ΣΆΝ ΣΉΜΕΡΑ Ἤ Ἅλωση της Τριπολιτσάς καὶ ὁ Κολοκοτρώνης

ΣΆΝ ΣΉΜΕΡΑ Ἤ Ἅλωση της Τριπολιτσάς καὶ ὁ Κολοκοτρώνης
Ἤ Ἅλωση της Τριπολιτσάς: Ἀπὸ τις κορυφαῖες στιγμές της Ἐπανάστασης του '21, κατά την ὁποῖα ἀναδείχθηκε ὁ στρατηγικός νοῦς του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Ἀπὸ τις πρῶτες μέρες του ἐθνικοῦ ξεσηκωμοῦ, ὁ Κολοκοτρώνης εἶχε συλλάβει την ἰδέα της πολιορκίας καὶ της ἅλωσης της Τριπολιτσάς (σημερινῆς Τρίπολης), ἐπειδή κατεῖχε στρατηγική θέση καὶ ἦταν το διοικητικό κέντρο της Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας στὸν Μωριᾶ
Την Τριπολιτσά εἶχε την ἕδρα του ὁ Μόρα-Βαλεσί, ὁ στρατιωτικός διοικητής της Πελοποννήσου, με ὅλο το χαρέμι καὶ τα πλούτη του, ἐκεῖ ζοῦσε ὁ μισός τουρκικός πληθυσμός της Πελοποννήσου καὶ την ὑπερασπιζόταν σημαντικός ἀριθμὸς ἐνόπλων σωμάτων. Με λίγα λόγια ἦταν μία ἐπικίνδυνη ἐχθρικὴ ἑστία, ἡ ὁποῖα ἐάν δὲν ἐξουδετερωνόταν θὰ ἦταν μία διαρκής ἀπειλή γιὰ τις ἐπαναστατημένες ἐπαρχίες της Πελοποννήσου.
Ἡ στρατηγική σύλληψη του Κολοκοτρώνη δὲν ἔγινε ἀμέσως ἀποδεκτὴ, ἐπειδή προϋπέθετε ὀργανωμένο στρατό, ποὺ δὲν ὑπῆρχε
Ὁ Κολοκοτρώνης με ἐπιμονή καὶ πειστικότητα ἀντέστρεψε το ἀρνητικό γιὰ την ἄποψη του κλίμα μεταξύ τών ὁπλαρχηγῶν κι ἔτσι στὰ μέσα Ἀπριλίου ἀποφασίστηκε ὁ ἀποκλεισμός της Τριπολιτσάς σε πρώτη φάση, ὥστε νὰ διακοπεῖ κάθε δυνατότητα ἐπικοινωνίας καὶ ἐφοδιασμοῦ της πόλης. Ἀρχιστράτηγος της ἐπιχείρησης ὁρίσθηκε ὁ Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ἀλλὰ ἰθύνων νοῦς της ἦταν ὁ Κολοκοτρώνης, το σχέδιο του ὁποίου τηρήθηκε κατά γράμμα.
Μέχρι τις ἀρχές Μαΐου του 1821 ἡ ἐπαναστάτες εἶχαν περιζώσει την Τριπολιτσά σ' ἕνα κύκλο ποὺ περιλάμβανε τις περιοχές Πάπαρι, Βλαχοκερασιά, Διάσελο, Ἀλωνίσταινα καὶ Βέρβενα. Τότε ἔφθασε ἡ πληροφορία ὅτι ὁ Μουσταφάμπεης με 3.500 ἄνδρες προερχόμενος ἀπὸ τα Γιάννινα εἶχε διασπάσει την πολιορκία ἀπὸ τα ἀνατολικά καὶ εἶχε εἰσέλθει στὴν πόλη.
Ἦ ἐπιχείρηση κινδύνευε, καθώς τις ἑπόμενες μέρες τέθηκε σε καταδίωξη του Κολοκοτρώνη καὶ των ἄλλων ὁπλαρχηγῶν ποὺ πολιορκοῦσαν την Τριπολιτσά. Οἱ δύο σημαντικές ἧττες πού ὑπέστη στό Βαλτέτσι (12 Μαΐου) καὶ στὰ Δολιανά (18 Μαΐου), ὄχι μόνο ἀναπτέρωσαν το ἠθικό στό ἑλληνικό στρατόπεδο, ἀλλὰ συνέβαλαν καταλυτικά στὴν Ἅλωση της Τριπολιτσάς.
Ἥ δύναμη των πολιορκητῶν συνεχῶς ἐνισχυόταν καὶ τις παραμονές της Ἅλωσης εἶχε φθάσει τους 10.000 ἄνδρες Ὁ κλοιός γύρω ἀπὸ την Τριπολιτσά έσφιγγε διαρκώς καὶ ἡ πόλη ὑπέφερε Οἱ ἐναποθήκευες των τροφίμων εἶχαν σχεδόν ἀδειάσει, τα χρήματα εἶχαν ἐξαντληθεῖ καὶ οἱ ἀρρώστιες θέριζαν. Στήν πόλη ὑπῆρχαν 35.000 ψυχές, Τοῦρκοι, Χριστιανοί, Ἀλβανοί καὶ Ἑβραῖοι.
Τότε ὁ Κολοκοτρώνης συνέλαβε την ἰδέα νὰ κατασκευαστεῖ περιφερειακή τάφρος γύρω ἀπὸ την πόλη γιὰ νὰ δυσκολέψει περισσότερο τὴ ζωή των πολιορκημένων. Ἤ τάφρος κατασκευάστηκε ταχύτατα ἀπὸ τους χωρικούς καὶ ἡ ὅλη τοποθεσία ὀνομάστηκε Γράνα. Γύρω καὶ πίσω ἀπὸ αὐτή τοποθετήθηκαν τα τέσσερα ἑλληνικά σώματα, με ἐπὶ κεφαλῆς τους Κολοκοτρώνη, Μαυρομιχάλη, Γιατράκο καὶ Αναγνωσταρά. Οἱ ἐπαναστάτες εἶχαν στὴ διάθεσή τους ἕνα παμπάλαιο κανόνι καὶ οἱ πολιορκούμενοι 30.
Ἀπόντος του Μόρα-Βαλεσί, Χουρσίτ Πασᾶ, ὁ Μουσταφάμπεης, πού εἶχε το γενικό πρόσταγμα στὴν πόλη, ἀντιλήφθηκε γρήγορα την κίνηση του Κολοκοτρώνη καὶ στὶς 18 Αὐγούστου ἐνήργησε ἐπιθέση με ἱππικό γιὰ νὰ διασπάσει τον κλοιό των Ἑλλήνων Ἀπέτυχε καὶ οἱ δυνάμεις του ἀπέστρεψαν στὴν πόλη ἔχοντας ὑποστεῖ μεγάλες ἀπώλειες
Μπέηδες καὶ ἀγάδες ἀρχίσαν τότε νὰ συσκέπτονται γιὰ τους ὄρους της παράδοσης, καθώς δὲν ὑπῆρχε ἐλπίδα σωτηρίας.
Ὅμως τους πρόλαβε ἕνας ἁπλός στρατιώτης, ὁ Μανώλης Δούνιας ἀπῶ τον Πραστό Κυνουρίας. Στὶς 23 Σεπτεμβρίου 1821, ἡμέρα Παρασκευή, μαζί με δύο συντρόφους του ἀναρριχήθηκε στὰ τείχη της πόλης ποὺ ἔφθαναν τα πεντέμισι μέτρα ὕψος καὶ εἰσῆλθε στὴν Τριπολιτσά, ἐκμεταλλευόμενος τὴ γνωριμία του με τον φύλακα του προμαχῶνα
Ἀφοῦ τον ἐξουδετέρωσε, ἄνοιξε την Πύλη του Μυστρᾶ καὶ οἱ ἕλληνες ἐπαναστάτες εἰσόρμησαν στὴν πόλη. Οἱ κάτοικοί της ἀντιστάθηκαν, χωρίς ἐπιτυχία, ἐπὶ δίωρο.
Ἐπακολούθησε ἄγρια σφαγή του πληθυσμοῦ καὶ πρωτοφανές πλιάτσικο. Μάταια οἱ ὁπλαρχηγοί προσπαθοῦσαν νὰ συγκρατήσουν τους μαινόμενους ἐπαναστάτες «Το ασκέρι, ὁποῦ ήτονον μέσα, το Ἑλληνικόν, ἔκοβε καὶ ἐσκότωνε, ἀπὸ Παρασκευή ἑως Κυριακή, γυναῖκες, παιδιά καὶ ἄνδρες, τριάντα δύο χιλιάδες, μία ὥρα ὁλόγυρα της Τριπολιτσάς. Ἕνας υδραίος ἔσφαξε ἐνενῆντα Ἕλληνες σκοτώθηκαν ἑκατόν» γράφει στὰ Ἀπομνημονεύματά του ὁ Κολοκοτρώνης.
Ἤ ἐκδικητική μανία τῶν ἐπαναστατῶν ἐκδηλώθηκε ὄχι μόνο σε βάρος των Τούρκων, ἀλλά καὶ των Ἑβραίων ποὺ εἶχαν δείξει ἐχθρικὴ στάση ἀπέναντι στὴν Ἐπανάσταση, καὶ των Ἑλλήνων ποὺ εἶχαν χαρακτηριστεῖ τουρκολάτρες, ὅπως ὁ πρόκριτος Σωτήρης Κουγιάς.
Ἀντίθετα, οἱ Ἀλβανοί της Τριπολιτσάς ἀποχώρησαν συντεταγμένα με τὴ συνοδεία ἑλλήνων μαχητῶν, καθώς εἶχαν ἔλθει σε συμφωνία με τον ἴδιο τον Κολοκοτρώνη.
Ἤ Ἅλωση της Τριπολιτσάς ἀποτέλεσε σταθμό γιὰ την ἑδραίωση καὶ την ἐξελίξη της Ἐπανάστασης Ὁλόκληρη ἡ Πελοπόννησος βρισκόταν στὰ χέρια των Ἑλλήνων, ἐκτὸς των φρουρίων, Πατρῶν, Μεθώνης, Κορώνης καὶ Ναυπλίου, τα ὁποῖα πολιορκοῦνταν στενά.

Όταν ο Ζευς ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας διαμοιράστηκαν την κοσμική αρχή

Ὅταν ὁ Ζεύς ὁ Ποσειδῶνας καί ὁ Πλούτωνας διαμοιράσθηκαν την κοσμική ἀρχὴ

"Σωκ.:

Ἄκου λοιπόν, καθώς ἀφηγοῦνται, μία πολύ ὄμορφη ἱστορία, την ὁποία ἐσύ ἀσφαλῶς θὰ ἐκλάβεις ὡς μῦθο, ὅπως νομίζω, ἐγὼ ὅμως τὴ θεωρῶ πραγματική με ἔλλογη ὑπόσταση· καί ἐξ ἄλλου ὡς ἀληθινά γεγονότα θὰ σου διηγηθῶ ὅσα πρόκειται νὰ διατυπώσω. Ὅπως δηλαδή ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος ὁ Ζεύς ὁ Ποσειδῶνας καί ὁ Πλούτωνας διαμοιράσθηκαν μεταξύ τους την κοσμική ἀρχὴ, ὅταν την παρέλαβαν ἀπὸ τον πατέρα τους...

Ὑπῆρχε λοιπόν ὁ ἐξῇς νόμος ὅσον ἀφορᾶ τους ἀνθρώπους την ἐποχῆ του Κρόνου, ὁ ὁποῖος διαχρονικά καί τώρα ἀκόμη ἰσχύει ἀνάμεσα στοὺς θεούς, ὅποιος ἀπὸ το γένος των ἀνθρώπων διανύσει τὴ ζωή του με δίκαιο καί εὐσεβῆ τρόπο, ὅταν πεθάνει, νὰ μεταβαίνει καί νὰ κατοικεῖ στὰ Νησιά των Μακάριων σε κατάσταση ἀπόλυτης εὐδαιμονίας, μακριά ἀπὸ κάθε συμφορά· ὅποιος ὅμως διάγει τὴ ζωή του με ἄδικο καί ἀσεβῆ τρόπο νὰ ὁδηγεῖται στὸ δεσμωτήριο της τιμωρίας καί της (ἀπονομῆς της δικαιοσύνης) Δίκης, το ὁποῖο ὡς γνωστό το ἀποκαλοῦν Τάρταρο.

Δικαστές ἐκείνων λοιπόν, την ἐποχῆ της βασιλείας του Κρόνου καὶ πρόσφατα ἀκόμη, ὅταν την ἐξουσία κατεῖχε ὁ Δίας, ἦταν ζωντανοί γιὰ τους ζωντανούς, οἱ ὁποῖοι δίκαζαν τους ἀνθρώπους ἐκείνη την ἡμέρα την ὁποῖα ἐπρόκειτο νὰ πεθάνουν. Ἔτσι λοιπόν με ἐσφαλμένο τρόπο ἐκφέρονταν οἱ δικαστικές ἐτυμηγορίες

Ὁ Πλούτων λοιπόν καὶ οἱ ἐπιτηρητές του Ἄδη, ποῦ κατέφθαναν ἀπὸ τα Νησιά των Μακάρων, κατήγγειλαν πρὸς τον Δία, ὅτι ἐμφανίζονται συχνά καὶ στοὺς δύο μεταθανάτιους προορισμούς ἄνθρωποι ποῦ ἡ ἀξία τους δὲν ἀνταποκρίνεται στὸν τόπο ἄφιξης τους.

Ἀποκρίθηκε λοιπόν τότε ὁ Ζεὺς:

«Ἐγώ, εἰπέ, θὰ θέσω τέρμα σ’ αὐτὸ ποῦ συμβαίνει, διότι τώρα οἱ δίκες ἐκδικάζονται ἄσχημα». «Αὐτοὶ δηλαδή ποῦ κρίνονται» εἰπέ «περιβάλλονται με σάρκα τὴ στιγμή της κρίσης, ἐπειδή δικάζονται ζωντανοί».

«Πολλοί λοιπόν», συνέχισε αὐτός, «ἄν καὶ διαθέτουν διεφθαρμένες ψυχές εἶναι ἐνδεδυμένοι με καλλίγραμμα σώματα καὶ εὐγενική καταγωγή καὶ πλούτη καὶ ὅταν συντελεῖται ἡ κρίση, καταφθάνουν γι’ αὐτούς πολλοί μάρτυρες νὰ βεβαιώσουν ὅτι ἔχουν ζήσει δίκαια.

Ἔτσι ἡ δικαστές θαμβώνονται ἀπὸ αὐτὰ, ἀφοῦ μάλιστα καὶ ἡ ἴδιοι δικάζουν ἐνδεδυμένοι (με σάρκες) καὶ μπροστά ἀπὸ την ψυχή τους ἔχουν, σὰν προκάλυμμα τα μάτια καὶ τα αὐτιά καὶ ὁλόκληρο το σῶμα Ὅλα αὐτὰ τα ἐπικαλύμματα συνιστοῦν ἀσφαλῶς ἐμπόδιό καὶ τα «ἐνδύματα» των δικαστῶν καὶ αὐτὰ των κρινομένων. «Πρωταρχικά λοιπόν», εἰπέ, «εἶναι ἀναγκαῖο νὰ καταργήσουμε τὴ δυνατότητα νὰ προβλέπουν ἡ ἄνθρωποι τον θάνατό τους, διότι τώρα γνωρίζουν ἐκ των προτέρων τὴ στιγμή του θανάτου τους. Αὐτὴ λοιπόν ἡ διαταγή ἔχει διαβιβαστεί στὸν Προμηθέα γιὰ νὰ σταματήσει την προγνωστική δυνατότητα των ἀνθρώπων

Ἔπειτα εἶναι ἀναγκαῖο νὰ κρίνονται ὅλοι αὐτοὶ γυμνοί· πρέπει δηλαδή αὐτοὶ να δικάζονται ἀφοῦ ἔχουν πεθάνει. Καὶ ὁ κριτής πρέπει νὰ εἶναι γυμνός (ἀπαλλαγμένος ἀπὸ κάθε ἔνδυμα) πεθαμένος, ὥστε ἡ ἴδια ἡ ψυχή του νὰ ἀτενίζει την ψυχή κάθε ἀνθρώπου ἀμέσως με το θάνατο, ἀφοῦ τον ἐγκαταλείψουν ὅλοι οἱ συγγενεῖς καὶ ἀφοῦ θὰ ἔχει ἀφήσει στὴ γῆ ὅλο ἐκεῖνο τον ὑλικό στολισμό, γιὰ νὰ ἀποβεῖ δίκαια ἡ κρίση. Ἔχοντας λοιπόν διαγνώσει αὐτό πρὶν ἀπὸ ἐσᾶς, ἔχρισα δικαστές τους γιοὺς μου, δύο ἀπὸ την Ἀσία, το Μίνωα καὶ τον Ραδάμανθυ καὶ ἕνα ἀπὸ την Εὐρώπη τον Αιακό.

Αὐτοὶ λοιπόν ὅταν πεθάνουν, θὰ δικάσουν στὸ λειμῶνα, στὸ σημεῖο ὅπου ὁ δρόμος χωρίζεται σε τρεῖς κατευθύνσεις, ἀπ’ ὅπου δύο ὁδοί ὁδηγοῦν ἡ μία στὶς Νήσους των Μακάρων καὶ ἡ ἄλλη στὸν Τάρταρο. Ἐκείνους τους νεκρούς ποῦ καταφθάνουν ἀπὸ την Ἀσία θὰ τους κρίνει ὁ Ραδάμανθυς, αὐτούς ποῦ ἔρχονται ἀπὸ την Εὐρώπη ὁ Αἰακός. Στὸ Μίνωα θὰ ἀποδώσω τὴ δικαιοδοσία ὁριστικῆς ἐτυμηγορίας, ἄν ὑπάρχει κάτι ἀμφισβητούμενο στὶς κρίσεις των ἄλλων δύο, γιὰ νὰ καταστεῖ ὅσο το δυνατό πιὸ δίκαιη ἡ κρίση γιὰ την μεταθανάτια πορεία των ἀνθρωπίνων ψυχῶν».

Αὐτὴ εἶναι Καλλικλή ἡ ἀφήγηση ποῦ ἐγὼ ἔχω ἀκούσει καὶ πιστεύω ὅτι εἶναι ἀληθινή Ἀπὸ τις ἀναφορές αὐτές, συλλογίζομαι ὅτι κάτι τέτοιο συμβαίνει. Ὁ θάνατος, ὅπως ἐγὼ νομίζω, δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά ὁ διαχωρισμός δύο πραγμάτων, της ψυχῆς καὶ του σώματος, του ἑνός ἀπὸ το ἄλλο

Ἀπὸ τὴ στιγμή λοιπόν ποῦ θὰ ἐπέλθει ὁ διαχωρισμός της ψυχῆς ἀπὸ το σῶμα, το κάθε ἕνα ἀπὸ τα δύο μέρη σχεδόν ἐξίσου διατηρεῖ ἐκεῖνα τα χαρακτηριστικά, ποῦ εἶχε ὅταν ὁ ἄνθρωπος βρισκόταν ἐν ζωή, το σῶμα διατηρεῖ ἀναλλοίωτη τὴ φύση του καὶ ὁρατές ὅλες τις περιποιήσεις καὶ τις διαμορφώσεις ποῦ δέχτηκε.

Γιὰ παράδειγμα ἄν το σῶμα κάποιου ἦταν μεγάλο ἡ ἀπὸ τὴ φύση ἡ ἀπὸ την ὑπερβολική κατανάλωση τροφῆς ἡ ἀπὸ την ἐπίδραση καὶ των δύο παραγόντων, ὅσο ἦταν ζωντανός καὶ ὅταν πεθάνει ὁ νεκρός θὰ εἶναι μεγάλος καὶ ἄν ὑπῆρξε παχύς θὰ εἶναι παχύς καὶ μετά το θάνατο καὶ γιγιὰ ὅλα τα χαρακτηριστικά του σώματος το ἴδιο ἰσχύει

Ἄν πάλι ἔτρεφε μακριά κόμη, μακρομᾶλλης θὰ εἶναι καὶ ὁ νεκρός. Ἄν ἐπιπρόσθετα κάποιος εἶχε μαστιγωθεῖ καὶ εἶχαν ἀποτυπωθεῖ στὸ σῶμα του οἱ οὐλές ἀπὸ τις μαστιγώσεις ἡ ἀλλὰ τραύματα, ἐνῶ βρισκόταν στῆ ζωή καὶ μετά το θάνατο αὐτὰ θὰ εἶναι ἔκδηλα στῆ μορφή του πεθαμένου. Ἡ ἄν κανείς κατά την διάρκεια της ζωῆς του εἶχε μέλη του σώματός του σπασμένα ἡ διαστρεβλωμένα, οἱ ἴδιες αὐτὲς διαμορφώσεις θὰ εἶναι ὁρατές καὶ στῆ μεταθανάτια οὐσία του.

Με μία φράση δηλαδή, ὅλα ἐκεῖνα τα χαρακτηριστικά ποῦ ἀποτυπώθηκαν στὸ σῶμα του ἀνθρώπου ἐνῶ ζοῦσε εἶναι εὐδιάκριτα καὶ ὅταν πεθάνει ἡ ἄν ὄχι ὅλα τα περισσότερα γιὰ κάποιο χρονικό διάστημα.

Ἤ ἴδια διεργασία νομίζω ὅτι ἰσχύει καὶ γιὰ τὴ ψυχή Καλλικλή. Ἔκδηλα εἶναι ὅλα τα χαρακτηριστικά της ψυχῆς, ὅταν ἀπογυμνωθεῖ ἀπὸ το σῶμα, καὶ ἡ ἔμφυτες ἰδιότητες καὶ ἡ ἐπίκτητες, ὅσες διαμορφώσεις ἀπέκτησε ἡ ψυχή του ἀνθρώπου λόγῳ της ἐνασχόλησής της με κάθε πρᾶγμα

Ὅταν λοιπόν παρουσιαστοῦν ἐνώπιον του δικαστή, ἐκεῖνοι ποῦ ἔρχονται ἀπὸ την Ἀσία στὸν Ραδάμανθυ, ὁ Ραδάμανθυς τους βάζει σε σειρά καὶ ἐποπτεύει την ψυχή καθενός, χωρίς νὰ γνωρίζει σε ποῖον ἀνήκει, ἀλλὰ πολλές φορές ἀφοῦ παραλάβει την ψυχή του Μεγάλου Βασιλιά ἡ ἀλλοῦ ὁποιουδήποτε βασιλιά ἡ δυνάστη καὶ διαπιστώσει ὅτι τίποτα δὲν εἶναι ὑγιές στὴν ψυχή του, ἀλλὰ ἀντίθετα εἶναι ὅλη μαστιγωμένη ἀπὸ ραπίσματα καὶ γεμάτη οὐλὲς ἀπὸ την ἐπίδραση των ἐπιορκιῶν καὶ της ἀδικίας, ποῦ με κάθε πράξη του ἔχει ἀποτυπώσει στὴν ψυχή του καὶ ὅλα διεστραμμένα ἀπὸ το ψεῦδος καὶ την ἀλαζονεία καὶ τίποτα ὀρθὸ, ἀφοῦ ἔχει ἀνατραφεῖ χωρίς την ἀλήθεια Ὑπό την ἀρνητική ἐπίδραση τέλος, της ἐξουσίας της τρυφῆς της ἀλαζονείας καὶ της αὐθαιρεσίας των ενεργειών του, διέκρινε την ψυχή νὰ εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀσύμμετρη καὶ ἀσχήμια Ἀφοῦ διαπίστωσε λοιπόν ὁ δικαστής αὐτὰ, ἀπέπεμψε ἀμέσως αὐτὴν με περιφρόνηση στὸ δεσμωτήριο, ὁπού πρόκειται, ἀφοῦ φθάσει, νὰ ὑποστεῖ τις ἁρμόζουσες κυρώσεις…

Ὅπως λοιπόν ἔλεγα, ὅταν ἐκεῖνος ὁ Ραδάμανθυς παραλάβει (γιὰ νὰ δικάσει) κάποιον τέτοιου εἴδους, δὲν γνωρίζει τίποτα σχετικά με αὐτὸν, οὔτε ποῖος εἶναι οὔτε ἀπὸ ποίους κατάγεται, γνωρίζει μόνο ὅτι κάποιος εἶναι διεφθαρμένος. Ἔτσι, ἀφοῦ διαπιστώσει αὐτὸ, τον ἀποπέμπει στὸν Τάρταρο, ἐπισημαίνοντας, εἴτε ὅτι δύναται νὰ θεραπευθεῖ, εἴτε ὅτι εἶναι ἀνίατος, σύμφωνα με την ἀλάθευτη κρίση του. Εκείνος ἀφοῦ φτάσει στὸν Τάρταρο ὑφίσταται αὐτὰ ποῦ του ἁρμόζουν

Ἐνίοτε ὅταν ὁ ἀδέκαστος κριτής διακρίνει ἄλλη ψυχή ἀνθρώπου, ὁ οποίος ἔχει ζήσει με εὐσέβεια καὶ ὑπό το πνεῦμα της ἀλήθειας, ἁπλοῦ ἰδιώτη ἡ κάποιου ἀλλοῦ, κυρίως ὅμως, ὅπως ἐγώ θεωρῶ, Καλλικλή, ψυχή φιλοσόφου ποῦ ἀφοσιώθηκε στὰ δικά του ἔργα καὶ δεδὲν ἀκολούθησε ποικίλες κατευθύνσεις στὴ ζωή του, τὴ θαυμάζει καὶ τὴ στέλνει στὰ Νησιά των Μακάρων.

Ἔτσι ἀκριβῶς ἐνεργεῖ καὶ ὁ Αιακός καὶ καθένας ἀπὸ αὐτούς δικάζει κρατῶντας ράβδο, ὁ Μίνωας ὅμως κάθεται ἐποπτεύοντας, κρατῶντας μόνος αὐτὸς χρυσό σκῆπτρο, ὅπως ἀναφέρει ὁ ὁμηρικός Ὀδυσσέας ὅτι εἶδε αὐτὸν «νὰ κρατεῖ χρυσό σκῆπτρο καὶ νὰ ἀπονέμει δικαιοσύνη στοὺς νεκρούς.

Ἐγώ λοιπόν Καλλικλή, ἔχω πεισθεῖ ἀπόλυτα ἀπὸ την διήγηση αὐτὴ καὶ μεριμνῶ πῶς θὰ παρουσιαστῶ στὸν κριτή με ὅσο το δυνατό πιὸ ὑγιῆ την ψυχή μου. Ἀντλῶ ἱκανοποίηση λοιπόν στὸ νὰ ἀπέχω ἀπὸ τις τιμές των πολλῶν ἀνθρώπων καὶ ἀφιερώνομαι στὸ εγἐγχείρημα ἀνεύρεσης της ἀλήθειας, πῶς πραγματικά θὰ μπορέσω νὰ γίνω καλύτερος καὶ κατά τὴ διάρκεια της ζωῆς μου καὶ ὅταν πεθάνω, μετά το θάνατο.

Προτρέπω μάλιστα καὶ ὅλοις τους ἄλλους ἀνθρώπους, ὅσο δύναμαι νὰ πράξω κάτι τέτοιο, καὶ σε σένα ἀπευθύνω την παραίνεση νὰ κατευθύνεις τή ζωή σου στὸν ἀγῶνα αὐτὸ, τον ὁποῖο ἐγώ θεωρῶ τον ἐπικρατέστερο ἀπὸ ὅλοις τους ἐγκόσμιους ἀγῶνες, καὶ σε ἐπικρίνω ποῦ δὲν ἔχεις τή δυνατότητα νὰ βοηθήσεις τον ἑαυτό σου, ὅταν ἔρθει ἡ στιγμή της δικῆς σου δίκης καὶ κρίσης, την ὁποῖα ἐγώ μόλις τώρα ἀνέφερα, ἀλλά, ἀφοῦ προσέλθεις ἐνώπιον του δικαστή τον γιὸ της Αίγινας, ὅταν σε συλλάβει καὶ σε ὁδηγήσει πρός το δεσμωτήριο, θὰ μείνεις ἄναυδος καὶ θὰ κυριευτεῖς ἀπὸ ἰλίγγῳ, ἐσύ ἐκεῖ ὄχι λιγότερο ἀπὸ ἐμένα ἐδῶ, καὶ ἴσως κάποιος σε χτυπήσει ἀτιμωτικά στὸ πρόσωπο καὶ σε ἐξευτελίσει με κάθε δυνατό τρόπο."

Πλάτων, Γοργίας, 523a-527e



Ὁ μῦθος γύρω ἀπὸ το δικαστήριο των ψυχῶν ὑστέρα ἀπὸ

το θάνατο (C. 79-82, 523a-527e):

"Ἀπομένει ἡ μεταφυσική θεμελίωση των διαλεκτικῶν συμπερασμάτων. Ποιὸς γνωρίζει ἄν ἡ ζωή εἶναι θάνατος ἡ ὁ θάνατος ζωή; Ὁ θάνατος, γιὰ το Σωκράτη, δὲν τίποτα ἄλλο παρά ὁ χωρισμός δύο πραγμάτων, της ψυχῆς καὶ του σώματος. Ἤ ἀθάνατη ψυχή ἐξέρχεται ἀπὸ το θνητό σῶμα καὶ ὁδεύει πρὸς το σταυροδρόμι της κρίσης. Ἐκεῖ ἀναμένουν ἡ ἀκριβοδίκαιοι καὶ ἀδέκαστοι Κριτές του Ἄδη, ὁ Αἰακός, ὁ Μίνως καὶ ὁ Ραδάμανθυς, ἡ οποίοι ἀτενίζουν την ψυχή κάθε νεκροῦ καὶ ἐκδίδουν την ἀταλάντευτη ἐτυμηγορία τους, βασιζόμενοι στὰ ὁρατὰ σημάδια ποὺ φέρει πάνω της κάθε ψυχή ἀπὸ την προθανάτια δράση της.

Οἱ ψυχές των διεφθαρμένων καὶ των ἀδικῶν ἀποστέλλονται στὸ δεσμωτήριο της τιμωρίας καὶ της ἀπονομή της δικαιοσύνης, στὸν στυγερό Τάρταρο καὶ ὑποβάλλονται σε φρικτά, συνεχῶς ἐπαναλαμβανόμενα βασανιστήρια.

Οἱ ψυχές, ποὺ ἔζησαν με δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη κατευθύνονται στὶς Νήσους των Μακάρων καὶ βιώνουν της αἰώνια εὐδαιμονία

Ἤ φιλοσοφία, ὅπως ἀκριβῶς καὶ στὸν πλατωνικό Φαίδωνα, ὀράται ὡς μελέτη καὶ προετοιμασία θανάτου.

Ὁ Σωκράτης συρμένος ἄδικα σε δίκη ἀπό κάποιο εὐτελές ἀποκείμενο, ἴσως νὰ μὴν δύναται νὰ ὑπερασπιστεῖ τον ἑαυτὸ του ἐνώπιον της ἐγκόσμιας δικαστικῆς ἀρχῆς, ἐλλείψει ο

ὀνομαστῶν μαρτύρων ποὺ θὰ συνηγορήσουν ὑπέρ του καὶ ἐλλείψει της μεγαλεπήβολης ρητορικῆς πειθοῦς, ἡ ὁποῖα θὰ δημιουργήσει ἐπίφαση ἀλήθειας καὶ θὰ ἐξαπατήσει τους δικαστές, στὸ ἐπέκεινα, ὅμως, θὰ βρεθεῖ ἀναπόδραστα στὶς νήσους των Μακάρων.

Ὁ πολιτευτής μπορεῖ ἔντεχνα νὰ διαφεύγει τις δάγκανες του πολιτειακοῦ νόμου ὅσο βρίσκεται στή ζωή καὶ νὰ πραγματοποιεῖ τις ἄδικες ἐπιδιώξεις του, στό μεταθανάτιο σταυροδρόμι της κρίσης, ὅμως, θὰ καταληφθεῖ ἀπὸ ἔντρομο ἴλιγγο, καθώς τα τέκνα του Διός θὰ ἐποπτεύουν την ψυχή του καὶ θὰ του ἐπιβάλλουν, μετά ραπισμάτων καὶ προπηλακισμῶν, σκληρότατη τιμωρία.

Ἤ προτροπή πρὸς τον φιλοσοφικό τρόπο ζωῆς ἐνδύεται το μέγιστο κλέος.

Ὁ πολιτικός ἀνήρ ἁρμόζει νὰ κατακτήσει σε ἀτομικό ἐπίπεδο την αὐτοκυριαρχία (ἡ κυριαρχία του λόγου ἐπὶ του θυμοῦ καὶ των ἡδονῶν) καὶ τὴ δικαιοσύνη (διατήρηση αὐτῆς της εὐταξίας) καὶ ἐν συνεχείᾳ, ἀφοῦ το κατορθώσει αὐτὸ νὰ ἐπιδοθεῖ στὴν ἐφαρμογή των ἀρχῶν της πολιτικῆς ἐπιστήμης



Με το τέλος του Γοργία ἡ ὁδός πρὸς τὴ θεμελίωση της πλατωνικῆς πολιτικῆς φιλοσοφίας ἔχει πιὰ ἀνοίξει"

Σαλαμίνα: Η ναυμαχία στην οποία η Δύση οφείλει την ύπαρξή της

Σαλαμίνα: Η ναυμαχία στην οποία η Δύση οφείλει την ύπαρξή της
Η ελληνική ναυτική νίκη στα νερά της Σαλαμίνας το 480 π.Χ. και οι χερσαίες μάχες που ακολούθησαν ολοκλήρωσαν την ήττα των Περσών που είχε αρχίσει στον Μαραθώνα μια δεκαετία νωρίτερα . Σήμερα είναι η επέτειος.
Η νίκη εξασφάλισε την ανεξαρτησία των ελληνικών πόλεων-κρατών, η οποία πρόσφερε τόσο το περιβάλλον όσο και τη στρατιωτική ισχύ στον Μέγα Αλέξανδρο για να δημιουργήσει την τεράστια αυτοκρατορία του έναν αιώνα αργότερα. Αυτή η αυτοκρατορία επέβαλε την κυριαρχία της ελληνικής φιλοσοφίας στον Δυτικό πολιτισμό κατά τους επόμενους αιώνες.
Παρά την ήττα τους από τους Έλληνες στον Μαραθώνα το 490 π.Χ., οι Πέρσες διατηρούσαν πάντα έναν τρομερό στρατό και ένα ναυτικό που ήλεγχε τις θαλάσσιες οδούς. Ο Δαρείος Α', που είχε ηττηθεί στον Μαραθώνα, σκό πευε να αρχίσει άλλη μια επίθεση εναντίον της Ελλάδας, αλλά πρώτα έπρεπε να καταστείλει μια επανάσταση στην Αίγυπτο. Πέθανε όμως πριν γίνει αυτό, το 486 π.Χ. Ο γιος του Ξέρξης πήρε τη θέση του και σύντομα απέδειξε τις πο λεμικές ικανότητες του νικώντας τους Αιγυπτίους επαναστάτες. Ύστερα στρά φηκε κατά της Ελλάδας για να εκδικηθεί την ήττα του πατέρα του και να επε κτείνει τα όρια της Περσικής Αυτοκρατορίας προς δυσμάς.
Στη δεκαετία που ακολούθησε τη νίκη στον Μαραθώνα, οι Έλληνες ταλανίζονταν από εσωτερικές διαμάχες. Όταν ωστόσο έφθασαν οι ειδήσεις ότι ο Ξέρξης είχε ξεκινήσει εναντίον τους με στρατό που ίσως ξεπερνούσε το 1.000.000.000 άνδρες και τα 1.200 πλοία, οι νότιες ελληνικές πόλεις-κράτη της Αθήνας, της Σπάρτης και των Κυκλάδων συνενώθηκαν για να αντιμετωπίσουν τους εισβολείς. Οι βόρειες περιοχές, που ήταν πολύ δύσκολο να αντισταθούν και βρίσκονταν στον δρόμο του προελαύνοντος περσικού στρατού, έδειξαν απρο θυμία να μετάσχουν στη συμμαχία. Σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσει την υ ποστήριξη των βόρειων περιοχών, η νότια συμμαχία έστειλε έναν μικρό στρατό από Σπαρτιάτες για να υπερασπιστούν το πέρασμα των Θερμοπυλών. Πριν αρχίσει η μάχη οι περισσότεροι Σπαρτιάτες γύρισαν πίσω, αφήνοντας μόνο 300 άνδρες και 1.000 Βοιωτούς συμμάχους για να κρατήσουν το πέρασμα
Εκείνοι το έκαναν με τόση γενναιότητα, ώστε σκοτώθηκαν όλοι. Μολονότι όμως άφησαν ένα αιώνιο παράδειγμα ικανότητας και ανδρείας, η μάχη τους είχε ελάχιστη ή και καθόλου επίδραση στη σύγκρουση που ακολουθήσε.
Από τις Θερμοπύλες οι Πέρσες συνέχισαν την πορεία τους νοτίως προς την Αθήνα, παραλλήλως προς την ακτογραμμή. Το ναυτικό ακολουθούσε κατά μήκος των παραλίων μεταφέροντας εφόδια για την τεράστια χερσαία δύναμη. Ορισμένες περιγραφές, κυρίως Ελλήνων που επιδίωξαν να μεγιστοποιήσουν
την αξία της επακόλουθης νίκης τους, υπολογίζουν τον όγκο του περσικού στρατού σε 2.000.000 άτομα κάποια μάλιστα φτάνει στα 5.000.000. Ακόμη όμως και αν υπολογίσουμε το βοηθητικό προσωπικό και τους συνοδούς της εκστρατείας, αυτοί οι αριθμοί είναι εξαιρετικά υπερβολικοί, αφού ούτε ο περσι κός πληθυσμός ούτε το σύστημα ανεφοδιασμού εκείνης της εποχής μπορούσαν να αντέξουν έναν τόσο μεγάλο στρατό. Στην πραγματικότητα, οι περσικές χερσαίες δυνάμεις πιθανότατα να έφθαναν τα 200.000 άτομα
Ανεξαρτήτως του ακριβούς αριθμού των Περσών, οι Έλληνες αντιλήφθηκαν ότι δεν μπορούσαν να αντισταθούν σε μια τόσο μεγάλη δύναμη. Ο ηγέτης τους, ο Αθηναίος Θεμιστοκλής, σκέφτηκε ότι η μοναδική ελπίδα νίκης βρισκόταν στη θάλασσα. Αν νικούσαν τον περσικό στόλο, ο εχθρικός στρατός θα υπο χωρούσε από έλλειψη εφοδίων. Παρά τις ανησυχίες ορισμένων υφισταμένων του, ο Θεμιστοκλής έπεισε τους συμμάχους του να εγκαταλείψουν την ελληνική ενδοχώρα και να μεταβούν στη γειτονική Σαλαμίνα. Εκεί θα παρέτασσαν το ενωμένο ναυτικό τους κατά του περσικού στόλου.
Ο Ξέρξης μπήκε στην Αθήνα και νίκησε γρήγορα τη μικρή ελληνική φρουρά που είχε μείνει εκεί για να υπερασπιστεί την Ακρόπολη. Ενώ οι Πέρσες λεηλα τούσαν και έκαιγαν την πόλη, ο Θεμιστοκλής έστειλε αγγελιαφόρους που υποκρίθηκαν ότι ήταν λιποτάκτες για να πουν στον Ξέρξη ότι οι Έλληνες ήταν δι χασμένοι από εσωτερικές διαμάχες και ετοιμάζονταν να φύγουν με τα πλοία τους. Ο Πέρσης ηγέτης αποφάσισε να αναλάβει μια επίθεση για να καταστρέ ψει τα ελληνικά σκάφη πριν προλάβουν να απομακρυνθούν
Ο Ξέρξης έστησε το στρατόπεδο του στην ξηρά και τοποθέτησε έναν χρυσό θρόνο σε μια πλαγιά του Αιγάλεω που έβλεπε προς τα νερά της Σαλαμίνας, α πό οπού θα μπορούσε να παρακολουθήσει την επικείμενη νίκη του. Το πρωί της 23 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ. κάθισε στον θρόνο και έδωσε διαταγή να επιτε θούν τα πλοία του. Το περσικό ναυτικό, που είχε μειωθεί σε 1.000 πλοία λόγω μιας πρόσφατης θύελλας, εξακολουθούσε να υπερέχει του ελληνικού σε ανα λογία τρία προς ένα. Ωστόσο, οι 370 ελληνικές τριήρεις, με την τριπλή σειρά κουπιών, ήταν ταχύτερες και μεγαλύτερες από τα εχθρικά πλοία. Οι Έλληνες είχαν επίσης το πλεονέκτημα ότι γνώριζαν πολύ καλά τα νερά στα οποία γινό ταν η σύγκρουση. Ακόμη πιο σημαντικό ήταν το γεγονός ότι κάθε Έλληνας ναυτικός και στρατιώτης ήξερε πολύ καλά ότι μόνο ο ίδιος και οι συμπολεμι στές του βρίσκονταν ανάμεσα στις οικογένειες τους και στον περσικό στρατό. Η ύπαρξη της Ελλάδας κρεμόταν από τα χέρια τους.
Οι Πέρσες πλησίασαν με τον ημικυκλικό σχηματισμό τους, που ήταν χαρα κτηριστικός εκείνης της εποχής. Τα ελληνικοί πλοία εμβόλισαν τα εχθρικά και τα ακινητοποίησαν με άρπαγες, έτσι ώστε να μπορέσει το πεζικό να περάσει σε αυτά και να εξουδετερώσει τα αντίπαλα πληρώματα. Μια μικρή ελληνική δύναμη περίπου 30 πλοίων, που είχε μείνει σε εφεδρεία, χτύπησε τις περσικές πτέρυγες καθώς οι κύριες ελληνικές δυνάμεις άρχισαν να αποκτούν την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Σε διάστημα οκτώ ωρών ο Ξέρξης είδε από τον θρόνο του το μισό σχεδόν ναυτικό του να καταλήγει στον βυθό της θάλασσας. Οι ελληνικές απώλειες ή ταν μόλις 40 πλοία. Για πρώτη φορά στην ιστορία μια ναυμαχία είχε κρίνει το αποτέλεσμα ενός πολέμου. Με το μεγαλύτερο μέρος του ναυτικού του κατε στραμμένο και τα βοηθητικά σκάφη του απειλούμενα πλέον άμεσα, ο Ξέρξης δεν είχε άλλη επιλογή παρά να επιστρέφει στη Μικρά Ασία. Αφησε όμως πίσω του έναν στρατό 10.000 περίπου ανδρών για να κρατήσει την ελληνική ενδοχώ ρα, αλλά μέχρι τον επόμενο Αύγουστο είχαν όλοι παραδοθεί στους Έλληνες.
Το περσικό ναυτικό παρέμεινε ισχυρό παρά την ήττα στη Σαλαμίνα. Ωστό σο, οι Έλληνες πήραν τη θέση τιυν Περσών ως κυρίαρχη δύναμη στη Μεσό γειο. Χρειάστηκε άλλος ένας αιώνας και πολλοί ακόμη εσωτερικοί πόλεμοι πριν ο Μέγας Αλέξανδρος ενώσει όλη την Ελλάδα και κατανικήσει την Περσι κή Αυτοκρατορία, αλλά ο ακρογωνιαίος λίθος της τελικής νίκης του είχε ήδη τεθεί. Η ναυμαχία της Σαλαμίνας εγγυόταν πλέον τη διαρκή ανεξαρτησία της Ελλάδας και την πρόοδο ενός πολιτισμού και μιας φιλοσοφίας που θα επηρέα ζε ολόκληρη την Ευρώπη και θα επεκτεινόταν τελικά μέχρι τη βόρεια Αμερική.
Αν ο Ξέρξης είχε νικήσει στη Σαλαμίνα, είναι αμφίβολο αν οι διχασμένοι Έλληνες θα κατάφερναν να ενωθούν εκ νέου για να διώξουν τους Πέρσες από την πατρίδα τους. Αν η Σαλαμίνα είχε διαφορετική κατάληξη, είναι πολύ πιθα νόν ότι η Περσία -και όχι η Ελλάδα- θα είχε εξαπλώσει την επιρροή της στην ευρώπη και στη Δύση.
"Οι 100 μεγαλύτερες μάχες όλων των εποχών". Από τον Michael Lee Lanning-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ

Ἀργῶ. Το ἀρχαίο διαστημόπλοιο

Ἀργῶ. Το ἀρχαίο διαστημόπλοιο

Η ἀρχαία ἑλληνική μυθολογία δὲν ἀποτελεῖται ἀπὸ μυθεύματα, ἀλλὰ περιέχει πραγματικά γεγονότα τα ὁποῖα σήμερα, ὑστέρα ἀπὸ τα τεχνολογικά ἐπιτεύγματα των τελευταίων δεκαετιῶν, γίνονται κατανοητά καί παίρνουν τις ἀληθινές τους διαστάσεις.

Τυπικό παράδειγμα αὐτοῦ του τρόπου ἀποκρυπτογράφησης της ἀρχαίας φιλελληνικός μυθολογίας ἀποτελεῖ ἤ Ἀργῶ, ποῦ, ὅπως ἀναφέρεται στή Μυθολογία, ἦταν ἕνα πλοῖο. Ὅμως, ὅπως θά διαφανεῖ ἀπό τα στοιχεῖα ποῦ θά παρατεθοῦν παρακάτω, ἤ Ἀργῶ οὐσιαστικά ἦταν ἕνα διαστημόπλοιο.

Η Ἀθηνᾶ ἐκπονεῖ τα σχέδια γιά την κατασκευή της Ἀργοὺς καί ἐπιβλέπει καί βοηθάει στὴν κατασκευή της ἀπὸ τον Ἀργό, Η Ἀθηνᾶ ἀνήκει στοὺς δώδεκα ὀλύμπιους θεούς, οἱ ὁποῖοι ἦταν μία ἐξωγήινη ἀποστολή ποῦ κατῆλθε στὸν πλανήτη μας γιὰ ἐκπολιτιστικούς λόγους. Ἡ ἐξωγήινη καταγωγή της Ἀθηνᾶς κρυπτογραφεῖται στόν παρακάτω μῦθο, ὁ ὁποίος δέν εἶναι εὐρύτατα γνωστός καὶ προέρχεται ἀπὸ την Κρήτη.

Σύμφωνα λοιπόν με αὐτὸν το μῦθο, ὁ Δίας χτύπησε ἕνα σύννεφο ἀπὸ το ὁποῖο ἐξῆλθε ἤ Ἀθηνᾶ. Ὅμως, σήμερα, ἔπειτα ἀπὸ ἔρευνες πενήντα ἐτῶν κι ἀπὸ ἀναφορές ἀνθρώπων οἱ οποίοι παρέστησαν μάρτυρες θεάσεων UFO, γνωρίζουμε ὅτι ἕνας ἀπὸ τους τύπους των UFO εἶναι αὐτὸς ποῦ ἔχη μορφή σύννεφου. Η κατασκευή της Ἀργούς ἔγινε ἀπὸ το ἱερὸ ξύλο της βαλανιδιᾶς ποῦ ἦταν ἀνθεκτικό τόσο στό νερό ὅσο καὶ στή φωτιά. Η τοποθεσία στήν ὁποῖα κατασκευάστηκε εἶναι ὁ Παγασές ποῦ βρίσκεται κοντά στὸ λόφο Γορίτσα στὸ Βόλο, ὅπου ἔχουν ἀναφερθεῖ ἀνεξήγητες ἐξαφανίσεις ἀνθρώπων καὶ θεάσεις UFO. Σε αὐτόν το λόφο μαγνητισμός πάντα εἶναι ἔντονος. Ὅμως, το πιὸ σημαντικό εἶναι όιιστην κορυφή του ὑπάρχει ἕνα κτίσμα το ὁποῖο ἔχει δύο ἀνάστροφα ἔψιλον, ποῦ ἀπέχουν ἐλάχιστα μεταξύ τους, καὶ στή μέση τα ἑνώνει μία ὁριζόντια γραμμή την ὁποῖα διέρχεται στή μέση μία κάθετη γραμμή. Αὐτὸ το σύμβολο δέν εἶναι τυχαῖο, γιατί, σύμφωνα με μαρτυρίες ἀπὸ διαφορετικά σημεῖα του πλανήτη μας, αὐτὸ το σύμβολο ὑπάρχει πάνω σε σύγχρονα UFO. Η τελευταία ἀναφορὰ σχετικά με αὐτὸ το σύμβολο προέρχεται ἀπὸ τὴ Ρωσία στίς 27/9/1989 καί μεταδόθηκε ἀπὸ ἐπίσημο πρακτορεῖο εἰδήσεων το γνωστό ἀμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι CΝΝ κι ἀναφέρθηκε μετέπειτα σε ἔγκυρα ἐρευνητικά περιοδικά ὅτι αὐτὸ το UFO εἶχε στή μία πλευρά του ἕνα ἔμβλημα, το ὁποῖο, ὅπως το περιέγραφαν, ἦταν ὅμοιο μ' ἐκεῖνο του Βόλου.

Το πλήρωμα της Ἀργοὺς ἦταν ἐπίλεκτο, ἀφοῦ συμμετεῖχαν σε αὐτὸ ἡμίθεοι καὶ ἥρωες, ἀπὸ τους ὁποίους ὁρισμένοι εἶχαν θεϊκές ἱκανότητες. Ἐνδεικτικά ἀναφέρω τον Γλυκέα, γιὰ τον ὁποῖο ὁ Ὀρφέας ἀναφέρει στὰ Ἀργοναυτικά τα παρακάτω: «Ο Λυγίσας, μόνος αὐτὸς ἀπ' ὅλους τους ἀνθρώπους, ἔβλεπε με μάτια διαπεραστικά τα πλέον ἀπομακρυσμένα βάθη του αἰθέρα καί της θάλασσας καί τα βάραθρα του Πλούτωνα ποῦ ζεῖ κάτω ἀπὸ τή Γῆ».

Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ὁ Λυγκέας, ὅπως οἱ γονεῖς του κι ὁ ἀδελφὸς του, εἶχε μυηθεῖ στα Ἐλευσίνια Μυστήρια, τα ὁποῖα οὐσιαστικά παρεῖχαν ἀνεκτίμητες γνώσεις, τις ὁποῖες δέν ἔπρεπε νά ξέρουν οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι. Πιστεύετε ὅτι ἕνα μέρος αὐτῶν των γνώσεων ἀφοροῦσε καὶ ἀνωτέρα τεχνολογικά ἐπιτεύγματα ποῦ ἐκείνη την ἐποχῆ θὰ τα θεωρούσανε μαγικά. Ἑπομένως, ὁ Λυγκέας θὰ χρησιμοποιοῦσε κάποια συσκευή, ἡ ὁποῖα με τις εἰδικές ἀκτῖνες ποῦ διέθετε μποροῦσε νά εἰσχωρεῖ παντοῦ καί νά βλέπει τα πάντα, ὅπως σήμερα διαθέτουμε τις ἀκτῖνες Χ γιά νά ἀκτινογραφούμε το ἀνθρώπινο σῶμα.

Ἐπίσης, συμμετεῖχε ὁ θεϊκός Ὀρφέας, ὁ ὁποῖος γοήτευσε με τὴ λύρα του ἀκόμα καὶ τα τέρατα του Ἄδη (ὅπου εἶχε κατεβεῖ, γιὰ νὰ φέρει πίσω την ἀγαπημένη του σύζυγο Εὐρυδίκη) καθώς καὶ τούς χθόνιους θεούς. Εἶναι ἀξιοσημείωτο πῶς, ὅταν κόλλησε στή Γῆ ἡ Ἀργῶ, ὁ Ὀρφέας ἔπαιξε τὴ λύρα του καὶ με παλμικές κινήσεις ποῦ προκαλοῦσε, μετέβαλε τὴ μοριακή δομή της Ἀργοὺς, με ἀποτέλεσμα νὰ μειώνεται το βάρος της καὶ νὰ καθίσταται ἱκανὴ νὰ ὑπερνικήσει τὴ δύναμη της βαρύτητας.

Ἀλλὰ ἐπίλεκτα μέλη της Ἀργοὺς ἦταν ὁ Καλάις καὶ ὁ Ζήτης, οἱ ὁποῖοι εἶχαν την ἱκανότητα νὰ πετοῦν με τα ὑποπόδια ποῦ φοροῦσαν (καὶ προφανῶς ἦταν πτητικές μηχανές). Ἐδῶ ὑπενθυμίζουμε την πτητική μηχανή jatpac ποῦ χρησιμοποιοῦν εἰδικοί Ἀμερικανοί κομάντος. Ἀκόμα συμμετεῖχαν οἱ Διόσκουροι, δηλαδή ὁ Κάσιορας καὶ ὁ Πολυδεύκης, οἱ ὁποῖοι ἦταν γιοὶ του Δία καὶ της Λήδας, καὶ εἶχαν κι αὐτοὶ την ἱκανότητα νὰ πετᾶνε. Ἐπίσης, ὁ Ἀγκαίος γνώριζε τις πορεῖες των ἄστρων στὸν οὐρανὸ καὶ τις τροχιές των πλανητῶν.

Οἱ πιὸ γνωστοί κυβερνῆτες της Ἀργούς ἦταν ὁ Ἡρακλῆς, ὁ Ἱάσονας, ὁ Ἀργὸς, ὁ Τίφυς, ὁ Αγκαίος, ὁ Κάναπος.

Σχετικά με το σχῆμα της Ἀργοὺς, ὅπως διαφαίνεται ἀπό τους παρακάτω στίχους, ἦταν κυρτό κι ἀπὸ τα δύο μέρη καὶ ἐξωτερικά εἶχε ἕνα «τοίχωμα» το ὁποῖο ἔπρεπε νὰ περάσουν οἱ Ἀργοναῦτες, γιὰ νὰ εἰσέλθουν στὸ ἐσωτερικό του πλοίου ποῦ ἦταν κοῖλο·. «Οὔτε ὑπάρχει λιμάνι ὡς καταφύγιο των ἀμφικύρτων πλοίων» (Ὀρφικά, στ. 1188-1217). «Ἀφοῦ ἐβάδιζαν ὑπεράνω ἀπὸ το τοίχωμα του πλοίου» (Ὀρφικά, στ. 612-642), «ταχέως ἔπειτα οἱ Μινύαι εἰσῆλθαν ἔνοπλοι εἰς το κοῖλον» (Ὀρφικά, στ. 500-528).

Το τελευταῖο κομμάτι πού τοποθετήθηκε πάνω στὴν Ἀργῶ ἦταν ἕνα ξύλο ποὺ ἔφερε ἡ Ἀθηνᾶ ἀπὸ τὴ Δωδώνη, το ὁποῖο «μιλοῦσε» κι ὁδηγοῦσε τους Ἀργοναῦτες στή σωστή πορεία. Ὅπως γράφει ὁ ἀρχαῖος συγγραφέας Ἀπολλώνιος ὁ Ρόδιος σιο ἔργο του Ἀργοναυτικά, «στὴν πλώρη της Ἀργοὺς ἔβαλε ἡ Ἀθηνᾶ ἕνα ξύλο ἀπὸ δρῦ της Δωδώνης, το ὁποῖο μιλοῦσε ἀνθρώπινα».

Η Ἀργῶ «φώναξε» καὶ εἶπε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ κρατήσει ἄλλο το βάρος του Ἡρακλῆ. Αὐτό το «κυβερνητικό» ξύλο ὄχι μόνο μιλοῦσε, ἀλλὰ ἔδινε καὶ διάφορες ἐντολὲς στοὺς Ἀργοναῦτες. «Η Ἀργῶ μίλησε καὶ εἰπέ στούς Ἀργοναῦτες ὅτι δὲν θὰ σταματήσει ἡ ὀργὴ του Δία γιὰ το φόνο του Ἀψΰρτου, του ἀδελφοῦ της Μήδειας τόν ὁποῖο κομμάτιασε ἡ ἴδια καὶ πετοῦσε τα κομμάτια του στή θάλασσα γιὰ νὰ καθυστερήσει την καταδίωξη του πατέρα της, ἄν δὲν πᾶνε στήν Αισονία κι ἐκεῖ καθαριστοῦν ἀπὸ το φόνο ἀπὸ την Κίρκη». Ἀλλά καὶ οἱ Ἀργοναῦτες μιλοῦσαν μαζί της, ὅπως ὁ Ὀρφέας, ὁ ὁποῖος της λέει: «Καὶ τώρα, Ἀργῶ, ἄκουσε τὴ δική μου φωνή ὅπως την ἄκουσες προηγουμένως». Σε μία ἄλλη περίπτωση ἀναφέρεται ὅτι μίλησε ἤ Ἀργῶ καὶ εἶπε τα παρακάτω:

«Ω, ἐγὼ ἦ δυστυχισμένη, μακάρι νὰ εἶχα συντριβεῖ καὶ καταστραφεῖ σιις Κυανές Πέτρες καὶ στὴν τρικυμία του Εὐξείνου Πόντου. Παρά πού τώρα ἄδοξη μεταφέρω την πασίγνωστη ἄγνοια των βασιλέων. Ἐπειδὴ τώρα ἡ αἰώνια Ερινύα μας παρακολουθεῖ ἀπὸ πίσω ὡς τιμωρούς του συγγενικοῦ αἵματος του ἀποθανόντος Ἀψύρτου. Ἐπέρχεται δὲ ἡ μία συμφορά πάνω στὴν ἄλλη. Διότι τώρα 8α κινδυνεύσω νὰ περιέλθω σε ἀθλία κι ὀδυνηρή δυστυχία, ἐάν πλησιάσω στίς Ιερνίδες Νήσους, ἐάν βεβαίως, ἀφοῦ παρακάμψετε τα Ἱερὰ Ἀκρωτήρια, δὲ φδάσειε στὸν κόλπο ἐσωτερικά της ξηράς καὶ της ἀπέραντης θάλασσας, κι ἐγὼ φθάσω ἔξω στὸ Ἀτλαντικό Πέλαγος. Ἀφοῦ εἶπε (ἡ Ἀργῶ) αὐτὰ, σταμάτησε νὰ μιλᾶ...» (στ. 1160-1188).

Ὑπάρχουν κι ἄλλα σημεῖα στὰ Ἀργοναυτικά, τα ὁποῖα μας παρέχουν την ἐνδείξη ὅτι αὐτὸ το ξύλο πρέπει νὰ ἦταν ἕνα εἶδος ἀσύρματης ἐπικοινωνίας μεταξύ των Ἀργοναυτῶν καὶ της Ἀθηνᾶς ἡ των ἄλλων ὀλύμπιων θεῶν, οἱ ὁποῖοι τους καθοδηγοῦσαν ὅποτε χρειάζονταν τὴ βοήθειά τους.

Η ἄποψη ὅτι ἡ Ἀργῶ ἦταν διαστημόπλοιο τεκμηριώνεται περισσότερο ἀπὸ τους παρακάτω στίχους ποῦ οὐσιαστικά ἀναφέρουν ὅτι «πετοῦσε»: «Οἱ Ἄλπεις ἔχουν ἐκτεταμένη αἰχμήν, ἐπικάθηται δὲ πάντοτε ἐκεῖ ὁμίχλη. Ἀπὸ δῶ ξεκινήσαντες βιαστικά...» (Ὀρφικά, στίχοι 1131-1136). «Τοῦτον, τον Κάνθο τον Αβαντιώτη κατενίκησεν ἡ μοῖρα, καὶ ἡ ἀνάγκη του ἐπέβαλε νὰ ἀποθάνει ὑπεράνω (πάνω ἀπὸ) της Λιβύης» (Ὀρφικά, στίχοι 118-131).

Η Φθινοπωρινή Ἰσημερία καὶ τα Ελευσίνια Μυστήρια

Η Φθινοπωρινή Ἰσημερία καὶ τα Ελευσίνια Μυστήρια

Τα ἘΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ἀποτελοῦν ἀναμφισβήτητα ἕνα ἀπὸ τους πιὸ ἱερούς καὶ σεβαστούς θεσμούς, ἕνα ἀπὸ τα σημαντικότερα ἐπιτεύγματα του Ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ.

Σύμφωνα με την Μυθολογία μας, ἱδρυτής τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων πιστεύεται ὅτι ἦταν ὁ Εὔμολπος ἡ ὁ Μουσαίος ὁ Αἰθίοπος ἦταν γιὸς του Ὀρφέα, ὑπάρχουν ὅμως καὶ πλῆθος ἄλλων ἐκδοχῶν, ἔτσι ὥστε σήμερα νὰ εἶναι ἐξαιρετικά δύσκολο νά μποροῦμε νὰ καταλήξουμε σε ἕνα ἀσφαλὲς συμπέρασμα, ὡς πρὸς τον λόγο της ἐμφάνισή τους, τον τρόπο της διεξαγωγῆς τους ἀλλὰ το ἀκριβὲς περιεχόμενο των διδασκαλιῶν καὶ των μυήσεών τους.
Αὐτό ὅμως ποῦ γνωρίζουμε σήμερα, με βεβαιότητα, εἶναι ὅτι ὑπῆρχαν τα ΜΙΚΡΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ, τα ὁποῖα ἀποτελοῦσαν την βασική προετοιμασία γιὰ την διεξαγωγή των ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ποῦ ἦταν βεβαίως καὶ τα σημαντικότερα, τα ὁποῖα διαρκοῦσαν 9 Ἡμέρες, ξεκινῶντας ἀπὸ την δέκατη Πέμπτη ἡμέρα του μῆνα Βοηδρομιώνα.

Ὡστόσο ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει πλήρης ἀντιστοιχία μεταξύ του ἀρχαίου ἡμερολογίου καὶ του σημερινοῦ, δὲν μποροῦμε νὰ εἴμαστε σίγουροι γιὰ την ἀκριβὴ ἡμερομηνία, της διεξαγωγῆς τους καὶ γιὰ τον λόγο αὐτὸν, ἔχουν κατά καιρούς προταθεῖ πολλές καὶ διάφορες ἐκδοχές.

Σήμερα θὰ ἐπιχειρήσουμε μία νέα προσέγγιση του υπολογισμού της ἀκριβούς ἡμερομηνίας της διεξαγωγῆς των Ἐλευσινίων Μυστηρίων, βάσει κάποιων ἰδιαίτερων ἀστρονομικῶν χαρακτηριστικῶν, τα ὁποῖα ποτέ μέχρι τώρα δὲν ἔχουν λάβει ὑπόψη τους ἡ σύγχρονοι ἐρευνητές.

Γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἀρχαῖες μυστηριακές τελετές, ἦταν πάντοτε ἄμεσα συνδεδεμένες με κάποια συγκεκριμένα ἀστρονομικά φαινόμενα.
Μέσα στὸν μῆνα Σεπτέμβριο λοιπόν, τον μῆνα της διεξαγωγῆς τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων, συμβαίνει ἕνα ἀστρονομικό γεγονός κορυφαίας σημασίας, το ὁποῖο δὲν θὰ μποροῦσε σε καμμία περίπτωση νὰ περάσει ἀπαρατήρητο ἀπὸ το, ἐπίσης κορυφαῖο, αὐτὸ θρησκευτικό γεγονός.

Πρόκειται βεβαίως γιὰ την ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ἡ ὁποῖα πραγματοποιεῖται στὶς 23/9.
Ἀπό την στιγμή ποῦ γνωρίζουμε ὅτι τα Ἐλευσίνια Μυστήρια διαρκοῦσαν 9 ἡμέρες, εἶναι πολύ λογικό νά ὑποθέσει κανείς ὅτι ἡ Φθινοπωρινή Ἰσημερία θὰ ἔπρεπε νὰ συμπίπτει με την ἡμέρα της ΛΗΞΗΣ τους!
Στήν περίπτωση αὐτή εἶναι φυσικά πολύ εὔκολο νὰ ὑπολογίσουμε την ἡμέρα της ἔναρξης τους, ἡ ὁποῖα θὰ ἔπρεπε νὰ ἦταν στίς 14/9.

Η ἄποψη αὐτὴ ἐνισχύεται ἀκόμα περισσότερο ἀπὸ το γεγονός ὅτι στίς 14/9 γιορτάζουμε σήμερα την ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.

Το γεγονός αὐτὸ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ τυχαῖο, διότι ἡ σχηματική ἀπεικόνιση των δύο ἀξόνων ἑνός Σταυροῦ, ἀποκρύπτει ἀκριβῶς την ἐξισορρόπηση δύο ἀντίθετων δυνάμεων, της ὁριζόντιας καὶ της κάθετης, οἱ οποίες ἐμφανίζονται πλέον συνδεδεμένες καὶ ἐναρμονισμένες.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι το νόημα ποῦ ὑποκρύπτεται στό σύμβολο του Σταυροῦ, σε μία πιό ἐσωτερική ἑρμηνεία, θὰ μποροῦσε νὰ ταυτίζεται ἀπολύτως με το ἀποτέλεσμα το ὁποῖο συμβολίζει ἡ ἐσωτερική ἑρμηνεία των Ισημεριών, ἡ ὁποῖα ἐπιφέρει την ΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ.

Ὅπως γνωρίζουμε, κατά την διάρκεια ἑνός ημερολογιακού ἔτους, ὑπάρχουν 4 ἰδιαιτέρως καθοριστικές ἡμέρες, ποῦ ἀποτελοῦν ΤΑ ΠΟΛΙΚΑ ΖΕΥΓΗ ΔΥΟ ΑΞΟΝΩΝ:
Ο πρῶτος ἄξονας του Σταύρου, ἐμφανίζεται ἀπὸ την θέση της γῆς ἐπάνω στὴν τροχιά της, κατά τις ἡμέρες των δύο Ἰσημεριών καὶ ἀντίστοιχα ὁ δεύτερος ἄξονας, ἐμφανίζεται κατά τις ἡμέρες των δύο Ἡλιοστασίων.

Θὰ μπορούσαμε πολύ εὔκολα στὸ παραπάνω σχῆμα, νὰ ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΟΡΑΤΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΟΥΣ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, ποῦ ἀφορᾶ στὴν σύνδεση αὐτῶν των τεσσάρων ἀστρονομικῶν γεγονότων, τα ὁποῖα εἶναι τα ἐξῆς:

Το ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ στὶς 22 Δεκεμβρίου ποῦ εἶναι ἡ μικρότερη σε διάρκεια ἡμέρα του ἔτους,
Το ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ στὶς 22 Ἰουνίου ποῦ εἶναι ἤ μεγαλύτερη σε διάρκεια ἡμέρα του ἔτους,
Η ΕΑΡΙΝΗ ΚΑΙ Η ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ στίς 21 Μαρτίου καὶ 23 Σεπτεμβρίου ποῦ εἶναι οἱ δύο μοναδικές ἀπολύτως χρονικά ΙΣΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ κατά την διάρκεια ἑνός ἔτους.

Θὰ μπορούσαμε ἑπομένως νά κατανοήσουμε την ἀξία καί την μυστική διδασκαλία τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων, μόνο ἄν καταφέρουμε νὰ ἑρμηνεύσουμε την ἐσωτερική ψυχική λειτουργία της «ΗΜΕΡΑΣ» καὶ της «ΝΥΧΤΑΣ» της Ψυχῆς μας.

Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ ΝΟΥΣ καί ἤ ΨΥΧΗ μας χαρακτηρίζονται ἀπό ἀντίθετες ἰδιότητες, ὅπως ἀκριβῶς ἡ ΛΟΓΙΚΗ καὶ το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ αὐτὰ τα δύο βασικά ζωτικά μας ὄργανα.

Ἔτσι λοιπόν, ὅταν παίρνουμε μία ἀπόφαση χρησιμοποιῶντας τον Νοῦ ἡ την λογική μας, σάν ἀποτέλεσμα αὐτῆς της ἐνέργειάς μας, «διαμαρτύρεται» το συναίσθημα ἡ ἡ Καρδιά μας.
Το γεγονός αὐτὸ μᾶς ὁδηγεῖ σε μία κατάσταση ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ, ἡ ὁποῖα μας ὁδηγεῖ τελικά δὲν μας ἐπιτρέπει νά βιώσουμε την εὐτυχία, ἀφοῦ λόγῳ αὐτῆς της ἐσωτερικῆς μας σύγκρουσης, εἶναι προφανές ὅτι ποτέ δὲν μένουμε ἱκανοποιημένοι ἀπὸ το τελικό ἀποτέλεσμα των πράξεων μας.

Γιὰ νά συνδεθοῦμε με τα Ἐλευσίνια Μυστήρια, θὰ μπορούσαμε νά συγκρίνουμε αὐτήν την διαρκῆ ἀνισορροπία της Ἀνθρώπινης συμπεριφοράς ποῦ ἀφορᾶ στήν ἐσωτερική λειτουργία ἑνός Ἀνθρώπου, με την διαρκῆ ἀνισορροπία της διάρκειας της ἡμέρας καί την νύχτας, δηλαδή τον τρόπο λειτουργίας του Ἡμερονυκτίου στόν πλανήτη Γῆ.
Ὅπως γνωρίζουμε, κατά την διάρκεια ἑνός ἔτους, κάθε εἰκοσιτετράωρο ποῦ περνάει, διακρίνεται ἀπό διαφορετική διάρκεια ἡμέρας καί νύχτας, ποῦ διαρκῶς διαφοροποιοῦνται, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΙΣΗΜΕΡΙΩΝ.

Συνδέοντας λοιπόν το Ἀνθρώπινο Σῶμα μας, με το Σῶμα του πλανήτη μας, θὰ μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι:
Ο Πόλος της Ψυχῆς μας ἀντιστοιχεῖ στήν Νύχτα καί ὁ Πόλος του Νοῦ μας, ἀντιστοιχεῖ στήν Ἡμέρα.

Νύχτα= Ψυχή
Ἡμέρα= Νοῦς

Σίγουρα δέν γνωρίζουμε τι ἀκριβῶς συνέβαινε κατά την διάρκεια της Ελευσίνιας Μύησης. Θὰ μπορούσαμε ὅμως νά συμπεράνουμε ὅτι το τελικό ἀποτέλεσμα της τελευταίας ἡμέρας της Μύησης, το ὁποῖο συμπίπτει με την ἡμέρα της Φθινοπωρινῆς ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ, ἀφορᾶ στήν ἀπόκτηση μίας μοναδικῆς δυνατότητας: νά φέρουμε σε ΙΣΟ ΜΕΡΟΣ αὐτές τις δύο ἄνισες καί ἀνισομερεῖς λειτουργίες των δύο πόλων μας, ἔτσι ὥστε νά καταφέρουμε εἰσέλθουμε σε ἕνα νέο ἐξελικτικό ἐπίπεδο, κατά το ὁποῖο θὰ μποροῦμε πλέον νά λειτουργοῦμε συνδυάζοντας ἀπολύτως τις ἀποφάσεις της λογικῆς καί του συναισθήματός μας, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει την ἡμέρα της ΙΣΗ-ΜΕΡΙΑΣ, ἔτσι ὥστε νά βιώσουμε τελικά την πραγματική εὐτυχία, ποῦ σήμερα λείπει ἀπὸ την ζωή μας!

Βεβαίως ὁ τελικός στόχος των Μυστηρίων, δέν ἀφορᾶ ἁπλῶς σε αὐτὴν την κατανόηση της λειτουργίας αὐτῆς της διπολικῆς μας κατάστασης, ἀλλά στήν ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ της ΙΣΗΣ ΜΕΡΑΣ καί ΝΥΧΤΑΣ, δηλαδή του ἀπόλυτου ἐλέγχου των ἀντιδράσεών μας, σε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ!

Ὅταν οἱ Γάλλοι σκότωναν Ἕλληνες γιὰ την Ἀφροδίτη της Μήλου - Πάνω ἀπὸ 200 ἔπεσαν νεκροί

Ὅταν οἱ Γάλλοι σκότωναν Ἕλληνες γιὰ την Ἀφροδίτη της Μήλου - Πάνω ἀπὸ 200 ἔπεσαν νεκροί

Πολλοί ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουμε ἐπισκεφθεῖ το Μουσεῖο του Λούβρου στὸ Παρίσι, καὶ ἔχουμε θαυμάσει τον τεράστιο καλλιτεχνικό πλοῦτο ποῦ φυλάσσεται σ΄αὐτό το Μουσεῖο.

Ὁ ἐπισκέπτης μένει ἔκθαμβος καὶ ἄφωνος μπροστά σε ἔργα τέχνης ποῦ ἔχουν δημιουργήσει μεγάλοι καλλιτέχνες ἀπ' ὅλο τον κόσμο, ὅπου ἡ ἁρμονία, το αἰσθητικό κάλλος, καὶ ἡ τεχνική ἀρτιότητα ἀποτυπώνονται στὸ καμβά, στὸ μπροῦντζο καὶ στὸ μάρμαρο.

Ἕνα ἀπὸ τα πιὸ σημαντικά ἔργα τέχνης, ποῦ ἡ διεύθυνση του Μουσείου προβάλλει με ἰδιαίτερο καμάρι, εἶναι το μαρμάρινο ἄγαλμα της Ἀφροδίτης της Μήλου, ἕνα ἔργο ποῦ δὲν ἔχει με ἀκρίβεια προσδιοριστεῖ ἀπὸ ποῖον καλλιτέχνης ἔχει φιλοτεχνηθεῖ.

Το ἄγαλμα βρέθηκε το 1820 στὴ κατεχόμενη ἀπὸ την Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία Μῆλο.

Αὐτὸ ποῦ δὲν εἶναι εὐρέως γνωστό εἶναι ὅτι το ἄγαλμα πουλήθηκε ἀπὸ τους Τούρκους στοὺς Γάλλους καὶ οἱ Γάλλοι γιὰ νὰ το φυγαδεύσουν στὸ Παρίσι μετά την ἀγορὰ του, το φόρτωσαν σε ἕνα καράβι. Ὅταν οἱ Ἕλληνες της Μήλου πληροφορήθηκαν ὅτι το ἄγαλμα θὰ ἔφευγε ἀπὸ το νησί, ξεσηκώθηκαν γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τὴ φυγή του, κι' αὐτὸ, γιατί το θεωροῦσαν μέρος του Πολιτισμοῦ τους. Τέτοια ἦταν ἡ ἀντίδραση ποῦ οἱ Γάλλοι πυροβόλησαν καὶ σκότωσαν μερικούς Ἕλληνες.

Ὅταν τελικά το ἄγαλμα φορτώθηκε στὸ πλοῖο, ὁδηγήθηκε πρῶτα στὸν Πειραιᾶ πρὶν ταξιδέψει γιὰ τὴ Γαλλία. Κάποιοι ἀπὸ τους 'Ἕλληνες της Μήλου πῆγαν στὸν Πειραιᾶ γιὰ νὰ σταματήσουν την ἁρπαγῆ του ἀγάλματος.

Ὅπως γράφει ὁ Ἕλληνας στοργικός Δημήτρης Φωτιάδης στὴν ἐξάτομη «Ἱστορία της Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης του 1821»: Στὸν Πειραιᾶ ὅταν μαθεύτηκε το γεγονός μαζεύτηκαν στὴν προκυμαία πάνω ἀπὸ χίλιοι ἄνθρωποι ποῦ προσπαθοῦσαν νὰ ματαιώσουν την ἁρπαγῆ του ἀγάλματος. Τέτοια ἦταν ἡ ἀντίδραση, ποῦ συγκρουστήκαν με το γαλλικό πλήρωμα του πλοίου καὶ τα τουρκικά στρατεύματα. Το ἀποτέλεσμα ἦταν τραγικό. Πάνω ἀπὸ 200 Ἕλληνες πέσανε νεκροί καὶ τελικά το ἄγαλμα της Ἀφροδίτης της Μήλου φυγαδεύτηκε στὴ Γαλλία. (μάλιστα λέγεται ὅτι το ἕνα χέρι του ἀγάλματος μέσα στὴ δίνη της συμπλοκῆς ἔπεσε στὴ θάλασσα καὶ χάθηκε).

Αὐτοί λοιπόν οἱ «ἀμόρφωτοι» Ἕλληνες ψαρᾶδες καὶ ἀγρότες δώσανε τὴ μάχη της ἀξιοπρέπειας δίνοντας ἀκόμα καὶ τὴ ζωή τους γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν το Πολιτισμό τους.

Μπορεῖ νὰ μὴν ἦταν μορφωμένοι, μπορεῖ νὰ μὴν γνώριζαν ἀπὸ Τέχνη ὅμως ἔνιωθαν βαθειά μέσα τους ὅτι το ἄγαλμα αὐτὸ ἦταν μέρος της ἱστορίας τους, μέρος της Πολιτιστικῆς τους παρακαταθήκης ποὺ τους εἶχαν ἀφήσει οἱ πρόγονοι τους.

Αὐτὴ ἡ τραγική ἱστορία ἐπιμελῶς παρασιωπάτε γιὰ εὐνόητους λόγους. Ἔτσι ἄν κάποια στιγμή ἐπισκεφθεῖτε το Μουσεῖο του Λούβρου καὶ θαυμάσετε την Ἀφροδίτη της Μήλου, θυμηθεῖτε ὅτι καὶ σ΄αὐτή την περίπτωση οἱ κυρίαρχες δυνάμεις της ἐποχῆς ἐκείνης ἁρπάξαν αὐτὸ το θαυμάσιο ἄγαλμα ποὺ οἱ Ἕλληνες το πότισαν με αἷμα.

                                               

ΠΕΡΙ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ -ΠΕΡΙ ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ-Ο ΜΕΓΑΣ ΙΑΤΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΕΛΛΗΝ...

ΠΕΡΙ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ -ΠΕΡΙ ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ-Ο ΜΕΓΑΣ ΙΑΤΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΕΛΛΗΝ...


Γνωστόν εἶναι ὅτι οἱ Ἕλληνες ἀποκαλοῦσαν τούς μή Ἕλληνας βαρβάρους, διαπιστώνοντας ὅτι ὁ πολιτισμός πού εἶχαν ἀναπτύξει ἦτο κατά πολύ ἀνώτερος τῶν ἄλλων λαῶν.

 Σήμερον δέ ὅλοι οἱ νουνεχεῖς καί καλοπροαίρετοι ξένοι ἐπιστήμονες ὁμολογοῦν ὅτι εἶναι καί ὁ μοναδικός πολιτισμός, δ΄αὐτό τιμοῦν καί εὐχαριστοῦν τούς Ἕλληνες διά τήν προσφοράν τους καί ἀναγνωρίζουν τήν ἀνωτερότητα τους, ὁμολογόντας ὅτι ἐάν δέν ἦσαν οἱ Ἕλληνες ἀκόμη θά ἐπικρατούσεν τό σκοτάδι ἐπάνω εἰς τήν Γῆ. Ὑπάρχουν ὅμως καί μερικοί κακεντρεχεῖς, καί μάλιστα κατοικοῦντες ἑντός Ἑλλάδος πού μισοῦν τόν Ἑλληνικόν πολιτισμόν, καί τάς Χριστιανικάς μας παραδόσεις.

Ο ΝΙΤΣΕ ΓΡΑΦΕΙ:

Ἔτσι ξανά καί ξανά μιά ὀργή ποτισμένη μέ μῖσος ξεσπάει ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ μικροῦ και ἀλαζονικοῦ Ἔθνους, πού εἶχεν τό νεῦρο νά ὀνομάση Βαρβαρικόν ὅτι δέν εἶχε δημιουργηθεῖ εἰς τό ἔδαφός του.

Καί νά βάλλωμεν τά πράγματα εἰς τήν θέσιν των. Ἄπ΄ ἄκρον εἰς ἄκρου τῆς Ἕλλάδος ὑπῆρχαν ναοί τοῦ ξενίου Διός καί τῆς ξενίας Ἀθηνᾶς, οἱ ὁποῖοι ἔκαμαν <περιπολίας> ἀνά τήν Ἑλλάδα διά νά διαπιστώνουν ἐάν τηροῦνται οἱ κανόνες τῆς φιλοξενίας. Μόνον πού ἡ φιλοξενία ἀπευθύνετο ἀπό Ἕλληνας πρός Ἕλληνας καί οὐχί ἀπό Ἕλληνας πρός βαρβάρους. Ἡ φιλοξενία ἦτο ἱερόν καθῆκον μεταξύ τῶν Ἑλλήνων, μεταξύ δέ τοῦ φιλοξενοῦντος καί φιλοξενουμένου ἀντηλάσσοντο ἀναμνηστικά δῶρα τά ὁποία μεταφέροντο εἰς τά παιδιά τους, ἀπό γεναιάν εἰς γεναιάν.

Ξένος εἰς τήν ἀρχαίαν Ἑλλάδα ἦτο ὁ Ἕλλην ὁ ὁποῖος ἐπισκέπτετο μίαν ἄλλην πόλιν, καί μέτοικος ἦτο ὁ Ἕλλην ὁ ὁποῖος θά κατοικοῦσεν εἰς μίαν ἄλλην πόλιν.

Ἡ φιλοξενία μεταξύ τῶν Ἑλλήνων εἶναι γνωστή ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων, ἀπό τά χρόνια τοῦ Ὁμήρου. Εἰς τήν ἐμφιλίαν διαμάχην μεταξύ Τρώων καί Ἑλλήνων ὑπῆρχον καί δύο ἥρωες, δύο πολέμαρχοι ἀντίπαλοι. Ὁ ἕνας ἀπό τήν πλευράν τῶν Τρώων ἦτο ὁ Γλαῦκος καί ἀπό τήν πλευράν τῶν Ἑλλήνων ὁ Διομήδης. Ἦλθεν κάποια στιγμή πού ἔπρεπε νά μονομαχήσουν. Ὁ Διομήδης ἦτο ἀνδρεῖος καί γεναῖος ὡσάν τόν Ἀχιλλέα. Ὅταν ἦλθον ἀντιμέτωποι ὁ Διομήδης εἶχεν ἐντιπωσιασθεῖ ἀπό τήν γενναιότητα τοῦ Γλαύκου καί τόν ἐρωτᾶ ἀπό πού εἶναι ἡ καταγωγή του, καί αὐτός ἀρχίζει τήν ἀφήγησιν του. Τότε διαπιστοῦται ὅτι οἱ πρόγονοι των εἶχον φιλοξενηθεῖ εις το αλογότροφον το Άργος καί εἶχον ἀνταλλάξει καί δῶρα. Συγκινημένοι καί δύο βάζουν τά σπαθιά στίς θῆκες τους καί ὡς φῖλοι πλέον ὄχι μόνον δέν μονομαχοῦν ἀλλά ἀνταλλάσουν καί τάς πανοπλίας των, τοῦ Γλαύκου ἦτο χρυσή, χάλκινη τοῦ Διομήδη. Ὁ Γλαῦκος ἐπι πλέον τοῦ λέγει ὅτι, ὅταν ἀνεχώρησεν διά τόν πόλεμον τής Τροίας ὁ πατέρας του ὁ Ἰππόλοχος, τοῦ ἔδωσε μίαν εὐχήν: «Αἰέν ἀριστεύειν καί ὑπείροχον ἔμμενε ἄλλων μηδέ γένος πατέρων αἰσχυνέμεν». Πάντοτε νά ἀριστεύης καί νά ὑπερέχης τῶν ἄλλων, διά νά μήν ντροπιάσης τό γένος τῶν πατέρων σου. ΟΜΗΡΟΥ <ΙΛΙΑΣ> ΡΑΨΩΔΙΑ Ζ 119-236

Αὐτά εἶναι λόγια-παρακαταθήκη τοῦ Ὁμήρου. Αὐτήν τήν παρακαταθήκην ὀφείλομεν νά τιμήσωμεν καί ἐμεῖς οἱ νεώτεροι Ἕλληνες. Ἀπό τότε καί μέχρις σήμερον οἱ Ἕλληνες τιμούσαμεν τήν δόξαν τῶν προγόνων.

Βεβαίως ὑπάρχουν καί μερικοί πού εἰς τήν ταυτότητας τους <φέρονται ὡς νά εἶναι Ἕλληνες>, οἱ ὁποῖοι μισοῦν καί φθονοῦν τήν ἀριστείαν διότι οἱ ἴδιοι εἶναι χρεοκοπημένοι καί ἀποτυχημένοι, καί δέν ἐλπίζουν ὅτι κάποτε κάποιοι σπουδαῖοι θά γίνουν. Παρεπιπτόντως καί προσκαίρως δύνανται νά ἔχουν διατελέσει πρωθυπουργοί καί ὑπουργοί. Ἐπειδή δέ τό μῖσος καί ὁ φθόνος εἶναι πάθη ἔντονα, δέν δύνανται νά τά ἀποκρύψουν καί καταφέρονται δημοσίως καί ἄνευ αἰδοῦς ἐναντίον τῶν ἀρίστων καί τῶν ἐπιτυχημένων. Καί ἐπειδή ὁ φθόνος προέρχεται ἀπό τό φθίνω, φθείρουν καί τόν ἑαυτόν τους, δ΄αὐτό τά πρόσωπα τους εἶναι σκοτεινά, κατηφῆ, ἀγέλαστα, βλοσηρά, μοχθηρά, ἀλλά προξενοῦν καί τό κακό εἰς τούς ἐπιτυχημένους. Προέλευσις, ἀπό τόν ἀριστερόν προοδευτικόν χῶρον.

Ἡ φιλοπατρία καί ἡ ἐλευθερία ἦσαν τά μέγιστα ἰδανικά τῶν προγόνων μας. Τοῦτο τό καταγράφει μέ ἀκρίβειαν ὁ μέγιστος τῶν φιλοσόφων Σωκράτης: Μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον ἔστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον καί ἐν μείζονι μοίρα καί παρά θεοῖς καί παρ’ ἀνθρώποις τοῖς ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙ.

Δηλ. ὁ Σωκράτης μᾶς λέγει ὅτι, αὐτά πού σᾶς λέγω ἰσχύουν διά τούς νοήμονες, διά τούς ἀνοήτους δέν ἰσχύουν.

Ὁ δέ Ἰσοκράτης πρός τιμήν τῆς 100ης Ὁλυμπιάδος ἐκφωνεῖ τόν πανυγυρικόν του καί λέγει: Tαύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν αὐτόχθονες ὄντες.

Δηλ. Αὐτήν τήν χώραν κατοικοῦμεν χωρίς νά ἐκδιώξωμεν ἄλλους, οὔτε ἤταν ἔρημος καί τήν καταλάβαμεν, οὔτε ἀπό πολλά ἔθνη ὡς μιγάδες συγκεντρωθήκαμεν, ἀλλ΄ οὕτως καλῶς καί γνησίως ὑπάρχομεν, ὥστ΄ἐξ αὐτῆς ἀκριβῶς γεννηθήκαμεν, ταύτην καθ΄ὅλον τόν χρόνον κατέχοντες ἐξακολουθοῦμεν νά ζῶμεν, καθ΄ὅτι εἴμαστε αὐτόχθονες.

Οἱ πρόγονοι μας καθαράν μᾶς παρέδωσαν τήν Ἑλλάδαν μας, καθαράν ὀφείλομεν νά τήν παραδόσωμεν.

Φιλοσοφοῦσαν ἀναζητώντας τήν εὐδαιμονίαν ἀλλά καί πολεμοῦσαν τούς βαρβάρους διά νά ζοῦν ἐλεύθεροι.

Ἄλλο ἕνα μεγάλο πνεῦμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί θεμελιωτή τῆς Ἰατρικῆς ἐπιστήμης εἶναι ὁ Ἰπποκράτης, τόν ὅρκον τοῦ ὁποίου δίδουν καί οἱ σημερινοί ἰατροί. Ὁ Ἱπποκράτης εἶναι ὁ μέγας ἰατρός καί μέγας Ἕλλην. Τοῦτο τό διαβάζομεν γραμμένον εἰς τό κατά ΣΩΡΑΝΟΝ «ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ ΓΕΝΟΣ ΚΑΙ ΒΙΟΣ» ἐκδόσεις <ΚΑΚΤΟΣ>: «ἀφιλάργυρος δέ καί τοῖς τρόποις σεμνός καί φιλέλλην ὑπῆρχεν, ὅτι καί τούς ὁμοεθνεῖς ἐθεράπευε συμπάσῃ σπουδῇ, ὡς καί λοιμῶν ὅλας ῥύσασθαι πόλεις, καθάπερ εἴρηται. Ὅθεν καί λαμπρῶν ἔτυχε τιμῶν οὐ παρά Κῲοις μόνον, ἀλλά καί Ἀργείοις καί Ἀθηναίοις». σελίς 220

Εἰς τήν σελίδα 216 διαβάζομεν πῶς ἐνήργησεν ὁ μέγας ἰατρός ὅταν οἱ βασιλεῖς τῶν Παιόνων καί τῶν Ἰλλυριαίων ὡς καί εἰς τόν μέγα βασιλέα τῶν Περσῶν Ἀρταξέρξη εἶχον ζητήσει τήν βοήθειαν του: «ἀλλά καί εἰς τήν Ἰλλυριῶν καί Παιόνων βαρβάρων γῆν λοιμοῦ κατασκήψαντος καί δεομένων τῶν ἐκεῖ βασιλέων πρός αὐτούς ἐλθεῖν, παρά τῶν πρέσβεων ἧν ἐκεῖ τά πολλά τῶν πνευμάτων μαθών ἐκείνους μέ ἀπράκτους ἀπέπεμψεν, συλλογισάμενος δέ τήν νόσον ἐπί τήν Ἀττικήν ἥξειν, προειπών τό γενησόμενον καί τῶν πόλεων καί τῶν μαθητῶν ἐπεμελήθη. Τοσοῦτον δέ φιλέλλην ὑπῆρξεν, ὥστε τῆς δόξης(τῆς φήμης) αὐτοῦ μέχρι Περσῶν διαπύστου γενομένης καί διά τοῦτο καί τοῦ Ἀρταξέρξου διά Ὑστάνους τοῦ Ἑλλησποντίων ὑπάρχου ἐπί μεγάλαις δωρεαῖς δεομένου πρός αὐτόν ἐλθεῖν, διά τό σεμνόν καί ἀφιλάργυρον καί φιλόκειον ἀρνήσασθαι, ὡς καί τοῦτο διά τῆς πρός αὐτόν ἐπιστολῆς δηλοῦται».

Ὁ μέγας βασιλεύς Ἀρταξέρξης διέταξεν τόν Ὕπαρχον τοῦ Ἑλλησπόντου νά βρῆ τόν Ἱπποκράτη, καί νά τοῦ μεταφέρη, ὅτι τοῦ προσφέρει ὅσα πλούτη καί ἀξιώματα ἐπιθυμεῖ διά νά θεραπεύση τό στραύτευμα του. Ἡ ἀπάντησις τοῦ Ἱπποκράτους:

« ο γιατρός Ιπποκράτης χαιρετά τον ύπαρχο του Ελλησπόντου Υστάνη. Σχετικά με την επιστολή που μου έστειλες λέγοντας ότι έρχεται από τον βασιλιά, μήνυσε του όσα σου γράφω όσο τό δυνατόν πιο γρήγορα. Από εισοδήματα καί ρούχα καί κατοικία καί ό,τι άλλο χρειάζεται στη ζωή έχουμε αρκετά. Δεν επιτρέπεται εγώ νά καρπωθώ πλούτη από τούς Πέρσες ούτε να θεραπεύσω τίς αρρώστιες των βαρβάρων, εφόσον είναι εχθροί των Ελλήνων. Να είσαι καλά». σελίς 259