Στὶς 10 Ἀπριλίου 1941, μετά ἀπὸ την ἑλληνική συνθηκολόγηση με τὴ Γερμανία, τα βόρεια ὀχυρά της Ἑλλάδας παραδίδονται

Στὶς 10 Ἀπριλίου 1941, μετά ἀπὸ την ἑλληνική συνθηκολόγηση με τὴ Γερμανία, τα βόρεια ὀχυρά της Ἑλλάδας παραδίδονται. Οἱ Γερμανοί ἐκφράζοντας το θαυμασμό τους στοὺς Ἕλληνες στρατιῶτες, δήλωσαν ὅτι εἶναι τιμημένοι καὶ ὑπερήφανοι ἔχοντας ὡς ἀντίπαλο τους ἕναν τέτοιο στρατό καὶ ζήτησαν νὰ ἐπιθεωρήσει ὁ Ἕλληνας Διοικητής το γερμανικό στρατό σε μιά ἔνδειξη τιμῆς καὶ ἀναγνώρισης! Η γερμανική σημαία ἀναρτήθηκε μόνο μετά την πλήρη ἀπόσυρση του Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ.

Ἕνας Γερμανός ἀξιωματικός της Πολεμικῆς Ἀεροπορίας δήλωσε στὸ Διοικητή της ὁμάδας μεραρχιῶν Ἀνατολικῆς Μακεδονίας, ὑποστράτηγο Δέδε,

Ἕνας Γερμανός ἀξιωματικός της Πολεμικῆς Ἀεροπορίας δήλωσε στὸ Διοικητή της ὁμάδας μεραρχιῶν Ἀνατολικῆς Μακεδονίας, ὑποστράτηγο Δέδε, ὅτι ὁ Ἑλληνικός Στρατός ἦταν ὁ πρῶτος στρατός στὸν ὁποῖο τα μαχητικά ἀεροπλάνα stuka δὲν προκάλεσαν τον πανικό. Οἱ στρατιῶτες σας, εἰπέ, ἀντί της μανιώδους φυγῆς, ὅπως ἔκαναν στὴ Γαλλία καὶ στὴν Πολωνία, μας πυροβολοῦσαν από τις θέσεις τους.

Οἱ Γερμανοί ἤθελαν νὰ "βάλουν χέρι" καὶ στὰ κειμήλια καὶ θησαυρούς του Ἁγίου Ὄρους!

Εἶναι γνωστό ὅτι οἱ Γερμανοί πέραν της καταστροφῆς ποῦ ἔφεραν στὴ χώρα μας στὴν Κατοχή, "βούτηξαν" καὶ χιλιάδες ἀρχαιότητες ποὺ τις μετέφεραν στὴν Γερμανία, ὅπου ἀκόμα ἐκεῖ βρίσκονται. Στὸ στόχαστρό τους ἦταν καὶ το Ἅγιο Ὄρος
Το Ἅγιον Ὄρος, το τελευταῖο καταφύγιο του μοναχισμοῦ στὸν σύγχρονο κόσμο δὲν ἔμεινε ἕξω ἀπὸ τὴ δίνη τῶν κατοχικῶν χρόνων.
Καὶ ὅπως με τους ὑπόλοιπους ἀρχαιολογικούς θησαυρούς, ἔτσι καὶ τα ἀνεκτίμητα ἐκκλησιαστικά κειμήλια μπῆκαν στὸ στόχαστρο τῶν Γερμανῶν κατακτητῶν.
Μόνο ποὺ με το Ἅγιον Ὄρος δὲν ἔγινε ό,τι καὶ στὴν ὑπόλοιπη χώρα καὶ οἱ ναζί δὲν κατάφεραν χάρη στὴν εὐέλικτη πολιτική τῶν μοναχῶν νὰ λεηλατήσουν καὶ την Ἀθωνική Πολιτεία.
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καὶ πρώην διοικητής του Ἁγίου Ὄρους Δημ. Γ. Τσάμης στὸ βιβλίο του «Ἅγιον Ὄρος, Προσέγγιση στὴν πρόσφατη ἱστορία του» ἀναφέρεται ἀναλυτικά στὴν προσπάθεια αὐτή τῶν Γερμανῶν.
«Το ἐνδιαφέρον τῶν Γερμανῶν γιὰ τους θησαυρούς του Αἰγίου Ὄρους ἐκδηλώθηκε ἀπὸ τους πρώτους μῆνες της Κατοχῆς», γράφει ὁ καθηγητής. «Τον Ἰούνιο του 1941 με ἐντολή τῶν Ἀνωτάτων Στρατιωτικῶν Ἀρχῶν της Γερμανίας ἔφθασε στὸ Ἅγιον Ὄρος ὁ διαπρεπής βυζαντινολόγος καθηγητής του πανεπιστημίου του Μονάχου καὶ γνωστός φιλοναζιστής δρ Φραντς Ντέλγκερ (Dr. Franz D?lger).
Τον καθηγητή Ντέλγκερ πλαισίωνε ὁμάδα ἀπὸ ἐπιστήμονες καὶ τεχνικούς με ἔγκριση της Ἀνωτάτης Ἀρχῆς της Γερμανικῆς Στρατιᾶς».
Σύμφωνα με γερμανικά ἔγγραφα ἡ ὑποστολή εἶχε σκοπό τὴ μελέτη ἐγγράφων καὶ χειρογράφων καὶ τὴ φωτογράφηση τῶν θησαυρῶν. Τα συμπεράσματα της ἀποστολῆς καὶ τα στοιχεῖα ποὺ θὰ συγκέντρωνε θὰ στέλνονταν σε Πανεπιστήμια της Γερμανίας. Γιὰ νὰ βοηθηθεῖ το ἔργο της ἀποστολῆς ἔστειλαν συστατικές ἐπιστολές στὴν Ἱερὰ Κοινότητα ὁ πρόεδρος της κυβερνήσεως Γ. Τσολάκογλου, ὁ ἀντιπρόεδρος καὶ ὑπουργός Θρησκευμάτων καὶ Ἐθνικῆς Παιδείας Λογοθετόπουλος καὶ ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος.
Ὁ ἀντιστράτηγος Χάαρντε, Γερμανός στρατιωτικός διοικητής Θεσσαλονίκης Αἰγαίου, στὴν ἐπιστολή του ἀνέφερε τα ἐξῆς γιὰ τον ἐπὶ κεφαλῆς της ἀποστολῆς:
«Ο καθηγητής κ. Ντέλγκερ, ἀρχηγὸς της ὥς ἄνω ἐπιστημονικῆς ἐπιχειρήσεως, δὲν εἶναι ἄγνωστος εἰς τους Πατέρας του Ἁγίου Ὄρους καὶ ἡ προσωπικότης του παρέχει πᾶσαν ἀσφάλειαν διά την κατάλληλον καὶ προσεκτικήν χρησιμοποίησιν των ἀρχαίων ἀντικειμένων.
Παρακαλοῦμεν ὅθεν του ἁγίους Πατέρας νὰ παράσχουν εἰς τους προαναφερθέντας πᾶσαν εὐκολίαν καὶ κυρίως νὰ ἐπιτρέψουν εἰς τον κ. Ντέλγκερ νὰ ἐργάζηται ὁ ἴδιος μέσα εἰς τα ἀρχεῖα καὶ τας βιβλιοθήκας των Μονῶν, ὡς καὶ την τὴ ὁδηγία αὐτοῦ ἐλευθέραν φωτογράφησιν ὑπὸ των τεχνικῶν, πρὸς ἐκτέλεσιν της ἐντολῆς τῶν Ἀνωτάτων Στρατιωτικῶν Ἀρχῶν της Γερμανίας».
Ὁ καθηγητής Τσάμης σημειώνει γιὰ τον πραγματικό σκοπό της ἀποστολῆς ὑπὸ τον Ντέλγκερ: «Ὁ Γερμανός ἀντιστράτηγος ἀποσιωπᾶ ἔντεχνα την ἀλήθεια καὶ καλύπτεται πίσω ἀπὸ την ἐπιστημονική φήμη του Ντέλγκερ, ποὺ ἦταν γνωστός στοὺς μοναχούς ἀπὸ ἐπισκέψεις του στὸ Ἅγιον Ὄρος πρὶν ἀπὸ τον πόλεμο.
Στὴν πραγματικότητα ἡ ὑποστολή αὐτή δὲν εἶχε ὀργανωθεῖ με πρωτοβουλία του Ντέλγκερ, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ γερμανική ὑπηρεσία Einsatzstab Reinchsleiter Rosenberg f?r die besetzten Gebiete, ποὺ, ὅπως θὰ δοῦμε, το φθινόπωρο του 1943 ἐπιχείρησε νὰ ἀπαγάγει τους θησαυρούς του Ἁγίου Ὄρους καὶ ἀνέθεσε την ἀποστολή αὐτή στὸ παράρτημά της στὴν Ἑλλάδα, το Sonderkommandos Griechenland». Στή διάρκεια της παραμονῆς τους στὸ Ἅγιον Ὄρος ὁ Ντέλγκερ καὶ οἱ φωτογράφοι του γερμανικοῦ Στρατοῦ ποῦ τον συνόδευαν ἔκαναν 1.900 λήψεις (χειρόγραφα, εἰκόνες, μικρογραφίες, κειμήλια κ.ά.) καὶ ὅλα αὐτὰ τα στοιχεῖα ἀπετέλεσαν τὴ βάση γιὰ το σχέδιο ἁρπαγῆς θησαυρῶν του Ἁγίου Ὄρους.
Τελικά ἡ Einsatzstab Reinchsleiter Rosenberg προσπάθησε νὰ ὑλοποιήσει το σχέδιο το φθινόπωρο του 1943 χωρίς ὅμως ἐπιτυχία. Ὁ καθηγητής Τσάμης γράφει γιὰ αὐτή την ἐπιχείρηση ἡ ὁποία, ὅπως ἐκτιμᾶ, μᾶλλον δὲν προχώρησε λόγω της ἀρνητικῆς τροπῆς ποὺ εἶχαν ἀρχίσει νὰ παίρνουν τα πράγματα γιὰ τους Γερμανούς:
«Ο Μέρτεν (σ.σ. ο Μαξ Μέρτεν ἦταν προϊστάμενος της Γερμανικῆς Διοικήσεως Μακεδονίας ποὺ συνελήφθη στὰ τέλη της δεκαετίας του '50 ὥς ἐγκληματίας πολέμου, κρατήθηκε στὶς φυλακές Αβέρωφ ἀλλὰ τελικά δὲν δικάστηκε, γεγονός ποὺ προκάλεσε τότε τεράστιες ἀντιδράσεις) ἰσχυρίστηκε ὅτι με δική του ὑπόδειξη ἡ Γερμανική Στρατιωτική Ἀστυνομία δὲν ἐπέτρεψε στὸν ὑπεύθυνο της Sonderstab Rosenberg την εἴσοδο του στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ὅτι με τον τρόπο αὐτὸ ματαιώθηκαν τα σχέδια της ὑπηρεσίας αὐτῆς.
Ὁ ἰσχυρισμός αὐτὸς του Μέρτεν δὲν εἶναι βέβαια πολύ πειστικός οὔτε ἦταν δυνατόν ἕνας διοικητικός ἀξιωματοῦχος νὰ μὴν πειθαρχήσει σε διαταγές, ποῦ προέρχονταν ἀπὸ κεντρική ὑπηρεσία του Βερολίνου. Προφανῶς, θὰ μεσολάβησε κάτι ἄλλο, ποὺ σήμερα το ἀγνοοῦμε, καὶ ἴσως δὲν θὰ ἦταν ἄσχετο με την τροπή του πολέμου καὶ ἰδίως με τα προβλήματα ποὺ εἶχαν νὰ ἀντιμετωπίσουν οἱ Γερμανοί στὴ Νοτιοανατολική Εὐρώπη μετά την σνθηκολόγηση της Ἰταλίας.
Ὡς πρὸς την συμμετοχή του Ντέλγκερ, τα σχετικά γερμανικά ἔγγραφα ποὺ ἔχουμε ὑπόψη μας δὲν μας ἐπιτρέπουν νὰ συμπεράνουμε ὅτι ὁ καθηγητής ἦταν ἐνήμερος γιὰ την κλοπή τῶν θησαυρῶν του Ἁγίου Ὄρους, ποὺ σχεδίαζε ἀπὸ το 1941 το Sonderkommandos Griechenland.
Η τελευταία ἐπίσημη ἐπαφῆ της ὑπηρεσίας Rosenberg με το Ἅγιον Ὄρος ἔγινε στὶς 4 Νοεμβρίου 1943. Με ἐντολὴ της ἐπισκέφθηκε την Ἱερὰ Κοινότητα στὶς Καρυές ο Γερμανός διοικητής Ἁγίου Ὄρους, Στένγκερ, ὁ ἀντισυνταγματάρχης Πφάνεστλ (Pfannestl), καθηγητής της ἰατρικῆς σχολῆς του Μαρβούργου, καὶ ὁ καθηγητής Β. Ἔξαρχος, ποὺ ἐκτελοῦσε χρέη διερμηνέα.
Ὁ Στένγκερ ἐξέφρασε το μεγάλο ἐνδιαφέρον της ὑπηρεσίας Rosenberg γιὰ το Ἅγιον Ὄρος καὶ την ἐπιθυμία της νὰ διαφωτίσει το γερμανικό καὶ γενικά το εὐρωπαϊκό κοινό γιὰ την πολιτιστική σημασία του Ἄθω. Τέλος προσέφερε 22 ἀντίτυπα με τα πορίσματα της ἐπιστημονικῆς ἀποστολῆς της ὁμάδας του καθηγητή Ντέλγκερ».
Ἄλλοι ἐρευνητές ὑποστηρίζουν πώς οἱ Γερμανοί προσπάθησαν νὰ ἁρπάξουν τους θησαυρούς με το πρόσχημα της προστασίας τους ἀπὸ τυχόν συγκρούσεις. Ὅμως οἱ μοναχοί κατάφεραν νὰ ἀφήσουν το Ἅγιον Ὄρος μακριά ἀπὸ τις συγκρούσεις κι ἔτσι δὲν ὑπῆρχε ἡ «δικαιολογία» γιὰ νὰ μεταφέρουν οἱ Γερμανοί τους θησαυρούς καὶ τελικά νὰ τους ἁρπάξουν.
Τα ἐπιτελεῖα της «ἐπιχείρησης ἁρπαγῆς των θησαυρῶν»
Η γερμανική ὑπηρεσία ποὺ ὀργάνωσε την ἐπιχείρηση λεηλασίας των θησαυρῶν εἶχε δύο
εἰδικά ἐπιτελεῖα (Sonderstab). Ο καθηγητής Τσάμης γράφει:
- Το πρῶτο, με την ἐπωνυμία Religionswissenschaften (Θρησκευτικές ἐπιστῆμες), διευθυνόταν ἀπὸ το γενικό ἐπιθεωρητή του Γ' Ράιχ (Reichshauptstellenleiter) Α. Ντάιντλ. Το ἐπιτελεῖο συγκέντρωνε πληροφορίες καὶ ἑτοίμαζε μελέτες γιὰ την ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιὰ τις σχέσεις της με το Βατικανό καὶ γιὰ τον ὀρθόδοξο μοναχισμό. Γιὰ το σκοπό αὐτόν ο Ντάιντλ εἶχε ἀποκτήσει διασυνδέσεις με καθηγητές των Θεολογικῶν Σχολῶν Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης καὶ ἐπισκέφθηκε μαζί με τον Ντέλγκερ το Ἅγιον Ὄρος.
-Το δεύτερο ἐπιτελεῖο, με την ἐπωνυμία «Ἄθως», εἶχε ἐπικεφαλίς τον καθηγητή Ντέλγκερ καὶ ἀντικείμενο ἔρευνας τὴ μελέτη των θησαυρῶν του Ἁγίου Ὄρους.
Γενικότερα το Γ' Ράιχ προσπαθῶντας νὰ δώσει μυστικιστικό καὶ ἀποκρυφιστικό ὑπόβαθρο στὴν ναζιστική θεωρία, προσπαθοῦσε νὰ μαζέψει πολιτιστικούς, καὶ πνευματικούς θησαυρούς ἀπὸ ὅλο τον πλανήτη, φυσικά το Ἅγιο ὄρος δὲν μποροῦσε νὰ λείψει ἀπὸ τους σχεδιασμούς τους. Οἱ ἀρχαιότητες τους ἐνδιέφεραν γιὰ νὰ πείσουν ὅτι ἡ Ἄρεια Φυλή δημιούργησε τον ἀπίστευτο ἀρχαιοελληνικό πολιτισμό, καὶ τα θρησκευτικά κειμήλια γιὰ νὰ πείσουν ὅτι το Θεῖο ἦταν μαζί τους καὶ ὅτι το Σύμπαν τους προόριζε γιὰ κυβερνῆτες του κόσμου. Οἱ συμβολισμοί φτιάχνουν ἠθικὸ, καὶ το ἠθικό κερδίζει πολέμους.

Ὁ Τιμαῖος μιλᾶ γιὰ τον Ἕνα Θεό καὶ τὴ Δημιουργία

Ὁ Πλάτωνας στὸ βιβλίο του Τιμαῖος, παραθέτει τὴ συνομιλία ἀνάμεσα στὸ Σωκράτη, τον Τιμαῖο, τον Κριτία καὶ τον Ἐρμοκράτη. Ὁ Σωκράτης φιλοξενεῖ τους τρεῖς φιλοσόφους, γιὰ νὰ συζητήσουν γιὰ σοβαρά θέματα πού τους ἐνδιαφέρουν καὶ ἕνα ἀπ’ αὐτὰ εἶναι ἡ δημιουργία του σύμπαντος.

Ὡς γνωστόν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες δὲν ἦταν παγανιστές, ὅπως θέλουν νὰ μας κάνουν νὰ πιστεύουμε οἱ θολοκουλτουριαραῖοι της Νέας Τάξης καὶ οἱ γιαχβεδιστές της Παλαιάς Τάξης, ἀλλὰ πίστευαν στὸν Ἕνα Θεό Δημιουργό. Ἀρκετοί ἀρχαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι ἔχουν γράψει πολλά κείμενα πού ἀναφέρονται σ’ αὐτὸ το θέμα. Καὶ αὐτὰ εἶναι τα κείμενα πού ἔχουμε στὰ χέρια μας καὶ δὲν τα ἔκαψαν οἱ σκοταδιστές-ἐβραιολάγνοι ποὺ ἔφτιαξαν μία θρησκεία ἑνώνοντας τὴ διδασκαλία του Χριστοῦ με τις ἐντολὲς του Γιαχβέ- Σατανᾶ της Παλαιάς Διαθήκης. Ὑπῆρχαν πολλά περισσότερα κείμενα ποὺ μιλοῦσαν γιὰ τον Ἕνα Θεό-Χριστό, τα ὁποία τα ἔκαψαν οἱ μεγάλοι «ἅγιοι»- καὶ ἀναθεμάτιζαν ὅποιον διάβαζε τους ἀρχαίους Ἕλληνες φιλοσόφους. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τιμοῦσαν τους λεγόμενους θεούς του Ὀλύμπου σὰν ἥρωες ποὺ τους ἔσωσαν ἀπὸ την τυραννία, ὅπως ἐμεῖς τιμοῦμε τον Μέγα Ἀλέξανδρο καὶ τον Κολοκοτρώνη. Πίστευαν ὅμως στὸν Ἕνα Θεό Δημιουργό καὶ προετοίμασαν τον κόσμο γιὰ τον ἐρχομὸ του Χριστοῦ.
Στὸ διάλογο των τεσσάρων φιλοσόφων, ὁ Τιμαῖος μιλάει γιὰ το Θεό καὶ τὴ δημιουργία του κόσμου. Θὰ παραθέσουμε ἐδῶ ἕνα μικρό κομμάτι ἀπὸ το βιβλίο του Πλάτωνα.
Πλάτων, Τιμαῖος, 29e-30c
1. Ἄς ποῦμε λοιπόν γιὰ ποῖο λόγο ὁ Δημιουργός συνέθεσε το «γίγνεσθαι» καὶ ὅλο αὐτὸ το σύμπαν. Ἦταν ἀγαθὸς καὶ σ’ ἕναν ἀγαθὸ δὲν γεννιέται φθόνος γιὰ ὁτιδήποτε. Μὴν ἔχοντας λοιπόν φθόνο, θέλησε νὰ γίνουν ὅλα, ὅσο γινόταν, ὅμοια με τον ἑαυτὸ του. Ὅποιος λοιπόν δέχεται ὡς ἔγκυρη ἀρχὴ γιὰ το «γίγνεσθαι» καὶ γιὰ τον κόσμο, ἀκούγοντάς την ἀπὸ συνετό ἄνθρωπο θὰ τις δεχόταν πολύ σωστά. Διότι ὁ Θεός θέλοντας ὅλα νὰ εἶναι ἀγαθά καὶ νὰ μὴν εἶναι τίποτε ἀτελές, ὅσο αὐτὸ εἶναι δυνατό, πῆρε καθετί ποὺ ἦταν ὁρατὸ καὶ δὲν βρισκόταν σε κατάσταση ἠρεμίας, ἀλλὰ κινοῦνταν ἄρρυθμα καὶ ἄτακτα καὶ το ἔφερε ἀπὸ την ἀταξία στὴν τάξη, ἐπειδή ἔκρινε ὅτι ὁπωσδήποτε ἡ τάξη εἶναι καλύτερη ἀπὸ την ἀταξία. Στὸν ἄριστο οὔτε ἦταν ἐπιτρεπτό, οὔτε εἶναι, νὰ κάνει τίποτε ἄλλο, παρά αὐτό ποῦ εἶναι πολύ ὡραῖο. Συλλογίσθηκε λοιπόν καὶ δὲν ἔβρισκε ὅτι ἀπ’ ὅσα ἦταν με φυσικό τρόπο ὁρατά, ἕνα σύνολο χωρίς νοῦ θὰ μποροῦσε νὰ γίνει πιὸ ὡραῖο ἀπὸ ἕνα σύνολο με νοῦ καὶ ὅτι εἶναι ἀδύνατο νὰ ἔχει κάποιος νοῦ χωρίς ψυχή. Με τὴ σκέψη λοιπόν αὐτή, συνθέτοντας το σύμπαν τοποθετοῦσε νοῦ στὴν ψυχή καὶ ψυχή στὸ σῶμα, γιὰ νὰ ἔχει δημιουργήσει ό,τι θὰ ἦταν το πιὸ ὡραῖο καὶ το πιὸ καλό στὴ φύση. Ἔτσι ἑπομένως πρέπει με εὔλογη ὑπόθεση νὰ λέμε, ὅτι ὁ κόσμος αὐτός εἶναι ἕνα ἔμβιο, ἔμψυχο καὶ ἔλλογο ὄν καὶ ὅτι δημιουργήθηκε πραγματικά ἀπὸ την πρόνοια του Θεοῦ.
Παρατηροῦμε ἀπὸ τα λεγόμενα του Τιμαῖου, ὅτι ἕνα πολύ σημαντικό γνώρισμα του Θεοῦ εἶναι ὅτι εἶναι ἀγαθὸς καὶ δὲν διακατέχεται ἀπὸ φθόνο, ὅπως μας λέει καὶ ὁ Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος. Ἀντίθετα ὁ θεός της Παλαιάς Διαθήκης Γιαχβέ- Σατανᾶς εἶναι ἕνα ὄν γεμᾶτο μῖσος, ζήλεια, φθόνο καὶ κακία. Ἐπίσης στὸ κείμενο ἀναφέρεται ὅτι ὁ Θεός ἔφερε σε τάξη, ὅτι ἦταν σε ἀταξία. Μας λέει ἐπίσης, ὅτι τοποθέτησε νοῦ στὴν ψυχή καὶ ψυχή στὸ σῶμα. Ἐπίσης ἀναφέρει ὅτι ὁ Δημιουργός δημιούργησε ἕνα σύμπαν ὅμοιο με Αὐτόν, το ὁποῖο εἶναι ἔμβιο, ἔμψυχο καί ἔλλογο.
Βλέπουμε λοιπόν, πόσο ὡραῖα κείμενα διαθέτει ἡ ἀρχαία ἑλληνική γραμματεία, τα ὁποία μιλοῦν γιὰ τον Ἕνα Θεό. Παρατηροῦμε ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐκείνη την ἐποχῆ, ὅσοι ψάχνονταν βέβαια, ὄχι αὐτοί ποὺ κοιμοῦνταν, εἶχαν στὴ διάθεση τους γνώση, την ὁποία δὲν ἔχουμε στὶς μέρες μας, ἀφοῦ πολλά ἀπὸ αὐτὰ γιὰ τα ὁποία μιλάει ὁ Τιμαῖος μοιάζουν με αὐτὰ ποὺ ὑπάρχουν στὶς ὁμιλίες του Ἑρμῆ του Τρισμέγιστου. Ἄρα ἔχουμε ἀποδείξεις ὅτι οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες πίστευαν στὸν Ἕνα Δημιουργό Θεό. Ἀντὶ νὰ ἔχει ἡ θρησκεία μας τέτοια ὄμορφα κείμενα, ἔχει την Παλαιά Διαθήκη με τις ὑποσχέσεις του Γιαχβέ στοὺς Ἑβραίους, με τις ἀπειλές του, με τα κόμπλεξ του καὶ τις ἀνωμαλίες του. Οἱ χριστιανοί ἀσχολοῦνται με τους «ἁγίους», τους γεροντάδες, τα κεριά, τις εἰκόνες, τα λείψανα, ἄν θὰ φᾶνε τυρί την Τρίτη ἡ σιμιγδάλι την Τετάρτη καὶ με ἄλλα τυπολατρικά γιαχβεδίστικης νοοτροπίας πράγματα.
Ο Χριστός ὅμως δὲν ἦρθε νὰ φτιάξει καμία θρησκεία. Ἦρθε νὰ μας πεῖ, ὅτι γιὰ νὰ γυρίσουμε πίσω στὸν Πραγματικό κόσμο, πρέπει νὰ μὴν δενόμαστε με αὐτὸν τον κόσμο, τον ψεύτικο, του Σατανᾶ καὶ νὰ βοηθᾶμε τους ἀνθρώπους ποὺ χρειάζονται τὴ βοήθειά μας.

Πελασγοί Οἱ παλαιότεροι κάτοικοι της Ἀρχαίας Ἑλλάδας

Πελασγοί Οἱ παλαιότεροι κάτοικοι της Ἀρχαίας Ἑλλάδας

Τὸ ὄνομα Πελασγοί χρησιμοποιοῦνταν ἀποκλειστικά ἀπὸ τους ἀρχαίους Ἕλληνες συγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονταν στοὺς πληθυσμούς αὐτούς ποὺ θεωροῦσαν προγόνους των Ἑλλήνων... ἡ "προελληνικούς". Κάποιοι,

κυρίως μεταγενέστεροι, το χρησιμοποιοῦν ὅμως καὶ γιὰ νὰ περιγράψουν ἀμιγῶς ἑλληνικούς πληθυσμούς.

Σύγχρονοι ἱστορικοί, ἀρχαιολόγοι καὶ γλωσσολόγοι ἔχουν προσπαθήσει νὰ συνδέσουν τους "Πελασγούς", ἕναν ὅρο με μᾶλλον ἀσαφές περιεχόμενο, με διάφορους ὑλικούς πολιτισμούς, γλωσσολογικές ὁμάδες κ.λ.π. ἀλλὰ πρόκειται περί ἄλυτου "προβλήματος". Οἱ συνεχεῖς ἐπεξεργασίες τῶν Ἑλληνικῶν παραδόσεων καὶ μύθων καθιστοῦν δύσκολο το διαχωρισμό σαφῶν "ἀναμνήσεων ἱστορικῶν γεγονότων" καὶ μυθοπλασίας ὅσον ἀφορᾶ τις πληροφορίες ποὺ δίνουν οἱ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς γιὰ τους Πελασγούς

Οἱ παλαιότεροι κάτοικοι της Ἑλλάδας ὀνομάστηκαν Πελασγοί, ὅπως κι ὅλες οἱ φυλές ποὺ κατοίκησαν στὴν Ἑλλάδα τα προϊστορικά χρόνια. Ο Στράβων ἀναφέρει ὅτι ἡ φυλή των Πελασγών κατοικοῦσε στὴ θεσσαλική περιοχή ποὺ λεγόταν Πελασγικό Ἀργός κι ἀργότερα ὀνομάστηκε Πελασγιώτιδα.

Γενάρχης των Πελασγῶν ἀναφέρεται ὁ Πελασγός. Με το ὄνομα του συνδέθηκαν πολυάριθμοι θρῦλοι καὶ παραδόσεις.

Σύμφωνα με μιά ἀπ’ αὐτὲς, ὁ Πελασγός ἦταν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ποὺ ἀναδύθηκε ἀπ’ τὴ γῆ κι ἔγινε ἔτσι γενάρχης τῶν ἀνθρώπων. Στὴν Ἀρκαδία, ὁποὺ ὑπῆρχε αὐτή ἡ παράδοση, πίστευαν ὅτι υἱός του Πελασγού ἀπὸ τὴ νύμφη Κυλλήνη, ἦταν ὁ Λυκάων, ὁ μυθικός βασιλέας της Ἀρκαδίας. Αὐτὴ ὀνομάστηκε στὴν ἀρχὴ Πελασγία, ἀπὸ το ὄνομα του γενάρχη της.

Ο Πελασγός ἀναφερόταν καὶ ὡς ἱδρυτής του Ἀργούς της Πελοποννήσου, γιὸς του Ἀγήνορα καὶ πατέρας της Λάρισας.

Σύμφωνα με ἄλλη πηγή ἦταν υἱός του Ποσειδῶνα καὶ της νύμφης Λάρισας, ἀδελφός του Ἀχαιοῦ καὶ του Φθίου.

Ἄλλες παραδόσεις ἀναφέρουν ὅτι ἦταν ὁ μυθικός γενάρχης των Πελασγῶν της Θεσσαλίας ἡ ὅτι ἦταν γιὸς του Αἰρέστορα κι ἐγγονὸς του Ἔκβασου, οἰκιστή της Παρρασίας, στὴν Ἀρκαδία.

Ἡ λέξη ἡρωισμός φοβᾶμαι ὅτι δὲν ἀποδίδει στὸ ἐλάχιστο τις πράξεις αὐτοθυσίας των Ἑλλήνων

Ἡ λέξη ἡρωισμός φοβᾶμαι ὅτι δὲν ἀποδίδει στὸ ἐλάχιστο τις πράξεις αὐτοθυσίας των Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖες ἦταν ὁ καθοριστικός παράγοντας γιὰ τὴ νικηφόρα ἔκβαση της κοινῆς προσπάθειας των ἐθνῶν, κατά τὴ διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, γιὰ την ἀνθρώπινη ἐλευθερία καὶ την ἀξιοπρέπεια. Ἐάν δὲν ἦταν ἡ ἀνδρεία των Ἑλλήνων καὶ το θάρρος τους, ἡ ἔκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου θὰ ἦταν ἀκαθόριστη. Winston Churchill (παραφρασμένο ἀπὸ μία ἀπὸ τις ὁμιλίες του στὸ βρετανικό κοινοβούλιο στὶς 24 Ἀπριλίου 1941)

Τὸ χρυσόμαλλο δέρας δὲν ἦταν μυθοπλασία...

.
Το χρυσόμαλλο δέρας δὲν ἦταν καθαρά ἀποκύημα της φαντασίας τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, ἀλλὰ βασιζόταν σε ἱστορικά δεδομένα! Μπορεῖ, δηλαδή, ὁ Πηλέας νὰ ἀνέθεσε στὸν Ἰάσωνα νὰ φέρει το πολυπόθητο χρυσόμαλλο δέρας, ἕνα ἰσχυρὸ σύμβολο ἐξουσίας, ἀλλὰ γιατί το δέρμα ἑνὸς τόσο κοινοῦ ζώου θεωρεῖτο τόσο σημαντικό;

" Ἡ ἀπάντηση εἶναι εὔκολη, ἄν διερευνηθεῖ ὁ τρόπος ἀπόληψης του χρυσοῦ ἀπὸ τα χρυσοφόρα ποτάμια την ἐποχῆ του Χαλκοῦ. Ἰδιαίτερα ὁ ποταμός Φάσις στὴν περιοχή της Κολχίδος (σημερινή Γεωργία) ἦταν γνωστός γιὰ τις ποσότητες ψηγμάτων χρυσοῦ ποῦ μετέφερε.

Ἀρχικά, ἡ ἀπόληψη αὐτοῦ του πολύτιμου μετάλλου γινόταν με προβιές, κυρίως προβάτων, τις ὁποῖες βουτοῦσαν οἱ μεταλλευτές μέσα στὸ ποτάμι, ὁπού καὶ ἐγκλωβίζονταν τα ψήγματα του χρυσοῦ. Στὴ συνέχεια οἱ προβιές στέγνωναν καὶ τινάζονταν γιὰ νὰ συλλεχθεῖ ὁ χρυσός ἡ καίγονταν γιὰ νὰ ἀποληφθοῦν οἱ σβόλοι του χρυσοῦ.

Με την πάροδο του χρόνου καὶ την ἐξελίξη τῶν τεχνικῶν, οἱ προβιές τοποθετοῦνταν σε σταθερά ξύλινα ρεῖθρα μέσα στὴν κοίτη του ποταμοῦ" ἐξήγησε ὁ Μᾶρκος Βαξεβανόπουλος, ὑποψήφιος διδάκτορας γεωλογίας στὸ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, σε διάλεξη ποὺ ἔδωσε πρόσφατα στὸ Μουσεῖο Φυσικῆς Ἱστορίας Βόλου, με θέμα: "Ἀρχαία μεταλλεῖα: Ἀπὸ το Πήλιο του Ἰάσωνα, στὸ Λαύριο του Πεισίστρατου".

Ὅπως ὑπογραμμίζει στὴν ὁμιλία του, το ἀξιόλογο στὰ φιλολογικά ἔργα γιὰ την Ἀργοναυτική ἐκστρατεία, ἀλλὰ καὶ τον Τρωικό πόλεμο εἶναι ὅτι τα οἰκονομικά κέντρα της ἐποχῆς καὶ τα γεωστρατηγικά σημεῖα τοποθετοῦνται πρὸς την περιοχή του Εύξείνου Πόντου. "Καὶ ὄχι ἄδικα", ἐξηγεῖ, "καθώς τα γεγονότα ποὺ περιγράφονται τοποθετοῦνται χρονικά περίπου στὸ πέρασμα ἀπὸ την Ἐποχῆ του Χαλκοῦ στὴν Ἐποχῆ του Σιδήρου".

Πρόσφατα, στὴν περιοχή της Γεωργίας, μελετήθηκαν χῶροι με την ἀρχαιότερη ἐξόρυξη καὶ μεταλλουργία σιδήρου- περίπου το 1400 π.Χ. Αὐτὸ δείχνει ὅτι στὴν εὐρύτερη περιοχή του Εύξείνου Πόντου ἔχουμε το πέρασμα ἀπὸ τὴ μεταλλουργία του χαλκοῦ, στὴ μεταλλουργία του σιδήρου.

"Ἀρὰ, ὄχι ἄδικα", συμπεραίνει, "ὁ Ἡρόδοτος τοποθέτησε τὴ φυλή των Χαλύβων, ποὺ ἐπεξεργάζονταν το σίδηρο, σε ἐκείνη την περιοχή".

Οἱ αἰῶνες γνώσης σε θέματα μεταλλευτικῆς καὶ μεταλλουργίας ὁδηγοῦν σταθερά στὴν ἀνακάλυψη της ἀπόληψης καὶ της χύτευσης του σιδήρου. Πιθανότατα, οἱ ταξιδευτές της ἐποχῆς μεταφέρουν στὸν ἑλλαδικό χῶρο τις γνώσεις γιὰ το νέο μέταλλο. Η νέα ἐποχῆ θὰ σημαδευτεῖ ἀπὸ τα πιὸ ἰσχυρὰ, πιὸ γερά στὴν κρούση, σιδερένια ὅπλα.

Ὅπως πιθανολογεῖ, ἄλλωστε, ὁ κ. Βαξεβανόπουλος, ἡ λεγόμενη "Κάθοδος των Δωριέων" ἔχει σχέση με την κάθοδο της γνώσης σε θέματα μεταλλευτικῆς καὶ μεταλλουργίας.

"Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ὁ βασικός μοχλός της οἰκονομίας καὶ των ἐπιμέρους λειτουργιῶν της ἦταν ἡ κατοχή των μετάλλων καὶ τῶν μεταλλοφόρων περιοχῶν" διευκρινίζει.

Ἀρχαία μεταλλεῖα στὸ Πήλιο

Ὁ Ἰάσονας, ὅμως, δὲν ξεκίνησε ἀπὸ μία περιοχή, χωρίς γνώσεις μεταλλευτικῆς καὶ μεταλλουργίας. Οἱ κάτοικοι της ἀρχαίας Ἰωλκοῦ γνωρίζουν το χρυσό καὶ το χαλκό, ὡς μέταλλα.

Το Πήλιο μέχρι πρότινος δὲν ἦταν γνωστό γιὰ την παρουσία χρήσιμων μετάλλων. "Κι ὅμως", ἀναφέρει ὁ ὑποψήφιος διδάκτορας, "ἀπὸ την περιοχή της Ζαγοράς μέχρι το χωριό Καλαμάκι Πηλίου ἔχουν βρεθεῖ πάνω ἀπὸ 30 μεταλλοφόρες περιοχές με ἔντονη την παρουσία ὀρυκτῶν του σιδήρου, του μολύβδου καὶ του χαλκοῦ".

Μάλιστα, στὸ χωριό Ξουρίχτι, ἀνακαλύφθηκε ἀρχαῖο ὑπόγειο μεταλλεῖο με συνολικό μῆκος διαδρόμων πάνω ἀπὸ 100 μέτρα, ἐνῶ στὴ γύρω περιοχή, ἔντονη εἶναι ἡ παρουσία ἐπιφανειακῶν ἐκμεταλλεύσεων.

"Μποροῦμε λοιπόν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι ἡ ἐξάντληση τῶν τοπικῶν μεταλλοφοριῶν, ὑπῆρξε ἡ κύρια ἀφορμὴ γιὰ την ὀργάνωση ἐκστρατειῶν σε ὑπερπόντιες περιοχές. Ἡ ἀναζήτηση νέων καὶ πλούσιων μεταλλοφοριῶν χαλκοῦ καὶ χρυσοῦ, πιθανῶς, ἦταν ἡ κύρια αἰτίᾳ τῶν ἀποστολῶν, ἴσως καὶ των ἐπιμέρους πολεμικῶν συγκρούσεων" ἐκτιμᾶ.

Ἀρχαῖο Λαύριο

Σημεῖο σταθμός στὴν ἱστορία του Λαυρίου εἶναι γιὰ τον κ. Βαξεβανόπουλο, το 546 π.Χ., ὁπότε καὶ ἐπιστρέφει ὁ Πεισίστρατος ἀπὸ την ἐξορία του.

Ἀπὸ το Παγγαίο καὶ τὴ Θράκη, ὁποῦ εἶχε ἐξοριστεῖτε, φέρνει μαζί του ἔμπειρους μεταλλευτές των μεταλλείων του Παγγαίου καὶ της Σκαπτής Ὕλης καὶ πλέον το Λαύριο ἀρχίζει νὰ γνωρίζει ἰδιαίτερη ἀκμὴ.

Ξεκινᾶ ἡ διάνοιξη δαιδαλωδῶν στοῶν, ποὺ συνδέονται με την ἐπιφάνεια με κατακόρυφα φρεάτια. Το 483 π.Χ. θὰ ἀνακαλυφθεῖ μία ἰδιαίτερα πλούσια μεταλλοφορία ποὺ θὰ ὁδηγήσει στὴν οἰκονομική ἄνθηση της Ἀθήνας.

Ἀπὸ τις προσόδους αὐτῆς της ἀνακάλυψης, ὁ Θεμιστοκλῆς θὰ πείσει του Ἀθηναίους νὰ ναυπηγήσουν 200 τριήρεις, με τις ὁποῖες νίκησαν τον Περσικό στόλο στὴ ναυμαχία της Σαλαμίνας.

"Ἄρα, ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἀκόμη καὶ ἡ πορεία της ἱστορίας ἀπεξαρτᾶται ἀπὸ την ἐξελίξη της μεταλλευτικῆς δραστηριότητας, ἀφοῦ αὐτὴ ὁρίζει τους πυλῶνες της οἰκονομίας καὶ κατ' ἐπεκτάσει της πολιτικῆς" προσθέτει, χαρακτηρίζοντας το Λαύριο ὡς "την πρώτη βιομηχανική ἐπανάσταση πρὸ Χριστοῦ".

Γενικότερα πάντως, μεγάλα μεταλλευτικά κέντρα της ἀρχαιότητας θεωροῦνται ἡ Θάσος, ἡ ἀπέναντι της Θάσου περιοχή της Σκαπτής Ὕλης, το ὀρὸς Παγγαίο, το ὀρὸς Ἄγκιστρο, ἡ Βορειοανατολική Χαλκιδική, ἡ Σίφνος καὶ ἡ Μῆλος.

Σε ὅλες αὐτὲς τις περιοχές ὑπάρχουν δεκάδες ἀρχαῖες ὑπόγειες στοές ἐξόρυξης μεταλλεύματος, οἱ ὁποῖες, ὅμως, δὲν ἔχουν μελετηθεῖ ἐνδελεχῶς, με ἀποτέλεσμα την ἔλλειψη βασικῶν στοιχείων καὶ την καταστροφή πολλῶν στοῶν, καταλήγει ὁ κ.Βαξεβανόπουλος.

** Οἱ φωτογραφίες προέρχονται ἀπὸ το ἀρχεῖο του κ. Βαξεβανόπουλου καὶ ἀπεικονίζουν την ἐξερεύνηση της ἀρχαίας μεταλλευτικῆς δραστηριότητας