ΠΕΡΙ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ -ΠΕΡΙ ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ-Ο ΜΕΓΑΣ ΙΑΤΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΕΛΛΗΝ...
Γνωστόν εἶναι ὅτι οἱ Ἕλληνες ἀποκαλοῦσαν τούς μή Ἕλληνας βαρβάρους, διαπιστώνοντας ὅτι ὁ πολιτισμός πού εἶχαν ἀναπτύξει ἦτο κατά πολύ ἀνώτερος τῶν ἄλλων λαῶν.
Σήμερον δέ ὅλοι οἱ νουνεχεῖς καί καλοπροαίρετοι ξένοι ἐπιστήμονες ὁμολογοῦν ὅτι εἶναι καί ὁ μοναδικός πολιτισμός, δ΄αὐτό τιμοῦν καί εὐχαριστοῦν τούς Ἕλληνες διά τήν προσφοράν τους καί ἀναγνωρίζουν τήν ἀνωτερότητα τους, ὁμολογόντας ὅτι ἐάν δέν ἦσαν οἱ Ἕλληνες ἀκόμη θά ἐπικρατούσεν τό σκοτάδι ἐπάνω εἰς τήν Γῆ. Ὑπάρχουν ὅμως καί μερικοί κακεντρεχεῖς, καί μάλιστα κατοικοῦντες ἑντός Ἑλλάδος πού μισοῦν τόν Ἑλληνικόν πολιτισμόν, καί τάς Χριστιανικάς μας παραδόσεις.
Ο ΝΙΤΣΕ ΓΡΑΦΕΙ:
Ἔτσι ξανά καί ξανά μιά ὀργή ποτισμένη μέ μῖσος ξεσπάει ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ μικροῦ και ἀλαζονικοῦ Ἔθνους, πού εἶχεν τό νεῦρο νά ὀνομάση Βαρβαρικόν ὅτι δέν εἶχε δημιουργηθεῖ εἰς τό ἔδαφός του.
Καί νά βάλλωμεν τά πράγματα εἰς τήν θέσιν των. Ἄπ΄ ἄκρον εἰς ἄκρου τῆς Ἕλλάδος ὑπῆρχαν ναοί τοῦ ξενίου Διός καί τῆς ξενίας Ἀθηνᾶς, οἱ ὁποῖοι ἔκαμαν <περιπολίας> ἀνά τήν Ἑλλάδα διά νά διαπιστώνουν ἐάν τηροῦνται οἱ κανόνες τῆς φιλοξενίας. Μόνον πού ἡ φιλοξενία ἀπευθύνετο ἀπό Ἕλληνας πρός Ἕλληνας καί οὐχί ἀπό Ἕλληνας πρός βαρβάρους. Ἡ φιλοξενία ἦτο ἱερόν καθῆκον μεταξύ τῶν Ἑλλήνων, μεταξύ δέ τοῦ φιλοξενοῦντος καί φιλοξενουμένου ἀντηλάσσοντο ἀναμνηστικά δῶρα τά ὁποία μεταφέροντο εἰς τά παιδιά τους, ἀπό γεναιάν εἰς γεναιάν.
Ξένος εἰς τήν ἀρχαίαν Ἑλλάδα ἦτο ὁ Ἕλλην ὁ ὁποῖος ἐπισκέπτετο μίαν ἄλλην πόλιν, καί μέτοικος ἦτο ὁ Ἕλλην ὁ ὁποῖος θά κατοικοῦσεν εἰς μίαν ἄλλην πόλιν.
Ἡ φιλοξενία μεταξύ τῶν Ἑλλήνων εἶναι γνωστή ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων, ἀπό τά χρόνια τοῦ Ὁμήρου. Εἰς τήν ἐμφιλίαν διαμάχην μεταξύ Τρώων καί Ἑλλήνων ὑπῆρχον καί δύο ἥρωες, δύο πολέμαρχοι ἀντίπαλοι. Ὁ ἕνας ἀπό τήν πλευράν τῶν Τρώων ἦτο ὁ Γλαῦκος καί ἀπό τήν πλευράν τῶν Ἑλλήνων ὁ Διομήδης. Ἦλθεν κάποια στιγμή πού ἔπρεπε νά μονομαχήσουν. Ὁ Διομήδης ἦτο ἀνδρεῖος καί γεναῖος ὡσάν τόν Ἀχιλλέα. Ὅταν ἦλθον ἀντιμέτωποι ὁ Διομήδης εἶχεν ἐντιπωσιασθεῖ ἀπό τήν γενναιότητα τοῦ Γλαύκου καί τόν ἐρωτᾶ ἀπό πού εἶναι ἡ καταγωγή του, καί αὐτός ἀρχίζει τήν ἀφήγησιν του. Τότε διαπιστοῦται ὅτι οἱ πρόγονοι των εἶχον φιλοξενηθεῖ εις το αλογότροφον το Άργος καί εἶχον ἀνταλλάξει καί δῶρα. Συγκινημένοι καί δύο βάζουν τά σπαθιά στίς θῆκες τους καί ὡς φῖλοι πλέον ὄχι μόνον δέν μονομαχοῦν ἀλλά ἀνταλλάσουν καί τάς πανοπλίας των, τοῦ Γλαύκου ἦτο χρυσή, χάλκινη τοῦ Διομήδη. Ὁ Γλαῦκος ἐπι πλέον τοῦ λέγει ὅτι, ὅταν ἀνεχώρησεν διά τόν πόλεμον τής Τροίας ὁ πατέρας του ὁ Ἰππόλοχος, τοῦ ἔδωσε μίαν εὐχήν: «Αἰέν ἀριστεύειν καί ὑπείροχον ἔμμενε ἄλλων μηδέ γένος πατέρων αἰσχυνέμεν». Πάντοτε νά ἀριστεύης καί νά ὑπερέχης τῶν ἄλλων, διά νά μήν ντροπιάσης τό γένος τῶν πατέρων σου. ΟΜΗΡΟΥ <ΙΛΙΑΣ> ΡΑΨΩΔΙΑ Ζ 119-236
Αὐτά εἶναι λόγια-παρακαταθήκη τοῦ Ὁμήρου. Αὐτήν τήν παρακαταθήκην ὀφείλομεν νά τιμήσωμεν καί ἐμεῖς οἱ νεώτεροι Ἕλληνες. Ἀπό τότε καί μέχρις σήμερον οἱ Ἕλληνες τιμούσαμεν τήν δόξαν τῶν προγόνων.
Βεβαίως ὑπάρχουν καί μερικοί πού εἰς τήν ταυτότητας τους <φέρονται ὡς νά εἶναι Ἕλληνες>, οἱ ὁποῖοι μισοῦν καί φθονοῦν τήν ἀριστείαν διότι οἱ ἴδιοι εἶναι χρεοκοπημένοι καί ἀποτυχημένοι, καί δέν ἐλπίζουν ὅτι κάποτε κάποιοι σπουδαῖοι θά γίνουν. Παρεπιπτόντως καί προσκαίρως δύνανται νά ἔχουν διατελέσει πρωθυπουργοί καί ὑπουργοί. Ἐπειδή δέ τό μῖσος καί ὁ φθόνος εἶναι πάθη ἔντονα, δέν δύνανται νά τά ἀποκρύψουν καί καταφέρονται δημοσίως καί ἄνευ αἰδοῦς ἐναντίον τῶν ἀρίστων καί τῶν ἐπιτυχημένων. Καί ἐπειδή ὁ φθόνος προέρχεται ἀπό τό φθίνω, φθείρουν καί τόν ἑαυτόν τους, δ΄αὐτό τά πρόσωπα τους εἶναι σκοτεινά, κατηφῆ, ἀγέλαστα, βλοσηρά, μοχθηρά, ἀλλά προξενοῦν καί τό κακό εἰς τούς ἐπιτυχημένους. Προέλευσις, ἀπό τόν ἀριστερόν προοδευτικόν χῶρον.
Ἡ φιλοπατρία καί ἡ ἐλευθερία ἦσαν τά μέγιστα ἰδανικά τῶν προγόνων μας. Τοῦτο τό καταγράφει μέ ἀκρίβειαν ὁ μέγιστος τῶν φιλοσόφων Σωκράτης: Μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον ἔστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον καί ἐν μείζονι μοίρα καί παρά θεοῖς καί παρ’ ἀνθρώποις τοῖς ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙ.
Δηλ. ὁ Σωκράτης μᾶς λέγει ὅτι, αὐτά πού σᾶς λέγω ἰσχύουν διά τούς νοήμονες, διά τούς ἀνοήτους δέν ἰσχύουν.
Ὁ δέ Ἰσοκράτης πρός τιμήν τῆς 100ης Ὁλυμπιάδος ἐκφωνεῖ τόν πανυγυρικόν του καί λέγει: Tαύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν αὐτόχθονες ὄντες.
Δηλ. Αὐτήν τήν χώραν κατοικοῦμεν χωρίς νά ἐκδιώξωμεν ἄλλους, οὔτε ἤταν ἔρημος καί τήν καταλάβαμεν, οὔτε ἀπό πολλά ἔθνη ὡς μιγάδες συγκεντρωθήκαμεν, ἀλλ΄ οὕτως καλῶς καί γνησίως ὑπάρχομεν, ὥστ΄ἐξ αὐτῆς ἀκριβῶς γεννηθήκαμεν, ταύτην καθ΄ὅλον τόν χρόνον κατέχοντες ἐξακολουθοῦμεν νά ζῶμεν, καθ΄ὅτι εἴμαστε αὐτόχθονες.
Οἱ πρόγονοι μας καθαράν μᾶς παρέδωσαν τήν Ἑλλάδαν μας, καθαράν ὀφείλομεν νά τήν παραδόσωμεν.
Φιλοσοφοῦσαν ἀναζητώντας τήν εὐδαιμονίαν ἀλλά καί πολεμοῦσαν τούς βαρβάρους διά νά ζοῦν ἐλεύθεροι.
Ἄλλο ἕνα μεγάλο πνεῦμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί θεμελιωτή τῆς Ἰατρικῆς ἐπιστήμης εἶναι ὁ Ἰπποκράτης, τόν ὅρκον τοῦ ὁποίου δίδουν καί οἱ σημερινοί ἰατροί. Ὁ Ἱπποκράτης εἶναι ὁ μέγας ἰατρός καί μέγας Ἕλλην. Τοῦτο τό διαβάζομεν γραμμένον εἰς τό κατά ΣΩΡΑΝΟΝ «ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ ΓΕΝΟΣ ΚΑΙ ΒΙΟΣ» ἐκδόσεις <ΚΑΚΤΟΣ>: «ἀφιλάργυρος δέ καί τοῖς τρόποις σεμνός καί φιλέλλην ὑπῆρχεν, ὅτι καί τούς ὁμοεθνεῖς ἐθεράπευε συμπάσῃ σπουδῇ, ὡς καί λοιμῶν ὅλας ῥύσασθαι πόλεις, καθάπερ εἴρηται. Ὅθεν καί λαμπρῶν ἔτυχε τιμῶν οὐ παρά Κῲοις μόνον, ἀλλά καί Ἀργείοις καί Ἀθηναίοις». σελίς 220
Εἰς τήν σελίδα 216 διαβάζομεν πῶς ἐνήργησεν ὁ μέγας ἰατρός ὅταν οἱ βασιλεῖς τῶν Παιόνων καί τῶν Ἰλλυριαίων ὡς καί εἰς τόν μέγα βασιλέα τῶν Περσῶν Ἀρταξέρξη εἶχον ζητήσει τήν βοήθειαν του: «ἀλλά καί εἰς τήν Ἰλλυριῶν καί Παιόνων βαρβάρων γῆν λοιμοῦ κατασκήψαντος καί δεομένων τῶν ἐκεῖ βασιλέων πρός αὐτούς ἐλθεῖν, παρά τῶν πρέσβεων ἧν ἐκεῖ τά πολλά τῶν πνευμάτων μαθών ἐκείνους μέ ἀπράκτους ἀπέπεμψεν, συλλογισάμενος δέ τήν νόσον ἐπί τήν Ἀττικήν ἥξειν, προειπών τό γενησόμενον καί τῶν πόλεων καί τῶν μαθητῶν ἐπεμελήθη. Τοσοῦτον δέ φιλέλλην ὑπῆρξεν, ὥστε τῆς δόξης(τῆς φήμης) αὐτοῦ μέχρι Περσῶν διαπύστου γενομένης καί διά τοῦτο καί τοῦ Ἀρταξέρξου διά Ὑστάνους τοῦ Ἑλλησποντίων ὑπάρχου ἐπί μεγάλαις δωρεαῖς δεομένου πρός αὐτόν ἐλθεῖν, διά τό σεμνόν καί ἀφιλάργυρον καί φιλόκειον ἀρνήσασθαι, ὡς καί τοῦτο διά τῆς πρός αὐτόν ἐπιστολῆς δηλοῦται».
Ὁ μέγας βασιλεύς Ἀρταξέρξης διέταξεν τόν Ὕπαρχον τοῦ Ἑλλησπόντου νά βρῆ τόν Ἱπποκράτη, καί νά τοῦ μεταφέρη, ὅτι τοῦ προσφέρει ὅσα πλούτη καί ἀξιώματα ἐπιθυμεῖ διά νά θεραπεύση τό στραύτευμα του. Ἡ ἀπάντησις τοῦ Ἱπποκράτους:
« ο γιατρός Ιπποκράτης χαιρετά τον ύπαρχο του Ελλησπόντου Υστάνη. Σχετικά με την επιστολή που μου έστειλες λέγοντας ότι έρχεται από τον βασιλιά, μήνυσε του όσα σου γράφω όσο τό δυνατόν πιο γρήγορα. Από εισοδήματα καί ρούχα καί κατοικία καί ό,τι άλλο χρειάζεται στη ζωή έχουμε αρκετά. Δεν επιτρέπεται εγώ νά καρπωθώ πλούτη από τούς Πέρσες ούτε να θεραπεύσω τίς αρρώστιες των βαρβάρων, εφόσον είναι εχθροί των Ελλήνων. Να είσαι καλά». σελίς 259
Ο ΝΙΤΣΕ ΓΡΑΦΕΙ:
Ἔτσι ξανά καί ξανά μιά ὀργή ποτισμένη μέ μῖσος ξεσπάει ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ μικροῦ και ἀλαζονικοῦ Ἔθνους, πού εἶχεν τό νεῦρο νά ὀνομάση Βαρβαρικόν ὅτι δέν εἶχε δημιουργηθεῖ εἰς τό ἔδαφός του.
Καί νά βάλλωμεν τά πράγματα εἰς τήν θέσιν των. Ἄπ΄ ἄκρον εἰς ἄκρου τῆς Ἕλλάδος ὑπῆρχαν ναοί τοῦ ξενίου Διός καί τῆς ξενίας Ἀθηνᾶς, οἱ ὁποῖοι ἔκαμαν <περιπολίας> ἀνά τήν Ἑλλάδα διά νά διαπιστώνουν ἐάν τηροῦνται οἱ κανόνες τῆς φιλοξενίας. Μόνον πού ἡ φιλοξενία ἀπευθύνετο ἀπό Ἕλληνας πρός Ἕλληνας καί οὐχί ἀπό Ἕλληνας πρός βαρβάρους. Ἡ φιλοξενία ἦτο ἱερόν καθῆκον μεταξύ τῶν Ἑλλήνων, μεταξύ δέ τοῦ φιλοξενοῦντος καί φιλοξενουμένου ἀντηλάσσοντο ἀναμνηστικά δῶρα τά ὁποία μεταφέροντο εἰς τά παιδιά τους, ἀπό γεναιάν εἰς γεναιάν.
Ξένος εἰς τήν ἀρχαίαν Ἑλλάδα ἦτο ὁ Ἕλλην ὁ ὁποῖος ἐπισκέπτετο μίαν ἄλλην πόλιν, καί μέτοικος ἦτο ὁ Ἕλλην ὁ ὁποῖος θά κατοικοῦσεν εἰς μίαν ἄλλην πόλιν.
Ἡ φιλοξενία μεταξύ τῶν Ἑλλήνων εἶναι γνωστή ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων, ἀπό τά χρόνια τοῦ Ὁμήρου. Εἰς τήν ἐμφιλίαν διαμάχην μεταξύ Τρώων καί Ἑλλήνων ὑπῆρχον καί δύο ἥρωες, δύο πολέμαρχοι ἀντίπαλοι. Ὁ ἕνας ἀπό τήν πλευράν τῶν Τρώων ἦτο ὁ Γλαῦκος καί ἀπό τήν πλευράν τῶν Ἑλλήνων ὁ Διομήδης. Ἦλθεν κάποια στιγμή πού ἔπρεπε νά μονομαχήσουν. Ὁ Διομήδης ἦτο ἀνδρεῖος καί γεναῖος ὡσάν τόν Ἀχιλλέα. Ὅταν ἦλθον ἀντιμέτωποι ὁ Διομήδης εἶχεν ἐντιπωσιασθεῖ ἀπό τήν γενναιότητα τοῦ Γλαύκου καί τόν ἐρωτᾶ ἀπό πού εἶναι ἡ καταγωγή του, καί αὐτός ἀρχίζει τήν ἀφήγησιν του. Τότε διαπιστοῦται ὅτι οἱ πρόγονοι των εἶχον φιλοξενηθεῖ εις το αλογότροφον το Άργος καί εἶχον ἀνταλλάξει καί δῶρα. Συγκινημένοι καί δύο βάζουν τά σπαθιά στίς θῆκες τους καί ὡς φῖλοι πλέον ὄχι μόνον δέν μονομαχοῦν ἀλλά ἀνταλλάσουν καί τάς πανοπλίας των, τοῦ Γλαύκου ἦτο χρυσή, χάλκινη τοῦ Διομήδη. Ὁ Γλαῦκος ἐπι πλέον τοῦ λέγει ὅτι, ὅταν ἀνεχώρησεν διά τόν πόλεμον τής Τροίας ὁ πατέρας του ὁ Ἰππόλοχος, τοῦ ἔδωσε μίαν εὐχήν: «Αἰέν ἀριστεύειν καί ὑπείροχον ἔμμενε ἄλλων μηδέ γένος πατέρων αἰσχυνέμεν». Πάντοτε νά ἀριστεύης καί νά ὑπερέχης τῶν ἄλλων, διά νά μήν ντροπιάσης τό γένος τῶν πατέρων σου. ΟΜΗΡΟΥ <ΙΛΙΑΣ> ΡΑΨΩΔΙΑ Ζ 119-236
Αὐτά εἶναι λόγια-παρακαταθήκη τοῦ Ὁμήρου. Αὐτήν τήν παρακαταθήκην ὀφείλομεν νά τιμήσωμεν καί ἐμεῖς οἱ νεώτεροι Ἕλληνες. Ἀπό τότε καί μέχρις σήμερον οἱ Ἕλληνες τιμούσαμεν τήν δόξαν τῶν προγόνων.
Βεβαίως ὑπάρχουν καί μερικοί πού εἰς τήν ταυτότητας τους <φέρονται ὡς νά εἶναι Ἕλληνες>, οἱ ὁποῖοι μισοῦν καί φθονοῦν τήν ἀριστείαν διότι οἱ ἴδιοι εἶναι χρεοκοπημένοι καί ἀποτυχημένοι, καί δέν ἐλπίζουν ὅτι κάποτε κάποιοι σπουδαῖοι θά γίνουν. Παρεπιπτόντως καί προσκαίρως δύνανται νά ἔχουν διατελέσει πρωθυπουργοί καί ὑπουργοί. Ἐπειδή δέ τό μῖσος καί ὁ φθόνος εἶναι πάθη ἔντονα, δέν δύνανται νά τά ἀποκρύψουν καί καταφέρονται δημοσίως καί ἄνευ αἰδοῦς ἐναντίον τῶν ἀρίστων καί τῶν ἐπιτυχημένων. Καί ἐπειδή ὁ φθόνος προέρχεται ἀπό τό φθίνω, φθείρουν καί τόν ἑαυτόν τους, δ΄αὐτό τά πρόσωπα τους εἶναι σκοτεινά, κατηφῆ, ἀγέλαστα, βλοσηρά, μοχθηρά, ἀλλά προξενοῦν καί τό κακό εἰς τούς ἐπιτυχημένους. Προέλευσις, ἀπό τόν ἀριστερόν προοδευτικόν χῶρον.
Ἡ φιλοπατρία καί ἡ ἐλευθερία ἦσαν τά μέγιστα ἰδανικά τῶν προγόνων μας. Τοῦτο τό καταγράφει μέ ἀκρίβειαν ὁ μέγιστος τῶν φιλοσόφων Σωκράτης: Μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον ἔστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον καί ἐν μείζονι μοίρα καί παρά θεοῖς καί παρ’ ἀνθρώποις τοῖς ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙ.
Δηλ. ὁ Σωκράτης μᾶς λέγει ὅτι, αὐτά πού σᾶς λέγω ἰσχύουν διά τούς νοήμονες, διά τούς ἀνοήτους δέν ἰσχύουν.
Ὁ δέ Ἰσοκράτης πρός τιμήν τῆς 100ης Ὁλυμπιάδος ἐκφωνεῖ τόν πανυγυρικόν του καί λέγει: Tαύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν αὐτόχθονες ὄντες.
Δηλ. Αὐτήν τήν χώραν κατοικοῦμεν χωρίς νά ἐκδιώξωμεν ἄλλους, οὔτε ἤταν ἔρημος καί τήν καταλάβαμεν, οὔτε ἀπό πολλά ἔθνη ὡς μιγάδες συγκεντρωθήκαμεν, ἀλλ΄ οὕτως καλῶς καί γνησίως ὑπάρχομεν, ὥστ΄ἐξ αὐτῆς ἀκριβῶς γεννηθήκαμεν, ταύτην καθ΄ὅλον τόν χρόνον κατέχοντες ἐξακολουθοῦμεν νά ζῶμεν, καθ΄ὅτι εἴμαστε αὐτόχθονες.
Οἱ πρόγονοι μας καθαράν μᾶς παρέδωσαν τήν Ἑλλάδαν μας, καθαράν ὀφείλομεν νά τήν παραδόσωμεν.
Φιλοσοφοῦσαν ἀναζητώντας τήν εὐδαιμονίαν ἀλλά καί πολεμοῦσαν τούς βαρβάρους διά νά ζοῦν ἐλεύθεροι.
Ἄλλο ἕνα μεγάλο πνεῦμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί θεμελιωτή τῆς Ἰατρικῆς ἐπιστήμης εἶναι ὁ Ἰπποκράτης, τόν ὅρκον τοῦ ὁποίου δίδουν καί οἱ σημερινοί ἰατροί. Ὁ Ἱπποκράτης εἶναι ὁ μέγας ἰατρός καί μέγας Ἕλλην. Τοῦτο τό διαβάζομεν γραμμένον εἰς τό κατά ΣΩΡΑΝΟΝ «ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ ΓΕΝΟΣ ΚΑΙ ΒΙΟΣ» ἐκδόσεις <ΚΑΚΤΟΣ>: «ἀφιλάργυρος δέ καί τοῖς τρόποις σεμνός καί φιλέλλην ὑπῆρχεν, ὅτι καί τούς ὁμοεθνεῖς ἐθεράπευε συμπάσῃ σπουδῇ, ὡς καί λοιμῶν ὅλας ῥύσασθαι πόλεις, καθάπερ εἴρηται. Ὅθεν καί λαμπρῶν ἔτυχε τιμῶν οὐ παρά Κῲοις μόνον, ἀλλά καί Ἀργείοις καί Ἀθηναίοις». σελίς 220
Εἰς τήν σελίδα 216 διαβάζομεν πῶς ἐνήργησεν ὁ μέγας ἰατρός ὅταν οἱ βασιλεῖς τῶν Παιόνων καί τῶν Ἰλλυριαίων ὡς καί εἰς τόν μέγα βασιλέα τῶν Περσῶν Ἀρταξέρξη εἶχον ζητήσει τήν βοήθειαν του: «ἀλλά καί εἰς τήν Ἰλλυριῶν καί Παιόνων βαρβάρων γῆν λοιμοῦ κατασκήψαντος καί δεομένων τῶν ἐκεῖ βασιλέων πρός αὐτούς ἐλθεῖν, παρά τῶν πρέσβεων ἧν ἐκεῖ τά πολλά τῶν πνευμάτων μαθών ἐκείνους μέ ἀπράκτους ἀπέπεμψεν, συλλογισάμενος δέ τήν νόσον ἐπί τήν Ἀττικήν ἥξειν, προειπών τό γενησόμενον καί τῶν πόλεων καί τῶν μαθητῶν ἐπεμελήθη. Τοσοῦτον δέ φιλέλλην ὑπῆρξεν, ὥστε τῆς δόξης(τῆς φήμης) αὐτοῦ μέχρι Περσῶν διαπύστου γενομένης καί διά τοῦτο καί τοῦ Ἀρταξέρξου διά Ὑστάνους τοῦ Ἑλλησποντίων ὑπάρχου ἐπί μεγάλαις δωρεαῖς δεομένου πρός αὐτόν ἐλθεῖν, διά τό σεμνόν καί ἀφιλάργυρον καί φιλόκειον ἀρνήσασθαι, ὡς καί τοῦτο διά τῆς πρός αὐτόν ἐπιστολῆς δηλοῦται».
Ὁ μέγας βασιλεύς Ἀρταξέρξης διέταξεν τόν Ὕπαρχον τοῦ Ἑλλησπόντου νά βρῆ τόν Ἱπποκράτη, καί νά τοῦ μεταφέρη, ὅτι τοῦ προσφέρει ὅσα πλούτη καί ἀξιώματα ἐπιθυμεῖ διά νά θεραπεύση τό στραύτευμα του. Ἡ ἀπάντησις τοῦ Ἱπποκράτους:
« ο γιατρός Ιπποκράτης χαιρετά τον ύπαρχο του Ελλησπόντου Υστάνη. Σχετικά με την επιστολή που μου έστειλες λέγοντας ότι έρχεται από τον βασιλιά, μήνυσε του όσα σου γράφω όσο τό δυνατόν πιο γρήγορα. Από εισοδήματα καί ρούχα καί κατοικία καί ό,τι άλλο χρειάζεται στη ζωή έχουμε αρκετά. Δεν επιτρέπεται εγώ νά καρπωθώ πλούτη από τούς Πέρσες ούτε να θεραπεύσω τίς αρρώστιες των βαρβάρων, εφόσον είναι εχθροί των Ελλήνων. Να είσαι καλά». σελίς 259
