«Οἱ θεοί ἐνοικοῦν ὅπως Πάντοτε τὸ παρὸν Καὶ συγκρατοῦν τὸ είναι. Δὲν είναι ἀρχαῖοι, δέν ἐξελίσσονται Καὶ δέν ἐκπίπτουν, ἀφοῦ δέν γνωρίζουν ἐξέλιξη Καὶ ἔκπτωσή, οἱ φυσικοὶ νόμοι, ἡ δύναμη, ἡ ἀκατάλυση Καὶ αἰώνια δέν χάνεται Καὶ δέν μειώνονται παρά μόνο ἐάν ὁ κόσμος ἐπιστρέψει στὸ χάος, ἐάν οἱ Τιτάνες ἐπανακτήσουν τήν κυριαρχία…», γράφει σέ ἕνα βιβλίο τῆς ἡ Οὐρανία Τουτουντζή.
…Ὁ Οὐρανός ἔλαβε σύζυγο του τή Γαῖα καὶ ἀπέκτησε δώδεκα τέκνα, τοὺς Τιτᾶνες καὶ τὶς Τιτανίδες.
Αὐτοί ἦταν οἱ παλιοί θεοί (Τιτάν σημαίνει φωτεινό, συμβολίζει τήν ἡλιακή θεότητα). Τιτᾶνες θὰ εἶναι τό ἐπίσημο ὄνομα τῶν θεών τοῦ οὐρανοῦ. Ὅλοι οἱ Τιτᾶνες πλὴν τοῦ Κρόνου ήταν ἄναρχοι ἀπέναντι στοὺς νόμους.
Μία ἀπὸ τὶς Τιτανίδες, ἡ Φοίβη, θὰ ἑνωθεῖ μέ τον Τιτᾶνα Κάο ἡ Σφαῖρο ἡ Πόλο καί θὰ ἀποκτήσουν δύο κόρες, τή Λητώ καί τὴν Ἀστερία. Φοίβη σημαίνει ἡ φωτεινή, ἡ ἐξαγνίζουσα, ἡ ἀνέγγιχτη, κυριαρχεῖ στῆ σελήνη καί προστατεύει θνητούς καί ἀθάνατους, στὰ νυχτερινά ὄνειρά τους, καί φορά χρυσό στεφάνι.
Ἡ Λητώ, ἡ ὀποίας ταυτίζεται καί μὲ τὴ Λυκιακή θεότητα Lada καί τὴ σημαντική Alilat, θὰ ταυτιστεῖ μὲ τὴ νύχτα, ἐπίσης νυχτερινή θεὰ ποῦ γεννᾶ γαλαξίες καί ἡλιακά συστήματα. Με τὴ σειρὰ τῆς θὰ ἑνωθεῖ παράνομα μέ τον Δία καί θὰ φέρει στὸν κόσμο τήν Ἀρτέμιδα καὶ τον Ἀπόλλωνα.
ὅπως τὴν ἐπικαλεῖται ὁ Ὀρφικός ὕμνος «Λητώ κυανόπλεε, διδυμότοκε θεὰ, σεμνήτω κοίω. Θυγατέρα μεγάθυμε, πολύευκτη βασίλισσα, ποῦ σοῦ ἔλαχε ἀπὸ τον Δία ἱερά γόνιμη ὠδίνη καλότεκνη καί ἐγέννησες τον Φοῖβο καί τήν τοξεύτρια Ἀρτέμιδα στὴν Ὀρτυγία ἐκείνη καί στῆ βραχώδη Δῆλο…».
Ἡ Δῆλος, στὰ ἀρχαία ἡμερολόγια τῆς παρατήρησής τῆς ἀνατολῆς τῶν ἄστρον, Αἰγυπτιακά, Ἑλληνικὰ, Σουμερο-βαβυλωνιακά, ἀντιστοιχεῖ στὴν Παρθένο μέ τό στάχυ. Με τήν ἀνατολή τοῦ Στάχυος ξεκινοῦσε ἕνα ἀπὸ τὰ Αἰγυπτιακά ἡμερολόγια.
Ἡ Δῆλος ἀνήκει στὸ σύνολο τῶν Ἱερῶν τόπων ὅπου καθρεφτίζονται τά ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ… Τὰ σύμβολα τῶν ἀστερισμῶν ὅπως τό στάχυ θὰ στιγματίσουν τή μία ὄψη τοῦ νομίσματος τῶν τόπων σὰν σήματα καί τῆς δύναμης ποῦ ἀποπνέουν. Οἱ προσανατολισμοί τῶν ναῶν αὐτῶν θὰ δείχνουν τὶς φορές ποὺ θὰ καταλήγουν σὲ κάποιο σημεῖο καί τὸ ἄλλο σὲ ἄλλο ἔτσι ὥστε νὰ χαραχθοῦν τρίγωνα, τετράγωνα καί κύκλοι στῆ γῆ.
Μία σειρὰ ἀπὸ σημαίνουσες γυναῖκες θὰ μεσολαβήσουν γιά τον ἐρχομό τῆς Ἀρτέμιδος, αὑτῆς ποὺ μόλις γεννηθεί θὰ ἀναλάβει τήν εὐθύνῃ τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ ἀδελφοῦ της Φωτοβόλου Ἀπόλλωνα.
Ἄν παρατηρήσει κανείς, θὰ διαπιστώσει ὅτι μεγάλοι μάντεις, ὅπως ὁ Τειρεσίας καί ἄλλοι (μύστες), γιά νὰ ἀγγίξουν αὐτή τήν ἄλλη γνώση, ἕνα χρονικὸ διάστημα τῆς ζωῆς τους μεταλλάχθηκαν σέ γυναῖκες. Οἱ γυναῖκες εἶναι αὐτὲς ποῦ θὰ ἔρθουν σὲ ἐπαφὴ καί συνουσία μὲ ἀγγέλους καί θεούς…
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος φοβούμενος τή δύναμή τους θὰ διατάξει σχέδιο νὰ κρύβονται οἱ γυναῖκες ἀπὸ τοὺς ναούς (θυμηθεῖτε τοὺς γυναικωνίτες) γιὰ νὰ μὴν τραβήξουν τὴν προσοχή - ἐνδιαφέρον τῆς θεϊκῆς δύναμης ποῦ βρίσκεται ἐκεῖ κατά τὴ διάρκεια τῆς λειτουργίας.
Ἡ ἐτοιμόγεννη Λητώ κυνηγημένη ἀπὸ τὴν Ἥρα θὰ βοηθηθεῖ ἀπὸ τὴν Ἀθηνᾶ, τὴ γεννημένη ἀπὸ τὴν ὑδάτινη μήτρα τὴν Πυρομάντη ἀπὸ τοὺς Δελφούς, νὰ βρεῖ τόπο νὰ γεννήσει, κάνοντας ἕνα κύκλο σταθμῶν δώδεκα γεωγραφικῶν σημείων ποῦ ταυτίζονται μὲ τὰ ζώδια, καταλήγοντας στὸ κέντρο τοῦ κύκλου στὴν ἄδηλη μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμή Δῆλο. Κατά τον Ἡσίοδο, ἡ Δῆλος θὰ ἐμφανιστεῖ στὴν ἀπελπισμένη Λητώ σὰν πλοῖο ποὺ ἔπλεε στοὺς οὐρανοὺς καί ἔψαχνε νὰ προσγειωθεῖ… καί προσθαλασσώθηκε καί ἀγκυροβόλησε στὸ κέντρο τῶν Κυκλάδων.
Αὐτό τὸ πλοῖο τὸ ἔλεγα Δήλια ἀστέρια ἡ Θεωρίς ποὺ ἐπλανᾶτο πολὺ καιρό στοὺς οὐρανοὺς καί ἔφερε στὴ γῆ ξένους θεούς…
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀπόδειξη αὑτῆς τῆς ἀλήθειας ἦταν ὅτι οἱ Δηλιανοί, κάθε χρόνο, κατασκεύαζαν ὁμοίωμα αὐτοῦ τοῦ πλοίου (κάτι σὰν τὴν τριήρη τῆς παρθένου Ἀθηνᾶς) καί τελοῦσαν γιορτή στῆ μνήμη τοῦ γεγονότος αὐτοῦ.
Ἦταν ἀπὸ τὶς σημαντικότερες γιορτές πλοίου τῆς ἀρχαιότητας. ΤῊ νύχτα τῆς γέννησης τῆς πρωτότοκης Ἀρτέμιδος καί τοῦ δευτερότοκου Ἀπόλλωνα θὰ ἀνάψουν οἱ πυρσοί τῆς ἡμέρας καί τῆς νύχτας. Αὐτό τὸ φῶς θὰ ἔχει γιὰ τὴν ἀρχαιότητα τὴν ἴδια σημασία ποῦ ἔχει σήμερα τὸ φῶς τῶν Ἱεροσολύμων.
Τὰ Καβείρια μυστήρια δὲν ξεκινοῦσαν ἐάν δέν ἔφτανε τὸ φῶς τῆς Δήλου ποὺ μοιράζονταν στὰ σπίτια μετὰ ἀπὸ ἐνεαήμερη συσκότιση.
Ἡ Ἄρτεμις συνδέεται μὲ τὰ Καβείρια ὄπως μαρτυροῦν τὰ γραφόμενα μιᾶς ἐπιγραφῆς στὴ Μικρά Ἀσία, ὅπου ήταν διαδεδομένη ἡ λατρεία τῶν Καβείρων. «ἱέρειαν διὰ βίου τῆς Βουλαίας Ἀρτέμιδος καί Λουτροφόρων Μεγάλων θεών Καβείρων».
Ἡ Ἄρτεμις γεννήθηκε ὁμαλὰ πρώτη ἀπὸ τὰ δίδυμα καί βοήθησε τὴ μητέρα της νὰ ξεγεννήσει τον δευτερότοκο Ἀπόλλωνα. Ἔκτοτε, ἡ παρθένος Ἄρτεμης γίνεται ἡ ἐπίσημη προστάτιδα τῶν τοκετῶν.
Στὴ σύγχρονη πιά Μύκονο ὕστερα ἀπό μείξεις καί παραφθορές μύθων, προσάπτουν στὴν Ἀρτέμιδα καί ἕνα φυλακτό ποὺ χαρίζουν συνήθως στὶς ἐτοιμόγεννες, τὸ σῆμα τανίτ, τὸ αἰγυπτιακὸ μάτι, ποὺ βρίσκεται σὲ ψηφιδωτό στὸ πλατύσκαλο μιᾶς δηλιανής ἔπαυλης, μὲ σκοπό νὰ κρατᾶ τὸ κακό μάτι ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι.
Τήν Ἀρτέμιδα ἔμαθαν νὰ εἶναι προστάτης καί βοηθός τοῦ τοκετοῦ οἱ Μοῖρες, οἱ ὁποῖες βρίσκονταν ἐκεῖ καί στὶς δύο γέννες. Οἱ Μοῖρες ἦταν αὐτόνομες καί αὐτεξούσιες καί οὔτε κἄν ὁ Δίας δέν μπορούσε νὰ διαφεντέψει, παρ’ ὅλο ποῦ κατοικοῦσαν καί αὐτὲς στὸν Ὄλυμπο κάτω ἀπὸ τον θρόνο του.
Ἡ Ἄρτεμις συμβολίζει τὸ ἀτίθασο ἐφηβικό πνεῦμα, τον ρυθμό, τὴ μουσική, τον χορό.
Στὶς γιορτές της, νεαρές παρθένες χορεύουν ὀργιαστικά μὲ μάσκες. Συμβολίζει ἀκόμη τὴν αἰώνα νεότητα, τὴν ἀνανέωση στῆ ζωή, ὀνομάζεται γι’ αὐτό Κωροτρόφη καί Φιλοπάρθενος καί Λοχεῖα (ἀφοῦ ταυτίζεται μὲ τὴν Ειλειθυία, θεὰ τοῦ τοκετοῦ).
Οἱ ἐπικλήσεις σὲ αὐτήν γίνονται τὴ νύχτα, γι’ αύτό τῆς ἀποδίδονται τὰ ἐπίθετα Νυχία, Φωσφόρος, Σελάσφορος, Νυχτοφάνεια καί Νυχτοπόλος Lusijera στὰ Λατινικά. Οἱ ἀστερισμοί ποὺ τὴν ἀντιπροσωπεύουν εἶναι ἡ Μικρή καί η Μεγάλη Ἄρκτος.
Ἡ ἀρκούδα (πολική ἄρκτος) φτιάχνει μόνη της στὸ λευκό χιόνι τὴ φωλιά της γιά νὰ γεννήσει. Φροντίζει τον τοκετό της καί μένει στὸ σπητικὸ μὲ τὰ νεογέννητα μέχρι τὴν ἄνοιξη.
Ἡ Ἄρτεμις συχνά προσφωνεῖται καί Ἄρκτος.
Ἡ θεὰ συνδέεται μὲ τον ἀριθμό ἔξι καί ὁ Απόλλων μὲ τον ἀριθμό ἑπτά.
Ἡ γέννηση τῆς Ἀρτέμιδος μνημονεύεται τὴν ἔκτη ἡμέρα κάθε μῆνα καί τοῦ ἀδελφοῦ της τήν ἕβδομη. Ἡ πορεία τῆς Λητοῦς εκτός ἀπὸ τὶς στάσεις τοῦ ζωδιακοῦ κύκλου, τὸ σημεῖο ἐκκίνησης ἀπὸ τον πολικό ἀστέρα τῶν Δελφῶν μέχρι τὸ σημεῖο κατάληξης, τὴν Πύλη Φωτός τῆς Δήλου (κέντρο τοῦ κύκλου), ἀκτίνα ποὺ ὀνομάζεται «διάδρομος τῆς Λητοῦς», ταυτίζεται μὲ τὸ ἀρχαῖο χειμερινό ἡλιοστάσιο τοῦ ἀγριόχοιρου καί τῆς Ἄρκτου.
Ἡ Ἄρτεμις συχνά ὀνομάζεται καί Ἄρκτος. Τό συνθετικὸ Ἄρκτ προστιθέμενο στὴ λέξη Θέμις, δηλ. τὴν τάξη τοῦ σύμπαντος, είναι ἡ Ἄρτεμις καί ἡ μοίρα της. Συνδέεται μὲ τὸ ζώδιο τοῦ ζυγοῦ ποῦ εἶναι ὁ ἀστερισμός τῆς Μεγάλης Ἄρκτου.
Ἡ γραμμική κάτοψη τοῦ ἀστερισμοῦ συναντά τον Πολικό Ἀστέρα, τον πολικό συμβολισμό φυλάει ὁ Βασιλιάς Αρθοῦρος ( στὴν κελτική γλῶσσα Ἄρκτος). Φύλακας τῆς Ἄρκτου ὁ κάτοχος τῆς Ὑπερβόρειας παράδοσης, μὲ δώδεκα Ἱππότες, δώδεκα ἡλίους ἡ κατοικίες τοῦ ἥλιου - αστερισμῶν.
Ὁ Πλάτωνας στοὺς Νόμους τονίζει τὴ σημασία τῆς κατανομῆς σὲ δώδεκα μέρη τῶν ἄστρων τοῦ οὐρανοῦ, ποῦ ἀντιστοιχοῦν στὶς πόλεις ἑνὸς κράτους, στὰ μερίσματα τοῦ στρατοῦ, του κάθε ἐπίγειου κλήρου, νομισμάτων, κάθε εἴδους σταθμῶν, ἔτσι ὥστε ἡ συμμετρία νὰ συμφωνεῖ καί νὰ τακτοποιεῖται κάτω ἀπὸ τὸ νόμο τῶν θεῶν γιά νὰ ἐξασφαλίσει ὁ ἐπίγειος κόσμος τὴν εύνοιά τους.
Ἡ θεὰ Ἄρτεμις, ἡ πάντα συνοδευόμενοι ἀπὸ τὶς Ὑπερβόρειες νύμφες ταξιδεύει μια φορά τον χρόνο στὸν Βορρᾶ. Ἡ λέξη βορέας ἀπὸ τὴ σανσκριτική ρίζα var, vri (καταγωγή τῆς λέξης Βραυρώνα, τὸ Ἱερὸ τῆς Μεγάλης Ἄρκτου Varuna = Οὐρανός) σημαίνει ἀκαλύπτῳ, κρύβω ὄπως ὁ οὐρανὸς τὴ γῆ, δηλ. τοὺς ἀνώτερος κόσμους ποῦ εἶναι κρυμμένοι ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις.
Ὁ ναός τῆς Βραυρώνας εἶναι ἀφιερωμένος στῆ Μεγάλη Ἄρκτο, ὁ ὁποῖος μὲ πολική κατεύθυνση τὸ ζώδιο τοῦ καρκίνου καὶ τὶς δύο γραμμές τοῦ ἡλιοστασίου συνδέεται μὲ τὸ δελφικό σύστημα. Οἱ νέες ἄρκοι ποῦ στὰ τελετουργικά ὀνομάζονταν «ἄρκτευσις» ή «ἀρκτεία» ήταν ὅπως καὶ στῆς Ἀθηνᾶς τὶς τελετουργίες ἡ συνοδεία μικρῶν κοριτσιῶν ντυμένα στὸ χρῶμα τῆς ζαφοράς - κρόκου καὶ αφιερώνονταν στὴ θεὰ.
Οἱ νέες «Ἄρκτοι» ἀντιπροσωπεύουν «τὴν ἐνσάρκωση τῶν ψυχῶν», δηλαδή τὴν «πύλη τῶν ἀνθρώπων».
Ὁ ἀγριόχοιρος ἔχει τὴν ἴδια ρίζα μὲ τὴν ἀρκούδα σὲ διάφορες ἱνδοευρωπαϊκές χῶρες. Σὲ πολλὰ νομίσματα ἔχουμε καὶ παραστάσεις φτερωτῶν ἀγριόχοιρων, ἐνῶ σὲ πολλοὺς ναούς τῆς θεάς θυσίαζαν μαζί μὲ ἄλλα ἄγρια ζῶα, ἀρκοῦδες καὶ ἀγριόχοιρους . Σὲ ἀρχαιότερο ζωδιακό κύκλο ὁ ἀγριόχοιρος συμβολίζει τὸ χειμερινό ἡλιοστάσιο.
Μία ἀκόμα θεὰ ποῦ ὄντος προϋπῆρχε στὴ Δῆλο καὶ θὰ ἀντικατασταθεῖ ἀργότερα ἀπὸ τὴν Ἀρτέμιδα, εἶναι ἡ κριτικῆς καταγωγῆς Βριτομάρτις, ἡ ὁποῖα στὴν Κρήτη ταυτίστηκε μὲ τὴ Δύκτηνα ἡ τὴν Ἀρτέμιδα μὲ τὸ δίχτυ.
Λέγεται ὅτι μία πρώιμη θεὰ τῆς Δήλου φερμένη ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία, ἡ «Ποτνία θηρῶν», θὰ συγχωνευτεῖ μὲ τὴ θεὰ Βριτομάρτις ὅπου λατρευόταν καὶ αὐτή ἐκεῖ γιὰ νὰ γεννηθεί ἡ ἐλληνική θεότητα Ἄρτεμις.
Μὲ τὴν ταύτιση τῆς θεάς μὲ προηγούμενες θεότητες ὅπως καὶ τὴν ταύτιση τοῦ ζωδίου τοῦ ἀγριόχοιρου μὲ τὴν ἄρκτο ἄς λάβουμε υπ’ ὄψιν ὅτι ἡ Ἄρτεμις ἀνήκει στῆ δεύτερη γενεά θεών…
Ἡ Δῆλος εἶναι πύλη φωτός, ὁ Ἀπόλλων φύλακας τοῦ φωτός ὅπως καὶ ἡ Ἄρτεμις, ἡ δύναμή τῆς τρομακτική, γλυκιά, χθόνια, προστατευτική στὰ παιδία, προστάτης τοῦ ὕπνου καὶ τοῦ τοκετοῦ, φυλάει κατά κύριο λόγο μετά τὴν ἀταξία τῶν Τιτάνων τὴν τάξη τοῦ οὐρανοῦ.
Σὲ γενικὲς γραμμές, ἡ Ἄρτεμις θὰ θεωρηθεῖ ὅτι προέρχεται ἀπὸ τὴ συγχώνευση Τριῶν θεοτήτων τῆς Γῆς, τῆς Σελήνης καὶ τῆς Ποτνίας τῶν Θηρῶν.
Ἡ σελήνη ὅπως καὶ ὁ ἥλιος διατρέχουν τὸ πλανητικό ζωδιακό σύστημα – τὸ ἴδιο καὶ ἡ Ποτνία τῶν Θηρῶν παρουσιάζεται σὲ ἔργα τέχνης σὲ κοσμήματα στὴ Σπάρτη, τὴ Δῆλο ὅπως καὶ θεοί τῆς Βαβυλῶνα, σὰν οὐράνία, φτερωτή ποῦ κρατᾶ δύο λιοντάρια ποῦ συμβολίζουν τὰ δύο ἡλιοστάσια.
Τὰ λιοντάρια ἀπὸ τὰ κείμενα ποῦ διασῴζονται, ἡμερεύουν δίπλα στῆ θεὰ. Μία ἀπὸ τὶς ἀκόλουθες τῆς ἀφιερωμένες διαπαντός παρθένες ἐρωτεύτηκε καὶ δόθηκε στὸν νεαρό Ἱππομένη.
Ἀμέσως μετά μεταμορφώθηκε σὲ λιοντάρι, συνεχίζοντας ὅμως νὰ εἶναι πιστή ἀκόλουθος τῆς θεάς.
Ἡ Ἄρτεμις λέγεται ὅτι εἶχε στὴν ἀκολουθία τῆς λέοντες καὶ λέαινες. Τὸ λιοντάρι συμβολίζει τὴ ζωή στὸν ἐπίγειο κόσμο, ἀλλὰ καὶ στὸν Κάτω Κόσμο. Ὁ Ἡρακλῆς, ἀφοῦ νίκησε τοῦς κατοίκους τοῦ Ὀρχομενού, ἀφιέρωσε στὴν Εὔκλεια Ἀρτέμιδα (αὐτή ποὺ λατρεύεται ὥς θεὰ τοῦ Κάτω Κόσμου) ἕνα λιοντάρι. Λιοντάρια συχνά τοποθετοῦσαν οἱ ἀρχαῖοι πάνω στοὺς τάφους… Σάν θεὰ τοῦ Κάτω Κόσμου, ἀπὸ τὸ φυτικό κόσμο φέρει σὰν σύμβολό τῆς τὸ κυπαρίσσι, χαρακτηριστικό μέχρι σήμερα δέντρο τῶν Κυκλάδων.
Τὸ κυπαρίσσι δημιουργήθηκε ἀπὸ τὴ μεταμόρφωση τοῦ Κυπάρισσου σὲ δέντρο. Ο Κυπάρισσος ήταν γιός τοῦ Τήλεφου (ἱδρυτής τῆς Περγάμου) Ποῦ ἀγαποῦσε ὁ Ἀπόλλωνας.
Ὁ νέος αὐτός ἀπὸ λάθος σκότωσε ἕνα ἱερὸ ἀρσενικό ἐλάφι μὲ τὸ ἀκόντιό του καὶ ἡ θλίψη τόν ὁδήγησε σὲ ἀπόπειρα αὐτοκτονίας. Τότε Ἀπόλλωνας τον μεταμόρφωσε σὲ δέντρο Ποῦ συμβολίζει, ὄπως στὰ ὀρφικά μυστήρια καὶ στὰ σημερινά νεκροταφεῖα τὸ κυπαρίσσι, τον θάνατο καὶ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.
Σὰν Χθόνια θεὰ, ἡ Ἄρτεμης μὲ ζωδιακό σύμβολο τον σκορπιό ποῦ φέρει στὸ κέντρο του περιδεραίου της λατρεύτηκε στὴν Εφεσο.
Στὴ Δῆλο λίγο πιὸ πάνω ἀπὸ τον ναό τοῦ Ἡραῖου καὶ κατόπιν τῆς θεάς Ἴσιδος ἀπὸ τὴν πίσω νοτιοανατολική πλευρά βρίσκεται ναός τοῦ Δία Ὑψίστου κάτω ἀπὸ τὸν ὁποῖο είχε ἱδρυθεῖ τὸ Ἱερὸ τῆς Λοχείας Ἀρτέμιδος (προστάτιδα τῆς οἰκογένειας), ποῦ ἀντιπροσωπεύει τον ἀριθμό 3, τῆς προόδου του ἑνὸς, δηλ. τρεῖς φάσεις τῆς σελήνης, τὸ τριαδικό στοιχεῖο τῆς Ἀρτέμιδος ποῦ ἀντιστοιχεῖ στοὺς τρεῖς Δεκανοῦς τοῦ ἀστερισμοῦ τῆς Παρθένου καὶ δείχνει ὅτι ὑπῆρχαν τρεῖς Ἀρτέμιδες (τριπλῆ Ἑκάτη) καὶ λατρευόταν ἔτσι στὴ Δῆλο καὶ τὴν Ἀθήνα.
Οἱ τρεῖς Δεκανοῖ τοῦ ἀστερισμοῦ ἦταν τρεῖς παρθένες, ἡ Ἄγλαυρος, ἡ Ἔρση καὶ ἡ Πάνδροσος.
Στήν Ὀλυμπία σὲ χάλκινο ἔλασμα ἀπεικονίζεται ἡ Μεγάλη θεὰ μὲ τρία πουλιά, ποῦ συμβολίζουν τοὺς ἀστερισμούς τοῦ Τοξότη τοῦ Αἰγόκερω καὶ τοῦ Ὑδροχόου ποῦ εἶναι τὰ ζώδια τοῦ χειμερινοῦ ἡλιοστασίου.
Τὰ μεγάλα Μυστήρια ἄρχιζαν τὴ φθινοπωρινή ἰσημερία, διαρκοῦσαν ὅλο τὸ χειμερινό ἡλιοστάσιο, ξεκινοῦσαν στὴν Ἐλευσίνα καὶ συνδέονταν μὲ τὴ Δῆλο.
Τὰ Ἐλευσίνια μυστήρια συνδέονταν μὲ τον Αἰγόκερω καὶ τὴν «Πύλη τῶν θεών».
Ὁ χρόνος στὴ Δῆλο βρίσκεται στὴ φυσική του μορφὴ, εἶναι ἀμέτρητος. Ὅταν εἶσαι εκεί δέν ξέρεις ἄν ὁ ναός τῆς Ἀρτέμιδος ἔχει φορά ἀπὸ Βορρᾶ πρὸς Νότο καὶ τὸ ἄγαλμα τῆς ἦταν στημένο στὸν Βορρᾶ νὰ κοιτᾶ τον Νότο (ἔχοντας πλάϊ τῆς τὰ ἀγάλματα τῶν Ὑπερβόρειων νυμφῶν…). Αὐτὸς ὁ ναός θὰ συνδέσει τὸ κέντρο τοῦ Αἰγαῖου μὲ ἕνα ἄπο τὰ ἰσχυρότερα Ἱερά τῆς Λιβύης τοῦ Ἀμμωνίου.
Από τον ναό τοῦ Ἀμμωνίου τῆς Λιβύης ὅπου ξεκινᾶ καὶ τελειώνει ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀρχαιοτέρους ζωδιακοῦς κύκλους, συνδέεται ἡ Δῆλος τῆς Ἀρτέμιδος μὲ ἀπόλυτη εὐθεία γραμμή εὑρισκόμενη στὸ κέντρο μιᾶς νοητῆς βάσης πυραμίδας ὅπου στὰ τέσσερα ἄκρα της βάσης της βρίσκονται τὰ Ἱερά τῶν Δελφῶν, τῶν Σάρδεων, τοῦ Λιθησίου Ἀπόλλωνος καὶ στὴν προέκταση τῆς ἄλλης διαγώνιου τῆς βάσης τέμνει τον Κάμιρο τῆς Ρόδου.
Ὁ κριοκέφαλος Ἄμμωνας παρουσιάζεται σὲ μία ἀπὸ τὶς γλυπτικές ἀπεικονίσεις του μὲ τέσσερα κεφάλια κριαριοῦ, δηλ. τὶς τέσσερις κατευθύνσεις τοῦ χώρου τοῦ ζωδιακοῦ κύκλου. Στὴ Δῆλο βιώνεται μοναχικά καὶ μοναδικά ἀπὸ τον καθένα ὁ χρόνος καὶ ὁ χρόνος.
Ἐκεῖ βασιλεύει ἡ δυάδα, διπλασιάζοντας τὴ μονάδα μὲ τόλμη (φτάνοντας στὴ λύση τοῦ δήλιου προβλήματος). Τὰ σύμβολα τῶν δύο θεών τῆς, ὁ Ἥλιος καὶ τὸ Φεγγάρι, κυριαρχοῦν στὸ στερέωμά τῆς. Κάτω ἀπὸ τον Ἥλιο (σύμβολο τοῦ Ἀπόλλωνα) δημιουργεῖται ἡ αἴσθηση τοῦ χώρου, δηλ. ἡ ἀπόκρυφη γεωμετρία του καί κάτω ἀπὸ τὸ Φεγγάρι (σύμβολο τῆς Ἀρτέμιδος) δημιουργεῖται ὁ χρόνος καί τὰ μυστικά περάσματά του. Οἱ σύγχρονοι ἐπιστήμονες (Αϊνστάιν, Τέσλα κ.ά.) μιλοῦν γιὰ τὴ σχέση ἥλιου καί σελήνης μετά ἀπὸ τόσα χρόνια, ὅτι ὁ ἥλιος εἶναι τὸ παρελθὸν (ἔννοια χώρου μὲ ἐκκίνηση ἕνα σημεῖο) καί τὸ φεγγάρι τὸ μέλλον (ἔννοια – συνείδηση του χώρου). Στὰ Ἀγγλικά ἡ λέξη bear – boar σημαίνει δύο ζῶα (Μικρή καί Μεγάλη Ἄρκτος).
Ὁ ἀριθμός 2 ὡς σύμβολο, στὴ συγκεκριμένη περίπτωση, εἶναι ὁ ἀριθμὸς τῆς σελήνης, ἀφοῦ τὸ ἕνα χωρίζεται σὲ δύο μοναδικά μισά φεγγάρια. Ἡ Αφροδίτη τῆς Κύπρου ἔχει ὄψῃ διπλῆς θεάς τῆς Ἀρτέμιδος ὄπως στὶς δύο ὄψεις τῆς Ἰητάρ τῶν Χαλδαίων ὡς θεὰ αὑγερινός τῆς δράσης καί τῆς μάχης, καί σὰν θεὰ ἔσπερος τοῦ ἔρωτα. Συναντά τὴν Ἴσιδας μὲ συνοδεία πανθήρων, αρκούδων, πυρόξανθων λιονταριῶν καί γκρίζων λύκων.
προσφωνεῖται καί λύκαινα γιατὶ αὐτὴ εἶναι ποῦ ἀφήνεται στὰ ἄγρια ἔνστικτα, πλάσμα ποῦ ἐπιλέγει πότε θὰ ζεῖ ὁμαδικά καί πότε μοναχικά.
Τὸ θρυλικό αύτό πρότυπο θὰ τὸ συναντήσουμε σὲ πολλὲς γυναῖκες, ποῦ σήκωσαν τὸ ἀνάστημα τους στὶς φαλλοκρατικές κοινωνίες καί στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου θὰ ἀκολουθήσουν τὸ μονοπάτι της.
Τὸ πλέον ὅμως ἀγαπημένο καί γνωστό στοὺς περισσότερους ζῶο ποὺ ἀντιπροσωπεύει τή θεὰ εἶναι τὸ ἐλάφι. Σκεφθεῖτε μόνο τὸ ἀνάλαφρο καί γρήγορο ἐφηβικό περπάτημα της ἀνάμεσα στὰ δέντρα ἐνὸς δάσους μὲ τὴ συνοδεία ἑνὸς ἐλαφιοῦ.
Ἕνα ἀπὸ τὰ ἐλάφια ποῦ τὴν ἀκολουθοῦσαν ἦταν αὑτὸ ποῦ σκότωσε στὸ κυνήγι ὁ Ἀγαμέμνονας καί ἀπὸ τον θυμό της ἡ Ἄρτεμις ἐμπόδισε τον ἀπόπλου τῶν πλοίων γιά τὴν Τροία, ὅπως ἐνημέρωση αὐτὸν καί τοῦς πολεμιστές συντρόφους του ο μάντης Κάλχας.
Ἡ Ἄρτεμις θὰ τοὺς ἔδινε χάρη ἐάν ὁ Ἀγαμέμνονας θυσίαζε γι’ αὐτὴν τὸ πλέον ἀγαπητό του πρόσωπο, τὴν Ἰφιγένεια Ἄν καί οἱ Ἒλληνες δὲν ήταν ποτέ προσφιλεῖς στὶς ἀνθρωποθυσίες, δὲν ὑπῆρχε ἄλλη λύση. Καὶ μόνο τὸ χέρι τῆς θεάς πήρε τὴν παρθένο κόρη στὴν Αὐλίδα στὸν ναό τῆς νὰ τήν ὑπηρετεῖ καί τὴν ἀντικατέστησε μὲ ἕνα ἐλάφι.
Ἡ Ταϋγέτη ἡ Τιτανίς, μία ἀπὸ τὶς συντρόφισσες τῆς θεάς κάποτε ἁμάρτησε συνάπτοντας ἐρωτική σχέση μὲ τον Δία καί ὄπως ἦταν φυσικό ἡ Ἄρτεμις τὴ μεταμόρφωσε σὲ ἐλάφι! Αὐτὸ τὸ ἐλάφι ἀφιερώθηκε ἀπὸ μόνο του στὴν Ὀθρώσια Ἀρτέμιδα. Μέχρι σήμερα σὲ πολλοὺς χριστιανικούς ναούς ὅπου χτίστηκαν πάνω σὲ ἀρχαῖους, ἔρχονταν αὐτόκλητα ἐλάφια νὰ θυσιαστοῦν στὴ γιορτή τῶν ναῶν…
Στὴ Βραυρώνα, στὸν ναό τῆς Ἀρτέμιδος, θυσίαζαν γιά πολλὰ χρόνια ἐλάφια, μέχρι ποῦ κινδύνεψαν νὰ ἀφανιστοῦν ὅλα τὰ ἐλάφια τῆς περιοχῆς καὶ ἀντικατέστησαν αὐτὴ τὴ θυσία μὲ προσφορά πλακούντων μὲ μορφὴ ἐλαφιοῦ… Τὸ ἐλάφι συμβολίζει τὴν αἰθέρια ὕπαρξη καί τὸ ἰδεῶδες σύνορο ἀνάμεσα στὰ δύο ἀπὸ τὰ τέσσερα στοιχεῖα τῆς φύσης, τὴ γῆ καί τὸν ἀέρα.
Τὸ γνωστότερο ἄγαλμα της βρίσκεται στῆ Δῆλο ὅπου σημαδεύει μὲ δόρυ ἕνα ἐλάφι, τὸ ἄγριο «ἐγὼ» ποῦ ἔχει ὁ ἄνθρωπος καί πρέπει νὰ τὸ ξεπεράσει.
Στὴν Ἱερή μας γεωμετρία, ἡ γραμμική ἕνωση τῶν πόλεων μὲ τοὺς Ἀρτεμίσιους ναούς τῆς Βραυρώνας – Ἀθήνας – Αὐλίδας μὲ γωνία 120 μοιρῶν ἔχει διχοτόμο ποῦ περνᾶ ἀπὸ τον Ραμνούντα ποῦ βρίσκεται στὴν Ἀττικὴ ὅπου ὑπάρχει ναός τῆς Νεμέσεως καί τῆς Θέμιδος, θεότητες τῆς δικαιοσύνης.
Ο κύκλος ποῦ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Αὐλίδα τελειώνει στὴ Βραυρώνα μὲ βραχίονα Ζυγοῦ τῆς Δικαιοσύνης στὸ Ραμνούντα.
Η προέκταση τῆς γραμμῆς τῆς Βραυρώνας περνάει ἀπὸ τὴν Ἀρκαδία (Ἄρκτος). Ἀκόμα ὑπάρχει τὸ τρίγωνο λατρείας τῆς Θεὰς τοῦ Ἄργους – Αὐλίδα – Βραυρώνας, ὁ ὁποῖος ἐξυπηρετεῖ ἄλλες εὐθυγραμμίσεις. Κατά κύριο λόγο τὰ ἱερά τῆς Ἀρτέμιδος μὲ αὐτὰ τοῦ Ἀπόλλωνα καί τοῦ Δία ἡ ἄλλων θεοτήτων μὲ τή φορά κατεύθυνσής τους ὅσον ἀφορᾶ τὰ τέσσερα σημεία τοῦ ὀρίζοντα θὰ ἀντιγράφουν πρὸς – εὐχήν τὶς κατευθύνσεις τῶν οὐρανίων σωμάτων, μὲ ἀπόλυτη μαθηματική ἀκρίβεια.
Τὸ Μουσεῖο τῆς Δήλου φιλοξενεῖ ἀκόμη μία μαρμάρινη ἀνάγλυφη πλάκα ὅπου ὁ Ἑρμῆς προπορεύεται σὲ προφὶλ (αλίμονο ἄν ὁ θεός σὲ κοιτάξει κατάματα), κρατῶντας τὸ κηρύκειο τῆς μυστικιστικής πομπῆς, ἀκολουθεῖ ἡ Ἄρτεμις μὲ τεράστιο δόρυ, ποῦ ἀπεικονίζει τήν ἰσχὺ, καί ἀνοίγει δρόμο ὅπου ἀκολουθεῖ ἡ Ἀθηνᾶ κρατῶντας μὲ σοφία μικρό τόξο, ἀνοίγοντας τὸ δρόμο στὸν Ἀπόλλωνα ποῦ ἀκολουθεῖ κρατῶντας ἕνα ψηλό ἀναμμένο πυρσό, τὸ φῶς τῆς ἀγάπης. Ἡ ὅλη μυστικιστική ἀκολουθία ξεκινᾶ ἀπὸ δεξιά καί πορεύεται πρὸς τὰ ἀριστερά…
Ἡ Ἄρτεμις, στέκει ἀκόμα στὶς ἀκίδες της γῆς σὲ σημαδιακά τρίγωνα τετράγωνα καί κύκλους, αὐτή φέρνει στὴν Ἑλληνική γῆ τῆς Δήλου τὸ ἐξ ἀνατολῶν Φῶς καί ὁ Ἀπόλλωνας τὸ ἐξαπλώνει στη Δύση. ΑΥΤΗ ὁδεύει μὲ ἐπίθετα προσωνύμια λειτουργός τοῦ ἄνω σύμπαντος ἀνοίγει ὅταν πρέπει τὶς πύλες τῶν ἀνθρώπων. Τον καιρό ποῦ ὁ ΘΕΟΣ…
Από μηχανῆς θεός: Ήταν τότε ποῦ ἔστελνα τον ἑαυτό μου.
Μέσα σὲ φύλο θηλυκό
Καί γράψανε οἱ ἄνθρωποι τί είναι δημοκρατία.
κρᾶτα Ἄρτεμη τι;
Δὲν πεθαίνουν οἱ θεοί, μόνο οἱ ἄνθρωποι.
Προστάτευε τή γέννα, τή γυναίκα.
Δεῖξε τον πόλεμο ποῦ ἀναίτια δὲν πολεμᾶ.
Δῶσε τὰ ὅπλα τῆς εἰρήνης γιὰ νὰ γίνουν ἔργα.
Δῶσε κυνήγι καί τροφή τὴν προσευχή τῶν φύλων.
(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ποίημα ΑΡΤΕΜΙΣ)
