ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ! Ο Κολοκοτρώνης δὲν ἄφηνε ὀθωμανικό ρουθούνι...

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ! Ο Κολοκοτρώνης δὲν ἄφηνε ὀθω                   

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ! Ο Κολοκοτρώνης δὲν ἄφηνε ὀθωμανικό ρουθούνι...

Η μάχη του Βαλτετσίου σημειώθηκε στὶς 12-13 Μαΐου 1821 καὶ θεωρεῖται ὡς μία ἀπὸ τις πιὸ ἀποφασιστικές μάχες της Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης του 1821, ποὺ ὁδήγησε στὴν Ἅλωση της Τριπολιτσᾶς. Πρωτοστάτης της μάχης αὐτῆς ἦταν ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.




Το σχέδιο του Κολοκοτρώνη

Κατά τὴ διάρκεια της πολιορκίας της Τριπολιτσάς, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ὀργάνωσε στρατόπεδα στὰ ὑψώματα γύρω ἀπὸ την πόλη. Ἔτσι στὶς 16 Ἀπριλίου 1821 διέταξε την ὀχύρωση τεσσάρων λόφων δίπλα στὸ χωριό Βαλτέτσι.

Ταυτόχρονα, οἱ Τοῦρκοι, ποὺ ἦταν κλεισμένοι στὴν Τριπολιτσά, με ἀγωνία περίμεναν βοήθεια ἀπὸ τον Χουρσίτ, ποὺ βρισκόταν στὰ Γιάννενα καὶ πολεμοῦσε τον Ἁλή Πασᾶ. Ο Χουρσίτ ἔστειλε ἰσχυρὸ στράτευμα με ἐπὶ κεφαλῆς τον Κιοσέ Μεχμέτ, ὁ ὁποῖος το χώρισε σε δύο τμήματα. Στὸ πρῶτο ἡγήθηκε ὁ ἴδιος με τον Ὁμέρ Βρυώνη, με 14.000 στρατό]καὶ κατευθύνθηκε ἀνατολικά. Το δεύτερο, ποὺ ἀποτελεῖτο ἀπὸ 3.500 Ἀλβανούς, κατευθύνθηκε πρὸς τὴ δυτική Ἑλλάδα, ὑπὸ την ἡγεσία του Κεχαγιάμπεη Μουσταφά.

Ὁ στρατός του Κεχαγιάμπεη πέρασε το Ἀντίρριο χωρίς ἀπώλειες. Πέρασε ἀπὸ την Πάτρα, πυρπόλησε τὴ Βοστίτσα (Αἴγιο) καὶ στὴ συνέχεια ἔλησε τις ἑλληνικές πολιορκίες σε Κόρινθο καὶ Ἀργός, γιὰ νὰ μπεῖ,τελικά, στὴν Τριπολιτσά.




Η πρώτη μάχη




Στὶς 24 Ἀπριλίου, ὁ Κεχαγιάμπεης βγῆκε ἀπὸ την Τρίπολη με 4.000 ἄνδρες καὶ ἐπιτέθηκε στὸ Βαλτέτσι . Οἱ ὀλιγάριθμοι ὑπερασπιστές του ὑποχώρησαν, χάνοντας ζῶα καὶ προμήθειες. Η μάχη συνεχίστηκε βόρεια του χωριοῦ ὅπου ὁ Κυριακοῦλης Μαυρομιχάλης εἶχε βρεθεῖ σε πολύ δύσκολη θέση. Σε βοήθειά του ἔσπευσε ὁ Δημήτρης Πλαποῦτας χτυπῶντας τους Τούρκους ἀπὸ τα νῶτα. Οἱ Τοῦρκοι ἀναγκάστηκαν σε ὑποχώρηση καὶ ὁ Κολοκοτρώνης τους κυνήγησε μέχρι το χωριό Μάκρη.

Μετά τὴ μάχη, το στρατόπεδο ἁνασυγκροτήθηκε ταχύτατα με φρουρά 1.000 ἀνδρῶν καὶ ἐπικεφαλῆς τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη καὶ δημιουργήθηκαν ἐκ νέου ταμπούρια καὶ κατέφθασαν ἐνισχύσεις. Στὸ πρῶτο ταμποῦρι βρέθηκαν ὁ Ἠλίας καὶ ὁ Κυριακούλης Μαυρομιχάλης με ὅλους τους Μανιάτες στὸ δεύτερο ο Μητροπέτροβας, ὁ Παπατσώνης, ὁ κεφάλας, ο Γιάννης Μαυρομιχάλης, ὁ Παναγιῶτης Κατριβάνος ἀπὸ το σαρι Μεγαλόπολης καὶ ὁ Θανάσης Δαγρές ἀπὸ τὴ Βρωμόβρυση Μεσσηνίας, με τους στρατιῶτες τους. Στὸ τρίτο ὁ Ἠλίας καὶ ὁ Νικήτας Φλέσσας, ὁ Σιώρης, ὁ Νικηταράς καὶ πολλοί Λιονταρίτες καὶ Γορτύνιοι.



Η δεύτερη μάχη

Τα χαράματα της 12ης Μαΐου, ο Κεχαγιάμπεης βγῆκε ἀπὸ την Τρίπολη με 10.000 Τουρκαλβανοῦς με προορισμό την Καλαμάτα. Κάποιοι Βαρδουνιώτες,με σκοπό τὴ λαφυραγωγία καὶ με ἀρχηγὸ τον Βαρδουνιώτη Ρουμπή,ἀντιλήφθηκαν την παρουσία Ἑλλήνων στὸ Βαλτέτσι, ἀρχίσαν τις ἁψιμαχίες μαζί τους, γιὰ νὰ προστεθοῦν στὴ συνέχεια καὶ οἱ ἄλλοι]. Τότε κατέφθασε ὁ Κολοκοτρώνης,ἀφοῦ εἰδοποιήθηκε, με 700 ἄνδρες. Ο Ρουμπῆς, ποὺ βρέθηκε πλέον περικυκλωμένος, ζήτησε ἐνίσχυση ἀπὸ τον Κεχαγιάμπεη ποὺ μέχρι τότε παρακολουθοῦσε τὴ μάχη ἐπικεφαλίς 3.000 ἱππέων.

Το ἀπόγευμα ἔφτασε ὁ Δημήτρης Πλαπούτας, ὁ Κανέλλος Δεληγιάννης με 700 ἄνδρες]. Η μάχη συνεχίστηκε μέχρι τὴ νύχτα χωρίς νὰ ὑποχωρεῖ καμία πλευρά. Τα ξημερώματα της 13ης Μαΐου, οἱ Τοῦρκοι ξεκίνησαν νέα ἐπίθεσή.




1. Ἡ φυγή τῶν Τούρκων καὶ ἡ νίκη του Κολοκοτρώνη

Μετά ἀπὸ 4 ὧρες μάχης καὶ ἐνῶ ὁ Ρουμπής κινδύνευε, ὁ Κεχαγιάμπεης διέταξε ὑποχώρηση. Βλέποντας αὐτὴν την κίνηση, ὁ Κολοκοτρώνης ξεκίνησε γενική ἀντεπίθεση. Ἔτσι οἱ Τοῦρκοι τράπηκαν σε ἄτακτη φυγή, πετῶντας τα ὅπλα τους.

Συνολικά οἱ Τοῦρκοι εἶχαν 300 νεκρούς καὶ πάνω ἀπὸ 500 τραυματίες, ἐνῶ οἱ Ἕλληνές μόλις 2. Ἀνάμεσα στὰ λάφυρα τῶν ἐπαναστατῶν ἦταν πολλά τουφέκια, 1 πυροβόλο καὶ 8 σημαῖες]. Η μάχη ὑπῆρξε καθοριστική γιὰ το ἠθικὸ τῶν ἀντιμαχομένων. Οἱ Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι πολέμησαν γιὰ πρώτη φορά κάτω ἀπὸ σωστή ὀργάνωση, πῆραν θάρρος συνειδητοποιῶντας την ἀνωτερότητά τους ἔναντι τῶν Τούρκων, ἐνῶ οἱ δεύτεροι κατάλαβαν ὅτι ἡ ἐπανάσταση ἦταν κάτι σοβαρότερο ἀπὸ μία ἁπλὴ ἐξέγερση ὀλιγάριθμων Ἑλλήνων.




Η λαϊκή μοῦσα τίμησε τὴ νίκη στὸ Βαλτέτσι με το ἀκόλουθο δημοτικό τραγούδι:




Τι ἔχεις, καημένε κόρακα, ποῦ σκούζεις καὶ φωνάζεις;

Μήπως διψᾶς γιὰ αἵματα, γιὰ τούρκικα κεφάλια;

Πέρασε ἀπὸ τα Τρίκορφα καὶ σῦρε στὸ Βαλτέτσι,

ὅπου είν' ὁ τόπος δυνατός καὶ δυνατά ταμπούρια,

ἐκεῖ θὰ βρεῖς τα αἵματα, τα τούρκικα κεφάλια,

Τρία μπαϊράκια κίνησαν ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὴ χώρα,

το ἕνα πάει στὰ Τρίκορφα, τ' ἄλλο στοὺς Ἁραχαμίτες,

κι αὐτὸς ὁ Κεχαγιάμπεης πηγαίνει στὸ Βαλτέτσι.

Ὁ Κυριακούλης του μιλάει κι ο Μπεζαντές του λέει:

«Πού πᾶς, βρὲ Κεχαγιάμπεη, τ' Ἀλή πασᾶ κοπέλι;

Ἐδῶ δὲν εἶναι Κόρινθος, δὲν εἶναι Πέρα Χώρα,

δὲν εἶναι τ' ἀργίτικα κρασιά, του Μπέλεση τα κριάρια.

Ἐδῶ είν' ὀρδὴ Καρύταινας, μανιάτικο ντουφέκι,

Κολοκοτρώνης ἀρχηγὸς με το Μαυρομιχάλη».

Ἀφῆστε τα ντουφέκια σας καὶ βγάλτε τα σπαθιά σας

βάλτε τους Τούρκους ἐμπροστὰ, σὰν πρόβατα, σὰν γίδια.

Μοιραστεῖτε το!Η λαϊκή μοῦσα τίμησε τὴ νίκη στὸ Βαλτέτσι με το ἀκόλουθο δημοτικό τραγούδι:

Κριμαία: 70 χρόνια από την απελευθέρωση της Σεβαστούπολης από τους Γερμανούς Ναζί

Κριμαία: 70 χρόνια από την απελευθέρωση της Σεβαστούπολης από τους Γερμανούς Ναζί
Για την Κριμαία ο Μεγάλος Πατριωτικός πόλεμος άρχισε -όπως και για όλη την ΕΣΣΔ- στις 22 Ιουνίου 1941, και τελείωσε πριν από 70 χρόνια, το Μάιο του 1944. Η εφετινή επέτειος συμπίπτει με την επανένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία.
Για την ΕΣΣΔ η χερσόνησος ήταν σημαντική βάση του Πολεμικού Ναυτικού, ένα αεροδρόμιο από το οποίο πραγματοποιούνταν επιδρομές στα πετρελαϊκά αποθέματα του Χίτλερ στη Ρουμανία, ενώ μετά τις ήττες του Κόκκινου στρατού το 1941, ήταν και φυσικό φρούριο το οποίο αποσπούσε ένα μέρος των δυνάμεων του εχθρού από τους κύριους στρατηγικούς του στόχους.
Η κατάληψη της Κριμαίας είχε ανοίξει για τους Ναζί το δρόμο προς τον Καύκασο και εξασφάλιζε τον έλεγχο των συγκοινωνιών στο βόρειο τμήμα της Μαύρης θάλασσας, ενώ το 1943 η χερσόνησος απασχολούσε δυνάμεις του Κόκκινου στρατού που επιτίθονταν προς τα δυτικά.
Η άμυνα της Σεβαστούπολης
Στις αρχές του «Μεγάλου Πατριωτικού πολέμου» η Σεβαστούπολη ήταν μια από τις πιο οχυρωμένες τοποθεσίες στον κόσμο. Η αμυντική ζώνη της πόλης περιελάμβανε δεκάδες θέσεις πυροβολικού, ναρκοπέδια και δύο «θωρακισμένες πυροβολαρχίες» BB-30 και ΒΒ-35 στις οποίες οι Γερμανοί έδωσαν την ονομασία «Μαξίμ Γκόρκι», καθώς και την 365η αντιαεροπορική πυροβολαρχία, την οποία οι Γερμανοί αποκάλεσαν «Φρούριο Στάλιν». Οι οχυρώσεις συνδέονταν με ένα υπόγειο δίκτυο περασμάτων και αποθηκών οπλισμού, εγκατεστημένων σε βραχώδη σημεία.
Οι Γερμανοί το φθινόπωρο του 1941 δεν κατάφεραν να καταλάβουν την πόλη με έφοδο, ενώ, όταν στις 2 Ιανουαρίου του 1942 ο σοβιετικός στρατός απελευθέρωσε ένα τμήμα της χερσονήσου Κερτς, τα στρατεύματα της Βέρμαχτ αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν εντελώς από τη Σεβαστούπολη. Ωστόσο ο σοβιετικός στρατός δεν κατάφερε να εδραιωθεί στη χερσόνησο Κερτς. Στη διάρκεια της υποχώρησής του υπέστη τεράστιες απώλειες, ενώ τα σοβιετικά τμήματα που κάλυπταν την εκκένωση της περιοχής (περίπου 10 χιλ. άντρες) βρέθηκαν αποκομμένα από τη διαπόρθμευση και μαζί με ένα μέρος του ντόπιου πληθυσμού υποχρεώθηκαν να οργανώσουν την άμυνά τους στα λατομεία Αντζί-Μουσκάι.
Τα λατομεία έγιναν η τελευταία γραμμή άμυνας της Κριμαίας. Οι Γερμανοί κατάφεραν να τα καταλάβουν μόνο μετά από τέσσερις μήνες, όταν στο τέλος του αποκλεισμού διάρκειας 170 ημερών, από τις περίπου 13 χιλ. ψυχές επέζησαν μόνο 48. Τον Ιούλιο του 1942 οι Γερμανοί πήραν τη Σεβαστούπολη. Κατά την άμυνα της πόλης, από το 1941 μέχρι και τον Ιούλιο του 1942, σκοτώθηκαν 156 χιλ. άντρες του Κόκκινου στρατού.
Η απελευθέρωση
Στις 8 Απριλίου 1944 τα σοβιετικά τμήματα εξαπέλυσαν επίθεση στο βόρειο τμήμα της χερσονήσου και τρεις ημέρες μετά, στο ανατολικό. Στις 18 Απριλίου ολόκληρη η Κριμαία, εκτός από τη Σεβαστούπολη, είχε ήδη εκκαθαριστεί από τους Γερμανούς.
Ύστερα από μικρής διάρκειας προετοιμασίες, ξεκίνησε στις 7 Μαΐου η γενική επίθεση για την κατάληψη της οχυρωμένης περιοχής των Γερμανών πλησίον της Σεβαστούπολης.
Ύστερα από έντονη προπαρασκευή στην οποία συμμετείχαν η αεροπορία και το πυροβολικό, στην επίθεση πέρασαν οι ομάδες εφόδου. Έως το βράδυ καταλήφθηκαν το όρος Σαπούν και η περιοχή Μεκένζιεβι Γκόρι. Στις 9 Μαΐου, ακριβώς ένα χρόνο πριν από την τελική νίκη κατά της Γερμανίας, στις 8 το πρωί, ξεκίνησε η γενική έφοδος της Σεβαστούπολης. Η επίθεση είχε τόση ορμή, ώστε ακόμη και εκεί που απουσίαζαν τα πλωτά μέσα οι στρατιώτες ξεκίνησαν το πέρασμα στον κόλπο με αυτοσχέδια μέσα. Χρησιμοποιήθηκαν ακόμη φέρετρα, τα οποία φύλασσε η γερμανική επιμελητεία. Μέχρι το βράδυ της 9ης Μαΐου η Σεβαστούπολη είχε απελευθερωθεί εντελώς.

Ο Βαθύς Ὕπνος του Ἄδη…

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Προωθείται νομοσχέδιο που αλλάζει την κοινωνία:

Γιατί οι λαοί δεν μισούν τον Κομμουνισμό όσο τον Ναζισμό;:

ΒΙΝΤΕΟ-ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: Το 4ο Μνημόνιο θα χρηματοδοτεί τους μετανάστες:

ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ: Η Τουρκία απειλεί επίσημα με πόλεμο την Κύπρο:

 
 
 

Ὅλοι εἴμαστε οἰκεῖοι με τὴ φράση ὅτι ἡ ἱστορία κάνει κύκλους ἡ ὅτι ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται.


Ἔτσι με την πάροδο των ἐτῶν ξανάρθε στὸ προσκήνιο το δόγμα της μετενσαρκώσεως. Ὅταν παρουσιάζεται ἕνα τέτοιο θέμα,σὰν ἐρευνητές ποὺ ἐπιθυμοῦμε νὰ ἐπικαλούμαστε, ὀφείλουμε πρίν ἀπορρίψουμε το ὁτιδήποτε νὰ ψάξουμε τα ὑπάρχοντα στοιχεῖα καὶ τις διάφορες πηγές ποὺ ἔχουμε στὰ χέρια μας. Ἄλλωστε ἡ τακτική ποὺ ἐφαρμόζουν οἱ σύγχρονοι "διανοούμενοι", ποὺ θέλουν με την χρησιμοποίηση μιᾶς προτάσεως του τύπου ¨δὲν ὑφίσταται, πᾶμε παρακάτω¨ γιὰ νὰ ἀποτινάξουν ὅ,τι ἐνοχλεῖ την ἰδιοσυγκρασία τους καὶ ταράζει τον λήθαργό τους, δὲν μας ἁρμόζει.
Καὶ ὁ Ἀριστοτέλης θὰ προσθέσει: «Εἶναι χαρακτηριστικό ἑνὸς ἐξελιγμένου μυαλοῦ νὰ φιλοξενεῖ μία σκέψη, ἔστω καὶ ἄν δὲν την ἀποδέχεται» ’Ὅποιος ἔχει τον Χριστό στὴν καρδιά του δὲν ἔχει νὰ φοβηθεῖ ἀπολύτως τίποτα. Ἐρευνᾶτε τας γραφάς (ιωάν.5,39) προέτρεψε ὁ ἀγαπημένος μας Ἐπουράνιος Πατέρας. Ὅποιος ἀναζητεῖ την Ἱερὴ Ἐπίγνωση της Ἀλήθειας, ἀναζητεῖ στὴν πραγματικότητα Τον Ἰησοῦ Χριστό(Ἐγὼ εἶμαι ἡ Ἀλήθεια).
Πᾶμε τώρα νὰ ξεδιπλώσουμε κάποια στοιχεῖα βασιζόμενοι κατά κύριο λόγο στὰ ¨ἱερὰ τέρατα¨της ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας,σε ἀπόκρυφα κείμενα ἀπὸ τους παπύρους του Νάγκ Χαμμᾶντι, ἀλλὰ καὶ σε ἄλλες πηγές, ὡς τροφή γιὰ σκέψη, συγκριτική μελέτη ἀλλὰ καὶ γιὰ προβληματισμό. Ἐπὶ της εὐκαιρίας θὰ ἤθελα νὰ ἐπισημάνω ὅτι ἁπλᾶ παραθέτουμε καὶ μοιραζόμαστε σκέψεις καὶ ἰδέες καὶ ἐπ’οὐδενί λόγῳ δὲν προσηλυτίζουμε. Πάνω ἀπ’ὄλους καὶ ὅλα μόνο ὁ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ.




Μετενσάρκωση εἶναι το δόγμα ὁποῦ μετά τον ἀποχωρισμό της ψυχῆς ἀπὸ το σῶμα καὶ την μετέπειτα πορεία της στὰ ἐπέκεινα, ὁδηγεῖται ἐκ νέου σε ἕνα καινούργιο σῶμα/βιομπότ μέσα στὸ ὀλογραφικό κόσμο της πυκνῆς ὕλης/ἰλύος γιὰ νὰ ἐξελιχθεῖ καὶ νὰ κερδίσει ἐμπειρίες, ὥστε μετά ἀπὸ ἕνα ἀριθμὸ ἐνσαρκώσεων νὰ ἐπιστρέψει στὸν ἀρχικὸ τόπο καταγωγῆς της.

Νὰ διευκρινίσουμε ὅτι οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι θεωροῦσαν δεδομένο την ἀθανασία της ψυχῆς καὶ εἶχαν ὡς κύριο μέλημα τους την ἐξελίξη της καὶ την ἀπελευθέρωση της ἀπὸ τα δεσμά του μάταιου τούτου κόσμου, καθώς καὶ την ἐπιστροφή της στὰ παλάτια του οὐρανοῦ καὶ συγκεκριμένα στὸν βασιλέα Ἥλιο, διότι ἔλεγαν ὅτι ἡ ψυχή εἶναι ἡλιογέννητη.

Το δόγμα αὐτό δὲν εἶναι καινούργιο. Ἤδη ἀπὸ την ἐποχὴ του Ὀρφέα ἔχουμε τους ἱερεῖς τῶν Ἐλευσίνιων Μυστηρίων ποὺ την διδάσκονταν ,μέσο μυητικῶν διαδικασιῶν καὶ την ἐφάρμοζαν στὸν καθημερινό τους βίο. Μετέπειτα ὁ Πυθαγόρας ἀποδεχόμενος την κοσμογονία καὶ τους ὕμνους τῶν ὀρφικῶν, συνέχισε νὰ διδάσκει το θεώρημα αὐτὸ. Ὁ ἴδιος μάλιστα θυμότανε τους προηγούμενους βίους του καὶ κατά την διάρκεια της διδασκαλίας του συχνά διηγοῦνταν ἱστορίες ἀπὸ τις περιπέτειες του παρελθόντος του. Ἔλεγε καὶ ὑποστήριζε με ἀδιάσειστα τεκμήρια,ὅτι εἶχε ὑπάρξει σε προηγούμενη ζωή του ὥς ὁ Εὔφορβος,υἱός του Πάρθου! Μάλιστα συνήθιζε νὰ τραγουδάει παίζοντας λύρα,τους στοίχους ἐκείνους του Ὁμήρου,οἱ ὁποῖοι ἀφοροῦσαν στὸν θάνατο του ἰδίου ὥς Εὐφόρβου ἀπὸ τον Μενέλαο στὴν μάχη ἡ ὁποία ἐπακολούθησε γιὰ την κατοχή του σώματος του Πατρόκλου!(Ἰλιάδα, Ραψωδία Ρ, 50-60).Ἐπίσης συνήθιζε νὰ λέει ὅτι πρίν ἦταν ὁ Αἰθαλίδης καὶ εἶχε λάβει σὰν δῶρο ἀπὸ τον Ἔρμή την μνήμη τῶν ἐνσαρκώσεων του (Η ζωή τοῦ Πυθαγόρα, Διογένης Λαέρτιος)

Ὁ Ἡρόδοτος καθώς καὶ ὁ Διόδωρος ὁ Σικελιώτης ἐξιστοροῦν ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Αἰγύπτιοι εἶχαν τα ἴδια πιστεύω με τον Πυθαγόρα, καθώς ὁ ἴδιος μυήθηκε στὰ μυστήριά τους.

Ὁ Ἐμπεδοκλῆς στὸ ποιητικό ἔργο του «Καθαρμοί» ἀφηγεῖται τις περιπέτειες της ψυχῆς ποὺ ὑπὸ την ἐπίδραση του νείκους ὑποπίπτει σε σοβαρό παράπτωμα καὶ χάνει την ἀρχικὴ της ἁγνότητα. Μέσω ἀλλεπάλληλων ἐνσαρκώσεων ἐπιστρέφει καὶ πάλι στὴν κατάσταση του ἀθάνατου ἀγαθοῦ δαίμονα, ἀφοῦ διαβεῖ ὅμως ὅλους τους κουραστικούς δρόμους της ζωῆς.

Ὁ Πίνδαρος σε ἀπόσπασμα ἑνὸς ποιήματος του ἀναφέρει τον διάλογο του Πλάτωνα,Μένων ἡ Περί Ἀρετῆς,ὅτι ἡ Περσεφόνη στέλνει τις ψυχές ποὺ δέχθηκε στὰ βασίλεια του Ἄδη γιὰ κάθαρση, στὸν πάνω κόσμο ὕστερα ἀπὸ ἐννέα χρόνια. Ἀπὸ τις ψυχές αὐτὲς προέρχονται μεγαλοφυεῖς βασιλιᾶδες καὶ δυνατοί ἄνδρες τόσο σε δύναμη ὅσο καὶ σε σοφία.

Παρακάτω συναντᾶμε τόν Ἀπολλώνιο Τυανέα στὸν διάλογο του με τον Ἰδό σοφό Ἱάρχα νὰ δέχεται καὶ αὐτὸς τον νόμο της Ἐπιστροφῆς της ψυχῆς ἀπὸ τον σκοτεινό καὶ παγερό Ἄδη(Φιλόστρατος ¨Βίος Ἀπολλώνιου Τυανέως¨)

Συνάμα ὁ θεῖος καὶ χαρισματικός Πλάτωνας στὸν ἐπίλογο τοῦ ἔργου του ¨Πολιτεία¨ καὶ συγκεκριμένα στὸ μῦθο του Ἦρος του Ἀρμένιου ἀπὸ την Παμφυλία ,ὑποστηρίζει την θεωρία αὐτὴ προσφέροντας ἕνα πλούσιο,συναρπαστικό καὶ μεταφυσικό ταξίδι, κυριολεκτικά πίσω ἀπὸ την κουρτίνα.

Γενικά οἱ πλατωνικοί καὶ μετέπειτα οἱ νεοπλατωνικοί ἀπὸ την σχολή της Ἀλεξάνδρειας, στὴν πλειοψηφία τους, πίστευαν καὶ δίδασκαν το δόγμα αὐτὸ. Οἱ Γνωστικοί (Βαλεντίνος, Βασιλείδης κ.α) ἀποδέχονταν την θεωρία αὐτὴ καὶ ὁ ἑβραῖος ἱστορικός Φλάβιος ἰώσηπος ἀναφέρει ὅτι ἤτανε ἀποδεκτὴ καὶ ἀπὸ τους Ἑσσαῖους οἱ ὁποῖοι θεωροῦνταν λάτρεις του πυθαγορισμοῦ.

Ὁ Βιργίλιος ἔλεγε(Αἰνειάδα):"ὅλες αὐτὲς οἱ ψυχές μετά την πάροδο χιλιάδων χρόνων συγκεντρώνονται ἀπὸ τις πιὸ θεϊκές σε σειρά στὸν Ληθαῖο ποταμό…. Ἔτσι με αὐτὸ τον τρόπο ξεχνοῦν την προηγούμενη ζωή καὶ ξαναεπισκέπτονται την βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἐπιθυμῶντας νὰ ξαναγυρίσουν σε ζῶντα σώματα"

Ὁ Ἀπουλήιος ποὺ ἔζησε τον 2ο αἰῶνα ἔλεγε (Ο Θεός του Σωκράτη): "ἡ ἀνθρώπινη ψυχή εἶναι ἕνας ἀθάνατος θεός. Η ψυχή γεννιέται σε τοῦτο το κόσμο,ἀφήνοντας τὴ ψυχή του κόσμου ὁποῦ προϋπῆρχε. Ἔτσι οἱ θεοί ποὺ βλέπουν ὅλες τις διαδοχικές ἐνσαρκώσεις ξεχωριστές καὶ σὰν σύνολο τιμωροῦν αὐτὴ μερικές φορές γιὰ ἁμαρτίες ποὺ διέπραξε κάποιος σε παλιότερη ζωή"

Ἐπίσης στὸ …

Ἀπόκρυφο Εὐαγγέλιο του Ἰωάννη διαβάζουμε: «Ὅταν ἡ ψυχή βγεῖ ἀπὸ το σῶμα, αὐτὴ παραδίδεται στὶς δυνάμεις ποῦ ἔχουν φτιαχτεῖ ἀπὸ αὐτούς πού ἔχουν βάλει τους κανόνες (δηλ. ἀπὸ τους ἄρχοντές του κόσμου τούτου),δεμένη με ἁλυσίδες καὶ πεταμένη πίσω στὴν φυλακή(του Ἄδη)ξανά. Γυρνάει πίσω ξανά (σε νέα ἐνσάρκωση) μέχρι νὰ καταφέρει νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ την ἄγνοια/λήθη σχετικά με τὴ Γνώση (ὡς πρὸς το σε ποιανοῦ τον κόσμο βρίσκεται). Ἔτσι κάποια στιγμή γίνεται τέλεια καὶ σώζεται».

Σῦν τῷ χρόνῳ ὁ Ἰησοῦς δίνει ὁδηγίες στὸν Ἰάκωβο πώς νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τις δυνάμεις των ἀρχόντων καὶ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τις ἐξουσίες τους

1η Ἀποκάλυψη του Ἰακώβου :

«…Ο Κύριος του εἶπε: Πρόσεξε Ἰάκωβε θὰ σου ἀποκαλύψω τὴ λύτρωσή σου. Ὅταν καταλαμβάνεσαι καὶ ὑφίστασαι αὐτὲς τις ταλαιπωρίες/βάσανα(του θανάτου), ἕνα πλῆθος θὰ ὁπλιστεῖτε ἐναντίον σου, νὰ σε καταλάβει. Καὶ συγκεκριμένα τρεῖς ἀπὸ αὐτούς θὰ σε ἁρπάξουν. Αὐτὴ ποῦ κάθονται καὶ παρουσιάζουν τους ἑαυτούς τους ὡς εἰσπράκτορες διοδίων. Ὄχι μόνο σου ζητοῦν διόδια (τελωνισμός της ψυχῆς), ἀλλὰ ἐπίσης ἀφαιροῦν ψυχές… Ὅταν περιέλθεις κάτω ἀπὸ την ἐξουσία τους , ἕνας ἀπὸ αὐτούς ποὺ εἶναι ὁ φύλακας τους θὰ σου πεῖ:¨Ποιός εἶσαι καὶ ἀπὸ ποὺ ἔρχεσαι;¨ Ἐσὺ πρέπει νὰ πεῖς:¨Εἶμαι υἱός καὶ εἶμαι ἀπὸ τον Πατέρα¨.Αὐτὸς θὰ σου πεῖ:¨Τι εἴδους υἱός εἶσαι καὶ τι Πατέρα ἀνήκεις;¨Ἐσὺ πρέπει νὰ τους πεῖς:¨Εἶμαι ἀπὸ Τον Πρό-Ὑπάρχοντα Πατέρα καὶ υἱός του Πρό- Ὑπάρχοντος Ἑνὸς…Ὅταν ἐπίσης αὐτὸς σου πεῖ:¨Ποὺ θὰ πᾶς;¨Ἐσὺ πρέπει νὰ τους πεῖς:¨Στό μέρος ἀπὸ ἀπ΄ ὅπου ἔχω ἔλθει, ἐκεῖ θὰ πιστέψω¨Καὶ ἄν πεῖς αὐτὰ τα πράγματα ,θὰ διαφύγεις ἀπὸ τις ἐπιθέσεις τους».

Ἀπόκρυφο Εὐαγγέλιο του Θωμᾶ, §50: «Ὁ Ἰησοῦς εἶπε ἐὰν σας ρωτήσουν :"ἀπὸ πού εἶστε;" Πεῖτε τους "Γεννηθήκαμε ἀπὸ το Φῶς, ἐκεῖ ὅπου το φῶς γεννιέται ἀπὸ τον ἑαυτὸ του, στέκεται στητό καὶ ἀποκαλύπτεται μέσα στὴν εἰκόνα του. "Ἐάν σας ρωτήσουν: "Ποιοί εἶστε ἐσεῖς;" Ἀπαντῆστε: "Εἴμαστε οἱ γιοί Του καὶ εἴμαστε οἱ πολυαγαπημένοι του Ζῶντος Πατρός.¨Ἐὰν σας ρωτήσουν: "Ποιό εἶναι το ἔμβλημα του Πατρός σας ποῦ βρίσκεται μέσα σας;" Πεῖτε τους: "Εἶναι ἡ κίνηση καὶ ἡ ἀνάπαυση"».

Καὶ ἐννοεῖται ὅτι ἅμα δὲν ξεφύγεις θὰ ὁδηγηθείς στὰ ἀνήλιαγα μπουντρούμια του Ἄδη:

Ἀπόκρυφο Ἰωάννη:«Καὶ προφυλάξου ἀπὸ τους ἀγγέλους της πενίας καὶ ἀπὸ τους δαίμονες του χάους καὶ ἀπ’ ὅσους σε παγιδεύουν καὶ πρόσεχε τον βαθύ ὕπνο της φυλακῆς του Ἄδη».

Κάλαντα Λαζάρου: «Πὲς μας Λάζαρε, τι εἶδες εἰς τον Ἄδη ποῦ ἐπῆγες ; Εἶδα φόβους, εἶδα τρόμους εἶδα βάσανα καὶ πόνους…»

Ἐπιτάφιος Θρῆνος : «Καὶ βροτός γενέσθαι ἡ ὑδόκησας,καὶ εἰς Ἅδην κατεβέβηκας Χριστέ»

Αὐτομάτως ἀπὸ τα παραπάνω γραφοῦμενα τίθεται το ἐξῆς ἐρώτημα. Ἀπὸ ποιούς παλεύουμε νὰ ξεφύγουμε μετά θάνατον; Ποιοί εἶναι αὐτοί ποὺ διεκδικοῦν ὡς λάφυρο την ψυχή μας; Γιατί ὅλη αὐτὴ ἡ φαύλη πορεία της ψυχῆς; Σφαῖρα…Η τέλεια φυλακή…



Κατά Λουκάν κεφ.12: «4 Λέγω δὲ ὑμῖν τοῖς φίλοις μου· μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, καὶ μετὰ ταῦτα μὴ ἐχόντων περισσότερόν τι ποιῆσαι.

5 ὑποδείξω δὲ ὑμῖν τίνα φοβηθῆτε· φοβήθητε τὸν μετὰ τὸ ἀποκτεῖναι ἔχοντα ἐξουσίαν ἐμβαλεῖν εἰς τὴν γέενναν· ναί, λέγω ὑμῖν, τοῦτον φοβήθητε.»

Πρός Ἐφεσίους κεφ.6: «12 ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις».

Ἡ ἱστορία με την ἐπισκέψη της ψυχῆς στὸν Κάτω Κόσμο/ Ἄδη (Άἰδης:α στερητικό καὶ ἰδεῖν =ἀόρατος) ἔχει τις ρίζες της στὰ βάθη του ἀπώτατου παρελθόντος. Ὀρφέας, Ὀδυσσέας, Ἡρακλῆς, Θησέας, Αἰνείας, Δάντης (Θεία Κωμωδία), Γκιλγκαμές κ.α. Στήν ἀρχαία Ἑλλάδα ἀπαντᾶμε τους Τρεῖς Δικαστές Μίνωα,Ραδάμανθυ καὶ Αἰακό ποὺ κρίνουν καὶ ὑποδεικνύουν στὴν ψυχή ποιό μονοπάτι νὰ ἀκολουθήσει. Οἱ ἐνάρετες ψυχές κατέληγαν στὰ Ἡλύσια Πεδία ἐνῶ οἱ ἀνήθικες στὸν Ἄδη/Πλούτωνα. Στήν ἀρχαία Αἴγυπτο βρίσκουμε την Μάατ ποὺ ζυγίζει την καρδιά του τεθνεῶτος με το φτερό της δικαιοσύνης, της εἰλικρίνειας καὶ της ἀλήθειας, τον Ἀνούβι καὶ τον γραφέα Θῶθ να κρατάει τις σημειώσεις του στὸ Ἀμέντι ἡ Ντουάτ,συνώνυμα του κάτω κόσμου (βλ. Αἰγυπτιακή Βίβλος τῶν Νεκρῶν). Οἱ Ἱνδοί ἔχουν την κρίση του διαχειριστή του κάρμα Γιάμα (Ἐωσφόρο) καὶ το Καμαλόκα, Πατάλα, Σαμσάρα. Οἱ Βουδιστές ἔχουν το Μπᾶρντο Τόντολ (βλ.Θιβετανική Βίβλος των Νεκρῶν),το ὁποῖο χωρίζεται σε ἕξι διαφορετικά τμήματα, με το τελευταῖο νὰ ὁδηγεῖ σε μία νέα ζωή μέσα στὸ θέατρο του παραλόγου. Σε ὅλες τις θρησκεῖες ἔχουμε την Κρίση της Ψυχῆς μετά το μοιραῖο γεγονός καὶ την μετάβαση της στὸ ἀντίστοιχο τόπο της κολάσεως ἡ του παραδείσου. Στὴ δικιά μας θρησκεία, του ἑβραιοχριστιανισμοῦ, ἔχουμε νὰ παραθέσουμε τον τελωνισμό της ψυχῆς ἡ ὁποία καλεῖται νὰ περάσει ¨ἔλεγχο¨ ἀπὸ 23 Τελώνια.

Ἐδῶ ὅμως χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Ὅλα τα παραπάνω ἀφοροῦν ἕνα σύστημα διαχείρισης του μορφοκλασματικού κατοπτρικού ὀλογραφικού σύμπαντος. Ἀφεντικό του μάτριξ εἶναι ὁ Ἑωσφόρος/Γιαλνταμπαόθ/Σαμαέλ καὶ τα τοπωνύμια αὐτὰ εἶναι ἐνεργειακά κελιά ,διαφορετικοῦ ἐπιπέδου, της σφαιρικῆς φυλακῆς μας. Εἶναι ὁ εἰκονικός παράδεισος καὶ ὄχι ὁ πραγματικός τῶν Ὑπερσυμπάντων του Ἀληθινοῦ Φωτός. Ἄλλωστε ὁ Ἰησοῦς Χριστός τα ἔκανε ὅλα λαμπόγυαλο ὅταν κατέβηκε στὸν Ἄδη καὶ τα ¨ἔψαλε¨στὸν Βελιάλ (βλ. Ἀπόκρυφο του Νικόδημου) ἀπογυμνώνοντας τον τελείως καὶ σπάζοντας τις πύλες του. Οὔτε καὶ εἰπέ ὅμως ὅτι θὰ πάει στὸν παράδεισο (εἰκονικό) παρά μόνο ὅτι θὰ ἐπιστρέψει ἐκεῖ ὁποῦ εἶναι ὁ Πατέρας Του (νῦν δὲ ὑπάγω πρὸς τὸν πέμψαντά με, καὶ οὐδεὶς ἐξ ὑμῶν ἐρωτᾷ με ποῦ ὑπάγεις), στὰ Βασίλεια Του Ἀληθινού Πατρός (ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου).

Ὅλο αὐτό το χάος ἐπικρατεῖ διότι στὴν πραγματικότητα ὑπάρχουν δύο Δημιουργίες (βλ.Νάγκ Χαμμάντι). Μία Ἀληθινή,τῶν Ὑπερσυμπάντων του Ἀληθινοῦ Φωτός καὶ μία πλασματική καὶ κάλπικη. Ἐμεῖς δυστυχῶς, ξεμείναμε πάνω στὴν ¨φωτοτυπία¨καὶ τα θέλγητρά της. Ὅλες οἱ θρησκεῖες, στὸν κόσμο της πλάνης, εἶναι κατασκευασμένες ἀπὸ τα ἐπιτελεία του Κριτή/Τιμωροῦ/Δεσμοφύλακα/ Γιαχβέ/Σατανά.

Ἔξοδος κεφ.12: «12 Διότι την νύκτα ταύτην θέλω περάσει διά μέσου της γῆς της Αἰγύπτου καί θέλω πατάξει πᾶν πρωτότοκον ἕν τὴ γῆ της Αἰγύπτου, ἀπὸ ἀνθρώπου ἑως κτήνους· καὶ θέλω κάμει κρίσεις ἐναντίον πάντων τῶν θεῶν της Αἰγύπτου. Ἐγώ ὁ Κύριος.»

Ἔρμης Τρισμέγιστος ¨Η Κόρη του Κόσμου¨: «§25.Καὶ μιλῶντας μου ὁ Ἑρμῆς παιδί μου,εἰπέ:¨Αὐτό ὅμως πού ἔκαναν οἱ ψυχές,δὲν διέφευγε ἀπὸ την προσοχή του κυρίου καὶ θεοῦ ὅλων (Γιαλνταμπαόθ), γι’αὐτό ἀναζητοῦσε τρόπο τιμωρίας καὶ δεσμά, τα ὁποία με ὑπομονή θὰ ὑπέφεραν. Καὶ λοιπόν ἀποφάσισε ὁ ἡγεμόνας καὶ κύριος ὅλων (ὁ ἄρχων του κόσμου τούτου), νὰ δημιουργήσει το σύστημα τῶν ἀνθρώπων γιὰ νὰ τιμωρεῖται μέσα σ’αὐτό,το γένος τῶν ψυχῶν¨».

Στοὺς κύκλους αὐτούς,τῶν ἐπιτελείων (πλήν του ἑβραιοχριστιανισμοῦ), ἀναφέρεται ὅτι ἡ ψυχή, μετά την πτώση της στὴν ὕλη, ἐπιστρέφει συνεχῶς στὰ δρώμενα του μάτριξ γιὰ νὰ ἐξελιχθεῖ καὶ νὰ ἐπιστρέψει στὴν ἀθανασία. ΜΕΓΑ ΨΕΜΑ. Ο Δικαστής Γιαχβέ το μόνο ποῦ ἐπιθυμεῖ εἶναι νὰ πᾶμε μαζί του στὸ ἑπόμενο ἐνεργειακό κελί, σε φυλακή ὑψίστης ἀσφαλείας.

Ἐν κατακλεῖδι ἀπὸ τα παραπάνω μποροῦμε νὰ καταλάβουμε ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ προειδοποιήσεις του Μεγαλόχαρου, Παντοδύναμου καὶ Πανάγαθου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ὅλων τῶν μεγάλων φιλοσόφων (Πυθαγόρας,Σωκράτης,Πλάτωνας),ποὺ ἔχουν περάσει 2.600 χρόνια καὶ ἀκόμα δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε το εὗρος τῶν γνώσεων τους, διότι προσπαθοῦμε νὰ τους προσεγγίσουμε με τα σύγχρονα ὑλιστικά ἐπιστημονικά καὶ κοινωνικά δεδομένα καὶ ὄχι με την καρδιά καὶ τον νοῦ, κάπου ἀποσκοποῦσαν.


Δὲν τα λέγανε τυχαία καὶ οὔτε ἤτανε φρενοβλαβείς γιὰ νὰ γράφουνε παραμύθια της χαλιμᾶς μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ξεφύγουν ἀπὸ την ρουτῖνα της καθημερινότητας. Ὅπου ὑπάρχει καπνός, ὑπάρχει καὶ φωτιά. Καὶ ἄς μὴν παραλείπουμε το γεγονός ὅτι ὁ κόσμος τῶν Ἰδεῶν του Πλάτωνα, ὅπου κάθε Ἰδέα ἀποτελεῖ καὶ μία ζωντανή Ὀντότητα, εἶναι γεμᾶτος ὑπερβατικά καὶ ἀκατάληπτα μυστήρια γιὰ τον πεπερασμένο ἐγκέφαλο μας ποῦ παραμένει καθηλωμένος καὶ προσκολλημένος στὶς ἡδονὲς καὶ στὰ κελεύσματα του μάτριξ. Ἰσχύει ὁ νόμος της μετενσάρκωσης; Εἶναι ἡ Γῆ σφαιρική ἡ ἐπίπεδη; Ἰσχύει ἡ Γενική Θεωρία της Σχετικότητας; Ὑπάρχουν χρώματα στὸ διάστημα; Πετάει ο γάιδαρος;

Ἀλήθεια ἔχουν σημασία ὅλα τα παραπάνω ἀπὸ την στιγμή ποῦ γνωρίζουμε ὅτι δέν εἶναι αὐτὸ το πραγματικό μας ¨Σπίτι¨; Μήπως κοιτᾶμε το δέντρο καὶ χάνουμε το δάσος; Ἴσως γι΄αὐτό μας εἶχε πεῖ κάποτε ὁ γέροντα ὅπου ξέλεγε ὅτι ἡ κόλαση (ὁ ἐγκλωβισμός της ψυχῆς μέσα στὸ σύμπαν του Ἐωσφόρου) θὰ κατακλύζεται ἀπὸ καλούς ἀνθρώπους. Ἅμα δὲν ἀνακαλύψουμε την ¨Μυστική Πύλη¨της Ζωῆς, εἴμαστε ἀναγκασμένοι νὰ περιφερόμαστε σὰν καταραμένοι μέσα στὸ κελί. Ἡ οὐσία εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι εἴμαστε αἰχμάλωτοι καὶ φυλακισμένοι καὶ μόνο ΕΝΑΣ ἦρθε νὰ βάλει τέλος στὴν καταδίκη μας (πάντες ὅσοι ἦλθον πρὸ ἐμοῦ,κλέπται εἰσὶ καὶ λῃσταί ). Ἡ αἰχμαλωσία σας ἔλαβε τέλος, μας εἰπέ.

Διότι Αὐτὸς ἐνσαρκώθηκε μέσα στὴν φυλακή μας καὶ ἔδωσε την ζωή Του γιὰ νὰ πληρώσει τα λύτρα/διόδια της αἰχμαλωσίας μας. Ἦρθε γιὰ νὰ καταργήσει ὅλο το πακέτο του μάτριξ καὶ ὄχι τμήματά του. Ἦρθε νὰ ἀποτελειώσει τον σαδισμό ποὺ ἐπικρατεῖ σε αὐτὸ το ἀπέραντο φρενοκομεῖο ποὺ εἶναι ποτισμένο με ὁ,τι διαστροφή μπορεῖ νὰ συλλάβει ἀνθρώπινος νοῦς. Εἶναι Αὐτὸς ποὺ ἔσπασε το κοσμικό αὐγὸ του Ἱαλδαβαόθ/Μπράχμα,ποὺ τόσο ὑμνούσε ὁ Ὀρφέας, καὶ αὐτὸς εἷναι ο λόγος ποῦ σε παλιές Ἀναστάσιμες Εἰκόνες ἀπεικονιζόταν νὰ βγαίνει μέσα ἀπὸ ἕνα σπασμένο αὐγὸ. Ἐμεῖς τιμᾶμε αὐτή Του την ἐνέργεια (ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΤΕ) σπάζοντας συμβολικά τα κόκκινα αὐγά. Κόκκινα διότι πότισε ὅλο το Σύμπαν/Αὐγὸ με το Πανάγιο αἷμα Του. Ἦρθε νὰ πατάξει τον Θάνατο του Ἄδη καὶ νὰ μας ἐξαγοράσει ἀπὸ την φαυλότητα καὶ την κατάρα του, βάζοντας τέλος στὸ ψέμα του Ἐωσφόρου καὶ σε ὅλους τους νόμους ποῦ διέπουν το σαθρό του οἰκοδόμημα.

Μ. Παρασκευή, κάθισμα: «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ σου αἵματι· τῷ σταυρῷ προσηλωθείς καί τῇ λόγχῃ κεντηθείς τήν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις· Σωτήρ ἡμῶν, δόξα σοι».


Κατά Μάρκον Κεφ.10: «45 καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν»

Κατά Ιωάννην Κεφ.Γ: «16 οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον»


Με την Σταυρική Του Θυσία, ἄνοιξε τον δρόμο την εὔστροφής στὴν Ἱερὴ Πατρίδα την Φωτεινή. Το δικό Του μήνυμα ἤτανε αὐτὸ της Ἀναστάσεως, το ὁποῖο θὰ ἠχεῖ εἰς τους Αἰῶνας τῶν Αἰώνων καὶ μέσα στὶς καρδιές μας μέχρι νὰ ἀφήσουμε την τελευταία μας πνοή στὸ μάταιο τοῦτο κόσμο .

Κατά Ιωάννην Κεφ.10: «9 ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι' ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται, καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται, καὶ νομὴν εὑρήσει»


Το μόνο ποὺ χρειάζεται νὰ κάνουμε εἶναι νὰ στρέψουμε το βλέμμα μας εἰς το Φῶς το Ἀληθινό. Νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε οἵ ¨καθεύδοντες¨ του Σωκράτη καὶ του Ἡράκλειτου. Νά ἀνοίξουμε την ἀγκαλιά μας καὶ νὰ Του ποῦμε: «Ναὶ Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστέ, ἀποδέχομαι την Θυσία Σου καὶ ἀναζητῶ την Λύτρωση. Τον Κόσμον Σου ζητῶ Χριστέ, ὥστε νὰ εἶμαι καὶ ἐγὼ ὅπου εἶσαι καὶ Σὺ. Κάλεσε με κοντά Σου εἰς την Αἰώνιον Ζωή καὶ λύτρωσέ με ἀπὸ τον βαθύ ὕπνο του Ἄδη… Ἀμὴν»

Κατά Ιωάννην Κεφ.11§25-26: «ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα»

Ἂς μεταλαμπαδεύσουμε το Ἀναστάσιμο μήνυμά Του ὁ ἕνας μέσα στὴν καρδιά του ἀλλοῦ.

Καλή περιστροφή εἰς τας Ἀχράντους Πατρίδας…

Ἅγιος Χριστόφορος - Ο κυνοκέφαλος Ἅγιος

Ἅγιος Χριστόφορος - Ο κυνοκέφαλος Ἅγιος


Ἀρκετούς αἰῶνες πρὶν τὴ γέννηση του Ιησοῦ,
ἡ περιοχή της Μικράς Ἀσίας καὶ ἡ εὐρύτερη περιοχή του Πόντου ἦταν κατοικημένη ἀπὸ νομαδικά φῦλα ἀγρίων φυλῶν.
Μαρτυρίες ἀντλοῦνται τόσο ἀπὸ κείμενα ἀρχαίων Ἑλλήνων συγγραφέων, ὅσο καὶ ἀπὸ κείμενα νεώτερων συγγραφέων, ὅπως ὁ Ξενοφῶν, ὁ Στράβων, ὁ Πτολεμαῖος, ὁ Ἀρριανός, ἀλλὰ καὶ ὁ Ὅμηρος. Οἱ λαοί αὐτοὶ λυμαίνονταν τις περιοχές του Πόντου, ἀλλὰ ἔκαναν καὶ ἐπιδρομές στοὺς γειτονικούς τους λαούς, τῶν Περσῶν καὶ τῶν Μήδων.

Η πιό ἀγρία, ληστρική καὶ ἰσχυρή φυλή ἦταν οἱ Μάκρωνες. Ἦταν ἐγκατεστημένοι στὰ βορειοανατολικά του Πόντου καὶ εἶχαν πάρει μέρος στὸ πλευρό του Ξέρξη κατά την ἐκστρατεία του ἐναντίον της Ἑλλάδος, συμμετέχοντας με πολυάριθμο στράτευμα. Ἦταν η μοναδική φυλή ἡ ὁποία ἐπέζησε μετά τον τρομερό διωγμό ποὺ εἶχαν ἐξαπολύσει ἐναντίον τους οἱ Μῆδοι.

Οἱ Μάκρωνες, σύμφωνα με τις ἀρχαῖες ἀναφορές, εἶχαν τεράστιο ὕψος, πού μερικές φορές ἔφτανε τα τρεισήμισι μέτρα, σῶμα μαυριδερό καὶ δασύτριχο καὶ κεφάλι ποῦ ἔμοιαζε με σκύλου. Γι'αὐτό καὶ ἀποκαλοῦνταν κυνοπρόσωποι ἡ κυνοκέφαλοι ἡ σκυλοπρόσωποι.

Ὅταν ὁ Χριστιανισμός ἄρχισε νά διαδίδεται με τους Ἀποστόλους, ὁ Πόντος ἀποτέλεσε μία ἀπὸ τις πρῶτες περιοχές πού ἀσπάστηκε τὴ θρησκεία της ἀγάπης.
Την ἐποχῆ ἐκείνη βασιλιάς τῶν Μακρώνων ἦταν ὁ θηριώδης Ρέπροβος. Λατρευόταν σὰν θεός ἀπὸ τους ὑπηκόους του, ποὺ τον θαύμαζαν γιὰ τὴ σοφία καὶ τὴ δύναμή του.

Ὅταν οἱ Ρωμαῖοι ζήτησαν ἀπὸ τους Μάκρωνες νὰ παραδοθοῦν, αὐτοὶ με ἀρχηγὸ τον Ρέπροβο, ἐπὶ τρεῖς μέρες πάλευαν στὴν κυριολεξία με νύχια καὶ με δόντια καὶ κατατρόπωσαν τον ἐχθρὸ. Εἶχαν πετύχει μία περίτρανη νίκη, ἀλλὰ μάταια ἔψαχναν τον ἀρχηγὸ τους. Ο σοφός τριαντάχρονος βασιλιάς τους βρισκόταν αἰχμάλωτος στὰ χέρια του ἐχθροῦ.

Ο Ρέπροβος γύρω στὸ 250 μ.Χ. ὁδηγήθηκε σε μία φυλακή -κολαστήριο, ὅπου κανένας φυσιολογικός ἄνθρωπος δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀντέξει παραπάνω ἀπὸ ἕνα μῆνα. Ο σκληροτράχηλος Ρέπροβος κατόρθωσε νὰ ἐπιβιώσει καὶ μετά ἀπὸ τρεῖς μῆνες νὰ ἀποδράσει καὶ νὰ ἐπιστρέψει στὴν ἀγαπημένη του πατρίδα.

Η πείνα του ἦταν τεράστια καὶ ἔτσι μόλις εἶδε ἕνα κοπάδι ἀπὸ πρόβατα ποῦ τα ἔβοσκε μία δωδεκάχρονη βοσκοποῦλα ἑτοιμάστηκε γιὰ νὰ χορτάσει. Ὅμως ἡ μικρή με ὅπλο τον Σταυρό ποὺ εἶχε στὸ λαιμό της προσευχήθηκε στὸν Κύριο καὶ ὅταν ἅπλωσε το χέρι του ὁ Ρέπροβος νὰ την ἁρπάξει καὶ νὰ την καταβροχθίσει, ἕνας κεραυνός ἔπεσε μπροστά στὰ μάτια του καὶ τον τύφλωσε.

Ἀφοῦ μίλησαν, ἡ μικρή του εἶπε γιὰ τον Θεό καὶ τον Χριστό καὶ ὅτι μόνο Αὐτὸς θὰ μποροῦσε νὰ του ξαναδώσει το φῶς του. Θέλησε νὰ τον βοηθήσει καὶ του εἰπέ θὰ πάει στὸ χωριό της, ποῦ ἐκεῖνο τον καιρό βρισκόταν ἕνας ἱερέας ὁ Εὐστόχιος, ὁ ὁποῖος διέδιδε παντοῦ το λόγο του Θεοῦ. Ἀποχαιρετῶντας τον Ρέπροβο, του ἔδωσε νὰ φιλήσει το Σταυρό καὶ τότε ἔγινε το θαῦμα με την ταυτόχρονη ἐμφάνιση καὶ πάλι ἑνὸς κεραυνοῦ. Ο Ρέπροβος βρῆκε το φῶς του καὶ δήλωσε ὅτι ἦταν πρόθυμος νὰ ἀσπαστεῖ το Χριστιανισμό ἀμέσως.

Μετά ἀπὸ κατήχηση του Εὐστόχιου ὁ Ρέπροβος βαφτίστηκε Χριστιανός. Προβάλλοντας σὰν παράδειγμα τον ἴδιο του τον ἑαυτὸ, ὄργωσε ὅλα τα μέρη του Πόντου καὶ μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, διὰ στόματος του Ρέπροβου, του ἄγριου λύκου πού ἔγινε ἀρνάκι, τριακόσιες χιλιάδες ἄνθρωποι σπάσθηκαν το Χριστιανισμό.

Ταξιδεύοντας καὶ ἐνῶ ἦταν καθισμένος στὴ ὄχθη ἑνὸς ποταμοῦ, σκεπτόμενος πώς θὰ το περάσει, ἦρθε ἕνα μικρό παιδί καὶ τον παρακάλεσε νὰ το βοηθήσει νὰ διασχίσει το ποτάμι. Ο Ρέπροβος, ἀφοῦ προσευχήθηκε με θέρμη στὸν Κύριο, με τὴ ράβδο του ἀκούμπησε τα νερά. Τα νερά του ποταμοῦ ὑποχώρησαν καὶ ἔγιναν ρηχά. Ἔβαλε στοὺς ὤμους του το ἀγοράκι. Με τὴ θαυματουργή ράβδο στὰ χέρια καὶ με την προσευχή στὸ στόμα πέρασαν τον ποταμό. Στὴ μέση της διαδρομῆς, οἱ ὠμοί του ἀρχίσαν νὰ βαραίνουν καὶ το παιδί, περνῶντας ἡ ὥρα, γινόταν ἀσήκωτο. Ὅταν πιὰ ἔφτασε στὴν ἀπέναντι ὄχθη, με ἐκπλήξη εἶδε ὅτι το παιδί εἶχε γίνει ἕνας νέος ἄνδρας.
Ο ἄνδρας τον καθησύχασε, λέγοντάς του ὅτι στοὺς ὤμους του εἶχε κουβαλήσει τον ἴδιό τον Ἰησοῦ Χριστό. Γιὰ το λόγο αὐτὸ, ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμή μετονομάστηκε σε «Χριστόφορος».

Η περίπτωση του Ἅγιου Χριστόφορου ἐπιβεβαιώνει τὴ ρήση ποὺ λέει, ὅτι «τα ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις, δυνατά παρά τῷ Θεῶ»

Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νὰ λάβει τον στέφανο του μαρτυρίου ἀπὸ τον Θεό, τον συνέλαβαν οἱ Ρωμαῖοι καὶ ὁ Ἅγιος Χριστόφορος ὑποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια καὶ τέλος ὑπέστη τον δι' ἀποκεφαλισμού θάνατο το 251 μ.Χ.
Η μνήμη του τιμᾶται στὶς 9 Μαΐου ἀπὸ την ὀρθόδοξη ἐκκλησία καὶ 25 Ἰουλίου ἀπὸ την καθολική.

Ἄν λοιπόν αὐτὸς, ἕνας Ραν ἐκ του γένους Μαλτσέχ, μαρτύρησε γιὰ το Χριστό, ἴσως γιὰ νὰ φτάσει το μήνυμα της ὕπαρξης των Νεφελίμ σε ἐμᾶς, ἀλλὰ καὶ το μήνυμα της σωτηρίας στοὺς ὑπόλοιπους Ραν, πῶς μποροῦμε ἐμεῖς νὰ το ἀγνοοῦμε;
(Ραν: οἱ ἀπόγονοι της ἑνώσης τῶν Νεφελίμ καὶ τῶν ἀνθρώπων).

Δελφοῖ - Παρνασσός στα δέκα πιὸ ἱερᾶ μέρη τοῦ πλανήτη

Fox News: Δελφοῖ - Παρνασσός στα δέκα πιὸ ἱερᾶ μέρη τοῦ πλανήτη

Δελφοί τὸ ἱερὸν τοῦ Ἀπόλλωνοσ. οὕτω δὲ ἐκλήθη διὰ τὸ Δελφύνην δράκοντα ἐκεῖ εὑρεθῆναι, ὅν ἀπέκτεινεν Ὁ Ἀπόλλων.


Fox News ἐτοῖμασε καὶ παρουσίασε πρὸ καιροῦ στῆν ἠλεκτρονική τοῦ σελίδα μία πολύ ἐνδιαφέρουσα λίστα μὲ τὰ θεωρούμενα πιὸ ἱερᾶ μέρη στὸν πλανήτη.

Ἀπό τὸ Θιβέτ καὶ τό ὄρος Σινά στὴν Αἴγυπτο, ἧ λίστα περιλαμβάνει ἱερά μέρη απ’ ὅλον τὸν πλανήτη καὶ ἧ Ἑλλάδα δὲν θὰ μπορούσε βέβαια νὰ απουσιάζει…

Στὴ λίστα δὲν ἐπέλεξαν οἱ Ἀμερικανοί ὠστόσο τὸ Ἅγιο Ὅρος, ἁλλά τοῦς Δελφοῦς καὶ τὸν Παρνασσό, κάνοντας λόγο γιὰ τοῦς δεκάδες μὔθους ἀπό τὴν ἁρχαία Ἑλλάδα ποῦ συνοδεύουν τὸ ὅρος, καθῶς πολλές παραδόσεις τῆς Ἑλληνικῆς μὐθολογίας καὶ τῆς γένεσης τοὺ Ἑλληνικού Ἔθνους ἔχουν συνδεθεῖ με τὸν Παρνασσό, ἀλλά καὶ γιὰ τὸ μαγευτικό τοπίο.

Στὸ δημοσίευμα, τὸ Fox News προτεῖνει καὶ τρόπους γὶα νὰ ἐπισκεφθεί κανεῖς τὸν Παρνασσό, ἀλλά καὶ νὰ μῆν παραλεῖψει νά ἐπισκεφθεί τα γὔρω μνημεῖα.

Σὔμφωνα μὲ τὴν ἁρχαία ἑλληνική μὐθολογία, στῆν ψηλότερη κορυφή τοῦ Παρνασσού, τὴν Λὐκώρεια, προσάραξε μὲ τὴν πρόχειρη σχεδία του ὁ Δευκαλίων καὶ ἧ σὔζυγός του Πὔρρα, οἱ μόνοι ἄνθρωποι ποῦ ἐπέζησαν μετά τὸν μεγάλο κατακλυσμό, μὲ τὸν οποῖο ὁ Ζεύς τιμώρησε τὸ χάλκινο (=ὑβριστικό) γένος τῶν ἀνθρῶπων.

ὁ μεγαλοπρεπής Παρνασσός ἤταν τὸ ἱερό βουνό

1. Στὸν Ἀπόλλωνα (θεός τοῦ φωτός, τοῦ πολιτισμού, τῆς ἠθικής, ὁ ὁποῖος μάχονταν ἐναντίον κάθε βαρβαρότητας, ἀναρχίας καὶ κακίας)

2. Στῖς Μοῦσες (τῶν τεχνῶν, τὴς μουσικής καὶ τῶν γραμμάτων)

3. Στὸ Διόνυσο καὶ στὶς σὐνοδούς τοῦ θεοῦ Βακχίδες

Σὰν σήμερα: Η μάχη στὸ Χάνι της Γραβιάς

Μετά την ἧττα τῶν Ἑλλήνων στὴν Ἀλαμάνα (23 Ἀπριλίου 1821), ἄνοιξε διάπλατα ὁ δρόμος γιὰ τους Τούρκους πασᾶδες Ὀμέρ Βρυώνη καὶ Κιοσέ Μεχμέτ πρὸς την Ἀνατολική Στερεά καὶ την Πελοπόννησο. Ο μαρτυρικός θάνατος του Ἀθανάσιου Διάκου εἶχε ἀφήσει χωρίς ἱκανὸ ἀρχηγὸ τους ἐξεγερμένους ραγιᾶδες.

Ὁ φόβος κυρίευσε τα ἤδη ἐπαναστατημένα κέντρα (Λειβαδιά, Σάλωνα καὶ Ἀττική), ὅπου εἶχε χυθεῖ αἷμα ντόπιων Τούρκων. Ὅλοι ἀνέμεναν νὰ ξεσπάσει ἡ χωρίς οἶκτο ὀργὴ των δύο πασάδων.

Ἡ Ἐπανάσταση κινδύνευε σοβαρά ἕνα μῆνα μετά την ἐκδήλωσή της καὶ σώθηκε χάρη στὶς στρατιωτικές ἱκανότητες του Ὀδυσσέα Ἀνδρούτσου καὶ τους κακούς ὑπολογισμούς του ¨Ομέρ Βρυώνη.

Ὁ ἑλληνικῆς καταγωγῆς ἀλβανὸς πασᾶς, ἀντί νὰ προελάσει πρὸς τις καταπτοημένες περιοχές της Ἀνατολίτικής Στερεάς καὶ νὰ διεκπεραιωθεῖ το ταχύτερο δυνατό στὴν Πελοπόννησο, ἔκρινε ὅτι ἔπρεπε νὰ ἐνισχύσει τις δυνάμεις του, προτοῦ περάσει τον Ἰσθμό.

Θεώρησε ὅτι με το νὰ προσεταιριστεῖ του Ἕλληνές ὁπλαρχηγούς, τους ὁποίους γνώριζε ἀπὸ την Αὐλὴ του Ἀλή Πασᾶ, θὰ προκαλοῦσε την παράλυση των Πελοποννησίων ἀνταρτῶν. Με αὐτὴ τὴ λογική εἶχε προτείνει καὶ στὸν Ἀθανάσιο Διάκο νὰ ἐνταχθεῖ στὶς δυνάμεις του, ἀλλὰ αὐτὸς εἶχε ἀρνηθεῖ.

Ὁ Ὁμέρ Βρυώνης δὲν εἶχε ἀντιληφθεῖ την ἔκταση καὶ την ἔννοια του ἑλληνικοῦ ξεσηκωμοῦ. Πίστευε ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ μία ἁπλῆ ἀνταρσία, ποῦ θὰ ἦταν εὔκολο νὰ κατασταλεῖ καὶ ὄχι γιὰ τον ξεσηκωμό ἑνὸς ὁλοκλήρου ἔθνους, ποῦ διεκδικοῦσε την ἐλευθερία καὶ την αὐτοδιάθεσή του.

Την ἐποχὴ ἐκείνη βρισκόταν στὴν Ἀνατολική Στερεά ὁ τρομερός καὶ φοβερός Ὀδυσσέας Ἀνδροῦτσος, παλιός ἀρματολός της περιοχῆς, ὁ ὁποῖος εἶχε πέσει σε δυσμένεια του σουλτάνου, ὡς ἄνθρωπος του Ἀλή Πασᾶ. Ἀπὸ το 1818 ἦταν μέλος της Φιλικῆς Ἑταιρείας καὶ ἔνθερμος ὑποστηρικτής του Ἀγῶνα.

Ὁ Ὁμέρ Βρυώνης βρῆκε μιᾶς πρώτης τάξεως εὐκαιρία νὰ τον προσεταιρισθεῖ, ἐπειδή γνώριζε πολύ καλά τις στρατιωτικές του ἱκανότητες. Του ἔγραψε μία ἐπιστολή ὡς παλιός φίλος καὶ του ζήτησε τὴ σύμπραξή του κατά τῶν ἑλλήνων ἀνταρτῶν, με πλῆθος ὑποσχέσεων καὶ δόλωμα την ὀπλαρχηγία ὁλοκλήρου της Ἀνατολικῆς Στερεάς.

Του πρότεινε, μάλιστα, νὰ συναντηθοῦν στὴ Γραβιᾶ καὶ συγκεκριμένα σε ἕνα μικρό πλινθόκτιστο χάνι. Ὁ Ἀνδροῦτσος ἀπεδέχθη την πρόσκληση κι ἔσπευσε στὴν περιοχή με ἄλλο σκοπό κατά νοῦ.

Ἀμέσως συγκάλεσε πολεμικό συμβούλιο στὸ Χάνι της Γραβιᾶς, με τὴ συμμετοχή τῶν ὁπλαρχηγῶν Δυοβουνιώτη καὶ Πανουργιά. Κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ Ὁμέρ Βρυώνης θὰ κατήρχετο στὴν Πελοπόννησο, ὄχι διὰ του Ἰσθμοῦ, ἀλλὰ διὰ του Γαλαξειδίου.

Διαφώνησαν, ὅμως, ὥς πρὸς το σχέδιο ἀντιμετώπισής του. Ὁ Ἀνδροῦτσος πρότεινε νὰ δώσουν τὴ μάχη στὸ Χάνι, ἐνῶ οἱ Δυοβουνιώτης καὶ Πανουργιάς το ἔκριναν ἀκατάλληλο, ἐπειδή ἦταν πλινθόκτιστο καὶ εὑρίσκετο σε ἀνοικτό πεδίο.

Ἐν τῷ μεταξύ, Ὁ Ὁμέρ Βρυώνης με 9.000 ἄνδρες πλησίαζε στὴ Γραβιά καὶ εἶχε πληροφορηθεῖ την παρουσία του Ἀνδροῦτσου στὸ χάνι με μικρή δύναμη. Δὲν ἀνησύχησε, ὅμως, πιστεύοντας ὅτι ὁ Ἀνδροῦτσος θὰ ἔκανε ἀποδεκτὴ την πρότασή του.

Σε μία δεύτερη σύσκεψη τῶν ἑλλήνων ὁπλαρχηγῶν, ποὺ δὲν εἶχαν στὴ διάθεσή τους πάνω ἀπὸ 1200 ἄνδρες, λύθηκε ἡ διαφωνία τους. Ἀποφάσισαν ὁ μὲν Δυοβουνιώτης με τον Πανουργιά νὰ πιάσουν τις γύρω περιοχές, ὁ δὲ Ἀνδροῦτσος νὰ χτυπήσει τον ἐχθρὸ ἀπὸ το χάνι σε μία ὁπωσδήποτε παράτολμη ἐνέργεια.

Μαζί του βρέθηκαν 117 ἄνδρες, ποῦ μετέτρεψαν το πλινθόκτιστο κτίριο σε ὀχυρὸ με πρόχειρα ἔργα.

Το πρωί της 8ης Μαΐου 1821, ὁ Ὁμέρ Βρυώνης με τον στρατό του πλησίασε σε ἀπόσταση βολῆς ἀπὸ το χάνι καὶ ἀμέσως δέχτηκε καταιγισμό πυρῶν. Κατάλαβε ὅτι ὁ παλιός του φίλος δὲν πῆγε ἐκεῖ με φιλικούς σκοπούς, ἀλλὰ γιὰ νὰ τον πολεμήσει.

Πρῶτα διέταξε νὰ γίνει ἐπιθέση κατά τῶν ἀνδρών του Δυοβουνιώτη καὶ του Πανουργιά, τους ὁποίους διασκόρπισε στά γύρω βουνά, ὅπως καὶ στὴ Μάχη της Ἀλαμάνας. Στὴ συνέχεια, ἐπικεντρώθηκε στὸ Χάνι καὶ τον Ἀνδροῦτσο.

Ἔκανε μία ἀπόπειρα νὰ τον μεταπείσει, στέλνοντας ἕνα δερβίση ὡς ἀγγελιαφόρο. Η ἀποστολή του ἱερωμένου εἶχε τον λόγο της. Ὁ Ὁμέρ Βρυώνης γνώριζε ὅτι ὁ Ἀνδροῦτσος ἦταν Μουσουλμᾶνος Μπεκταξής. Ο δερβίσης προχώρησε ἔφιππος πρὸς το Χάνι, ἀλλὰ ξαφνικά δέχθηκε μία σφαῖρα στό μέτωπο κι ἔπεσε ἄπνους.

Οἱ Ὀθωμανοί ἐπιτέθηκαν κατά κύματα στὸ Χάνι. Ὁ Ἀνδροῦτσος καὶ οἱ ἄνδρες του κρατοῦσαν γερά. Ὁ Ὁμέρ Βρυώνης ἐξεμάνη με την ἀνικανότητα τῶν ἀξιωματικῶν του καὶ διέταξε καὶ νέα ἐπιθέση κατά το μεσημέρι. Καὶ αὐτὴ ἀπέτυχε.

Τις πρῶτες ὧρες του δειλινοῦ διέταξε κατάπαυση του πυρός, συνειδητοποιῶντας ὅτι εἶχε διαπράξει ἕνα ἀκόμη λάθος. Ἀπὸ ὑπερβολική ἐμπιστοσύνη στὶς δυνάμεις του καὶ ὑποτιμῶντας την ἀνδρεία τῶν Ἑλλήνων εἶχε ἐκστρατεύσει χωρίς πυροβολικό.

Ἀποφάσισε νὰ ἀποσύρει προσωρινά τις δυνάμεις του καὶ νὰ διατάξει νὰ του φέρουν κανόνια ἀπὸ τὴ Λαμία. Ἦταν ἀποφασισμένος το πρωί της ἑπόμενης ἡμέρας νὰ ἰσοπεδώσει το Χάνι, με τους αὐθάδεις ὑπερασπιστές του.

Την κίνηση αὐτὴ του Ὁμέρ Βρυώνη μάντεψε ὁ Ἀνδροῦτσος καὶ γύρω στὶς δύο τα ξημερώματα της 9ης Μαΐου ἐπεχείρησε με τους 110 ἄνδρες του ἡρωική ἔξοδο. Οἱ ἕξι εἶχαν σκοτωθεῖ κατά τὴ διάρκεια της ὀλοήμερης μάχης. Αἰφνιδίασαν τις τουρκικές φρουρές πού εἶχαν περικυκλώσει το Χάνι καὶ χάθηκαν μέσα στὰ σπαρτά.

Η Μάχη στὸ Χάνι της Γραβιᾶς στοίχισε στὸν Ὁμέρ Βρυώνη πάνω ἀπὸ 300 νεκρούς καὶ 200 τραυματίες Κυρίως, ὅμως, προκάλεσε κλονισμό στὸ ἠθικὸ τοῦ στρατοῦ του καὶ τον δικό του δισταγμό γιὰ το ἄν ἔπρεπε νὰ συνεχίσει την ἐκστρατεία του.

Γιὰ λίγο καιρό, τουλάχιστον, ἕνας σοβαρός κίνδυνος γιὰ την Πελοπόννησο ἐξέλιπε. Ὁ Ὀδυσσέας Ἀνδροῦτσος ἀναγνωρίσθηκε ἀπ' ὅλους ὥς ἀναμφισβήτητος ἡγέτης της Ἀνατολίτικής Στερεάς.

Ὁ θεός του ἔρωτα κατά τους Ἀρχαίους Φιλοσόφους

Ὁ θεός Ἔρωτάς εἶναι ὁ πρῶτος θεός ποῦ φανερώθηκε στὴν ἱστορική πορεία του ἀνθρώπινου γένους, εἶπε ὁ Φαῖδρος, ἐπικαλούμενος τὸν Ἡσίοδο: «μετά το Χάος, δύο τούτῳ γενέσθαι, Γῆν τε καὶ Ἔρωτα». Ὄχι μόνον ὁ πρεσβύτερος, ἀλλὰ κι ὁ πιὸ μεγάλος καὶ θαυμαστός:

Γιατί μέγας καὶ θαυμαστός; Ἐπειδή την ὀμορφιά καὶ την ποιότητα της ζωῆς τίποτε ἄλλο δὲν μπορεῖ νὰ ἐξασφαλίσει, οὔτε ἡ συγγένεια, οὔτε τα δημόσια ἀξιώματα, οὔτε ὁ πλοῦτος, ὅπως ὁ ἔρωτας. Καὶ τοῦτο, γιατί αὐτὸς, καὶ μόνον αὐτὸς, μας κάνει νὰ ντρεπόμαστε γιὰ τ” ἄσχημα καὶ μας παρακινεῖ, φιλοτιμῶντας μας, γιὰ τα ὡραία:

«Δὲν εἶναι ἕνας καὶ μοναδικός ὁ ἔρωτας», του ἀντιπαρατήρησε ὁ Παυσανίας. «Εἶναι δύο: ὁ πάνδημος καὶ ὁ οὐράνιος. Γι” αὐτὸ πρέπει νὰ διευκρινίζουμε κάθε φορά, σε ποιόν ἀπὸ τους δύο ἀναφερόμαστε.»

Ἄξιος ἐγκωμιασμοῦ εἶναι ὁ οὐράνιος, ἐκεῖνος δηλαδή ὁ ἔρωτας πού παρακινεῖ τους ἀνθρώπους νὰ ἐρωτεύονται με ὄμορφο καὶ καλλιεργημένο τρόπο. Ὁ ἔρωτας της πάνδημης Ἀφροδίτης ἁρπάζει ὁτιδήποτε κι ἄν τύχει στὸ δρόμο του. Εἶναι ὁ ἔρωτας τῶν φαύλων, ποὺ ποθοῦν μόνο τα σώματα, δίχως νὰ νοιάζονται γιὰ την ψυχή τους καὶ γιὰ την ὀμορφιά της συμπεριφοράς:

Ὁ ἔρωτας εἶναι ἡ ἕλξη τῶν ἀντιθέτων ποὺ ἐναρμονίζονται ὅπως ἡ μελωδική μουσική σύνθεση, εἶπε ὁ Ἐρυξίμαχος.

Ἀκολούθησε ὁ Ἀριστοφάνης καὶ ἀναφέρθηκε σ” ἕνα χαριτωμένο παραμύθι. Εἶπε δηλαδή πῶς ὁ θεός κάποτε ἀποφάσισε νὰ τιμωρήσει τους ἀνθρώπους γιὰ την ἀλαζονεία τους.

Στὰ μακρινά ἐκεῖνα χρόνια ἡ ἀνθρώπινη μορφή ἦταν διπλή, σε σύγκριση με αὐτὴν ποὺ ξέρουμε. Τιμωρῶντας τους ἀνθρώπους ἐκείνης της ἐποχῆς, ὁ θεός τους χώρισε ἐγκάρσια σε δύο, ἔτσι ὅπως εἶναι πιὰ γνωστή ἡ μορφή μας. Κι ἀπὸ τότε καθένας ψάχνει νὰ βρεῖ το χαμένο ταίρι του.

Ἑπομένως ὁ ἔρωτας εἶναι ἡ ἀκατανίκητη ροπή γιὰ την ἀνασύνθεση στὴν ἀρχικὴ ἑνότητα καὶ ὁλοκλήρωση του ἤδη διχασμένου ἀνθρώπου. Ἐρωτευόμαστε γιατί ποθοῦμε νὰ ξαναβροῦμε τὴ χαμένη μας ἑνότητα, γιατί νοσταλγοῦμε, δηλαδή, την παλιά μας ὁλοκληρωμένη φύση.

Με ποιητική ἔξαρση ὁ Ἀγαθῶν ἀντέκρουσε το Φαῖδρο, πού εἶχε ἀποκαλέσει τον Ἔρωτα πρεσβύτερο ἀπὸ ὅλους τους θεούς. Αὐτὸς μόνο με τα νιάτα συναναστρέφεται κι εἶναι ὁ ἴδιος πάντα νέος:

Κι ὅποιος τον συναπαντήσει, ἔ, τότε πιὰ καταλαμβάνεται ἀπὸ ποιητικό οἶστρο ἀκόμη κι ἄν προηγουμένως δὲν εἶχε καμιά μουσική καλλιέργεια. Μὰ το πιὸ σημαντικό στὸν ἔρωτα εἶναι πῶς μας ἀπελευθερώνει ἀπὸ τὴ μοναξιά καὶ την ἀλλοτριότητα ποὺ μας τυραννοῦσε προηγουμένως καὶ γεμίζει την ψυχή μας με την πιὸ εὐτυχισμένη ἐπικοινωνία.

Σωκράτης: Ὁ ἔρωτας εἶναι ἀναβάσῃ ἀπὸ τον κόσμο τῶν θνητῶν

Τελευταῖος μίλησε ὁ Σωκράτης, ἐπικαλούμενος ὅσα του εἶχε ἐκμυστηρευτεῖ μία ἑτέρα, ἡ Διοτίμα: ὁ ἔρωτας εἶναι ἡ ἀναβάσῃ του ἀνθρώπου ἀπὸ τον κόσμο τῶν θνητῶν στὸν ἐνδιάμεσο κόσμο ποὺ τον χωρίζει ἀπὸ ἐκεῖνον τῶν ἀθάνατων θεῶν.

Δαίμονας εἶναι ὁ ἔρωτας. Γιατί οἱ δαίμονες μετέχουν στὴ θνητή φύση των ἀνθρώπων, ἀλλὰ με στοιχεῖα ἀπὸ τὴ θεϊκή ἀθανασία. Καὶ μόνον οἱ δαίμονες μποροῦν νὰ ἀνεβάσουν τους ἀνθρώπους σ” ἐκεῖνα τα σκαλοπάτια, ἀπὸ τα ὁποία εἶναι πιὰ ἐφικτὴ κάποια ἐπικοινωνία ἀνάμεσα τους καὶ στοὺς θεούς:

Ὁ ἔρωτας, ποὺ σ” ὅλα του εἶναι μέγιστος καὶ πολυμήχανος, μπορεῖ νὰ προσδιοριστεῖ με δύο λέξεις, ὡς ἡ ἐπιθυμία ποὺ τρέφουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ κάθε τί το καλό, ὥστε νὰ “ναί εὐτυχισμένοι:

Κάθε ἄνθρωπος ἔχει μέσα του το σπέρμα του καλοῦ σε ἀδράνεια. Ὁ ἔρωτας εἶναι πού το ἐνεργοποιεῖ, προκαλεῖ τὴ γονιμοποίηση, την κυοφορία καὶ τὴ γέννηση του καλοῦ. Ὁ ἔρωτας λοιπόν εἶναι μία ἀπὸ τις πιὸ θαυμαστές κατακτήσεις του ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ.

Ξεκίνησε, στὰ ἀπροσδιόριστα βάθη της ἱστορίας του ἀνθρώπινου γένους, σὰν ἁπλὸ καὶ ἀνεπίγνωτο ὁρμέμφυτο – το ἔνστικτο γιὰ την ἀναπαραγωγή καὶ τὴ διατήρηση του εἴδους.

Στὴ συνέχεια ἀνέβηκε στὸ πρῶτο σκαλοπάτι – της αἰσθησιακῆς ἡδονῆς. Μετά προχώρησε ἕνα βῆμα πιὸ πάνω, στὸ σκαλοπάτι της αἰσθητικῆς ἕλξης καὶ τελείωσης.

Ἀπ” ἐκεῖ ὁ ἔρωτας κορυφώθηκε στὴν ὄντως πολλαπλή ὁλοκλήρωση καὶ στὴν τελείωση της ἀνθρώπινης προσωπικότητας: συναισθηματική συγκίνηση, αὐθόρμητη ἔφεσή γειά προσφορά, δίχως ὑπολογισμούς, φλόγα γιὰ δημιουργία, ἀσυγκράτητη ὁρμὴ νὰ ἀναπτύξει ὁ ἐρωτευμένος ὅλες τις διανοητικές του ἱκανότητες, νὰ δείξει τον καλύτερο ἑαυτὸ του. Ὄχι μόνο νὰ φαίνεται, μὰ νὰ γίνει καὶ νὰ εἶναι πραγματικά καλύτερος,

Ἔτσι ὑψιπετής , καθώς ἀνοίγει τα φτερά του, ὁ ἔρωτας εἶναι εὐαίσθητος στὶς μικρότητες καὶ εὔθραυστος. Σὰν το κυκλάμινο τ” Ἀπρίλη. Φυτρώνει, δίχως νὰ το περιμένεις. Ἐκεῖ ποὺ δὲν το προσδοκᾶς, θάλλει κι εὐωδιάζει στ” ἀγιάζι , δίχως πολλές ἀπαιτήσεις. Κι ὅμως, τόσο εὔκολα μαραίνεται. Χάνεται, γίνεται ρουτῖνα κουραστική. Ὅμοια ἀπροσδόκητα, ὅπως εἶχε ἔρθει.

Ὁ ἔρωτας στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἀπασχόλησε φιλοσόφους, ποιητές καὶ καλλιτέχνες ὡστόσο ἡ θεμελίωση της οὐσίας του ἔρωτα παρέμεινε ἕνα δυσεπίλυτο αἴνιγμα γιὰ ὅλους, ἀκόμα καί σήμερα.