Ἀργῶ. Το ἀρχαίο διαστημόπλοιο

Ἀργῶ. Το ἀρχαίο διαστημόπλοιο

Η ἀρχαία ἑλληνική μυθολογία δὲν ἀποτελεῖται ἀπὸ μυθεύματα, ἀλλὰ περιέχει πραγματικά γεγονότα τα ὁποῖα σήμερα, ὑστέρα ἀπὸ τα τεχνολογικά ἐπιτεύγματα των τελευταίων δεκαετιῶν, γίνονται κατανοητά καί παίρνουν τις ἀληθινές τους διαστάσεις.

Τυπικό παράδειγμα αὐτοῦ του τρόπου ἀποκρυπτογράφησης της ἀρχαίας φιλελληνικός μυθολογίας ἀποτελεῖ ἤ Ἀργῶ, ποῦ, ὅπως ἀναφέρεται στή Μυθολογία, ἦταν ἕνα πλοῖο. Ὅμως, ὅπως θά διαφανεῖ ἀπό τα στοιχεῖα ποῦ θά παρατεθοῦν παρακάτω, ἤ Ἀργῶ οὐσιαστικά ἦταν ἕνα διαστημόπλοιο.

Η Ἀθηνᾶ ἐκπονεῖ τα σχέδια γιά την κατασκευή της Ἀργοὺς καί ἐπιβλέπει καί βοηθάει στὴν κατασκευή της ἀπὸ τον Ἀργό, Η Ἀθηνᾶ ἀνήκει στοὺς δώδεκα ὀλύμπιους θεούς, οἱ ὁποῖοι ἦταν μία ἐξωγήινη ἀποστολή ποῦ κατῆλθε στὸν πλανήτη μας γιὰ ἐκπολιτιστικούς λόγους. Ἡ ἐξωγήινη καταγωγή της Ἀθηνᾶς κρυπτογραφεῖται στόν παρακάτω μῦθο, ὁ ὁποίος δέν εἶναι εὐρύτατα γνωστός καὶ προέρχεται ἀπὸ την Κρήτη.

Σύμφωνα λοιπόν με αὐτὸν το μῦθο, ὁ Δίας χτύπησε ἕνα σύννεφο ἀπὸ το ὁποῖο ἐξῆλθε ἤ Ἀθηνᾶ. Ὅμως, σήμερα, ἔπειτα ἀπὸ ἔρευνες πενήντα ἐτῶν κι ἀπὸ ἀναφορές ἀνθρώπων οἱ οποίοι παρέστησαν μάρτυρες θεάσεων UFO, γνωρίζουμε ὅτι ἕνας ἀπὸ τους τύπους των UFO εἶναι αὐτὸς ποῦ ἔχη μορφή σύννεφου. Η κατασκευή της Ἀργούς ἔγινε ἀπὸ το ἱερὸ ξύλο της βαλανιδιᾶς ποῦ ἦταν ἀνθεκτικό τόσο στό νερό ὅσο καὶ στή φωτιά. Η τοποθεσία στήν ὁποῖα κατασκευάστηκε εἶναι ὁ Παγασές ποῦ βρίσκεται κοντά στὸ λόφο Γορίτσα στὸ Βόλο, ὅπου ἔχουν ἀναφερθεῖ ἀνεξήγητες ἐξαφανίσεις ἀνθρώπων καὶ θεάσεις UFO. Σε αὐτόν το λόφο μαγνητισμός πάντα εἶναι ἔντονος. Ὅμως, το πιὸ σημαντικό εἶναι όιιστην κορυφή του ὑπάρχει ἕνα κτίσμα το ὁποῖο ἔχει δύο ἀνάστροφα ἔψιλον, ποῦ ἀπέχουν ἐλάχιστα μεταξύ τους, καὶ στή μέση τα ἑνώνει μία ὁριζόντια γραμμή την ὁποῖα διέρχεται στή μέση μία κάθετη γραμμή. Αὐτὸ το σύμβολο δέν εἶναι τυχαῖο, γιατί, σύμφωνα με μαρτυρίες ἀπὸ διαφορετικά σημεῖα του πλανήτη μας, αὐτὸ το σύμβολο ὑπάρχει πάνω σε σύγχρονα UFO. Η τελευταία ἀναφορὰ σχετικά με αὐτὸ το σύμβολο προέρχεται ἀπὸ τὴ Ρωσία στίς 27/9/1989 καί μεταδόθηκε ἀπὸ ἐπίσημο πρακτορεῖο εἰδήσεων το γνωστό ἀμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι CΝΝ κι ἀναφέρθηκε μετέπειτα σε ἔγκυρα ἐρευνητικά περιοδικά ὅτι αὐτὸ το UFO εἶχε στή μία πλευρά του ἕνα ἔμβλημα, το ὁποῖο, ὅπως το περιέγραφαν, ἦταν ὅμοιο μ' ἐκεῖνο του Βόλου.

Το πλήρωμα της Ἀργοὺς ἦταν ἐπίλεκτο, ἀφοῦ συμμετεῖχαν σε αὐτὸ ἡμίθεοι καὶ ἥρωες, ἀπὸ τους ὁποίους ὁρισμένοι εἶχαν θεϊκές ἱκανότητες. Ἐνδεικτικά ἀναφέρω τον Γλυκέα, γιὰ τον ὁποῖο ὁ Ὀρφέας ἀναφέρει στὰ Ἀργοναυτικά τα παρακάτω: «Ο Λυγίσας, μόνος αὐτὸς ἀπ' ὅλους τους ἀνθρώπους, ἔβλεπε με μάτια διαπεραστικά τα πλέον ἀπομακρυσμένα βάθη του αἰθέρα καί της θάλασσας καί τα βάραθρα του Πλούτωνα ποῦ ζεῖ κάτω ἀπὸ τή Γῆ».

Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ὁ Λυγκέας, ὅπως οἱ γονεῖς του κι ὁ ἀδελφὸς του, εἶχε μυηθεῖ στα Ἐλευσίνια Μυστήρια, τα ὁποῖα οὐσιαστικά παρεῖχαν ἀνεκτίμητες γνώσεις, τις ὁποῖες δέν ἔπρεπε νά ξέρουν οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι. Πιστεύετε ὅτι ἕνα μέρος αὐτῶν των γνώσεων ἀφοροῦσε καὶ ἀνωτέρα τεχνολογικά ἐπιτεύγματα ποῦ ἐκείνη την ἐποχῆ θὰ τα θεωρούσανε μαγικά. Ἑπομένως, ὁ Λυγκέας θὰ χρησιμοποιοῦσε κάποια συσκευή, ἡ ὁποῖα με τις εἰδικές ἀκτῖνες ποῦ διέθετε μποροῦσε νά εἰσχωρεῖ παντοῦ καί νά βλέπει τα πάντα, ὅπως σήμερα διαθέτουμε τις ἀκτῖνες Χ γιά νά ἀκτινογραφούμε το ἀνθρώπινο σῶμα.

Ἐπίσης, συμμετεῖχε ὁ θεϊκός Ὀρφέας, ὁ ὁποῖος γοήτευσε με τὴ λύρα του ἀκόμα καὶ τα τέρατα του Ἄδη (ὅπου εἶχε κατεβεῖ, γιὰ νὰ φέρει πίσω την ἀγαπημένη του σύζυγο Εὐρυδίκη) καθώς καὶ τούς χθόνιους θεούς. Εἶναι ἀξιοσημείωτο πῶς, ὅταν κόλλησε στή Γῆ ἡ Ἀργῶ, ὁ Ὀρφέας ἔπαιξε τὴ λύρα του καὶ με παλμικές κινήσεις ποῦ προκαλοῦσε, μετέβαλε τὴ μοριακή δομή της Ἀργοὺς, με ἀποτέλεσμα νὰ μειώνεται το βάρος της καὶ νὰ καθίσταται ἱκανὴ νὰ ὑπερνικήσει τὴ δύναμη της βαρύτητας.

Ἀλλὰ ἐπίλεκτα μέλη της Ἀργοὺς ἦταν ὁ Καλάις καὶ ὁ Ζήτης, οἱ ὁποῖοι εἶχαν την ἱκανότητα νὰ πετοῦν με τα ὑποπόδια ποῦ φοροῦσαν (καὶ προφανῶς ἦταν πτητικές μηχανές). Ἐδῶ ὑπενθυμίζουμε την πτητική μηχανή jatpac ποῦ χρησιμοποιοῦν εἰδικοί Ἀμερικανοί κομάντος. Ἀκόμα συμμετεῖχαν οἱ Διόσκουροι, δηλαδή ὁ Κάσιορας καὶ ὁ Πολυδεύκης, οἱ ὁποῖοι ἦταν γιοὶ του Δία καὶ της Λήδας, καὶ εἶχαν κι αὐτοὶ την ἱκανότητα νὰ πετᾶνε. Ἐπίσης, ὁ Ἀγκαίος γνώριζε τις πορεῖες των ἄστρων στὸν οὐρανὸ καὶ τις τροχιές των πλανητῶν.

Οἱ πιὸ γνωστοί κυβερνῆτες της Ἀργούς ἦταν ὁ Ἡρακλῆς, ὁ Ἱάσονας, ὁ Ἀργὸς, ὁ Τίφυς, ὁ Αγκαίος, ὁ Κάναπος.

Σχετικά με το σχῆμα της Ἀργοὺς, ὅπως διαφαίνεται ἀπό τους παρακάτω στίχους, ἦταν κυρτό κι ἀπὸ τα δύο μέρη καὶ ἐξωτερικά εἶχε ἕνα «τοίχωμα» το ὁποῖο ἔπρεπε νὰ περάσουν οἱ Ἀργοναῦτες, γιὰ νὰ εἰσέλθουν στὸ ἐσωτερικό του πλοίου ποῦ ἦταν κοῖλο·. «Οὔτε ὑπάρχει λιμάνι ὡς καταφύγιο των ἀμφικύρτων πλοίων» (Ὀρφικά, στ. 1188-1217). «Ἀφοῦ ἐβάδιζαν ὑπεράνω ἀπὸ το τοίχωμα του πλοίου» (Ὀρφικά, στ. 612-642), «ταχέως ἔπειτα οἱ Μινύαι εἰσῆλθαν ἔνοπλοι εἰς το κοῖλον» (Ὀρφικά, στ. 500-528).

Το τελευταῖο κομμάτι πού τοποθετήθηκε πάνω στὴν Ἀργῶ ἦταν ἕνα ξύλο ποὺ ἔφερε ἡ Ἀθηνᾶ ἀπὸ τὴ Δωδώνη, το ὁποῖο «μιλοῦσε» κι ὁδηγοῦσε τους Ἀργοναῦτες στή σωστή πορεία. Ὅπως γράφει ὁ ἀρχαῖος συγγραφέας Ἀπολλώνιος ὁ Ρόδιος σιο ἔργο του Ἀργοναυτικά, «στὴν πλώρη της Ἀργοὺς ἔβαλε ἡ Ἀθηνᾶ ἕνα ξύλο ἀπὸ δρῦ της Δωδώνης, το ὁποῖο μιλοῦσε ἀνθρώπινα».

Η Ἀργῶ «φώναξε» καὶ εἶπε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ κρατήσει ἄλλο το βάρος του Ἡρακλῆ. Αὐτό το «κυβερνητικό» ξύλο ὄχι μόνο μιλοῦσε, ἀλλὰ ἔδινε καὶ διάφορες ἐντολὲς στοὺς Ἀργοναῦτες. «Η Ἀργῶ μίλησε καὶ εἰπέ στούς Ἀργοναῦτες ὅτι δὲν θὰ σταματήσει ἡ ὀργὴ του Δία γιὰ το φόνο του Ἀψΰρτου, του ἀδελφοῦ της Μήδειας τόν ὁποῖο κομμάτιασε ἡ ἴδια καὶ πετοῦσε τα κομμάτια του στή θάλασσα γιὰ νὰ καθυστερήσει την καταδίωξη του πατέρα της, ἄν δὲν πᾶνε στήν Αισονία κι ἐκεῖ καθαριστοῦν ἀπὸ το φόνο ἀπὸ την Κίρκη». Ἀλλά καὶ οἱ Ἀργοναῦτες μιλοῦσαν μαζί της, ὅπως ὁ Ὀρφέας, ὁ ὁποῖος της λέει: «Καὶ τώρα, Ἀργῶ, ἄκουσε τὴ δική μου φωνή ὅπως την ἄκουσες προηγουμένως». Σε μία ἄλλη περίπτωση ἀναφέρεται ὅτι μίλησε ἤ Ἀργῶ καὶ εἶπε τα παρακάτω:

«Ω, ἐγὼ ἦ δυστυχισμένη, μακάρι νὰ εἶχα συντριβεῖ καὶ καταστραφεῖ σιις Κυανές Πέτρες καὶ στὴν τρικυμία του Εὐξείνου Πόντου. Παρά πού τώρα ἄδοξη μεταφέρω την πασίγνωστη ἄγνοια των βασιλέων. Ἐπειδὴ τώρα ἡ αἰώνια Ερινύα μας παρακολουθεῖ ἀπὸ πίσω ὡς τιμωρούς του συγγενικοῦ αἵματος του ἀποθανόντος Ἀψύρτου. Ἐπέρχεται δὲ ἡ μία συμφορά πάνω στὴν ἄλλη. Διότι τώρα 8α κινδυνεύσω νὰ περιέλθω σε ἀθλία κι ὀδυνηρή δυστυχία, ἐάν πλησιάσω στίς Ιερνίδες Νήσους, ἐάν βεβαίως, ἀφοῦ παρακάμψετε τα Ἱερὰ Ἀκρωτήρια, δὲ φδάσειε στὸν κόλπο ἐσωτερικά της ξηράς καὶ της ἀπέραντης θάλασσας, κι ἐγὼ φθάσω ἔξω στὸ Ἀτλαντικό Πέλαγος. Ἀφοῦ εἶπε (ἡ Ἀργῶ) αὐτὰ, σταμάτησε νὰ μιλᾶ...» (στ. 1160-1188).

Ὑπάρχουν κι ἄλλα σημεῖα στὰ Ἀργοναυτικά, τα ὁποῖα μας παρέχουν την ἐνδείξη ὅτι αὐτὸ το ξύλο πρέπει νὰ ἦταν ἕνα εἶδος ἀσύρματης ἐπικοινωνίας μεταξύ των Ἀργοναυτῶν καὶ της Ἀθηνᾶς ἡ των ἄλλων ὀλύμπιων θεῶν, οἱ ὁποῖοι τους καθοδηγοῦσαν ὅποτε χρειάζονταν τὴ βοήθειά τους.

Η ἄποψη ὅτι ἡ Ἀργῶ ἦταν διαστημόπλοιο τεκμηριώνεται περισσότερο ἀπὸ τους παρακάτω στίχους ποῦ οὐσιαστικά ἀναφέρουν ὅτι «πετοῦσε»: «Οἱ Ἄλπεις ἔχουν ἐκτεταμένη αἰχμήν, ἐπικάθηται δὲ πάντοτε ἐκεῖ ὁμίχλη. Ἀπὸ δῶ ξεκινήσαντες βιαστικά...» (Ὀρφικά, στίχοι 1131-1136). «Τοῦτον, τον Κάνθο τον Αβαντιώτη κατενίκησεν ἡ μοῖρα, καὶ ἡ ἀνάγκη του ἐπέβαλε νὰ ἀποθάνει ὑπεράνω (πάνω ἀπὸ) της Λιβύης» (Ὀρφικά, στίχοι 118-131).

Η Φθινοπωρινή Ἰσημερία καὶ τα Ελευσίνια Μυστήρια

Η Φθινοπωρινή Ἰσημερία καὶ τα Ελευσίνια Μυστήρια

Τα ἘΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ἀποτελοῦν ἀναμφισβήτητα ἕνα ἀπὸ τους πιὸ ἱερούς καὶ σεβαστούς θεσμούς, ἕνα ἀπὸ τα σημαντικότερα ἐπιτεύγματα του Ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ.

Σύμφωνα με την Μυθολογία μας, ἱδρυτής τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων πιστεύεται ὅτι ἦταν ὁ Εὔμολπος ἡ ὁ Μουσαίος ὁ Αἰθίοπος ἦταν γιὸς του Ὀρφέα, ὑπάρχουν ὅμως καὶ πλῆθος ἄλλων ἐκδοχῶν, ἔτσι ὥστε σήμερα νὰ εἶναι ἐξαιρετικά δύσκολο νά μποροῦμε νὰ καταλήξουμε σε ἕνα ἀσφαλὲς συμπέρασμα, ὡς πρὸς τον λόγο της ἐμφάνισή τους, τον τρόπο της διεξαγωγῆς τους ἀλλὰ το ἀκριβὲς περιεχόμενο των διδασκαλιῶν καὶ των μυήσεών τους.
Αὐτό ὅμως ποῦ γνωρίζουμε σήμερα, με βεβαιότητα, εἶναι ὅτι ὑπῆρχαν τα ΜΙΚΡΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ, τα ὁποῖα ἀποτελοῦσαν την βασική προετοιμασία γιὰ την διεξαγωγή των ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ποῦ ἦταν βεβαίως καὶ τα σημαντικότερα, τα ὁποῖα διαρκοῦσαν 9 Ἡμέρες, ξεκινῶντας ἀπὸ την δέκατη Πέμπτη ἡμέρα του μῆνα Βοηδρομιώνα.

Ὡστόσο ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει πλήρης ἀντιστοιχία μεταξύ του ἀρχαίου ἡμερολογίου καὶ του σημερινοῦ, δὲν μποροῦμε νὰ εἴμαστε σίγουροι γιὰ την ἀκριβὴ ἡμερομηνία, της διεξαγωγῆς τους καὶ γιὰ τον λόγο αὐτὸν, ἔχουν κατά καιρούς προταθεῖ πολλές καὶ διάφορες ἐκδοχές.

Σήμερα θὰ ἐπιχειρήσουμε μία νέα προσέγγιση του υπολογισμού της ἀκριβούς ἡμερομηνίας της διεξαγωγῆς των Ἐλευσινίων Μυστηρίων, βάσει κάποιων ἰδιαίτερων ἀστρονομικῶν χαρακτηριστικῶν, τα ὁποῖα ποτέ μέχρι τώρα δὲν ἔχουν λάβει ὑπόψη τους ἡ σύγχρονοι ἐρευνητές.

Γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἀρχαῖες μυστηριακές τελετές, ἦταν πάντοτε ἄμεσα συνδεδεμένες με κάποια συγκεκριμένα ἀστρονομικά φαινόμενα.
Μέσα στὸν μῆνα Σεπτέμβριο λοιπόν, τον μῆνα της διεξαγωγῆς τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων, συμβαίνει ἕνα ἀστρονομικό γεγονός κορυφαίας σημασίας, το ὁποῖο δὲν θὰ μποροῦσε σε καμμία περίπτωση νὰ περάσει ἀπαρατήρητο ἀπὸ το, ἐπίσης κορυφαῖο, αὐτὸ θρησκευτικό γεγονός.

Πρόκειται βεβαίως γιὰ την ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ἡ ὁποῖα πραγματοποιεῖται στὶς 23/9.
Ἀπό την στιγμή ποῦ γνωρίζουμε ὅτι τα Ἐλευσίνια Μυστήρια διαρκοῦσαν 9 ἡμέρες, εἶναι πολύ λογικό νά ὑποθέσει κανείς ὅτι ἡ Φθινοπωρινή Ἰσημερία θὰ ἔπρεπε νὰ συμπίπτει με την ἡμέρα της ΛΗΞΗΣ τους!
Στήν περίπτωση αὐτή εἶναι φυσικά πολύ εὔκολο νὰ ὑπολογίσουμε την ἡμέρα της ἔναρξης τους, ἡ ὁποῖα θὰ ἔπρεπε νὰ ἦταν στίς 14/9.

Η ἄποψη αὐτὴ ἐνισχύεται ἀκόμα περισσότερο ἀπὸ το γεγονός ὅτι στίς 14/9 γιορτάζουμε σήμερα την ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.

Το γεγονός αὐτὸ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ τυχαῖο, διότι ἡ σχηματική ἀπεικόνιση των δύο ἀξόνων ἑνός Σταυροῦ, ἀποκρύπτει ἀκριβῶς την ἐξισορρόπηση δύο ἀντίθετων δυνάμεων, της ὁριζόντιας καὶ της κάθετης, οἱ οποίες ἐμφανίζονται πλέον συνδεδεμένες καὶ ἐναρμονισμένες.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι το νόημα ποῦ ὑποκρύπτεται στό σύμβολο του Σταυροῦ, σε μία πιό ἐσωτερική ἑρμηνεία, θὰ μποροῦσε νὰ ταυτίζεται ἀπολύτως με το ἀποτέλεσμα το ὁποῖο συμβολίζει ἡ ἐσωτερική ἑρμηνεία των Ισημεριών, ἡ ὁποῖα ἐπιφέρει την ΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ.

Ὅπως γνωρίζουμε, κατά την διάρκεια ἑνός ημερολογιακού ἔτους, ὑπάρχουν 4 ἰδιαιτέρως καθοριστικές ἡμέρες, ποῦ ἀποτελοῦν ΤΑ ΠΟΛΙΚΑ ΖΕΥΓΗ ΔΥΟ ΑΞΟΝΩΝ:
Ο πρῶτος ἄξονας του Σταύρου, ἐμφανίζεται ἀπὸ την θέση της γῆς ἐπάνω στὴν τροχιά της, κατά τις ἡμέρες των δύο Ἰσημεριών καὶ ἀντίστοιχα ὁ δεύτερος ἄξονας, ἐμφανίζεται κατά τις ἡμέρες των δύο Ἡλιοστασίων.

Θὰ μπορούσαμε πολύ εὔκολα στὸ παραπάνω σχῆμα, νὰ ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΟΡΑΤΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΟΥΣ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, ποῦ ἀφορᾶ στὴν σύνδεση αὐτῶν των τεσσάρων ἀστρονομικῶν γεγονότων, τα ὁποῖα εἶναι τα ἐξῆς:

Το ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ στὶς 22 Δεκεμβρίου ποῦ εἶναι ἡ μικρότερη σε διάρκεια ἡμέρα του ἔτους,
Το ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ στὶς 22 Ἰουνίου ποῦ εἶναι ἤ μεγαλύτερη σε διάρκεια ἡμέρα του ἔτους,
Η ΕΑΡΙΝΗ ΚΑΙ Η ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ στίς 21 Μαρτίου καὶ 23 Σεπτεμβρίου ποῦ εἶναι οἱ δύο μοναδικές ἀπολύτως χρονικά ΙΣΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ κατά την διάρκεια ἑνός ἔτους.

Θὰ μπορούσαμε ἑπομένως νά κατανοήσουμε την ἀξία καί την μυστική διδασκαλία τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων, μόνο ἄν καταφέρουμε νὰ ἑρμηνεύσουμε την ἐσωτερική ψυχική λειτουργία της «ΗΜΕΡΑΣ» καὶ της «ΝΥΧΤΑΣ» της Ψυχῆς μας.

Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ ΝΟΥΣ καί ἤ ΨΥΧΗ μας χαρακτηρίζονται ἀπό ἀντίθετες ἰδιότητες, ὅπως ἀκριβῶς ἡ ΛΟΓΙΚΗ καὶ το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ αὐτὰ τα δύο βασικά ζωτικά μας ὄργανα.

Ἔτσι λοιπόν, ὅταν παίρνουμε μία ἀπόφαση χρησιμοποιῶντας τον Νοῦ ἡ την λογική μας, σάν ἀποτέλεσμα αὐτῆς της ἐνέργειάς μας, «διαμαρτύρεται» το συναίσθημα ἡ ἡ Καρδιά μας.
Το γεγονός αὐτὸ μᾶς ὁδηγεῖ σε μία κατάσταση ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ, ἡ ὁποῖα μας ὁδηγεῖ τελικά δὲν μας ἐπιτρέπει νά βιώσουμε την εὐτυχία, ἀφοῦ λόγῳ αὐτῆς της ἐσωτερικῆς μας σύγκρουσης, εἶναι προφανές ὅτι ποτέ δὲν μένουμε ἱκανοποιημένοι ἀπὸ το τελικό ἀποτέλεσμα των πράξεων μας.

Γιὰ νά συνδεθοῦμε με τα Ἐλευσίνια Μυστήρια, θὰ μπορούσαμε νά συγκρίνουμε αὐτήν την διαρκῆ ἀνισορροπία της Ἀνθρώπινης συμπεριφοράς ποῦ ἀφορᾶ στήν ἐσωτερική λειτουργία ἑνός Ἀνθρώπου, με την διαρκῆ ἀνισορροπία της διάρκειας της ἡμέρας καί την νύχτας, δηλαδή τον τρόπο λειτουργίας του Ἡμερονυκτίου στόν πλανήτη Γῆ.
Ὅπως γνωρίζουμε, κατά την διάρκεια ἑνός ἔτους, κάθε εἰκοσιτετράωρο ποῦ περνάει, διακρίνεται ἀπό διαφορετική διάρκεια ἡμέρας καί νύχτας, ποῦ διαρκῶς διαφοροποιοῦνται, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΙΣΗΜΕΡΙΩΝ.

Συνδέοντας λοιπόν το Ἀνθρώπινο Σῶμα μας, με το Σῶμα του πλανήτη μας, θὰ μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι:
Ο Πόλος της Ψυχῆς μας ἀντιστοιχεῖ στήν Νύχτα καί ὁ Πόλος του Νοῦ μας, ἀντιστοιχεῖ στήν Ἡμέρα.

Νύχτα= Ψυχή
Ἡμέρα= Νοῦς

Σίγουρα δέν γνωρίζουμε τι ἀκριβῶς συνέβαινε κατά την διάρκεια της Ελευσίνιας Μύησης. Θὰ μπορούσαμε ὅμως νά συμπεράνουμε ὅτι το τελικό ἀποτέλεσμα της τελευταίας ἡμέρας της Μύησης, το ὁποῖο συμπίπτει με την ἡμέρα της Φθινοπωρινῆς ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ, ἀφορᾶ στήν ἀπόκτηση μίας μοναδικῆς δυνατότητας: νά φέρουμε σε ΙΣΟ ΜΕΡΟΣ αὐτές τις δύο ἄνισες καί ἀνισομερεῖς λειτουργίες των δύο πόλων μας, ἔτσι ὥστε νά καταφέρουμε εἰσέλθουμε σε ἕνα νέο ἐξελικτικό ἐπίπεδο, κατά το ὁποῖο θὰ μποροῦμε πλέον νά λειτουργοῦμε συνδυάζοντας ἀπολύτως τις ἀποφάσεις της λογικῆς καί του συναισθήματός μας, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει την ἡμέρα της ΙΣΗ-ΜΕΡΙΑΣ, ἔτσι ὥστε νά βιώσουμε τελικά την πραγματική εὐτυχία, ποῦ σήμερα λείπει ἀπὸ την ζωή μας!

Βεβαίως ὁ τελικός στόχος των Μυστηρίων, δέν ἀφορᾶ ἁπλῶς σε αὐτὴν την κατανόηση της λειτουργίας αὐτῆς της διπολικῆς μας κατάστασης, ἀλλά στήν ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ της ΙΣΗΣ ΜΕΡΑΣ καί ΝΥΧΤΑΣ, δηλαδή του ἀπόλυτου ἐλέγχου των ἀντιδράσεών μας, σε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ!

Ὅταν οἱ Γάλλοι σκότωναν Ἕλληνες γιὰ την Ἀφροδίτη της Μήλου - Πάνω ἀπὸ 200 ἔπεσαν νεκροί

Ὅταν οἱ Γάλλοι σκότωναν Ἕλληνες γιὰ την Ἀφροδίτη της Μήλου - Πάνω ἀπὸ 200 ἔπεσαν νεκροί

Πολλοί ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουμε ἐπισκεφθεῖ το Μουσεῖο του Λούβρου στὸ Παρίσι, καὶ ἔχουμε θαυμάσει τον τεράστιο καλλιτεχνικό πλοῦτο ποῦ φυλάσσεται σ΄αὐτό το Μουσεῖο.

Ὁ ἐπισκέπτης μένει ἔκθαμβος καὶ ἄφωνος μπροστά σε ἔργα τέχνης ποῦ ἔχουν δημιουργήσει μεγάλοι καλλιτέχνες ἀπ' ὅλο τον κόσμο, ὅπου ἡ ἁρμονία, το αἰσθητικό κάλλος, καὶ ἡ τεχνική ἀρτιότητα ἀποτυπώνονται στὸ καμβά, στὸ μπροῦντζο καὶ στὸ μάρμαρο.

Ἕνα ἀπὸ τα πιὸ σημαντικά ἔργα τέχνης, ποῦ ἡ διεύθυνση του Μουσείου προβάλλει με ἰδιαίτερο καμάρι, εἶναι το μαρμάρινο ἄγαλμα της Ἀφροδίτης της Μήλου, ἕνα ἔργο ποῦ δὲν ἔχει με ἀκρίβεια προσδιοριστεῖ ἀπὸ ποῖον καλλιτέχνης ἔχει φιλοτεχνηθεῖ.

Το ἄγαλμα βρέθηκε το 1820 στὴ κατεχόμενη ἀπὸ την Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία Μῆλο.

Αὐτὸ ποῦ δὲν εἶναι εὐρέως γνωστό εἶναι ὅτι το ἄγαλμα πουλήθηκε ἀπὸ τους Τούρκους στοὺς Γάλλους καὶ οἱ Γάλλοι γιὰ νὰ το φυγαδεύσουν στὸ Παρίσι μετά την ἀγορὰ του, το φόρτωσαν σε ἕνα καράβι. Ὅταν οἱ Ἕλληνες της Μήλου πληροφορήθηκαν ὅτι το ἄγαλμα θὰ ἔφευγε ἀπὸ το νησί, ξεσηκώθηκαν γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τὴ φυγή του, κι' αὐτὸ, γιατί το θεωροῦσαν μέρος του Πολιτισμοῦ τους. Τέτοια ἦταν ἡ ἀντίδραση ποῦ οἱ Γάλλοι πυροβόλησαν καὶ σκότωσαν μερικούς Ἕλληνες.

Ὅταν τελικά το ἄγαλμα φορτώθηκε στὸ πλοῖο, ὁδηγήθηκε πρῶτα στὸν Πειραιᾶ πρὶν ταξιδέψει γιὰ τὴ Γαλλία. Κάποιοι ἀπὸ τους 'Ἕλληνες της Μήλου πῆγαν στὸν Πειραιᾶ γιὰ νὰ σταματήσουν την ἁρπαγῆ του ἀγάλματος.

Ὅπως γράφει ὁ Ἕλληνας στοργικός Δημήτρης Φωτιάδης στὴν ἐξάτομη «Ἱστορία της Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης του 1821»: Στὸν Πειραιᾶ ὅταν μαθεύτηκε το γεγονός μαζεύτηκαν στὴν προκυμαία πάνω ἀπὸ χίλιοι ἄνθρωποι ποῦ προσπαθοῦσαν νὰ ματαιώσουν την ἁρπαγῆ του ἀγάλματος. Τέτοια ἦταν ἡ ἀντίδραση, ποῦ συγκρουστήκαν με το γαλλικό πλήρωμα του πλοίου καὶ τα τουρκικά στρατεύματα. Το ἀποτέλεσμα ἦταν τραγικό. Πάνω ἀπὸ 200 Ἕλληνες πέσανε νεκροί καὶ τελικά το ἄγαλμα της Ἀφροδίτης της Μήλου φυγαδεύτηκε στὴ Γαλλία. (μάλιστα λέγεται ὅτι το ἕνα χέρι του ἀγάλματος μέσα στὴ δίνη της συμπλοκῆς ἔπεσε στὴ θάλασσα καὶ χάθηκε).

Αὐτοί λοιπόν οἱ «ἀμόρφωτοι» Ἕλληνες ψαρᾶδες καὶ ἀγρότες δώσανε τὴ μάχη της ἀξιοπρέπειας δίνοντας ἀκόμα καὶ τὴ ζωή τους γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν το Πολιτισμό τους.

Μπορεῖ νὰ μὴν ἦταν μορφωμένοι, μπορεῖ νὰ μὴν γνώριζαν ἀπὸ Τέχνη ὅμως ἔνιωθαν βαθειά μέσα τους ὅτι το ἄγαλμα αὐτὸ ἦταν μέρος της ἱστορίας τους, μέρος της Πολιτιστικῆς τους παρακαταθήκης ποὺ τους εἶχαν ἀφήσει οἱ πρόγονοι τους.

Αὐτὴ ἡ τραγική ἱστορία ἐπιμελῶς παρασιωπάτε γιὰ εὐνόητους λόγους. Ἔτσι ἄν κάποια στιγμή ἐπισκεφθεῖτε το Μουσεῖο του Λούβρου καὶ θαυμάσετε την Ἀφροδίτη της Μήλου, θυμηθεῖτε ὅτι καὶ σ΄αὐτή την περίπτωση οἱ κυρίαρχες δυνάμεις της ἐποχῆς ἐκείνης ἁρπάξαν αὐτὸ το θαυμάσιο ἄγαλμα ποὺ οἱ Ἕλληνες το πότισαν με αἷμα.

                                               

ΠΕΡΙ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ -ΠΕΡΙ ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ-Ο ΜΕΓΑΣ ΙΑΤΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΕΛΛΗΝ...

ΠΕΡΙ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ -ΠΕΡΙ ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ-Ο ΜΕΓΑΣ ΙΑΤΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΕΛΛΗΝ...


Γνωστόν εἶναι ὅτι οἱ Ἕλληνες ἀποκαλοῦσαν τούς μή Ἕλληνας βαρβάρους, διαπιστώνοντας ὅτι ὁ πολιτισμός πού εἶχαν ἀναπτύξει ἦτο κατά πολύ ἀνώτερος τῶν ἄλλων λαῶν.

 Σήμερον δέ ὅλοι οἱ νουνεχεῖς καί καλοπροαίρετοι ξένοι ἐπιστήμονες ὁμολογοῦν ὅτι εἶναι καί ὁ μοναδικός πολιτισμός, δ΄αὐτό τιμοῦν καί εὐχαριστοῦν τούς Ἕλληνες διά τήν προσφοράν τους καί ἀναγνωρίζουν τήν ἀνωτερότητα τους, ὁμολογόντας ὅτι ἐάν δέν ἦσαν οἱ Ἕλληνες ἀκόμη θά ἐπικρατούσεν τό σκοτάδι ἐπάνω εἰς τήν Γῆ. Ὑπάρχουν ὅμως καί μερικοί κακεντρεχεῖς, καί μάλιστα κατοικοῦντες ἑντός Ἑλλάδος πού μισοῦν τόν Ἑλληνικόν πολιτισμόν, καί τάς Χριστιανικάς μας παραδόσεις.

Ο ΝΙΤΣΕ ΓΡΑΦΕΙ:

Ἔτσι ξανά καί ξανά μιά ὀργή ποτισμένη μέ μῖσος ξεσπάει ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ μικροῦ και ἀλαζονικοῦ Ἔθνους, πού εἶχεν τό νεῦρο νά ὀνομάση Βαρβαρικόν ὅτι δέν εἶχε δημιουργηθεῖ εἰς τό ἔδαφός του.

Καί νά βάλλωμεν τά πράγματα εἰς τήν θέσιν των. Ἄπ΄ ἄκρον εἰς ἄκρου τῆς Ἕλλάδος ὑπῆρχαν ναοί τοῦ ξενίου Διός καί τῆς ξενίας Ἀθηνᾶς, οἱ ὁποῖοι ἔκαμαν <περιπολίας> ἀνά τήν Ἑλλάδα διά νά διαπιστώνουν ἐάν τηροῦνται οἱ κανόνες τῆς φιλοξενίας. Μόνον πού ἡ φιλοξενία ἀπευθύνετο ἀπό Ἕλληνας πρός Ἕλληνας καί οὐχί ἀπό Ἕλληνας πρός βαρβάρους. Ἡ φιλοξενία ἦτο ἱερόν καθῆκον μεταξύ τῶν Ἑλλήνων, μεταξύ δέ τοῦ φιλοξενοῦντος καί φιλοξενουμένου ἀντηλάσσοντο ἀναμνηστικά δῶρα τά ὁποία μεταφέροντο εἰς τά παιδιά τους, ἀπό γεναιάν εἰς γεναιάν.

Ξένος εἰς τήν ἀρχαίαν Ἑλλάδα ἦτο ὁ Ἕλλην ὁ ὁποῖος ἐπισκέπτετο μίαν ἄλλην πόλιν, καί μέτοικος ἦτο ὁ Ἕλλην ὁ ὁποῖος θά κατοικοῦσεν εἰς μίαν ἄλλην πόλιν.

Ἡ φιλοξενία μεταξύ τῶν Ἑλλήνων εἶναι γνωστή ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων, ἀπό τά χρόνια τοῦ Ὁμήρου. Εἰς τήν ἐμφιλίαν διαμάχην μεταξύ Τρώων καί Ἑλλήνων ὑπῆρχον καί δύο ἥρωες, δύο πολέμαρχοι ἀντίπαλοι. Ὁ ἕνας ἀπό τήν πλευράν τῶν Τρώων ἦτο ὁ Γλαῦκος καί ἀπό τήν πλευράν τῶν Ἑλλήνων ὁ Διομήδης. Ἦλθεν κάποια στιγμή πού ἔπρεπε νά μονομαχήσουν. Ὁ Διομήδης ἦτο ἀνδρεῖος καί γεναῖος ὡσάν τόν Ἀχιλλέα. Ὅταν ἦλθον ἀντιμέτωποι ὁ Διομήδης εἶχεν ἐντιπωσιασθεῖ ἀπό τήν γενναιότητα τοῦ Γλαύκου καί τόν ἐρωτᾶ ἀπό πού εἶναι ἡ καταγωγή του, καί αὐτός ἀρχίζει τήν ἀφήγησιν του. Τότε διαπιστοῦται ὅτι οἱ πρόγονοι των εἶχον φιλοξενηθεῖ εις το αλογότροφον το Άργος καί εἶχον ἀνταλλάξει καί δῶρα. Συγκινημένοι καί δύο βάζουν τά σπαθιά στίς θῆκες τους καί ὡς φῖλοι πλέον ὄχι μόνον δέν μονομαχοῦν ἀλλά ἀνταλλάσουν καί τάς πανοπλίας των, τοῦ Γλαύκου ἦτο χρυσή, χάλκινη τοῦ Διομήδη. Ὁ Γλαῦκος ἐπι πλέον τοῦ λέγει ὅτι, ὅταν ἀνεχώρησεν διά τόν πόλεμον τής Τροίας ὁ πατέρας του ὁ Ἰππόλοχος, τοῦ ἔδωσε μίαν εὐχήν: «Αἰέν ἀριστεύειν καί ὑπείροχον ἔμμενε ἄλλων μηδέ γένος πατέρων αἰσχυνέμεν». Πάντοτε νά ἀριστεύης καί νά ὑπερέχης τῶν ἄλλων, διά νά μήν ντροπιάσης τό γένος τῶν πατέρων σου. ΟΜΗΡΟΥ <ΙΛΙΑΣ> ΡΑΨΩΔΙΑ Ζ 119-236

Αὐτά εἶναι λόγια-παρακαταθήκη τοῦ Ὁμήρου. Αὐτήν τήν παρακαταθήκην ὀφείλομεν νά τιμήσωμεν καί ἐμεῖς οἱ νεώτεροι Ἕλληνες. Ἀπό τότε καί μέχρις σήμερον οἱ Ἕλληνες τιμούσαμεν τήν δόξαν τῶν προγόνων.

Βεβαίως ὑπάρχουν καί μερικοί πού εἰς τήν ταυτότητας τους <φέρονται ὡς νά εἶναι Ἕλληνες>, οἱ ὁποῖοι μισοῦν καί φθονοῦν τήν ἀριστείαν διότι οἱ ἴδιοι εἶναι χρεοκοπημένοι καί ἀποτυχημένοι, καί δέν ἐλπίζουν ὅτι κάποτε κάποιοι σπουδαῖοι θά γίνουν. Παρεπιπτόντως καί προσκαίρως δύνανται νά ἔχουν διατελέσει πρωθυπουργοί καί ὑπουργοί. Ἐπειδή δέ τό μῖσος καί ὁ φθόνος εἶναι πάθη ἔντονα, δέν δύνανται νά τά ἀποκρύψουν καί καταφέρονται δημοσίως καί ἄνευ αἰδοῦς ἐναντίον τῶν ἀρίστων καί τῶν ἐπιτυχημένων. Καί ἐπειδή ὁ φθόνος προέρχεται ἀπό τό φθίνω, φθείρουν καί τόν ἑαυτόν τους, δ΄αὐτό τά πρόσωπα τους εἶναι σκοτεινά, κατηφῆ, ἀγέλαστα, βλοσηρά, μοχθηρά, ἀλλά προξενοῦν καί τό κακό εἰς τούς ἐπιτυχημένους. Προέλευσις, ἀπό τόν ἀριστερόν προοδευτικόν χῶρον.

Ἡ φιλοπατρία καί ἡ ἐλευθερία ἦσαν τά μέγιστα ἰδανικά τῶν προγόνων μας. Τοῦτο τό καταγράφει μέ ἀκρίβειαν ὁ μέγιστος τῶν φιλοσόφων Σωκράτης: Μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον ἔστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον καί ἐν μείζονι μοίρα καί παρά θεοῖς καί παρ’ ἀνθρώποις τοῖς ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙ.

Δηλ. ὁ Σωκράτης μᾶς λέγει ὅτι, αὐτά πού σᾶς λέγω ἰσχύουν διά τούς νοήμονες, διά τούς ἀνοήτους δέν ἰσχύουν.

Ὁ δέ Ἰσοκράτης πρός τιμήν τῆς 100ης Ὁλυμπιάδος ἐκφωνεῖ τόν πανυγυρικόν του καί λέγει: Tαύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν αὐτόχθονες ὄντες.

Δηλ. Αὐτήν τήν χώραν κατοικοῦμεν χωρίς νά ἐκδιώξωμεν ἄλλους, οὔτε ἤταν ἔρημος καί τήν καταλάβαμεν, οὔτε ἀπό πολλά ἔθνη ὡς μιγάδες συγκεντρωθήκαμεν, ἀλλ΄ οὕτως καλῶς καί γνησίως ὑπάρχομεν, ὥστ΄ἐξ αὐτῆς ἀκριβῶς γεννηθήκαμεν, ταύτην καθ΄ὅλον τόν χρόνον κατέχοντες ἐξακολουθοῦμεν νά ζῶμεν, καθ΄ὅτι εἴμαστε αὐτόχθονες.

Οἱ πρόγονοι μας καθαράν μᾶς παρέδωσαν τήν Ἑλλάδαν μας, καθαράν ὀφείλομεν νά τήν παραδόσωμεν.

Φιλοσοφοῦσαν ἀναζητώντας τήν εὐδαιμονίαν ἀλλά καί πολεμοῦσαν τούς βαρβάρους διά νά ζοῦν ἐλεύθεροι.

Ἄλλο ἕνα μεγάλο πνεῦμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί θεμελιωτή τῆς Ἰατρικῆς ἐπιστήμης εἶναι ὁ Ἰπποκράτης, τόν ὅρκον τοῦ ὁποίου δίδουν καί οἱ σημερινοί ἰατροί. Ὁ Ἱπποκράτης εἶναι ὁ μέγας ἰατρός καί μέγας Ἕλλην. Τοῦτο τό διαβάζομεν γραμμένον εἰς τό κατά ΣΩΡΑΝΟΝ «ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ ΓΕΝΟΣ ΚΑΙ ΒΙΟΣ» ἐκδόσεις <ΚΑΚΤΟΣ>: «ἀφιλάργυρος δέ καί τοῖς τρόποις σεμνός καί φιλέλλην ὑπῆρχεν, ὅτι καί τούς ὁμοεθνεῖς ἐθεράπευε συμπάσῃ σπουδῇ, ὡς καί λοιμῶν ὅλας ῥύσασθαι πόλεις, καθάπερ εἴρηται. Ὅθεν καί λαμπρῶν ἔτυχε τιμῶν οὐ παρά Κῲοις μόνον, ἀλλά καί Ἀργείοις καί Ἀθηναίοις». σελίς 220

Εἰς τήν σελίδα 216 διαβάζομεν πῶς ἐνήργησεν ὁ μέγας ἰατρός ὅταν οἱ βασιλεῖς τῶν Παιόνων καί τῶν Ἰλλυριαίων ὡς καί εἰς τόν μέγα βασιλέα τῶν Περσῶν Ἀρταξέρξη εἶχον ζητήσει τήν βοήθειαν του: «ἀλλά καί εἰς τήν Ἰλλυριῶν καί Παιόνων βαρβάρων γῆν λοιμοῦ κατασκήψαντος καί δεομένων τῶν ἐκεῖ βασιλέων πρός αὐτούς ἐλθεῖν, παρά τῶν πρέσβεων ἧν ἐκεῖ τά πολλά τῶν πνευμάτων μαθών ἐκείνους μέ ἀπράκτους ἀπέπεμψεν, συλλογισάμενος δέ τήν νόσον ἐπί τήν Ἀττικήν ἥξειν, προειπών τό γενησόμενον καί τῶν πόλεων καί τῶν μαθητῶν ἐπεμελήθη. Τοσοῦτον δέ φιλέλλην ὑπῆρξεν, ὥστε τῆς δόξης(τῆς φήμης) αὐτοῦ μέχρι Περσῶν διαπύστου γενομένης καί διά τοῦτο καί τοῦ Ἀρταξέρξου διά Ὑστάνους τοῦ Ἑλλησποντίων ὑπάρχου ἐπί μεγάλαις δωρεαῖς δεομένου πρός αὐτόν ἐλθεῖν, διά τό σεμνόν καί ἀφιλάργυρον καί φιλόκειον ἀρνήσασθαι, ὡς καί τοῦτο διά τῆς πρός αὐτόν ἐπιστολῆς δηλοῦται».

Ὁ μέγας βασιλεύς Ἀρταξέρξης διέταξεν τόν Ὕπαρχον τοῦ Ἑλλησπόντου νά βρῆ τόν Ἱπποκράτη, καί νά τοῦ μεταφέρη, ὅτι τοῦ προσφέρει ὅσα πλούτη καί ἀξιώματα ἐπιθυμεῖ διά νά θεραπεύση τό στραύτευμα του. Ἡ ἀπάντησις τοῦ Ἱπποκράτους:

« ο γιατρός Ιπποκράτης χαιρετά τον ύπαρχο του Ελλησπόντου Υστάνη. Σχετικά με την επιστολή που μου έστειλες λέγοντας ότι έρχεται από τον βασιλιά, μήνυσε του όσα σου γράφω όσο τό δυνατόν πιο γρήγορα. Από εισοδήματα καί ρούχα καί κατοικία καί ό,τι άλλο χρειάζεται στη ζωή έχουμε αρκετά. Δεν επιτρέπεται εγώ νά καρπωθώ πλούτη από τούς Πέρσες ούτε να θεραπεύσω τίς αρρώστιες των βαρβάρων, εφόσον είναι εχθροί των Ελλήνων. Να είσαι καλά». σελίς 259

Ἕνα ἀπὸ τὰ ἔργα μου

 Το ἔργο μου στὴν παραλία με το σουγιαδάκι

                                                           Ἐλπίζω νά μήν μέ κρίνετε πολὺ αὐστηρά.

Σμύρνη 1922: Η άγνωστη επιχείρηση διάσωσης Ελλήνων - Οι εγγονοί δυο πρωταγωνιστών μιλούν

Σμύρνη 1922: Η άγνωστη επιχείρηση διάσωσης Ελλήνων - Οι εγγονοί δυο πρωταγωνιστών μιλούν




Μια άγνωστη στους περισσότερους ιστορία από τη τραγωδία της σφαγής στη Σμύρνη το 1922, έφεραν στο φως οι εγγονοί δύο πρωταγωνιστών που εκείνες τις ημέρες της καταστροφής και του αίματος ανέλαβαν να σώσουν ότι μπορούσε να σωθεί : ανθρώπινες ζωές. Μια επιχείρηση εκκένωσης από τη κόλαση .

Ο ένας πρωταγωνιστής ήταν ο πλοίαρχος τότε Ι.Ε Θεοφανίδης. Και ο δεύτερος ο πάστορας Αsa Jennings αnό το αμερικανικό ΥMCA. Πως ακριβώς οι δυο τους "έστησαν" την επιχείρηση εκκένωσης - διάσωσης την εξηγεί ο εγγονός του Θεοφανίδη, ο αξέχαστος ναύαρχος Ι. Θεοφανίδης που είχε φιλοξενήσει λίγους μήνες πριν από το θάνατό του στην Αθήνα τον εγγονό του πάστορα Jennings Ρόμπερτ,ο οποίος δεν σταμάτησε να ερευνά για πολλά χρόνια εκείνη την απίστευτη άγνωστη ιστορία.

Ο ναύαρχος Θεοφανίδης ήθελε να καταρριφθεί η επικρατούσα άποψη όλα αυτά τα χρόνια ήταν ότι "ο Ελληνικός Στόλος απεχώρησε χωρίς να προσφέρει την παραμικρή βοήθεια στον Ελληνικό, Αρμενικό και Εβραϊκό πληθυσμό στην Σμύρνη και στα περίχωρα της. Και εδώ αρχίζει το ψέμα",λέει αρχίζοντας την αφήγησή του:

Ο Ελληνικός στόλος είχε ως αποστολή την υποστήριξη του υποχωρούντος Ελληνικού στρατού από την Μικρά Ασία.

Την 26 Αύγουστου/ 7 Σεπτεμβρίου η μοίρα του στόλου αποτελούμενη από τα Θωρηκτά Λήμνος Κιλκίς το Καταδρομικό Έλλη τα αντιτορπιλικά Ασπίς ,Σφενδόνη και το εύδρομο Νάξος υπό την διοίκηση του Υποναύαρχου Καλαμίδα εξέπλευσε της Σμύρνης και την νύκτα αγκυροβόλησε έναντι της ακτής Βουρλά της Ερυθραίας εντός του κόλπου της Σμύρνης.

Την αυτήν νύκτα υπό του Ναύαρχου του ελαφρού στόλου εξεδόθη διαταγή προς το Θωρηκτό Κιλκίς με κυβερνήτη τον Πλοίαρχο Ι.Ε.Θεοφανίδη ΒΝ όπως έχον υπό την διοίκηση του το καταδρομικό Έλλη ,τα αντιτορπιλικά Ασπίς και Βέλος να υποστήριξη την αποχώρηση του στρατού από Σμύρνη προς Τσεσμέ..

CaptTheofanidesinGreek

Η επιχείρηση αυτή που άρχισε στις 27 Αυγούστου/8 Σεπτεμβρίου ( Ιουλιανό –Γρηγοριανό ημερολόγιο) περατώθηκε στις 3 /16 Σεπτεμβρίου.

Τα υπόλοιπα πλοία του ελληνικού στόλου επιτέλεσαν την αυτή αποστολή σε άλλες περιοχές της Ιωνίας.

Η εμπροσθοφυλακή του Τουρκικού στρατού εισήλθε στην Σμύρνη την 28 Αυγούστου / 9 Σεπτεμβρίου.

Οι σφαγές και η μεγάλη πυρκαγιά είναι γνωστά.

Η μικρή άγνωστη όμως ιστορία έχει ως ακολούθως.

Ο πάστορας Αsa Jennings αnό το αμερικανικό ΥMCA υπό το κράτος της απελπισίας από τις σφαγές και της πυρκαγιάς μετά από έγκριση του Αμερικανού αρμοστού στην Κωνσταντινούπολη Υποναύαρχου Bristol ( Ιδιαιτέρα φιλικά προσκείμενου προς τον Kemal ) αφού κατόρθωσε να συναντήσει τον Κεμάλ του ζήτησε να του δοθεί η δυνατότητα να βρει τρόπο να αναχωρήσουν οι Έλληνες από την Σμύρνη με πλοία και αν το επιτύχει να σταματήσουν οι σφαγές. Ο Κεμάλ συμφώνησε με την προϋπόθεση ότι αυτό πρέπει να υλοποιηθεί ΑΜΕΣΑ και συγκεκριμένα σε διάστημα μιας εβδομάδας. Η δεύτερη προϋπόθεση ήταν ότι αν η μεταφορά γινόταν με Ελληνικά εμπορικά αυτά θα εισέρχονται στον κόλπο της Σμύρνης χωρίς σημαίες, τέλος δε δεν θα επιβιβάζονται άνδρες με ηλικία στρατεύσεως . Αν η προσπάθεια του πάστορα να διασφαλίσει τα συμφωνηθέντα εντός 7 ημερών τότε η σφαγή θα συνεχισθεί μέχρι του τελευταίου νηπίου. Για να το επιτύχει ο πάστορ ναύλωσε ιταλικό εμπορικό που βρήκε στην Σμύρνη με το όνομα Κωνσταντινούπολις. Επιβίβασε 2000 εξαθλιωμένους Έλληνες και τους αποβίβασε στην Μυτιλήνη.

Αποβιβαζόμενος ο πάστορ στην Μυτιλήνη συνάντησε τον στρατηγό Φράγκο που ήταν ο ανώτερος στρατιωτικός διοικητής.

Ο στρατηγός του αρνήθηκε την διάθεση πλοίων.

Απελπισμένος ο Asa Jennings απερχόμενος της συναντήσεως αυτής είδε ότι πλησίαζε στον λιμένα ένα Θωρηκτό και που μετά από λύγο αγκυροβόλησε. Το Θωρηκτό ήταν το ΚΙΛΚΙΣ.

Ο παστορ είδε ότι ήταν Ελληνικό και άμεσος μετέβει με την ελπίδα κάποιος να τον ακούσει. Μετά την επιβίβαση του ζήτησε να τον δεχτεί ο κυβερνήτης.

Ήταν 10 / 23 Σεπτεμβρίου πρωί. Ο πλοίαρχος Ι.Ε. Θεοφανίδης τον εδέχθη άμεσος.

Ο παστορ τον ενημέρωσε επί της καταστάσεως στην Σμύρνη και του υπέβαλε την πρόταση που είχε με την επιβεβαίωση της συμφωνίας του με τον Κεμάλ.

Ο κυβερνήτης κατόπιν αυτού και γνωρίζον την κατάσταση επικοινώνησε δια σήματος με τον Υπουργό των Ναυτικών και πρωθυπουργό Νικόλαο Τριανταφυλάκο και του ζητά την έγκριση του.

Ακoλούθησαν άλλα δυο σήματα. Μετά το τελευταίο σήμα αργά το βράδυ της αυτή ημέρας η κυβέρνηση απήντησε θετικά αποδεχόμενη την πρόταση Μετά από την έγγραφη έγκριση της κυβερνήσεως ο κυβερνήτης του Θωρηκτού διέταξε τους πλοίαρχους των εκεί αγκυροβολημένων εμπορικών να προσέλθουν στο Κιλκίς Ορισμένοι καπεταναίοι αρνήθηκαν να εκτελέσουν την εντολή προφασιζόμενοι βλάβες . Τότε ο Πλοίαρχος Ι.Ε Θεοφανίδης τους είπε χωρίς περιστροφές ότι θα τους περάσει Ναυτοδικείο επί τόπου. Kατόπιν αυτού έπαυσε πάσα αντίρρηση.

CaptTheofanidesTranslation

Άμεσος με το πρώτο φως της ημέρας τα 26 ατμόπλοια με επικεφαλής τον Πάστορα Jennings στο πρώτο εμπορικό πλοίο ξεκίνησαν όλα μαζί για την διάσωση των εναπομενόντων ζωντανών Ιώνων της Σμύρνης.

Τον Πάστορα η Ελλάς ευγνωμονούσα του απένειμε τον ταξιάρχη του Σωτήρος.

Σημείωση

Όλα τα παραπάνω είναι πιστοποιημένα στα

1. Στο αρχείο της ελληνικής επαναστάσεως τόμος Α και Β.

2. Στο επισυναπτόμενο σήμα του Θωρηκτού Κιλκίς

3. Στα εκδοθέντα συγγράμματα The ships of Mercy

4. στο απόσπασμα του συγγράμματος του Roger Jennings

Σμύρνη - Σεπτεμβριανά: Οι εκτοπισμοί και οι πορείες θανάτου

Σμύρνη - Σεπτεμβριανά: Οι εκτοπισμοί και οι πορείες θανάτου


Τούρκοι την έχουν ονομάσει "ημέρα της νίκης". Στην πραγματικότητα ήταν ημέρα σφαγής. Και δεν κράτησε 24 ώρες.

Οι περιγραφές του Γάλλου δημοσιογράφου Rene Puaux από τη Σμύρνη. για τους εκτοπισμούς και τις πορείες θανάτου των Ελλήνων είναι ανατριχιαστικές.

"Όταν οι Τούρκοι έφθασαν στη Σμύρνη, καθιέρωσαν αυστηρό έλεγχο για τους Έλληνες και τους Αρμένιους που ήθελαν να φύγουν από την πόλη. Τίποτα πιο φυσικό και λογικό. Μεταξύ αυτών των πολιτών μπορεί να κρύβονταν στρατιώτες του ελληνικού στρατού, που είχαν πετάξει βιαστικά τις στολές τους. Ήταν νόμιμα αιχμάλωτοι των νικητών. Αυτή, εξάλλου, την εξήγηση έδωσαν οι Τούρ κοι, όταν επικρίθηκε η μαζική εκτόπιση του ανδρικού πληθυσμού της Σμύρνης προς την ενδοχώρα. Στην παρατήρηση πως ήταν ελάχιστα αληθοφανές το γεγονός ότι αυτές οι δεκάδες χιλιάδες αν θρώπων ήταν όλοι στρατιώτες μεταμφιεσμένοι, οι Τούρκοι πρόβαλαν το επιχείρημα ότι, αν αυτοί οι άνδρες δεν ήταν στρατιώτες, θα μπορούσαν όμως να γίνουν, και ότι έπρεπε να προφυλαχθούν από μια ενδεχόμενη επιστράτευση των προσφύγων, την οποία θα επιχειρούσε ίσως η Ελληνική κυβέρνηση.

Την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε η διαταγή του στρατηγού Νουρεντίν να συλλάβουν όλο τον ανδρικό πληθυσμό από δεκαοκτώ μέχρι σαράντα πέντε ετών. Αντίθετα με την εξήγηση που έδωσαν εκ των υστέρων οι Τούρκοι, δεν επρόκειτο παρά για άνδρες που υπετίθετο ότι είχαν αγωνιστεί στο πλευρό του ελληνικού στρατού. Στην πράξη συνέλαβαν όλους τους άνδρες με ρωμαλέο παρουσιαστικό από δεκαπέντε μέχρι πενήντα πέντε ετών. Γι' αυτές τις συλλήψεις ένας μάρτυρας αφηγείται τα ακόλουθα:

«Δεν μπορούσε να υπάρξει πιο σπαρακτικό θέαμα- οι γυναίκες είχαν χωριστεί από τους άνδρες τους, οι μανάδες από τους γιους τους, οι αδελφές από τους αδελφούς τους. Όλοι όσοι είχαν συλληφθεί με τον τρόπο αυτό, είχαν σταλεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ad hoc και, όταν συγκεντρώθηκαν όλοι εκεί, έπεσαν θύματα ληστείας των Τούρκων στρατιωτών. Δεν τους έκλεψαν μόνο τα χρήματα που είχαν, αλλά και τα ρούχα και τα παπούτσια τους. Για να γλιτώσουν την τέλεια απογύμνωση, πολλοί απ' αυτούς έσκιζαν οι ίδιοι τα ρούχα τους, γιατί οι Τούρκοι βλέποντας κουρέλια και μόνο, δεν τους τα έβγαζαν καθόλου».

Από αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης οι Τούρκοι έστελναν καθημερινά προς την ενδοχώρα περίπου χίλιους Χριστιανούς, κατά φάλαγγες, αποσπώντας τους από τον αριθμό εκείνων που είχαν συλληφθεί με αυτό τον τρόπο.

Σύμφωνα με αφηγήσεις όσων κατάφεραν να διαφύγουν κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών αυτών των εκτοπίσεων προς την ενδοχώρα, τρεις χιλιάδες περίπου από τους αιχμαλώτους φονεύθη καν έξω από το χωριό Μπουνάρμπασι, σε απόσταση δέκα χιλιομέτρων από τη Σμύρνη. Οι τελευταίες φάλαγγες οδηγήθηκαν στην ενδοχώρα χωρίς ρούχα και παπούτσια, γιατί τους είχαν κλέ ψει τα πάντα. Πολλοί από αυτούς έπεσαν καθοδόν και επειδή ήταν αδύνατο να υπακούσουν στις διαταγές των Τούρκων ιππέων και να προχωρήσουν, φονεύθηκαν επί τόπου. Ο αριθμός αυτών των κατοίκων της Σμύρνης και της ενδοχώρας (ηλικίας από δεκαοχτώ μέχρι σαράντα πέντε ετών), που συνελήφθησαν έτσι και οδηγήθη καν από τους Τούρκους προς την ενδοχώρα, θα πρέπει να υπολογι στεί στις 150.000.

Οι Χριστιανοί που προορίζονταν για εκτόπιση, συγκεντρώνονταν στο Διοικητήριο. Όταν συγκεντρωνόταν ένας ικανοποιητικός αριθμός, άρχιζε η μετακίνηση τους. Μεταξύ αυτών υπήρχε και ένα σημαντικό ποσοστό ιερέων. Τους οδηγούσαν Τούρκοι στρατιώτες, πολλοί των οποίων ήταν εφοδιασμένοι με ρόπαλα. Κατά την πορεία ο όχλος τους λιθοβολούσε, πετώντας τους μαζί με τις | πέτρες και ακαθαρσίες.

Τους ανάγκαζαν να φωνάζουν Yiaschahin Moustafa Kemal pacha.

Για την τύχη των αιχμαλώτων που οδηγήθηκαν προς την ενδοχώρα, έχουμε τρομακτικές μαρτυρίες.

Ο Νικόλαος Χατζόπουλος του 32ου Συντάγματος Πεζικού, από τη Νάξο, που κατόρθωσε να δραπετεύσει, καταθέτει:

«Αιχμαλωτιστήκαμε στις 9 Σεπτεμβρίου στην Πούντα (βόρεια συνοικία της Σμύρνης) και την ίδια μέρα μας έκλεισαν στις αποθήκες του λιμανιού, μας έκλεψαν ό, τι είχαμε στην κατοχή μας, και στη συνέχεια, την επομένη, μας οδήγησαν στο Νύμφαιον . Το τουρκικό πλήθος που είχε μαζευτεί κατά μήκος του δρόμου, μας χτυπούσε και μας πετούσε πέτρες αναγκάζοντας μας να φωνάζουμε: ζήτω ο Μουσταφά Κεμάλ πασάς. Εκείνοι που αρνούνταν, δέχονταν μαχαιριές.

Καθώς αφήναμε τη Σμύρνη, συναντήσαμε πέντε δίτροχα καροτσάκια, γεμάτα με πτώματα Ελλήνων πολιτών, που τα πήγαιναν να τα πετάξουν σε μια χαράδρα.

Μετά από δύο ώρες πεζοπορίας από τη Σμύρνη, η φάλαγγα μας σταμάτησε.

Εκεί οι Τούρκοι διέταξαν τους Έλληνες στρατιώτες που κατάγονταν από τη Μικρά Ασία να αποχωριστούν από τους Έλληνες οι οποίοι ήταν από την Παλαιά Ελλάδα. Τους ανακοίνωσαν την πρόθεση τους να απολύσουν τους πρώτους και να τους δώσουν την άδεια να επιστρέψουν στα σπίτια τους. 800 περίπου άνδρες βγήκαν από τις σειρές τους συμπεριλαμβανομένων και αξιωματικών της χωροφυλακής. Τους συγκέντρωσαν σ' ένα μόνο τάγμα, τους οδήγησαν στην ξερή κοίτη ενός γειτονικού χειμάρρου και τους σκότωσαν όλους με ριπές οπλοπολυβόλων».

Η σφαγή αυτή επιβεβαιώθηκε από το δεκανέα Αντώνη Βιτζηλαίο του 26ου Συντάγματος Πεζικού, από τους στρατιώτες Νικόλαο Κορρέ του 25ου Συντάγματος Πεζικού, Νικηφόρο Βιτζηλαίο του 44ου Συντάγματος Πεζικού και από τον Κωνσταντίνο Χωριανόπουλο του 32ου Συντάγματος

Πεζικού, οι οποίοι ήταν παρόντες.Η σφαγή πρέπει να έγινε λίγο ανατολικότερα του Μπουρνόβα.

Οι πέντε καταθέσεις συμφωνούν επακριβώς. Η φάλαγγα που είχε δύναμη περίπου 5.000 ανδρών και μειώθηκε έτσι σε λίγο περισσό τερους από 4.000, ξανάρχισε τότε την πορεία της προς το Νύμφαιο. Σ' αυτή τη μικρή πόλη των 3.000 ψυχών το τουρκικό πλήθος χτύπησε τους αιχμαλώτους. Το ίδιο συνέβη στη Μαγνησία όπου έμειναν πέντε μέρες κλεισμένοι σ' έναν περίβολο. Εκεί οι Τούρκοι προσκάλεσαν το πλήθος να υποδείξει εκείνους από τους Έλληνες στρατιώτες που μπορούσε να αναγνωρίσει ως ενόχους για κάποια αδικήματα τον καιρό της Κατοχής. Χίλιοι από αυτούς «αναγνωρίστηκαν» με -τον τρόπο αυτό και τουφεκίστηκαν πάραυτα.

Οι επιζήσαντες χωρίστηκαν σε τρία «τάγματα εργασίας», που κατανεμήθηκαν ανάμεσα στη Μαγνησία, τον Κασαμπά και τη Φιλαδέλφεια.

Ένας από τους δραπέτες του τάγματος της Φιλαδέλφειας μας πληροφορεί ότι στις 26 Οκτωβρίου από τους χίλιους άνδρες δεν απέμειναν παρά 480. Οι υπόλοιποι υπέκυψαν από τη σκληρή δουλειά, την πείνα και το κρύο.

Τα ίδια γεγονότα επιβεβαιώνονται από τρεις Ιταλούς και έναν Γάλλο προστατευόμενο, οι οποίοι, αφού οδηγήθηκαν με τη βία μαζί με τους άλλους εκτοπισθέντες, κατάφεραν κατά την πορεία να γνωστοποιήσουν την ταυτότητα τους και να αφεθούν ελεύθεροι.

Σύμφωνα με διάφορες πληροφορίες από την ενδοχώρα της Μικράς Ασίας, μπορούμε να ελπίζουμε πως θα δούμε με την ανταλλαγή των αιχμαλώτων την επανεμφάνιση, μόλις και μετά βίας, των μισών από τους 150.000 άνδρες που οι Τούρκοι έσυραν αιχμά λωτους, και ένας Θεός ξέρει σε τι κατάσταση.

Ένας άλλος αιχμάλωτος που διέφυγε από τη Σμύρνη, ο Δημήτριος Δήμας από τις Κουκουβάουνες της Αττικής, στρατιώτης στο 22ο Σύνταγμα Πεζικού, που δούλευε μαζί με άλλους πενήντα στο καθάρισμα των ερειπίων από την πυρκαγιά, φέρει στο σώμα του σημάδια από σοβαρά εγκαύματα εξαιτίας ενός διαβρωτικού υγρού που έρριξαν στους συντρόφους του και στον ίδιο στο στενό περίβολο όπου ήταν κλεισμένοι. Οι άλλοι υπέκυψαν με αφόρητους πόνους. Εγκαταλελειμμένος για να πεθάνει, κατάφερε μέσα στο σκοτάδι να ξεφύγει. Δηλώνει πως ο υποσιτισμός, η κακομεταχείριση και η εξουθένωση από τη σκληρή δουλειά έκαναν τους αιχμα λώτους να μοιάζουν με φαντάσματα".