Μετά τους Ἕλληνες....

Μετά τους Ἕλληνες....

“Στὶς τέχνες, καθώς καὶ στὴ φιλοσοφία, ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ ὑστέρα δὲν λέγεται πιὰ τίποτε το καινούργιο. Μετά τους Ἕλληνες κάθε μεγάλο ἔργο εἶναι μεγάλο κατά την ἐννοίᾳ ὅτι ἐμφανίζεται με καινούργια μορφή, με ἀλλιώτικο τρόπο, με διαφορετική ἐκφράση.

Ὁ Δάντης εἶναι η προέκταση του Βιργίλιου, καὶ ὁ Βιργίλιος του Ὁμήρου. Ο Γκαίτε εἶναι η προέκταση του Σαίξπηρ, καὶ ὁ Σαίξπηρ του Αἰσχύλου. Ο Κάτουλος εἶναι προέκταση του Ἀρχίλοχου, καὶ ὁ Μπάυρον του Κάτουλου. Ὁ Λουκρήτιος εἶναι προέκταση του Ἐπίκουρου, καὶ ὁ ‘Ἕνγκελς του Λουκρήτιου.

Ὁ Καβάφης χωρίς την Παλατινή Ἀνθολογία θὰ ἔδειχνε στὰ μάτια μας – ὁ Καβάφης εἶναι ποιητής ὀπτικός, εἶναι γλύπτης- μισοσβησμένο ψηφιδωτό. Καὶ ἡ «ἡλιακή μεταφυσική» του Ἑλύτη εἶναι ἀνάσταση θανάτου της ποίησης του Σολωμοῦ, ὅπως καὶ το φῶς της ποίησης του Σολωμοῦ εἶναι ἀνάσταση θανάτου της ποίησης του Πλάτωνα.

Ἀλλὰ πέρα ἀπὸ ἐπιδράσεις καὶ ἑτοιμασίες προοδοποιές, τα παλαιά ἔργα γεμίζουν τα νεότερα με ἀναφορές καὶ δανεισμούς αὐτούσιους. Ἄς θυμηθοῦμε, γιὰ παράδειγμα, πόσα τσιτάτα του Ὁμήρου περιέχει το τρίτο βιβλίο της πλατωνική Πολιτείας“. [1]

“Η μηχανική του Νεύτωνα, γιὰ παράδειγμα, πού ἄνοιξε τὴ γνώση του ἀνθρώπου στοὺς δρόμους του οὐρανοῦ, την ἑστία της την ἀναγνωρίζει στὴ Γεωμετρία του Εὐκλείδη. Η ἀπροσδιοριστία του Χάιζενμπεργκ, ὁλοκληρώνοντας τον πλοῦ μιᾶς κοσμικῆς Ὀδύσσειας, ξαναγυρίζει στὸ “μεταβαλόν ἀναπαύεται” του Ἡράκλειτο. Η γενική θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, πού κρούει νὰ της ἀνοίξουν οἱ πύλες των δυνάμεων ποὺ ἰσορροποῦν στὸ κενό τους ἀστέρες καὶ τους γαλαξίες, στὴ βάση της σχολιάζει ἀναλυτικά τρεῖς λέξεις του Λεύκιπου : “Καὶ περιπλεχθέντων ἄστρα γίνεσθαι”.

Με την ἴδια ἐννοίᾳ ἡ φιλοσοφία της Εὐρώπης, ἡ ξυλοδεσία ποὺ πάνω της θὰ πλέξει το κλῆμα της ζωῆς καὶ θὰ δέσει το σταφύλι της ποίησης, εἶναι ἡ ἀνάποτυξη της ἀρχαϊκῆς ἀπορίας τῶν ἑλλήνων. Σε ὅλο το φάσμα της γνωστικῆς προέλασης. Ἀκόμη κι ἐκεῖ ποῦ φαίνεται πῶς προσκρούει στὰ ὅρια, ὅπως λογουχάρη στὸν Κάντ, ἡ διαλύεται στῆς μῆτρες, ὅλως λογουχάρη στὸν Χάιντεγκερ, ἡ εὐρωπαϊκή φιλοσοφία μυρηκάζει τους ἑλληνικούς καρπούς ἀπὸ το δέντρο ποὺ βασάνιζε τον Τάνταλο!

Την θάλασσα του στοχασμοῦ ἀπὸ τον Καρτέσιο στὸν Ἕγελο καὶ ἀπὸ τον Σπινόζα στὸν Μπέρξον οἱ ἕλληνες την εἶχαν γνωρίσει με το σῶμα καὶ τὴ ἀφῆ τους. Ο Θαλῆς, λογουχάρη, λούστηκε στὰ νερά της, ὁ Ἀναξιμένης ἀνάσανε τον ἀέρα της, ὁ Ἡράκλειτος ξάπλωσε στὸν ἥλιο της, ὁ Ἐμπεδοκλῆς πήδηξε στὸ βυθό της. Ὕδωρ, δηλ., ἀήρ, πῦρ, ἅλμα στὴν Αἵτνα εἶναι Θαλῆς, Ἀναξιμένης, Ἡράκλειτος, Ἐμπεδοκλῆς.

Αὐτὴ την πλατιά θάλασσα οἱ εὐρωπαῖοι ποιητές τὴ μεταχειρίστηκαν με πελώριο τρόπο. Εἴτε προσπαθῶντας νὰ την καταπιοῦν, ὅπως ἤθελαν οἱ μυστικοί Έκχαρτ καὶ Μπαίμε, εἴτε δοκιμάζοντας νὰ την ἀδειάσουν “με το κουταλάκι του καφέ”, ὅπως ἤθελε ὁ Ἕλιοτ.” [2]




[1] Βλ. “Τα Ἑλληνικά”, σελ. 54 – 55, του ἀειμνήστου καθηγητή Λιαντίνη Δημήτριου.

[2] Βλ. “Ο Νηφομανής – ἡ ποιητική του Σεφέρη”, σελ. 109 – 110. του ἀείμνηστου καθηγητή Λιαντίνη Δημήριου.

Τι έστιν τό τεθνάναι” - Σωκράτης

Τι ἐστίν τό τεθνάναι” - Σωκράτης

Ὁ Σωκράτης στὴν ἀπολογία του πρὸς του δικαστές ἀναφέρεται ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ στὸν θάνατο, τι εἶναι ὁ θάνατος καὶ ἄν εἶναι ἀγαθὸ ἡ ὄχι γιὰ τον ἄνθρωπο, λέγει λοιπόν ὁ Σωκράτης [βλ. Ἀπολογία Σωκράτους, 40c.1 - 41.d.3]:

“Γιατί ἕνα ἀπὸ τα δύο εἶναι ὁ θάνατος : «ἢ γὰρ οἷον μηδὲν εἶναι μηδὲ αἴσθησιν μηδεμίαν μηδενὸς ἔχειν τὸν τεθνεῶτα», ἡ ὅπως λένε, συμβαίνει κάποια μεταβολή καὶ μετοίκηση της ψυχῆς «τοῦ τόπου τοῦ ἐνθένδε εἰς ἄλλον τόπον». Καὶ εἴτε δὲν ὑπάρχει «μηδεμία αἴσθησις», ἀλλὰ «οἷον ὕπνος ἕπειδάν τις καθεύδων μηδ᾽ ὄναρ μηδὲν ὁρᾷ» [ἀλλὰ εἶναι σὰν ὕπνος, κι ἄν εἶναι σὰν νὰ κοιμᾶται κανείς χωρίς νὰ βλέπει οὔτε ὄναρ], τι θαυμάσιο ὄφελος ποὺ θὰ ἦταν ὁ θάνατος!

Ἐγὼ λοιπόν νομίζω ὅτι ἄν κάποιος ἔπρεπε νὰ διαλέξει ἀνάμεσα σε μία νύχτα ποὺ κοιμήθηκε χωρίς νὰ δεῖ οὔτε ἕνα ὀνείρῳ, καὶ τις ἄλλες νύχτες καὶ μέρες της ζωῆς του, ἄν ἔπρεπε νὰ τις ἀντιπαραβάλει με τὴ νύχτα ἐκείνη καὶ νὰ σκεφτεῖ καὶ νὰ πεῖ πόσα καλύτερα καὶ πιὸ εὐχάριστα μερόνυχτα ἔχει ζήσει στὴ ζωή του ἀπὸ αὐτή τὴ νύχτα, νομίζω ὅτι ὄχι μόνον ὁ τυχαῖος ἰδιώτης ἀλλὰ καὶ ὁ μεγαλύτερος βασιλιάς θὰ ἔβρισκε πολύ λίγα σε σχέση με τα ἄλλα μερόνυχτα.

Ἄν κάτι τέτοιο εἶναι ὁ θάνατος, ἐγὼ τουλάχιστον νομίζω ὅτι εἶναι ὄφελος. Γιατί ἔτσι «ὁ πᾶς χρόνος» δὲν φαίνεται παρά σὰν μία νύχτα. Ἄν πάλι ὁ θάνατος εἶναι ἀποδήμηση «ἐνθένδε εἰς ἄλλον τόπον» καὶ εἶναι ἀλήθεια τα λεγόμενα ὅτι ἐκεῖ βρίσκονται «πάντες οἱ τεθνεῶτες», τι μεγαλύτερο ἀγαθὸ θὰ ὑπῆρχε ἀπὸ αὐτὸ, ὦ ἄνδρες δικαστές ;

Ἄν κάποιος φτάνοντας στὸν Ἄδη, ἔχοντας ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ αὐτούς ἐδῶ ποῦ ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι δικαστές, θὰ βρεῖ τους ἀληθινούς δικαστές ποὺ λένε ὅτι δικάζουν ἐκεῖ, τον Μίνωα καὶ τον Ραδάμανθυ, τον Αἰακό καὶ τον Τριπτόλεμο καὶ τους ἄλλους ἀπὸ τους ἡμιθέους ποὺ ὑπῆρξαν δίκαιοι στὴν ζωῆς τους ;; Θὰ ἦταν μήπως φαύλη αὐτὴ ἡ ἀποδημία ;;Ή πάλι, καὶ ποῖος ἀπὸ ἐσᾶς δὲν θὰ ἔδινε ὁτιδήποτε γιὰ νὰ βρεθεῖ με τον Ὀρφέα, τον Μουσαῖο, τον Ἡσίοδο καὶ τον Ὅμηρο ;; Ἐγὼ πάντως πολλές φορές θὰ ἤθελα νὰ πεθάνω ἄν ὅλα αὐτὰ ἀληθεύουν, γιατί, σε ἐμένα τουλάχιστον, φαίνεται θαυμαστή η παραμονή σε μέρος πού θὰ μποροῦσε νὰ συναντήσω τον Παλαμήδη, τον Αἴαντα του Τελαμῶνα καὶ ὅσους ἄλλους ἀπὸ τους παλιούς πέθαναν ἀπὸ ἀδικῆ κρίση, καὶ νὰ συγκρίνω τα παθήματά μου με τα δικά τους. Νομίζω πῶς κάθε ἄλλο παρά δυσάρεστα θὰ μου ἦταν ὅλα αὐτά. Καὶ μάλιστα, το σπουδαιότερο, νὰ ἐξετάζω καὶ νὰ ἐρευνῶ, ὅπως κάνω καὶ γιὰ τους ἐδῶ, ποῖος ἀπὸ αὐτούς εἶναι σοφός καὶ ποῖος νομίζει ὅτι εἶναι ἀλλὰ δὲν εἶναι. Καὶ πόσα δὲν θὰ ἔδινε κανείς, ἄνδρες δικαστές, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἐξετάσει ἐκεῖνον ποὺ ἡγήθηκε της μεγάλης στρατιᾶς της Τροίας ἡ τον Ὀδυσσέα ἡ τον Σίσυφο – ἡ καὶ χιλιάδες ἄλλους ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀναφέρει κανείς – νὰ μιλάει με αὐτούς καὶ νὰ βρίσκεται μαζί τους καὶ νὰ τους ἐξετάζει ;;

Δὲν θὰ ἦταν ὅλα αὐτὰ ἀνείπωτη εὐτυχία ;; Πάντως, γιὰ τέτοιες αἰτίες, ὅσοι βρίσκονται ἐκεῖ δέν θανατώνουν. Ἐκεῖνοι, εἶναι καί γιὰ πολλά ἄλλα πιὸ εὐτυχισμένοι ἀπὸ τους ἐδῶ, γιὰ τον λόγο ἀκόμα ὅτι τον ὑπόλοιπο χρόνο μένουν ἀθάνατοι, ἄν φυσικά ὅσα λέγονται εἶναι ἀλήθεια. Ἀλλὰ κι ἐσεῖς πρέπει, ἄνδρες δικαστές, νὰ σκάφτεστε με ἐλπίδα τον θάνατο καὶ νὰ καταλάβετε ὅτι ἡ ἀλήθεια εἶναι μόνο μία : ὅτι δὲν ὑπάρχει γιὰ τον ἀγαθό ἄνθρωπο κανένα κακό, οὔτε ὅταν ζεῖ οὔτε ὅταν πεθάνει, καὶ ὅτι δὲν ἀμελοῦν οἱ θεοί νὰ φροντίζουν γιὰ τις ὑποθέσεις του”. …….

[......] Ἀλλὰ τώρα πιὰ εἶναι ὥρα νὰ φύγουμε, ἐγὼ γιὰ νὰ πεθάνω, κι ἐσεῖς γιὰ νὰ ζήσετε. Ποιοί ἀπὸ ἐμᾶς πηγαίνουν σε καλύτερο πρᾶγμα, εἶναι ἄγνωστο σε ὅλους πλὴν του θεοῦ!




……δυοῖν γὰρ θάτερόν ἐστιν τὸ τεθνάναι· ἢ γὰρ οἷον μηδὲν εἶναι μηδὲ αἴσθησιν μηδεμίαν μηδενὸς ἔχειν τὸν τεθνεῶτα, ἢ κατὰ τὰ λεγόμενα μεταβολή τις τυγχάνει οὖσα καὶ μετοίκησις τῇ ψυχῇ τοῦ τόπου τοῦ ἐνθένδε εἰς ἄλλον τόπον. καὶ εἴτε δὴμηδεμία αἴσθησίς ἐστιν ἀλλ᾽ οἷον ὕπνος ἐπειδάν τις καθεύδων μηδ᾽ ὄναρ μηδὲν ὁρᾷ, θαυμάσιον κέρδος ἂν εἴη ὁ θάνατος–ἐγὼ γὰρ ἂν οἶμαι, εἴ τινα ἐκλεξάμενον δέοι ταύτην τὴν νύκτα ἐν ᾗ οὕτω κατέδαρθεν ὥστε μηδὲ ὄναρ ἰδεῖν, καὶ τὰς ἄλλας νύκτας τε καὶ ἡμέρας τὰς τοῦ βίου τοῦ ἑαυτοῦ ἀντιπαραθέντα ταύτῃ τῇ νυκτὶ δέοι σκεψάμενον εἰπεῖν πόσας ἄμεινον καὶ ἥδιον ἡμέρας καὶ νύκτας ταύτης τῆς νυκτὸς βεβίωκεν ἐν τῷἑαυτοῦ βίῳ, οἶμαι ἂν μὴ ὅτι ἰδιώτην τινά, ἀλλὰ τὸν μέγαν βασιλέα εὐαριθμήτους ἂν εὑρεῖν αὐτὸν ταύτας πρὸς τὰς ἄλλας ἡμέρας καὶ νύκτας–εἰ οὖν τοιοῦτον ὁ θάνατόςἐστιν, κέρδος ἔγωγε λέγω·

καὶ γὰρ οὐδὲν πλείων ὁ πᾶς χρόνος φαίνεται οὕτω δὴ εἶναιἢ μία νύξ. εἰ δ᾽ αὖ οἷον ἀποδημῆσαί ἐστιν ὁ θάνατος ἐνθένδε εἰς ἄλλον τόπον, καὶἀληθῆ ἐστιν τὰ λεγόμενα, ὡς ἄρα ἐκεῖ εἰσι πάντες οἱ τεθνεῶτες, τί μεῖζον ἀγαθὸν τούτου εἴη ἄν, ὦ ἄνδρες δικασταί; εἰ γάρ τις ἀφικόμενος εἰς Ἅιδου, ἀπαλλαγεὶς τουτωνὶ τῶν φασκόντων δικαστῶν εἶναι, εὑρήσει τοὺς ὡς ἀληθῶς δικαστάς, οἵπερ καὶλέγονται ἐκεῖ δικάζειν,

Μίνως τε καὶ Ῥαδάμανθυς καὶ Αἰακὸς καὶ Τριπτόλεμος καὶἄλλοι ὅσοι τῶν ἡμιθέων δίκαιοι ἐγένοντο ἐν τῷ ἑαυτῶν βίῳ, ἆρα φαύλη ἂν εἴη ἡἀποδημία; ἢ αὖ Ὀρφεῖ συγγενέσθαι καὶ Μουσαίῳ καὶ Ἡσιόδῳ καὶ Ὁμήρῳ ἐπὶ πόσῳ ἄν τις δέξαιτ᾽ ἂν ὑμῶν; ἐγὼ μὲν γὰρ πολλάκις ἐθέλω τεθνάναι εἰ ταῦτ᾽ ἔστιν ἀληθῆ. ἐπεὶἔμοιγε καὶ αὐτῷ θαυμαστὴ ἂν εἴη ἡ διατριβὴ αὐτόθι, ὁπότε ἐντύχοιμι Παλαμήδει καὶΑἴαντι τῷ Τελαμῶνος καὶ εἴ τις ἄλλος τῶν παλαιῶν διὰ κρίσιν ἄδικον τέθνηκεν,ἀντιπαραβάλλοντι τὰ ἐμαυτοῦ πάθη πρὸς τὰ ἐκείνων–ὡς ἐγὼ οἶμαι, οὐκ ἂν ἀηδὲς εἴη–καὶ δὴ τὸ μέγιστον, τοὺς ἐκεῖ ἐξετάζοντα καὶ ἐρευνῶντα ὥσπερ τοὺς ἐνταῦθα διάγειν, τίς αὐτῶν σοφός ἐστιν καὶ τίς οἴεται μέν, ἔστιν δ᾽ οὔ.

ἐπὶ πόσῳ δ᾽ ἄν τις, ὦ ἄνδρες δικασταί, δέξαιτο ἐξετάσαι τὸν ἐπὶ Τροίαν ἀγαγόντα τὴν πολλὴν στρατιὰν ἢ Ὀδυσσέα ἢ Σίσυφον ἢ ἄλλους μυρίους ἄν τις εἴποι καὶ ἄνδρας καὶ γυναῖκας, οἷς ἐκεῖ διαλέγεσθαι καὶ συνεῖναι καὶ ἐξετάζειν ἀμήχανον ἂν εἴη εὐδαιμονίας; πάντως οὐ δήπου τούτου γεἕνεκα οἱ ἐκεῖ ἀποκτείνουσι· τά τε γὰρ ἄλλα εὐδαιμονέστεροί εἰσιν οἱ ἐκεῖ τῶν ἐνθάδε, καὶ ἤδη τὸν λοιπὸν χρόνον ἀθάνατοί εἰσιν, εἴπερ γε τὰ λεγόμενα ἀληθῆ.

ἀλλὰ καὶ ὑμᾶς χρή, ὦ ἄνδρες δικασταί, εὐέλπιδας εἶναι πρὸς τὸν θάνατον, καὶ ἕν τι τοῦτο διανοεῖσθαι ἀληθές, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀνδρὶ ἀγαθῷ κακὸν οὐδὲν οὔτε ζῶντι οὔτε τελευτήσαντι, οὐδὲ ἀμελεῖται ὑπὸ θεῶν τὰ τούτου πράγματα. ………

[......]ἀλλὰ γὰρ ἤδη ὥρα ἀπιέναι, ἐμοὶ μὲν ἀποθανουμένῳ, ὑμῖν δὲ βιωσομένοις· ὁπότεροι δὲ ἡμῶν ἔρχονται ἐπὶ ἄμεινον πρᾶγμα, ἄδηλον παντὶ πλὴν ἢ τῷ θεῷ.

Ὁ χρησμός της Πυθίας γιὰ το μέλλον της Ἑλλάδας ποὺ ἐπιβεβαιώνεται μέχρι σήμερα

Ὁ χρησμός της Πυθίας γιὰ το μέλλον της Ἑλλάδας ποὺ ἐπιβεβαιώνεται μέχρι σήμερα

Ποῖος εἶναι

Ὅταν στὶς ἀρχὲς του 2ου προχριστιανικοῦ αἰῶνα ὁ πολύπειρος Ἀρκάδας στρατηγός Φιλοποίμην, εἶδε την διάθεση γιὰ ἐμπλοκὴ στὰ Ἑλληνικά πράγματα του Ρωμαίου ὑπάτου Φλαμινίου, κατάλαβε πῶς οἱ Ἕλληνες βρισκόταν μπροστά σε τεράστιες περιπέτειες.
Φιλοποίμην
Ὁ Φιλοποίμην ἀποφάσισε τότε νὰ συμβουλευθεῖ το Μαντεῖο τῶν Δελφῶν γιὰ το μέλλον της Ἑλλάδος.
Ἡ Πυθία ἔδωσε τον ἐξῆς χρησμό καὶ ταυτόχρονα τον ἀπόλυτο ὁρισμὸ της Ἑλλάδας, ποὺ ἐδῶ καὶ 22 αἰῶνες ἐπιβεβαιώνεται στὸ ἀκέραιο:
«Ἀσκὸς κλυδωνιζόμενος μηδεπώποτε βυθιζόμενος»
Ἡ ἱέρεια των Δελφῶν παρομοίασε, δηλαδή, την Ἑλλάδα με φουσκωμένο ἀσκί στὸ φουρτουνιασμένο πέλαγος, ποὺ κλυδωνίζεται μὲν λόγῳ τῶν κυμάτων, ἀλλὰ ποὺ δὲν πρόκειται νὰ βυθιστεῖ ποτέ!
Καὶ πράγματι, ἐπιβεβαιώνοντας τους φόβους του Φιλοποίμενα:
Οἱ Ρωμαῖοι ἦρθαν.
Οἱ Γότθοι ἦρθαν.
Οἱ Ἄβαροι ἦρθαν.
Οἱ Φράγκοι ἦρθαν.
Οἱ Τοῦρκοι ἦρθαν.
Οἱ Ἄραβες ἦρθαν.
Οἱ Ἱταλοι  ἦρθαν
Οἱ Γερμανοί ἦρθαν.
Σύμμαχοι ἦρθαν, προδότες ἦρθαν, χρεωκοπίες ἦρθαν, μνημόνια ἦρθαν…

Πῶς εἶναι δυνατόν νὰ καθορίζεται ἡ ἀξία μας ἀπὸ το τι σκέφτονται, λένε ἡ κάνουν οἱ ἄλλοι;

Πῶς εἶναι δυνατόν νὰ καθορίζεται ἡ ἀξία μας ἀπὸ το τι σκέφτονται, λένε ἡ κάνουν οἱ ἄλλοι;


Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ γιὰ το τι σκέφτονται καὶ λένε γιὰ ἐμᾶς οἱ ἄλλοι;



Γιατί εἶναι τόσο σημαντικό ὥστε νὰ ἀλλάξουμε την ἐμφάνιση, τις πράξεις καὶ τα λόγια μας γιὰ νὰ εἴμαστε ἀποδεκτοί ἀπὸ αὐτούς;


Τι θὰ συμβεῖ ἄν δὲν ἔχουν θετική ἀντίληψη γιὰ ἐμᾶς; Θὰ πεθάνουμε, θὰ ὑποστοῦμε κάποιο εἶδος τιμωρίας, θὰ πᾶμε στὴν κόλαση; Τι εἶναι ὅλη αὐτή ἡ φασαρία;

Πώς μπορεῖ ἡ ἀξία μας νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ το τι σκέφτονται ἡ λένε οἱ ἄλλοι, ὅταν ὑπάρχουν τόσοι πολλοί ἄνθρωποι με τόσες πολλές διαφορετικές ἀντιλήψεις;

Ἄν ὑπάρχουν δέκα ἄνθρωποι καὶ οἱ ἕξη ἔχουν θετική ἀντίληψη γιὰ ἐμᾶς καὶ πιστεύουν ὅτι εἴμαστε σπουδαῖοι, ἐνῶ οἱ δύο δὲν το πιστεύουν, σύμφωνα με ποῖους ὑπολογίζεται ἡ ἀξία μας; Ὑπάρχει κάποιος μαθηματικός τύπος ποὺ καθορίζει την ἀξία μας, ὅταν κάποιοι μας κατακρίνουν καὶ ἄλλοι μας λένε πῶς εἴμαστε ἐντάξει ἡ ἀκόμη καὶ σπουδαῖοι;

Γιατί οἱ γονεῖς μας φοβόντουσαν τόσο πολύ τὴ γνώμη τῶν ἄλλων, ὥστε νὰ κουκουλώνουν γεγονότα καὶ πληροφορίες;

Γιατί ἦταν τόσο σημαντικό γι’ αὐτούς νὰ δημιουργήσουν μία πολύ θετική εἰκόνα στούς ἄλλους, ἀκόμη κι ἄν δὲν ἦταν ἀληθινή;


Κι ἄν οἱ ἄλλοι πιστεύουν πῶς εἴμαστε σπουδαῖοι, εἴμαστε; Κι ἄν νομίζουν πῶς δὲν ἀξίζουμε, δὲν ἀξίζουμε;

Ἄν ἐμεῖς πιστεύουμε γιὰ κάποιον ἄλλον πῶς εἶναι σπουδαῖος, εἶναι πραγματικά; Ἄν ἐμεῖς νομίζουμε πῶς κάποιος ἄλλος δὲν ἀξίζει, ἀληθινά δὲν ἀξίζει;

Ή μήπως προβάλλουμε στοὺς ἄλλους τις ὑποκειμενικές ἀντιλήψεις μας, ἐπηρεασμένες ἀπὸ τὴ δική μας αὐτοαμφισβήτηση καὶ ἀνασφάλεια;

Δὲν ἐπηρεάζονται καὶ οἱ ἄλλοι ἐπίσης ἀπὸ το δικό τους ὑποκειμενικό παιδικό προγραμματισμό καὶ την αὐτοαμφισβήτηση καὶ τους φόβους τους;

Ἑπομένως, ποῖος εἶναι σε θέση νὰ μας ἀξιολογήσει; Θὰ ζητούσαμε ἀπὸ ἕνα ἄτομο χωρίς γνώσεις ἡ ἐμπειρία νὰ ἀξιολογήσει γιὰ ἐμᾶς ἕνα ἀκριβὸ ρολόϊ; Θὰ ἤξερε πόσο κοστίζει;


Τότε, γιατί ἐπιτρέπουμε σ’ ἐκείνους, ποὺ δὲν εἶναι ἀκόμη φωτισμένοι καὶ ἐπηρεάζονται τόσο πολύ ἀπὸ τους ὑποκειμενικούς προγραμματισμούς τους, νὰ καθορίζουν το πώς αἰσθανόμαστε γιὰ τον ἑαυτό μας; Εἶναι αὐτοὶ, ἀπὸ τους ὁποίους προσδοκοῦμε νὰ ἔχουν θετική γνώμη γιὰ ἐμᾶς, εὐτυχισμένοι, ἐπιτυχημένοι, φωτισμένοι; Ἔχουν αὐτογνωσία, σοφία, κατανόηση καὶ ἀγάπη; Εἶναι πνευματικά ἐξελιγμένοι; Ὑπάρχει σοβαρός λόγος νὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ γνώμη τους εἶναι ἀντικειμενική καὶ ἀληθινή;


Ἐπίσης, πώς γνωρίζουμε τι σκέφτονται γιὰ ἐμᾶς; Συχνά καταλήγουμε σε λανθασμένα συμπεράσματα γιὰ το τι σκέφτονται οἱ ἄλλοι καὶ γιατί κάνουν αὐτό ποῦ κάνουν. Πιστεύουμε λανθασμένα ὅτι εἴμαστε το κέντρο του σύμπαντος, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα δὲν ἑστιάζονται καθόλου σ’ ἐμᾶς, ἀλλὰ ἁπλά δίνονται σε μία προσπάθεια νὰ ἱκανοποιήσουν τις ἀνάγκες τους. Χάνονται μέσα στὸν δικό τους κόσμο ἀναγκῶν, προσκολλήσεων, φόβων καὶ ἐπιθυμιῶν κι ἐμεῖς πιστεύουμε πῶς δὲν ἔχουν τίποτα καλύτερο νὰ κάνουν ἀπὸ το νὰ σκέφτονται καὶ νὰ μιλοῦν γιὰ ἐμᾶς.


Πολύ συχνά ἐνεργοῦν γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τις ἀνάγκες τους καὶ δὲν εἴμαστε ἐμεῖς ὁ στόχος.


Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν καλύτερα πράγματα νὰ κάνουν στὴ ζωή τους ἀπὸ το νὰ σκέφτονται πώς νὰ μας ἀπορρίψουν ἡ νὰ μας κάνουν νὰ νιώσουμε ἄσχημα.

Δὲν εἴμαστε τόσο σημαντικοί.

Ἄς ἀφήσουμε ὅλη αὐτή τὴ σημασία πού δίνουμε στὸ τι σκέφτονται καὶ λένε οἱ ἄλλοι. Ἄς ζήσουμε τὴ ζωή μας εὐθυγραμμισμένοι με τις δικές μας ἐσωτερικές ἀλήθειες, σεβόμενοι τους ἄλλους, ἀλλὰ χωρίς νὰ ἀλλάζουμε αὐτὸ ποὺ εἴμαστε γιὰ νὰ τους εὐχαριστήσουμε. Το νὰ τους ἀγαπᾶμε δὲν εἶναι το ἴδιο με την ἀνάγκη μας νὰ μας ἀγαποῦν. Στὴν πραγματικότητα, το νὰ τους ἀγαπᾶμε εἶναι ὁ πιὸ ἀποτελεσματικός τρόπος νὰ μας ἀγαπήσουν κι ἐκείνοις.
  

Σαν σήμερα το 1941 Αλβανοτσάμηδες συνεργάτες των Γερμανών αρχίζουν την σφαγή των προκρίτων Ελλήνων της Παραμυθιάς

Σαν σήμερα το 1941 Αλβανοτσάμηδες συνεργάτες των Γερμανών αρχίζουν την σφαγή των προκρίτων Ελλήνων της Παραμυθιάς

Τον Ιούλιο του 1941 η Ιταλική Κυβέρνηση διόριζε με Διάταγμα τον αρχηγό της εγκληματικής μαφίας από την Παραμυθιά Τζεμίλ Ντίνο, σαν Ύπατο Αρμοστή Θεσπρωτίας, ο οποίος μάλιστα δεν εμφανίστηκε για να αναλάβει τα καθήκοντά του.
Για να τρομοκρατήσουν ακόμη περισσότερο το Ελληνικό στοιχείο και να επιδείξουν στην Ελληνική Κυβέρνηση τη θέλησή τους οι Τσάμηδες, ότι επιθυμούν την απόσπαση του Νομού Θεσπρωτίας από τον ελληνικό κορμό, δολοφονούν μπρος στο Νομαρχιακό κατάστημα τον αναπληρωτή Νομάρχη Γεώργιο Βασιλάκο. Η δολοφονία αυτή υπήρξε το σύνθημα των ομαδικών εκτελέσεων σε ολόκληρο το Νομό, με κορύφωση την εκτέλεση των 49 προκρίτων της Παραμυθιάς (29-9-1943).
Διευθύνων νους για την συστηματοποίηση του έργου της εξολοθρεύσεως του ελληνικού στοιχείου ήταν η διαβόητη τρομοκρατική οργάνωση KSILIA δηλαδή το «Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοικήσεως» που συγκροτήθηκε προς τούτο τον Ιούλιο του 1942. Παράλληλα ιδρύθηκε η Αλβανική Φασιστική Νεολαία «Μιλίτσια»και δημιούργησαν 14 τάγματα
ΠΙΝΑΚΑΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ «ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ (K.S.I.L.I.A.) ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ»
1. Δολοφονηθέντες υπό Τσάμηδων μόνων ή εν συνεργασία με τα στρατεύματα κατοχής: 632
2. Εξαφανισθέντες και απαχθέντες ως όμηροι : 428
3. Βιασμοί γυναικών και κορασίδων : 209
4. Απαγωγαί : 31
5. Πυρποληθείσαι οικίαι : 2.332
6. Λεηλατηθέντα ολοσχερώς χωρία : 53
7. Διαρπαγέντα ζώα :
(α) Αιγοπρόβατα : 37556
(β) Βοοειδή : 9.285
(γ) Ιπποειδή : 4.185
(δ) Πουλερικά (ένα μέρος) : 30.000
(ε) Κυψέλαι : 742
Τα ανωτέρω είναι κατώτερα της πραγματικότητος.
Την άνοιξη του 1944, στα πλαίσια των επιχειρήσεων εναντίον των Γερμανών στην Ήπειρο, κρίθηκε αναγκαίο από την Βρετανική συμμαχική αποστολή να καταλάβει ο Ζέρβας τις Ηπειρωτικές ακτές στην περιοχή της Πάργας που ελέγχουν οι Τσάμηδες, προκειμένου να γίνεται πιο εύκολα ο εφοδιασμός του ΕΔΕΣ με πλοιάρια από την Ιταλία. Στις επιχειρήσεις αυτές στο πλευρό των Γερμανών πολέμησαν και ένοπλα σώματα Τσάμηδων, ιδιαίτερα στην περιοχή της Πάργας, της Παραμυθιάς και της Ηγουμενίτσας.
Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί η μάχη της Μενίνας (17/18-8-1944), όπου μαζί με τους 92 νεκρούς και 109 αιχμαλώτους Γερμανούς, είχαν και οι συμπολεμιστές τους Τσάμηδες 86 νεκρούς και 7 αιχμαλώτους, έναντι 6 ανδρών του ΕΔΕΣ και του Άγγλου Ταγματάρχου Δαβίδ Ουάλλας.
Ακολουθεί επετειακό κείμενο για την 29η Σεπτεμβρίου 1943 από τον γιο ενός εκτελεσθέντα:
Κάπου ανάμεσα στα άπειρα τραγικά γεγονότα της κατοχικής περιόδου παραμένει λησμονημένο και αποσιωπούμενο ένα γεγονός σημαδιακό για την ιστορία της Ηπείρου στα χρόνια της κατοχής. Η σφαγή των προκρίτων της Παραμυθιάς (όπως ονομάζεται στα κατοπινά χρόνια). Ήταν η εποχή που οι Γερμανοί ανέλαβαν πλήρως τον έλεγχο της Ελλάδος μετά την παράδοση της Ιταλίας και ανάμεσα τους τον έλεγχο της Ηπείρου.
Λίγο έξω από την Παραμυθιά ένα γερμανικό απόσπασμα (περί τα εικοσιπέντε άτομα) γύρναγε από ανιχνευτική αποστολή. Στη στροφή του φιδωτού δρόμου ένα πολυβόλο κελάηδησε. Έξι Γερμανοί έπεσαν επί τόπου. Οι αντάρτες που έστησαν την ενέδρα, λάκισαν αμέσως.
Την επομένη, μια όμορφη μέρα και ενώ η ζωή κυλούσε αργά στην μικρή Παραμυθιά μια οχλοβοή σηκώθηκε ξαφνικά και αναστάτωσε την κωμόπολη. Μια γερμανική φάλαγγα έζωσε από παντού την περιοχή και απέκλεισε όλες τις διόδους από και προς την Παραμυθιά. Χαλασμός ακολούθησε. Ο κόσμος αισθανόμενος το κακό πανικοβλήθηκε. Oι Γερμανοί κάνουν μπλόκο! Μέσα στο πανικό όμως, πανάρχαιες αταβιστικές συνήθειες ξύπνησαν από μακροχρόνιο λήθαργο .Έτσι οι κάτοικοι, οι απλοί αγρότες το πρώτο που σκέφτηκαν ήταν να σώσουν τις αρχές του χωριού, τους προκρίτους, με τον αρχαίο σεβασμό προς τις κεφαλές της κοινωνίας.
“Κύριε προϊστάμενε, πρέπει να κρυφτείτε” είπαν δυο απλοί Ηπειρώτες στον νεότατο προϊστάμενο των TTT (ταχυδρομείο, τηλέφωνο, τηλέγραφος) – και πατέρα του υπογράφοντος. Τον οδήγησαν στη εκκλησία όπου κάτω από την Άγια Τράπεζα υπήρχε μια κρύπτη, απομεινάρι άλλων σκοτεινών εποχών.
Οι Γερμανοί όμως δεν άρχισαν τις συλλήψεις αμέσως. Ίσως γιατί περίμεναν να ξεθαρρέψει ο κόσμος. Ίσως γιατί κάτι άλλο περίμεναν. Και αυτό το κάτι άλλο δεν άργησε να φανεί. Ήταν ένα μπουλούκι από κουκουλοφόρους Τσάμηδες, με την στολή της πολιτοφυλακής των Τσάμηδων.
Ήταν αυτοί που θα υπεδείκνυαν στους Γερμανούς κατακτητές τα πρόσωπα που έπρεπε να εκτελεστούν. Και τότε το κακό άρχισε. Το προσωπικό του σταθμού TTT είχε καταφύγει σύσσωμο (τρία άτομα) σε ερημικό σπίτι για να κρυφτεί. Παρακολουθούν κρυμμένοι απέναντι το σπίτι του Γενικού Επιθεωρητή Μέσης Εκπαίδευσης Ηπείρου. Δυο Γερμανοί και δυο Τσάμηδες κτυπούν την πόρτα. Εμφανίζεται η γυναίκα του επιθεωρητή, έγκυος στον όγδοο μήνα, στην πόρτα. Ρωτούν να μάθουν που είναι ο Επιθεωρητής (διερμηνέας ένας Τσάμης). Αυτή απαντά πως δεν ξέρει. Δυο υποκόπανοι σηκώνονται και κτυπούν την γυναίκα στην κοιλιά και στο πρόσωπο. Πέφτει κάτω. Ο επιθεωρητής κρυμμένος σε σοφίτα στο σπίτι, βγαίνει να σώσει την γυναίκα του. Τον πιάνουν. Μετά ζώνουν το ερημόσπιτο. Ετοιμάζονται να σπάσουν την πόρτα, όταν ένας Γερμανός έρχεται να τους πει ότι πιάσαν και τους εξήντα που ήθελαν. Οι Γερμανοί λένε ότι θα τους μεταφέρουν για ανάκριση. Ο επιθεωρητής ένας λεβέντης άντρας λέει στους συγκρατούμενους του ότι πάνε να τους χαλάσουν.
Σκίζουν τα ατομικά τους έγγραφα κατά την μεταφορά τους με καμιόνια και μετά αποφασίζουν να το σκάσουν. Ρίχνονται στους φρουρούς και πηδάν από τα καμιόνια. Μερικοί τα κατάφεραν. Ο επιθεωρητής δεν μπόρεσε. Λίγα μέτρα πριν την ελευθερία μια ριπή αυτομάτου τον γάζωσε.
Το γεγονός της σφαγής δεν είναι απομονωμένο από τα γενικότερα δρώμενα της περιόδου εκείνης. Τα συμπεράσματα δεν είναι απλά καθώς υπάρχουν λεπτομέρειες που το φωτίζουν. Οι περισσότεροι των εκτελεσμένων ανήκαν στον ΕΔΕΣ και οι αντάρτες που χτύπησαν τους Γερμανούς ήταν Ελασίτες.
Πολλοί ιστορικοί υποστήριξαν ότι μια από τις πιο πετυχημένες στρατηγικές του ΕΛΑΣ στον πόλεμο που εξαπέλυσε έναντι κάθε εθνικής ομάδος ήταν και η παραπάνω, να δημιουργεί επεισόδια έξω από περιοχές μη ελεγχόμενες από αυτόν και να αφήνει την καταστροφή τους στους Γερμανούς, δρέποντας αργότερα τους καρπούς.
Όσο για τους Τσάμηδες, αυτά τα φίδια που τόσο καιρό έτρεφε η Ελλάδα στον κόρφο της και που έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο στον πόλεμο, το δικαστήριο εγκληματιών πολέμου στα Γιάννενα που συστήθηκε μετά την απελευθέρωση, εξέδωσε 5500 καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον τους (ερήμην) οι περισσότερες εις θάνατον, σε σύνολο πληθυσμού 22000.
Οι Τσάμηδες το έσκασαν. Και αντί να τους κυνηγούμε ακόμα και σήμερα όπως κάνουν οι Εβραίοι για τους Nazi, συζητάμε για τις περιουσίες τους.
Γιώργος Απέργης
ΟΙ 49 ΠΡΟΚΡΙΤΟΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ ΠΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΚΑΘ’ ΥΠΟΔΕΙΞΙΝ ΤΩΝ ΤΣΑΜΗΔΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ 29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1943
· Τσαμάτος Παν. Ευάγγελος, ιερέας
· Αλιγιάννης Φ. Δημήτριος, χαλκουργός
· Αλιγιάννης Δημ. Ιωάννης, παντοπώλης
· Αλιγιάννης Φ. Κωνσταντίνος, χαλκουργός
· Αλιγιάνης Κ. Σωτήριος, παντοπώλης
· Αποστολίδης π. Απόστολος, υποδηματοποιός
· Βαλασκάκης Σωτ. Ελευθέριος, ιατρός
· Γιαννάκης Ιωαν. Νικόλαος, καθηγητής
· Δρίμτζιας Δημ. Χαράλαμπος, γεωργός
· Ευαγγέλλου Ε. Ευθύμιος, καφεπώλης
· Ζιάγκος Γ. Κωνσταντίνος, δημοτικός υπάλληλος
· Κακούρης Απ. Περικλής, δημοδιδάσκαλος
· Κατσούλης Αθ Κωνσταντίνος, δημοδιδάσκαλος
· Κλήμης Θεόδ. Δημήτριος, αγωγεύς
· Κοτσαλέρης Ε. Εμμανουήλ, δ/ντής υποκαταστ. Α.Τ.Ε. Παραμυθιάς
· Κουρσουμής Θ. Κωνσταντίνος, καφεπώλης
· Κωνσταντίνου ή Κωσταγιάννης Ιω. Κων/νος, σιδηρουργός
· Κωνσταντίνου ή Κωσταγιάννης Ιω. Παναγιώτης, σιδηρουργός
· Μάνος Π. Νικόλαος, εστιάτορας
· Μαρέτης Γ. Ανδρέας. χρυσοχόος
· Μαρέτας Ν. Γεώργιος, εστιάτορας
· Μητσιώνης Αναστ. Ιωάννης, καφεπώλης
· Μουσελίμης Σπ. Γεώργιος, Ράπτης
· Μουσελίμης Π. Σταύρος, δημοτικός υπάλληλος
· Μπαζάκος Θ. Ιωάννης, δημοδιδάσκαλος
· Μπάρμπας Γ. Νικόλαος, έμπορος υφασμάτων
· Μπάρμπας Νικ. Σπυρίδων, έμπορος υφασμάτων
· Νάστος Χρ. Ευάγγελος, παντοπώλης
· Πάκος Γ. Πάκος, τυρέμπορος
· Παπαθανασίου Χρ. Βασίλειος, καφεπώλης
· Πάσχος Γ. Γεώργιος, παντοπώλης
· Πάσχος Δ. Λεωνίδας, τυρέμπορος
· Ράπτης Δ. Αθανάσιος, έμπορος
· Ρίγγας Γ. Αθανάσιος, έμπορος
· Σιαμάς Παν. Γεώργιος, ταχυδρομικός υπάλληλος
· Σιωμόπουλος Β. Κων/νος, γυμνασιάρχης
· Σπυρομήτσιος Παύλου Σπυρίδων, υποδηματοποιός
· Στρουγγάρης Απ. Ανδρέας, παντοπώλης
· Σωτηρίου Χρ. Κων/νος, αγωγεύς
· Σωτηρίου Κ Γεώργιος, αγωγεύς
· Τζώης Δημ. Κων/νος, βιβλιοπώλης
· Τσαμάτος Ευάγγ. Νικόλαος, Ράπτης
· Τσίλης Δημ. Κων/νος, αγωγεύς
· Τσορλας Δημ. Γεώργιος, δημοτικός γραμματέας
· Τσορλας Β. Θεόδωρος, υποδηματοποιός
· Τσορλας Β. Κων/νος, υποδηματοποιός
· Φάτσιος Γ. Θωμάς, μυλωθρός
· Φείδης Θ. Αριστοφάνης, λογιστής
· Χρυσοχόου Κ. Απόστολος, συνταξιούχος σχολάρχης και γραμματέας της μητροπόλεως (STOXOS)

Ημέρα Μνήμης η σημερινή - ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

Ημέρα Μνήμης η σημερινή - ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ





Μια από τις πιο θλιβερές επετείους της νεότερης ελληνικής ιστορίας


είναι αυτή της κατάρρευσης του μικρασιατικού μετώπου που οδήγησε στη στρατιωτική ήττα και συντριβή, αλλά και στον ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων από την μικρασιατική γη.

Τα ιστορικά γεγονότα του Αυγούστου-Σεπτεμβρίου του 1922 έχουν καταγραφεί στο σύνολό τους με τον τίτλο «Μικρασιατική Καταστροφή».

Η ήττα του 1922 μπορεί να συγκριθεί με αυτήν του 1453 και να θεωρηθεί ακόμα και μεγαλύτερη, γιατί μ’ αυτήν ξεριζώθηκε η από χιλιάδων ετών ελληνική παρουσία στην ιωνική γη.

Η Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος καθιερώθηκε με ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων στις 24 Σεπτεμβρίου 1998 (ΦΕΚ Α 234 / 13.10.1998) και τιμάται κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου.

Το παιχνίδι των αρχόντων του πλανήτη οδήγησε τον Ελληνισμό από την «Ιδέα της Μεγάλης Ελλάδας» στον ξεριζωμό και στην απόλυτη υποδούλωση, ακόμα και εντός του «απελευθερωμένου» χώρου που λέγεται σήμερα Ελλάδα.

Ἡ ἀπολυτρωτική διδασκαλία του Ὀρφέως

Ἡ ἀπολυτρωτική διδασκαλία του Ὀρφέως
«ΔΙΑ ΤΟΥ ΟΡΦΕΩΣ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΓΕΝΕΣΙΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ Η ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΝ ΕΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΕΖΗΣΕΝ ΕΝ ΘΡΑΚΗ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΥΠΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΟΡΦΕΥΣ.
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥΤΟΥ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΛΟΓΟΙ. ΔΙ΄ ΗΜΑΣ, ΕΙΤΕ Ο ΟΡΦΕΥΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΟΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΤΕΔΕΙΞΕΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΙΑΝ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΙΔΡΥΣΕ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ, ΕΙΤΕ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥΤΟ ΔΕΟΝ ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΗ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΩΣ ΜΑΘΗΤΑΣ ....
ΤΟΥ ΦΕΡΟΜΕΝΟΥΣ ΜΟΥΣΑΙΟΝ, ΛΙΝΟΝ, ΘΑΜΥΡΙΝ, ΚΑΙ ΑΜΦΙΩΝΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΝ. Η ΟΥΣΙΑ ΕΓΚΕΙΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΟΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗΝ ΕΚΕΙΝΗΝ ΙΔΡΥΘΗΣΑΝ ΕΝ ΘΡΑΚΗ ΔΙΑ ΠΡΩΤΗΝ ΦΟΡΑΝ ΚΑΙ ΗΡΧΙΣΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΜΕΛΛΟΝ ΣΥΝ ΤΩ ΧΡΟΝΩ ΝΑ ΕΞΑΠΛΩΘΟΥΝ ΚΑΘ΄ΑΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΓΕΝΕΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΥΠΕΡΟΧΟΝ ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΝ ΔΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΕΚΤΟΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ ΣΕΜΝΥΝΕΤΑΙ.
ΠΟΘΕΝ ΟΜΩΣ ΜΕΤΗΝΕΧΘΗΣΑΝ ΕΙΣ ΘΡΑΚΗΝ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΑΥΤΑ; ΕΙΣ ΠΟΙΑΝ ΩΡΑΝ ΜΕΤΕΒΗ Ο ΟΡΦΕΥΣ ΔΙΑ ΝΑ ΜΥΗΘΗ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΝΩΤΕΡΑΣ ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ, ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ; ΜΟΛΟΝΟΤΙ ΗΜΕΙΣ ΑΤΟΜΙΚΩΣ ΔΕΝ ΘΕΩΡΟΥΜΕΝ ΩΣ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΝ ΤΗΝ ΦΟΙΤΗΣΙΝ ΠΑΡΑ ΤΙΝΙ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΟΡΦΕΩΣ , ΔΙΟΤΙ Η ΘΕΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΔΙΔΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΑΣ ΠΡΟΗΓΜΕΝΑΣ ΨΥΧΑΣ ΑΣΧΕΤΩΣ ΤΟΠΟΥ, ΕΙΜΕΘΑ ΟΜΩΣ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩΜΕΝ ΤΗΝ ΣΧΕΤΙΚΩΣ ΟΜΟΦΩΝΟΝ ΓΝΩΜΗΝ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΦΟΙΤΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΡΦΕΩΣ ΠΑΡΑ ΤΟΙΣ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙΣ. “ΟΤΙ ΔΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΟΝΥΣΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΝΤΟΙ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΣΜΟΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΤΑΣ ΤΕΛΕΤΑΣ ΟΡΦΕΥΣ, ΑΝΗΡ ΟΔΡΥΣΗΣ, ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ ΕΚΟΜΙΣΕ ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΙΓΥΠΤΟΝ ΑΦΙΚΟΜΕΝΟΣ ΤΑ ΤΗΣ ΙΣΙΔΟΣ ΚΑΙ ΟΣΙΡΙΔΟΣ ΕΙΣ ΤΑ ΤΗΣ ΔΗΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΜΕΤΑΤΕΘΗΚΕΝ ΟΡΓΙΑ, ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΜΕΝ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΔΕ ΚΑΙ Ο ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ ΔΙΟΔΩΡΟΣ, ΜΕΜΝΗΤΑΙ ΔΕ ΚΑΙ Ο ΡΗΤΩΡ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΚΑΙ ΦΗΣΙ ΤΟΝ ΟΡΦΕΑ ΤΑΣ ΑΓΙΩΤΑΤΑΣ ΑΥΤΟΙΣ ΤΕΛΕΤΑΣ ΚΑΤΑΔΕΙΞΑΙ” (ΟΡΦΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ, ΘΕΟΔΩΡΗΤ.).
ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ: “ΑΠΕΔΗΜΗΣΕ ΜΕΝ ΕΙΣ ΑΙΓΥΠΤΟΝ (ΟΡΦΕΥΣ) ΚΑΚΕΙ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΣΕΠΙΜΑΘΩΝ ΜΕΓΙΣΤΟΝ ΕΓΕΝΕΤΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΕΝ ΤΕ ΤΑΙΣ ΤΕΛΕΤΑΙΣ ΚΑΙ ΤΑΙΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΙΣ”. (ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΙV, 25).
ΕΚ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩ ΠΕΡΙΚΟΠΩΝ ΚΑΤΑΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΙΣ ΗΝ ΑΠΕΔΙΔΕΝ Η ΑΡΧΑΙΟΤΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΦΕΑ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΩΣ ΕΚ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΩΝ ΤΑΣ ΟΠΟΙΑΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΥΣΤΑΓΩΓΟΣ ΕΚΗΡΥΤΤΕΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ, ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΟΝ ΝΑ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΩΜΕΝ ΠΛΗΡΩΣ ΑΥΤΑΣ, ΕΚ ΤΩΝ ΟΛΙΓΙΣΤΩΝ ΟΜΩΣ ΨΙΧΙΩΝ ΤΑ ΟΠΙΟΑ ΜΕΧΡΙΣ ΗΜΩΝ ΔΙΕΣΩΘΗΣΑΝ, ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΤΙΣ ΟΤΙ ΕΝ ΘΡΑΚΗ ΕΤΕΛΟΥΝΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑΙ ΜΥΗΤΙΚΑΙ ΤΕΛΕΤΑΙ, ΑΠΟΣΚΟΠΟΥΣΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΤΩΝ ΣΥΝΕΧΩΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΝ. ΠΑΡΕΔΕΧΟΝΤΟ ΟΤΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ ΔΕΣΜΕΥΜΕΝΗ ΕΝ ΤΩ “ΚΥΚΛΩ ΤΩΝ ΓΕΝΝΗΣΕΩΝ”, ΩΦΕΙΛΕ ΝΑ ΕΝΣΑΡΚΟΥΤΑΙ ΔΙΗΝΕΚΩΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ ΔΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΒΕΛΤΙΩΣΕΩΣ, ΒΟΗΘΟΥΝΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, ΕΦΘΑΝΕ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΔΙΕΣΠΑ ΤΑΣ ΑΛΥΣΕΙΣ ΑΙΤΙΝΕΣ ΤΗΝ ΣΥΝΕΚΡΑΤΟΥΝ ΔΕΣΜΙΟΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ. ΓΝΩΣΤΗ ΕΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΩ Η ΑΝΤΙΛΗΨΙΣ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΚΑΤΟΠΙΝ ΠΑΡΕΛΑΒΟΝ ΟΙ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟ “ΣΗΜΑ”, ΤΟΝ ΤΑΦΟΝ ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΦ΄ ΟΣΟΝ ΤΟ ΕΓΩ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΥΡΗΤΑΙ ΔΕΣΜΕΥΜΕΝΟΝ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΤΟΥΤΟΥ, ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΑΣ ΘΕΙΑΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΑΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΝ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΗ. ΤΟΤΕ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΧΩΡΑΝ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΚΑΛΟΥΝ “ΑΛΛΑΓΗΝ” Ή “ΕΞΑΛΛΑΓΗΝ”, Η ΟΠΟΙΑ ΣΥΝΙΣΤΑΤΟ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΤΑΒΟΛΗΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΨΥΧΗΣ ΕΙΣ ΘΕΙΑΝ ΨΥΧΗΝ, ΕΙΣ ΘΕΙΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ. ΕΚΤΟΤΕ Ο ΜΥΣΤΗΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΔΕΝ ΗΤΟ ΠΛΕΟΝ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΥΠΟ ΤΗΣ ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ ΝΑ ΕΝΣΑΡΚΟΥΤΑΙ ΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΣΩΜΑΤΑ, ΕΑΝ ΔΕ ΤΟΥΤΟ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΕΓΙΝΕΤΟ ΚΑΤΟΠΙΝ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΕΩΣ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΣΚΟΠΟΝ ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΙΝ ΚΑΙ ΠΟΔΗΓΕΤΗΣΙΝ ΤΩΝ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΩΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΑΚΟΜΗ ΕΝΣΑΡΚΟΥΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΑΥΤΗΣ ΤΟΥ ΛΥΤΡΩΘΕΝΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΗΝ ΟΥΤΟΣ ΠΑΡΕΧΕΙ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΕΙΣ ΤΑ ΛΟΙΠΑΣ ΨΥΧΑΣ, ΜΑΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΕΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΙΖΟΝΤΟΣ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ: “ΑΙ Δ΄ ΑΠΗΛΛΑΓΜΕΝΑΙ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΨΥΧΑΙ, ΚΑΙ ΣΧΟΛΑΖΟΥΣΑΙ ΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟ ΣΩΜΑΤΟΣ, ΔΑΙΜΟΝΕΣ (ΔΑΗΜΟΝΕΣ) ΕΙΣΙΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΠΙΜΕΛΕΙΣ. ΩΣ ΓΑΡ ΑΘΛΗΤΑΣ ΚΑΤΑΛΥΣΑΝΤΑΣ ΑΣΚΗΣΙΝ ΥΠΟ ΓΗΡΩΣ, ΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΠΟΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟΝ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΩΜΑΤΟΝ, ΑΛΛ΄ ΕΤΕΡΟΥΣ ΑΣΚΟΥΝΤΑΣ ΟΡΩΝΤΕΣ ΗΔΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΡΑΘΕΟΥΣΙΝ, ΟΥΤΩΣ ΟΙ ΠΕΠΑΥΜΕΝΟΙ ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΑΓΩΝΩΝ ΔΙ΄ ΑΡΕΤΗΝ ΨΥΧΗΣ ΓΕΝΟΜΕΝΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ, ΟΥ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΤΙΜΑΖΟΥΣΙ ΤΑ ΕΝΤΑΥΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΤΟΙΣ ΕΠΙ ΤΑΥΤΟ ΓΥΜΝΑΖΟΜΕΝΟΙΣ ΤΕΛΟΣ ΕΥΜΕΝΕΙΣ ΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΙΛΟΤΙΜΟΥΜΕΝΟΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗΝ, ΕΓΚΕΛΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΞΟΡΜΩΣΙΝ, ΟΤΑΝ ΕΓΓΥΣ ΗΔΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΟΣ ΑΜΙΛΛΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΨΑΥΟΝΤΑΣ ΟΡΩΣΙΝ. ΟΥΤΩΣ Ο ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΟΥ ΤΡΟΠΟΣ... ΗΜΑΣ ΒΑΠΤΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΘΑΣΠΕΡ ΟΧΗΜΑΤΑ, ΜΕΤΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΑΥΤΟΥΣ ΕΞΑΜΙΛΛΑΣΘΑΙ, ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙΝ, ΔΙ΄ ΟΙΚΕΙΑΣ ΠΕΙΡΩΜΕΝΟΥΣ ΑΡΕΤΗΣ ΣΩΖΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΤΥΓΧΑΝΕΙΝ ΛΙΜΕΝΟΣ. ΗΤΙΣ Δ΄ ΑΝ ΗΔΗ ΔΙΑ ΜΥΡΙΩΝ ΓΕΝΕΣΕΩΝ ΗΓΩΝΙΣΜΕΝΗ ΜΑΚΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑΣ, ΕΥ ΚΑΙ ΠΡΟΘΥΝΩΣ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΟΜΕΝΗΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΣΑ, ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟΥΜΕΝΗ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΕΚΒΑΣΙΝ ΙΔΡΩΤΙ ΠΟΛΛΩ ΑΝΩ ΠΡΟΣΦΕΡΗΤΑΙ, ΤΑΥΤΗ ΤΟΝ ΟΙΚΕΙΟΝ ΟΥ ΝΕΜΕΣΑ ΔΑΙΜΟΝΑ ΒΟΗΘΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ, ΑΛΛ΄ ΑΦΙΗΣΙ ΤΩ ΠΡΟΘΥΜΟΥΜΕΝΩ ΠΡΟΘΥΜΕΙΤΑΙ Δ΄ ΑΛΛΟΣ ΑΛΛΗΝ ΑΝΑΣΩΖΕΙΝ ΕΓΚΕΛΕΥΟΜΕΝΟΣ. Η ΔΕ ΣΥΝΑΚΟΥΕΙ ΔΙΑ ΤΟ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙΝ ΑΙ ΣΩΖΕΤΑΙ. ΜΗ ΠΕΙΘΟΜΕΝΗ ΔΕ, ΑΠΟΛΙΠΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΟΣ, ΟΥΚ ΕΥΤΥΧΩΣ ΑΠΑΛΛΑΣΕΙ”. (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΟΥ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, 23).
ΜΟΛΟΝΟΤΙ Η ΑΝΩΤΕΡΩ ΘΕΩΡΙΑ ΔΕΟΝ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΗ ΜΑΛΛΟΝ ΩΣ ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΙΣ, ΕΧΟΜΕΝ ΛΟΓΟΥΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩΜΕΝ ΟΤΙ Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΙΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΡΦΙΚΗ, ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟΝ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΤΥΧΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΨΥΧΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΟΡΦΕΩΣ. ΜΙΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΙΣ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΗΜΩΝ ΤΑΥΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΩΣ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΜΕΝΑΙ ΟΡΦΙΚΑΙ ΕΠΙΓΡΑΦΑΙ, ΑΙ ΟΠΟΙΑΙ ΕΥΡΕΘΗΣΑΝ ΚΕΧΑΡΑΓΜΕΝΑΙ ΕΠΙ ΧΡΥΣΩΝ ΠΛΑΚΩΝ ΕΙΣ ΠΛΕΙΣΤΑΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, ΕΝΤΟΣ ΤΑΦΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗΝ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ (KERN, KRANZ, CAPELLE Κ.Α.) ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΔΕΜΙΑ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΟΤΙ ΑΙ ΟΡΦΙΚΑΙ ΑΥΤΑΙ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΑΡΧΑΙΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ. ΝΟΜΙΖΟΥΣΙ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΟΤΙ ΕΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΟ ΑΥΤΑΙ ΥΠΟ ΤΩΝ ΟΠΑΔΩΝ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΠΡΟΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΙΝ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΤΩΝ ΤΕΘΝΕΩΝΤΩΝ ΕΝ ΤΗ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΖΩΗ. ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΙΔΙΑ ΓΝΩΜΗ ΗΤΙΣ ΔΙΕΤΥΠΩΘΗ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΠΕΡΙ ΤΟΥ “ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ”, ΤΩΝ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ.
ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ “ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑΝ ΑΙΓΥΠΤΟΝ” ΔΙΑΤΡΙΒΗΝ ΗΜΩΝ ΑΠΕΔΕΙΞΑΜΕΝ ΤΟ ΑΣΤΑΘΕΣ ΤΗΣ ΤΟΙΑΥΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΕΣΤΗΡΙΞΑΜΕΝ ΤΗΝ ΘΕΣΙΝ ΟΤΙ ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΩΣ ΑΙ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟΥ “ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ” ΕΙΧΟΝ ΩΣ ΣΚΟΠΟΝ ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΙΝ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΜΥΣΤΟΥ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΝΤΟΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΣ ΟΝ ΕΙΣΗΡΧΕΤΟ. ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ ΣΚΟΠΟΝ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΕΙΧΟΝ ΚΑΙ ΑΙ ΟΡΦΙΚΑΙ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ. Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΚΡΙΝΗ ΕΑΝ ΔΙΑΛΟΓΙΣΘΗ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΩΝ. ΜΙΑ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΦΕΡΟΥΣΑ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟΝ ΤΙΤΛΟΝ “ΚΑΤΑΒΑΣΙΣ ΕΙΣ ΑΪΔΟΥ” ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΕΙΣΑ ΕΝ ΤΗ ΠΟΛΕΙ ΠΕΤΗΛΙΑ, ΠΛΗΣΙΟΝ ΤΟΥ ΚΡΟΤΩΝΟΣ, ΛΕΓΕΙ: “ΕΙΣ ΤΑ ΔΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΔΟΥ (ΚΑΤΕΡΧΟΜΕΝΟΣ) ΘΕΛΕΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΠΡΟΣ Τ΄ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΙΑΝ ΚΡΗΝΗΝ, ΠΛΗΣΙΟΝ ΔΕ ΑΥΤΗΣ ΝΑ ΙΣΤΑΤΑΙ ΛΕΥΚΗ ΚΥΠΑΡΙΣΣΟΣ. ΑΠΟΦΥΓΕ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΗΣ ΤΗΝ ΚΡΗΝΗΝ ΤΑΥΤΗΝ. ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΘΑ ΕΥΡΗΣ ΜΙΑΝ ΑΛΛΗΝ ΚΡΗΝΗΝ, ΑΠΟ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΡΕΕΙ ΨΥΧΡΟΝ ΥΔΩΡ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΕΚ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ. ΦΥΛΑΚΕΣ ΙΣΤΑΝΤΑΙ ΠΡΟ ΑΥΤΗΣ (ΚΑΙ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΣΙ ΝΙ ΠΙΗ ΤΙΣ). ΘΑ ΕΙΠΗΣ: “ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΟΕΝΤΟΣ ΟΥΡΑΝΟΥ ΕΙΜΑΙ, ΕΠΟΜΕΝΩΣ Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΘΕΙΑ. ΤΟΥΤΟ ΑΛΛΩΣ ΤΕ ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ. ΕΚ ΔΙΨΗΣ ΤΥΡΑΝΝΟΥΜΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΜΑΙ. ΔΟΤΕ ΜΟΙ ΤΑΧΕΩΣ ΨΥΧΡΟΝ ΥΔΩΡ ΕΚ ΤΟΥ ΠΗΓΑΖΟΝΤΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ”. ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΘΑ ΣΟΙ ΔΩΣΟΥΝ ΝΑ ΠΙΗΣ ΕΚ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΡΗΝΗΣ, ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΕΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΕΞΗΣ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΗΡΩΩΝ”.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΕΥΡΕΘΕΙΣΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΘΟΥΡΙΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΔΙΕΞΟΔΙΚΩΤΕΡΑ. Ο ΜΥΣΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΝ ΛΕΓΕΙ: “ΚΑΘΑΡΟΣ ΕΚ ΚΑΘΑΡΩΝ ΕΡΧΟΜΑΙ ΠΡΟΣ ΣΕ, ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΥΠΟΧΘΟΝΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΥΚΛΗΣ, ΕΥΒΟΥΛΕΥΣ ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΑΛΛΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΘΕΟΙ. ΔΙΟΤΙ ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΑΝΗΚΩ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΔΙΚΗΝ ΣΑΣ ΜΑΚΑΡΙΑΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΝ. ΠΛΗΝ Η ΘΕΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΟΥΤΩΣ ΗΘΕΛΗΣΕ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΘΕΟΙ...(ΚΕΝΟΝ). ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΔΙΕΞΕΦΥΓΟΝ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ, ΤΟΥ ΠΛΗΡΟΥΣ ΘΛΙΨΕΩΝ ΚΑΙ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΩΝ, ΚΑΙ ΜΕ ΣΠΟΥΔΗΝ ΕΙΣΗΛΘΟΝ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΘΥΜΗΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΤΩΝ ΘΕΩΝ.
(ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΘΕΑΣ) : ΕΥΔΑΙΜΩΝ, ΜΑΚΑΡΙΕ. ΘΕΟΣ ΕΓΕΝΟΥ ΕΞ ΑΝΘΡΩΠΟΥ”.
ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥΤΟ ΤΗΣ ΣΤΕΝΗΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΘΕΩΝ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝ ΤΩ ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΟΡΦΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΡΩΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ, ΔΙΕΒΙΒΑΣΘΗ ΕΞ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΝ ΘΕΟΣΟΦΙΑΝ. ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΜΕΝΟΙ ΚΑΤΩΤΕΡΩ ΤΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΜΥΘΟΝ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΔΙΟΝΥΣΟΥ, ΘΕΛΟΜΕΝ ΜΕΛΕΤΗΣΕΙ ΤΑΣ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΠΛΕΥΡΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ ΑΙ ΟΠΟΙΑΙ ΑΠΟΡΡΕΟΥΣΙΝ ΕΚ ΤΗΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑΣ ΤΑΥΤΗΣ. ΑΡΚΟΥΜΕΘΑ ΜΟΝΟΝ ΕΝΤΑΥΘΑ ΝΑ ΕΙΠΩΜΕΝ ΟΤΙ ΩΣ ΕΚ ΤΗΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑΣ, ΕΚ ΤΗΣ “ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ” ΤΑΥΤΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΠΕΡΡΕΕ ΤΡΟΠΟΝ ΤΙΝΑ ΤΟ ΑΝΑΠΑΛΟΤΡΙΩΤΟΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΝΑ ΖΗΤΗΣΗ ΝΑ ΠΙΗ ΕΚ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ, ΟΠΕΡ ΩΣ ΘΑ ΕΝΘΥΜΗΤΑΙ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΙΝ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ. Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΘΕΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΒΑΣΙΝ ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΕΩΣ, ΔΙΟΤΙ ΔΙΔΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΒΕΒΑΙΩΣΙΝ ΟΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΑΚΡΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥ ΝΑ ΘΕΩΡΗ ΕΑΥΤΟΝ ΩΣ ΕΝΑ ΑΤΕΛΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΛΥΠΗΤΟΝ ΚΟΚΚΟΝ ΑΜΜΟΥ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ ΕΙΣ ΤΑΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΗΪΝΟΥ ΒΙΟΥ, ΠΕΡΙΚΛΕΙΕΙ ΕΝ ΕΑΥΤΩ ΚΑΤΙ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟΝ, ΚΑΤΙ ΤΟ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟΝ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΜΕΛΛΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΣΤΗΣΗ ΗΜΕΡΑΝ ΤΙΝΑ ΕΥΤΥΧΗ ΚΑΙ ΙΣΟΤΙΜΟΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ. ΤΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΔΕ ΕΠΙΤΕΥΞΕΩΣ ΤΟΥ ΤΟΙΟΥΤΟΥ ΕΔΕΙΚΝΥΟΝ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΞΙΑΣ ΨΥΧΑΣ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ».