Ἡ προφητεία τοῦ Αἰσχύλου γιὰ τοὺς Ἕλληνες

«Ἐκεῖ τοὺς περιμένουν τα πιὸ μεγάλα κακά νὰ πάθουν, πληρωμή γιὰ την αὐθάδεια καὶ τις σκέψεις ποῦ θεόν δὲν λογαριάζουν· γιατί στὴν χώρα την ἑλληνική σὰν ἦρθαν, των θεῶν τ’ ἀγάλματα νὰ ξεγυμνώσουν δὲν ντρέπονταν καὶ τους ναούς νὰ κάψουν. Κι οἱ βωμοί ἀφανισμένοι και των θεών τα ιερά είν’ από ρίζα, ανάκατα, αναποδογυρισμένα από θεμέλια.
[…] Καὶ νεκρῶν σωροί καὶ στὴν τριτόσπορη γενιά ἄφωνα θὰ φανερώσουν στὰ μάτια των ἀνθρώπων πῶς δὲν πρέπει, θνητός σὰν εἶναι, νά’ναι περήφανος πέρα απ’ το μέτρο· γιατί ἡ ὑπεροψία, σὰν ἀνθίση, θὰ καρπίση της καταστροφῆς το στάχυ, απ’ ὁπού γεμᾶτο κλάμα θέρισμα θερίζει».
Αἰσχύλου «Πέρσαι», στ. 807-822, ἐκδόσεις Πάπυρος, σελ. 77
Πόσες φορές πρέπει νά ἐπαναληφθεῖ κάτι γιά νά γίνει πιστευτό; Ὄχι πολλές. Ἄν ὁ δέκτης τῆς πληροφορίας εἶναι ἐχέφρων καί οἱ ἀποδείξεις ἀμάχητες ἀρκεῖ μία μνεία γιά νά δεχθεῖ τήν πραγματικότητα, τό ἀκριβές ἑνός περιστατικοῦ, μιᾶς ἀφήγησης. Ἀρκεῖ, ὅμως, μία φορά γιά νά ἐντάξει ὁ θεατής ἤ ἀναγνώστης τό δίδαγμα τῆς ἀληθείας στήν καθημερινότητά του; Ὄχι.
Οἱ ἄνθρωποι, ὅπως μᾶς ὑποδεικνύει καί ἡ παραβολή στήν Ἁγία Γραφή θυμίζουν τά χωράφια. Ἄλλα εἶναι χέρσα καί ὅσο καί νά τά καλλιεργήσεις δέν μπορεῖ ἐκεῖ νά καρπίσει ἡ ἀλήθεια καί ἡ ἀρετή ἐνῶ μερικά ἄλλα εἶναι γόνιμα καί μικρή προσπάθεια μπορεῖ νά φέρει μέγιστο ἀποτέλεσμα.
Σέ κάθε περίπτωση, πάντως, ἡ ἐπανάληψη εἶναι προϋπόθεση τῆς ἐμπέδωσης ἑνός σημαντικοῦ μηνύματος. Ὁ ἑλληνικός κόσμος τῆς σκέψης, τῆς ποίησης, τῶν μυθολογικῶν κύκλων προσφέρει στόν ἐπισκέπτη ἤ μόνιμο κάτοικό του πολλές εὐκαιρίες νά μάθει καί νά ἐμπεδώσει τά σημαντικά, ὅσα προσφέρουν ζωή καί συνάμα τή νοηματοδοτοῦν.
Ἕνας ἀπό τούς ἀναντικατάστατους πυλῶνες τοῦ πνευματικοῦ οἰκοδομήματος τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι ἡ εὐσέβεια, ἡ ἀποφυγή τῆς πρόκλησης τῆς μήνης τῶν θεῶν, ἡ ἀποστροφή ἀκόμα καί τῆς ὑποψίας τῆς ὕβρεως. Ὁ κόσμος πού φλέγεται καί σβήνει μέ μέτρο, ὁ ἀπαράλλαχτος νόμος τῆς μεταβολῆς, ἡ ἐναρμόνιση μέ τήν ἀληθῆ καί ἄπειρη οὐσία τῆς θεότητας, ἀπαιτοῦν τήν τήρηση τοῦ χρυσοῦ κανόνα τῆς ἀποφυγῆς τῆς ὑπερβολῆς. Σέ ἑορτασμούς καί τελέσματα, σέ θυσίες καί δράματα, σέ κωμωδίες καί δημηγορίες, οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ὕψωναν τό λάβαρο τοῦ μέτρου καί τό ἔδειχναν σέ ὅλους.
Τριτόσπορη γενιά
Ὁ μύστης δραματουργός, μέ αὐτά τά φοβερά λόγια πού ξεστομίζει τό φάντασμα τοῦ Δαρείου, μιλάει πρός τήν Ἀνατολή καί ἀπευθύνεται στή Δύση. Ἐνῶ βάσει τῆς πλοκῆς, οἱ δέκτες τῶν σεισμικῶν κραδασμῶν τῶν λόγων του εἶναι οἱ Πέρσες, ὁ Αἰσχύλος ἄγχεται γιά τούς Ἕλληνες.
Στήν τραγωδία του, ὁ Δαρεῖος, πού ξεγλίστρησε σάν ἀτμός ἀπό τόν Ἅδη, περιγράφει πῶς ὁ γιος του Ξέρξης λάθεψε στήν κρίση του καί ἔβρισε τήν Πλάση βλασφημῶντας ἔμπρακτα στῶν Ἑλλήνων τά ἱερά. Ὁ νεκρός κι ἀξιοσέβαστος (γιά τούς Πέρσες) βασιλεύς ἐκφράζεται σάν... γραφεῖο τύπου τῶν θεῶν καί περιγράφει στούς ὑπηκόους του ἀλλά καί στήν γυναῖκα τοῦ Ἄτοσσα, πού ζεῖ καί σπαράζει ἀπό τήν ἀγωνία γιά τό παιδί της, πῶς μιά αὐτοκρατορία γίνεται συντρίμμια ὅταν οἱ τιμονιέρηδές της ξεχνοῦν τόν μπούσουλα τοῦ μέτρου καί τοῦ σεβασμοῦ στούς θεούς καί τά ἅγιά τους.
Ὁ Αἰσχύλος δέν θέλει νά δεῖ τούς νικητές τῶν Μηδικῶν νά καταλαμβάνονται ἀπό τήν ἀφροσύνη τοῦ νικητῆ, πού ἡττήθηκε ἀπό τό ἴδιο τό κατόρθωμά του. Ἐπιδιώκει νά ταρακουνήσει τούς Ἀθηναίους, τούς πολῖτες-ὁπλῖτες πού κράτησαν ὄρθια τήν ἀνθρωπότητα τήν στιγμή πού ὅλα ἔδειχναν χαμένα.
Ἡ ὑπερβολική σιγουριά τοῦτα μπορεῖ νά φέρει καί ἀκόμα περισσότερα καί χειρότερα καί στούς ἴδιους καί στίς γενιές πού θά ἀκολουθήσουν.
Τό τελευταῖο σημεῖο στήν μνεία τοῦ Αἰσχύλου γιά «θίνες νεκρῶν δέ καί τριτοσπόρω γονή», τήν αἰνιγματική τριτόσπορη γενιά (στήν κυριολεξία τά δισέγγονα ὅσων διέπραξαν ὕβρη) πρέπει νά προβληματίσει καί τούς ἀπογόνους ἀνθρώπων πού ἔβλαψαν τούς Ἕλληνες.
Ὁ μυημένος στά Ἐλευσίνια μυστήρια, Μαραθωνομάχος καί Σαλαμινομάχος Ἕλλην δραματουργός στέλνει ἕνα δυσοίωνο μήνυμα στίς γενιές πού ἀκολουθοῦν ὅσους ἔπληξαν τό Γένος μας καί ἀσέβησαν στά ὅσια καί τά ἱερά μας. Μέχρι σήμερα, ὁ ἀδελφός τοῦ Ἀμεινία καί τοῦ Κυναίγειρου δέν ἔχει ἀστοχήσει σέ τίποτα. Κι αὐτό πρέπει νά βάλει σέ σοβαρές σκέψεις μιά σειρά ἀπό ἐχθρούς τῆς Ἑλλάδος.
Ἡ Νέμεσις πλησιάζει.
ΥΓ: Ἡ προφητεία τοῦ Αἰσχύλου ἐπαληθεύτηκε, ὅσον ἀφορᾷ τὴν μοῖρα τῆς Περσικῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ τριτόσπορη γενιὰ τῶν εἰσβολέων τοῦ Μαραθῶνα εἶδε τὸ μεγάλο βασίλειο νὰ διαλύεται στὴ μάχη τῶν Γαυγαμήλων, τὸ 331 π.Χ. Ὁ Ἀλέξανδρος πῆρε τὸ αἷμα μας πίσω καὶ ἐκπλήρωση τὴ θεία βούληση γιὰ ἀποκατάσταση τῆς τάξης στὸν ἀρχαῖο κόσμο.

Γιατί στὴν Παρισινὴ Κομμούνα τὸ 1871, οἱ «ἐπαναστάτες» φρουροῦσαν τὸ ξενοδοχεῖο καὶ τὰ σπίτια τῶν Ρότσιλντ;

Γιατί στὴν Παρισινὴ Κομμούνα τὸ 1871, οἱ «ἐπαναστάτες» φρουροῦσαν τὸ ξενοδοχεῖο καὶ τὰ σπίτια τῶν Ρότσιλντ;
Τὴν ἄνοιξη τοῦ 1871, μεσοῦντος τοῦ γαλλογερμανικοῦ πολέμου (ἢ γαλλοπρωσικοῦ, Ἰούλιος 1870 - Μάϊος 1871) καὶ ἐνῶ οἱ Γερμανοὶ βρίσκονταν ἐλάχιστα χιλιόμετρα μακριὰ ἀπὸ τὸ Παρίσι, σημειώθηκε ἐξέγερση στὸ Παρίσι, ποὺ ἔγινε γνωστὴ ὡς «Παρισινὴ Κομμούνα» καὶ ἡ ὁποία ἐπηρέασε τόσο τὸν Κὰρλ Μάρξ, (ὁ ὁποῖος τὴν περιέγραψε ὡς «παράδειγμα ἐπανάστασης τοῦ προλεταριάτου») ὅσο καὶ τὸν Μιχαὴλ Μπακούνιν. Κατὰ «περίεργο τρόπο», κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐξέγερσης, ἡ τράπεζα καὶ τὰ 250 σπίτια τῶν μεγαλοκαπιταλιστῶν Ρότσιλντ στὸ Παρίσι φυλασσόταν ἀπὸ ἐξεγερμένους «ἀντικαπιταλίστες» κομμουνάρους...
Οἱ Ρότσιλντ ἦταν ἡ κινητήρια δύναμη ὅλων τῶν πολιτικῶν καὶ οἰκονομικῶν γεγονότων τοῦ δέκατου ἔνατου αἰῶνα στὴν Εὐρώπη. Τὸ ὄνομά τους θὰ πρέπει νὰ βρίσκεται σὲ κάθε σελίδα τῆς κάθε ἱστορίας τῆς κάθε χώρας.
Γιὰ τὴ Γαλλία, ἡ μεγάλη πηγὴ πληροφοριῶν ἦταν τὰ ἀρχεῖα τοῦ ὑπουργείου Οἰκονομικῶν, ἀλλὰ ἡ φωτιὰ τῆς Κομμούνας κατέστρεψε τὰ πάντα. (Ἐπίσης κατὰ «περίεργο τρόπο»).
Εἶναι πραγματικὰ περίεργο νὰ παρατηρήσεις κάποιος τὸ ὑπερβολικὸ σεβασμὸ ποὺ εἶχαν οἱ ἡγέτες τῆς Κομμούνας γιὰ τίς ἰδιότητες αὐτῆς τῆς εὐγενοῦς ἑβραϊκῆς οἰκογένειας. Ἕνα ἀπὸ τὰ κύρια ὁδοφράγματα ποὺ ἔκλεισε ἦταν ἡ Βασιλικὴ Ὁδὸς στὴ διασταύρωσή της μὲ τὴν πλατεῖα Place de la Concorde, τὴν Rue de Rivoli καὶ τὸ Ἀνάκτορο τοῦ Κεραμεικοῦ (Palais des Tuileries). Τὸ πρώην Hotel de Talleyrand-Perigord, τώρα ἱερὸ Baron Alphonse, δὲν τὸ εἶχαν κἂν ἐπισκεφθεῖ, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἦταν ἡ γωνία τῶν ὁδῶν Rue de Rivoli καὶ Rue St. Florentin, καὶ ὡς ἐκ τούτου σὲ πλήρη ὁδόφραγμα καὶ ἐκτεθειμένο περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο μέρος στὴν ἀπληστία καὶ τὴν ἐκδίκηση τῶν ἐπαναστατῶν ποὺ ἤθελαν κάθε τί ποὺ ἦταν πλούσιο καὶ κυρίως ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἔτρεφε τὸν λαό.
Ὡστόσο, τὸ ξενοδοχεῖο Rothschild παρέμεινε ἄθικτο ἐνῶ κάηκαν ἀσήμαντα σπίτια στὴν Rue Royale. Πὼς μποροῦσε νὰ ἀγνοηθεῖ τὸ ὄνομα τῶν Rothschild ποὺ στὸ λαὸ ἦταν συνώνυμο τοῦ Κροίσου;
Γνώριζαν ὅτι οἱ Ρότσιλντ ἀντιπροσώπευαν τὴν ἐπιτομὴ τοῦ πλούτου καὶ τῆς ἄγρια ἐκμετάλλευσης καὶ ὅμως πέρασαν ἀπὸ τὸ ξενοδοχεῖο Alphonse de Rothschild μὲ τὰ χέρια τους νὰ κρατοῦν δοχεῖα γεμᾶτα πετρέλαιο καὶ δὲν σταμάτησαν.
Οἱ Ρότσιλντ εἶχαν ξενοδοχεῖα σὲ ὁλόκληρη τὴν πόλη. Ὅλα αὐτὰ τὰ ὑπέροχα ξενοδοχεῖα ποὺ χτίστηκαν μὲ τὸν ἱδρῶτα τοῦ λαοῦ παρέμειναν ἄθικτα...
Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο: "Les Rothschild, une famille de financiers juifs au XIXe siècle": τοῦ édouard Demachy - Παρίσι 1896.

Η διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ

Η διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ
Ὅταν ὁ Ἰησοῦς Χριστός σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε καὶ ἀναλήφθηκε, ἄφησε παρακαταθήκη στοὺς ἀνθρώπους την διδασκαλία Του, την ὁποία οἱ μαθητές καὶ ἀπόστολοί Του ἀνέλαβαν κατ' ἐντολὴ Του νὰ μεταδώσουν παντοῦ.
Πώς ὅμως ἦταν δυνατόν αὐτοὶ οἱ ἄνδρες, ἀπὸ την Γαλιλαῖα τῶν Ἑλλήνων, νὰ διαδώσουν τον λόγο του Χριστοῦ, ξεκινῶντας ἀπὸ το μηδέν, χωρίς διασυνδέσεις, χωρὶς χρήματα, χωρίς ἐμπειρία καί ὄντας ἀγράμματοι στὴν πλειοψηφία τους ;
Κι ὅμως το θαῦμα ἔγινε καὶ το ὄνομα του Χριστοῦ ἔχει ἀκουστεῖ σήμερα σε ὅλα τα μήκη καὶ τα πλάτη της Γῆς. Ὡστόσο ποιά ἦταν καὶ εἶναι ἡ διδασκαλία Του; Τι ἦταν αὐτὸ το τόσο σπουδαῖο ποῦ ἦρθε νὰ μας ἀποκαλύψει ; Εἶναι αὐτὸ ποῦ δίνει ἡ ἐκκλησία μέσῳ της θρησκείας σήμερα με την λεγόμενη ἐκκλησιαστική ζωή ; Η ἀπάντηση εἶναι πῶς ὄχι.
θὰ ἔλεγε κανείς, ἀφοῦ τα ἴδια εἶχαν πεῖ ἀνὰ τους καιρούς οἱ κορυφαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι. Ἁπλᾶ ὁ Χριστός τα εἰπέ μαζεμένα, καὶ με τρόπο ἁπλὸ καὶ προσιτό στὸν καθένα. Ἦταν καὶ εἶναι τα λόγια Του κατανοητά ἀκόμη καὶ ἀπ τον πιὸ ἀγράμματο καὶ τον πιὸ χαζούλη θὰ λέγαμε χαριτολογῶντας.
Ὡστόσο οἱ ὑπηρέτες του σκότους, ἢ Μαύρη ἀδελφότητα, δὲν ἔμηνε ἔτσι. Ἀντέδρασε. Ἔτσι ὁ πύρινος λόγος του Χριστοῦ καὶ ἡ πεμπτουσία της Ἀλήθειας ποῦ ἦρθε νὰ μας πεῖ, ἔγινε μεθοδικά μία νεκρή τυπική θρησκεία ποῦ δὲν "μιλάει" σε κανέναν. Γιὰ νὰ γίνουν αὐτά χρειάστηκαν νὰ περάσουν ἀρκετὰ χρόνια βέβαια καὶ ὅλα ἄρχισαν νὰ ἀποδεχότανε.
Σε αὐτὲς τις γνώσεις δὲν ὑπῆρχε ΤΙΠΟΤΑ το ἑβραϊκό σε ἀντίθεση με σήμερα. Ὁ Χριστός εἰπέ στοὺς νομοδιδάσκαλους του Ἰουδαίου θεοῦ του Γιαχβέ, ὅτι ἐσεῖς τον Πατέρα μου, ποῦ με ἔστειλε Ἐμένα, δὲν τον γνωρίζετε.(Κ ἐντείνονται ἀπὸ τον 4ο μ.Χ αἰῶνα. Γιὰ να καταλάβετε τι ἔγινε, μέχρι τότε, τον 4ο μ.Χ αἰῶνα, εἶχε δημιουργηθεῖ μία παράδοση, ἕνα προζύμι γνώσεων καὶ δοξασιῶν, ποῦ οἱ πρῶτοι Χριστιανοί δεχότανε ἡ μελετοῦσαν καὶ σε γενικές γραμμές ατὰ Ιώαννην 8,19). Ἄρα ὁ θεός της Παλιάς Διαθήκης ποῦ γνώριζαν οἱ Ἑβραῖοι δὲν ἦταν ὁ Δημιουργός μας, ὁ Πατέρας ποῦ ἔστειλε τον Χριστό. Ἀντίθετα, ἦταν καὶ εἶναι ὁ μισάνθρωπος Διάβολος, ὁ Σατανᾶς καὶ αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τα ἴδια του τα γεμᾶτο φόβο καὶ μῖσος λόγια, καὶ τις ἀνώμαλες ἀπαιτήσεις του στὴν Παλιά Διαθήκη.
Οἱ γνώσεις αὐτὲς, περιεῖχαν μόνο ἑλληνικά κείμενα των κορυφαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων ποῦ ἔλεγαν σχεδόν τα ἴδια με τον Χριστό καὶ πέρα ἀπὸ αὐτὰ διάβαζαν ἐπίσης στὶς συγκεντρώσεις τους τα προφητικά κείμενα τῶν Ἑλληνίδων Σιβυλλῶν, ποῦ προφήτευαν με κάθε λεπτομέρια τον ἐρχομὸ του Χριστοῦ χιλιάδες χρόνια πρὶν αὐτὸς συμβεῖ. Βλέποντας το αὐτὸ οἱ ἄρχοντες του ψεύτικου κόσμου κατάλαβαν ὅτι ὅλα ἑτοιμαζόταν νὰ τιναχτοῦν στὸν ἀέρα, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἦταν μία ἀνάσα μακριά ἀπὸ το νὰ μάθαιναν την ἀλήθεια καὶ νὰ ἀπέρριπταν τον ψεύτικο κόσμο στὸν ὁποῖο ζοῦμε, το Μatrix.
Το σύνολο σχεδόν των γνώσεων ποῦ ὁ Χριστός εἶχε δώσει, εἶχε καταγραφεῖ σε παπύρους καὶ ὑπῆρχε στὶς μεγάλες ὀργανωμένες βιβλιοθῆκες της Μεσογείου, με πρώτη αὐτή της Ἀλεξανδρείας, σε κάποιους ναούς, ἀπὸ τότε ποῦ ἄρχισε μία σχετική ἀνοχή ἀπέναντι στοὺς Χριστιανούς καὶ βέβαια σε κάποιες ἰδιωτικές βιβλιοθῆκες.

Τα τέσσερα κανονικά λεγόμενα σήμερα εὐαγγέλια, δὲν ὑπῆρχαν κἄν την ἐποχῆ ἐκείνη, στὶς ἀρχές δηλαδή του 4ου μ.Χ. αἰῶνα, ἀλλὰ δημιουργήθηκαν ἀπὸ δεκάδες χειρόγραφα, ποῦ με ἀντιγραφές ἔφθασαν στὸν 4ο αἰῶνα.
Κυκλοφοροῦσαν δηλαδή τότε καὶ ἀλλά πολλά εὐαγγέλια ποῦ ἀποδίδονταν στοὺς ὑπόλοιπους Ἀποστόλους, ἀλλὰ δὲν ἔγιναν ἀποδεκτὰ ἀπὸ την τοπική σύνοδο της Λαοδίκειας, ποῦ ἐπὶ σαράντα περίπου χρόνια «μαγείρευε» την τελική μορφή των «ἱερῶν» κειμένων, ὥστε νὰ τα δώσει στοὺς ἀνθρώπους ὡς τα μόνα θεόπνευστα κείμενα. Ἐκεῖ στὴν Λαοδίκεια ἔκαναν το ἐξῆς: Ἀφοῦ πέταξαν ἕξω το μεγαλύτερο μέρος της διδασκαλίας του Χριστοῦ, πρόσθεσαν ἑβραϊκές ἀναφορές μέσα, ἑβραϊκά στοιχεῖα, ἔβγαλαν κάθε τι ἑλληνικό, κι ἔφτιαξαν 4 Εὐαγγέλια, τις Πράξεις καὶ τις Ἐπιστολές των Ἀποστόλων. Τα 4 αὐτὰ Εὐαγγέλια δὲν περιέχουν ὅσα ἔγραψαν οἱ 4 ἀντίστοιχοι εὐαγγελιστές, στοὺς ὁποίους ἀποδίδονται ὅμως. Οἱ δὲ ἐπιστολές κάποιες γράφτηκαν ἀπ το μηδέν, ἄλλες ἐξεβραϊστηκαν πλήρως. Το ἴδιο καὶ οἱ πράξεις τῶν ἀποστόλων.
Πέρασαν ὅλα ἀπὸ πολύ κόψιμο καὶ ράψιμο μέχρι νὰ ἐξεβραϊστούν πλήρως καὶ μετά νὰ δοθοῦν στὸν κόσμο μέσω της ἐβραιοχριστιανικής θρησκείας, ὡς τα μόνα θεόπνευστα κείμενα, ὥστε νὰ χαθεῖ ἡ πεμπτουσία της ἀλήθειας του Χριστοῦ.
Ὡστόσο ἀκόμη καὶ σε αὐτὰ ὑπάρχουν ἐννοεῖται, ἀμόλυντα τμήματα της διδασκαλίας του Χριστοῦ, ἁπλᾶ βρίσκονται ἀνάμεσα σε ἑβραϊκές προσθῆκες ἐπίτηδες γιὰ νὰ μπερδεύεται κάποιος ποῦ τα διαβάζει. Ἤξεραν πολύ καλά τι ἔκαναν αὐτοὶ ποῦ το ὀργάνωσαν. Την θρησκεία δηλαδή του Ἑβραιοχριστιανισμοῦ δὲν την ἔκανε ὁ Χριστός, ἀλλὰ σκοταδιστικές ἀρχὲς του ψεύτικου κόσμου. Τα δόγματα ὅλα σφραγίστηκαν με συνόδους, τις ὁποῖες ὑποτίθεται φώτιζε το Ἅγιό Πνεῦμα καὶ ὅποιος εἶχε ἀντίρρηση, πήγαινε στὴν κυριολεξία στὸ πῦρ, ἀφοῦ ἡ τον ἔκαιγαν ἡ τον σκότωναν ἡ τον ἔβαζαν φυλακή, δημεύοντας την περιουσία του ὑπέρ της ἐκκλησίας κτλ. Ὅλα αὐτὰ γινόντουσαν βάση του νόμου του Γιαχβέ.
Ὁ Χριστός δίδασκε 3 χρόνια, ὡστόσο ἡ διδασκαλία του Χρηστοῦ ποῦ ἔχουμε σήμερα στὰ 4 κουτσουραμμένα καὶ ἐξεβραϊσμένα εὐαγγέλια δὲν περνᾶ τις 3 ὧρες σε διάρκεια. Ποῦ πῆγαν τα ὑπόλοιπα; Δὲν καταγράφηκαν; Δὲν θεωρήθηκαν σημαντικά ὥστε νὰ γραφτοῦν ἡ κάποιοι τα θεώρησαν ἐπικίνδυνη γνώση καὶ τα πέταξαν ἐξῶ ἀρῶν-άρῶν, κατά την συρραφή των τεσσάρων εὐαγγελίων στὴν σημερινή μορφή τους; Τα συμπεράσματα δικά σας.
Σὰν νὰ μὴν ἔφτανε αὐτὸ, πῆραν ὁλόκληρο τον νόμο τῶν Ἑβραίων, ὁπού ἐξυμνεῖται ὁ ψεύτικος ἀητός κόσμος του Γιαχβέ, ἀπὸ τον ὁποῖο μας καλεῖ ὁ Χριστός νὰ φύγουμε ἀκολουθῶντας Τον, ποῦ ἐξυμνοῦνται ὅλα τα ἀγαθὰ καὶ καλούδια του ψεύτικου κόσμου αὐτοῦ, ὅπου ἐξυμνοῦνται οἱ ἀνωμαλίες, οἱ πόρνες, οἱ βιασμοί, οἱ σκοτωμοί, οἱ αἰμομιξίες καὶ τόλμησαν νὰ ποῦν ὅτι αὐτὸς ὁ ψευτοθεός της παλιάς διαθήκης, ὁ θεός τῶν Ἑβραίων, ὁ βιτσιόζος, ὁ αἱμοδιψής, ὁ ἀνώμαλος, ὁ ψεύτης εἶναι ὁ Δημιουργός μας καὶ Ἐκεῖνος ποῦ ἔστειλε τον Χριστό. Ἔβαλαν τα ἑβραϊκά κείμενα δίπλα στὰ Χριστιανικά, την στιγμή ποῦ οἱ Ἑβραῖοι ἦταν ποῦ σταύρωσαν τον Χριστό, ὁ λαός του Γιαχβέ Σατανᾶ,του Διαβόλου.
Αὐτὲς οἱ ἐγκληματικές καὶ παράλογες κινήσεις προκάλεσαν την ἄμεση ἀντίδραση ὅσων γνώριζαν την ἀλήθεια. Ὅσοι εἶχαν κείμενα αὐθεντικά τῶν λόγων του Χρηστοῦ καὶ της ἀμόλυντης διδασκαλίας Του, τα ὁποία δὲν εἶχαν καεῖ, ἀντιστάθηκαν. Ὡστόσο ἐπειδή το παλάτι του Μαύρου Βυζαντίου ἦταν προσκυνημένο στὶς σκοταδιστικές ἀρχὲς, ὅλοι σκοτώθηκαν. Τους δολοφόνησαν ὡς μεγάλους αἱρετικούς καὶ ἀφοῦ τους σκότωσαν, ἔκαψαν τα πάντα ποῦ εἶχαν γράψει κείμενοι.
Κατόπιν ἔγραψαν οἱ ἀντίπαλοί τους μεγάλα ψέματα καὶ τα παρουσίασαν ὡς γραπτά ἐκείνων ποῦ εἶχαν οἱ ἴδιοι σκοτώσει στοὺς ἀνθρώπους της ἐποχῆς, ποῦ ὅπως καὶ σήμερα δέχονται ὅτι του λένε οἱ ἔγκριτοι κάθε εἴδους. Αὐτό ἔμεινε καὶ στὴν ἱστορία μέχρι σήμερα καὶ αὐτὸ γνωρίζουν ὅλοι. Ὅπως ἡ ἱστορία σήμερα γιὰ παράδειγμα λέει ὅτι ὁ Σόρος, οἱ Ρότσιλντ καὶ οἱ Ροκφέλερ εἶναι μεγάλοι φιλάνθρωποι. Κατά πόσο ἰσχύει ὅμως αὐτὸ;
Οἱ δὲ αὐτοὶ ἑβραιολάγνοι σκοταδιστές, ἐχθροὶ του Χριστοῦ, ὀνομάστηκαν φωτισμένοι καὶ μεγάλοι μύστες. Ὅσοι ἔκαψαν τις ἀρχαῖες βιβλιοθῆκες με την γνώση καὶ ἔσφαξαν καὶ δολοφόνησαν καὶ κατέστρεψαν, ὥστε νὰ κυριαρχίσει ὁ σκοταδισμός, ὀνομάστηκαν "ἅγιοι" καὶ μπῆκαν με καθαρά σατανικό τρόπο δίπλα στοὺς πραγματικούς Ἁγίους του Χρηστοῦ.
Ὁ Ἄρειος ποῦ ἦταν αὐτὸς ποῦ πρωτοστάτησε στὴν ἀντίσταση αὐτὴ, ὁ Νεστόριος, ὁ Μαρκίνιος καὶ ὅσοι προσπάθησαν με νύχια καὶ με δόντια νὰ σταματήσουν το ἔγκλημα αὐτὸ, βγῆκαν οἱ "κακοί" της ὑπόθεσης. Ὀνομάστηκαν "τέκνα του Διαβόλου", βλάσφημοι καὶ αἱρετικοί, ὅπως κάποτε εἶχε ὀνομαστεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἀπὸ το ἰερατείο καὶ τους νομοδιδάσκαλους του Γιαχβέ τῶν Ἑβραίων.
Νὰ θυμήσουμε :
Τους εἶπε ὁ Χριστός :
Κατὰ Ἰωάννην. 8,47 ὁ ὢν ἐκ τοῦ Θεοῦ τὰ ῥήματα τοῦ Θεοῦ ἀκούει· διὰ τοῦτο ὑμεῖς οὐκ ἀκούετε, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστέ.
Ἄρα ἂν οἱ ἑβραῖοι δὲν ἦταν με τον Θεό, ἄν δὲν ἤξεραν τον Θεό, ποῖος εἶναι ὁ Γιαχβέ τους, ποῦ ἡ ἐγκληματική θρησκεία τῶν σκοταδιστῶν ἔβαλε δίπλα στὸν Χριστό; Εἶναι ὁ ἴδιος με τον θεό των μουσουλμάνων. Ἀλλάχ καὶ Γιαχβέ : προσωπεῖα πίσω ἀπὸ τα ὁποῖα εἶναι κρυμμένος ὁ Σαμαέλ Σατανᾶς, ὁ ἀρχιαποστάτης καὶ ἐχθρὸς τῶν ἀνθρώπων.
Κατὰ Ἰωάννην. 8,48 ἀπεκρίθησαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ εἶπον αὐτῷ· οὐ καλῶς λέγομεν ἡμεῖς ὅτι Σαμαρείτης εἶ σὺ καὶ δαιμόνιον ἔχεις;
Κατὰ Ἰωάννην. 8,49 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· ἐγὼ δαιμόνιον οὐκ ἔχω, ἀλλὰ τιμῶ τὸν πατέρα μου, καὶ ὑμεῖς ἀτιμάζετέ με.
__
Ματθ. 12,24 οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἀκούσαντες εἶπον· οὗτος οὐκ ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια εἰμὴ ἐν τῷ Βεελζεβούλ, ἄρχοντι τῶν δαιμονίων.
Γιαυτό καὶ ὁ Χριστός εἶπε :
Ματθ. 10,25ἀρκετὸν τῷ μαθητῇ ἵνα γένηται ὡς ὁ διδάσκαλος αὐτοῦ, καὶ τῷ δούλῳ ὡς ὁ κύριος αὐτοῦ. εἰ τὸν οἰκοδεσπότην Βεελζεβοὺλ ἐκάλεσαν, πόσῳ μᾶλλον τοὺς οἰκιακοὺς αὐτοῦ;
Ματθ. 10,26 μὴ οὖν φοβηθῆτε αὐτούς· οὐδὲν γάρ ἐστι κεκαλυμμένον ὃ οὐκ ἀποκαλυφθήσεται, καὶ κρυπτὸν ὃ οὐ γνωσθήσεται.
Ὅπως το εἶπε λοιπόν ὁ Χριστός,ἔτσι καὶ ἔγινε,καὶ γίνεται. Οἱ δικοί Του ὀνομάζονται παιδιά του Διαβόλου καὶ αἱρετικοί, ἀπὸ ἐκείνους ποῦ πράγματι ὑπηρετοῦν τον Διάβολο ἐν ἀγνοίᾳ ἡ ἐν γνώση τους. Ὡστόσο στὴν πλειοψηφία, στοὺς περισσοτέρους, ποῦ πάντα τρώγανε καὶ τρῶνε το παραμύθι, φαίνονται ὡς πολύ μεγάλοι φωτισμένοι ἄνθρωποι. Σήμερα μάλιστα κυκλοφοροῦν γελοῖες ἱστορίες, γιὰ παράδειγμα γιὰ τον Ἄρειο, τον ὁποῖο δηλητηρίασαν γιατί τους "μεγαλοφωτισμένους" τους εἶχε κάνει ρόμπα καὶ ξεσκέπαζε τα ψέματα τους, ὅτι τον τιμώρησε δῆθεν ὁ θεός καὶ εἶχε τον θάνατο ποῦ εἶχε. Δὲν μας λένε ὅμως, ποιός θεός; Γιατί ὁ Χριστός δὲν τιμωρεῖ. Ἁπλᾶ αὐτοὶ δὲν γνωρίζουν τον Χριστό, γνωρίζουν τον μοχθηρό Γιαχβέ της Παλιάς Διαθήκης. Τον Ἄρειο τον σκότωσαν γιατί κινδύνευαν νὰ τους γκρεμίσει το ψέμα ποῦ χτίζανε. Το ψέμα ποῦ σήμερα θεωρεῖται ἀπὸ τους περισσότερους ὅτι εἶναι "ὁ Χριστός".
Ἀφοῦ ξεμπέρδεψαν λοιπόν καὶ ἀπὸ τους ἀληθινούς Χριστιανούς, ἔφεραν τον ἀπόλυτο σκοταδισμό του μεσαίωνα στὸν κόσμο καὶ ἔκαψαν ὅλα ὅσα δὲν εἶχαν κάψει τα προηγούμενα χρόνια. Κάηκαν τα πάντα ὡς "αἱρετικά" ἀπὸ τους σκοταδιστές. Νόμιζαν ὅτι νίκησαν.
Ὡστόσο ξέχασαν ὅτι εἴτε το θέλει κάποιος εἴτε ὄχι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός Νικᾶ.
Μέσα λοιπόν σε ὅλο το χάος του 4ου αἰῶνα, ἕνας συλλέκτης χειρογράφων εἰδοποιήθηκε ὅτι ἐρχόταν καὶ στὴν πόλη του οἱ σκοταδιστές ἐβραιοχριστιανοί γιὰ νὰ κάψουν τα πάντα. Χωρίς νὰ χάσει χρόνο πῆρε ὅσα χειρόγραφα μπόρεσε ἀπ την συλλογή του, τα ἔβαλε μέσα σε
ἕνα πιθάρι καὶ τα ἔθαψε κάπου ἔξω ἀπ την πόλη με το ὄνομα Ναγκ Χαμμάντι. Τα ἔθαψε γιὰ νὰ σωθοῦν με την ἐλπίδα κάποτε, κάποιος, νὰ τα βρεῖ καὶ νὰ μάθει τι πραγματικά ἔγινε την ἐποχῆ ἐκείνη. Καὶ αὐτὸ πράγματι ἔγινε 1600 χρόνια μετά, στὰ τέλη του 2ου παγκοσμίου πολέμου ἀπὸ δύο φτωχούς ἀγρότες ποῦ σκάβοντας "τυχαία" ἔπεσαν πάνω στὸ πιθάρι. Τα κείμενα βγῆκαν στὸ φῶς καὶ εἶναι γνωστά ὡς "Κείμενα του Νάγκ Χαμμάντι" ἡ "Βιβλιοθήκη Ναγκ Χαμμάντι".
Σήμερα ἡ θρησκεία του Ἐβραιοχριστιανισμού, σε κάθε της δόγμα, ὁδηγεῖ τους ἀνθρώπους σε ἀνούσιες τυπολατρίες, σε ἀνούσιους κανόνες καὶ φυσικά τους φοβίζει ὅτι ἄν ψάξουν ὁτιδήποτε πέρα ἀπ την θρησκεία εἶναι σφάλμα μεγάλο καὶ θὰ καοῦν στὶς φωτιές της ...κολάσεως. Αὐτό ἔχει κάνει στὰ μυαλά των περισσοτέρων, τον Χριστό ταυτόσημο με την ἐβραιοχριστιανική σκοταδιστική θρησκεία. Ἔτσι οἱ περισσότεροι λένε: «αὐτὰ λέει ἡ θρησκεία, ἄρα αὐτὰ εἰπέ καὶ ὁ Χριστός, αὐτὸ εἶναι ὁ Χριστός.»
Δὲν εἶναι ἔτσι ὅμως. Δέν εἶναι καθόλου ἔτσι.
Τα κείμενα του Ναγκ Χαμμάντι ἀνατρέπουν τα πάντα. Αὐτὰ τα κείμενα δείχνουν ἕναν ἄλλο Χριστό. Καμία σχέση με τον αὐστηρό, μουρτζούφλη Χριστό ποῦ παρουσιάζει ἡ θρησκεία του Ἐβραιοχριστιανισμού. Ἕναν Χριστό ποῦ εἶναι τόσο ἁπλὸς καὶ προσιτός στὸν καθένα προσωπικά, ἀφοῦ ἦρθε γιὰ τον καθένα ἀπὸ ἐμάς. Εἶναι ὁ Χριστός ποῦ μας καλεῖ νὰ γνωρίσουμε την Ἀλήθεια. Την ἀλήθεια ποῦ ἡ θρησκεία κρύβει ἀπὸ τους ἀνθρώπους. Ο Χριστός ἦρθε νὰ μας πεῖ ἕνα πρᾶγμα. Το ὅτι ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι ψεύτικος καὶ δὲν εἶναι ὁ κόσμος ποῦ Ἐκείνοις δημιούργησε γιὰ ἐμᾶς. Ἦρθε νὰ μας δείξει τον δρόμο,τον τρόπο, νὰ ἐπιστρέψουμε στὸν δικό Του κόσμο. Στόν ἀληθινό κόσμο!
Τα κείμενα του Νάγκ Χαμμάντι μας μιλοῦν -μέσα σε ὅλα- καὶ γιὰ ἐκείνη την σκοτεινή ἐποχῆ. Περιέχουν μεταξύ των ἄλλων καὶ κείμενα τα ὁποῖα ἀποτυπώνουν την ἀγωνιᾶ ἐκείνων, ποῦ ἔβλεπαν το ἔγκλημα αὐτὸ, νὰ λαμβάνει χώρα μπροστά στὰ μάτια τους. Μας πληροφοροῦν γιὰ την γιὰ ἐκείνους τους σκοταδιστές ποῦ ἔκαψαν τα πάντα καὶ γκρέμισαν καὶ σκότωσαν καὶ κατέστρεψαν δῆθεν, στὸ ὄνομα του Χριστοῦ, Ἐκεῖνοι ποὺ ἀπάρτισαν την αἱρέσει του μωσαικού νόμου. Ἀφοῦ νίκησαν ὅλους ἐκείνους ποῦ ἤθελαν νὰ προστατέψουν την διδασκαλία του Χριστοῦ, ἐκείνους ποὺ δὲν ἤθελαν τον Ἐβραιοχριστιανισμό, ἐξαφάνισαν το ὄνομα τους ἀπὸ παντοῦ καὶ μας ἔδωσαν τον Χριστό ὥς θρησκεία, ὅπως ἐκεῖνοι ἤθελαν. Ἔκαψαν κάθε τι ἑλληνικό καὶ ἀφόρισαν ὅποιον δὲν συμφωνοῦσε μαζί τους.
Τα ὅσα λέει αὐτή ἡ θρησκεία, γνωρίζουν οἱ περισσότεροι. Την ἔχουν στὸ μυαλό τους ὡς "Χριστό" καὶ την ἀπορρίπτουν, ἀφοῦ ἀντιλαμβάνονται ὅτι εἶναι ψεύτικο πρᾶγμα. Δυστυχῶς ὅμως ἀπορρίπτουν καὶ τον Χριστό μαζί, γιατί Χριστός καὶ θρησκεία του Χριστιανισμοῦ, γιὰ την πλειοψηφία των ἀνθρώπων εἶναι το ἴδιο πρᾶγμα.
Ο Χριστός δὲν μίλησε ποτέ γιὰ τυπολατρίες, ὅπως ἔχουμε σήμερα τα λεγόμενα μυστήρια. Ποτέ δὲν ὅρισε ὅτι ἡ σωτηρία, το νὰ φύγει κανείς ἀπὸ τον ψεύτικο αὐτὸ κόσμο δηλαδή, καὶ νὰ μεταβεῖ στὸν πραγματικό, ἔρχεται μέσα ἀπὸ κεῖ, ὅπως ψευδῶς "περνάει" ἡ θρησκεία γιὰ νὰ ἔχει το μονοπώλιο. Ἀντίθετα ὁ Χριστός ποτέ δὲν ἤθελε τύπους, μόνο οὐσία. Καὶ ἥ οὐσία μας εἰπέ ποῖα εἶναι. Ἡ ἀγάπη πρὸς ὅλους. Το νὰ ἁπαλύνουμε τον πόνο καὶ την στενοχώρια ποῦ δίνει ὁ κόσμος αὐτὸς με τα ἄγχη καὶ τους φόβους του, στοὺς συνανθρώπους, τις συγκρατούμενες ψυχές γύρω μας, μέχρι νὰ φύγουμε ἀπὸ δῶ.
Ὁ Χριστός σύμφωνα καὶ με ὅσα λένε τα Ναγκ Χαμμάντι μας καλεῖ νὰ γνωρίσουμε τον ἑαυτὸ μας καὶ την ἀλήθεια, ὥστε νὰ ἐπιστρέψουμε ἐκεῖ ἀπ ὅπου κάποτε φύγαμε. Ἐκεῖ ἀπ ὅπου ὁ ἴδιος ἦρθε γιὰ νὰ μας μιλήσει καὶ νὰ μας θυμίσει το ποῖοι εἴμαστε καὶ ποῦ ἀνήκουμε. Τα λόγια αὐτὰ τα ἐξαφάνισαν. Δὲν τους ἔπαιρνε νὰ τα ἀφήσουν μέσα. Δὲν τους ἔπαιρνε νὰ μάθουν οἱ ἄνθρωποι την ἀλήθεια. Κι ὅμως γιὰ κακή τύχη τῶν σκοταδιστῶν κάποια ἐλάχιστα σώθηκαν μέσα στὸ πιθάρι ἐκεῖνο, ἀπὸ θαῦμα Θεοῦ.
Ὁ Χριστός δὲν ἔχει κανόνες, δὲν ἔχει τυπικά, δὲν ἔχει διαδικασίες, δὲν ἔχει τιμωρίες, ἔχει μόνο οὐσία καὶ εἶναι μόνο ἀγάπη. Ὁ Χριστός δὲν ἔχει τυπολατρίες. Δὲν ὅρισε ὁ Χριστός κανόνες καὶ τυπικά καὶ ἐξαναγκαστικά πρέπει. Δὲν ὅρισε ὁ Χριστός νὰ του κάνουμε τεμενάδες, οὔτε τους ἔχει ἀνάγκη. Δὲν ὅρισε ὁ Χριστός την λεγόμενη ζωή της ἐκκλησίας, την γεμάτη τυπολατρίες καὶ δεισιδαιμονίες μέχρι σημείου εἰδωλολατρείας.
Ὅλη ἡ λεγόμενη ἐκκλησιαστική ζωή ἔχει μέσα τόσες πολλές τελετές καὶ τόσες πολλές διαδικασίες καὶ τόσες πολλές γιορτές ἁγίων καὶ τόσα πολλά λάθος παραδείγματα ἀπὸ την ἑβραϊκή καὶ βυζαντινή ἱστορία, ἀλλὰ καὶ μετέπειτα ποῦ το ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν, εἶναι οἱ λεγόμενοι πιστοί νὰ ξεχνοῦν τον Χριστό. Μας ἔδωσαν ἕναν Χριστιανισμό ποῦ δὲν ἔχει κέντρο του τον Χριστό, ἁπλᾶ ἔχει ΚΑΙ τον Χριστό μέσα σὰν ὄνομα, κάπου σε μία γωνία, πίσω ἀπὸ τα χρυσάφια, τις παντόφλες του Νεκτάριου καὶ τα γυαλιά του Παίσιου.
Το πολύ ἁπλὸ λοιπόν μήνυμα του Χριστοῦ, ποῦ ἦταν ὅτι: « Ο Κόσμος αὐτὸς εἶναι ψεύτικος, μὴν σκᾶτε, μὴν στεναχωριέστε γιὰ ἐδῶ μέσα. Ὑπάρχει ἀλλοῦ πραγματική χαρά, πίσω στὸν πραγματικό κόσμο, καὶ σας δείχνω (Ἐγώ εἶμι ἡ ὁδὸς) τον δρόμο γιὰ νὰ γυρίσετε ἐκεῖ ποῦ ἀνήκετε πραγματικά, ἐκεῖ ἀπ ὅπου φύγατε.» ἔγινε κατεβατά. Ἔγινε μεγαλοαναλύσεις, ἔγινε τυπολατρία, ἔγινε θρησκεία. Ξύλινος ψεύτικος λόγος, διδασκαλίες ποῦ ἐνῶ πρεσβεύουν δῆθεν Χριστό, εἶναι ἀντίθετα ἀπ αὐτὰ ποὺ ὅ Χριστός εἶπε καὶ ἔδειξε.
Ὁ Ἀναστημένος Χριστός ὅμως, ποῦ ζεῖ ἀνάμεσα μας καὶ δὲν εἶναι κάπου ἀόριστα καὶ μακριά περιμένει συνεχῶς τον καθένα καὶ την καθεμία ἀπὸ ἐμᾶς νὰ θελήσει νὰ Τον γνωρίσει καὶ νὰ τον ἀκολουθήσει, ἀπορρίπτοντας τον κόσμο αὐτὸ καὶ ὅλα ὅσα αὐτὸς δίνει, καὶ νὰ Του ζητήσει , νὰ τον πάρει πίσω στὸν πραγματικό κόσμο καὶ Ἐκεῖνος θὰ Τον ὁδηγήσει στὶς πύλες της Γνώσης, στὴν Ἀλήθεια καὶ στὸ Φῶς. Ἐκεῖνος μας εἰπέ :
Κατὰ Ἰωάννην.14,6 ἐγώ εἶμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι᾿ ἐμοῦ.
Ματθ. 7,7 Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε καὶ εὑρήσετε, κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν·
Ματθ. 7,8 πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται.
Μιλῆστε Του ἁπλᾶ, ὅπως σε ἕναν φίλο σας καὶ ζητῆστε Του νὰ σας ὁδηγήσει.
Ἐλευθερῶστε το μυαλό σας καὶ γνωρίστε τον Χριστό.

Ἕλληνες Θεοὶ ἀπὸ τὰ ἄστρα ξεκίνησαν τὸ ἀνθρώπινο γένος!!!

 Ἕλληνες Θεοὶ ἀπὸ τὰ ἄστρα ξεκίνησαν τὸ ἀνθρώπινο γένος!!!

Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἔλεγαν τὸν Γαλαξία «Γαλακτίτη Κύκλο» καὶ «Ἠριδανὸ Ποταμὸ» ἢ «Δρόμο τοῦ Διός». Πίστευαν ὅτι ὁ Γαλαξίας μας ἦταν ὁ δρόμος ποὺ ἀκολούθησε ὁ ἥρωας ΠΕΡΣΕΑΣ γιὰ νὰ σώσει τὴν ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ, πάνω στὸν ΠΗΓΑΣΟ, δημιουργῶντας μὲ τὸν «καλπασμό» του ἄφθονη ἀστρικὴ σκόνη.

Ἡ Ἑλληνικὴ Μυθολογία εἶναι γεμάτη ἀπὸ θεϊκὰ ὄντα, ποὺ κατέρχονται στὴν Γῆ, γιὰ νὰ πάρουν συζύγους. Ὅλες οἱ παραδόσεις τῶν ἀρχαίων λαῶν ὁμιλοῦν γιὰ οὐράνια φλεγόμενα ἅρματα ποὺ ἔφθασαν στὴν Γῆ ἀπὸ τὰ ἄστρα, καθὼς ἐπίσης γιὰ ἀνώτερες ἐξωγήινες ὑπάρξεις ποὺ χάρισαν στοὺς ἀνθρώπους νόμους καὶ ὄργανα, γιὰ νὰ οἰκοδομήσουν τὸν πολιτισμό τους.

Οἱ ἀρχαῖες Ἑλληνικὲς δοξασίες ὁμιλοῦν γιὰ τὸν Τιτᾶνα Προμηθέα, ποὺ ἔδωσε στοὺς ἀνθρώπους τὴν «Φωτιὰ» ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἔγινε ὡς ἐκ τούτου ὁ θεμελιωτὴς τοῦ ἀνθρωπίνου πολιτισμοῦ.

Ὁ Διογένης ὁ Λαέρτιος ἀναφέρει ὅτι «ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ». Εἶναι οἱ «ΠΡΟΜΥΘΕΙΣ», ποὺ ἔφεραν τὸ ΠΥΡ τῆς Γνώσεως στὰ ἀνθρωποειδῆ τῆς Γῆς, ποὺ μέχρι τότε ζοῦσαν σὰν ζῶα σὲ λαγούμια καὶ βαθιὲς σπηλιές, ὅπως ἀναφέρει ὁ Αἰσχύλος στὴν τραγωδία του «Προμηθεὺς Δεσμώτης»:

«Μὰ ἀκουστὲ ἐδῶ τίς ταλαιπωρίες τῶν ἀνθρώπων, ποὺ χωρὶς μυαλὸ πρῶτα, πλάσματα μὲ νοῦ καὶ πνεῦμα τους ἔκανα νὰ εἶναι. Ψυχὴ εἶχαν, γιατί ἡ Ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων προϋπάρχει. Μὰ καὶ τὰ δῶρα μου νὰ δεῖτε τί καλόγνωμα ποὺ ἦταν. Πρῶτα, βλέποντας οἱ ἄνθρωποι, βλέπανε τοῦ κάκου καὶ ἀκούοντας δὲν ἄκουαν. Καὶ ὅμοιοι μὲ τῶν ὀνείρων τοὺς ἴσκιους ἀνακάτευαν τὰ πάντα δίχως τάξη καὶ οὔτε τὰ πλινθόκτιστα σπίτια ποὺ προστατεύουν γνώριζαν, οὔτε τὴν τέχνη τοῦ ξύλου. Μὰ σὲ σκαφτὲς σπηλιὲς αὐτοὶ ζοῦσαν σὰν τὰ πολυκίνητα μυρμήγκια ποὺ στὸν ἄνθρωπο σὲ πολλὰ μοιάζουν, μὲς στ' ἀνήλια βάθη τῶν ἄντρων. Μὰ τὰ πάντα ἔπρατταν δίχως κρίση, ὡς τὴν ὥρα ποὺ τῶν ἄστρων τους ἔδειξα τίς ἀνατολὲς καὶ τίς δύσεις νὰ ξεκρίνουν καὶ τὴν ἔξοχη τέχνη τοῦ ἀριθμοῦ τους βρῆκα καὶ τῶν γραμμάτων πού 'ναι ἡ θύμηση ὅλων, ἡ μνήμη, ἡ ἐργατικὴ μουσογεννήτρα. Καὶ πρῶτος στὸν ζυγὸ ἔζεψα τὰ ζῶα, βοηθοὺς τοῦ ἀνθρώπου ἱερούς, τοὺς πιὸ βαριοὺς νὰ πάρουν ἀπὸ τοὺς μόχθους του, μὰ καὶ αὐτοὶ μὲ ἀγάπη νὰ τὰ βλέπουν. Τὸ σπουδαιότερο εἶναι πὼς ἂν σ' ἀρρώστια ἔπεφταν κανένα γιατρικὸ δὲν εἶχαν νὰ πιοῦν ἢ νὰ ἀλείψουν, μὰ χωρὶς γιατρειὰ ἀδυνάτιζαν, ὥσπου τοὺς ἔδειξα ἐγὼ πάλι τὰ γιατρικὰ ν' ἀνακατεύουν καὶ ὅλες τίς ἀρρώστιες νὰ πολεμοῦν, τοὺς διάφορους τρόπους τῆς μαντικῆς τέχνης ὅρισα. Κοντολογίς, μ' ἕνα λόγο μάθε το, ὅλες οἱ τέχνες ἀπὸ τὸν Προμηθέα στοὺς θνητοὺς δόθηκαν».

ΣΤΗΝ ΑΧΛΥΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Κατὰ (τὴν Ἱερά μας Παράδοση) τὴν Μυθολογία μας, οἱ ἄνθρωποι εὐρίσκοντο σὲ μιὰ ζωώδη,ζῳώδη κατάσταση, πρὶν ὁ Προμηθέας φέρει σ' αὐτοὺς τὸ Πῦρ ἐξ οὐρανοῦ. Ἡ ΒΙΑ (Χάος) κυριαρχοῦσε στὸν προηγούμενο κόσμο. Οἱ πρωτόγονοι ἄνθρωποι ποὺ προέκυψαν ἀπὸ τ' ἀποκοπέντα γεννητικὰ ὄργανα τοῦ Οὐρανοῦ, ποὺ τὰ ἔκοψε μὲ τὸ τσεκούρι του ὁ Κρόνος, γεννιόνταν ἀπὸ τὴν Γῆ, χωρὶς γονεῖς καὶ ζοῦσαν σὰν ζῶα σὲ λαγούμια.

Ὁ Προμηθέας ὅμως, κατὰ κάποιον τρόπο πρόδωσε τοὺς Τιτᾶνες καὶ προσχώρησε στοὺς ΘΕΟΥΣ (ὅπως ὁ θεὸς Ἀσσούρ, ποὺ ἀναφέρεται στὰ ἀσσυριακὰ κείμενα). Ξέκοψε ἀπὸ τοὺς φυσικούς του συμμάχους καὶ χρησιμοποίησε τὴν πεῖρα του ἐναντίον τους. Ὁ Δίας ἐκμεταλλεύτηκε τὴν προσχώρηση τοῦ Τιτᾶνα, γιὰ νὰ ἐκθρονίσει τὸν Κρόνο καὶ νὰ τὸν ρίξει στὰ Τάρταρα. Ὁ Προμηθέας ἐν συνεχείᾳ λυπήθηκε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἦταν χωρὶς λογικὴ καὶ τοὺς χάρισε τὴν ἐλπίδα τῆς αἰωνιότητας μὲ τὴν μεταφορὰ τοῦ οὐρανίου Πυρός, ποὺ ἀντιστοιχεῖ μὲ τὸν σπινθῆρα τῆς λογικῆς.

Ἡ θυσία του δὲν πῆγε χαμένη. Μὲ τὴν χρήση τοῦ πυρὸς ἐπῆλθε ἡ ἀνάπτυξη τοῦ πολιτισμοῦ. Ὁ Ζεὺς ὅμως «ὀργίστηκε». Στὸν «Φίληβο» ὅμως δίδεται μιὰ ἄλλη ἐξήγηση τοῦ Μύθου, ὅταν μᾶς λέει ὁ Σωκράτης ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ Θεοὶ ἔδωσαν δῶρο στοὺς ἀνθρώπους τὴν γνώση τῆς ἀλήθειας, μαζὶ μὲ τὸ φωτεινὸ πῦρ. Πολλοὶ ἐρευνητὲς κατέληξαν στὸ συμπέρασμα, ὅτι πάνω στὴ Γῆ, ὑπάρχουν δυὸ φυλὲς ἀνθρώπων. Μία γήινη καὶ μιὰ οὐράνια, ἡ ὁποία μετέφερε τὸ πῦρ τῆς γνώσης καὶ μετάλλαξε τὰ ἀνθρωποειδῆ ποὺ ὑπῆρχαν καὶ τὰ μετέβαλε σὲ σώφρονας ἀνθρώπους. (HOMO SAPIENS).

Ἡ ὀνομασία Ἕλληνες, ἀπ' ὅτι γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν Ἱστορία, προέρχεται ἀπὸ τὸν Ἕλληνα, τὸν γιο τοῦ Δευκαλίωνος, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν σειρά του, ἦταν γιὸς τοῦ Προμηθέως! Πρὶν τὰ χρόνια τοῦ Ἕλληνος δὲν ὑπῆρχε ἡ ὀνομασία ΕΛΛΑΣ καὶ ἔδιναν στὴν χώρα κατὰ τόπους τὸ ὄνομα τους τὰ διάφορα προγονικὰ φῦλα, ποὺ κατοικοῦσαν τὴν πατρίδα μας, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον Πελασγοί! «Δοκει δὲ μοί, ἀλλά τα μὲν πρὸ Ἕλληνος τοῦ Δευκαλίωνος καὶ πᾶν,πᾷν οὐδὲ εἶναι ἡ ἐπίκλησις αὐτή, κατὰ ἔθνη δὲ ἄλλα τε καὶ τὸ Πελασγικὸν ἐπὶ πλεῖστον ἐφ' ἑαυτῶν την ἐπωνυμίαν παρέχεσθαι».

Ἀποκωδικοποίηση Ἑλληνικῆς Μυθολογίας

Σύμφωνα μὲ τὴν πινακίδα τοῦ Ἰδαλίου τῆς Κύπρου, ποὺ ἀποκρυπτογραφήθηκε πρόσφατα μὲ τὴν μέθοδο Chandwick, οἱ Μόες - Ἐλλοὶ (Ἕλληνες) ἦρθαν στὴν Γῆ ἀπὸ τὸν Σείριο (ποὺ νοεῖται ἀποικία του ἡ Γῆ), μὲ ἀρχηγό τους τὸν Μίνωα καὶ δίδαξαν τίς τέχνες καὶ τὸν πολιτισμό. Στὴν ἀρχὴ εἶχαν αἰθέρια μορφὴ (Χρυσοῦν Γένος), ἀλλὰ μετὰ ποὺ ἀναμείχτηκαν μὲ τοὺς κατοίκους τῆς γῆς, ἀπέκτησαν ὑλικὴ ὑπόσταση (δερμάτινους χιτῶνες).

Ὁ Μίνωας καὶ ὁ Προμηθέας ταυτίζονται, μιὰ καὶ οἱ δυὸ εἶχαν γυιό τους τὸν Δευκαλίωνα, δηλαδὴ τοὺς Ἐλλούς, ποὺ ἦλθαν μὲ τὴν Λάρνακά τους (κιβωτό - σκάφος) στὴν Γῆ, μεταφέροντας τὸ οὐράνιο Πῦρ στοὺς γήινους. Ἔκτοτε ἔμειναν σταυρωμένοι στὸ γήινο περιβάλλον. Ὁ σταυρὸς ποὺ βρέθηκε χαραγμένος μαζὶ μὲ ἄλλα Ἑλληνικὰ σύμβολα (ὅπως ὁ μαίανδρος καὶ τὸ ὀκτάκτινο ἀστέρι), σὲ ὅλα τὰ ἀρχαῖα μνημεῖα τῆς Γῆς, ἔγινε ἔμβλημα τοὺς καὶ δήλωνε τὸ ἐκπολιτιστικὸ ἔργο τους.

Εἶναι ἡ φυλὴ τῶν Ἑλλήνων, οἱ Προμηθεῖς, ποὺ δέθηκαν μεταξὺ Οὐρανοῦ καὶ Γής. Πολέμησαν μὲ τοὺς Ἄτλαντες καὶ τοὺς Κρόνιους δαίμονες, ποὺ εἶχαν ἔμβλημά τους τὴν Σελήνη (μισοφέγγαρο) κατὰ τὴν Τιτανομαχία.

Ὁ ΠΟΛΕΜΟΣ ΗΤΑΝ ΚΟΣΜΙΚΟΣ, ἀφοροῦσε την Γῆ καὶ τὸ Διάστημα!

Ὁ Κατακλυσμός τοῦ Δευκαλίωνα...

Ὁ Κατακλυσμός τοῦ Δευκαλίωνα... Ἕνας ἀπό τούς σημαντικότερους μύθους τῆς Ἑλληνικῆς Μυθολογίας

Ἕνας ἀπό τούς σημαντικότερους μύθους τῆς Ἑλληνικῆς Μυθολογίας διαδραματίζεται στήν περιοχή μας χιλιάδες χρόνια πρίν.(ὑπολογίζεται περίπου στό 9000 π.Χ.) Ὁ Κατακλυσμός τοῦ Δευκαλίωνα εἶναι ἡ ἀρχαία Ἑλληνική ἐκδοχή τοῦ κατακλυσμοῦ πού ἀναφέρεται πολύ πιό μετά, σέ παραδόσεις πολλῶν ἀρχαίων πολιτισμῶν (ὅπως π.χ. στήν Ἑβραϊκή παράδοση μέ τόν κατακλυσμό τοῦ Νῶε.

Κατά τόν μῦθο τήν ἐποχή πού στή Φθία καί τή Θεσσαλία βασίλευε ὁ Δευκαλίωνας ὁ Δίας ἀποφάσισε νά καταστρέψει ὅλη τήν γενιά τῶν ἀνθρώπων πού ἦταν διεφθαρμένη, μέ ἐξαίρεση τόν δίκαιο βασιλέα καί τήν γυναῖκα του τήν Πύρρα.

Ὁ Δευκαλίωνας λοιπόν μετά ἀπό συμβουλή τοῦ πατέρα του κατασκεύασε ἕνα πλοῖο συγκέντρωσε τά ἀπαραίτητα ἐφόδια γιά τήν ἐπιβίωση τούς καί ἐπιβιβάστηκε στό πλοιάριο μαζί μέ τήν γυναῖκα του. Στό μεταξύ ὁ Δίας ἀνοίγει τούς καταρράκτες τοῦ Οὐρανοῦ καί τό ἔδαφος τῆς Ἑλλάδας γεμίζει μέ νερό καί οἱ ἄνθρωποι χάνονται. Γιά ἐννέα μέρες καί ἐννέα νύχτες τό βασιλικό ζευγάρι περιφέρεται ἀπό τά νερά μέσα στό πλοιάριο. Τήν δέκατη ὅμως ἡμέρα προσάραξε στό ὄρος Όρθρυς κατά ἄλλη ἐκδοχή στόν Παρνασσό.

Ἐκεῖ ὅταν οἱ βροχές σταμάτησαν καί τά νερά ὑποχώρησαν ὁ Δευκαλίων καί ἡ Πύρρα κατέβηκαν στήν ξηρά καί τό πρῶτο πρᾶγμα πού ἔκαναν ἦταν θυσία στόν Φύξιο Δία (προστάτης τῶν φυγάδων). Ὁ θεός πού ἐπικαλέστηκε ὁ θεοσεβής Δευκαλίωνας ἔστειλε τόν Ἑρμῆ γιά νά τούς μεταφέρει τήν ὑπόσχεση ὅτι ὁ Δίας θά πραγματοποιοῦσε τήν πρώτη εὐχή τους. Καί ἡ πρώτη εὐχή τοῦ Δευκαλίωνα καί τῆς Πύρρας δέν ἦταν ἄλλη ἀπό τό νά δώσει καί πάλι ζωή ὁ Δίας στό ἀνθρώπινο γένος.

Κατά μία ἄλλη ἐκδοχή ἡ ὁποία προέρχεται ἀπό τήν Φωκίδα ὁ Δευκαλίωνας καί ἡ Πύρρα πῆγαν στούς Δελφούς καί στό ἱερό της Θέμιδας γιά νά ἐκφράσουν καί σ αὐτή τήν ἴδια ἐπιθυμία. Ἡ θεά τους ἄκουσε καί τούς ἀπάντησε μέ τόν παρακάτω χρησμό: Ἄν ἤθελαν νά φέρουν στή ζωή νέους ἀνθρώπους θά ἔπρεπε νά καλύψουν τά πρόσωπά τους καί νά ρίχνουν πίσω ἀπό τήν πλάτη τους τά ὀστᾶ τῆς μητέρας τους.εκεῖνοι κατάλαβαν τήν ἑρμηνεία τοῦ χρησμοῦ καί ἀφοῦ ἔκαναν ὅτι τούς ἔλεγε ὁ χρησμός ἄρχισαν νά πετᾶνε πέτρες πίσω ἀπό τήν πλάτη τους, ἀφοῦ αὐτές προέρχονταν ἀπό τά σπλάχνα τῆς μάνας Γῆς.

Οἱ πέτρες πού πετοῦσε ὁ Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σέ ἄνδρες καί αὐτές πού πετοῦσε ἡ Πύρρα μεταμορφώνονταν σέ γυναῖκες. Ἀπό τήν πρώτη δέ πέτρα πού πέταξε ὁ Δευκαλίωνας προῆλθε ὁ Ἕλληνας, γενάρχης τῶν Ἑλλήνων.

Ὁ Δευκαλίων καί ἡ Πύρρα ἀπόκτησαν ἐκτός ἀπό τόν Ἕλληνα, τόν Ἀμφικτύωνα, τή Πρωτογένεια, τή Μελανθῶ, τή Θυία (ἤ Αἰθυία) καί τήν Πανδώρα.

Ὁ πρωτότοκος γιος τους ὁ Ἕλλην ἔγινε γενάρχης τῶν Ἑλλήνων.

Ὁ Ἀμφικτύων, κυβέρνησε τήν Ἀθήνα μετά τόν Κραναό. Ὁ ἴδιος ὁ Δευκαλίων, ἔγινε ὁ βασιλιᾶς τῆς Φθίας καί τῆς Θεσσαλίας.

Ὁ γενάρχης τῶν Ἑλλήνων ὁ Ἕλλην γέννησε μέ τήν Ὀρσυίδα τρεῖς γιοὺς, τόν Δῶρο τόν Ξοῦθο καί τόν Αἴολο τούς πρώτους ἀρχηγούς τῶν Ἑλλήνων.

Ὁ Ξοῦθος βασίλεψε στή Πελοπόννησο καί ἔκανε δύο γιοὺς, τόν Ἀχαιό καί τόν Ἴωνα ἀπό τούς ὁποίους οἱ Ἀχαιοί καί οἱ Ἴωνες πῆραν τά ὀνόματά τους. Ὁ Αἴολος βασίλεψε στή Θεσσαλία καί οἱ κάτοικοι ὀνομάσθηκαν Αἰολείς ἀπ' αὐτόν. Ὁ Δῶρος καί οἱ ἄνθρωποι του πού ὀνομάστηκαν Δωριεῖς ἐγκαταστάθηκαν στίς περιοχές ἀνατολικά τοῦ Παρνασσοῦ.

Ὁ Ἀμφικτύων ἦταν πατέρας τοῦ Λοκροῦ, ὁ ὁποῖος ἵδρυσε τήν Λοκρίδα.

Ἡ ἐκδοχή τοῦ Δευκαλίωνα καί τῆς Πύρρας εἶναι αὐτή πού διαδόθηκε εὐρύτατα ἀπό τίς ὑπόλοιπες σχετικές παραδόσεις καί ἐπικράτησε ὅλων τῶν ἄλλων καί κατά τήν ἐποχή τοῦ Πλουτάρχου ἐμπλουτίστηκε καί μέ ἄλλα στοιχεῖα καί λεπτομέρειες πού προέρχονται ἀπό ἀσιατικές παραδόσεις, θυμίζουν σέ πολλά σημεῖα τους τήν ἐκδοχή πού μᾶς διηγεῖται ἡ Βίβλος.

Ὁ Δευκαλίων, λοιπόν, καί οἱ δικοί του ἦταν οἱ μόνοι πού γλίτωσαν ἀπό τόν τρομερό κατακλυσμό, σύμφωνα μέ τήν Ἑλληνική μυθολογία. Ἀλλά σέ πιό κατακλυσμό ἀναφέρεται ἡ Ἑλληνική μυθολογία; Μήπως στό παγκόσμιο κατακλυσμό πού σύμφωνα μέ τόν Πλάτωνα ἔγινε γύρῳ στό 9600 π.Χ. καί βυθίσθηκε ἡ Ἀτλαντίδα μέσα σέ μιά μέρα καί νύχτα; Ἡ ἡμερομηνία αὐτή ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τίς παραδόσεις ἄλλων ἀρχαίων λαῶν. Ἤ μήπως ὑπῆρχε καί ἄλλος κατακλυσμός μικρότερος, γύρω στό 7000 π.Χ. ἤ ἀκόμα καί στό 5000 π.Χ, ὅπως πολλοί μελετητές παραδέχονται, στόν ὁποῖο βυθίσθηκε καί τό ὑπόλοιπο τμῆμα τῆς Ἀτλαντίδος πού ἐπέζησε; Ἄν ἰσχύει ἡ δεύτερη ἐκδοχή τότε αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Ἀτλαντίδα δέν καταποντίστηκε στά γρήγορα ἀλλά σταδιακά, καί σ' αὐτό τό σημεῖο ὁ Πλάτων σφάλει.

Τό ὅτι ὑπῆρχαν πολλοί κατακλυσμοί, ὅμως, τό ἀναφέρει καί ὁ Πλάτων στό διάλογο "Τίμαιος" (22cd καί 23 Β).

Στά κεφάλαια αὐτά ὁ Πλάτων ἀναφέρει ἕνα μέρος τῆς συζήτησης πού εἶχε κάνει ὁ Σόλων μέ τούς ἱερεῖς τῆς Αἰγύπτου. Ἀναφέρουμε, τά συγκεκριμένα κεφάλαια(22abcd, 23b):

" ...Κάποτε πού θέλησε ὁ Σόλων νά τούς παρασύρει (ἐννοεῖ: τούς ἱερεῖς τῆς Αἰγύπτου) νά μιλήσουν γιά τά παλιά γεγονότα, ἄρχισε νά τούς διηγεῖται γιά ὅσα ἐδῶ στήν Ἀθήνα θεωροῦνται ἀρχαιότατα. Γιά τόν Φορωνέα, τόν ὁποῖο ὀνόμασαν πρῶτο καί γιά τή Νιόβη καί γιά τα μετά τόν κατακλυσμό. Διηγήθηκε ἐπίσης γιά τόν Δευκαλίωνα καί τήν Πύρρα, πώς διαβίωσαν μετά τόν κατακλυσμό, καί γιά τούς ἀπογόνους τους, καί προσπάθησε νά καθορίσει πόσα ἔτη παρῆλθον ἀπό ὅσα ἔλεγε καί νά χρονολογήσει. Κάποιος ἀπό τούς ἱερεῖς πολύ ἡλικιωμένος, τοῦ εἶπε τότε: ...Πολλές καταστροφές ἀνθρώπων ἔχουν γίνει καί θά γίνουν ἀπό πολλά αἴτια, οἱ πλέον μεγαλύτερες ἀπό πυρκαγιές καί κατακλυσμούς, καί οἱ μικρότερες ἀπό ἀμέτρητα ἄλλα αἴτια. Π.χ. ἡ παράδοση πού ἐπικρατεῖ εἰς τή χώρα σας ὅτι δηλαδή κάποτε ὁ Φαέθων, ὁ γιος τοῦ Ἡλίου, ἀφοῦ ἔζευξε τό ἅρμα τοῦ πατρός του, ἐπειδή δέν εἶχε τήν ἱκανότητα νά ἀκολουθήσει τόν ἴδιο μέ τόν πατέρα του δρόμο, καί πυρπόλησε ὅτι ὑπῆρχε πάνω στή γῆ καί ὁ ἴδιος κτυπηθείς ἀπό κεραυνό ἐφονεύθη, αὐτό λέγεται ὡς μῦθος, ἐνῶ ἡ πραγματικότητα εἶναι ἡ παράλλαξη (σημείωση: μεταβολή τῆς κυκλικῆς κίνησης) τῶν περιστρεφομένων γύρω ἀπό τη γῆ οὐρανίων σωμάτων πού προκαλεῖ καταστροφή γιά πολλά χρόνια, ἀπό τίς πυρκαγιές, τῶν ὄντων πάνω στή γῆ....".....

Καί παρακάτω ὁ Αἰγύπτιος ἱερέας λέει στό Σόλωνα (23b): " Ὅσα λοιπόν εἶπες προηγουμένως, Σόλων, γιά τίς δικές σας παραδόσεις περί γενεαλογιῶν, ἐλάχιστα διαφέρουν ἀπό παιδικά παραμύθια. Διότι ἐσεῖς ἐνθυμεῖσθε μόνο ἕνα κατακλυσμό τῆς γῆς (σημείωση: τόν κατακλυσμό τοῦ Δευκαλίωνα), ἐνῶ ἔγιναν πολλοί πιό παλιά....."

Ὅσα ἀναφέραμε δείχνουν τό ἀρχέγονο ἱστορικό βάθος τῶν ἑλληνικῶν μύθων! Πρέπει δέ νά τονίσουμε ὅτι ὁ μῦθος δέν εἶναι κατ' ἀνάγκην παραμύθι ἀλλά οἱ ἀναφορές του ἔχουν ἕναν ἐνδεχόμενο ἱστορικό πυρῆνα! Ὁ μῦθος συνήθως ἔχει δυό στόχους νά διδάξει καί νά πληροφόρηση μέ κωδικοποιημένες εἰκόνες ἤ μέ ὑπερβολές καί ἀλληγορίες ὅπως θά λέγαμε σήμερα. Τό πόσες πληροφορίες ἔχουν χαθεῖ γιά τό ἀπώτατο παρελθόν τῶν Ἑλλήνων καί τῆς μεσόγειου γενικότερα τό δείχνει ὁ μῦθος τοῦ Δευκαλίωνα τόν ὁποῖον ἀναφέραμε προηγουμένως.

Διαβάστε παρακάτω καί θά καταλάβετε!

«Ἔτσι ἔχει ὁ μῦθος τοῦ Δευκαλίωνος. Αὐτή ἡ γενιά τῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι ἡ πρώτη, ἀλλά τῆς πρώτης ἐκείνης γενιᾶς οἱ ἄνθρωποι ὅλοι χάθηκαν, αὐτοί δέ γένος δεύτερο εἶναι τοῦ Δευκαλίωνος πού τό πλῆθος τῆς παντοῦ ἀποίκησε. Περί δέ ἐκείνων τῶν (πρώτων) ἀνθρώπων αὐτά μυθολογοῦνται, ὅτι μεγάλοι ὑβρισταί ἔγιναν καί ἀθέμιτα ἔργα ἔπρατταν, οὔτε ὅρκους τηροῦσαν, οὔτε ξένους φιλοξενοῦσαν, οὔτε καί ἱκέτες ἀνέχοντο, ἔτσι ἐπῆλθε σ' αὐτούς ἡ μεγάλη συμφορά. Αὐτή ἡ ἴδια ἡ γῆ, πολύ ὕδωρ ἀνέδυε, καί βροχές μεγάλες ἔγιναν καί οἱ ποταμοί τεραστίως διογκώθηκαν καί ἡ θάλασσα τόσο πολύ ἀνέβη, ὥστε τά πάντα σκέπασε τό νερό καί ἔτσι χάθηκαν ὅλοι! Ὁ Δευκαλίων δέ, εὐσεβής καί συνετός, μόνος τῶν ἀνθρώπων ἀπέμεινε γιά (νά γεννήσει) τήν γενιά τήν δεύτερη. Ἡ δέ σωτηρία ἔτσι ἔγινε. Μεγάλη λάρνακα (κιβωτό) αὐτός εἶχε καί σ' αὐτήν ἐπιβίβασε παιδιά[8] καί γυναῖκες. Κατέφθασαν δέ καί ἐπιβιβάσθηκαν (στήν κιβωτό ἐπίσης) καί χοῖροι καί ἵπποι καί λέοντες κατά γένη καί ὄφεις καί ἀκόμα ὅλα ὅσα τήν γῆ μοιράζονται, πάντα κατά ζεύγη. Ὁ δέ (Δευκαλίων) τά δέχθηκε ὅλα, γιατί μεταξύ τους δέν ἐβλάπτοντο, διότι ἐκ Διός φιλία ἔγινε μεταξύ τους καί σέ μιά λάρνακα πάντες ἔπλευσαν ὅσο τό ὕδωρ ἐπικρατοῦσε. Αὐτά ἱστοροῦν οἱ Ἕλληνες περί Δευκαλίωνος»

Λουκιανός «περί τῆς συρίης θεοῦ» 12.3

Οἱ περιγραφές τοῦ κατακλυσμοῦ στήν Σαμοθράκη ἔχουν πράγματι ἐξαιρετικό ἐνδιαφέρον: «Τώρα θά σᾶς διηγηθῶ τήν ἱστορία τῶν νησιῶν τοῦ Αἰγαίου ἀρχίζοντας ἀπό τήν Σαμοθράκη... Τό νησί κατοικοῦσαν αὐτόχθονες... λένε ὅτι στά ἀρχαῖα χρόνια ὀνομαζόταν Σαόννησος... Οἱ Σαμόθρακες διηγοῦνται ὅτι πρίν ἀπό τούς κατακλυσμούς πού ἔγιναν σέ ἄλλους λαούς συνέβη ἐκεῖ ἕνας ἄλλος μεγάλος κατακλυσμός στήν διάρκεια τοῦ ὁποίου ἄνοιξε τό στενό στίς «Κυανές πέτρες» (οἱ μυθικές συμπληγάδες) καί στήν συνέχεια (ἄνοιξε) ὁ Ἑλλήσποντος. Γιατί ἡ θάλασσα τοῦ Εὔξεινου πόντου ἦταν πρῶτα λίμνη καί φούσκωσε σέ τέτοιο σημεῖο πού ἀπό τήν πίεση τοῦ ρεύματος ξεχύθηκαν μέ ὁρμή τά νερά στόν Ἑλλήσποντο καί κατέκλυσαν μεγάλο μέρος ἀπό τά Ἀσιατικά παράλια καί ὄχι καί λίγη πεδινή ἔκταση τῆς Σαμοθράκης μετατράπηκε σέ θάλασσα. Καί γι'; αὐτόν τόν λόγο στά μεταγενέστερα χρόνια μερικοί ψαρᾶδες ἀνασύρουν μέ τά δίχτυα τούς λίθινα κιονόκρανα, γιατί ἀκόμα καί πόλεις κατακλύστηκαν ἀπ'; τά νερά. Κι'; ὅσοι γλίτωσαν ἀπ'; τόν κατακλυσμό κατέφυγαν στά ψηλότερα μέρη τοῦ νησιοῦ. Ἀλλά καθώς ἡ θάλασσα ἀνέβαινε ὁλοένα καί ψηλότερα, εὐχήθηκαν στούς θεούς τοῦ τόπου κι'; ὅταν σώθηκαν σέ ἀνάμνηση τοῦ γεγονότος ὕψωσαν πέτρινα σύνορα γύρῳ, γύρω-γύρῳ,γύρω ἀπ'; τό νησί κι'; ἔκτισαν βωμούς. Εἶναι φανερό λοιπόν ὅτι ἡ Σαμοθράκη ἦταν κατοικημένη πρίν  τόν κατακλυσμό»

Διόδωρος Σικελιώτης ἱστορική βιβλιοθήκη 5.47

Ὁ μυθικὸς ἥρωας Ἐχετλαῖος τῆς μάχης τοῦ Μαραθῶνα

Ὁ μυθικὸς ἥρωας Ἐχετλαῖος τῆς μάχης τοῦ Μαραθῶνα
Ὁ τρομερὸς Ἐχετλαῖος, τὰ παράξενα ὅπλα του καὶ τὰ ἀνεξήγητα φαινόμενα τῆς μάχης τοῦ Μαραθῶνα...
Οἱ Ἀθηναῖοι ἀφοῦ ἔφτασαν στὸν Μαραθῶνα, στρατοπέδευσαν στὰ ὑψώματα τοῦ ὄρους Ἀγρελίκι, πάνω ἀπὸ τὸ σημερινὸ χωριὸ Βρανά. Μόνοι οἱ Πλαταιεῖς ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους Ἕλληνες βοήθησαν τοὺς Ἀθηναίους καὶ ἔφτασαν ἀφοῦ ἐκεῖνοι εἶχαν στρατοπεδεύσει. " Ἤλθομεν, νὰ θέσωμεν ὁμοῦ τὴν κρηπῖδα τῆς ἐλευθερίας ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ τούτου τόπου" ὅπως εἶπαν..! Τὴν στιγμὴ τῆς συναντήσεως Ἀθηναίων καὶ Πλαταιῶν ἀνέκρουσαν τὰ δόρατα τοὺς ἐπὶ τῶν ἀσπίδων τους σὲ θριαμβευτικὸ ἀλαλαγμό, προάγγελο τῆς νίκης... Ὅταν ὅλα ἦταν ἕτοιμα, στὴν τελικὴ παράταξη τῶν ἀντιπάλων στρατῶν, τὸ μεταξύ τους διάστημα - ἕνα καθ' ὅλα ὁμαλὸ πεδίο - εἶχε ἀπόσταση ὀκτὼ σταδίων, δηλαδὴ 1.500 μέτρων. Μετὰ τίς θυσίες καὶ τὸ μικρὸ λόγο τοῦ Μιλτιάδη, δόθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ σύνθημα τῆς ἐπίθεσης.
Σηκώθηκε ἕνας ἀλαλαγμὸς ἀπὸ τὸ μέρος τῆς Ἑλληνικῆς φάλαγγας καὶ μιὰ τρομερὴ πολεμικὴ ἰαχὴ σὰν κεραυνός, ἐναρμονισμένη μὲ τὸν πολεμικὸ παιᾶνα. Ἡ ἀπόσταση τῶν 1.500 μέτρων φάνηκε σὰν ἑκατὸ μέτρα. Οἱ Πέρσες δὲν μπόρεσαν ποτὲ νὰ καταλάβουν πῶς οἱ πεζοὶ καὶ βαριὰ ὁπλισμένοι Ἀθηναῖοι ἔφτασαν τόσο γρήγορα καὶ ξεκούραστοι τίς γραμμές τους. Νόμιζαν ὅτι ἦταν παράφρονες καὶ μαινόμενοι! Τέτοια ἦταν ἡ ὁρμὴ καὶ ἡ ἔνταση τῶν Ἀθηναίων, ὥστε οἱ Πέρσες δὲν πρόλαβαν νὰ κινηθοῦν κἄν! Ἀργότερα, μετὰ τὴ μάχη, ὁπλῖτες Ἀθηναῖοι θὰ ποῦν ὅτι λίγο πιὸ μπροστὰ ἀπὸ τὸν Μιλτιάδη, ποὺ ὁδηγοῦσε τὴ φάλαγγα, ἔτρεχε λουσμένος σὲ ἕνα χρυσὸ φῶς ὁ ἥρωας τῆς Ἀθήνας, ὁ Θησέας, βαριὰ ὁπλισμένος σὰν πεζός, κι αὐτὸς ἦταν ἐκεῖνος ποὺ ἔπεσε πρῶτος ἐπάνω στὸ κέντρο τῶν Περσών.η σύγκρουση μεταξὺ τῷ δύο στρατῶν ὑπῆρξε φοβερή. Χωρὶς οἱ Ἀθηναῖοι νὰ ἐλαττώσουν τὴν ὁρμή τους ἄρχισαν νὰ νικοῦν στὰ δύο ἄκρα τῆς παράταξης καὶ νὰ τρέπουν τοὺς ἀντιπάλους σὲ φυγή. Στὸ κέντρο ὅμως, ὅπου 2.000 Ἀθηναῖοι πολεμοῦσαν μὲ 18.000 ἐκλεκτοὺς τοῦ Περσικοῦ στρατοῦ, νικοῦσαν οἱ Πέρσες. Ἐδῶ ἀκριβῶς συνέβῃ τὸ δεύτερο ἀπὸ τὰ θαυμαστὰ τῆς μάχης τοῦ Μαραθῶνα.
Tότε, ἕνας γιγαντόσωμος "ἀγροῖκος", μὲ γενειάδα ποὺ κάλυπτε τὴν ἀσπίδα του, ἄγνωστος σὲ ὅλους, κρατῶντας τὴ μεγάλη λαβὴ ἑνὸς ἀρότρου τῆς ἐποχῆς (τὴν ἐχέτλη), κατέβηκε μὲ μεγάλη ὁρμὴ ἀπὸ τὸ βουνὸ σκορπῶντας το θάνατο καὶ τὸν "πανικό" (ἡ λέξη προέρχεται ἀπὸ τὸν Πάνα) στοὺς Πέρσες, κατόρθωσε νὰ φτάσει στὸ κέντρο τῆς μάχης καὶ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τοὺς 2.000 Ἀθηναίους ποὺ διοικοῦσαν ὁ Θεμιστοκλῆς καὶ ὁ Ἀριστείδης καὶ ἐκεῖ ἄρχισε νὰ "θερίζει" τοὺς Πέρσες. Ὅπως θὰ διηγηθεῖ μετὰ τὴ μάχη ἕνας αὐτόπτης μάρτυρας - ὁπλίτης τῆς φυλῆς ποὺ διοικοῦσε ὁ Ἀριστείδης - ὁ Ἐπίζηλος τοῦ Κουφαγόρου, ἐνῶ πολεμοῦσε σῶμα μὲ σῶμα, τοῦ φάνηκε ξαφνικὰ ὅτι εἶδε ἀπέναντί του ἕνα πανύψηλο ὁπλίτη πού τα γένια του σκέπαζαν τὴν ἀσπίδα του. Ἔμοιαζε σὰν φάντασμα ποὺ κρατοῦσε στὰ χέρια του ἕνα πολὺ φωτεινὸ ὅπλο! Πέρασε ἀκριβῶς δίπλα του, σκοτώνοντας πέντε Πέρσες ἀντιπάλους καὶ αὐτὴ ἡ σκηνὴ ἦταν ἡ τελευταία ποὺ εἶδε ὁ Ἐπίζηλος γιατί ἀπὸ κάποια ὑπερβολικὴ λάμψη, τυφλώθηκε!
Περίπου ἑπτακόσια χρόνια ἀργότερα, ὅταν ὁ Παυσανίας ἐπισκέφτηκε στὴν Ἀθήνα τὴν Ποικίλη Στοά, ἡ ὁποία ὀνομάστηκε ἔτσι ἀπὸ τίς πολλὲς καὶ διάφορες ζωγραφιὲς ποὺ τὴν διακοσμοῦσαν, εἶδε ὅτι αὐτὲς ὁλοκληρώνονταν μὲ τὴν ἀπεικόνιση ἐκείνων ποὺ πολέμησαν στὸν Μαραθῶνα τὸν Σεπτέμβρη του 490π.Χ.
Ἀνάμεσά τους, οἱ ὀνομαστοὶ ζωγράφοι Πάναινος καὶ Μίκων φρόντισαν νὰ ξεχωρίζει ὁ Πολέμαρχος Καλλίμαχος, ὁ Στρατηγὸς Μιλτιάδης καὶ ὁ Ἥρωας ὁ ὀνομαζόμενος Ἔχετλος ἢ Ἐχετλαῖος. "Ὑπάρχει ἡ παράδοση πὼς στὴ Μάχη τοῦ Μαραθῶνος ἔλαβε μέρος καὶ κάποιος ποὺ ἔμοιαζε μὲ ἀγρότη στὴν ἐμφάνιση καὶ στὴν περιβολή. Αὐτὸς σκότωσε πολλοὺς ἀπὸ τοὺς βαρβάρους μὲ ἕνα ἄροτρο καὶ ὅταν ἡ μάχη τελείωσε, ἐξαφανίστηκε", λέει χαρακτηριστικὰ ὁ Παυσανίας στὸ βιβλίο του "Ἑλλάδος περιήγησις / Ἀττικά":
[...] "συνέβῃ δὲ ὡς λέγουσιν ἄνδρα ἐν τῇ μάχῃ παρεῖναι τὸ εἶδος καὶ τὴν σκευὴν ἄγροικον· οὗτος τῶν βαρβάρων πολλοὺς καταφονεύσας ἀρότρῳ μετὰ τὸ ἔργον ἦν ἀφανής· ἐρομένοις δὲ Ἀθηναίοις ἄλλο μὲν ὁ θεὸς ἐς αὐτὸν ἔχρησεν οὐδέν, τιμᾶν δὲ Ἐχετλαῖον ἐκέλευσεν ἥρωα. πεποίηται δὲ καὶ τρόπαιον λίθου λευκοῦ. τοὺς δὲ Μήδους Ἀθηναῖοι μὲν θάψαι λέγουσιν ὡς πάντως ὅσιον ἀνθρώπου νεκρὸν γῇ κρύψαι, τάφον δὲ οὐδένα εὑρεῖν ἐδυνάμην· οὔτε γὰρ χῶμα οὔτε ἄλλο σημεῖον ἦν ἰδεῖν, ἐς ὄρυγμα δὲ φέροντες σφᾶς ὡς τύχοιεν ἐσέβαλον." [...]
«Λέγουν ἐπίσης πὼς ἔτυχε νὰ εἶναι παρὼν στὴ μάχη ἕνας ἄνδρας μὲ παλαιικὴ ἐμφάνιση κι ἐνδύματα. Σκοτώνοντας πολλοὺς ἀπὸ τοὺς ξένους μὲ τὴν ἐχέτλη, ἐξαφανίστηκε μετὰ ἀπο τὴ μάχη. Σὰν ρώτησαν οἱ Ἀθηναῖοι τὸ μαντεῖο, ὁ θεὸς ἁπλᾶ τους ἔδωσε τὴν ἐντολὴ νὰ τιμήσουν τὸν Ἐχετλαῖο ὡς ἥρωα. Ἀνήγειραν καὶ μνημεῖο μάλιστα μὲ λευκὸ μάρμαρο. Ἄν καὶ οἱ Ἀθηναῖοι βεβαιώνουν πὼς ἔθαψαν τοὺς Πέρσες, γιατί σὲ κάθε περίσταση ὁ θεῖος νόμος ἐντέλλει πὼς τὸ νεκρὸ σῶμα θὰ πρέπει νὰ θάβεται κάτω ἀπὸ τὴ γῆ, ὡστόσο τάφο δὲν βρῆκα. Μήτε ὑπῆρχε τύμβος ἢ ἄλλο χνάρι φανερό, καθὼς οἱ νεκροὶ ὅπως νά 'ναι πετάχτηκαν σὲ κάποιο χαντάκι» (Παυσανίας βιβλ. 1, κεφ. 32)
Οἱ περιγραφὲς τῶν πολλῶν αὐτόπτων μαρτύρων, ἡ φοβερή του δύναμη καὶ ἀποτελεσματικότητα, καθὼς καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἦταν τελείως ἄγνωστος σὲ ὅλους, ἄφησαν στοὺς Ἀθηναίους βαθιὰ ἐντύπωση, τόσο ποὺ ρώτησαν τὸ Μαντεῖο τῶν Δελφῶν, ποιός ἦταν ὁ ἥρωας αὐτός, ὁ θεὸς δὲν χρησμοδότησε τίποτα περισσότερο ἀπὸ τὸ ὅτι πρέπει νὰ τιμοῦν τὸν Ἥρωα Ἐχετλαῖο...
(Ἀπεικονισμὸς διαφόρων Ἀθηναίων μυθικῶν ἡρώων, σὲ ἀρχαῖο Ἀττικὸ ἀμφορέα τοῦ 460 π.Χ, οἱ ὁποῖοι σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχαία παράδοση ἔλαβαν μέρος στὴν μάχη τοῦ Μαραθῶνα. Διακρίνεται ὁ Ἡρακλῆς μὲ τὸ ρόπαλό του, ὁ Θησέας ποὺ γύρισε ἀπο τὸν κάτω κόσμο γιὰ νὰ λάβει μέρος στὴν μάχη, ἀλλα ἀκόμα καὶ ἀπεικονίσεις των, ἀργοπορημένων γιὰ τὴν μάχη, Σπαρτιατῶν, στὸ πάνω ἀριστερὸ καὶ δεξιὸ μέρος τοῦ ἀμφορέα . - Μουσεῖο Λούβρου.)
Ὅπως εἶναι φυσικό, ἡ ἐποχή μας προσφέρει πολλὲς ἐναλλακτικὲς δυνατότητες ἑρμηνείας ὅλων αὐτῶν τῶν φαινομένων. Ἰδιαίτερα γιὰ τὴν περίπτωση τοῦ αἰνιγματικοῦ Ἔχετλου, ὁ γνωστὸς ἐρευνητὴς Α.Πουρναρόπουλος - θέλοντας νὰ κινηθεῖ ἀκριβῶς σ' αὐτὰ τὰ νέα πλαίσια ἑρμηνείας - ἐρεύνησε μερικὲς ἐνδιαφέρουσες ἐκδοχές... Ξεκίνησε προσπαθῶντας νὰ ἀνακαλύψει πῶς πραγματικὰ ἦταν τὸ "Ἠσιόδειο Ἄροτρο" - ἡ ἐχέτλη - ἐκείνη τὴν περίοδο. Βρῆκε λοιπὸν μία παράσταση ἀρόσεως ἀγροῦ μὲ ἕνα τέτοιο ἄροτρο , σὲ ἕνα ἀρχαῖο ἀγγεῖο χρονολογίας 460-450 π.χ.
Εἶναι ὅμως ἀξιοσημείωτο ὅτι τὸ σχῆμα τῆς ἐχέτλης θυμίζει ἕνα ὑπερσύγχρονο ὅπλο! Ἄν τολμήσουμε νὰ προχωρήσουμε, τί θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν αὐτό; Ἐὰν ἦταν πολυβόλο ὅπλο μὲ ἐκρηκτικὰ βλήματα, οἱ Ἀθηναῖοι θὰ ἔλεγαν ὅτι ὁ Ἥρωας Ἐχετλαῖος πολεμοῦσε μὲ "κεραυνούς". Ἐὰν ἦταν εἶδος "φλογοβόλου" τότε θὰ ἔλεγαν ὅτι αὐτὸς πολεμοῦσε μὲ πύρινη ρομφαία. Ἀλλὰ δὲν συνέβῃ οὔτε τὸ ἕνα οὔτε τὸ ἄλλο. "
Θὰ μποροῦσε τὸ παράξενο ὅπλο νὰ ἦταν ὅπλο ἀκτίνων;" ἀναρωτιέται ὁ Α.Πουρναρόπουλος. Θεϊκὴ ἐνέργεια ἢ προηγμένη τεχνολογία, τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι ἐκεῖνο το Σεπτέμβρη στὸ Μαραθῶνα συνέβησαν πράγματα ποὺ μᾶς πείθουν πὼς ἐκείνη ἡ μάχη θὰ καθόριζε τὸ μέλλον ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας...

Ὅρκοι Άρχαῖων Ἑλλήνων Πολεμιστῶν

Όρκοι Άρχαῖων Ἑλλήνων Πολεμιστῶν
Ὅρκος Ἀθηναίων ἐφήβων
...πλείω δὲ καὶ ἀρείῳ...
κρατῶντας τὰ ὅπλα ποὺ τοῦ ἐμπιστευόνταν ἡ Πατρίδα, ὁ
Ἀθηναῖος ἔφηβος μπροστὰ στὸ ναὸ τῆς Ἀγραύλου ἔδιδε τὸν
παρακάτω ὅρκο:
Οὐ καταισχυνῶ τὰ ὅπλα, οὐδ᾿ ἐγκαταλείψω τὸν προστάτην ὢ ἂν στοίχῳ, ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὁσίων, καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν, καὶ τὴν πατρίδα οὐκ ἐλάττω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείῳ ὅσης ἂν παραδέξωμαι. Καὶ συνήσω τῶν ἀεὶ κρινόντων, καὶ τοῖς θεσμοῖς τοῖς ἱδρυμένοις πείσομαι, καὶ οὓς τίνας ἄλλους ἱδρύσεται τὸ πλῆθος ἐμφρόνως. Καὶ ἂν τὶς ἀναιρεῖ τοὺς θεσμοὺς ἣ μὴ πείθηται οὐκ ἐπιτρέψω, ἀμυνῶ δὲ καὶ μόνος καὶ μετὰ πάντων. Καὶ τὰ ἱερὰ τὰ πάτρια τιμήσω. Ἵστορες θεοὶ Ἄγραυλος, Ἐνυάλιος, Ἄρης, Ζεὺς, θαλλῷ, Αὐξώ, Ἡγεμόνη

Μετάφραση:Δὲ θὰ ντροπιάσω τὰ ὄπλα μου, οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω τὸν συμπολεμιστή μου ὅπου κι ἂν ταχθῶ νὰ πολεμήσων, θὰ ὑπερασπίζω τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια, καὶ μόνος καὶ μὲ πολλούς, καὶ τὴν πατρίδα δὲν θὰ παραδώσω μικρότερη, ἀλλὰ μεγαλύτερη καὶ μαχητικότερη ἀπ᾿ ὅση θὰ μοῦ παραδοθεῖ. Θὰ πιστεύω στοὺς Θεοὺς καὶ στοὺς ἰσχύοντες νόμους θὰ ὑπακούω, καὶ σὲ ὅσους ἄλλους νόμιμα θεσπισθοῦν. Κι ἂν κάποιος ἀναιρέσει τοὺς θεσμοὺς ἢ ἀμφισβητήσει, δὲν θὰ τὸ ἐπιτρέψω, θὰ τὸν πολεμήσων εἴτε μόνος εἴτε μὲ ὅλους. Καὶ τὶς ἱερὲς παρακαταθῆκες τῶν πατέρων θὰ τιμήσω. Μάρτυρές μου οἱ θεοὶ Ἄγραυλος, Ἐνυάλιος, Ἄρης, Ζεὺς, Θαλλῶ, Αὐξώ, Ἡγεμόνη.
Παιᾶν Σπαρτιατῶν
Βαδίζοντας πρός τή μάχη, οἱ Σπαρτιᾶτες πολεμιστές ἔψαλλαν τὸν παιᾶνα..

Ἄγετ᾿, ὢ Σπάρτας εὐάνδρω κῶροι πατέρων πολιατᾶν λαιᾷ μὲν ἴτυν προβάλεσθε, δόρυ δ᾿ εὐτόλμως ἄνχεσθε, μὴ φειδόμενοι τὰς ζωάς· οὐ γὰρ πάτριον τᾷ Σπάρτᾳ!
Μετάφραση:Ἐμπρὸς ὢ τῆς εὐάνδρου Σπάρτης τέκνα πατέρων πολιτῶν, διὰ τῆς ἀριστερᾶς χειρὸς τὴν ἀσπίδαν προβάλετε, διὰ δὲ τῆς δεξιᾶς μὲ τόλμη τὸ δόρυ ὑψώσατε, μὴ φειδόμενοι τὴν ζωὴ γιατὶ αὐτὸ δὲν εἶναι πατροπαράδοτον στὴν Σπάρτη!

Ὅρκος Ἑλλήνων στὶς Πλαταιές:Οὐ ποιήσομαι περὶ πλείονος τὸ ζῆν τῆς ἐλευθερίας. Οὐδὲ ἐγκαταλείψω τοὺς ἡγεμόνας, οὔτε ζῶντας, οὔτε ἀποθανόντας. ἀλλὰ τοὺς ἐν τῇ μάχῃ τελευτήσαντας τῶν συμμάχων ἁπάντας θάψω. καὶ κρατήσας τῷ πολέμῳ τοὺς βάρβαρους,τῶν μὲν μαχεσαμένων ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος πόλεων οὐδεμίαν ἀνάστατον ποιήσω τὰς δὲ τὰ τοῦ βάρβαρου προελομένας ἅπασας δεκατεύσω. καὶ τῶν ἱερῶν ἐμπρησθέντων καὶ καταβληθέντων ὑπὸ τῶν βάρβαρων οὐδὲν ἀνοικοδομήσω παντάπασιν. ἀλλὰ ὑπόμνημα τοῖς ἐπιγιγνομένοις ἐάσω καταλείπεσθαι τῆς τῶν βάρβαρων ἀσεβείας.
Μετάφραση:Δὲν θὰ ἐκλάβω ὡς πολυτιμότερη τὴ ζωὴ ἀπὸ τὴν ἐλευθερία. οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω στὴ μάχη κανέναν ἀπὸ τοὺς ἡγέτες μας, οὔτε ζωντανὸ, μὰ οὔτε καὶ νεκρὸ ἀλλὰ καὶ τοὺς πεσόντες στὴ μάχη ἀπὸ τοὺς συμμάχους μας ὅλους θὰ ἐνταφιάσω. καὶ ἀφοῦ ἐπικρατήσουμε στὸν πόλεμο κατὰ τῶν βάρβαρων, ἀπὸ τὶς πόλεις ποὺ ἔδωσαν μάχη ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος καμία νὰ μὴν καταστρέψω. ὅσες ὅμως στὴ μάχη συνετάχθησαν μὲ τοὺς βάρβαρους ὅλες νὰ ἀποδεκατίσω. καὶ ἀπὸ τοὺς ναοὺς ποὺ πυρπολήθηκαν καὶ κατεδαφίστηκαν ἀπὸ τοὺς βαρβάρους, κανέναν καθόλου νὰ μὴν ἀνοικοδομήσω ἀλλὰ ὡς ὑπενθύμιση στὶς ἐπερχόμενες γενεὲς νὰ ἐπιτρέψω νὰ ἀφεθοῦν, τῆς τῶν βάρβαρων ἀσεβείας.

Κυνάνη, ἡ ἄγνωστη ἀδερφὴ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου

Ἡ Κυνάνη, ἦταν κόρη τοῦ Φίλιππου Β' τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τὴν Ἰλλύρια πριγκίπισσα Αὐδάτη καὶ ἑτεροθαλὴς ἀδερφὴ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.
Τὴν βρίσκουμε σὲ διαφορετικὲς ἀρχαῖες πηγὲς μὲ τὰ ὀνόματα Κυνάνη, Κύνα ἢ Κύννα. Ἡ Αὐδάτη, μητέρα τῆς Κυνάνης, ἦταν κόρη τοῦ Ἰλλυριοῦ Βασιλέα Βάρδυλι, τοῦ Ἰλλυριοῦ ἡγέτη ποὺ νίκησε τὸν Περδίκκα Γ΄ τῆς Μακεδονίας τὸ 359 π.Χ. καὶ ἔφερε στὸν θρόνο τὸν Φίλιππο Β΄.
Ἡ κόρη τοῦ Φίλιππου, Κυνάνη, ἦταν πριγκίπισσα τῆς Μακεδονίας, μεγαλωμένη μὲ στρατιωτικὴ ἐκπαίδευση καὶ μάλιστα πολέμησε γενναῖα στὸ πλευρὸ τοῦ πατέρα της Φιλίππου κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐκστρατείας του στὴν Ἰλλυρία. Ἦταν ἐκείνη ποὺ σκότωσε στὴν μάχη τὴν Καέρια, Ἰλλυρὴ Βασίλισσα, καθὼς καὶ σκότωσε μεγάλο ἀριθμὸ Ἰλλυριῶν τὴν στιγμὴ ποὺ ὑποχωροῦσαν. Ὁ πατέρας της Φίλιππος πάντρεψε τὴν κόρη τοῦ Κυνάνη μὲ τὸν ἀνιψιὸ τοῦ Ἀμύντα, γιὸ τοῦ Περδίκκα στὸν ὁποῖο ἡ Κυνάνη χάρισε μιὰ κόρη, τὴν Ἀνταία.
Ὁ Ἀμύντας ἦταν ὁ νόμιμος διάδοχος τοῦ Μακεδονικοῦ θρόνου, ἔχοντας σὰν ἐπίτροπο τοῦ τὸν Φίλιππο, ἀλλὰ μεταγενέστερα ὁ Φίλιππος ἀντικατέστησε τὸν Ἀμύντα σὰν βασιλιᾶ. Μετέπειτα, καὶ κατόπιν τῆς ἀνόδου τοῦ Ἀλεξάνδρου Γ΄ στὸν θρόνο τῆς Μακεδονίας, λέγεται ὅτι ὁ Ἀμύντας προέβαλε ἀξιώσεις γιὰ τὸν θρόνο μὲ συνέπεια τὴν ἐκτέλεση του ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο τὸ 336 π.Χ..
Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ συζύγου της, ἡ Κυνάνη παρέμεινε στὴ Μακεδονία, μεγαλώνοντας τὴν κόρη τῆς Ἀνταία καὶ δίνοντας τῆς παρόμοια στρατιωτικὴ ἐκπαίδευση μὲ τὴν δική της. Στὰ ἐπακόλουθα τοῦ θανάτου τοῦ ἀδερφοῦ της Ἀλέξανδρου, ἡ Κυνάνη σχεδίασε νὰ παντρέψει τὴν κόρη τῆς Ἀνταία μὲ τὸν Φίλιππο Γ΄ Ἀρριδαῖο, τὸν περιορισμένο πνευματικά, ἑτεροθαλῆ ἀδερφὸ τοῦ Ἀλέξανδρου ποὺ εἶχε ἐπιλεγεῖ σὰν Βασιλέας τὸ 323 π.Χ..
Ὁδηγῶντας στρατὸ καὶ συνοδευόμενη ἀπὸ τὴν κόρη της, ἡ Κυνάνη κατευθύνθηκε πρὸς τὴν Ἀσία ἀλλὰ ὁ Περδίκκας, φοβούμενος, διέταξε τὸν ἀδερφὸ τοῦ Ἀλκέτα νὰ τίς σταματήσει παίρνοντας τοὺς τίς ζωές. Τὸ σχέδιο, στὴν οὐσία, πέτυχε κατὰ τὸ ἥμισυ, ἀλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν τὸ χειρότερο δυνατὸ τόσο γιὰ τὴ θέση τοῦ ἐπίτροπου ὅσο καὶ γιὰ τὴν ὑστεροφημία του. Ὁ Ἀλκέτας μὲ τοὺς στρατιῶτες του ἀρχικὰ ἐπιτέθηκε στὶς δυὸ πριγκήπισσες καὶ τὴν συνοδεία τους, μὲ ἀποτέλεσμα τὸν θάνατο τῆς Κυνάνης.
Ὁ στρατὸς τοῦ Ἀλκέτα μόλις ἀντιλήφθηκε ὅτι ἡ ἀδερφὴ τοῦ Ἀλέξανδρου κείτονταν νεκρή, ἀπαίτησε ἡ Ἀνταία, ποὺ ἀργότερα μετονομάστηκε σὲ Εὐρυδίκη, νὰ παντρευτεῖ τὸν Φίλιππο Ἀρριδαῖο. Ὑπῆρχε ἔντονη ἡ ὑπόνοια ἐπανάστασης καὶ ὁ Περδίκκας δὲν εἶχε ἄλλῃ ἐπιλογῇ παρὰ μόνο νὰ συμφωνήσει μὲ τὸ αἴτημά τους.
Χρόνια ἀργότερα ὁ Κάσσανδρος τῆς Μακεδονίας μετάφερε τὰ ὀστᾶ τῆς Κυνάνης καὶ τῆς κόρης τῆς Ἀνταίας Εὐρυδίκης στὶς Αἰγές, στοὺς βασιλικοὺς μακεδονικοὺς τάφους.

Ὁ μύθος τοῦ Ἡνίοχου

Ὁ μύθος τοῦ Ἡνίοχου
Ὀ Φαῖδρος εἶναι διάλογος τοῦ Πλάτωνα ποῦ διαδραματίζεται σὲ ἔνα σημεῖο τῆς ὄχθης τοῦ Ἰλισοῦ, κάτω ἀπὸ ἔνα πανύψηλο πλατάνι, ὅπου φέρεται ὁ Σωκράτης νά συζητεῖ μὲ τόν νεαρό μαθητὴ τοῦ Φαῖδρο, σχετικά μὲ τόν ἔρωτα καί τή Ρητορική, παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ ἔνα λόγο ποῦ εἶχε ἀπαγγείλει λίγο προηγουμένως ὁ ῥήτορας Λυσίας στόν Φαῖδρο Γράφτηκε κατά τήν περίοδο τῆς ὡριμότητας (μέση χρονική περίοδος 386 - 367 π.Χ Ὀ Σωκράτης περιγράφει τήν ψυχή ὠς μία ἀθάνατη οὐσία ὴ ὁποία κινεῖται στόν ὑπερουράνιον χώρο διαιρεμένη σὲ τρία μέρη, τά δύο ἀπὸ τά ὁποία ἔχου μορφή ἀλόγου καί τὸ τρίτο μορφή ἡνιόχου, τὸ ἔνα κακότροπο, ποῦ συμβολίζει τὸ αἰσθησιακό στοιχεῖο τοῦ ἀνθρώπου καί τήν εὐτέλεια τῆς σάρκας, καί τὸ ἄλλο πνευματικό, ποῦ συγγενεύει μὲ τοῦς θεούς καί μπορεῖ νά ἀτενίζει τὸ ὑπερουράνιον κάλλος.

  Τὸ ἔνα, λοιπόν, ἀπὸ τά δύο ἄλογα, αύτό ποῦ εἶναι στήν καλύτερη θέση, ἔχει σῶμα στητό καί καλοδεμένο, τόν αὐχένα τοῦ ψηλό, τή μύτη τοῦ γαμψή, εἶναι ἄσπρο, μὲ μαῦρα μάτια, εἶναι φιλότιμο, συνετό καί σεμνὸ, ἀγαπάει τήν ἀληθινή δόξα, δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ χτυπήματα, ἀλλὰ καθοδηγεῖται μόνο μὲ λόγο καί τὸ παράγγελμα· τὸ ἄλλο, πάλι, ἔχει στραβό σῶμα, εἶναι παχύ, κακοσχηματισμένο, μὲ χοντρό αὐχένα καί κοντό λαιμό, πλατυπρόσωπο, μαῦρο μὲ μάτια γκριζογάλαζα καί αἱματώδη, ρέπει στήν ὕβρη καί τή ἀλαζονεία, εἶναι κουφό καί ἔχει τριχωτά αὐτιά, καί πολύ δύσκολα ὑπακούει στὰ χτυπήματα μὲ τὸ μαστίγιο καί στὰ κεντρίσματα. Ὅταν λοιπόν ὁ ἡνίοχος δεῖ τὸ ἐρωτικό ὅραμά, καί μὲ τὶ αἰσθήσεις θερμαίνει ὁλόκληρη τή ψυχή τοῦ ἀπὸ αὐτή τή θέα καί βαθμιαία ὁ ἲδιος γεμίσει ἀπὸ τά προκλητικὰ κεντρίσματα τοῦ πόθου, τὸ ἄλογο ποῦ εἶναι ὑπάκουο στόν ἡνίοχο, ἐπειδὴ καί τότε -ὅπως καί πάντα- συγκρατιέται ἀπὸ τή σεμνότητα, ἐλέγχει τόν ἑαυτό τοῦ καί δέν πηδὰ πάνω στόν ἀγαπημένο· ὄμως τὸ ἄλλο ἄλογο δέν δίνει σημασία ούτε στό μαστίγιο, ούτε στὰ κεντρίσματα τοῦ ἡνιόχου, πετάγεται ἀπότομα καί μὲ βία πρὸς τά μπρὸς καί ταλαιπωρώντας μὲ κάθε τρόπο τὸ σύντροφό τοῦ καί τόν ἡνίοχο, τοῦς ἀναγκάζει νά ὁρμήσουν ἐπάνω στόν ἀγαπημένο καί νά θυμηθοῦν τήν ὀμορφιά τῶν ἡδονῶν.

  Καὶ βέβαια αὐτοί στήν ἀρχὴ ἀγανακτοῦν καί ἀναντιστέκονται ἀθώς νιώθουν νὰ ἀναγκάζονται νὰ κάνουν φοβερά πράγματα· ὄμως στό τέλος, ὅταν δέ βρίσκει τέρμα τό κακό ἄλογο, ἀφήνοντας νὰ συρθοῦν ἀπό τό κακό ἄλογο, ὑποχωρῶντας καί συμφωνῶντας νὰ κάνουν ό,τι ἐκεῖνο τοῦς διατάζει. Ὅταν ἀντικρύζει τὴν ὅψη αὐτή ὁ ἡνίοχος, μὲ τή μνήμη τοῦ, τοῦ γυρίζει πίσω, στήν πρωταρχική φύση τῆς ὀμορφιᾶς, καί τή βλέπει πάλι νὰ δεσπόζει, συνοδευόμενη ἀπό τή σωφροσύνη, ἐπάνω σ΄ ἔνα βάθρο ἀγνότητας.
Ὀ μύθος τοῦ Ἡνίοχου, τῶν δύο πτερωτῶν ἵππων καί τοῦ ἅρματος στόν «ΦΑΙΔΡΟ», εἶναί ἡ ἀναπαράσταση τῆς ψυχῆς καί ἡ προσέγγιση εἶναί ψυχολογική, ὅχι μόνο γιατί αναφέρεται στήν ψυχή ἀλλά καί γιατί ἐξηγεῖ καί ἀναλύει τοῦς νόμους ποῦ διέπουν τὴν λειτουργία τῆς

«… ἔτσι ὁμοιάζει ἡ ψυχή μὲ δύναμη σύμφυτον, ἀποτελούμενη ἀπό ζεύγος πτερωτῶν ἵππων καί ἀπό τόν ἡνίοχον. Ἀλλὰ οἱ μὲν ἵπποι καί οἱ ἡνίοχοι τῶν Θεῶν εἶναι ἀγαθοί καί καλῆς καταγωγῆς, τῶν δὲ ἄλλων ἐμψύχων εἶναι μεικτοί…..»

Ὁ μύθος τοῦ Φαίδρου προϋποθέτει ἐπίσης τρία μέρη τὴς ψυχῆς τὰ ὁποία ὄμως ἐνσαρκώνονται σέ μία εἰκόνα: εἶναι ή εἰκόνα μιὰς ζωτικῆς δύναμης πού συνδέει ἕναν ζεύγος φτερωτών ἀλόγων καί ἕναν ἡνίοχο Ὅσο γιά τά φτερά, αὐτά θὰ ἐπιτρέψουν στήν ψυχή νὰ ανυψωθεῖ πρός τόν ὑπερουράνιον τόπο. Ὀ Πλάτων δίνει ἀξίᾳ στήν ἀνθρώπινη ψυχή, ἀποδίδοντας τὴς μία ἐπιπλέον δύναμη γιά νά βοηθήσει στήν ἀνύψωση τὴς
Ὀ Ἡνίοχος ὸ ὁποῖος συγκρατεῖ τά ἡνία τὴς ψυχῆς, συμβολίζει το Λογικόν (λογική).

  Ὀ ΙΠΠΟΣ συμβολίζει τὸ ἀνεξέλεγκτο γενετήσιο ἔνστικτο καί τήν ὁρμή τοῦ συναισθήματος , μαζί καί τά δύο προσδιορίζουν τὸ ἀπρόβλεπτο τὴς ἀδεσμεύτου φύσης τοῦ Ἡ συχνή ἐμφάνιση τοῦ ἵππου μέ τοῦς Θεούς, τοῦς ἥρωες καί τοῦς θνητοὺς φέρει σέ ἐπαφὴ τὸ ἄ-λογο μέρος τὴς ψυχῆς μέ τά τρία ἐπίπεδα τὴς ὕπαρξής, τήν θνητὴ, τήν ἐνδιάμεσο καί τήν ἀθάνατη
Τό Θυμοειδές/συναισθηματικὸ εἶναι ὸ Λευκός Ἵππος, εἶναι ὸ ἀγαθός ἵππος καί ἐκπροσωπεῖ τήν εὐαισθησία, τήν καλή συναισθηματικὴ σχέση ἵππου/ἱππέως, τὸ θάρρος, τήν τόλμη, τήν ἀποφασιστικότητα, τήν προθυμία νά συνεργασθεῖ. Πρέπει νά ἐλέγχει καί νά τιθασεύει τὶς ἄ-λογες ὀρέξεις τοῦ ἐπιθυμητοῦ, μέ τὶς νουθεσίες καί τήν διδασκαλία.
Ἀπὸ αύτό ἐξαρτῶνται τά πάντα: ὸ ἡνίοχος μπορεῖ νά θριαμβεύσει ὅσο τὸ ἄσπρο ἄλογο κρατάει γερὰ Τό ἄσπρο ἄλογο ὑπακούει στόν ἡνίοχο καί ὸ θυμός στό λόγο. Δὲ χρειάζεται νά τὸ χτυπήσει: γιά νά τὸ ὁδηγήσει ἀρκεῖ μία ἐντολή καί ἕνας λόγος.
Τό Ἐπιθυμητικό/ἐνστικτῶδες - Μέλας Ἵππος ἐκπροσωπεῖ, τὸ ἀνυπάκουο ἐπιθετικό, καί τὸ ἀσταθές. Εἶναι τά πάθη καί τὸ ἐνστικτῶδες, τὸ διεγείρον πάσης φύσεως ἡδονές εἶς τὸ σῶμα, εἶναι ὸ κακός ἵππος Ἔχει τήν δυνατότητα, εκ φύσεως νά ἐκπαιδεύεται καί νά διαπλάθεται, διά τὴς συνήθειάς. Στὴν ἀρχή τὸ μαῦρο ἄλογο μέσα στῆ βία τοῦ παρασύρει μέ δύναμη τοῦς δύο ἄλλους καί θριαμβεύει. Τοὺς καθυποτάσσει.

  Ὅταν ὄμως ὸ ἡνίοχος ὁραματίζεται τήν ἀνάμνησή τοῦ ἀπόλυτου κάλους αὐτή ζωντανεύει τήν ἀποφασιστικότητά τοῦ καί τραβάει δυνατά τά χαλινάρια τῶν ἀλόγων, ἑνῶ ζεύξη τῶν ἀλόγων σπάει. Τό μαῦρο ἄλογο ,ἕναν ἀληθινό κτήνος, σκληροτράχηλο, κοντόλαιμο, μέ δασύτριχα αὐτιά Σύμφωνα μέ τόν Πλάτωνα ή ψυχή ἔχει δύο ἀντιθετικῆς ὑφῆς ροπές, τὸ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΝ-ΦΡΟΝΗΣΗ-ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ,δηλ Ὀ ΗΝΙΟΧΟΣ καί τά ἀσυγκράτητα πάθη, συναισθήματα, δηλ. οἱ δύο ἵπποι Ἡ ψυχή ἔχει τήν δυνατότητα ὄμως νά ἀναπτύξει τήν θετικὴ ή τήν ἀρνητικὴ πλευρά τῶν κινήτρων καί τῶν ροπῶν αὐτῶν τῶν ἵππων Καὶ αύτό γιατί ὸ Πλάτων μᾶς λέει ὅτι αὐτοί οἱ ἵπποι εἶναι πτερωτοί διότι «Πᾶσα γάρ ἤν (ή ψυψή) τὸ πάλαι πτερωτή».                                                                     Συμβολικά οἱ δύο πτερωτοί ἵπποι τοῦ μύθου ἔχουν ἀντιθετικῆς κατεύθυνσής κινήσεις
-Τὴν ὁρμητική, ἀνεξέλεγκτον τοῦ ἐπιθυμητικοῦ/ ἐνστικτώδους μαῦρο ἵππου
-Τὴν ἀπρόβλεπτη κυκλοθυμική τοῦ θυμοειδοῦς/συναισθηματικοῦ λευκοῦ ἵππου
Ἡ ὀρθότητα τὴς ἐξισορρόπηση τῶν σταθερῶν ἀποφάσεων εἶναι ή εἰκόνα τοῦ ὀρθίου, ἐπὶ τοῦ ἅρματος , ΗΝΙΟΧΟΥ.
Τό κίνητρο, τὸ πρώτων κινοῦν, εἶναι τὸ ἄλογον μέρος τὴς ψυχῆς, ἀφοῦ οἱ δύο ἵπποι προηγοῦνται καί ἔπεται ὸ Ἡνίοχος Ἡ δύναμη τοῦς μπορεῖ νά παρασύρει τὸ ἅρμα, ὄμως ή κατεύθυνση, τήν ὁποία θά δώσει ὸ Ἡνίοχος εἶναι υπ’ εὐθύνη τοῦ καί ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ὀρθή στάση τοῦ
Ὀ Ἡνίοχος κατευθύνει τὸ ἐπιθυμητικό καί τὸ θυμοειδές μέρος τὴς ψυχῆς πρός τήν ὁδό τὴς ἀρετῆς. Σύσταση τὴς εἶναι οἱ τέσσερις ἰδιότητες:Ἢ σοφία
Ἢ ἀνδρεία
Ἢ σωφροσύνη
Ἢ δικαιοσύνη
(Ἡ σοφία 

φρόνησις στό λογιστικόν - στήν νόηση- , ή ἀνδρεία στό θυμοειδές (στήν βοὺληση), καί ή σωφροσύνη δικαιοσύνη στό ἐπιθυμητικόν. ... )
Ἡ ἡνιόχηση τοῦ ἀνθρώπινου σχήματος εἶναι κατ΄ ἀνάγκη ἐπίπονος καί δύσκολη. Μεταξύ ἐπιθυμιῶν καί λογικῆς κει̂ται, ἀλλὰ καί κινεῖται ή ψυχή, ταυτιζόμενη πότε μέ τὸ ἄλογον, ἄστατον καί ἄπληστο μέρος τὴς καί πότε μέ τόν σοφό, αἰώνιο καί αὐτάρκη σύντροφό τὴς Γι ΄αὐτό καί δὲν εἶναι περίεργο πού οἱ διαθέσεις τὴς δὲν εἶναι σταθερές, ἀφοῦ μη γνωρίζουσα τήν φύση τὴς οὐσίας τὴς, ἀμφιταλαντεύεται, κυκλοθυμικά, ἀνάμεσα σέ ὑπερβολές καί ἐλλείψεις, αναζητώντας τόν ἄξονα τὴς ἰσορροπίας τὴς

«Τό ἐπιθυμητικό κατακερματίζει τήν ψυχή, ἑνῶ ὸ νοῦς τήν ἐνώνει, ἀλλὰ ή ψυχή εἶναι καί τὸ ἐπιθυμητικό καί ὸ Νοῦς.» ΦΑΙΔΡΟΣ τοῦ Πλάτωνα.
ΤΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΝ εἶναι ή ἰκανότης τοῦ συλλογίζεσθαι, τὸ ἀναπτύσσον διά τὴς μνήμης τόν νοῦν μέ σκοπό τήν ἀναζήτηση καί ἀνεύρεση γνώσης , εἶναι ὸ ΗΝΙΟΧΟΣ. Ἐνεργοποιεῖται διά τὴς ἀνάμνησης τῶν όντων, τοῦ κόσμου τῶν ἰδεῶν, τά ὁποία εἰδέ κάποτε ή ψυχή

.Ο ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ.

Στὸ φυσικό πεδίο τά συναισθηματικὰ πάθη τῶν ὑπερβολῶν καί τῶν ἐλλείψεών μᾶς, εἶναι τὴς δικαιοδοσίας τοῦ Ποσειδῶνος Τέκνα Ποσειδῶνος, τά θαλάσσια τέρατα, γεννήματα φαντασιώσεων (Ἀνταῖος, Κερκύων, Βούσιρις, Άμυκος, Πολύφημος, Προκρούστης, Έρυξ κ. ά.) εξέρχονται απειλητικά καί ύπουλα ἀπό τήν θάλασσα τοῦ βίου γιά νά μᾶς καταπνίξουν.

Ὅμως οἱ ὀρθὲς ἐπιλογὲς εἶναι τὴς δικαιοδοσίας τὴς θεὰς Ἀθηνᾶς, τελευταῖο θεϊκὸ τέκνο τοῦ Διός, κατὰ τό́ν Ἡσίοδο.

Μόνο ἢ σοφία τὴς Ἀθηνᾶς μπορεῖ νὰ καθοδηγήσῃ τὴν λογικὴ μᾶς, περιορίζοντας τὴν δράση τοῦ Ποσειδῶνος, δήλαδή τά́ συναισθηματικὰ μᾶς τέρατα, ὅταν ἢ τρίαινά τοῦ συνταράσσει διὰ τὴς τρικυμίας τῶν παθὼν τὴν ψυχὴ μᾶς

Ἢ θεὰ Ἀθηνᾶ συνοδεύει τίς ἡρωικὲς ψυχὲς (Ἡρακλῆ, Θησέα, Περσέα, Βελλεροφόντη, Ὀδυσσέα κ. ἄ.), ποῦ δίδουν τὴν καθημερινὴ μάχη τῆς ζωῆς στὸν πλανήτη μας, μὲ ἐπίγνωση τοῦ νόμου τῆς ἀνταποδοτικῆς δικαιοσύνης. Καὶ ἐμεῖς, καθ' ὁμοίωσίν τῶν, εἴμεθα ἡρωϊκὲς ψυχές, ὅταν προσπαθοῦμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τὰ τέρατα τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ αὐτοθεραπευθοῦμε μὲ τὴν βοήθεια τῆς λογικῆς/Ἀθηνᾶς.

Γιατί ὁ θάνατος τοῦ Ἀχιλλέα ὅπως τὀν γνωρίζουμε δέν ἀναφέρεται στὰ ἔργα τοῦ Ὁμήρου;

, overlays: {bottom: true}





Τό «Μόν Ρεπό» τῆς Κέρκυρας ὑπάρχει ἓνα περίτεχνο ἀντίγραφο τοῦ Ἀχιλλέα νά πιάνει μέ ὀδύνη τό βέλος, πού ἔχει μπηχθῆ στήν δεξιά τοῦ φτέρνα, περιμένοντας καθιστός καί μέ ὀδύνη τόν θάνατο. Ἄραγε πεθαίνει κανείς ἂν δεχθῆ ἓνα βέλος στήν φτέρνα; Ἐντελῶς ἀπίθανο.

Πῶς πέθανε λοιπόν ὁ Ἀχιλλέας; Τό θέμα εἶναι λίγο πολύπλοκο, ἀλλά ὅσοι ἀγαποῦν καί ἐνδιαφέρονται γιά τόν Ὅμηρο, εἶμαι βέβαιος ὅτι θά ἱκανοποιηθοῦν ἀπό τίς ἐξηγήσεις πού ἀκολουθοῦν, καί πού βασίζονται, ὅπως πάντα, στό πληροφοριακό ὑλικό τῶν ἐπῶν, καί ὅχι στίς φαντασιώσεις τῶν γνωστῶν μας παλαιοτέρων φιλολόγων, πού δίδαξαν τά παιδιά μας καί τά ἐγγόνια μας, περνῶντας στρεβλές πληροφορίες γιά τόν Ὅμηρο, γιά λόγους πού τούς ἀφοροῦν.

Ὁ θάνατος τοῦ Ἀχιλλέα πολλαπλῶς προαγγέλεται στήν Ἰλιάδα, ἀλλά οὐδέποτε ἐπισυμβαίνει στό ἔπος

Γνωρίζει ὁ ἲδιος πολύ καλά πώς θά πεθάνη, καί μάλιστα λέει ὅτι ἂν ἒμενε στήν Φθία, θά κληρονομοῦσε τό βασίλειο τοῦ Πηλέως. Ἀλλά προτίμησε νά πολεμήση στό τρωικό πεδίο καί ὅχι μόνο. Τό γνωρίζει ἡ μητέρα τοῦ ἡ Θέτις, ἡ ὁποία αὐτοαποκαλεῖται κακογεννήτρα, ἐπειδή γέννησε παιδί ὀλιγόζωο.

Τόν θάνατό τοῦ προαναγγέλει ὁ Ἓκτορας, ἐνῶ ὁ Ἀχιλλέας τόν ἔχει τρυπήσει μέ τό δόρυ τοῦ στόν λαιμό.

Τό ἴδιο καί ἕνας ἀπό τούς ἵππους τοῦ , ὁ Ξάνθος, μιλῶντας μέ ἀνθρώπινη φωνή.

Ὡστόσο ὁ θάνατός τοῦ δέν ἐπισυμβαίνει στήν Ἰλιάδα, πού καταλήγει μέ τόν στίχο:

«ὡς οἳ γ᾽ ἀμφίεπον τάφον Ἕκτορος ἱπποδάμοιο»

(ἔτσι αὐτοί φρόντιζαν τόν τάφο τοῦ ἱπποδαμαστῆ Ἕκτορα).

Πότε λοιπόν σκοτώθηκε ὁ Ἀχιλλέας; Καὶ ποιὸς τόν σκότωσε; Κάτω ἀπό ποιές συνθῆκες;

Ἐδῶ ὁ παντογνώστης Ὅμηρος ἀφιερώνει δεκάδες στίχους γιά τόν ἐπισυμβάντα θάνατο ὅχι μόνο τῶν μεγάλων, ἀλλά καί τῶν μικροτέρων ἡρώων. Καὶ περί τοῦ θανάτου τοῦ Ἀχιλλέως οὐδέ γρί;

Στόν τρωικό πόλεμο οἱ μεγάλοι ἥρωες δοξαζόντουσαν ὅταν σκότωναν μεγάλους ἥρωες τῶν ἀντιπάλων. Ὁ Ἓκτορας γιά παράδειγμα σκοτώνει τόν Πάτροκλο μέ τήν βοήθεια τοῦ Ἀπόλλωνα. Ὁ Διομήδης σκοτώνει τόν βασιλιᾶ τῶν Θρακῶν Ρῆσο καί τραυματίζει τήν ἴδια τήν Ἀφροδίτη, ἀλλά καί τόν Ἄρη Ὁ Μενέλαος πάλι σκοτώνει τόν βασιλιᾶ τῶν Παφλαγόνων Πολυμαίνη καί μονομαχεῖ μέχρι θανάτου μέ τόν Ἀλέξανδρο (Πάρι).



Τόν Ἀχιλλέα, ποιὸς τόν σκότωσε;


Οἱ σχολαστικοί φιλόλογοι, πού δίδασκαν τά παιδιά μας καί τά ἐγγόνια μας τά ὁμηρικά ἔπη, ὑποστήριζαν στίς διδακτικές μεταφράσεις, ὅτι ὁ Ὅμηρος μᾶς περιγράφει τίς τελευταῖες 51 ἡμέρες τοῦ πολέμου. Κάθονται καί μετροῦν κατά τήν σειρά τῶν ραψωδιῶν: Ἐννέα ἡμέρες ὁ Ἀπόλλων τοξεύει τό στρατόπεδο τῶν Ἀχαιῶν. Τήν δεκάτη παίρνουν ἀπό τήν σκηνή τοῦ Ἀχιλλέα τήν ἀγαπημένη τοῦ Βρισηΐδα Τήν 21η ἡμέρα ἡ Θέτις παίρνει ὑπόσχεση ἀπό τόν Δία νά τιμήση τόν Ἀχιλλέα προκαλῶντας ἀπώλειες στούς Ἀχαιούς. Τήν 24η οἱ Ἀχαιοί χτίζουν ἀμυντικό τεῖχος. Τήν 26η πρός 27η ὁ Ἣφαιστος ἑτοιμάζει νέα πανοπλία στόν Ἀχιλλέα. Τήν 28η ἡμέρα γίνεται ἡ ταφή τοῦ Πατρόκλου. Ὓστερα ἀπό 12 ἡμέρες ὁ Πρίαμος ζητεῖ ἀπό τόν Ἀχιλλέα τό σῶμα τοῦ Ἕκτορος Γίνεται ἀνοκωχὴ 11 ἡμερῶν γιά νά μαζέψουν ξύλα οἱ Τρῶες, τήν δεκάτη γοοῦν καί καῖνε τόν Ἕκτορα καί τήν 11η ὑψώνουν τύμβο.

Σύνολο – καταλήγουν εὐηθῶς- 51 ἡμέρες. Καὶ μετά; Τί γίνεται; Συνεχίζεται ὁ πόλεμος;

Ἡ τελευταία κουβέντα πού ἔχει ὁ Ἀχιλλέας μέ τόν Πρίαμο εἶναι:

«Θά σοῦ κάνω αὐτό πού ζητᾶς, γέρο. Θά πάψω τόν πόλεμο γιά 12 ἡμέρες». Ὁ Πρίαμος τοῦ εἶχε πεῖ προηγουμένως: «Τήν δωδεκάτῃ ξαναρχίζει ὁ πόλεμος, ἂν χρειασθεῖ». Δέν γνωρίζουμε λοιπόν στήν Ἰλιάδα ἂν ὁ πόλεμος συνεχίσθηκε, ἂν σκοτώθηκε ὁ Ἀχιλλέας καί ἀπό ποιόν.

Ξαναβρίσκουμε τόν Ἀχιλλέα νεκρὸ πλέον στόν Ἃδη, στήν «Νέκυια», τήν νεκρομαντεία, στήν ραψωδία λ. Ἐκεῖ συναντᾶται μέ τόν Ὀδυσσέα, πού κατέβηκε στόν Κάτω Κόσμο γιά νά πάρη χρησμό ἀπό τόν μάντι Τειρεσία, καί ἔχουν μιά συνομιλία. Ὁ Ἀχιλλέας φαίνεται νά μή γνωρίζη τό τέλος τοῦ πολέμου καί ρωτάει ἐναγωνίως τόν Ὀδυσσέα ἂν ἔχῃ μάθει κάτι γιά τόν πατέρα του τόν Πηλέα καί γιά τόν γιό του τόν Νεοπτόλεμο, πού δέν εἶχε δεῖ καθόλου κατά τήν διάρκεια τοῦ πολέμου, ἐπειδή μεγάλωνε στήν Σκύρο. Ὁ Ὀδυσσέας τοῦ λέει ὄτι δέν γνωρίζει τίποτε γιά τόν πατέρα του, ἂν ζῆ ἢ πέθανε, ἀλλά γνωρίζει πολλά γιά τόν γιό του. Λέει ὁτι ὁ ἲδιος πῆγε καί τόν ἔφερε ἀπό τήν Σκύρο. Πολεμοῦσε γενναῖα, ἦταν ἀτρόμητος, μυαλωμένος καί σκότωσε πολλούς Τρῶες, ἡγούμενος τῶν Μυρμιδόνων. Μάλιστα, εἶχε μπεῖ στήν κοιλιά τοῦ δουρείου ἵππου μαζί μέ ἂλλα παλικάρια καί ἀνυπομονοῦσε νά βγῆ καί νά σκοτώση μέ τό ξίφος του πολλούς Τρῶες. Τόν συγκράτησε ὁ Ὀδυσσέας.

Ἂρα, ὁ πόλεμος συνεχίσθηκε μετά τήν ταφή τοῦ Ἕκτορος Σ᾽ αὐτές τίς μάχες κάπου σκοτώθηκε καί ὁ Ἀχιλλέας. Πότε ὄμως; Ἀπό ποιόν; Γιατί δέν ξέρουμε τί ἀκριβῶς συνέβη στόν μεγαλύτερο ἥρωα τοῦ πολέμου; Κι ἀκόμη συμπεραίνουμε ὄτι ὁ δούρειος ἵππος κατασκευάστηκε μετά τόν θάνατο τοῦ Ἀχιλλέα, ἀφοῦ μέ τό στρατήγημα αὐτό ἔπεσε ἡ Τροία, ἐνῶ ὁ Ἀχιλλέας δέν ζοῦσε, ἀφοῦ δέν γνωρίζει ὄτι ὁ γιός του ὁ Νεοπτόλεμος, εἶχε μπεῖ στήν κοιλιά τοῦ ξύλινου ἀλόγου.

Ἐπίσης ξαναβρίσκουμε νεκρὸ τόν Ἀχιλλέα στήν ραψωδία ω τῆς Ὀδύσσειας νά συνομιλῆ μέ τόν ἐπίσης νεκρὸ Ἀγαμέμνονα, πού ἐσφάγη ἀπό τόν Αἲγισθο καί τήν Κλυταιμνήστρα.

Οὔτε ἐδῶ μαθαίνουμε πῶς πέθανε ὁ Ἀχιλλέας καί ἀπό ποιόν σκοτώθηκε. Μαθαίνουμνε μόνο πῶς ἐτάφη διά στόματος Ἀγαμέμνονος, ὄτι τοῦ ἔγινε πολυτελεστάτη κηδεία, μέ ὃλες τίς Μοῦσες παροῦσες, μέ σπουδαῖο τύμβο καί πολλά κτερίσματα, ὃσα κανένας ἄλλος νεκρός βασιλιάς δέν εἶχε πάρει ποτέ. Τόν κλαίγανε 17 ἡμέρες καί 17 νύχτες, κι ἦσαν ἐκεῖ ὅλοι οἱ ἀθάνατοι Θεοί καί ὅλοι οἱ θνητοὶ Ἡ μητέρα του ἔφερε χρυσό ἀμφορέα ὅπου περισυνέλεξε τά ὀστά του, μετά τήν πυρά, καί τά ἔβαλε ἀνάκατα μέ τοῦ Πατρόκλου. Καθὼς καιγόταν ἔτρεχαν γύρω ἀπό τήν πυρά πεζοὶ καί ἱππεῖς, ἔγιναν ἑκατόμβες καί ὁ τύμβος του ἦταν μεγάλος κι ἒβλεπε στόν πλατύ Ἑλλήσποντο, γιά νά φαίνεται μακριά ἀπό τούς ναυτιλλομένους. Τά ἒπαθλα στούς ἀγῶνες πού ἀκολούθησαν τά ἔφερε ἡ ἴδια ἡ Θέτις. Καὶ καταλήγει ὁ Ἀγαμέμνων:

Ἔτσι κι ἂν πέθανες κι ἐσύ, δέν ἒχασες τό ὄνομα, πάντα ἡ δόξα ἀθάνατη, Ἀχιλλέα, στούς ἀνθρώπους. Ἐνῶ γιά ἐμέ τί ὂφελος, πού πόλεμο ἑτοίμασα;

Φαίνεται λοιπόν ὄτι ὁ Ὅμηρος, δηλαδή ὁ Ὀδυσσέας , ἢ δέν ἔμαθε ποτέ ποιὸς σκότωσε τόν Ἀχιλλέα, ἢ δέν ἤθελε να πῆ. Δέν εἶναι δυνατόν ὁ Ὅμηρος, πού γνωρίζει τά πάντα γιά τούς πάντες, φίλους καί ἐχθρούς, πού εἶναι πηγή πληροφοριῶν γιά κάθε μεταγενέστερο ποιητή, συγγραφέα, ἀοιδό, φιλόσοφο, γεωγράφο, ἐπιστήμονα, τραγωδό, νά μή γνωρίζη τόν τρόπο θανάτου τοῦ πρωτοήρωα τῆς Ἰλιάδος καί τόν φονέα του.

Ἐκτός ἂν τόν σκότωσε κάποιος παρακατιανός, ἢ ὁ θάνατός του δέν ἦταν ἀντάξιος τῆς ἀνδρείας του καί δέν θέλησε νά τό ἀποκάλυψη, ἂν καί τό ἦθος τοῦ ποιητοῦ δέν θά τοῦ ἐπέτρεπε παρόμοια παρασιώπηση. Ὁ Ὅμηρος δέν θά ἀπέκρυπτε τόν θάνατο τοῦ Ἀχιλλέα καί τόν φονέα του. Ἁπλῶς δέν τό ἔμαθε ποτέ. Καὶ ἔτσι δέν θά τό μάθη ποτέ κανείς.

Η ΠΟΜΦΟΛΥΓΑ ΤΗΣ «ΑΧΙΛΛΕΙΑΣ ΠΤΕΡΝΑΣ»





Ὡστόσο ὅλος ὁ κόσμος ὁμιλεῖ γιά τήν «Ἀχίλλειον πτέρναν», ἀγγλικὰ Achilles heel, γαλλικά talon d’ Achille καί ἀνάλογα στήν γλῶσσα τους οἱ Πορτογάλοι, οἱ Ἰταλοί, οἱ Γερμανοί, οἱ Ὁλλανδοί, οἱ Σουηδοί, οἱ Τσέχοι, οἱ Πολωνοί, οἱ Ρουμάνοι, οἱ Τοῦρκοι, οἱ Κινέζοι, οἱ Ἰάπωνες, οἱ Κορεάτες, οἱ Ἄραβες κ.ἂ. ἐπιβεβαιώνοντας ἔτσι γιά μία ἀκόμη φορά ὄτι γνωρίζουμε πολύ καλά ὃσα δέν εἶπε ὁ Ὅμηρος καί ἀγνοοῦμε ὃσα εἶπε. Προφανῶς, κάποιος παραμυθάς τῆς ἀρχαιότητος, ὁρμούμενος ἀπό τόν στίχο τῆς Ἰλιάδος Χ, 358, ὅπου ὁ θνήσκων Πάτροκλος λέει στόν Ἀχιλλέα νά προσέξη μήπως θυμώσουν οἱ Θεοί καί στείλουν τόν Πάρι μέ τόν Ἀπόλλωνα καί τόν σκοτώσουν, συμπεραίνει ὄτι ὁ Ἀχιλλέας σκοτώθηκα ἀπό τόν Πάρι πού τοῦ κάρφωσε τό «πάριον βέλος» στήν φτέρνα του, χωρίς αὐτό νά ἀναφέρεται πουθενά στήν Ἰλιάδα ἢ στήν Ὀδύσσεια.

Αὐτό τό παραμύθι περπάτησε στούς αἰῶνες, καθώς οἱ παραμυθάδες ἐπενόησαν καί τόν μύθο ὄτι ἡ Θέτις ἤθελε νά κάνη τόν γιό της ἂτρωτο καί ἀθάνατο, καί τόν κράτησε πάνω ἀπό τήν ἱερή φλόγα γι᾽ αὐτό τόν σκοπό, ἀφήνοντας τρωτό μόνο τό σημεῖο τῆς φτέρνας ἀπό ὅπου τό κρατοῦσε. Μά ἂν εἶχε συμβεῖ αὐτό, γιατί ἡ θεά δέν…ἂλλαζε χέρι ὤστε τό ἱερό πῦρ νά ἀθανατοποιήσει καί τήν φτέρνα; Γιά τόσο ἀνόητες περνοῦν τίς θεές; Πέραν τούτου,ὅπως εἴπαμε, κανείς Θεὸς ἢ ἥρωας δέν ὑποστηρίζει στά ἒπη ὄτι ὁ Ἀχιλλέας ἦταν ἂτρωτος ἢ ἀθάνατος. Τό ἀντίθετο μάλιστα.

Η ΣΤΕΝΟΜΥΑΛΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ ΜΑΣ


Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ἀποκαλύπτεται ἡ στενομυαλιά τῶν νεωτέρων φιλολόγων, οἱ ὁποῖοι ἀφελῶς νομίζουν ὄτι ὁ Ὅμηρος μᾶς ἀφηγεῖται τά περιστατικά τῶν τελευταίων 51 ἡμερῶν τοῦ τρωικοῦ πολέμου. Λές καί οἱ ραψωδίες κατ᾽ ἀλφαβητική σειρά, ὅπως τίς κατέταξαν οἱ Ἀλεξανδρινοί, ἀπηχοῦν κατά σειρά τά πολεμικά γεγονότα πού ἀφηγεῖται ὁ ποιητής, ἐνῶ στήν πραγματικότητα συμπυκνώνει στό ἒπος τῆς Ἰλιάδος ἀφηγούμενος πραγματικά περιστατικά, ὅχι κατά σειρά, ἀλλά συνθετικά, ὅπως τά συγκράτησε καί τά συνέθεσε ὁ ποιητικός νοῦς.

Δέν εἶναι δυνατόν στό Ε 576 τῆς Ἰλιάδος νά σκοτώνεται ὁ βασιλιάς τῶν Παφλαγόνων Πολυμαίνης καί στό Ν 656 τῆς Ἰλιάδος νά…παρίσταται στήν ἐκφορά τοῦ παιδιοῦ του. Νομίζουν οἱ <ἀναλυτικοί>, δηλαδή οἱ χωρίζοντες, ὄτι αὐτό εἶναι ἀπόδειξη πώς ἄλλος ποιητής ἔγραψε τήν μία σκηνή καί ἄλλος τήν ἄλλη

Καὶ ἔρχονται οἱ δικοί μας, οἱ πιό ἔξυπνοι φιλόλογοι, νά δώσουν ἀπάντηση σ᾽ αὐτό τό παράδοξο, διδάσκοντας τά παιδιά μας ὄτι ὁ Πολυμαίνης δέν εἶναι πρόσωπο πραγματικό, ἀλλά…ποιητικό! Ἔτσι, λένε, εἶναι ποιητικὰ δικαιολογημένη αὐτή ἡ ἀντίφαση καί ὄτι ἡ Ἰλιάδα εἶναι δημιούργημα καλλιτεχνικό καί τά ἀφηγούμενα περιστατικά τοῦ πολέμου…φαντασιώσεις.

Καὶ ὃλα αὐτά ξεκινοῦν ἀπό τήν ἀνοησία νά…μετροῦν τίς ἡμέρες τοῦ πολέμου. Ὑπάρχουν πολλά καί τρανταχτά παραδείγματα στό ἒπος τῆς Ἰλιάδος, πού ἀποδεικνύουν ὄτι ὁ Ὅμηρος ἐπισημαίνει καί συμπυκνώνει τά σημαντικότερα γεγονότα τοῦ τρωικοῦ πολέμου καί δέν ἀφηγεῖται τά περιστατικά (ποιητικὰ δημιουργήματα ὅπως λένε οἱ φιλόλογοι) τῶν 51 τελευταίων ἡμερῶν τοῦ πολέμου.

Γιά παράδειγμα, στό Γ τῆς Ἰλιάδος ὁ Πρίαμος καί οἱ δημογέροντες τῶν Τρώων βρίσκονται πάνω στά τείχη τῆς Τροίας μαζί μέ τήν Ἑλένη καί ζητοῦν ἀπό αὐτή νά τούς ἐξηγήσῃ ποιὸς εἶναι ὁ τάδε καί ὁ δεῖνα ἥρωας, πού βλέπουν νά πηγαινοέρχονται στό πεδίο τῆς μάχης. Μά θά περίμενε 10 χρόνια πολέμου γιά νά μάθη ὁ Πρίαμος ποιὸς ἦταν ὁ Ἀγαμέμνων, ποιὸς ὁ Μενέλαος, ποιὸς ὁ Ὀδυσσέας κλπ; Καὶ νά τούς ὀνοματίση ἡ Ἑλένη; Αὐτό ἀσφαλῶς ἔγινε στήν ἀρχή τοῦ πολέμου.

Ἢ ὅταν περιγράφεται ἡ κατασκευή τοῦ τείχους τῶν Ἀχαιῶν, πού ἀποδεικνύει ὄτι πρόκειται γιά μεγάλο ἀμυντικό ἔργο, μέ τείχη, μέ τάφρο μεγάλη κατάσπαρτη μέ μυτερούς πασσάλους γιά νά ἐμποδίζεται ἡ εἲσοδος τῶν ἁρμάτων καί τῶν ἵππων, ἔργο πού γιά νά τό καταστρέψη ὁ Ποσειδῶν εἶδε κι ἒπαθε κι ἔστρεψε τά ρεύματα ὃλων τῶν ποταμῶν γιά νά γκρεμίσει καί νά τό κάνη «θαλασσόπλοον», αὐτό τό ἔργο φτιάχθηκε μέσα σέ μία… ἡμέρα, τήν 24η, ἢ στίς πρῶτες δέκα ἢ εἴκοσι ἡμέρες τοῦ πολέμου, γιά νά καταστραφῆ λίγες ἡμέρες ἀργότερα;

Ὅλα αὐτά τά ὀνόματα τῶν ἡρώων, Ἀχαιῶν καί Τρώων, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ἡ οἰκογενειακή τους κατάσταση, ἂν ἦσαν πλούσιοι ἢ φτωχοί, ἂν πῆραν ἢ ἒφεραν προῖκα, ἂν ἦσαν νόθοι ἢ γνήσιοι γιοί, ὁ τρόπος θανάτου τοῦ καθενὸς κλπ. εἶναι ὃλα φαντασιώσεις;

Καὶ πῶς τά φαντάστηκε ὃλα αὐτά ὁ «τυφλός» κατά τά ἂλλα Ὅμηρος καί ἐμπνεύσθηκε ἀπό γεγονότα τοῦ τρωικοῦ πολέμου, πού συνέβησαν 500 χρόνια νωρίτερα ἀπό τότε πού αὐτός τά ἔγραψε; Μπορεῖτε ἐσεῖς, ἂν εἲσαστε λογοτέχνης ἢ ποιητής, νά ἐμπνευσθῆτε καί νά γράψετε ποιήματα ἢ βιβλία ἀπό τά γεγονότα τοῦ Μεσαίωνα;