτε πρὶν πολλά χρόνια ὅταν στὸν Ὄλυμπο κατοικοῦσαν οἱ δώδεκα θεοί σε μία ὄμορφη πόλη της Ἑλλάδας, Κεκροπία την ἔλεγαν, βασίλευε ἕνας περίεργος ἄρχοντας. Ἀπὸ τὴ μέση καὶ πάνω ἦταν ἄνθρωπος καὶ ἀπό τὴ μέση καὶ κάτω φίδι. Αὐτὸς ἦταν ο Κέκροπας, ὁ ξακουστός.
Το φωτεινό ἥλιο της Κεκροπίας καὶ τις πολλές ὀμορφιές της, καμάρωναν ὁ Ποσειδῶνας καὶ ἡ Ἀθηνᾶ καὶ ὁ καθένας ἤθελε αὐτή τὴ φημισμένη πόλη δική του.
Κανένας ἀπὸ τους δύο δὲν ὑποχωροῦσε καὶ ὁ Δίας ἀφοῦ κουράστηκε ἀπὸ τους καυγᾶδες τους, τους ἔστειλε στὸν Κέκροπα νὰ βρεῖ ἐκεῖνος τὴ λύση. Ο Κέκροπας, ποῦ ἦταν δίκαιος καὶ συνετός, ὅλοι το ἔλεγαν αὐτὸ, ἀφοῦ σκέφτηκε πολύ πρότεινε:
Δῶρα στὴν πόλη μας οἱ θεοί ἄς χαρίσουν καὶ οἱ ντόπιοι ἄρχοντες ἄς ἀποφασίσουν ποῖο ἀπ’ τα δῶρα την πόλη μας θὰ ὠφελήσει κι ὅποιος το πρόσφερε τὴ νίκη θὰ κερδίσει.
Καὶ ἔτσι μία ἡλιόλουστη μέρα οἱ δύο θεοί ἀνέβηκαν με μεγαλοπρέπεια πάνω στὸ βράχο της Ἀκρόπολης. Ἀπὸ κάτω οἱ κάτοικοι της Κεκροπίας καὶ ψηλά ἀπὸ τον Ὄλυμπο οἱ ἀθάνατοι θεοί, περίμεναν με δέος καὶ ὑπομονή νὰ ἀντικρύσουν τα θεϊκά δῶρα.
Ὁ Ποσειδῶνας σοβαρός, ἀγέρωχος καὶ ἀποφασιστικός χτύπησε με τὴ μεγάλη τρίαινά του το βράχο καὶ ἀμέσως ἀναπήδησε ἕνα ἄσπρο, περήφανο, πολεμικό ἄλογό Ξαναχτυπάει καὶ δεύτερη φορά καὶ ἀπὸ το γκρίζο πέτρωμα του βράχου ἄρχισε νὰ ἀναβλύζει πεντακάθαρο γάργαρο νερό.
- Αὐτὰ εἶναι τα δῶρα μου, εἶπε ὁ Ποσειδῶνας με τὴ δυνατή, βροντερή φωνή του. Νερό γιὰ την πόλη καὶ γερά ἄλογα νὰ πολεμᾶτε τους ἐχθροὺς σας...
Ὅταν δοκίμασαν το νερό οἱ τοπικοί ἄρχοντες διαπίστωσαν πῶς ἦταν ἁλμυρό, γιατί ἦταν θαλασσινό.
Ἡ Ἀθηνᾶ πλησίασε ἤρεμη, περήφανη καὶ πάνοπλη καὶ κάρφωσε το κοντάρι της στὸ βράχο της Ἀκρόπολης... Ἀμέσως φύτρωσε ἕνα χαμηλό δέντρο με ἀσημοπράσινα φύλλα καὶ μικρούς μαύρους καρπούς.
- Αὐτό εἶναι το δῶρο μου του εἶπε...Ὅταν πεινᾶτε θὰ τρῶτε αὐτὸν τον καρπό θὰ τον λιώνεται καὶ θὰ ’χετε λάδι στὸ φαγητό το χειμῶνα με τα κρύα καὶ τα χιόνια τα πολλά κάψτε τα κλαδάκια του καὶ ζεσταθεῖτε στὴ φωτιά!
Ὁ Κέκροπας καὶ οἱ ἄλλοι τοπικοί ἄρχοντες ἔκριναν πώς το δῶρο της Ἀθηνᾶς ἦταν πιὸ χρήσιμο καὶ της χάρισαν τὴ νίκη, ἄλλαξαν μάλιστα το ὄνομα της πόλης τους καὶ ἀπὸ Κεκροπία την ὀνόμασαν Ἀθήνα.
Ἡ θεά ἀπὸ τότε ἔγινε προστάτης της πόλης καὶ την ἔκανε γνωστή σε ὅλο τον κόσμο γιὰ τὴ φιλοσοφία, τις τέχνες καὶ τον πολιτισμό της. Μεγάλοι καί σπουδαῖοι σοφοί γεννήθηκαν στὴν Ἀθήνα, καὶ ἡ θεά ἦταν πάντα κοντά τους νὰ τους στηρίζει καὶ νὰ τους ἐνθαρρύνει...
Καὶ ἀργότερα με τα κλαδιά της ἐλιᾶς ἔφτιαχναν στεφάνι γιὰ τους νικητές τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων, καὶ το κλαδί της ἐλιᾶς στὸ ράμφος ἑνός περιστεριοῦ ἔγινε σύμβολο της εἰρήνης...
Τὴ σχετική ἐπιστολή του φρόντισαν νὰ την κρατήσουν μυστική οἱ ἐπὶ κεφαλῆς της ἐκστρατείας. Ἡ ἐπιχείρηση τελικά πραγματοποιήθηκε. Η πόλη της Ζάρας καταλήφθηκε, ὕστερα ἀπὸ σύντομη πολιορκία καὶ ὁ Πάπας Ἰνοκέντιος Γ' πραγματοποίησε την ἀπειλή του.
Ὁ ἀρχηγὸς τῶν Σταυροφόρων Βονιφάτιος ὁ Μομφερατικός δὲν πῆρε μέρος στὴν ἐκστρατεία κατά της Ζάρα, φοβούμενος ἴσως τις παπικές κυρώσεις.
Πῆγε νὰ ἐπισκεφθεῖ τον ἐξάδελφο του Φίλιππο της Σουηβίας, ὁ ὁποῖος φιλοξενοῦσε τον συγγενῆ του βυζαντινό πρίγκηπα Ἀλέξιο Ἄγγελο, γιὸ του ἀνατραπέντος αὐτοκράτορα Ἰσαάκιου Β' Ἀγγέλου.
Ὁ Ἀλέξιος Ἄγγελος ζήτησε βοήθεια ἀπὸ τον Βονιφάτιο γιὰ νὰ ἀνατρέψει τον θεῖο του αὐτοκράτορα Ἀλέξιο Γ' Ἄγγελο καὶ νὰ ἐπαναφέρει στὸν θρόνο τον τυφλό πατέρα του. Στὰ ἀνταλλάγματα ποῦ προσέφερε ἦταν ἕνα μεγάλο χρηματικό ποσό, στρατιωτικές δυνάμεις γιὰ την ἐνίσχυση της ἐκστρατείας τῶν Σταυροφόρων στὴν Αἴγυπτο καὶ την ὑποταγή της Ἐκκλησίας της Κωνσταντινούπολης στὸν Πάπα.
Ὁ Βονιφάτιος θεώρησε δελεαστική την πρόταση καὶ μαζί με τον Ἀλέξιο Ἄγγελο μετέβησαν στὴν Κέρκυρα γιὰ νὰ συναντήσουν τους Σταυροφόρους ποῦ συμμετεῖχαν στὴν κατάληψη της Ζάρα καὶ νὰ ἐνημερώσουν τους ἀρχηγούς της Σταυροφορίας.
Κάποιοι συμφώνησαν με την ἐκτροπὴ της Σταυροφορίας, ἄλλοι διαφώνησαν καὶ ἀποχώρησαν, ἐπιστρέφοντας στὶς πατρίδες τους.
Ἀνάμεσα σε αὐτούς ποῦ εἶδαν με καλό μάτι την πρόταση του Ἀλέξιου ἦταν καὶ οἱ Ἐνετοί. Λαός ναυτικός, ἐπιζητοῦσαν την αὐξήση της ἐπιρροῆς τους στὴν Ἀνατολή εἰς βάρος της Γένουας καὶ της Πίζας, ποῦ ἦταν οἱ κύριοι ἀνταγωνιστές τους.
Ἐπιπροσθέτως, τους μισοῦσαν καὶ ἤθελαν νὰ πάρουν ἐκδίκηση γιὰ τὴ σφαγή τῶν συμπατριωτῶν τους, στὴ διάρκεια τῶν ἀντιπαπικών ταραχῶν στὴν Κωνσταντινούπολη το 1182. Ἀπὸ την ἄλλη πλευρά, το Βυζάντιο σπαρασσόταν ἀπὸ ἐμφύλιες διαμάχες καὶ την καταστροφική πολιτική τῶν τελευταίων Κομνηνῶν καὶ της δυναστείας τῶν Ἀγγέλων.
. Οἱ νεοφερμένοι ἔμειναν κατάπληκτοι ἀπὸ ὅσα ἔβλεπαν τα μάτια τους: «Δὲν μποροῦσαν νὰ φαντασθοῦν ὅτι ὑπῆρχε στὸν κόσμο τόσο ὀχυρή πόλη. Εἶδαν τα ὑψηλὰ τείχη, τους ἰσχυρούς πύργους, τα θαυμαστά παλάτια, τις μεγάλες ἐκκλησίες, ποῦ ἦταν τόσες πολλές ὥστε κανείς δὲν θὰ το πίστευε ἄν δὲν τις ἔβλεπε με τα μάτια του. Το μῆκος της, το πλάτος της, ἔδειχναν πώς ἦταν βασιλεύουσα». Με τα λόγια αὐτὰ περιγράφει τις πρῶτες του ἐντυπώσεις ὁ ἱστορικός καὶ ἐκ τῶν ἡγετῶν της Σταυροφορίας Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος.
Ἀρχικὸς τους στόχος ἦταν νὰ ἀποκαταστήσουν στὸν θρόνο τον Ἰσαάκιο Β' Ἄγγελο.
Οἱ κάτοικοι της Πόλης τους ὑποδέχθηκαν ἐχθρικά, παρά τις περί του ἀντιθέτου διαβεβαιώσεις του Ἀλέξιου Ἀγγέλου. Στὶς 17 Ἰουλίου οἱ Σταυροφόροι ἀποβιβάσθηκαν στὴ στεριά καὶ ἐπιτέθηκαν ἀπὸ τὴ νοτιοανατολική πλευρά της Πόλης.
Ἔβαλαν μία μεγάλη φωτιά, ποῦ προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στὴν Πόλη. Οἱ κάτοικοι στράφηκαν κατά του αὐτοκράτορα Ἀλέξιου Γ' Ἀγγέλου, ὁ ὁποῖος ἔφυγε την ἴδιά νύχτα ἀπὸ την Πόλη.
Ο Ισαάκιος Β' Άγγελος ἀφέθηκε ἐλεύθερος καὶ ἀποκαταστάθηκε στὸ θρόνο του. Την 1η Αὐγούστου ὁ γιὸς του Ἀλέξιος Ἄγγελος ἀναγορεύθηκε σε αὐτοκράτορα, ὡς Ἀλέξιος Δ' Ἄγγελος. Το Βυζάντιο βρισκόταν καὶ πάλι σε κατάσταση ἐμφυλίου πολέμου, ἀφοῦ ὑπῆρχαν δύο νόμιμοι αὐτοκράτορες (Ἀλέξιος Γ' Ἄγγελος καὶ Ἀλέξιος Δ' Ἄγγελος).
Ἡ πολιορκία της Κωνσταντινούπολης
Ὁ νέος ἡγεμόνας βρῆκε τα ταμεῖα ἀδείᾳ καὶ γρήγορα συνειδητοποίησε ὅτι δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἱκανοποιήσει τις δεσμεύσεις του πρὸς τους Σταυροφόρους. Διέταξε τότε νὰ καταστραφοῦν εἰκόνες καὶ ἀντικείμενα λατρείας, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ πάρει τον χρυσό καὶ τον ἀργυρὸ ποῦ περιεῖχαν.
Ὁ λαός ἐξαγριώθηκε καὶ θεώρησε ἱεροσυλία την ἀπόφαση αὐτὴ του αὐτοκράτορα.
Ὁ αὐλικός Ἀλέξιος Δούκας, γνωστός καὶ ὡς Μούρτζουφλος, ἐξαιτίας τῶν πυκνῶν φρυδιῶν του, ἐκμεταλλεύτηκε την κατάσταση. Τον ἀνέτρεψε καὶ τον στραγγάλισε.
Ὁ Αλέξιος Δούκας ἀνέβηκε στὸ θρόνο ὡς Ἀλέξιος Ε'.
Ο πρώην αὐτοκράτορας Ἰσαάκιος Β' Ἄγγελος πέθανε ὕστερα ἀπὸ λίγο, ἀπὸ φυσικά αἴτια.
Οἱ Σταυροφόροι καὶ οἱ Βενετοί, χωρίς προστάτες πλέον σε μία ἐχθρικὴ γι' αὐτούς περιοχή, βρέθηκαν πρὸς στιγμή σε ἀμηχανία. Πάντως, στὶς 8 Ἀπριλίου 1204 ἐπιτέθηκαν στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ μία ἀκόμη φορά, προκειμένου νὰ τιμωρήσουν τον δολοφόνο του Ἀλέξιου Δ' Άγγελου. Ὁ Ἀλέξιος Ε' ἀντέταξε ἰσχυρή ἄμυνα, με σύμμαχο τον ἄσχημο καιρό.
Οἱ ἐπιτιθέμενοι το θεώρησαν θεϊκό σημάδι καὶ θέλησαν νὰ λύσουν την πολιορκία. Οἱ καθολικοί κληρικοί ποῦ τους συνόδευαν κατόρθωσαν νὰ τους πείσουν νὰ παραμείνουν καὶ νὰ καταλάβουν την Πόλη, με τα ἐπιχειρήματα ὅτι οι Βυζαντινοί εἶναι προδότες καὶ δολοφόνοι ἐπειδή σκότωσαν τον σεβαστό Ἀλέξιο Δ' καὶ ὅτι εἶναι χειρότεροι ἀπὸ τους Ἑβραίους.
Ὁ Πάπας Ἰνοκέντιος Γ', γιὰ μία ἀκόμη φορά, εἶχε διαμηνύσει στοὺς Σταυροφόρους νὰ μὴν ἐπιτεθοῦν καὶ νὰ μὴν σκοτώσουν οὔτε ἕνα χριστιανό, ἀλλὰ καὶ πάλι ἡ σχετική ἐπιστολή του ἀπεκρύβη ἀπὸ τους παπικούς ἀπεσταλμένους.
Στὶς 12 Ἀπριλίου 1204, οἱ Σταυροφόροι πραγματοποίησαν την τελική τους ἔφοδο κατά της Κωνσταντινούπολης, βοηθούμενοι καὶ ἀπὸ τον καλό καιρό.
Ὁ αὐτοκράτορας Ἀλέξιος Ε' Μούρτζουφλος την εἶχε ἐγκαταλείψει κι ἔτσι την κατέλαβαν με σχετική εὐκολία, παρά την ἀντίσταση της αὐτοκρατορικῆς φρουράς, ποῦ την ἀποτελοῦσαν οἱ σκανδιναβοί Βάραγγοι.
Γιὰ τρεῖς μέρες οἱ «Στρατιῶτες του Χριστοῦ» ἐπιδόθηκαν σε παντός εἴδους βανδαλισμούς καὶ φρικαλεότητες. Δὲν δίστασαν νὰ βεβηλώσουν ἀκόμη καὶ ἱερούς χώρους, ἀνεβάζοντας στὸν πατριαρχικό θρόνο μία πόρνη, σύμφωνα με τον ἱστορικό Νικήτα Χωνιάτη.
Ὅταν ὁ Πάπας ἔμαθε γιὰ τις βδελυρές πράξεις τῶν Σταυροφόρων ἐξέφρασε την ντροπή καὶ τον ἀποτροπιασμό του.
Γιὰ τα ἑπόμενα 59 χρόνια ὁ ἑλλαδικός χῶρος θὰ ζήσει ὑπὸ καθεστώς Φραγκοκρατίας. Η τάξη θὰ ἀποκατασταθεῖ το 1261, με την ἐκδίωξη των Λατίνων καὶ την ἀνασύσταση της Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἀπὸ τον Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο.
Ἡ Τέταρτη Σταυροφορία, μόνο κατ' ὄνομα ὑπῆρξε. Σχεδόν κανένας ἀπὸ τους λατίνους μαχητές δὲν πάτησε το πόδι του στοὺς Ἁγίους Τόπους, παρά μόνο διοχέτευσαν ὅλη τους την ἐνέργεια στὴν καταστροφή του Βυζαντίου.
Ἡ κληρονομιά ποῦ ἄφησε πίσω της ἡ Τέταρτη Σταυροφορίας εἶναι ἡ ὁλοκλήρωση του Σχίσματος μεταξύ Καθολικῆς Δύσης καὶ Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς καὶ ὁ τεμαχισμός της Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας σε λατινικά (Πριγκιπᾶτο της Ἀχαΐας, Βασίλειο της Θεσσαλονίκης, Βασίλειο των Ἀθηνῶν, Βασίλειο του Αἰγαίου, Ἡγεμονία της Κωνσταντινούπολης) καὶ ἑλληνικά κρατίδια (Δεσποτάτο της Ἠπείρου, Αὐτοκρατορία της Τραπεζοῦντας,
Αὐτοκρατορία της Νικαίας). Ἡ ἀποτυχία του νὰ ἐλέγξει του Σταυροφόρους ἔγινε μάθημα στὸν Ἰνοκέντιο καὶ τους διαδόχους του στὴν Ἁγία Ἔδρα κι ἔτσι δὲν ὑποστήριξαν ἀμέσως καμία ἀπὸ τις ἑπόμενες Σταυροφορίες.
Ὀκτακόσια χρόνια ἀργότερα, ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β' ἐξέφρασε τὴ λύπη του γιὰ τις ὠμότητες τῶν Σταυροφόρων, οἱ ὁποῖοι «ἐστράφησαν ἐναντίον τῶν ἐν Χρηστῷ ἀδελφῶν μας», ὅπως ἀνέφερε το 2001 σε ἐπιστολή του πρὸς τον Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Ἀνάλογη ἦταν καὶ η συγγνώμη του πρὸς τον Οἰκουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαῖο Α', κατά τὴ συνάντησή τους στὸ Βατικανό το 2004.
Ὁ ὈΜΗΡΟΣ δημιουργός τους ἔχει κρύψει τα δῶρα τους καὶ τα νοήματα τους στὸ ἄντρο τῶν Ναϊδων ὕστερα ἀπὸ τον διάλογο του με την Ἀθηνᾶ κάτω ἀπό μία ἐλιὰ πρὶν ξεκινήσει την διαδρομή γιὰ το παλάτι του Νοῦ καὶ διεκδικήσει την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του με μία εὐθύγραμμη δρασκελιά.
Στὸ χέρι μας εἶναι νὰ τα ἀποκρυπτογραφήσουμε καὶ νὰ πάρουμε την ζωή μας πίσω με ὅλα τα ὄνειρα ποῦ κάναμε σὰν ΤΗΛΕΜΑΧΟΙ ΠΑΙΔΙΑ.
Γιατί ὁ Ὀδυσσέας ξεκινᾶ ἀπὸ τον Ἀντίνοο ποῦ εἶναι ἰσχυρότερος ἀντίπαλός του;
Ἡ λέξη μιλᾶ ἀπὸ μόνη της. Εἶναι ἡ ΑΝΤΙΝΟΗΣΗ. Βρίσκεται πίσω ἀπὸ κάθε παράλογη λογική ποῦ στραγγαλίζει σκοτώνει τον ἄνθρωπο καὶ ὅτι γύρω του ἀνθεῖ μαζί με τον ΜΕΛΑΝΘΙΟ ποὺ τον ὑπηρετεῖ. Ὅμως εἶναι καὶ το κέντρο τῶν ἀποφάσεων ποῦ βρίσκεται στὸ λαιμό. Ἔτσι ὁ Ὀδυσσέας παίρνει πίσω την ἱκανότητα νὰ ἀποφασίζει σταθερά καὶ με διαύγεια.
Ὁ ἑπόμενος εἶναι ΕΥΡΥΜΑΧΟΣ ΕΥΡΥΝΟΜΟΣ , μεγάλος μνηστῆρας της μάχης με μεγάλη νομή καὶ φαρδείς νόμους καὶ νομούς, πολλά παραθυράκια γιὰ νὰ ξεφεύγει, ἀνούσιες μάχες ἐντυπώσεων καὶ ἐπιδείξεων μπαλκόνια καὶ ζητωκραυγές. Ὁ Ὀδυσσέας σημαδεύει το συκώτι του. Γιατί το συκώτι; Γιατί ἡ ἄνομη ἐξουσία τῶν μεγάλων καταχρήσεων ἀπὸ το συκώτι της φαίνεται .Ο τρίτος ποῦ σκοτώνεται ἀπὸ τον ΤΗΛΕΜΑΧΟ εἶναι ὁ ΑΜΦΙΝΟΜΟΣ. Η διαστρέβλωση μαζί με τα παραθύρακια του ἄδικου νόμου, εἶναι ὁ μνηστῆρας με την τριγύρω νομή καὶ ἔκταση τῶν ἀμφιλεγόμενων νόμων του.
Ὅταν φθάνει στὴ Ἰθάκη ὁ Ὀδυσσέας κατευθύνεται στὸ καλύβι του Εὔμαιου. Δὲν πηγαίνει ἀμέσως στὸ παλάτι γιατί θέλει νὰ ἀνιχνεύσει την κατάσταση καὶ νὰ δεῖ πώς ἔχουν τα πράγματα. Δὲν προσπαθεῖ νὰ μιλήσει στὸν λαό. Εἶναι μάταιο. Ο λαός της Ἰθάκης εἶναι ἀδιάφορος, ἀποχαυνωμένος, κουρασμένος, ἐξαντλημένος ἀπὸ τις ἐργασιακές καὶ οἰκονομικές συνθῆκες ποῦ φυτοζωεῖ. Η παιδεία του συστήματος ἔχει σακατέψει το μυαλό του καὶ δὲν μπορεῖ νὰ σκεφτεῖ. Δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει ποῖος εἶναι ὁ ρόλος των μνηστήρων ποῦ ἔχουν στρογκυλοκαθίσσει στὸ τραπέζι καὶ τρῶνε καὶ πίνουν σε βάρος του. Τους γνωρίζει ἀλλὰ νιώθει ἀνήμπορος νὰ κάνει ὁτιδήποτε γιατί ἔχει προδοθεῖ πολλές φορές ἀπὸ τους ἴδιους. Στήν συνέλευση ποῦ καλεῖ ὁ Τηλέμαχος παραμένει αμέτοχος και με παρέμβαση των Μνηστήρων παίρνει ένα πλοίο να μεταβεί στη Πύλο και στην Σπάρτη, με σκοπό φυσικά την εξόντωση του στο καρτέρι της Αστερίδος. Ο Οδυσσέας φορά την τετράπυχη ἀσπίδα, συμβουλεύει τον Ἀμφίνομο νὰ ἀποχωρήσει καὶ νὰ ἐξετάσει τον ρόλο του ἀλλὰ αὐτὸς παραμένει.
Οἱ ἑπόμενοι εἶναι οἱ κάτωθι σε σειρά ἑρμηνευτική:
Ὁ ἈΓΕΛΑΟΣ.
Αὐτὸς ποῦ ἄγει τον λαό, ποῦ τον παρασύρει με την βοήθεια του Ἀντίνοου.
Ποῦ τον μετατρέπει σε κατευθυνόμενη ἀγέλη. Με τις πλάτες καὶ την ὑποστήριξη των δύο ἀρχηγικῶν μνηστήρων, ὁ Ἀγέλαος ἀπὸ ἕνα ἄκρατο ἰδεαλισμό ποδηγετεῖ τον λαό φθάνοντας μέχρι ἕνα στυγνό ὑλισμό. Δικτάτωρ, λαϊκιστής, τυχοδιώκτης, πνευματιστής, ὑλιστής, θεοκρατικός, προλεταριακός, ὁδηγεῖ τις ἀμορφοποίητες μᾶζες σε μία ἄσκοπη αἱματοχυσία.. Ὁ Εὐρύμαχος-Εὐρύνομος τον προωθεῖ με τα ἑκάστοτε μαζικά μέσα ἀποβλάκωσης της ἐποχῆς καὶ τα παράθυρα, τις μάχες, τις πόρτες καὶ τους νόμους ποῦ ἀνοίγει.
Καφετζούδες, χαρτορίχτρες, ρούνοι, ἀστρόπληκτοι, λεῖες γυάλινες σφαῖρες, καὶ ἐντόσθια ζώων ἐπιδίδονται στὴν μαντεία καὶ στὴν κερδοσκοπία. Ἀπὸ τον ἀναίσχυντο τσαρλατανισμό στὴν … βαθειά ἄγνοια. Γιατί συντρώγει με τους μνηστῆρες παρά τους πόδας του Ἀντίνοου καὶ του Εὐρύμαχου;
Ἡ ἀδυναμία του ἀνθρώπου νὰ ἐξηγήσει κάποια φαινόμενα, ἡ ἀβεβαιότητα καὶ ἡ ὁμίχλη ἑνὸς δρόμου, ἡ ἔλλειψή αὐτογνωσίας, ὁ φόβος του θανάτου τον ὁδηγοῦν σε ἱστούς ἀραχνῶν καὶ μελλοντολόγων.
ΕΥΡΥΔΑΜΑΣ γόνος του δήμου μεγάλος, τα τζάκια, τα μαγαζιά της οἰκογενειοκρατίας μιᾶς μαφίας, μεγάλα ὀνόματα σε συνεχῆ βασιλεία. Γιοὶ, κόρες ξαδέρφια, ἐγγονοὶ καὶ ἀνεψιοί καὶ οἱ γυναῖκες τους, κουμπάροι συμπεθέροι.
ΔΗΜΟΠΤΟΛΕΜΟΣ, ὁ πόλεμος του λαοῦ σε ξέφρενες πορεῖες, σπασμένα κεφάλια σπασμένα τζάμια, σπασμένες βιτρίνες λεηλατημένα καταστήματα, νεκρά παιδιά χειραγωγούμενος ἀπὸ τον μεγάλο μνηστῆρα, το κράτος βίας καὶ ἀναρχίας.
ΠΟΛΥΒΟΣ πλούσιος πολύ με πολλά βόδια, ποδοσφαιρικές ὁμάδες, πλοιοκτήτης καὶ φιλανθρωπικά σωματεῖα, ἀλληλοβραβεία ἐπωνύμων με γκαλά καὶ φλάς της δημοσιότητας.
ΚΤΗΣΙΠΠΟΣ, ὁ ἔχων στὴν κατοχή του, ἄλογα καὶ ἔλλογα μέσα ποῦ τρέχουν συνεχῶς ἐφημερίδες κανάλια πρακτορεῖα.
ΠΕΙΣΑΝΔΡΟΣ, ἡ κλίκα των μεγαλοδικηγόρων ρητόρων, λύνουν δένουν ἀγορεύουν, κόβουν καὶ ράβουν τους νόμους στὰ μέτρα τους καὶ μόνο αὐτοὶ μποροῦνε νὰ τους γνωρίζουν τόσο πολύπλοκοι ποῦ εἶναι, ἐσκεμμένα γιὰ νὰ μὴν βγάζει κανείς ἄκρη Ἕνας ἀθῶος ἄνθρωπος, ἄν βρεθεῖ στὸ ἔλεος τους θὰ καταλήξει φτωχός καὶ δὲν θὰ βρεῖ το δίκιο του. Μαζί με τα περισσότερα τσιράκια τῶν καναλαρχῶν τῶν δημοσιοκάφρων μιλοῦν ἀτελείωτα ἀπὸ καθέδρας καὶ πείθουν τους ἄντρες καὶ τον κόσμο ὅτι «ὁ γάιδαρος πετάει» μαζί με παράλογη λογική τους. «Οἱ ἄνθρωποι θὰ σκεφτοῦν ὅτι τους πῶ ἐγώ» λέει ὁ πολίτης Καίην.
ΕΥΡΥΑΔΗΣ, λαίμαργος τρώει πολύ φουσκωμένοι λογαριασμοί χρηματιστήρια ἑταιρεῖες, κοντεύει νὰ σκάσει ἀπὸ το πολύ φαγητό. Συσσωρεύει ἀδιάκοπα θησαυρίζει ἀσταμάτητα, ἀντικείμενα, ὑποκείμενα, χαρτοφυλάκια, θησαυροφυλάκια.
ΑΜΦΙΜΕΔΩΝ, βασιλεύει ὁλόγυρα σὰν τον Ἀμφίνομο ποῦ βόσκει παντοῦ συλλέγοντας πληροφορίες καὶ μένοντας σε αὐτὲς χωρίς πρωτότυπη σκέψη πρωτογενῆ γιατί του λείπει το κέντρο ἀναφοράς καὶ βάρους. Ἀπὸ δῶ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ τριγυρίζει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τις φιλτράρει καὶ νὰ τις συνδέσει. Διπλωματία καὶ προσποιητή εὐγένεια. Παπαγάλος. Νὰ τα ἔχουμε καλά με ὅλους καὶ νὰ ἔχουμε τα κεφάλι μας ἥσυχο. Ἂς βγάλει ἄλλος το φίδι ἀπὸ την τρύπα. Κάτι θὰ κερδίσουμε ἀπὸ αὐτὸ καὶ ἐκεῖ ἀποσκοπεῖ ὅταν δὲν εἶναι σε θέση διακρίνει το σωστό ἀπὸ το λάθος, το ἄδικό ἀπὸ το ἄδικο. Βολεμένες συνειδήσεις, ἀπαθεῖς, ἀδιάφορες ,ἡ ἀβάσταχτη ἐλαφρότητα του μικροαστισμοῦ καὶ του τυποποιημένου καθωσπρεπισμοῦ. Αὐτάρεσκοι κύριοι, μπλαζέ ὕφος, κερδοσκοπική νοοτροπία, ρηχότητα, ὡραιοπαθεῖς κυρίες, ναρκισσιστές, χαμένοι στὴν μετάφραση.
Ἡ μαθηματική ὑποδομή τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν - Κώδικες παντοῦ
Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα δὲν εἶναι τυχαῖα...
Χτίστηκε πάνω στὰ μαθηματικά, καὶ αὐτό ποὺ ἐλάχιστοι ἀκόμα ξέρουν εἶναι ὅτι κάθε λέξη στὴν Ἑλληνική ἔχη μαθηματικό ὑπόβαθρο γράμματα στὴν Ἑλληνική γλῶσσα δὲν εἶναι στείρα σύμβολα. Ὄρθια, ἀνάποδα με ἰδικὸ τονισμό, ἀποτελοῦσαν το σύνολο των 1620 συμβόλων ποὺ χρησιμοποιοῦνταν στὴν Ἁρμονία (Μουσική στὰ Νέο Ἑλληνικά).
Ἡ πιὸ σημαντική τους ἰδιότητα εἶναι ὅτι το κάθε γράμμα ἔχη μία ἀριθμητική τιμή/ἀξία, κάθε γράμμα εἶναι ἕνας ἀριθμός, ὁπότε κατ ἐπέκταση καὶ κάθε λέξη εἶναι ἕνας ἀριθμός.
Μιᾷ τεράστια γνώση κλειδωμένη-κωδικοποιημένη μέσα λέξεις λόγῳ τῶν μαθηματικῶν τιμῶν ποὺ ἔχουν. Ἕνας ἀπὸ τους Πρωτοπόρους ἐπὶ του θέματος ἦταν ὁ μέγιστος Πυθαγόρας.
Οἱ ἀριθμοί, τα σχήματα, ἡ ἁρμονία καὶ τα ἄστρα ἔχουν κάτι κοινό, ἔτσι ἀντίστοιχα τα μαθηματικά (ἀριθμοί) ἡ γεωμετρία (σχήματα) ἡ ἁρμονία(μουσική) καὶ ἡ ἄστρο-νομία (ἀστήρ=ἅ-χωρίς- στήριγμα + φυσικοί νόμοιπου τα διέπουν) ἦταν ἀδελφὲς ἐπιστῆμες κατά τον Πυθαγόρα, ποὺ με την συγκεκριμένη σειρά ποὺ ἀναφέραμε ἦταν ἡ σκάλα γιὰ την ἐξέλιξη (=ἐκ -του- ἕλικος, DNA) του νοῦ-ψυχής πρὸς τον Δημιουργό.
Ἕναν Δημιουργό ποὺ δημιούργησε βάσει αἰτῶν των τεσσάρων ἐπιστημῶν. 27 σύμβολα-ἀριθμοί με ἀριθμητική ἀξία συνθέτουν το Ἑλληνικό Ἀλφάβητο, 3 ὁμάδες ἀπὸ 9 σύμβολα-ἀριθμούς ἡ κάθε ὁμάδα, με ἄθροισμα κάθε ὁμάδας 45, 450, 4.500.
ΑΛΦΑ = 1+30+500+1= 532 =>5+3+2= 10 => 1+0= 1
ΕΝ = 5+50 = 55 => 5+5 = 10 => 1+0= 1
ΟΜΙΚΡΟΝ = 70+40+10+20+100+70+50= 360, ὅσες καὶ οἵ μοῖρες του κύκλου
Γιὰ νὰ εἴμαστε σε θέση νὰ κατανοήσουμε τα νοήματα τῶν ἐννοιῶν τῶν λέξεων της Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γλώσσης πρέπει πρωτίστως νὰ γνωρίζουμε κάποια πράγματα γιὰ την ἰδίᾳ την Ἑλληνική γλῶσσα.
Ἡ ἀρχαία Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἡ μοναδική ἡ ὁποία δὲν εἶναι βασισμένη στὸ ὅτι κάποιοι ἁπλά καθίσαν καὶ συμφώνησαν νὰ ὀνομάζουν ἕνα ἀντικείμενο «χ» ἤ «ψ» ὅπως ὅλες οἱ ὑπόλοιπες στεῖρες γλῶσσες του κόσμου. Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἕνα μαθηματικό ἀριστούργημα το ὁποῖο θὰ προσπαθήσουμε νὰ προσεγγίσουμε.
Ἡ ἀρχὴ τῶν πάντων εἶναι το ἴδιο το Ἑλληνικό Ἀλφάβητο (το ὁποῖο φυσικά δ
ὲν το πήραμε ἀπό κάποιον ἄλλον ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω διότι ἐκ τῶν πραγμάτων δὲν γίνεται).
Τα γράμματα τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου στὸ σύνολο τους ἦταν 33 ὅσοι καὶ οἱ σπόνδυλοι, οἵ 5 τελευταῖοι σπόνδυλοι (ποὺ παίζουν τον ρόλο της κεραίας) ἔχουν ἄμεση σχέση με τον ἐγκέφαλο καὶ ἀντιστοιχοῦν στὰ 5 τελευταία ἄρρητα γράμματα τα ὁποία γνώριζαν μόνο οἱ ἱερεῖς* ἕνα ἀπὸ αὐτὰ ἦταν ἡ Σώστικα (ἡ Γαμμᾶδιον) ἡ ὁποία στὰ λατινικά ἔγινε swstika καὶ οἱ Ναζί το ἔκλεψαν καὶ την ὀνομάσανε Σβάστικα.
Το σύμβολο αὐτό εἶναι του ζωογόνου Ἡλίου (Ἀπόλλωνα), οἱ Ναζί το ἀντέστρεψαν γιὰ νὰ συμβολίσουν το ἀντίθετο του ζωογόνου Ἥλιου, δηλαδή του σκοτεινοῦ θανάτου.
Ὑπῆρχαν ἀκόμα κάποια γράμματα τα ὁποία στὴν πάροδο του χρόνου καταργήθηκαν ὅπως το Δίγαμμα (F), Κόππα (Q), Στίγμα (S’), Σαμπί (ϡ)
Ο Πυθαγόρας μᾶς ἐνημερώνει γιὰ τα 3 ἐπίπεδα της Ἑλληνικῆς γλώσσας τα ὁποία εἶναι τα ἐξῆς:
1. ὁμιλῶν
2. Σημαῖνον (α. σῆμα, β. σημαινόμενο)
3. Κρύπτον (α. διαστήματα β. κραδασμός γ. λεξάριθμος δ. τονάριθμος)
-Το πρῶτο εἶναι ἡ ὁμιλία
-Το δεύτερο εἶναι η σχέση του σήματος με το σημαινόμενο ποὺ θὰ ἀναλύσουμε παρακάτω
-Το τρίτο εἶναι το διάστημα (ἀπόσταση & χρόνος), ο κραδασμός (ποὺ ἀφυπνίζει τον ἐγκέφαλο μέσο ἱδιοσυχνοτήτων ἀπὸ τους δημιουργηθέντες παλμούς – Παλλάδα /'Ἁθηνά) ὁ λεξάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με ἀριθμούς) καὶ ο τονάριθμος (σχέση γραμμάτων καὶ λέξεων με μουσικούς τόνους)
Το κάθε γράμμα ἀντιστοιχοῦσε σε ἕναν ἀριθμὸ, ἀλλὰ καὶ σε ἕναν μουσικό τόνο ἀρά γράμμα=ἀριθμὸς=τόνος (μουσικός), πρᾶγμα ποὺ φανερώνει ὅτι στή γλῶσσα μας πίσω ἀπὸ τα γράμματα-λέξεις ὑπάρχουν ἀριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι).
Οἱ 4 ἀδελφὲς ἐπιστῆμες κατά τον Πυθαγόρα ἦταν:
1. Ἀριθμοί (μαθηματικά)
2. Σχήματα (Γεωμετρία)
3. Μουσική (Ἁρμονία)
4. Ἀστρονομία
Οἱ ἐπιστῆμες αὐτὲς εἶναι ἀλληλένδετες καὶ βρίσκονται ἡ μία μέσα στὴν ἄλλην ὅπως οἱ Ρωσικές μπαμποῦσκες. Συνδυάστε τώρα το ἀλφάβητο ποὺ ἐσωκλείει ἀριθμούς καὶ μουσικούς τόνους με τις 4 αὐτὲς ἐπιστῆμες.
1. Ἀστρονομία= ἀστήρ + νόμος, ἅ-στηρ = αὐτό πού δὲν στηρίζεται, ἀρά ἀστρονομία= οἱ συμπαντικοί νόμοι ποὺ διέπουν αὐτό πού δὲν στηρίζεται κάπου, οἱ ὁποῖοι ἔχουν νὰ κάνουν με την μουσική (ἁρμονία), σχήματα (γεωμετρία) ἀριθμούς (μαθηματικά) καὶ ὅλα αὐτὰ με τον Αἰθέρα ὁ ὁποῖος περιβάλει τις οὐράνιες σφαῖρες.
2. Ο Πυθαγόρας ἄκουγε την ἁρμονία (μουσική) των οὐρανίων Σφαιρῶν ἀρά μιλᾶμε μία γλῶσσα ἡ ὁποία ἔχη νὰ κάνει με την ροή του σύμπαντος.
Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἡ μοναδική ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ γιὰ Η/Υ λόγο της μαθηματικότητας καὶ μουσικότητας ὄχι μόνο του Ἀλφαβήτου- λέξεων, ἀλλά καὶ των μαθηματικῶν ἐννοιῶν ποὺ γεννῶνται π.χ. ἡ λέξη ΘΕΣΙΣ γίνεται: συνθέσης, ἐπίθεσις, κατάθεσις, ὑπόθεσις, ἐκθέσης, πρόσθεσις, πρόθεσις, ἀνάθεσις, διάθεσις, ἀντίθεσις κτλ κτλ ἄν τώρα αὐτές τις λέξεις τις μεταφράσουμε στ Ἀγγλικὰ εἶναι ἐντελῶς ἄσχετες μεταξύ τους.
Το ὅτι δὲν γίνεται το Ἀλφάβητο νὰ εἶναι ἀντιγραμμένο ἀπὸ κάπου ἀλλοῦ φαίνεται ἀπὸ το ὅτι ἐν ἔτη 2300 π.Χ. (με μελέτες της Τζιροπούλου καὶ ἄλλον καὶ ὄχι το 800 π.Χ.) ὁ Ὅμηρος ἤδη ἔχη στὴν διάθεση του 6.500.000 πρωτογενής λέξεις (πρῶτο πρόσωπο ἐνεστῶτα & ἐνικοῦ ἀριθμοῦ) τις ὁποῖες ἄν τις πολλαπλασιάσουμε Χ72 ποὺ εἶναι οἱ κλήσεις, θὰ βγάλουμε ἕνα τεράστιο ἀριθμὸ ὁ ὁποῖος δὲν εἷναι ὁ τελικός, διότι μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Ἑλληνική γλῶσσα δὲν εἶναι στείρα, ΓΕΝΝΑ.
ΑΝ συγκρίνουμε τώρα π.χ. την Ἀγγλικὴ γλῶσσα ποὺ ἔχη 80.000 λέξεις ἐκ των ὁποίων το 80% εἶναι Ἑλληνικές ὅπως μας ἐνημερώνει το Πανεπιστήμιο της Οὐαλίας, καὶ μετρήσουμε ὠτί αὐτή η στείρα γλῶσσα ἐξελίσσεται 1000 χρόνια, μποροῦμε ἀβίαστα νὰ βγάλουμε το συμπέρασμα ὅτι ὁ Ὅμηρος παραλαμβάνει μία γλῶσσα ἡ ὁποία ἔχη βάθος στὸν χρόνο 100.000 π.Χ? 500.000 π.Χ.? ποῖος ξέρει…
Ὅμως ἡ ἀπόλυτη ἀπόδειξη εἶναι η ἰδία ἡ μαθηματικότητα της, ἡ ὁποία δὲν ὑπάρχει σε καμία ἄλλη γλῶσσα του πλανήτη. Μήν ξεχνᾶμε ἀκόμα το ὅτι ὁ Δημιουργός χρησιμοποιεῖ μαθηματικά γιὰ την δημιουργία, ἀρά ἡ γλῶσσα μας ἔχη ἀναγκαστικά σχέση με την πηγή (root-0/1).
Πρίν ὅμως ἀπὸ το «Κρύπτον» ὑπάρχει το «Σημαῖνον», δηλαδή η σύνδεση τῶν λέξεων με τις ἔννοιες αἰτῶν.
Εἴπανε νωρίτερα ὅτι οἱ ξένες διάλεκτοι ὁρίστηκαν κατόπιν συμφωνίας, δηλαδή κάποιοι συμφώνησαν ὅτι το τάδε ἀντικείμενο θά το ὀνομάσουν «Χ», κάτι ποὺ κάνει τις γλῶσσες στεῖρες, ἀρὰ δέν μποροῦν νὰ γεννήσουν νέες λέξεις, ἀρά δὲν ὑπάρχει μαθηματικότητα, ἀρά δὲν δύναται νὰ περιγράψουν νέες ἔννοιες ποὺ ὑπάρχουν στὴν φύση, με ἀποτέλεσμα ὁ ἐγκέφαλος ἐφόσον δὲν μπορεῖ νὰ περιγράψει μέσῳ των νέων λέξεων καινούριες ἔννοιες μένει στὸ σκοτάδι, ἔτσι οἱ νευρῶνες του ἐγκεφάλου δὲν γεννοῦν νέους ἐν ἀντιθέσει με ὅσους χρησιμοποιοῦν την Ἑλληνική.
Πῶς θὰ μποροῦσε π.χ. ὁ Ἄγγλος ἡ ὁ Γάλλος ἡ ὁ Χ, Υ με μία λέξη ποὺ ἔχη 10 ἔννοιες νὰ περιγράψει με ἀκρίβεια ἀρὰ καὶ σαφήνεια μία βαθύτερη ἐννοίᾳ; πόσο μᾶλλον τις πολλαπλές πλευρές αὐτῆς; δὲν μπορεῖ, νὰ λοιπόν το γιατί ὅλα ξεκίνησαν ἐδῶ. Το Σημαῖνον λοιπόν εἶναι ἡ σύνδεση του σήματος με το σημαινόμενο, δηλαδή ἡ ἰδία ἡ λέξη εἶναι δημιουργημένη με τέτοιο τρόπο ποὺ περιγράφει την ἐννοίᾳ πού ἐσωκλείνει μέσα της.
Παράδειγμα:
Ἡ ὀνοματοδοσία της λέξης ΚΑΡΥΟΝ (Καρύδι) προέρχεται ἀπὸ μια παρατήρηση της φύσης (ὅπως ὅλες οἱ λέξεις), δηλαδή ὅταν δύο κερασφόρα ζῶα (Κριοί, τράγοι κτλ) τρα.κάρ.ουν με τα κέρ.ατα τους ἀκούγεται το «κράκ» ἡ «καρ», ὁ ἦχος αὐτὸς ἔδωσε το ὄνομα «κέρας» (κέρατο) το κέρας ἔδωσε το ὄνομα κράτα ή κάρα (κεφάλι) καὶ το ὑποκοριστικό αὐτοῦ το Κάρυον (μικρό κεφάλι). το Κάρυον (καρύδι) μοιάζει καταπληκτικά με το ἀνθρώπινο κεφάλι καὶ το ἐσωτερικό του με ἐγκέφαλο.
Το Υ εἶναι ἡ ρίζα του ρήματος ΥΩ (βρέχω) ὁποῦ ὑπάρχει το Υ ὑπάρχει κοιλότητα (ἡ κυριότητα) δηλαδή θηλυκώνει κάτι, ἡ βροχή (ὑγρὸ στοιχεῖο) μπαίνει (θηλυκώνεται) μέσα στὴν γῆ.
Το μουσικό – ἀριθμητικό ἀλφάβητο δημιουργεῖ μουσικό – μαθηματικές λέξεις οἱ ὁποῖες περιγράφουν ἀντίστοιχες ἔννοιες, οἱ ὁποῖες προέρχονται ἀπὸ την παρατήρηση της φύσεως δηλαδή της Δημιουργίας ἀρὰ κατ ἐπέκταση του ἴδιου του Δημιουργοῦ, ἀλλὰ ἡ ἐρώτηση εἶναι πόσες χιλιετίες μπορεῖ νὰ χρειάστηκαν γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ αὐτὸ το τέλειο μαθηματικό σύμπλεγμα ποὺ τα γράμματα εἶναι ἀριθμοί καὶ συνάμα μουσικοί τόνοι καὶ οἱ λέξεις δηλαδή το σύνολο των ἀριθμὸν καὶ των μουσικῶν τόνων κρύβουν μέσα τους ἐκτὸς ἀπὸ σύνθετες μουσικές ἁρμονίες, ἔννοιες οἱ ὁποῖες δὲν εἷναι καθόλου τυχαῖες ἀλλὰ κατόπιν ἐκτενέστατης παρατηρήσεως της φύσης;
Εὐλόγως λοιπόν ὁ Ἁντισθένης μᾶς ὑπενθυμίζει «Ἀρχὴ σοφίας ἡ των ὀνομάτων ἐπίσκεψις»
