Ἡ ἐτυμολογία της λέξης "ἄνθρωπος" κατά τον Σωκράτη

Ἡ ἐτυμολογία της λέξης "ἄνθρωπος" κατά τον Σωκράτη




Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα, εἶναι ἡ μόνη ἐννοιολογική γλῶσσα της γῆς, δηλαδή ἡ μόνη γλῶσσα στὴν ὁποίαν το σημαῖνον (ὄνομα) ἐμπεριέχει ἀπολύτως καὶ ἄνευ παρερμηνείας το σημαινόμενον (νόημα).




Το ὅτι δίδονται σήμερα διὰ κάθε λέξιν της Ἑλληνικῆς καθομιλουμένης διάφορες ἐρμηνείες, αὐτὸ εἶναι ἀπόδειξις της ἀπώλειας της σοφίας, ἡ ὁποία ἐνυπάρχει στὴ γλῶσσα μας, ἀπὸ τους σημερινούς χρῆστες αὐτῆς, δηλαδή ἀπὸ ἐμᾶς τους σημερινούς Ἕλληνες.




Ὅμως, σχετικά με το θέμα αὐτό, ὑπάρχει ἕνας πραγματικός θησαυρός της Ἑλληνικῆς Γραμματείας, τον ὁποῖον θὰ πρέπει ὅλοι οἱ Ἕλληνες νὰ τον μελετήσουν. Εἶναι ὁ Πλατωνικός διάλογος «ΚΡΑΤΥΛΟΣ», ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται ἀκριβῶς στὴν ἱστορία, φιλοσοφία καὶ ἐτυμολογία τῶν ὀνομάτων της Ἑλληνικῆς γλώσσας. Εἰδικὰ ὅσοι διακατέχονται ἀπὸ τον ἐτυμολογικόν της γλώσσας μας οἶστρον, θὰ πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ ἀναγνώσουν προσεκτικά τον ἐν λόγω διάλογο.




Περί του ὀνόματος «ἄνθρωπος», δίδεται ἀπὸ τον Σωκράτη στὸν «ΚΡΑΤΥΛΟ» ἡ ἀκόλουθος ἐτυμολογική ἑρμηνεία (την παραθέτω ἐδῶ σε μετάφρασι):




ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Νομίζω ὅτι καὶ το ὄνομα τῶν ἀνθρώπων, μία ἀπὸ αὐτὲς τις ἀλλοιώσεις ὑπέστη, καθώς καὶ αὐτὸ ἔγινε ὄνομα, ἐνῶ πρὶν ἦταν ἔκφρασις. Με την ἀφαίρεσιν του γράμματος Ἄλφα καὶ με την μεταβολήν του τόνου της λήγουσας ἀπὸ ὀξύτερο σε βαρύτερο.




ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Τι ἐννοεῖς;




ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ἰδού τι ἐννοῶ: Το ὄνομα «ἄνθρωπος» σημαίνει ὅτι τα μὲν ἀλλά ζῶα τίποτε ἀπὸ ὅσα βλέπουν δὲ μελετοῦν, δὲ συλλογίζονται καὶ δὲν ἀναθροῦν... τίποτε ἤτοι δὲν παρατηροῦν με προσοχή... ὁ δὲ ἄνθρωπος ἅπαξ καὶ δεῖ κάτι – ἅπαξ δηλαδή καὶ «ὄπωπε» κάτι – καὶ ἀναθρεῖ καὶ συλλογίζεται ὅ,τι ὄπωπε. Ἀπὸ τα ἀνωτέρω προκύπτει ὅτι ὁ ἄνθρωπος σωστά ὀνομάστηκε «ἄνθρωπος», διότι εἶναι το μοναδικό ζῶον, το ὁποῖον «ἀναθρεῖ ἅ ὄπωπε», παρατηρεῖ δηλαδή με μεγάλη προσοχή ό,τι ἔχει δεῖ.




Βλέπουμε λοιπόν ὅτι ὁ σοφότερος τῶν ἀνθρώπων Σωκράτης, μεταφέροντας μέσα ἀπὸ τον συγκεκριμένον διάλογον την πανάρχαια γνῶσιν της Ἑλληνικῆς ὀνοματοθετήσεως διά την συγκεκριμένην λέξιν, δίδει την πληροφορίαν ὅτι ἡ λέξις «ἄνθρωπος» στὴν πρωτογένεσιν της ἦταν περιφραστικός ἐπιθετικός προσδιορισμός του ὄντος, το ὁποῖον διέφερε ἀπὸ τα ζῶα βασικά ὡς πρὸς τον τρόπον με τον ὁποῖον χρησιμοποιοῦσε τον νοῦν του καὶ ὡς πρὸς τις διανοητικές του ἱκανότητες.




Ἔτσι ὁ περιφραστικός ἐπιθετικός προσδιορισμός «ἀναθρῶν ἅ ὄπωπε», συνεπτύχθη μονολεκτικά σε «ἀνάθρωπος», καὶ ἕν συνεχείᾳ με την ἀφαίρεση ἐρμηνείες του γράμματος «ἅ» μεταξύ των φθόγγων «ν» καὶ «θ» καὶ της μεταφοράς του τόνου στὴν πρώτην συλλαβήν της λέξεως, διεμορφώθη ἦ λέξις «ἄνθρωπος»!




Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ τονισθῆ ὅτι ἤ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἢ μοναδική, ἡ ὁποία χαρακτηρίζει τον ἀνθρώπῳ σύμφωνα με τις διανοητικές του ἱκανότητες. Ὅλες οἱ ἄλλες λατινογενείς διάλεκτοι, χαρακτηρίζουν τον ἄνθρωπο μόνον με την ὑλικήν του ὑπόστασιν, την χοϊκήν, την χωμάτινη (homo, human, home, κ.λ.π.).




Νά εἶναι ἄραγε τυχαῖον αὐτὸ, διότι καὶ ὁ ὁρισμός αὐτὸς ἀπὸ Ἑλληνικήν λέξιν ἔχει ληφθῆ, ἡ μήπως ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἡ μοναδική, ἡ ὁποῖα ἀναδεικνύει την προτεραιότητα στὴν ὁποίαν πρέπει νὰ επικεντρώνεται η προσοχή του ἀνθρώπου;


Το διαβάσαμε ἀπὸ το: Η ἐτυμολογία της λέξης "ἄνθρωπος" κατά τον Σωκράτη

Ἡ γῆ βρίθει ἀνθρώπων oἱ ὁποῖοι δὲν ἀξίζουν οὔτε νὰ τους μιλᾶ κανείς

Πάντοτε, ἐντούτοις, ἡ αὐξήση της ροπῆς γιὰ ἀπομόνωση καὶ μοναχικότητα εἶναι στὸν κάθε ἀνθρώπῳ ἄμεσα συναρτημένη με την διανοητική του ἀξία, καθώς ή ροπή αὐτή -ὅπως εἰπώθηκε- δὲν εἶναι μία ροπή ἀμιγῶς φυσική, προκληθεῖσα ἀπὸ την ἀνάγκη, ἀλλὰ ἁπλῶς το αἰτιατό ὡρισμένων ἔμπειρών καὶ του στοχασμοῦ ἐπ’ αὐτῶν, συγκεκριμένα της διάγνωσης σχετικά με το ἄθλιο ποιόν, τόσο ἀπὸ ἠθικὴ ὅσο καὶ ἀπὸ διανοητική ἄποψή, της συντριπτικῆς πλειονότητας τῶν ἀνθρώπων. Της διάγνωσης, μάλιστα, -καὶ τοῦτο εἶναι το χείριστο- ὅτι στὸ ἑκάστοτε ἄτομο τα ἠθικὰ καὶ τα διανοητικά ἐλαττώματα συνομωτοῦν καὶ αλληλοβοηθοῦνται, οὕτως ὥστε νὰ προκύπτουν τα παντοειδῆ ἐκεῖνα βδελυρά φαινόμενα ποὺ καθιστοῦν την συναναστροφή με τους περισσότερους ἀνθρώπους δυσάρεστη, ἄν ὄχι ἀνυπόφορη.

Η κατάληξη εἶναι ὅτι, παρόλο ποὺ σ’ αὐτὸν τον κόσμο ὑπάρχουν οὐκ ὀλίγα πολύ ἄσχημα πράγματα, το πλέον ἄσχημο εἶναι καὶ παραμένει ἡ ἀνθρώπινη κοινωνία, ὥστε ὁ Βολταίρος, ὁ κοινωνικός αὐτὸς Γάλλος, ἀναγκάσθηκε νὰ πεῖ: la terre est couverte de gens qui ne meritent pas qu’on leur parle.

«ἡ γῆ βρίθει ἀνθρώπων oἱ ὁποῖοι δὲν ἀξίζουν οὔτε νὰ τους μιλᾶ κανείς»[Βολταίρος, Επιστολή της 21.06.1762 στον Μ.le Cardinal de Bernis]

Τον ἴδιο αὐτὸ λόγο κατονομάζει, καὶ ὁ Πετράρχης – ὁ πρᾶος αὐτὸς ἄνθρωπος ποὺ ἀγαποῦσε τόσο σφοδρά κι ἐπίμονα την μοναχικότητα – γιὰ τούτη την κλίση του:

Βίο μοναχικό πάντοτε ἀποζητοῦσα (τα ρυάκια το ξέρουν, ἡ ὕπαιθρος καὶ τα δάση)

Ἐκείνους τους κουτούς, στρεβλούς καὶ φαύλους ν’ ἀποφύγω

Ποὺ ἀπ’ τον δρόμο γιὰ τον οὐρανὸ ἔχουν ξεστρατίσει.

(Πετράρχης, Σονέττο 221) 

Το σοφό τεστ «τριπλής διύλισης» του Σωκράτη που είναι πάντα επίκαιρο και θα πρέπει να το εφαρμόζουμε

Το σοφό τεστ «τριπλής διύλισης» του Σωκράτη που είναι πάντα επίκαιρο και θα πρέπει να το εφαρμόζουμε

4

Μία μέρα, ἐκεῖ ποῦ ὁ μεγάλος ἀρχαῖος Ἕλληνας φιλόσοφος Σωκράτης ἔκανε τὴ βόλτα του στήν Ἀκρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ὁ ὁποῖος του ἀνακοίνωσε ὅτι ἔχει νὰ του πεῖ κάτι πολύ σημαντικό ποῦ ἄκουσε γιὰ κάποιον ἀπὸ τους μαθητές του.

Ο Σωκράτης του εἰπέ ὅτι θὰ ἤθελε, πρὶν του πεῖ τι εἶχε ἀκούσει, νὰ κάνουν το τέστ της «τριπλῆς διύλισης».

«- Τριπλή διύλιση;» ρώτησε με ἀπορία ο γνωστός του.

– Ναὶ, πρίν μου πεῖς τι ἄκουσες γιὰ το μαθητή μου θὰ ἤθελα νὰ κάτσουμε γιὰ ἕνα λεπτό νὰ φιλτράρουμε αὐτὸ ποῦ θέλεις νὰ μου πεῖς.

– Το πρῶτο φίλτρο εἶναι αὐτὸ της ἀλήθειας.

Εἶσαι λοιπόν ἐντελῶς σίγουρος ὅτι αὐτὸ ποῦ πρόκειται νὰ μου πεῖς εἶναι ἀλήθεια;

– Ε… ὄχι ἀκριβῶς, ἁπλᾶ το ἄκουσα ὅμως καὶ…

-Μάλιστα, ἀρὰ δὲν ἔχεις ἰδέα ἂν αὐτὸ πού θέλεις νὰ μου πεῖς εἶναι ἀλήθεια ἡ ψέματα.

– Ἄς δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αὐτὸ της καλοσύνης.

Αὐτό ποὺ πρόκειται νὰ μου πεῖς γιὰ τον μαθητή μου εἶναι κάτι καλό;

– Καλό; Ὄχι το ἀντίθετο μᾶλλον…

– Ἄρα, συνέχισε ὁ Σωκράτης, θέλεις νὰ πεῖς κάτι κακό γιὰ τον μαθητή μου ἄν καὶ δὲν εἶσαι καθόλου σίγουρος ὅτι εἶναι ἀλήθεια.

Ο γνωστός του ἔσκηψε το κεφάλι ἀπὸ ντροπή καὶ ἀμηχανία.

ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ (η Μπουμπουλίνα της Κατοχής!)

ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ (η Μπουμπουλίνα της Κατοχής!)

Χαράματα 8ης Σεπτεμβρίου του 1944, μια από τις πιο ηρωικές μορφές της Εθνικής Αντίστασης, η Λέλα Καραγιάννη, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς κατακτητές

Της Κατερίνας Μπαλκούρα*


«Ευχαριστούμε το Αρωμα», μια φράση συνθηματική που ακουγόταν συχνά από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Καΐρου, παραπέμποντας στην ακόμα μια φορά επιτυχή έκβαση του σχεδίου της «Μπουμπουλίνας» της Αντίστασης, της Λέλας Καραγιάννη. Η λέξη «Αρωμα» παρέπεμπε στο Αρωματοπωλείο του φαρμακοποιού συζύγου της, μέσω του οποίου προσφέρθηκαν τεράστιες υπηρεσίες στην Εθνική Αντίσταση και με τα έσοδά του καλύφθηκαν πολλές από τις ανάγκες του Αγώνα.

Αρχικά περιέθαλπτε τους πολεμιστές της Αλβανίας που δεν μπορούσαν να φτάσουν στα σπίτια τους, κάτι για το οποίο εξέφραζε τη θλίψη της: «Να πώς κατάντησαν οι νικητές μας, οι ήρωές μας που τους άξιζε να μπουν στην πόλη δαφνοστεφανωμένοι». Η θλίψη έγινε οργή και μίσος προς τους κατακτητές, κάτι που την οδήγησε στη δημιουργία μιας
αυτοσχέδιας αντιστασιακής εθελοντικής οργάνωσης με κύριο γνώρισμα και διαφορά απ’ όλες τις άλλες ότι ψυχή και αρχηγός της ήταν μια γυναίκα, η Λέλα Καραγιάννη. Ακόμα και τα επτά παιδιά της θα πάρουν μέρος σε επικίνδυνες αποστολές.

Ανέλαβε η ίδια τη φυγάδευση στο Κάιρο περίππου 140 Βρετανών συμμάχων. Οι φλυαρίες όμως του Τζον Ουίλσον, ενός Αυστραλού που βοήθησε, οδήγησαν στη σύλληψη του Γιώργου Καραγιάννη, ο οποίος αντιμετώπισε γενναία τα βασανιστήρια λέγοντας:
«Εγώ εγκαινίασα την τροχαλία».


Πρώτη επιτυχία της οργάνωσης ήταν η σταδιακή απελευθέρωση Βρετανών αιχμαλώτων απ’ το στρατόπεδο των Γερμανών στην Κοκκινιά και η φυγάδευσή τους στη Μέση Ανατολή. Σημαντική εδώ ήταν και η συμβολή της αστυνομίας, που τους εφοδίασε με πλαστές ταυτότητες.

Η «Μάνα Καραγιάννη», όπως πρώτος την αποκάλεσε έτσι ο Τζον Ατκινσον, μετέφερε -μεταμφιεσμένη- τρόφιμα και φάρμακα στους φυγάδες στο μοναστήρι του Αγίου Ιερόθεου Μεγάρων μέχρι να εξασφαλίσει τη διαφυγή τους με δικά της έξοδα, πουλώντας ακόμα και τα κοσμήματά της. Η αποστολή με καπετάνιο τον Ηλία Χρυσίνη στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και τότε ακούστηκε πρώτη φορά από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Καΐρου η φράση «Ευχαριστούμε το Αρωμα».

Η εξάπλωση του δικτύου κίνησε τις υποψίες των Ιταλών, οδηγώντας στη σύλληψη εκείνης και του συζύγου της. Καταδότες, ένας δάσκαλος και ένας Αγγλος λοχίας που είχαν λυγίσει από τα βασανιστήρια. Συνεχίζει όμως τη δράση της και μέσα από τις φυλακές. Οταν αποφυλακίζεται, αρχίζουν οι επικίνδυνες αποστολές με παρακολούθηση δωσιλογικών ομάδων και στρατευμάτων κατοχής – κατασκοπία, παροχή όπλων και πυρομαχικών σε αντάρτες του ΕΔΕΣ.

Ενα ολόκληρο δίκτυο χάρη στην ικανότητά της να προσεγγίζει τους κατάλληλους ανθρώπους. Συνεργαζόταν με το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, με τον Αρχηγό της Αστυνομίας, με αντιφασίστες και αντιναζιστές που έδιναν πολύτιμες πληροφορίες, ακόμα και με Γερμανίδες που ζούσαν στην Ελλάδα. Χαρακτηριστική περίπτωση η Μαρία Γκλόκερ, στο σχέδιο της οποίας οφείλεται η ανατίναξη του αεροδρομίου του Τατοΐου και οι πολύτιμες πληροφορίες από το γερμανικό Ναυαρχείο.

Εκμεταλλευόμενη την αρχαιολατρεία των Γερμανών, επέλεξε έναν ξεναγό, τον Γεώργιο Σκηνίτη, που προσέγγισε τον αξιωματικό Φριτς Λίντερ του Φρουραρχείου Αθηνών, βγάζοντας όλα τα αντιχιτλερικά του αισθήματα, ώστε να δώσει τα ονόματα των πρακτόρων της γερμανικής αντικατασκοπίας σε Αθήνα και Κάιρο.

Στην προσπάθειά της να μάθει τα ονόματα που «έδιναν» οι αγωνιστές που λύγιζαν στις φυλακές Αβέρωφ, πλησίασε μέσω της Γερμανίδας φίλης της Γκρέτας Ζαφειροπούλου (που είχε βοηθήσει και στην απόδραση της Κοκκινιάς) τον αξιωματικό της Γκε Εφ Πε (της μυστικής στρατιωτικής αστυνομίας της Βέρμαχτ), Χορστάιτ.

Επόμενος στόχος τα σχεδιαγράμματα για τους γερμανικούς καταυλισμούς σε Καστέλλα και Πασαλιμάνι μέσω του ανθυπιλάρχου-τοπογράφου Ιωάννη Βαρσόπουλου, ενώ ο ανθυπολοχαγός Μανώλης Λίτινας ήδη διείσδυε σε στρατιωτικά νοσοκομεία και στρατολογούσε εθελοντές.

Η οργάνωση κατάφερε να απαγκιστρώσει τους αντάρτες του ΕΛΑΣ που είχε βάλει στόχο η γερμανική Μεραρχία Brandenburg με διοικητή του τάγματος το Χόλμαν, από τον οποίο και θα πάρει ένα σχέδιο του καταυλισμού του τάγματος στα Βίλια.

Η Λέλα Καραγιάννη ενίσχυε και βοηθούσε όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις, παρά το γεγονός ότι υπήρχε μια «συμπάθεια» στις λεγόμενες εθνικές οργανώσεις. «Ολα τα δάχτυλα του χεριού πρέπει να είναι ενωμένα σε γροθιά για να χτυπούν τον κατακτητή» έλεγε. Στην προσπάθειά της να προσεγγίσει τον Ντερτιλή, ήρθε στον δρόμο της ο μοιραίος άνθρωπος, ο Γιώργος Ριζόπουλος.

Τον Μάρτιο του 1944, μπήκε στον «Ερυθρό Σταυρό» από καρδιοπάθεια και υπερκόπωση σε δωμάτιο-στρατηγείο. Τα πράγματα πήγαιναν καλά μέχρι τη σύλληψη του Ριζόπουλου. 8 Ιουλίου 1944 εκείνη θα ξαναμπεί στο νοσοκομείο. Ο άντρας της την ειδοποίησε να φύγει.

Ο Ριζόπουλος είχε μιλήσει και τα παιδιά της είχαν συλληφθεί. «Δεν φεύγω. Ας έρθουν να με πιάσουν. Είναι προτιμότερο, γιατί έτσι μπορεί ν’ απαλλαγούν τα παιδιά».

Στη μεταπολεμική του έκθεση, ο γιατρός της, Μιχαήλ Σαρακηνός, σημειώνει: «Εκ των παραθύρων πολλοί δακρύοντες οφθαλμοί παρηκολούθουν μέχρις ότου εξηφανίσθη το απάγον την εθνομάρτυρα αυτοκίνητον μετά των δημίων της…».

Οδηγήθηκε στο κολαστήριο της οδού Μέρλιν βλέποντας βασανιστήρια για να σπάσει το ηθικό της και από κει στο Χαϊδάρι, στο Μπλοκ 15, ενώ οι δυο γιοι της ήταν στο κτίριο των μελλοθανάτων. Ο σατανικός δήμιος Μπέκε ήξερε ότι η Λέλα Καραγιάννη ήταν ο εγκέφαλος της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα».

Στην ανάκριση εκείνη θα χαστουκίσει τον Ριζόπουλο, ενώ δεν θα διστάσει να αποκαλέσει «κτήνος» τον Μπέκε και να πετάξει το μελανοδοχείο στον ανακριτή.
Την απειλούσαν να μιλήσει, έχοντας το πιστόλι στο κεφάλι των δυο γιων της. «Τα παιδιά μου εγώ τα γέννησα, αλλά ανήκουν στην πατρίδα».

Οδηγείται στην απομόνωση και λίγες μέρες μετά σε κελί.
Χαράματα 8ης Σεπτεμβρίου, δεν υπάρχει πια η μαύρη κούρσα που τη μετέφερε πάντα και μαζί με 72 άλλους οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα σε μια χαράδρα στη Μονή Δαφνίου. Αντιμετώπισε τον θάνατο με ψηλά το κεφάλι, φορώντας ένα ανοιξιάτικο φόρεμα μέσα στον θλιβερό Σεπτέμβριο.

Λίγες μέρες πριν από την Απελευθέρωση… Τα πτώματα μεταφέρθηκαν στην Κοκκινιά… εκεί από όπου όλα είχαν αρχίσει. Τα δύο αγόρια της σώθηκαν την τελευταία στιγμή χάρη στις προσπάθειες του πατέρα τους.

Στο νεκροταφείο ο πιστός της σύντροφος θα σκύψει πάνω από τον τάφο και θα της πει: «Λέλα μου, έσωσα τα παιδιά μας». Το σπίτι της σήμερα ανήκει στον Δήμο Αθηναίων ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο.

Μετά τον θάνατό της η Ακαδημία Αθηνών τής απένειμε το Βραβείο Αρετής και Αυτοθυσίας, βραβεύτηκε ωστόσο και από τη βρετανική κυβέρνηση και από τα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας για την προσφορά της.

Δείτε περισσότερες αντιδ

Ναυμαχία Σπετσών: Μια νίκη κατά των Τούρκων χωρίς κανένα σχέδιο!

Ναυμαχία Σπετσῶν: Μία νίκη κατά των Τούρκων χωρίς κανένα σχέδιο!
Μία ναυμαχία ποὺ ἔμεινε στὴν ἱστορία καὶ ἑορτάζεται κάθε χρόνο στὶς Σπέτσες. Η ναυμαχία τῶν Σπετσῶν ἔγινε στὶς 8 Σεπτεμβρίου 1822 . Ἐκείνη την ἡμέρα ὁ τουρκοαιγυπτιακός στόλος ἐμφανίστηκε στὸ στενό Σπέτσες- Ἐρμιονίδα.
Στόχος του ἦταν νὰ πλήξει τις Σπέτσες καὶ μετά νὰ ἀνεφοδιάσει το Ναύπλιο το ὁποῖο πολιορκοῦσαν ἑλληνικές δυνάμεις.
Ἡγέτης του ἑλληνικοῦ Στόλου ὁ Ἀνδρέας Μιαούλης. Διέταξε ὅλα τα πλοῖα νὰ τον ἀκολουθήσουν μέσα στὸ στενό, ὅπου θὰ ἦταν εὐκολότερο νὰ συγκρουσθοῦν με τον ἐχθρό. Ὅμως τα πλοῖα του Ἀντώνιου Κριεζή, του Ἀνάργυρου Λεμπέση, του Λεονάρδου Θεοδωρή καὶ του Λάζαρου Παναγιώτα, παράκουσαν τὴ διαταγή μᾶλλον ἀπὸ κακή συνεννόηση καὶ πλέοντας ἀνατολικότερα βρέθηκαν περικυκλωμένα ἀπὸ ἐχθρικὰ πλοῖα. Ο Αντώνιος Κριεζής ἀμέσως ἐπιτέθηκε!
Μία ναυμαχία κυριολεκτικά χωρίς σχέδιο εἶχε μόλις ἀρχίσει! Την ἔλλειψη συντονισμένου σχεδίου κάλυψε με το παραπάνω ἡ γενναιότητα καὶ το ...ἑλληνικό δαιμόνιο ποῦ στὶς πιὸ δύσκολες στιγμές μεγαλουργεῖ!
Ο Πιπίνος ἐπιχείρησε νὰ κολλήσει το πυρπολικό του σ' ἕνα αἰγυπτιακό πλοῖο. 50 αἰγύπτιοι μέλη του πληρώματός πήδηξαν στὸ πυρπολικό καὶ το ἀπομάκρυναν ἀπὸ το πλοῖο τους. Παρόλα αὐτὰ κάηκαν ὅλοι ἀφοῦ το πυρπολικό του Πιπίνου εἶχε τυλιχθεῖ στὶς φλόγες.
Αὐτὸ ἀνάγκασε τον ἐχθρικὸ στόλο νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴ δυτική πλευρά του πορθμοῦ καὶ νὰ συνεχίσει τὴ ναυμαχία πρὸς την ἀπέναντι πλευρά της Ἐρμιονίδας.


Ο πυρπολητής Δῆμος Μπαρμπάτσης ὅρμησε με το πυρπολικό του κατά της τουρκικῆς ναυαρχίδας. Το πλήρωμά της με τὴ θέα του πυρπολικού καταλήφθηκε ἀπὸ πανικό. Ἄρχισε νὰ πυροβολεῖ κατά του πυρπολικού καὶ παράλληλα νὰ ἐκτελεῖ κινήσεις ὑποχώρησης. Τή ναυαρχίδα ἀκολούθησαν σε ἄτακτη φυγή καὶ τα ὑπόλοιπα πλοῖα του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. Η ναυμαχία των Σπετσῶν εἶχε κριθεῖ ὑπὲρ τῶν ἑλληνικῶν ὅπλων.
Τις ἑπόμενες ἡμέρες οἱ δύο στόλοι συνέχισαν τους ἑλιγμούς τους μεταξύ Ὕδρας καὶ Σπετσών. Στίς 12 Σεπτεμβρίου ξανασυναντήθηκαν κοντά στὴ Σπετσοπούλα, ἀλλὰ ἡ τρίωρη ναυμαχία δὲν ἔφερε ἀποτέλεσμα. Τρεῖς ἡμέρες ἀργότερα, ὁ τουρκοαιγυπτιακός στόλος ἀνοίχτηκε στὸ Αἰγαῖο, ἐγκαταλείποντας το ἐγχείρημα ἀνεφοδιασμοῦ του Ναυπλίου. Δυόμισι μῆνες ἀργότερα, το Ναύπλιο ἔπεφτε στὰ χέρια τῶν Ἑλλήνων (30 Νοεμβρίου 1822).

Τι σημαίνει γενναιότητα κατά τον Ἀριστοτέλη

"Ο γενναῖος καθορίζεται με βάση τον ἀνθρώπινο φόβο καὶ το ἀνθρώπινο θάρρος δηλαδή ἄν κάποιος δείχνει θάρρος ἐκεῖ ποὺ οἱ περισσότεροι ἡ ὅλοι φοβοῦνται, εἶναι τότε γενναῖος.

Ἐπίσης ἐπειδή το θεωρεῖ καλό καὶ μπορεῖ νὰ ἐνεργεῖ ἔτσι ἀκόμα κι ἄν δὲν εἶναι κανένας παρών.

Δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίσουμε γενναῖο ἐκεῖνον ποῦ ἔχει θάρρος χάρη στὴν πείρα του ὅπως οἱ ἐπαγγελματίες στρατιῶτες γιατί χάρη στὴν πείρα τους ξέρουν ὅτι σε τοῦτο τον τόπο ἡ ἡ τον χρόνο ἡ κάτω ἀπ 'τις συγκεκριμένες συνθῆκες δὲν μποροῦν νὰ πάθουν κακό. Ἐπίσης οὔτε, καὶ ὅσοι δὲν ἔχουν πείρα σχετικά με τις ἐνδεχόμενες συνέπειες, πρέπει νὰ χαρακτηριστοῦν γενναῖοι γιατί εἶναι ἀπελευθερωμένοι ἀπὸ τον φόβο της ἀπειρίας τους.

Ὑπάρχουν κι ἐκεῖνοι ποῦ θεωροῦνται γενναῖοι ἐξ αἰτίας τῶν παθών τους ὅπως οἱ ἐρωτευμένοι ἡ οἱ θρησκευόμενοι. Οὔτε αὐτούς τους λέμε γενναίους, διότι ἂν τους στερήσουμε το πάθος τους, παύουν νὰ εἶναι γενναῖοι.

Οὔτε εἶναι ἀνδρεία ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀπομένουν τον κίνδυνο ἀπὸ ντροπή μπροστά στοὺς συμπολῖτες τους.

Ὄχι πῶς ἡ ἀνδρεία ἐμφανίζεται σε κάποιον χωρίς καθόλου πάθος καὶ ὁρμή. Ἀλλὰ ἡ ὁρμὴ πρέπει νὰ προέρχεται ἀπὸ τὴ λογική καὶ νὰ κατευθύνεται πρὸς το καλό. Ὅποιος λοιπόν ὠθεῖται ἀπὸ λογική ὁρμὴ καὶ ἀντιμετωπίζει τον κίνδυνο γιὰ χάρη του καλοῦ, εἶναι γενναῖος.

Δὲ σημαίνει ὅμως ἐπειδή δείχνει πάθος καὶ ὁρμὴ την ὥρα της ἀνδρείας πράξης, ὅτι ὁ γενναῖος ἄνθρωπος δὲν φοβᾶται καθόλου.

Γιατί δὲν εἶναι γενναῖος ἕνας ἄνθρωπος πού δὲν φοβᾶται τίποτα.

Τότε καὶ οἱ πέτρες καὶ τα ἄλλα ἄψυχα θὰ ἦταν γενναία.

Εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ἀντιμετωπίζει τον κίνδυνο, παρά το ὅτι νιώθει τον φόβο διαφορετικά, ἄν τον ἀντιμετωπίζει χωρίς νὰ νιώθει φόβο, δὲν εἶναι γενναῖος."

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ - ΜΕΓΑΛΑ ΗΘΙΚΑ

Ὁ ρόλος των «ἁγίων» καὶ το μῖσος γιὰ τους Ἕλληνες ποῦ ἤθελαν τον Χριστό καὶ ὄχι την Παλαιά Διαθήκη

Μοναδικό ΒΙΝΤΕΟ: Ἔτσι δημιούργησαν την θρησκεία ποὺ ἔδιωξε τους ἀνθρώπους ἀπὸ τον Χριστό







Ὁ ρόλος των «ἁγίων» καὶ το μῖσος γιὰ τους Ἕλληνες ποῦ ἤθελαν τον Χριστό καὶ ὄχι την Παλαιά Διαθήκη


Οἱ πρῶτοι χριστιανοί εἶχαν στὰ χέρια τους τις ἑλληνικές γραφές πλάϊ στὰ γεμᾶτα μαθηματική λογική καὶ ἀγάπη λόγια του Χριστοῦ.
Το ἑλληνικό πνεῦμα, ἀνήσυχο καὶ ἐλεύθερο, «κούρνιασε» οἰκειοθελῶς στὸν λόγο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔδειχνε την ἔξοδο ἀπὸ το σπήλαιο του Σωκράτη, τον ψεύτικο δηλαδή κόσμο, στὸν ὁποῖο ζοῦμε καὶ δοκιμαζόμαστε, προκειμένου νὰ ἀποδράσουμε πρὸς το φῶς της ἀλήθειας.
Γι’ αὐτὸ ὅσοι μας ἐμποδίζουν νὰ βγοῦμε πρὸς τα ἐκεῖ ὀνομάζονται «σκοταδιστές» καὶ ὑπάρχουν σε ὅλα τα ἐπίπεδα. Ἀπὸ την ἐπιστήμη μέχρι φυσικά την Ἐκκλησία.
Οἱ σκοταδιστές του Βυζαντίου λοιπόν, ἔπειτα ἀπὸ ρητές ἐντολές της τότε καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, ἀποφάσισαν νὰ χρησιμοποιήσουν τον Χριστό, δημιουργῶντας μία νέα θρησκεία τυπολατρίας, καταστρέφοντας παράλληλα κάθετι ἑλληνικό.
Οἱ Ἕλληνες ἀρνήθηκαν την νέα αὐτή θρησκεία, με ἔντονο το τυπολατρικό ἑβραϊκό δόγμα της λεγόμενης Παλαιά Διαθήκης, καὶ ἔτσι φονεύθηκαν κατά ἑκατομμύρια.
Ὅσοι μορφωμένοι ἀντιτάχθηκαν, χαρακτηρίστηκαν αἱρετικοί, ἀναθεματίστηκαν καὶ ὁρισμένοι ἀπὸ αὐτούς δολοφονήθηκαν καὶ κάηκαν τα γραπτά τους, ὅπως ὁ Ἄρειος, ὁ ὁποῖος πρέσβευε την σχέση Ἑλληνισμοῦ - Χριστιανισμοῦ, ἀρνούμενος την εἰσαγωγή του μωσαϊκοῦ νόμου στὰ «ἱερὰ γραπτά», νόμο ποῦ ἄλλωστε εἶχε καταδικάσει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.
Με ἄλλα λόγια, στὰ σκοτεινά χρόνια του Βυζαντίου, δὲν ἐπιτρεπόταν διαφορετική ἄποψη ἀπὸ την ἰσχύουσα ποῦ ἐπέβαλλε διὰ της φωτιᾶς καὶ του σπαθιοῦ το σκοτεινό θεὸ(Γιαχβέδο)κρατικό παλάτι .
Ὡστόσο πότε ὁρίστηκε αὐτό το δόγμα της Χριστιανικῆς θρησκείας; Τι πίστευαν πρίν νομιμοποιηθεῖ ὁ Χριστιανισμός ὡς θρησκεία οἱ πρῶτοι Χριστιανοί ; Τι κείμενα εἶχαν ; Πότε ὁρίστηκε ἡ Ἁγία Γραφή ; Ποιός ἦταν ὁ ρόλος του Κωνσταντίνου ; Ποιοί ἦταν οἱ Γνωστικοί καὶ τι ἐκπροσωποῦσαν ; Ποιοί καὶ γιατί τους κυνήγησαν ; Ποιοί ἔγραψαν την ἱστορία καὶ εἶπαν ὅτι αὐτοί ἦταν οἱ αἱρετικοί ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι οἱ..θεόπνευστοι ; Δεῖτε το βίντεο καὶ ἀφοῦ κάνετε τὴ δική σας ἔρευνα, βγάλτε τα συμπεράσματά σας!
Μάθετε πῶς ὁ Χριστός δὲν εἶχε καμία σχέση με ὅλα αὐτὰ καὶ φυσικά, οὐδέποτε διέταξε Ἐκεῖνος την σφαγή τῶν Ἑλλήνων!