Ὁ μῦθος τῆς ἁρπαγῆς τῆς Εὐρώπης

Στὴν ἑλληνικὴ μυθολογία μὲ τὸ ὄνομα Εὐρώπη εἶναι γνωστὴ κυρίως ἡ κόρη τοῦ Φοίνικα καὶ τῆς Τηλέφασσας. Ἀπὸ μερικοὺς θεωρεῖται κόρη τοῦ Ἀγήνορα (ὁ Φοῖνιξ ἦταν γιος τοῦ Ἀγήνορα). Ὁ Δίας ἀπήγαγε τὴν Εὐρώπη καὶ μαζὶ ἀπέκτησαν τρία τοὐλάχιστον παιδιά: τὸν βασιλιᾶ Μίνωα, τὸν Ραδάμανθυ καὶ τὸν Σαρπηδόνα. «Εὔρ-ώπη» σημαίνει αὐτὴ ποὺ ἔχει πλατύ, στρογγυλὸ πρόσωπο.


Ἡ Ἁρπαγὴ τῆς Εὐρώπης

Σύμφωνα μὲ τὸν μῦθο, ἡ Εὐρώπη ἦταν ἀδελφὴ τοῦ Κάδμου, ἱδρυτῆ τῆς Θήβας καὶ κόρη τοῦ Ἀγήνορα καὶ τῆς Τηλεφάσσας, ἡγεμόνων τῆς Φοινίκης. Ὅταν μεγάλωσε, μιὰ μέρα πῆγε στὰ λιβάδια της παραλία, γιὰ νὰ παίξει μὲ τίς φίλες της καὶ νὰ μαζέψει λουλούδια. Ἐκεῖ συνάντησε τὸν θεὸ Δία.


Ἐκεῖνον ἀμέσως τὸν χτύπησε ὁ Ἔρωτας καὶ γιὰ νὰ τὴν πλησιάσει μεταμορφώθηκε σὲ ἤρεμο, εὔσωμο καὶ δυνατὸ ταῦρο καὶ πῆγε δίπλα της κάνοντας δῆθεν ὅτι βόσκει, σκεπτόμενος μὲ τί τρόπο θὰ τὴν κατακτοῦσε. Ἐκείνη τότε πλησίασε τὸν ταῦρο - Δία καὶ ἄρχισε νὰ τὸν χαϊδεύει γοητευμένη ἀπὸ τὴν ὡραία κορμοστασιά του καὶ τὴ μυϊκή του δύναμη.
Σὲ λίγο δὲ δίστασε καὶ νὰ τὸν καβαλήσει .
Τότε αὐτὸς ἄρχισε νὰ τρέχει μὲ ἀστραπιαία ταχύτητα. Ἡ Εὐρώπη ἔκλαιγε, μὰ δὲν μποροῦσε νὰ πηδήσει, γιατί φοβόταν μὴ σκοτωθεῖ.

Ὁ μεταμορφωμένος σὲ ταῦρο θεὸς διέσχισε τὴ θάλασσα συνοδευόμενος ἀπὸ Τρίτωνες καὶ Νηρηίδες καὶ ἔφτασε στὴν Κρήτη.
Ὅταν ἀποβιβάστηκε στὸ νησί, ὁ ταῦρος δὲν φαινόταν πιά, ἀλλὰ ὁ Δίας πῆρε ἀπὸ τὸ χέρι τὴν Εὐρώπη καὶ τὴν ὁδήγησε στὸ Δικταῖον Ἄντρο. Καρπὸς τῶν ἐρωτικῶν ἑνώσεων του Δία καὶ τῆς Εὐρώπης στὴν Κρήτη ἦταν ὁ Μίνωας, ὁ Ραδάμανθυς καὶ ὁ Σαρπηδόνας.


Ἀργότερα, ὅταν ὁ Δίας ἐγκατέλειψε τὴν Εὐρώπη καὶ πῆγε στὸν Ὄλυμπο, ἡ Εὐρώπη πῆρε γιὰ δεύτερο σύζυγό της τὸ βασιλιᾶ τῆς Κρήτης Ἀστερίωνα, ποὺ υἱοθέτησε καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ εἶχε ἀποκτήσει αὐτὴ ἀπό το Δία. Μετά το θάνατο τοῦ βασιλιᾶ Ἀστέριου,
το θρόνο τῆς Κρήτης πῆρε ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ τοὺς θετοὺς γιους του, ὁ Μίνωας, ὁ ὁποῖος ἔγινε ὁ πρῶτος Ἕλληνας θαλασσοκράτορας καὶ νομοθέτης.

Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλες παραλλαγὲς τοῦ μύθου τῆς Εὐρώπης: Μία ἀναφέρει ὅτι ἦταν κόρη τοῦ Ὠκεανοῦ καὶ τῆς Τηθύος ἢ τῆς Παρθενόπης, ἀδελφὴ τῆς Θράκης καὶ ἑτεροθαλὴς ἀδελφὴ τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Λιβύης.
Δηλαδὴ ἡ Εὐρώπη ὑπῆρξε ἐπώνυμη τῆς ἠπειρωτικῆς Ἑλλάδας καὶ μετὰ τοὺς Περσικοὺς Πολέμους τοῦ τρίτου τμήματος τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου, τῆς Εὐρώπης.


Στὴν Ἤπειρο ἔλεγαν ὅτι ὁ Δώδων, ἀπὸ τὸν ὁποῖο πῆρε τὸ ὄνομά της ἡ Δωδώνη, ἦταν ἐπίσης γιος του Δία καὶ τῆς Εὐρώπης, ὅπως καὶ ὁ Αἰακός, γενάρχης τῶν Αἰακιδῶν. Παιδὶ τῆς Εὐρώπης λέγεται ὅτι ἦταν καὶ ὁ Κάρνος, ἀγαπημένος τοῦ θεοῦ Ἀπόλλωνα.

. Ἡ λατρεία τῆς Εὐρώπης διαδόθηκε σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα. Στὸ Πήλιο ὑπῆρχε τὸ «Λουτρὸν τῆς Εὐρώπης». Ἡ θεσσαλικὴ πόλη Γυρτώνη ἢ Γυρτῶν εἶναι παραλλαγὴ τῆς Γόρτυνος, τοῦ κέντρου τῆς λατρείας τῆς Εὐρώπης στὴν Κρήτη.


Ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο πήγαζε ὁμώνυμό της ποτάμι, ὁ Εὔρωπος.

Ὁ Θάσος ἦταν ἀδελφὸς τῆς Εὐρώπης, ὅπως καὶ οἱ Κάδμος, Ρινέας, Σῦρος καὶ ἄλλοι. Γενικῶς, οἱ ἑλληνικὲς πόλεις ἤθελαν νὰ ἔχουν κάποια σχέση μὲ τὴν Εὐρώπη, τῆς ὁποίας ὁ μῦθος ἦταν διαδεδομένος παντοῦ, μὲ παραλλαγὲς ἀπὸ πόλη σὲ πόλη.

Ἐκτὸς Ἑλλάδας, ὁ Λουκιανὸς (2ος αἰ. μ.Χ.) πληροφορήθηκε ὅτι ὁ ναὸς τῆς Ἀστάρτης στὴ Σιδώνα ἦταν ἀφιερωμένος στὴν πραγματικότητα στὴν Εὐρώπη:


«Ὑπάρχει παρομοίως στὴ Φοινίκη μέγας ναὸς τῶν Σιδωνίων. Τὸν ἀποκαλοῦν ναὸ τῆς Ἀστάρτης. Πιστεύω ὅτι αὐτὴ ἡ Ἀστάρτη εἶναι ἡ σεληνιακὴ θεότητα. Ἀλλὰ σύμφωνα μὲ ἕνα ἐκ τῶν ἱερέων, αὐτὸς ὁ ναὸς εἶναι ἀφιερωμένος στὴν πραγματικότητα στὴν Εὐρώπη, τὴν ἀδελφή του Κάδμου. ...,


ὅταν ἔφυγε ἀπὸ τὴ Γῆ οἱ Φοίνικες τὴν τίμησαν μὲ ναὸ καὶ διηγοῦνταν ἕνα ἱερὸ θρῦλο γι' αὐτή, πῶς ὁ Δίας τὴν ἐρωτεύθηκε γιὰ τὴν ὀμορφιά της καὶ μεταμορφωμένος σὲ ταῦρο τὴν μετέφερε στὴν Κρήτη. Αὐτὸ τὸν μῦθο τον ἄκουσα καὶ ἀπὸ ἄλλους Φοίνικες. Καὶ τὸ νόμισμα τῶν Σιδωνίων φέρει ἐπάνω του τὴν Εὐρώπη καθήμενη ἐπὶ ταύρου...»


Ἐπίσης σύμφωνα μὲ τὸν ἴδιο τὸν Λουκιανό, ἡ πρώτη ἐρωτικὴ ἕνωση του Δία καὶ τῆς Εὐρώπης ἔγινε στὸ Δικταῖο Ἄντρο,
τὸ σπήλαιο δηλαδὴ ὅπου γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε ὁ Δίας. («ἐπεὶ δὲ ἐπέβῃ τὴ νήσω (Κρήτη) ὁ μὲν ταῦρος οὐκέτι ἐφαίνετο, ἐπιλαβόμενος δὲ τῆς χειρὸς o Ζεὺς ἀπῆγε τὴν Εὐρώπην εἰς τὸ Δικταῖον ἄντρον ἐρυθριῶσαν καὶ κάτω ὁρῶσαν...», Λουκιανὸς Σαμωσατέας, Ἐνάλιοι Διάλογοι, 15, 4)


Ἀντίθετα σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῶν Γορτυνίων, ἡ ἐρωτικὴ ἕνωση τοῦ Δία καὶ τῆς Εὐρώπης ἔγινε στὴν περιοχὴ τῆς Γόρτυνας, στὴ σκιὰ ἑνὸς πλατάνου ποὺ ἀπὸ τότε παρέμεινε ἀειθαλής, κάτι ποὺ ἀποτυπώνεται σὲ πάρα πολλὰ νομίσματά της πόλης αὐτῆς.

Παιδιά του Δία καὶ τῆς Εὐρώπης, σύμφωνα μὲ τὸν Ὅμηρο, ἦταν μόνο ὁ Μίνωας καὶ ὁ Ραδάμανθυς (καὶ οἱ δυὸ φέρονται ὡς κριτὲς στὸν Ἅδη τῶν Ἑλλήνων): «μηδὲ τοῦ κοσμολόητου Φοίνικα τὴν κόρη ὡς ἀγαποῦσα, ποὺ τὸ Ραδάμανθυ μοῦ γέννησε καὶ τὸν ἰσόθεο Μίνω» (Ἰλιάδα Ξ 310 - 322).


Ἀντίθετα, σύμφωνα μὲ τὸν Ἡρόδοτο (Α 2 καὶ Α 170 - 173), ὁ Μίνωας ἦταν γιος ἑνὸς Ἕλληνα, μᾶλλον Κρητικοῦ, ποὺ δὲν ἀναφέρει τὸ ὄνομά του (ὑπονοεῖ τὸν βασιλιᾶ Ἀστέριο) καὶ τῆς Εὐρώπης, πριγκίπισσας τῆς Φοινίκης καὶ ἀδελφὸς ὄχι τοῦ Ραδάμανθυ, ἀλλὰ τοῦ Σαρπηδόνα, ὁ ὁποῖος συνεπλάκῃ μὲ τὸ Μίνωα γιά το ποιός θὰ πάρει τὴ βασιλεία καὶ ἡττηθεὶς πῆρε τοὺς στασιαστές του καὶ πῆγαν στὴ Μίλητο τῆς Μ. Ἀσίας.


Σύμφωνα ὅμως πάλι μὲ τὸν Ὅμηρο, ὁ Σαρπηδόνας ἦταν γιος του Δία καὶ τῆς Λαοδάμειας, κόρης τοῦ Βελλεροφόντη, τοῦ ἥρωα καὶ ἡγεμόνα τῆς Λυκίας: «Τρία παιδιὰ ἀπ' αὐτὴν ἀνάστησε μετὰ ὁ Βελλεροφόντης, τὸν Ἴσαντρο καὶ τὸν Ἰππόλοχο, στερνὰ τὴ Λαοδάμεια. Μαζί της πλάγιασε ὁ βαθύγνωμος ὁ Δίας, κι ἡ Λαοδάμεια τὸ χαλκαρματωμένο γέννησε ἰσόθεο Σαρπηδόνα» (Ἰλιάδα Ζ199 - 200)

 .

Ὅταν οἱ θεοὶ μάτωσαν, ἄγνωστες μάχες Ἑλλήνων ἐναντίων Ὀλυμπίων στὴν ἅλωση τῆς Τροίας

         Ἡ ραψωδία Ἐ΄ τῆς Ἰλιάδας ἐπικεντρώνεται στήν

ἀνδρεῖα τοῦ Διομήδη στὸ πεδίο τῆς μάχης, ὁ ὁποῖος

κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἀπουσίας τοῦ Ἀχιλλέα, γίνεται

ὁ ἰσχυρότερος πολεμιστὴς τοῦ στρατοῦ τῶν Ἀχαιῶν

σπέρνοντας τὸν ὄλεθρο στὶς Τρωικὲς τάξεις. Ὁ Διομήδης ἐμφανιζόμενος στὴ μάχη σφαγιάζει μιὰ δράκα

Τρώων πολεμιστῶν, συμπεριλαμβανομένων καὶ μερικῶν γιων του Πριάμου, προκαλῶντας ἔτσι το φόβο καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους.

Στοχοποιεῖται καὶ δέχεται τίς ἐπιθέσεις δύο ἐκ τῶν καλύτερων Τρώων στρατιωτῶν, τοῦ ἠμίθεου Αἰνεία (γιου τῆς Ἀφροδίτης) καὶ τοῦ τοξότη

Πάνδαρου. Ὁ Πάνδαρος μὲ ἕνα βέλος του τραυματίζει τὸν Διομήδη ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἐπηρεάζει καὶ πολὺ τὴν ἱκανότητά του στὴ μάχη.

Ὁ Διομήδης φονεύει τὸν Πάνδαρο μὲ τὸ δόρυ του καὶ ρίχνει ἕναν

βράχο στὸν Αἰνεία, ὁ ὁποῖος τραυματίζεται σοβαρά. Ἡ Ἀφροδίτη, τότε, ἀναμειγνύεται στὴ μάχη σὲ μιὰ προσπάθεια νὰ σώσει τὴ ζωὴ τοῦ γιου της, τὸν ὁποῖο ἁρπάζει καὶ προσπαθεῖ νὰ φυγαδεύσει.

                               Ὁ Διομήδης ἐπιτίθεται καὶ τραυματίζει τὴν Ἀφροδίτη πού

ξεσπάει σὲ κλάματα, ἀφήνει τὸν Αἰνεία καὶ κατευθύνεται

πρὸς τὸν Ὄλυμπο γιὰ νὰ παραπονεθεῖ στὸν Δία. Ἐν τῷ μεταξύ

ὁ Ἀπόλλων ἁρπάζει τὸ σῶμα τοῦ ἀναίσθητου Αἰνεία καὶ προσπαθεῖ

νὰ ξεφύγει. Ὁ Διομήδης τοῦ ἐπιτίθεται τρεῖς φορὲς καὶ ἀπωθεῖται

ἀπὸ ἀπαστράπτον φῶς. Κατὰ τὴν τέταρτή του ἐπίθεση ὁ Διομήδης

κοντοστέκεται στὶς προειδοποιήσεις τοῦ Ἀπόλλωνα, θυμούμενος

τίς ὁδηγίες ποὺ τοῦ ἔδωσε ἡ Ἀθηνᾶ, σύμφωνα μὲ τίς ὁποῖες ὁ Διομήδης

ἐπιτρεπόταν νὰ ἐπιτεθεῖ στὴν Ἀφροδίτη ἀλλὰ ὄχι σὲ κάποιον ἄλλο Ὀλύμπιο θεό. Ἀργότερα, σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς μάχης, ὁ Διομήδης μάχεται μὲ τόν

Ἕκτορα καὶ συγκρούεται μὲ τὸν Ἄρη, τὸν θεὸ τοῦ πολέμου ποὺ ἦταν μὲ τὸ πλευρὸ τῶν Τρώων.

Ἐνθυμούμενος καὶ πάλι τίς συμβουλὲς τῆς Ἀθηνᾶς ὁ Διομήδης καλεῖ τοὺς στρατιῶτες νὰ ὑποχωρήσουν. Τότε ὅμως ἡ Ἀθηνᾶ τὸν ἐνθαρρύνει νὰ ξαναμπεῖ στὴ μάχη καὶ ἀφοῦ τὸν ἐφοδιάζει μὲ ἕνα ἅρμα αὐτὸς ἐπιτίθεται καρφώνει τὸ δόρυ του στὸ σῶμα του Ἄρη. Οὐρλιάζοντας ἀπὸ τὸν πόνο ὁ τραυματισμένος θεὸς ἀνεβαίνει στὸν Ὄλυμπο μέσα σὲ μιὰ στήλη καπνοῦ ἀναγκάζοντας τοὺς Τρῶες νὰ ὑποχωρήσουν.

                            Ὁ Διομήδης εἶναι ἕνας ἐκ τῶν Ἀχαιῶν ἡρώων ποὺ ἀπέσπασε ἀπὸ τοὺς θεούς

ἀσφαλῆ, ἢ σχεδὸν ἀσφαλῆ, ἐπιστροφὴ στὴν πατρίδα. Παρὰ τὴν εὐνοϊκή

μεταχείριση τοῦ Διομήδη πρὸς τὸ γιο της Αἰνεία, ἡ Ἀφροδίτη δὲν κατόρθωσε

ποτὲ νὰ ξεχάσει τὸ βέλος ποὺ τῆς ἔσκισε τὸ δέρμα στὰ πεδία τῆς Τροίας.

Μόλις φτάνει στὸ Ἄργος ὁ Διομήδης βρίσκεται πρὸ ἐκπλήξεως. Ἡ σύζυγος

τοῦ ἔχει ξαναπαντρευτεὶ καὶ στὴ θέσῃ τοῦ βασιλεύει ὁ νέος ἄντρας τῆς γυναίκας του.

Ὁ ἥρωας διαπιστώνει ὅτι δὲν ἐπιθυμεῖ πλέον οὔτε νὰ τιμωρήσει τὴ γυναῖκα του,

οὔτε νὰ παραμείνει ὅμως σὲ ἀχαϊκὸ ἔδαφος. Ἔτσι λοιπὸν σαλπάρει μὲ τούς

συντρόφους του στὴν Ἰταλία, ὅπου ἱδρύει δύο νέες πόλεις.

Στὴν Αἰνειάδα τοῦ Βιργίλιου ὁ Διομήδης ἀντιμετωπίζει γιὰ δεύτερη φορά τον

παλιό του ἐχθρὸ Αἰνεία, τὸν ὁποῖο θὰ εἶχε σκοτώσει κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ

τρωικοῦ  πολέμου, ἂν δὲν παρενέβαιναν καταρχὴν ἡ Ἀφροδίτη καὶ στὴ συνέχεια

ὁ Ἀπόλλωνας. Οἱ κάτοικοι τοῦ Λάτιου ἐπισκέπτονται τὸ παλάτι τοῦ Διομήδη

μὲ σκοπὸ νὰ τὸν πείσουν νὰ ἡγηθεῖ τῶν στρατευμάτων τους ποὺ θὰ κινηθοῦν

ἐναντίον τοῦ Αἰνεία. Ὁ Διομήδης ἀπορρίπτει τὴν προσφορά τους, ἰσχυριζόμενος

ὅτι ἔχει ἤδη θανατώσει πάρα πολλοὺς Τρῶες στὴ ζωή του καὶ ὅτι ὁ σκοπός

τῆς ἄφιξης του στὴν Ἰταλία ἦταν νὰ ζήσει εἰρηνικὰ τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του.

                  Τόσο ὁ Ὅμηρος ὅσο καὶ ὁ Βιργίλιος δὲν προϊδεάζουν τὸν ἀναγνώστη

γιὰ τὸ τέλος τοῦ ἥρωα, μὲ ἐξαίρεση ἴσως ἕνα χωρίο τῆς Ἰλιάδας, ὅπου

ἡ Διώνη, ἡ μητέρα τῆς Ἀφροδίτης, περιθάλπει τὴν τραυματισμένη

ἀπό το Διομήδη κόρη της, λέει στὴν κόρη της ὅτι ὅποιος τὰ βάζει μὲ τούς

θεοὺς δὲ ζεῖ γιὰ πολύ, ὡστόσο ἡ Ἀθηνᾶ ἐγγυᾷται στὸ Διομήδη τὴν ἀθανασία,

ἡ ὁποία προοριζόταν ἐξαρχῆς γιὰ τὸν πατέρα του.

Ἔτσι ὁ Διομήδης ἔγινε θεὸς καὶ λατρευόταν μὲ διάφορες ὀνομασίες στὴν Ἰταλία.

Στὴ Θεία Κωμωδία, ὁ Δάντης συναντᾷ το Διομήδη στὸν ὄγδοο κύκλο

τῆς κολάσεως, ὅπου βρίσκεται μαζὶ μὲ τὸν Ὀδυσσέα, καταδικασμένος

αἰώνια νὰ εἶναι ἐγκλωβισμένος σὲ φλόγες. Τὸ ἁμάρτημα γιὰ τὸ ὁποῖο, σύμφωνα

μὲ τὸ Δάντη, καταδικάστηκε στὴν αἰώνια τιμωρία εἶναι ἡ κλοπὴ τοῦ παλλαδίου τῆς Τροίας.

ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΦΑΕΘΩΝ- Ἡ ἱστορία τῆς λευκῆς φυλής

ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΦΑΕΘΩΝ- Ἡ ἱστορια τῆς λευκῆς φυλῆς

Στὸν Τίμαιο τοῦ Πλάτωνος ὁ αἰγύπτιος ἱερέας ἀναφέρει τὴν καταστροφὴ ποὺ ἀντιστοιχεῖ στὸ μῦθο τοῦ Φαέθοντα τοῦ γιοῦ τοῦ ἥλιου ποὺ πῆρε τὸ ἅρμα τοῦ πατέρα του καὶ κατευθύνθηκε σὲ λάθος διαδρομή.
Τὸ ἀποτέλεσμα νὰ κατακάψει τὰ πάντα ἀπ' ὅπου πέρναγε καὶ νὰ βρεὶ τραγικὸ τέλος ἀπὸ τὸν Δία"κεραυνωθεὶς διεφθάρῃ"- πέφτοντας τὸ σῶμα τοῦ κάπου στὸν Ἠριδανὸ ποταμό!




Ὁ Λουκιανὸς μιλᾷ στὴν "ἀληθινὴ ἱστορία" ξανὰ γιὰ τὸν Φαέθοντα ὡς ἀρχηγὸ τῶν Ἡλιακῶν θεῶν ἐνάντια στοὺς Ἀτλαντες!
Οἱ Ἰνδοὶ στὴ Μαχαμπαράτα ἀναφέρουν τὴ σύγκρουση Ἡλιακῶν μὲ Σεληνιακοὺς θεοὺς καὶ τὴ χρήση ,καλὰ περιγραφέντων,πυρηνικῶν ὅπλων!
Ἡ Ἀτλαντίδα μᾶλλον καὶ ἡ καταστροφή της ,ὅμως δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὴν καταστροφὴ τοῦ Φαέθοντα ,παρ,ὅλα ὅσα ἰσχυρίστηκαν ἀξιόλογοι ἐρευνητὲς ὅπως ὁ μακαρίτης Θ.Αξιώτης.
Εἶναι ἕνα πολὺ μεταγενέστερο γεγονὸς τοῦ 18ου π.χ.αιώνα,περίπου, ἐνῶ αὐτὸ τοῦ Φαέοντα πιθανὰ ἀντιστοιχεῖ στοὺς ἀστεροειδεὶς ποὺ ἔπληξαν τη Γῆ πρὸ 65.000.000 χρόνια καὶ ἔφεραν τὸ τὸ τέλος τῶν δεινοσαύρων.

Πολλοὶ ἐρευνητὲς ὅπως ὁ ἀζέρος Ζαχαρίας Σίτσιν ,o Ντέϊβιντ Ἄικι ἀλλὰ καὶ ὁ Θ.Αξιώτης ,τοῦ ἀποδίδουν την 5η ἐλλειπτικὴ τροχιὰ στὸ ἡλιακό μας σύστημα,ἀνάμεσα στὸν Ἄρη καί το Δία.

Τὸν ἀποκαλοῦσαν-Τιαμάτ- οἱ μυστηριώδεις Σουμμμέριοι(ἴσως οἱ πρόγονοι τῶν Σαμαρειτῶν τῆς Ἰουδαίας) καὶ τὸν συσχέτιζαν μὲ τοὺς Ἀνουνάκι ἕνα εἶδος βασιλικῶν δαιμόνων-ἠμίθεων ποὺ ἕλκουν καταγωγὴ ἀπὸ τὸν πλανήτη Νιμπίρου ,μιὰ ἄλλη ἀναφορὰ στὸν χαμένο πλανήτη Φαέθοντα.

Τὸ ὄνομα ΑΝΟΥ-ΝΑ-Κι δείχνει προέλευση ἀπὸ ΑΝΩ καὶ πιθανὰ νὰ ὑπάρχει κάποια ἀλήθεια σὲ αὐτό ,ὅπως καὶ μὲ τοὺς Νεφελέϊμ καὶ Ἐλοχεὶμ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης!Ἀλλοι ἀποδίδουν τὸν πλανήτη Μαρδοὺκ τῶν βαβυλωνίων σὲ αὐτὸ τὸν πλανήτη.

Οἱ Ἑλβετοὶ ἔχουν σὲ κάποια χαρτονομίσματα τους εἰκόνες ψηλόλιγνων "ἀνουνάκι"-φαέθοντων καὶ τὸν πλανήτη σὲ μέγεθος μεγαλύτερο τῆς Γῆς σὲ τροχιὰ γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο.

Οἱ Ἑλβετοί ,θεωροῦνται οἱ κλειδοκράτορες τῶν μυστικῶν τῆς λευκῆς φυλῆς !
Ὁ ρωσοεβραῖος Ἐμμανουὴλ Βελιτσκόφσκι ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Φαέθων ἦταν κομήτης ποὺ εἰσῆλθε στό
ἡλιακὸ σύστημα,προκάλεσε καταστροφὲς στὸν Ἄρη,
τὴ Σελήνη καὶ τὴ Γῆ καὶ τελικὰ ἐτέθῃ σὲ τροχιὰ γύρω ἀπὸ τὸν Ἥλιο μὲ τὸ ὄνομα Ἀφροδίτη!
Ταιριάζει ἡ περιγραφὴ μὲ τὴν ἀνώμαλη πορεία τοῦ Φαεθοντικοῦ ἅρματος στὸν ἑλληνικὸ μῦθο,ὅμως ξεπερνᾷ τὸ μέτρο μιὰ τέτοια μεγάλη κοσμικὴ καταστροφὴ καὶ ὁ πλανήτης Ἀφροδίτη ὑπῆρχε ἐκεῖ
καὶ ἔχει βέβαια πολὺ μεγαλύτερο μέγεθος ἀπὸ ἕνα κομήτη!
Ἰάπωνες ἐπιστήμονες θεωροῦν πὼς πρέπει ὁ πλανήτης νὰ εἶχε καὶ ἀρκετοὺς δορυφόρους ,ἐνῶ ἡ ἐπίσημη ἐπιστημονικὴ θέση εἶναι ὅτι ὑπῆρξε ἐκεῖ ἕνας πρωτοπλανήτης πρὸ δισεκ/ρια χρόνια ἀλλὰ ἡ ἀσταθῆ κατάσταση τοῦ καὶ ἡ ἀσταθὴς τροχιὰ τὸν ὁδήγησε στὴ διάσπαση καὶ τὴ δημιουργία της ζώνῃς τῶν ἀστεροειδῶν!
Ὁ Πλάτων ὅμως καὶ ὁ Λουκιανὸς καὶ οἱ μυθολογίες τῶν λαῶν ἀμφιβάλλουν γιὰ τὴ θέση αὐτή!
Ἡ μακρινὴ ἀπόσταση τοῦ πλανήτη ἀπὸ τὸν Ἠλιο διαμόρφωσε μᾶλλον μιὰ φυλὴ ὄντων στὸν Φαέθοντα μὲ ἔλλειψη μελανίνης,ἄρα τὰ λευκά-ξανθὰ μαλλιά,τὸ λευκὸ δέρμα καὶ τὰ γαλανὰ μάτια ἦταν ὁ πιθανότερος φαινότυπος.

Ὁ Θ.Πάσχος στὸ ἐξαντλημένο ἔργο "Οἱ Ἄτλαντες κ. Νταίνικεν καὶ ὄχι "οἱ θεοί"" μιλᾷ γιὰ ἀποίκηση τῶν πλανητῶν τοῦ ἡλιακοῦ συστήματος ἀπὸ τοὺς Ἄτλαντες,τὸ σωστὸ ὅμως ἦταν οἱ Φαέθοντες.
Εἶχαν ἀναπτύξει λοιπὸν οἱ κάτοικοι τοῦ πλανήτη αὐτοῦ πρὸ 65 ἑκατομ-μυρίων ἐτῶν ἕνα τέτοιο τεχνολογικὸ πολιτισμὸ ποὺ θὰ τοὺς ἐπέτρεψε τὴν ἀποίκηση τοῦ Ἄρη ἀλλὰ καὶ δορυφόρων τοῦ Δία ,ἴσως καὶ τοῦ Κρόνου .
Διόλου ἀπίθανη ἡ κατασκευὴ βάσεων στὴ Σελήνη ἢ ἀκόμη καὶ στὴ Γῆ!
Τὴν ἐποχὴ τῶν ἐξελιγμένων ὀρνιθόσαυρων στὴ Γῆ ,
ὁ Ἄρης εἶχε νερὸ σὲ μεγάλα ποτάμια καὶ λίμνες καὶ πυκνότερη ἀτμόσφαιρα ἔτσι οἱ Φαέθοντες εὔκολα θὰ ἀποίκιζαν τὸν πλανήτη.


Στὴ Γῆ εἶναι πιθανὸ νὰ ἦλθαν σὲ συμφωνία μὲ τοὺς ὀρνιθόσαυρους γιὰ τὴν ἐξόρυξη χρυσοῦ,ἀλουμινίου,οὐρανίου καὶ ἄλλων μετάλλων γιὰ τὴ βιομηχανία τους!

Στὴ Σελήνη ἀναφέρεται πὼς ἔχουν βρεθεῖ ἐρείπια ἀπὸ βάσεις τῶν Φαέθοντων.
Στὸ δορυφόρο Ἰαπετὸ εὑρέθηκαν στοιχεῖα ἀπὸ τὸ διαστημόπλοιο Casini ποὺ δείχνουν ὅτι ὅλος ὁ πλανήτης ,ἴσως ἦταν ἐσωτερικὴ βάση τῶν Φαέθοντων.


Πιθανὰ τὸ αὐτὸ ἰσχύει γιὰ τοὺς δορυφόρους Δεῖμο καὶ Φόβο τοῦ Ἄρη.στην Ἀφροδίτη μᾶλλον τὸ ἀφιλόξενο περιβάλλον τους ἐμπόδισε νὰ τὴν ἐποικίσουν.


Αὐτὸς ὁ ἐποικισμὸς τῶν πλανητῶν δεικνύεται στὴν ἐπικίνδυνη πορεία τοῦ φαεθοντικοῦ ἅρματος.
Ἕνας πολιτισμὸς μὲ τεράστια τεχνολογία ἀλλὰ ἰμπεριαλιστικὰ χαρακτηριστικά,ποὺ τελικὰ ὁδηγῇ-
θηκε ,ὅπως γίνεται πάντα μὲ τὴν ὑποχώρηση τῆς πνευματικότητας ,στὴν ἠθικὴ παρακμή.


Πιθανὴ ἡ χρήση σκλάβων ἀπό τη Γῆ ἤ τον Ἄρη ἀλλὰ καὶ ὑβριδίων ποὺ ἀνέπτυξαν μὲ τὴ γενετικὴ μηχανική!

Κάποια στιγμὴ λόγῳ τῆς ἀδυναμίας πιὸ πέρα ἐπέκτασης τῆς κυριαρχίας τους καὶ τῆς ἐκμετάλλευσης νέων "χωρῶν" πηγῶν ἐργατικῆς δύναμης,ἐμφάνισαν μιὰ οἰκονομικὴ κρίση,κρίση ταυτόχρονα κοινωνικὴ καὶ πολιτισμικὴ ἑνὸς πλανητικοῦ γένους ποὺ εἶχε ἤδη παρηκμάσει πνευματικὰ καὶ ἠθικά.


Ἡ ἐπιθυμία νὰ ὁδηγήσει ὁ Φαέθων τὸ ἅρμα τοῦ Ἥλιου δείχνει τὴν ἀκόρεστη ἐπιθυμία αὐτῶν τῶν "ἀνθρώπων" νὰ ἐξουσιάσουν τὰ πάντα καὶ τοὺς πάντες.
Τελικὰ ἡ κρίση βρῆκε διέξοδο σὲ πλανητικὸ πόλεμο ποὺ ἐπεκτάθηκε σὲ ὅλο τὸ ἡλιακὸ σύστημα.
Κάποιο ἐρευνητὲς μιλᾶνε γιὰ διακόρευση τοῦ πυρῆνα τοῦ Φαέθοντα πρὸς χρήση τῆς γεωθερμικὴς ἐνέργειας μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἔκρηξη τοῦ πλανήτη,ἄλλοι γιὰ ἁλυσιδωτὲς πυρηνικὲς ἐκρήξεις ἀπὸ χρήση πυρηνικῶν ὅπλων ποὺ ὁδήγησαν στὴ μαζικὴ ἔκρηξη τῶν ὠκεανῶν τοῦ πλανήτη.

Ὅπως καὶ νὰ ἔγινε οἱ χιλιάδες ἀστεροειδεὶς μείνανε μνημεῖα τοῦ πλανήτη Φαέθοντα.


Μὲ τὴν καταστροφὴ τοῦ πλανήτη,ἀστεροειδεὶς καὶ μετεωρῖτες χτύπησαν τὸν Ἄρη ,τὴ Σελήνη καί τη Γῆ ὅπου ἐπέφεραν τὸ τέλος τῶν Δεινοσαύρων.


Κάποιοι ὅπως πάντα ἐπέζησαν τῆς καταστροφῆς καὶ παρέμειναν σὲ βάσεις στὸν Ἄρη ἢ καὶ στὸ δορυφόρο Ἰαπετὸ ἢ καὶ σὲ ἄλλους πλανῆτες.
Ἴσως κάποιοι ἀπ' αὐτοὺς νὰ κατέφυγαν στὴ Γῆ καὶ νὰ ἐγκαταστάθηκαν σὲ ψυχρές ,ὀρεινὲς περιοχὲς τοῦ πλανήτη ὥστε νὰ ἐγκλιματισθοὺν καλύτερα.
Τέτοιες θὰ ἦταν τὰ Ἰμαλάϊα,ὁ Καύκασος,οἱ Ἄλπεις καὶ οἱ Ἄνδεις.
Τὰ ἐξωγενῆ αὐτὰ φύλλα στὴν Παλαιὰ διαθήκη ἀναφέρονται ὡς γένη Ἰάφεθ (ἰαπετικὰ) λέξη ποὺ θυμίζει τὸν Φαέθοντα καὶ εἶναι τὰ ἀνάλογα μὲ τὰ Ἀνουνάκι τῶν Σουμμερίων.
Ἐπίσης ἡ ἱστορία τῆς Ἰοῦς κόρη της Λευκάνῃς , γενάρχης τῶν Ἰώνων ποὺ περιγράφει ὁ Αἰσχύλος στὸν Προμηθέα δεσμώτη,ἀντιστοιχεῖ σὲ μιὰ τέτοια πορεία.
Ἡ Ἰω διωγμένη ἀπὸ τὸ Ἀργος(Ἄρης- ἄγος) καταφεύγει δια τοῦ Βοσπόρου (πέρασμα τοῦ στενοῦ Ἄρη-Γῆς) στὴ Σκυθία στὸν Καύκασο καὶ μετὰ στὴ Μ.Ασία,στὴν Ἰουδαία καὶ τὴν Αἴγυπτο ὅπου θὰ γεννιόταν ὁ Ἔπαφος,πρόγονος τῶν Δαναῶν.(ἀναφέρεται στὴν Αἴγυπτο φύλλο σκυθικὸ ποὺ λεγόταν Ὑκσὼς καὶ ἀντιστοιχεῖ μᾶλλον μὲ τοὺς Δαναοὺς Ἱκέτες τοῦ Αἰσχύλου).
Ἐπίσης ὁ Ἔπαφος φαίνεται νὰ ἀντιστοιχεῖ στὸν φιδόμορφο θεὸ Ἄποφι τὸν ἀρχαῖο μᾶλλον ὄφι τῆς Ἀποκάλυψης ποὺ ρίχτηκε στὴ Γῆ ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελο Μιχαὴλ (ἄγγελο τοῦ πυρός).

Ὁ Ἄγγελος Σικελιανὸς ἔβλεπε στὴν πορεία τῆς Ἰοῦς
τὴν ἱστορία τῆς λευκῆς φυλῆς καὶ τὴ συνέκρινε μὲ τὸ πέρασμα (πατισάχ-πάσχα) τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο(ὑπτίως Γῆς δηλαδὴ Ἄρης) δια τῆς Ἐρυθρᾶς θάλασσας(ὁ Ἄρης λεγόταν Ἐρυθραῖα-Ἐρυθρὸς πλανήτης) στὴ νέα Γῆ τῆς ἐπαγγελίας(δηλαδὴ τὸν πλανήτη Γῆ).
Ὁ Ἴων γιὸς τοῦ Ξούθου (ἔξωθεν) εἶναι ὁ πρόγονος τῆς λευκῆς φυλῆς , μὲ ἀποικία στὴ Μ.Ασία μὲ τὴ δωδε-κάπολη στὴ χερσόνησο τῆς Ἐρυθραίας ἀπέναντι ἀπὸ τὴ Χίο καὶ τὴν πόλη Ἐρυθραία-Ἐρυθρές ,ὅπου προφήτευε ἡ Σίβυλλα ποὺ ἀργότερα θὰ προφήτευε στοὺς Ρωμαίους ἀπὸ τὴν Κύμη τῆς Ἰταλίας(ἡ συνέχεια τοῦ ἱερατείου τῆς λευκῆς φυλῆς).
Ἡ Μίλητος ἡ πρώην πόλη τῶν μελαχρινῶν Καρῶν θὰ κατακτηθεῖ καὶ θὰ σφαγεῖ ὁ πληθυσμός της ἐνῶ ὅσοι ἐπέζησαν θὰ γίνουν δοῦλοι.
Αὐτὴ ἡ πόλη θὰ γίνει ἡ μητρόπολη τους.εκεὶ θὰ ἔφτανε στὴν ἀκμή του ὁ πρῶτος γήινος λευκὸς πολιτισμός,θὰ γεννιόταν ἡ φιλοσοφία καὶ οἱ ἄλλες φυσικὲς ἐπιστῆμες τοῦ καθαροῦ ἐπιστημονικοῦ ὑλισμοῦ.
Ἀριθμολεξικά ,μαντέψετε τί δίνει :
Ἡ Μιλητοσ=666!


Ἀνάλογοι θρῦλοι τῆς καταγωγῆς τῶν λευκῶν ἀπὸ τὰ ἄστρα ὑπάρχουν σὲ ὅλους τοὺς λαοὺς τοῦ πλανήτη.
Στὴ Βόρεια Ἰαπωνία ἀναφέρονται στὴ λευκὴ φυλὴ Ἀϊνοῦ ,ἐνῶ Ἰάπωνας ἐρευνητὴς εἶχε ἰσχυριστεῖ ὅτι κατεῖχε ἀγαλματίδιο ἀπὸ τὸν πλανήτη Φαέθοντα!


Εἶναι περίεργο πάντως τὸ πεπρωμένο αὐτὸ τοῦ λαοῦ τοῦ ἀνατέλλοντος Ἥλιου μὲ τίς πυρηνικὲς ἐκρήξεις τῆς Χιροσίμα,τοῦ Ναγκασάκι καὶ πρόσφατα τῆς Φουκουσίμα.
Μοιάζει τὸ κάρμα τῶν "λευκῶν" Ἰαπώνων νὰ ἔρχεται ἀπὸ πολὺ παλιὰ καὶ νὰ μὴν ἔχει ἀκόμη ἐξαντληθεῖ!

Ἡ Ἔλευσις στὴ Γῆ τῶν λευκῶν φαέθοντων δὲν ἀποκλείει τὴ γηγενῆ ὕπαρξη τῆς στὴ Γῆ.


Στὴν ἠπειρωτικὴ Εὐρώπη πρὸ χιλιάδων ἐτῶν ζοῦσαν οἱ νεαντερτάλιοι λευκοὶ πληθυσμοὶ στὰ δάση καὶ στὶς σπηλιές,στάσιμοι σχεδὸν ἐξελικτικά,ὅταν στὴν Ἀφρικὴ εἶχε ἤδη ἐξελιχθεῖ ὁ νεάντερταλ σὲ homo-sapiens-sapiens.


O εὐρωπαῖος νεάντερταλ λόγῳ τῆς ζωῆς του σε
σκιερὰ καὶ κρύα μέρη εἶχε ἔλλειψη τῆς μελανίνης μὲ ἀποτέλεσμα τὸν λευκὸ φαινότυπο!
Πιστεύω ὅτι ἦταν ὁ κατάλληλος πληθυσμὸς γιὰ διασταύρωση μὲ τοὺς ἐξωγενεῖς Φαέθοντες.


Ἡ τραγωδία "Ἰων" τοῦ Εὐριπίδη ἀφήνει κάποια ἴχνη.


Ὁ Ξοῦθος (ὁ ἔξωθεν λευκὸς) παντρεύεται τὴν γηγενῆ Κρέουσα ,κόρη τοῦ Ἐρεχθέως, (πιθανὰ ἐννοεῖ τοὺς γηγενεῖς λευκοὺς) καὶ μὲ πολλὴ δυσκολία καὶ ἀφοῦ ἐπέμβει ὁ θεὸς τῆς ἰατρικῆς Ἀπόλλων( ἐμφανὴς ἡ δυσκολία διασταύρωσης ποὺ λύθηκε ,μᾶλλον τεχνολογικά),γεννᾷ τὸν Ἴωνα,καὶ γιὰ ἄλλους τὸν Ἰανὸ τὸ διπρόσωπο Ρωμαῖο θεό ,το γενάρχη τῆς μεικτῆς πλέον λευκῆς φυλῆς.

Ἡ λευκὴ φυλὴ θὰ ἐπικρατήσει στὸ Βόρειο ἡμισφαίριο ἐκτὸς τῶν πόλων ὅπου θὰ παρα-μείνουν οἱ γηγενεῖς κ ἴτρινοι Ἐσκιμῶοι καὶ ἄλλοι Ἰνδιάνοι.
Μετὰ τὸν καταστροφικὸ ἀτλαντικὸ πόλεμο μεταξὺ τῶν γηγενῶν κίτρινων-Ἀτλάντων καὶ μαύρων-Ἀθηναίων,γύρῳ,γύρω στὸ 2000-1800 π.χ. θὰ δοθεῖ ἡ εὐκαιρία στοὺς ἀνανεωμένους γενετικὰ Ἴωνες ἀπὸ βόρεια νὰ κυριαρχήσουν σὲ ἀρκετὲς περιοχὲς καὶ στοὺς μυστηριώδεις Φοίνικες νὰ κυριαρχήσουν στὶς θάλασσες μέχρι καὶ τὴν Ἀμερική!


Ἡ ἐπικράτηση τῆς νέας λευκῆς φυλῆς δηλώνεται στὴ μάχη τῶν Λαπιθῶν μὲ τοὺς παλαιοὺς κάτοικους Κένταυρους.το Κένταυρος μᾶλλον εἶναι ἀλλοίωση τοῦ Gaia-Ταῦρος,δηλωτικὸ τῆς αὐτοχθονίας αὐτῆς τῆς μέλαινας φυλῆς.
Ὁ Σωκράτης παριστάνεται σὰν Κένταυρος στὸ νότιο ἀέτωμα τῆς Ἀκρόπολης νὰ παλεύει μὲ ἕνα Λάπιθα.
Ὁ ἀρχηγὸς τῶν Λαπιθῶν λέγεται Καινέας,δηλωτικὸς τῆς καινῆς-νέας φυλῆς τῶν Ἰώνων ἀλλὰ καὶ τῆς συγγένειας μὲ τοὺς Καινεάτες-Χαναναίους-Φοίνικες!

Οἱ Φοίνικες ἦταν ἕνας λαὸς συγγενὴς τῶν Ἰώνων,γιὰ τὴν ἀκρίβεια ,οἱ νότιοι Ἴωνες .
Ὁ Αἰσχύλος στὶς Ἱκέτιδες δίνει πολλὰ στοιχεῖα ,ταυτίζοντας οὐσιαστικὰ τοὺς Δαναοὺς μὲ τοὺς Φοίνικες.
Ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα στὴν Οὐγκαρὶτ ἐπιβεβαιώνουν τὸν Αἰσχύλο ,ὅπως τὰ χρυσᾶ νεκρικὰ προσω-πεία,παρόμοια μὲ αὐτὰ τῶν Μυκηνῶν.
Οἱ προσωπογραφίες Δαναῶν-Φοινίκων ταιριάζουν μὲ τοὺς Κέλτες βορειοευρωπαίους.
Ἡ μάχη στὴν Τροία ἔγινε μεταξὺ τῶν ξανθῶν Δαναῶν-Φοινίκων καὶ τῶν μελανοκίτρινων πελασγῶν του Ἴλιου μὲ βασιλιᾶ τὸ γηραιὸ Πρίαμο.
Ἡ παρεμβολὴ τοῦ Ἠμίθεου Ἀχιλλέα,μᾶλλον εἶναι ὁμηρικὸς ἀναχρονισμός.
Οἱ Δαναοὶ καὶ οἱ Φοίνικες γύρῳ,γύρω στὸ 1100 π.χ. ἀντιμετώπιζαν τὰ ὑπολείμματα τῶν κάποτε ἀνθηρῶν πολιτισμῶν τῶν μαύρων Ἀθηναίων καὶ τῶν κίτρινων Ἀτλάντων.
Ὅμοια τὸ 1400 π.χ. εἶχαν κατακτήσει ὅτι εἶχε μείνει ἀπὸ τὴν ἄλλοτε κραταιὰ ἀτλαντική-μινωικὴ αὐτο-κρατορία,ποὺ διαλύθηκε πρῶτα ἀπὸ τὸν μεγάλο πλανητικὸ ἀτλαντικὸ πόλεμο τοῦ 1800 π.χ.και μετὰ τὴν ἠφαιστιακὴ ἔκρηξη τῆς Σαντορίνης τὸ 1600 π.χ.
Ἔτσι κατάφεραν οἱ λευκοὶ δαναοί-φοίνικες μετέπειτα Ἴωνες νὰ κυριαρχήσουν στὴν Ἑλλάδα καὶ ὅλη τὴν Εὐρώπη!
Ἡ Αἴγυπτος ἀντιστάθηκε καὶ τελικὰ ἔδιωξε τοὺς Ὑκσὼς ἀπὸ τὰ ἐδάφη της.
Οἱ Δωριεῖς καὶ αἰολεὶς θὰ ἐκμεταλλευτοῦν την
ἐξασθένιση τῶν δαναῶν-Ἰώνων ἀπὸ τὴ πολυετῆ μάχη τῆς Τροίας γιὰ νὰ ἀνακαταλάβουν τὰ ἑλλαδικὰ ἐδάφη ἀπὸ τοὺς καταχτητές.(κάθοδος τῶν Δωριέων).
Ἡ λέξη Φοίνικες μᾶλλον προέρχεται ἀπὸ τὸ "φοινὸς" ποὺ σημαίνει πορφυρὸς δηλαδὴ κόκκινος.
Ἡ παντελὴς ἔλλειψη μελανίνης εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα τὸ κοκκίνισμα τοῦ δέρματος τους ἀπὸ τὸν Ἥλιο,ὅπως οἱ λευκοὶ βορειοευρωπαῖοι καὶ Ρῶσοι κοκκινίζουν ὅταν ἔρχονται τὸ καλοκαίρι στὴ Μεσόγειο!
Ἡ γλῶσσα τους ἦταν συγγενὴς τῶν Ἰλλυριῶν (σημερινῶν Ἀλβανῶν) καὶ τῶν Παιόνων τῆς Βόρειας Μακεδονίας(Σκοπίων).
Ἡ ταύτιση ἀπὸ τὸν Ντ. Ἄικι τῶν Οὐαλῶν-Κίμβρων μὲ τοὺς Γαλάτες ὡς συγγενεῖς τῶν Φοινίκων,εἶναι σωστή.
Πρόκειται λοιπὸν γιὰ δειναρικοὺς λαοὺς μὲ θεοὺς ποὺ ἦταν παρόμοιοι μὲ τοὺς σκανδιναυικούς, μυκηναικοὺς καὶ κέλτικους θεοὺς ὅπως ὁ Βάαλ-Μπέλ-Ἀπόλλων ἢ ὁ Χαντάτ-Δίας μὲ κεραυνό,ἡ Ἀστάρτη-Ἀφροδίτη κ.α.
Ὁ Μελκὰρτ δὲν ἀντιστοιχεῖ στὸν δωρικὸ ἡμίθεο καὶ γενάρχη Ἡρακλῆ ἀλλὰ στὸν Μελικέρτη γιὸ τῆς Ἰνοῦς(ΙΝΩ) καὶ ἐγγονὸ τοῦ Φοίνικα Κάδμου,ἀδελφὸ τῆς φοινικοπούλας Εὐρώπης.(τί ἄλλη ἀπόδειξη γιὰ τὴ φοινικικὴ καταγωγὴ ὅλων τῶν βορείων εὐρωπαικῶν,λαῶν)!Οι φοίνικες ἀναφέρεται ὅτι ἦρθαν ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα(ξανὰ ὁ ἐρυθρὸς πλανήτης Ἄρης) καὶ κατοίκισαν στὴ Χαναὰν στὸ Λίβανο δηλαδή τη
νότια Ἰωνία!
Ἀποίκισαν ὅλη τὴ Μεσόγειο ἔφτασαν στὴ Βρεττανία καὶ πιθανὰ στὴν Ἀμερικὴ ἀκολουθῶντας το δρόμο τῶν ἀτλάντων!
Ἵδρυσαν τὴν Καρχηδόνα ὅπου ἀναπτύχθηκε τὸ τιμοκρατικό,ὀλιγαρχικὸ πολίτευμα ποὺ περιγράφει ὁ Ἀριστοτέλης,ἕνα πολίτευμα ποὺ εἶναι σχεδὸν παγκόσμιο σήμερα μὲ τὴν ἐπικράτηση λίγων πάμπλουτων οἰκογενειῶν ἐπὶ κάθε λαοῦ.
Αὐτοὶ θὰ λατρέψουν τὸν Βάαλ-Κρόνο ἀδελφὸ τοῦ Ἰαπετοῦ-Ἰάφεθ καὶ θὰ θυσιάζουν τὰ παιδιά τους σὲ αὐτὸν μαζικὰ λίγο πρὶν πέσει στοὺς Ρωμαίους τὸ 146 π.χ.
Οἱ Ἴωνες ἵδρυσαν ἀνατολικὰ τὴν Ἀθήνα,τὴ γενέτειρα τῶν ἀστῶν, ὥστε μὲ τίς 2 μητροπόλεις τους νὰ κυριαρχήσουν σὲ ὅλη τὴ Μεσόγειο.
Αὐτὸς ἦταν ὁ σκοπὸς τῆς Σικελικῆς ἐκστρατείας ποὺ σαμποτάρισε ἔντεχνα τὸ δωρικὸ ἱερατεῖο(γεγονὸς τῶν ἐρμοκοπιδῶν) μὲ τὸν μέγιστο Σωκράτη(ὁ μελαγ-χροινὸς Σωκράτης οὐδέποτε "μυήθηκε" στὰ φοινικικὰ ἐλευσίνια μυστήρια) καὶ τὸν ἡρωικὸ Ἀλκιβιάδη.
Ὁ Σωκράτης καὶ ὁ Ἀλκιβιάδης θὰ τὸ πληρώσουν ἀργότερα μέ το θάνατο τους! Ἡ Γέφυρα τῶν Ἀθηναίων-Καρχηδονίων ἀπέτυχε ἀλλιῶς θὰ εἶχαν ἤδη κυριαρχήσει σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἀπὸ τότε!


Ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ πλανήτη θὰ σημαδευτεῖ ἀπὸ τότε μὲ τὴν προσπάθεια τῆς λευκῆς φυλῆς νὰ κυριαρχήσει παντοῦ σὲ ὅλο τὸν πλανήτη.
Οἱ κονκισταδόροι Ἱσπανοὶ μὲ τὴ γενοκτονία τῶν ἰνδιάνων,οἱ ἀποικιοκράτες γάλλοι μὲ τὴ γενοκτονία τῶν ἀφρικανῶν,οἱ ἄγγλοι μὲ τὴ γενοκτονία τῶν Αὐστραλῶν καὶ τῶν Ἰνδῶν, οἱ Ὁλλανδοὶ μὲ τὴ γενοκτονία ἰνδονησίων,οἱ πορτογάλλοι μὲ τὴ γενοκτονία τῶν βραζιλιάνων κ.ὅ.κ.
Ὁ Χίτλερ θὰ ἐξιστορήσει τὴν καθαρότητα τῆς ἀρείας λευκῆς φυλῆς καὶ τὴν καταγωγή της ἀπὸ τὴ Θούλη ποὺ δὲν εἶναι παρὰ ὁ πλανήτης Φαέθων καὶ ἡ ἀποικία του Ἄρης.
Τὰ ὁλοκαυτώματα τῶν γηγενῶν κίτρινων χαζάρων(ἀζέρων) Ἰουδαίων καὶ ἄλλων κατώτερων φυλῶν εἶναι γνωστή.

Ἡ νίκη τοῦ κατώτερου μέλανα ἀμερικανοῦ Τζέσε Όουενς στοὺς ὀλυμπιακοὺς τοῦ Βερολίνου του στοίχισε πολύ!
Ἡ ἐπέμβαση τοῦ ἀφανοῦς δωρικοῦ ἱερατείου (κόκκινος στρατὸς καὶ Στάλιν) στὴν ἔκβαση τοῦ Β'Π'Πολέμου θὰ ἦταν ξανὰ τότε ἀποφασιστικὴ γιὰ τὸ μέλλον τοῦ πλανήτη καὶ γιὰ νὰ μπορεῖ σήμερα ὁ ἄνθρωπος νὰ μιλᾷ καὶ νὰ ἐκφράζεται ἐλεύθερα!
Οἱ λευκοὶ ἄνθρωποι ,ὅπως τοὺς ἔλεγαν οἱ γηγενεῖς Ἰνδιάνοι τῆς Ἀμερικῆς,ἔσφαξαν,ἐκμεταλεύτηκαν,κυριάρχησαν παντού.όμως ἡ φυλή τους σὰν ἐπέμβαση τῆς φύσης μοιάζει νὰ ἐξωθεῖται ἀπὸ τὸν πλανήτη.ο πολλαπλασιασμὸς τῶν γηγενῶν μαύρων καὶ κίτρινων πληθυσμῶν οἱ μεικτοὶ γάμοι μὲ τὴν ἀναγκαστικὴ ἐξάλειψη τοῦ ρατσισμοῦ, ὁδηγεῖ στὴν ἀργὴ καὶ σταθερὴ ἀφομοίωση τῆς λευκῆς φυλῆς ἀπὸ τίς γηγενεῖς καὶ τὴ δημιουργία μιᾶς ἑνιαίας πλανητικῆς φυλῆς ποὺ θὰ ἀντιπροσωπεύει τὴν παγκόσμια εἰρήνη καὶ ἁρμονία ὅλων τῶν κατοίκων τῆς Γῆς,ἀνεξαρτήτως χρώματος,γλώσσας,θρησκείας!

H Γέννηση του Δία

Στὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία, ἡ Τιτανομαχία ἦταν ὁ πόλεμος μεταξὺ τῶν Τιτάνων (οἱ ὁποῖοι μάχονταν ἀπὸ τὸ βουνὸ Όθρυς) καὶ τῶν Ὀλύμπιων θεῶν. Εἶναι γνωστή, ἐπίσης, καὶ ὡς ἡ Μάχη τῶν Τιτάνων ἢ Πόλεμος τῶν Τιτάνων. Ὁ πόλεμος εἶχε προλεχθεῖ στὸν Κρόνο ἀπὸ τὴ Γαῖα καὶ τὸν Οὐρανό, ἐπειδὴ ὁ Κρόνος εἶχε ἀρνηθεῖ νὰ ἀποκαταστήσει δικαιοσύνη μετὰ τὴν ἐκθρόνιση τοῦ πατέρα του.

Οἱ Τιτᾶνες ποὺ πολέμησαν καθοδηγοῦνταν ἀπὸ τὸν Κρόνο καὶ στὶς τάξεις τους βρίσκονταν οἱ: Κόϊος, Κριός, Ὑπερίων, Ἰαπετός, Ἄτλας. Οἱ Ὀλύμπιοι ὁδηγοῦνταν ἀπὸ τὸν Δία καὶ στὸ πλευρό του πολέμησαν καὶ οἱ: Ἑστία, Δήμητρα, Ἥρα, Ἅδης/Πλούτων, Ποσειδῶνας, οἱ Ἑκατόγχειρες, οἱ Γίγαντες καὶ οἱ Κύκλωπες.

Νικῶντας μετὰ ἀπὸ δεκάχρονο πόλεμο, οἱ Ὀλύμπιοι μοίρασαν μεταξύ τους τὰ λάφυρα, δίνοντας στὸν Δία τὴν ἐξουσία στὸν ἀέρα καὶ τὸν οὐρανό, στὴ θάλασσα καὶ ὅλα τὰ ὑδάτινα σώματα στὸν Ποσειδῶνα, καὶ στὸν Κάτω Κόσμο στὸν Ἅδη. ἡ γῆ ἀφέθηκε ὡς κυριαρχία κοινὴ ὅλων τῶν θεῶν. Ἔπειτα ἔκλεισαν τοὺς Τιτᾶνες στὰ Τάρταρα. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου ὁ Ὠκεανὸς καὶ οἱ Τιτανίδες (Θεῖα, Ρέα, Θέμις, Μνημοσύνη, Φοίβη καὶ Τηθὺς) παρέμειναν οὐδέτεροι, καὶ γι' αὐτὸ δὲν τιμωρήθηκαν ἀπὸ τὸν Δία. Οἱ ἑκατόγχειρες παρέμειναν φύλακές τους, μέχρι τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Δίας τοὺς ἀπελευθέρωσε ὅλους, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἄτλαντα.





Ὁ Δίας γεννήθηκε στὴν Κρήτη


Ὁ Δίας γεννήθηκε στὴν Κρήτη σύμφωνα μὲ τὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία. Δύο σπήλαια πάνω στὰ Κρητικὰ βουνὰ διεκδικοῦν τὴν τιμὴ τῆς γενέτειρας τοῦ μεγαλύτερου θεοῦ στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, τὸ Δικταῖο Ἀντρο στὴν κεντρο-ἀνατολικὴ Κρήτη καὶ τὸ Ἰδαῖο Ἀντρο στὸ ψηλότερο βουνὸ τῆς Κρήτης, τὸ ὄρος Ἰδη ἢ Ψηλορείτης. Δὲν ὑπάρχει καμιὰ πληροφορία ποὺ νὰ μᾶς διευκρινίζει ποὺ ἀκριβῶς γεννήθηκε ὁ Δίας καί το κάθε σπήλαιο ἔχει τοὺς δικούς του ὑποστηρικτές.


Ὁ Οὐρανός, ἡ Γαῖα καὶ ὁ Κρόνος

Σύμφωνα μὲ τὴν Θεογονία τοῦ Ἠσίοδου, οἱ πρῶτοι θεοὶ στὴν ἀπαρχὴ τοῦ Κόσμου ἦταν ὁ Οὐρανὸς καὶ ἡ Γαῖα. Ὁ Οὐρανὸς γιὰ νὰ μὴ χάσει τὴν ἐξουσία του, φοβούμενος τὴ διαδοχή, ἔριχνε τὰ παιδιά του στὰ ἔγκατα τῆς γῆς. Ἡ Γαῖα, ποὺ δὲν ἦταν ὀπαδὸς αὐτῆς τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ συζύγου της, ἔκρυψε στὴ νυφική της κλίνη τὸ γιο της Κρόνο καὶ στὴ συνέχεια τὸν βοήθησε νὰ πάρει τὴ θέση τοῦ πατέρα του.


Σύμφωνα μὲ το μῦθο, ἀκολουθῶντας τὴ συμβουλὴ τῆς Γαίας, ὁ Κρόνος πῆρε ἕνα δρεπάνι καὶ ἔκοψε τὰ γεννητικὰ ὄργανα τοῦ Οὐρανοῦ, τὰ ἔριξε στὴ θάλασσα καὶ ἔτσι γεννήθηκε ἡ πανέμορφη θεὰ τοῦ ἔρωτα ἡ Ἀφροδίτη.

Ὁ Κρόνος καὶ ἡ Ρέα, ἡ Γέννηση του Δία στὴν Κρήτη

Τὴν ἴδια μοῖρα μὲ τὸν πατέρα του εἶχε ὅμως καὶ ὁ Κρόνος ποὺ φοβούμενος τὴν κατάρα - προφητεία τοῦ πατέρα του, κατάπινε τὰ παιδιά του ὥστε νὰ μὴν τὸν γκρεμίσουν ἀπὸ τὴν θέσῃ τῆς ἐξουσίας του.


Ὁ Κρόνος μὲ τὴ Ρέα εἶχαν γεννήσει ἄλλα πέντε παιδιὰ πρὶν τὸν Δία, ποὺ ὅλα εἶχαν καταλήξει στὸ στομάχι τοῦ πατέρα τους. Ὅταν ἡ Ρέα ἔμεινε ξανὰ ἔγκυος στὸ Δία δὲν ἤθελε νὰ ἔχει καὶ αὐτὸς τὴν ἴδια τύχη μὲ τὰ προηγούμενα παιδιά τους γι' αὐτὸ ζήτησε τὴ βοήθεια τῶν γονιῶν τῆς (Οὐρανοῦ καὶ Γαίας).


Ἀκολουθῶντας τὴ συμβουλή τους, πῆγε στὴν Κρήτη καὶ κρύφτηκε σὲ ἕνα σπήλαιο στὰ κρητικὰ βουνὰ γιὰ νὰ φέρει στὸν κόσμο τὸ μωρὸ κρυφὰ ἀπὸ τὸν παιδοφάγο σύζυγο τῆς τὸν Κρόνο. Τοὺς πόνους τῆς γένας ἡ Ρέα προσπαθοῦσε νὰ τοὺς καταπνίξει καὶ νὰ μὴ φωνάξει βυθίζοντας τὰ δάκτυλα της στὴ γῆ. Ἀπὸ κάθε δάχτυλο ποὺ χώθηκε στὴ γῆ, δημιουργήθηκε ἕνας ἀπὸ τοὺς δέκα Δάκτυλους, ἀγαθὰ πλάσματα ποὺ ζοῦσαν στὰ Κρητικὰ βουνά.


Σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς γέννας, τὴν εἴσοδο τῆς σπηλιᾶς φρουροῦσαν οἱ μυθικοὶ Κουρῆτες, ποὺ σὲ πολλοὺς μύθους ταυτίζονται μὲ τοὺς Δάκτυλους.


Ἡ Ρέα μόλις γέννησε τὸ Δία, τὸ ὑγιὲς ἀγοράκι ποὺ ἀργότερα θὰ γινόταν ὁ πατέρας τῶν θεῶν τοῦ Ὀλύμπου, τὸ ἔδωσε στοὺς Κουρῆτες νὰ τὸ προσέχουν. Αὐτοὶ πατοῦσαν δυνατὰ τὰ πόδια τους χορεύοντας ἢ χτυποῦσαν τὰ τύμπανα καὶ τίς μεταλλικές τους ἀσπίδες γιὰ νὰ καλύψουν τὸ κλάμα τοῦ μωροῦ.


Ἡ Ρέα γιὰ νὰ ξεγελάσει τὸν σύζυγό της Κρόνο, ἀντὶ γιὰ τὸ νεογέννητο βρέφος του ἔδωσε μία πέτρα τυλιγμένη σὲ σπάργανα. Αὐτὸς κατάπιε ἀμέσως τὸ δῆθεν βρέφος καὶ ἐπαναπαύτηκε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ὅτι ὁ θρόνος του δὲν κινδύνευε ἀπὸ τὰ παιδιά του. Ὁ Δίας μεγαλώνει κρυμμένος στὰ βουνὰ τῆς Κρήτης


Στὸ μεταξὺ ὁ μικρὸς Δίας μεγάλωνε στὴ σπηλιὰ ποὺ παρέμενε κρυμμένος πάνω στὰ βουνὰ τῆς Κρήτης. Στὴν ἀνατροφή του Δία σημαντικὸ ρόλο ἔπαιξαν ἡ κατσίκα Ἀμάλθεια καὶ ἡ νύμφη Μέλισσα.


Ἡ Ἀμάλθεια, κατσίκα ἢ γιὰ ἄλλους νύμφη, ἔδινε τὸ γάλα της στὸ θεῖο βρέφος καὶ ἀπὸ τὸ κέρατό της ἔβγαιναν κάθε λογῆς ἀγαθά. Ἡ νύμφη Μέλισσα τὸν ντάντευε καὶ τὸν φρόντιζε μεγαλώνοντας σὲ ὅ,τι χρειάζεται ἕνα παιδὶ ἐνῶ τοῦ ἔδινε θρεπτικὸ μέλι γιὰ νὰ μεγαλώσει πιὸ γρήγορα.

Ἡ Τιτανομαχία - Ὁ Δίας παίρνει το θρόνο ἀπὸ τὸν Κρόνο

Ὅταν κάποτε ὁ Δίας μεγάλωσε καὶ ἔφτασε στὴν κατάλληλη ἡλικία, ἔδιωξε τὸν Κρόνο καὶ πῆρε τὴ θεϊκή του ἐξουσία, εἴτε ἀναίμακτα εἴτε μετὰ ἀπὸ μιὰ τρομερὴ μάχη, τὴν Τιτανομαχία, ὅπως ἀναφέρεται σὲ ἄλλη ἐκδοχὴ τοῦ μύθου.

Σύμφωνα μὲ τὴν ἐκδοχὴ τῆς Τιτανομαχίας, ὅταν ὁ Δίας πῆγε νὰ βρεῖ τὸν πατέρα του Κρόνο γιὰ νὰ διεκδικήσει τὴν ἐξουσία, τοῦ ἔσκισε τὴν κοιλιὰ ἀπὸ ὅπου ἀμέσως ξεπετάχτηκαν ὅσα ἀπὸ τὰ παιδιά του εἶχε καταπιεῖ στὸ παρελθόν: ἡ Ἥρα, ὁ Ποσειδῶνας, ἡ Ἔστία, ἡ Δήμητρα καὶ ὁ Πλούτωνας (Ἅδης). Μὲ τὴ βοήθειά τους ὁ Δίας πολέμησε ἐνάντια στοὺς Τιτᾶνες ποὺ εἶχαν τὴν κυριαρχία τοῦ σύμπαντος μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Κρόνο.

Ὁ πόλεμος αὐτὸς (Τιτανομαχία) ἦταν πολὺ σκληρὸς ἀλλὰ τελικὰ κατέληξε νὰ ἐπικρατήσουν ὁ Δίας καὶ τὰ ἀδέρφια του, ποὺ μαζὶ μὲ τὰ παιδιά του Δία ἔφτιαξαν τὸ ἀρχαῖο Ἑλληνικὸ δωδεκάθεο, τοὺς 12 θεοὺς τοῦ Ὀλύμπου.

Ἀθηνᾶ - Ἡ πάνσοφος Θεά

H Ἀθηνᾶ ἦταν ἡ θεὰ ποὺ συμβόλιζε τὴ σοφία. Οἱ Ἕλληνες, ὁ πρῶτος λαὸς ποὺ κατέκτησε τὴ λογικὴ σκέψη καὶ διατύπωσε καθολικοὺς νόμους γιὰ τὴ λειτουργία τοῦ σύμπαντος, ἔπλασαν μιὰ θεὰ ποὺ προσωποποιοῦσε τὴν ἐξυπνάδα καὶ τὴ φρόνηση. Ἄλλωστε, ἀκόμη καὶ ὁ τρόπος γέννησης τῆς θεᾶς ἦταν τέτοιος ποὺ μαρτυροῦσε τίς ἰδιότητές της. Ἡ γαλανομάτα κόρη ξεπήδησε ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ παντοδύναμου καὶ πάνσοφου Δία.

Τὸν καιρὸ ποὺ ὁ πατέρας τῶν θεῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων ἀνατρεφόταν στὴν Κρήτη, χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζει ὁ Κρόνος, ἀπὸ τίς Νύμφες τοῦ βουνοῦ καὶ τίς Ωκεανίδες, ἐρωτεύτηκε τὴ Μήτιδα. Αὐτὴ ἦταν ἡ πιὸ συνετὴ ἀπὸ ὅλες τίς ἀδερφές της. Μὲ τίς συμβουλές της βοήθησε ἀποφασιστικὰ τὸν Δία νὰ πάρει τὴν τελικὴ νίκη. Αὐτὴ τοῦ ἔδωσε τὸ μαγικὸ βοτάνι μὲ τὸ ὁποῖο ὁ φοβερὸς παιδοφάγος ἀναγκάστηκε νὰ βγάλει ἀπὸ τὸ στομάχι του τοὺς θεοὺς ποὺ εἶχε καταπιεῖ.

Ἡ Μήτιδα ἦταν ἡ πρώτη σύζυγος του Δία ἢ σύμφωνα μὲ ἄλλους ἡ πρώτη ἐρωμένη του. Σὲ κάποιο γλέντι ποὺ ἔγινε στὸν Ὄλυμπο γιὰ νὰ ἐπισημοποιήσουν τὴ σχέση τους, ὁ Οὐρανὸς καὶ ἡ Γῆ ἀποκάλυψαν στὸν ἐγγονό τους πὼς θὰ τοῦ χάριζε πρῶτα μιὰ κόρη καὶ ὕστερα ἕνα γιο, ποὺ θὰ γινόταν τόσο δυνατός, ὥστε θὰ ὀνομαζόταν πρῶτος τῶν θεῶν. Ὁ χρησμὸς αὐτὸς τῶν προγόνων του τὸν ἔβαλε σὲ σκέψεις. Ἔτσι, ὅταν εἶδε τὴ γυναῖκα του ἔγκυο, δὲν μποροῦσε νὰ ἠρεμήσει. Γι' αὐτὸ ζήτησε ἕνα βοτάνι ἀπὸ τὴ γιαγιά του ποὺ ὅποιος τὸ ἔτρωγε γινόταν μικρὸς σὰν τὸ δάχτυλο. Ἡ Γαῖα του ἔκανε τὴ χάρη καὶ αὐτὸς ἔτρεξε στὴ Μήτιδα καί της τὸ ἔδωσε νὰ τὸ καταπιεῖ, λέγοντας πὼς θὰ ἔκανε γερὰ παιδιά. Ἔτσι κι ἔγινε μὰ σὲ λίγο ἡ Μήτιδα ἄρχισε νὰ μικραίνει. Τότε ὁ Δίας ἄνοιξε τὸ τεράστιο στόμα του καὶ τὴν κατάπιε. Κατέφυγε δηλαδὴ στὸ κόλπο τοῦ πατέρα του, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ἐξαφάνισε καὶ τὴ σύζυγό του μαζὶ μὲ τὸ παιδὶ ποὺ εἶχε στὴν κοιλιά της. Ὁ Δίας ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ κατάπιε τὴ Μήτιδα κατέκτησε ὁλόκληρη τὴ σοφία τοῦ κόσμου. Ἤξερε κάθε στιγμὴ ποιό εἶναι τὸ καλὸ καὶ ποιό τὸ κακό.

Ὕστερα ἀπὸ λίγες μέρες ἄρχισε νὰ τὸν ἐνοχλεῖ κάτι στὸ κεφάλι του. Ἔνιωθε σὰν ἕνα μικρὸ σπαθὶ νὰ ἀγγίζει ἁπαλὰ τὸ μυαλό του. Καθὼς ὅμως ὁ καιρὸς περνοῦσε οἱ ἐνοχλήσεις ἔγιναν πιὸ ἔντονες καὶ ὁ πόνος στὸ κεφάλι πολὺ δυνατός. Ὁ Δίας βογκοῦσε ἀπὸ τοὺς πόνους! ὅλες οἱ θεὲς προσπαθοῦσαν νὰ τὸν καταπραΰνουν μὲ μαγικὰ βότανα, ἀλλὰ τίποτε. Οὔρλιαζε καὶ χτυπιόταν καταγῆς, ἔτσι ποὺ ὁλόκληρος ὁ Ὄλυμπος ἀντιλαλοῦσε καὶ σειόταν ἀπὸ τίς σπαρακτικές του φωνές. Μιὰ νύχτα ποὺ δὲν ἄντεχε ἄλλο, κάλεσε τὸν Ἥφαιστο νὰ ἔρθει στὸ παλάτι του μὲ τὸ τεράστιο σφυρί του. Ὁ γιος του ἔφτασε μουντζουρωμένος καὶ ἱδρωμένος.

Μόλις τὸν εἶδε ὁ Δίας του εἶπε: - Γρήγορα Ἥφαιστε, δῶσε μιὰ μὲ τὸ σφυρί σου στὸ κεφάλι μου γιὰ νὰ μὲ γλιτώσεις μιὰ καὶ καλὴ ἀπ' αὐτὸ τὸ μαρτύριο. Ὁ θεϊκὸς σιδηρουργὸς κοντοστάθηκε, γούρλωσε τὰ μάτια του καὶ ἀρνήθηκε νὰ κάνει κάτι τέτοιο. Ὅμως ὁ Δίας δὲν ἀστειευόταν. Ὀργισμένος ἀπείλησε τὸν Ἥφαιστο πὼς θὰ τὸν πετοῦσε γιὰ δεύτερη φορὰ ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο. Τρομαγμένος ὁ νεαρὸς θεὸς σήκωσε τὸ τεράστιο σφυρὶ καὶ τὸ κατέβασε μ' ὅλη του τὴ δύναμη στὸ κεφάλι τοῦ πατέρα του. Τότε μπροστὰ στὰ κατάπληκτα μάτια τῶν Ὀλυμπίων ξεπετάχτηκε ἀπὸ τὸ κεφάλι του Δία μιὰ γαλανομάτα κόρη πάνοπλη. Κρατοῦσε ἀσπίδα, φοροῦσε περικεφαλαία καὶ κουνοῦσε ἀπειλητικὰ τὸ δόρυ της. Ἦταν ἡ Ἀθηνᾶ, πολεμικὴ θεὰ μὰ καὶ προστάτιδα τῆς σοφίας κληρονόμησε τὴν παντοδυναμία τοῦ πατέρα της καὶ τὴ σύνεση τῆς Μήτιδας.

Τὴν ὥρα τῆς γέννησής της ἔβγαλε μιὰ πολεμικὴ κραυγὴ ποὺ ἔκανε τὸν Ὄλυμπο νὰ σειστεὶ ὁλόκληρος καὶ ἔφτασε ὡς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Ἡ γῆ τραντάχτηκε καὶ ἡ θάλασσα ἀναταράχτη,. πελώρια κύματα σηκώθηκαν ἀπειλητικὰ καὶ τὴ σκέπασαν. Ὁ Ἥλιος σταμάτησε τὸ ὁλόχρυσο ἅρμα του καὶ παρακολουθοῦσε τὴ θεὰ μέχρι νὰ βγάλει τὴν πανοπλία τῆς ἀπὸ τὸ ἀδύναμο ἀκόμη κορμί της. Σὲ λίγο σταμάτησε ἡ κοσμοχαλασιὰ ποὺ προκάλεσε ἡ γέννηση τῆς θεᾶς. Ἡ φύση ὁλόκληρη γαλήνεψε. Ὁ Δίας, ποὺ ἀπαλλάχτηκε ἀπὸ τὸ φοβερὸ πονοκέφαλό του, ἀνακουφισμένος ἀντίκρισε τὴ νέα του κόρη καὶ τῆς χαμογέλασε. Αὐτὴ σὲ λίγη ὥρα μεγάλωσε καὶ ἀπέκτησε σ' ὅλη του τὴν ἔκταση τὸ θεϊκό της μεγαλεῖο. Οἱ θεοὶ ἔστησαν γλέντι γιὰ νὰ καλωσορίσουν τὴ νέα τους σύντροφο. Τὸ χορὸ ἔσυρε πρώτη ἡ Ἀθηνᾶ. Σύμφωνα μ' ἕναν ἄλλο μῦθο ποὺ ἔλεγαν στὴν Κρήτη, ἡ θεὰ γεννήθηκε στὸ νησὶ ἀπὸ ἕνα σύννεφο ποὺ χτύπησε ὁ Δίας μὲ τὸν κεραυνό του. Ἄλλοτε πάλι ἔλεγαν πὼς ἦταν κόρη τοῦ γίγαντα Πάλλαντα ἢ κόρη τοῦ Ποσειδῶνα καὶ τῆς Τριτωνίδας. Πολλὲς φορὲς τὴν ὀνόμαζαν Παλλάδα. Γιὰ τὸ ὄνομα αὐτὸ ὑπῆρχε ὁ ἀκόλουθος μῦθος.

Τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς της μεγάλωσε μὲ μιὰ κοπέλα ποὺ ὀνομαζόταν Παλλάδα. Εἶχαν γίνει πολὺ ἀγαπημένες φίλες. Μάθαιναν μαζὶ τὴν πολεμικὴ τέχνη καὶ ἔπαιζαν ἀρκετὰ βίαια παιχνίδια. Μιὰ μέρα ποὺ μάλωσαν, ἡ Παλλάδα ἦταν ἕτοιμη νὰ χτυπήσει τὴν Ἀθηνᾶ. Ὅμως ὁ Δίαςπου τὰ ἔβλεπε ὅλα, φοβήθηκε γιὰ τὴ μικρή του κόρη καὶ τὴν προστάτεψε μὲ τὴν αἰγίδα του. Ἡ κοπέλα τρόμαξε ὅταν εἶδε νὰ προσγειώνεται μπροστά της ἡ τρομερὴ ἀσπίδα. Ἡ μικρὴ θεὰ ἐκμεταλλεύτηκε τὴν ταραχή της καὶ τὴ χτύπησε θανάσιμα. Ὅταν κατάλαβε πὼς ἡ φιλενάδα της εἶχε πεθάνει, τότε ξέσπασε σὲ ἀπαρηγόρητο κλάμα. Γιὰ νὰ τιμήσει τὴ νεαρή της φίλη, δημιούργησε ἕνα ἄγαλμα ποὺ τῆς ἔμοιαζε καὶ τὸ τοποθέτησε δίπλα στὸν πατέρα της. Τὸ ἄγαλμα ἦταν ξύλινο καὶ ὀνομάστηκε Παλλάδιο. Κάποτε ὅμως ὁ Δίας τὸ πέταξε ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο καὶ αὐτὸ ἔπεσε στὴν Τροία τὸν καιρὸ ποὺ χτιζόταν ἡ πόλη. Τὸ ἄγαλμα αὐτὸ προστάτευε ἀπὸ τότε τὴν περιοχή. Ἐπειδὴ εἶχε πέσει στὸ ναὸ τῆς Ἀθηνᾶς, ὀνόμασαν τὴ θεὰ Ἀθηνᾶ-Παλλάδα.

Πολλὲς πόλεις στὴν ἀρχαιότητα ὑποστήριζαν πὼς εἶχαν Παλλάδια καὶ πὼς ἀπολάμβαναν τὴν προστασία της.

Ἡ Ἀθηνᾶ εἶναι τὸ πιὸ ἀγαπημένο παιδί του Δία καὶ πέρασε ὁλόκληρη τὴ ζωή της ἀφοσιωμένη στὸν πατέρα της ποὺ τὸν ὑπεραγαποῦσε. Πολύτιμη ἦταν ἡ βοήθειά της στὴ Γιγαντομαχία ὅπου σκότωσε καὶ ἔγδαρε τὸν Πάλλαντα καὶ καταπλάκωσε τὸν Ἐγκέλαδο μὲ τὴ Σικελία. Μόνο αὐτὴ ἔμεινε πλάϊ στὸν Δία, ὅταν ὁ φοβερὸς Τυφῶνας ὅρμησε στὸν Ὄλυμπο. Μονάχα μιὰ φορὰ συμμετεῖχε στὴ συνωμοσία τῆς Ἥρας, τοῦ Ποσειδῶνα καὶ τοῦ Ἀπόλλωνα ἐναντίον τοῦ πατέρα της. Μὰ καὶ τότε ἦταν ἡ μόνη ποὺ δὲ γνώρισε τὴν ὀργή του Δία καὶ ἔτσι ἡ σχέση ἀγάπης καὶ στοργῆς συνεχίστηκε χωρὶς ἄλλα προβλήματα. Ἡ Ἀθηνᾶ ἀγαποῦσε τίς πολεμικὲς καὶ τίς καλὲς τέχνες καὶ ἀσχολοῦνταν διαρκῶς μὲ αὐτές. Δὲν εἶχε καθόλου ἐρωτικὲς περιπέτειες καὶ συμβόλιζε τὴν αἰώνια παρθενία. Γι' αὐτὸ ἄλλωστε οἱ Ἀθηναῖοι ὀνόμασαν το ναὸ τῆς θεᾶς πάνω στὴν Ἀκρόπολη, Παρθενῶνα.

Μόνο μιὰ φορὰ λένε προσπάθησε νά την ἐνοχλήσει ἐρωτικὰ ὁ Ἥφαιστος, μὰ ἡ θεὰ ἀντιστάθηκε παλικαρίσια. Ἀπὸ τὸ σπέρμα τοῦ θεοῦ ποὺ ἔπεσε στὴ γῆ γεννήθηκε ὁ Ἐριχθόνιος, ἕνας ὀνομαστὸς ἥρωας τῆς Ἀθήνας, ποὺ ἡ θεά του συμπεριφερόταν σὰν νὰ ἦταν γιος της. Ἄλλοι ἰσχυρίζονται πὼς ὁ Ἐριχθόνιος ἦταν γιος τῆς Γαίας ποὺ τὸν ἐμπιστεύτηκε στὴν Ἀθηνᾶ νὰ τὸν ἀναθρέψει. Λένε μάλιστα πὼς ὁ ἥρωας καθιέρωσε τὰ Παναθήναια, τὴ σημαντικότερη γιορτὴ πρὸς τιμὴ τῆς Ἀθηνᾶς. Ἐπίσης πίστευαν πὼς ἡ θεά του δίδαξε νὰ ὁδηγεῖ τὸ τέθριππο, τὸ ἅρμα δηλαδὴ ποὺ ἔσερναν τέσσερα ἄλογα. Πιὸ ἀγαπημένη της πόλη ἦταν ἡ Ἀθήνα, ποὺ πῆρε καὶ τὸ ὄνομά της. Ἔλεγαν πὼς πρῶτος ἔφτασε στὴν Ἀττικὴ ὁ Ποσειδῶνας. Αὐτὸς χτύπησε μὲ τὴν τρίαινά του ἕνα βράχο τῆς Ἀκρόπολης καὶ ἀμέσως ἀνάβλυσε μιὰ πηγὴ μὲ ἁλμυρὸ νερό. Κατόπιν ἡ Ἀθηνᾶ, ποὺ διεκδικοῦσε κι αὐτὴ τὴν κυριαρχία καὶ τὴν προστασία τοῦ τόπου, φύτεψε μιὰ ἐλιά. Τότε οἱ ὑπόλοιποι Ὀλύμπιοι μπῆκαν κριτὲς στὴ διαμάχη τῶν θεῶν καὶ ἀποφάσισαν ὑπὲρ τῆς Ἀθηνᾶς.

Σύμφωνα μ' ἕναν ἄλλο μῦθο κάποτε φύτρωσε στὴν Ἀκρόπολη μιὰ ἐλιὰ καὶ παραπέρα ἀνάβλυσε μιὰ πηγή. Ὁ Κέκροπας ποὺ ἦταν ἄρχοντας τῆς περιοχῆς ζήτησε τὴ συμβουλὴ τοῦ μαντείου καὶ πληροφορήθηκε πὼς τὸ δέντρο ἀντιπροσώπευε τὴν Ἀθηνᾶ καὶ ἡ πηγὴ τὸν Ποσειδῶνα. Τότε κάλεσε λαϊκὴ συνέλευση τῶν ἀνδρῶν καὶ τῶν γυναικῶν. Ὅλοι οἱ ἄνδρες ψήφισαν ὑπὲρ τοῦ Ποσειδῶνα καὶ ὅλες οἱ γυναῖκες ὑπὲρ τῆς Ἀθηνᾶς. Ὅμως αὐτὲς ἦταν περισσότερες καὶ ἔτσι ἡ πόλη δόθηκε στὴ θεά. Ὁ Ποσειδῶνας ὀργισμένος πλημμύρισε τὴν περιοχή. Οἱ ἄνδρες, τότε, γιὰ νὰ τιμωρήσουν τίς γυναῖκες, τίς ἀπαγόρευσαν νὰ συμμετέχουν στὶς συνελεύσεις καὶ νὰ ψηφίζουν.

Ἀλλὰ ἡ πιὸ κοινὴ ἐκδοχὴ τοῦ μύθου εἶναι ἡ ἀκόλουθη. Οἱ θεοὶ εἶπαν στοὺς ἀντίδικους ὅτι θὰ κέρδιζε τὴν πόλη ἐκεῖνος ποὺ θὰ ἔκανε τὸ πιὸ χρήσιμο δῶρο στοὺς κατοίκους. Τότε ὁ Ποσειδῶνας χτύπησε τὴν τρίαινά του στὴ γῆ καὶ ξεπετάχτηκε ἕνα κατάλευκο ἄλογο.

Οἱ ἀθάνατοι θαύμασαν τὸ δῶρο αὐτό, γιατί ἤξεραν πόσο χρήσιμο ἦταν στὴ γεωργία καὶ στὰ ἄλλα ἐπαγγέλματα. Ἀμέσως ὅμως ἡ σοφὴ Ἀθηνᾶ χτύπησε μὲ τὸ δόρυ της τὴν ἀττικὴ γῆ καὶ φύτρωσε μιὰ φουντωτὴ καὶ ἀειθαλὴς ἐλιά. Τότε οἱ Ὀλύμπιοι ἀποφάσισαν πὼς ὁ καρπὸς τοῦ εὐλογημένου δέντρου ἦταν πιὸ χρήσιμος γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τῆς περιοχῆς καὶ ἔτσι ἔδωσαν τὴ νίκη στὴν Ἀθηνᾶ.

Ἡ Ἀθηνᾶ, ὡς παρθενικὴ θεά, δὲν τὰ πήγαινε καλὰ μὲ τὴν Ἀφροδίτη, τὴν προστάτιδα τοῦ ἔρωτα. Πολὺ συχνὰ μάλωναν καὶ λογοφέρνανε, ἀκόμη καὶ μπροστὰ στὸν πατέρα τους, τὸν Δία. Αὐτὸς πάντα προσπαθοῦσε νὰ τίς συμφιλιώσει. Φαίνεται ὅμως πὼς δὲν τὰ κατάφερνε, ὅταν οἱ δυὸ θεὲς βρέθηκαν ἀντίπαλες στὸν Τρωικὸ πόλεμο, ἡ Ἀθηνᾶ δὲ δίστασε, μέσῳ τοῦ Διομήδη βέβαια, νὰ χτυπήσει τὴν Ἀφροδίτη καὶ νὰ τὴν πληγώσει.

Ἡ πολεμικὴ θεὰ στάθηκε στὸ πλευρὸ πολλῶν γνωστῶν ἡρώων τῆς ἀρχαιότητας. Ἕνας ἀπὸ τοὺς προστατευόμενούς της ἦταν ὁ Ἡρακλῆς. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ τὸν ἀντίκρισε ἡ Ἀθηνᾶ, τότε ποὺ ὁ θνητὸς ἀκόμα ἥρωας ἔτρεξε στὸ πλευρό του Δία γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς Γίγαντες, τὸν συμπάθησε. Μὲ τίς πολύτιμες συμβουλές της κατόρθωσε νὰ ἐξοντώσει τὸν Ἀλκυονέα. Ὅμως καὶ ἀργότερα, ὅταν ὁ Εὐρυσθέας ὑπέβαλε τὸν Ἡρακλῆ στὴ δοκιμασία τῶν δώδεκα ἄθλων, τὸν βοήθησε. Τοῦ χάρισε τὰ κύμβαλα ποὺ ἦταν ἔργο τοῦ θεϊκοῦ τεχνίτη Ήφαἱστου. Χτυπώντάς τὰ ὁ ἥρωας τρόμαξε τίς Στυμφαλίδες όρνιθες ποὺ πέταξαν ἀπὸ τίς κρυμμένες φωλιές τους καὶ ἔτσι τίς σκότωσε μὲ τὰ βέλη του. Γιὰ νὰ τὴν εὐχαριστήσει τῆς ἀφιέρωσε τὰ χρυσᾶ μήλa τῶν Ἑσπερίδων. Μὲ τὴ βοήθεια τῆς θεᾶς ὁ Περσέας κατάφερε νὰ ἐξοντώσει τὴ Γοργόνα. Αὐτὴ ἦταν ἕνα τέρας ποὺ ἀντὶ γιὰ μαλλιὰ εἶχε φίδια καὶ τὰ τρομερά της μάτια προκαλοῦσαν φριχτὸ πανικὸ σὲ ὅποιον τὰ ἀντίκριζε ἢ τὸν ἀπολίθωναν. Ὁ ἥρωας, ὅταν πῆγε νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ φριχτὸ τέρας, εἶχε μαζί του τὴ γυαλιστερὴ ἀσπίδα ποὺ τοῦ ἔδωσε ἡ Ἀθηνᾶ. Ἔτσι, ἐνῶ εἶχε ἀλλοῦ στραμμένο τὸ βλέμμα του, παρακολουθοῦσε τὴ Γοργόνα ποὺ καθρεφτιζόταν πάνω στὴν ἀσπίδα καὶ τὴν ἀποκεφάλισε. Πρόσφερε τὸ φοβερὸ κεφάλι της, ποὺ ἀκόμη καὶ κομμένο διατηροῦσε τίς ἰδιότητές του, στὴν Ἀθηνᾶ. Ἡ θεὰ τοποθέτησε τὸ λεγόμενο "γοργώνειο" πάνω στὴν αἰγίδα ποὺ τῆς εἶχε κάνει δῶρο ὁ πατέρας της. Μάζεψε τὸ αἷμα ποὺ πετάχτηκε ἀπὸ τίς φλέβες τοῦ τέρατος καὶ τὸ ἔδωσε στὸν Ἀσκληπιό, ὁ ὁποῖος τὸ χρησιμοποίησε σὰν γιατρικό. Ἄλλοι πάλι λένε πὼς ἔδωσε δυὸ σταγόνες αἵματος στὸν Ἐριχθόνιο. Ἡ μιὰ προκαλοῦσε το θάνατο καὶ ἡ ἄλλη εἶχε θεραπευτικὲς ἰδιότητες.

Ἀκόμη λένε πὼς ὅταν ὁ Περσέας ἀποκεφάλισε τὴ Γοργόνα, οἱ ἀδερφές της, ἡ Σθενὼ καὶ ἡ Εὐρυάλη, ποὺ ἦταν ἀθάνατες, τὴ θρήνησαν γοερά. Ὅμως αὐτὸς ὁ θρῆνος προερχόταν ἀπὸ τὰ φίδια ποὺ εἶχαν στὰ μαλλιά τους καὶ ὄχι ἀπὸ τίς ἴδιες. Ἡ Ἀθηνᾶ προσπάθησε νὰ βρεῖ ἕναν τρόπο γιὰ νὰ τὸν μιμηθεῖ. Πῆρε λοιπὸν τὸ κόκαλο ἑνὸς μεγάλου ἐλαφιοῦ ποὺ τῆς εἶχαν θυσιάσει, ἄνοιξε κάποιες τρῦπες καὶ φυσοῦσε κατὰ διαστήματα μέσα στὸ καινούριο μουσικὸ ὄργανο ποὺ τὸ ὀνόμασε φλογέρα. Ἐνθουσιασμένη ἔτρεξε στὸν Ὄλυμπο καὶ ἔδειξε τὴν ἐφεύρεσή της στοὺς θεούς.

Ἡ Ἥρα καὶ ἡ Ἀφροδίτη ὅμως ξέσπασαν σὲ εἰρωνικὰ γέλια. Ἡ Ἀθηνᾶ δὲν μποροῦσε νὰ ἐξηγήσει τὴ συμπεριφορά τους καὶ θύμωσε πάρα πολύ. Τότε τῆς ἐξήγησαν πὼς καθὼς ἔπαιζε τὴ φλογέρα φούσκωναν τὰ κόκκινα μάγουλά της, παραμορφωνόταν τὸ πρόσωπό της καὶ ἦταν πολὺ ἀστεῖα. Ἡ θεὰ ἔτρεξε πεισμωμένη σ' ἕνα ρυάκι καὶ καθρεφτίστηκε στὰ νερά του παίζοντας φλογέρα. Κατάλαβε πὼς οἱ θεὲς εἶχαν δίκιο ποὺ τὴν εἰρωνεύονταν καὶ ὀργισμένη πέταξε τὸ μουσικὸ ὄργανο.

ΑΘΗΝΑ Γιος τῆς Γοργόνας καὶ τοῦ Ποσειδῶνα ἦταν τὸ φτερωτὸ ἄλογο Πήγασος. Ἕνας ἥρωας, ὁ Βελλεροφόντης, ζήτησε κάποτε τὴ βοήθεια τῆς Ἀθηνᾶς γιὰ νὰ συλλάβει καὶ νὰ δαμάσει τὸ ἄλογο. Μιὰ νύχτα ποὺ ὁ ἥρωας κοιμήθηκε στὸ ναό της, αὐτὴ ἐμφανίστηκε στὸν ὕπνο του καὶ τοῦ χάρισε ἕνα χαλινάρι μὲ τὸ ὁποῖο τὸ δάμασε.

Ἡ Ἀθηνᾶ ἦταν πολὺ ντροπαλὴ μὲ τοὺς ἄντρες. Ἔτσι, κάποια μέρα ποὺ ὁ Τειρεσίας τὴν εἶδε γυμνὴ νὰ λούζεται στὰ νερὰ μιᾶς λίμνης μαζὶ μὲ τὴ Νύμφη Χαρικλώ, τὸν ἐκδικήθηκε χωρὶς οἶκτο. Μὲ ἕνα ἁπλὸ ἄγγιγμα τῶν ματιῶν του τὸν ἔκανε τυφλὸ γιὰ ὅλη του τὴ ζωή. Ἡ φιλενάδα της ὅμως τὴν παρακαλοῦσε νὰ τὸν εὐσπλαχνιστεί. Ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ πάρει πίσω μιὰ θεϊκὴ ἀπόφαση, εὐνόησε διαφορετικὰ τὸν Τειρεσία. Καθάρισε τόσο καλὰ τὰ αὐτιά του, ὥστε μποροῦσε νὰ καταλάβει τὸ κελάηδημα τῶν πουλιῶν καὶ τοῦ ἔδωσε ἕνα ραβδὶ ποὺ τὸν βοηθοῦσε νὰ περπατάει ὅπως οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔβλεπαν. Ἀπὸ τότε ὁ Τειρεσίας ἔγινε ὁ πιὸ ξακουστὸς μάντης τῆς ἀρχαιότητας.

Ἡ πολεμικὴ θεὰ εἶχε ἐνεργὸ δράση στὸν Τρωικὸ πόλεμο, ὅπου καὶ προστάτευε τὴν παράταξη τῶν Ἑλλήνων κι αὐτὸ γιατί ἦταν ἐξοργισμένη ἀπὸ τὴν κρίση του Πάρῃ γιὰ τὴν ὀμορφότερη θεά. Ἀγαπημένοι της πολεμιστὲς ἦταν ὁ Διομήδης, ὁ Ἀχιλλέας καὶ ὁ Ὀδυσσέας. Στάθηκε στὸ πλάϊ τους σὲ ὅλες τίς δύσκολες στιγμές. Ὅταν μάλιστα ὑπῆρχε μεγάλος κίνδυνος, κατέφευγε σὲ θαύματα γιὰ νὰ τοὺς σώσει. Ἔκανε θεϊκὴ φωτιὰ νὰ βγαίνει ἀπὸ τὴν περικεφαλαία τοῦ Διομήδη καὶ σκέπασε μὲ πύρινο σύννεφο τὸ κεφάλι τοῦ Ἀχιλλέα. Μάλιστα, στὶς πιὸ δύσκολες στιγμὲς μεταμορφωνόταν ἡ ἴδια σὲ Τρῶα πολεμιστῆ καὶ πήγαινε στὶς συγκεντρώσεις τῶν ἀντίπαλων στρατηγῶν, δίνοντάς τους λανθασμένες συμβουλές. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ὑπῆρχαν διχόνοιες καὶ διαφωνίες στὸ στρατόπεδο τῶν Ἑλλήνων, πάντοτε κατάφερνε νὰ προλάβει τὰ χειρότερα, αὐτὴ δὲν ἄφησε τὸν Ἀχιλλέα νὰ σκοτώσει τὸν Ἀγαμέμνονα ἂν καὶ τὸν εἶχε προσβάλει βαρύτατα.

Βοήθησε τὸν πολυμήχανο Ὀδυσσέα τόσο κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου ὅσο καὶ κατὰ τὸ δεκάχρονο ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς του. Στὴν Ὀδύσσεια, ἡ Ἀθηνᾶ παρεμβαίνει μὲ μεταμορφώσεις. Παίρνει τὴ μορφὴ τοῦ Μέντορα καὶ δίνει πολύτιμες συμβουλὲς καὶ ὁδηγίες στὸν Τηλέμαχο. Στέλνει ἐπίσης ὄνειρα. Ἐμφανίζεται στὸν ὕπνο τῆς Ναυσικᾶς καὶ τὴ συμβουλεύει νὰ πάει νὰ πλύνει τὰ ροῦχα της στὸ ποτάμι, τὴ μέρα ποὺ ὁ Ὀδυσσέας πλησιάζει στὸ νησὶ τῶν Φαιάκων.

Προικίζει τὸν προστατευόμενό της μὲ ὑπερφυσικὴ ὀμορφιὰ γιὰ νὰ γοητεύσει τὴ βασιλοπούλα καὶ νὰ τὸν φιλοξενήσει στὸ ἀνάκτορο τοῦ πατέρα της.

Σὲ ἄλλες περιπτώσεις ξεσηκώνει τὸν Δία νὰ βοηθήσει τὸν Ὀδυσσέα. Μὲ δική της παρέμβαση ἡ Καλυψὼ παίρνει ἐντολὴ νὰ ἀφήσει ἐλεύθερο τὸν ἥρωα καὶ νὰ τοῦ δώσει μέσο γιὰ νὰ ξαναβγεῖ στὸ πέλαγος. Ὁ Ὀρέστης, ὁ γιος τοῦ Ἀγαμέμνονα, γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ το φόνο τοῦ πατέρα του σκότωσε τὴ μητέρα τοῦ Κλυταιμνήστρα καὶ τὸν ἐραστὴ τῆς Αἴγισθο. Ὅμως οἱ Ἐρινύες, σκοτεινὲς θεότητες ποὺ τιμωροῦσαν τοὺς φονιᾶδες, καταδίωξαν τὸν Ὀρέστη, ὁ ὁποῖος ἔφτασε στὴν Ἀθήνα καὶ ζήτησε καταφύγιο στὸ ναὸ τῆς θεᾶς. Τότε ἔγινε δικαστήριο στὸν Ἄρειο Πάγο γιὰ νὰ κριθεῖ ὁ νεαρὸς μητροκτόνος, πρόεδρος ἦταν ἡ ἴδια ἡ θεά. Ἡ ψηφοφορία ἔληξε μὲ ἰσοπαλία, ἀλλὰ τελικὰ ὁ Ὀρέστης ἀθωώθηκε, γιατί ἡ ψῆφος τῆς Ἀθηνᾶς, ποὺ ἦταν ἀθωωτική, θεωρήθηκε διπλή. Ἀπὸ τότε θεσπίστηκε ὁ νόμος ὅτι ἡ ἰσοψηφία στὸ δικαστήριο μετροῦσε ὑπὲρ τοῦ κατηγορουμένου.

Προστάτευε ὅλους γενικά τους τεχνῖτες καὶ τοὺς βιοτέχνες. Ἡ ἴδια ἦταν καταπληκτικὴ ὑφάντρα. Κάποτε ἡ Ἀράχνη, μιὰ κοπέλα ἀπὸ τὴ Λυδία, ποὺ εἶχε ἀποκτήσει μεγάλη φήμη στὴν τέχνη τῆς ὑφαντικῆς, κάλεσε τὴ θεὰ σὲ διαγωνισμό. Ἀρχικὰ ἡ θεὰ ἐμφανίστηκε στὴν κοπέλα μεταμορφωμένη σὲ γριὰ καὶ τὴ συμβούλεψε νὰ δείξει μετριοφροσύνη. Ὅμως ἡ Ἀράχνη συνέχιζε νὰ καυχιέται καὶ ἡ Ἀθηνᾶ ἐκνευρισμένη πῆρε τὴν κανονική της μορφὴ καὶ ὁ διαγωνισμὸς ἄρχισε. Ἡ Παλλάδα παράστησε πάνω στὸ ὑφαντό της τὴν καθημερινὴ ζωὴ τῶν θεῶν καὶ στὶς ἄκρες σκηνὲς ποὺ φανέρωναν τὴν πανωλεθρία τῶν θνητῶν, ὅταν δὲν ὑπάκουαν τοὺς ἀθάνατους. Ἡ νεαρὴ Λυδὴ ἀπεικόνισε στὸ ὕφασμά της τὴν ἐρωτικὴ ζωὴ τῶν θεῶν καὶ ἰδιαίτερα τίς ἐξωσυζυγικές τους σχέσεις. Ἡ Ἀθηνᾶ δὲ βρῆκε κανένα ψεγάδι στὸ ἔργο τῆς Ἀράχνης ὅσῃ ὥρᾳ κι ἂν τὸ ἐξέταζε. Ἀπὸ τὸ θυμὸ καὶ τὴ ζήλια τῆς τὴ μεταμόρφωσε στὸ ὁμώνυμο ζωύφιο ποὺ ἀδιάκοπα κλώθει καὶ ὑφαίνει μὲ τὴν ἄκρη τῆς κλωστῆς της.

Κάποτε ἡ θεὰ εἶχε μιὰ διένεξη μέ τον Ἀπόλλωνα σχετικὰ μὲ τὴ μαντικὴ τέχνη. Εἶχε διδαχτεῖ ἀπὸ τίς φτερωτὲς Νύμφες τοῦ Παρνασσοῦ, τίς Θρίες, νὰ προλέγει τὸ μέλλον ἀπὸ τίς πέτρες ποὺ παράσερναν οἱ χείμαρροι. Ὅμως ὁ Φοῖβος παραπονέθηκε στὸν Δία καὶ αὐτὸς ἀποφάσισε ὑπὲρ τοῦ γιου του. Τότε ἡ Ἀθηνᾶ πέταξε χολωμένη τίς πέτρες στὴν πεδιάδα καὶ ἀπὸ τότε ἡ περιοχὴ ὀνομάστηκε Θριάσιο πεδίο.

Ἡ Ἀθηνᾶ - Παλλάδα συμβόλιζε μερικὰ ἀπὸ τὰ πιὸ σημαντικὰ ἰδεώδη τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ πνεύματος. Συνδύαζε τὴ δύναμη καὶ τὴ γενναιότητα μὲ τὴ σύνεση καὶ τὴν ἐξυπνάδα. Ἀγαπημένα της σύμβολα ἦταν ἡ αἰγίδα, τὸ δόρυ, ἡ κουκουβάγια καὶ ἡ ἐλιά.

Ἥφαιστος: Ὁ ἄγνωστος Θεὸς καὶ δημιουργὸς τοῦ ἀνθρώπου

 

Οἱ Ὀλύμπιοι θεοί, ἐνῶ ἦταν πλασμένοι ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες μὲ ἀνθρώπινη μορφὴ καὶ ἀνθρώπινο σῶμα, διακρίνονταν γιὰ τὴν ἐξαιρετική τους ὀμορφιά. Τὰ μαλλιὰ καὶ τὸ πρόσωπό τους ἀκτινοβολοῦσαν καὶ ἡ μορφή τους μποροῦσε νὰ μαγέψει καὶ νὰ γαληνέψει καὶ τὰ πιὸ ἄγρια θηρία τῆς φύσης. Τὰ σώματά τους ἦταν ἁρμονικὰ πλασμένα μὲ τίς τελειότερες ἀναλογίες.

Ὅμως ἀνάμεσά τους ζοῦσε καὶ ἕνας θεὸς ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀκατανίκητη δύναμή του καὶ τὴν ἀθανασία του, δὲν ἔμοιαζε καθόλου μὲ τοὺς ὑπόλοιπους. Αὐτὸς ἦταν ὁ Ηφαἱστος, ὁ θεος προστάτης τῆς φωτιᾶς, τῆς σιδηρουργίας τῶν πέτρινων κατασκευῶν καὶ τῆς γλυπτικῆς. Γιος του Δία καὶ τῆς Ἥρας ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ ἀκόμη γνώρισε τὴν ἐγκατάλειψη, τὸν ἐκδιωγμὸ καὶ τὴν περιφρόνηση.

Ὁ Ἥφαιστος εἶναι ὁ πιὸ ἄσχημος ἀπὸ τοὺς θεούς, μαυριδερὸς καὶ κουτσὸς τόσο ποὺ ἡ ἀποκρουστική του ὄψῃ τὸν κάνει ἀνεπιθύμητο μεταξὺ τῶν ὑπολοίπων Ὀλύμπιων θεῶν. Παρουσιαζόταν μὲ παχιὰ καὶ μακριὰ γενειάδα, μὲ χοντρὰ καὶ ἄσχημα χαρακτηριστικά. Ἐπιπλέον, ἦταν κοντὸς καὶ χοντρός, μὲ ἀδύναμα πόδια ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ συγκρατήσουν εὔκολα τὸ βάρος του. Εἶχε δασύτριχο στῆθος καὶ τὰ μπράτσα του ἦταν τεράστια ἀπὸ τὴ συνεχῆ δουλειὰ στὸ ἐργαστήρι του.

Σχετικὰ μὲ τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς του καὶ τὴν ἀναπηρία ποὺ ἀντιμετώπιζε στὸ πόδι του,δίνονται πολλὲς καὶ ποικίλες ἐξηγήσεις. Μιὰ παράδοση μᾶς ἀναφέρει ὅτι ἡ Ἥρα μόλις γέννησε τὸν Ἥφαιστο πάνω στὸν Ὄλυμπο,ζήτησε νὰ δεῖ τὸ μωρό της. Μόλις ὅμως ἀντίκρισε τὸ κουτσὸ καὶ μαυριδερὸ βρέφος ποὺ τῆς παρουσίασαν ἔγινε ἔξω φρενῶν. Πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ γεννήσει αὐτή, μιὰ πανέμορφη θεά, ἕνα τόσο ἄσχημο μωρό; Σκέφτηκε ὅτι δὲ θὰ μποροῦσε μὲ κανένα τρόπο ν' ἀντιμετωπίσει τίς κοροϊδίες τῶν ὑπόλοιπων θεῶν καὶ τὰ εἰρωνικά τους γέλια.

Ἔτσι λοιπὸν ἅρπαξε μανιασμένη τὸ μωρὸ καὶ τὸ πέταξε ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο. Ὁ Ἥφαιστος κατέληξε στὸν Ὠκεανό. Ἐκεῖ τὸν βρῆκαν καὶ τὸν περιμάζεψαν ἡ Θέτιδα καὶ ἡ Εὐρυνόμη. Ὁ Ἥφαιστος πέρασε μαζί τους τὰ ἐννιὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς του, σὲ μιὰ θαλάσσια σπηλιά, τὸ παλάτι τοῦ Νηρέα. Μὲ τὰ κοράλλια καὶ τὰ μαργαριτάρια ὁ Ἥφαιστος ἔφτιαχνε θαυμαστὰ κοσμήματα στὶς θεὲς ποὺ τὸν προστάτευαν. Ἔτσι τοὺς ἔδειχνε τὴν ἀγάπη καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη του.

Ἕνας ἄλλος μῦθος διηγεῖται ὅτι ὁ Ἥφαιστος ἔπαθε τὸ ἀτυχὲς γεγονὸς σὲ μεγαλύτερη ἡλικία. Ἦταν μιὰ μέρα, ὅπως πολλὲς ἄλλες, ποὺ τὸ θεϊκὸ ζευγάρι ὁ Δίας καὶ ἡ Ἥρα μάλωναν. Οἱ φωνὲς τῆς πρώτης θεᾶς ἀντηχοῦσαν σ' ὁλόκληρο τὸν Ὄλυμπο καὶ προκαλοῦσαν τὰ σχόλια τῶν ὑπολοίπων. Δὲν μποροῦσε νὰ διανοηθεῖ πῶς κατάφερε ὁ σύζυγός της, παρόλες τίς δικές της προσπάθειες νὰ τὸν παρακολουθεῖ συνέχεια, νὰ συνάψει ἐρωτικὲς σχέσεις μὲ μιὰ θνητή, τὴν Ἀλκμήνη. Τὸ χειρότερο ἀπ' ὅλα ἦταν ὅτι ἀπέκτησε μαζί της κι ἕνα γιο, τὸν Ἡρακλῆ. Ὁ Δίας ἄρχισε ν' ἀστράφτει καὶ νὰ βροντᾷ ἀπὸ τὰ νεῦρα του· δὲν ἄντεχε ἄλλο τὴν ἀρρωστημένη ζήλια τῆς Ἥρας.

Ὁ καημένος ὁ Ἥφαιστος σ' αὐτὸν τὸν τρικούβερτο καβγᾶ πῆρε τὸ μέρος τῆς μητέρας του. Ὁ πατέρας τοῦ τότε, θολωμένος καθὼς ἦταν ἀπὸ τὴν ὀργή του, ἅρπαξε τὸν ἄσχημο γιο του, ποὺ ποτὲ δὲν τὸν συμπάθησε πραγματικά, καὶ τὸν πέταξε μ' ὅλη του τὴ δύναμη κάτω ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο. Ὁ Ἥφαιστος μιὰ ὁλόκληρη μέρα στροβιλιζόταν στὴν ἀτμόσφαιρα καὶ τελικὰ κατέληξε μὲ ὁρμὴ πάνω στὴ Λῆμνο. Τὸ σῶμα του βρόντηξε σὲ κάποια βράχια τοῦ νησιοῦ καὶ ἀπὸ τότε ὁ Ἥφαιστος κουτσάθηκε γιὰ ὅλη του τὴ ζωή.

Γενικά, τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς του ὁ Ἥφαιστος ἔζησε μακριὰ ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο καὶ εἴτε ἀπὸ μόνος του, εἴτε μὲ τὴ βοήθεια κάποιου δασκάλου ἔγινε ὁ πρῶτος τεχνίτης ἀνάμεσα στοὺς θεούς. Οἱ γονεῖς του δὲν τὸν ἀντιμετώπισαν ποτὲ ὡς ἴσο μὲ τὰ ὑπόλοιπα παιδιά τους. Ὁ Ἥφαιστος ἦταν καλόκαρδος καὶ ὑπομονετικός, ὅμως πάντα σκεφτόταν τὴ συμπεριφορὰ τῶν γονιῶν του καὶ ἐκνευριζόταν· τὸν ἔπιανε τὸ παράπονο καὶ πολλὲς φορὲς ἔπαιρνε τὴν ἐκδίκησή του.

Ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ὁ μῦθος στὸν ὁποῖο ὁ Ἥφαιστος στὴν γιορτὴ τῆς μητέρας του στὸν Ὄλυμπο, τῆς κατασκεύασε καὶ τῆς ἔδωσε ὡς δῶρο ἕναν ὁλόχρυσο θρόνο μὲ ἀνάγλυφες σκαλιστὲς παραστάσεις ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν θεῶν. Μόλις της τὸν πρόσφερε, ἡ Ἥρα ἀμέσως τὸν δοκίμασε μὲ μεγάλη χαρὰ καὶ ἱκανοποίηση ἀφοῦ ὅπως ἦταν γνωστό, οἱ κατασκευὲς τοῦ Ἡφαίστου δὲν εἶχαν ἰσάξιές τους. Πέρασε λίγη ὥρα καὶ ἡ Ἥρα ἄκουγε καὶ συνομιλοῦσε μὲ τοὺς ὑπολοίπους θεοὺς ἀπὸ τὸ νέο της θρόνο, ὅταν ὅμως θέλησε νὰ σηκωθεῖ διαπίστωσε πὼς κάτι τέτοιο τῆς ἦταν ἀδύνατο. Ὁ Ἥφαιστος τὴν εἶχε αἰχμαλωτίσει μὲ ἀόρατα δεσμὰ τὰ ὁποῖα κανεὶς ἄλλος δὲν ἦταν ἱκανὸς νὰ λύσει.

Αὐτὸ εἶναι τὸ δῶρο μου γιὰ ἐσένα μητέρα καὶ γιὰ τὴ ἀγάπη ποὺ μοῦ ἔδειξες ὅταν ἤμουν μικρός. Τί φταίω ἐγὼ ποὺ γεννήθηκα ἄσχημος καὶ μαυριδερὸς καὶ μὲ πέταξες ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο; τῆς εἶπε. Μάταια τὸν παρακαλοῦσε ἡ Ἥρα νὰ τὸν ἀπελευθερώσει, μάταια καὶ οἱ ὑπόλοιποι θεοὶ νὰ τὸν μεταπείσουν μαλώνοντας τον, μάταια καὶ ὁ Ἄρης θέλησε μὲ τὴν βία νὰ τοῦ ἀλλάξει γνώμη καθὼς ὁ Ἥφαιστος τὸν ἀντιλήφθηκε ἔγκαιρα καὶ τοῦ πέταξε ἕναν ἀναμμένο δαυλὸ κάνοντάς τον νὰ πάει καὶ νὰ κρυφτεῖ πίσω ἀπὸ τίς θεές.

Στὴ συνέχεια ἀποχώρησε γιὰ τὸ ἀγαπημένο του νησί, τὴν Λῆμνο ὅπου ὁ φίλος του ὁ Διόνυσος κατάφερε ἀφοῦ τον μέθυσε πρῶτα μὲ κρασὶ νὰ τὸν μεταπείσει καὶ νὰ ταξιδέψουν στὴ συνέχεια πείσω στὸν Ὄλυμπο. Ἐκεῖ ὁ Δίας ἀπαίτησε ἀπὸ τὸν Ἥφαιστο νὰ ἀπελευθερώσει τὴν μητέρα του καθὼς ὅπως τοῦ εἶπε παρατράβηξε τὸ ἀστεῖο.

Ὁ Ἥφαιστος του ἀπάντησε πὼς θὰ τὸ ἔκανε μὲ τὴν προϋπόθεση ὁ ἴδιος νὰ τοῦ ἱκανοποιοῦσε μία χάρη. Ἀφοῦ δέχτηκε ὁ Δίας, ὁ Ἥφαιστος ἔλυσε τὰ δεσμὰ τῆς Ἥρας καὶ τότε ζήτησε ἀπὸ τὸν Δία την χάρη ποὺ τοῦ ὑποσχέθηκε. Μπροστὰ σὲ ὅλους τοὺς θεοὺς ὁ Ἥφαιστος ζήτησε ἀπὸ τὸν Δία γιὰ γυναῖκα του τὴν Ἀφροδίτη. Ὅλοι σάστισαν, ὅλοι μείνανε ἔκπληκτοι, κανεὶς δὲν τὸ πίστευε ὁ πιὸ ἄσχημος ἄντρας νὰ παντρευτεῖ τὴν ὀμορφότερη θεά. Περισσότερο ἀπὸ ὅλους ντράπηκαν ἡ Ἀφροδίτη καὶ ὁ Δίας καθὼς ἦταν ὑποχρεωμένος νὰ τιμήσει τὸν λόγο του. Ἔτσι ἡ θεὰ τοῦ ἔρωτα καὶ τῆς ὀμορφιᾶς ἔγινε σύζυγος τοῦ πιὸ ἄσχημου ἀπὸ τοὺς θεούς.

Ὁ Ἥφαιστος ἦταν ὁ θεϊκὸς σιδηρουργός. Κατασκεύαζε ὅπλα, παλάτια, κοσμήματα, ὅλα περίτεχνα καὶ σπουδαῖα. Τὸ παλάτι του στὸν Ὄλυμπο ὁλόχρυσο μὲ πολύτιμους λίθους στολισμένο. Τὰ δῶρα του στοὺς θεοὺς ἀσύλληπτης ἔμπνευσης καὶ ὀμορφιᾶς. Αὐτὸς δώρισε στὸν Δία τὴν αἰγίδα (ποὺ μετὰ ἔδωσε στὴν Ἀθηνᾶ) καὶ τὸ σκῆπτρο του, στὴν Δήμητρα τὸ δρεπάνι, στὸν Ἀπόλλωνα καὶ τὴν Ἄρτεμη τὰ χρυσᾶ τους βέλη, στὸν ἥλιο τὰ λαμπρό του ἅρμα καὶ στὸν Διόνυσο τὸ ὁλόχρυσο κύπελό του. Αὐτὸς κατασκεύασε τὰ ὅπλα τοῦ Ἀχιλλέα, ποὺ τοῦ ζήτησε ἡ μητέρα του ἡ Θέτιδα. Ἀκόμη, στὸν Ἥφαιστο ἀποδίδεται καὶ ἡ κατασκευὴ τοῦ Τάλου.

Ὁ Τάλως ἦταν ἕνα τεράστιο ἀνθρωπόμορφο, χάλκινο κατασκεύασμα τὸ ὁποῖο ὁ θεὸς δώρισε στὸν βασιλιᾶ τῆς Κρήτης Μίνωα. Ὁ Τάλως προστάτευε ὁλόκληρο τὸ νησὶ καθὼς μὲ τὰ τεράστια βήματά του ἦταν ἱκανὸς νὰ ταξιδεύει τόσο γρήγορα ποὺ λέγεται ὅτι ἔκανε τρεῖς φορές το γῦρο τοῦ κοσμου σὲ μία ἡμέρα. Ὁ προστάτης τῆς Κρήτης ποὺ κατάστρεφε μὲ τὴν καυτή του ἀνάσα ὅποιο ἐχθρικὸ πλοῖο στρεφόταν ἐνάντια στὸ νησὶ ἀπενεργοποιήθηκε τελικὰ ἀπὸ τοὺς Ἀργοναῦτες, οἱ ὁποῖοι στὸν γυρισμό τους ἀπὸ τὴν Κολχίδα καὶ μὲ τὴν βοήθεια τῆς μάγισσας Μήδειας, ἡ ὁποία τοῦ προκάλεσε σύγχυση, κατάφεραν νὰ τὸν τραυματίσουν στὸ πόδι, ἀπὸ ὅπου ἔτρεξε ἀπὸ τὴν μοναδική του φλέβα σὰν λιωμένο μέταλλο τὸ αἷμα του. Δὲν ἦταν ὅμως οἱ μόνες κατασκευές του.

Λιγότερο γνωστὲς εἶναι ἀκόμα οἱ :

Χρυσὲς Κηλήδονες

Ἦσαν χρυσᾶ κινούμενα ἀγάλματα κατασκευασμένα ἀπὸ τὸν Ἥφαιστο, εἴτε μὲ τὴν μορφὴ γυναικών,γυναικῶν, εἴτε δρυοκολάπτη, εἴτε μὲ μορφὴ παρόμοια τῶν Σειρήνων, ποὺ εἶχαν τὸ χάρισμα τοῦ τραγουδιοῦ καὶ εἶχαν δοθεῖ στὸν ναὸ τοῦ Ἀπόλλωνα στοὺς Δελφούς.

Ὁ Καυκασιος Ἀετός

ἦταν γιγάντιος χάλκινος ἀετός, κατασκευασμένος ἀπὸ τὸν Ἥφαιστο, ὁ ὁποῖος εἶχε ὡς ἀποστολὴ νὰ κατατρώγει τὸ ἀναπαραγόμενο συκώτι τοῦ Τιτᾶνα Προμηθέα, ὁ ὁποῖος εἶχε ἁλυσοδεθεῖ ἀπὸ τὸν Δία στὸν Καύκασο διότι εἶχε παραδώσει στοὺς θνητοὺς τὴν φωτιά.

Ὁ ἀετὸς ἄλλοτε περιγράφεται ὡς χάλκινο αὐτόματον κατασκευασμένο ἀπὸ τὸν Ἥφαιστο καὶ ἄλλοτε ὡς μέλος πλασμάτων γεννημένων ἀπὸ τὸν δαίμονα Ἔχιδνα. Στὰ «ἀδελφὰ» πλάσματα περιλαμβάνονται ὁ λέων τῆς Νεμέας καὶ ἡ Λερναία Ὕδρα.

Χρυσὸς & ἀργυρὸς κύων (σκύλος)

Κατασκευασμένοι ἀπὸ τὸν Ἥφαιστο, ἦσαν ζεῦγος σκύλων - φυλάκων (ἕνας χρυσὸς καὶ ἕνας ἀργυρὸς) ἀθάνατοι καὶ ἀγέραστοι οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὡς ἀποστολὴ νὰ φυλᾶνε τὴν εἴσοδο τοῦ παλατιοῦ τοῦ βασιλέα τῶν Φαιάκων Ἀλκίνου (πατέρα τῆς Ναυσικᾶς).

Χάλκινοι Ταῦροι

Ζεῦγος χάλκινων ταύρων μὲ πύρινη ἀναπνοή, κατασκευασμένοι ἀπὸ τὸν Ἥφαιστο γιὰ τὸν βασιλέα τῆς Κολχίδας Αἰήτη. Ὑπῆρξαν ἀπὸ τοὺς ἄθλους τοῦ Ἰάσονα ὁ ὁποῖος προκειμένου νὰ πάρει τὸ χρυσόμαλλο δέρας, ἔπρεπε νὰ ζέψει τοὺς ἐν λόγῳ ταύρους καὶ νὰ σπείρει ἕνα χωράφι χρησιμοποιῶντας ὡς ἀλέτρι τὰ μαγικὰ δόντια τοῦ δράκοντα.

Χρυσὲς Κόρες

Ζεῦγος χρυσῶν πανέμορφων κορασίδων κατασκευασμένων ἀπὸ τὸν Ἥφαιστο, οἱ ὁποῖες διέθεταν τὸ χάρισμα τοῦ λόγου καὶ τῆς σκέψης, μὲ ἀποστολὴ νὰ ὑπηρετοῦν τὸν Ἥφαιστο στὴν Ὀλύμπια κατοικία του.

Καβειρικοὶ Ἵπποι

Ἦσαν ζεῦγος χάλκινων ἵππων μὲ πύρινη ἀνάσα κατασκευασμένοι ἀπὸ τὸν Ἥφαιστο, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὡς ἀποστολὴ νὰ σύρουν τὸ ἅρμα τῶν Καβείρων.

Χρυσοῖ Τρίποδες

Ἀποτελοῦνταν ἀπὸ 20 χρυσοῦς αὐτοκινούμενους τρίποδες μὲ τροχούς, τοὺς ὁποίους εἶχε κατασκευάσει ὁ Ἥφαιστος προκειμένου νὰ μετακινοῦνται οἱ θεοὶ στὶς αἴθουσες τοῦ Ὀλύμπου κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἑορτῶν.

Ἡ Λῆμνος εἶναι ἕνα ἠφαιστειογενὲς νησὶ καὶ ἡ κυριότερη κορυφή του, ὁ Μόσυχλος, ἔγινε τὸ σημαντικότερο κέντρο τῆς λατρείας τοῦ Ἡφαίστου. Ὁ Ἥφαιστος εἶναι ἐξαιρετικὰ σημαίνων Θεός, καθὼς σχετίζεται μὲ τὴν φωτιὰ (νοητικὸ πῦρ -γνώση). Μπορεῖ ὁ Προμηθέας νὰ ἔκλεψε τὴ φωτιὰ (νοητικὸ πύρ -γνώση) γιὰ νὰ τὴ χαρίσει στοὺς ἀνθρώπους, δημιουργὸς ὅμως τόσο τῆς φωτιᾶς, ὅσο καὶ τῶν ἀνθρώπων, ἦταν ὁ Ἥφαιστος...

Ὁ Ἥφαιστος θεωροῦνταν ὁ θεὸς τῶν μεταλλουργῶν καὶ σιδηρουργῶν, οἱ ὁποῖοι διδάχθηκαν ἀπὸ αὐτὸν τὴν κατεργασία τῶν μετάλλων καὶ τὴ χρησιμοποίηση τῆς φωτιᾶς . Ὁ Ἥφαιστος λατρεύονταν στὴν Λῆμνο ὅπου βρισκόταν τὸ ἐργαστήρι τοῦ σιδηρουργοῦ-θεοῦ. Δὲν εἶναι φυσικὰ τυχαῖο πὼς στὴν Λῆμνο τελοῦνταν τὰ σεπτὰ καὶ πανάρχαια Καβείρια μυστήρια.

Σύμφωνα μὲ τὸν Λήμνιο συγγραφέα Φιλόστρατο, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν Καβειρίων μυστηρίων, ἔσβηναν ὅλες τίς φωτιὲς ἐπὶ ἐννιὰ μέρες σὲ ὅλο τὸ νησί. Τὴν ἔνατη μέρα ἔφτανε στὸ λιμάνι ἕνα πλοῖο ποὺ τὸ εἶχαν στείλει στὴ Δῆλο γιὰ νὰ φέρει τὴ φωτιά. Τὸ περίμενε ἀνυπόμονα ἕνα μεγάλο πλῆθος ποὺ ὅλο τὸ διάστημα προσευχόταν. "Σὰν ἔφτανε τὸ πλοῖο στὸ λαὸ μοίραζαν τὴ φωτιά, ὄχι γιὰ τὴν καθημερινὴ χρήση, μὰ γιὰ τῶν τεχνιτῶν τὰ ἐργαστήρια, ἄρχιζε καὶ πάλι στὸν τόπο μιὰ νέα ζωή".

Δὲν εἶναι φυσικὰ ἐπίσης τυχαῖο, πὼς τὸ πῦρ ἀποτελοῦσε στὴν ἀρχαία - καὶ ὄχι μόνο - σκέψη, τὸ βασικὸ συστατικὸ δημιουργίας τοῦ σύμπαντος. Ὁ Πυθαγόρας δίδασκε λ.χ, πὼς ὅλα τὰ οὐράνια σώματα περιστρέφονται γύρω ἀπὸ ἕνα «κεντρικὸ πῦρ» μὲ ἁρμονία. Πιὸ συγκεκριμένα, σύμφωνα μὲ τὸ Ἰωάννη Στοβαῖο ( Ἀνθολόγιο) τὸ κοσμολογικὸ πρότυπο τοῦ Πυθαγόρειου Φιλόλαου:

«τοποθετεῖ τὸ πῦρ στὸ μέσον, στὸ κέντρο. Τὸ ὀνομάζει ἑστία τῶν πάντων, οἶκον τοῦ Διός, μητέρα τῶν θεῶν, βωμὸ καὶ συνοχὴ καὶ μέτρο φύσεως. Ἐπίσης τοποθετεῖ ἕνα δεύτερο πῦρ, ἀνώτατο ὅλων, ποὺ περιέχει μέσα του τὸν κόσμο. Τὸ κέντρο, λέει, εἶναι ἀπὸ τὴν φύση του πρῶτο, γύρῳ,γύρω ἀπ' αὐτὸ τὰ δέκα διαφορετικὰ σώματα ἐκτελοῦν τὸν ὁμαδικό τους χορό.»

Γιὰ αὐτὸ τὸν λόγο τὸ ἱερὸ πῦρ, συμβολιζόταν ἀπὸ τὴν ἱερὴ καὶ ἄσβεστη ἑστία κάθε βωμοῦ καὶ ναοῦ, ἀλλὰ καὶ οἰκιῶν. To ὄνομα τοῦ Ἡφαίστου, προέρχεται ἀπὸ τὴν ρίζα «ἀφ-» τοῦ δασυνόμενου ρήματος «ἅπτω», ποὺ σημαίνει «ἀνάβω, καίω», συνεπῶς Ἥφαιστος εἶναι «αὐτὸς ποὺ καίει, ὁ πύρινος». Σύμφωνα δὲ μὲ τὸν Σωκράτη (Πλάτων Κρατύλος περὶ ὀνομάτων), τὸ ὄνομα Ἥφαιστος σημαίνει ὁ φωτεινὸς ἀπὸ τὸ «Φαῖστος», προσλαμβάνοντας τὸ γράμμα Ἦτα.

Στὴν Λῆμνο τιμοῦσαν τὸν Ἥφαιστο καὶ ὡς θεὸ θεραπευτῆ. Δῶρο του γιὰ τὴν φιλοξενία τῶν Λημνίων ἦταν ἡ περίφημη θεραπευτικὴ Λημνία γῆ. Γιὰ αὐτὸ τὸν λόγο, ὁ Φιλοκτήτης ὁ διάσημος τοξοβόλος τῶν Ἑλλήνων κατὰ τὴν ἐκστρατεία τῆς Τροίας, ἀφέθηκε ἐδῶ, ὥστε νὰ γιατρευτεῖ ἀπὸ ἡ πληγὴ τοῦ ἀπὸ τὸ δάγκωμα φιδιοῦ μὲ τὴν Λημνία γῆ.

Ἡ συνεισφορὰ καὶ ὁ συμβολισμὸς τοῦ Ἡφαίστου τόσο στὴν θεϊκή, ὅσο καὶ στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία εἶναι ὑποτιμημένη...

Τὸ πῦρ, καὶ ἡ μεταλλουργία εἶναι ἐνδεικτικὰ τῆς σπουδαιότητας τῶν δυνάμεων ποὺ ἐκφράζει ὁ θεός, τὸ σημαντικότερο ὅλων ὅμως εἶναι ἡ ἀναπηρία τοῦ Θεοῦ. Πὼς μπορεῖ ἕνας θεὸς νὰ εἶναι κουτσός, ἔστω καὶ μετὰ ἀπὸ ἀτύχημα (στὴν πραγματικότητα τιμωρία);

Ἄς δοῦμε τί μᾶς ἀποκαλύπτουν οἱ ἀρχαῖες πηγές.

«Τὴν δική σας χίλια χρόνια πρὶν τὴν δική μας, παίρνοντας τὸ σπέρμα σᾶς ἀπὸ τὴν γῆ καὶ τὸν Ἥφαιστο, -Προτέραν μὲν τὴν πάρ᾽ ὑμῖν ἔτεσι χιλίοις ἐκ γῆς τε καὶ ἡφαίστου τὸ σπέρμα παραλαβοῦσαν ὑμῶν,» - λέγει ὁ αἰγύπτιος Ἱερέας στὸν Σόλωνα, ἀναφερόμενος στὴν πόλη τῶν Ἀθηνῶν.

(Τίμαιος, 23.d-e).

Τί θὰ ὑποστήριζε κανεὶς γιὰ τὴν δημιουργία τοῦ Ἡφαίστου;

Ὅπως μᾶς λέγει ὁ Πρόκλος, στὸ «Εἰς τὸν Τίμαιο Πλάτωνος, βιβλίο Α', 142.22 - 144.19», ὅτι ἀνήκει (ὁ Ἥφαιστος) στὴν δημιουργικὴ σειρὰ καὶ ὄχι στὴν ζωογονικὴ ἢ στὴν συνοχικὴ (συνεκτκὴ) ἢ σὲ κάποια ἄλλη σειρά, τὸ δηλώνουν οἱ θεολόγοι τῶν Ἑλλήνων παρουσιάζοντάς τον νὰ δουλεύει τὸν χαλκὸ καὶ νὰ κουνάει τὰ φυσερὰ καὶ γενικὰ σὰν «ἐργοτεχνίτη». Ὅτι εἶναι δημιουργὸς τῶν αἰσθητῶν καὶ ὄχι τῶν ψυχικῶν ἢ τῶν νοητικῶν ἔργων, καὶ αὐτὸ τὸ δηλώνουν οἱ ἴδιοι. Γιατί ἡ κατασκευὴ τοῦ ἐσόπτρου καὶ «ἡ χαλκεῖα καὶ ἡ χωλεία καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα σύμβολα τῆς περὶ τὸ αἰσθητὸν αὐτοῦ ποιήσεώςἐστι».

Ἀλλὰ καὶ ὅτι εἶναι δημιουργός, εἶναι φανερὸ ἀπὸ τοὺς ἴδιους, οἱ ὁποῖοι λένε ὅτι αὐτὸς ἔπεσε ἀπὸ ψηλά, ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο, μέχρι γῆς καὶ ὑμνοῦν ὅλες τίς ὑποδοχὲς τῶν ἐγκόσμιων θεῶν σὰν «ἡφαιστοτεύκτους». Ἄν, λοιπόν, ὑποστηρίζουμε ὅτι τὰ πράγματα ἔχουν ἔτσι, τοῦτος ὁ θεὸς θὰ εἶναι ὁ καθολικὸς δημιουργὸς «τῆς σωματοειδοῦς ἁπάσης συστάσεως», καὶ τὰς «ἐμφανεῖς ἕδρας προευτρεπίζων» [προετοιμάζει] τῶν θεῶν, συμπληρώνοντας τὰ πάντα γιὰ τὴν μία/ἑνιαία ἁρμονία τοῦ Κόσμου, γεμίζοντας ὅλα τὰ δημιουργήματα μὲ σωματικὴ ζωή, καὶ διακοσμῶντας καὶ συγκρατῶντας μὲ τὰ Εἴδῃ τὴ σκληρότητα καὶ τὴν πυκνότητα τῆς ὕλης. Γιὰ αὐτό, λοιπόν, λέγεται κι ἀπὸ τοὺς θεολόγους τῶν Ἑλλήνων ὅτι χαλκεύει (δουλεύει τὸν χαλκό), «ὡς στερεῶν καὶ ἀντιτύπωνἐργάτης», ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ «χάλκεος ὁ οὐρανὸς ὡς μίμημα ὢν τοῦ νοητοῦ», καὶ ὁ τοῦ οὐρανοῦ ποιητὴς (δημιουργὸς) χαλκουργός.

«Χωλεύειν δὲ ἀμφοτέροις τοῖς ποσίν» (είναι χωλός/κουτσός και τα δύο του πόδια), επειδή είναι δημιουργός των εσχάτων/τελευταίων όντων και τις προόδους του όντως Όντος – γιατί τέτοια είναι τα σώματα – και επειδή δεν μπορεί πλέον να προχωρήσει σε άλλη τάξη και επειδή είναι δημιουργός του σύμπαντος που δεν έχει σκέλη (πόδια), όπως θα πει ο Πλάτων στον «Τίμαιο, 34.a».

Λέγεται ὅτι πέφτει ἀπὸ ψηλὰ στὴ γῆ, ἐπειδὴ ἁπλώνει τὴ δημιουργία σὲ ὁλόκληρη τὴν αἰσθητὴ οὐσία. Εἴτε, λοιπόν, κάποιοι ὑποστηρίζουν ὅτι ὑπάρχουν φυσικοὶ Λόγοι (φυσικὲς λογικὲς ἀρχὲς) μέσα στὸ σύμπαν εἴτε σπερματικὲς ἀρχές, πρέπει νὰ ἀναγάγουμε τὴν αἰτία ὅλων αὐτῶν σὲ τοῦτον τὸν θεό. Γιατί αὐτὸ τὸ ὁποῖο δημιουργεῖ ἡ Φύση βυθιζόμενη μέσα στὰ σώματα, αὐτὸ διαπλάθει καὶ τοῦτος ὁ θεὸς μὲ τρόπο θεϊκό, κινῶντας τὴ Φύση καὶ χρησιμοποιῶντας τὴ σὰν ὄργανο γιὰ τὴν δική του δημιουργία. Γιατί καὶ ἡ ἔμφυτη θερμότητα προέρχεται ἀπὸ τὸν Ἥφαιστο καὶ παράγεται ἀπὸ αὐτὸν γιὰ τὴν σωματικὴ δημιουργία.

Τὴν καθολικὴ αἰτία, λοιπόν, τῶν γιγνομένων (γεννημένων) ὄντων ὁ Πλάτων, στὸν «Τίμαιο, 23d-e», τὴν ἀνήγαγε σὲ αὐτὸν τὸν θεό. Ἐπειδή, ὅμως, χρειάζονται καὶ ὕλη τὰ γιγνόμενα (γεννημένα) ὄντα - γιατί καὶ οἱ οὐράνιοι θεοὶ δανείζονται «μέρη ἀπὸ τὸ σύμπαν, τὰ ὁποῖα θὰ ἐπιστραφοῦν καὶ πάλι πίσω - μόρια ἐκ τοῦ παντὸς ὡς αὖθις ἀποδοθησόμενα», «Τίμαιο, 42e» - ,μὲ τρόπο πολὺ θαυμαστὸ τὴν ἔχει ὑποδείξει καὶ αὐτὴν μὲ τὴ γῆ.

Γιατί καὶ στὸ ἴδιο τὸ σπέρμα ὑπάρχουν λόγοι (λογικὲς ἀρχὲς) καὶ ὑπόστρωμα στὸ ὁποῖο αὐτὲς οἱ ἀρχὲς ἐφαρμόζονται, καὶ οἱ πρῶτες προέρχονται ἀπὸ τὴν τέχνη τοῦ Ἡφαίστου, ἐνῶ τὸ δεύτερο ἀπό τη γῆ, γιατί στὸ συγκεκριμένο πλατωνικὸ χωρίο ὡς γῆ πρέπει νὰ ἐννοήσουμε κάθε ὑλικὸ αἴτιο, ὄχι ἐπειδὴ οἱ Ἀθηναῖοι ἦταν αὐτόχθονες, ἀλλὰ ἐπειδὴ καὶ ὁλόκληρο τὴν γένεσιν συνηθίζουν νὰ τὴν ἀποκαλοῦν γῆ καὶ καθετὶ ὑλικὸ νὰ τὸ ἀποκαλοῦν γήινο, ἀναγκαστικά, λοιπόν, τὰ σπέρματα προέρχονται ἀπὸ τὴ γῆ.

Ὄργανο, λοιπόν, τοῦ Ἡφαίστου εἶναι τὸ πῦρ καὶ ὕλη ἡ γῆ, ἡ δια τοῦ πυρὸς κινούμενη καὶ ζωογονοῦσα, ἐνῶ ἡ ἴδια εἶναι «ἀπεψυγμένη» (παγωμένη). Γιὰ αὐτὸ καὶ στὸ συγκεκριμένο χωρίο ἔχει χρησιμοποιηθεῖ σὰν νὰ παίζει τὸν ρόλο τῆς ὕλης γιὰ τὸν Ἥφαιστο, καὶ γιὰ αὐτὸ ἔχει εἰπωθεῖ ὅτι τὸ σπέρμα τοῦ Ἡφαίστου μαζὶ μὲ τὴ γῆ πραγματοποίησε τὴ γέννηση τῶν Ἀθηναίων. Γιατί «καὶ κατὰ τὸν μῦθον ὁ ῞ηφαιστος ἐρῶν τῆςἈθηνᾶς ἀφῆκε τὸ σπέρμα εἰς γῆν» καὶ ἀπὸ ἐκεῖ βλάστησε τὸ τῶν Ἀθηναίων γένος.

Πάντα, λοιπόν, καὶ γενικὰ ὁ Ἥφαιστος εἶναι ἐρωτευμένος μὲ τὴν Ἀθηνᾶ, ἐπειδὴ μιμεῖται μὲ τὰ αἰσθητὰ ἔργα τὴ νοητική της ἰδιότητα. Καὶ αἱ «Αθηναϊκαὶ ψυχαὶ μάλιστα κατὰ ταύτην τοῦ ἡφαίστου τὴν ἐνέργειαν δέχονται τὰ ὀχήματα πάρ᾽ αὐτοῦ» καὶ «εἰσοικίζονται» [ἐγκαθίστανται] στὰ σώματα ποὺ λαμβάνουν ὑπόσταση ἀπὸ τοὺς Λόγους τοῦ Ἡφαίστου, οἱ ὁποῖοι ἔχουν λάβει τὰ συνθήματα (σύμβολα) τῆς Ἀθηνᾶς, καὶ ἀπὸ τὴν γῆ. Γιατί αὐτὸς εἶναι πρὶν ἀπὸ τὴν Φύση ὁ τελεστὴς (τελειοποιητὴς) τῶν σωμάτων, βάζοντας σὲ καθένα τους διαφορετικὸ σύμβολο τῶν θεῶν.

                                                          

Ὁ Κατακλυσμός τοῦ Δευκαλίωνα...

Ὁ Κατακλυσμός τοῦ Δευκαλίωνα... Ἕνας ἀπό τούς σημαντικότερους μύθους τῆς Ἑλληνικῆς Μυθολογίας

Ἕνας ἀπό τούς σημαντικότερους μύθους τῆς Ἑλληνικῆς Μυθολογίας διαδραματίζεται στήν περιοχή μας χιλιάδες χρόνια πρίν.(ὑπολογίζεται περίπου στό 9000 π.Χ.) Ὁ Κατακλυσμός τοῦ Δευκαλίωνα εἶναι ἡ ἀρχαία Ἑλληνική ἐκδοχή τοῦ κατακλυσμοῦ πού ἀναφέρεται πολύ πιό μετά, σέ παραδόσεις πολλῶν ἀρχαίων πολιτισμῶν (ὅπως π.χ. στήν Ἑβραϊκή παράδοση μέ τόν κατακλυσμό τοῦ Νῶε.

Κατά τόν μῦθο τήν ἐποχή πού στή Φθία καί τή Θεσσαλία βασίλευε ὁ Δευκαλίωνας ὁ Δίας ἀποφάσισε νά καταστρέψει ὅλη τήν γενιά τῶν ἀνθρώπων πού ἦταν διεφθαρμένη, μέ ἐξαίρεση τόν δίκαιο βασιλέα καί τήν γυναῖκα του τήν Πύρρα.

Ὁ Δευκαλίωνας λοιπόν μετά ἀπό συμβουλή τοῦ πατέρα του κατασκεύασε ἕνα πλοῖο συγκέντρωσε τά ἀπαραίτητα ἐφόδια γιά τήν ἐπιβίωση τούς καί ἐπιβιβάστηκε στό πλοιάριο μαζί μέ τήν γυναῖκα του. Στό μεταξύ ὁ Δίας ἀνοίγει τούς καταρράκτες τοῦ Οὐρανοῦ καί τό ἔδαφος τῆς Ἑλλάδας γεμίζει μέ νερό καί οἱ ἄνθρωποι χάνονται. Γιά ἐννέα μέρες καί ἐννέα νύχτες τό βασιλικό ζευγάρι περιφέρεται ἀπό τά νερά μέσα στό πλοιάριο. Τήν δέκατη ὅμως ἡμέρα προσάραξε στό ὄρος Όρθρυς κατά ἄλλη ἐκδοχή στόν Παρνασσό.

Ἐκεῖ ὅταν οἱ βροχές σταμάτησαν καί τά νερά ὑποχώρησαν ὁ Δευκαλίων καί ἡ Πύρρα κατέβηκαν στήν ξηρά καί τό πρῶτο πρᾶγμα πού ἔκαναν ἦταν θυσία στόν Φύξιο Δία (προστάτης τῶν φυγάδων). Ὁ θεός πού ἐπικαλέστηκε ὁ θεοσεβής Δευκαλίωνας ἔστειλε τόν Ἑρμῆ γιά νά τούς μεταφέρει τήν ὑπόσχεση ὅτι ὁ Δίας θά πραγματοποιοῦσε τήν πρώτη εὐχή τους. Καί ἡ πρώτη εὐχή τοῦ Δευκαλίωνα καί τῆς Πύρρας δέν ἦταν ἄλλη ἀπό τό νά δώσει καί πάλι ζωή ὁ Δίας στό ἀνθρώπινο γένος.

Κατά μία ἄλλη ἐκδοχή ἡ ὁποία προέρχεται ἀπό τήν Φωκίδα ὁ Δευκαλίωνας καί ἡ Πύρρα πῆγαν στούς Δελφούς καί στό ἱερό της Θέμιδας γιά νά ἐκφράσουν καί σ αὐτή τήν ἴδια ἐπιθυμία. Ἡ θεά τους ἄκουσε καί τούς ἀπάντησε μέ τόν παρακάτω χρησμό: Ἄν ἤθελαν νά φέρουν στή ζωή νέους ἀνθρώπους θά ἔπρεπε νά καλύψουν τά πρόσωπά τους καί νά ρίχνουν πίσω ἀπό τήν πλάτη τους τά ὀστᾶ τῆς μητέρας τους.εκεῖνοι κατάλαβαν τήν ἑρμηνεία τοῦ χρησμοῦ καί ἀφοῦ ἔκαναν ὅτι τούς ἔλεγε ὁ χρησμός ἄρχισαν νά πετᾶνε πέτρες πίσω ἀπό τήν πλάτη τους, ἀφοῦ αὐτές προέρχονταν ἀπό τά σπλάχνα τῆς μάνας Γῆς.

Οἱ πέτρες πού πετοῦσε ὁ Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σέ ἄνδρες καί αὐτές πού πετοῦσε ἡ Πύρρα μεταμορφώνονταν σέ γυναῖκες. Ἀπό τήν πρώτη δέ πέτρα πού πέταξε ὁ Δευκαλίωνας προῆλθε ὁ Ἕλληνας, γενάρχης τῶν Ἑλλήνων.

Ὁ Δευκαλίων καί ἡ Πύρρα ἀπόκτησαν ἐκτός ἀπό τόν Ἕλληνα, τόν Ἀμφικτύωνα, τή Πρωτογένεια, τή Μελανθῶ, τή Θυία (ἤ Αἰθυία) καί τήν Πανδώρα.

Ὁ πρωτότοκος γιος τους ὁ Ἕλλην ἔγινε γενάρχης τῶν Ἑλλήνων.

Ὁ Ἀμφικτύων, κυβέρνησε τήν Ἀθήνα μετά τόν Κραναό. Ὁ ἴδιος ὁ Δευκαλίων, ἔγινε ὁ βασιλιᾶς τῆς Φθίας καί τῆς Θεσσαλίας.

Ὁ γενάρχης τῶν Ἑλλήνων ὁ Ἕλλην γέννησε μέ τήν Ὀρσυίδα τρεῖς γιοὺς, τόν Δῶρο τόν Ξοῦθο καί τόν Αἴολο τούς πρώτους ἀρχηγούς τῶν Ἑλλήνων.

Ὁ Ξοῦθος βασίλεψε στή Πελοπόννησο καί ἔκανε δύο γιοὺς, τόν Ἀχαιό καί τόν Ἴωνα ἀπό τούς ὁποίους οἱ Ἀχαιοί καί οἱ Ἴωνες πῆραν τά ὀνόματά τους. Ὁ Αἴολος βασίλεψε στή Θεσσαλία καί οἱ κάτοικοι ὀνομάσθηκαν Αἰολείς ἀπ' αὐτόν. Ὁ Δῶρος καί οἱ ἄνθρωποι του πού ὀνομάστηκαν Δωριεῖς ἐγκαταστάθηκαν στίς περιοχές ἀνατολικά τοῦ Παρνασσοῦ.

Ὁ Ἀμφικτύων ἦταν πατέρας τοῦ Λοκροῦ, ὁ ὁποῖος ἵδρυσε τήν Λοκρίδα.

Ἡ ἐκδοχή τοῦ Δευκαλίωνα καί τῆς Πύρρας εἶναι αὐτή πού διαδόθηκε εὐρύτατα ἀπό τίς ὑπόλοιπες σχετικές παραδόσεις καί ἐπικράτησε ὅλων τῶν ἄλλων καί κατά τήν ἐποχή τοῦ Πλουτάρχου ἐμπλουτίστηκε καί μέ ἄλλα στοιχεῖα καί λεπτομέρειες πού προέρχονται ἀπό ἀσιατικές παραδόσεις, θυμίζουν σέ πολλά σημεῖα τους τήν ἐκδοχή πού μᾶς διηγεῖται ἡ Βίβλος.

Ὁ Δευκαλίων, λοιπόν, καί οἱ δικοί του ἦταν οἱ μόνοι πού γλίτωσαν ἀπό τόν τρομερό κατακλυσμό, σύμφωνα μέ τήν Ἑλληνική μυθολογία. Ἀλλά σέ πιό κατακλυσμό ἀναφέρεται ἡ Ἑλληνική μυθολογία; Μήπως στό παγκόσμιο κατακλυσμό πού σύμφωνα μέ τόν Πλάτωνα ἔγινε γύρῳ στό 9600 π.Χ. καί βυθίσθηκε ἡ Ἀτλαντίδα μέσα σέ μιά μέρα καί νύχτα; Ἡ ἡμερομηνία αὐτή ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τίς παραδόσεις ἄλλων ἀρχαίων λαῶν. Ἤ μήπως ὑπῆρχε καί ἄλλος κατακλυσμός μικρότερος, γύρω στό 7000 π.Χ. ἤ ἀκόμα καί στό 5000 π.Χ, ὅπως πολλοί μελετητές παραδέχονται, στόν ὁποῖο βυθίσθηκε καί τό ὑπόλοιπο τμῆμα τῆς Ἀτλαντίδος πού ἐπέζησε; Ἄν ἰσχύει ἡ δεύτερη ἐκδοχή τότε αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Ἀτλαντίδα δέν καταποντίστηκε στά γρήγορα ἀλλά σταδιακά, καί σ' αὐτό τό σημεῖο ὁ Πλάτων σφάλει.

Τό ὅτι ὑπῆρχαν πολλοί κατακλυσμοί, ὅμως, τό ἀναφέρει καί ὁ Πλάτων στό διάλογο "Τίμαιος" (22cd καί 23 Β).

Στά κεφάλαια αὐτά ὁ Πλάτων ἀναφέρει ἕνα μέρος τῆς συζήτησης πού εἶχε κάνει ὁ Σόλων μέ τούς ἱερεῖς τῆς Αἰγύπτου. Ἀναφέρουμε, τά συγκεκριμένα κεφάλαια(22abcd, 23b):

" ...Κάποτε πού θέλησε ὁ Σόλων νά τούς παρασύρει (ἐννοεῖ: τούς ἱερεῖς τῆς Αἰγύπτου) νά μιλήσουν γιά τά παλιά γεγονότα, ἄρχισε νά τούς διηγεῖται γιά ὅσα ἐδῶ στήν Ἀθήνα θεωροῦνται ἀρχαιότατα. Γιά τόν Φορωνέα, τόν ὁποῖο ὀνόμασαν πρῶτο καί γιά τή Νιόβη καί γιά τα μετά τόν κατακλυσμό. Διηγήθηκε ἐπίσης γιά τόν Δευκαλίωνα καί τήν Πύρρα, πώς διαβίωσαν μετά τόν κατακλυσμό, καί γιά τούς ἀπογόνους τους, καί προσπάθησε νά καθορίσει πόσα ἔτη παρῆλθον ἀπό ὅσα ἔλεγε καί νά χρονολογήσει. Κάποιος ἀπό τούς ἱερεῖς πολύ ἡλικιωμένος, τοῦ εἶπε τότε: ...Πολλές καταστροφές ἀνθρώπων ἔχουν γίνει καί θά γίνουν ἀπό πολλά αἴτια, οἱ πλέον μεγαλύτερες ἀπό πυρκαγιές καί κατακλυσμούς, καί οἱ μικρότερες ἀπό ἀμέτρητα ἄλλα αἴτια. Π.χ. ἡ παράδοση πού ἐπικρατεῖ εἰς τή χώρα σας ὅτι δηλαδή κάποτε ὁ Φαέθων, ὁ γιος τοῦ Ἡλίου, ἀφοῦ ἔζευξε τό ἅρμα τοῦ πατρός του, ἐπειδή δέν εἶχε τήν ἱκανότητα νά ἀκολουθήσει τόν ἴδιο μέ τόν πατέρα του δρόμο, καί πυρπόλησε ὅτι ὑπῆρχε πάνω στή γῆ καί ὁ ἴδιος κτυπηθείς ἀπό κεραυνό ἐφονεύθη, αὐτό λέγεται ὡς μῦθος, ἐνῶ ἡ πραγματικότητα εἶναι ἡ παράλλαξη (σημείωση: μεταβολή τῆς κυκλικῆς κίνησης) τῶν περιστρεφομένων γύρω ἀπό τη γῆ οὐρανίων σωμάτων πού προκαλεῖ καταστροφή γιά πολλά χρόνια, ἀπό τίς πυρκαγιές, τῶν ὄντων πάνω στή γῆ....".....

Καί παρακάτω ὁ Αἰγύπτιος ἱερέας λέει στό Σόλωνα (23b): " Ὅσα λοιπόν εἶπες προηγουμένως, Σόλων, γιά τίς δικές σας παραδόσεις περί γενεαλογιῶν, ἐλάχιστα διαφέρουν ἀπό παιδικά παραμύθια. Διότι ἐσεῖς ἐνθυμεῖσθε μόνο ἕνα κατακλυσμό τῆς γῆς (σημείωση: τόν κατακλυσμό τοῦ Δευκαλίωνα), ἐνῶ ἔγιναν πολλοί πιό παλιά....."

Ὅσα ἀναφέραμε δείχνουν τό ἀρχέγονο ἱστορικό βάθος τῶν ἑλληνικῶν μύθων! Πρέπει δέ νά τονίσουμε ὅτι ὁ μῦθος δέν εἶναι κατ' ἀνάγκην παραμύθι ἀλλά οἱ ἀναφορές του ἔχουν ἕναν ἐνδεχόμενο ἱστορικό πυρῆνα! Ὁ μῦθος συνήθως ἔχει δυό στόχους νά διδάξει καί νά πληροφόρηση μέ κωδικοποιημένες εἰκόνες ἤ μέ ὑπερβολές καί ἀλληγορίες ὅπως θά λέγαμε σήμερα. Τό πόσες πληροφορίες ἔχουν χαθεῖ γιά τό ἀπώτατο παρελθόν τῶν Ἑλλήνων καί τῆς μεσόγειου γενικότερα τό δείχνει ὁ μῦθος τοῦ Δευκαλίωνα τόν ὁποῖον ἀναφέραμε προηγουμένως.

Διαβάστε παρακάτω καί θά καταλάβετε!

«Ἔτσι ἔχει ὁ μῦθος τοῦ Δευκαλίωνος. Αὐτή ἡ γενιά τῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι ἡ πρώτη, ἀλλά τῆς πρώτης ἐκείνης γενιᾶς οἱ ἄνθρωποι ὅλοι χάθηκαν, αὐτοί δέ γένος δεύτερο εἶναι τοῦ Δευκαλίωνος πού τό πλῆθος τῆς παντοῦ ἀποίκησε. Περί δέ ἐκείνων τῶν (πρώτων) ἀνθρώπων αὐτά μυθολογοῦνται, ὅτι μεγάλοι ὑβρισταί ἔγιναν καί ἀθέμιτα ἔργα ἔπρατταν, οὔτε ὅρκους τηροῦσαν, οὔτε ξένους φιλοξενοῦσαν, οὔτε καί ἱκέτες ἀνέχοντο, ἔτσι ἐπῆλθε σ' αὐτούς ἡ μεγάλη συμφορά. Αὐτή ἡ ἴδια ἡ γῆ, πολύ ὕδωρ ἀνέδυε, καί βροχές μεγάλες ἔγιναν καί οἱ ποταμοί τεραστίως διογκώθηκαν καί ἡ θάλασσα τόσο πολύ ἀνέβη, ὥστε τά πάντα σκέπασε τό νερό καί ἔτσι χάθηκαν ὅλοι! Ὁ Δευκαλίων δέ, εὐσεβής καί συνετός, μόνος τῶν ἀνθρώπων ἀπέμεινε γιά (νά γεννήσει) τήν γενιά τήν δεύτερη. Ἡ δέ σωτηρία ἔτσι ἔγινε. Μεγάλη λάρνακα (κιβωτό) αὐτός εἶχε καί σ' αὐτήν ἐπιβίβασε παιδιά[8] καί γυναῖκες. Κατέφθασαν δέ καί ἐπιβιβάσθηκαν (στήν κιβωτό ἐπίσης) καί χοῖροι καί ἵπποι καί λέοντες κατά γένη καί ὄφεις καί ἀκόμα ὅλα ὅσα τήν γῆ μοιράζονται, πάντα κατά ζεύγη. Ὁ δέ (Δευκαλίων) τά δέχθηκε ὅλα, γιατί μεταξύ τους δέν ἐβλάπτοντο, διότι ἐκ Διός φιλία ἔγινε μεταξύ τους καί σέ μιά λάρνακα πάντες ἔπλευσαν ὅσο τό ὕδωρ ἐπικρατοῦσε. Αὐτά ἱστοροῦν οἱ Ἕλληνες περί Δευκαλίωνος»

Λουκιανός «περί τῆς συρίης θεοῦ» 12.3

Οἱ περιγραφές τοῦ κατακλυσμοῦ στήν Σαμοθράκη ἔχουν πράγματι ἐξαιρετικό ἐνδιαφέρον: «Τώρα θά σᾶς διηγηθῶ τήν ἱστορία τῶν νησιῶν τοῦ Αἰγαίου ἀρχίζοντας ἀπό τήν Σαμοθράκη... Τό νησί κατοικοῦσαν αὐτόχθονες... λένε ὅτι στά ἀρχαῖα χρόνια ὀνομαζόταν Σαόννησος... Οἱ Σαμόθρακες διηγοῦνται ὅτι πρίν ἀπό τούς κατακλυσμούς πού ἔγιναν σέ ἄλλους λαούς συνέβη ἐκεῖ ἕνας ἄλλος μεγάλος κατακλυσμός στήν διάρκεια τοῦ ὁποίου ἄνοιξε τό στενό στίς «Κυανές πέτρες» (οἱ μυθικές συμπληγάδες) καί στήν συνέχεια (ἄνοιξε) ὁ Ἑλλήσποντος. Γιατί ἡ θάλασσα τοῦ Εὔξεινου πόντου ἦταν πρῶτα λίμνη καί φούσκωσε σέ τέτοιο σημεῖο πού ἀπό τήν πίεση τοῦ ρεύματος ξεχύθηκαν μέ ὁρμή τά νερά στόν Ἑλλήσποντο καί κατέκλυσαν μεγάλο μέρος ἀπό τά Ἀσιατικά παράλια καί ὄχι καί λίγη πεδινή ἔκταση τῆς Σαμοθράκης μετατράπηκε σέ θάλασσα. Καί γι'; αὐτόν τόν λόγο στά μεταγενέστερα χρόνια μερικοί ψαρᾶδες ἀνασύρουν μέ τά δίχτυα τούς λίθινα κιονόκρανα, γιατί ἀκόμα καί πόλεις κατακλύστηκαν ἀπ'; τά νερά. Κι'; ὅσοι γλίτωσαν ἀπ'; τόν κατακλυσμό κατέφυγαν στά ψηλότερα μέρη τοῦ νησιοῦ. Ἀλλά καθώς ἡ θάλασσα ἀνέβαινε ὁλοένα καί ψηλότερα, εὐχήθηκαν στούς θεούς τοῦ τόπου κι'; ὅταν σώθηκαν σέ ἀνάμνηση τοῦ γεγονότος ὕψωσαν πέτρινα σύνορα γύρῳ, γύρω-γύρῳ,γύρω ἀπ'; τό νησί κι'; ἔκτισαν βωμούς. Εἶναι φανερό λοιπόν ὅτι ἡ Σαμοθράκη ἦταν κατοικημένη πρίν  τόν κατακλυσμό»

Διόδωρος Σικελιώτης ἱστορική βιβλιοθήκη 5.47