Υπερβορεία : Χώρα των Μακάρων Ουράνιων Ελλήνων

Υπερβορεία : Χώρα των Μακάρων Ουράνιων Ελλήνων

Οι Αργοναύτες έφθασαν εις τους ευδαίμονες Μακροβίους, οι οποίοι ζούσαν επί εκατομμύρια έτη, με συνεχή νεότητα και απόλυτη ευδαιμονία:
«Αλλά αφού ήλθε η έκτη φωτίζουσα τους ανθρώπους αυγή, φθάσαμε εις το εύπορο και πλούσιο έθνος των Μακροβίων, οι οποίοι ζούν επί πολλούς ενιαυτούς, ήτοι δώδεκα χιλιάδες, αποτελουμένους από εκατονταετείς μήνες με πανσέληνο, όντες έξωθεν πάντων των κακών.Και αφού εκπληρώσουν το πεπρωμένο του βίου τους, με γλυκύ ύπνο λαμβάνουν το τέλος του θανάτου.Δεν τους ενδιαφέρουν λοιπόν ο βίος και τα έργα των ανθρώπων, καθώς ανάμεσα εις χλοερούς λειμώνες τρέφονται με γλυκιά τροφή, πίνοντες θείο ποτό, κάτω από θεία δροσιά και λαμπρύνοντες πάντες την αγαπητή συνομηλικία.Και πάντα έχουν εις τα πρόσωπά τους μειλίχια γαλήνη, και τα παιδιά και οι γονείς, επειδή γνωρίζουν εις τις φρένες και τον νού τους, να πράττουν τα δίκαια και να λέγουν τα συνετά» (Αργοναυτικά Ορφικών, 1111-1123).
Οι Μακρόβιοι είναι ο μυστηριώδης και μακάριος λαός των Υπερβορέων, εις τον οποίο πήγαινε συχνά ο Θεός Απόλλων και δια τούτο έχει και την προσωνυμία Υπερβόρεος.Δια την αιωνία και υπεράνθρωπη ευδαιμονία των Υπερβορέων αναφέρει πολύ παραστατικά και ο θείος ποιητής Πίνδαρος εις τον δέκατο Πυθιόνικό του:
29-30:«…Ούτε με πλοίο πηγαίνοντας, ούτε πεζός, μπορείς να εύρης την θαυμαστή οδό δια τον αγώνα (τόπο συγκεντρώσεως) των Υπερβορέων…».
41-46:«…Ούτε οι νόσοι, ούτε το ολέθριο γήρας, επικρατούν εις την ιερά γενεά. Ζούν χωρίς πόνους και μάχες, αποφεύγοντες την υπέρδικο Νέμεσιν.Κάποτε, με καρδιά πνέουσα θάρρος έφθασε εις τον όμιλο των μακαρίων ανδρών ο παίς της Δανάης (Περσεύς), καθώς τον οδηγούσε η Αθηνά…».
Επίσης, ο Πίνδαρος αναφέρει εις τον τρίτο Ολυμπιόνικό του ότι, και ο θείος Ηρακλής έφθασε εις την χώρα των Υπερβορέων, από όπου έφερε εις την Ολυμπία τον κότινο (αγριελιά) δια του οποίου στεφανώνονταν οι Ολυμπιονίκες:
:14-17:«…Και θα βάλει πέριξ της κόμης του, τον στέφανο της γλαυκοχρώμου ελαίας, την οποία κάποτε έφερε από την σκιερά πηγή του Ίστρου ο Αμφιτρυωνιάδης (Ηρακλής), ως κάλλιστο μνήμα των Ολυμπίων άθλων, αφού έπεισε με λόγο τον θεράποντα του Απόλλωνος δήμο των Υπερβορέων…».
25-33:«…Και τότε ο θυμός του (θυμοειδής ψυχή) τον ώθησε να πορευθή εις την Ιστρία γή.Εκεί, τον δέχθηκε η ιπποδαμάστρια θυγατέρα της Λητούς, όταν αυτός ήλθε από τις ράχες και τους πολυστρόφους μυχούς της Αρκαδίας, τότε που εξαναγκασμένος από τον πατέρα του να εκτελέσε τις παραγγελίες του Ευρυσθέως, ήθελε να φέρη την χρυσοκέρατη θηλυκή έλαφο, την οποία κάποτε αφιέρωσε εις την Ορθωσία (Αρτέμιδα) η νύμφη Ταϋγέτη.Αναζητών αυτήν, είδε εκείνη την χθόνα όπισθεν των πνοών του ψυχρού Βορέα Σταθείς εκεί, θαύμαζε τα δένδρα και είχε τον γλυκύ πόθο, να τα φυτεύση εις το τέρμα του δωδεκαστρόφου δρόμου των ίππων…».
Ο Ηρακλής μετέβη πάλι εις την χώρα των Υπερβορέων δια να φέρη τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, όπως μας πληροφορεί ο Απολλόδωρος (Βιβλιοθήκη, 5.11):
«Και αφού ετέλεσε τους άθλους εις οκτώ έτη και έναν μήνα, επειδή ο Ευρυσθεύς δεν δέχθηκε τους άθλους των βοσκημάτων του Αυγείου και της Λερναίας (ύδρας), του όρισε ως ενδέκατο άθλο, να φέρη τα χρυσά μήλα από τις Εσπερίδες.Αυτά δεν ήσαν εις την Λιβύη, όπως είπαν κάποιοι, αλλά επί του Άτλαντος εις τους Υπερβορέους…».
Πολύ σημαντικές πληροφορίες δια τους Υπερβορέους παρέχει και ο ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης, στηριζόμενος κυρίως εις τον φιλόσοφο Εκαταίο Αβδηρίτη, ο οποίος έζησε την εποχή των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και συνέγραψε βιβλίο περί των Υπερβορέων:
«Εμείς δέ αφού θεωρήσαμε άξια συγγραφής τα προς την Αρκτική κείμενα μέρη της Ασίας, δεν νομίζουμε ότι, είναι άσχετο να αναφερθούμε εις τα μυθολογούμενα περί των Υπερβορέων.Από αυτούς λοιπόν που έχουν συγγράψει τις παλαιές μυθολογίες, ο Εκαταίος (ο Αβδηρίτης) και κάποιοι άλλοι λένε ότι, εις τους αντίπερα της Κελτικής τόπους κατά τον ωκεανό υπάρχει νησος όχι μικροτέρα της Σικελίας.Αυτή μέν ευρίσκεται προς την Αρκτική, κατοικείται δέ υπό των ονομαζομένων Υπερβορέων, επειδή κείτονται πολύ μακριά από την βορεία πνοή (των ανέμων).Αυτή δέ είναι εύφορη και παράγει τα πάντα και επίσης, επειδή έχει εξαιρετικά εύκρατο κλίμα, παράγει καρπούς δύο φορές κατ’ έτος.
Μυθολογούν δέ ότι, εις αυτή γεννήθηκε η Λητώ. Και δια τούτο αυτοί τιμούν τον Απόλλωνα περισσότερο από τους άλλους θεούς.Είναι δε αυτοί σαν ιερείς του Απόλλωνος, αφού καθημερινά υμνούν συνεχώς τούτο τον θεό με ωδές και τον τιμούν εξαιρετικά.Υπάρχει δέ εις την νήσο μεγαλοπρεπές τέμενος του Απόλλωνος και αξιόλογος ναός σφαιροειδούς σχήματος, κοσμημένος με πολλά αναθήματα.Υπάρχει και ιερά πόλις τού θεού, της οποίας οι περισσότεροι κάτοικοι είναι κιθαριστές και κιθαρίζοντες συνεχώς, ψάλλουν ύμνους προς τον θεό, επαινώντες τις πράξεις του.Έχουν δέ οι Υπερβόρεοι κάποια ιδιαιτέρα διάλεκτο και διάκεινται οικειότατα προς τους Έλληνες και ιδίως προς τους Αθηναίους και τους Δηλίους, έχοντες παραλάβει εκ παλαιών χρόνων αυτή την εύνοια.Και μυθολογούν ότι, κάποιοι Έλληνες επεσκέφθησαν τους Υπερβορέους και κατέλιπαν πολυτελή αναθήματα, επιγεγραμμένα με Ελληνικά γράμματα.Ωσαύτως δέ και ο Υπερβόρεος Άβαρις κατήλθε παλαιά εις την Ελλάδα, δια να ανανεώση την προς τους Δηλίους εύνοια και συγγένεια. Και λένε ότι, η σελήνη φαίνεται εξ αυτής της νήσου να απέχη παντελώς ολίγον εκ της γής και να έχη κάποιες φανερές γεώδεις εξοχές. Λέγεται δέ ότι και ο θεός έρχεται εις την νήσο κάθε δεκαεννέα έτη, εις τα οποία συντελούνται οι αποκαταστάσεις (επιστροφές εις τις ίδιες θέσεις) των άστρων.Και δια τούτο ο δεκαεννεατής χρόνος ονομάζεται υπό των Ελλήνων ενιαυτός του Μέτωνος.Κατά δέ αυτή την επιφάνεια, ο θεός κιθαρίζει και χορεύει συνεχώς τις νύκτες, από την εαρινή ισημερία έως την ανατολή των Πλειάδων, τερπόμενος με τις επιτυχίες του.Βασιλεύουν δέ εις αυτή την πόλη και άρχουν του τεμένους οι ονομαζόμενοι Βορεάδες, καθώς είναι απόγονοι του Βορέου, και πάντα διαδέχονται κατά γένος τα αξιώματα» (Ιστορική Βιβλιοθήκη, Β.47).
Σημαντικές πληροφορίες δια τους Υπερβορέους μας δίδει και ο Ηρόδοτος εις το τέταρτο βιβλίο (Μελπομένη) των Ιστοριών του, αν και αμφισβητεί την ύπαρξη τους:
Δ.32: «…Αλλά και ο Ησίοδος έχει αναφέρει περί των Υπερβορέων, καθώς και ο Όμηρος εις τους Επιγόνους, αν όντως ο ΄Ομηρος εποίησε αυτό το έπος».
Δ.33: «…Την πρώτη φορά, οι Υπερβόρεοι έστειλαν δύο κόρες, δια να φέρουν τις ιερές προσφορές, οι οποίες, όπως αναφέρουν οι Δήλιοι, ονομάζονταν Υπερόχη και Λαοδίκη.Μαζί με αυτές, οι Υπερβόρεοι έστειλαν προς ασφάλεια πέντε αστούς άνδρες ως συνοδούς τους, αυτούς που τώρα καλούν Περφερέες και έχουν μεγάλες τιμές εις την Δήλο…».
Δ.35: «Αυτοί οι ίδιοι (οι Δήλιοι) λέγουν ότι και η Άργη και Ώπις, οι οποίες ήσαν Υπερβόρεες παρθένοι, αφού επορεύθησαν διαμέσου των ιδίων ανθρώπων, έφθασαν εις την Δήλο ακόμη πιο πρίν από την Υπερόχη και Λαοδίκη.Λέγουν ότι, αυτές μέν έφθασαν δια να φέρουν τον φόρο που έταξαν εις την Ειλειθυία δια τον ταχύ τοκετό, η δέ Άργη και η Ώπις ήλθαν μαζί με τις θεές και αυτοί έχουν αποδώσει και άλλες τιμές προς την Άργη και την Ώπιν…».
Δ.36: «Και αυτά μέν ας ειπωθούν περί των Υπερβορέων.Διότι δεν αναφέρω τα λεγόμενα περί του Αβάριος, δια τον οποίον λέγουν ότι, ήταν Υπερβόρεος και ότι, ένα βέλος τον περιέφερε εις όλη την γή, χωρίς αυτός να τρώη τίποτα.Αν δέ υπάρχουν κάποιοι υπερβόρειοι άνθρωποι, υπάρχουν και άλλοι υπερνότιοι…».
Πολύ σημαντικές πληροφορίες δια τους Υπερβορέους μας παρέχει και ο περιηγητής Παυσανίας, ο οποίος είχε συλλέξει πολλές πανάρχαιες γνώσεις:
«Λέγουν ότι, ο κότινος μεταφέρθηκε εις τους Έλληνες υπό του Ηρακλέους, από την γή των Υπερβορέων, οι οποίοι είναι άνθρωποι που κατοικούν υπέρ τον άνεμο Βορέα.Πρώτος μέν ο Λύκιος Ωλήν, εις ύμνο που εποίησε προς την Αχαιία, ανέφερε ότι, η Αχαιία έφθασε εις την Δήλο εκ τούτων των Υπερβορέων.Έπειτα δέ, ο Μελάνωπος ο Κυμαίος εις την ωδή του προς την Ώπιν και την Εκαέργη ανέφερε ότι και αυτές έφθασαν εις την Δήλο εκ των Υπερβορέων, ακόμη πρότερον της Αχαιίας.Ο Αριστέας δε ο Προκοννήσιος μνημόνευσε και αυτός τους Υπερβορέους, ο οποίος ίσως είχε πληροφορηθεί κάτι περισσότερο περί αυτών παρά των Ισσηδόνων, εις τους οποίους είχε φθάσει, όπως λέει εις τα έπη του…» (Ελλάδος Περιήγησις, Α΄Ηλειακών, 7.7-9).
«Η Βοιώ δέ, επιχωρία γυναίκα, η οποία εποίησε ύμνο προς τους Δελφούς, ανέφερε ότι, κατασκευάσθηκε το μαντείο δια τον θεό από τον Ωλήνα και άλλους αφιχθέντες εκ των Υπερβορέων και ότι, τούτος μάντευσε πρώτος και έψαλε πρώτος το εξάμετρο.Η Βοιώ δε συνέθεσε τα εξής: “Πράγματι, εδώ ίδρυσαν αλάθητο χρηστήριο οι παίδες των Υπερβορέων, ο Παγασός και ο θείος Αγυιεύς”.Απαριθμούσα δέ και άλλους Υπερβορέους, εις το τέλος του ύμνου αναφέρει τον Ωλήνα: “Και ο Ωλήν, ο οποίος έγινε ο πρώτος προφήτης του Φοίβου και πρώτος συνέθεσε άσμα αρχαίων επών”…» (Ελλαδος Περιήγησις, Φωκικά, 5.7-8).
Εκ του συνδυασμού των ανωτέρω αποσπασμάτων συνάγονται ορισμένα σημαντικά συμπεράσματα δια τον μυστηριώδη λαό των Υπερβορέων:
1.Αφού δεν μπορεί να φθάσει κάποιος εις αυτούς δια ξηράς ή θαλάσσης, είναι προφανές ότι, η χώρα τους δεν ευρίσκεται επί της χθονός μας.Τούτο αποδεικνύεται και από τις αναφορές ότι, η χώρα των Υπερβορέων είναι πολύ έυφορη και με εύκρατο κλίμα, καθώς και ότι, εκεί από εκεί έφερε εις τον Ολυμπία ο Ηρακλής τον κότινο.Βεβαίως, δεν υπάρχει εις τις απώτατες αρκτικές περιοχές εύφορη νήσος με φυτά, αλλά αντιθέτως αιώνιο ψύχος και παντελής έλλειψις φυτών.Επίσης, αφού από την εαρινή ισημερία έως την ανατολή των Πλειάδων (τον μήνα Μάϊο) δεν υπάρχει καθόλου νύκτα εις τον απώτατο Βορρά, αλλά αντιθέτως διαρκής ημέρα, είναι αδύνατον να είναι εκεί η χώρα, όπου ο Απόλλων κιθαρίζει και χορεύει συνεχώς τις νύκτες κατ’ αυτό το χρονικό διάστημα.Τα ανωτέρω ενισχύονται και από την ετυμολογία της λέξεως Υπερβόρεος, που σημαίνει ο άνωθεν του Βορέου.Το όνομα Βορέας σημαίνει ο θεός Βορέας, ο βόρειος άνεμος, καθώς και το βόρειο σημείο του ορίζοντος, ενώ προέρχεται εκ ρίζας που σημαίνει βράχος, όρος, εκ της οποίας προέρχεται και η λέξις υπερβόριος=ο πέραν των ορέων.Επομένως, είναι σαφές ότι, η μακαρία χώρα των Υπερβορέων είναι ουρανία και δια τούτο θεωρούταν ότι, είχε γενηθεί εις αυτή η θεά Λητώ.Δεν μπορούμε να εντοπίσουμε ακριβώς την ουρανία θέση της χώρας των Υπερβορέων, αλλά αφού αυτοί είναι αφιερωμένοι εις τον θεό Απόλλωνα, πιθανώς η χώρα τους ευρίσκεται εις το τριπλό αστρικό σύστημα του Σειρίου, το οποίο αποτελεί την αστρική έκφανση του θεού Απόλλωνος.
2.Οι Υπερβόρεοι έχουν υπεράνθρωπη φύση, αφού δεν προσβάλλονται από νόσους και γήρας, αλλά αντιθέτως ζούν δια τεράστιο χρονικό διάστημα.Ενδεικτική της αιωνίου ευδαιμονίας των Υπερβορέων είναι και η αρχαία Ελληνική έκφρασις τύχη υπερβόρεος=ασυνήθης ευτυχία.Βάσει της ανωτέρω αναφοράς των Αργοναυτικών τω Ορφικών ότι, οι Υπερβόρεοι ζούν επί 12.000 ενιαυτούς, που εχουν εκατονταετείς μήνες, συπεραίνουμε ότι, η διάρκεια ζωής των Υπερβορέων είναι 12.000 ενιαυτοί επί 12 μήνες έκαστος ενιαυτός, επί 100 έτη έκαστος μήνας, δηλαδή 14.400.000 έτη! Την υπεράνθρωπη φύση των Υπερβορέων αποδεικνύει και η ανωτέρω αναφορά του Ηροδότου ότι, ο Άβαρις δεν έτρωγε καθόλου.Επίσης, οι υπεράνθρωποι Υπερβόρεοι είναι οικειότατοι και συγγενείς των Ελλήνων, χρησιμοποιούν κάποια ιδιαιτέρα (προφανώς Ελληνική) διάλεκτο και είναι ο ιερός λαός του Απόλλωνος, ενός εκ των μεγίστων θεών των Ελλήνων.Είναι λοιπόν προφανές ότι, οι Υπερβόρεοι είναι ένα ουράνιο Ελληνικό φύλο, αποτελούντες ένα επίλεκτο τμήμα του θείου και παν-συμπαντικού είδους των Ελ-λήνων.Δια τούτο και κατέχουν υπερεξελιγμένη τεχνολογία, όπως αποδεικνύει η αναφορά του Ηροδότου ότι, ο Άβαρις ταξίδευε εις όλη την γή με ένα ιπτάμενο βέλος, δηλαδή κάποιο εξελιγμένο ιπτάμενο σκάφος των Υπερβορέων.Επομένως, οι Υπερβόρεοι είναι οι αφιερωμένοι εις τον Απόλλωνα ουράνιοι Έλληνες και ούτως μπορούν κάλλιστα να αποκληθούν ανώτατοι θεράποντες του θεού Απόλλωνος ή Απολλωνία Φρουρά.
3.Ουδέποτε μπόρεσαν να ανέλθουν απλοί θνητοί εις την ουρανία χώρα των Υπερβορέων, αλλά έφθασαν μόνο ημίθεοι ήρωες, όπως οι Διογενείς Περσεύς και Ηρακλής και οι Αργοναύτες. Αντιθέτως, αρκετοί Υπερβόρεοι επεσκέφθησαν τους επιχθονίους συγγενείς τους εις την Ελλάδα, κατερχόμενοι εις την Δήλο και τους Δελφούς και ούτως καθίσταται προφανές ότι, οι δύο αυτές ιερές τοποθεσίες του θεού Απόλλωνος αποτελούν τις χθόνιες απολήξεις χωροχρονικών πυλών προς την ουρανία χώρα των Υπερβορέων.Επίσης, μία άλλη χωροχρονική πύλη πρός την χώρα των Υπερβορέων ευρίσκεται πλησίον του Βορείου Πόλου, δια της οποίας έφθασαν εις τους Υπερβορέους οι Αργοναύτες. Πιθανώς, αυτή η πύλη σχετίζεται με τις ιδιόμορφη λειτουργία του χθονίου ηλεκτρομαγνητικού πεδίου εις τον Βόρειο Πόλο, αφού ηλεκτρομαγνητικά πεδία συγκεκριμένης φύσεως και διατάξεως έχουν την δυνατότητα να σχηματίζουν δίνες, οι οποίες με την σειρά τους ανοίγουν πύλες.
4.Τα ονόματα αρκετών εκ των Υπερβορέων, οι οποίοι κατήλθαν εις την Ελλάδα, δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά συμβολίζουν την ουρανία φύση τους και την άμεση σχέση τους με τον θεό Απόλλωνα:
α.Το όνομα Άβαρις σημαίνει ο μη έχων βάρος και δηλώνει ότι, ο Άβαρις δεν δεσμευόταν από τις βαρυτικές δυνάμεις, τόσο λόγω του ιπταμένου σκάφους του, όσο και λόγω της ουρανίας και υπερανθρώπου φύσεώς του.
β.Το όνομα Ωλήν αντιστοιχεί λεξαριθμικά εις τον αριθμό 888, ο οποίος είναι εκ των ιερών αριθμών του θεού Απόλλωνος, αφού συμβολίζει τόσο τις μουσικές οκτάβες του θεού της μουσικής Απόλλωνος, όσο και την αστρική οκτάβα που σχηματίζουν οι τροχιές του Σειρίου Α και του Σειρίου Β, εις το τριπλό αστρικό σύστημα του Σειρίου.
γ.Το όνομα Αγυιεύς προέρχεται εκ της λέξεως αγυιά=οδός και σημαίνει ο των οδών, ενώ αποτελούσε και επωνυμία του Απόλλωνος, ως φύλακος των οδών.Το όνομα αυτό δηλώνει τις χωροχρονικές οδούς, οι οποίες συνδέουν την χώρα των Υπερβορέων με τον πλανήτη μας.
δ.Το όνομα Παγασός σχετίζεται με την πόλη των Παγασών, που ήταν το κέντρο της λατρείας του Απόλλωνος εις την Θεσσαλία.
ε.Το όνομα Άργη σημαίνει η λαμπρά, καθώς προέρχεται εκ της λέξεως αργής=λευκός,λαμπρός, απαστράπτων.Η Άργη ονομαζόταν και Εκαέργη, που σημαίνει η μακρόθεν ενεργούσα, ενώ ο Απόλλων αποκαλούταν και εκάεργος.
Αμέσως μετά τους Υπερβορέους, οι Αργοναύτες έφθασαν εις τους ζοφώδεις Κιμμερίους. Προφανώς, εγγύς του Βορείου Πόλου, εκτός από την θετική πύλη προς τον ουράνιο κόσμο των Υπερβορέων, υπάρχει και μία άλλη αρνητική, ενεργειακή ή γεωφυσική πύλη, η οποία οδηγεί εις τον σκοτεινό υποχθόνιο κόσμο και πλησίον αυτής κατοικούσαν οι υποχθόνιοι Κιμμέριοι.Πράγματι, πλήθος μαρτυρίων και στοιχείων της θεωρίας περί της «κούφιας ή κοίλης γής» επιβεβαιώνουν ότι, υπάρχει ένας τεράστιος δίαυλος επικοινωνίας του επιχθονίου και υποχθονίου κόσμου, εγγύς του Βορείου Πόλου, από όπου ανήρχοντο και συνεχίζουν να ανέρχονται εις τον κόσμο μας υποχθόνια όντα, μεταξύ των οποίων και ο λαός των Κιμμερίων.Ενδεικτικά αναφέρονται κατωτέρω τα εξής στοιχεία:
α.Ο δορυφόρος ESSA-7 έλαβε εις τις 23 Νοεμβρίου του 1968 μία φωτογραφία της περιοχής του Βορείου Πόλου χωρίς σύννεφα, εις την οποία απεικονίζεται μία οπή τεραστίων διαστάσεων.Αν και υπάρχει έντονη διαφωνία δια την ερμηνεία αυτής της φωτογραφίας, η ύπαρξίς της και μόνο θέτει αρκετά ερωτήματα.
β.Το 1908, ο Αμερικανός συγγραφεύς Γουίλις Τζώρτζ Έμερσον εξέδοσε το βιβλίο του «Ο Καπνώδης Θεός», εις το οποίο κατέγραψε την διήγηση του Νορβηγού αλιέως Όλαφ Γιάνσεν, ο οποίος δήλωνε ότι, διαμέσου μίας τεραστίας οπής εις τον Αρκτικό ωκεανό έφθασε εις ένα υποχθόνιο, κατοικημένο κόσμο.
γ.Ο Χίτλερ και πολλά ανώτατα στελέχη των Ναζί πίστευαν ακράδαντα εις την ύπαρξη ενός υποχθονίου, κατοικημένου κόσμου, του οποίου ο δίαυλος επικοινωνίας με τον επιχθόνιο κόσμο ευρίσκεται πλησίον του Βορείου Πόλου.Πρός αναζήτηση αυτού του διαύλου επικοινωνίας, η Aμπχερνέμπε (Διεύθυνση Ιστορικών Αναζητήσεων) των Ές-Ές είχε οργανώσει εξερευνητική αποστολή εις τον Αρκτικο ωκεανό.

Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις

ΣχολιάστεΚοινοποιήστε

«Παγανισμός, ένας Ανθρωπισμός»

«Παγανισμός, ἕνας Ἀνθρωπισμός»

Kείμενο διάλεξης τοῦ δημοσιογράφου Γιώργου Πήττα ποὺ δόθηκε τὴν τετάρτη 5 Μαρτίου 2008 στὸν Ὅμιλο Ἔλευσις Κύπρου
Ἂν ρωτήσετε τυχαίους περαστικοὺς στὸ δρόμο «τί εἶναι ὁ Παγανισμός;» οἱ ἀπαντήσεις θὰ ποικίλουν ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἄγνοια, μέχρι τὸν θολὸ μῦθο.
Βλέπετε, ἡ λέξη καὶ ἡ ἔννοια, φορτώθηκαν μὲ χίλιες δυὸ ἐνοχικὲς ἐπιστρώσεις, μέσα ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ ἀρχαίου κόσμου καὶ τὴν λυσσαλέα προσπάθεια ἑνὸς νέου, ὄχι ἀναγκαῖα καλύτερου, νὰ ἐπικρατήσει.
Καὶ ὅπως πάντα, ἡ ἐπίσημη ἱστορία καταγράφει τὸ χρονικό του νικητὴ ἀπὸ τὴν δική του πλευρὰ ἐνῶ τὸν ἡττημένο τὸν τεμαχίζει προκειμένου νὰ ἀλλοτριώσει τὴν ἱστορικὴ μνήμη τοῦ μέλλοντος.
Ὁ Παγανισμὸς πρῶτα ἀπὸ ὅλα σὰν λέξη, ἔρχεται ἀπὸ τὸ λατινικὸ paganus: χωριάτης /ἀγρότης/ἄνθρωπος τῆς γῆς. Κατὰ συνέπεια μιλᾶμε γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἐξ ὁρισμοῦ ζοῦσαν μακριὰ ἀπὸ τὰ ἀστικὰ κέντρα, στὴν περιφέρεια τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.
Ὅταν ἄρχισε ὁ ἐκχριστιανισμὸς τῆς Εὐρώπης, μὲ συνέπεια τὸ ξεθεμελίωμα τῶν μέχρι τότε παραδόσεων, κάποιοι, καὶ ἦσαν πολὺ αὐτοί, δὲν ἤθελαν οὔτε τίς συνήθειες τῶν προγόνων τους νὰ ἀλλάξουν, οὔτε τίς λατρευτικές τους παραδόσεις.
Εὔλογο, μιᾶς ποὺ μιλᾶμε γιὰ πράγματα ποὺ ὑπῆρχαν γιὰ πολλοὺς αἰῶνες, ποὺ δημιουργήθηκαν πηγαῖα μέσα ἀπὸ τὴ σχέση μεταξὺ ἀνθρώπων καὶ περιβάλλοντος χώρου καὶ μὲ αὐτὰ ἔζησαν καὶ μεγάλωσαν γενιὲς καὶ γενιές.
Καί, νὰ τονίσω σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο πὼς ὅταν προσδιορίζουμε τὴν ἔννοια «Περιβάλλον» περιλαμβάνουμε μὲ τὴν ἴδια ἔνταση καὶ τὸ ἄνθος ποὺ φυτρώνει δίπλα μας, ἀλλὰ καί, τὸ τελευταῖο ἄστρο στὶς ἐσχατιές του Σύμπαντος.
Τὸ Φυσικό μας Περιβάλλον εἶναι τὸ Ὅλον.
Μὲ τὴ διαφορά, πὼς ἡ ἀποτύπωση τοῦ Ὅλου σὲ Τοπικὴ Κλίμακα, εἶναι ποὺ φιλτράρει καὶ ἀβίαστα καθοδηγεῖ τὸ Περιεχόμενο τῶν κατὰ τόπους Ἀντιλήψεων γιὰ τὸν Κόσμο-τῶν Κοσμοαντιλήψεων.
Παρένθεση:
Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικό, πὼς ὅταν οἱ ἐκπρόσωποι τῶν χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν ἀντιμάχονται Ἀντιλήψεις ἢ ἀπόψεις ποὺ μοιάζουν νὰ διακυβεύουν τὴν δική τους συνεισφορά –ἂς τὸ πῶ ἔτσι «κομψὰ» – στὴν Παράδοση, λησμονοῦν ἐπιλεκτικὰ πὼς ἡ δική τους ἀντίληψη εἶναι ποὺ ξεθεμελίωσε καὶ μάλιστα βιαιότατα παραδόσεις ποὺ προΰπαρχαν γιὰ πολλοὺς αἰῶνες καὶ μάλιστα μέσα σὲ αὐτὲς τίς παραδόσεις εἶναι ποὺ χτίστηκαν ἐπιστῆμες, τέχνες , φιλοσοφίες καί, ὅλα ὅσα σήμερα ἀποκαλοῦμε «Κλασικὲς Σπουδές». Ἱστορικά, αὐτὸ τὸ μῖσος στὸ «χθεσινὸ» καὶ τὸ «Ἄλλο» δὲν εἶχε προηγούμενο-ὁ χριστιανισμὸς διατηρεῖ ἐπάξια τὰ πρωτεῖα στὴν Συστηματικὴ Καταστροφή.
Κλείνει ἡ παρένθεση.
Ὁ Παγανισμός, εἶναι ἕνας ὅρος, ποὺ πλέον προσδιορίζει γενικὰ καὶ ἀόριστα τὸν Πολυθεϊσμό, δηλαδὴ τὸν «πλουραλισμὸ» στὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τεκταινόμενα.
Αὐτὸ βέβαια, εἶχε σὰν συνέπεια τὴν ἀντανάκλαση αὐτῆς ἀντίληψης καὶ στὰ ἐπὶ τῆς γῆς.
Ὁ κόσμος ἄλλαξε καὶ ἄλλαξε ριζικὰ καὶ δραματικά.
Δὲν θὰ μποῦμε ἐδῶ τώρα σὲ λεπτομέρειες γιατί εἴμαστε στὸ πλαίσιο μιᾶς ὁμιλίας ποὺ δὲν θέλει νὰ προκαλέσει πάρα πολλὰ χασμουρητά.
Κατὰ συνέπεια , θὰ κάνουμε σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἕνα τεράστιο ἅλμα στὸ χρόνο –θὰ προσπεράσουμε μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα αἰῶνες ὁλάκερους –τοὺς αἰῶνες τῆς χριστιανικῆς ἐπικράτησης καὶ τοῦ βασικοῦ μοτίβου , αὐτοῦ τῆς Ἐνοχῆς ὡς ἐργαλείου ποδηγέτησης καὶ ἐξανδραποδισμοῦ-θυμίζουμε ἐπιλεκτικὰ τὸν Μεσαίωνα-τὸ Βυζάντιο-τὴν Βικτωριανὴ Βρετανία-τὴν ἄνοδο τοῦ Πουριτανισμοῦ στὶς ΗΠΑ.
Καί, θὰ φθάσουμε στὶς μέρες μας, στὸ δεύτερο μισὸ τοῦ περασμένου αἰῶνα:
Ἀπὸ τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 60 καὶ ἐντεῦθεν, ἀρχῆς γενομένης μὲ τὸ θαυμάσιο ἀλλὰ ἀφελέστατο flower power τοῦ κινήματος τῶν Hippies ὁ Παγανισμός, ὡς ἀντίλαλος, ἄρχισε νὰ ἐπιστρέφει.
Εἶναι ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ μεγάλη πλάνη νὰ πιστεύουμε πὼς ἡ δεκαετία τοῦ 60 ἦταν μόνο λουλούδια τραγούδια καὶ ἀφέλεια.
Κατὰ τὴν ἀπίθανη ἐκείνη δεκαετία ἡ δύση προσπάθησε κυρίως νὰ ἀπενοχοποιηθεῖ –καὶ θυμίζω ἐδῶ τίς ἐνοχικὲς ἐπιστρώσεις ποὺ ἀνέφερα στὴν ἀρχή.
Ποιητὲς μουσικοί, ζωγράφοι , σκηνοθέτες ἀλλὰ καὶ ἀκαδημαϊκοὶ μέσα ἀπὸ μία ἀργὴ ἀλλὰ ἐξελικτικὴ διαδικασία ποὺ πέρασε μέσα ἀπὸ ὅλες τίς μορφὲς ἔκφρασης εἴτε τῆς καλλιτεχνικῆς εἴτε τῆς στοχαστικῆς κυριολεκτικὰ ἔμοιασαν νὰ συντονίζονται σὲ μία ἔκρηξη.
Ἴσως , αὐτὸ ποὺ λέμε Ἱστορικὴ Συγκυρία ἡ ὁποία –νομίζω-ποτὲ δὲν ἀποτελεῖ μία τυχαιότητα ἀλλὰ εἶναι προϊὸν ἑνὸς ντόμινο ποὺ δὲν εἶναι πάντα ἠχηρό.
Ἕνα Butterfly Effect τὸ ὁποῖο συμβαίνει πάντα ὑπογείως-Underground-γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τὸν προσδιορισμὸ τῶν κινημάτων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς.
Τὸ περίφημο «κάντε ἔρωτα ὄχι πόλεμο» ποὺ ἐπίσης μοιάζει στὶς μέρες μας ἁπλοϊκό, δὲν εἶναι παρὰ ἕνα σλόγκαν.
4 λέξεις ποὺ ἐκφράζουν πλήρως το συναίσθημα τῶν ἀνθρώπων μετὰ ἀπὸ δύο παγκοσμίους πολέμους, τὴν ἀνάγκη οἱ ἄνθρωποι νὰ τὰ βροῦν μεταξύ τους, τὴν διάθεση νὰ παραγκωνισθοῦν οἱ ἱεραρχίες καὶ οἱ ἐξουσίες ὥστε νὰ ἐξαλειφθοῦν αὐτὰ ποὺ χωρίζουν τὸν κόσμο, ποὺ πρακτικὰ ἀλλὰ καὶ συμβολικὰ ἀποκαλοῦμε σύνορα-ὅρια.
Γιὰ πρώτη φορά, μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, ἀναζητήθηκε ξανὰ,σε κινηματικὰ ἐπίπεδα, τὸ νόημα τῆς ὕπαρξης –δηλαδὴ ἡ Ἱερότητα-μέσα στὴ Φυσικὴ Διαδικασία.
Ἡ σύγκρουση τότε, στὴ δεκαετία τοῦ 60 εἶχε καὶ μία ἄλλη κρίσιμη παράμετρο.
Πολὺ πρὶν ἡ Οἰκολογία καὶ ἡ ἐναρμόνιση τῆς Οἰκονομίας μὲ τὴ Φύση γίνουν ὀντολογικὲς ἐπιταγές, τὰ κινήματα τοῦ 60 μίλησαν γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ στὴ φύση.
O Neal Young ἔγραφε τὸν Ὕμνο στὴ Μάνα Φύση διασκευάζοντας τὸν ἀμερικανικὸ ἐθνικὸ ὕμνο ὁ Paul McCartney τὸ Mother Nature o Donovan τὰ χρώματα τῆς φύσης.
Ἦταν ὅλοι τους γνήσια τέκνα του William Blake τοῦ σημαντικοῦ Βρετανοῦ Ποιητῆ ζωγράφου καὶ στοχαστῆ ποὺ πρὶν ἀπὸ ὅλους, ἀπὸ τὸ ξημέρωμα ἀκόμα της βιομηχανικῆς ἐπανάστασης, εἶδε τὸν ἐφιάλτη τοῦ βιασμοῦ τῆς φύσης νὰ ἔρχεται.
Στὴ δεκαετία τοῦ 60 λοιπόν, μπῆκαν οἱ σπόροι τῆς ἀναβίωσης τοῦ Παγανισμοῦ .
Καὶ τὰ τελευταῖα 15 περίπου χρόνια, σὰν κίνημα διογκώνεται σὲ ὅλες τίς χῶρες τῆς δύσης καὶ ὄχι μόνο. Γιατί;
Γιατί ἁπλούστατα ὁ «Παγανισμὸς» ἰσοῦται μὲ τὴν ἐπιστροφὴ στὸν Κατὰ Φύση Ἄνθρωπο ποὺ θεωρεῖ τὸ Οἰκοσύστημα ὀργανικὸ μέρος του ὅπως τὸ χέρι καὶ τὸ πόδι καὶ ὄχι ἰδιοκτησία πρὸς ἐκμετάλλευση ἢ δῶρο τοῦ ἑνὸς θεοῦ, γιὰ ξόδεμα, ἅλωση καὶ ἀσέλγεια.
Παραφράζοντας λοιπὸν τὸν Jean Paul Sartre καὶ τὸν τίτλο τοῦ σημαντικοῦ ἔργου του «Ὑπαρξισμός, ἕνας Ἀνθρωπισμὸς», λέμε, πὼς στὸν 21ο αἰῶνα ὁ Παγανισμὸς ἢ νέο-Παγανισμὸς εἶναι σὲ μεγάλο ποσοστό του ἕνας καινούργιος ἀνερχόμενος Ἀνθρωπισμὸς ποὺ ἀνταποκρίνεται μὲ σημαντικὴ εὐστοχία στὴν κορυφαία ἀγωνία τῆς ἐποχῆς:
Τὴ σχέση μας μὲ τὴ Γῆ, μὲ τὸ Περιβάλλον, κυρίως μὲ τὴν Ἱερότητα ποὺ πρέπει νὰ διέπει τὴ ματιά μας γιὰ τὴ Μητέρα Φύση-μὲ τὸ Ὅλον του Περιβάλλ-Οντος.
Κακὰ τὰ ψέματα. Ἂν φτάσαμε ἐδῶ ποὺ φτάσαμε στὶς μέρες μας, εἶναι ἀκριβῶς γιατί χάσαμε αὐτὴν τὴν Ἱερότητα στὴν ἀντίληψή μας γιὰ τὴ Φύση, τὴν ὁποία ἐπὶ μακρόν, θεωρήσαμε ὡς ὑποχείριο καὶ ἀντικείμενο πρὸς καθυπόταξη.
Δὲν ξέρω πόσο ἔχουν ἀντιληφθεῖ οἱ ἰθύνοντες τὸ ἀκριβῶς συμβαίνει. Τὸ πρόβλημά μας ὅμως δὲν εἶναι οἱ ἰθύνοντες, ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.
Στὸ κατὰ πόσο ἔχουμε κατανοήσει τὸ μέγεθος τοῦ προβλήματος καὶ στὸ κατὰ πόσο κάνουμε ὅτι μποροῦμε ὁ καθένας.
Ἡ Κλιματικὴ Ἀλλαγή, ἡ Παγκόσμια Ὑπερθέρμανση, ἡ κατ ἐξακολούθηση παρὰ φύση ἀσέλγεια στὴν κατὰ Φύση Τάξη, μᾶς φέρνει κάθε μέρα μὲ ἐξαιρετικὰ γοργοὺς ρυθμοὺς στὸ τέλος τοῦ κόσμου ἔτσι ὅπως τὸν ξέρουμε.
Καὶ λέω «ὅπως τὸν ξέρουμε» γιατί ὁ Φυσικὸς Νόμος ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ μπορεῖ νὰ μᾶς ἀποβάλλει ὡς παρασιτικοὺς ὀργανισμοὺς καὶ νὰ ἐπιστρέψει ἀνενόχλητος πλέον στὸν Θρίαμβό Τοῦ.
Τὸ χειρότερο;
Ὅλα αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν σήμερα, ἔχουν προβλεφθεῖ ἀπὸ τοὺς ἐπιστήμονες ἐδῶ καὶ πολλά, πάρα πολλὰ χρόνια ἀλλά, κανεὶς δὲν ἄκουγε. Τώρα, στὸ «καὶ πέντε» χτύπησε ὁ συναγερμός.
Ἀλλά, τὸ ζητούμενο, δὲν εἶναι ἁπλὰ κάποια πρακτικὰ μέτρα.
Τὸ μέγα ζητούμενο, εἶναι ἡ καθολική, ἕως τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας ἀλλαγὴ Ἠθικῆς καὶ Παιδείας (ἔννοιες ταυτόσημες κατὰ τὴν ἀντίληψή μας) ὡς πρὸς τὴ σχέση μας μὲ τὸν Κόσμο τοῦ ὁποίου εἴμαστε ἁπλὰ ἕνα Μέλος καὶ ὄχι οἱ ἐξ ἀποκαλύψεως ἰδιοκτῆτες.
Στὴν Ἀρχαιότητα ὁ παγανιστὴς ἄνθρωπος συμβολοποιοῦσε τὴ σχέση του μὲ τὴ Φύση ἀποδίδοντάς τη Θεϊκὴ Ἰδιότητα καὶ βαφτίζοντας τὴν κάθε ἰδιότητα μὲ ἕνα ὄνομα.
Κρατοῦσε ἔτσι τὴν σεβαστικὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὴ μία ἀλλὰ συντηροῦσε καὶ τὴν συγγενικὴ οἰκειότητα ἀπὸ τὴν ἄλλη.
Ὁ Χριστιανισμός, σὰν θρησκεία ποὺ στηρίχτηκε καὶ στηρίζεται πάνω στὴν ἐνοχὴ γιὰ κάθε τί ποὺ παράγει Ἐνθουσιασμὸ καὶ Ἐσωτερικὸ Πάθος λειτούργησε ὄχι ἁπλὰ ἀνασταλτικά, ἀλλὰ εὐνουχιστικά.
Θεωρῶντας τον Κόσμο ὄχι ὡς Κόσμημα καὶ Δόξα ἀλλὰ ὡς ἰδιόκτητο δεδομένο, τοῦ ἄλλαξε τὸν ἀ-Δόξαστο.
Καὶ παρήγαγε μία σειρὰ ἀπὸ ἠθικολογικοὺς κανόνες ποὺ ἐπειδὴ εἶναι βαθύτατα ἐνάντιοι στὴν ἀνθρώπινη φύση ,διαμόρφωσαν μὲ τοὺς μὲ τοὺς αἰῶνες μία οὐσιαστικὰ διεστραμμένη ἀνθρωπότητα ποὺ μισεῖ τὸν ἑαυτό της.
Μιὰ ἀνθρωπότητα ποὺ ντρέπεται διαρκῶς.
Μία «νῦν καὶ ἀεὶ» ξεφτίλα...
Θὰ τὸ πάω πολὺ μακριά, ἀλλὰ ἂν αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἡ φύση μας ἐκδικεῖται εἶναι γιατί πρῶτα ἀπὸ ὅλα πήγαμε οἱ ἴδιοι κόντρα στὴν φύση μας.
Τσακίσαμε τὸν Ἐρωτισμό μας ποὺ εἶναι ὁ ἀπόλυτος φυσικὸς ὁδηγὸς καὶ διάχυτος ὅσο ὁ ἀέρας ποὺ ἀναπνέουμε.
Δὲν θὰ ἀνοίξω ἐδῶ ἕνα ἄλλο μέγα κεφάλαιο γιὰ τὸν Ἔρωτα καὶ τὴν Συμπαντικὴ Συνουσία. Θεωρῶ πὼς σὲ αὐτὴ τὴν αἴθουσα, εἴμαστε λίγο πολύ, ὑποψιασμένοι.
Καὶ ναί, ἐρχόμαστε ἐδῶ στὸν πυρῆνα.
Ὁ Παγανιστὴς εἶναι Ἐρωτικὸς καὶ Φιλήδονος.
Τί σημαίνει αὐτό;
Ἐρωτικὸς: Ἐναρμονισμένος δηλαδὴ μὲ τὸ ἔνστικτό του ἐνορχηστρωμένος μὲ τίς ὁρμές του.
Ὅπως ὁλάκερη ἡ Φύση ποὺ ὅταν ἀνθίζει λέμε πὼς «Ὀργιάζει»
Φιλήδονος: Δηλαδή, ποὺ ἀγαπάει τὴν ἡδονή-μας ἐνοχλεῖ ἡ λέξη; Μὰ εἶναι κατὰ τὸ λεξικὸ ἕνα συνώνυμο τῶν λέξεων Χαρά, Ἀπόλαυση, Πληρότητα, Εὐτυχία. Αὐτὸς ὁ Ἄνθρωπος, ὁ «ἀνθισμένος» ἄρα Ὀργιαστικὸς στὶς αἰσθήσεις του, ὁ Χαρούμενος καὶ Εὐτυχής, εἶναι ὁ Ἐνθουσιαμένος Παγανιστὴς Ἄνθρωπος.
ΝΑΙ Ὁ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ , ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ..
Ἡ τάση του, εἶναι ἡ ἐπαναφορὰ στὴ Φυσικὴ Τάξη καὶ ἡ διείσδυσή του σὰν ἀντίληψη στὶς σημερινὲς κοινωνίες εἶναι ὑπαρκτή.
Ἡ οὐσία του, ἡ ἀγωνία του, ποὺ εἶναι καὶ ἡ ἀγωνία τοῦ κόσμου ὅλου, νὰ ξαναβρεθεῖ ὁ ρυθμός.
Σκεφτεῖτε τὴν λέξη ΡΥΘΜΟΣ σὲ σχέση μὲ ὅσα εἴπαμε νωρίτερα. Ρυθμός:
Κάπου στὰ 1230 ὁ δημιουργὸς τοῦ χοροῦ τῶν δερβίσηδων ὁ Πέρσης Γιαλαλουντὶν Ρούμι, δίδασκε πὼς τὸ μυστικό της ζωῆς βρίσκεται στὴν ὑποταγὴ στὸν ἔρωτα. Ἔγραφε:
«Ἡ καρδιὰ εἶναι τὸ σιτάρι. Ἐμεῖς, ὁ μύλος. Ξέρει ὁ μύλος γιατί γυρίζει;»
Αἰῶνες ἀργότερα, ὁ T.S Elliot του ἀποκρίθηκε:
«Στὸ ἀκίνητο σημεῖο τοῦ Κόσμου ποὺ γυρίζει, οὔτε σάρκα οὔτε ἄϋλο.
Οὔτε ἀπό, οὔτε πρός. Εἶναι χορός. Μὰ οὔτε σταματᾶ μηδὲ ἀρχίζει. Εἶναι.»

Ἀσπασία, ἡ πιὸ μορφωμένη γυναῖκα τῆς κλασικῆς Ἀθήνας ποὺ τὴν κατηγόρησαν γιὰ ἀσέβεια καὶ ἀθεΐα.

 

Ἀσπασία: H ἑταίρα ποὺ δίδασκε φιλοσοφία καὶ σημάδεψε τὴ ζωὴ τοῦ Περικλῆ

Ἀσπασία, ἡ πιὸ μορφωμένη γυναῖκα τῆς κλασικῆς Ἀθήνας ποὺ τὴν κατηγόρησαν γιὰ ἀσέβεια καὶ ἀθεΐα. Τὴν ἐρωτεύτηκε ὁ Φειδίας, ἀλλὰ αὐτὴ προτίμησε τὸν Περικλῆ καὶ τοῦ ἄλλαξε τὴ ζωή.
Γιατί δὲν τὴν παντρεύτηκε...


Διαβάστε ὅλο τὸ ἄρθρο:

ἡ Ἀσπασία γεννήθηκε στὴ Μίλητο γύρῳ στὸ 470 π.Χ.

Ὁ πατέρας της ἦταν ὁ Ἀξίοχος, ὁ ὁποῖος εἶχε φροντίσει ἡ κόρη του νὰ ἔχει ἐπιμελημένη μόρφωση καὶ κατὰ συνέπεια νὰ γίνει ἕνα σπάνιο κορίτσι γιὰ ἐκείνη τὴν ἐποχή, ποὺ ἡ μόρφωση ἦταν ἀνδρικὸ προνόμιο.

Τὴν ἔπαιρνε μαζί του στὴ φιλοσοφικὴ σχολὴ ὅπου φοιτοῦσαν μόνο ἄνδρες, μὲ ἀποτέλεσμα ἐκείνη νὰ θεωρεῖ τὴ συναναστροφὴ μαζί τους κάτι τὸ ἀπόλυτα φυσιολογικό.

Διδάχθηκε μουσική, χορό, τραγούδι, ρητορική, ἱστορία κλπ.

Ἦταν ἄριστη μαθήτρια καὶ ἐξαιρετικὰ ἐντυπωσιακὴ κοπέλα καὶ πολλοὶ πλούσιοι νέοι της Μιλήτου της προσέφεραν μεγάλα ποσὰ γιὰ νὰ τὴν ἀποκτήσουν.

Ἡ Ἀσπασία στὴν Ἀθήνα

Στὴ Μίλητο πῆγε ὁ γνωστὸς ἀρχιτέκτονας καὶ πολεοδόμος, Ἰππόδαμος. Ἡ Ἀσπασία λέγεται ὅτι τοῦ ζήτησε νὰ τὴν πάρει μαζί του στὴν Ἀθήνα ὅπου ἀνθοῦσε ἡ φιλοσοφία.

Ἔτσι ἔφθασε στὸ λίκνο τῆς φιλοσοφίας ἄρκετὰ ἕτοιμη γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει ὅλες τίς πνευματικὲς προκλήσεις.

Ἔμεινε γιὰ κάποιο διάστημα μαζί του καὶ σύντομα ξεκίνησε τίς συναναστροφὲς μὲ τοὺς πνευματικοὺς κύκλους τῆς Ἀθήνας.

Ἡ Ἀσπασία ἦταν 20 χρονῶν ὅταν νοίκιασε ἕνα σπίτι καὶ δίδασκε φιλοσοφία, μιὰ πράξη πολὺ προχωρημένη γιὰ τὰ δεδομένα τῆς κλασικῆς Ἀθήνας.

Στὴ δημοκρατικὴ Ἀθήνα ξεσηκώθηκε θύελλα ἀντιδράσεων καὶ κατηγορίες παντὸς εἶδος γιὰ τὸ ἦθος καὶ τὴν προσωπική της ζωή, ἀλλὰ ἡ Ἀσπασία δὲν πτοήθηκε.

Ὁ Περικλῆς τότε ἦταν παντρεμένος καὶ εἶχε δυὸ γιους τὸν Ξάνθιππο καὶ τὸν Πάραλο.

Ἦταν ἡ περίοδος ποὺ εἶχε ξεκινήσει τὸ οἰκοδομικὸ πρόγραμμα τοῦ Περικλῆ καὶ συνεχίζονταν τὰ ἔργα γιὰ τὴν ἀποπεράτωση τοῦ Παρθενῶνα.

Ἡ γνωριμία της μὲ τὸν Περικλῆ

Ὁ Περικλῆς καὶ ἡ Ἀσπασία ἐπισκέπτονται τὸ ἐργαστήριο τοῦ Φειδία

(πίνακας τοῦ Hector Le Roux, 1829-1900)

Ἔτσι, ἡ Ἀσπασία θέλησε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸ ἐργαστήριο τοῦ Φειδία καὶ νὰ δεῖ ἀπὸ κοντά τα ἔργα. Καὶ οἱ δυὸ ἄνδρες ἔμειναν ἄφωνοι μὲ τὴν ὀμορφιά της. Λέγεται ὅτι τὴν ἐρωτεύτηκαν καὶ οἱ δύο γι αὐτὸ καὶ ὁ Φειδίας θέλησε ἀργότερα νὰ δώσει τὴ μορφή της στὸ γλυπτὸ τῆς Ἀθηνᾶς. Ἡ ἴδια ὅμως προτίμησε τὸν Περικλῆ. Ἐκεῖνος ἀμέσως ἄφησε τὴ σύζυγό του μὲ τὴν ὁποία εἶχαν ἤδη προβλήματα καὶ ἔμεινε μὲ τὴν Ἀσπασία. Τὰ κουτσομπολιὰ ἔδιναν κι ἔπαιρναν στὴ μικρὴ κοινωνία τῆς Ἀθήνας.

Ἡ Ἀσπασία ὅμως «εἶχε τὴν ἀρετὴ νὰ ἀντιλαμβάνεται τὰ πολιτικὰ πράγματα», ἔτσι ὁ Περικλῆς στὸ πρόσωπό της βρῆκε κι ἕνα πολύτιμο σύμβουλο. Ἦταν ἡ πρώτη ποὺ ἀγωνίστηκε γιὰ τὴ χειραφέτηση τῶν γυναικῶν καὶ ὑπέστῃ τίς συνέπειες.

Ἡ Ἀσπασία κερδίσει το θαυμασμὸ ἀλλά...και τὴ μήνῃ

Διατηροῦσε ἕνα σχολεῖο γιὰ τὰ κορίτσια τῶν πλούσιων οἰκογενειῶν, ὅπου σύχναζαν μεγάλοι πολιτικοὶ καὶ φιλόσοφοι. Ἔκδηλος ἦταν ὁ θαυμασμὸς τοῦ Σωκράτη στὸ πρόσωπό της, ἀλλὰ καὶ τοῦ Πλάτωνα.

Τὸ βέβαιο εἶναι ὅτι ὁ ρόλος τῆς Ἀσπασίας στὴν πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωὴ τῆς Ἀθήνας ὑπερέβαινε τὸ καθιερωμένο ρόλο μιᾶς «πρώτης κυρίας», σὲ τέτοιο βαθμὸ ποὺ εἰσέπραξε τὴ μήνῃ ὅλων σχεδὸν τῶν κωμικῶν καὶ σατιρικῶν συγγραφέων τῆς ἐποχῆς.

Οἱ παρεμβάσεις της ἐκθέτουν τὸν Περικλῆ

Σωκράτης καὶ Ἀσπασία

Ἡ ἐμπλοκή της στὴν πολιτικὴ ζωὴ τοῦ τόπου κάποιες φορὲς εἶχε σοβαρὲς ἐπιπτώσεις γιὰ τὸν Περικλῆ. Ἡ ἴδια ἦταν πίσω ἀπὸ τὴν ἀπόφαση τοῦ Περικλῆ γιὰ ἀποστολὴ ἐκστρατευτικῆς δύναμης κατὰ τῆς Σάμου. Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ εἶχε καταστροφικὰ ἀποτελέσματα γιὰ τοὺς Ἀθηναίους. Ὁ Πλούταρχος ἀναφέρει ὅτι ὁ Περικλῆς ἔστειλε τὸ ἐκστρατευτικὸ σῶμα μεροληπτῶντας ὑπὲρ τῆς Μιλήτου, ἐπειδὴ ἦταν ἡ γενέτειρα τῆς Ἀσπασίας. Οἱ Ἀθηναῖοι κατέλαβαν τὸ νησὶ ἀλλὰ ἔχασαν σημαντικὲς δυνάμεις. Ἀκόμα καὶ τὸ ἐμπάργκο τῶν Ἀθηναίων στοὺς Μεγαρεῖς θεωρεῖται ἐκδίκηση τῆς Ἀσπασίας γιὰ τὴν ἀπαγωγὴ ἑταίρων, ἀπὸ τὸν οἶκο ἀνοχῆς ποὺ διατηροῦσε στὴν Ἀθήνα. Ὅλα αὐτὰ προκάλεσαν πολλὰ κακόβουλα σχόλια γιὰ τὴν ἑταίρα ποὺ ἔκανε ὅτι ἤθελε τὸν Περικλῆ.

Τὸ 432 π.Χ. τὴν παρέπεμψαν σὲ δίκη γιὰ ἀσέβεια καὶ ἀθεΐα, ἀφοῦ δὲν μποροῦσαν νὰ τὴν ὁδηγήσουν σὲ δίκη γιὰ ὅλα ὅσα τῆς καταλόγιζαν. Ὅμως, οἱ δικαστὲς τῆς Ἠλιαίας τὴν ἀθώωσαν χάρη στὴ συγκινητικὴ ὑπεράσπιση τοῦ Περικλῆ.

Τὴν ἀγάπησε ἀλλὰ δὲν τὴν παντρεύτηκε

Ὁ Περικλῆς τὴν ἀγάπησε πολὺ ἀλλὰ ποτὲ δὲν τὴν παντρεύτηκε, γιατί πολὺ ἁπλᾶ δὲν μποροῦσε. Ὁ νόμος περὶ ὑπηκοότητας ποὺ εἶχε περάσει ὁ ἴδιος τὸ 451, στὴν προσπάθειά του νὰ ἀποτρέψει τίς ἀριστοκρατικὲς οἰκογένειες ἀπὸ τὸ νὰ συμμαχοῦν μὲ ἄλλες πόλεις, σήμαινε ὅτι θὰ διακινδύνευε ὁλόκληρη τὴν πολιτική του σταδιοδρομία, ἐὰν παντρευόταν τὴν Ἀσπασία. Ἀπέκτησαν ὡστόσο ἕνα γιο, τὸν Περικλῆ τὸ νεότερο, ἕναν ἀπὸ τοὺς νικητὲς στρατηγοὺς στὴ ναυμαχία τῶν Ἀργινουσῶν τὸ 406 π.Χ.

Οἱ δύο νόμιμοι γιοι τοῦ Περικλῆ εἶχαν πεθάνει, κι ἔτσι ὁ γιος της Ἀσπασίας ἔγινε ὁ νόμιμος κληρονόμος του.

Κατὰ συνέπεια, ἡ Μιλήσια ἑταίρα ποὺ εἶχε φανατικοὺς ἐχθροὺς ἀλλὰ καὶ φανατικοὺς ὑποστηριχτές, ἀπόλαυσε σχεδὸν ὅλα τὰ προνόμια μιᾶς Ἀθηναίας.

Ὁ Περικλῆς πεθαίνει

Ο θάνατος του Περικλή

Τὸ 429 π.Χ. ἡ Ἀθήνα δοκιμαζόταν ἀπό το λοιμό. Ὁ Περικλῆς ἔζησε τὸ θάνατος τῆς ἀδερφῆς του καὶ τῶν δυό του παιδιῶν. Μὲ πεσμένο τὸ ἠθικό του ἔπεσε σὲ κατάθλιψη. Λίγο πρὶν πεθάνει, οἱ Ἀθηναῖοι γιὰ χάρη τοῦ ἀγαπημένου τους ἡγέτη, ἄλλαξαν το νόμο γιὰ τὴν ἰδιότητα τοῦ Ἀθηναίου Πολίτη. Πλέον ὁ γιος του ἀπὸ τὴν Ἀσπασία μποροῦσε νὰ ἀποκτήσει πλήρη πολιτικὰ δικαιώματα καὶ νὰ γίνει κληρονόμος τοῦ πατέρα του.

Ὁ Περικλῆς πεθαίνει καὶ ἡ Ἀσπασία μόνη πιὰ ἔχει ν" ἀντιμετωπίσει ὅλα ὅσα τῆς χρέωναν οἱ Ἀθηναῖοι. Τότε ἄρχισε νὰ ζεῖ μὲ τὸν Λυσικλή, Ἀθηναῖο στρατηγό, ἀρχηγὸ τῆς δημοκρατικῆς παράταξης καὶ πιθανότατα φίλο τοῦ Περικλῆ. Ὁ Αἰσχίνης ἀναφέρει ὅτι οἱ δυὸ τοὺς ἀπέκτησαν ἀκόμα ἕνα γιο. Ὡστόσο, τονίζει ὅτι ἡ πολιτικὴ ἐπιτυχία τοῦ Λυσκικλὴ ὀφείλεται κατὰ κύριο λόγο στὴν Ἀσπασία. Γιὰ τὴν Ἀσπασία δὲν ξέρουμε πότε καὶ πὼς πέθανε. Γνωρίζουμε μόνο πὼς εἶχε πεθάνει, ὅταν ἤπιε τὸ κώνειο  ὁ Σωκράτης.

Παρὰ τίς ἀντιδράσεις στὸ προσωπό της δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀμφισβητήσει πὼς ἦταν μιὰ ἀξιόλογη καὶ δυναμικὴ γυναῖκα ποὺ στάθηκε ἐπάξια δίπλα στὸν Περικλῆ.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ὁ καλλωπισμὸς τῆς Ἀθήνας καὶ τοῦ Πειραιᾶ ὅπως καὶ ἡ κάποιας μορφῆς χειραφέτηση τῶν γυναικῶν, ὀφειλόταν σὲ κείνη γί΄ αὐτὸ καὶ ὑπάρχει μερίδα ἱστορικῶν ποὺ ἴσως ὑπερβολικά, τὸν 5ο αἰῶνα τὸν ὀνομάζουν «Αἰῶνα τῆς Ἀσπασίας»!

Η καταδίκη των εγκλημάτων του Κομμουνισμού από το Συμβούλιο της Ευρώπης

Στις 14 Δεκεμβρίου 2005 η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης υιοθέτησε ένα σχέδιο απόφασης με τίτλο "Ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων", το οποίο θα τεθεί προς ψηφοφορία στην Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης στις 24-27 Ιανουαρίου 2006.

Στην Ελλάδα, παρά τις συμφορές που υπέστη στο παρελθόν από τον διεθνή Κομμουνισμό με αποκορύφωμα τον Εμφύλιο Πόλεμο που εξαπέλυσε το ΚΚΕ το 1944 και το 1946-49, ο Κομμουνισμός απολαμβάνει μίας ιδιότυπης ασυλίας ή και εκτίμησης από το πολιτικό κατεστημένο.



Είναι χαρακτηριστικό πως ο σημερινός πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έχει κατ' επανάληψη δηλώσει πως "τιμά τους αγώνες της Αριστεράς", ενώ η "αριστεροσύνη" αποτελεί βασικό ζητούμενο κατά την αναζήτηση υποψηφίων δημάρχων, νομαρχών ή Προέδρων της Δημοκρατίας.



Συνεπώς δεν αποτελεί έκπληξη πως τα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου δεν υποστήριξαν το μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, ενώ το ΚΚΕ έσπευσε να ξεκινήσει εκστρατεία "ενημέρωσης" κατά του μνημονίου.



Χωρίς αιδώ η γ.γ. του ΚΚΕ κ. Παπαρήγα δήλωσε πως το μνημόνιο σημαίνει πως "όποιος είναι ... δημοκράτης θα διώκεται", πως "την αυτοκριτική την κάνουμε μόνο απέναντι στην εργατική τάξη" (σ.σ. δηλαδή δεν την κάνουμε), πως "είμαστε πολύ περήφανοι για το παρελθόν μας" (σ.σ. συμπεριλαμβανομένου προφανώς και του Εμφυλίου Πολέμου), πως "έχουμε ... νοσταλγία για το σοσιαλιστικό παρελθόν" (σ.σ. εννοεί τις κομμουνιστικές δικτατορίες στην Ανατολική Ευρώπη), πως "ο Χίτλερ είχε την ανοχή της Μεγάλης Βρετανίας, των ΗΠΑ και της Γαλλίας για να εξαφανίσει την Σοβιετική Ένωση" (σ.σ. ενώ συνέβη το ακριβώς αντίστροφο, βλ. σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ το 1939) και κατέληξε να πει πως "είχαν δίκιο οι σοσιαλιστικές χώρες, κομμουνιστές και προοδευτικοί άνθρωποι που αποκάλεσαν το Συμβούλιο της Ευρώπης το 1949 Συμβούλιο του Ψέματος" (σ.σ. αναφέρεται στα φερέφωνα του Στάλιν, τα οποία ενοχλούσε και ενοχλεί η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το Συμβούλιο της Ευρώπης).

Την σκυτάλη του παραλογισμού στην "ενημέρωση" του ελληνικού λαού για το μνημόνιο πήρε ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος είπε πως "το μνημόνιο ανοίγει την πόρτα στους βρυκόλακες του Χίτλερ και του Χίμλερ" (σ.σ. ενώ το Συμβούλιο της Ευρώπης παράλληλα με το μνημόνιο κατά των κομμουνιστικών εγκλημάτων είχε υιοθετήσει και μνημόνιο κατά των ναζιστικών εγκλημάτων), πως "οι κομμουνιστές κινδυνεύουν με ... βασανιστήρια και ... στρατόπεδα θανάτου" και άλλα ευτράπελα επιχειρήματα.



Στα πλαίσια της ενημέρωσης των αναγνωστών μας, οι "Ελληνικές Γραμμές" δημοσιεύουν σήμερα όλο το σχέδιο απόφασης του Συμβουλίου της Ευρώπης.



Είναι καιρός ο ελληνικός πολιτικός και πνευματικός κόσμος να ξεκαθαρίσει την θέση του απέναντι στα κομμουνιστικά εγκλήματα του παρελθόντος.

H πολιτική επιτροπή υιοθετεί κείμενο για την καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων


14/12/2005


Η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, στη σημερινή της συνάντηση στο Παρίσι, υιοθέτησε ένα σχέδιο απόφασης και ένα σχέδιο σύστασης για την «Ανάγκη Διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».



Το κείμενο που προετοιμάστηκε από τον Γ. Λίντμπλαντ (Σουηδία, EPP/CD) καταδικάζει ισχυρά τις μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από αυτά τα καθεστώτα και εκφράζει «συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση στα θύματα των εγκλημάτων».



Σύμφωνα με την επιτροπή, «αυτή η καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας θα ανοίξει το δρόμο για παραπέρα συμφιλίωση».

Έκθεση: «Ανάγκη Διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων»


Εισηγητής Γ. Λίντμπλαντ (Σουηδία, EPP/CD)
1. Σχέδιο Απόφασης (σελ 1-2)
2. Σχέδιο σύστασης (σελ 3)
3. Επεξηγηματικό Μνημόνιο (σελ 4-11)

Ι. Σχέδιο Απόφασης

1. Η Συνέλευση αναφέρεται στην απόφασή της 1096 (1996) πάνω σε μέτρα για τη διάλυση κομμουνιστικών ολοκληρωτικών συστημάτων.

2. Τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα που άσκησαν εξουσία στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη τον περασμένο αιώνα, και τα οποία εξακολουθούν να είναι στην εξουσία σε αρκετές χώρες του κόσμου, έχουν χαρακτηριστεί, χωρίς εξαιρέσεις, από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.



Οι παραβιάσεις ποικίλουν ανάλογα με την κουλτούρα, τη χώρα και την ιστορική περίοδο και περιλαμβάνουν ατομικές και συλλογικές δολοφονίες και εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πείνα, εκτοπίσεις, βασανιστήρια, δουλική εργασία, και άλλες μορφές μαζικού φυσικού τρόμου.


3. Τα εγκλήματα δικαιολογήθηκαν στο όνομα της θεωρίας της πάλης των τάξεων και της αρχής της δικτατορίας του προλεταριάτου.



Η ερμηνεία και των δύο αρχών νομιμοποίησε την «εξάλειψη» ανθρώπων που θεωρούνταν επιζήμιοι στην οικοδόμηση μια νέας κοινωνίας και, κατά συνέπεια, εχθροί των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων.



Ένας τεράστιος αριθμός των θυμάτων σε κάθε χώρα αφορούσε πολίτες τους.



Αυτή ήταν ιδιαίτερα η περίπτωση της πρώην ΕΣΣΔ που κατά πολύ ξεπέρασαν τους άλλους λαούς σε αριθμό θυμάτων.


4. Η Συνέλευση αναγνωρίζει πως παρά τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων, κάποια Ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα έχουν συμβάλλει στην επίτευξη της δημοκρατίας.


5. Την πτώση των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη δεν έχει ακολουθήσει σε όλες τις περιπτώσεις μια διεθνής έρευνα πάνω στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από αυτά.

Επιπλέον, οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν υποχρεωθεί σε δίκη από τη διεθνή κοινότητα όπως ήταν η περίπτωση με τα φρικτά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα του Εθνικού Σοσιαλισμού (Ναζισμού).


6. Κατά συνέπεια, η δημόσια συνείδηση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι πολύ πενιχρή.



Κομμουνιστικά κόμματα είναι νόμιμα και δραστήρια σε ορισμένες χώρες, ακόμα και αν σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έχουν πάρει αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα στο παρελθόν.


7. Η Συνέλευση είναι πεισμένη πως η συνείδηση της ιστορίας είναι μιας από της προϋποθέσεις για την αποφυγή παρομοίων εγκλημάτων στο μέλλον.



Ακόμα, η ηθική εκτίμηση και καταδίκη εγκλημάτων που διαπράχθηκαν παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση των νέων γενεών.



Η καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας πάνω στο παρελθόν μπορεί να αποτελέσει μια αναφορά για τις μελλοντικές τους πράξεις.


8. Επιπρόσθετα, η Συνέλευση πιστεύει πως αυτά τα θύματα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα τα οποία είναι ακόμα ζωντανά ή οι οικογένειές τους, δικαιούνται συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση για τα βάσανά τους.


9. Ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν σε ορισμένες χώρες του κόσμου και εγκλήματα συνεχίζουν να διαπράττονται.



Η αίσθηση των εθνικών συμφερόντων δεν θα πρέπει να αποτρέψει χώρες από επαρκή κριτική των σημερινών ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων.



Η Συνέλευση καταδικάζει ισχυρά όλες τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων


10. Οι συζητήσεις και οι καταδίκες που έχουν λάβει χώρα μέχρι σήμερα σε εθνικό επίπεδο σε κάποιες χώρες μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης δεν μπορούν να δώσουν άφεση στην διεθνή κοινότητα από το να πάρει μια καθαρή θέση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα.



Έχει μια ηθική υποχρέωση να το πράξει δίχως καθυστέρηση


11. Το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι καλά προετοιμασμένο για μια τέτοια συζήτηση σε διεθνές επίπεδο.



Όλες οι πρώην Ευρωπαϊκές κομμουνιστικές χώρες, με την εξαίρεση της Λευκορωσίας, είναι τώρα μέλη του, και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το κράτος δικαίου είναι βασικές αρχές που υποστηρίζει.


12. Κατά συνέπεια, η Κοινοβουλευτική Συνέλευση καταδικάζει ισχυρά τις μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και εκφράζει συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση στα θύματα των εγκλημάτων


13. Ακόμα, καλεί όλα τα κομμουνιστικά ή μετά-κομμουνιστικά κόμματα στις χώρες μέλη του που δεν το έχουν κάνει ακόμα, να επανεκτιμήσουν την ιστορία του κομμουνισμού και το ίδιο τους το παρελθόν, να πάρουν καθαρές αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και να τα καταδικάσουν δίχως ταλάντευση.


14. Η Συνέλευση πιστεύει πως αυτή η καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας θα ανοίξει το δρόμο για την παραπέρα συμφιλίωση.



Ακόμα, ευελπιστούμε πως θα ενθαρύννει τους ιστορικούς σε όλο τον κόσμο να συνεχίσουν την έρευνά τους που αποσκοπεί στον καθορισμό και την αντικειμενική επαλήθευση για το τι έλαβε χώρα.

II. Σχέδιο σύστασης

Η Κοινοβουλευτική Συνέλευση αναφέρεται στην Απόφασή της 1096 (1996) πάνω σε μέτρα για τη διάλυση κομμουνιστικών ολοκληρωτικών συστημάτων, και στην Απόφαση για την ανάγκη για διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων


Η Συνέλευση έχει τη γνώμη πως υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη για μια σε βάθος και εξαντλητική διεθνή συζήτηση για τα εγκλήματα που διεπράχθησαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα αποβλέποντας στο να δώσει συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση σε όλους εκείνους που επηρεάστηκαν από αυτά τα εγκλήματα


Είναι πεπεισμένη πως το Συμβούλιο της Ευρώπης, όντας μια οργάνωση που υπερασπίζεται το κράτος δικαίου και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα πρέπει να πάρει μια καθαρή θέση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα


Έτσι, η Συνέλευση παροτρύνει την Επιτροπή των υπουργών:


1. Να συστήσει μια επιτροπή που θα συνίσταται από ανεξάρτητους ειδικούς με καθήκον τη συγκέντρωση και αξιολόγηση πληροφοριών και νομοθετημάτων σχετικά με παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπό διαφορετικά ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα


2. να υιοθετήσει μια επίσημη διακήρυξη για τη διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα, και να αποδώσει φόρο τιμής στα θύματά τους ανεξάρτητα από τη εθνικότητά τους


3. Να εξαπολύσει μια καμπάνια δημόσιας ενημέρωσης για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα σε Ευρωπαϊκό επίπεδο


4. Να οργανώσει μια διεθνή διάσκεψη για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα με συμμετοχή εκπροσώπων κυβερνήσεων, βουλευτών, ακαδημαϊκών, ειδικών και ΜΚΟ


5. Να παροτρύνει τα κράτη μέλη του Συμβουλίου που είχαν κυβερνηθεί από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα:


1. Να δημιουργήσουν επιτροπές που θα συνίσταται από ανεξάρτητους ειδικούς με καθήκον τη συγκέντρωση και αξιολόγηση πληροφοριών και νομοθετημάτων σχετικά με παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπό το ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς σε εθνικό επίπεδο αποβλέποντας στη στενή συνεργασία με την επιτροπή ειδικών του Συμβουλίου της Ευρώπης


2. Να αναθεωρήσουν την εθνική νομοθεσία αποβλέποντας να την κάνουν πλήρως συμβατή με την Σύσταση του Συμβουλίου των Υπουργών (2003) 13 για μια Ευρωπαϊκή πολιτική σχετικά με την πρόσβαση σε αρχεία.


3. Να εξαπολύσουν μια καμπάνια εθνικής ενημέρωσης για εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας, συμπεριλαμβανομένης της αναθεώρησης των σχολικών βιβλίων και την εισαγωγή μιας μέρας μνήμης για θύματα του κομμουνισμού και την δημιουργία μουσείων


4. Να ενθαρρύνουν τις τοπικές αρχές να αναγείρουν μνημεία ως φόρο τιμής στα θύματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων



ΙΙΙ. Επεξηγηματικό Μνημόνιο

Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

1. Η πτώση της κομμουνιστικής εξουσίας στα κράτη της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης στις αρχές της δεκαετίας του 90 του 20ου αιώνα προκάλεσε πολλές συζητήσεις σχετικά με την πολιτική και νομική αντιμετώπιση σειράς πράξεων και των εγκλημάτων που είχαν διαπραχτεί στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας.



Αναδείχτηκε ως σοβαρό ζήτημα η στάση απέναντι στους υπεύθυνους αυτών των πράξεων όπως και η πιθανή άσκηση διώξεων σε βάρος τους.



Σε όλες τις πρώην κομμουνιστικές χώρες διεξάχθηκαν συζητήσεις σε εθνικό επίπεδο σχετικά με το ζήτημα αυτό και σε ορισμένες από τις χώρες αυτές υιοθετήθηκαν νόμοι για την «αποκομουνιστικοποίηση» η και για την «εξισορρόπηση» [lustration].


2. Σε όλες αυτές τις χώρες το ζήτημα αυτό θεωρήθηκε συστατικό στοιχείο μιας ευρύτερης διαδικασίας που είχε ως στόχο την αποδόμηση του προηγούμενου καθεστώτος και το πέρασμα στη δημοκρατία.



Η διαδικασία αυτή είχε κατανοηθεί ως ένα εσωτερικό ζήτημα των χορών αυτών ενώ η καθοδήγηση του εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας και ιδιαίτερα από πλευράς του Συμβουλίου της Ευρώπης είχε επικεντρωθεί στην πρόληψη πιθανών παραβιάσεων των ανθρώπινων δικαιωμάτων.


3. Στο πνεύμα αυτό συντάχθηκαν δυο εκθέσεις της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης που αφορούσαν το μέτρα για την αποδομηση των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών συστημάτων, η μια από τον κ. Εσπερσεν [Espersen] και η άλλη από τον κ. Σεβερίν [Severin] .



Οι εκθέσεις αυτές είχαν γίνει εξ ονόματος της Επιτροπής Νομικών Ζητημάτων και Ανθρώπινων Δικαιωμάτων αντίστοιχα το 1995 και το 1996.



Η πρώτη έκθεση επέστρεψε στην επιτροπή μετά από τη συζήτηση της στην [Κοινοβουλευτική] Συνέλευση η δεύτερη οδήγησε στην υιοθέτηση της Απόφασης 1096 [1996].


4. Παρ' όλα αυτά μέχρι στιγμής ούτε το Συμβούλιο της Ευρώπης ούτε και καμία άλλη διεθνής διακυβερνητική οργάνωση ανταποκρίθηκε στο καθήκον για μια γενικευμένη αποτίμηση της κομμουνιστικής εξουσίας όπως και όσον αφορά την ανάγκη για μια σοβαρή συζήτηση για τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν στο όνομα της εξουσίας αυτής και ούτε όσον αφορά τη δημόσια καταδίκη τους.



Ακόμα περισσότερο, και αυτό είναι κάτι που είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό, δεν έγινε μια σοβαρή και σε βάθος συζήτηση για την ιδεολογία που ήταν στη ρίζα της τόσο μεγάλης τρομοκρατίας, της μαζικής παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που προκάλεσε το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων και τα πολλά δεινά για ολόκληρα έθνη .



Ενώ ένα άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς του 20ου αιώνα και συγκεκριμένα ο ναζισμός αποτέλεσε αντικείμενο διερεύνησης, καταδικάστηκε διεθνώς και οι υπεύθυνοι παραπέμφθηκαν στη δικαιοσύνη, παρόμοια εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα το κομμουνισμού ούτε διερευνήθηκαν και ούτε αντιμετώπισαν την οποιαδήποτε διεθνή καταδίκη.


5. Η απουσία διεθνούς καταδίκης μπορεί εν μέρη να εξηγείται από το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν ακόμα χώρες στις οποίες η εξουσία βασίζεται στην κομμουνιστική ιδεολογία.



Η επιθυμία για τη διατήρηση καλών σχέσεων με ορισμένες από αυτές ίσως να εμποδίζει ορισμένους πολιτικούς να ασχοληθούν με αυτό το δύσκολο θέμα.



Επί πλέον υπάρχει και το γεγονός ότι ορισμένα ενεργά και σήμερα πολιτικά πρόσωπα είχαν υποστηρίξει με τον ένα η τον άλλο τρόπο πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα.



Για προφανείς λόγους τα πρόσωπα αυτά θα προτιμούσαν να αποφύγουν την ενασχόληση με το ζήτημα των ευθυνών.



Σε μερικές Ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν κομμουνιστικά κόμματα που δεν έχουν καταδικάσει ρητά τα εγκλήματα του κομμουνισμού.



Τέλος μερικά στοιχεία της κομμουνιστικής ιδεολογίας όπως ισότητα η κοινωνική δικαιοσύνη ακόμα ασκούν έλξη σε ορισμένους πολιτικούς οι οποίοι φοβούνται ότι η καταδίκη των εγκλημάτων του κομμουνισμού θα ταυτιστεί με την καταδίκη της κομμουνιστικής ιδεολογίας.


6. Όπως και να έχουν όμως τα πράγματα ο εισηγητής είναι της άποψης ότι υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη για μια δημόσια συζήτηση για τα εγκλήματα του κομμουνισμού και για την καταδίκη τους σε διεθνές επίπεδο.



Αυτή η διαδικασία πρέπει να προωθηθεί να προωθηθεί για πόλους λόγους αμέσως, χωρίς καμία άλλη καθυστέρηση.


7. Πρώτο. Θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο για τον καθένα ότι καταδικαστέο είναι το κάθε έγκλημα συμπεριλαμβανόμενου και εκείνου που διαπράχθηκε στο όνομα στο όνομα μιας ιδεολογίας που προβάλει ακόμα και τις πιο αξιοσέβαστες άξιες όπως την ισότητα και τη δικαιοσύνη.



Από τον κανόνα αυτό δεν υπάρχει καμία εξαίρεση.



Το στοιχείο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τις νέες γενεές που δεν έχουν προσωπική εμπειρία από τα κομμουνιστικά καθεστώτα.



Μια ξεκάθαρη τοποθέτηση της διεθνούς κοινότητας για το παρελθόν μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τις μελλοντικές της δράσεις.



Φαίνεται ότι σε ορισμένες χώρες είναι ζωντανό ακόμα ένα είδους νοσταλγίας για τον κομμουνισμό.



Αυτο το γεγονός δημιουργεί τ ον κίνδυνο ο κομμουνισμός να κερδίσει την εξουσία στην μια η στην άλλη χώρα. Σκοπός της παρούσας έκθεσης είναι να συμβάλει στην γενική ενημέρωση για την ιστορική διαδρομή αυτής της ιδεολογίας.


8. Δεύτερο. Όσο ακόμα θύματα των κομμουνιστικών καθεστώτων η οι οικογένειες τους είναι στη ζωή θα πρέπει να μπορούν να απολαύσουν ηθική ικανοποίηση για όσα υπόφεραν.


9. Τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό είναι το γεγονός ότι κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα σε ορισμένες χώρες του κόσμου ενώ συνεχίζονται τα εγκλήματα στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας.



Κατά την άποψη μου το Συμβούλιο της Ευρώπης , η οργάνωση που υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχει το δικαίωμα να μένει αδιάφορη και να σιωπά ακόμα και εάν τα κράτη αυτά δεν είναι μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης.



Η διεθνής καταδίκη θα ενισχύσει την αξιοπιστία και νέα επιχειρήματα στην εσωτερική αντιπολίτευση που δρα στο εσωτερικό των χορών αυτών και μπορεί να συμβάλει σε θετικές εξελίξεις.



Αυτό είναι και το λιγότερο που μπορεί να προσφέρει στις χώρες αυτές η Ευρώπη που αποτελεί το λίκνο της κομμουνιστικής ιδεολογίας.


10. Πρέπει να τονιστεί ότι στην παρούσα έκθεση δεν υπάρχει κανένα θέμα για οποιαδήποτε οικονομική αποζημίωση των θυμάτων των εγκλημάτων του κομμουνισμού.



Η μόνη μορφή αποκατάστασης που προτείνεται είναι ηθικής φύσης.


11. Η 15η επέτειος της πτώσης των κομμουνιστικών καθεστώτων σε Ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί μια καλή εύκαιρα για μια τέτοια πρωτοβουλία .



Το Συμβούλιο της Ευρώπης βρίσκεται σε ιδανική θέση να προώθηση αυτό το καθήκον μιας και τα περισσότερα από τα μισά κράτη μέλη του είχαν δοκιμάσει την κομμουνιστική εξουσία.


12. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας αυτής της έκθεσης, η Επιτροπή οργάνωσε μια ακρόαση με συμμετοχή προεξεχόντων προσωπικοτήτων, των οποίων η εντρύφηση στο θέμα συνέβαλλε σημαντικά στην προετοιμασία της παρούσας έκθεσης. (Δες πρόγραμμα για την Ακρόαση στο Παράρτημα 1).



Επίσης διενέργησα αποστολές συλλογής στοιχείων (fact-finding) στη Βουλγαρία (16 Μάη 2005), Λετονία (3 Ιούνη 2005) και Ρωσία (16-17 Ιούνη 2005) (Δες συνημμένα προγράμματα των επισκέψεων στα παραρτήματα 2-4). Θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στις εθνικές κοινοβουλευτικές αντιπροσωπείες αυτών των χωρών για τη βοήθειά τους στην προετοιμασία των επισκέψεων.


13. Επιθυμώ να τονίσω ότι αυτή η έκθεση με κανένα τρόπο δεν προτίθεται να αποτελέσει μια εξαντλητική απογραφή των κομμουνιστικών εγκλημάτων.



Η ιστορική έρευνα θα πρέπει να αφεθεί στους ιστορικούς, και ήδη υπάρχει ένας αρκετά ουσιαστικός όγκος φιλολογίας για το θέμα, που χρησιμοποίησα όταν προετοίμαζα την παρούσα έκθεση.



Αυτή η έκθεση είναι σχεδιασμένη ως πολιτική εκτίμηση των εγκλημάτων του κομμουνισμού.

ΙΙ. ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ

14. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα, όπως αυτά που διερευνούνται σε αυτή την έκθεση μπορούν να οριστούν με βάση ένα αριθμό χαρακτηριστικών, συμπεριλαμβανομένων συγκεκριμένα την εξουσία ενός μοναδικού μαζικού κόμματος δεσμευμένο, τουλάχιστον στο φραστικό επίπεδο, στην κομμουνιστική ιδεολογία.



Η εξουσία είναι συγκεντρωμένη μέσα σε μια μικρή ομάδα κομματικών ηγετών που δεν λογοδοτούν ή περιορίζονται από το κράτος δικαίου.


15. Το κόμμα ελέγχει το κράτος σε τέτοιο βαθμό που τα όρια μεταξύ των δύο είναι θολά. Ακόμα, επεκτείνει τον έλεγχό του στον πληθυσμό και σε κάθε πλευρά της καθημερινής ζωής σε ένα άνευ προηγουμένου επίπεδο.


16. Το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι είναι ανύπαρκτο, ο πολιτικός πλουραλισμός είναι καταργημένος και κάθε γνώμη όπως και κάθε απόπειρα ανεξάρτητης αυτοοργάνωσης τιμωρούνται αυστηρά.


17. Για να επιβάλλει τον έλεγχό του πάνω στην δημόσια ζωή και για να προλάβει κάθε ενέργεια πέρα από τον έλεγχό του, τέτοια κομμουνιστικά καθεστώτα επεκτείνουν τις αστυνομικές δυνάμεις σε ένα πρωτοφανές βαθμό, εγκαθιδρύουν δίκτυα πληροφοριοδοτών και ενθαρρύνουν την καταγγελία.



Το μέγεθος των αστυνομικών σχηματισμών, ο αριθμός των μυστικών πληροφοριοδοτών παραλλάσσουν σε διαφορετικές εποχές και χώρες, αλλά πάντα υπερβαίνουν κατά πολύ τους αριθμούς σε κάθε δημοκρατική χώρα.


18. Τα ΜΜΕ είναι μονοπώλιο ή ελέγχονται από το κράτος.

Αυστηρή προληπτική λογοκρισία εφαρμόζεται ως κανόνας.



Κατά συνέπεια, το δικαίωμα στην πληροφόρηση παραβιάζεται και η ελευθεροτυπία είναι ανύπαρκτη.


19. Η εθνικοποίηση της οικονομίας που είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της κομμουνιστικής εξουσίας απορρέει ευθέως από την ιδεολογία και βάζει περιορισμούς στην ατομική ιδιοκτησία και την ατομική οικονομική δραστηριότητα.



Ως συνέπεια οι πολίτες είναι πιο ευάλωτοι απέναντι στο κράτος το οποίο είναι ο μονοπωλιακός εργοδότης και η μόνη πηγή εισοδήματος.


20. Η κομμουνιστική εξουσία διήρκησε 80 χρόνια στην χώρα στην οποία για πρώτη φορά δημιουργήθηκε, συγκεκριμένα στη Ρωσία τότε μετονομασμένη ως Σοβιετική Ένωση.



Σε άλλα Ευρωπαϊκά κράτη ήταν περίπου 45 χρόνια.


Έξω από την Ευρώπη κομμουνιστικά κόμματα κυβερνούν για πάνω από 50 χρόνια στην Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και το Βιετνάμ και πάνω από 40 στην Κούβα και 30 στο Λάος.



Κομμουνιστικές κυβερνήσεις βασίλεψαν για κάποιο διάστημα σε διαφορετικές Αφρικάνικες, Ασιατικές και Νοτιοαμερικάνικες χώρες κάτω από την τότε Σοβιετική επιρροή.


21. Πάνω από 20 χώρες σε 4 ηπείρους μπορούν να καταταχθούν ως κομμουνιστικές ή υπό κομμουνιστική διακυβέρνηση για κάποια χρονική περίοδο.








Εκτός από τη Σοβιετική Ένωση και τους 6 Ευρωπαϊκούς δορυφόρους της, η λίστα περιλαμβάνει το Αφγανιστάν, την Αλβανία, την Αγκόλα, την Μπενίν, την Καμπότζη, την Κίνα, το Κογκό, την Κούβα, την Αιθιοπία, τη Βόρεια Κορέα, το Λάος, την Μογγολία, την Μοζαμβίκη, το Βιετνάμ, τη Νότια Υεμένη και τη Γιουγκοσλαβία.


22. Ο αριθμός του πληθυσμού που ζούσε υπό κομμουνιστική εξουσία μέτραγε πάνω από 1 δισεκατομμύριο πριν το 1989


23. Η μακροβιότητα και η γεωγραφική επέκταση υποδηλώνουν διαφορές και τροποποιήσεις στην πράξη των κομμουνιστικών εξουσιών σε διαφορετικές χώρες, κουλτούρες και εποχές.



Το κομμουνιστικό καθεστώς εξελίχθηκε, ως αποτέλεσμα της εσωτερικής του δυναμικής ή απαντώντας στις διεθνείς περιστάσεις.



Είναι δύσκολο να συγκρίνουμε τις κομμουνιστικές εξουσίες στη Ρωσία το 1930, στην Ουγγαρία το 1960 ή στην Πολωνία το 1980.


24. Ωστόσο, παρά τη διαφορετικότητα, μπορεί κανείς να καθορίσει κοινά χαρακτηριστικά του ιστορικού κομμουνιστικού καθεστώτος ανεξάρτητα από χώρα, κουλτούρα ή χρόνο.



Ένα από τα πιο προφανή χαρακτηριστικά είναι η κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

ΙΙΙ. ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

25. Η κομμουνιστική εξουσία έχει νωρίς εξαρχής χαρακτηριστεί από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.



Για να επιτύχουν και να διατηρήσουν την εξουσία, τα κομμουνιστικά καθεστώτα πήραν πιο πέρα από τις ατομικές δολοφονίες και τις τοπικές σφαγές και ενσωμάτωσαν το έγκλημα στο σύστημα εξουσίας.



Είναι αλήθεια πως αρκετά χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του καθεστώτος στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, και μετά από δεκάδες χρόνια στην Σοβιετική Ένωση και την Κίνα, ο τρόμος έχασε λίγο από την αρχική του ισχύ.



Ωστόσο η «ανάμνηση του τρόμου» έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στις κοινωνίες, η ενδεχόμενη απειλή υποκατέστησε τις πραγματικές ωμότητες.



Ακόμα, αν εμφανιζόταν ανάγκη, τα καθεστώτα κατέφυγαν στον τρόμο όπως φαίνεται από την Τσεχοσλαβακία το 1968, την Πολωνία το 1971, 1976 και 1981 ή την Κίνα το 1989.



Αυτός ο κανόνας ισχύει για όλα τα ιστορικά και τρέχοντα κομμουνιστικά καθεστώτα ανεξάρτητα χώρας.


26. Σύμφωνα με προσεκτικούς υπολογισμούς ( ακριβή στοιχεία δεν είναι διαθέσιμα) ο αριθμός των ατόμων που σκοτώθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, κατανεμημένα κατά χώρες ή περιοχές μπορεί να δοθεί ως εξής

1. Σοβιετική Ένωση: 20 εκατομμύρια θύματα


2. Κίνα: 65 εκατομμύρια


3. Βιετνάμ: 1 εκατομμύριο


4. Βόρειος Κορέα: 2 εκατομμύρια


5. Καμπότζη: 2 εκατομμύρια


6. Ανατολική Ευρώπη: 1 εκατομμύριο


7. Λατινική Αμερική: 150.000


8. Αφρική: 1,7 εκατομμύρια


9. Αφγανιστάν 1,5 εκατομμύρια

Αυτοί οι αριθμοί περιλαμβάνουν μια ποικιλία καταστάσεων: ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θύματα πείνας και εκτοπίσεων.


27. Τα παραπάνω νούμερα είναι ντοκουμεντιαρισμένα, και αν είναι μόνο εκτιμήσεις αυτό γίνεται γιατί υπάρχει έδαφος να υποψιασθούμε πως θα πρέπει να είναι πολύ υψηλότερα.


28. Το σημαντικό χαρακτηριστικό των κομμουνιστικών εγκλημάτων ήταν η καταστολή ενάντια σε ολόκληρες κατηγορίες αθώων ανθρώπων των οποίων το μοναδικό «έγκλημα» ήταν το ότι ανήκαν σε αυτές τις κατηγορίες. Με αυτό τον τρόπο, στο όνομα της ιδεολογίας, τα καθεστώτα δολοφόνησαν δεκάδες εκατομμυρίων πλουσίων αγροτών (κουλάκοι), ευγενείς, αστούς, Κοζάκους, Ουκρανούς και άλλες ομάδες


29. Αυτά τα εγκλήματα είναι ευθεία αποτελέσματα της θεωρίας της πάλης των τάξεων που επέβαλε την «εκκαθάριση» ανθρώπων που δεν θεωρούνταν χρήσιμοι στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας. Ένας τεράστιος αριθμός των θυμάτων ήταν υπήκοοι των χωρών.


30. Στα τέλη της δεκαετίας του 20, στη Σοβιετική Ένωση, η GPU (πρώην Czecka) εισήγαγε ποσοστώσεις: κάθε περιοχή ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει ένα ορισμένο αριθμό «ταξικών εχθρών».



Τα νούμερα καθοριζόταν κεντρικά από την ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος.



Έτσι οι τοπικές αρχές όφειλαν να συλλάβουν, να εκτοπίσουν και να εκτελέσουν συγκεκριμένους αριθμούς ατόμων.



Αν αποτύγχαναν να το πράξουν υπόκειταν οι ίδιοι σε δίωξη.


31. Από την άποψη του αριθμού θυμάτων, η λίστα των πιο σημαντικών κομμουνιστικών εγκλημάτων περιλαμβάνει τα παρακάτω:


0. Ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις ανθρώπων που θεωρούνταν πολιτικού αντίπαλοι, χωρίς ή με αυθαίρετες δίκες, αιματηρές καταστολές διαδηλώσεων και απεργιών, θανάτωση ομήρων και αιχμαλώτων πολέμου στη Ρωσία το 1918-22. Έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία (καθώς και έλλειψη οποιοδήποτε ντοκουμέντων για αναρίθμητες εκτελέσεις) κάνει αδύνατο το να δοθούν ακριβή αριθμοί, αλλά ο αριθμός των θυμάτων αποτιμάται σε δεκάδες χιλιάδες.


1. Θάνατος από πείνα περίπου 5 εκατομμυρίων ατόμων ως αποτέλεσμα επιτάξεων, ιδιαίτερα στην Ουκρανία το 1921-1923.



Ο λιμός χρησιμοποιήθηκε ως πολιτικό όπλο από αρκετά κομμουνιστικά καθεστώτα και όχι μόνο στη Σοβιετική Ένωση.


2. Εξόντωση 300.000-500.000 Κοζάκων μεταξύ 1919 και 1920


3. Δεκάδες χιλιάδες χάθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.



Εδώ ξανά, έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία κάνει την έρευνα αδύνατη


4. 690.000 άτομα καταδικάστηκαν αυθαίρετα σε θάνατο και εκτελέστηκαν ως αποτέλεσμα του «διωγμού» στο κομμουνιστικό κόμμα το 1937-1938.



Χιλιάδες άλλων εκτοπίστηκαν ή τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα. Συνολικά μεταξύ 1ης Οκτώβρη 1936 και 1ης Νοέμβρη 1938 περίπου 1.565.000 συνελήφθηκαν και από αυτούς 668.305 εκτελέστηκαν.



Σύμφωνα με πολλούς μελετητές αυτά τα νούμερα είναι υποτιμημένα και θα πρέπει να επαληθευτούν όταν όλα τα αρχεία γίνουν προσβάσιμα


5. εκατομμύρια εκτοπίστηκαν το 1930-1932


6. Χιλιάδες απλοί άνθρωποι στην Σοβιετική Ένωση κατηγορήθηκαν για σχέσεις με τους «εχθρούς» και εκτελέστηκαν την περίοδο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.



Για παράδειγμα το 1937 περίπου 144.000 άνθρωποι συνελήφθησαν και από αυτούς 110.000 εκτελέσθηκαν αφού κατηγορήθηκαν για επαφές με Πολωνούς πολίτες που ζούσαν στην Σοβιετική Ένωση.



Επίσης το 1937, 42.000 εκτελέσθηκαν στη βάση ότι είχαν σχέσεις με Γερμανούς εργάτες στην ΕΣΣΔ


7. 6 εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν της πείνας ως αποτέλεσμα μιας εσκεμμένης κρατικής πολιτικής το 1932-1933


8. Δολοφονίες και εκτοπίσεις εκατοντάδων χιλιάδων Πολωνών, Ουκρανών, Λιθουανών, Εσθονών, Μολδαβών και κατοίκων της Βεσσαραβίας το 1941 και 1944-45


9. Εκτόπιση των Γερμανών του Βόλγα το 1941, των Τατάρων της Κριμαίας το 1943, Τσετσένων και Ινγκούς το 1944


10. Εκτόπιση και εξόντωση του ενός τετάρτου του πληθυσμού στην Καμπότζη το 1975-1978


11. Εκατομμύρια θυμμάτων των εγκληματικών πολιτικών του Μάο Τσε Τουγκ στην Κίνα του του Κιμ Ιρ Σέν στη Βόρειο Κορέα.



Εδώ ξανά έλλειψη ντοκουμέντων δεν επιτρέπει ακριβή στοιχεία να δοθούν


12. Πολυάριθμα θύματα σε άλλα μέρη του κόσμου, Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική σε χώρες που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικές και έχουν ευθεία αναφορά στην κομμουνιστική ιδεολογία.


Αυτή ή λίστα σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται εδώ.



Δεν υπάρχει πρακτικά χώρα ή περιοχή υπό κομμουνιστική διοίκηση που είναι σε θέση να δημιουργήσει τη δική της λίστα πόνου.




Η καταδίκη των εγκλημάτων του Κομμουνισμού από το Συμβούλιο της Ευρώπης (πρωτο μερος)








Τελευταία ενημέρωση: Τρίτη, 13 Μαρτίου 2012, 00:51

Κλεοπάτρα - Ἡ τελευταία Ἑλληνίδα βασίλισσα τῆς Αἰγύπτου

Ἡ Κλεοπάτρα Ζ' Φιλοπάτωρ ἔμελλε νὰ εἶναι ἡ τελευταία Φαραὼ τῆς ἑλληνιστικῆς Αἰγύπτου, πρὶν αὐτὴ μετατραπεῖ σὲ ἐπικράτεια τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας.

Ἡ βασιλεία της συνέπεσε μὲ τὸ τέλος τῆς μακεδονικῆς δυναστείας στὴν ἀνατολικὴ Μεσόγειο, δίνοντας τέλος στὴν ἑκατοντάχρονη καὶ πλέον ἡγεμονία τῶν Πτολεμαίων στὴν περιοχή.

Οἱ ἱστορίες καὶ οἱ μῦθοι γιὰ τὴ ζωὴ τῆς καλλονῆς βασίλισσας δίνουν καὶ παίρνουν, ἕνα ὡστόσο εἶναι ἀναντίρρητο: ἡ ἐπιρροὴ ποὺ ἄσκησε ἡ γοητεία καὶ ἡ προσωπικότητά της σὲ δυὸ ἀπὸ τοὺς πλέον ἰσχυροὺς ἄντρες τῆς ἐποχῆς, τοὺς πανίσχυρους Ρωμαίους Ἰούλιο Καίσαρα καὶ Μάρκο Ἀντώνιο!

Δαιμόνια τιμονιέρισσα καὶ πνεῦμα κοφτερό, ἡ Κλεοπάτρα θὰ ἐπηρέαζε καθοριστικὰ τὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῆς Ρώμης καὶ θὰ ἔφερνε τὰ πάνω-κάτω στὴν αὐτοκρατορία.

Καὶ βέβαια θὰ ἐνσάρκωνε ὅσο ἴσως καμιὰ τὸ πρότυπο τῆς famme fatale, μὲ τὸ τραγικό της τέλος νὰ προσυπογράφει τὸ μοιραῖο τῆς ζωῆς της...

Πρῶτα χρόνια

Ἡ Κλεοπάτρα Ζ' Φιλοπάτωρ γεννιέται τὸ 69 π.Χ. ὡς κόρη τοῦ ἡγεμόνα τῆς Αἰγύπτου Πτολεμαίου ΙΒ' Αὐλητῆ καὶ τῆς Κλεοπάτρας Ε' Τρύφαινας (ἀδελφῆς ἢ ξαδέλφης τοῦ ἡγεμόνα), μὲ τὸν βασιλικὸ οἶκο νὰ ἕλκει τὴν καταγωγὴ τοῦ ἀπὸ τὸ 323 π.Χ. καὶ τὸν θάνατο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ὅταν ὁ Μακεδόνας στρατηγὸς Πτολεμαῖος Α' ἀνέλαβε τὴν περιοχὴ μετὰ τὴ μοιρασιὰ τῆς ἀλεξανδρινῆς αὐτοκρατορίας. Τὸ τέλος τῶν Πτολεμαίων στὴν Αἴγυπτο θὰ λάμβανε χώρα λίγο ἀργότερα, τὸ 30 π.Χ., μὲ τὴν προσάρτηση τῆς Aegyptus στὴν παντοδύναμη ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία.

Γιὰ τὰ παιδικὰ χρόνια τῆς Κλεοπάτρας δὲν εἶναι καὶ πολλὰ γνωστά, μεγάλωσε ὅμως σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ τὸ βασίλειο τῆς Αἰγύπτου εἶχε παρακμάσει, μὲ τὴν κυβερνητικὴ διαφθορὰ καὶ τὸν ἐκφυλισμὸ νὰ ἐπικρατοῦν, συγκεντρώνοντας τὴ δυσαρέσκεια τῶν ὑπηκόων. Ταυτοχρόνως, ἡ Αἴγυπτος εἶχε ἀπολέσει τὴν παλιά της αἴγλη, χάνοντας ἐδάφη (Συρία, Κύπρος, Κυρήνη) καὶ γινόμενη ἕρμαιο ἐπιδρομῶν καὶ ρωμαϊκῶν ἐπεμβάσεων στὸ ἐσωτερικό της, κάνοντάς τὴ νὰ μοιάζει ἤδη μὲ ἀνεπίσημη ρωμαϊκὴ ἐπαρχία.

To 51 π.Χ., μὲ τὸν θάνατο τοῦ Πτολεμαίου ΙΒ', ἡ μεγαλύτερη θυγατέρα του, ἡ 18χρονη Κλεοπάτρα, ἀνέρχεται στὸν θρόνο τῆς Αἰγύπτου, ὅπως φυσικὰ καὶ ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ τὰ ἀδέλφια τῆς, ὁ μόλις 10 ἐτῶν Πτολεμαῖος ΙΓ'. Σύμφωνα μὲ τὸ ἔθιμο τῆς ἐποχῆς, τὰ δύο παιδιὰ ὄφειλαν νὰ συγκυβερνήσουν, ἐνῶ καὶ ὁ γάμος τους προσταζόταν ρητὰ ἀπὸ τὴν αἰγυπτιακὴ παράδοση.

Ἡ πρώτη αὐτὴ περίοδος βασιλείας τῆς Κλεοπάτρας μαστίστηκε ἀπὸ οἰκονομικὴ δυσπραγία, λιμούς, ἀκόμα καὶ φυσικὲς καταστροφὲς (πλημμύρες).

Τὸ ταραγμένο κλίμα καὶ ὁ ὑποσκελισμός του Πτολεμαίου ΙΓ' ἀπὸ τὸν θρόνο σύντομα ὡστόσο θὰ ὁδηγοῦσε τοὺς δύο ἡγεμόνες (καὶ τοὺς ἀκολούθους τους) σὲ εὐθεῖα σύγκρουση: ἡ Κλεοπάτρα ἐκδιώκεται ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια, ἔπειτα ἀπὸ πλεκτάνη ποὺ στήθηκε σὲ βάρος της, καταφεύγει στὴ Συρία καὶ συγκεντρώνει στρατεύματα γιὰ νὰ ἐπιστρέψει θριαμβευτικὰ στὴν Αἴγυπτο.

Τὸ 48 π.Χ. ἦταν ἕτοιμη νὰ βαδίσει μὲ τὸν μισθοφορικό της στρατὸ κατὰ τῆς Αἰγύπτου, γιὰ νὰ ἐπιστρέψει καὶ πάλι στὴν ἐξουσία: ὁ αἰγυπτιακὸς ἐμφύλιος ἦταν πρὸ τῶν πυλῶν...

Ἡ ζωὴ στὸ πλευρὸ τοῦ Καίσαρα

Ὁ αἰγυπτιακὸς ἐμφύλιος δὲν ἦταν ὡστόσο ἡ μόνη ἐμφύλια σύγκρουση ποὺ δονοῦσε τὸν γνωστὸ κόσμο. Γιατί καὶ στὴ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία τὰ πράγματα δὲν ἦταν καλύτερα: ἤδη ἀπὸ τὴν προηγούμενη χρονιά, τὸ 49 π.Χ., ὁ Πομπήιος, ἀφοῦ ἔλαβε οἰκονομικὴ καὶ στρατιωτικὴ βοήθεια ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ τὴν Κλεοπάτρα προσωπικὰ (μὲ τὴν ὁποία οἱ φῆμες τους ἤθελαν ζευγάρι), κινήθηκε κατὰ τοῦ Ἰουλίου Καίσαρα, σὲ αὐτὸ ποὺ ἔμελλε νὰ εἶναι ἡ τελευταία περίοδος τῆς ρωμαϊκῆς δημοκρατίας, ἡ ὁποία κατέρρεε μὲ πάταγο.

Τὰ στρατεύματα τοῦ Πομπήιου ἡττήθηκαν τελικὰ στὸν ρωμαϊκὸ ἐμφύλιο (Μάχη τῶν Φαρσάλων - 48 π.Χ.) καὶ ὁ στρατηγὸς κατέφυγε στὴν Αἴγυπτο, στὴν ὁποία εἶχε ἰσχυροὺς δεσμοὺς ἀπὸ παλιά.

Στὸν θρόνο βρῆκε ὡστόσο τὸν Πτολεμαῖο ΙΓ' καὶ ὄχι τὴν Κλεοπάτρα ὅπως ὑπολόγιζε, καὶ ὁ νέος Φαραώ, θέλοντας νὰ καλοπιάσει τὸν Καίσαρα γιὰ νὰ μὴν εἰσβάλει στὴ χώρα του, σκότωσε τὸν ρωμαῖο δελφίνο.

Αὐτὸ βέβαια δὲν ἐμπόδισε τὸν Καίσαρα, ποὺ ἦταν ἤδη στὸ κατόπι του Πομπήιου, νὰ καταφτάσει στὰ αἰγυπτιακὰ ἐδάφη λίγες μέρες ἀργότερα καὶ βλέποντας τὴ βασιλικὴ οἰκογένεια νὰ εἶναι ἕτοιμη γιὰ ἐμφύλια μάχη, μὲ τοὺς δύο στρατοὺς ἤδη παραταγμένους ὁ ἕνας ἀπέναντι στὸν ἄλλο, κατέλαβε την Ἀλεξάνδρεια χωρὶς ἀντίσταση καὶ ἔπαιξε τελικὰ ρυθμιστικὸ ρόλο στὴν ἀδερφικὴ σύγκρουση: προσπαθῶντας βέβαια νὰ συμφιλιώσει τὰ δύο ἀδέρφια, δὲν μπόρεσε παρὰ νὰ ἐρωτευτεῖ τὴν Κλεοπάτρα!

Κλεοπάτρα καὶ Πτολεμαῖος ΙΓ' συγκυβερνοῦσαν πλέον στὸ τιμόνι τῆς Αἰγύπτου, μὲ τὴ δυσαρέσκεια ὡστόσο τοῦ αἰγυπτιακοῦ λαοῦ γιὰ τὴν κατάφωρη παρέμβαση τῆς Ρώμης στὰ ἐσωτερικὰ τοῦ κράτους τοὺς νὰ μὴν ἔχει ὅμοιό της:     σύντομα οἱ ἀναταραχὲς θὰ κλιμακώνονταν σὲ πόλεμο, καθὼς ὁ ἀλεξανδρινὸς στρατὸς τοῦ Πτολεμαίου ΙΓ', ποὺ μετροῦσε 20.000 ἄντρες, εἶχε στρατοπεδεύσει ἐκεῖ κοντά.

Ὑπέρτερος ἀπὸ τίς δυνάμεις τοῦ Καίσαρα, ὁ στρατὸς τοῦ Πτολεμαίου πολιόρκησε την Ἀλεξάνδρεια καὶ τὸν Καίσαρα -ποὺ κρατοῦσε ὡστόσο τὴ βασιλικὴ οἰκογένεια στὴν κατοχή του-, ὁ ὁποῖος βρέθηκε μάλιστα σὲ πολὺ δύσκολη θέση μέχρι νὰ καταφτάσουν οἱ ρωμαϊκὲς ἐνισχύσεις.

Ὁ ρωμαῖος στρατηγὸς ἀπελευθέρωσε τὸν Πτολεμαῖο γιὰ νὰ πετύχει τὴν ὑποσχεθεῖσα κατάπαυση τοῦ πυρός, ὁ νεαρὸς βασιλιᾶς ὅμως τέθηκε αὐτομάτως ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀγῶνα κατὰ τῶν Ρωμαίων.

Φθάνοντας οἱ ρωμαϊκὲς λεγεῶνες στὴν Αἴγυπτο, νίκησαν εὔκολα τὸν τακτικὸ αἰγυπτιακὸ στρατὸ στὴ Μάχη τοῦ Νείλου, μὲ τὸν Πτολεμαῖο ΙΓ' νὰ χάνεται μιὰ καὶ καλή, πιθανότατα ἀπὸ βύθισμα τοῦ πλοίου μὲ τὸ ὁποῖο προσπάθησε νὰ διαφύγει.

Ἡ Κλεοπάτρα ἔμεινε ἔτσι ἀδιαφιλονίκητη ἡγέτιδα τῆς Αἰγύπτου, συγκυβερνῶντας πλέον μὲ τὸν μικρότερο ἀδερφό της, τον 12χρονο (πιὰ) Πτολεμαῖο ΙΔ'.

Ὅσο γιὰ τὸν Καίσαρα, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἀνάγκη νὰ ἐπιστρέψει στὴ Ρώμη ἦταν ἐπιτακτική, αὐτὸς δὲν θὰ βιαζόταν καθόλου νὰ ἐγκαταλείψει τὴν ἀγκαλιὰ τῆς βασίλισσας: ὁ ἴδιος ἄφησε ρωμαϊκὲς λεγεῶνες στὴν Αἴγυπτο γιὰ νὰ περιφρουροῦν τὴν παραμονὴ τῆς Κλεοπάτρας στὸν θρόνο (καθὼς δὲν ἦταν πλέον καθόλου δημοφιλὴς στὸν λαό, ἀφοῦ εἶχε συμμαχήσει μὲ τὸν ἐχθρό), τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ τῆς ἔδωσε ὡς δῶρο τὴν Κύπρο, ποὺ ἐπέστρεψε ἔτσι ὑπὸ αἰγυπτιακὴ κατοχή.

Τὸ 47 π.Χ. ἡ ἕνωση Καίσαρα καὶ Κλεοπάτρας θὰ κατέληγε σὲ ἕναν γιο, τὸν Καισαρίωνα (Πτολεμαῖος ΙΕ' Καισαρίωνας), τὸν ὁποῖο βέβαια ποτὲ δὲν θὰ ἀναγνώριζε ὁ Ρωμαῖος ὡς νόμιμο γιο του, μὲ τὴν κατακραυγὴ νὰ εἶναι γενικευμένη σὲ Ρώμη καὶ Ἀλεξάνδρεια καὶ τὴν ἱστορικὴ ἔριδα νὰ συνεχίζεται ἀκόμα γιὰ τὸ ἂν ἦταν πράγματι αὐτὸς ὁ πατέρας.

Ἐπιστρέφοντας ὁ Ἰούλιος Καίσαρας θριαμβευτὴς στὴ Ρώμη καὶ αὐτοκράτορας πλέον, ἡ Κλεοπάτρα τὸν ἀκολούθησε λίγο ἀργότερα στὴν πρωτεύουσα τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ἔχοντας ἕναν καὶ μόνο ἕναν στόχο στὸ μυαλό της: τὴν ὥρα ποὺ ἡ ρωμαϊκὴ δημοκρατία εἶχε καταρρεύσει καὶ ὁ Καίσαρας ἦταν πιὰ ὁ ἀπόλυτος ἡγεμόνας τῆς τεράστιας αὐτοκρατορίας, ἡ Κλεοπάτρα θεώρησε πὼς στὸ πλευρό του θὰ γινόταν ἡ αὐτοκράτειρα τοῦ ἀχανοῦς βασιλείου καὶ ὁ γιος της ὁ νόμιμος διάδοχος τοῦ ρωμαϊκοῦ θρόνου!

Τὸ 44 π.Χ. ὡστόσο τὸ μαχαίρι τοῦ Βρούτου θὰ ἔδινε ἄδοξο τέλος στὰ σχέδια τῆς βασίλισσας καὶ ἡ ἴδια θὰ ἐπέστρεφε ἆρον-ἆρον στὴν Ἀλεξάνδρεια, καθὼς φοβόταν πλέον γιὰ τὴ ζωή της...

Κλεοπάτρα καὶ Μάρκος Ἀντώνιος

Ἡ Κλεοπάτρα, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἀδελφοῦ τῆς Πτολεμαίου ΙΔ' (τὸν ὁποῖο οἱ ἱστορικοὶ τῆς ἐποχῆς θεώρησαν πὼς δολοφόνησε ἡ Κλεοπάτρα), ἀνακήρυξε συνβασιλέα τὸν γιο της καὶ παρακολούθησε ἀμέτοχη τὰ φονικὰ γεγονότα ποὺ συγκλόνιζαν τὴ Ρώμη, μὲ τὴν οὐδετερότητά της νὰ παίρνει τέλος τὸ 41 π.Χ., ὅταν ὁ Μάρκος Ἀντώνιος καὶ ὁ Ὀκταβιανός, νικητὲς τῆς Μάχης τῶν Φιλίππων (42 π.Χ.), τὴν κάλεσαν νὰ δώσει ἐξηγήσεις γιὰ τὴ στάση καὶ τὴ συμμαχία της μὲ τὸν δολοφονημένο ἡγέτη τῆς Ρώμης.

Ἡ μοιραία συνάντηση Κλεοπάτρας καὶ Μάρκου Ἀντώνιου ἔγινε στὴν Ταρσὸ καὶ ὁ πανίσχυρος ἡγέτης τῶν Ρωμαίων, μαγεμένος ἀπὸ τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν προσωπικότητά της, τὴν ἐρωτεύτηκε παράφορα. Σύμφωνα μὲ τὸν Πλούταρχο, ὁ Ἀντώνιος ἐξόντωσε τοὺς πολιτικοὺς ἀντιπάλους τῆς βασίλισσας καὶ ἐγκαθίδρυσε τὴν ἡγεμονία της, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ ἡ σχέση τους θὰ ἀπέδιδε καρπούς: ἡ Κλεοπάτρα του χάρισε τὰ δίδυμα Ἀλέξανδρος Ἥλιος καὶ Κλεοπάτρα Σελήνη, ἐνῶ λίγο ἀργότερα, τὸ 36 π.Χ., ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Ἀντώνιου στὴν Αἴγυπτο θὰ κατέληγε σὲ ἀκόμα ἕναν γιο, τὸν Πτολεμαῖο Φιλάδελφο.

Ἡ Κλεοπάτρα συνόδευσε τὸν Ἀντώνιο στὶς ἐπεκτατικές του ἐκστρατεῖες στὰ ἀνατολικά, προσαρτῶντας γιὰ λογαριασμὸ τῆς Αἰγύπτου νέα ἐδάφη, καθὼς παρεῖχε οἰκονομικὴ καὶ πολεμικὴ βοήθεια στὸν Ρωμαῖο.

 Οἱ δυὸ τοὺς ζοῦσαν πλέον σὰν ζευγάρι στὴν Αἴγυπτο, ἀπολαμβάνοντας τιμὲς καὶ πλούτη ζηλευτά.

Οἱ ἀναταραχὲς στὴ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία ὡστόσο γιὰ τὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο θὰ ἔδιναν περίεργη τροπὴ στὴ ζωή τους, καθὼς ἡ τελευταία πράξη δὲν εἶχε παιχτεῖ ἀκόμα.

Ὁ παλιὸς σύμμαχος τοῦ Μάρκου Ἀντώνιου, ὁ Ὀκταβιανός, ἦταν ἕτοιμος γιὰ τὴν τελικὴ μάχη ποὺ θὰ ἄφηνε μόνο τὸν ἕναν τους στὸν θρόνο τῆς Ρώμης: ἡ ἀποφασιστικὴ σύγκρουση ἔλαβε χώρα τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 31 π.Χ. καὶ πρόκειται γιὰ τὴν περίφημη Ναυμαχία τοῦ Ἀκτίου, στὴν ὁποία οἱ δυνάμεις τοῦ Ἀντώνιου καὶ τῆς Κλεοπάτρας συνετρίβησαν.

Οἱ δυὸ τοὺς κατάφεραν ὡστόσο νὰ γλιτώσουν καὶ ἐπέστρεψαν στὴν Αἴγυπτο, ἀπολαμβάνοντας γιὰ μιὰ ἀκόμα φορὰ τὸν ἔρωτά τους, ἂν καὶ ἔνιωθαν ὅτι τὸ τέλος πλησίαζε γοργά: ὁ Ὀκταβιανὸς ὁδήγησε τὸν στρατό του στὴ Αἴγυπτο, στὴν ὁποία εἰσέβαλε χωρὶς σθεναρὴ ἀντίσταση.

Ὁ Ἀντώνιος πληροφορήθηκε στὴ μάχη τὴν αὐτοκτονία τῆς Κλεοπάτρας καὶ δὲν εἶχε ἄλλῃ ἐπιλογῇ παρὰ νὰ δώσει τέλος στὴ ζωή του.

Ἡ Κλεοπάτρα, ἀκολουθῶντας τὴ μοῖρα τοῦ ἐραστῆ της, αὐτοκτόνησε λίγες μέρες ἀργότερα καὶ σίγουρα ἀφοῦ συναντήθηκε μὲ τὸν Ὀκταβιανό, ἂν καὶ γιὰ τὸ ξακουστὸ τέλος της δὲν ὑπάρχει ἱστορικὴ συναίνεση.

Τὸ μόνο σίγουρο εἶναι πὼς βρέθηκε νεκρὴ λίγο ἀργότερα, ντυμένη μάλιστα μὲ τὰ βασιλικά της ἐνδύματα.

Τὸ μυστήριο παραμένει μέχρι καὶ σήμερα.

Ἦταν 12 Αὐγούστου τοῦ 30 π.Χ. Οἱ δυὸ ἱστορικοὶ ἐραστὲς θάφτηκαν πλάϊ-πλάϊ, σύμφωνα μὲ τίς ἐπιθυμίες τους, καὶ τὸ ἄλλοτε πανίσχυρο αἰγυπτιακὸ βασίλειο μετατράπηκε σὲ ρωμαϊκὴ ἐπικράτεια.

Ἡ μοναδικὴ Κλεοπάτρα καὶ ἡ ἀκόμα μοναδικότερη ζωή της ἀπαθανατίστηκε στοὺς αἰῶνες ποὺ θὰ ἔρχονταν στὸ συλλογικὸ φαντασιακό, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ ὁ μοιραῖος δεσμός της μὲ τὸν Μάρκο Ἀντώνιο θὰ λειτουργοῦσε ὡς ἔμπνευση γιὰ λογοτεχνία καὶ κινηματογράφο: ὁ Σέξπιρ θὰ ἔγραφε τὸ θεατρικὸ «Ἀντώνιος καὶ Κλεοπάτρα» (1607) πρὸς τιμήν τους, ἐνῶ οἱ μεταφορὲς τῆς ζωῆς της στὸ σινεμὰ παραεῖναι πολλὲς καὶ μνημειώδεις, μὲ τὴν ἑρμηνεία βεβαίως τῆς Ἐλίζαμπεθ Τέϊλορ ὦ Κλεοπάτρα νὰ παραμένει ἐμβληματική.

Ὅσο γιὰ τὴν ἴδια τὴν Κλεοπάτρα, ἡ ἱστορία της ἀντηχεῖ ἀκόμα στὰ πέρατα τοῦ κόσμου, κυρίως γιὰ τὰ ὅσα ἀντιπροσώπευε ἡ βασίλισσα σὲ ἕναν κόσμο στυγνὰ ἀνδροκρατούμενο: σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἡ Αἴγυπτος μαστιζόταν ἀπὸ ἐσωτερικὲς συγκρούσεις καὶ δυνατότερους ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς, ἡ ἴδια κατάφερε νὰ κρατήσει τὴ χώρα ἑνωμένη, μὲ τὴ διακυβέρνησή της καὶ τοὺς στρατηγικούς της χειρισμοὺς νὰ μὴν ἔχουν νὰ ζηλέψουν σὲ τίποτα τοὺς ἀντίστοιχους ἀνδρικούς...