ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Ἡρακλεῖδες: Οἱ ἀπόγονοι του Ἡμίθεου Ἡρακλῆ

Στὴν ἑλληνική μυθολογία, καὶ γενικότερα στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, με τον ὅρο Ἡρακλεῖδες ἀναφέρονται οἱ γιοί του Ἡρακλῆ καὶ οἱ ἀπόγονοί τους.

Πολλοί βασιλικοί οἴκοι στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ἀνήγαν την καταγωγή τους μέχρι τον ἐνδοξότερο ἥρωα της ἐλληνικής μυθολογίας, τον Ἡρακλῆ. Χαρακτηριστική εἶναι ἡ περίπτωση τῶν βασιλέων της Μακεδονίας, τους ὁποίους μιμήθηκαν καὶ ὅλες σχεδόν τις δυναστεῖες τῶν ἐλληνιστικῶν κρατῶν.

Με τὴ στενότερη σημασία του ὅρου, Ἡρακλεῖδες εἶναι οἱ ἀπόγονοι του Ἡρακλῆ καὶ της Δηιάνειρας, με την κάθοδο των ὁποίων στὴν Πελοπόννησο σχετίζεται ἡ ἄφιξη τῶν τελευταίων Δωριέων στὴν Ἑλλάδα. Ἀμέσως μετά τον θάνατο του Ἡρακλῆ καὶ την ἄνοδο του στὸν Ὄλυμπο, τα παιδιά του ἔμειναν χωρίς προστάτη καὶ καταδιώχθηκαν ἀπὸ τον Εὐρυσθέα. Κατέφυγαν ἀρχικῶς στὸν βασιλιά της Τραχίνας, τον Κύηκα, ποῦ θυμόταν τις εὐεργεσίες του Ἡρακλῆ. Ἀλλὰ ὁ Εὐρυσθέας τον ἀνάγκασε νὰ τα διώξει. Τότε οἱ Ἡρακλεῖδες πῆγαν στὴν Ἀθήνα, ὅπου βασίλευε ὁ Θησέας (κατ' ἄλλους οἱ ἀπόγονοί του), καὶ του ζήτησαν ἄσυλο, καθίζοντας ὡς ἱκέτες στὸν «Ἐλέου βωμόν». Ὁ Εὐρυσθέας ζήτησε την παράδοση τῶν «ἱκετῶν», ὡστόσο οὔτε ὁ Θησέας, οὔτε ἄλλος Ἀθηναῖος δέχθηκε νὰ τους παραδώσει, κι ἔτσι ὁ Εὐρυσθέας κήρυξε τον πόλεμο στὴν Ἀθήνα. Στή μάχη ποῦ ἐπακολούθησε στὴν Ἀττική, οἱ Ἀθηναῖοι κατετρόπωσαν τον στρατό του Εὐρυσθέως, ὁ ὁποῖος ἔχασε τὴ ζωή του, ἐνῶ σκοτώθηκαν καὶ οἱ 5 γιοί του. Ἡ νίκη αὐτὴ εἶχε προφητευθεῖ ἀπὸ το Μαντεῖο τῶν Δελφῶν, ποῦ εἶχε δώσει στοὺς Ἀθηναίους την ὑπόσχεση ὅτι θὰ νικοῦσαν ἄν θυσιαζόταν με τὴ θέλησή της μία παρθένος ἀπὸ «γένος εὐγενῶν». Ἡ Μακαρία, κόρη του Ἡρακλῆ καὶ της Δηιάνειρας, θυσιάσθηκε τότε θεληματικά γιὰ νὰ χαρίσει τὴ νίκη στὰ ἀδέλφια της καὶ τους Ἀθηναίους.

Ἀπὸ τὴ στιγμή του θανάτου του Εὐρυσθέα καὶ της καταστροφῆς του στρατοῦ του, οἱ Ἡρακλεῖδες ἤθελαν νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Πελοπόννησο, ἀπὸ ὅπου καταγόταν ὁ Ἡρακλῆς, ὁ ὁποῖος μάταια προσπαθοῦσε νὰ γυρίσει ἐκεῖ ὡς τον θάνατό του. Με ὁδηγὸ τον Ὕλλο κατέλαβαν ὅλες σχεδόν τις πόλεις της. Ἀλλὰ μετά ἕνα χρόνο περίπου ἐμφανίσθηκε ἐκεῖ μία θανατηφόρα ἐπιδημία καὶ ὁ χρησμός ποῦ ζήτησαν ἀνέφερε πῶς αὐτὴ ἦταν ἐκδήλωση της «θείας ὀργῆς» ἐπειδή οἱ Ἡρακλεῖδες εἶχαν ἐπιστρέψει πρὶν ἀπὸ τον καθορισμένο «ἀπὸ το πεπρωμένο» χρόνο. Ὑπακούοντας τότε στὴ «θέληση τῶν θεῶν», οἱ Ἡρακλεῖδες ἐγκατέλειψαν την Πελοπόννησο καὶ ξαναγύρισαν στὴν Ἀττικὴ, ὅπου ἐγκαταστάθηκαν στὴν περιοχή του Μαραθῶνα.

Μόλις ἐπέδραμαν καὶ τα τελευταία ἴχνη της τρομερῆς ἐπιδημίας, ὁ Ὕλλος κατέφυγε στὸ Μαντεῖο τῶν Δελφῶν καὶ ζήτησε χρησμό γιὰ το πότε ἔπρεπε νὰ ξαναγυρίσουν στὴν Πελοπόννησο. Του δόθηκε τότε ὁ χρησμός ὅτι ὁ κατάλληλος χρόνος θὰ ἦταν «μετά τον τρίτο θερισμό» ἡ «μετά την τρίτη σοδειά». Ἀνάμεσα σε ὅλους τους ἀδελφούς του, ὁ Ὕλλος ἦταν ὁ πραγματικός κληρονόμος του Ἡρακλῆ καὶ αὐτὸς ποῦ εἶχε ζήσει τον περισσότερο καιρό μαζί του καὶ ἀνατράφηκε κοντά του. Γιὰ τους λόγους αὐτούς ὁ Ὕλλος εἶχε ἀναγνωρισθείς ἀπὸ τους Ἡρακλεῖδες ἀρχηγὸς τους καὶ σε αὐτὸν εἶχαν ἀναθέσει νὰ τους ὁδηγήσει στὴν ἑστία τους. Ἀμέσως μετά τον χρησμό αὐτὸν λοιπόν, ὁ Ὕλλος ἐπὶ κεφαλῆς τῶν ἀδελφῶν του ἐνεχείρησε νὰ περάσει τον Ἰσθμὸ της Κορίνθου.

Ἐκεῖ ὅμως συνάντησε παραταγμένο τον στρατό του Ἔχεμος, του βασιλιά της Τεγέας. Ἀντὶ γιὰ μάχη, προτιμήθηκε ἀπὸ τις δύο πλευρές μία μονομαχία ἀνάμεσα στοὺς ἀρχηγούς τους. Σε αὐτὴ σκοτώθηκε ὁ Ὕλλος, κι ἔτσι οἱ Ἡρακλεῖδες ἐπέστρεψαν πίσω.

Μετά ἀπὸ πολλά χρόνια, ὁ ἔγγονός του Ὕλλου Ἀριστόμαχος ξαναπῆγε νὰ ρωτήσει το Μαντεῖο. Ὁ χρησμός ποῦ του δόθηκε, ὅπως τουλάχιστον τον κατάλαβε ὁ ἴδιος, ἔλεγε ὅτι οἱ θεοί θὰ του χάριζαν τὴ νίκη ἄν ἀκολουθοῦσε την «εὐθεῖα ὁδὸ». Πίστεψε ὅτι ἡ φράση σήμαινε τον Ἰσθμὸ καὶ προσπάθησε νὰ τον περάσει, ἀλλὰ σκοτώθηκε ἐκεῖ. Οἱ Ἡρακλεῖδες ἐπέστρεψαν στὴ Στερεά Ἑλλάδα γιὰ μιά ἀκόμα φορά.

Οἱ γιοί του Ἀριστομάχου, ὅταν ἐνηλικιώθηκαν, ἀπέστειλαν τον πρεσβύτερο τους, τον Τήμενο, ξανά στοὺς Δελφούς, ὅπου ζήτησε τον ἴδιό χρησμό ποῦ ζητοῦσαν οἱ πρόγονοί του: «Πότε θὰ ἔρθει ἡ μέρα του γυρισμοῦ;» Ἐπειδή ὡστόσο εἶχε παρατηρήσει ὅτι οἱ προγόνοι του ἀκολούθησαν τον χρησμό καὶ αὐτὸς εἶχε σταθεῖ ἡ αἰτία του χαμοῦ τους, ὁ Τήμενος ρώτησε ἐπιπλέον με πίκρα τον θεό: «Γιατί;» Αὐτὸς του ἀποκρίθηκε διὰ της Πυθίας ὅτι δέν ἦταν δικό του το λάθος ἐάν οἱ πρόγονοί του δὲν μποροῦσαν νὰ ἑρμηνεύσουν σωστά τους χρησμούς. Του ἐξήγησε ὅμως λίγο περισσότερο, ὅτι με τον «τρίτο θερισμό» ὑπονοοῦσε την τρίτη γενιά, καὶ με την «εὐθεῖα ὁδὸ» τον θαλάσσιο δρόμο ἀνάμεσα στὶς ἀκτὲς της Στερεάς καὶ της Πελοποννήσου. Ὁ Τήμενος ἔμεινε εὐχαριστημένος ἀπὸ τις διευκρινήσεις του νέου χρησμοῦ. Ὁ ἴδιος καὶ τα ἀδέλφια του ἀποτελοῦσαν πραγματικά την τρίτη γενιά. Ἀμέσως, οἱ Ἡρακλεῖδες ξεκίνησαν νὰ κατασκευάζουν σε μία ἀκτή της Λοκρίδας τα ἀπαραίτητα γιὰ μία θαλάσσια εἰσβολὴ καὶ ἀπόβασή πλωτά μέσα. Στὴν τοποθεσία αὐτὴ ὑπῆρχε μία κωμόπολη ποῦ, μετά το στήσιμο των ναυπηγείων ἐκεῖ, ὀνομάσθηκε μέχρι σήμερα Ναύπακτος (ἀπὸ τὴ λέξη ναῦς καὶ το ρῆμα πήγνυμι = κατασκευάζω). Ὁ μῦθος μας λέει ὅτι το χρονικό διάστημα ποῦ οἱ Ἡρακλεῖδες ἀνέμεναν την κατασκευή τῶν πλοίων, ὁ νεότερος ἀδελφὸς του Τημένου, ὁ Ἀριστόδημος, παραφρόνησε καὶ σκοτώθηκε. Ὁ θάνατός του ἔγινε ἡ ἀπαρχὴ μιᾶς σειράς ἀπὸ κακοτυχίες γιὰ τους Ἡρακλεῖδες. Ὁ Παυσανίας ὅμως στὰ Λακωνικά μας λέει ὅτι ὁ Ἀριστόδημος σκοτώθηκε στὴν Λακωνία ἀφοῦ πρῶτα την μοίρασε στοὺς γιοὺς του.

Λίγο ἀργότερα, μία μέρα ἔφθασε στὸ στρατόπεδο τῶν Ἡρακλειδῶν ἕνας μάντης ποῦ ὀνομαζόταν Κάρνος (ἀπὸ τα Κάρνεια) καὶ διατηροῦσε φιλικές σχέσεις μαζί τους. Ὡστόσο, ἡ ψυχολογική κατάσταση στὸ στρατόπεδο ἦταν τεταμένη καὶ τώρα πίστεψαν ὅτι ἐρχόταν νὰ τους «κάνει μάγια» σταλμένος ἀπὸ τους Πελοποννήσιους. Καὶ ἕνας Ἡρακλείδης, ὁ Ἱππότης, γιὸς του Φύλα, τον τρύπησε με τὴ λόγχη του. Τότε ξέσπασε μία αἰφνίδια θύελλα καὶ κατέστρεψε τα πλοῖα ποῦ ἦταν σχεδόν ἕτοιμα. Την ἑπόμενη μέρα ἕνας λοιμός ἄρχισε νὰ ἀποδεκατίζει το στράτευμα. Ὁ Τήμενος ἔτρεξε ἀκόμα μία φορά στὸ περιώνυμο Μαντεῖο τῶν Δελφῶν καὶ ἐξακρίβωσε ἀπὸ τον χρησμό ὅτι ἡ θύελλα καὶ ὁ λοιμός ἦταν συνέπειες της θεϊκῆς ὀργῆς γιὰ τον φόνο του μάντη. Ὁ θεός προσέθεσε ὅτι ὁ φονιᾶς ἔπρεπε νὰ ἐξορισθεῖ γιὰ 10 χρόνια καὶ ὅτι οἱ Ἡρακλεῖδες ἔπρεπε νὰ χρησιμοποιήσουν ὡς ὁδηγὸ στὴν ἐκστρατεία τους «ἕνα πλάσμα με τρία μάτια». Ὁ Τήμενος ὑπάκουσε καὶ ἐξόρισε τον Ἱππότη. Τότε πέρασε ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Ὄξυλος, ἐπιστρέφοντας ἀπὸ την Ἤλιδα στὴν πατρίδα του, την Αἰτωλία, καβάλα στὸ ἄλογο του. Ὁ Ὄξυλος ἦταν μονόφθαλμος καὶ οἱ Ἡρακλεῖδες θεώρησαν ὅτι το μάτι του μαζί με τα δύο του ἀλόγου του συνιστοῦσαν τα τρία μάτια του «πλάσματος» ποῦ ἔπρεπε νὰ χρησιμοποιήσουν. Τον πῆραν λοιπόν ὡς ὁδηγὸ γιὰ την ἐπάνοδο τους στὴν Πελοπόννησο, ἀφοῦ ὁ Ὄξυλος δέχθηκε με τον ὅρο ὅτι θὰ τον βοηθοῦσαν νὰ καταλάβει τον θρόνο της Ἥλιδας.

Μετά ἀπὸ ὅλα αὐτὰ, οἱ Ἡρακλεῖδες ἀποβιβάσθηκαν στὴν Πελοπόννησο καὶ ὑπέταξαν τους κατοίκους της ὕστερα ἀπὸ ἀρκετὲς μάχες. Ὡς ἐπιστέγασμα της τελικῆς καὶ ὁριστικῆς ἐπικρατήσεώς τους, ἵδρυσαν ἕνα βωμό του «Διός Πατρώου».

Στή συνέχεια, οἱ Ἡρακλεῖδες μοιράσθηκαν μεταξύ τους τις διάφορες περιοχές-βασίλεια της Πελοποννήσου. Ὑποστηρίζεται πάντως ἀπὸ τους μυθογράφους ὅτι μόνο τρεῖς μεγάλες περιοχές μοιράσθηκαν: Ἡ Ἀργολίδα, ἡ Μεσσηνία καὶ ἡ Λακωνία. Ἡ ὀρεινή Ἀρκαδία δὲν κατακτήθηκε ποτέ ἀπὸ τους Ἡρακλεῖδες, καθώς ἐξαιτίας ἀποτίθεται καὶ πάλι ἑνὸς χρησμοῦ ἀναγκάσθηκαν νὰ κλείσουν εἰρήνη με τους Ἀρκάδες (βλ. καὶ Κρεσφόντης, Κύψελος). Την αἰτία ὅμως αὐτῆς της εἰρήνης ὁ κάθε μυθογράφος τὴ θεωρεῖ διαφορετική καὶ φαίνεται λογικό το ὅτι ἁπλῶς οἱ νέοι κατακτητές δὲν θὰ εἶχαν κανένα ὄφελος από την καταπόνηση των στρατευμάτων τους για την κατάκτηση της πλέον ορεινής και άγονης περιοχής της Πελοποννήσου.

Κατάλογος τῶν παιδιῶν του Ἡρακλῆ

Α) Ἀπὸ τις κόρες του Θέσπιου:

Ἀλοκράτης

Ἀμέστριος

Ἀντιάδης

Ἀντιλέων

Ἀντίμαχος

Άντιφος

Ἀρχέδικος

Ἀρχέμαχος

Ἀστυάναξ

Ἄτρομος

Βουκόλος

Βουλεύς

Δυνάστης

Ἐντελίδης

Ἐράσιππος

Εὐμένης

Εὐρύθρας

Εὐρυκάπης

Εὐρυόπης

Εὐρύπυλος

Θρεψίππας

Ἱόβης

Ἱππεύς

Ἱππόδρομος

Ἱππόζυγος

Κάπυλος

Κελευστάνωρ

Κλεόλαος

Κρέων

Λαομέδων

Λαομένης

Λεύκιππος

Λυκαίος

Λυκοῦργος

Μέντωρ

Νέφος

Νικόδρομος

Οἱστρόβλης

Ὄλυμπος

Ὀμόλιππος

Ὀνήσιππος

Πάτροκλος

Πολύλαος

Τελευταγόρας

Τέλης

Φαλίας

Β) Ἀπὸ ἄλλες θνητές:

Δηικόων, Θηρίμαχος, Κρεοντιάδης (ἀπὸ τὴ Μεγάρα)

Τληπόλεμος (ἀπὸ την Ἀστυόχη ἡ τὴ Μελίτη)

Θεσσαλός (ἀπὸ τὴ Χαλκιόπη ἡ την Αστυόχη)

Εὐήρης (ἀπὸ την Παρθενόπη)

Θέσταλος (ἀπὸ την Ἐπικάστη)

Ὕλλος, Γλήνος, Κτήσιππος, Μακαρία, Ὀνίτης (ή Ὀδίτης) (ἀπὸ τη Δηιάνειρα)

Ἀχέλης (ἡ Αγέλαος) ὁ Τυρρηνός (ἀπὸ την Ὀμφάλη)

Παλαίμων (ἀπὸ την Αὐτονόη)

Ἀντίοχος (ἀπὸ τὴ Μήδα)

Τήλεφος, Τηλέφα (ἀπὸ την Αὐγή)

Γ) Ἀπὸ θεές:
Ἀλεξιάρης, Ἀνίκητος (ἀπὸ την Ἥβη)

Ἅγιος Χριστόφορος

Ἅγιος Χριστόφορος
Ὁ Ἅγιος Χριστόφορος ἑορτάζει στὶς 9 Μαΐου καὶ εἶναι προστάτης τῶν αὐτοκινητιστῶν, καθώς στὶς περισσότερες ἁγιογραφίες τον συναντᾶμε νὰ μεταφέρει στοὺς ὤμους του το Χριστό (σε παιδική ἡλικία) γιὰ νὰ περάσει ἕνα ποτάμι. Λόγω αὐτοῦ του γεγονότος μετονομάστηκε ἀπὸ Ρέπροβος σε Χριστόφορος.

Φέρει κόκκινο χιτῶνα ὅπως ἀπεικονίζονται ὅσοι μαρτύρησαν γιὰ το Χριστό.

Ἐπίσης κρατᾶ ἕνα ραβδί, το ὁποῖο ἄν καὶ ξερό βλάστησε, εἴτε κατά τὴ μεταφορά του Χριστοῦ, εἴτε κατά τὴ διάρκεια της αἰχμαλωσίας του ἀπὸ τους 200 ρωμαίους στρατιῶτες, ποῦ θὰ δοῦμε παρακάτω (κυριαρχεῖ πάντως ἡ πρώτη ἐκδοχή).

Στήν κοίτη ἑνός ποταμοῦ σε ἕνα ἐπικίνδυνο σημεῖο βοηθοῦσε τους περαστικούς νὰ το διαβοῦν, ὥσπου μία μέρα ἐμφανίστηκε ἕνα παιδάκι γιὰ νὰ το περάσει ἀπέναντι. Πρόθυμα το ἔκανε, ἀλλὰ ἔνιωθε το παιδί ὅλο καὶ βαρύτερο καὶ με πολύ κόπο κατάφερε νὰ περάσει ἀπέναντι, ἄν καὶ ἦταν δυνατός καὶ σωματώδης.

Κατάκοπος εἶπε στὸ παιδί, πώς ὅλο τον κόσμο νὰ σήκωνε δὲ θὰ ἦταν τόσο βαρύς. Το παιδί του ἀπάντησε νὰ μὴν ἀπορεῖ, γιατί δὲν μετέφερε ὅλο τον κόσμο, ἀλλὰ και τον πλάσαντα αὐτόν."Εἶμαι Ἐκεῖνος στὴν ὑπηρεσία του Ὁποίου ἔθεσες τις δυνάμεις σου καὶ σε ἀπόδειξη αὐτοῦ, φύτεψε το ραβδί σου καὶ αὔριο θὰ ἔχει βλαστήσει" εἶπε, καὶ χάθηκε. Το ραβδί πράγματι την ἑπόμενη μέρα εἶχε βλαστήσει.

Ἔζησε καὶ μαρτύρησε κατά τα χρόνια του αὐτοκράτορα Δεκίου.

Συνελήφθη ἀπὸ τους ρωμαίους κατά τὴ διάρκεια μάχης του λαοῦ του (μιᾶς φυλῆς κυνοκεφάλων) ἐνάντια στὰ αὐτοκρατορικά στρατεύματα.

Μετά την αἰχμαλωσία του δραπέτευσε καὶ στάλθηκαν 200 στρατιῶτες νὰ τον βροῦν, κι ἐνῶ τους τέλειωσαν τα τρόφιμα ὁ Ἅγιος προσευχήθηκε καὶ το ἕνα ξεροκόμματο ποῦ εἶχε πολλαπλασιάστηκε καὶ χόρτασαν ὅλοι, με ἀποτέλεσμα νὰ μεταστραφοῦν στὸ χριστιανισμό.

Ὁ Ἅγιος τους μετέφερε στὴν Ἀντιόχεια, στὸν ἐπίσκοπο Βαβύλα ὅπου καὶ βαπτίσθηκαν.

Ὁ Δέκιος διέταξε καὶ ἐκτέλεσαν τους στρατιῶτες, ἐνῶ προσπάθησε νὰ μεταπείσει τον Ἅγιο με πολλά τεχνάσματα, μέχρι ποῦ ἔστειλε δύο ὄμορφες ἀλλὰ διεφθαρμένες γυναῖκες την Καλλινίκη καὶ την Ἀκυλίνα γιὰ νὰ τον σαγηνεύσουν.

Καὶ αὐτὲς ὅμως μεταπείσθηκαν και παρουσιάστηκαν στὸν αὐτοκράτορα δηλώνοντας, πῶς εἶναι πλέον χριστιανές, με ἀποτέλεσμα νὰ θανατωθοῦν καὶ αὐτὲς.

Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος μετά ἀπὸ πολλά βασανιστήρια ἀποκεφαλίστηκε το 251 μ.Χ.

Εἶναι προστάτης του σώματος ἀνεφοδιασμός-μεταφορών του στρατοῦ, πολιοῦχος του Ἀγρινίου, του Πικερμίου.

Ἐπίσης της χώρας της Καραϊβικής Σεντ Κιττς εντ Νέβις (Ἅγιός Χριστόφορος καὶ Νέβις), του Μπράουνσβαιχ (Γερμανία), Βίλνιους (Λιθουανία), Ρίγα (Λετονία) καὶ πολλῶν ἄλλων.

Σε ἀρκετὲς, σχετικά ἄγνωστες, περιπτώσεις ἀπεικονίζεται ὡς κυνοκέφαλος, ἐνῷ σπανιότερα νὰ μεταφέρει το Χριστό ὥς κυνοκέφαλος.

Κάποιες ἀπὸ αὐτὲς βρίσκονται στὸν ἱερὸ ναό Ἁγίων Ἀναργύρων στὸ κοιμητήριον στὸ Ἀντρώνι της Ἠλείας, στὸ ναό της Τιμίας Ζώνης στὸ Μικρό Χωριό της Τήλου, στὸ ναό του Ἁγίου Γεωργίου στὴν Ἄρπερα Κύπρου, καθώς καὶ σε πολλούς ναούς καὶ μοναστήρια στὴ Ρωσία, τὴ Ρουμανία, τὴ Σερβία καὶ τη Μικρά Ἀσία.

Ἐνῶ ἡ εἰκόνα στὴν κορυφή του ἀρθροῦ βρίσκεται στὸ ναό της κοίμησης της Θεοτόκου στὴ Λίνδο της Ρόδου, ὅπου λόγῳ της τουριστικῆς κίνησης του νησιοῦ ἐπισκέπτεται ἀπὸ ἑκατοντάδες ἄτομα καθημερινά (πολλές δεκάδες λεωφορεῖα μεταφέρουν ἐπισκέπτες στὴ Λίνδο καθημερινά κατά τὴ διάρκεια της μεγάλης σε διάρκεια τουριστικῆς περιόδου).

Στὸ βυζαντινό μουσεῖο στὴν Ἀθήνα ὑπάρχει μία παρόμοια φορητή εἰκόνα ἐπίσης.

Με μία ἀναζήτηση στὸ διαδίκτυο μπορεῖτε νὰ βρεῖτε πολλές ἀπὸ αὐτὲς.

Εἰδικὴ ἀναφορὰ ὑπάρχει , μαζί με κάποιες ἀπεικονίσεις του Αἰγίου ὡς κυνοκέφαλο, ἀλλὰ καὶ μία με τον Χριστό ἀνάμεσα σε κυνοκεφάλους.

Ἡ Ναυσικᾶ στὸ νησί τῶν Φαιάκων, ἔπαιζε μπάλα καὶ ὁ Ὅμηρος «κάνει την περιγραφή»

Στήν ἀρχαία Ἑλλάδα ἔπαιζαν καὶ ποδόσφαιρο με δύο ὁμάδες των 14 παικτῶν! Πώς λεγόταν το ἄθλημα με τὴ μπάλα..

Ἡ Ναυσικᾶ στὸ νησί των Φαιάκων, ἔπαιζε μπάλα καὶ ὁ Ὅμηρος «κάνει την περιγραφή»

Κατηγορίες: ἈΘΛΗΤΙΣΜΟΣ, ἈΡΧΑΙΟΤΗΤΑ Ἐτικέττες: μπάλα, Ὀδυσσέας, Ὅμηρος, ραψωδία, τόπι Στή ραψωδία Ζ της Ὀδύσσειας, ὁ Ὀδυσσέας φτάνει ναυαγός στὸ νησί των Φαιάκων, τελευταῖο σταθμό της περιπέτειας του.

Ἐκεῖ ἀντικρύζει την πριγκίπισσα Ναυσικᾶ, ἡ ὁποία ἔπαιζε τόπι με τις φίλες της στὴν παραλία: «πέταξαν τις μαντίλες κι ἀρχίσαν νὰ παίζουνε τὴ σφαῖρα» (στίχος 100). Ἀργότερα, στὴ ραψωδία Θ, ὁ βασιλιάς Ἀλκίνοος στὶς γιορτές ποῦ ὀργανώνει πρὸς τιμή του Ὀδυσσέα, πρόσταξε «Το Λαοδάμα καὶ τον Ἄλιο, χορό νὰ στήσουν μόνοι, τι ἤξεραν την τέχνη κάλλιο ἀπ΄ ὅλους.

 Κι ἐκείνοι πορφυρή στὰ χέρια τους, πανώρια ἐπῆραν σφαῖρα, ποῦ τους την εἶχε φτιάσει ὁ Πόλυβος με τὴ σοφή του τέχνη, κι ὁ ἕνας ἀπάνω ὡς τα βαθίσκιωτα τὴ σφεντονούσε νέφη, λυγῶντας πίσω, κι ὁ ἄλλος εὔκολα, ψηλά ἀπ΄ τὴ γῆ πηδῶντας, την ἔπιανε, πριχοῦ τα πόδια του ξανά το χῶμα ἀγγίξουν». Ἡ παράξενη αὐτή ἐπίδειξη συνδυασμός χορευτικῶν κινήσεων καὶ ἐπιδεξιότητας με τὴ μπάλα ἀποτελεῖ την πρώτη μαρτυρία του ἀθλήματος της ρυθμικῆς γυμναστικῆς. Οἱ φανατικοί ποδοσφαιρόφιλοι ὅμως βλέπουν σε αὐτούς τους στίχους το πρῶτο «μπλονζόν» της ἱστορίας! Τελικά καὶ ὁ Ὅμηρος ἔπαιζε μπάλα!...

Σίγουρα, οἱ Ἄγγλοι ἦταν οἱ πρῶτοι ποῦ ὀργάνωσαν πρωτάθλημα, ἐνῶ το λεγόμενο «ποδόσφαιρο του ὄχλου» (mob football) ἦταν πολύ συνηθισμένο στὴ Βρετανία, ὅπου ὁμάδες με ἀπεριόριστο ἀριθμὸ παικτῶν ἀπὸ γειτονικές πόλεις ἡ χωριά, προσπαθοῦσαν να μετακινήσουν τὴ σφαῖρα ὡς την ἐκκλησία της περιοχῆς τῶν ἀντιπάλων. Ὡστόσο, μία ἀπεικόνιση σε ἀρχαῖο ἑλληνικό λήκυθο, ποῦ δείχνει ἕναν νεαρό ἄντρα νὰ ἰσορροπεῖ μία μπάλα στὸν δεξιό του μηρό, τεκμηριώνει ὅτι μᾶλλον καὶ αὐτὸ το ἄθλημα, το ἐπινόησαν πρῶτοι οἱ ἀρχαῖοι! Ἀκόμη μία ἀρχαία ἀπεικόνιση, ποῦ δείχνει ἀθλητή νὰ παίζει με μπάλα...

                                                                               Το ἄθλημα ποῦ παιζόταν με μπάλα στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, λεγόταν «ἐπίσκυρος». Δύο ὁμάδες, συνήθως δεκατεσσάρων παικτῶν χωρίζονταν ἀπὸ μία γραμμή, την ὁποία σχημάτιζαν στὸ χῶμα με πέτρα, την ὁποία ὀνόμαζαν «σκύρο». Ἄλλες δύο γραμμές ὑπῆρχαν πίσω ἀπὸ τις δύο ὁμάδες. Τοποθετοῦσαν την μπάλα στὴν κεντρική γραμμή καὶ ἡ ὁμάδα ποῦ την ἔπαιρνε πρώτη, ἔπρεπε νὰ την πετάξει πάνω ἀπὸ την ἀντίπαλη, ἡ ὁποία ἔπρεπε νὰ την πιάσει ὅσο κινοῦνταν καὶ νὰ την ξαναπετάξει στὴν ἄλλη....

Μπάλα ποῦ βρέθηκε σε ἀνασκαφή στὴ Σαμοθράκη...

Ἡ ἐπίσκυρος παιζόταν κυρίως ἀπὸ ἄντρες, ἀλλὰ σε αὐτὴν ἐξασκοῦνταν καὶ οἱ γυναῖκες. Ἡ μπάλα ἦταν φτιαγμένη ἀπὸ κομμάτια δέρματος, ραμμένα μαζί με ἐντόσθια ζώων. Ἐξωτερικά ἦταν ζωγραφισμένη με ἔντονα χρώματα. Η Παγκόσμια Ὁμοσπονδία Ποδοσφαίρου, ἡ FIFA, ἀναγνωρίζει την ἐπίσκυρο ὡς μία ἀπὸ τις πρῶτες μορφές ποδοσφαίρου....



Ἀθλητές της ἐπισκύρου σε βάση μαρμάρινου ἀγάλματος...

ANTHOLOGIAE GRAECAE Apendix (7051) Epigrammata demonstrativa

ANTHOLOGIAE GRAECAE Apendix (7051) Epigrammata demonstrativa

Epigram 158 line n

Λουτροῦ ἔπαινος.

Πολλῶν τὸ λουτρὸν αἴτιον δωρημάτων.

Χυμούς κατασπά, φλέγματος λύει πάχος,
χολῆς περισσόν ἐκκενοῖ τῶν ἐγκάτων,
τὰς θελξιπίκρους κνησμονὰς κατασθενεῖ,
τὴν βλεπτικὴν αἴσθησιν ὀξύνει πλέον,
ὤτων καθαίρει τοὺς πόρους δυσηκόοις,
μνήμην φυλάττει, τὴν δὲ λήθην ἐκφέρει,
τρανοῖ τε τὸν νοῦν πρὸς νοήσεις εὐθέως,
τὴν γλῶτταν εὐκίνητον εἰς λόγους ἔχει,
ὁλον τὸ σῶμα τῆ καθάρσει λαμπρύνει.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ Χαρακτηριστικά ἐπιγράμματα.

Ἐπίγραμμα 158

Ἡ ἀξία του λουτροῦ.

Το λουτρό ἔχει πάρα πολλές ἀφέλειες.

Καθαρίζει το αἷμα, διαλύει τις τοξίνες του πάχους.

Ἀποβάλλει το περίσσευμα της χολῆς με τις ἐκκρίσεις.

Θεραπεύει ἀπὸ τις ἐνοχλητικές φαγοῦρες.

Βελτιώνει ἐπὶ πλέον την αἰσθήση της ὅρασης.

Καθαρίζει τους πόρους τῶν αὐτιῶν ἀπὸ ὅτι ἐμποδίζει την ἀκοή.

Διατηρεῖ την μνήμη καὶ διώχνει την ἀμνησία.

Βελτιώνει την ἀντίληψη καὶ την εὐστροφία.

Βοηθᾶ στὴν εὐγλωττία της ρητορικῆς.

Καὶ γενικά ἡ καθαριότητα ὀμορφαίνει το σῶμα.

Οἱ Ἐρινύες της Ἑλληνικῆς μυθολογίας

Οἱ Ἐρινύες της Ἑλληνικῆς μυθολογίας

Οἱ Ἐρινύες στὴν Ἑλληνική μυθολογία ἦταν μυθικές χθόνιες θεότητες ποῦ κυνηγοῦσαν ὅσους εἶχαν διαπράξει ἐγκλήματα κατά της φυσική καὶ ἠθικῆς τάξης των πραγμάτων. Ἐπίσης εἶναι γνωστές καὶ ὡς Εὐμενίδες, δίνοντάς ἔτσι το ὄνομα τους στὴν τρίτη τραγωδία της τριλογίας Ὀρέστειας του Αἰσχύλου. Στή συγκεκριμένη τραγωδία, κατατρέχουν τον Ὀρέστη, γιὸ του Ἀγαμέμνονα καὶ της Κλυταιμνήστρας, γιὰ το φόνο της μητέρας του.

(Διαβάστε στὸ Ἑλληνικό Ἀρχεῖο το ἔργο του Αἰσχύλου "Εὐμενίδες" στὸ πρωτότυπο ἀρχαῖο κείμενο)

Λέγεται κατά μὲν τον Ἡσίοδο ὅτι οἱ Ἐρινύες γεννήθηκαν ἀπὸ το αἷμα του Οὐρανοῦ, προκειμένου νὰ ἐκδικηθεῖ ὁ ἴδιος τον εὐνουχισμό του ἀπὸ τον ἴδιο του το γιὸ τον Κρόνο, κατά δὲ τον Αἰσχύλο ὅτι αὐτὲς ἦταν κόρες της Νύκτας καὶ κατά τον Σοφοκλῆ κόρες της Γῆς καὶ του Σκότους, ἐνῶ ἀκολουθοῦν καὶ ἄλλες γνῶμες. Ὁ ἀριθμός τους δὲν εἶναι ἀκριβὴς, ὁ Ὅμηρος δὲν γνωρίζει ἀριθμὸ αὐτῶν, ὁ Αἰσχύλος εἰσάγει ὁλόκληρο χορό Ἐρινύων, ἀντίθετα ὁ Εὐριπίδης σ΄ ἕνα δρᾶμα του ἀναφέρει τρεῖς, με ὀνόματα ποῦ ἔδωσαν μεταγενέστεροι ὅπως ὁ Βιργίλιος ποὺ ἐπίσης ἀναγνωρίζει τρεῖς:

την Ἀληκτώ (ἀνθρωπομορφισμός της ὀργῆς καὶ μανίας),

την Μέγαιρα (ἀνθρωπομορφισμός του μίσους καὶ του φθόνου) καὶ

την Τισιφόνη (ἀνθρωπομορφισμός της ἐκδίκησης φόνου).

Ἀληκτώ

Ἡ Ἀληκτώ (Ἀρχαία Ἑλληνικά: Ἀληκτώ) εἶναι μία ἀπὸ τις Ἐρινύες στὴν ἑλληνική μυθολογία. Σύμφωνα με τον Ἡσίοδο, ἦταν ἡ κόρη της Γαίας ποῦ φύτρωσε ἀπὸ το αἷμα ποὺ χύθηκε ἀπὸ τον Οὐρανό ὅταν ὁ Κρόνος τον εὐνούχισε. Εἶναι ἀδελφὴ της Τισιφόνης καὶ της Μέγαιρας. Ἡ Ἀληκτώ εἶναι ἡ Ἐρινύα με την ὑποστολή της τιμωρίας τῶν ἠθικῶν ἐγκλημάτων (ὅπως ὁ θυμός), εἰδικά ἄν στρέφονται ἐναντίον ἄλλων ἀνθρώπων. Ἡ ἐξουσία της εἶναι παρόμοια με της Νέμεσης, με τὴ διαφορά ὅτι ἡ ἐξουσία της τελευταίας εἶναι νὰ τιμωρεῖ ἐγκλήματα ἐναντίον τῶν θεῶν. Η Ἀληκτώ ἀναφέρεται στὴν Αἰνειάδα του Βιργιλίου, καὶ ἐπίσης στὴ Θεία Κωμωδία του Δάντη (Κόλαση) ὡς μία ἀπὸ τις τρεῖς Ἐρινύες.

Ὁ ἀστεροειδής 465 Ἀληκτώ (Alekto), ποῦ ἀνακαλύφθηκε το 1901, πῆρε το ὄνομα του ἀπὸ την ἐρινύα αὐτή.

Μέγαιρα

Στὴν ἑλληνική μυθολογία με το ὄνομα Μέγαιρα (δὲν πρέπει νὰ συγχέεται με τὴ Μεγάρα) εἶναι γνωστή ἡ μία ἀπὸ τις Ἐρινύες, τις θεότητες ποὺ προσωποποιοῦσαν τις τύψεις, στὴν παράδοση κατά την ὁποία αὐτὲς εἶναι τρεῖς, ὅπως γιὰ παράδειγμα στὸν Εὐριπίδη. Ἡ Μέγαιρα ἀναφέρεται δηλαδή μαζί με την Ἀληκτώ καὶ την Τισιφόνη. Εἰδικότερα ἡ Μέγαιρα συνδέεται με τὴ ζήλεια-φθόνο (ἀπὸ την ἐτυμολογία της λέξεως) καὶ τιμωροῦσε ἰδιαίτερα τὴ συζυγική ἀπιστία.

Στὴ νεότερη ἐποχῆ ἡ λέξη «μέγαιρα» κατέληξε νὰ σημαίνει κάθε ἀπαίσια καὶ ἀδυσώπητη γυναῖκα, τόσο στὴ νεοελληνική, ὅσο καὶ σε ἄλλες γλῶσσες: Στή σύγχρονη γαλλική (mégère) καὶ πορτογαλική (megera) γλῶσσα ὑποδηλώνει μία ἀντιπαθητική, φθονερή ἥ ἀξιοπεριφρόνητη γυναῖκα, ἐνῶ ἡ ἰταλική λέξη megera σημαίνει μία κακιά καὶ/ή ἄσχημη γυναῖκα.

Τισιφόνη

Στὴν ἑλληνική μυθολογία με το ὄνομα Τισιφόνη εἶναι γνωστά τα παρακάτω δύο διαφορετικά πρόσωπα:

1. Μία ἀπὸ τις Ἐρινύες, ποῦ γεννήθηκε ἀπὸ το αἷμα του Οὐρανοῦ ποῦ χύθηκε στοὺς κόλπους της Γῆς κατά τον ἀκρωτηριασμό του ἀπὸ τον Κρόνο. Ἡ Τισιφόνη, ὅπως ὑπονοεί καὶ το ὄνομα της, πιστευόταν ὅτι δροῦσε ὡς τιμωρός τῶν δολοφόνων. Σύμφωνα με ἕνα μῦθο, ἡ Τισιφόνη ἐρωτεύθηκε τον Κιθαιρώνα, ἀλλὰ προκάλεσε τον θάνατό του ἀπὸ δάγκωμα ἑνὸς ἀπὸ τα φίδια ποῦ εἶχε ἀντὶ μαλλιῶν στὸ κεφάλι της. Στὴν Αἰνειάδα του Βιργιλίου ἡ Τισιφόνη εἶναι ἡ θηριώδης καὶ σκληρή φρουρός τῶν πυλών των Ταρτάρων.

2. Θυγατέρα του Ἀλκμαίωνα καὶ της Μαντοῦς. Ὁ Ἀλκμαίων ἄφησε κατά λάθος τὴ μικρή Τισιφόνη καὶ τον ἀδελφὸ της Ἀμφίλοχο στὸν Κρέοντα. Ἡ σύζυγος του Κρέοντα Εὐρυδίκη πούλησε τότε την Τισιφόνη ὡς δούλη, ζηλεύοντας την ὀμορφιά της. Δὲν ἀντιλήφθηκε ὅτι ὁ ἀγοραστής της Τισιφόνης ἦταν ἄνθρωπος του Ἀλκμαίωνα. Μόλις ὁ Ἀλκμαίων ἐπέστρεψε, ἔσωσε την κόρη του καὶ πῆρε μαζί του τον γιὸ του.

Ὁ στεροειδής 466 Τισιφόνη (466 Tisiphone), ποῦ ἀνακαλύφθηκε το 1901, πῆρε το ὄνομα του ἀπὸ τὴ μυθική Ἐρινύα. Ἐπίσης, ἕνα γένος ἀπὸ πεταλοῦδες καὶ τα γένη κροταλία Agkistrodon καὶ Calloselasma (ως συνώνυμο παλαιότερο όνομά τους).

Περιγραφή

(φωτό: Μία ἀπὸ τις Ἐρινύες με τον Σίσυφο στὸν κάτω κόσμο)
Τα κεφάλια τῶν Ἐρινύων ἦταν τυλιγμένα με φίδια, εἰκόνα ποῦ θυμίζει τὴ Μέδουσα Γοργῷ, καὶ γενικότερα ὅλη ἡ ἐμφάνισή τους ἦταν φρικιαστική καὶ ἀπωθητική. Συνήθως ἀπεικονίζονται με ἀστραφτερό βλέμμα μαῦρες στὴν ὄψη, ἀποπνέουσες καταστρεπτικό πῦρ ἀλλὰ καὶ με φτερά φέρουσες μαῦρες ἐσθῆτες. Κατοικία τους εἶχαν τον κάτω κόσμο του Ἄδη ἀπ΄ ὁπού καὶ ἀναλάμβαναν την ἐκτελέση τῶν ποινῶν ποῦ ἔθεταν οἱ κριτές του Ἄδη καὶ της Δίκης στοὺς ἀνθρώπους, ἀκόμα καὶ πέραν του τάφου τους γι αὐτὸ ἐπὶ των φονέων ἀποκαλούνταν ὡς θεότητες "Ἐπίκουροι της Δίκης".

Στὰ χέρια τους ἔφεραν συνήθως ἀναμμένες δᾶδες γιὰ νὰ διαλύουν τα σκότη ποῦ εὐνοοῦσαν ἡ κάλυπταν τα διαπραχθέντα ἐγκλήματα καθώς καὶ μαστίγιο φιδοφόρο ὥς ὅπλο κατά τῶν δραστῶν.

Στὴ μέση τους ἔφεραν ζώνη δίνοντας την ὄψη Μαινάδων καὶ γι αὐτὸ ἐπίσης ὀνομάζονταν καὶ "Βάκχες του Ἄδη".

Δράση

Οἱ Ἐρινύες πλήττουν τον Ὀρέστη

(φωτό: Ὁ Ὀρέστης περικυκλωμένος ἀπὸ τις Ἐρινύες - 360 π.Χ.)

Ἀπὸ τις ποιό γνωστές καταδιώξεις τῶν Ἐρινύων ἀναφέρεται ἐκείνη κατά του μητροκτόνου Ὀρέστη ποῦ ἐρχόμενος στὴν Ἀθήνα δικάστηκε ἀπὸ τον Ἄρειο Πάγο ὡς φονεύς ἔχοντας συνήγορό του τον θεό Ἀπόλλωνα, ἐνῶ ἡ θεά Ἀθηνᾶ προεδρεύει τῶν δικαστῶν. Στὴν ἰσοψηφία ποῦ ἀκολούθησε ἡ Ἀθηνᾶ ἔδωσε την ψῆφο της ὑπέρ της ἀθώωσης του ἥρωα.

Τότε ἀναφέρεται πώς οἱ Ἐρινύες ὀργίστηκαν καὶ κατά της Ἀθηνᾶς καὶ κατά της πόλεως καὶ ποῦ γιὰ νὰ τις ἐξευμενίσουν οἱ Ἀθηναῖοι ἵδρυσαν "Ἱερό Εὐμενίδων" πλησίον του Ἀρείου Πάγου, τις δὲ δίκες περί φόνου νὰ τις ἐκδικάζει ὁ Βασιλεύς.

Ἀλλὰ στὴν ἀρχαία Ἀθήνα ὑπῆρχε καὶ ἄλλο ἱερὸ γιὰ τις Ἐρινύες ποῦ βρισκόταν στὸ "Ἱππιο Κολωνό", ἐκεῖ ἐρχόμενος ὁ τυφλός Οἰδίπους εὗρε τον ποθούμενο θάνατο. Ἐπίσης στὸ δῆμο «Φλύα» ὑπῆρχε μεταξύ των ἄλλων βωμῶν καί ἐκεῖνος πρὸς τιμή τῶν "Σεμνῶν θεῶν".

Σημειώσεις

Ἡ παραπάνω δίκη του Ὀρέστη ἀποτέλεσε καὶ την ὑπόθεση του δράματος «Εὐμενίδες» ποῦ με τον «Ἀγαμέμνονα» καὶ τις «Χοηφόρες» συγκροτοῦσαν τὴ περίφημη τριλογία του Αἰσχύλου με το ὄνομα "Ὀρέστεια". Βέβαια με ἀφορμὴ την ὑπόθεση αὐτὴ ὁ μεγάλος τραγικός ἐξαίρει το τότε δικαστήριο του Ἀρείου Πάγου χαρακτηρίζοντας με τις φράσεις του ὡς: "ἄθικτό κερδῶν", "ἐγρήγορο" (ἄγρυπνο), "φούρημα της χώρας", "σεμνότατο", κ.ά. κάτι ποῦ συνηθίζεται μέχρι καὶ σήμερα προκειμένου οἱ ἀποφάσεις κατά κατηγορουμένων νὰ τύχουν εὐμενεῖς (Εὐμενίδες).

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ - ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ - ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ.

" ΙΑ ΗΩ Ω ΥΙΕ ΑΕΙ ΕΙ"

" ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΑΥΓΗ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΓΙΕ ΜΟΥ ΠΑΝΤΑ"
Ἕξι (6) λέξεις, δεκατρία (13) φωνήεντα γράμματα, μία φράση, κανένα σύμφωνο γράμμα. Σε καμία γλῶσσα στὸν κόσμο δὲν μπορεῖ νὰ γίνει αὐτὸ. Ἡ ἑλληνική γλῶσσα δὲν εἶναι ἁπλᾶ ἡ μητέρα - γλωσσοπλάστης ὅλων των γήινων γλωσσῶν, ἀλλὰ μας ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ καταγωγή της εἶναι οὐράνια & μαθηματική.
Ἡ γλῶσσα πού ὀμιλοῦμε ἔχει προέλθει ἀπὸ ἀνώτερους ἀστρικούς πολιτισμούς καὶ οἱ χειριστές της (Ἕλληνες) μέσῳ της μητρικῆς μας γλώσσας, δείχνουμε την οὐράνια καταγωγή μας. Τα μαθηματικά εἶναι ἢ γλῶσσα του σύμπαντος καὶ ἄν θέλει κάποιος νὰ "μετρήσει" την ἀναπτύξη ἑνὸς πολιτισμοῦ (γήινου ἢ οὐράνιου), τότε θὰ πρέπει νὰ ἐλέγξει τα μαθηματικά ποῦ χρησιμοποιεῖ. Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι το ¨Λεκτικό DNA¨ μας καὶ περιέχει δονήσεις καὶ κώδικες ποῦ δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε πλήρως, ὅμως ὀφείλουμε νὰ την διατηρήσουμε ἀκέραιη ὅσο το δυνατόν γίνεται, ἀπὸ την λαίλαπα της παγκόσμιας σιωνιστικής προπαγάνδας. Ἡ θεωρείες του Δαρβίνου, της Ἰνδικο-ευρωπαϊκής φιλῆς, τα "εἰσερχόμενα ἀλφάβητα" τῶν Φοινίκων καὶ οἱ λοιπές συστηματικές - συστημικές ἀνθελληνικές θεωρίες, δὲν ἀγγίζουν τους Ἕλληνες, οὔτε τις ἰδέες τους.
ΓΡΑΜΜΑΤΑ:
ΑΛΦΑ - ΒΗΤΑ - ΓΑΜΑ - ΔΕΛΤΑ - ΕΨΙΛΟΝ - ΣΤΙΓΜΑ - ΖΗΤΑ - ΗΤΑ - ΘΗΤΑ - ΙΩΤΑ - ΚΑΠΠΑ - ΛΑΜΒΔΑ - ΜΙ - ΝΙ - ΞΙ - ΟΜΙΚΡΟΝ - ΠΙ - ΡΟ - ΣΙΓΜΑ - ΤΑΥ - ΥΨΙΛΟΝ - ΦΙ - ΧΙ - ΨΙ - ΩΜΕΓΑ.

Συνοπτικά:
“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ. (ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ), ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)”.

Ἀπόδοση:
"Ἥλιε νοητέ τὸ φῶς, ἔρχου στὴ γῆ! Κι ἐσὺ Ἥλιε ὁρατέ, ἀκτινοβόλησε στὸν πηλὸ ποὺ ψήνεται (ἀναβράζει). Ἂς γίνει ἕνα καταστάλλαγμα (ξηρά), ὥστε νὰ μπορέσουν τὰ ἐγὼ νὰ ζήσουν, νὰ ὑπάρξουν καὶ νὰ σταθοῦν ἐπὶ τῆς παλλομένης γῆς. Ἂς μὴν ἐπικρατήσει ἡ νύχτα, ποὺ εἶναι τὸ μικρὸν καὶ κινδυνεύσει νὰ ταφεῖ (ἀπωλεσθεῖ) τὸ καταστάλλαγμα τῆς φωτιᾶς στὴν ἀναβράζουσα λάσπη, κι ἂς ἀναπτυχθεῖ ἡ ψυχή, ποὺ εἶναι τὸ μέγιστο, τὸ σημαντικότερο ὅλων".

ΑΡΙΘΜΟΙ:
1 (ΕΝ), 2 (ΔΥΩ), 3 (ΤΡΙΑ), 4 ( ΤΕΣΣΑΡΕΣ), 5 (ΠΕΝΤΕ), 6 (ΕΞ), 7 (ΕΠΤΑ), 8 (ΟΚΤΩ), 9 (ΕΝΝΕΑ), 10 (ΔΕΚΑ).

1-2-3-4 = (ΕΝΔΥΩ ΤΡΙΑ ΤΑΣ ΑΡΑΣ): «ΠΕΡΙΒΑΛΛΩ ΤΑΣ ΕΚΠΕΜΠΟΜΕΝΑΣ ΕΥΧΑΣ ΜΕ ΤΟ ΤΡΙΑ -ΤΡΙΓΩΝΟΝ, ΔΗΛΑΔΗ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΑΞΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΩΝ ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ».
3-4-5 = (ΤΡΙΣ ΤΑΣ ΑΡΑΣ ΠΕΜΠΕ): «ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΘΕ ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΚΦΩΝΗΣ ΔΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΙΣΧΥ».
6-7-8 = (ΕΚ ΣΕΠΤΑ ΟΚΤΩ): «ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΟΚΤΑΔΟΣ».
9-10 = (ΕΝ ΝΑΙΕΙ ΤΕ ΕΚΑΣ): «ΠΟΥ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ.

Συνοπτικά:
"ΕΝ ΔΥΩ ΤΡΙΑ ΤΑΣ ΑΡΑΣ ΠΕΜΠΕ ΕΚ ΣΕΠΤΑ ΟΚΤΩ, ΕΝ ΝΑΙΕΙ ΤΕ ΕΚΑΣ".

Ἀπόδοση:
«ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΤΡΙΓΩΝΩΝ ΤΑΣ ΕΥΧΑΣ ΣΤΕΙΛΕ ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΟΚΤΑΔΟΣ (ΕΚΕΙ) ΜΕΣΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΙ ΕΞΩ ( ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ)».

ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΑΣ
ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΑΣ
ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΑΣ