Ἡ ὁμιλία τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στὴν Πνύκα

Ὁ λόγος ποὺ ἔβγαλε ὁ Κολοκοτρώνης ἀνεβασμένος στὰ βράχια τῆς Πνύκας, ὅπως στὰ παλιὰ τὰ χρόνια τόσοι τρανοὶ ρήτορες στοὺς Ἀθηναίους, στέκεται ἡ πνευματικὴ διαθήκη τοῦ ἥρωα στὸ Ἔθνος. 

Ὁ λόγος τοῦ ἀγράμματου, μὰ σοφοῦ στρατηγοῦ πρὸς τὰ νιᾶτα τῆς Ἀθήνας τοῦ 1838. Τὸν παρακάτω λόγο τὸν ἀπεύθυνε πρὸς τοὺς νέους του Ἀ΄ Γυμνασίου τῆς Ἀθήνας:

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

7 Ὀκτωβρίου 1838

Παιδιά μου!

Εἰς τὸν τόπο τοῦτο, ὁπού,ὁποῦ ἐγὼ πατῶ σήμερα, ἐπατοῦσαν καὶ ἐδημηγορούσαν τὸν παλαιὸ καιρὸ ἄνδρες σοφοί, καὶ ἄνδρες μὲ τοὺς ὁποίους δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ συγκριθῶ καὶ οὔτε νὰ φθάσω τὰ ἴχνη των. Ἐγὼ ἐπιθυμοῦσα νὰ σᾶς ἰδῶ, παιδιά μου, εἰς τὴν μεγάλη δόξα τῶν προπατόρων μας, καὶ ἔρχομαι νὰ σᾶς εἰπῶ, ὅσα εἰς τὸν καιρὸ τοῦ ἀγῶνος καὶ πρὸ αὐτοῦ καὶ ὕστερα ἀπ' αὐτὸν ὁ ἴδιος ἐπαρατήρησα, καὶ ἀπ' αὐτὰ νὰ κάμωμε συμπερασμοὺς καὶ δια τὴν μέλλουσαν εὐτυχίαν σας, μολονότι ὁ Θεὸς μόνος ἠξεύρει τὰ μέλλοντα. Καὶ δια τους παλαιοὺς Ἕλληνας, ὁποίας γνώσεις εἶχαν καὶ ποία δόξα καὶ τιμὴν ἔχαιραν κοντὰ εἰς τὰ ἄλλα ἔθνη τοῦ καιροῦ των, ὁποίους ἥρωας, στρατηγούς, πολιτικοὺς εἶχαν, δια ταῦτα σᾶς λέγουν καθ' ἡμέραν οἱ διδάσκαλοί σας καὶ οἱ πεπαιδευμένοι μας.

 Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀρκετός. Σᾶς λέγω μόνον πὼς ἦταν σοφοί, καὶ ἀπὸ ἐδῶ ἐπῆραν καὶ ἐδανείσθησαν τὰ ἄλλα ἔθνη τὴν σοφίαν των. Εἰς τὸν τόπον, τὸν ὁποῖον κατοικοῦμε, ἐκατοικοῦσαν οἱ παλαιοὶ Ἕλληνες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους καὶ ἡμεῖς καταγόμεθα καὶ ἐλάβαμε τὸ ὄνομα τοῦτο. Αὐτοὶ διέφεραν ἀπὸ ἡμᾶς εἰς τὴν θρησκείαν.

Οἱ παλαιοὶ Ἕλληνες, οἱ πρόγονοί μας, ἔπεσαν εἰς τὴν διχόνοια καὶ ἐτρώγονταν μεταξύ τους, καὶ ἔτσι ἔλαβαν καιρὸ πρῶτα οἱ Ρωμαῖοι, ἔπειτα ἄλλοι βάρβαροι καί τους ὑπόταξαν. 

Ὕστερα ἦλθαν οἱ Μουσουλμᾶνοι καὶ ἔκαμαν ὅ,τι ἠμποροῦσαν, δια νὰ ἀλλάξῃ ὁ λαὸς τὴν πίστιν του. Ἔκοψαν γλῶσσες εἰς πολλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ' ἐστάθῃ ἀδύνατο νὰ τὸ κατορθώσουν. 

Τὸν ἕνα ἔκοπταν, ὁ ἄλλος τὸ σταυρό του ἔκαμε. Σὰν εἶδε τοῦτο ὁ σουλτᾶνος, διόρισε ἕνα βιτσερέ [ἀντιβασιλέα], ἕναν πατριάρχη, καί του ἔδωσε τὴν ἐξουσία τῆς ἐκκλησίας. 

Αὐτὸς καὶ ὁ λοιπὸς κλῆρος ἔκαμαν ὅ,τι τοὺς ἔλεγε ὁ σουλτᾶνος. 

Ὕστερον ἔγιναν οἱ κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εἰς ὅλα τὰ μέρη. Ἡ τρίτη τάξη, οἱ ἔμποροι καὶ οἱ προκομμένοι, τὸ καλύτερο μέρος τῶν πολιτῶν, μὴν ὑποφέρνοντες τὸν ζυγὸ ἔφευγαν, καὶ οἱ γραμματισμένοι ἐπῆραν καὶ ἔφευγαν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὴν πατρίδα των, καὶ ἔτσι ὁ λαός, ὅστις στερημένος ἀπὸ τὰ μέσα τῆς προκοπῆς, ἐκατήντησεν εἰς ἀθλίαν κατάσταση, καὶ αὐτὴ αὔξαινε κάθε ἥμερα χειρότερα· διότι, ἂν εὑρίσκετο μεταξὺ τοῦ λαοῦ κανεὶς μὲ ὀλίγην μάθηση, τὸν ἐλάμβανε ὁ κλῆρος, ὅστις ἔχαιρε προνόμια, ἢ ἐσύρετο ἀπὸ τὸν ἔμπορο τῆς Εὐρώπης ὡς βοηθός του ἢ ἐγίνετο γραμματικὸς τοῦ προεστοῦ. Καὶ μερικοὶ μὴν ὑποφέροντες τὴν τυραννίαν τοῦ Τούρκου καὶ βλέποντας τὲς δόξες καὶ τὲς ἡδονὲς ὁπού,ὁποῦ ἀνελάμβαναν αὐτοί, ἄφηναν τὴν πίστη τους καὶ ἐγίνοντο Μουσουλμᾶνοι. 

Καὶ τοιουτοτρόπως κάθε ἥμερα ὁ λαὸς ἐλίγνευε καὶ ἐπτώχαινε.

Εἰς αὐτὴν τὴν δυστυχισμένη κατάσταση μερικοὶ ἀπὸ τοὺς φυγάδες γραμματισμένους ἐμετάφραζαν καὶ ἔστελναν εἰς τὴν Ἑλλάδα βιβλία, καὶ εἰς αὐτοὺς πρέπει νὰ χρωστοῦμε εὐγνωμοσύνη, διότι εὐθὺς ὁπού,ὁποῦ κανένας ἄνθρωπος ἀπό το λαὸ ἐμάνθανε τὰ κοινὰ γράμματα, ἐδιάβαζεν αὐτὰ τὰ βιβλία καὶ ἔβλεπε ποίους εἴχαμε προγόνους, τί ἔκαμεν ὁ Θεμιστοκλῆς, ὁ Ἀριστείδης καὶ ἄλλοι πολλοὶ παλαιοί μας, καὶ ἐβλέπαμε καὶ εἰς ποίαν κατάσταση εὑρισκόμεθα τότε. 

Ὅθεν μᾶς ἦλθεν εἰς τὸ νοῦ νὰ τοὺς μιμηθοῦμε καὶ νὰ γίνουμε εὐτυχέστεροι. Καὶ ἔτσι ἔγινε καὶ ἐπροόδευσεν ἡ Ἑταιρεία.

Ὅταν ἀποφασίσαμε νὰ κάμωμε τὴν Ἐπανάσταση, δὲν ἐσυλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι εἴμεθα οὔτε πὼς δὲν ἔχομε ἅρματα οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις οὔτε κανένας φρόνιμος μᾶς εἶπε «ποῦ πᾶτε ἐδῶ νὰ πολεμήσετε μὲ σιταροκάραβα βατσέλα», ἀλλὰ ὡς μία βροχὴ ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας, καὶ , καὶ ὁ κλῆρος μας καὶ οἱ προεστοὶ καὶ οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ πεπαιδευμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ ἐκάμαμε τὴν Ἐπανάσταση.

Εἰς τὸν πρῶτο χρόνο τῆς Ἐπαναστάσεως εἴχαμε μεγάλη ὁμόνοια καὶ ὅλοι ἐτρέχαμε σύμφωνοι. Ὁ ἕνας ἐπῆγεν εἰς τὸν πόλεμο, ὁ ἀδελφός του ἔφερνε ξύλα, ἡ γυναῖκα του ἐζύμωνε, τὸ παιδί του ἐκουβαλοῦσε ψωμὶ καὶ μπαρουτόβολα εἰς τὸ στρατόπεδον καὶ ἐὰν αὐτὴ ἡ ὁμόνοια ἐβαστοῦσε ἀκόμη δύο χρόνους, ἠθέλαμε κυριεύσει καὶ τὴν Θεσσαλία καὶ τὴν Μακεδονία, καὶ ἴσως ἐφθάναμε καὶ ἕως τὴν Κωνσταντινούπολη.

 Τόσον τρομάξαμε τοὺς Τούρκους, ὁπού,ὁποῦ ἄκουγαν Ἕλληνα καὶ ἔφευγαν χίλια μίλια μακρά. Ἑκατὸν Ἕλληνες ἔβαζαν πέντε χιλιάδες ἐμπρός, καὶ ἕνα καράβι μιὰν ἄρμάδα. Ἄλλὰ δὲν ἐβάσταξε!.

Ἦλθαν μερικοὶ καὶ ἠθέλησαν νὰ γένουν μπαρμπέρηδες εἰς τοῦ κασίδη τὸ κεφάλι. Μᾶς πονοῦσε τὸ μπαρμπέρισμά τους. Μὰ τί νὰ κάμομε; Εἴχαμε καὶ αὐτουνῶν τὴν ἀνάγκη. Ἀπὸ τότε ἤρχισεν ἡ διχόνοια καὶ ἐχάθῃ ἡ πρώτη προθυμία καὶ ὁμόνοια. 

Καὶ ὅταν ἔλεγες τὸν Κώστα νὰ δώσει χρήματα διὰ τὰς ἀνάγκας τοῦ ἔθνους ἢ νὰ ὑπάγει εἰς τὸν πόλεμο, τοῦτος ἐπρόβαλλε τὸν Γιάννη.

Καὶ μ' αὐτὸν τὸν τρόπο κανεὶς δὲν ἤθελε οὔτε νὰ συνδράμει οὔτε νὰ πολεμήσει. Καὶ τοῦτο ἐγίνετο, ἐπειδὴ δὲν εἴχαμε ἕνα ἀρχηγὸ καὶ μίαν κεφαλή. 

Ἄλλὰ ἕνας ἔμπαινε πρόεδρος ἕξι μῆνες, ἐσηκώνετο ὁ ἄλλος καὶ τὸν ἔριχνε καὶ ἐκάθετο αὐτὸς ἄλλους τόσους, καὶ ἔτσι ὁ ἕνας ἤθελε τοῦτο καὶ ὁ ἄλλος τὸ ἄλλο. Ἰσως ὅλοι ἠθέλαμε τὸ καλό, πλὴν καθένας κατὰ τὴν γνώμη του. 

Ὅταν προστάζουνε πολλοί, ποτὲ τὸ σπίτι δὲν χτίζεται οὔτε τελειώνει. 

Ὁ ἕνας λέγει ὅτι ἡ πόρτα πρέπει νὰ βλέπει εἰς τὸ ἀνατολικὸ μέρος, ὁ ἄλλος εἰς τὸ ἀντικρινὸ καὶ ὁ ἄλλος εἰς τὸν Βορέα, σὰν νὰ ῆτον τὸ σπίτι εἰς τὸν ἀραμπᾶ καὶ νὰ γυρίζει, καθὼς λέγει ὁ καθένας. Μὲ τοῦτο τὸν τρόπο δὲν κτίζεται ποτὲ τὸ σπίτι, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶναι ἕνας ἀρχιτέκτων, ὁπού,ὁποῦ νὰ προστάζει πὼς θὰ γενεί.

 Παρομοίως καὶ ἡμεῖς ἐχρειαζόμεθα ἕναν ἀρχηγὸ καὶ ἕναν ἀρχιτέκτονα, ὅστις νὰ προστάζει καὶ οἱ ἄλλοι νὰ ὑπακούουν καὶ νὰ ἀκολουθοῦν. Ἀλλ' ἐπειδὴ εἴμεθα εἰς τέτοια κατάσταση, ἐξ αἰτίας τῆς διχόνοιας, μᾶς ἔπεσε ἡ Τουρκιὰ ἐπάνω μας καὶ κοντέψαμε νὰ χαθοῦμε, καὶ εἰς τοὺς στερνοὺς ἑπτὰ χρόνους δὲν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα.

Εἰς αὐτὴ τὴν κατάσταση ἔρχεται ὁ βασιλεύς, τὰ πράγματα ἡσυχάζουν καὶ τὸ ἐμπόριο καὶ ἢ γεωργία καὶ οἱ τέχνες ἀρχίζουν νὰ προοδεύουν καὶ μάλιστα ἢ παιδεία. Αὐτὴ ἡ μάθησις θὰ μᾶς αὐξήσει καὶ θὰ μᾶς εὐτυχήσει. Ἀλλὰ διὰ νὰ αὐξήσομεν, χρειάζεται καὶ ἡ στερέωσις τῆς πολιτείας μας, ἡ όποία γίνεται μὲ τὴν καλλιέργεια καὶ μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ Θρόνου. 

Ὁ βασιλεύς μας εἶναι νέος καὶ συμμορφώνεται μὲ τὸν τόπο μας, δὲν εἶναι προσωρινός, ἀλλ' ἡ βασιλεία του εἶναι διαδοχικὴ καὶ θὰ περάσει εἰς τὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν του, καὶ μὲ αὐτὸν κι ἐσεῖς καὶ τὰ παιδιά σας θὰ ζήσετε. Πρέπει νὰ φυλάξετε τὴν πίστη σας καὶ νὰ τὴν στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἅρματα εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ πατρίδος. 

Ὅλα τὰ ἔθνη τοῦ κόσμου ἔχουν καὶ φυλάττουν μιὰ Θρησκεία. Καὶ αὐτοί, οἱ Ἑβραῖοι, οἱ όποῖοι κατατρέχοντο καὶ μισοῦντο καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη, μένουν σταθεροὶ εἰς τὴν πίστη τους.

Νὰ  μὴν   ἔχεται   πολυτέλεια,  νὰ  μὴν   πηγαίνεται   εἰς  τοῦς  καφενέδες   καὶ  εἴς  τὰ  μπιλιάρδα .

Νὰ   δοθῆτε   εἰς   τᾶς   σπουδάς  σας ,  καὶ   καλλίτερα  νὰ  κοπιάσετε   ὁλίγον   δύο  καὶ  τρεῖς  χρόνους  καὶ  νὰ  ζήσετε    ἐλεύθεροι   εἵς   τὸ  ἐπίλοπο   τῆς   ζωῆς  σας ,  παρὰ  νὰ  περάσετε   τεσσάρους    πέντε   χρόνους   τὴ  νεότητά σας ,  καὶ  νὰ  μείνετε   ἀγράμματοι .  Νὰ   σκλαβωθῆτε    εἰς   τὰ  γράμματα  σᾶς    Νὰ   ἀακούετε     τᾶς     συμβουλὰς    τῶν   διδασκάλων   καὶ   γεροντοτέρων

καὶ  κατὰ   τὴν   παροιμία,  μύρια  ἡξευρε   καὶ    χίλια  μάθαινε .   ἡ   προκοπὴ σᾶς    καὶ   ἡ   μάθηση   σᾶς  νὰ   μὴν    γίνει    σκερπάρνι   μόνο  γιὰ  τὸ  ἀτομό  σας ,    ἀλλὰ   νὰ   κοιτάζει   τὸ  κάλο   τῆς   Κοινότητας ,  καὶ  μέσα   εἰς  τὸ  κάλο   αὐτὸ   εὐρίσκεται   καὶ  τὸ   δικόσας .

Ἐγώ, παιδιά μου, κατὰ κακὴ μοῦ τύχη, ἐξ αἰτίας τῶν περιστάσεων, ἔμεινα ἀγράμματος καὶ δια τοῦτο σᾶς ζητῶ συγχώρηση, διότι δὲν ὁμιλῶ καθὼς οἱ δάσκαλοι σᾶς. 

Σᾶς εἶπα ὅσα ὁ ἴδιος εἶδα, ἤκουσα καὶ ἐγνώρισα, δια νὰ ὠφεληθῆτε ἀπὸ τὰ ἀπερασμένα καὶ ἀπὸ τὰ κακὰ ἀποτελέσματα τῆς διχονοίας, τὴν ὁποίαν νὰ ἀποστρέφεσθε, καὶ νὰ ἔχετε ὁμόνοια. Ἐμᾶς μὴ μᾶς τηρᾶτε πλέον. 

Τὸ ἔργο μας καὶ ὁ καιρός μας ἐπέρασε. Καὶ αἱ ἡμέραι τῆς γενεᾶς, ἡ ὁποία σᾶς ἄνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ' ὀλίγον περάσει. Τὴν ἡμέρα τῆς ζωῆς μας θέλει διαδεχθῇ ἡ νύκτα τοῦ θανάτου μας, καθὼς τὴν ἡμέραν τῶν Ἁγίων Ἀσωμάτων θέλει διαδεχθῇ ἡ νύκτα καὶ ἡ αὐριανὴ ἥμερα. 

Εἰς ἐσᾶς μένει νὰ ἰσάσετε καὶ νὰ στολίσετε τὸν τόπο, ὁπού,ὁποῦ ἡμεῖς ἐλευθερώσαμε· καί, δια νὰ γίνῃ τοῦτο, πρέπει νὰ ἔχετε ὡς θεμέλια τῆς πολιτείας τὴν ὁμόνοια, τὴν θρησκεία, τὴν καλλιέργεια τοῦ Θρόνου καὶ τὴν φρόνιμον ἐλευθερία.

Τελειώνω το λόγο μου.

Ζήτω ὁ Βασιλεύς μας Ὄθων! Ζήτω οἱ σοφοὶ διδάσκαλοι! Ζήτω ἡ Ἑλληνικὴ Νεολαία!

                                                   

Λαμίᾳ: Μιὰ μαρτυρία γιὰ τὸν ἐνταφιασμὸ τοῦ Διάκου (ἀποκαλυπτικὰ ἔγγραφα) ΙΣΤΟΡΙΑ

 Ἐλάχιστες καὶ συγκεχυμένες ἦταν οἱ πληροφορίες, ποὺ εἴχαμε μέχρι τώρα, σχετικὰ μὲ τὴν τύχῃ τοῦ σώματος τοῦ μάρτυρα τῆς ἐλευθερίας Ἀθανασίου Διάκου. 

Σύμφωνα μὲ μιὰ ἄποψη, ἐπειδὴ τὸ καρφωμένο στὴ σούβλα σῶμα τοῦ Διάκου καὶ τὰ κομμένα κεφάλια τῶν συμπολεμιστῶν του, τὰ ὁποῖα εἶχαν τοποθετηθεῖ πάνω στὴν κοπριὰ ὁλόγυρα ἀπ' τὸ Διάκο, εἶχαν ἀρχίσει νὰ μυρίζουν, ἀφοῦ ἦταν ἐκτεθειμένα γιὰ ἕξι μέρες, οἱ Τοῦρκοι ἀγγάρεψαν τοὺς Λαμιῶτες Κεφάλα καὶ Φαραδῆμο νὰ ρίξουν τὸ πτῶμα τοῦ Διάκου καὶ τὰ κομμένα κεφάλια στὸ διπλανὸ ρέμα (Σκατόρεμα) καὶ νὰ τὰ σκεπάσουν μὲ κοπριές1.

 Σύμφωνα μὲ μία παράδοση, τὴν ὁποία παραθέτει ὁ Λάππας (ό. π. 150 κ.ε.), τὸ πτῶμα τοῦ Διάκου τὸ ξέχωσε τὴν ἄλλη νύχτα κάποιος Ἕλληνας Λαμιώτης, τὸ ἔπλυνε, τὸ σαβάνωσε καὶ τὸ ἔθαψε ἔ­ξω απὸ κάποιο ἐρημοκκλήσι στὴ Λαμίᾳ. Ὅμως, σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενα τοῦ Θ. Λάσκαρη, «ὅτε ἡ Ἑλλὰς ἔγινεν ἐλεύθερον βασίλειον τὸ μέρος ἠρευνήθῃ, ἀλλ' οὐ­δὲν ἴχνος ἀνευρέθῃ»2. 

Ὁ Λάππας (ό. π. 151) πιστεύει ὅτι ἡ ταφὴ ἔγινε στὸ Σκατόρεμα κι ὅτι τὰ ὀστᾶ τοῦ Διάκου χάθηκαν γιὰ πάντα.

Στὸ παραπάνω πρόβλημα ρίχνει ἀρκετὸ φῶς ἕνα ἔγγραφο τοῦ ἀγωνιστῆ Πα­ναγιώτη Σκόρδη ἀπ' τὴ Βέρβενα τῆς Ἀρκαδίας3.

 Στὸ ἔγγραφο αὐτό, τὸ ὁποῖο ἀπευ­θύνεται «Πρὸς τὴν ἐπὶ τῶν θυσιῶν καὶ ἀγώνων ἐξεταστικὴν ἐπιτροπήν», μὲ ἠμε­ρομηνία 10 Αὐγούστου 1846, ἀνάμεσα στ' ἄλλα ἀναφέρεται ὅτι μετὰ τὸ μαρτυρι­κὸ θάνατο τοῦ Διάκου, ὁ Σκόρδης ἀγόρασε ἀπ' τοὺς Τούρκους τὸ σῶμα του καὶ τὸ ἐνταφίασε μαζὶ μὲ τὰ ἑκατὸν τριάντα κεφάλια τῶν Ἑλλήνων ποὺ θυσιάσθηκαν στὴν Ἀλαμάνα4. 

Ὁ Σκόρδης δὲν ἀναφέρει σε ποιό σημεῖο ἔγινε ἡ ταφή, σημειώνει ὅμως ὅτι ἔγινε «μ' ὅλην τὴν μεγαλοπρέπειαν» κι ὅτι δαπάνησε γιὰ τὴν ἐξαγορὰ καὶ τὴν ταφή, καθὼς καὶ γιὰ τὴν ἐξαγορὰ εἴκοσι τεσσάρων Ἑλλήνων αἰχμαλώ­των3, πέντε χιλιάδες γρόσια.

Ἐκτὸς ἀπ' τὴ μαρτυρία γιὰ τὴν τύχη τοῦ σώματος τοῦ Διάκου, σημαντικὴ εἶ­ναι ἡ ἔμμεση πληροφορία ὅτι στὴ μάχη τῆς Ἀλαμάνας θυσιάσθηκαν συνολικὰ ἐ­κατὸν τριάντα Ἔλληνες6, 

τὰ κεφάλια τῶν ὁποίων ἐνταφιάσθηκαν μαζὶ μὲ τὸ Διά­κο. Στὸ ἴδιο ἔγγραφο ὑπάρχουν διαφωτιστικὲς πληροφορίες γιὰ τὴν πολιορκία τῆς Λιβαδειὰς ἀπ' τοὺς Τούρκους, γιὰ τοὺς Σουλιῶτες, τὸν Ὀδ. Ἀνδροῦτσο, τὸν Χρ. Παλάσκα κ.ἄ.

Ὁ Σκόρδης εἶχε τὴ δυνατότητα νὰ ἐξαγοράσει καὶ νὰ θάψει τὸ σῶμα τοῦ Διάκου καὶ τὰ κομμένα κεφάλια τῶν συμπολεμιστῶν του, γιατί ἦταν γραμματέας τοῦ Ὀμὲρ Βρυώνη7.

 Οἱ μαρτυρίες τοῦ Σκόρδη πρέπει νὰ θεωρηθοῦν ἔγκυρες γιατί ἦταν ἀξιόπιστο πρόσωπο, ὅπως φαίνεται κι ἀπ' τὸ πιστοποιητικὸ τοῦ Παν. Ζαφειρόπουπου, ὁ ὁποῖος διασταύρωσε τίς πληροφορίες ποὺ εἶχε.

 Ὁ Σκόρδης ἦταν μυη­μένος στὴ Φιλικὴ Ἑταιρεία, κι ἀργότερα, ὅταν ἦρθε στὴν Ἀρκαδία, ἡ Πελοποννη­σιακὴ Γερουσία τὸν διόρισε ὑπασπιστῆ τοῦ Παν. Ζαφειρόπουλου5. Γιὰ ἕνα μέρος τῶν δραστηριοτήτων του στὴν Ἀνατολικὴ Στερεὰ Ἑλλάδα, ὁ Σκόρδης ἐπικαλεῖται τὴ μαρτυρία τῶν προκρίτων της Λιβαδειὰς Νικόλαου καὶ λάμπρος Νάκου.

Ἡ μαρτυρία τοῦ Σκόρδη, ὅτι δηλαδὴ ὁ Διάκος θάφθηκε κανονικὰ μαζὶ μὲ τὰ ἑκατὸν τριάντα κεφάλια τῶν συμπολεμιστῶν του, δίνει τὴ δυνατότητα τῆς ταύτισης τῶν ὀστῶν τοῦ Διάκου σὲ μελλοντικὴ ἀνεύρεση τούς. Ὁ ὁμαδικὸς αὐτὸς τάφος θὰ πρέπει νὰ ἀναζητηθεῖ, πιστεύω, στὸ τότε χριστιανικὸ νεκροταφεῖο τῆς Λαμίας9.

Παραθέτω ἐδῶ τὸ ἔγγραφο σὲ μεταγραφή, διατηρῶντας τὴν ὀρθογραφία του:

«Πρὸς τὴν ἐπὶ τῶν θυσιῶν καὶ ἀγώνων ἐξεταστικὴν ἐπιτροπήν.

Ὁ ὑπογεγραμμένος εἶμαι ἐκ τον χωρίου Βερδαίνων τῆς ἐπαρχίας ἁγίου Πέ­τρου ἀγωνιστὴς εἰς τὸν ὑπὲρ ἀνεξαρτησίας τῆς πατρίδος Ἱερὸν πόλεμον, καὶ ἀπὸ ἐκείνους ὅπου ὑπηρέτησα τὴν πατρίδα ἐξωτερικὸς καὶ ἐσωτερικῶς.

Πρὶν τοῦ Ἱεροῦ ἀγῶνος ἤμουν εἰς τὸν ὀμὲρ πασιὰ βερβεριόνη ἕνας τῶν Γραμματέων αὐτοῦ, ἤμουν ὁρκισμένος εἰς τὴν Ἱερὰν Ἐταιρίαν τῆς Πατρίδος, καὶ ἅμα ἐπολιορκήθῃ ὁ Ἀλὶ πασᾶς ἐδιετάχθην ἀπὸ τὴ συναδελφὴ νὰ διαμένω εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ ὀμερπασιὰ καὶ συνδράμω, καθὰς ὁδηγίας ἔλαβον παρὰ τοὺς ἑταιρικοὺς συναδέλφους, καὶ εἰδοποιῷ αὐτοὺς τὰ στρατηγήματα τῶν πασιάδων.

Καὶ πρῶτον εἰδοποίησα τοὺς Σουλιώτας ἀφοῦ ἐκήρυξαν τὸν πόλεμον, καὶ ἐξαπέστειλα  εἰς αὐτοὺς τρία φορτία πολεμοφόδια μέσον τοῦ  ἐπισκόπου  Ἄρτης.

Ἐλευθέρωσα ἀπὸ τὴν φυλακὴν ἕνα κελαρίτη Τασούλια χρισικὸν τοῦ Μουχτὰρ πασᾶ.

Τὸν Γεώργιον Τουρτούρην ὁμοίως ἐλευθέρωσα ἀπὸ τὸν θάνατον καὶ τὴν φυ­λακήν, μάρτυρας εἶναι ἡ οἰκογένεια αὐτοῦ.

Τὸν μακαρίτην Χρῆστον Μπαλάσκα ἔχων εἰς τὴν φυλακὴν ὁ Ἰσμαὴλ πασιὰς καὶ τὸν ἐλευθέρωσα καὶ χρήματα ἀρκετὰ τὸν ἐβοήθησα αὐτὸν τε καὶ τὴν φαμελείαν του μάρτυρας ἔχω τὴν ἰδίαν Σύζυγόν του κυρίαν Παλάσχα.

Ἐκστράτευσεν ὁ Ὀμὲρ πασιὰς δια τὴν Πελοπόννησον καὶ φθάσας εἰς τὸ Δερβένι Φούρκα μὲ τὰ στρατεύματα τοῦ δὲν ἔλειψα νὰ εἰδοποιῶ τὰ Ἑλληνικὰ Στρατεύματα καὶ αὐτὸν τὸν μακαρίτην Διάκον ὅλα τὰ Στρατηγήματα τὸν Ὀμὲρ πασιά, καὶ ἀφοῦ ἐσυλήφθη ὁ Μακαρίτης Διάκος, καὶ ἐθανατώθῃ μὲ τὸν αἰσχρότατον θάνατον, ἀγόρασα τὸ σῶμα του καὶ τὸ ἐνταφίασα μ' ὅλην τὴν μεγαλοπρέπειαν, ὁμοῦ μὲ ἑκατὸν τριάκοντα κεφάλας θυσιασθέντας εἰς τὸν πόλεμον τὸν Διάκου, καὶ εἰκοσιτέσσαρους χριστιανοὺς ἠλευθέρωσα ἀπὸ τὸν θάνατον ὅπου εἶχον συληφθὴ αἰχμάλωτοι, ὑπὲρ τὰς πέντε χιλιάδας γρόσια ἐδαπάνησα εἰς τὴν θανὴν τοῦ Διάκου καὶ εἰς τὰς ἑκατὸν τριάντα κεφάλας καὶ εἴκοσι τεσσάρων αἰχμαλώτων.

Αφού επροχωρήσαμεν εις τας επαρχίας Λεβαδίας, Σάλονα, Μπουτουνίτσα, Ταλάντι, θύδας, και Εύρυπον, ειδοποιούσα καθεκάστην τους αδελφούς χριστια­νούς και τα ελληνικά Στρατεύματα όλα τα σχέδια του ομερπασιά, δια τα οποία μαρτυρεί όλη αυτή η επαρχία και ο κύριος Λάμπρος Νάκος νυν Γερουσιαστής.

Ἐλευθέρωσα μίαν γυναῖκα μὲ δυὸ παιδιὰ ἀπὸ τὸ χωρίον δαβλάνη μὲ πεντακόσια γρόσια ἀγοράν.

Δεκατέσσαρας ψυχὰς ἐλευθέρωσα ἀπὸ Τουρκοχώρι καὶ βελιτζώτη μὲ δυὸ καὶ ἥμισυ χιλιάδες γρόσια ἀγοράν. Ἕνα κοράσιον ἀπὸ Ταλάντη μὲ δυὸ χιλιά­δες γρόσια, ἕνα παιδὶ ἀπὸ σούρπη μὲ τριακόσια γρόσια.

Τοὺς ἐγκλείστους εἰς τὸ φρούριον Λεβαδίας χριστιανούς, ἀφοῦ ἠθέλησαν νὰ παραδοθοῦν, εἰδοποίησα πρὸς αὐτὸν τὸν σκοπὸν τὸν πασιὰ ὅπου ἤθελε τοὺς κάμει σφάγιον, δὲν ἐπαραδόθησαν καὶ διοργάνωσα τὴν νύκτα ἐκείνην καὶ τοὺς ὀ­δήγησα νὰ φύγουν ἀπὸ δρόμον τὸν ὁποῖον προετοίμασα, καὶ ἀναχώρησαν ἀβλαβῶς ἐξῶν τῶν ἀδυνάτων καὶ ἀσθενῶν, καὶ ὁ Γέρων Νικόλαος Νάκος πρὸς τὸν ὀ­ποῖον ἔδωσα τὴν μεγαλυτέραν συνδρομὴν καὶ βοήθειαν μαρτυρεῖ δὲ ὅλη ἐπαρχία Λεβαδίας περὶ αὐτῶν, καὶ ὁ κύριος Λάμπρος Νάκος, εἰς τὴν περίστασιν ταύτην καὶ εἰς τὰ χωρία Λεβαδίας, καὶ εἰς τὸν βάλτον ἐδαπάνησα ἀρκετὰ χρήματα, τὰ ὁποῖα γνωρίζει ὁ κύριος Λάμπρος Νάκος, ὁ ἰατρὸς Σπειρίδων Καλογερόπουλος γνωρίζει ὅσα ἔκαμον εἰς Θήβας καὶ Εὔριπον πρὸς ὄφελος τῶν ὁμογενῶν.

Παραλείπω ὅσα ἔπραξα πρὸς βοήθειαν τῶν ἀδελφῶν χριστιανῶν ὅπου ἦταν κλεισμένοι εἰς τὸν προφήτην Ἠλίαν τῆς Θήβας, καὶ ἐλευθέρωσα αὐτοὺς ἀπὸ πῦρ καὶ τὸν σίδηρον.

Δια τὸν Χρῆστον Μπαλάσκα ἤμουν ἐγγυητὴς εἰς τὸν ὀμὲρ πασιὰ καὶ ἀφοῦ ἐσυνενοήθη ὁ Μπαλάσκας μὲ τὸν Ὀδισέα νὰ ἑνωθοῦν καὶ κτιπήσουν τους ἐχθροὺς μὲ εἰδοποίησαν καὶ ἀνεχώρησα ἀπὸ τὸν πασιὰ καὶ ἑνώθῃν μὲ τὰ ἑλληνικὰ Στρατεύματα, καὶ ἐκτιπήσαμεν τὰ ἐχθρικὰ Στρατεύματα  καὶ ἐδιαλύθη μετου πολὺ ἡ ἐκστρατεία τὸν ὀμερπασιά, παραλοίπω ὅσα ἐδαπάνησα εἰς ἀπελευθέρωσιν ὁμογε­νῶν εἰς τὰ μέρη ἐκεῖνα.

Ἀπῆλθον εἰς Πελοπόννησον καὶ ἑνώθῃν μὲ τὰ ἐπαρχιακὰ Στρατεύματα τῆς ἐπαρχίας Ἁγίου Πέτρου εἰς τὴν πολιορκίαν Τριπόλεως μέχρι τῆς ἁλώσεως αὐ­τής, καὶ τὰς μετὰ ταῦτα θυσίας καὶ ἐκδουλεύσεις μου μαρτυρεῖ τὸ ἐσώκλειστον ἀποδεικτικὸν τοῦ ὁπλαρχηγοῦ τῆς ἐπαρχίας.

Τὰ πρωτότυπα ἀποδεικτικὰ παρεδόθησαν εἰς τὸ ἐπαρχεῖον Κυνουρίας κατὰ τὸ 1834, τὰ δὲ ἀντίγραφα κατὰ τὸ 1836 εἰς τὴν ἐν Ἀθήναις Στρατιωτικὴν ἐπιτροπὴν δύναται δὲ ἡ ἐπιτροπὴ                                                                                                                                                                                                           

Παρακαλῶ ὅθεν τὴν ἐπιτροπὴν ταύτην ἶνα ἐνδώσῃ εἰς τὰς αἰτήσεις μου ταύτας καὶ ἀποδώσῃ δικαιοσύνην εἰς ἄνθρωπο θυσιάσαντα τὰ πάντα καὶ τραυματισμένον περικυκλούμενον ἤδη ἀπὸ πολυαρίθμου ἀδυνάτου οἰκογενείας, καὶ δια νὰ μὴν μείνῃ μετὰ τὸν ἐγγίζοντα θάνατον του ἐκτεθειμένη εἰς τὴν ἀνάγκην καὶ ἀπορίαν.

Ἐν Ἁγίῳ Ἰωάννῃ τὴν 10 Αὐγούστου 1846

Εὐπειθέστατος Δημότης θυρέας

Παναγιώτης Σκόρδης

1.     Γ. Κρέμος, «Ἱστορικὰ Ἐπανορθώματα. Ἀθανάσιος Διάκος», περιοδ. Ἀπόλλων Δ', (Πειραιεύς, 1887)   725. Βλ. ἐπίσης,  Τάκης Λάππας,  Θανάσης Διάκος, Ἀθήνα 1949, 145.

2.       Λάππας, ό. π. 151, σημ. 1.

3.    Τὸ ἔγγραφο βρίσκεται στὸ Ἀρχεῖο Χειρογράφων καὶ Ὁμοιότυπων τῆς Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης (ἀρ. 12699), στὸ φάκελο τοῦ ἀγωνιστῆ Παναγιώτη Σκόρδη, καὶ μοῦ ἔγινε γνωστὸ πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια ἐντελῶς τυχαῖα, ὅταν, μὲ τὴν ἄδεια τοῦ Διευθυντῆ τοῦ Ἀρχείου Χειρόγραφων Π. Νικολόπουλου, μελετοῦσα τοὺς φακέλους τῶν ἀγωνιστῶν ποὺ κατάγονταν ἀπ' τὴ Βέρβενα τῆς Ἀρκαδίας. 

Τὸ ἔγγραφο αὐτὸ εἶναι γνωστὸ καὶ στὸ Θ. Βαγενὰ (Θ. Βαγενάς, «Παναγῆς Σκόρδης. Ἕνας ἀγνοημένος Βερβενιώτης Ἀγωνιστὴς ποὺ «ἐνταφίασε» τὸ ΘΑΝΑΣΗ ΔΙΑΚΟ»,  ἐφημ.  Ἀρκαδικὸς  Κόσμος,  ἀρ.  φ.  156,  30 Ὀκτ.  1984).

4.   Στὰ ἑκατὸν τριάντα κεφάλια πρέπει νὰ συμπεριλαμβάνονταν κι ἐκεῖνα τοῦ ἐπίσκοπου Σαλώνων Ἠσαΐα καὶ τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ Παπαγιάννη.

 Ὁ Κρέμος (Ἀνάλεκτα, Ἀθήνησι 1876, 64 κ.ε.) κάνει λόγο γιὰ ὀγδόντα κεφάλια ἀγωνιστῶν,, τὰ ὁποῖα κουβαλοῦσαν οἱ Τοῦρκοι καρ­φωμένα πάνω σὲ κοντάρια, μπροστὰ ἀπ' τὸ στρατιωτικὸ σῶμα τοῦ Ὀμὲρ Βρυώνη κατὰ τὴν ἐπιστροφή του στὴ Λαμίᾳ. Προπορεύονταν τὰ κεφάλια τοῦ Ἠσαΐα καὶ τοῦ Παπαγιάννη. Δη­λαδή,  ἀπ' τὸν Κρέμα ἀναφέρονται συνολικὰ ὀγδόντα δυὸ κεφάλια.

5.      Οἱ εἴκοσι τέσσερις αἰχμάλωτοι εἶναι πιθανὸ νὰ ἀνῆκαν κι αὐτοὶ στὸ στρατιωτικὸ σῶμα τοῦ Διάκου καὶ νὰ μεταφέρθηκαν, ὅπως ὁ τραυματισμένος Διάκος καὶ τὰ κομμένα κεφάλια, ὡς λάφυρο στὴ Λαμίᾳ, ὅπου κι ἐξαγοράσθηκαν ἀπ' τὸ Σκόρδη.

6.      Ὁ Χριστ. Περραιβὸς (Ἀπομνημονεύματα ἀγωνιστῶν τοῦ 1821. Ἀθῆναι 1956, Β', 66) ἀνα­φέρει ὅτι στὴ μάχη τῆς Ἀλαμάνας σκοτώθηκαν ὀγδόντα ἑπτὰ Ἕλληνες καὶ πληγώθηκαν εἴκοσι δυό, ἐνῶ ὁ Δ, Κόκκινος (Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασις, Ἀθῆναι 1956, Α', 470) γρά­φει ὅτι «οἱ νεκροὶ Ἕλληνες τῆς μάχης ἐκείνης ὑπελογίσθησαν εἰς τριακόσιους».

7.  Ἐκτὸς ἀπ' τὴ μαρτυρία τοῦ ἴδιου, κι ὁ ὁπλαρχηγὸς τῆς ἐπαρχίας Ἁγίου Πέτρου συνταγ­ματάρχης Παν. Ζαφειρόπουλος βεβαιώνει σὲ πιστοποιητικό του, ποὺ βρίσκεται στὸν ἴδιο φάκελο, ὅτι ὁ Παν. Σκόρδης ἦταν γραμματέας τοῦ Ὀμὲρ Βρυώνη. 

Ὁ β. Βαγενὰς (ό. π.) γράφει ὅτι ὁ Σκόρδης, μόλις κηρύχθηκε ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821, πῆρε ἐντολὴ ἀπ' τὴ Φιλικὴ Ἑταιρεία ν' ἀκολουθήσει τὸν τούρκικο στρατὸ κι ὅτι «ἔτσι... κατάφερε κι ἔγινε καὶ γραμματικός του Ὀμὲρ Βρυώνη». 

Ἀπὸ τὸ ἔγγραφο ὅμως εἶναι σαφὲς ὅτι ὁ Σκόρδης ἤ­ταν γραμματέας τοῦ Ὀμὲρ Βρυώνη πρὶν ἀπ' τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, κι ἀργότερα, ὅταν ἄρχισε ἡ πολιορκία τοῦ Ἀλὴ πασᾶ (φθινόπωρο 1820), ἡ Φιλικὴ Ἑταιρεία του σύστησε νὰ παραμείνει στὴν ὑπηρεσία τῶν Τούρκων γιὰ νὰ δίνει πληροφορίες στοὺς  Ἕλληνες.

8.   Στὶς 12 Ἰουνίου 1865 ἡ Ἐπιτροπὴ τοῦ Ἀγῶνος τὸν κατέταξε στὴν κλάση τῶν ὑπαξιωματι­κῶν β' τάξεως  (ἀρ. μ. 2766).

9.     Στὴ σκέψη αὐτὴ συνηγορεῖ α) ὁ μὴ προσδιορισμὸς ἀπ' τὸ Σκόρδη κάποιου ἰδιαίτερου χώρου καὶ β) τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ταφὴ ἔγινε κανονικὰ μὲ τὴ μεγαλοπρέπεια ποὺ τῆς ταίρια­ζε, δηλαδὴ πρέπει νὰ ἔλαβαν μέρος ἱερεῖς κλπ., ποὺ σημαίνει ὅτι ἔγινε τελετή. 

Μιὰ τέ­τοια νεκρικὴ τελετὴ ἦταν ἑπόμενο νὰ γίνει στὸ φυσικό της χῶρο, δηλαδὴ στὸ ἑλληνι­κὸ νεκροταφεῖο τῆς Λαμίας.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΦΑΚΛΑΡΗ

τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

πηγές: Φθιωτικὰ Χρονικὰ 1987, σσ. 85-88. ἀπὸ τὸ ἀρχεῖο τοῦ kaliterilamia.gr

Ὁ Πούτιν εἶναι ἀδύνατον νὰ χάσει", ἀπέτυχε ὅμως ὅπως ὁ Στάλιν στὴ Φινλανδία

 "Ὁ Πούτιν εἶναι ἀδύνατον νὰ χάσει", ἀπέτυχε ὅμως ὅπως ὁ Στάλιν στὴ Φινλανδία

Ρωσία δὲν μπορεῖ νὰ χάσει τὸν πόλεμο μὲ τὴν Οὐκρανία, ἐκτὸς ἂν τὸ Κίεβο ἐνισχυθεῖ δραματικὰ ἀπὸ τὴ Δύση με ὅτι αὐτὸ μπορεῖ νὰ συνεπάγεται γιὰ τὴν παγκόσμια ἀσφάλεια.

 Δεδομένο. Ὁ συσχετισμὸς δυνάμεων δὲν ἐπιτρέπει κάτι τέτοιο. 

Ὡστόσο ἡ εἰσβολὴ ἔχει ἀποτύχει. 

Πρῶτον διότι κατάφερε νὰ ξεσηκώσει ἐναντίον τοῦ ὅλη τὴν ὑφήλιο καὶ οἱ κυρώσεις κατὰ τῆς Ρωσίας ΔΕΝ θὰ ἀρθοῦν ἔστω κι ἂν κυριεύσει τὴν Οὐκρανία καὶ δεύτερον γιατί ἡ στρατιωτική του μηχανὴ ἐμφάνισε σημάδια ἐνίοτε καὶ πλήρως ἀποσάθρωσης. 

Στρατιῶτες πεινοῦν, καύσιμα λείπουν, ὀχήματα καὶ ἅρματα ἐγκαταλείπονται καὶ ἡ φάλαγγα τῶν 64 χιλιομέτρων... κάθεται, ποὺ ἔλεγε κι παλαιὸς ἠθοποιός.

"Ὁ στρατηγὸς Σοντοῦ προετοιμάζει μὲ ἤρεμη ἀποφασιστικότητα τὸ σπάσιμο τῶν πλευρῶν τῆς Ἑλλάδας.

 Ὅταν οἱ δυνάμεις του κινηθοῦν οἱ Ἕλληνες θὰ συντριβοῦν", ἔλεγε τὸ 1940 ὁ Μουσολίνι. Μόνο ποὺ οἱ δυνάμεις του δὲν κινήθηκαν ποτέ. 

Ὁ Πούτιν προφανῶς προετοιμαζόταν γιὰ μιὰ στρατιωτικὴ ἐπίδειξη στὴν Οὐκρανία, ὄχι γιὰ πόλεμο πιστεύοντας ὁ ἴδιος ἢ πειθόμενος ἀπὸ κακοὺς συμβούλους περὶ τῶν... βολικὰ προσαρμοσμένων ἱστορικῶν στοιχείων ποὺ παρέθεσε ὡς δικαιολογία γιὰ τὴν εἰσβολή.

Ἀνέμενε οἱ Οὐκρανοὶ νὰ ὑποδεχτοῦν τὸν νικηφόρο του στρατὸ μὲ ἄνθη.η δὲ διαβόητη φάλαγγα τῶν 64 χιλιομέτρων ποὺ κάποια στιγμὴ θὰ κυκλώσει τὸ Κίεβο εἶναι ἀκίνητη, δεχόμενη μοιραία, μικρὰ ἢ μεγάλα πλήγματα ἀπὸ τοὺς Οὐκρανούς με ὅτι αὐτὸ σημαίνει γιὰ τὸ ΗΘΙΚΟ τῶν ρωσικῶν στρατευμάτων.

 Ἄν καὶ ὁ Πούτιν θέλει νὰ ἐμφανίζει ἑαυτὸν "μελετητὴ" τῆς Ἱστορίας παραλείπει φαίνεται νὰ μελετᾷ τίς ρωσικὲς ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἧττες, στὶς ὁποῖες μπορεῖ κανεὶς νὰ διακρίνει πολλὰ κοινὰ μὲ τὸ σήμερα. Ἄς τοῦ θυμίσουμε μερικὲς πρόσφατες:

Κριμαϊκὸς 1853-56

Τραγικὴ πολιτικὴ διαχείριση ἀρχικά, τραγικότερο στρατιωτικά. Μιὰ μικρὴ ἀγγλικὴ καὶ μιὰ μικρὴ γαλλικὴ στρατιά τους νίκησε στὴν Κριμαία, τὴν ὥρα ποὺ ἡ Ρωσία διέθετε τεράστιες ἐφεδρεῖες - τίς ὁποῖες δὲν ἔριξε στὴν κύρια μάχη - ἀλλὰ μὲ τυφέκια τῆς ναπολεόντειας ἐποχῆς καὶ ἀκατάλληλα ἄλογα γιὰ τὸ ἱππικό. Κινητοποίηση μὲ ρυθμὸ ἀρκούδας σὲ χειμερία νάρκη.

 Γενναιότητα μέν, τραγικὴ ἐκπαίδευση δέ.

Πόλεμος Ρωσίας Ἰαπωνίας 1904-05

Ὑπεροχὴ Ρώσων θεωρητικά, δὲν κέρδισαν οὔτε μιὰ μάχη ὅμως ἀπὸ τοὺς «κίτρινους πιθήκους» ὅπως ἔλεγαν τοὺς Ἰάπωνες. 

Καὶ δὲν μιλᾶμε γιὰ τὸν ναυτικὸ αἰφνιδιασμὸ ποὺ ὑπέστησαν, ἀλλὰ μόνο γιὰ τίς ἐπιχειρήσεις στὸ ἔδαφος.

 Κατάρρευση ἠθικοῦ στὸν στρατὸ καὶ στὸν λαὸ (ἐπανάσταση 1905, ἀνταρσία στὸ θωρηκτὸ Ποτέμκιν).

Τί ἀπέγινε ὁ Ὀδυσσέας;

Τί ἀπέγινε ὁ Ὀδυσσέας;

Τὸ ὄνομα «Ὀδυσσέας» ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα «ὀδύσσομαι» (ὀργίζομαι, μισῶ κάποιον) καὶ σημαίνει ἐξοργισμένος, ἀλλὰ καὶ ὁ μισούμενος ἀπὸ τοὺς θεούς, αὐτὸς ποὺ ἔδωσε ἀφορμές. δυσαρέσκειας, τὸ ἔδωσε ὁ παπποῦς του (ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς μητέρας του), ὁ Αὐτόλυκος.

Σύμφωνα μὲ τὸν Ὅμηρο τὸ ὄνομα σημαίνει «γιος τῆς πέτρας», ἀλλὰ πιὸ πιθανὸ εἶναι νὰ συγγενεύει ἐτυμολογικὰ μὲ τὴν λέξη «ὁδηγὸς»..
.

Μπορεῖ ἐπίσης νὰ προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα «ὀδυνάω» ποὺ σημαίνει «προκαλῶ πόνο» μὲ τὴν ἔννοια «αὐτὸς ποὺ προκαλεῖ καὶ αἰσθάνεται πόνο».
Ὁ Ὀδυσσέας ἐξάλλου αἰσθάνεται ἕναν διαρκῆ πόνο πνευματικὸ ἤ/καὶ σωματικό - προκαλεῖ δηλαδὴ πόνο σὲ κάποιον ἄλλο καὶ παράλληλα κάποιος ἄλλος σ΄αυτόν.
Στὸν Ὀδυσσέα ἀποδίδεται μερικὲς φορὲς καὶ τὸ πατρωνυμικὸ οὐσιαστικὸ Λαερτιάδης, δηλαδὴ «γιος τοῦ Λαέρτη».

Οἱ περισσότεροι θεωροῦν ὅτι ἀφοῦ σκότωσε τοὺς μνηστῆρες καὶ ἀνακατέλαβε τὸ βασίλειο τοῦ, "ζήσανε (μὲ τὴν Πηνελόπη καὶ τὸν Τηλέμαχο), αὐτοὶ καλὰ κι ἐμεῖς καλύτερα".
Εἶναι ὅμως ἔτσι; .

Προσπάθησε νὰ ξαναφτιάξει τὴ ζωή του ὅμως ἡ σχέση του μὲ τὴν Πηνελόπη δὲν ἐξελίχθηκε καλά. Ἄρχισαν οἱ τσακωμοὶ καθὼς ἡ Πηνελόπη, ἀκούγοντας τὸν Ὀδυσσέα νὰ τίς ἱστορεῖ τὰ κατορθώματα καὶ τίς περιπέτειες τῆς, ζήλεψε τὴν Καλυψώ, στὸ νησὶ τῆς ὁποίας ὁ Ὀδυσσέας εἶχε περάσει ἑπτὰ χρόνια.

Ἡ ἴδια τὸν περίμενε ὑπομονετικὰ καὶ δὲν ὑπέκυπτε στοὺς μνηστῆρες, ἐνῶ αὐτὸς ἔπεφτε ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς Κίρκης καὶ τῆς Καλυψούς.

Τί ἀπέγινε λοιπὸν ὁ Ὀδυσσέας; Ἄς δοῦμε παρακάτω,,

Οἱ ἑκατὸ μνηστῆρες τῆς βασίλισσας Πηνελόπης εἶχαν σκοτωθεῖ καὶ τὰ πτώματά τους, τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο, τὰ ἔβγαλαν ἀπὸ τὴ σάλα τῆς γιορτῆς τυλιγμένα μὲ χαλιά. Μολονότι κόντευαν μεσάνυχτα, τὸ σπίτι ἦταν ἀκόμη στὸ πόδι μετὰ τὰ φοβερὰ συμβάντα, τὰ παράθυρα ἅπλωναν φῶς μέσα στὴ νύχτα κι οἱ ὑπηρέτες ἔτρεχαν πέρα - δῶθε.
Στὸ λαμπροφώτιστο ὑπνοδωμάτιο ὁ Ὀδυσσέας ἄρχισε νὰ μιλάει στὴ γυναῖκα του τὴν Πηνελόπη γιὰ τίς εἰκοσάχρονες τοῦ περιπέτειες,γιὰ τὴν Τροία, γιὰ τὴ διαμάχη τῶν βασιλιάδων στὸ στρατόπεδο, γιὰ τὸ ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς καὶ τὰ παράξενα τῆς μακρινῆς θάλασσας.


Συγκεκριμένα στὸ τέλος τῆς Ι Ραψωδίας ἀναφέρεται :
Εἶπα, κ' ἐκεῖνος εὔχονταν στὸν μέγαν Ποσειδῶνα, στὸν ἀστροφόρον οὐρανὸν ἁπλώνοντας τὰ χέρια «ὦ Ποσειδῶνα, εἰσάκου με, γεωφόρε μαυροχήτη ἂν εἴμ' υἱός σου ἀληθινά, πατέρα, μὴν ἀφήσῃς ὁ Ὀδυσσηὰς ὁ πορθητής 'ς σπίτι του νὰ φθάσῃ


Λαερτιάδης, κάτοικος τῆς πετρωτὴς Ἰθάκης ἀλλ' ἂν τὸ θέλ' ἡ μοῖρα του νὰ ἰδῇ τοὺς ποθητούς του, τὸ σπίτι τὸ καλόκτιστο, καὶ τὴν γλυκειὰ πατρίδα, ἂς κακοφθάση ἀργὰ πολὺ καὶ ἀπὸ συντρόφους ἔρμος, μὲ ξένην πλώρη, καὶ κακά 'ς τὸ σπίτι μέσα ναύρη

Ὅμως ὅταν ἔφτασε στὴ Σκύλλα καὶ τὴ Χάρυβδη, παρατήρησε πὼς ἡ Πηνελόπη δίπλα του εἶχε ἀποκοιμηθεῖ. Καὶ σκέφτηκε: "τράβηξε πολλὰ σήμερα ἡ καημένη θὰ συνεχίσω αὔριο."
Κι ἀκούμπησε τὸ κεφάλι τοῦ πλάϊ στὸ δικό της, πάνω στὸ πορφυρένιο προσκεφάλι.


Στὸ μακρινὸ ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς ἀπ' ὅλα πιὸ πολλὴ χαρὰ ἔδινε στὸν Ὀδυσσέα το πὼς θὰ διηγιόταν στὴ γυναῖκα του ὅλες αὐτὲς τίς περιπέτειες καὶ πὼς ἐκείνη θὰ κρεμόταν ἀχόρταγα ἀπ' τὰ χείλη του καὶ θὰ τὸν διέκοπτε μὲ ἐρωτήσεις.
Ὅμως γρήγορα κατάλαβε πὼς δὲν ἦταν τόσο προσεκτικὸς ἀκροατὴς σὰν τοὺς Φαίακες, ποὺ δύο μέρες ὁλάκερες ἄκουγαν μὲ προσήλωση τὴ μελωδική του ἀφήγηση.
Ὅταν ἄρχισε τὴ διήγηση στὴν Πηνελόπη, ἐκείνη δούλευε ἀμίλητη τὸ χρυσὸ σχέδιο ἑνὸς κεντήματος καὶ κοίταζε ἀφῃρημένη ἀπ' τὸ παράθυρο.

Ὅταν κάποτε τῆς ἔκανε μιὰ ἐρώτηση, κατάλαβε πὼς μπέρδευε τοὺς Λαιστρυγόνες μὲ τοὺς Λωτοφάγους, κι αὐτὸ τὸν πόναγε, γιατί θυμόταν μὲ ἀκρίβεια τίς ἐμπειρίες του, ποὺ ὅσο γίνονταν πιὸ μακρινές, ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τίς ἀγαποῦσε.


Μόνον ὅταν μιλοῦσε γιὰ τὴ νύμφη Καλυψὼ φαινόταν ν' ἀκούει προσεκτικότερα. Καὶ τὸ ἐνδιαφέρον της αὐτὸ τὸν ἐρέθιζε κι ἐξιστοροῦσε τοῦτο τὸ κομμάτι τῆς περιπλάνησής του πιὸ διεξοδικά: τὸ μοναχικὸ νησί, τὸ θαυμαστὸ ἱερὸ ἄλσος, ποὺ στὰ δέντρα του φώλιαζαν τὰ θαλασσοπούλια, καὶ τὴν εὐωδιαστὴ σπηλιὰ τῆς θεᾶς.


-Πόσο καιρὸ ἔμεινες σ' αὐτὴ τὴν Καλυψώ; ρώτησε μιὰ φορά.
-Ἑπτὰ χρόνια, ἀπάντησε αὐτός.
Ἔσκυψε στὸ ἐργόχειρό της καὶ τὰ μάτια της σκοτείνιασαν.
-Περισσότερο θὰ ἤθελα νὰ μάθω γιὰ σένα, τί ἔκανες αὐτὰ τὰ δέκα χρόνια στὴν Καλυψώ.
-Ἑπτὰ χρόνια, ἀπάντησε.
-Χθὲς ἔλεγες δέκα ἔχεις, φαίνεται, πεῖ τόσα ψέματα στὰ ταξίδια σου, καημένε μοῦ φίλε, ποὺ δὲν ξέρεις πιὰ νὰ πεῖς τὴν ἀλήθεια. Ὅμως εἴτε δέκα χρόνια ἦταν εἴτε ἑπτά, ἦταν σίγουρα πολὺς καιρὸς καὶ φαίνεται πὼς καλοπέρασες ἐκεῖ. Ἀπάντησε λοιπὸν στὴν ἐρώτησή μου: τί ἔκανες τόσο καιρό;

Τώρα ἔπρεπε νὰ τῆς ἀπαντήσει:

"-Γυναῖκα, ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια νοσταλγοῦσα ἐσένα, αὐτὰ τὰ χρόνια καθόμουν στὴν ἀμμουδιὰ τοῦ μακρινοῦ νησιοῦ, κοίταζα πέρα ἀπὸ τὴ θάλασσα καὶ παρακαλοῦσα τοὺς θεούς, νὰ μπορέσω νὰ δῶ μιὰ φορὰ μονάχα ἀκόμα τὸν καπνὸ τοῦ σπιτιοῦ σου. "
Ἔτσι ἔπρεπε νὰ ἀπαντήσει....
Βλέποντας ὅμως πὼς τὰ μάτια της τὸν κοίταζαν παγερὰ καὶ σκληρά, τὰ κράτησε μέσα του αὐτά.
Καὶ ποτέ της δὲν ἔμαθε γιὰ τὴ μεγάλη του νοσταλγία γιὰ τὴν πατρίδα.
-Ἔπινα κρασὶ ἐκεῖ, ἀπάντησε ἤρεμα, τὸ κρασὶ εἶναι καλὸ σ' αὐτὰ τὰ νησιά, μολονότι λίγο ξινό...

Ἡ Πηνελόπη μάταια προσπαθεῖ νὰ τὸν καθησυχάσει. Ὁ Ὀδυσσέας ἐξακολουθεῖ νὰ ἀνησυχεῖ, νὰ ἀναρωτιέται:

Ἀπὸ ποῦ θά 'ρθεὶ θάνατος;
Ἀπὸ τὴ θάλασσα ἢ μακριὰ ἀπ' τὴ θάλασσα; Καὶ ποιός θὰ μὲ χτυπήσει;
Παρακάτω στὴν Ψ Ραψωδία, κατὰ τὴ συνομιλία μὲ τὴν Πηνελόπη, λέει:


Ἐκείνης ὁ πολύγνωμος ἀπάντησε Ὀδυσσέας· «Ὦ τρομερή, πόσο σφοδρὰ μὲ βιάζεις νὰ τὸν εἴπω· κ' ἰδοὺ τὸν φανερόνω ἐγώ, χωρὶς τὸ οὐδὲν νὰ κρύψω,


ἀλλὰ ποσῶς δὲν θὰ χαρῇς, καθὼς κ' ἐγὼ δὲν χαίρω· ότ' εἰς πολλαῖς χώραις θνητῶν παράγγειλε μοῦ ἐκεῖνος νὰ πάρω δρόμο, φέρνοντας ἴσιο κουπὶ μαζή μου, ὅσο νὰ φθάσω 'ς τοὺς θνητούς 'ποὺ θάλασσα δὲν ξεύρουν, καὶ ὁπού,ὁποῦ δὲν τρώγουν φαγητὸ μὲ ἄλατ' ἀρτυμένο.


οὔτε τὰ κοκκινόπλωρα καράβι' αὐτοὶ γνωρίζουν, οὔτε τὰ ἴσια κουπιά, 'πού 'ναι πτερὰ τῶν πλοίων, κ' ἕνα σημάδι φανερό μου εἶπε, ὁπού,ὁποῦ δὲν κρύβω· 'ς τὸν δρόμον ἄμ' ἀπαντηθῇ μ' ἐμέν' ἄλλος ὀδίτης καὶ εἰπῇ, 'ς τὸν λαμπρὸν ὦμον μου πὼς ἔχω λιχνιστήρι,


'ς την γῆ νὰ στήσω τὸ κουπί, μοῦ εἶπε, καί, ἀφοῦ κάμω τοῦ Ποσειδῶνα βασιληὰ καλόδεκταις θυσίαις, κριάρι, ταῦρον σφάζοντας, καὶ χοῖρον ἀναβάτην, νὰ γύρῳ 'ς τὴν πατρίδα μου καὶ νὰ δώσ' ἑκατόμβαις τῶν ἀθανάτων, 'πώχουσι τῶν οὐρανῶν τοὺς θόλους,

μὲ τὴν σειρὰ τοῦ καθενός· καὶ θάνατος θὰ μ' εὕρη ἔξω ἀπ' τὰ πέλαγα ἐλαφρός, καὶ θὰ μὲ σβύση ἀγάλι μὲς τὰ λαμπρὰ γεράματα· καὶ ωστόσ' ὁλόγυρά μου θά 'ναι μακάριος ὁ λαός· τούτ' όλ', εἶπε, θὰ γείνουν.


Ὑποψιάζεται τὸν Τηλέμαχο, τὸν ὁποῖο καὶ ἀποφασίζει νὰ ἐξορίσει στὴν Κεφαλληνία. Ἀργότερα, ὅμως, τὸ μετανιώνει, πείθεται καὶ ἠρεμεῖ. O Τηλέμαχος ἀνησυχεῖ, καθὼς εἶναι βέβαιος ὅτι αὐτός, σύμφωνα μὲ τὸν χρησμό, 

θὰ σκοτώσει τὸν πατέρα του. Ἀργότερα ἀποχαιρετᾷ τοὺς γονεῖς του καὶ φεύγει. Ὁ Ὀδυσσέας ἐκφράζει στὴν Πηνελόπη τὴν λύπη ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνακούφισή του γιὰ τὴν φυγὴ τοῦ Τηλεμάχου, τὸ κέφι του νὰ κατέβει στὴ θάλασσα μέ τα σκυλιά, καὶ τὴν ἐπιθυμία του νὰ βρεθοῦν ἐπιτέλους μόνοι τὸ βράδυ.
Ὁ Τειρεσίας, τὸν εἶχε ἐπίσης συμβουλεύσει ὅτι γιὰ νὰ ἐξευμενίσει τὸν Ποσειδῶνα ἔπρεπε, ὅταν θὰ γύριζε στὴν Ἰθάκη, νὰ φύγει ἀπὸ τὸν τόπο το νὰ πάρει ἕνα κουπὶ στὸν ὦμο καὶ νὰ ταξιδέψει στὴ στεριὰ μέχρι νὰ βρεῖ κάποιον ποὺ νὰ μὴν γνωρίζει τὴ θάλασσα καὶ τί εἶναι τὸ κουπί. Ἐκεῖ νὰ θυσιάσει στοὺς θεούς.

Σ' αὐτὴ τὴ νέα περιπλάνησή του θὰ συναντήσει κάποιον ποὺ θὰ νομίσει πὼς τὸ κουπὶ στὸν ὦμο του εἶναι λιχνιστήρι (ξύλινο, ἀγροτικὸ ἐργαλεῖο μὲ τὸ ὁποῖο ξεχωρίζεται ὁ καρπὸς τῶν σιτηρῶν ἀπὸ τὸ ἄχυρο). Ἐκεῖ νὰ σταματήσει, θυσιάζοντας στὸν Ποσειδῶνα ἕνα κριάρι, ἕναν κάπρο κι ἕναν ταῦρο.

Μόνο ἔτσι θὰ ἐξασφαλίσει τὸν ὁριστικὸ τοῦ πιὰ νόστο στὴν Ἰθάκη· ὅπου τὸν περιμένουν ἥσυχα χρόνια καὶ βαθιὰ γεράματα· καὶ γύρῳ του ὅλοι οἱ λαοί του θὰ ζοῦν εὐτυχισμένοι ἐκεῖ θὰ τὸν βρεῖ ἀνώδυνος θάνατος, κάπου μακριὰ ὡστόσο ἀπὸ τὸ νερὸ τῆς θάλασσας. (ἐξ ἁλὸς).


Πράγματι κατὰ τὴ μυθολογία ἔτσι κι ἔγινε.
Ὁ Ὀδυσσέας μετὰ τὸν φόνο τῶν μνηστήρων ἔφυγε πάλι γρήγορα μ' ἕνα κουπὶ στὸν ὦμο, γιὰ τὴ Θεσπρωτία τῆς Ἠπείρου. Προχωρῶντας στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας, συνάντησε κάποιους ἀνθρώπους ποὺ τὸν ρώτησαν γιατί κουβαλοῦσε μαζί του τὸ λιχνιστήρι. Τότε κατάλαβε πὼς αὐτὸς ἦταν ὁ τόπος ποὺ ἔπρεπε νὰ μπήξει τὸ κουπὶ καὶ νὰ θυσιάσει στὸν Ποσειδῶνα.


Στὴ Θεσπρωτία ὁ Ὀδυσσέας παντρεύτηκε τὴ βασίλισσα Καλλιδίκη. Ἀπέκτησε μαζί της ἕνα παιδὶ τὸν Πολυποίτη. Μετὰ τὸν θάνατο τῆς Καλλιδίκης ὕστερα ἀπὸ ἕναν πόλεμο τῶν Θεσπρωτῶν μὲ τοὺς Βρύγους, ὁ Ὀδυσσέας παρέδωσε τὴ βασιλεία τῶν Θεσπρωτῶν στὸν Πολυποίτη καὶ ἐπέστρεψε στὴν Ἰθάκη, πιστεύοντας πὼς θὰ περάσει ἤρεμα γεράματα.
Στὴν Χρηστομάθεια τοῦ Πρόκλου διαβάζουμε τὰ ἑξῆς:


"Μετὰ τὴν ταφὴ τῶν μνηστήρων, ὁ Ὀδυσσέας, ἀφοῦ θυσίασε στὶς Νύμφες, ταξίδεψε στὴν Ἤλιδα, γιὰ νὰ ἐπιθεωρήσει τὰ βουκόλιά του. Ἐκεῖ φιλοξενήθηκε ἀπὸ τὸν Πολύξενο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο καὶ ἔλαβε ὡς δῶρο ἕναν κρατῆρα. 

Ἔπειτα ἐπέστρεψε στὴν Ἰθάκη καὶ τέλεσε τὰς ὑπὸ Τειρεσίου ῥηθεῖσας θυσίας. Στὴν συνέχεια πῆγε στὴν Θεσπρωτία, παντρεύτηκε τὴν βασίλισσα Καλλιδίκη, ἡγήθηκε δὲ τῶν Θεσπρωτῶν στὸν πόλεμο ποὺ ξέσπασε ἀνάμεσα σ' αὐτοὺς καὶ τοὺς Βρύγους. Μετὰ τὸν θάνατο τῆς Καλλιδίκης, τὴν ἐξουσία ἀνέλαβε ὀπολυποίτης, γιος του Ὀδυσσέα ἀπὸ τὴν Καλλιδίκη, ὁ δὲ Ὀδυσσέας ἐπέστρεψε στὴν Ἰθάκη.
Στὸ μεταξὺ ὁ Τηλέγονος, γιος ποὺ ἀπέκτησε ὁ Ὀδυσσέας μὲ τὴν Κίρκη, ἀναζητῶντας τὸν πατέρα του ἀποβιβάστηκε στὴν Ἰθάκη καὶ οἱ σύντροφοί του κατέστρεψαν τὸ νησί.
Ὅταν ὁ Ὀδυσσέας ἔμαθε πὼς κάποιο καράβι εἶχε ἀράξει στὴν Ἰθάκη, καὶ πὼς οἱ ναῦτες εἶχαν βγεῖ ἔξω γιὰ λεηλασίες, ἔτρεξε μὲ τὸν στρατό του, νὰ τοὺς διώξει. Χτυπήθηκε ὅμως ἀπὸ τὸν ἀρχηγὸ τῶν ἐπιδρομέων μ' ἕνα κοντάρι, ποὺ ἀντὶ γιὰ σιδερένια λόγχη εἶχε τὸ ἀγκάθι ἑνὸς σαλαχιοῦ. Ἑτοιμοθάνατος μεταφέρθηκε στὸ παλάτι, ὅπου παραπονέθηκε γιὰ τὸ μαντεῖο ποὺ τὸν εἶχε γελάσει, λέγοντάς του νὰ φυλάγεται ἀπὸ τὸν γιο του, ἐνῶ τελικὰ χτυπήθηκε ἀπὸ κάποιον ξένο.

Σύντομα ὅμως φανερώθηκε πὼς ὁ φονιᾶς ἦταν ὁ γιος του Τηλέγονος, ποὺ τοῦ εἶχε γεννήσει ἡ Κίρκη, ὁ ὁποῖος δὲν τὸν γνώριζε. Ἡ αἰχμὴ τοῦ δόρατος, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Τηλέγονος τραυμάτισε θανάσιμα τὸν Ὀδυσσέα, ἦταν κατασκευασμένη ἀπὸ τὸ κέντρον τρυγόνος (τὸ σημερινὸ ὄνομα εἶναι «σελάχι» ἢ «σαλάχι»). Πρόκειται γιὰ ψάρι μὲ πιεσμένο στὴ ράχη καὶ τὴν κοιλιὰ σῶμα, πλακοειδῆ λέπια, μεγάλη οὐρὰ σὰν μαστίγιο ποὺ ἔχει μερικὲς φορὲς δηλητηριῶδες ἀγκάθι, τὸ ὁποῖο κολυμπᾷ γρήγορα καὶ συνήθως κινεῖται σὲ ἀμμώδεις καὶ λασπώδεις βυθούς.


Ὁ Ι. Κακριδὴς (Ἑλληνικὴ Μυθολογία. Ἐκδοτικὴ Ἀθηνῶν, ) ἀναφερόμενος στὴν νεκρομαντεία του Τειρεσία, παρατηρεῖ ὅτι «...οἱ προφητεῖες εἶναι πάντα διφορούμενες...» καὶ ὅτι «πραγματικά, ὁ θάνατος βρίσκει τὸν Ὀδυσσέα ἀπὸ τὴ θάλασσα, ὄχι μόνο ἐπειδὴ ὁ φονιᾶς εἶχε φθάσει στὴν Ἰθάκη μὲ καράβι, ἀλλὰ καὶ γιατί τὸ φονικὸ ὅπλο ἦταν θαλασσινό». Ὅταν ὁ Τηλέγονος κατάλαβε πὼς εἶχε σκοτώσει τὸν πατέρα του, ἦταν πιὰ ἀργά.

Πῆρε τὸ ἄψυχο κορμί του, τὸ γιο του, τὸν Τηλέμαχο, καὶ τὴν Πηνελόπη καὶ κατευθύνθηκε στὴν Αἴα.


Ἐκεῖ ἡ Κίρκη τους ἔκανε ὅλους ἀθάνατους. Ὁ Μῦθος λέει ὅτι ἡ Κίρκη παντρεύτηκε τὸν Τηλέμαχο καὶ ἡ Πηνελόπη τὸν Τηλέγονο...

Τὁ μυστικὸ ταξίδι τοῦ Μ.Αλεξάνδρου ποὺ λίγοι γνωρίζουν Μέρος Β`

Μέρος Β` : ΧΡΗΣΜΟΣ Κι ΕΥΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΟΑΣΗ ΤΗΣ ΣΙΒΑ

Τ ὸ 331 π.χ ἡ κατάκτηση τῆς Αἰγύπτου ἔχει ὁλοκληρωθεῖ , καὶ ὁ Ἀλέξανδρος

ξεκινᾷ γιὰ ἕνα ταξίδι τὸ ὁποῖο ἔχει προαποφασισθεῖ καὶ σχεδιαστεῖ ἀπὸ κοινοῦ

μὲ τὴν Ὀλυμπιάδα , ἀπὸ χρόνια.

Τὸν Μάρτιο τοῦ ἴδιου ἔτους ταξιδεύει γιὰ τὴν Ἀμμωνιάδα ( ὄαση Σίβα ) ὅπου βρίσκεται τὸ ἱερὸ τοῦ Ἀμμωνος Διός.

Ὁ Ναὸς τοῦ Ἀμμωνος εἶχε ἱδρυθεῖ ἀπὸ τοὺς Ἀρκάδες οἴ ὁποῖοι στὸ ἀπώτατο παρελθὸν ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ Ἡρακλῆ , εἶχαν ἐκστρατεύσει στὴν Ἀφρικὴ καί

πρὸς τὸν Ἀτλαντικό.

Τὸ ἱερό , γράφει ὁ Ἡρόδοτος , " εἶναι ἀπομίμησις τοῦ ἱεροῦ τὼν Θηβῶν " , τὸ ὁποῖο ἐπίσης ἵδρυσε ὁ Ἡρακλῆς , ὅπως καὶ τὴν Αἰγυπτιακὴ Θήβα.

Γιὰ τὸν Ἀλέξανδρο , ὁ Ἀμμων Ζεὺς ἦταν ἕνας Ἑλληνας θεὸς ποῦ εἶχε ἤδη ἕνα ναό

στὴν Ἀφυτι τῆς Χαλκιδικής , καὶ τὸν λάτρευαν στὴ Δωδώνη.

Τὸν γύρω ἀπὸ τὸ ναὸ χῶρο τῆς ὀάσεως εἶχαν ἱδρύσει καὶ ἀποικήσει Σάμιοι τῆς

Αἰσχριωνιὴς Φυλῆς καὶ " οἱ μετανάστες αὐτοὶ στὰ βάθη τῆς ἐρήμου ἐδημιούργησαν τὸν ἀκραῖο σταθμὸ τῆς ἀποικιακῆς πρὸς νότο διασπορᾶς τοῦ Ἑλληνισμοῦ ".

Ἰδιαίτερης προσοχῆς πρέπει νὰ τύχει , ἡ ἀναφορὰ τὴν ὁποία κάνει ὁ ἀείμνηστος

Ι.Φουράκης , βαθὺς μελετητὴς καὶ γνώστης τῆς ἱστορίας καὶ προϊστορίας , στό

βιβλίο του " Μεῖξις-Ἀνακύκλησις ".

Ὁ βασιλεύς , τὼν πελασγικῆς καταγωγῆς Ἀσσυρίων , Νίνος , σχεδίαζε ἐκστρατεία

πρὸς τὴν Ἰνδικὴ καὶ προγραμμάτιζε ἐπίσκεψη στὸ ἱερὸ τοῦ Ἀμμωνος γιὰ νὰ ζητήσει " χρησμὸ καὶ εὐλογία ".

Ταξίδι ποῦ πραγματοποίησε μέσα στὴν ἀπέραντη ἔρημο , ἡ σύζυγός του Σεμίραμις

μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Νίνου καὶ τὴν ἀνάρρησί της στὸ θρόνο.

Προσκύνημα τὸ ὁποῖο πραγματοποίησε καὶ ὁ Περσέας μὲ τὸν Ἡρακλῆ.

Τὸ ταξίδι ἦταν ἕνα τεράστιο τόλμημα , λόγῳ τὼν δυσκολιῶν καὶ τὼν κινδύνων.

Ἡ ἔλλειψη νεροῦ στὴ βαθιὰ κι ἀτέλειωτη ἄμμο , καὶ ὁ τρομερὸς νοτιᾶς ποῦ σήκωνε μεγάλες ἀνεμοθύελλες καθιστοῦσαν τὸ ἐγχείρημα ἄκρως ἐπικίνδυνο.

Μιὰ τέτοια ἀνεμοθύελλα εἶχε καταπιεῖ στὴν ἔρημο 50.000 στρατιῶτες τοῦ βασιλιᾶ Καμβύση.

Ὀλα αὐτὰ σχεδὸν ὅλοι τὰ συνεκτιμοῦσαν , γράφει ὁ Πλούταρχος , ἀλλὰ ἦταν δύσκολο νὰ ἀποτρέψουν τὸν Ἀλέξανδρο ἀπὸ ὅ,τι εἶχε ἀποφασίσει.

" ..χαλεπὸν δ`ὴν Ἀλέξανδρον ἀποτρέψαι πρὸς ὀτιοὺν ὡρμημένον "..

Γιατί καὶ ἡ τύχη , ὑποχωρῶντας στὴν ἐπιρροή του , ἰσχυροποιοῦσε τὴ γνώμη του.

" Ἡ τε γὰρ τύχη ταὶς ἐπιβολαῖς ὑπείκουσα τὴν γνώμην ἰσχυρὰν ἐποίει "...

Μέχρι τὸ Παραιτόνιο προχωροῦσε παραθαλάσσια μέσῳ μιᾶς περιοχῆς ποῦ ἦταν ἔρημη , ἀλλὰ ὄχι ἄνυδρη , διανύοντας μέχρι ἐκεῖ περίπου χίλια ἑξακόσια στάδια.

Ἀπὸ ἐκεῖ κατευθύνθηκε στὴ μεσόγειο περιοχή , ὅπου βρισκόταν τὸ μαντεῖο τοῦ

Ἀμμωνα.

" Κατὰ τὴ φάση αὐτῆς τῆς πορείας ἡ βοήθεια ποῦ προσφέρθηκε στὶς δυσκολίες

τοῦ ἀπὸ τὸ θεὸ ἔγινε περισσότερο πιστευτὴ ἀπὸ τοὺς μεταγενέστερους χρησμούς.

Ἀρχικά , πολὺ νερὸ καὶ συνεχεῖς βροχὲς ἀπὸ τὸ Δία τοὺς ἀπάλλαξαν ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῆς δίψας , καὶ σβήνοντας τὴν ξηρασία τῆς ἄμμου , ποῦ ἔγινε ὑγρὴ καὶ συμπιέστηκε ἀπὸ μόνη της , ἔκαναν τὸν ἀέρα πιὸ ἀναπνεύσιμο καὶ καθαρό.

Ἐπειτα , ἐνῶ εἶχαν σβήσει τὰ σημάδια ποῦ ὑπῆρχαν γιὰ τοὺς ὁδηγούς , καὶ περιπλανιόταν ὁ στρατὸς καὶ χάθηκαν μεταξύ τους λόγῳ ἄγνοιας , ἐμφανίστηκαν κάποια

κοράκια καὶ τοὺς ἔδειχναν τὴν κατεύθυνση τοῦ δρόμου , πετῶντας καὶ κατευθυνό

μενα μπροστὰ ὅταν τὰ ἀκολουθοῦσαν καὶ περιμένοντάς τους ἅμα καθυστεροῦσαν

κι ἔμεναν πίσω' καὶ τὸ πιὸ παράξενο ἄπ` ὅλα ὅπως ἀναφέρει ὁ Καλλισθένης , καλῶντας μὲ τοὺς κρωγμοὺς τὴ νύχτα αὐτοὺς ποῦ περιπλανιόνταν καὶ κράζοντας , τούς

ἔβαζαν στὸ σωστὸ δρόμο " ,   

 περιγράφει παραστατικὰ τὴν πορεία ὁ Πλούταρχος.

Κι ὁ Ἀρριανὸς ὁμολογεῖ , " ὅτι κάποια θεϊκὴ δύναμη τὸν βοήθησε , αὐτὸ μπορῶ νά

τὸ ἐπιβεβαιώσω ' καθὼς καὶ ἡ λογικὴ σκέψη συμφωνεῖ μὲ αὐτό ".

" Καὶ ὅτι μὲν θεῖον τί ξυνεπέλαβεν αὐτῷ ἔχω ἰσχυρίσασθαι , ὅτι καὶ τὸ εἰκὸς ταύτῃ

ἔχει "..

Ἐφτασαν στὴν ὄαση Σίβα , ἢ ὁποία ὅπως καὶ ἡ Σαμοθράκη , " εὑρίσκονται ὄχι μόνο

ἐπὶ τοῦ κέντρου τοῦ τεσσαρακοστοῦ δευτέρου παραλλήλου , ἀλλὰ καὶ εἵς τὴν αὐτὴν ἀκριβῶς συντεταγμένην ἀκτῖνα τοῦ 25ου ἀνατολικοῦ μεσημβρινοῦ " , σημειώνει ὁ Φουράκης.

" Ἡ περιοχή , στὴν ὁποία βρίσκεται τὸ ἱερὸ τοῦ Ἀμμωνα , ἄπ` ὅλες τίς πλευρὲς τριγύρω εἶναι ἐρημική , πάρα πολὺ ἀμμώδης καὶ χωρὶς καθόλου νερό.

Τὸ ἱερό , ἐνῶ καταλαμβάνει μικρὴ ἔκταση στὸ κέντρο ( γιατί ἡ πλευρὰ τοῦ ἱεροῦ

ποῦ ἔχει τὸ μεγαλύτερο πλάτος εἶναι περίπου σαράντα στάδια ) εἶναι γεμᾶτο ἀπό

ἥμερα δέντρα , ἀπὸ ἐλιὲς καὶ φοίνικες , καὶ ὁ μόνος χῶρος ποῦ διαθέτει νερὸ ἀπό

τίς γύρῳ,γύρω περιοχές.

Ἀπὸ αὐτὸ ἀναβλύζει μία πηγή , ποῦ δὲν μοιάζει καθόλου μὲ τίς ὑπόλοιπες πηγὲς ποῦ

ἀναβλύζουν ἀπὸ τὴ γῆ.

 Γιατί τὸ νερὸ τῆς τὸ μεσημέρι εἶναι παγωμένο γί` αὐτὸν ποῦ

τὸ πίνει , καὶ ἀκόμα περισσότερο παγωμένο γιὰ ὅποιον τὸ ἀγγίξει ` ὅταν ὁ ἥλιος τείνει πρὸς τὴ δύση , γίνεται λίγο πιὸ ζεστό , καὶ ἀπὸ τὸ βράδυ μέχρι τὰ μεσάνυχτα ἀκόμα πιὸ ζεστό , τὰ μεσάνυχτα μάλιστα εἶναι πολὺ πιὸ ζεστὸ ἄπ` ὅ,τι προηγουμένως,

ἐνῶ ἀπὸ τὰ μεσάνυχτα ἀρχίζει σταδιακὰ νὰ κρυώνει , καὶ τὸ ξημέρωμα εἶναι πιά

ψυχρό , ἐνῶ τὸ μεσημέρι ἀκόμη πιὸ ψυχρό ". ( ΑΡΡΙΑΝΟΣ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΝΑΒΑΣΙΣ

- ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙV ).

" Ω` Παί` Διο`σ "

" Κὶ ὅταν πέρασε τὴν ἔρημο καὶ ἔφτασε στὸν ἱερὸ τόπο , ὁ προφήτης τοῦ Ἀμμωνα

τοῦ εὐχήθηκε νὰ εἶναι καλὰ ἐκ μέρους τοῦ θεοῦ , ὅπως ἔκ μέρους τοῦ πατέρα ".

" ..ὼς ἀπὸ πατρὸς προσεῖπεν ".

" Κι αὐτὸς ( ὁ Ἀλέξανδρος ) ρώτησε ἂν τοῦ εἶχε ξεφύγει κάποιος ἀπὸ τοὺς δολοφόνους τοῦ πατέρα του.

Κι ὅταν ὁ προφήτης τοῦ συνέστησε νὰ μιλάει μὲ εὐσέβεια - γιατί ὁ πατέρας τοῦ δέν

ἦταν θνητός - ( " οὖ γὰρ εἶναι πατέρα θνητὸν αὐτῷ " ) ρώτησε ἀλλάζοντας ἂν εἶχε τιμωρήσει ὅλους τοὺς δολοφόνους τοῦ Φιλίππου '

ἔπειτα ρώτησε γιὰ τὴν ἐξουσία , ἂν δηλαδὴ ἔχει καθορίσει γί` αὐτὸν νὰ γίνει κυρίαρχος

ὅλων τὼν ἀνθρώπων.

Κι ὅταν ὁ θεὸς χρησμοδότησε ὅτι καὶ αὐτὸ τὸ καθόρισε καὶ ὅτι ὁ Φίλλιππος βρῆκε πλήρη δικαίωση , πρόσφερε στὸ θεὸ λαμπρὰ ἀφιερώματα καὶ χρήματα στοὺς ἱερεῖς.

Αὐτὰ γράφουν οἱ περισσότεροι σχετικὰ μὲ τοὺς χρησμούς." ( ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ-ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ , Ἀλέξανδρος-Καῖσαρ ).

" Ὁ ἴδιος ὅμως ὁ Ἀλέξανδρος σὲ ἐπιστολὴ πρὸς τὴ μητέρα του γράφει ὅτι τοῦ δόθηκαν

ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟΡΡΗΤΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ , ΠΟΥ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

ΤΟΥ ΜΟΝΟ Σ` ΕΚΕΙΝΗ "

" ...γεγονέναι τινὰς αὐτῷ μαντείας ἀπορρήτους , ἂς αὐτὸς ἐπανελθὼν φράσει πρὸς μόνην

ἐκείνην.." ( ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ )

Αὑτὰ ἔγραψε πρὸς τὴ μητέρα του , Ἱέρεια Ὀλυμπιάδα , ἡ ὁποία ἦταν γόνος καὶ τοῦ βασιλὲ ὡς τῶν Χαόνων Ἐλένου , ὁ ὁποῖος " κατέχει τὸν ὁμιλοῦντα λίθον , τὸν ὁποῖον τοῦ ἐδώρισε

ὁ Ἀπόλλων ".

Ὁ Ἀπόλλων γιὰ τοὺς Ἑλληνες εἶναι ὁ Ἠλιος Σείριος , ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ μέγιστος τοῦ ἀστερι σμοὺ τοῦ Κυνός. 

Δύο χρόνια μετὰ τὸ θανατό του στὴ Βαβυλῶνα , 10 Ἰουνίου τοῦ 323 π.χ , ὁ Πτολεμαῖος , ὁ

τελευταῖος ἐπιζῶν ἀπὸ τοὺς ἐπιγόνους του , ὁ ὁποῖος τὸν εἶχε συνοδεύσει καὶ στὴν ὄαση ,

θὰ ἐνταφιάσει τὸ ταριχευμένο σῶμα τοῦ στὴ Σίβα.

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ καί οἱ κυνοκέφαλοι στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα!!!

Ἡ ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Συνεχίζοντας τὴν σειρὰ ἄρθρων σχετικὰ μὲ τίς ἀποδείξεις τῆς ὕπαρξης τῶν ἀρχαίων θεῶν στὸν κόσμο, τῶν ἢ Γιγάντων ἀλλιῶς, θὰ ἀναφερθῶ σὲ ἕνα θέμα ποὺ εἶναι ἐλάχιστα γνωστὸ καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ ἄγνωστη ἐκστρατεία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου στὴν ἔρημο Τάκλα Μακὰν ὥστε νὰ νικήσει ὄντα τὰ ὁποῖα μποροῦσαν νὰ ἀπειλήσουν ὁλόκληρο τὸν κόσμο ὅπως τὸ εἶχαν κάνει πολλὰ χρόνια πρὶν ἀφοῦ ὅταν γεννήθηκαν τὸ 40.000 π.Χ περίπου καὶ μετὰ καθὼς ζοῦσαν πλέον ἀνάμεσα μᾶς, ἀποτελοῦσαν μέγα δυνάστη τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Θὰ πεῖ κανείς,μὰ εἶναι ποτὲ δυνατὸν ὁ Ἀλέξανδρος νὰ πολέμησε Νεφελὶμ Ὑπάρχουν πουθενὰ ἀποδείξεις γιὰ τὴν ἐκστρατεία αὐτὴ Φυσικὰ καὶ ὑπάρχουν καὶ θὰ ἔλεγε κανεὶς πὼς δὲν εἶναι καὶ λίγες καὶ ἀποδεικνύουν περίτρανα καὶ τὴν ὕπαρξη τῶν ἀρχαίων θεῶν καὶ τὸν πόλεμο ποὺ ἔκανε ὁ Ἀλέξανδρος ἐναντίον τους.

Ἀκολουθοῦν οἱ πηγές:

1. Ἡ πρώτη πηγὴ βρίσκεται σὲ ἕνα κείμενο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου μὲ τίτλο Ὅρασις τοῦ Δανιήλ , Visio Danielis στὰ λατινικὰ ποὺ μᾶς ἔχει σωθεῖ καὶ ἀναφέρει γιά το πὼς συνάντησε ὁ Ἀλέξανδρος τοὺς Κυνοκέφαλους καὶ ὄχι μόνο αὐτοὺς καὶ ἀφοῦ νίκησε , μετὰ ἀπὸ δέηση στὸν Θεὸ ( ὁ Ἀλέξανδρος πίστευε στὸν ἕνα Θεὸ καὶ θὰ τὸ δεῖτε αὐτὸ στὸ κείμενο ) τοὺς σφράγισε μέσα σὲ χάλκινες πύλες. Καὶ εἰσῆλθεν ἕως τῆς ἐώας γῆς καὶ ἐκεῖ εὗρεν ἔθνος ἀνεξιχνίαστον , πᾶν,πᾷν ζωφίον , μαγάρον , ὄφεις , γάτας , μύιας καὶ πᾶν,πᾷν ἑρπετόν.

Καὶ τοὺς νεκροὺς οὔκ ἔθαπτον ἀλλὰ μᾶλλον ἤσθιον καὶ ἐκτρώματα τῶν γυναικῶν καὶ εἶδος θηρίων. ΄αυτῶν ἐν ἀγροῖς γινομένα δεδοικὼς μήπως πλατυνθῶσιν ἐν τὴν γῆν καὶ ἔνουσιν αὔτην ἐκ τῶν μιαρῶν ἐπιτηδευμάτων ἐδεήθῃ τοῦ Κυρίου ἐκτενῶς καὶ συνήγαγεν αὐτοὺς ἄνδρας σὺν γυναιξὶν καὶ τέκνοις καὶ εἰπεῖν ἁπλῶς πάσας τα παρεμβολὰς αὐτῶν καὶ ἐξήγαγεν αὐτοὺς ἐκ τῆς ἐώας γῆς καὶ κατεδίωξεν αὐτοὺς ἕως εἰσήλθωσαν ἐν τοῖς μέρεσιν τοῦ βορρᾶ Ταῦτα καταθεωρήσας Ἀλέξανδρος ὑπ. Καὶ οὐκ ἐστὶν εἴσοδος ἀπὸ ἀνατολῶν ἢ δυσμῶν.

Αὔθυς οὔν ἐκλιπάρησεν Ἀλέξανδρος τὸν Θεὸν καὶ ἔκλεισεν αὐτοὺς εἰς χαλκᾶς πύλας, ἐπιχρήσας ἀσύγχητον. Ταῦτα οὔν τὰ μυσαρὰ καὶ κίβδηλα ἔθνη πάσαις ταῖς μαγικαῖς κακοτεχνίαις κέχρηνται καὶ ἐν τούτοις αὐτῶν τὴν ρυπαρὰν καὶ μισόθεον γοητείαν κατήργησεν ἡ φύσις τοῦ ἀσυγχήτου. Ἐν τῇ ἐσχάτῃ μέρα τῆς συντελείας τοῦ κόσμου ἐξελεύσονται κυνοκέφαλοι, σαυρομάται, γώγ,μαγώγ, οὗτοι εἰσὶν μετ ΄άλλων οἱ ὸβ βασιλεῖς καθεστήκασιν ἐντὸς τῶν πυλῶν ἂς κατασκεύασεν Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς ΄

.Μετάφραση. 

Καὶ ἀφοῦ μπῆκε σὲ ἐκείνη τὴν γῆ,βρῆκε ἕνα ἔθνος ἄγνωστο ἀλλὰ καὶ κάθε ζωύφιο βρώμικο καὶ φίδια καὶ γάτες καὶ μῦγες καὶ κάθε ἑρπετό. Καὶ τοὺς νεκρούς τους δὲν τοὺς ἔθαβαν ἀλλὰ τοὺς ἔτρωγαν ὅπως καὶ τὰ προιόντα τῶν ἐκτρώσεων τῶν γυναικῶν ἀλλὰ καὶ κάθε εἶδος θηρίου.

ἄλλα αὐτὰ βλέποντας ὁ Ἀλέξανδρος καὶ μὲ τὸν φόβο μήπως φύγουν ἀπο ἐκεῖνο τὸ μέρος καὶ ξεχυθοῦν σὲ ὅλη τὴν γῆ καὶ τὴν μολύνουν μὲ τίς βρωμερές τους πράξεις, καὶ τοὺς μάζεψε ὅλους αὐτοὺς μαζὶ μὲ τὰ παιδιὰ τοὺς ἄνδρες καὶ τίς γυναῖκες τους. Καὶ ἀφοῦ μετὰ λοιπόν τους ἔβγαλε ἀπὸ ἐκείνη την γῆ, τοὺς καταδίωξε ἐως ώτου μπῆκαν στὰ μέρη τοῦ βορρᾶ.

Καὶ δὲν ὑπῆρχε ἄλλη εἴσοδος οὔτε ἀπὸ ἀνατολὴ οὔτε ἀπὸ δύση. Ἀμέσως παρακάλεσε τὸν Θεὸ ὁ Ἀλέξανδρος καὶ τοὺς ἔκλεισε αὐτοὺς σὲ χάλκινες πύλες, της ὁποῖες «ἔντυσε¨ μὲ ἀσύγκρητο γυαλὶ (ἐνεργειακὸ πεδίο). Παρά το ὅτι μετὰ τὰ βρωμερὰ αὐτὰ γένη δοκίμασαν ὅλους τοὺς μαγικοὺς τρόπους ποὺ ἤξεραν μέσῳ τῶν κακῶν τους τεχνῶν καὶ τὴν μιαρὴ καὶ μισόθεη δύναμή τους κατέργησε ἡ ἰδιότητα τοῦ γυαλιοῦ αὐτοῦ. Στὶς τελικὲς μέρες πρὸς τὴν συντέλεια τοῦ κόσμου θὰ βγοὺν οἱ Κυνοκέφαλοι, οἱ Σαυρομάτες, οἱ Γὼγ καὶ οἱ Μαγὼγ καὶ αὐτοὶ εἶναι μαζὶ μὲ ἄλλους οἱ βασιλεῖς 72 (βασιλεῖς τῶν Νεφελὶμ δηλαδὴ οἱ 72) τοὺς ὁποίους ἔκλεισε μέσα σὲ πύλες οἱ βασιλιᾶς Ἀλέξανδρος.

2. Δύο παραδόσεις λαῶν ἀκολουθοῦν σχετικὰ μὲ τὴν ἐκστρατεία τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ταυτόχρονα τὴν ὕπαρξη τῶν Νεφελίμ. Ὁ Θεὸς ἔστειλε τὸν μέγαν Ἀλέξανδρο νὰ τιμωρήσει τοὺς κακούς. Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ἐνίκησε τὸν Βασιλέα Πῶρο, τὸν ἔπιασε καὶ τὸν ἐφυλάκισε μέσα στὰ σκοτεινὰ κοιλώματα μιᾶς λοφοσειράς, ποὺ ἔκλεινε τοὺς σκυλοκέφαλους. Ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Πῶρος δὲν ἠμπορεῖ νὰ βγεὶ παρὰ στὸν κατοπινὸ καιρό. Πάνω ἀπὸ τοὺς λόφους αὐτοὺς ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔμπηξε μιὰ φούρκα (δίκρανο) καὶ τοῦ ἔβαλε μιὰ καμπάνα ποὺ κτυπᾷ μονάχη της μὲ τὸ φύσημα τοῦ ἀέρα.

 Οἱ σκυλοκέφαλοι, ὅταν ἀκοῦνε τὴν καμπάνα, ξέρουν πὼς ὁ Ἀλέξανδρος εἶναι ἐκεῖ καὶ τοὺς φυλάει. Αὐτοὶ θὰ βγοῦν στὸν κατοπινὸ καιρὸ καὶ θὰ ἀρχίσουν τὴ δουλειὰ ποὺ γι'αὐτοὺς τοὺς προώρισε ὁ θεός. Οἱ σκυλοκέφαλοι ἔχουν ἕνα μάτι στὸ μέτωπο κι ἕνα στὸν τράχηλο.εῖναι βίαιοι καὶ ὑπερβολικὰ κακοί. Ἡ ὁμιλία τους εἶναι ἄσχημη. Πιάνουν τοὺς ἀνθρώπους καί,ἀφοῦ τοὺς λιπαίνουν, τοὺς ψήνουν στὸ φοῦρνο καὶ τοὺς τρῶνε. Καὶ ἡ δεύτερη. Ὁ ἀέρας κινεῖ τὰ καράβια στὶς θάλασσες καὶ καθαρίζει τὴν ἀτμόσφαιρα ἀπὸ τὰ κακά. Αὐτὸς κτυπᾷ καὶ τὴν καμπάνα, ποὺ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔβαλε ἐπάνω ἀπὸ τοὺς λόφους, ὅπου εἶναι, κλεισμένοι οἱ σκυλοκέφαλοι, ποὺ θὰ βγοῦν ἔπειτα ἀπὸ καιρούς.

3. Ἀπὸ τὸ κείμενο τῆς προφητείας τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα τοῦ δια Χριστὸν Σαλοῦ σχετικὰ μὲ τὴν ὕπαρξη τῶν ρυπαρῶν γενῶν καὶ τὴν μάχη τους μὲ τὸν Ἀλέξανδρο:

Κατὰ τὸ ἔτος ἔκεῖνο θ'όνοίξη ὸ Κύριος τίς πύλες τὼν Ἴνδιὼν ποῦ ἔκλεισε ὸ βασιλιᾶς τὼν Μακεδόνων Ἄλέξανδρος.θά βγοϋν τότε ἀπ' ἔκεὶ οἴ ἔβδομηκοντα δύο βασιλεῖς μὲ τὸν λαό τους, τὰ λεγόμενα βδελυρὰ ἔθνη, ποῦ εἴ *ναὶ πιὸ σιχαμερὰ ἀπὸ κάθε ἄηδία καὶ δυσωδία. 

Αὔτὰ θὰ διασκορπισθοϋν σ' ὀλο τὸν κόσμο. Θὰ τρῶνε ζωντανοὺς τοὺς ἄνθρώπους καὶ θὰ πίνουν τὸ αἷμα τους. Θὰ καταβροχθίζουν ἔπίσης μὲ μεγὰλπ ἠδoνὴ μῦγες, βατράχους,σκυλιὰ καὶ κάθε ἄκαθαρσία. Ἄλλοίμονο στὶς περιοχές, ἀπ' ὀπου θὰ περάσουν! Ἄν εἶναι δυνατόν, Κύριε, ἂς μὴν ὕπάρχουν τότε Χριστιανοί!

Γνωρίζω δμὼς ὀτι θὰ ὕπάρχουν. «Ἐκεῖνες οἴ ἠμερες θὰ σκοτεινιασουν, σὰν νὰ θρηνοῦν στὸν ἄέρα γιὰ ὀσα ἄποτροπιαστικὰ θὸ διαπράξουν ἔκείνα τὰ σιχαμερὰ ἔθνη. Ό ἥλιος θὰ γίνει σὰν αἷμα, ἔνὼ ν σελήνη κι ὀλα τὸ ἄστρα θὰ σκοτισθοῦν, καθὼς θὰ τὰ βλέπουν ἔπανω ὀτὴ γῆ νὰ συναγωνίζωνται στὴν ἄκαθαρσία. Αὔτοὶ οἴ λαοὶ θὸ κατασκαψουν τὴ γῆ, θὰ κάνουν ἀποχωρητήρια τς θυσιαστήρια, καὶ θὰ βάλουν τὰ ἅγια σκεύη σὲ ἄτιμωτικὴ χρήση.

4. Ἀπὸ ἄγνωστο χειρόγραφο σχετικὰ μὲ τὸ ἴδιο θέμα:

Ἐν τοῖς ἐσχάτοις καροὶς καὶ ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῆς συντέλειας τοῦ αἰῶνος ἐξελεύσεται Γὼγ καὶ Μαγὼγ εἰς τὴν γῆν τοῦ Ἰσμαήλ, οἴ εἰσὶν ἔθνη καὶ βασιλεῖς, καὶ ἐξελεύσοναται αἱ ἐποκεκλεισμέναι γλῶσαι κβ: Ἀνοίγ, Ἀνίγ,Ἀχενάζ, Διφάρ, Φωτιναῖοι, Λεσβίοι, Εὔνιοι,Φαριζαῖοι, Δεκλισμοί, Ζαρμάται, Φλιβαῖοι,Ζαρματιανοί,Χανώνιοι, Ἀσαρμάσται, Γαρμιάδαι,Κυνοκέφαλοι, Θάρβιοι, Ἀλᾶνες, Φισολονίκιοι,Ἀρήναοι, Ἀσαρτάνιοι, καὶ Μαγώθ- οὗτοι κβ»βασιλεῖς καθεστήκασιν ἔνδον τῶν Κασπίων πυλῶν, ἂς κατασκεύασεν Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεύς. Καὶ ὅτε ἐξελεύσονται ἤγγικεν ἡ συντέλεια καὶ οὔκ ἔσται μῆκος.

                                                                          

Tι ἦταν ὁ Ἰχώρ; Εἶναι ἀκόμα ἐνεργός;

Ποιοὶ ἦταν πραγματικὰ οἱ Θεοὶ τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδας, ἦταν ἁπλῶς σύμβολα ἢ ἀληθινὰ ὑπερδύναμα ὄντα;

 Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὑπάρχουν ἀρκετὰ ἐπιχειρήματα ἱκανὰ νὰ μᾶς πείσουν ὅτι οἱ θεοὶ τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων ἦταν σύμβολα, ὅπως ὑποστήριζε καὶ μιὰ μεγάλη μερίδα φιλοσόφων, οἱ Στωικοί, οἱ ὁποῖοι πίστευαν ὅτι οἱ μῦθοι δὲν ἔχουν κυριολεκτικὴ σημασία ἀλλὰ ἀντίθετα παρουσιάζουν ἀλληγορικὲς διηγήσεις, χρήσιμες γιὰ τὴν καθημερινότητα τῶν ἀνθρώπων.

Ὑπάρχει περίπτωση νὰ ἰσχύει τὸ ἀντίθετο;

 Σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἑλληνικὴ γραμματεία, ὁποιοσδήποτε μπορεῖ νὰ ἀνακαλύψει μιὰ ἀτελείωτη σειρὰ ἀπὸ παράδοξες καὶ μεταφυσικὲς ἐμπειρίες, ποὺ οἱ θνητοὶ πρόγονοί μας τίς ἀπέδωσαν στοὺς ἀθάνατους θεούς τους.

 Ἐπίσης ὑπάρχει μιὰ παραφυσικὴ λεπτομέρια ποὺ ἴσως ἀποτελεῖ κλειδὶ γιὰ τὴν διατύπωση τῆς ἀληθινῆς φύσης τῶν ἀρχαίων θεῶν.



Μέσα στὴν μυθολογία ὑπάρχουν ἀμέτρητες ἀναφορὲς σχετικὰ μὲ μιὰ οὐσία ὀνόματι Ἰχὼρ ποὺ ἔρρεε στὶς φλέβες τῶν Θεῶν καὶ ἦταν γαλαζόχρωμη.

Ἡ οὐσία Ἰχὼρ ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Ὅμηρο, τὸν Πλάτωνα, τὸν Ἀπολλώνιο τὸν Ρόδιο, τὸν Ἰουλιανό,τὸν Ἀριστοτέλη,τὸν Πυθαγόρα κ.α. 

Ὁ Ὅμηρος ἀναφέρει: (Ἰλιὰς Ε 340 καὶ Ὀδύσσεια 405). "ρέε δ' ἄμβροτον αἷμα θεῖο, ἰχώρ, οἷς πὲρ τε ρέει μαχάρεσση θεοίσιν".

Ὁ Πλάτωνας (Πλάτων, Τίμαιος, 39, 3) "ὁ ἰχώρ, τὸ ὑγρόν, ὁ ὀρὸς τοῦ αἵματος εἶναι ἁπαλὸς τῆς μαύρης καὶ τῆς ὀξείας χολῆς εἶναι δριμύς,    ὅταν ἀναμειγνύεται ἕνεκα θερμότητας μὲ ἁλμυρὰ συστατικά, τότε τὸ ὀνομάζουμε ὀξὺ φλέγμα".

Ὁ Πυθαγόρας ἐπίσης ἀναφέρει περὶ «θείας οὐσίας» στὸ αἷμα τῶν Ἑλλήνων ποὺ προστατεύει τους φέροντες ἀπὸ ἀλλοίωση ἢ μετάλλαξη τοῦ γενετικοῦ τους κώδικα.

Ἐπίσης, στὴν μυθολογία γίνεται μιὰ ἀναφορὰ γιὰ ἕναν μυθικὸ φύλακα τῆς Κρήτης,    τὸν Τάλω, ποὺ ἦταν κατασκευασμένος ἀπὸ χαλκὸ ἀπὸ τὸν θεὸ Ἥφαιστο καὶ μέσα του ἔρεε ἰχὼρ (θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν ἕνα εἶδος καυσίμου;)! 

Πρόκειται σύμφωνα μὲ ἀναφορὲς γιὰ μία ζωογόνο οὐσία ποὺ εἶναι ἀθάνατη, ἄφθαρτη, δὲν ὑπόκειται στοὺς νόμους σύνθεσης καὶ ἀποσύνθεσης, ἔχει τὴν ἰδιότητα νὰ πυρακτώνεται, νὰ παρέχει τεράστια δύναμη καὶ δύναται νὰ κληροδοτηθεῖ ἀπὸ τὸν πατέρα.

Ἔτσι, ἂν θεωρήσουμε ὅτι οἱ θεοὶ ἦταν ὄντα ὑπαρκτὰ καὶ ἑνώθηκαν μὲ τοὺς ἀνθρώπους τοτε σύμφωνα μὲ τίς ἀναφορές, τὰ παιδία ποὺ προέκυπταν ἀπὸ τὴν ἕνωση θεῶν καὶ θνητῶν εἶχαν εἴτε γαλάζιο αἷμα εἴτε κόκκινο

. Ὅσα παιδιὰ εἶχαν γαλάζιο αἷμα,ἦταν ἡμίθεοι καὶ ὅσα παιδιὰ εἶχαν κόκκινο, διέθεταν ἀνενεργὸ ἰχώρ, ὅπως ἐξακολουθοῦν νὰ ἔχουν καὶ σήμερα οἱ ἀπόγονοι τῆς ἕνωσης τῶν ἀνθρώπων μὲ τοὺς θεόυς, οἱ Ἕλληνες.

Ὁ ἰχὼρ ἀκόμη,  λέγεται ὅτι μπορεῖ νὰ ἐνεργοποιηθεῖ στὸ αἷμα καὶ νὰ τὸ μετατρέψει ἀπὸ κόκκινο σὲ γαλάζιο (ποιά θὰ ἦταν ἡ συνέπεια;).

 Μάλιστα, τὸν τελευταῖο καιρὸ Γάλλοι βιολόγοι ἀποφάνθηκαν ὅτι στὸ DNA (γενετικὴ σύσταση) τῶν Ἑλλήνων ὑπάρχουν κάποια χρωματοσώματα ποὺ τοὺς καθιστοῦν διαφορετικοὺς (θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν ὁ Ἰχώρ;). 

Ἐπίσης σύμφωνα μὲ ἔρευνα τῶν Πανεπιστημίων τοῦ Στάνφορντ τῶν ΗΠΑ καὶ τῆς Παβίας τῆς Ἰταλίας, τo DNA τῶν Ἑλλήνων καταδεικνύει πὼς σὲ ποσοστὸ 99,5% πρόκειται γιὰ καθαρὰ φυλὴ ποὺ δὲν ἔχει ἐπηρεασθεῖ ἀπὸ τοὺς Σλάβους οὔτε ἀπὸ τοὺς Τούρκους.

Σίγουρα ὅμως, δὲν θὰ ὑπῆρχαν τόσες πολλὲς ἀναφορὲς (μυθολογία,φιλόσοφοι) ἂν δὲν ὑπῆρχε ἕνα στήριγμα ὥστε νὰ βασιστεῖ ἡ θεωρία του ἰχὼρ (ὅπως λένε ὅπου ὑπάρχει καπνός,ὑπάρχει καὶ φωτιά).

 Γιατί ὅμως ὁ ἰχὼρ ποὺ ὑποστηρίζεται ἀπὸ πολλούς, βρίσκεται στὸ αἷμα τῶν Ἑλλήνων ἀνενεργός; Μήπως περιμένει μιὰ ἀφύπνιση;