Ἱππίας

Ἱππίας


Τύραννος της Ἀθήνας ἀπὸ το 527 π.Χ., γιὸς του Πεισίστρατου καὶ ἀδελφὸς του Ἵππαρχου. Μετά το θάνατο του πατέρα τους, τα δύο ἀδέλφια ἔγιναν τύραννοι καὶ μετά τὴ δολοφονία του ἀδελφοῦ του, το 514 π.Χ., ὁ Ἱππίας πῆρε σκληρά μέτρα ἐναντίον τῶν ἀντιπάλων του. Το 510 π.Χ. εἰσέβαλε στὴν Ἀθήνα ὁ βασιλιάς της Σπάρτης Κλεομένης καὶ πολιόρκησε την Ἀκρόπολη. Ὁ Ἱππίας τότε, ἀφοῦ κατάφερε νὰ σώσει τὴ ζωή του, ἐγκατέλειψε την Ἀθήνα καὶ ἐγκαταστάθηκε στὸν Ἑλλήσποντο, ζητῶντας προστασία ἀπὸ τους Πέρσες καὶ προετοιμάζοντας την ἐπιστροφή του στὴν Ἀθήνᾳ, με σκοπό νὰ ἐκδικηθεῖ. Στὸν Ἑλλήσποντο ἀνέλαβε ἡγεμονία ὡς ὑποτελής του βασιλιά τῶν Περσῶν. Ἡ Ἀθήνα, ἐφαρμόζοντας μία πολιτική δυναμικῆς ἐπέκτασης οἰκονομικοῦ καὶ πολιτιστικοῦ τύπου, κυρίως μέσο του θαλάσσιου ἐμπορίου, ἀποφάσισε νὰ βοηθήσει τους Ἴωνες, προσβλέποντας σε μία μελλοντική συμμαχία, εὐνοϊκή γιὰ τα ἀθηναϊκά συμφέροντα καὶ φοβούμενη συγχρόνως την ἐπικράτηση τῶν Περσῶν καὶ την ἐπιστροφή στὴν ἐξουσία του Ἱππία, ποὺ στὸ διάστημα αὐτὸ προετοίμαζε κοντά στὸν Δαρείο την ἐπιστροφή του. Μετά την ἡττᾶ τῶν Ἰώνων, ὁ Ἱππίας συμμετεῖχε ἐνεργὰ με τους Πέρσες στὴν ἐκστρατεία του Δαρείου κατά της Ἀθήνας, ἀναλαμβάνοντας μαζί με τον Δάτη καὶ τον Ἀρταφέρνη την ἡγεσία του περσικοῦ στρατοῦ ποὺ ἡττήθηκε στὸν Μαραθῶνα. Πέθανε στὴ Λῆμνο, ἄρρωστος καὶ τυφλός.

Λίλιθ ἡ ἄγνωστη πρώτη γυναῖκα του Ἀδὰμ

 

Λίλιθ ἡ ἄγνωστη πρώτη γυναῖκα τοῦ Ἀδὰμ

Μία ἀπὸ τὶς ἄγνωστες, στὸν πολὺ κόσμο, πτυχές τῆς παλαιὰς Διαθήκης εἶναι ἡ παρουσία τῆς ΛίλΛίλιθ. Η γυναίκα ποῦ Κλήθηκε νὰ παίξει τον ρόλο τῆς συντρόφου τοῦ Ἀδὰμ, ἀρχικά δέν ἦταν ἡ Εὔα, ἀλλὰ μία ἄλλη γυναίκα ἡ Λίλιθ.

Ἡ ΛίΛιθ ἀναφέρεται στὴν παλαιᾷ Διαθήκη. Στὸ ὅραμά τοῦ προφήτη Ἡσαΐα περὶ καταστροφῆς τῶν ἐχθρῶν τῆς -Συῶν-καὶ εἰδικὰ τῶν Ἐδωμιτῶν ἀναφέρονται τὸ ἐξῆς:

Η ΛίΛιθ εἶχε σὰν ὑποστολή νὰ Συντροφεύει τον Ἀδὰμ. Τὸν ἀρχικὸ ἄνθρωπο. Ἡ Ἄκρατη ἐπιθυμία τῄς γιὰ τελειότητα τὴν ὁδήγησε στὸ νὰ ψάχνει τὸν συντομότερο δρόμο πρὸς τὴν τελείωση. Ἐπιζητοῦσε τὴν ἀπορρόφηση ἐνέργειας ἀπὸ κάθε τί. Ἔφθανε σὲ σημεῖο νὰ <<ρουφάει >> τὴν ἐνέργεια ἀπὸ τὴ φύση γύρω τῄς καὶ νὰ τὴν ὁδηγεῖ στὴν ξήρανση , αὐτὸ ποὺ σήμερα ὀνομάζουμε ὀξείδωση.

Σύντομα ἡ ΛίΛιθ, ο Θηλυκὸς ἄνθρωπος ἦρθε σὲ ρήξη μὲ τὸν Ἀδὰμ, τὸν ἀρσενικό ἄνθρωπο καθώς δημιουργήθηκαν, ἀλλὰ τὸ σύμπαν φαίνεται ἤτανε μικρό γιὰ νὰ τοὺς χωρέσει καὶ τοὺς δύο.

Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ταυτόχρονη δημιουργία Λίλιθ – Ἀδὰμ ὑπάρχει μία ἀνακολουθεῖα στὴν <<Γένεση>> τῆς Παλιᾶς Διαθήκης ποὺ τὴ καταμαρτυρεῖ. Στὸ 1.27 λέει <<καὶ ἐποίησαν οἱ Ἐλοχίμ τὸν ἄνθρωπο, κατ' εἰκόνα Ἐλοχίμ ἐποίησαν αὐτόν ἄρρεν καὶ Θήλη ἐποίησεν αὐτούς >>

σύμφωνα μὲ τούς Ραβίνουσ Στήν μάχῃ ὁ ἄνθρωπός ἦταν ἀρσενικοθύλικος εἶχε δύο φάσεις, ὄχι ὅμως μὲ τήν ἔννοια τοῦ ἑρμαφρόδιτος , ἀφοῦ δέν εἶχε βιολογικὸ σῶμα καὶ δὲ εἶχε οὔτε

θηλυκά οὔτε ἀρσενικά γεννητικὰ ὄργανα. Οἱ Ἑβραῖοι δέχονται στὴ << Γένεσής >> ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶχε δύο φήσεις καὶ μάλιστα λένε ὅτι ἡ ΛίΛιθ ἦταν κολλημένη μὲ τον Ἀδὰμ, πλάτη μὲ πλάτη καὶ μετά ὁ δημιουργός τοὺς χώρισε καὶ εἴχαμε τὴν ὑπάρξη δύο διαφορετικόν ὄντων.

Αὐτὰ εἶναι γραμμένα στὰ ἐβραικά κείμενα << Μιντράσ >> Μιλάει λοιπόν τελικά ἡ Γένεση, γιὰ ἀνθρώπους δύο εἰδὸν, ἀρσενικό καὶ Θηλυκό, οἱ διαφορές τῶν ὅποιον δέν ἦταν βιολογικές, ὅπως τὶς γνωρίζουμε σήμερα ποὺ ἔχουμε τὰ ἐκπεσόντα σώματα, ἀλλὰ ἄλλες ποὺ ἀφοροῦσαν τὴν τότε προπτωτικὴ κατάσταση τοὺς ἀνθρώπου. Η Λίλιθ ἀπορρόφησε ὅλη τήν ζωϊκὴ ἐνέργεια ὅλου τοῦ φυτικό βασιλείου καὶ τοῦ ζωϊκοῦ βασιλείου. ποὺ πήγαινε,γύρω της μαραίνονταν, ξεραίνονταν καὶ διαλύονταν ἀπὸ τὸν Ἄνεμό. Τὰ ζῶα ἔπεφταν γύρω της συρρικνωμένα καὶ ἀποξηραίνονταν καὶ διαλύονταν καὶ γίνονταν στάχτη. Ἤ φύση γύρω της ἀποκτοῦσε ἕνα μαυριδερό γκρι χρῶμα καὶ ὅση περισσότερη ἐνέργεια ἀπορροφοῦσε τόσο μεγαλύτερη γινότανε καὶ ἀχόρταγη ἡ πεῖνα της μέχρι ποὺ μέσα στὸν παράδεισο ἔμεινε μόνον ὁ Ἀδὰμ Καί τότε ἡ Λίλιθ <<ἐτόλμησεν ἐπ΄ αὐτοῦ>> καὶ προσπάθησε νὰ ἐπιβληθεῖ τοῦ ἀρσενικοῦ ἀνθρώπου καὶ νὰ τοῦ πάρη κάθε δύναμη καὶ ὅλη τὴν ἐνέργεια. Τότε ἦταν κατ΄ ἐντολὴν τοῦ θεοῦ ὁ Ἐλοχίμ Ἐλ Ἐλιόν τὴν ἀκινητοποιήσε καὶ μὲ δικὴ της ἐπιλογή τὴν ἀπέβαλε ἀπὸ τὸν παράδεισο. Κατόπιν ξαναέγινε ἡ δημιουργία τοῦ φυτικοῦ καὶ ζωϊκοῦ βασιλείου καὶ παραδόθηκε στὸν Ἀδὰμ, ὅπως λέει ἡ Γένεση. Κατόπιν ἔγινε ἡ Εὔα (Γεν. 2,21) ποὺ μὲ τήν σειρὰ της ἔφερε τὸν Ἀδὰμ ἐκτὸς παραδείσου. Η Λίλιθ Λαμασθοὺ γιὰ τὴν προσπάθειά της νὰ ἐπιβληθεῖ στὸν ἀρσενικό ἄνθρωπο, εἶναι τὸ τιμώμενο πρόσωπο στὶς σατανικὲς τελετές ἀπὸ φεμινιστικές ὀργανώσει τῆς Ἀμερικῆς καὶ τίς Εὐρώπης. Μετὰ τὴν πτώση καὶ τήν ἐγκατάσταση τῶν ἀπογόνων τοῦ Ἀδὰμ στὴ Γῆ ( στὸ ψεύτικο κόσμο τίς δοκιμασίας), σύμφωνα μὲ τὶς παραδόσεις, ἡ Λίλιθ ἐγκαταστάθηκε στὴν ἐρυθρά θάλασσα καὶ ὅταν τὸ 40.000π.χ οἱ ἐκπεσόντες Ἐλοχίμ ἦρθαν στὴ Γῆ, ζῶντας στὸ Δαλάι Σαγκάρ τῶν Ἰμαλαΐων, ἑνώθηκε μὲ τὸν ἀρχηγό τους τὸν Ραχβέλ Σεμιεζα καὶ οἱ ἀπόγονοι τους ἀπετέλεσαν τὴν Ἐλὶτ τῶν Νεφελίμ τούς Ναχσχραμὸν, κληρονομῶντας ἀπὸ τὴ μητέρα τους γένους τους τὴν ἰδιότητα νὰ ἀπορροφοῦν τὴν ζωϊκὴ ἐνέργεια τῶν ἀνθρώπων Ἡ << εὐγενὴς καταγωγὴ Στούς τούς ἔκανε νὰ λένε: <<Νὲ βαχ Ναχσχρανόν. Μο σολχ τός Νεφελίμ >>. Δηλαδὴ <<εἶμαι ἕνας Ναχσχραμὸν πραγματικὸς Νεφελίμ

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τοὺς Ἐλοχίμ ἡ ΛίΛιθ ζευγάρωσε καὶ μὲ τοὺς γιοὺς τίς καί μέ ἀνθρώπους, δημιουργῶντας μία ἄλλη ράτσα τους μπαχομέχ. Αὐτοὶ ἦταν ἁπλὰ ὑποδεέστεροι τῶν Ναχσχραμὸν, ἀλλὰ πλάσματα ἰσχυρὰ καὶ φιλοπόλεμα.

Ἡ Λίλιθ Λαμασθοὺ ὡστόσο, σύμφωνα μὲ τοὺς θρύλους ἔκανε θραύση ἀνάμεσα στὰ νεογέννητά βρέφη τῶν ἀνθρώπων, καθὼς ἔπαιρνε τὴν ζωϊκὴ τούς ἐνέργεια πρίν κλείσουν τοὺς 7 μῆνες ζωῆς. Κατόπιν πήγαινε στοὺς πατεράδες τους καὶ στὸν ὕπνο τους σὲ μία ὀνειρικὴ κατάσταση ζευγάρωνε μαζὶ τους καὶ γεννοῦσε διαρκῶς δεκάδες νέους Μπαχομέχ μέ ἕνα τρόπο ἐξωπραγματικὸ γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δεδομένα , καθὼς δέν γεννοῦσε μωρὰ,ἀλλὰ ἑκατοντάδες σάρκινα αὐγὰ, ποὺ μεγάλωναν καὶ ἀπὸ αὐτὰ ἔβγαιναν οἱ νέοι Μπάχομέχ, οἱ πρίγκιπες τούς σκότους, οἵ βρικόλακες ὅπως ἔμειναν νὰ ὀνομάζονται στοὺς θρύλους τῶν ἀνθρώπων.

Γιὰ νὰ σταματήσει αὐτὴ τῆς ἡ δράση στάλθηκαν τρεῖς ἄγγελοι ἐκ θεοῦ ὁ Σενούα, ὁ Σανσενουὰ καὶ ὁ Σαμανκελόφ καὶ τῆς ἐπέβαλαν νὰ σταματήσει νὰ σκοτώνει τὰ μικρὰ, διότι γιὰ κάθε ἀνθρώπινο μικρὸ ποὺ θὰ σκότωνέ,ἑκατὸ δικὰ τῆς θὰ πέθαιναν.

Γιὰ νὰ ξεκαθαρίσουμε, θυμίζω ὅτι ἡ Λίλιθ γιὰ νὰ τραφεῖ, ἀπορροφᾶ ζωϊκὴ ἐνέργεια ἀπὸ τοὺς ζωντανούς ὀργανισμοὺς καὶ τὸ ἴδιο κάνουν καὶ τὰ παιδιὰ τῆς Ὡστόσο, τὰ παιδία τῶν παιδιῶν τῆς μὲ τούς ἀνθρώπους , σταδιακὰ ἔχασαν τὴν ἱκανότητα ἀπορρόφησης, ζωϊκὴ ἐνέργεια καὶ τρεφότανε μὲ σάρκες καὶ αἷμα, ὅπως ὅλα τὰ λεγόμενα ρυπαρά γένη τῶν Νέφελιμ.

Ἡ Φιγούρα τῆς Λαμασθοὺ ἀργότερα μπῆκε στὴν ἑλληνική μυθολογία μὲ τὸν ὄνομα, Λάμια . Σύμφωνα μὲ τὸν μῦθο, ἡ Λάμια ἦταν βασίλισσα τῆς Φρυγίας Σύμφωνα μὲ ἄλλη παράδοση, ἦταν θυγατέρα ἑνὸς βασιλιᾶ τῶ Λαιστρυγόνων τῆς Λιβύης. Ἦταν ἀγαπημένη τοῦ Δία, στὸν ὁποῖον γέννησε πολλὰ παιδιὰ. Η ΛΙΛΙΘ ΣΤΗΝ ΒΙΒΛΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΑΛΜΟΥΔἩ Λίλιθ ἀναφέρεται στὴν παλαιὰ διαθήκη. Στὸ ὅραμά τοῦ προφήτη Ησαῒα περὶ τῆς καταστροφῆς τῶν Σιῶν – καὶ εἰδικὰ -ἀναφέρονται τὰ ἐξῆς:<< Καί ἀγκάθια θὰ φθάσουν στὰ παλάτια τῆς,τσουκνίδες καὶ βάτοι στὰ φρούρια της. Κῖ ἕνα δικαστήριο γιὰ κουκουβάγιες .Οἱ ἄγριοι λύκοι τῆς ἐρήμου θὰ συναντηθοῦν μὲ τίς ὓαινες,καὶ οἱ δαίμονες Sa΄ ir θὰ οὐρλιάζουν στοὺς συντρόφους τους ἐκεῖ θὰ ξεκουράζεται καὶ ἡ Λίλιθ (μεταφράσθηκε στὰ ἑλληνικὰ ὡς νυχτοκόραξ γειά νὰ κρύψει τὴν ὑπάρξη τῆς Λίλιθ)καὶ νὰ βρεῖ τόπο ἀνάπαυση γιὰ τὸν ἑαυτὸ τῆς >><< Ἐάν κάποιος εἰδικὰ ὅταν εἶναι καλοφτιαγμένος τραγουδᾶ ἡ ψιθυρίζει στὴν παραλία τὸ καταμεσήμερο ἡ τὰ μεσάνυχτα, τότε ἡ Λάμια σηκώνεται ἀπ΄ τὰ βάθη τῆς θάλασσας καὶ προσπαθεῖ νὰ τὸν πείσει νὰ γίνει σύζυγος τῆς καὶ νὰ πάει μέσα στὰ νερὰ μαζὶ τῆς μὲ τὴν ὑπόσχεση ὅτι θὰ ἔχει μαζὶ τῆς μία μακάρια ζωή. Ἐάν ὁ νέος τὶς ἀρνηθεῖ, τότε ἐκείνη τὸν σκοτώνη>>

 

Στήν ἰουδαϊκή μυθολογία , ἡ Λίλιθ ἀνήκει στὴν ὁμάδα δαιμόνων ἡ στοὺς shedim. Ἡ Λίλιθ διατήρησε τα Χαρακτηριστικά τῶν shedim κάθ' ὅλη τὴν Ἰουδαϊκὴ παράδοσης Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ ἀρχικὸς, θεϊκὸς χαρακτῆρας αὐτῶν τῶν shedim δέν ἐξαφανίστηκε ἀλλοτριωτικὰ στὸν βιβλικὸ Ἰουδαϊσμό. Πράγματι, ἕνας θυσιαστικός βωμὸς γιὰ τα shedim ὑπῆρχε γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα τῆς λατρείας οὗ ΓΙΑΧΒΕ,παρ' ὅλο ποὺ οἱ προφῆτες πάντα προσπαθοῦσαν νὰ τὰ πολεμήσουν καί νὰ στρέψουν τὴν προτεραιότητα τῆς λατρείας πρὸς τὸν ΓΙΑΧΒΕ ( Τετραγράμματοs YHWH ). Αὐτὸ ἀποδεικνύεται εἰδικότερα ἀπὸ μιὰ παράγραφο τοῦ Δευτερονομίου,ὁπού ἀναφέρεται τὸ ἐξῆς:

1. <<θυσίαζαν στὰ shedim, καὶ ὄχι στὸν Γιαχβὲ,σὲ θεοὺς τοὺς ὁποῖους δέν γνώριζαν,σὲ νέους θεοὺς. Οἱ ὁποῖοι ἐμφανίστηκαν πρόσφατα,τοὺς ὁποῖους οἱ γονεῖς σας δέν φοβοῦνταν>>.                                                                                                                                                             Η ΛΙΛΙΘ ΣΤΟΝ ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟ                                                    βρίσκουμε στὸ << Πανάριον >> τοῦ Πατέρα τῆς ἐκκλησίας Ἐπιφανίου ἕνα ἀντιγνωστικιστικὸ ἔργο, ποῦ Χρονολογεῖται ἀνάμεσα στὸ 375 καὶ 377 μ.χ. Τὸ ἔργο αὐτὸ περιγράφει ὡς ἐξῆς τὴν ἀντιπαράθεση ἀνάμεσα στὴν Λίλιθ καὶ τον προφήτη Ἠλία:<< Μετὰ ἦρθε, ὅπως τόσοι ἄνθρωποι λένε, ἕνας Θηλυκὸς δαίμονας ὁ ὁποῖος τὸν σταμάτησε καὶ οὗ εἰπὲ: Ποὺ πηγαίνης; Γιατὶ ἔχω παιδιὰ ἀπὸ ἐσένα καὶ δέν μπορεῖς ν΄ ἀνέβεις (στὸν οὐρανὸ) καὶ νὰ ἐγκαταλείψεις τὰ παιδιὰ σου”. Κὶ ἐκεῖνος ἀπάντησε: “Πῶς γίνεται νὰ ἔχεις παιδιὰ ἀπὸ μένα , ἐγὼ δέν ἔχω ζήση μέσα στὴν ἁγνότητα”. Κι ἐκείνη εἰπὲ: “Ναὶ στὸν ὕπνο σου ὅμως, στὰ ὄνειρά σου, συχνὰ χυνόταν ὑγρὰ ἀπὸ τὸ σῶμα σου. Ἔτσι ἐγὼ πῆρα τὸ σπέρμα σου καὶ γέννησα τὰ παιδιὰ σου”.  

2.   Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΛΙΛΙΘ                           Τὸ Ζαχάρ περιγράφει τὴν Λίλιθ ὥς 

3.  ἀρχέγονη θηλυκὴ ἐνέργεια , ποὺ διαχωρίζεται τόσο ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ, ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν Εὔα,τότε κατῆλθε ἀπ' τούς οὐρανοὺς ἕνα σύννεφο καὶ ὁ θεὸς εἶπε: ”Ἀσ γεννήσει ἡ γῆ μία ζωντανὴ ψυχή” (Γένεσις 1:24) Καί τότε γεννήθηκε ἕνα πνεῦμα μέσα στὸν ἄνδρα, ὁ ὁποῖος ἔτσι ὁλοκληρώθηκε ἔχοντας δύο πλευρὲς καὶ ὅπως λέει “ἀνάπνευσε ἀπὸ τὰ ρουθούνια του τὴν πνοὴ καὶ ὁ ἄνδρας ἔγινε μία ζωντανὴ ψυχὴ” (Γένεσις 2:7). Ὅταν δημιουργήθηκε ὁ ἄνδρας, τὸ θηλυκό του στοιχεῖο ἦταν κολλημένο στὸ πλευρό του. Ἔπειτά ὁ θεὸς ἔκοψε τὸν ἄνδρα στὰ δύο καὶ ἔπλασε τὴν γυναῖκα του καὶ τοῦ τὴν παρουσίασε σὰν νύφη σὲ γαμήλια κλίνη. Ὅταν ἡ Λίλιθ τὰ εἶδε ὅλα αὐτὰ, δραπέτευσε καὶ περιπλανιέται ἀκόμα σὲ παράκτιες πόλεις προσπαθῶντας νὰ παγιδεύσει τὴν ἀνθρωπότητα. Καί ὅταν ὁ πανίσχυρος θὰ καταστρέψει τὴν Ρώμη, θὰ θάψει τὴν Λίλιθ ἀνάμεσα στὰ ἐρείπια , καθὼς αὐτὴ ἀποτελεῖ τὸ ἐρείπιο του κόσμου, ὅπως ἔχει γραφτεῖ: Ἐκεῖ λοιπὸν θὰ ἐγκατασταθεῖ ἡ Λίλιθ καὶ θὰ βρεῖ ἕναν τόπο ἀνάπαυσης” (Ἰσαάκ 34:14) στὰ ἀρχαῖα βιβλία λέγεται ὅτι συνδεόταν μὲ τὸν ἄνδρα μέχρι που ἡ ψυχή ἐμφυσήθηκε ἐντὸς του, καὶ ὅτι μετὰ ἔφυγε γιά τὴν ἀκτὴ, ἀπ΄ ὁποῦ προσπάθησε νὰ βλάψει τὴν ἀνθρωπότητα>> (Ζαχάρ III 19a).

4. Κάτι παρόμοιο λέει καὶ ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας, ποῦ λέει ὅτι μαζὶ μὲ τὴν Κωνσταντινούπολη θὰ θαφτεῖ καὶ ἡ Λίλιθ. Ἐπίσης αύτό μὲ τὸ πλευρό τοῦ Ἀδὰμ ποὺ λέει τὸ Ζαχάρ , θυμίζει τὴν δημιουργία τῆς Εὔας, ἀπὸ τὸ βιβλίο Γένεσης. Μπερδεμένα τὰ ἑβραϊκὰ κείμενα δηλαδὴ Πάντως δηλώνει ὅτι εἶναι ἐχθρὸς τῶν ἀνθρώπων.

   Τὸ Ζαχάρ συνεχίζει τὴν ἱστορία , λέγοντας ὅτι ἀφοῦ ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ σύζυγός του ἁμάρτησαν  

   << Ὁ Ἅγιος εὐλογημένος νὰ'ναι, ἔφερε τὴν Λίλιθ ἔξω ἀπό τὰ βάθη τῆς θάλασσας καὶ τῆς ἔδωσε δύναμη πάνω σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ παιδιὰ στὰ “προσωπάκια” τῶν παιδιῶν τῶν ἀνθρώπων, ποῦ εἶναι ὑπόλογα καὶ τιμωρητέα γιὰ τίς ἀμαρτὶεs τῶν προγόνων τους. Μετὰ περιπλανήθηκε σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Πλησίασε τὶς πύλες του ἐπίγειου παραδείσου, ὁποῦ εἶδε τὰ χεροουβείμ ,τοὺς φρουρούς τῶν πυλῶν του παραδείσου , καὶ κάθισε δίπλα στὸ ἀστραφτερὸ ξίφος, μὲ τὸ ὁποῖο εἶχε παρόμοια καταγωγὴ. Ὅταν ἔβλεπε τὸ ἀστραφτερὸ ξίφος νὰ περιστρέφετε δείχνοντας ἔτσι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἁμάρτησε, πετοῦσε καὶ περιπλανιόταν ἀνὰ τὸν κόσμο, καὶ ἔβρισκε παιδιὰ ποῦ ἦταν ὑπεύθυνα καὶ ὑπόλογα γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν προγόνων τους, καὶ τὰ κακοποιοῦσε καὶ τὰ σκότωνέ. Καί ὅλα αὐτὰ ἐξαιτίας τοῦ γεγονότος ὅτι ὑποβαθμίστηκε τὸ πρωταρχικό φῶς τῆς Σελήνης >> (Ζαχάρ Ι 19D).

   ἈΛΦΑΒΗΤΟ ΤΟΥ BEN SIRA

   Αὐτὸ τὸ ἔργο ἀφορᾶ τὴν δημιουργία τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναῖκας. Τὸ Βen Sira ἀναλύει τίς ἀντικρουόμενες ἱστορίες, ποὺ ὑπάρχον στὴ Γένεση σχετικὰ μὲ τὴν Λίλιθ ( τὴν ἀρχέγονη γυναῖκα, τὴν πρώτη γυναῖκα τοῦ Ἀδὰμ καὶ τὸ ἄλλο μισὸ ) καὶ τὴν Εὔα.

   << ὁ θεὸς ἔπλασε τὴν Λίλιθ , τὴν πρώτη γυναῖκα , ὅπως εἶχε φτιάξει καὶ τὸν Ἀδὰμ, ἀλλὰ στὴν περίπτωση της χρησιμοποίησε βρώμικο καὶ ἀκάθαρτο κατακάθι ἀντὶ γιὰ σκόνη ἡ χῶμα >>                                                                                   

   
   
   καταλαβαίνεται ὅτι ὁ θεὸς δέν μπορεῖ νὰ χρησιμοποίησε χῶμα ἡ βρώμικο κατακάθι καὶ ὅλη ἡ περιγραφὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἑβραϊκῶν κειμένων εἶναι ἀνθρώπων χαμηλῆς νοημοσύνης, καὶ αὐτὰ μποροῦσαν νὰ γράψουν.
   
   Μιντρὰς ὀνομάζουμε τὶς ἐβραϊκὲς παραδόσεις, ποὺ καταγράφηκαν, Μέσα στὰ Μιντράσ μεταξύ τῶν ἄλλων, στὸ ἔργο μὲ τίτλο <<τὸ ἀλφάβητο τοῦ Μπέν Σίρα >>, βρίσκουμε γραμμένο γιὰ τὴν Λίλιθ.
   
   Ὅταν ὁ παντοδύναμος θεὸς – εὐλογημένο τὸ ὄνομα του - δημιούργησε τὸν πρῶτο ἄνθρωπο,εἶπε: Δὲν εἶναι καλὸ νὰ εἶναι μόνος του ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἔπλασε καὶ ἕναν θηλυκό ἄνθρωπο ἀπ' τὸ χῶμα, ὅπως εἶχε πλάσει κὶ αὐτὸν ( τὸν Ἀδὰμ ) καὶ τήν ὀνόμασε Λίλιθ Σύντομα ἄρχισαν νὰ καυγαδίζουν μεταξύ τοὺς. Ἡ γυναῖκα εἶπε στὸν Ἄνδρα: Δὲν θὰ εἶμαι ἐγὼ ἀπὸ κάτω. Κι ἐκεῖνος εἶπε: Δὲν θὰ εἶμαι ἐγὼ ἀπὸ κάτω, ἀλλὰ ἀπὸ πάνω, διότι ἐσὺ πλάστηκες γιὰ νὰ εἶσαι ἀπὸ κάτω κι ἐγὼ νὰ εἶμαι ἀπὸ πάνω. Ἐκείνη τοῦ εἶπε: Εἴμαστε ἴσοι καὶ οἱ δύο.
   
   Ἀλλὰ δέν ἄκουγε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Ὅταν ἡ Λίλιθ τὸ εἶδε αὐτὸ πρόφερε τὸ ἄφατο ὄνομα του θεοῦ καὶ πέταξε στὸν ἀέρα. Ὁ Ἀδὰμ ἔμεινε νὰ προσεύχεται ἐνώπιον τοῦ θεοῦ καὶ εἶπε: κύριε του Σύμπαντος! Ἡ σύντροφος ποὺ μου ἔδωσες ἔχει φύγει μακριὰ μου. Ἀμέσως ὁ Παντοδύναμος ἔστειλε τρεῖς ἀγγέλους ἀπὸ πίσω της γιὰ νὰ τὴν φέρουν πίσω. Ὁ παντοδύναμος εἶπε στὸν Ἀδὰμ: ἐάν ἀποφασίσει νὰ ἐπιστρέψει, εἶναι καλὰ Ἀλλὰ ἐάν δέν ἐπιστρέψει, τότε θὰ πρέπει νὰ διαβεβαιώση ὅτι ἑκατὸ ἀπ' τὰ παιδία της θὰ πεθαίνουν κάθε μέρα. Πῆγαν καὶ τὴν βρῆκαν στὸ μέσον τῆς θάλασσας , στὰ ἄγρια κύματα,ὁπού κάποια μέρα θὰ πνιγοῦν οἱ Αἰγύπτιοι. Καί τῆς εἶπαν τὰ λόγια τοῦ θεοῦ. Ἀλλά ἐκείνη ἀρνήθηκε νὰ ἐπιστρέψει. Τῆς εἶπαν τότε : πρέπει νὰ σὲ ρίξουμε στὴ θάλασσα νὰ πνιγεῖς. Ἐκείνη τοῖς εἶπε: ἀφῆστε με ! Ἐγὼ δέν δημιουργήθηκα γειά κανένα ἄλλο σκοπὸ ἐκτὸς ἀπ' νὰ βλάπτω παιδιὰ, ὀκτὼ μέρες μετὰ τὴν γέννηση τους τὰ ἀγόρια καὶ εἴκοσι μέρες τὰ κορίτσια. Ὅταν ἄκουσαν τὴ ἔλεγε τί πίεσαν ἀκόμα περισσότερο. Ἐκείνη εἶπε: Ὁρκίζωμαι στὸ ὄνομα τοῦ θεοῦ ὅτι,ὅταν βλέπω ἐσᾶς ἡ τὴν εἰκόνα σας πάνω σὲ φυλαχτὸ, δέν θὰ ἔχω τὴν δύναμη πάνω σ' ἐκεῖνο τὸ συγκεκριμένο παιδὶ. Καί ἀνέλαβε τὴν ὑποχρέωση νὰ διαβεβαιώνει ὠτί κάθε μέρα θὰ πεθαίνουν ἑκατὸ παιδιὰ της.

                                 ἈΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ                                                   

   <<Ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Λίλιθ δέν ταίριαξαν ποτὲ. Αὐτὴ διαφωνοῦσε μαζὶ του σὲ πάρα πολλὰ ζητήματα καὶ ἀρνοῦνταν νὰ ξαπλώσει μαζὶ του γιὰ συνουσία, βασίζοντας τὸν ἰσχυρισμὸ γιὰ ἰσότητα ἀφοῦ εἶχαν δημιουργήθη καὶ οἱ δύο ἀπὸ τὴν γῆ. Πρόφερε τὸ ἀνείπωτο ὄνομα τοὺ θεοῦ καὶ χάθηκε ψηλὰ στὸν ἀέρα. Τελικὰ βρῆκε μία σπηλιά καὶ ζοῦσε ἐκεῖ στὴν ἔρημο στὶς ἀκτὲς τῆς Ἐρυθρᾶς θάλασσας , ἐκεῖ ἐπιδοθῆτε σὲ ἀχαλίνωτες ἀκολασίες,συνουσιάστηκε μὲ ἀσελγεῖς δαίμονες καὶ γεννοῦσε ἑκατοντάδες Λίλιμ ἡ δαιμονικά μωρὰ>>.                                                

   
   
   Παρατηροῦμε ὅτι τὰ ἀρχαία ἑβραϊκὰ κείμενα ἔχουν κεντρικὸ θέμα τὴν συνουσία .
   
   Ὑποτίθεται ὅτι στὸν παράδεισο, οἱ ἄνθρωποι ἦταν πνευματικά καὶ εἶχαν σώματα ἐνεργειακὰ καὶ φωτεινά, δέν εἶχαν πάθη καὶ βέβαια ὄχι ζωώδη ἔνστικτα.                                        

                               ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΙΑ                                                       

   Ὁ τόπος τῆς ἀπομόνωσης τῆς Λίλιθ στὴν ἔρημο τῆς Ἐρυθρᾶς θάλασσας περιγράφεται στήν Παλαιὰ Διαθήκη: εἶναι μία ἐρημιά, βουτηγμένη στὸ αἷμα, τὸ στέκι τῶν πελεκάνων, τῶν σκαντζόχοιρων , τῶν κουκουβάγιων , τῶν κορακιῶν καὶ τῶν σατύρων ' ἕνα μέρος μὲ ἀγκάθια γαϊδουράγκαθα καὶ τσουκνίδες ἡ φωλιὰ τῶν τσακαλιῶν καὶ τῶν στρουθοκαμήλων.

   
   
   <<οἱ ἀγριόγατες θὰ συναντηθοῦν ἐδῶ μὲ τὶς ὑαῖνεσ,
   
   οἱ σάτυροι θὰ φωνάζουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο,
   
   ἐκεῖ ἡ Λίλιθ θὰ ἀναπαυθεῖ
   
   καὶ θὰ βρεῖ τὸν τόπο τῆς ἠρεμία της ( Ἡσάϊασ 34:14)Στήν συνέχεια καὶ κατὰ τοὺς στίχους 1,28 ἐῶς 1,31 περιλαμβάνεται οἱ << ὁδηγίες>> ποὺ ἔδωσε στοὺς πρωτόπλαστος.

Ἔτσι λοιπὸν τρέχουν τὰ γεγονότα τουλάχιστον τὰ πολὺ βασικὰ ὅσον ἀφορᾶ τήν Λίλιθ Λαμασθοὺ

Στὸ ἀπώτερο μέλλον, προφητεύθηκε ὅτι θὰ ἔρθει καὶ ἡ σειρὰ τῆς νὰ πάρει τὴν παγκόσμια ἐξουσία , ἀλλά νὰ ἔρθει τὸ τέλος τῆς . 

-                                   ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ  
                     ΛΙΛΙΘ  ΚΑΙ  ΑΓΙΟΣ   ΑΝΔΡΕΑΣ  

Ἄς δοῦμε τὸ κείμενο , στὸ ὁποῖο ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας κάνει ἀναφορὰ σ' αὐτὴν, τὸν μοναδικὸ θηλυκό ἄνθρωπο: 

<< Τότε διὰ μὴ ἐν καιρῷ ἐκείνῳ ἄνδρα αἰδέσιμον, ἀλλὰ πάντας τῆς ἀπωλείας , ἀναστήσεται γύναιον πονηρόν καὶ αἰσχρότατον ἀπὸ τοῦ Πόντου, καὶ βασιλεύσει ἐν τὴ βασιλίδι τῶν πόλεων.

Ἐδῶ ἔχουμε μιὰ καταμαρτύρηση τοῦ Ἁγίου γιὰ ἕνα ὄν ξεχωριστὸ ποῦ ἀγνοεῖ ὁ πολὺς κόσμος, Γύναιον πονηρόν

Θὰ ὁδηγήσει τοὺς ἀνθρώπους νὰ σκοτώσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον χωρὶς λόγο ὁ πατέρας τὸν γιὸ. Ὁ γιὸς τὸν ἀδελφὸ Ἡ μητέρα τὴν κόρη. κ.λ.π. Στήν Ἐκκλησία θὰ γίνονται Σόδομα καὶ Γόμορρα .

Θὰ ψάχνει καὶ τὰ ἅγια λείψανα ,ἀλλὰ δέν θὰ τὰ βρίσκει. Αὐτὴ , σύμφωνα μὲ τὴν ἑβραϊκὴ ἀπόκρυφη Βίβλο (Σολομωνικὴ ) εἶναι τὸ πρῶτο δημιούργημα τῶν Ἐλοχίμ ποὺ ἀποστάτησε ἀμέσως σχεδὸν ἀπὸ τὸ θεὸ.

Αὐτὴ δὲ γενήσεται βακχεύτρια μάγισσα , καὶ φαρμακὸς , καὶ ἀπαξαπλῶς του διαβόλου θυγάτηρ . Ἐν γὰρ ταῖς ἡμέραις αἰτῆς ἔσονται ἐπιβουλαὶ καὶ σφαγαὶ κατὰ τὰς ρύμας τῆς πόλεως Ἀποκτενεῖ γὰρ ἕκαστός εἰ δυνάμεως ἔχει τὸν πλησίον αὐτοῦ , καὶ υἱός, καὶ πατέρα , καὶ υἱόν , μήτηρ θυγατέρα, καὶ μήτηρ θυγατέρα, καὶ κατασφάξουσι καὶ θυγατέρα, καὶ θυγάτηρ μήτρι , ἀδελφοί ἐπαναστήσονται ἀλλήλοις καὶ κατασφᾶξουσι καὶ ἔσται κακία πολλὴ, καὶ μῖσος ἐν τοῖς υἱοῖς τῶν . ἀνθρώπων , καὶ φόνοι ἀναρίθμητοι ἕν τὴ πόλει ταυτὴ Ἐν δὲ τὴ ἁγία Ἐκκλησία ἔνδοθεν ἔσονται ἀσέλγειαι , μοιχεῖαι, ἀσωτεῖαι, αἰμομιξίαι, κιθάραι τε καὶ ὀρχήσεις, χλευασμοί τὲ καὶ παίγνια, ἅπερ ἄνθρωπος οὔτε εἶδεν οὔτε ἤκουσε.

Καί γὰρ ἡ βασιλὶς ἐκείνη ἡ ἀκάθαρτος θεὰν ἑαυτὴν ὀνομάζουσα καὶ Θεῶ μαχομένη, κόπρο ἱανεῖ τὰ ἅγια θυσιαστήρια, καὶ πλύνει τὸ σῶμα αὐτῆς ὕδατι καὶ μολύνει πάντα τὸν λαόν , καὶ ἀποστρέψει τὸ πρόσωπόν αὐτῆς ἀπὸ τοῦ θεοῦ, καὶ ἐνυβρίσει τὰ ἅγιά τῶν ἁγίων , καὶ ἁρπάσει τὰ σκεύη τὰ τίμια τῶν ἀγίων Ἐκκλησιῶν ,τοὺς τε τιμίους σταυρούς καὶ τάς σεβασμίας εἰκόνας, τὰ τὲ Εὐαγγέλια καὶ τοὺς ἀποστόλους, καὶ πᾶσαν βίβλον ἱερὰν συναθροίσει ἐπί τὸ αὐτὸ, καὶ ποιήσασα σωρὸν μέγαν καὶ βάλουσα πῦρ καταφλέξει πάντα καὶ τὰς Ἐκκλησίας καταστρέψει μέχρις ἐδάφους.

Ζητήσει καὶ λείψανα ἁγίων του κατακαῦσαι αὐτὰ καὶ οὐχ εὑρήσει. Ὁ γὰρ θεὸς ἀοράτῳ δυνάμει ἀπὸ τῆς τῆσδε πόλεως μεταγάγει αὐτὰ. Τότε ἡ τάλαινα τῆς μεγάλης Ἐκκλησίας τίς τοῦ θεοῦ Σοφίας καταστρέψει τὴν ἁγίαν Τράπεζαν--                                                       

Ἐδῶ τὸ θηλυκὸν βδέλυγμα τῆς ἀποστασίας ποῦ ὑπ΄ ὄψιν βρίσκεται σὲ διαρκῆ ἐπαφὴ καὶ συμμαχία μὲ τοὺς ἀρχιδαίμονεσ Ἀζαζέλ, Ἀζαραντέλ καὶ Ἀζαζελὸν, καταστρέφει τὴν Ἁγίᾳ Τράπεζα τῆς Ἁγίας Σοφίας.                                                                    

Καί τὸν τόπον τοῦ ναοῦ ἰάνασα σταθεῖσα κατὰ ἀνατολὰς φρυαττομένη, ἐρεῖε πρὸς τὸν Ὕψιστον. Μὴ κατώκνησα, ὦ λεγόμεν Ζεῦ ἀπολεῖψαι οὗ τὸ μνημόσυνον ἀπὸ τῆς γῆς.                                      

Στέκεται πρὸς τὴν ἀνατολὴ ὥστε θεωρητικὰ νὰ κοιτὰ τὸν θεὸ στὸ πρόσωπο μὲ ἀσέβεια καὶ ὅτι κανεὶς πιὰ δέν τὸν μνημονεύει. Ὅταν λοιπὸν ἡ ἀναφορὰ στὸ θεὸ σταματήσει, κάθε ἐλπίδα γία σωτηρία θὰ ἔχει χαθεῖ.                                                                          

Ἰδὲ τὶ σοὶ ἐποίησα καὶ ἔκαμνον, οὐκ ἠδυνήθης κἄν τραχὸς μου ἐφάψασθαι .                                                                                                  

Ἐδῶ λέει στὸ θεὸ “δὲς τὶ σοῦ ἔκανα καὶ δέν μπόρεσες οὔτε μία τρίχα μου νὰ μοῦ ἀκουμπήσει”

Ἡ Λίλιθ μιλᾶ γιὰ μία “τρίχα” τίς κεφαλῆς της ποὺ δέν ἔπαθε τίποτε. Ἄν ἦταν δαίμονας ἄρα ἀσώματος δέν θὰ μιλοῦσε γιὰ τρίχες .Ἡ Λίλιθ δέν εἶναι δαίμονας. Εἶναι κάτι ξεχωριστὸ τὸ “ἀπόλυτα κακὸ”                                                                                     

μεῖνον μι μικρὸν, καὶ ἐάν εἶμι ἐνταῦθα καὶ τὸ στερέωμά χαλῶ, καὶ δείξω σοὶ τίς ὁ ἕν θεοῖς δυνατώτερος φημὶ καὶ θεαῖς.                                 
                         

Τὸ θηλυκὸν βδέλυγμα ἐδῶ δηλώνη οὔι εἶναι δυνατότερη ἀπὸ τοῦς θεοὺς καὶ τὶς θεές . Τὶ ἐννοεῖ; Μὲ τὸν ὅρο θεοὶ καὶ θεὲς ὑπονοοῦνται ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ μὴ ἄνθρωποι ( ἀπόγονοι τῶν θυγατέρων τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν υἱῶν τοῦ θεοῦ . Γένεσις κεφ. 6,1-2).                                                                                                     

ταῦτα λαλήσει ἡ γάγγραινα, ἡ καὶ πλείονα, καὶ δράσει χείρονα εἰς ὕψος ἀποπτύουσα καὶ λίθους πέμπουσα. Ἑῶ γὰρ λέγειν αὐτῆς τὰ δεινότερα. Ἐν γὰρ τῷ καιρῷ ἐκεῖνο κλινεῖ ὁ θεὸς ὁ παντοκράτωρ τὸ τόξον αὐτοῦ ,καὶ τὸν θυμὸν αὐτοῦ , καὶ φοβερὰ δυνάμει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ ἐκτενεῖ τὴμ χείρα αὐτοῦ ἐπι τὴν μεγάλην πόλιν ταυτήν.

Καί δράξηται αὐτῆς ἐν ἰσχύει,καὶ τῷ δρεπάνω τίς δυνάμεως αὐτοῦ ὑποτεμεῖ τὸν χοῦν τὸν ὑποκάτω τῆς πόλεως ταύτης, καὶ ἐρεῖ τοῖς ὕδασι τὶς ἀβύσσου τοῦ καὶ ταπεῖν αὐτὴν, ἄπερ φοβερῶς ὑπακούσαντα ἐξ ἑκατέρων τῶν μερῶν τάχει σφοδρῶ καὶ ἤχῳ φοβερωτάτων ἀναβλύσουσι ,καὶ τὸ ὑποκάτω αὐτῆς ἀνασπάσει ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐπάρει αὐτὸ εἷς ὕψος ὡς μύλον γυροβολούμενον, φρίκη πολλὴ, ὥστε θρηνεῖν καὶ ὀδύρεσθαι, καὶ κράζει τε οὐαί ἐν μέσο τῆς πόλεως. Οὕτως οὖν κατενεχθείσης αὐτῆς ἐν τὴ ἀβύσσου τὰ ἐξ ἑκατέρων τῶν μερῶν ἀναβλύσαντα ὕδατα σφοδρῶς καταλύσαντα καὶ καταλύψαντα αὐτὴν τῷ φοβερῷ καὶ ἀχανεῖ πελάγει τῆς ἀβύσσου παραπέμψουσιν.                                                       

Ἡ ὀργὴ τοῦ θεοῦ ἔρχεται καὶ ἡ Κωνσταντινούπολης ἁποκολάται ὁλόκληρη ἀπὸ τὸ φλοιό τῆς γῆς καὶ ἀφοῦ στροβιλιστεῖ στόν ἀέρα σὰν φτερό στὸν ἄνεμο ρίχνεται στὰ νερὰ τῆς ἀβύσσου καὶ χάνεται . Ἔτσι ἔχουμε μία προφητεία γιὰ την καταστροφή τῆς Κωνσταντινουπόλεως.                                                                              

Οὗτος οὖν ,ὦ τέκνον μου Ἐπιφάνιε ἡ πόλις ἡμῶν συντελεσθήσεται. Καί ἅπερ δὲ σι ὄπισθέν ὅτι μέλλουσι συμβαίνειν τῷ κόσμο δεινὰ, ἐκεῖνα εἶσιν, ἅπερ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἔφησεν ἀρχὴν ὠδίνων .>>

αὐτὰ λοιπὸν προφητεύει ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ἕνας ἀπὸ τούς κορυφαῖους μας Ἁγίους

Ὁ Χριστός σταυρώθηκε ὡς ἀρνητὴς του Μωσαϊκοῦ νόμου - Το ἀκοῦτε γιαχβεδιστές;

Διαβάστε το ἔγγραφο, το ὁποῖο ὑπέγραψε ὁ Πόντιος Πιλάτος γιὰ την ἀποφάσει της Σταύρωσης του Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τους Ἑβραίους.

Παρέμεινε μέχρι το 1309 μ..Χ. τελείως ἄγνωστο, ὅταν καὶ βρέθηκε στὴν γνωστή σε ὅλους σήμερα γιὰ τον καταστροφικό σεισμό πόλη (L’Aquila) της Κεντρικῆς Ἰταλίας.

Ἀποτελεῖ ἱστορική ἀπόδειξη γιὰ την ἱστορική ὑπάρξη του Χριστοῦ, την ὁποία πολλοί προσπαθοῦν νὰ ἀμφισβητήσουν.

Το 1381 το κείμενο μεταφέρθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, ἐνῶ το 1643 μεταφράστηκε ἀπὸ τον Οἰκουμενικό Πατριάρχη Διονύσιο.

Χαρακτηριστικό της ἀπόφασης, την ὁποία ἀναγκαστικά ὑπέγραψε ὁ Πόντιος Πιλάτος, εἶναι ὅτι ὁ Χριστός κατηγορήθηκε καὶ σταυρώθηκε μετά ἀπὸ πιέσεις τῶν Ἑβραίων ὡς στασιαστής, ἀρνητὴς δηλαδή, του Μωσαϊκοῦ νόμου, τὸν ὁποῖο το 380 μ.Χ. Ἔβαλαν οἱ Ἑβραῖοι μέσῳ «ἁγίων» δίπλα ἀπὸ τα Λόγια του Χριστοῦ καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἔχει την Παλαιά Διαθήκη, την αἰτία δηλαδή γιὰ την ὁποία σταυρώθηκε ὁ Θεάνθρωπος, ὥς ἱερὸ βιβλίο.

Διαβάστε το ἔγγραφο μεταφρασμένο:

«Τῷ ἑβδόμῳ καὶ δεκάτῳ Τιβερίου Καίσαρος, Βασιλέως Ρωμαίων, μονάρχου ἀνικήτου, Ὀλυμπιάδος διακοσιοστῆς πρώτης, Ἠλιάδος ὀγδόης ἀπὸ κτίσεως κόσμου, κατά τον ἡμέτερον μερισμόν τῶν Ἑβραίων τετράκισχίλια καὶ ἑκατὸν ἑβδομήκοντα τέσσερα ἔτη καὶ καταβολῆς τῶν Ρωμαίων βασιλείας ἔτη ἑβδομήκοντα τρία καὶ ἀπὸ της ἐλευθερίας της δουλωσύνης Βαβυλῶνος ἔτη πεντακόσια ἑβδομήκοντα καὶ καταστροφῆς του Ἱεροῦ

βασιλείου ἔτη ἐννενήκοντα καὶ ἑπτὰ, ἐπὶ ὑπάτου τοῦ λαοῦ των Ρωμαίων Λουκίου Ζιζονίου καὶ Μάρκου Συννίου καὶ ἀνθυπάτου του Ἰλλιρικοῦ Παλιστέρα, κοινοῦ διοικητοῦ της χώρας τῶν Ἰουδαίων Κουίντου Φλαβίου, ἐπὶ τῆς διοικήσεως Ἱερουσαλήμ ἡγεμόνος κρατίστου

Ποντίου Πιλάτου, ἐπιστάτου της Κάτω Γαλιλαίας Ἡρώδου του Ἀντιπάτρου, της ἄκρας ἀρχιερωσύνης Ἄννα καὶ Καιᾶφα Ἀλλιάσου καὶ Ματίλ μεγιστάνων εἰς τον ναόν, Ραμπᾶλ Ἀμαμπέλ Πιοκτένου ἐκατόνταρχου ὑπάτου Ρωμαίων της πόλεως Ἱερουσαλήμ Σουμπιμασάξιου Ποπιλίου Ρούφου.

Ἐγὼ Πόντιος Πιλάτος, ἡγεμὼν διὰ της βασιλείας των Ρωμαίων, ἐπὶ του Πραιτωρίου της ἀρχιηγεμονίας, κρίνω καὶ κατακρίνω καὶ καταψηφίζω εἰς θάνατον σταυρικόν τον Ἰησοῦ λεγόμενον ὑπὸ του πλήθους Χριστόν,καὶ ἀπὸ πατρίδος Γαλιλαίας, ἄνθρωπον στασιώτη κατά τον Νόμο του Μωσαϊκοῦ καὶ ἐναντίον του μεγαλοπρεποῦς βασιλέως Ρωμαίων Τιβερίου Καίσαρος καὶ ὁρίζω καὶ ἀποφαίνομαι τον θάνατον αὐτοῦ σταυρικόν μετά τῶν ἄλλων κατά το σύνηθές τῶν καταδίκων, 

ἐπεὶ συνοίθρησεν αὐτὸς πλῆθος ἀνθρώπων πλουσίων καὶ φτωχῶν, οὐκ ἔπαυσε θορύβους ἐγείρων, ένοχλείν την Ἰουδαίαν ποιῶν ἑαυτόν Υἱόν Θεοῦ καὶ βασιλέα της Ἱερουσαλήμ, ἀπειλῶν φθοράν της Ἱερουσαλήμ καὶ του Ἱεροῦ Ναοῦ, 

ἀπαρνούμενος τον φόρον του Καίσαρος καὶ τολμήσας εἰσελθεῖν μετά βαΐων θριαμβευτής καὶ πλείστου ὀχλοῦ ὥσπερ τις Ρῆξ ἐντὸς της πόλεως Ἱερουσαλήμ ὡς τον Ι. Ναόν καὶ διορίζομεν τον ἡμέτερον πρῶτον ἑκατόνταρχον Κουϊντον Κορνήλιον 

περιᾶξαι τοῦτον παρρησία εἰς την χώραν Ἱερουσαλήμ δεδεμένον, μαστιζόμενον καὶ ἐνδεδυμένον πορφύραν, ἐστεφανωμένον ἀκάνθινω στεφάνῳ καὶ βαστάζοντα τον ἴδιον σταυρόν ἐπὶ ὤμου αὐτοῦ, ἶνα εἰπ παράδειγμα τοῖς ἄλλοις καὶ πᾶσι τοῖς κακοποιοῖς μεθ’ οὗ βούλομαι συνάγεσθαι δύο ληστάς φονεῖς καὶ ἐξέρχεσθαι διὰ της πύλης Γιαμπαρόλας, της νῦν Ἀντωνιανής, Ἀναχθῆναι δὲ Αὐτὸν τον Χριστόν παρρησία ἐπὶ το ὀρὸς τῶν κακούργων ὀνόματι Κολβάριον, 

οὗτινος σταυρωθέντος μεῖναι το σῶμα ἐν τῷ σταυρῶ εἰς κοινόν θεῶρημα πάντων των κακούργων, καὶ ἄνω του σταυροῦ τίτλου τεθῆναι γεγραμμένου τρισί γλώσσας τον ΙΗΣΟΥΣ ΑΛΟΝ Ο ΙΛΗΣ ΙΟΔΑΜ (Ἑβραϊστί) ΙΗΣΟΥΣ Ο ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ

ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΙΟΥΔΑΙΩΝ (Ἑλληνιστί) ΙΕΖΟΥΣ ΝΑΖΩΡΑΙΟΥΣ ΡΕΞ ΙΟΥΔΑΙΟΡΟΥΜ

(Ῥωμαϊστί).

Ὁρίζομεν οὖν μηδένα των ἡστινοσοῦν τάξεις καὶ ποιότητος τομήσαι ἀπερισκέπτως της τοιαύτην ἐμποδίσαι δίκην, ὡς ὑπ’ ἐμοῦ ὡρισμένην μετά πάσης σεμνότητος εἰς ποινήν της αὐτομολίας τούτου, Ἑβραίου ὄντος κατά τα ψηφίσματα καὶ τους Νόμους της τῶν Ρωμαίων Βασιλείας.

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΗΜΕΤΕΡΑΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ

– Ἀπὸ της φιλῆς Ἰσραήλ: Ρωδιέ, Δανιήλ, Ραμπινήλ, Ιονακείν, Μπανικάν, Ροτάμ, Ιουταβέλ και Περκουλάμ.

– Ἀπὸ της Βασιλείας καὶ ἡγεμονίας Ρωμαίων: Λούκιος, Σεξτίλιος και Μαξιμίλιος.

– Ἀπὸ τῶν Φαρισαίων: Μπαρμπάς Συμεῶν καὶ Μπονέλη.

– Ἀπὸ τῶν ὑπάτων καὶ δικαστῶν των Ρωμαίων: Λούκιος, Μπαντάνης, καὶ Μακαρόλας.

– Ἀπὸ της ἀρχιερωσύνης: Ρωάν, Ἰουάδους και Μπουκασόλης.

– Νομικός δημόσιος ἀπὸ τῶν ἐγκλημάτων τῶν Ἑβραίων: Μπουτάν».

Το κόππα

... ... ... ... ... ... κόππα

Το ... ... ... ... ... ... κόππα

Ἔτσι στὰ ἀρχαϊκά ἑλληνικά ἀλφάβητα βρίσκουμε νὰ γράφονται ΔΙΚΕ (=δίκη), ΚΑΛΟΣ(=καλός), ΑΛΚΙΒΙΑΔΕΣ(=Ἀλκιβιάδης), ἀλλὰ ϞΑϞΟΣ (=κακός), ϞΟΡΕ(=κόρη), ΛΕϞΥΘΟΣ(=λήκυθος), ϞΟΡΙΝΘΟΣ(=Κόρινθος).
Φωνολογικῶς ἡ χρήση δύο διαφορετικῶν γραμμάτων στὶς ἀρχαϊκές, κυρίως, ἐπιγραφές σημαίνει ὅτι το φωνολογικό σύστημα της Ἑλληνικῆς διέθετε δύο Ἀλλόφωνα του κ: ἕνα οὐρανικό καὶ ἕνα ὑπερωικό, κάτι ἀντίστοιχο δηλαδή στὴν προφορά -ἀλλὰ ὄχι στὴ γραφή- με αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὴ νέα Ἑλληνική.
Ἡ γενικευμένη χρήση ἑνὸς μόνο κ (του κάππα) ἀπὸ τα μέσα του 6ου π.Χ. αἰῶνα σημαίνει εἴτε ὅτι ἡ διαφορά αὐτὴ στὴν προφορά ἔπαψε ἀπὸ τότε νὰ ὑπάρχει εἴτε ὅτι ἔπαψε ἁπλὸς νὰ δηλώνεται στὴ γραφή.
Ἐνῶ γιὰ τὴ γραφή λέξεων χρησιμοποιήθηκε ἡ μορφή τοῦ ἀρχαϊκοῦ κόππα ( Ϙ ϙ ), στὸ ἑλληνικό σύστημα ἀρίθμησης το κόππα χρησιμοποιεῖται μέχρι καὶ σήμερα με τὴ μορφή του κεραυνόμορφου κόππα ( Ϟ ϟ )για να δηλώσει τον αριθμό 90.

Στὸ λατινικό ἀλφάβητο το γράμμα κόππα ἀντιστοιχεῖ στὸ γράμμα Q.
Ἡ παροιμία "Οὐδὲ ϟόππα γιγνώσκων" λέγονταν γιὰ ἐντελῶς ἀδαῆ ἄνθρωπο.

Θησεύς Αιγέως

Ὁ μῦθος της ἁρπαγῆς της Εὐρώπης

                                                                 
                                                    Ὁ μῦθος της ἁρπαγῆς της Εὐρώπης
Στήν ἑλληνική μυθολογία με το ὄνομα Εὐρώπη εἶναι γνωστή κυρίως ἤ κόρη του Φοίνικα καὶ της Ἀναστηλώσας. Ἀπὸ μερικούς θεωρεῖται κόρη του Ἀγορανομία (ὁ Φοῖνιξ ἦταν γιὸς του Φραγῆναι). Ὁ Δίας ἀπήγαγε την Εὐρώπη καὶ μαζί ἀπέκτησαν τρία τουλάχιστον παιδιά: τον βασιλιά Μίνω, τον Ραδάμανθυ καί τον Σαρπηδόνα. «Ευρ-ώπη» σημαίνει αὐτή πού ἔχει πλατύ, στρογγυλό πρόσωπο.
Ἡ Ἁρπαγῆ της Εὐρώπης
Σύμφωνα με τον μῦθο, ἡ Εὐρώπη ἦταν ἀδελφὴ του Κάδμου, ἱδρυτή της Θήβας καὶ κόρη του Ἀγήνορα καὶ της Τηλεφάσσας, ἡγεμόνων της Φοινίκης. Ὅταν μεγάλωσε, μία μέρα πῆγε στὰ λιβάδια της παραλία, γιὰ νὰ παίξει με τις φίλες της καὶ να μαζέψει λουλούδια. Ἐκεῖ συνάντησε τον θεό Δία. Ἐκεῖνον ἀμέσως τον χτύπησε ο Ἔρωτας καῆ γιὰ νὰ την πλησιάσει μεταμορφώθηκε σε ἤρεμο, εὔσωμο καὶ δυνατό ταύρῳ καὶ πῆγε δίπλα της κάνοντας δῆθεν ὅτι βόσκει, σκεπτόμενος με τι τρόπο θὰ την κατακτοῦσε. Ἐκείνη τότε πλησίασε τον ταύρῳ - Δία καὶ ἄρχισε νὰ τον χαϊδεύει γοητευμένη ἀπὸ την ὡραία κορμοστασιά του καὶ τὴ μυϊκή του δύναμη. Σε λίγο δὲ δίστασε καὶ νὰ τον καβαλίσει. Τότε αὐτὸς ἄρχισε νὰ τρέχει με ἀστραπιαία ταχύτητα. Ἡ Εὐρώπη ἔκλαιγε, μὰ δὲν μποροῦσε νὰ πηδήσει, γιατί φοβόταν μὴ σκοτωθεῖ.
Ὁ μεταμορφωμένος σε ταῦρο θεός διέσχισε τὴ θάλασσα συνοδευόμενος ἀπὸ Τρίτωνες καὶ Νηρηίδες και ἔφτασε στην Κρήτη. Ὅταν ἀποβιβάστηκε στὸ νησί, ὁ ταῦρος δὲν φαινόταν πιὰ, ἀλλὰ ὁ Δίας πῆρε ἀπὸ το χέρι την Εὐρώπη καὶ την ὁδήγησε στὸ Δικταίον Ἄντρο. Καρπός των ἐρωτικῶν ἑνώσεων του Δία καὶ της Εὐρώπης στὴν Κρήτη ἦταν ὁ Μίνωας, ὁ Ραδάμανθυς καὶ ὁ Σαρπηδόνας. Ἀργότερα, ὅταν ὁ Δίας ἐγκατέλειψε την Εὐρώπη καὶ πάγε στὸν Ὄλυμπο, η Ευρώπη πῆρε γιὰ δεύτερο σύζυγό της το βασιλιά της Κρήτης Ἀστερίωνα, πού υἱοθέτησε καὶ τα παιδιά ποὺ εἶχε ἀποκτήσει αὐτή ἀπὸ το Δία. Μετά το θάνατο του βασιλιά Ἀστέριου, το θρόνο της Κρήτης πῆρε ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ τους θετούς γιούς του, ὁ Μίνωας, ὁ ὁποῖος ἔγινε ὁ πρῶτος Ἕλληνας θαλασσοκράτορας καὶ νομοθέτης.
Ὕπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλες παραλλαγές του μύθου της Εὐρώπης: Μία ἀναφέρει ὅτι ἦταν κόρη του Ὠκεανοῦ καὶ της Τηθύος ἡ της Παρθενόπης, ἀδελφὴ της Θράκης καὶ ἐτεροθαλής ἀδελφὴ της Ἀσίας καὶ της Λιβύης. Δηλαδή ἡ Εὐρώπη ὑπῆρξε ἐπώνυμη της ἠπειρωτικῆς Ἑλλάδας καὶ μετά τους Περσικούς Πολέμους του τρίτου τμήματος του τότε γνωστοῦ κόσμου, της Εὐρώπης.
Την Ἤπειρο ἔλεγαν ὅτι ὁ Δώδων, ἀπὸ τον ὁποῖο πῆρε το ὄνομα της ἡ Δωδώνη, ἦταν ἐπίσης γιὸς του Δία καὶ της Εὐρώπης, ὅπως καὶ ὁ Αἴακός, γενάρχης των Αἰακιδών. Παιδί της Εὐρώπης λέγεται ὅτι ἦταν καὶ ὁ Κράνος, ἀγαπημένος του θεοῦ Ἀπόλλωνα.
(φωτογραφία ἀριστερά: Ἀρχαῖο σύμβολο με την Εὐρώπη). Η λατρεία της Εὐρώπης διαδόθηκε σε ὅλη την Ἑλλάδα. Στό Πήλιο ὑπῆρχε το «Λουτρόν της Εὐρώπης». Ἡ θεσσαλική πόλη Γυρτόνη ἡ Γυρτῶν εἶναι παραλλαγή της Γόρτυνος, του κέντρου της λατρείας της Εὐρώπης στὴν Κρήτη.
Ἀπὸ τον Ὄλυμπο πήγαζε ὁμώνυμό της ποτάμι, ὁ Εὕρωπος.
Ὁ Θάσος ἦταν ἀδελφὸς της Εὐρώπης, ὅπως καὶ οἱ Κάδμος, Ρινέας, Σῦρος καὶ ἄλλοι. Γενικῶς, οἱ ἑλληνικές πόλεις ἤθελαν νὰ ἤχουν κάποια σχέση με την Εὐρώπη, της ὁποίας ὁ μῦθος ἦταν διαδεδομένος παντοῦ, με παραλλαγές ἀπὸ πόλη σε πόλη.
Ἐκτός Ἑλλάδας, ὁ Λουκιανός (2ος αι. μ.Χ.) πληροφορήθηκε ὅτι ὁ ναός της Ἀστάρτης στὴ Σιδῶνα ἦταν ἀφιερωμένος στὴν πραγματικότητα στὴν Εὐρώπη:
«Ὑπάρχει παρομοίως στὴ Φοινίκη μέγας ναός τῶν Σιδωνίων. Τὸν ἀποκαλοῦν ναό της Ἀστάρτης. Πιστεύω ὅτι αὐτὴ ἡ Ἀστάρτη εἶναι ἡ σεληνιακή θεότητα. Ἀλλὰ σύμφωνα με ἕνα ἐκ τῶν ἱερέων, αὐτὸς ὁ ναός εἶναι ἀφιερωμένος στὴν πραγματικότητα στὴν Εὐρώπη, την ἀδελφὴ του Κάδμου. ..., ὅταν ἔφυγε ἀπὸ τὴ Γῆ οἱ Φοίνικες την τίμησαν με ναό καὶ διηγοῦνταν ἕνα ἱερὸ θρῦλο γι' αὐτή, πώς ὁ Δίας την ἐρωτεύθηκε γιὰ την ὀμορφιά της καὶ μεταμορφωμένος σε ταῦρο την μετέφερε στὴν Κρήτη. Αὐτὸ τον μῦθο τον ἄκουσα καὶ ἀπὸ ἄλλους Φοίνικες. Καὶ το νόμισμα τῶν Σιδωνίων φέρει ἐπάνω του την Εὐρώπη καθήμενη ἐπὶ ταύρου...»
Ἐπίσης σύμφωνα με τον ἴδιο τον Λουκιανό, η πρώτη ἐρωτική ἐνῶσι του Δία καὶ της Εὐρώπης ἔγινε στὸ Δικταῖο Ἄντρο, το σπήλαιο δηλαδή ὁποῦ γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε ὁ Δίας. («ἐπεὶ δὲ ἐπέβη τὴ νήσω (Κρήτη) ὁ μὲν ταῦρος οὐκέτι ἐφαίνετο, ἐπιλαβόμενος δὲ της χειρός o Ζεύς ἀπῆγε την Εὐρώπην εἰς το Δικταῖον ἄντρον ἐρυθριῶσαν καὶ κάτω ὁρῶσαν…», Λουκιανός Σαμωσατέας, Ἐνάλιοι Διάλογοι, 15, 4)
Ἀντίθετα σύμφωνα με την παράδοση των Γορτυνίων, ἡ ἐρωτική ἕνωση του Δία καὶ της Εὐρώπης ἔγινε στὴν περιοχή της Γόρτυνας, στὴ σκιά ἑνὸς πλατάνου πού ἀπὸ τότε παρέμεινε ἀειθαλής, κάτι πού ἀποτυπώνεται σε πάρα πολλά νομίσματά της πόλης αὐτῆς.
Παιδιά του Δία καὶ της Εὐρώπης, σύμφωνα με τον Ὅμηρο, ἦταν μόνο ὁ Μίνωας καὶ ὁ Ραδάμανθυς (καὶ οἱ δύο φέρονται ὥς κριτές στὸν Ἄδη τῶν Ἑλλήνων): «μηδέ του κοσμολόητου Φοίνικα την κόρη ὡς ἀγαποῦσα, ποὺ το Ραδάμανθυ μου γέννησε καὶ τον ἰσόθεο Μίνω» (Ἰλιάδα Ξ 310 – 322).
Ἀντίθετα, σύμφωνα με τον Ἡρόδοτο (Α 2 και Α 170 - 173), ὁ Μίνωας ἦταν γιὸς ἑνός Ἕλληνα, μᾶλλον Κρητικοῦ, ποὺ δὲν ἀναφέρει το ὄνομα του (ὑπονοεῖ τον βασιλιά Ἀστέριο) καὶ της Εὐρώπης, πριγκίπισσας της Φοινίκης καὶ ἀδελφὸς ὄχι του Ραδάμανθυ, ἀλλὰ του Σαρπηδόνα, ὁ ὁποῖος συνεπλάκη με το Μίνωα γιὰ το ποῖος θὰ πάρει τὴ βασιλεία καὶ ἡττηθείς πῆρε τους στασιαστές του καὶ πῆγαν στῆ Μίλητο της Μ. Ἀσίας.
Σύμφωνα ὅμως πάλι με τον Ὅμηρο, ὁ Σαρπηδόνας ἦταν γιὸς του Δία καὶ της Λαοδάμειας, κόρης του Βελλεροφόντη, του ἡρῶα καὶ ἡγεμόνα της Λυκίας: «Τρία παιδιά ἀπ' αὐτὴν ἀνάστησε μετά ὁ Βελλεροφόντης, τον Ἳσαντρο καὶ τον ἱππόλοχο, στερνά τὴ Λαοδάμεια. Μαζί της πλάγιασε ὁ βαθύγνωμος ὁ Δίας, κι ἡ Λαοδάμεια το χαλκαρματωμένο γέννησε ἰσόθεο Σαρπηδόνα» (Ιλιάδα Ζ 199 – 200).

Τί κρύβεται στὴ Σελήνη μῦθοι καὶ ἀποδείξεις

Μιὰ πολὺ παλιὰ Σουδανικὴ παράδοση τῆς φυλῆς Σιλλοὺκ ἀναφέρει: «Τὸν παλιὸ καιρὸ οἱ ἄνθρωποι ἀνέβαιναν στὸ φεγγάρι ἀπὸ κάποιο ἀνηφορικὸ δρόμο ἀλλὰ μετὰ κουράστηκαν καὶ δὲν μποροῦσαν ν' ἀνέβουν». Τά ... 

Ἰνδικὰ χειρόγραφα ἀναφέρουν ὅτι «οἱ Ἕλληνες θεοὶ πολέμησαν ἐναντίον τῶν κατοίκων τῆς σελήνης καὶ τῶν συμμάχων της.» Οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι γνώριζαν πάρα πολλὰ γιὰ τὴν σελήνη. 

Ὁ Σωκράτης τὴν χαρακτηρίζει: «Μεγάλη κούφια σφαῖρα ποὺ στὸ ἐσωτερικό της ὑπάρχουν θάλασσες καὶ στεριὲς καὶ κατοικοῦν ἄνθρωποι σὰν ἐμᾶς». 

Αὐτὰ ἀναφέρει ὁ Ξενοφάνης γιὰ τὸν δάσκαλο του. 

Αὐτὰ ποὺ ἔλεγε ὁ Σωκράτης τὰ ὑποστηρίζουν καὶ σύγχρονοι ἀστρονόμοι. 

Ὁ Ἕλληνας θεὸς Ὀρφέας, γιὸς τοῦ Ἀπόλλωνα, ὁ πιὸ τακτικὸς ταξιδιώτης τῆς Σελήνης καὶ τοῦ Σειρίου, καὶ μᾶς λέει: 

«Ἡ Σελήνη ἔχει βουνὰ πολιτεῖες καὶ σπίτια, ἡ ἐπιφάνεια τῆς εἶναι ἔδαφος ὅπως τῆς γῆς καὶ κατοικεκαι ἀπὸ θεϊκοὺς κατοίκους.» Τὶς πληροφορίες αὐτές μας τὶς δίνουν Πλούταρχος καὶ Διογένης ὁ Λαέρτιος. 

Ὁ Ὀρφέας γνώριζε τὸ σεληνιακὸ ἡμερολόγιο τῶν 12 μηνῶν καὶ τὶς φάσεις τῆς σελήνης. 

Μιλᾶ γιὰ τὴν περιστροφὴ τῆς γῆς γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο, τὶς εὔκρατες, τροπικὲς καὶ πολικὲς ζῶνες τῆς γῆς, τὶς ἐκλείψεις τῆς σελήνης, τὰ ἡλιοστάσια, τὶς ἰσημερίες, τὶς κινήσεις τῶν πλανητῶν καὶ τὴν παγκόσμια ἕλξη καὶ ἐπιμένει στὸ θέμα τῶν κατοίκων τῆς σελήνης, ὅτι εἶναι αὐτοὶ ποὺ περιπλανήθηκαν ἀπὸ πλανήτη σὲ πλανήτη. 

Οἱ Τελχίνες τῆς Ρόδου καὶ οἱ Κάβειροι τῆς Σαμοθράκης ἐξαφανίστηκαν μετὰ τὸν μεγάλο κατακλυσμό. Ἡ τεχνολογική τους ἐξέλιξη ἦταν τέτοια ποὺ τοὺς ἐπέτρεπε νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν γῆ καὶ νὰ σωθοῦν στὴν Σελήνη ἢ τὸν Ἀρη. 

Ἡ ἄποψη μοῦ εἶναι ὅτι ἐπέστρεψαν στὶς βάσεις τους στὴν Σελήνη καὶ τὸν Ἀρη ἀντίστοιχα, βάσεις ποὺ χρησιμοποιήθηκαν ἀπὸ τοὺς θεοὺς κατὰ τὸν ἐποικισμὸ τῆς γῆς. 

Ὁ Νονὸς ἀναφέρει ὅτι ὁ Φαέθων ἔκανε 30 περιστροφὲς γύρω ἀπὸ τὸ φεγγάρι, ταξίδεψε στὴν Ἀφροδίτη καὶ ἐπισκεπτόταν τὸν Β. καὶ Ν. Πόλο. 

Ὁ Διόνυσος καὶ ὁ Ἡρακλῆς πῆγαν στὴν Σελήνη καὶ ὁ Ἴδμων ὅπως ἀναφέρει ὁ Νονὸς ταξίδεψε στὴν Σελήνη μὲ τὸ ἅρμα του ποὺ ἔμοιαζε μὲ ἀπαστράπτοντα κομήτη καὶ δίνει ἀκριβέστατες πληροφορίες γιὰ τὴν ἀθέατη πλευρὰ τῆς σελήνης κάτι, ποὺ πρὶν λίγα χρόνια ἔκανε ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος. 

Ὁ Ἑλληνικῆς καταγωγῆς Λουκιανὸς ἀπὸ τὴν Σαμοσάτα τῆς Συρίας ἔζησε τὸ 120 μ.χ. Στὸ βιβλίο του 

«Ἀληθινὴ Ἱστορία» ἂν καὶ τὸ χαρακτηρίζει παραμύθι, ἐν τούτοις δίνει πληροφορίες ἐπιστημονικὰ ἀπόλυτα ἀκριβεῖς, οἱ ὁποῖες ἐπαληθεύτηκαν στὴν ἐποχή μας. 

Τὶς πληροφορίες αὐτὲς ἐὰν δὲν ὑπῆρχαν ἀνάλογες ἐμπειρίες, ἦταν ἀδύνατον νὰ τὶς φαντασθεῖ ἄνθρωπος. «Πήγαινε μὲ ἕνα καράβι ποὺ τὸ πῆρε ὁ ἀέρας γιὰ ἑφτὰ μερόννχτα καὶ τὴν ὄγδοη ἡμέρα ἔφτασε στὸ φεγγάρι. 

(Τόσο κάνουν τὰ σύγχρονα διαστημόπλοια τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸ φεγγάρι). 

Μπῆκε μέσα σ' ἕνα πηγάδι ποὺ ἀπὸ πάνω εἶχε καθρέφτες καὶ ἔβλεπε ὅλη τὴ γῆ. 

(Πρόκειται γιὰ ὑπερσύγχρονο τηλεσκόπιο ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἀκόμη δὲν τὸ ἔχει φτιάξει γιατί μὲ αὐτὸ ἔβλεπε καὶ τοὺς ἀνθρώπους στὴν γῆ). Βασιλιᾶς τῆς Σελήνης ἦταν ὁ Ἐνδυμίωνας ποὺ τὸν πῆραν ἀπὸ τὴν γῆ καὶ τὸν πῆγαν στὸ φεγγάρι καὶ τὸν ἔκαναν βασιλιᾶ.» Περιγράφει τρικινητήρια ἀεροπλάνα (τρικέφαλοι ἀλογογύπες ποὺ πετοῦσαν) περιγράφει σύγχρονες διόπτρες (ἔβαζαν καὶ ἔβγαζαν τὰ μάτια τους ποὺ μποροῦσε νὰ τὰ φορᾶ ὁ καθένας καὶ ἔβλεπαν πολὺ μακρυὰ) περιγράφει πολεμιστὲς μὲ διαστημικὴ στολὴ ποὺ εἶχε δύο κέρατα "κεραῖες". 

Ὁ στρατὸς αὐτὸς ἦταν τοῦ Φαέθοντα καὶ ἐπειδὴ ἦταν ἄνθρωποι σὰν ἐμᾶς καὶ ἡ θερμοκρασία τῆς σελήνης μεγάλη γι αὐτὸ φοροῦσαν τὶς διαστημικὲς στολές. Περιγράφει ταξίδια στ' ἄστρα τοῦ ζωδιακοῦ καθὼς καὶ προσθαλάσσωση ἴδια μὲ αὐτὴ τῶν συγχρόνων κοσμοναυτὼν καὶ μάλιστα στὴν περιοχὴ τῶν Βερμούδων. 

Ἐπισκέφθηκε τὰ νησιὰ τῶν Μακάρων (Σείριος) καὶ δὲν ἤθελε νὰ φύγει ἀφοῦ σὲ λίγα χρόνια θὰ γύρναγε πίσω. 

 Τέλος περιγράφει πόλεμο μεταξὺ τῶν κατοίκων τῆς Σελήνης καὶ τοῦ Σειρίου ὅπου ἔγιναν ἀερομαχίες καὶ χρησιμοποιήθηκαν τρομερὰ ὅπλα καὶ νίκησαν οἱ Σείριοι. 

Ὅπως φαίνεται ὁ Λουκιανὸς διάβασε κάποιο χειρόγραφο ποὺ ἔγραφε γιὰ ὅλα αὐτὰ καὶ ἐπειδὴ τοῦ φαινόταν ἐξωφρενικὰ τὰ ἀποκάλεσε παραμύθι τὰ ἔγραψε καὶ τὰ ὀνόμασε ἀληθινὴ ἱστορία. Ἡ δίδυμη ἀδελφὴ τοῦ Ἀπόλλωνα, ἡ Ἀρτεμη, χρημάτισε βασίλισσα τῆς σελήνης. 

Ὁ Πυθαγόρας, γιὸς τοῦ Ἀπόλλωνα κατὰ μία παράδοση, ἐπέμενε ὅτι ἡ Σελήνη κατοικεῖται ἀπὸ ὄντα θεϊκὰ ὅμοια μὲ τοὺς ἀνθρώπους τῆς γῆς 

 Ὁ Πυθαγόρας ἀφηγεῖται ἐπίσης ὅτι ἔκανε στροφὲς γύρω ἀπὸ τὴν σελήνη μὲ τὰ ἀστρόπλοια τῶν θεῶν ποὺ κατοικοῦσαν στὸ φεγγάρι καὶ μὲ τὰ ὄντα αὐτὰ εἶχε δημιουργήσει φιλία, ἐνῶ ἀναφέρει ὅτι ἡ σεληνιακὴ ἡμέρα εἶναι 15 φορὲς μεγαλύτερηαπό της γῆς ὅπως καὶ εἶναι. 

Ὁ Ἀριστοτέλης ἀναφέρει ὅτι ὅπως ἄκουσε ἀπὸ μαρτυρίες πολλὲς φορές, ὁ Πυθαγόρας μποροῦσε τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ βρίσκεται σὲ δύο διαφορετικὸ μέρη - ἰδιότητα ποὺ ἔχει μόνο τὸ ἠλεκτρόνιο τοῦ ἀτόμου - καὶ ἔκανε ταξίδια στὸν Ἅδη ἀκολουθῶντας τὴν διαδρομὴ τοῦ Προμηθέα. Ὁ Πυθαγόρας μποροῦσε νὰ αἰωρεῖται καὶ νὰ γίνεται ἀόρατος ἢ νὰ βρίσκεται ταυτόχρονα σὲ δύο μέρη. Τὸν δίδαξε ὁ Ἀπόλλωνας ὅπως τὸν Ἀρισταία καὶ τὸν ἱερέα του 'Ἀβαρι. 

 Οἱ θεϊκοὶ κάτοικοι τῆς σελήνης εἶναι πιὸ ψηλοὶ ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῆς γῆς, ξανθοὶ καὶ πολὺ ὄμορφοι. Ὅλες οἱ γνώσεις τοῦ Πυθαγόρα, Μαθηματικά, Μουσική, Γεωμετρία, Φυσικὴ εἶναι δοτὲς γνώσεις ποὺ πῆρε ἀπὸ τοὺς οὐράνιους μὲ τοὺς ὁποίους εἶχε συνεχῆ ἐπαφῆ. Τὸ 1950 σὲ ναὸ τῶν Μαγιᾶς στὸ Μεξικὸ βρέθηκε χάρτης τῆς ἀθέατης πλευρᾶς τῆς σελήνης, ὁ ὁποῖος ἀποδείχτηκε ἀπόλυτα ἀκριβὴς συγκρινόμενος μὲ τοὺς πρόσφατους ποὺ ἔφεραν τὰ διαστημόπλοια. Ἡ πρώτη χαρτογράφηση τῆς ἀθέατης πλευρᾶς τῆς σελήνης ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ἔγινε τὴν 7.10.1959, ἑπομένως ὁ παλαιὸς χάρτης βρέθηκε στὴν γῆ ἢ ἀπὸ ἐπίσκεψη γήινων στὸ φεγγάρι ἢ ἀπὸ ἐπίσκεψη ἐξωγήινων στὴν γῆ. 

Ἡ σελνη σύμφωνα πάντα μὲ τὰ Σανσκριτικὰ κείμενα καὶ τὴν Ἰνδουϊστικὴ θρησκεία, σὲ κάποια ἀπώτατη ἐποχὴ δὲν ὑπῆρχε σὰν δορυφόρος τῆς γῆς. Ἀργότερα ἡ γῆ εἶχε τρεῖς δορυφόρους. Τὴν ἐποχὴ ποὺ ἡ γῆ δὲν εἶχε δορυφόρους, οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἀνάστημα ὕψους 1.20-1.50 μέτρων. 

Ὅταν εἶχε τρεῖς δορυφόρους τότε οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἀνάστημα 2.50-12.00 μέτρα καὶ τέλος μὲ ἕνα δορυφόρο ἔχουν τὸ ὕψος τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου 1.60-2.00 μέτρα, λόγῳ βαρύτητας (g=9.81m/sec2). Ἡ σελήνη σὰν οὐράνιο σῶμα ἀσκεῖ σημαντικὴ ἐπίδραση σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τῆς γῆς, παλίρροιες, βαρυτικὰ καὶ ἐλκτικὰ φαινόμενα, αὐξομείωση τοῦ ἠλεκτρικοῦ δυναμικοῦ, αὔξηση δένδρων, ἀναστάτωση ὀργανισμῶν, κρίσεις αἱμοραγιὼν καὶ ἔντονος ἐπηρεασμὸς ἀθλητῶν καὶ μοναχικῶν ἀνθρώπων. Τὸ 1957 ὁ Χ. Σ. Τζόουνς, διευθυντὴς τοῦ ἀστεροσκοπείου τοῦ Γκρίνουιτς, ἀπέκλειε μὲ ἐπιστημονικὰ ἐπιχειρήματα τὴν περίπτωση νὰ πατήσει ὁ ἄνθρωπος τὸ πόδι του στὸ φεγγάρι διότι δὲν θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὴν ἕλξη τῆς γῆς. 

 Διαψεύσθηκε πανηγυρικὰ μετὰ ἀπὸ 12 χρόνια. Στὴν ἐπιστήμη δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀδύνατο. Τὴν ἐκδοχὴ τῆς δημιουργίας γῆς-σελήνης ταυτόχρονα πρέπει νὰ τὴν ἀποκλείσουμε γιατί ἡ πυκνότητα τῆς γῆς εἶναι 5,5 καὶ τῆς σελήνης 3,3. Ἡ ἡλικία τῶν πετρωμάτων ποὺ ἔφεραν οἱ ἀποστολὲς τοῦ «Ἀπόλλωνα» ἀπὸ τὴν σελήνη παρουσιάζουν ἡλικία ποὺ κυμαίνεται ἀπὸ 7 - 20 δισεκατομμύρια χρόνια ἐνῶ τῆς γῆς εἶναι 4,5 καὶ τοῦ ἡλιακοῦ συστήματος 5 δισεκατομμύρια χρόνια. 

Στὸ Ἀγγλικὸ Γεωλογικὸ Ἐργαστήριο ὁ Μ. Μορὼ διαπίστωσε ὅτι μιὰ σεληνιακὴ πέτρα ἐκμηδένιζε τὴν βαρύτητα. Ἡ σελήνη εἶναι ἕνας ἄγνωστος ἐπισκέπτης ταξιδευτῇς τοῦ διαστήματος. Τὰ πετρώματα τῆς ἐπιφανείας τῆς σελήνης εἶναι θόριο, ζιρκόνιο, τιτάνιο, χρώμιο, πυρίτιο, ἀλουμίνιο, σίδηρος, μαγνήσιο καὶ ἀσβέστιο. Βρέθηκαν δὲ μὲ τέτοιο τρόπο διατεταγμένα καὶ σὲ τόσο μεγάλες ποσότητες, σὰν νὰ τοποθετήθηκαν ἀπὸ κάποιον ποὺ ἤθελε νὰ ἐξασφαλίσει προστασία ἀπὸ κοσμικὲς ἀκτινοβολίες καὶ πτώση μετεωριτῶν. Ἡ γεωχημικὴ σύσταση τῶν πετρωμάτων δὲν μοιάζει μὲ αὐτὴ τῆς γῆς, ἐνῶ τὰ πετρώματα πυροξενομαγγανίτη, σιδηροψευδοβρουκίτη καὶ τιτανιούχου πικοτίτη εἶναι ἄγνωστα στὴν γῆ, πρᾶγμα ποὺ φανερώνει ὅτι γῆ-σελήνη δὲν ἔχουν γεωλογικὴ συγγένεια. Ἂν ἡ σελήνη εἶχε ἀποσπασθεῖ ἀπὸ τὴν γῆ ὅπως ὑποστηρίζει Μία ἐκδοχή, θὰ πρέπει νὰ εἶχε τὴν αὐτὴ χημικὴ σύσταση καὶ τὴν αὐτὴ πυκνότητα καὶ ἔστω ὑπόγεια νερά, ἀλλὰ ἡ σελήνη δὲν φαίνεται νὰ εἶχε ποτὲ νερό. 

Τὸ νὰ αἰχμαλωτίστηκε ἡ σελήνη ἀπὸ τὴ γῆ πρέπει νὰ ἀπόκλεισθέί, γιατί ἀντίκειται στοὺς νόμους τπς οὐράνιας μηχανικῆς. Λόγῳ τῶν τεραστίων τριβὼν ἡ σελήνη θὰ ἀναφλεγόταν. 

Οἱ κρατῆρες τῆς σελήνης δὲν εἶναι ἡφαιστειογενεῖς, ἀλλὰ προέρχονται ἀπὸ πτώση μετεωριτῶν. Ἠφαιστειακὰ ἡ σελήνη εἶναι νεκρὴ ἐδῶ καὶ 3 δισεκατομμύρια χρόνια, γεγονὸς ἀνεξήγητο σὲ συσχετισμὸ μὲ τὴ γῆ. 

 Οἱ κρατῆρες ἔχουν μεγαλύτερο πλάτος, 150 χιλιόμετρα καὶ βάθος μέχρι ἕξη χιλιόμετρα, φαινόμενο ποὺ δημιουργεῖ ἀπορίες, τί ὑπάρχει μετὰ τὸ βάθος αὐτό. Ὁ φλοιὸς τῆς σελήνης ἔχει πάχος μόλις 40 χιλιόμετρα καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἐνεργὰ ἡφαίστεια ἐὰν ἡ κατάσταση τοῦ ἐσωτερικοῦ ἦταν διάπυρη. Ἐὰν κρίνουμε ἀπὸ τὴν ἡλικία της θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει ψυχθεῖ τελείως σὲ συνάρτηση μὲ τὶς διαστάσεις της καὶ ὁ φλοιός της θὰ ἔπρεπε νὰ ἰσοῦται μὲ τὴν ἀκτῖνα της. Τὰ 40 χιλιόμετρα τοῦ φλοιοῦ της ἐπιβεβαιώνουν ὅτι εἶναι τεχνητὸ περίβλημα καὶ ὄχι φυσικὸ ἀποτέλεσμα λόγῳ ψύξεως τῆς ἀρχικῆς πυρακτωμένης μάζας. 

Μὲ ἁπλὲς μαθηματικὲς σκέψεις, ἂν κρίνουμε ἀπὸ τὴν διάμετρο τῶν κρατήρων, τὴν ταχύτητα τῶν μετεωριτῶν καὶ τὴν πυκνότητα τῆς σελήνης, θὰ ἔπρεπε οἱ κρατῆρες τῆς σελήνης νὰ εἶχαν βάθος ἴσο μὲ τὸ πάχος τοῦ φλοιοῦ ἐνῶ ἔχουν μόνο 6 χιλιόμετρα, ποὺ σημαίνει ὅτι κάποιο πανίσχυρο ὑλικὸ ἐμποδίζει τὴν παραπέρα εἰσχώρηση τῶν μετεωριτῶν καὶ ἑπομένως ἡ ἐπιφανειακὴ διάταξη τῶν πετρωμάτων δὲν εἶναι τυχαία. Ἡ σελήνη σὰν οὐράνιο σῶμα χαρακτηρίζεται ἀπὸ τοὺς ἐπιστήμονες «Ἀστρικὴ Ἀνωμαλία», γιατί ἡ ἀπόσταση της ἀπὸ τὴν γῆ εἶναι πολὺ μεγάλη γιὰ δορυφόρο. Εἶναι ὁ μεγαλύτερος δορυφόρος τοῦ ἡλιακοῦ συστήματος. 

 Ὁ φωτεινός της δίσκος εἶναι ἴσος μὲ αὐτὸν τοῦ ἡλίου, ἡ τροχιά της κυκλική, περίεργο φαινόμενο γιὰ δορυφόρο, ἐνῶ τὸ φαινόμενο τῶν ἐκλείψεων εἶναι τὸ μοναδικὸ φαινόμενο στὸ ἡλιακό μας σύστημα. 

Ὁ ἥλιος ἕλκει τὴν σελήνη μὲ διπλασία δύναμη ἀπ' ὅτι ἡ γῆ καὶ θὰ ἔπρεπε λογικὰ νὰ τὴν ἀποσπάσει. Κάτι τέτοιο ὅμως δὲν συμβαίνει ἀλλὰ καὶ κατὰ τρόπο μυστήριο ἡ τροχιὰ διορθώνεται ὅταν ὑπάρχουν ἀποκκλίσεις, σὰν κάποιο κοσμικὸ χέρι νὰ ἐπεμβαίνει ὅταν ἀπαιτεῖται. Μὲ βάση τὶς παραπάνω ἰδιαιτερότητες ὁ Αὐστριακὸς καθηγητὴς Χόμπιργκερ εἶπε: Ἡ σελήνη εἶναι ἐπισκέπτης τοῦ διαστήματος. Οἱ Ρῶσοι καθηγητὲς Μιχαὴλ Μπάζιν καὶ Ἀλεξάντερ Σέρ-μπακὼφ τῆς Ρωσικῆς Ἀκαδημίας Ἐπιστημῶν καὶ αὐτοὶ μὲ βάοη ὅλα τὰ παράδοξα τῆς σελήνης εἶπαν: Ὑπάρχουν στοιχεῖο ποὺ πείθουν ὅτι ἡ σελήνη εἶναι κούφια καὶ ἔργο νοημόνων ὄνιων ποὺ κατοικοῦν στὸ ἐσωτερικό της. Εἶναι διαστημόπλοιο ποὺ κατασκευάστηκε νὰ ταξιδεύει στὸ διάστημα γιὰ ἑκατομμύρια χρόνια. 

Ποιοῖτο ἔφτιαξαν καὶ ἀπὸ ποὺ ἔρχεται δὲν γνωρίζουε. 

 Μὲ τὶς παραπάνω ἀπόψεις συμφωνοῦν καὶ ὁ ἀστρονόμος τῆς ΝΑΣΑ Μὰκ Ντόναλντ καὶ ὁ Ἀγγλος συνάδελφος τοῦ Γουέλκινς. Μὲ τὴν ἀποστολὴ «Ἀπόλλων 11 καὶ 12» ἐγκατέστησαν ὑπερευαίσθητους σεισμογράφους στὴ «θάλασσα τῆς Γαλήνης» καὶ στὴ «θάλασσα τῶν Καταιγίδων» ἀντίστοιχα, προκειμένου νὰ μελετήσουν σεισμικὰ φαινόμενα τῆς σελήνης. 

Ὅταν ἡ σεληνάκατος τοῦ «Ἀπόλλων 12» ἐπέστρεψε στὸ διαστημόπλοιο τὴν ἄφησαν νὰ πέσει στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης σὲ ἀπόσταση 65 χιλιομέτρων μακρυὰ ἀπὸ τὸν σεισμογράφο καὶ πρὸς κατάπληξη ὅλων παρουσιάστηκε ἕνα μὴ ἀναμενόμενο φαινόμενο: 

Οἱ παλμικὲς δονήσεις τῆς σύγκρουσης ποὺ μεταδιδόταν μὲ τὴν ἀπίστευτη ταχύτητα τῶν 10 χιλιομέτρων τὸ δευτερόλεπτο, αὐξήθηκαν προοδευτικά, ἔφθασαν σὲ μιὰ μέγιστη τιμὴ καὶ μετὰ ἔσβησαν. 

Ἡ ταχύτητα τοῦ ἤχου στὴν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας εἶναι 1240 μέτρα τὸ δευτερόλεπτο. Τὸ φαινόμενο κράτησε μία ὥρα καὶ θύμιζε χτύπους καμπάνας. 

Οἱ χτύποι στὴν καμπάνα θὰ διαρκοῦσαν λιγότερο ἀπὸ μισὴ ὥρα. Ἡ ἀποστολή του «Ἀπόλλων 13» μὲ μικρὴ ποσότητα ἐκρηκτικῶν ποὺ πυροδότησε προκάλεσε ἁρμονικὲς δονήσεις ποὺ κράτησαν 3ω30', καὶ ἡ ΝΑΣΑ ἀρκέστηκε νὰ πεῖ: 

Κάτι περίεργο συμβαίνει στὸ ἐσωτερικὸ τῆς σελήνης γιὰ νὰ ἔχουμε ἀντὴν τὴν ἀρμονικότητο μὲ τὴν ὁποία μποροῦμε νὰ συντονίσουμε τὸ ρολόγια μας. Ἡ ἀποστολή του «Ἀπόλλων 14» προκάλεσε καὶ αὐτὴ δονήσεις καὶ ἡ ΝΑΣΑ εἶπε: 

Οἱ πιθανότητες νὰ εἶναι κούφια ἡ σελήνη εἶναι πολὺ μεγάλες. 

Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς τεχνητὲς δονήσεις ποὺ προκάλεσαν οἱ ἄνθρωποι, διαπιστώθηκαν δονήσεις σὲ βάθος 800 χιλιομέτρων ποὺ δὲν ξεπέρασαν τὴν «βαθμίδα 2» τῆς κλίμακας Ρίχτερ. 

Ἦταν ἀπόλυτα ἁρμονικές, φαινόμενο ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν ἄποψη ὅτι ἡ σελήνη εἶναι κούφια καὶ ἐνδέχεται νὰ εἶναι κατοικημένη. 

Οἱ δονήσεις αὐτὲς ἐπαναλαμβάνονταν σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα, μιὰ φορὰ τὸν μῆνα καὶ μὲ τὴν ἴδια ἔνταση πάντα. 

Οἱ «Τάϊμς» τῆς Ν. Ὑόρκης ἔγραφαν τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1976 ὅτι ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς πέντε σεισμογράφους ποὺ τοποθέτησε ὁ «Ἀπόλλων 14» ἐργάστηκε κανονικὰ μέχρι τὸν Μάρτιο τοῦ 1975 καὶ κατόπιν σίγησε. Τὸ περίεργο εἶναι ὅτι μετὰ ἀπὸ ἕνα μῆνα σιγῆς λειτούργησε ξανὰ καὶ κανονικά. Ἐπίσης ἕνα ἄλλο μηχάνημα ποὺ εἶχε σιγήσει γιὰ 4 ὁλόκληρα χρόνια λόγῳ ὑπερβολικῆς ζέστης τῆς σεληνιακῆς ἐπιφάνειας, ἄρχισε καὶ αὐτὸ νὰ λειτουργεῖ κανονικὰ γιὰ πρώτη φορὰ μαζὶ μὲ τὸ προηγούμενο ἂν καὶ δὲν ἦταν συνδεδεμένα μεταξύ τους. 

Ὁ «Ἀπόλλων 16» κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ του πρὸς τὴν σελήνη ἔχασε ξαφνικὰ τὸν αὐτόματο ἔλεγχο τῆς πορείας χωρὶς ἐξήγηση καὶ χωρὶς ἐξήγηση τὸν ἐπανεῦρε ξαφνικά. Στὸ ἐσωτερικό του κρατῆρα «Ρέητζερ» τὸ διαστημόπλοιο «Ρέητζερ 7» τράβηξε ἀπὸ ἀπόσταση 5 χιλιομέτρων μιὰ φωτογραφία, λίγο πρὶν πέσει στὴ σελήνη. 

Ἡ φωτογραφία παρουσίαζε μιὰ σειρὰ ἀπὸ παράξενα ἀντικείμενα ποὺ ἡ ΝΑΣΑ τὰ χαρακτήρισε πέτρες, ἐνῶ διάφοροι ἐρευνητὲς μίλησαν γιὰ ΑΤΙΑ. 

Τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1973 τὸ Σοβιετικὸ «Λοῦγχοντ 2» σιην θάλασσα τῆς Γαλήνης βρῆκε μιὰ μεταλλικὴ πλάκα μήκους ἑνὸς μέτρου ἀσυνήθους στιλπνότητας καὶ πολὺ μικρῆς ἡλικίας. 

Σιτην ἴδια αὐτὴ θάλασσα παρατηρήθηκαν πυραμίδες στὴν ἴδια ἀκριβῶς διάταξη μὲ τὶς πυραμίδες τῆς Αἰγύπτου ὅπως ὑποστηρίζει ὁ Ρῶσος ἐπιστήμονας Ἀλεξάντερ Ἀβράμωφ. 

Γιατί ἡ ΝΑΣΑ προσελήνωσε πολλὲς ἀπὸ τὶς ἀποστολές της στὴν θάλασσα τῆς Γαλήνης; Μήπως κάποιο μυστικὸ τπν ὑποχρέωσε σὲ αὐτὴ τὴν ἀπόφαση; 

Τὰ διαστημόπλοια «Λούνα 9» καὶ «Ὄρμπιτερ 2» φωτογράφησαν ὀκτὼ ὀρελίσκους ὅμοιους μὲ αὐτοὺς τῆς Κλεοπάτρας στὴν Αἴγυπτο, ὕψους οὐρανοξύστη. 

Σὲ φωτογραφίες ποὺ πάρθηκαν ἀπὸ διαστημόπλοια καὶ χαρακτηρίστηκαν ἀπόρρητες, φαινόταν ἕνας φωτεινὸς συμμετρικὸς σταυρός. 

Ἐμφανίστηκε ξαφνικὰ καὶ ξαφνικὰ χάθηκε. Παρακάτο παραθέτουμε διάφορες ἀστρονομικὲς παρατηρήσεις ποὺ κατὰ καιροὺς κατέγραψαν διάφορα περίεργα φαινόμενα στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. 11.3.1587: 

Οἱ ἀστρονόμοι τῆς ἐποχῆς παρατηροῦν μὲ γυμνὸ μάτι ἕνα λαμπρὸ ἀστέρι πάνω στὸ φεγγάρι ἀνάμεσα στὰ δύο ἄκρα τοῦ ἡλιακοῦ μηνίσκου. 12.11.1671: 

Παρατηρεῖται στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης ἕνα λευκὸ σύννεφο ἂν καὶ ἡ σελήνη δὲν ἔχει σύννεφα. 1783 & 1784: Παρατηροῦνται σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα κινούμενα φῶτα στὴν σεληνιακὴ ἐπιφάνεια. 1794: Ἕνα περίεργο ἀντικείμενο πετοῦσε πάνω ἀπὸ τὴν σελήνη. 7.9.1800: Οἱ Γάλλοι ἀστρονόμοι παρατηροῦν κατὰ τὴν διάρκεια μιᾶς ἔκλειψης σειρὰ ἀπὸ κινούμενα φῶτα ποὺ ἀλλάζουν συνεχῶς σχηματισμοὺς καὶ ἀφοῦ εὐθυγραμμίστηκαν ἐξαφανίστηκαν. 4/5/6/7.2.1821, ἄ/6.5.1821, 11.7.1821, 28/29.11.1821: Στὶς παραπάνω ἡμερομηνίες καὶ σχεδὸν σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ 1821 οἱ ἀστρονόμοι παρατηροῦν πλῆθος ἀπὸ ἀνεξήγητα φῶτα νὰ κινοῦνται στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης καὶ μετὰ ἀπὸ ὁρισμέ-μοὺς σχηματισμοὺς ποὺ πῆραν ἐξαφανίστηκαν. 22.1.1825, 12.4.1826, 7.3.1826, 22.12.1835: Σὲ ὅλες τὶς παραπλεύρως ἡμερομηνίες παρατηρήθηκε μεγάλη δραστηριότητα φωτεινῶν ἀντικειμένων μὲ σημεῖο ἀναφορᾶς γύρω καὶ μέσα στὴν «θάλασσα τῶν Κρίσεων». Ἀρχὲς 1860. 10.6.1866, 7.5.1867, 

Ὅλο τὸ 1869: Καθ' ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ 1860 παρατηρεῖται μεγάλη δραστηριότητα φῶ-ἰεινὼν ἀντικειμένων στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης καὶ ἰδιαίτερη ἔξαρση στὶς παραπάνω ἡμερομηνίες ὅπου παρατηρήθηκαν καὶ χαρτογραφήθηκαν κωνικὲς κατασκευὲς μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὸν κρατῆρα του Λινὲ ὁ ὁποῖος ἔχει βάθος 360 μέτρα καὶ διάμετρο 10 χιλιόμετρα. 

Οἱ ἀστρονόμοι ἔμειναν ἄφωνοι ὅταν πέντε χρόνια ἀργότερα διαπίστωσαν ὅτι ὁ κρατῆρας εἶχε ἐξαφανιστεῖ. Ὅλο τὸ 1871: Παρατηροῦνται πάνω ἀπὸ 1500 φωτεινὰ ἀντικείμενα στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης μὲ συχνότητα ἐμφανίσεως καθημερινά. 5.2.1877: Στὸν κρατῆρα Εὔδοξος φαίνεται γιὰ πολλὲς μέρες μιὰ φωτεινὴ γραμμὴ μεγάλου μήκους. 21.3.1877 καὶ 4.5.1877: Τὸ ἐσωτερικό του κρατῆρα Πρόκλος εἶναι κατάφωτο ἀπὸ πάρα πολλὰ κινούμενα φῶτα. Ὅλο τὸ 1879: Τὸ ἔτος αὐτὸ ἔχουμε πλῆθος ἐμφανίσεων φωτεινῶν ἀντικειμένων στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. 

Ὁ κρατῆρας τοῦ Ὑνγίνου παρουσίαζε φωτεινότητα σὰν νὰ φωτιζόταν ἀπὸ κάποια πηγὴ φωτός, ἐνῶ ἔξω ἀπὸ αὐτὸν φωτεινὰ ἀντικείμενα ἄλλαζαν συνέχεια σχηματισμούς. Στὸν κρατῆρα Φρακαστόριους φάνηκε ἕνας φωτεινὸς κύκλος ποὺ στὴν συνέχεια πῆρε σχῆμα κώνου. Πρὶν τὸ 1879 δὲν ὑπῆρχε καμμιὰ κωνικὴ κατασκευὴ ἐνῶ σήμερα οἱ κωνικὲς κατασκευὲς ξεπερνοῦν τὶς 1000. 23.1.1880: Φωτεινὲς γραμμὲς ἀναβόσβυναν ἐπὶ ἀρκετὲς ὧρες στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης σὰν νὰ γινόταν σινιάλο. 4,7.1881: Δύο πυραμιδοειδεῖς φωτεινὲς προεξοχὲς παρατηρήθηκαν στὸν σεληνιακὸ ὁρίζοντα. 8.5.1881: Περίπου 1.000 φωτεινὲς δέσμες φάνηκαν στὴν «θάλασσα τῶν Κρίσεων». Στὸ ἴδιο σημεῖο ἐντοπίστηκε ἀργότερα μιὰ γέφυρα ἡ ὁποία μετὰ ἀπὸ μερικὰ χρόνια ἐξαφανίστηκε. 24.4.1882: Παρατηρεῖται μεγάλος ἀριθμὸς κινουμένων ἀντικειμένων στὸν κρατῆρα «Ἀριστοτέλης». 26,3.1882: Στὴν «θάλασσα τῶν Κρίσεων» παρουσιάζονται ἀμέτρητα φωτεινὰ ἀντικείμενα διαφόρων σχημάτων. 23.11.1887: Μιὰ κοκκινωπὴ σκιὰ παρατηρεῖται στὸν κρατῆρα «Πλάτων». 15.7.1888: Παρατηρήθηκε ξαφνικὰ ἕνα φωτεινὸ στίγμα στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης δέκα φορὲς φωτεινότερο ἀπὸ αὐτήν. 

 Προσεληνώθηκε στὶς σεληνιακὲς Ἄλπεις, παρέμεινε 20' καὶ μετὰ χάθηκε. Στὸ σημεῖο προσεληνώσεως ἔμεινε μιὰ περιφέρεια ποὺ ἄλλαζε συνέχεια χρώματα. 10.9.1889: Στὸν κρατῆρα τοῦ «Πλίνιου» φάνηκε ἕνα κυκλικὸ φῶς μὲ στίγμα στὸ κέντρο. 7.11.1891: Φωτεινὲς γραμμὲς ἀναβόσβυναν σὰν σινιάλο γιὰ ἀρκετὲς ὧρες στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. 1892, 1896, 1899: Καθ' ὅλη τὴ διάρκεια τῶν ἐτῶν αὐτῶν παρατηρεῖται μεγάλος ἀριθμὸς κινουμένων φώτων στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. 23.4.1915: Μιὰ φωτεινὴ ἀκτῖνα παρατηρεῖται στὸν κρατῆρα «Κλάβιου». 15.1.1915: Ἑπτὰ φωτεινὰ ἀντικείμενα σχημάτιζαν τὸ Ἑλληνικὸ γράμμα «Γ» στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. 10.10.1916: Ἕνα φωτεινὸ τρίγωνο παρατηρεῖται στὸν κρατῆρα τοῦ «Πλάτωνα». Ἀπὸ τὸ 1922 ἕως τὸ 1980: 

Ἔχουν παρατηρηθεῖ στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης πάνω ἀπὸ 200 θόλοι διαμέτρου 250-300 μέτρων ποὺ κινοῦνται καὶ ἀλλάζουν θέση, πιθανῶς ἐπιφανειακὲς κατασκευὲς τύπου «Ἰγκλοῦ», λυόμενες καὶ προκατασκευασμένες. 14.6.1940: Δυὸ φωτεινὲς στῆλες παρατηροῦνται στὸν κρατῆρα τοῦ «Πλάτωνα». 7.4.1944: Παρατηρεῖται ἀνεξήγητη λάμψη στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. 19.10.1945: Τρία ἔντονα φῶτα παρατηροῦνται στὸ τεῖχος τοῦ «Δαρβίνου» Ἀπὸ τὸ 1950 ἕως τὸ 1960: Παρατηρήθηκαν κωνικὲς κατασκευὲς ποὺ πολλαπλασιαζόταν κατὰ ἀσυνήθιστο τρόπο ἀφοῦ τὸ 1865 ὑπῆρχαν δύο, σήμερα ὑπάρχουν πάνω ἀπὸ 1000. 7.3.1950: Φωτογραφίζονται κινούμενα φῶτα στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. 18.9.1953: Κάτι σὰν νησὶ ὑψώθηκε πάνω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. 8.9.1955: Δυὸ λάμψεις παρατηρήθηκαν στὴν περιοχὴ τοῦ «Ταύρου». 24.5.1955: Μιὰ ἀστραπὴ παρατηρεῖται στὸν νότιο πόλο τῆς σελήνης. 18.3.1958: 

 Οἱ Ἄγγλοι ἀστρονόμοι Τ. Ὁ'Νήλ καὶ Χ. Π. Γουέλ-κὶνς παρατηροῦν μιὰ γέφυρα στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης ἡ ὁποία μετὰ ἀπὸ μερικὲς μέρες ἐξαφανίστηκε. 29.9.1958: 

Στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης παρατηροῦνται φωτεινὰ γραμμικὰ σύμβολα σὰν γράμματα ἀλφαβήτου. 3.11.1958: Παρατηροῦνται κινούμενα φῶτα καὶ ἀπελευθέρωση ἀερίων στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης, ἐνῶ ἕνα κόκκινο φῶς ἐκινεῖτο πολὺ ἀργά. 5.11.1959: Φῶτα ἀναβόσβυναν σὰν σινιάλο γιὰ πολλὴ ὥρα. 17.11.1959: Ἕνα φωτεινὸ ἀντικείμενο ἀναβόσβυνε στὸν κρατῆρα τοῦ «Πλάτωνα». 13.9.1959: Φωτογραφήθηκαν δυὸ φωτεινὰ ἀντικείμενα ποὺ ἔφευγαν ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης μὲ μεγάλη ταχύτητα ἐνῶ ἕνα φωτεινὸ σύννεφο ἦταν πάνω ἀπὸ τὴν περιοχὴ «Λί-τρώφ». Ἡ σελήνη δὲν ἔχει σύννεφα. Τὸ 1960: Ἡ σκοτεινὴ πλευρὰ τοῦ κρατῆρα «Βιτέλο» φωτιζόταν ἐπὶ 5'. Τὸ 1961: Πέντε φωτεινὰ ἀντικείμενα ἀναβόσβυναν καὶ ἔφευγαν ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. Μὲ τὴν ἀπομάκρυνση τοὺς παρατηρήθηκε ἀπελευθέρωση ἀερίων. 

Τὸ 1963: Πολλὰ κόκκινα ἀντικείμενα κινοῦνται στὴν ἐπιφάνεια. 

21.6.1964: Μιὰ μαύρη σκιὰ κινεῖται στὸ Ν. ἡμισφαίριο τῆς σελήνης. 3.7.1965: Γιὰ 70' λεπτὰ στὴν περιοχὴ τοῦ «Ἀριστάρχου» παρατηροῦνται φωτεινὲς ἀναλαμπές. 6, 7, 8/8/1965: Καὶ τὶς τρεῖς μέρες συνέχεια μιὰ ἰσχυρὴ ἀκτῖνα ἐκπέμπεται ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης πρὸς ἄγνωστη κατεύθυνση. Μάρτιος 1966: Μεγάλος ἀριθμὸς φωτεινῶν ἀντικειμένων σὲ ὅλη τὴν ἐπιφάνεια. 

25.9.1966 25.10.1966: Παρατηρεῖται ἀσυνήθης ἀριθμὸς φωτεινῶν λάμψεων στὸν κρατῆρα τοῦ «Πλάτωνα»» καὶ στὴν περιοχὴ «Γκασέντι» γιὰ μιὰ ὥρα. 4.2.1966: Τὸ Σοβιετικὸ διαστημόπλοιο «Λούνα 9» φωτογραφίζει στὴν «θάλασσα τῶν Καταιγίδων» πυργοειδεῖς κατασκευὲς διατεταγμένες σὲ εὐθεῖες γραμμές. 11.9.1967: Ἕνα μαῦρο σύννεφο μὲ κόκκινο περίγραμμα παρατηρήθηκε στὴ «θάλασσα τῆς Γαλήνης». 24.12.1968: Ὁ «Ἀπόλλων 8» περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὴν σελήνη. Οἱ ἀστροναῦτες εἶδαν ἕνα τεράστιο ΑΤΙΑ καὶ τὸ φωτογράφησαν. Εἶχε ἐπιφάνεια 16 τετραγωνικὰ χιλιόμετρα (4,000μ. Χ4.000μ,) 22.5.1969: Ὁ «Ἀπόλλων 10» περιφερόταν γύρω ἀπὸ τὴν σελήνη καὶ ἡ σεληνάκατος πήγαινε γιὰ προσελήνωση καὶ ἐνῶ ἀπεῖχε ἀπὸ τὸ ἔδαφος 7.200 μέτρα ἕνα ΑΤΙΑ ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης σηκώθηκε κάθετα καὶ πῆγε καὶ τὴν συνάντησε. Οἱ ἀστροναῦτες τὸ φωτογράφησαν καὶ τὸ κινηματογράφησαν. 16.7.1969: Ὅταν ὁ «Ἀπόλλων 11» κατευθυνόταν πρὸς τὴν σελήνη ἕνα ΑΤΙΑ πῆγε τὸν συνάντησε καὶ τὸν συνόδευσε μέχρι τὴν σελήνη. 

19.7.1969: Ὅταν ἡ σεληνάκατος τοῦ «Ἀπόλλων 11» προσεληνώθηκε συνοδευόταν ἀπὸ δύο μεγάλα.ΑΤΙΑ τὰ ὁποῖα κινηματογραφήθηκαν ἀπὸ τοὺς ἀστροναῦτες. 

Τὰ δύο ΑΤΙΑ φεύγοντας πολλαπλασίασαν τπν φωτεινότητα τους. Ἀργότερα ἐμφανίστηκε ἕνα πολὺ μεγάλο ΑΤΙΑ καὶ τὸ συνόδευαν 10 μικρότερα. Τέλος ὁ «Ἀπόλλων 17» φωτογράφησε καὶ αὐτὸς δύο ΑΤΙΑ κατὰ τὴν διαδρομή του πρὸς τπν σελήνη. 

Οἱ κρατῆρες Λιναίου-Ευδόξου-Μίστερ ἔχουν γίνει ἑστίες συγκεντρώσεων φωτεινῶν ἀντικειμένων. Ὁ κρατῆρας τοῦ Ἀριστάρχου εἶναι ὁ πιὸ αἰνιγματικὸς καὶ συγκεντρώνει τὶς πιὸ πολλὲς πιθανότητες νὰ ὑπάρχουν σ' αὐτὸν εἴσοδοι γιὰ τὸ ἐσωτερικὸ τῆς σελήνης. 

Ὁμάδες ἐπιστημόνων πού 

συνεργάστηκαν ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ΝΑΣΑ, ὑπολογίζουν καταμετρημένες περιπτώσεις ἐμφανίσεως φώτων καὶ ἀντικειμένων στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης πάνω ἀπὸ 1000 περιπτώσεις. 

Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἐρευνητικοῦ προγράμματος «Ἀπόλλων», ἡ ΝΑΣΑ κατέγραψε πάνω ἀπὸ 2.000 περιπτώσεις ἐμφανίσεως φώτων στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης, ὅπως ἐπίσης παρατήρησε καὶ ἕνα τεράστιο μαῦρο σῶμα μήκους 250.000 μέτρων καὶ πλάτους 50.000 μέτρων ποὺ πετοῦσε πάνω ἀπὸ τὴν σελήνη. Ὁ ἀστροφυσικὸς Δρ Μόρις Τζέσαπ τοῦ πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν λίγο πρὶν τὸν αὐτοκτονήσουν δήλωσε: Ὅλα τὰ φῶτα κατευθύνονται ἀπὸ λογικὰ ὄντα ποὺ ἐξνπηρετουν κάποια σκοπιμότητα ἄγνωστη σ' ἐμᾶς. Οἱ κατασκευὲς ποὺ παρατηροῦνται στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης καὶ ἔχουν ἐμφανισθεῖ τὰ τελευταῖα διακόσια χρόνια, εἶναι ἔργο νοημόνων ὄντων ποὺ ἔχουν βάση τὸ ἐσωτερικὸ τῆς σελήνης. Δὲν ὑπάρχει περίπτωση τὰ παραπάνω φαινόμενα νὰ εἶναι ὀφθαλμαπάτες γιατί οἱ φωτογραφικοὶ φακοὶ δὲν παθαίνουν παραισθήσεις καὶ φωτογραφίζουν μόνον ὑπαρκτὰ ἀντικείμενα. Τὸ φεγγάρι δὲν εἶναι νεκρό. Εἶναι ἕνα κοσμικὸ ἐργαστήριο νοημόνων ὄντων τοὺς σκοποὺς τῶν ὁποίων γνωρίζουν οἱ ἰθύνοντες τῶν ΗΠΑ καὶ δὲν τοὺς ἀποκαλύπτουν. Ἐκεῖνο ποὺ δημιουργεῖ σκέψεις, εἶναι ὁ θόρυβος ποὺ ἔχει γίνει γιὰ τὶς ἀποστολὲς στὴ σελήνη. Ἔγιναν ἀστρονομικὰ ἔξοδα, τοποθετήθηκαν ἐπιστημονικὰ ὄργανα στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης καὶ ὀχήματα ἔρευνας τοῦ δορυφόρου μας. Γιατί ὅλα αὐτά; γιὰ μιὰ ἀνθρώπινη περιέργεια καὶ ματαιοδοξία; Γιατί αὐτὴ ἡ ἐκνευριστικὴ σιωπὴ μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ διαστημικοῦ προγράμματος «Ἀπόλλων»; Γιατί καὶ οἱ Ρῶσοι σταμάτησαν ξαφνικὰ τὰ προγράμματα τους, σὲ μιὰ στιγμὴ ποὺ τὸ ταξίδι στὴ σελήνη θὰ ἐνίσχυε τὸ γόητρο τους; Τὸ φεγγάρι ξεχάστηκε, παραμένει σιωπηλὸ γιὰ νὰ ἐμπνέει τοὺς ἐρωτευμένους καὶ τοὺς ποιητές. Τί συμβαίνει; Καὶ ξαφνικὰ χωρὶς τίποτε νὰ τὸ δικαιολογεῖ τὴν 12.12.1996 ἡ ΝΑΣΑ ἀνακοινώνει στὰ τηλεοπτικὰ μέσα Μπορεῖ νὰ ὑπάρχει Ζωὴ στὴ σελήνη. 

                                                   

Γηγενεῖς & Αὐτόχθονες οἱ Ἕλληνες

      Γηγενεῖς & Αὐτόχθονες οἱ Ἕλληνες

Εἴμεθα πανάρχαιοι Πελασγοί! Εἶναι δὲ μεγάλη τιμή γιὰ μας διότι οἱ προπάτορες μας ὑπῆρξαν τὸ δυναμικότερο γένος της ἱστορίας. Παρόλο ποῦ φέρουμε διάφορες ὀνομασίες κατά το φῦλο (Ἀχαιοί, Ἴωνες, Αἰολεῖς, Ἀρκάδες, Μινωίτες, Μυκηναΐοι, Μακεδόνες κλπ) τρία ὑπῆρξαν τα κύρια γενικά ὀνόματα του γένους τῶν Ἑλλήνων:
Πελασγοί ( ἐκ του Πελασγού) , Γραικοί ( ἐκ του Γραικοῦ ) καὶ Ἕλληνες ( ἐκ τοῦ Ἕλληνος ) Καὶ θὰ ἦτο περιττόν νὰ τονίζουμε την καταγωγή μας ἄν οἱ «καλοθελητές»δὲν προέβαιναν στὸν ἄγριο τεμαχισμό καὶ ἀκρωτηριασμό τοὺ ἐνδόξου Γένους μας, με σκοπό νὰ το ἀφανίσουν ἀριθμητικά καὶ νὰ το κάνουν νήπιο ἡλικιακά.
ΠΕΛΑΣΓΟΙ ΕΣΜΕΝ
Ὁ Πελασγός
Ἦτο ... ... ... ... ... ... υἱός του Διός καὶ της Νιόβης, αὐτόχθων πάππος του Θεσσαλοῦ [Καὶ ὄχι Ἰνδοευρωπαῖος ἐκ του πουθενά, ἡ ἐξ Ἀσίας καὶ Ἀφρικῆς ὅπως ἰσχυρίζονται ὁρισμένοι ἀμαθεῖς ἡ κακόβουλοι κονδυλοφόροι] Ἡ ἐτυμολογία του Πελασγός προέρχεται ἅ/ ἐκ του πάλαι +γέγαα =γίνομαι παλιός β/ ἐκ τοὺ «Πέληον Ἄργος»=παλαιός γέρων(ἐξ οὐ καὶ Ἄργος Πελασγικόν) γ/ ἐκ του πελαργός=ταξιδευτῆς δ/ ἐκ του περάω=περνῶ θάλασσαν (μετανάστης, θαλασσοπόρος ) ε/ ἐκ τοῦ πλάζω=περιπλανῶμαι διὰ θαλάσσης( λαός της θάλασσας) στ/ ἐκ του πέλας=πλησίον+ἄγω(ὁδηγῶ, ἡγοῦμαι μεταφέρω στοὺς γειτονικούς λαούς) Ὅλα τα ἐτυμολογικά στοιχεῖα τοῦ ὀνόματος Πελασγός ὁδηγοῦν στὸν πανάρχαιο, ἀνήσυχο καὶ τολμηρό λαό της θάλασσας ποὺ μεταναστεύει καὶ ταξιδεύει (ὅπως ὁ πολύπλαγκτος Ὀδυσσεύς) Οἱ πρῶτοι Πελασγοί ἦσαν Ἀρκάδες ποὺ ἐπέζησαν ἀπὸ τον Κατακλυσμό καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ὁρμώμενοι προσήγγισαν στὶς γειτονικές ἀκτὲς(Ἰταλία, Μικρά Ἀσία, Μεσόγειο κλπ )
Ὁ Γραικός
Ἦτο προκατακλυσμιαῖος ἦρος, υἱός του Θεσσαλού καὶ δισέγγονος του Πελασγού ποὺ ἤκμασε πρὸ του Κατακλυσμοῦ του Δευκαλίωνος . Ἐτυμολογεῖται ἐκ του «γραῖος =γεραιός ἡ γηραιός ἐκ της ΅γῆς + ρέωΆ ἡ ΅γῆ +ἔραΆ»[ Ὁ Κωνστ. Οἰκονόμου ἐξ Οἰκονόμων στὸ « Περί γνησίας Προφοράς» σελ.335 γράφει: «Γραικός εἶναι ἄνθρωπος τον μὲν σῶμα στερρός , κραταιός, το δὲ γένος γηραιός, ἤτοι παλαιός, ἀρχαιόγονος, πρεσβυγενής καὶ γεράσμιος» Γιὰ τον Ἕλληνα γράφει ὅτι εἶναι ἐκ του ἔλα, εἰλη, ἥλιος, σέλας πάντα σημαίνονται τὸ ταχυκίνητον καὶ πολυέλικτον φῶς »(Ἀεροπορική Ἰδέα , ἄρθρο Ἄννας Τζιροπούλου - Εὐσταθίου τ.40 2004)] Πάντως ἡ κοιτίδα μας εἶναι ἡ Θεσσαλία μὲ ἐπίκεντρο τον Ὄλυμπο.
Ὁ Ἕλλην
Ἦτο υἱός του Δευκαλίωνος καὶ εἶναι μετεξέλιξη ἐκ της γενιᾶς τῶν Πελασγῶν καὶ Γραικῶν «Ἕλλην, γόνῳ μὲν ἦν Διός, λόγῳ δὲ Δευκαλίωνος» Καὶ ἡ χώρα ποὺ κατοικοῦσαν οἱ Ἕλληνες ὠνομάσθη Ἑλλὰς, «πρότερον Πελασγία καλουμένη» [Ηρόδ. Β! 56] Ἐτυμολογικές ἐκδοχὲς α/ Ἑλλὰς= ἡ φωτεινή καθέδρα,(σελ+ἑλλά) β/ Ἑλλάς=ο φωτεινός λίθος(σέλ+λας) Κατά τον Ἀριστοτέλη το ὄνομα της πῆρε ἀπὸ την Δωδώνη της Ἠπείρου , ὁποῦ ζοῦσαν οἱ Σελλοί καὶ οἱ καλούμενοι τότε Γραικοί καὶ νῦν Ἕλληνες . Το Πάριον Μάρμαρον γράφει: «Ἕλληνες ὠνομάσθησαν , το πρότερον Γραικοί καλούμενοι» Ἡ ὀνομασία ΅Πελασγοί Ά εἶναι γενική καὶ περιλαμβάνει μία εὐρύτερη ὁμάδα ποὺ ξεκίνησε μὲν ἀπὸ την ἴδια περιοχή με κέντρο το Αἰγαῖο Πέλαγος (την Ἑλληνική Χερσόνησο καὶ τις πέριξ του Αἰγαίου ἀκτὲς) ἀλλὰ ξαπλώθηκε στὴν σε ὅλη την λεκάνη της Μεσογείου, στὴν Εὐρώπη καὶ στὸν κόσμο ὁλόκληρο καὶ σῦν τῷ χρόνο πῆρε διαφορετικά ὀνόματα. Καὶ δὲν εἶναι ὑπερβολή νὰ ποῦμε ὅτι οἱ Πελασγοί με διάφορα ὀνόματα εἶναι διεσπαρμένοι σε κάθε γωνιά του πλανήτου.
Ὁ Ἡρόδοτος γράφει (Κλειώ 58) τα ἐξῆς: «Ἐγὼ πιστεύω ὅτι οἱ Ἑλληνικοί λαοί μιλοῦσαν την ἰδία γλῶσσα, ἀλλά ἀποδυναμώθηκαν μετά τον χωρισμό τους ἀπὸ τους Πελασγούς, καὶ ξεκινῶντας ἀρχικὰ ἀπὸ ἕνα μικρό πυρῆνα, ἔφτασαν στοὺς τεράστιους ἀριθμούς ποὺ ἀντιπροσωπεύουν τώρα με την ἐνσωμάτωση διαφόρων ξένων ἐθνῶν, ἀνάμεσα στὰ ὁποία ἦταν καὶ οἱ Πελασγοί. Δὲν πιστεύω ὅτι οἱ Πελασγοί, ἕνας βαρβαρικός λαός, ἔγινε ποτέ πολυάριθμος ἡ ἰσχυρός». Ὡστόσο ἡ διαφορά ἔθνους κατά τον Ἡρόδοτο σημαίνει διαφορά φυλῆς μᾶλλον, παρά ἔθνους ὅπως το θεωροῦμε σήμερον.
Καὶ ἀντιγράφω ἕνα ἄλλο ἀπόσπασμα του (Κλειώ 56) ποὺ ἐπιβεβαιώνει του λόγου το ἀληθὲς: «Οἱ ἔρευνες ἔδειξαν ὅτι οἱ Λακεδαιμόνιοι ἦταν δυνατότεροι ἀπὸ τους Δωριεῖς καὶ οἱ Ἀθηναῖοι ἀπὸ τους Ἴωνες. Αὐτοί οἱ δύο, ἀπὸ τους ὁποίους οἱ πρῶτοι κατάγονταν ἀπὸ τους Πελασγούς, ἐνῶ οἱ ἄλλοι ἀπὸ τους Ἕλληνες». Ποῖος ὅμως πιστεύει ὅτι οἱ Λακεδαιμόνιοι δὲν ἀνῆκαν στὸ Ἑλληνικό ἔθνος; Κατά τον Ἡρόδοτο το Ἀθηναϊκό ἔθνος ἦτο Πελασγικό, καὶ Πελασγοί ἦσαν καὶ οἱ πρῶτοι Ἀρκάδες καὶ οἱ κάτοικοι του Κρότωνα καὶ της Τροίας καὶ ἄλλων πόλεων. Ὁ διαχωρισμός τῶν Ἑλλήνων σε πολλά φῦλα (Δρύοπες, Λέλεγες, Πελασγοί, Καύκωνες, Θράκες, Τηλεβόες κλπ) ὀφείλεται στὸν βαθύ γεωγραφικό διαχωρισμό τους, ποὺ καὶ ἀκόμη καὶ σήμερα δημιουργεῖ προβλήματα ἐπικοινωνίας σε ὁρισμένες ἐποχὲς του ἔτους. Συνεπῶς, οὔτε ἀπὸ βορρᾶ κατῆλθαν στὴν Ἑλλάδα, οὔτε Σλαύοι ἐξελληνισθέντες εἶναι οἱ Ἕλληνες -ὅπως ὑπεστήριζε παλαιότερον ὁ Φαλμεράϊερ- οὔτε τέλος προῆλθαν ἀπὸ την Ἀγγλία, ἀνοησίες ποὺ διετύπωσε στὸ «μυθιστόρημά» του το 1842 ὁ Λόρδος Μπούλβερ Λύττον, καὶ συνηγόρησε με αὐτὲς καὶ ὁ Γερμανός ἐπιστήμων Μύλλερ. Ἀκριβῶς το ἀντίθετο συμβαίνει.
Οἱ Εὐρωπαῖοι προέρχονται ἀπὸ τους Αἰγαίους Πελασγούς Πρωτοέλληνες, ἀλλὰ αὐτό δὲν το ἀνέχεται ὁ ἐγωισμός των πού θέλουν πᾶσι θυσία νὰ συμμετέχουν στὸν λαμπρότερο πολιτισμό ποὺ ἔφτιαξε ὁ ἄνθρωπος ὥς τώρα. Εἶναι ἀπίθανον νὰ εἶχαν ξένη προέλευση οἱ Ἕλληνες διότι πρὸ των περιόδων των παγετώνων, ὡς προανεφέρθη, ὁλόκληρος ἡ Βόρεια Εὐρώπη, ἡ πέραν του Δουνάβεως καὶ ἐντεῦθεν του κάτω Ρῆνου καὶ τῶν Ἄλπεων, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἀνατολή -μηδέ της βορείας Περσίας καὶ τῶνν Ἰνδιῶν ἐξαιρουμένων- ἐκαλύπτοντο ἀπὸ παγετῶνες. Ἀλλὰ καὶ μετά την τήξη των παγετώνων τα πεδινά μέρη ἐκαλύφθησαν ἀπὸ ὕδατά καὶ λάσπη. Ἑπομένως, ἦτο ἀδύνατον νὰ ζήσουν, καὶ πολύ περισσότερο νὰ δημιουργήσουν πολιτισμό στὶς περιοχές της Μεσευρῶπης οἱ ὑποτιθέμενοι ΙΕ ἡ Ἄριοι καὶ ἀργότερον νὰ τον μεταφυτεύσουν στοὺς Αἰγαίους Πελασγούς. Διότι οἱ τελευταῖοι εἶχαν το προνόμιο νὰ ζοῦν στὴν πλέον εὔκρατη περιοχή του κόσμου, να «κολυμπούν» στην Μεσόγειο Θάλασσα και να επικοινωνούν με όλους τους λαούς του τότε γνωστού κόσμου. Καὶ τότε φυσικά δὲν ὑπῆρχον οἱ σημερινές πηγές ἐνέργειας, γιὰ νὰ στηρίξουν οἱ βόρειοι πολιτισμό, ὅπως συμβαίνει σήμερον με την σύσταση του τεχνολογικού πολιτισμού.
Οἱ Πολυταξιδεμένοι Πελασγοί
Ὁ Πελασγός είναι τόσο παλιός ώστε φέρεται, σύμφωνα με την μυθολογία, ὡς υἱός τοῦ Ποσειδῶνος. Ὁ συμβολισμός αὐτὸς εἶναι σύμφωνος με την θαλασσινή καταγωγή του Ἑλληνικοῦ ἔθνους καὶ την ναυτοσῦνη τῶν Ἑλλήνων. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἵναχος, ὁ «πρῶτος ἄνθρωπος της Πελοποννήσου», ἦτο υἱός τῶν Ὠκεανοῦ καὶ της θαλασσινῆς θεάς Τηθύος. Δὲν ὑπῆρχον τότε ἄλλοι προηγμένοι ἄνθρωποι, ποὺ νὰ ταξιδεύουν ὄχι μόνον θαλασσίως ἀλλὰ διὰ ξηράς βορείως ἡ ἀνατολικῶς του Δουνάβεως. Πώς ὅμως ἔμαθαν οἱ Ἀρχαῖοι ἕλληνες Αἱγαίοι Πελασγοί νὰ ταξιδεύουν;
Μετά την καταβύθιση της Αἰγίδος βρέθηκαν ξεκομμένοι στὰ νησιά ἀπὸ την φυλή καὶ τους συγγενεῖς τῶν καὶ ἐπιθυμοῦσαν διακαῶς νὰ ξεφύγουν ἀπὸ αὐτὴν την ἀπομόνωση. Ἔτσι ἔμαθαν νὰ θαλασσοποροῦν, πρῶτα πάνω σε κορμούς δένδρων καὶ ἔπειτα σε πλοιάρια. Οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τα πανάρχαια χρόνια συνδέονται στενότατα με την θάλασσα καὶ κυριολεκτικά ἁλωνίζουν το Αἰγαῖο καὶ την Μεσόγειο θάλασσα.
Ἀπὸ το Αἰγαῖο καὶ τα Μικρασιατικά παράλια εἰσχώρησαν προοδευτικά καὶ ἀκτινοειδῶς -ἐν εἴδη βεντάλιας -πρὸς βορρᾶν, ἀνατολάς, νότον καὶ δυτικά καὶ ἐκπολίτισαν τις ὑποανάπτυκτες φυλές, ὅταν οἱ κλιματολογικές συνθῆκες το ἐπέτρεψαν. Τότε τα θαλάσσια ταξίδια ήσαν σχετικώς ευκολότερα και πιο ασφαλή εν συγκρίσει με τα χερσαία. Μετά την καταβύθιση της Αἰγίδος εἶναι φυσικό οἱ πέριξ του Αἰγαίου νομάδες νὰ μετακινήθηκαν πρὸς βορρᾶν καὶ ἀνατολάς πρὸς ἐξεύρεση βοσκοτόπων γιὰ τα ποίμνια των. Αὐτοί εἰσχώρησαν στὶς ἀποστραγγιζόμενες πεδιάδες μετά την ὑποχώρηση τῶν ὑδάτων. Τέτοιες παλινδρομικές μετακινήσεις -ἄγνωστον πόσες- ἀσφαλῶς συνέβησαν στὴν διάρκεια των χιλιετιῶν ὑπὸ την πίεση των ἀναγκῶν τῶν πληθυσμῶν της ἐποχῆς. Ὅμως το κύριο ρεῦμα μετανάστευσης ἦτο σταθερά προσανατολισμένο ἀπὸ την περιοχή του Αἰγαίου καὶ της Χερσονήσου του Αἵμου πρὸς βορρᾶν, νότον, ἀνατολάς καὶ δυσμάς, διότι οἱ ἔποικοι ἀνεζήτουν νέες κενές καὶ παρθένες ἐκτάσεις, ἀρχικὰ γιὰ την κτηνοτροφικὴ καὶ βραδύτερα γιὰ την γεωργική τους ἐκμετάλλευση. Ἐξ ἀλλοῦ ἡ τάση αὐτή πρὸς μετανάστευση συνεχίζεται ὡς την ἐποχῆ μας (μεταναστευτικά κύματα πρὸς Ἀμερική, Αὐστραλία κλπ).Πάντως στὴν ἀρχὴ ζοῦσαν βίον νομαδικόν, ὅπως ἀκριβὸς καὶ οἱ Σαρακατσαναῖοι της Πίνδου, οἱ ὁποῖοι μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι οἱ γνησιότεροι καὶ ἀρχαιότεροι Πρωτοέλληνες «Εὐρωπαῖοι», ἀπόγονοι τῶν Πελασγῶν.
Ἐξ Αἰγηίδος ὁ Πολιτισμός
Ἐκ της Αἰγηίδος ξεκίνησαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ λαοί, οἱ ὁποῖοι παρουσιάζονται βραδύτερον στὶς γύρω περιοχές της Μικρασίας, τοὺ Καυκάσου καὶ της Μεσογείου ὡς τον Δούναβη με διάφορες ὀνομασίες, μεταφέροντες μαζί καὶ τον πολιτισμό τους. Εἶναι φυσικά ἀδύνατον νὰ προσδιορισθῆ πόσα χρόνια πέρασαν μετά την καταβύθιση της Αἰγηίδος, μέχρις ὅτου διαμορφωθοῦν σε φυλές οἱ διάφορες αὐτὲς ὁμάδες πού διεσώθησαν στὰ παράλια ἡ μετεκινήθησαν στὰ ἐνδοτέρα. Κατά τις μαρτυρίες τῶν Αἰγυπτίων ἱερέων της Σάϊν πρὸς τον Σόλωνα, ὅπως ἀναφέρει ὁ Πλάτων στὸν «Τίμαιο», ἀπὸ τους Ἀρχαιοέλληνες Αἰγαίους πῆραν τον πολιτισμό. Τοῦτο κακοφαίνεται καὶ ἀπὸ τις διαδόσεις τῶν στὴν ναυσιπλοΐα, ἀλλὰ καὶ στὶς τέχνες (προηγμένη Κυκλαδίτικη τέχνη ἀγαλματιδίων). Τα προπαγανδιστικά μυθεύματα περί ἀφίξεως Φοινίκων καὶ ἄλλων («Μαύρη Ἀθηνᾶ», Μπερνάλ), ἐκτὸς του ὅτι στεροῦνται λογικῆς καὶ ἐπαρκοῦς τεκμηρίωσης ἔχουν ἐπιστημονικά καταπέσει, ἀφοῦ καὶ ὁ ἴδιος παρεδέχθη ὅτι το κίνητρο του ἦτο το κέρδος καὶ ᾖ προσέλκυση της προσοχῆς.
Το πολλαπλά διαφημισθέν ἀφήγημα του Μεσοποταμίου Γιλγαμές, το ὁποῖο θέλησαν νὰ παρουσιάσουν σὰν ἀπόδειξη της παλαιάς πνευματικῆς ἀνάπτυξης των διαφόρων λαῶν της Μεσοποταμίας, εἶναι πολύ νεώτερο καὶ κακότεχνο κατασκεύασμα, συντεθέν βάσει Ἑλληνικῶν παραδόσεων καὶ μύθων. Πρόκειται πράγματι περί κακότεχνης ἀντιγραφῇς τῶν ἀναφερομένων περί του κατακλυσμοῦ του Δευκαλίωνος, ὁ ὁποῖος ἄς σημειωθῆ, εἶναι παλαιότερος του κατακλυσμοῦ του Νῶε, ἐάν ἔγινε φυσικά κι αὐτὸς. Γιατί ὅλα τα γραφόμενα περί του κατακλυσμοῦ του Νῶε εἶναι τερατώδη, ἀντιεπιστημονικά καὶ προσιδιάζοντα μόνον σε λαό πού δὲν εἶχε ἰδέα περί της θαλάσσης καὶ της ναυσιπλοΐας.
Ἀντίθετα ἀπὸ τα κείμενα των Ὀρφικὸν περί του κατακλυσμοῦ του Ὡγύγου πιστοποιεῖται ὅτι κανένας ἄλλος ἀρχαῖος λαός δὲν ἔχει παλαιότερες ἀναμνήσεις καὶ ἐπιστημονικές μαρτυρίες καὶ οὔτε ἔχει σημειώσει πνευματικές ἐκδηλώσεις καὶ ἄλλες ἐνδιαφέρουσες διαπιστώσεις (λ.χ. ἀστρονομικές παρατηρήσεις 11.000 ἐτῶν π.Χ.) ὅπως αὐτὲς ποῦ περιέχονται στὰ ἀρχαία Ἑλληνικά κείμενα. Ὅπως μας πληροφορεῖ ο Έρμαν Ντίλς [«Προσωκρατικοί», Κεφ. Ὀρφεύς, σελ. 3] οἱ Αἰγαῖοι Ἀρχαιοέλληνες ἔγραφον τις παρατηρήσεις τῶν ἀρκετές χιλιάδες χρόνια πρὶν ἐπὶ λεπτῶν σανίδων, λίθων ἡ ὀστράκων (γραφή Δισπηλιού, Γιούρων, Ἀλοννῆσου κλπ),γεγονός ποὺ μαρτυρεῖ ὅτι ἦσαν ἐχέφρονες ἄνθρωποι (Homo Sapiens). Το ἐρώτημα πού γεννᾶται λοιπόν εἶναι γιατί εἶχαν ἀγνοήσει ἡ παραμερίσει τόσο σοβαρά ἀποδεικτικά στοιχεῖα οἱ νεώτεροι δῆθεν «σοφοί» ἐρευνητές της Δύσεως;
Ἀσφαλῶς δὲν εἶναι τυχαῖο το γεγονός, διότι ἡ Ἑλληνική Προϊστορία καίει καὶ προτιμοῦν νὰ την ἀγνοοῦν, νὰ την παραμερίζουν καὶ ὅταν βγαίνη τυχαίως στὴν ἐπιφάνεια νὰ την ἀποσιωποῦν ἡ νὰ την παραχαρᾶζουν ἀκόμη. Διότι στὴν περιοχή αὐτὴ κατοικοῦσαν ἐχέφρονες ἄνθρωποι ὄχι πρὸ 10, 20 χιλιετιῶν -ὅπως ἰσχυρίζονται γιὰ την Μεσοποταμία οἱ γνωστοί Φοινικιστές ἡ πρὸ 35-40.000 ἐτῶν των Ἀφροκεντριστῶν- ἀλλὰ πρὸ 100, 800.000 ἐτῶν, ἀλλὰ καὶ ἑκατομμυρίων ἐτῶν, ὅπως ἀπέδειξαν οἱ ἔρευνες τῶν Πετραλώνων, της Τρίγλιας καὶ της Πτολεμαΐδος, ὑπὸ του ἀνθρωπολόγου -ἀρχαιολόγου κ. Ἄρη Πουλιανού. Ἑπομένως οἱ Ἀμερικανικές ἔρευνες στὸ σπήλαιο Φράχθυ της Ἐρμιονίδος, οἱ ὁποῖες ἔφεραν στὸ φῶς στοιχεῖα του πολιτισμοῦ πρὸ 25 χιλιάδων ἐτῶν, ἔρχονται νὰ ἀποδείξουν την ὕπαρξη καὶ την συνέχεια της ἀναπτύξεως του ἀνθρώπου στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο. Τα κενά ποὺ σήμερον ὑπάρχουν σε μακρές περιόδους της ἱστορίας δὲν σημαίνουν ἀρνητική ὕπαρξή ζωῆς, ἀλλὰ μᾶλλον ἔλλειψη συστηματικῶν ἐρευνῶν στὴν περιοχή αὐτὴ.
Ὁ Πολιτισμός των Ρωμαίων
Ὁ ἐκπολιτισμός εἶναι πανάρχαιος καὶ ἀνάγεται ἀπὸ την ἐποχῆ των Ἐτροῦσκων καὶ Τυρσηνῶν. Ὅμως ὁ κυρίως πολιτισμός των Ρωμαίων πρὶν ἀρχίσουν την αὐτοκρατορική τους πορεία ἄρχισε κυρίως μετά την κατάκτηση της Ἑλλάδος (180-120 π.Χ), δηλαδή ἀπὸ την ἐποχῆ του Καίσαρος. Προηγουμένως οἵ φυλές της Κεντρική καὶ Βορείου Ἰταλίας ἦσαν σχετικά πρωτόγονες καὶ ἄξεστες, δὲν γνώριζαν την γραφήν καὶ ἐσυνήθιζαν ἀκόμη καὶ την ἀνθρωποφαγία καὶ ἀνθρωποθυσία σε παλαιότερες ἐποχὲς. Ἑπομένως, τον πολιτισμό καὶ την γραφή ὅλη οἱ Εὐρωπαῖοι την χρεωστοῦν στοὺς Πελασγούς καὶ Κρῆτες Πρωτοέλληνες. Ἡ Λατινική γραφή εἶναι κι αὐτή Ἑλληνική (Χαλκιδικό ἀλφάβητο) καὶ ὁ Ρωμαϊκός Πολιτισμός εἶναι ἀντίγραφο -συχνά κακέκτυπο- του Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ. Ἔτσι ἀποδεικνύεται ἡ πανάρχαια κοινή καταγωγή των κατοίκων της Βόρειας καὶ Δυτικῆς Εὐρώπης (Τεύτονες, Γαλάτες, Σουάβοι, Σάξωνες, Ἴβηρες κλπ) ἀπὸ τους Αἰγαίους Πρωτοέλληνες.
Οἱ λαοί αὐτοί διατηροῦν ἀκόμη ὀνομασίες ὁρισμένων θεῶν τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος, λέξεις ἡ ρίζες λέξεων της ἀρχικῆς μητρικῆς τῶν γλώσσας, ἡ μᾶλλον του γλωσσικοῦ ἰδιώματος τῶν το ὁποῖο ἀνήκει στὴν Ἑλληνική (Ἰνδοευρωπαϊκή) ὀμογλωσσία. Ἐπειδή σῦν τῷ χρόνῳ αὐτοί ἦρθαν σε ἐπιμειξία με ἄλλους λαούς, ἀλλὰ καὶ λόγῳ διαφορετικῶν κλιματολογικῶν καὶ πολιτιστικῶν συνθηκῶν, ἦτο ἑπόμενον νὰ διαφοροποιηθοῦν καὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀναγκαστικά ἀπὸ την ἀρχικὴ πολιτιστική των κοιτίδα, του Αἰγαίου. Ἄλλοι ἐξ αὐτῶν στὶς νέες των πατρίδες ἐκβαρβαρίστηκαν ἡ ἀφομοιώθησαν γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν καὶ παρέμειναν ἀνεξέλικτοι, ὅπως τους ἀνευρίσκουμε μετέπειτα κατά την ἱστορική περίοδο, διασκορπισμένους σε διάφορες χῶρες του βορρᾶ σε φυλές (Κιμμέριοι, Σκύθες, Γέτες, Αριμασποί, Γέλωνες, Μασαγέτες, Βουδίνοι, Αγριππαίοι, Ισηδόνες, Σαρμάτες, Δάκες κ.ο.κ.). Αὐτοὶ ἐξελίχθησαν ἀργότερα ὑπὸ την ἐπίδραση της Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας καὶ δημιούργησαν τα γνωστά ἔθνη του βορρᾶ καὶ της Ἀνατολῆς. Ἐκείνους πού εἰσχώρησαν ἀνατολικότερα καὶ ἐκεῖθεν της λίμνης Βαϊκάλης, τους Ἀνευρίσκουμε κατόπιν ὡς Ὑπερβορεῖους ( ἡ ὥς Γκιλάκους).
Στὴν Διαφωνία ἔφθασε πρὸ ἀμνημονεύτων χρόνων μία λευκή φυλή, οἱ Αϊνοῦ (=Ἴωνες), ἐνῶ συναντῶμεν διάσπαρτες λευκές φυλές στὴν Ἀσία καὶ Ἄπω Ἀνατολὴ. [Βλέπε Τόμ. «ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ» «Γενική Εἰσαγωγήν» ὅπως καὶ «Γενική Εἰσαγωγή» στὸ Δεύτερο βιβλίο του Ιωάν. Πασσά «ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ» καὶ τα σχόλια στοὺς «Ὕμνους του Ὀρφέως»]. Οἱ Τοῦρκοι εἶναι ἕνα μωσαϊκό λαῶν στὴν πλειοψηφία τῶν αὐτοχθόνων πού ζοῦσαν ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων στὴν περιοχή. Οἱ Τοῦρκοι ἀποτελοῦν μία μικρή μειοψηφία ποὺ κατῆλθαν σὰν νομάδες ἀπὸ τα ὑψίπεδα της Κεντρικῆς Ἀσίας, ἀπὸ την περιοχή του Αλτάϊ, στὴν Μεσόγειο. Οἱ τελευταῖοι εἶναι Ταταρομογγολικής καταγωγῆς καὶ ἔμειναν ἄξεστοι καὶ ἀπολίτιστοι ἀπὸ της ἐγκαταστάσεως τους στὴν Μικρά Ἀσία ὡς σήμερον. Ἢ φυλή αὐτή ἀποτελοῦσε την ἰθύνουσα τάξη της Ὀθωμανικῆς Τουρκίας, ἀλλὰ καὶ της σημερινῆς Κεμαλικῆς Τουρκίας.
Η Καταγωγή των Εὐρωπαϊκών Λαῶν
Κατά τον Αθαν.Σταγειρίτη [«ΩΓΥΓΙΑ», Τόμ. Β του Αθαν.Σταγειρίτη, Εκδ. Βιέννης 1808] η καταγωγή ὅλων των φυλῶν -καὶ φυσικά των νεωτέρων Ἐθνῶν της Βορείου, Δυτικῆς καὶ Ἀνατολίτικής Εὐρώπης, καθώς καὶ οἱ λευκοί της Ρωσσίας καὶ Κεντρικῆς Ἀσίας- προέρχονται ἀπὸ το Αἰγαῖον, καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τον Ἑλληνικό πολιτιστικό χῶρο, καὶ ὄχι ἀπὸ τους ἀνύπαρκτους Ἰνδοευρωπαίους [Βλέπε Διόδ. Σικελιώτη, Βιβλ. Α, Στράβωνα, «Εἰσαγωγή» καὶ Συρέ «Οἱ Μεγάλοι Μύσται», Καρλάυλ «Οἱ Ἥρωες» (Οντίν) καὶ Σαρλ Μπερλίτζ «Τα Μυστήρια ἀπὸ ξεχασμένους Κόσμους»]. Ἡ ἐξέταση τῶν λεγομένων Ἀριανῶν γλωσσῶν, ὅπως πραγματικά ὁμιλοῦνται σήμερον διαθέτουν πολυάριθμα Πελασγικά στοιχεῖα, τα ὁποία ἀναμφισβήτητα προέρχονται ἀπὸ την Πελασγική των κοιτίδα, τα Βαλκάνια, την Κάτω Ἰταλία καὶ την Μ. Ἀσία.
Ὅταν ἡ ἴδια ρίζα βρίσκεται σ’ ὅλες τις γλῶσσες ἡ στὶς περισσότερες ἀπὸ αὐτὲς, θὰ πρέπει νὰ συμπεράνουμε ὅτι το ἀντικείμενο πού ὑποδηλοῦται διὰ της ρίζας ταύτης, ἦτο κοινό γιὰ τους προγόνους τῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν κάποτε τον ἴδιο πολιτισμό. [Γιὰ παράδειγμα ἡ λέξη «Ἄξων», ὑπάρχει παρεφθαρμένη σ’ ὅλες τις λεγόμενες ἀδριανές γλῶσσες, διότι οἱ λαοί αὐτοὶ γνώριζαν ὅλοι την βοήλατη ἅμαξα. Ὁρισμένοι την βελτίωσαν καὶ της ἔβαλαν ἀκτῖνες στὸ διάβα του χρόνου, ἐνῶ ἄλλοι διατήρησαν τον παραδοσιακό τροχό ἐκ κορμοῦ δένδρου. Ἄρα διαφοροποιήθησαν. Με την πρόσθεση λοιπόν νέων λέξεων ἀρχίζει ἡ διαφοροποίηση της γλώσσας καὶ της ταυτότητας των λαῶν]. Ἔτσι ἔγινε βαθμιαία ἡ διαφοροποίηση τῶν φυλῶν ἐκ της ἀρχικῆς τῶν καταγωγῆς. Τελικά παραμένει ἡ κοινή καταγωγή σὰν μῦθος. Ὁ μῦθος λ.χ της Ἀτλαντίδος, ὁ ὁποῖος σχετίζεται με την πανάρχαιη δραστηριότητα της Ἑλληνικῆς φυλῆς, ὅπως δείχνουν τα διάφορα εὑρήματα, ὑπῆρξε κάποτε πραγματικότης. Ὄχι ὅμως καὶ ὁ τεχνητός «μῦθος» περί των Ἰνδοευρωπαίων.
Ὁ Μῦθος τῶν Ἰνδοευρωπαίων
Ἤ κάθοδος φυλῶν ἀπὸ Βορρᾶ καὶ Ἀνατολῶν στὴν Ἑλληνική Χερσόνησο, γιὰ νὰ ἐκπολιτίσουν τους δῆθεν ἄξεστους Αἰγαίους, δὲν εὐσταθεῖ οὔτε ἐπιστημονικά, ἀλλὰ οὔτε ἀπὸ λογικῆς ἐπόψεως, διότι οἱ Αἰγαῖοι ἦσαν ἀποδεδειγμένα ναυτικός καὶ στὸ ἔπακρον πολιτισμένος λαός ποὺ ταξίδευε, ἀπὸ την χαραυγή της Προϊστορίας του, ὄχι μόνον στὴν Μεσόγειο, ἀλλὰ καὶ στοὺς Ὠκεανούς. Ἄν δεχθοῦμε τις δοξασίες περί «Ἰνδοευρωπαϊστῶν», τότε θὰ ἔπρεπε κανονικά νὰ εἶχαν βρεθῆ κάπου τα ἴχνη τους, ὁ ἀνώτερος πολιτισμός τους, ἡ γλῶσσά τους καὶ τέλος τα ἱστορικά πνευματικά μνημεῖα πού θὰ ἄφηναν πίσω στὴν ἀρχικὴ των κοιτίδα. Τέτοιο πρᾶγμα ὅμως δὲν ἔχει βρεθῆ. Τίποτα ἀπολύτως δὲν ἐπιβεβαιώνει την ὕπαρξη τους.
Ἀντίθετα, συνεχῶς ἔρχονται στὸ φῶς νέες συντριπτικές ἀποδείξεις καὶ ἀτράνταχτα τεκμήρια ἀπὸ τον Ἑλληνικό χῶρο καὶ ἐκτὸς αἰτοῦ -στὶς χῶρες ποὺ ταξίδευσε -ποὺ ἐπιβεβαιώνουν ὅτι οἵ Αἰγαῖοι Πρωτοέλληνες μετέδωσαν πρῶτοι τον πολιτισμό τους σ’ ὅλους τους λαούς του τότε γνωστοῦ κόσμου. Βέβαια, ὅλες ἑαυτές οἱ ἀντιεπιστημονικές καὶ δογματικές θεωρίες του παρελθόντος ἔχουν πρὸ πολλοῦ καταπέσει, ἀλλὰ ἐπανέρχονται κάθε φορά με καινούργιο περιτύλιγα στὴν ἐπικαιρότητα ἀπὸ το «ἐπιστημονικό» κατεστημένο της διεθνοῦς ἐξουσίας. Γιατί αὐτὸς ὁ μῦθος βολεύει την διαιώνιση της ἐξουσίας τους. Σήμερα βρισκόμαστε σε μία ἔξαρση του φαινομένου τούτου. Παντοῦ ἐπιδιώκουν νὰ μειώσουν την ἀξία καὶ την συμβολή του ανυπέρβλητου Ελληνικού παράγοντα στην δημιουργία του παγκόσμιου Πολιτισμού [Βλέπε «ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ», Τόμ. «ΕΛΛΑΣ» της Εγκυκλοπ. «ΗΛΙΟΣ», του Ἰωάννη Κουμάρη]. Ἀρκεῖ νὰ ἐπαναλάβουμε ὅτι "ὅταν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἔφτιαχναν τον Παρθενῶνα, οἱ πρόγονοι τῶν σημερινόν Ἄγγλων ζοῦσαν μέσα στὰ σπήλαια ἡ στὰ ἀνήλια δάση, ἐνῶ πλεῖστοι ἀπ’ αὐτούς καὶ ἄλλοι βόρειοι λαοί, ἦσαν ἀκόμη ἀνθρωποφάγοι ἡ ἔκαναν ἀνθρωποθυσίες» [Στράβων, βιβλ.VI, σελ. 226, 21] [Ἀνέκαθεν το θαρραλέο καὶ ἀνήσυχο Βρεταννικό ἔθνος συμπεριφέρθηκε ἀλαζονικά καὶ σὰν κατακτητής στὴν Ἑλλάδα, μιμούμενο τους δυθέν ξανθούς Ἰνδοευρωπαίους ἀποικιοκράτες καὶ ἐκπολιτιστές]. Κόμη καὶ στὴν γειτονική μας Ἰταλία, ἀκόμη καὶ κατά την κλασσική ἐποχῆ, ἐθυσίαζαν παῖδες στὴν ἑορτή τῶν Κομπιταλίων καὶ Λαραλίων, καὶ μόλις ἐπὶ Βροῦτου κατηργήθη το ἔθιμον τοῦτο.[«ΩΓΥΓΙΑ» του Αθαν. Σταγειρίτη, Β. Τόμ. σελ.480].
Ἑπομένως, εἶναι ἀπαράδεκτη καὶ ἐξοργιστική ἡ τόσο κραυγαλέα παραποίηση καῆ διαστροφή της Ἱστορίας καὶ Προϊστορίας τῶν Ἑλλήνων. Δωδωναῖα η Λατρεία τῶν Δρυίδων. Σύμφωνα με παλαιότερες ἀρχαιολογικές ἀνακαλύψεις, διεπιστώθη ὅτι κατά την Μινωική περίοδο οἱ Κρῆτες θαλασσοπόροι μετέφεραν στὴν Μεσόγειο "Κασσίτερο" ἀπὸ την Ἀγγλία. Ὅμως δὲν πήγαιναν με ἀδείᾳ χέρια ἐκεῖ. Τους μετέδιδαν τον ἀνώτερο Κρητομινωϊκό πολιτισμός τους. Πρόσφατα, ἀνεκαλύφθησαν στὴν Ἀγγλία προϊστορικές Ἑλληνικές ἐγκαταστάσεις, οἱ ὁποῖες φανερώνουν ὅτι οἱ πρωτόγονοι καὶ καθυστερημένοι λαοί της Ἀγγλίας δέχθηκαν την ἐπίδραση τῶν Ἑλλήνων καὶ σῦν τῷ χρόνω ἐκπολιτίσθησαν. Ἔτσι ἀποδεικνύεται ὅτι ἥ πανάρχαια λατρεία των Δρυίδων στὴν Βρεταννία εἶναι Ἑλληνικῆς προέλευσης, ἐκ του Μαντείου της Δωδώνης, καὶ μετεφέρθη ἐκεῖ πρὸ ἀμνημονεύτων χρόνων. Ἢ Ἑλληνική Προϊστορία παρουσιάζει πράγματι ἕνα ἐκπληκτικό μυστήριο καὶ μία σαγηνευτική πρόκληση γιὰ αὐτὸν ποὺ θὰ προσπαθήση νὰ την ἀποκρυπτογράφηση καὶ νὰ ἐμβαθύνη σ’ αὐτὴν. Ἡ αὐτοχθονία τῶν Ἑλλήνων ἔχει ἀποδειχθῆ με ἀτράνταχτα τεκμήρια ἀπὸ διαπρεπεῖς ἀνθρωπολόγους, ὅπως ὁ Ἰωάν. Κουμάρης [Βλέπε ἄρθρον «Φυσική Ἀνθρωπολογία» Ἰωάν. Κουμάρη, Α. Μέρος, Τόμος «ΕΛΛΑΣ», Εγκυκλοπ. «ΗΛΙΟΣ» καὶ Ἀλέξη Σίνου «Ἡ Γεωγραφική Ἑνότης τοῦ Ἑλληνικοῦ Μεσογειακοῦ Χώρου» Μέρος Α. Σελ. 94-95, Μέρος Β. Σελ.179-182 κλπ].
Ὁ Εὐρωπαῖος «Ἀρχάνθρωπος» τῶν Πετραλώνων
Ἀδιάσειστα τεκμήρια της γηγενοῦς προέλευσης του Ἕλληνα ἔφερε ἐσχάτως εἰς φῶς ὁ διεθνοῦς κύρους ἀνθρωπολόγος Ἄρης Πουλιανός με την ἀνακάλυψη του «Εὐρωπαίου Ἀρχανθρώπου τῶν Πετραλώνων Χαλκιδικής» καὶ του «Κυνηγοῦ Ἐλεφάντων της Πτολεμαΐδος» γιὰ τον ὁποῖο θὰ μιλήσουμε σε ἄλλο κεφάλαιο. Ὁ Ὀρφεύς λέγει: «ἥδ’ ὅσον Αἰγύπτῳ ἱερόν λόγον ἐξελόγχευσα», δηλαδή στὴν Αἴγυπτο καὶ στὴν Λιβύην, ἐδίδαξα,(ἐξελόγχευσα=ἐξεγέννησα) τον ἱερόν λόγον [«Ἀργοναυτικά» τῶν «Ὀρφικῶν» στίχ. 42-44 και 102 Εκδ. Λειψίας TAUCHNIZIT 1829]. [Τυγχάνει εὐνόητον ὅτι το «ἐξελόγχευσα» δὲν σημαίνει ὅτι «ἐδιδάχθην», ὅπως ὑπεστήριξαν ἀμαθέστατοι καὶ κακοηθέστατοι συγγραφεῖς].
Ἑπομένως, ἡ ἀπόδειξη αὐτή κονιορτοποιεῖ κάθε ἄλλη παλαιά καὶ νεώτερη δογματική θεωρία, οἱ ἐμπνευστές τῶν ὁποίων δὲν μπαίνουν κἂν στὸν κόπο νὰ τις τεκμηριώσουν με στοιχεῖα. Εἶναι γνωστόν ὅτι κατά την 8 ἦν χιλιετίαν π.Χ. ἐλάμβανε χώραν μεταφορά Ὠψιανού Λίθου με πλοῖα ἀπὸ την νῆσο Μῆλον του Αἰγαίου πελάγους στὴν Ἀργολίδα, ὅπως ἀπέδειξαν τα εὑρήματα ὀψιανού λίθου στὸ σπήλαιο του Φράγχθη της Ἀργολίδος. Ἄρα οἱ Αἰγαῖοι ἀπὸ τότε θαλασσοπορούσαν. Ἀλλὰ καὶ στὸν χῶρον της Ἀνατ. Μεσογείου οἱ Πρωτοέλληνες Μινωίτες καὶ Μυκηναῖοι κυριαρχοῦν ἀπὸ ἀμνημονεύτων χρόνων. [Πανάρχαιοι Ἀχαιοί Κρῆτες καὶ Κύπριοι οἱ ἀρχαῖο -Φοίνικες καὶ οἱ Φιλισταῖοι καὶ «Παλαισάτι», διέσχιζαν την Μεσόγειο γιὰ νὰ ἐγκατασταθοῦν στὴν Παλαιστίνη].
Ὁ Ἰσοκράτης το διαλαλεῖ ὠτί: «Εἴμαστε αὐτόχθονες. Δὲν διώξαμε ἄλλους ποὺ ἦσαν ἐδῶ, οὔτε ἤρθαμε ἀπὸ ἀλλοῦ νὰ την καταλάβουμε ἔρημη ἀπὸ πληθυσμό, οὔτε εἴμαστε μιγάδες καὶ ἀνακατεμένοι με ἀλλά ἔθνη, ἀλλὰ προερχόμεθα ἀπὸ καλό καὶ γνήσιον ἔθνος, ὥστε γεννηθήκαμε σ’ αὐτήν ἐδῶ την γῆν, την κατέχουμε καὶ διαβιοῦμεν ὅλον τον καιρό. Ἀσχέτως ἄν ὅλον τον 20ον αἰῶνα ἡ διεθνής ἐξουσία ραδιουργεῖ σε βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ με την χρησιμοποίηση της Τουρκίας σὰν «πολιορκητικό κριό» ἐπιδιώκει την ἔξωση του Ἑλληνικοῦ Γένους ἀπὸ τις πανάρχαιες πατρογονικές του ἑστίες (Μικρά Ἀσία, Κύπρος, Αἰγαῖο, Μακεδονία, Ἠπείρῳ). [Ἡ διεθνής ἐξουσία καὶ οἱ ἐδῶ ὑπηρέτες καὶ διεκπεραιωτές της θέλουν νὰ μας ἐπιφέρουν ἀνάμειξη καὶ νὰ μας μεταβάλουν σ’ ἕνα ἄθλιο συνονθύλευμα, ὥστε νὰ ἀπολέσωμεν την ἐθνική μας ταυτότητα. Πρὸς τοῦτο συμβάλουν καὶ ὁρισμένοι «γραικύλοι» καὶ δῆθεν.