Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017
Ἔχετέ ξαναρωτηθεῖ ποτέ, γιατί ὅταν ἀκοῦτε ἀναφορές γιὰ μοχθηρά καθεστῶτα πάντα χρησιμοποιοῦνται οἱ ὅροι "ναζί" ἡ "φασίστας" καὶ σχεδόν ποτέ κομμουνιστής;
Το μυστήριο με τα πετρωμένα πτώματα (βίντεο)
Το μυστήριο με τα πετρωμένα πτώματα (βίντεο)
Αποτελεί ίσως την πιο τρομακτική ιστορία στα χρονικά των θαλάσσιων εμπορικών μετακινήσεων.
Ήταν Φλεβάρης του 1948, και από τον ασύρματο του ολλανδικού φορτηγού πλοίου «SS Ourang Medan» ακούστηκε το μήνυμα: «Όλο το πλήρωμα μαζί με τον καπετάνιο είναι νεκροί στη γέφυρα του πλοίου. Πεθαίνω».
Αργότερα, όταν έφτασε η διασωστική ομάδα και ανέβηκε στο πλοίο, αντίκρισε ένα φρικιαστικό θέαμα. Η γέφυρα ήταν γεμάτη «πετρωμένα» πτώματα, με τα στόματα και τα μάτια ανοιχτά να κοιτάζουν προς τον ουρανό. Κανένα ίχνος τραυματισμού.
Παρακολουθείστε το ντοκιμαντέρ που εξηγεί αναλυτικά το χρονικό του μυστηρίου του Ourang-Medan:
Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017
Ἡ ἱστορικὴ ὁμιλίᾳ προς το Ἔθνος τοῦ Ἰωάννη Μεταξά
Ἡ ἱστορικὴ ὁμιλία τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδα Ἰωάννη Μεταξά προς Τούς δημοσιογράφος Τῶν ἀθηναϊκῶν ἐφημερίδων δύο ἡμέρες μετά την ἰταλικὴ εἰσβολή,ἀναδεικνύει τὴν γεωστρατηγική εὐφυΐας τοῦ μεγάλου Ἕλληνα ἡγέτη καὶ εἶναι ἀπόλυτα προφητικὴ ὥς πρὸς αὐτά Ποῦ ἀκολούθησαν.
Προέβλεψε τα πάντα: Τὴν ἦτα τῆς Γερμανίας, τὴν ἐνσωμάτωση τῶν Δωδεκανήσων, ἀκόμα καὶ τὸν ἐμφύλιο πόλεμο Ποῦ ἀκολούθησε.
Ξεχωρίζει ὁ ρεαλισμός τοῦ καὶ η ψυχραιμία μὲ τὴν ὁποία ἀντιμετώπισε τὰ πράγματα σὲ ἐκεῖνες τίς κρίσιμες στιγμές...
Πρακτικά πρόκειται γιὰ μία ὁμιλία προς τὸ Ἔθνος, ἐπίκαιρη ὅσο ποτέ, σήμερα.
ἰδοὺ ὁλόκληρη ἡ ὁμιλία:
"Κύριοι ἔχω λογοκρισία καὶ μπορῶ νὰ σας ὑποχρεώσω νὰ γράψετε μόνον ὅτι θέλω.
1. Αυτήν την ώρα όμως δεν θέλω μόνον την πέννα σας. Θέλω και την ψυχή σας. Για αυτό σας κάλεσα σήμερα για να μιλήσω με χαρτιά ανοικτά. Θα σας πω για τα πάντα...
Μὴ νομίσετε ὅτι ἡ ἀπόφαση τοῦ ΟΧΙ πάρθηκε ἔτσι, σὲ μία στιγμή, ἡ ὅτι δὲν ἔγινε πᾶν τὸ ἐπιτρεπόμενο γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τον πόλεμο.
Ἀπό τήν ἐποχῆ τῆς κατάληψης τῆς Ἀλβανίας (ἀπὸ τοὺς ἰταλούς), τό Πάσχα πέρυσι, τὸ πράγμα ἄρχισε νὰ φαίνεται. Από τον περασμένο Μάϊο εἶπα στόν κ. Γκράτσι ὅτι ἄν προσβάλλονταν τἀ ἐθνικὰ κυριαρχικά μας δικαιώματα θὰ ἀντιστεκόμασταν, ἀντί πάσης θυσίας καὶ μὲ ὅλα τὰ μέσα. Συγχρόνως ὅμως μού ἔρχονταν ἀπὸ τὴ Ρώμη, ἀπὸ τὴ Βουδαπέστη, ἀπὸ τὰ Τίρανα, ἀπό παντοῦ πληροφορίες ἀντίθετοι.
Στὶς 15 Αὐγούστου ἔγινε ὁ τορπιλισμός τῆς «Ἕλλης». Γνωρίζεται ὅτι ἀπὸ τήν πρώτη στιγμή διαπιστώθηκε ὅτι τὸ ἔγκλημα ἦταν ἰταλικό. Ἐν τούτοις δέν ἐπιτρέψαμε νὰ γίνει γνωστό ὅτι εἴχαμε καὶ τὶς ὑλικές ἐκεῖνες ἀποδείξεις περί τῆς ἐθνικότητας τοῦ ἐγκληματία. Συγχρόνως ὅμως διέταξα τὰ ἀντιτορπιλικά τὰ ὁποία συνόδευαν τὰ πλοία ποῦ μετέφεραν τοὺς προσκυνητές ἀπό τὴν Τήνο, μετά τὸ ἔγκλημα, ἄν προσβληθοῦν ἀπὸ ἀεροπλάνα ἡ ὁτιδήποτε ἄλλο νὰ κάνουν ἀμέσως χρήση τῶν ὅπλων τους.
Θά σας ἀποκαλύψω τώρα ὅτι τότε διέταξα νὰ βολιδοσκοπηθεῖ καταλλήλως τὸ Βερολίνο.
2. Μοῦ διαμηνύθηκε ἐκ μέρους τοῦ Χίτλερ ἡ σύσταση νὰ ἀποφύγω ὁποιονδήποτε μέτρο ποῦ μπορούσε νὰ θεωρηθεῖ πρόκληση ἀπὸ τοὺς ἰταλούς.
3. Ἔκανα τὸ πᾶν γιὰ νὰ μὴν μποροῦν οἱ Ἰταλοί νὰ ἐμφανισθοῦν ὡς δυνάμενοι νὰ ἔχουν ὄχι εὔλογες ἀφορμές, ἀλλὰ οὔτε εὐλογοφανές παράπονο, 'κκ μέρους μας, ἄν καὶ ἀπὸ τὴ πρώτη στιγμή ἀντιλήφθηκα τὶ πράγματι σήμαινε ἡ ὅλως ἀόριστη σύσταση τοῦ Βερολίνου.
Ἐσεῖς καλύτερα ἀπὸ κάθε ἄλλο γνωρίζετε ὅτι ἔκανα τὸ πᾶν γιὰ νὰ μὴν δώσουμε ἀφορμὴ ἐμφάνισης τῆς Ἰταλίας ὡς δυνάμενης νὰ ἔχει εὐλογοφανεῖς κὰν ἀφορμές αἰτιάσεων.
Λόγω τοῦ ἐπαγγέλματος σας ἔχετε παρακολουθήσει μὲ ὅλες τἰς λεπτομέρειες τὴν ἱστορία τῶν ἀτελείωτων Ἰταλικῶν παρακλήσεων δημοσιογραφικῶν καὶ ἄλλων, ἀλλά καὶ τὴν χριστιανική ὑπομονή τὴν ὁποία τηρήσαμε προσποιούμενοι ὅτι δέν τὶς Καταλαβαίνουμε, περιοριζόμενοι μόνο σὲ δημοσιογραφικές ἀνασκευές τῶν Ἰταλικῶν ἐναντίον μας κατηγοριῶν.
Ὁμολογῶ, ὅτι ἐμπρός στὴ φοβερὴ εὐθύνῃ τῆς ἀνάμιξης τῆς Ἑλλάδας σὲ τέτοιο μάλιστα πόλεμο, ἔκρινα πῶς Καθῆκον μου ἦταν νὰ προφυλάξω τον τόπο ἀπό αὐτόν, ἔστω καὶ μὲ κάθε τρόπο, ὁ ὁποῖος ὅμως θὰ συμβιβαζόταν μὲ τὰ γενικότερα συμφέροντα τοῦ Ἔθνους.
Σὲ σχετικές βολιδοσκοπήσεις προς τὴν κατεύθυνση τοῦ Ἄξονα, μοῦ δόθηκε νὰ ἐννοήσω σαφῶς ὅτι μόνη λύση ήταν ἡ ἑκούσια προσχώρηση τῆς Ἑλλάδας στὴν «Νέα Τάξη». Προσχώρηση ποῦ θὰ γινόταν λίαν εὐχαρίστως δεκτή ἀπό τον Χίτλερ ὡς «ἐραστὴ τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος».
Συγχρόνως ὅμως, μοῦ δόθηκε νὰ καταλάβω ὅτι ἡ ἔνταξη στὴ «Νέα Τάξη» προϋπέθετε προκαταρκτική ἄρση ὅλων τῶν παλαιῶν διαφορῶν μὲ τοὺς γείτονές μας.
Καὶ ναὶ μέν αύτό θὰ συνεπάγονταν φυσικά κάποιες θυσίες γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ἀλλά οἱ θυσίες αὐτὲς θὰ ἔπρεπε νὰ θεωρηθοῦν ἀπολύτως ἀσήμαντες μπροστά στὰ «οἰκονομικὰ καὶ ἄλλα πλεονεκτήματα», τὰ ὁποῖα θὰ είχε γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἡ «Νέα Τάξη» στὴν Εὐρώπη καὶ στὴ Βαλκανική.
Φυσικά μὲ κάθε περίσκεψη καὶ ἀνεπισήμως ἐπεδίωξα με κάθε τρόπο να κατατοπισθώ συγκεκριμένα ποῖες θὰ ἦταν οἱ θυσίες αὐτὲς, με τις ὁποῖες ἡ Ἑλλάδα θὰ πλήρωνε τὴν ἀτίμωση, της με τὴν δική της θέληση προσφοράς ὑπαγωγῆς της στη «Νέα Τάξη».
Με καταφανῆ προσπάθεια ἀποφυγῆς σαφοῦς καθορισμοῦ μου δόθηκε να καταλάβω ὅτι ἡ προς τοὺς Έλληνες στοργή τοῦ Χίτλερ ἦταν ἡ ἐγγύηση ὅτι οἱ θυσίες αὐτὲς θὰ περιορίζονταν στο ἐλάχιστο δυνατό.
Ὅταν ἀπέμεινα να κατατοπισθῶ, πόσο ἐπιτέλους θα μπορούσε να εἶναι αύτό το ἐλάχιστο, τελικῶς θα δόθηκε να κατανοήσουμε ὅτι αύτό συνίστατο σε μερικές ἱκανοποιήσεις προς τὴν Ἰταλία, δυτικῶς μέχρι τὴν Πρέβεζα καὶ προς τὴ Βουλγαρία, ἀνατολικά μέχρι τὴν Ἀλεξανδρούπολη. Δηλαδή θα ἔπρεπε γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τον πόλεμο νὰ γίνουμε ἐθελοντές δοῦλοι και να πληρώσουμε αὐτή τἠν τιμή μὲ το ἅπλωμα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ τῆς Ἑλλάδα προς ἀκρωτηριασμό ἀπό τὴν Ἰταλία καὶ τοῦ ἀριστεροῦ προς ἀκρωτηριασμοῦ ἀπό τη Βουλγαρία.
Φυσικά δὲν ήταν δύσκολο να προβλέψει κανείς ὅτι σε μια τέτοια περίπτωση οἱ Ἄγγλοι θα ἔκοβαν καὶ αὐτοί τα πόδια τῆς Ἑλλάδας.
2. Καὶ με το δίκιο τους. Κυρίαρχοι πάντοτε της θάλασσας δεν θὰ παρέλειπαν, ὑπερασπιζόμενοι τους ἑαυτοὺς τους, ἔπειτα ἀπό μια τέτοια αὐτοδούλωση τῆς Ἑλλάδας στοὺς ἐχθροὺς τους να καταλάβουν τὴν Κρήτη καὶ τα ἄλλα μας νησιά τουλάχιστον.
Το συμπέρασμα αὐτό δεν προέκυπτε μόνο ἄπό την πιο ἁπλῆ λογική, ἀλλά καὶ ἀπὸ ἀσφαλεῖς βέβαιες πληροφορίες ἀπό τἠν Αἴγυπτο, ὅπου εἶχε ἤδη προμελετηθεῖ καὶ ἀντιμετωπισθεῖ ἡ ἐνέργεια ποὺ θα ἔπρεπε να γίνει ὡς φυσικό ἐπακόλουθο κάθε τυχόν ἐκούσιας ἡ ἀκούσιας συνεργασίας τῆς Ἑλλάδας με τον Ἄξονα, στὰ ἑλληνικὰ νησιά, ὥστε να ἐμποδιστοῦν οι δυνάμεις τοῦ Ἄξονα να τα χρησιμοποιήσουν.
Δὲν μπορῶ ἀφετέρου να μὴν παραδεχθῶ, ὅτι σε μία τέτοια περίπτωση το δίκιο δὲν θα βρίσκονταν με το μέρος μας
«Ἡ Ἑλλάδα ἦταν, ποῦ ἔσωσε τὴν ψυχή τὴς ἀνθρωπότητα»
Ἡ Ἑλλάδα ἦταν, ποῦ ἔσωσε τὴν ψυχή τὴς ἀνθρωπότητα» Ἡ Μάχη τής Πίνδου (28 Ὀκτωβρίου-13 Νοεμβρίου 1940) ὑπήρξε, μαζί μὲ τήν Μάχη Ἐλαίας - Καλαμά, μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἀποφασιστικός ἔνοπλες συμπλοκές τῶν πρώτων ἡμερῶν τοῦ Ἑλληνοϊταλικού πολέμου (1940-1941) που απέκοψαν την ιταλική είσοδο στο ελληνικό έδαφος.
Οἰ ἑλληνικές δυνάμεις ποῦ ὑπερασπίζονταν τὸν τομέα τῆς Πίνδου ἦταν τό Ἀπόσπασμα Πίνδου, ἀπό τον συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δαβάκη, ποῦ ἀριθμοῦσε 2.000 καί μὲ ἀποσταλῆ νὰ αμυνθεί στήν γραμμὴ: ὄρος Σμόλικας-Μόλικας-Καστάνιανη-Κιάφα-Καταφύκι. Οἰ Ἰταλοί παρέταξαν τὴν 3η Μεραρχία ἀλπινιστῶν «Τζούλια», δύναμης 10.800 ἀνδρών Ἀποστολή τῆς ἦταν νὰ κινηθεῖ μέσω τῶν ὀρεινῶν διαβάσεων πρός τό Μέτσοβο.
Ἢ Μάχη τῆς Πίνδου τελείωσε μὲ θρίαμβο τῶν ἑλληνικῶν ὅπλων μερίδιό τῆς νίκης ἀνήκει στοῦς κατοίκους τῶν χωριῶν τῆς περιοχῆς. Ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά βοήθησαν τὰ μάχιμα τμήματα μεταφέροντας τρόφιμα, πυρομαχικά καί άλλα ἐφόδια στήν πλάτη τους, ἐπειδή ὅσα ζῶα ὑπῆρχαν στήν περιοχή εἶχαν ἐπιταχθεῖ. Ἐπίσης βοηθοῦσαν στή μεταφορά τραυματιῶν στὰ μετόπισθεν μὲ μεγάλη αὐτοθυσία καί αὐταπάρνηση. Ἢ βοήθεια τους ἦταν πολύτιμη καί ἀπὸ μια ἄλλη ἄποψη: η ἐπίδειξη τοῦ πατριωτισμού τους επιδρούσε ευνοϊκά στο ηθικό τῶν μαχητών.
Ἢ Μάχη τῆς Πίνδου ἦταν μία ἀπὸ τίς πιὸ ἀποφασιστικές καί δραματικές τοῦ Ἐλληνοϊταλικού Πολέμου. Ἂν ᾔ ἐπίλεκτη Μεραρχία Ἀλπινιστῶν κατόρθωνε νὰ ἐπιτύχει τον στόχο τῆς καί κατελάμβανε τό Μέτσοβο, οἱ ἑλληνικές δυνάμεις τοῦ μετώπου τῆς Ἠπείρου θὰ χωρίζονταν ἀπὸ ἐκεῖνες τῆς Θεσσαλίας καί τῆς Μακεδονίας Ἐπίσης δημιούργησε τὴν αὐτοπεποίθηση στήν ἑλληνική διοίκηση ὅτι μποροῦσε νὰ ἐξαπολύσει καί ἐπιθετικές ἐπιχειρήσεις κατά τοῦ εἰσβολέα.
Ὅπως προαναφέρθηκε, στή νίκη συνέλαβαν πολλοί παράγοντες. Ὅμως τὰ εὔσημα ἀνήκουν στόν Ἕλληνα στρατιώτη Διαρκοῦντος ἀκόμα τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου ὁ Σκωτσέζος πατριώτης (ὑπερασπιστής τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Σκωτίας) καί συγγραφέας Compton Mackenzie (Κόμπτον Μακένζι, 1883–1972) ἔγραψε (τό 1944), ἕνα βιβλίο με τίτλο "Άνεμος Ἐλευθερίας Ἐλευθερίας" ('Wind of Freedom: The history of the invasion of Greece by the Axis powers, 1940–1941') ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὴν πολεμική κραυγή τῶν Ἑλλήνων "Ἀέρα! Ἄέρα!". τὰ λόγια ἑνὸς ξένου ποῦ ἔνιωθε πραγματική εὐγνωμοσύνη πρός τοῦς Ἕλληνες ἀποτελοῦν πραγματικό ὕμνο: «...Πρέπει νὰ τονιστεῖ μία ἀκόμα φορά ὅτι ὸ Ἕλληνας στρατιώτης δέν πολεμοῦσε μόνο κάτω ἀπὸ συνθήκες ποῦ ἦταν οἱ κατάλληλες γιά νὰ ἀποδείξει τίς ἱκανότητες τοῦ σαν μαχητής, ἀλλά ὅτι κάθε Ἕλληνας στρατιώτης πίστευε ὅτι ὸ ἴδιος ἦταν η Ἑλλάδα, καί ὄχι ἁπλά η Ἑλλάδα της ἐποχῆς τοῦ, ἀλλά η Ἑλλάδα τῶν Τριῶν χιλιάδων χρόνων. ἀν ἕνας ἄνδρας στὴν παθιασμένη ἀποφασιστικότητα τοῦ νὰ ὑπερασπίσει τήν γυναίκα καί τήν οἰκογένεια τοῦ καί τίς ἐλιές ποῦ ἔχει στο χωριό τοῦ, νιώθει τον ἑαυτό τοῦ σαν ἕναν ἀπὸ τίς δέκα χιλιάδες τοῦ Μιλτιάδη ή τους τριακόσιους τοῦ Λεωνίδα, θὰ εἶναί τρομερός ἀντίπαλος πραγματικά... Ἡ στρατηγική καί ὴ τακτική τῆς Ἑλληνικὴς Ἀνώτατης Διοίκησης ἦταν τέλεια προσαρμοσμένες στὸν τύπο πολέμου ποῦ ἔπρεπε νὰ διεξάγει καί τα μέσα ποῦ εἶχε.. Ὅμως ὴ στρατηγική αὐτή καί ὴ τακτική θα ἦταν ἄχρηστη χωρίς τοῦς ἄνδρες ποῦ θὰ ἦταν ἱκανοὶ νὰ ξεπεράσουν τήν πιὸ αἱματηρή θεωρία με εκείνο ποῦ φαινόταν υπεράνθρωπη πράξη».
«Ἡ ἑλληνικὴ ἄρνηση ὑποταγῆς ἦταν γιά τήν ἀνθρωπότητα ἕνας δεύτερος Μαραθῶνας καί ἔτσι θα τήν θεωρήσει ὴ Ἱστορία ὅταν τελειώσει αὐτός ὸ μεγάλος, φρικτός πόλεμος. Ὁ σύγχρονος χρονογράφος τουλάχιστον δέν διστάζει νὰ προβλέψει αὐτή τήν ἄποψη βεβαιώνοντας ὅτι αν ὴ Ἑλλάδα εἶχε δεχθεῖ τίς ἀπαιτήσεις τῶν άνανδρων Ἰταλῶν θα εἶχε αλλάξει όλη ὴ ροή τῶν γεγονότων, επειδή ὴ Ρωσία θα εἶχε συντριβεί το φθινόπωρο τοῦ 1941.
Ἡ Ἑλλάδα ἦταν, ποῦ ἔσωσε τήν ψυχή Αἴης ἀνθρωπότητας, αὐτή ὴ μικρή ὀρεινή χώρα ὴ τριγυρισμένη ἀπὸ θάλασσα ὅπου γεννήθηκε πρώτα ὴ ἐλευθερία Καὶ ὸ ἁπλός στρατιώτης ἦταν ἐκεῖνος ποῦ ἔσωσε τήν Ἑλλάδα Ἡ ἐπιδέξια στρατηγική τοῦ Μεταξά, ὸ ταχύς αὐτοσχεδιασμός τοῦ Γενικοῦ Στρατηγείου, ὴ ταχυκινησία τῶν ὀρεινῶν πυροβόλων, ὴ γενναιοψυχία τοῦ τοπικοῦ πληθυσμοῦ, ὴ ἐνθουσιώδης συνδρομή τὴς RAF, δέν θα ὠφελοῦσαν σε τίποτα αν δέν μποροῦσε νὰ νοιώσει κάθε στρατιώτης ὅτι μέσα τοῦ ἦταν ὅλο Ἑλλάδα καί αν δέν σήκωνε τίς εὐθύνες τοῦ τόσο ἀποφασιστικά ὅσο σήκωνε τό τουφέκι τοῦ..χωρίς ἐλπίδα ἐνισχύσεων ή ἀντικατάστασης, τρεφόμενος ἐπί μέρες με ὸ,τι τρόφιμα εἶχε μαζί τοῦ, ἀντιμετωπίζοντας τό δριμύ ψύχος καί τίς χιονοθύελλες με μία μόνο κουβέρτα, προχώρησε πολεμῶντας σε κορφές τρεῖς χιλιάδες μέτρα ψηλές καί πέθανε ἐκεῖ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ἔχοντας στὴν σκέψη τοῦ τίς ἐλιές τοῦ χωριοῦ, τα κουδούνια ἀπὸ τα πρόβατα καί τίς κατσίκες τοῦ στα λιβάδια τὴς Ἀρκαδίας, τα λουσμένα στὸν ἀφρό νησιά τοῦ Αἰγαίου, τοῦς θορυβώδεις δρόμους τὴς Ἀθήνας καί τα ρυάκια τὴς Θεσσαλίας».
Ο πρώτος νεκρός του Ελληνικού Έπους
Ο πρώτος νεκρός του Ελληνικού Έπους
Ήταν 28 Οκτωβρίου 1940. Ελληνοαλβανικά σύνορα. Ώρα 5η πρωινή. Ο στρατιώτης Βασίλειος Τσιαβαλιάρης ήταν ο πρώτος πεσών τού Ελληνικού Έπους.
Η σάλπιγγα έδινε τό σύνθημα της μάχης ως ένα προσκλητήριο στον υπέρτατο αγώνα για την Ελευθερία. Πίσω από τά σκόπευτρα με το δάκτυλο στη σκανδάλη οι φρουροί των προκεχωρημένων φυλακίων προσπαθούσαν να διαπεράσουν το σκοτάδι.
Απέναντι σε απόστασι λίγων μέτρων, ο εχθρός μόλις είχε αρχίσει την επίθεσή του. Προτού ακόμη εκπνεύσει το τελεσίγραφό τους, οι Ιταλοί είχαν εξαπολύσει τις ταξιαρχίες τους και οι πρώτες σφαίρες έσκιζαν τη νυκτερινή σιωπή πάνω στά βουνά της Ηπείρου.
Εκεί, στη γραμμή των συνόρων σε ένα απομεμακρυσμένο φυλάκιο, έπεφτε νεκρός ο πρώτος Έλληνας στρατιώτης, ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης. Ένας φαντάρος που έτυχε νά κάνει την πρωινή σκοπιά. Χωρίς ποτέ νά γίνει ήρωας, χωρίς ποτέ να βγει από τήν ανωνυμία.
Σύμφωνα μέ μαρτυρίες, οι τελευταίες λέξεις του ήταν «τί θ' απογίνουν τά παιδιά μου;».
Σήμερα στήν πατρίδα του Πιάλεια Τρικκάλων, κάθε χρόνο, γίνονται εκδηλώσεις μνήμης, και βεβαίως τα παιδιά του δίνουν τό δικό τους «παρών»
«Ο πατέρας μου έκανε τη σκοπιά στό 21ο φυλάκιο στα Ελληνοαλβανικά σύνορα, στη θέση Γκόλφια, όπως λέγεται.
Μετά τήν 5η πρωινή, το φυλάκιο δέχθηκε επίθεση από τούς Ιταλούς. Μία σφαίρα βρήκε τον πατέρα μου στο μέτωπο και τον σκότωσε. Οι μόνες λέξεις που είπε εκεί ήταν: να φυλάτε τά παιδιά μου, και μετά ξεψύχησε», λέει ο κ. Νίκος Τσιαβαλιάρης.
«Εγώ ήμουν μόνο 5 ετών καί τα αδέλφια μου μικρότερα. Τελευταία φορά πού είχε έλθει στό σπίτι, ήταν όταν τόν είχαν καλέσει στά νέα όπλα, μετά τα γεγονότα με το «Έλλη». Ήμουν μικρός αλλά τον θυμάμαι. Ήταν ντυμένος στρατιώτης. Απ' ό,τι ανέφερε η συγχωρεμένη η μάνα μου, τής έλεγε «Μήν ανησυχείς. Όλα θά πάνε καλά. Όλα θα πάνε καλά». Έτσι έλεγε, ενώ νομίζω ότι γνώριζε τους κινδύνους.
Τη βραδιά εκείνη κανόνιζαν τη βάρδια στα φυλάκια του τάγματος που ήταν πιο κάτω. Ένας αξιωματικός είχε πει ότι κάτι δεν πάει καλά, ίσως είχαν πληροφορίες, ποιος ξέρει. Τους λένε λοιπόν «ποιοι θέλετε νά πάτε απόψε στά σύνορα». Καί ο πρώτος πού σηκώθηκε καί είπε «να πάω εγώ» ήταν ο πατέρας μου, σύμφωνα μέ μαρτυρίες χωριανών πού γύρισαν πίσω».
Σε ένα κεντρικό σημείο της Πιαλείας δεσπόζει σήμερα, η προτομή του Βασιλείου Τσαβαλιάρη. Στη σκιά του ανδριάντα, γυρίζει τό ρολόι του χρόνου για τον ξεχασμένο στρατιώτη του μετώπου.
«Ήταν ο πρώτος νεκρός τού πολέμου», λέγει ο στρατηγός Ιωάννης Κακουδάκης, επικεφαλής της Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού. «Υπηρετούσε στο 21ο φυλάκιο της Πίνδου στο 51 Σύνταγμα το οποίο είχε σχηματισθεί από Θεσσαλούς. Τα ιταλικά στρατεύματα είχαν προχωρήσει σε απόσταση αναπνοής από τα ελληνικά τμήματα προκαλύψεως. Στις 5 το πρωί ο Τσαβαλιάρης είδε κατι να κινείται, φώναξε «αλτ, τις εί» και πυροβόλησε στον αέρα»...