Τι σημαίνει γενναιότητα κατά τον Ἀριστοτέλη

"Ο γενναῖος καθορίζεται με βάση τον ἀνθρώπινο φόβο καὶ το ἀνθρώπινο θάρρος δηλαδή ἄν κάποιος δείχνει θάρρος ἐκεῖ ποὺ οἱ περισσότεροι ἡ ὅλοι φοβοῦνται, εἶναι τότε γενναῖος.

Ἐπίσης ἐπειδή το θεωρεῖ καλό καὶ μπορεῖ νὰ ἐνεργεῖ ἔτσι ἀκόμα κι ἄν δὲν εἶναι κανένας παρών.

Δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίσουμε γενναῖο ἐκεῖνον ποῦ ἔχει θάρρος χάρη στὴν πείρα του ὅπως οἱ ἐπαγγελματίες στρατιῶτες γιατί χάρη στὴν πείρα τους ξέρουν ὅτι σε τοῦτο τον τόπο ἡ ἡ τον χρόνο ἡ κάτω ἀπ 'τις συγκεκριμένες συνθῆκες δὲν μποροῦν νὰ πάθουν κακό. Ἐπίσης οὔτε, καὶ ὅσοι δὲν ἔχουν πείρα σχετικά με τις ἐνδεχόμενες συνέπειες, πρέπει νὰ χαρακτηριστοῦν γενναῖοι γιατί εἶναι ἀπελευθερωμένοι ἀπὸ τον φόβο της ἀπειρίας τους.

Ὑπάρχουν κι ἐκεῖνοι ποῦ θεωροῦνται γενναῖοι ἐξ αἰτίας τῶν παθών τους ὅπως οἱ ἐρωτευμένοι ἡ οἱ θρησκευόμενοι. Οὔτε αὐτούς τους λέμε γενναίους, διότι ἂν τους στερήσουμε το πάθος τους, παύουν νὰ εἶναι γενναῖοι.

Οὔτε εἶναι ἀνδρεία ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀπομένουν τον κίνδυνο ἀπὸ ντροπή μπροστά στοὺς συμπολῖτες τους.

Ὄχι πῶς ἡ ἀνδρεία ἐμφανίζεται σε κάποιον χωρίς καθόλου πάθος καὶ ὁρμή. Ἀλλὰ ἡ ὁρμὴ πρέπει νὰ προέρχεται ἀπὸ τὴ λογική καὶ νὰ κατευθύνεται πρὸς το καλό. Ὅποιος λοιπόν ὠθεῖται ἀπὸ λογική ὁρμὴ καὶ ἀντιμετωπίζει τον κίνδυνο γιὰ χάρη του καλοῦ, εἶναι γενναῖος.

Δὲ σημαίνει ὅμως ἐπειδή δείχνει πάθος καὶ ὁρμὴ την ὥρα της ἀνδρείας πράξης, ὅτι ὁ γενναῖος ἄνθρωπος δὲν φοβᾶται καθόλου.

Γιατί δὲν εἶναι γενναῖος ἕνας ἄνθρωπος πού δὲν φοβᾶται τίποτα.

Τότε καὶ οἱ πέτρες καὶ τα ἄλλα ἄψυχα θὰ ἦταν γενναία.

Εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ἀντιμετωπίζει τον κίνδυνο, παρά το ὅτι νιώθει τον φόβο διαφορετικά, ἄν τον ἀντιμετωπίζει χωρίς νὰ νιώθει φόβο, δὲν εἶναι γενναῖος."

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ - ΜΕΓΑΛΑ ΗΘΙΚΑ

Ὁ ρόλος των «ἁγίων» καὶ το μῖσος γιὰ τους Ἕλληνες ποῦ ἤθελαν τον Χριστό καὶ ὄχι την Παλαιά Διαθήκη

Μοναδικό ΒΙΝΤΕΟ: Ἔτσι δημιούργησαν την θρησκεία ποὺ ἔδιωξε τους ἀνθρώπους ἀπὸ τον Χριστό







Ὁ ρόλος των «ἁγίων» καὶ το μῖσος γιὰ τους Ἕλληνες ποῦ ἤθελαν τον Χριστό καὶ ὄχι την Παλαιά Διαθήκη


Οἱ πρῶτοι χριστιανοί εἶχαν στὰ χέρια τους τις ἑλληνικές γραφές πλάϊ στὰ γεμᾶτα μαθηματική λογική καὶ ἀγάπη λόγια του Χριστοῦ.
Το ἑλληνικό πνεῦμα, ἀνήσυχο καὶ ἐλεύθερο, «κούρνιασε» οἰκειοθελῶς στὸν λόγο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔδειχνε την ἔξοδο ἀπὸ το σπήλαιο του Σωκράτη, τον ψεύτικο δηλαδή κόσμο, στὸν ὁποῖο ζοῦμε καὶ δοκιμαζόμαστε, προκειμένου νὰ ἀποδράσουμε πρὸς το φῶς της ἀλήθειας.
Γι’ αὐτὸ ὅσοι μας ἐμποδίζουν νὰ βγοῦμε πρὸς τα ἐκεῖ ὀνομάζονται «σκοταδιστές» καὶ ὑπάρχουν σε ὅλα τα ἐπίπεδα. Ἀπὸ την ἐπιστήμη μέχρι φυσικά την Ἐκκλησία.
Οἱ σκοταδιστές του Βυζαντίου λοιπόν, ἔπειτα ἀπὸ ρητές ἐντολές της τότε καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, ἀποφάσισαν νὰ χρησιμοποιήσουν τον Χριστό, δημιουργῶντας μία νέα θρησκεία τυπολατρίας, καταστρέφοντας παράλληλα κάθετι ἑλληνικό.
Οἱ Ἕλληνες ἀρνήθηκαν την νέα αὐτή θρησκεία, με ἔντονο το τυπολατρικό ἑβραϊκό δόγμα της λεγόμενης Παλαιά Διαθήκης, καὶ ἔτσι φονεύθηκαν κατά ἑκατομμύρια.
Ὅσοι μορφωμένοι ἀντιτάχθηκαν, χαρακτηρίστηκαν αἱρετικοί, ἀναθεματίστηκαν καὶ ὁρισμένοι ἀπὸ αὐτούς δολοφονήθηκαν καὶ κάηκαν τα γραπτά τους, ὅπως ὁ Ἄρειος, ὁ ὁποῖος πρέσβευε την σχέση Ἑλληνισμοῦ - Χριστιανισμοῦ, ἀρνούμενος την εἰσαγωγή του μωσαϊκοῦ νόμου στὰ «ἱερὰ γραπτά», νόμο ποῦ ἄλλωστε εἶχε καταδικάσει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.
Με ἄλλα λόγια, στὰ σκοτεινά χρόνια του Βυζαντίου, δὲν ἐπιτρεπόταν διαφορετική ἄποψη ἀπὸ την ἰσχύουσα ποῦ ἐπέβαλλε διὰ της φωτιᾶς καὶ του σπαθιοῦ το σκοτεινό θεὸ(Γιαχβέδο)κρατικό παλάτι .
Ὡστόσο πότε ὁρίστηκε αὐτό το δόγμα της Χριστιανικῆς θρησκείας; Τι πίστευαν πρίν νομιμοποιηθεῖ ὁ Χριστιανισμός ὡς θρησκεία οἱ πρῶτοι Χριστιανοί ; Τι κείμενα εἶχαν ; Πότε ὁρίστηκε ἡ Ἁγία Γραφή ; Ποιός ἦταν ὁ ρόλος του Κωνσταντίνου ; Ποιοί ἦταν οἱ Γνωστικοί καὶ τι ἐκπροσωποῦσαν ; Ποιοί καὶ γιατί τους κυνήγησαν ; Ποιοί ἔγραψαν την ἱστορία καὶ εἶπαν ὅτι αὐτοί ἦταν οἱ αἱρετικοί ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι οἱ..θεόπνευστοι ; Δεῖτε το βίντεο καὶ ἀφοῦ κάνετε τὴ δική σας ἔρευνα, βγάλτε τα συμπεράσματά σας!
Μάθετε πῶς ὁ Χριστός δὲν εἶχε καμία σχέση με ὅλα αὐτὰ καὶ φυσικά, οὐδέποτε διέταξε Ἐκεῖνος την σφαγή τῶν Ἑλλήνων!

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΕΙΡΙΟΥ....ΚΑΙ Η ΔΙΑΤΑΡΑΞΗ ΤΟΥ ΠΕΔΙΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ!

Στὸ πλανητικό σύστημα του Σείριου, ζοῦν οἱ Ἕλληνες θεοί ποὺ κάποτε ἦρθαν στὴν Γῆ.

1. Ὁ ἐρχομὸς τους σηματοδότησε τον πλανήτη μας με τις ἀρχὲς του πολιτισμοῦ καὶ τις βάσεις γιὰ την ἐξελίξη τῶν ἀνθρώπων.

Ὅμως ἡ ταξιδιωτική πύλη ποὺ δημιούργησαν , ἡ Στύγα, στάθηκε μοιραία ἀπὸ την χρήση της ἀπὸ τους Ἄτλαντες.

Ἔτσι , σήμερα πάνω στὸν πλανήτη ὑπερτεροῦν τα ἀνθρωποειδῆ , ἐνῶ ὅσοι διατηροῦν μέσα τους το εὐγενικό οὐράνιο στοιχεῖο ἀναμένουν την ἐπιστροφή τῶν Ἀργοναυτῶν.

Αὐτὸ θὰ συμβεῖ ὅταν θὰ ἐνεργοποιηθεῖ ξανά ἡ Στύγα, καὶ συγχρόνως θὰ ἐνεργοποιηθεῖ καὶ ἡ Ἐπίφυση τῶν οὐρανίων.

Οἱ Ἕλληνες Ἀργοναῦτες λοιπόν , ταξίδευαν με την Ἀργῶ στὸν Σείριο καὶ σε ὅλο τον πλανήτη μας μέσα ἀπὸ το Δέντρο της Ζωῆς καὶ της Γνώσης, τον Δίαυλο της Στύγας, περνῶντας ἀπὸ τις πύλες του Βορείου Πόλου καὶ ἔφθαναν στὸν Συνοδό, Σείριο Β΄, ὅπου ἐκεῖ σταματᾶ νὰ κυλάει ὁ χρόνος.

Με την ἴδια γνώση καὶ οἱ μύστες ποὺ εἶχαν μυηθεῖ στὸ πέρασμα της Στύγας, ταξίδευαν με την Ἀργῶ καὶ με το ὑλικὸ τους σῶμα ὅπως ὁ Ὀρφέας, ἀλλὰ, μποροῦσαν νὰ ἀφήσουν το σῶμα τους μέσα σε κάποιο ἀπὸ τα μυητικά κέντρα , ὅπως ἦταν το Τροφώνιο Ἄντρο, καί νὰ ταξιδέψουν με το αἰθερικό τους σῶμα. Ἄλλωστε το πέρασμα της Στύγας συμβόλιζε καὶ το πέρασμα του φωτός στὴν ὕλη , ὅπως καὶ ἀντίστροφα, οἱ θεοί καὶ οἱ ἡμίθεοι μεταμόρφωναν την ὑλικὴ τους ὑπόσταση σε φῶς.

Ή διατάραξη του πεδίου της Γής.

Στὰ ἀρχικὰ κεφάλαια κάναμε λόγο γιὰ το μορφικό ἀντίγραφο της οὐράνιας δομῆς μέσα στὸ ἀνθρώπινο σῶμα. Το πέρασμα του φωτός , του πνευματικοῦ φωτός , αὐτοῦ ποὺ μας παρέχει την ἐπαφῆ με την δημιουργική δύναμη στὸ ἐλεύθερο πεδίο δημιουργίας, βρίσκετε στὸ ψηλότερο σημεῖο του ἐγκεφάλου , την Ἐπίφυση, καὶ δονεῖται με την ἐνεργοποίησή του ἀπὸ τον Θάλαμο ὁ ὁποῖος με την σειρά του ἔχει πάρει την ἐντολή – ἐρεθισμό ἀπὸ την «ἰδέα- σκέψη» του νοῦ, δηλαδή μέσω της ἠθελημένης – ἰδίας θελήσεως ἐντολῆς ἀπὸ την συνείδηση.

Οἱ Ἕλληνες Θεοί ἦρθαν καὶ ἔθεσαν τις ἀρχὲς του ἡλιακοῦ συστήματος του Σείριου στὸν γήινο πολιτισμό.

Μάλιστα, κατά την πρώτη χρονική περίοδο ποὺ ἄρχισε νὰ λειτουργεῖ το κοινωνικό σύστημα μιᾶς πολιτείας στὴν Γῆ , οἱ βασιλιᾶδες ὁριζόντουσαν ἀπὸ τον Ὄλυμπο του Ἥλιου Σείριου. Οἱ ἄρχοντες της Ἀθήνας, τα χρόνια ἐκεῖνα ἦταν Ὀλύμπιοι.

Η πολιτεία ἦταν ὀργανωμένη σύμφωνα με τους νόμους καὶ τα πρότυπα του Σείριου. Τα ἰδία πρότυπα χρησιμοποιήθηκαν καὶ στὴν Ἀτλαντίδα .

Η δὲ τέχνη καὶ ἡ ἀρχιτεκτονική τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Ἀτλάντων σκόπευε νὰ φέρει την Οὐράνια με την Γήινη ἑνώση γιὰ νὰ δημιουργήσουν μία ἁρμονία , την ἰδία ποῦ διέπει ὅλο τον ζωντανό ὀργανισμό ποὺ λέγετε Σύμπαν.

Αὐτὴ την ἁρμονία καὶ την τάξη του κόσμου θέλησαν νὰ χαλάσουν οἱ Ἄτλαντες ποῦ ἔγιναν κάτοχοι της συμπαντικῆς γνώσης , ἀλλὰ ἦταν ξεπεσμένοι ἠθικά , καὶ ὅρμησαν κατά τῶν Ὀλύμπιων στὸν οὐρανὸ ἀλλὰ καὶ κατά τῶν Ἀθηναίων, ὁποὺ καὶ τιμωρήθηκαν με τον καταποντισμό της ἠπείρου τους.

Την διατάραξη του πεδίου της Γῆς πού εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα της γεωλογικές ἀναταράξεις καὶ τον καταποντισμό της Ἀτλαντίδος, ἐκεῖ στὸν Ἀτλαντικό ὁποῦ τώρα ἔχει δημιουργηθεῖ μία Μαύρη Χωροχρονική Τρύπα, το λεγόμενο Τρίγωνο του Διαβόλου, χρονολογικά ὁ Πλάτωνας την τοποθετεῖ στὸ 9600 π.Χ. περίπου .

Ο Γ. Γεωργαλάς μέσα από το συγγραφικό του ἔργο περιγράφει τους κατακλυσμούς ποὺ διατάραξαν τον πλανήτη τοποθετῶντας , του μέν Δαρδάνου εἰς την περιοχή του Ἑλλησπόντου ἐξ ἀφορμῆς της τήξεως των πάγων πρό 25000 ἐτῶν, ὁπού ἡ πεδιάδα της Αἰγηίδος μετατράπηκε σε θάλασσα, με ἐναπομείναντα τα ὑψηλότερα μέρη των βουνοκορφῶν τα ὁποία ἀποτέλεσαν ἀργότερα τα νησιά του Αἰγαίου.

Ἐκ του κατακλυσμοῦ αὐτοῦ ἀναφέρονται διασωθέντες που διατήρησαν την γνώση, ο Ιασίωνας, ιδρυτής των μυστηρίων στὴν Σαμοθράκη , καὶ ὁ Δάρδανος.

Ο κατακλυσμός του Ὠγύγου, συνέβη ὅταν ἡ Αἰγηίδα μετατράπηκε σε πέλαγος, καὶ βασιλιάς της Ἀττικοβοιωτίας ἦταν ὁ Ὤγυγος, καθώς καὶ στὸ Ἄργος ἦταν ὁ Φορωνέυς.

Ο κατακλυσμός αὐτὸς ὀφειλότανε στὴν διάνοιξη του βράχου του Γιβραλτάρ ἀπὸ την πίεση τῶν νερῶν του Ἀτλαντικοῦ, ἐξ αἰτίας της κατά τα ἔτη 20000 με 15000 π.Χ. Βουρμίου περιόδου της τήξεως τών πάγων.

Ἐν τέλει , ὁ κατακλυσμός πού ἔχει ἀφήσει τις περισσότερες μνῆμες, εἶναι αὐτὸς του Δευκαλίωνα, το 9600 π.Χ. , ὁ ὁποῖος κατά τον συγγραφέα ἀφείλετε σε πρόσκρουση ἀστεροειδοῦς με την Γῆ.

Μάλιστα ὁ γεωλόγος Όττο Μουκ ποὺ διαβεβαιώνει την ἄποψη της πτώσεως του ἀστεροειδοῦς , ὑπολογίζει σύμφωνα με το ἡμερολόγιο τῶν Μάγια ὅτι συνέβη περίπου το 8496 π.Χ.

Σύγχρονοι ἀστρολόγοι ὑπολογίζουν την πτώση του στὸ 9564 π.Χ. ποὺ ἐπέφερε καὶ την μετατόπιση του πόλου της Γῆς.

Ο ἀστεροειδής αὐτὸς, κατά την ἄποψη μου, ἦταν ἡ ἀπενεργοποίηση της Στύγας, ὁποῦ , σὰν μία περιστρεφόμενη με φοβερή δύναμη δύνη σὰν ρουφήχτρα ποὺ δημιουργήθηκε σε ἐκεῖνο το σημεῖο, παρέσυρε στὰ ἔγκατα της Γῆς , μαζί με την Ἀτλαντίδα καὶ ἕνα μεγάλο μέρος ἀπὸ την ἀστρική ἐνέργεια του πλάσματος τῶν Ἥλιων, μέσῳ του ὁποίου γινόντουσαν τα διαστρικά ταξίδια, καὶ διά του ὁποίου ἔκαναν με την χρήση του τις μεταλλάξεις καὶ τις μεταμορφώσεις.

Η ἐνέργεια αὐτή ὀνομάσθηκε Ἐωσφόρος καὶ παραμένει στὸ κέντρο της Γῆς ὁποῦ ἀποτελεῖ τον Ἥλιο του Μεσονυκτίου.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
ΑΤΤΙΚΗ -        -- ΣΠΑΡΤΗ
ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝ --- ΠΑΝΑΜΟΣ

Μὴ παρὰ Άθηναίοις εἴρηται Ὅτι έν αὐτῶ ἐτιμᾶτο βοηδρόμιος Άπολλων .
Τὴ ν δὲ ἀρχὴ ν ἔλαβεν Ὅτι πολέμου συντάτος Ἀθηναίοις καὶ Ἐλευσινίοις .
Συμμαχήσαντος Ἰωνος κατὰ συγγένειον , ἐνίκησαν Ἀθηναῖοι. Ἀπὸ οὖν τοῦ στρατεύματος βοῆσ τῆσ ἐπιτῶ ᾄστει δραμούσης ὄ τε Ἀπόλλων βοηδρομιος ἐκλήθη καὶ ἡ θυσία , καὶ ὄ μην . καὶ διήρθωσεν .
῾Ο Βοηδρομιὼν εἶναι ἀττικὸσ Ὀ ὁποῖος ὠνομάσθηκε ἔτσι ἀπὸ τοὺσ Ἀθηναίους διότι κατ αὐτὸν ἐτιμᾶτο Ὁ βοηδρόμιος Ἀπόλλων.
Καὶ δημιουργήθηκε διότι , Ὅταν ἔγινε πόλεμος μεταξὺ Ἀθηναίων καὶ Ἐλευσινίων , καὶ ἐπειδὴ Ὁ Ἴων κατὰ συγγένεια συμμάχησε μὲ τοὺσ Ἀθηναίους , αὐτοὶ ἐνίκησαν. Ἀπὸ τὴν βοὴ λοιπὸν τοῦ στρατεὺματος , ποὺ διέτρεχε τὸ ἄστυ ( βοὴ +δρόμος ), καὶ Ὁ Ἀπόλλων ώνομάσθηκε βοηδρόμιος ἀλλὰ καὶ Ἡ θυσία ( Ἡ Ἑορτὴ ) καὶ Ὁ μῆνας . Τὴν ἑορτὴ δημηούργησε ὁ φερεκύδης γιὰ τοὺσ αὐτόχθονες Ἀθηναίους ..

Λόγω , λοιπόν, τῆs ἀκριβολογίαs τῆs γλώσσηs μαs, οἱ ξένοι, Ὅταν θέλουν νὰ δὼσουν μία λέξι, εἰδικα σὲ ἐπιστιμονικὸ πεδίο, χρησιμοποοῦν πάντοτε καὶ μόνο ἑλληνικὴ
γὶα παράδειγμα μὶα ἀπο τὶs μεγαλύτερεσ ἑταιρεῖεσ ἀθλητικῶν εἰδῶν εἶναι ἠ ἑταιρεία ΝΙΚΕ
(ναϊκι) σημαίνει ΝίΚΗ. Τὸ ὄνομα αὐτὸ ἐδόθη πρὸσ τιμὴν τῆs Νίκηs τῆs Σαμοθράκηs ἀντίγραφο
τοῦ ἀγάλματοσ τῆσ ὁποίασ κοσμεῖ τὸ ἐργστάσιο τῆs ἑταιρείαs στὸ Ὄρεγκον,
διότι << ΝΙΚΗ>> στὴν
ἑλληνικὴ εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐπέρχεται , μέσα ἀπὸ τὴν ψυχικὴ δύναμη.
Ἐνῶ <victory> εἶναι ἠ νίκη ποὺ ἐπέρχεται, μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο



<

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΝΑΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ Σαν σήμερα η Ναυμαχία του Γέροντα

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΝΑΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ Σαν σήμερα η Ναυμαχία του Γέροντα
Μία από τις σημαντικότερες ναυτικές επιχειρήσεις της Επανάστασης του '21, που τελείωσε νικηφόρα για τα ελληνικά όπλα. Διεξήχθη στις 29 Αυγούστου 1824 στ' ανοιχτά του ακρωτηρίου Ποσείδιο ή Γέροντας της

Μικράς Ασίας (νυν Didim Τουρκίας), απέναντι από τα νησιά Λειψοί και Λέρος της Δωδεκανήσου. Αντιμέτωποι τέθηκαν ο ελληνικός στόλος υπό τον Ανδρέα Μιαούλη, που αριθμούσε γύρω στα 70 πλοία και ο υπέρτερος (τεχνολογικά και ποσοτικά) τουρκοαιγυπτιακός στόλος υπό τους πασάδες Χοσρέφ και Ιμπραήμ, με πάνω από 250 πλοία.
Μετά την καταστροφή της Κάσου (30 Μαΐου 1824) και των Ψαρών (21 Ιουνίου 1824), το ηθικό του ελληνικού ναυτικού είχε καταπέσει. Η βοήθεια που παρείχε ο χεβίδης της Αιγύπτου Μοχάμετ Άλι στον Σουλτάνο Μαχμούτ έθετε σε κίνδυνο την Ελληνική Επανάσταση. Στόχος του Μοχάμετ Άλι ήταν να συντρίψει το ελληνικό ναυτικό για να μπορέσει ο γιος του Ιμπραήμ Πασάς να αποβιβασθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια στη Πελοπόννησο και να καταστείλει την ελληνική επανάσταση. Άλλωστε, το έπαθλο για τον πανέξυπνο Αλβανό εκ Καβάλας ήταν μεγάλο. Αν επιτύγχανε τον στόχο του, ο σουλτάνος θα τον επιβράβευε με την παραχώρηση της Κρήτης και της Πελοποννήσου.
Στο πλαίσιο του κοινού τουρκοαιγυπτιακού σχεδίου, ο Τούρκος ναύαρχος Χοσρέφ Πασάς επιχείρησε στις αρχές Αυγούστου του 1824 να καταλάβει τη Σάμο. Ο ελληνικός στόλος, που αποτελείτο από υδραίικα, σπετσιώτικα και λίγα ψαριανά πλοία, τον εμπόδισε να πλησιάσει το νησί με μια σειρά συγκρούσεων, που κράτησαν περίπου μία εβδομάδα. Ο Χοσρέφ δεν είχε άλλη επιλογή από το να καταφύγει με τον στόλο του ανάμεσα στην Κω και την Αλικαρνασσό και να περιμένει ενισχύσεις από τον στόλο του Ιμπραήμ, που κατέφθασε στην περιοχή στις 19 Αυγούστου.
Πέντε ημέρες αργότερα έγιναν οι πρώτες αψιμαχίες μεταξύ των δύο στόλων, οι οποίες συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες. Η αποφασιστική ναυμαχία δόθηκε στις 29 Αυγούστου, ημέρα Παρασκευή. Τα εχθρικά πλοία προσπάθησαν να κυκλώσουν τα ελληνικά, αλλά ο Μιαούλης με εννέα πλοία και δύο πυρπολικά προχώρησε προς τον κόλπο του Γέροντα.
Τα αιγυπτιακά πλοία, που κάλυπταν το δεξιό άκρο του εχθρικού στόλου, αποφάσισαν να τα χτυπήσουν, καθώς ήταν απομονωμένα. Ο Παπανικολής προσπάθησε να τα εμποδίσει να πλησιάσουν τα πλοία του Μιαούλη, αλλά δέχθηκε ομαδικό πυρ και αναγκάστηκε να υποχωρήσει, αφού έκαψε πρώτα το πυρπολικό του. Η νηνεμία που επικρατούσε στη θάλασσα δεν επέτρεψε τη δράση των πυρπολικών του Ματρόζου, του Πιπίνου και του Νικόδημου.
Η κατάσταση μεταβλήθηκε γύρω στο μεσημέρι, όταν ο άνεμος έγινε ευνοϊκός για τον ελληνικό στόλο. Τα ελληνικά πλοία διείσδυσαν ανάμεσα στα εχθρικά, με αποτέλεσμα να μην πρόκειται πλέον για ναυμαχία εκ παρατάξεως (θα ήταν χαμένη υπόθεση για τον ελληνικό στόλο, λόγω της ποιοτικής και ποσοτικής υπεροχής του εχθρού), αλλά για μια σύγκρουση, όπου όλα μαζί τα πλοία μάχονταν ανακατεμένα. Η κίνηση τακτικής του Μιαούλη ευνοούσε τα πυρπολικά, που ανέλαβαν δράση, κρίνοντας την έκβαση της ναυμαχίας.
Ο σπετσιώτης μπουρλοτιέρης Λάζαρος Μουσούς κατόρθωσε να προσκολλήσει το πυρπολικό του σ' ένα αιγυπτιακό μπρίκι. Έντρομοι οι 300 άνδρες που αποτελούσαν το πλήρωμά του έπεσαν στη θάλασσα και το μπρίκι ακυβέρνητο παρασύρθηκε από το ρεύμα και λίγο πιο κάτω ανατινάχθηκε. Δύο πυρπολικά υπό τους Παπαντώνη και Βατικιώτη κατόρθωσαν να κολλήσουν σε μια μεγάλη αιγυπτιακή φρεγάτα με 44 κανόνια, η οποία κάηκε μέσα σε λίγα λεπτά, παρασύροντας στον βυθό τούς περισσότερους από τους 1.100 άνδρες του πληρώματός της.
Μετά τη δυσμενή γι' αυτόν εξέλιξη, ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος άρχισε να υποχωρεί προς την Κω, ενώ ο ελληνικός αγκυροβόλησε και πάλι στον Γέροντα. Η επιτυχία αυτή του ελληνικού ναυτικού αναπτέρωσε το ηθικό των ανδρών του, διέσωσε τη Σάμο και καθυστέρησε την απόβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο.
Η ναυμαχία του Γέροντα είναι μία από τις λαμπρότερες σελίδες της Επανάστασης του '21. Οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν τόσο πολύ άνισες, που η θετική έκβαση της ναυμαχίας για τους Έλληνες προκάλεσε τον θαυμασμό των ξένων. Ο Γάλλος ναύαρχος Εντμόν Ζιριέν ντε λα Γκραβιέρ (1812-1892), αναφερόμενος στη ναυμαχία του Γέροντα, παρατηρεί: «Η ναυτική ιστορία ίσως να μην έχει σελίδα περισσότερο ενδιαφέρουσα από αυτήν για έναν ναυτικό».

ΣΜΥΡΝΗ, 28 Αυγούστου 1922: Εκείνη την Κυριακή καμμία εκκλησία δεν λειτούργησε...

ΣΜΥΡΝΗ, 28 Αυγούστου 1922: Εκείνη την Κυριακή καμμία εκκλησία δεν λειτούργησε...

Ένα αποπροσανατολισμένο τάγμα του Ελληνικού στρατού που προσπαθούσε να φθάσει στην ακτή, αποτελούμενο από 6.000 περίπου άνδρες, συγκρούστηκε με τον τουρκικό στρατό στο προάστιο Παράδεισος και μετά από μια ψευτομάχη, παραδόθηκε στους αντιπάλους. Αιχμαλωτίστηκαν όλοι, μαζί με κάποιους τελευταίους βραδυπορημένους Έλληνες στρατιώτες που εξαντλημένοι είχαν απομείνει στην Σμύρνη. Κάποιοι από αυτούς μπόρεσαν να μπουν σε Ελληνικά σπίτια, να ντυθούν με πολιτικά και να γλυτώσουν. Η Ελληνική στρατιωτική παρουσία στην χερσόνησο της Μικράς Ασίας τελείωνε…

Την ίδια ώρα, χιλιάδες έντρομοι Έλληνες και Αρμένιοι προσπαθούσαν να βρουν άσυλο σε εκκλησίες, προξενεία και ξένα ιδρύματα. Η Αρμένικη συνοικία το πρωί της Κυριακής, είναι ένα οστεοφυλάκιο. Σχεδόν κανένα σπίτι ή μαγαζί δεν έμεινε απαραβίαστο, οι περιουσίες είχαν εξανεμιστεί και τα λάφυρα μεταφέρονταν σε τεράστιες ποσότητες, φορτωμένα σε κάρα, ενώ κάρα φορτωμένα με πτώματα στέλνονταν στο εσωτερικό της χώρας.
Πτώματα κείτονταν παντού, ενώ συνεχίζονταν οι βιασμοί των γυναικών και οι παιδοκτονίες. Χιλιάδες Αρμένιοι προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στην μητρόπολη του Αγίου Στεφάνου.

Ο G. Horton περιγράφει: Τα κομψά στρατιωτικά αποσπάσματα που είχαν εγγυηθεί την ασφάλεια και είχαν δημιουργήσει στους κατοίκους κάποια εμπιστοσύνη ότι ο τακτικός στρατός είχε αρχίσει να λειτουργεί και να προστατεύει τους πολίτες, είχαν τώρα ως βασική απασχόληση το κυνήγι και τον φόνο των Αρμενίων. Οι βιαιοπραγίες των πρώτων ημερών της τουρκικής κυριαρχίας είχαν ως κύριο στόχο την Αρμενική κοινότητα, αλλά δεν περιορίστηκαν σε αυτήν. Εξαπλώθηκαν στον Ελληνικό πληθυσμό και σε πολύ μικρότερη έκταση, σε οικογένειες και ιδιοκτησίες των Λεβαντίνων. Πυροβολισμοί, ουρλιαχτά γυναικών και πτώματα εξαπλώνονται πλέον σε όλη την Σμύρνη και τα ακριβά προάστια του Μπουρνόβα, του Παραδείσου, του Κορδελιού, του Μπουτζά… Οι ξένες δυνάμεις είχαν αποβιβάσει στην Σμύρνη μικρά στρατιωτικά αποσπάσματα για να φρουρούν η καθεμία αποκλειστικά και μόνο τα δικά της προξενεία, εκκλησιές, νοσοκομεία, εκπαιδευτικά ιδρύματα ή ακόμα και οικίες επιφανών συμπολιτών τους, όχι πάντα με απόλυτη επιτυχία. Στο λιμάνι συνεχιζόταν πάντα η εναγώνια προσπάθεια των προσφύγων να βρουν ένα πλωτό μέσο για να απομακρυνθούν…

Το μεσημέρι, εισήλθε στην πόλη από την τουρκική συνοικία ο Μουσταφά Κεμάλ, με μια πομπή καλογυαλισμένων αυτοκινήτων, διακοσμημένων με κλάδους ελιάς, όπου τους υποδέχτηκε το ιππικό. Ήταν η στιγμή που ονειρευόταν για τρία ολόκληρα χρόνια. Η διανοούμενη Χαλιντέ Εντίπ, στέλεχος του Κεμάλ, ήταν μαγεμένη: «Με μια αστραπιαία κίνηση, δυο μακριές σειρές ιππέων τράβηξαν τα σπαθιά τους από τις θήκες και ο ήλιος άστραφτε πάνω στο ατσάλι, καθώς μας προσπέρασαν καλπάζοντας στις δυο πλευρές μας».

Την ίδια ημέρα οι τουρκικές δυνάμεις απελευθέρωσαν την Προύσα. Όταν τα νέα έφτασαν στην Άγκυρα, αφαιρέθηκε η μαύρη ταινία από το βήμα της Εθνοσυνέλευσης. Η περίοδος πένθους της νέας Τουρκίας είχε, συμβολικά τουλάχιστον, τελειώσει.

Η πρώτη κίνηση του Κεμάλ ήταν να εγκαταστήσει στην πόλη τουρκική διοίκηση, με φρούραρχο τον αρχιστράτηγο Νουρεντίν πασά, άνθρωπο σκληρό, αδίστακτο και φιλόδοξο, ο οποίος έτρεφε άσβεστο μίσος για τους ξένους. Οι σκεπτόμενοι ανησύχησαν για αυτή την επιλογή. Ο Νουρεντίν πασάς, όμως, εγγυήθηκε την ασφάλεια της πόλης, λέγοντας ότι όλοι θα συνεχίσουν την ζωή και τις δουλειές τους, όπως πριν. Οι κάτοικοι της Σμύρνης ήλπιζαν ότι η βία θα σταματούσε, αλλά δεν γνώριζαν ότι ο Κεμάλ είχε ήδη στείλει τηλεγράφημα στην Κοινωνία των Εθνών, προειδοποιώντας ότι επειδή τα πνεύματα του τουρκικού πληθυσμού είναι εξημμένα, η κυβέρνηση της Άγκυρας δεν θα είναι υπεύθυνη για τυχόν σφαγές...