Ἅγιος Χριστόφορος
Ὁ Ἅγιος Χριστόφορος ἑορτάζει στὶς 9 Μαΐου καὶ εἶναι προστάτης τῶν αὐτοκινητιστῶν, καθώς στὶς περισσότερες ἁγιογραφίες τον συναντᾶμε νὰ μεταφέρει στοὺς ὤμους του το Χριστό (σε παιδική ἡλικία) γιὰ νὰ περάσει ἕνα ποτάμι. Λόγω αὐτοῦ του γεγονότος μετονομάστηκε ἀπὸ Ρέπροβος σε Χριστόφορος.
Φέρει κόκκινο χιτῶνα ὅπως ἀπεικονίζονται ὅσοι μαρτύρησαν γιὰ το Χριστό.
Ἐπίσης κρατᾶ ἕνα ραβδί, το ὁποῖο ἄν καὶ ξερό βλάστησε, εἴτε κατά τὴ μεταφορά του Χριστοῦ, εἴτε κατά τὴ διάρκεια της αἰχμαλωσίας του ἀπὸ τους 200 ρωμαίους στρατιῶτες, ποῦ θὰ δοῦμε παρακάτω (κυριαρχεῖ πάντως ἡ πρώτη ἐκδοχή).
Στήν κοίτη ἑνός ποταμοῦ σε ἕνα ἐπικίνδυνο σημεῖο βοηθοῦσε τους περαστικούς νὰ το διαβοῦν, ὥσπου μία μέρα ἐμφανίστηκε ἕνα παιδάκι γιὰ νὰ το περάσει ἀπέναντι. Πρόθυμα το ἔκανε, ἀλλὰ ἔνιωθε το παιδί ὅλο καὶ βαρύτερο καὶ με πολύ κόπο κατάφερε νὰ περάσει ἀπέναντι, ἄν καὶ ἦταν δυνατός καὶ σωματώδης.
Κατάκοπος εἶπε στὸ παιδί, πώς ὅλο τον κόσμο νὰ σήκωνε δὲ θὰ ἦταν τόσο βαρύς. Το παιδί του ἀπάντησε νὰ μὴν ἀπορεῖ, γιατί δὲν μετέφερε ὅλο τον κόσμο, ἀλλὰ και τον πλάσαντα αὐτόν."Εἶμαι Ἐκεῖνος στὴν ὑπηρεσία του Ὁποίου ἔθεσες τις δυνάμεις σου καὶ σε ἀπόδειξη αὐτοῦ, φύτεψε το ραβδί σου καὶ αὔριο θὰ ἔχει βλαστήσει" εἶπε, καὶ χάθηκε. Το ραβδί πράγματι την ἑπόμενη μέρα εἶχε βλαστήσει.
Ἔζησε καὶ μαρτύρησε κατά τα χρόνια του αὐτοκράτορα Δεκίου.
Συνελήφθη ἀπὸ τους ρωμαίους κατά τὴ διάρκεια μάχης του λαοῦ του (μιᾶς φυλῆς κυνοκεφάλων) ἐνάντια στὰ αὐτοκρατορικά στρατεύματα.
Μετά την αἰχμαλωσία του δραπέτευσε καὶ στάλθηκαν 200 στρατιῶτες νὰ τον βροῦν, κι ἐνῶ τους τέλειωσαν τα τρόφιμα ὁ Ἅγιος προσευχήθηκε καὶ το ἕνα ξεροκόμματο ποῦ εἶχε πολλαπλασιάστηκε καὶ χόρτασαν ὅλοι, με ἀποτέλεσμα νὰ μεταστραφοῦν στὸ χριστιανισμό.
Ὁ Ἅγιος τους μετέφερε στὴν Ἀντιόχεια, στὸν ἐπίσκοπο Βαβύλα ὅπου καὶ βαπτίσθηκαν.
Ὁ Δέκιος διέταξε καὶ ἐκτέλεσαν τους στρατιῶτες, ἐνῶ προσπάθησε νὰ μεταπείσει τον Ἅγιο με πολλά τεχνάσματα, μέχρι ποῦ ἔστειλε δύο ὄμορφες ἀλλὰ διεφθαρμένες γυναῖκες την Καλλινίκη καὶ την Ἀκυλίνα γιὰ νὰ τον σαγηνεύσουν.
Καὶ αὐτὲς ὅμως μεταπείσθηκαν και παρουσιάστηκαν στὸν αὐτοκράτορα δηλώνοντας, πῶς εἶναι πλέον χριστιανές, με ἀποτέλεσμα νὰ θανατωθοῦν καὶ αὐτὲς.
Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος μετά ἀπὸ πολλά βασανιστήρια ἀποκεφαλίστηκε το 251 μ.Χ.
Εἶναι προστάτης του σώματος ἀνεφοδιασμός-μεταφορών του στρατοῦ, πολιοῦχος του Ἀγρινίου, του Πικερμίου.
Ἐπίσης της χώρας της Καραϊβικής Σεντ Κιττς εντ Νέβις (Ἅγιός Χριστόφορος καὶ Νέβις), του Μπράουνσβαιχ (Γερμανία), Βίλνιους (Λιθουανία), Ρίγα (Λετονία) καὶ πολλῶν ἄλλων.
Σε ἀρκετὲς, σχετικά ἄγνωστες, περιπτώσεις ἀπεικονίζεται ὡς κυνοκέφαλος, ἐνῷ σπανιότερα νὰ μεταφέρει το Χριστό ὥς κυνοκέφαλος.
Κάποιες ἀπὸ αὐτὲς βρίσκονται στὸν ἱερὸ ναό Ἁγίων Ἀναργύρων στὸ κοιμητήριον στὸ Ἀντρώνι της Ἠλείας, στὸ ναό της Τιμίας Ζώνης στὸ Μικρό Χωριό της Τήλου, στὸ ναό του Ἁγίου Γεωργίου στὴν Ἄρπερα Κύπρου, καθώς καὶ σε πολλούς ναούς καὶ μοναστήρια στὴ Ρωσία, τὴ Ρουμανία, τὴ Σερβία καὶ τη Μικρά Ἀσία.
Ἐνῶ ἡ εἰκόνα στὴν κορυφή του ἀρθροῦ βρίσκεται στὸ ναό της κοίμησης της Θεοτόκου στὴ Λίνδο της Ρόδου, ὅπου λόγῳ της τουριστικῆς κίνησης του νησιοῦ ἐπισκέπτεται ἀπὸ ἑκατοντάδες ἄτομα καθημερινά (πολλές δεκάδες λεωφορεῖα μεταφέρουν ἐπισκέπτες στὴ Λίνδο καθημερινά κατά τὴ διάρκεια της μεγάλης σε διάρκεια τουριστικῆς περιόδου).
Στὸ βυζαντινό μουσεῖο στὴν Ἀθήνα ὑπάρχει μία παρόμοια φορητή εἰκόνα ἐπίσης.
Με μία ἀναζήτηση στὸ διαδίκτυο μπορεῖτε νὰ βρεῖτε πολλές ἀπὸ αὐτὲς.
Εἰδικὴ ἀναφορὰ ὑπάρχει , μαζί με κάποιες ἀπεικονίσεις του Αἰγίου ὡς κυνοκέφαλο, ἀλλὰ καὶ μία με τον Χριστό ἀνάμεσα σε κυνοκεφάλους.
Ὁ Ἅγιος Χριστόφορος ἑορτάζει στὶς 9 Μαΐου καὶ εἶναι προστάτης τῶν αὐτοκινητιστῶν, καθώς στὶς περισσότερες ἁγιογραφίες τον συναντᾶμε νὰ μεταφέρει στοὺς ὤμους του το Χριστό (σε παιδική ἡλικία) γιὰ νὰ περάσει ἕνα ποτάμι. Λόγω αὐτοῦ του γεγονότος μετονομάστηκε ἀπὸ Ρέπροβος σε Χριστόφορος.
Φέρει κόκκινο χιτῶνα ὅπως ἀπεικονίζονται ὅσοι μαρτύρησαν γιὰ το Χριστό.
Ἐπίσης κρατᾶ ἕνα ραβδί, το ὁποῖο ἄν καὶ ξερό βλάστησε, εἴτε κατά τὴ μεταφορά του Χριστοῦ, εἴτε κατά τὴ διάρκεια της αἰχμαλωσίας του ἀπὸ τους 200 ρωμαίους στρατιῶτες, ποῦ θὰ δοῦμε παρακάτω (κυριαρχεῖ πάντως ἡ πρώτη ἐκδοχή).
Στήν κοίτη ἑνός ποταμοῦ σε ἕνα ἐπικίνδυνο σημεῖο βοηθοῦσε τους περαστικούς νὰ το διαβοῦν, ὥσπου μία μέρα ἐμφανίστηκε ἕνα παιδάκι γιὰ νὰ το περάσει ἀπέναντι. Πρόθυμα το ἔκανε, ἀλλὰ ἔνιωθε το παιδί ὅλο καὶ βαρύτερο καὶ με πολύ κόπο κατάφερε νὰ περάσει ἀπέναντι, ἄν καὶ ἦταν δυνατός καὶ σωματώδης.
Κατάκοπος εἶπε στὸ παιδί, πώς ὅλο τον κόσμο νὰ σήκωνε δὲ θὰ ἦταν τόσο βαρύς. Το παιδί του ἀπάντησε νὰ μὴν ἀπορεῖ, γιατί δὲν μετέφερε ὅλο τον κόσμο, ἀλλὰ και τον πλάσαντα αὐτόν."Εἶμαι Ἐκεῖνος στὴν ὑπηρεσία του Ὁποίου ἔθεσες τις δυνάμεις σου καὶ σε ἀπόδειξη αὐτοῦ, φύτεψε το ραβδί σου καὶ αὔριο θὰ ἔχει βλαστήσει" εἶπε, καὶ χάθηκε. Το ραβδί πράγματι την ἑπόμενη μέρα εἶχε βλαστήσει.
Ἔζησε καὶ μαρτύρησε κατά τα χρόνια του αὐτοκράτορα Δεκίου.
Συνελήφθη ἀπὸ τους ρωμαίους κατά τὴ διάρκεια μάχης του λαοῦ του (μιᾶς φυλῆς κυνοκεφάλων) ἐνάντια στὰ αὐτοκρατορικά στρατεύματα.
Μετά την αἰχμαλωσία του δραπέτευσε καὶ στάλθηκαν 200 στρατιῶτες νὰ τον βροῦν, κι ἐνῶ τους τέλειωσαν τα τρόφιμα ὁ Ἅγιος προσευχήθηκε καὶ το ἕνα ξεροκόμματο ποῦ εἶχε πολλαπλασιάστηκε καὶ χόρτασαν ὅλοι, με ἀποτέλεσμα νὰ μεταστραφοῦν στὸ χριστιανισμό.
Ὁ Ἅγιος τους μετέφερε στὴν Ἀντιόχεια, στὸν ἐπίσκοπο Βαβύλα ὅπου καὶ βαπτίσθηκαν.
Ὁ Δέκιος διέταξε καὶ ἐκτέλεσαν τους στρατιῶτες, ἐνῶ προσπάθησε νὰ μεταπείσει τον Ἅγιο με πολλά τεχνάσματα, μέχρι ποῦ ἔστειλε δύο ὄμορφες ἀλλὰ διεφθαρμένες γυναῖκες την Καλλινίκη καὶ την Ἀκυλίνα γιὰ νὰ τον σαγηνεύσουν.
Καὶ αὐτὲς ὅμως μεταπείσθηκαν και παρουσιάστηκαν στὸν αὐτοκράτορα δηλώνοντας, πῶς εἶναι πλέον χριστιανές, με ἀποτέλεσμα νὰ θανατωθοῦν καὶ αὐτὲς.
Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος μετά ἀπὸ πολλά βασανιστήρια ἀποκεφαλίστηκε το 251 μ.Χ.
Εἶναι προστάτης του σώματος ἀνεφοδιασμός-μεταφορών του στρατοῦ, πολιοῦχος του Ἀγρινίου, του Πικερμίου.
Ἐπίσης της χώρας της Καραϊβικής Σεντ Κιττς εντ Νέβις (Ἅγιός Χριστόφορος καὶ Νέβις), του Μπράουνσβαιχ (Γερμανία), Βίλνιους (Λιθουανία), Ρίγα (Λετονία) καὶ πολλῶν ἄλλων.
Σε ἀρκετὲς, σχετικά ἄγνωστες, περιπτώσεις ἀπεικονίζεται ὡς κυνοκέφαλος, ἐνῷ σπανιότερα νὰ μεταφέρει το Χριστό ὥς κυνοκέφαλος.
Κάποιες ἀπὸ αὐτὲς βρίσκονται στὸν ἱερὸ ναό Ἁγίων Ἀναργύρων στὸ κοιμητήριον στὸ Ἀντρώνι της Ἠλείας, στὸ ναό της Τιμίας Ζώνης στὸ Μικρό Χωριό της Τήλου, στὸ ναό του Ἁγίου Γεωργίου στὴν Ἄρπερα Κύπρου, καθώς καὶ σε πολλούς ναούς καὶ μοναστήρια στὴ Ρωσία, τὴ Ρουμανία, τὴ Σερβία καὶ τη Μικρά Ἀσία.
Ἐνῶ ἡ εἰκόνα στὴν κορυφή του ἀρθροῦ βρίσκεται στὸ ναό της κοίμησης της Θεοτόκου στὴ Λίνδο της Ρόδου, ὅπου λόγῳ της τουριστικῆς κίνησης του νησιοῦ ἐπισκέπτεται ἀπὸ ἑκατοντάδες ἄτομα καθημερινά (πολλές δεκάδες λεωφορεῖα μεταφέρουν ἐπισκέπτες στὴ Λίνδο καθημερινά κατά τὴ διάρκεια της μεγάλης σε διάρκεια τουριστικῆς περιόδου).
Στὸ βυζαντινό μουσεῖο στὴν Ἀθήνα ὑπάρχει μία παρόμοια φορητή εἰκόνα ἐπίσης.
Με μία ἀναζήτηση στὸ διαδίκτυο μπορεῖτε νὰ βρεῖτε πολλές ἀπὸ αὐτὲς.
Εἰδικὴ ἀναφορὰ ὑπάρχει , μαζί με κάποιες ἀπεικονίσεις του Αἰγίου ὡς κυνοκέφαλο, ἀλλὰ καὶ μία με τον Χριστό ἀνάμεσα σε κυνοκεφάλους.
Το ἄθλημα ποῦ παιζόταν με μπάλα στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, λεγόταν «ἐπίσκυρος». Δύο ὁμάδες, συνήθως δεκατεσσάρων παικτῶν χωρίζονταν ἀπὸ μία γραμμή, την ὁποία σχημάτιζαν στὸ χῶμα με πέτρα, την ὁποία ὀνόμαζαν «σκύρο». Ἄλλες δύο γραμμές ὑπῆρχαν πίσω ἀπὸ τις δύο ὁμάδες. Τοποθετοῦσαν την μπάλα στὴν κεντρική γραμμή καὶ ἡ ὁμάδα ποῦ την ἔπαιρνε πρώτη, ἔπρεπε νὰ την πετάξει πάνω ἀπὸ την ἀντίπαλη, ἡ ὁποία ἔπρεπε νὰ την πιάσει ὅσο κινοῦνταν καὶ νὰ την ξαναπετάξει στὴν ἄλλη....
